#Caraïbisch

[bbqbastard]

Spiesje van Jerk style kip grillworst op de BBQ

[blijdorperbende]

Masterplan 2050: tien soorten, acht gebieden, één doel

In het bijzijn van medewerkers, onderzoekers en zakenpartners heeft Diergaarde Blijdorp vandaag het Masterplan 2050 officieel gepresenteerd. Al enkele jaren is het park achter de schermen bezig met een fundamentele hervorming: van dierentuin met natuurbehoudsagenda naar natuurbeschermingsorganisatie met een levende have. Het nieuwe motto: Beleven, Beschermen, Blijdorp! Daad bij woord In 2020…

[lewisconrada]

Vakantie Caribisch gebied

Wilt u graag de zon opzoeken en op vakantie naar het Caribisch gebied? Deze regio bestaat uit de eilanden, landen en kustregio's in en rondom de Caraïbische Zee. Bijna alle eilanden behoren tot de Antillen. Eén van de eilanden in de Caraïben is Curaçao, een top vakantiebestemming! Het tropische weer, prachtige natuur, rijke geschiedenis en vele strandjes maken uw vakantie in de Caraïben tot een succes. En bij Bahia Apartments & Diving verblijft u in een comfortabel appartement met het strand van Lagun in Noord-Curaçao voor de deur.

[rotterdamvanalles]

De Wilhelminakade met het s.s. Statendam van de Holland-Amerika Lijn, 1929. 🆕️

Het s.s. Statendam was een cruiseschip van de Holland-Amerika Lijn (HAL) en het derde schip met die naam van de maatschappij. Toen het schip gereed was, werd het beschouwd als het modernste schip in zijn tijd. Het heeft dienstgedaan van 1929 tot en met 1940 en voer op en neer tussen Rotterdam en New York. Onderweg werden Boulogne-sur-Mer en Southampton aangedaan. Vanaf 1930 werden 's winters ook cruises gemaakt in de Caraïbische Zee.

De Statendam III werd in Belfast gebouwd op de werf van Harland & Wolff. In september 1924 werd hij te water gelaten, waarna de werkzaamheden twee jaar lang onderbroken werden. In april 1927 kreeg de HAL een staatslening van de Nederlandse overheid, waarna het schip naar Schiedam werd gesleept. Op scheepswerf Wilton werd het schip afgebouwd.

Op 11 april 1929 begon de eerste reis naar New York. De laatste reis vertrok op 24 november 1939 uit New York. Tijdens de Meidagen in 1940 lag de Statendam III afgemeerd op Rotterdam-Zuid aan de Wilhelminakade. Zodoende viel het schip reeds de eerste oorlogsdag in Duitse handen. De Duitsers plaatsten een mitrailleur aan boord om vuur uit te kunnen brengen op de Nederlandse verdedigers aan de andere oever van de Nieuwe Maas, die op hun beurt het vuur beantwoordden. Tijdens deze gevechten brak in de middag van 11 mei brand uit aan boord van de Statendam. Blussen bleek door de oorlogshandelingen onmogelijk en in de volgende dagen brandde de Statendam geheel uit. De verwoeste Statendam III werd in augustus 1940 gesloopt.

De foto komt uit de fotocollectie algemeen van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[keynewssuriname]

Santokhi: Samenwerking tussen Afrika en Caraibisch gebied kan leiden tot voordelen

Afrika en het Caraïbisch gebied moeten de samenwerking met elkaar gaan intensiveren. Deze samenwerking kan leiden tot enorme voordelen op economisch, cultureel en menselijk vlak, benadrukt president Santokhi: “Het is een kans om samen te groeien en een betere toekomst te creëren voor alle betrokkenen'', zo zei president Chandrikapersad Santokhi dat in gesprek met het buitenlandse nieuwsmedium Arise News. Tijdens zijn verblijf op de Bahama’s voor de Annual Afreximabank Meeting had president Chandrikapersad Santokhi een gesprek met het medium. Arise News is een in Londen gevestigd wereldnieuwskanaal en biedt Afrikaanse, Amerikaanse en Europese inhoud. In het vraaggesprek met de president, dat werd gevoerd op 15 juni, kwam naar voren waarom het zo belangrijk is voor Afrika en het Caribisch gebied om samen te werken. Volgens Santokhi is samenwerking belangrijk, omdat we de geschiedenis kennen. Hij geeft aan dat de geschiedenis niet veranderd kan worden, maar dat de toekomst wel gezamenlijk kan worden vormgegeven. De president benadrukt dat Afrika en het Caribisch gebied een diepgewortelde verbinding delen, zowel spiritueel als cultureel, die benut kan worden voor wederzijdse ontwikkeling en economische groei. Enkele belangrijke gebieden van samenwerking die tijdens het gesprek worden genoemd zijn natuurlijke hulpbronnen. Afrika heeft veel ervaring in de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen zoals olie, gas en mineralen. Dit kan nuttig zijn voor Caribische landen zoals Suriname en Guyana, die ook rijk zijn aan dergelijke hulpbronnen. Ook landbouw is belangrijk, aangezien beide regio’s vruchtbare grond hebben en samen kunnen werken op het gebied van landbouwproductie en voedselzekerheid. Suriname heeft bijvoorbeeld meer dan 300.000 hectare beschikbaar voor landbouwinvesteringen. Tevens zijn er grote mogelijkheden voor handel en investeringen tussen de twee regio’s. Dit omvat samenwerking in de financiële sector, waarbij toegang tot goedkoop kapitaal cruciaal is voor de ontwikkeling van infrastructuur en de olie- en gassector. Ook kan een verbeterde lucht- en maritieme connectiviteit tussen Afrika en het Caribisch gebied de handel en het toerisme bevorderen. Suriname kan fungeren als een hub voor luchtverkeer tussen de twee regio’s. Santokhi vindt het versterken van banden tussen de bevolking van beide regio’s cruciaal. Volgens het staatshoofd gaat dit verder dan zakelijke relaties en omvat het culturele uitwisselingen, educatieve samenwerkingen en de opbouw van wederzijds begrip en vertrouwen. “Deze menselijke verbindingen vormen de basis voor duurzame en betekenisvolle samenwerking”, stelt de president. Hij geeft ook aan dat de samenwerking kansen biedt om de kwaliteit van het leven te verbeteren door economische groei, betere toegang tot goederen en diensten en versterking van culturele banden. Het staatshoofd laat doorschemeren dat Afrika en het Caribisch gebied samen een markt van meer dan twee miljard mensen kunnen creëren, wat zal leiden tot gedeelde welvaart en ontwikkeling.   Read the full article

