#Career Day UPO

[pier-carlo-universe]

Torna il Career Day dell'Università del Piemonte Orientale: Un Ponte tra Studenti e Mondo del Lavoro

La XVII edizione del Career Day UPO si terrà al Campus “Perrone” di Novara: un’occasione per studentesse, studenti e laureati di incontrare importanti aziende

La XVII edizione del Career Day UPO si terrà al Campus “Perrone” di Novara: un’occasione per studentesse, studenti e laureati di incontrare importanti aziende. Il prossimo 7 novembre 2024, presso il Campus Universitario “Perrone” di Novara, si terrà la XVII edizione del Career Day dell’Università del Piemonte Orientale (UPO). Organizzato in collaborazione con il consorzio interuniversitario…

[phanfictioncatalogue]

Secret Agent/Spy AU (2) Masterlist

part one

A Flaw In The Code - chocolatesaucelester

Summary: So money and power is what you seek? How much do you want it though; what are you willing to go through to seize it for yourself? Dan is the criminal mastermind behind the world’s largest and most powerful computer hacking company. All he sees are numbers and coding, however something else glints in his eyes. Over the course of his career he’s become very interested in a set of four special computer chips, and although he has three of them, his collection is not quite complete yet. Unfortunately, getting this fourth and final item is not something he can do on his own. So, he employs the help of former top MI6 Agent Phil Lester to aid him in his quest. Dan quickly learns that someone else has been scheming, and that having an elite partner is extremely advantageous in keeping ahead.

Agent Howell Goes on a Field Trip (ao3) - Anonymous

Summary: “Ma’am, I have no fighting experience whatsoever, the only gun I know how to shoot is quite possibly a Nerf gun, I crash and burn under time pressure, I have a long history of setting gadgets on fire—”

“Dan.”

“I still don’t know how to cook pasta—”

a photograph (it couldn't be you) (ao3) - queerofcups

Summary: No, they'll never catch us now // We will escape somehow

baby, you could be the death of me (ao3) - manchestereye (orphan_account)

Summary: or, b99 au (kinda) and dnp are sarcastic little shits that spiraled a rivalry over some misunderstandings.

Bitter Blue (ao3) - orphan_account

Summary: N/A

blow a kiss, fire a gun (ao3) - The General Phanchild (orphan_account)

Summary: "If I don't improve... he'll absolutely obliterate me. And there's nothing I can do to stop him." Secret Agent “Gold,” or Dan Howell, is less than thrilled when he is forced to team up with new recruit “Amethyst,” Phil Lester. Phil is a former trainee; clumsy and overly apologetic, while Dan’s six years of experience have left him skilled and stealthy, yet completely emotionless. Throughout their mission to bring a mysterious super-villain to justice while travelling the city of Tokyo, Phil tries to come to terms with his illogical fear of Dan, while realising what Dan's true intentions with him are.

Brush Pass (ao3) - quarterleigh

Summary: "Dan feels Phil before he sees him. A slight bump at his shoulder, a whiff of cologne, and a slip of paper sliding in between Dan’s index and middle finger."

Dan and Phil are spies. Occasionally they have to exchange government secrets.

Can you hear me? I just hear magic. (ao3) - Fxndom_writter

Summary: Dan is a normal kid with a Boring life, but he is suddenly feeling like he's being watched, with the voices in his head talking he finds out he can jump dimensions but he must leave his family to attend a school for dimensions and.... Wait.... now he’s a spy?!!!

Compatible (ao3) - maytheday

Summary: They were supposed to kill each other...

dimensions taller (ao3) - seasonwon

Summary: Phil, an agent of the MI-6, is obligated to work with criminal Dan Howell to steal a device wanted by the British government. However, trouble ensues when they have competition Dan is all too familiar with. Phil learns the hard way of trusting the unpredictable, and also of an unwanted broken heart.

Fragile Tension (ao3) - maybeformepersonally

Summary: Phil’s family deals in espionage, which was working out just fine until he decided to shack up with a civilian.

get busy living (or get busy dying) (ao3) - twoheadlights (fizzfic)

Summary: The first time it happens, Dan doesn’t even take notice. He eats a lot of cereal. Hell, he’s probably the reason Tesco’s has to order extra boxes of the stuff. He’ll eat dry cereal at three a.m. if he can’t sleep. So he doesn’t notice. A box of Frosties being emptied in four days. That’s fine.