[peterpijls1965]

The enigma of arrival

23 november 2013

Met Het raadsel van de aankomst schreef V.S. Naipaul een briljante autobiografische roman over aankomen en vertrekken, en hoe ogenschijnlijk constante omgevingen en hun bewoners voortdurend aan verandering onderhevig zijn.

Vidia Naipaul werd geboren op Trinidad. Zijn voorouders, Brahmanen (een kaste van priesters) uit India, kwamen per schip als contractarbeiders naar het koloniale eiland in het Caraïbische gebied. Zijn vader was journalist bij de plaatselijke krant. De hoofdredacteur was een Engelsman.

Ook zoon Vidia - hij mocht met een beurs studeren in Oxford - had de ambitie om schrijver te worden. Daarover correspondeerde hij met zijn vader. De brieven zijn uitgegeven in Letters between father and son.

Na publicatie van de brieven ontkende Naipaul tijdens een interview met de BBC dat hij het boek gelezen had.

Voordat mijn leven op een bloederige achtbaan begon te lijken, las ik Het raadsel van de aankomst drie keer. Altijd had ik het gevoel dat het over mij ging. Dat bleek. Tot een paar jaar geleden was ik iemand die graag en rusteloos onderweg was, die de aardbol afreisde op zoek naar nieuwe plekken om aan te komen, om vervolgens het raadsel van die omgeving en de mensen daar op te lossen, wat meestal niet lukte.

Hoe meer ik reisde, hoe meer ik me realiseerde dat mensen overal op de wereld veel op elkaar lijken. Dezelfde uitdagingen, dezelfde ambities, dezelfde karakters.

Sinds 2007 begon m’n leven te imploderen. Het ging snel: hypomane episodes, (rand)psychoses, depressies, alcoholmisbruik, werkloosheid, echtscheiding, beenamputaties. Dat alles in een handvol jaren.

Eerst reisde ik nog. Ik herinner me – ik was in Japan - een randpsychotische hallucinatie die in een boek van Murakami niet misstaan zou hebben. Dan was er een manische uitspatting in Mombasa, gevolgd door een verlammende depressie in Indonesië.

Nu ben ik uitgereisd. Ben ik aangekomen? Voorlopig ben ik geland in een revalidatiekliniek, waar ik uitgebreid de gelegenheid krijg om weer thuis te komen in mezelf, hoewel ik virtueel dakloos ben omdat ik niet terug kan naar de beschermde woonvorm in Roermond wegens onvoldoende rolstoeltoegankelijk. De kliniek is daarom mijn voorlopige biotoop.

Het is een gestolde omgeving, die de buitenwereld niet van node heeft om te bestaan. In dit verstilde sanatorium zal ik mezelf opnieuw moeten uitvinden, als man die geen onderbenen heeft maar toch opnieuw leert lopen op protheses.

Reizen doe ik in m’n hoofd; ik herkauw met gusto de plekken waar ik geweest ben. M’n meest recente verplaatsingen betroffen ziekenhuizen en klinieken, waar ik steeds een passant was. En misschien zal ik dat wel blijven: een ingekorte man die hier en daar een kijkje komt nemen, liefst zonder een oordeel te vellen.

Het is een interessante ervaring om links en rechts te worden ingehaald door generatiegenoten met complete lichamen, die bezig zijn carrière te maken met behoud van relatie en gezin. Ik heb qua status en standing niets meer in de aanbieding.

Het boeit me hoe mensen daar op reageren. Dat varieert. Zonder dat ik het m’n vrienden vertel, fungeren ze voor mij als firewall tegen de boze buitenwereld. Als je zoals ik een paar dingen verliest – vrouw, werk, benen, geestelijk evenwicht, het vermogen om matig te drinken – worden vrienden hun gewicht in goud waard.

Sommigen dringen erop aan dat ik mijn blogs verwerk tot een boek, maar daar peins ik niet over. Facebook is m’n podium en m’n uitgever. Daar blijft het bij. Heel bewust heb ik een bescheiden inzet. Want de reis die het leven is heeft me tijdelijk gereduceerd tot hulpbehoevende man, een rol die ik mezelf vroeger nooit zou hebben toebedacht. Ik vind dat ik me even niet in de positie bevind om me luidruchtig te profileren.

Schopenhauer schreef: Alle beperking maakt vrij, en ik denk dat hij gelijk had. Ik voel me namelijk in veel opzichten beter dan ooit. Er is veel ballast van m’n rug verdwenen, nu ik me niet meer hoef te handhaven in enige ratrace. Ik heb verloren, maar ook gewonnen, bijvoorbeeld het inzicht dat het compleet onbelangrijk is wat anderen van je vinden. Net als Naipaul vertegenwoordig ik alleen mezelf.

Het is een spectaculaire ervaring dat lichamelijke en geestelijke kwetsbaarheid ook kracht genereert, al is die ijl en breekbaar. Dat vergemakkelijkt incasseren. Gisteren kwam het van pas. Mij gewerd een droge, korte mail van een jurist. De echtscheiding is ingeschreven bij de burgerlijke stand, deelde hij mee.

De breuk, niet mijn keuze, is nu definitief. Het voelt als een vacuüm: single tegen wil en dank. Ik ben ontworteld, maar ook bevrijd. Maar waarvan? Het raadsel van de aankomst is alleen maar groter geworden.

V.S. Naipaul bleef na zijn studie in Engeland wonen, het land van The enigma of arrival. Hij wilde pas terugkeren naar Trinidad toen hij zichzelf succesvol genoeg vond als schrijver. Hij zou, schreef hij, belachelijk zijn gemaakt als hij eerder naar huis was gegaan.

Schrijfster Lieve Joris, die Trinidad met Naipaul bezocht, beschreef dat indringend in een reportage in de Haagse Post.

Zijn vader was al dood toen Naipaul Trinidad voor het eerst terugzag. Vidia's jongere broer werd ook schrijver. Hij stierf aan overmatig drankgebruik. V.S. Naipaul zag zijn zussen Savi en Kamla als maatschappelijk geslaagd.

#naipaul #trinidad #lieve joris

[veselinasboekenkast]

Een Zomer zonder slaap van Bram Dehouck

hallo daar, lang geleden. Ik had de laatste tijd niet zoveel tijd om te lezen. Maar hier ben ik weer met een nederlandse opdracht. Ik heb het boek een zomer zonder slaap van Bram Dehouck gelezen. Hij was beter dan ik dacht. hieronder ga je een samenvatting en mijn leeservaring kunnen vinden. Er zijn wel spoilers in mijn ervaring. Dus als je het boek wilt lezen, lees niet mijn ervaring.

Samenvatting:

Het boek vindt zich plaats in Nederland in een afgezonderd dorp (Blaashoek) naast de zee. In de zomer zijn er veel toeristen omdat er daar typische Nederlandse windmolens te vinden zijn die een attractie zijn voor de toeristen. Tegelijkertijd is het ook een dorp waarin mensen met allerlei verschillende verhalen leven. Het boek is verdeeld in hoofdstukken die elk de naam van een dag krijgen (zoals maandag, dinsdag enz.…behalve zondag), het verhaal wordt ook door meerdere perspectieven verteld. Je hebt wel een hoofdpersonage die Herman heet. Hij is de eigenaar van een slagerij en in de zomer is er veel volk rond zijn slagerij. Niet alleen de toeristen, maar ook de inwoners van het dorp komen vaak bij Herman langs. Hij staat bekend om zijn zomer paté. In het begin van het boek gebeuren er geen bijzondere dingen. Je komt eerst de verschillende personages te weten en waarom ze in Blaashoek leven. Het bijzondere van dit is dat elke personage zijn stukje in het boek krijgt om zijn/haar verhaal te vertellen en doorheen het boek kom je ook het vervolg te weten. De oorzaken van de gebeurtenissen in het boek. Het worden al in het begin vermeld begint allemaal bij de slaaploosheid van Herman door de Windmolens, die maken doorheen de nacht een bepaald geluid waardoor Herman niet rustig kan slapen. De eerste week is hij zeer moe, maar kan nog juist met die paar uur slaap en energie dranken de dagen overleven. En dan beginnen de vreemde gebeurtenissen ineens op te dagen, we zitten nu in het midden van het boek. De bekende zomer paté van Harmen is niet goed en iedereen in het dorp heeft diarree en heeft last van hun buik. Daarnaast heeft de zoon van Herman iemand omvergereden met zijn fiets en moet hij voor de jeugdrechter komen. Je kan dus duidelijk zien dat Herman het druk heeft, hij weet niet echt hoe hij moet omgaan met die stress. Er wordt dan een controle op zijn slagerij gepland. De controleur komt de volgende dag aan, hij begint aan zijn controle totdat Herman hem plots dood met een mes. Hij deed dit uit wraak, omdat dit voor het eerst gebeurd is en hij wil zijn zaak niet verliezen door een klein foutje die hij heeft gemaakt omdat hij niet goed kan slapen door die molens. Hierna escaleren alle gebeurtenissen. Dit was alleen de verhaallijn van Herman. Daarnaast heb je Saskia, Bienvennu, Jan en Catherine en boer Maes. Saskia had een abusieve relatie met haar opa (boer Meas) en zat in geldproblemen, ze is naar Blaashoek gekomen om weer een eigen leven op te starten. De man die de zoon van Herman heeft omvergereden was de opa van Saskia. Catherine had met Bienvennu geslapen en Jan is dat achter gekomen en heeft haar uit het huis gezet. Bienvennu is een jonge zwarte gevluchte man, en dus is Jan zeer boos maar ook jaloers. Hij vroeg zich af waarom Catherine met hem zou slapen. Dit toont aan dat het hele dorp samenleeft, als er met iemand iets gebeurd gaat het niet snel duren vooraleer er iets met de andere zal gebeuren. Aan het einde van het boek wordt het daarom ook een chaos. Er worden moorden gepleegd en mensen nemen wraak op andere mensen. Het boek heeft uiteindelijk wel een goed einde. Herman besluit om samen met zijn vrouw eindelijk op vakantie te gaan naar de Caraïbische eilanden.

De titel Een zomer zonder slaap is afgeleid van de slaaploosheid van Herman, maar ook hoe de hele drop wakker blijft en het hele drama mee volgt.