I Wouldn't Change a Thing (ao3) - thatsthephan

Summary: Phil had never been the sort of person to break the rules. He’d never been particularly paranoid, either, until he stumbled upon a mysterious boy who held the world’s secrets in his eyes. He didn’t know if he should run from him, even though his mind said he should. His heart told him he didn’t.

Phil Lester, The Spy who Shagged me. (ao3) - CactiPhan

Summary: Phil Lester, AKA 009, is an international spy working with MI6 When an unbearably cute boy compromises one of his missions, but they end up becoming secret partners in crime to save the world- till one of them gets hurt...

the voices of those who stand looking (ao3) - AnnaSepulchre

Summary: “You do realize we could just take this dress from costuming if it’s such a thing for you. It’s not like we can’t afford it.”

[renrendevoir]

Hi Keith! Waaaaaah! Namiss ko tong tumblr blog ko sayo hihihihi. 😁 i miss to tell how much you meant to my world, how important you are to me na kapag iniwan mo ako mamamatay ako joke OA mo na Lorenzo! 🙄 Hahahahaha. And one thing is for sure i love you more than yesterday! ❤ Remember the time that we had our first roadtrip? Hihihihi. Na sabe mo pa nga meron palang gantong lugar sa bulacan kase all we have seen in that day are mountains, trees and some rivers. At alam mo ba na yung araw na yun i promise to myself na i will try my best to bring you to places that you have never been before mula nung sinabe mo sakin yun hihihi! Coz i see the brightest eyes in the whole world kapag nakita kong kumikislap yung mga mata mo kapag nakakagala ka tapos yung sobrang overwhelm ka sa mga nakikita mo. Nakakainloveee lalo ikaw ehh. At lalong nakakamotivate na mageffort sayo. 😊 at Keith! May isa pa akong napagtanto "roadtrips is our kind of getting to know each other eh!" Realtalk! Hahahahaha. Kase alam mo yung, the speaker is on we listen to music that we both like while chatting on our own stuffs like yung mga travels natin na di pa tayo magkakilala, things sa schools, mga kaibigan natin, family, career, movies etc. at di tayo nauubusan ng pagkkwentuhan kase hindi naman sa madaldal tayo e kundi we love sharing and talking to each other. At dun ko din naisip na interesado ka din sakin! 🙈 hihihi. 😁 waaaaah! Yung favorite nating kainan! REDBUCKS!! Do you miss it? Yung pizza nila nagustong gusto mo kase walang gulay! 🙄 hahahahahaha. Haaay! Sobrang nakakamiss ulit magroadtrip sa bulacan noo ko hihihihi. 😁 yung hahanap lang tayo ng tatambayan. Upo lang sa likod ng sasakyan while breathing some fresh air, watching trees and clouds, listening to the sound of birds hamming while your head is on my shouldeer! Haaay! That thing is my greatest necessity cause i can live my life to the fullest and i always feel at home whenever i'm with you. I love you Keith! Forever! ❤ Renz

[iriesandie]

26 Mar 2018

Hi, I haven't been here for a long time. So how's everyone doing? Me? I was busy and at the same time, happy.

My work left me super busy these past days. Napaka dami pa rin adjustments kaya siguro super drained na yung utak ko kaya pag uwi ko wala na sa isip kong mag sulat pa. So far so good, ilang araw na lang makaka isang buwan na ako sa pagiging CM ko. Ang galing, ng bilis lumipas ng araw na parang ganun lang. Ngayon ko na lang ulit naramdaman na araw araw bago, di na ktulad ng dati na VA pa lang ako. Yung tipong pag patak nh 9 am sa orasan hanggang 6 pm alam mong yun na lang ang gagawin mo. I'm a routine person, hirap ako sa sudden changes pero masaya ako dahil feeling ko paunti unti ko nang na overcome yun. I go to work excited everyday, I always look forward for things or situations na feeling ko magbibigay ng growth sa career eh. Every morning pag upo at pag harap ko sa laptop ko alam kong kahit anong oras pwedeng may kakaibang mangyari which is very unusual for me na matuwa or ma excite. Kakaiba sa feeling, masaya.