Leeservaring:

Ik had in het begin een ander boek gekozen om te lezen, maar toen had ik toch verwisseld met dit boek. Ik had dit boek tweedehands gekocht als doel om dit ooit voor Nederlands te lezen. Aan de ene kant had ik geen grote verwachtingen omdat het niet echt een bekende schrijver is, maar aan de andere kant heeft het boek wel de gouden stroop gewonnen in 2012 (een jaar na de uitgave). Dus was ik sceptisch begonnen. Het boek was in zijn geheel niet al te moeilijk om te lezen en er werden niet zeer moeilijke zinsconstructies gebruikt. In het begin van het boek kwam je alle personages te weten en je wist ongeveer wat hun problemen in het leven waren. En toen begon het leven in een dorp echt. Er was altijd een beetje drama rondom de personages, maar dat was gewoon hoe mensen in afgelegen dorpen leefden. Ik vond Saskia het leukste van ze allemaal. Omdat zij ten minste probeerde om vrolijk tegenover de wereld te staan. Ze had misschien een tragische verleden en geldproblemen, maar ze probeerde toch om uit die problemen te geraken door een job te zoeken en door hulp te gaan zoeken. Ik vond het leuk dat je de meningen van de verschillende personages te weten kon komen en ze daarna vergelijken met de andere personages. Toen kwam ik het midden van het boek aan, ondertussen waren er al een paar rare dingen gebeurt. Bijvoorbeeld: het kind van Herman die een man omverrijdt, de postbode van het dorp die langs het kanaal poept en dat een jong meisje hem ziet poepen of de mislukte diarree van Herman. Al deze dingen waren zo onverwacht, maar dat vond ik best leuk. Meestal heb je al in het midden van het boek de zaken door, maar hier had ik dat totaal niet. En dan komt het einde van het boek zeer snel aan, omdat er zo een rare dingen zonder enige verklaring gebeuren, kijk je niet meer naar de pagina’s. Je bent een beetje verloren in het boek. En dan komt het einde, voor mij was die zeer onverwacht. Toen Herman de controleer vermoorde was ik een beetje geschrokken, maar ik voelde me slecht voor hem. Hij was niet zichzelf toen hij dit deed, dit was een gevolg van zijn slaaploosheid. Dan begint Jan uit wraak met een pistool te schieten richting de windmolens. Maar die weerkaats richting Saskia en zij sterft helaas. Hij probeert dan opnieuw om op Bienvennu en Catherine te schieten, maar hij heeft niet veel kans omdat boer Meas ook met een pistool aankomt. Hij wil meest waarschijnlijk wraak nemen op zijn kleindochter (Saskia). En dan schiet boer Meas sperongeluk op Bienvennu, hij sterft ook. Daarna gaat hij richting het appartement van Saskia, maar hij realiseert niet dat Saskia in al dood is en dat Catherine in het appartement schuilt. Plots schiet een politieagent boer Meas dood. Eindelijk komt er een einde aan de chaos. In al deze drama besluit Herman samen met zijn vrouw om definitief in te pakken en naar een warm plekje te verhuizen.

Ik vond het boek leuker dan ik dacht. Het was makkelijk om te lezen en de inhoud was zeer origineel. Ik zag het einde totaal niet aankomen en vond het speciaal dat alles op het einde gebeurde, er was geen duidelijke opbouw. Je had alleen de verschillende verhalen apart die op het einde samen kwamen als één.

[stefselfslagh]

Johnny Depp vs Amber Heard: na de vuile was, de wijze lessen.

Dit stuk verscheen op 21 mei in Zeno.

In de rechtszaak die de voormalige echtelieden Johnny Depp en Amber Heard tegen elkaar aanspanden, houden de advocaten volgende week hun slotpleidooien. Stef Selfslagh vond tussen de brokstukken van het ontspoorde celebrityhuwelijk tien levenslessen.

Voor wie de voorbije twee maanden heeft doorgebracht in een van de buitenwereld losgeweekt stilteklooster in Thailand: acteur Johnny Depp eist van zijn ex-vrouw, actrice Amber Heard, vijftig miljoen dollar wegens smaad. In een opiniestuk dat Heard schreef voor The Washington Post noemt ze zichzelf een slachtoffer van huiselijk geweld. Hoewel ze Johnny Depp in haar tekst niet één keer noemt, argumenteren de advocaten van Depp dat zijn naam tussen de regels wel degelijk te lezen is en dat het stuk van Heard zijn carrière aan diggelen heeft geslagen. Een lezing van de feiten die Amber Heard fanatiek betwist: ze beweert dat het Depp is die zich schuldig maakt aan laster en eerroof door haar beweringen over huiselijk geweld leugenachtig te noemen. En dus splitste ze haar ex bij wijze van juridische antitankraket een schadeclaim van niet vijftig, maar honderd miljoen dollar in de maag. 

De voorbije weken konden we ons dankzij de livestreams van Court TV teleporteren naar Fairfax, Virginia, waar Johnny Depp en Amber Heard er alles aan deden om elkaar voor het oog van de wereld tot ploerten te reduceren. Er werd gesneerd en gehuild, geblaft en gefoeterd, gechargeerd en gemanipuleerd. De kans dat Johnny Depp en Amber Heard gelouterd, laat staan wijzer uit hun eigen spektakelproces gaan komen, is nihil. Maar het is niet omdat de protagonisten zélf niet bereid zijn om iets uit hun relationele ellende te leren, dat wij dat niet kunnen doen. Daarom: tien dingen die we kunnen opsteken van het Depp vs Heard-proces.

1. Hollywoodsterren maken van hun leven net zo'n puinhoop als wij.

Als het geflipte huwelijk van Johnny Depp en Amber Heard ons één ding leert, dan is het wel dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Zélfs niet als die overkant zich ter hoogte van de Hollywood Hills situeert. 

Gepriviligieerder dan Depp of Heard kan een mens niet zijn: ze zijn buitengewoon mooi en wit, vieren Kerstmis op Caraïbische eilanden, kunnen zich laven aan onuitputtelijke voorraden fanliefde en beschikken over miljoenen dollars speelgeld. En toch bestaat het decor van hun huwelijk uit vernielde slaapkamers, gebroken pingpongtafels, gemolesteerde keukenkasten en met bloed geschreven boodschappen op spiegels, lampenkappen en kussenslopen. 

In een sms-bericht aan een vriend schrijft Depp over Heard: 'Let's drown her before we burn her. I will fuck her burnt corpse afterwards to make sure she's dead.' Verder trakteert hij haar op koosnaampjes als 'worthless hooker' en zou hij haar volgens Heard gepenetreerd hebben met een fles whisky. In de liefdesverklaringen van Heard aan het adres van Depp vallen dan weer de woorden 'washed up piece of shit', 'fat, old man', 'pussy' en 'coward'. Ook zou ze blikken lakverdunner in zijn gezicht gekeild hebben en hem met behulp van een aan scherven geslagen fles wodka een stukje van zijn rechtermiddelvinger afhandig gemaakt hebben. 

Om maar te zeggen: ook de levens van uitermate welgestelde en welgevormde mensen kunnen gierend uit de hand lopen. Tijdens een interview op het Britse TalkTV zei de Amerikaanse journaliste Megyn Kelly: "Emptiness can not be filled by fame or unlimited spending." Denk daaraan wanneer u nog eens in de verleiding komt om te denken dat al uw problemen zouden verdampen als u maar het lichaam van Margot Robbie, het charisma van Idris Elba of de bankrekening van Robert Downey Jr had.

2. De grens tussen dader en slachtoffer kan schimmig zijn.

Tijdens het proces werden verschillende geluidsopnames afgespeeld waarop ruzies tussen Johnny Depp en Amber Heard te horen zijn. In één van die opnames zegt Heard: "Tell them, Johnny. Tell the world that I, Johnny Depp, a man, am a victim of domestic abuse too. See how many people side with you."

Ook Laurel Anderson, de relatietherapeute die Depp en Heard een tijdlang bezochten, sprak in haar getuigenis over 'wederzijds misbruik.' Het lijkt er dus op dat het geweld ten huize Depp-Heard van beide kanten kwam. En dat ook deze rechtszaak aantoont dat huiselijk geweld niet het monopolie is van de man. 

Gerechtspsychologe Dawn Hughes, ingehuurd door team Heard, gebruikte tijdens haar getuigenis voortdurend de voornaamwoorden 'she' en 'her' wanneer ze het over slachtoffers van huiselijk geweld had. Voor de advocaten van Johnny Depp een reden om haar een gendergelijke tik om de oren te geven. Maar meer nog dan een genderkwestie is deze zaak een aanleiding om ons te bezinnen over onze stereotiepe denkbeelden over daders en slachtoffers. Slachtoffers, zo blijkt, kunnen ook daders zijn. En omgekeerd. 

In het Amerikaanse tijdschrift Entertainment Weekly zegt relatietherapeute Darcy Sterling: "Ons verstand vindt het prettiger wanneer één persoon duidelijk het slachtoffer is en de andere persoon onmiskenbaar de dader. Maar relaties bestaan uit mensen. En mensen zijn ingewikkeld. Als ik in mijn 27 jaar als therapeute iéts geleerd heb, dan is het wel dat in de overgrote meerderheid van problematische relaties beide partners voor problemen zorgen."

Precies hetzelfde, maar dan een tikje mooier, algemener en ironischer geformuleerd, schreef Ilja Leonard Pfejffer vorig weekend in De Standaard: "Na vierenvijftig jaar nadenken is de diepe wijsheid in mij gerijpt dat alle dingen twee kanten hebben." Voel u dus vooral geen pannenkoek wanneer u er op staat om in gesprekken met vrienden, familieleden en volslagen onbekenden de twee kanten van amoureuze aangelegenheden te belichten: het getuigt niet van slapheid, maar van wijsheid.

3. Begrip is een noodzakelijke voorwaarde voor vergeving.

In het inmiddels vermolmde jaar 2015 vertrouwde advocate Christine Mussche mijn bandopnemer een aantal levensbeschouwelijke overtuigingen toe. Ze had het onder meer over haar geloof in de genezende kracht van rechtszaken. "Slachtoffers moeten erkenning krijgen voor het leed dat hen is aangedaan en daders voor het traject dat aan hun daad is voorafgegaan. Als dat gebeurt kan een proces - hoe vreemd dat ook mag klinken - een intens mooie, helende gebeurtenis zijn. Want dan voelen zowel slachtoffer als dader zich na afloop beter en kunnen ze enigszins gelouterd verder." 

In dit geval zouden Depp en Heard al dan niet met vochtige ogen moeten erkennen dat ze elkaar bijna de verdoemenis in gekoeioneerd hebben, maar dat hun gedrag minstens gedeeltelijk te verklaren is door hun eigen gewelddadige verleden: Depp werd als kind door zijn moeder geslagen, Heard door haar vader. Als ze elkaar zouden kunnen zien als mensen die getackeld zijn door het leven, die achter hun prachtige voorgevel demonen huisvesten, zou er begrip en wie weet zelfs vergeving kunnen ontkiemen. 

Maar helaas: in Depp vs Heard wordt noch naar de waarheid noch naar mededogen gezocht. De inzet van het proces is: de liefde van het grote publiek terugwinnen. En dus verschansen beide partijen zich achter hun eigen gelijk en proberen ze elkaar, de ene PR-granaat na de andere afvurend, maximale schade toe te brengen. Het resultaat is dat Depp noch Heard als winnaar de rechtszaal zal verlaten. Dat ze niet naar hun penthouses zullen terugkeren als bevrijde mensen, maar als door en door gehavende zielen.

4. Haat is uit de hand gelopen liefde.

Een mens zou het zwelgend in alle cunt- en coward-retoriek nog vergeten, maar Johnny Depp en Amber Heard hebben elkaar fenomenaal graag gezien. Tijdens één van hun opgenomen gesprekken zegt Heard: "You could have anyone you want. I could have anyone I want. But I love you. I love your brain. I love your heart. I love being with you."