Masaya sa career pero mukhang olats pa din sa love life. Nag uusap naman kami ni Jai pero mukhang wal talaga, mukhang pagdating sa kanya dapat ata admit defeat na ako. Sabi ko dati, kung may pagkukulang man ako at mabigyan ako ng 2nd chance, I'll grab it. After almost 6 months nagkita kami ulit and it seemed that everything was fine. Lumipas ang mga araw na okay naman talaga at ramdam ko yun pero hindi ko alam kung bakit parang may umihip na naman yata sa candle ng story namin, wala na naman lahat. Hahahahaha nakakatawa, nakaka pagod, nakaka swa na. Mukhang hindi ata talaga kami pwede, admit defeat na ba? Hindi ko pa alam, bahala na. Kung hindi talaga, alam ko dadating yung araw na mag sasawa din ako sa lahat ng to.

[cristan5]

red paper bag 04

Natapos ang araw. Hindi ko na napansin. Naubos kasi ang oras kaka-maneuver ng iwas moves para hindi makasalubong si boss sa hallway. Muntik ko na ngang gawin ang trabaho ko sa loob ng CR. Late kasi ako. Nakasabay ko kasi siya. Bittersweet. Nalagay sa alanganin ang aking estado dito sa trabaho at nanganib na maging taong grasa sanhi ng kawalan ng sahod. Pero bawi naman dahil nakita ko siya. Alam ko mukhang hindi magkasing bigat ang dalawang pahayag na yun. Handa ba akong isugal ang aking career para lang magkaroon ako ng tsansang makita siya? Syempre hindi. Espesyal siya sa akin. Pero walang pakialam ang sikmura ko sa kanya. Sa kabilang banda, ano ba naman yung makaltasan ka ng hindi tataas sa singkwenta pesos na sahod kapalit ang imahe na magsisilbing inspirasyon ko mula ngayon, hanggang sa maging employee of the year, na mauuwi  sa pagiging presidente ko ng kumpanya. Nalipasan yata ako ng gutom.

Pag-uwi, panay ang silip ko sa tuwing hihinto ang sinasakyang jeep. Malay mo naman, muli akong himasin ng swerte sa pisngi at kurot-kurutin. Kaso wala. Hindi siya ang mga sumunod kong naging kapwa pasahero. Mukhang hindi nga tumatama ang kidlat sa iisang lugar nang dalawang beses. Kung magkaganun man, sobrang bihira. Maya-maya pa, may sumakay na babae. Ang taas ng takong. Pakiramdam ko may nakatagong de lata sa loob nito. Ayaw niya sigurong mamigay. Madamot. Pag-upo niya, humirit siya ng ‘ang sikip naman’, sabay simangot sa buong ka-jeep-an. Napatingin ako sa labas ng bintana sabay tanong sa hangin. Kapag kaya siya ang tinamaan ng kidlat, sakto na ba ang isang hagupit para umayos ang kilos niya o kailangan ko pang maghintay ng pangalawang matinding bagsak ng kuryente?

Hindi ko na siya pinansin. Buong biyahe ay nakatitig lang ako sa aking cellphone habang nanalangin na sana lumabas ang pangalan niya sa screen. Mapa-text, tawag, missed call o wrong sent. Kahit ano dun. Okay. Huwag naman yung wrong sent na naglalaman ng mga mensahe ng pag-ibig niya para sa iba. Masaklap naman yun.

Alam ko na masyado akong arogante para maghintay ng kung anong kislap ng komunikasyon mula sa kanya samantalang wala din naman akong ipinadala. Pakiramdam ko, mas maarte pa ako dun sa babaeng naka-takong dahil sa loob-loob ko, gusto kong siya ang mauna. Hindi ba parang may rule kung saan kapag binigyan ka ng phone number ay may X number of hours o days bago mo siya talaga tawagan para hindi magmukhang desperado at uhaw para sa ilang patak ng kanyang  atensyon? Alam ko, tunog pang-pelikula at hindi naman ako nagtataglay ng pang-bidang charisma. Siguro hindi applicable sa akin yun at dapat ko na siyang padalhan ng mensahe. Isa pa, ayoko man, pero talagang cactus ako para sa kanya. Puno ng tinik ng mga alaala ng kahapon. Natutong mag-exist nang tuyo ang lalamunan. Pero sa bandang huli, hindi aayaw sa konting ulan sa katauhan niya.