En toch, zoals Oscar Wilde ons al in 1898 liet weten in The Ballad of Reading Gaol: "Each man kills the thing he loves." (Waarbij het Engelse 'man' niet staat voor het Neder-landse 'man', maar voor 'persoon'.) Poëzieliefhebbers discussiëren al meer dan een eeuw over wat Wilde met zijn beroemde dichtregel precies bedoelde. Maar de mooiste, en misschien ook wel meest aannemelijke verklaring is degene die ene Michael Masiello geeft op kennisplatform quora.com: mensen kunnen elkaar verliezen door té hevig van elkaar te houden. 

Als we verliefd zijn, geven we de persoon die onze hartstocht opwekt buitensporig veel aandacht. We leggen hem likkebaardend onder ons vergrootglas en consumeren hem met overdonderende gretigheid. Alleen maar om na een tijd verbijsterd te moeten vaststellen dat de mens die we hemelse kwaliteiten hadden toegedicht aardser - zeg maar: banaler - is dan we onszelf hadden toegelaten om op te merken. Dat het door ons hart tot godenkind gepromoveerde wezen gewoon menschliches, allzumenschliches is.  

Zou het kunnen dat de liefde die Johnny Depp en Amber Heard voor elkaar voelden van de zelfvernietigende soort was? Dat ze elkaar zó hartstochtelijk ontrafeld en ontraadseld hebben dat er van de oorspronkelijke betovering geen sprankje meer overbleef? Indien ja, dan is dat dieptreurig. Maar ook troostrijk. Want dan is de haat die ze vandaag voor elkaar voelen een geval van uit de hand gelopen liefde. En dat is voor uw en vooral míj́n mensbeeld toch een opstekertje.

5. We hoeven onze idolen niet te idealiseren.

Op 2 mei ontsloeg Amber Heard het PR-team dat tijdens het proces over haar reputatie moest waken. Ze werd naar verluidt niet goed van de negatieve krantenkoppen die dag na dag over haar verschenen. Het geeft aan dat deze rechtszaak bovenal een populariteitsstrijd is. Een gevecht tussen twee PR-bureaus die maar één opdracht hebben: het besmeurde imago van hun cliënt saneren.

Juda Engelmayer van Herald PR, een New Yorks public relations-bedrijf, zegt in The Guardian dat Johnny Depp met plezier voor de rechtbank van de publieke opinie wilde verschijnen. "Na het opiniestuk van Amber Heard in de Washington Post, wilde Depp een podium waarop hij ook zijn kant van het verhaal kon vertellen. Dat podium werd de rechts-zaal van Fairfax County. En hij gebruikt het tenvolle: hij maakte van zijn getuigenis een entertainende vertoning waarmee hij heel wat toeschouwers - ook vrouwen - aan zijn kant heeft gekregen. De uitspraak van de jury is voor hem bijna bijkomstig. Wat hij écht wil, is de wereld laten zien dat hij nog steeds in staat is om harten te veroveren en het grote publiek te begeesteren."

Anders gezegd: de échte jury zit niet in de rechtszaal, maar op TikTok. En bestaat niet uit gelote burgers, maar uit fans die zich maar wat graag laten mobiliseren om hun liefde voor hun idool te belijden. Of zoals een Johnny Depp-fan in een Jack Sparrow-kostuum het verwoordde: 'We want to support our captain. If he's going down with the ship, we're going down with him.' De fans van Johnny Depp en Amber Heard bepalen in belangrijke mate wie uitein-delijk de public vote zal krijgen. Ze distilleren elke dag tendentieuze videoclips uit de procesbeelden en sturen ze vervolgens de wereld in, vergezeld van titels als 'Amber Heard's failing plan to ruin Johhny Depp' en hashtags als #AmberHeardIsAPsychopath.

Het bewijst nog maar eens dat onvoorwaardelijke fanliefde - of het nu voor een voetbalclub, een acteur of een professor kerkelijk recht is - een bedenkelijk concept is waar u zich beter niet aan laat vangen. Er is geen wet die u verplicht om blind te zijn voor de systeemfouten in uw idool. Bewondering en teleurstelling kunnen elkaar indien nodig perfect afwisselen.

6. Gevoelens zijn geen feiten.

Filosofe Alicja Gescinska schreef het in deze krant al eerder: we leven in een age of feeling. Onze maatstaf om te bepalen wat goed of kwaad is, is niet langer religie, en evenmin de rede, maar wel onze emoties. 

Gevoelens, zo lijken we met z'n allen te hebben besloten, zijn boven alle verdenking verheven. Zoals de Griekse god Harpocrates stilzwijgen als een onfeilbaar middel tot het verwerven van geluk aanbeval, zo beschouwen wij onze emoties als een onfeilbare vertolking van de waarheid. We voelen iets, en omdat we het voelen, is het waar. 

Het Depp vs Heard-proces illustreert hoe dwingend onze emoties geworden zijn. 'Ik geloof Amber Heard niet', schreef iemand op sociale media. 'Haar getuigenis voelt niet authentiek aan.' 'She's definitely a graduate from the Pinocchio School of acting', vertolkte iemand anders zijn op niets anders dan 'een gevoel' gebaseerde mening over de getuigenis van Heard. 

Met andere woorden: 'Flikker toch op met je bewijsstukken. Ik zal zelf wel uitmaken wie hier de waarheid spreekt en wie niet. Mijn gevoel bedriegt mij nooit.' Maar het is niet omdat Amber Heard op de getuigenbank in Fairfax County nog slechter acteert dan Paris Hilton in One Night in Paris dat ze de waarheid niet spreekt. Je kan zó hard je best doen om de wereld van je verhaal te overtuigen dat je toon en lichaamstaal Comedy Capers-achtige proporties aannemen. Maar dat wil nog niet zeggen dat je relaas ook gelogen is. 