Pero hindi mo din naman maaalis ang pangamba. Lahat naman siguro takot sa rejection. Tipong mas okay pang malaman mo na agad na wala kang pag-asa bago ka pa magsimula. Hindi totoong walang mawawala kung susubukan mo. Marami.

Pero bago pa man tuluyang magtalo ang imaginary optimistic at negatibong version ng sarili ko sa loob ng aking utak, kumilos bigla ang mga daliri. Tuloy-tuloy ang pindot ng keypad. Hindi ko na namalayan, nag-send na pala. Kinabahan ako bigla. Nanlamig. ‘Hi’ ang nakasulat sa pinakarecent na listahan ng sent messages. Peste. Wala nang atrasan.

Gusto kong magbungkal ng lupa, ihagis ang cellphone sa butas na iyon at buhusan ng semento. Para kung sakaling malamya man ang kanyang reply, hindi ko na mababasa. Hindi ako malulungkot. Hindi ako mahihiya sa sarili ko at sa kanya. Kaso sayang naman yung cellphone ko kung ililibing ko siya. At isa pa, hindi ako marunong gumamit ng pala.

Itinago ko na lang sa bag at pinagiisipan kung dapat ko bang silipin pag-uwi o huwag na lang pansinin hanggang sa ma-lowbat. Peste. Text lang ‘to. Pero aligagang-aligaga ako. Paano pa kaya sa tunay na buhay. May posibilidad kayang magkombulsyon ako sa harap niya kung sakaling higit pa sa magka-ibigang matagal na hindi nagkita ang mga hirit na ilalatag ko sa lamesa? Huwag sana niyang itaob. Ilang taon pa namang walang basehan na pangungulila sa kanya ang ipinusta ko.

Nag-vibrate ang bulsa ng bag ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa. Nginig ng kaligayahan. Nakapikit kong dinukot ang cellphone. Parang tanga lang. Sana nung mga sandaling yun, walang ungas na nakatingin sa akin at pinagtripan akong kunan ng video. Hindi ko binuksan agad. Nag-usal muna ako ng ilang maiikling panalangin. Na sana hindi ito isa sa mga tropa kong mangungutang lang. Na sana hindi ito lecheng advertisement ng aking telecom provider tungkol sa kung anong unlitext promo o libreng ringback tone. Na sana hindi lang ito reminder mula sa kalendaryo. Na sana siya yun.

Inilapit ko sa aking mukha ang screen. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata. Kung baga sa baraha, pinintahan muna. Napadaan sa lubak ang jeep. Muntik ko nang mabitawan ang cellphone. Nag-ala action star ako sa pagkukumahog na saluhin ito habang tila laos na komedyante naman ang itsura ng mukha ko sa kaba. Nakapitan ko naman at di sinasadyang napindot. Bumukas. Pangalan niya. Tinuloy ko na. ‘Hello. Musta? It was nice seeing you! :)’. Halos ihagis ko ang cellphone palabas ng bintana sa tuwa. Buti na lang hinila ako pabalik ng konting common sense at sinabing kailangan ko pang mag-reply.

Kaso parang dahil sa pagdating ng message na yun, mas dumami ang tanong kaysa sagot. Ano bang ibig sabihin ng text niya? Parang linya yun ng mga taong nakasalubong mo sa daan, tapos gustong gusto mo maka-kwentuhan, kaso nagmamadali kaya medyo pahapyaw agad ang paalam. Dapat ko bang ibalik kahit man lang ang imortal na smiley face? At kung sakaling magre-reply ako, dapat bang i-delat ko kahit na ilang minuto man lang para hindi niya mahalatang buong araw akong nakatunganga sa cellphone ko at inaantay ang text niya? At saka dapat witty. Dapat interesante. Dapat mapapa-tawa ko siya sa susunod na padala ko ng mensahe. Para naman ganahan siyang makipagpalitan ng text.

Nag-isip ako saglit na kunwari may kakayahan talaga akong gawin yun, sabay type ng ‘alam mo ba na sa araw na ito na-assasinate si JFK, tapos saktong nagkita tayo’. Nagreply siya ng ‘so balak mo akong barilin bilang celebratory reenactment?’. Natawa na lang ako sabay sabing ‘pasensya na, wala kasi akong masabing interesante, baka hindi ka na magreply’.