Ook de media laten in hun berichtgeving over Depp vs Heard na om te wijzen op het verschil tussen feiten en sentimenten. 'Amber Heard krijgt publieke opinie tegen', kopten zowat alle kranten tijdens de eerste weken van het proces. Die titel was niet gelogen, maar wel gevaarlijk. Hij gaf subjectieve gevoelens over schuld en onschuld de allures van een objectieve werkelijkheid. Hij promoveerde een primitieve onderbuikreactie tot een belangrijk nieuwsfeit. En dat is verraderlijk. Want dan denken mensen in de beste 'waar rook is, is vuur'-traditie: 'Als iedereen zich massaal tegen Heard keert, moét ze wel aan het liegen zijn.' En zo muteert wat begon als een gevoel gaandeweg tot een vaststaand gegeven.

7. Hoe minder we over de levens van beroemdheden weten, hoe beter.

In een interview met The Guardian drukte de Amerikaanse communicatie-adviseur Evan Nierman - souffleur van ceo's en presidentskandidaten - zijn verwondering uit over het feit dat Amber Heard ooit haar opiniestuk schreef en dat Johnny Depp vervolgens besloot om haar aan te klagen. 'Beiden verbergen meer lijken in de kast dan het gemiddelde spookhuis. Je zou denken dat dat hen tot enige terughoudendheid zou aanzetten. Niet dus.' Volgens Nierman is het Depp vs Heard-proces een waarschuwing voor andere beroemdheden. "Als je in opiniestukken of interviews over je persoonlijke leven praat, loop je het risico dat je vroeg of laat en plein public gênante privé-aangelegenheden zal moeten bespreken."

Zoals Johnny Depp dus, die in Fairfaix County moest bevestigen dat hij zijn body-guard wel degelijk een sms-bericht had gestuurd met de woorden 'I'll smack the ugly cunt around before I let her in.' Of zoals Amber Heard, die aan de jury moest uitleggen dat de uit-werpselen die Johnny Depp na een ruzie op zijn bed had gevonden niet uit háár poeper waren gekomen, maar uit die van Boo, hun Yorkshire terrier, die nota bene darmproblemen had gekregen omdat ze de marijuana van Johnny Depp had aangezien voor de tonijnpaté van Whiskas. 

Lang verhaal kort: discretie gaat in celebrity-huishoudens een glorieuze comeback maken. Is dat erg? Integendeel. Hoe minder we over de al dan niet gedegenereerde levens van beroemdheden weten, hoe beter. Kunnen we onze aandacht eindelijk weer toespitsen op de verschillen tussen het confederalisme en het separatisme. Of op de maandelijkse doorbraak in het dossier van de Bende van Nijvel.

8. Lichaamstaalexperten zijn te mijden.

Elk nieuwsverhaal heeft zijn experten. Tijdens de coronacrisis kon je geen laptop openklappen zonder een viroloog te zien opdoemen, tijdens het Depp vs Heard-proces ontkom je met geen mogelijkheid aan lichaamstaalexperten. Alleen zijn de laatsten in wetenschappelijk opzicht een paar tikjes minder geloofwaardig dan de eersten.

Denise Dechamps van The Body Language Academy vond het verdacht dat het gezicht van Amber Heard weinig emotie vertoonde wanneer ze vertelde dat ze door haar man geslagen werd. Ook noemde ze het veelzeggend dat Johnny Depp tijdens het bekijken van de video waarin hij zijn keukenkasten een pak slaag geeft naar een zakdoek greep. "Er waren geen tranen te zien. Dan vraag ik me toch af of die zakdoek niet strategisch was."

Strategisch of niet: zakdoeken doen me denken aan de Vlaamse groothandel die zich aanprijst met de slogan 'Uw partner in textielhygiëne.' Ooit trek ik een blauw pak en bruine schoenen aan, loop ik in gestrekte pas en met uitgestoken hand op een bedrijfsleider toe en zeg ik hem: "Ik ben uw partner in textielhygiëne." Liever dát dan te moeten zeggen: "Ik ben uw lichaamstaalexpert."

9. Alcoholisme kan een keuze zijn.

Tijdens het proces werd verschillende keren een video getoond waarin een woedende Johnny Depp zich in de keuken een glas wijn inschenkt. Eén van de advocaten van Amber Heard vroeg Depp of hij dronken was op het moment dat de video werd opgenomen. "U schonk zichzelf een megaglas rode wijn in, correct?" "Een megaglas?", antwoordde Depp. "Ik schonk mezelf een groot glas wijn in. Ik achtte dat noodzakelijk."

Met andere woorden: alcoholisme kan een keuze zijn. "Ik heb mijn besluit om alcoholist te worden niet lichtzinnig genomen, edelachtbare. Een mens kan beter beneveld dan gekneveld door het leven gaan. Maar dat neemt niet weg dat het alcoholmisbruik dat mij door mijn ex wordt aangewreven, net zoals de aanhoudende regenval in Zuid-Afrika en de tegenvallende kwartaalcijfers van Philips, volledig háár schuld is, laat dat duidelijk zijn." 10. Laten we blijven lachen.

De meest in het oog springende Amber Heard-advocaat heet Ben Rottenborn, een naam die het beeld oproept van een menselijke Rottweiler die, obscure procedureregels en vergeten precedenten snauwend, de tegenpartij aan flarden scheurt. 

Op een gegeven moment vroeg Ben Rottenborn aan Johnny Depp: "Eén van de mensen waarmee u regelmatig drugs gebruikt, is Marylin Manson, niet?" Rottenborn dacht wellicht dat hij door Depp te koppelen aan Marylin Manson, de Amerikaanse zanger die verdacht wordt van het mishandelen en misbruiken van meerdere vrouwen, de jury tot guilty by association-gedachten zou kunnen verleiden: 'Als die Depp na de werkuren met een vermoedelijke smeerlap als Manson op de lappen gaat, zal hij zelf wel geen haar beter zijn.' 