Ayun. Hindi na nga nag-reply. Sarap. Lasang thumbtacks. Swabe ang hagod sa lalamunan. Derecho sa puso.

Pagpasok ko ng bahay, tinanggal ko ang mala-kulambong takip para makita ang ulam. Adobong manok. Pero ang gustong sabihin ng puso ko ay adobong damdamin. Maitim. Walang pag-asang magliwanag. Maalat. At sa gabing ito, hindi na pwedeng tumamis pa.

Tuloy-tuloy sa kwarto. Lapag ng bag. Palit ng damit sabay walang pakialam na nagpatihulog sa kama. na tila lumang commercial ng nestea. Wala akong ganang kumain. Busog na ako sa paglunok ng nilamukot na pag-asa. Gusto ko na lang matulog. At umasang bukas, nilunod na ng mga unan ang panghihinayang.

Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakaidlip. Nagising na lang ako bigla dahil sa maingay na panginginig ng cellphone ko sa loob ng bag laban sa kahoy na lamesang pinapatungan nito. Ang bilis naman ng oras. Nag-alarm na agad. Ganito ba kadali ang pagsikat ng araw para sa mga taong nagkaroon ng masalimuot na gabi. OA ko naman.

Kinuha ko para itigil ang panggigising niya at sabihing ‘oo, babangon na, at hihigang muli ng mga limang minuto’. Kaso sabi sa orasan, 9:02 pa lang. At hindi alarm kundi isang tawag ang nagdudulot ng panandaliang kilig sa cellphone ko. Siya. Tumatawag. Sa akin.

Hindi ko na namalayan ang pagkakasunod-sunod ng mga dialogue. Basta sabi niya sorry daw, na lowbat siya sa daan. Pakiramdam ko, ng mga sandaling iyon, magkasing sukat ang ulo ko at ang ulo ni Jollibee. Hindi naman pala ako ang problema. Hindi naman sa ayaw niya. Kundi ang pagiging mahina ng kanyang baterya ang may sala. Ang sarap damhin. Ang sarap ulit-ulitin. Lalo na kung ang ulam ay ang posibilidad na ako ang una niyang tinawagan pagkatapos na mabuhay muli ang kanyang telepono. Calamansi na lang at konting sili, pwede nang ilaban sa paramihan ng makakaing extra rice. Sarap.

Alam ko mababaw. Pero hindi naman ako nagmamadaling tumalon sa bandang doon kung saan pwede akong malunod. Wala namang sinusukat na lalim ang kilig. Kailangan niya lang ng konting rason at simpleng tulak ng pagtingin.

Handa naman akong maglakad ng ilang milya papunta sa kanya. Kahit pa kailanganin kong dumaan sa eskinitang puno ng mga patibong at wala pang nakakalabas ng buhay. Pero iba pa rin pala talaga kapag siya na mismo ang umusog papalapit sa’yo. Kahit kaunti lang. Kahit pansamantala. Kahit wala pang sigurado. Pampalakas loob lang. Kaya ‘to.

Bago magpaalam, tinanong niya ako kung gusto kong makipagkwentuhan ng mas matagal. Tungkol sa dati. Tungkol sa luma. Tungkol sa kahapon. Kasabay ng konting update sa mga bago. Hindi pa niya natatapos ang tanong, napa-oo na ako. Nakakahiya. Dinig ko ang talon ng mga sinasabi niya dahil sa biglaang sapaw ko. Sarap umuntog sa pader. Pero natawa naman siya. Text-text na lang daw kung kailan pwede.

Tumunog na ang closing beep. Pero ayaw ko pa ring ilayo ang cellphone mula sa pagkakadikit sa tenga ko. Parang may natitira pa kasing echo ng boses niya. Sayang. Kailangan simutin. At baka sakaling sa mga munting talbog ng tinig na yun, may isang bumulong na 'nakagusto ako sayo dati'. Kaso mukhang kahit permanente kong itahi ang aking tenga sa earpiece ay hindi mangyayari yun.

Balik sa positibo. Niyaya niya ako. Ayos.