Maar Johnny Depp liet zich door de vraag van Rottenborn niet uit zijn lood slaan. "We gebruikten samen weleens alcohol en cocaine", gaf hij toe. Om te vervolgen met: "Ik heb Marylin Manson ooit een pil gegeven. Opdat hij zou stoppen met praten." Gegniffel in de rechtszaal, gelach in de Amerikaanse huiskamers. Voor Ben Rottenborn zat er weinig anders op dan 'no more questions, your honour' mompelend terug in zijn mand te kruipen. 

De moraal van het Manson-verhaal? Ook al bevind je je in een deels zelf veroorzaakt relationeel inferno: blijf lachen. Zoals Gunter Lamoot ooit zei: "De lach is het water dat je aan het plantje geeft om het levend te houden." Dat geldt ook - en misschien vooral - voor de plantjes in de rechtbank van Fairfax County.

[victorinaruba]

Een weekend om nooit te vergeten!

Wat een geweldig weekend was dit! Vrijdag zijn we met heel de groep na het werk een hapje gaan eten in een leuke strandbar met uitzicht op de Caraïbische zee. Het spectaculaire was dat de strandbar vlak naast de landingsbaan van de luchthaven lag. Zo kwamen de vliegtuigen zeer laag over ons gevlogen om vervolgens een paar seconde later te landen.

Zaterdag was zonder twijfel de leukste dag van heel onze stage tot nu toe. Wij zijn met een pick-up door Arikok National Park gereden. Een ervaring die me eeuwig zal bijblijven. Ik heb er echt surrealistisch mooie plaatsen gezien die op mijn netvlies staan gebrand. Zwemmen in de natural pool was het hoogtepunt van de dag!

Zondag hebben we met zen alle Palm Island bezocht. Een eiland in het midden van de Caraïbische zee dat is omgetoverd tot een paradijs. Je kan er namelijk snorkelen tussen de honderden kleurrijke visjes, flamingo’s op het strand spotten, actie opzoeken in het waterpretpark, met zen alle de snelheid aan den lijve ondervinden op de bananenboot en nog veel meer. Als je hier bent is het zeker een keer de moeite waard om te bezoeken.

Ik hoop op nog een weekend als dit!

Stay tuned for more!

[rijksmuseum-art]

Johan Boudaen Courten (1635-1716), Lord of St Laurens, Schellach and Popkensburg. Councillor of Middelburg and Director of the East India Company, 1668, Museum of the Netherlands

Portret van Johan Boudaen Courten, heer van St. Laurens, Schellach en Popkensburg. Raad van Middelburg en bewindhebber der VOC. Kniestuk, staande, met een zeekaart van het Caraïbisch gebied in de rechterhand, de linkerarm leunend op een globe.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.7056

[blijdorperbende]

Kort Nieuws #190

Nieuw van Blijdorper Bende: Kort Nieuws #190 💚 #dieren #dierentuin #blijdorp #rotterdam

Blijdorp Bouwt Foto: @AgainErick (Wikimedia Commons). Archieffoto. De schop gaat weer in de grond in Diergaarde Blijdorp! Momenteel worden voorbereidingen getroffen voor de restauratie van de rendierenstal. Dit monumentale pand uit 1940, dat in de zuidelijke hoek van de dierentuin staat, zal in oude luister hersteld worden. In abonnementhoudersblad ‘De Giraffe’ laat Blijdorp weten dat de klus op…

[rotterdamvanalles]

De Wilhelminakade met het schip s.s. Statendam van de Holland-Amerika Lijn, 1929.

Het s.s. Statendam was een cruiseschip van de Holland-Amerika Lijn (HAL) en het derde schip met die naam van de maatschappij. Toen het schip gereed was, werd het beschouwd als het modernste schip in zijn tijd. Het heeft dienstgedaan van 1929 tot en met 1940 en voer op en neer tussen Rotterdam en New York. Onderweg werden Boulogne-sur-Mer en Southampton aangedaan. Vanaf 1930 werden 's winters ook cruises gemaakt in de Caraïbische Zee.

De Statendam III werd in Belfast gebouwd op de werf van Harland & Wolff. In september 1924 werd hij te water gelaten, waarna de werkzaamheden twee jaar lang onderbroken werden. In april 1927 kreeg de HAL een staatslening van de Nederlandse overheid, waarna het schip naar Schiedam werd gesleept. Op scheepswerf Wilton werd het schip afgebouwd.

Op 11 april 1929 begon de eerste reis naar New York. De laatste reis vertrok op 24 november 1939 uit New York. Tijdens de Meidagen in 1940 lag de Statendam III afgemeerd op Rotterdam-Zuid aan de Wilhelminakade. Zodoende viel het schip reeds de eerste oorlogsdag in Duitse handen. De Duitsers plaatsten een mitrailleur aan boord om vuur uit te kunnen brengen op de Nederlandse verdedigers aan de andere oever van de Nieuwe Maas, die op hun beurt het vuur beantwoordden. Tijdens deze gevechten brak in de middag van 11 mei brand uit aan boord van de Statendam. Blussen bleek door de oorlogshandelingen onmogelijk en in de volgende dagen brandde de Statendam geheel uit. De verwoeste Statendam III werd in augustus 1940 gesloopt.

Vijf schepen van de Holland-Amerika Lijn hebben de naam Statendam gekregen.

De eerste Statendam voer voor de HAL van 1898 tot 1910.

De tweede Statendam werd als cruiseschip gebouwd, maar voordat het klaar was brak de Eerste Wereldoorlog uit. Het werd in 1915 verkocht aan de Engelse regering, grijs geverfd en voor troepentransport ingericht. Het schip kreeg de naam S.S. Justicia. De Justicia werd op 19 en 20 juli 1918 door UB-64 en UB-124 zes keer getorpedeerd waarna hij zonk.

De vierde Statendam werd voor de HAL gebouwd in 1957. In 1982 werd het schip aan de Paquetgroep verkocht en kreeg het de naam Rhapsody.

De vijfde Statendam voer van 1992 tot 2015 onder die naam. De thuishaven was Rotterdam.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2021

[keynewssuriname]

Leerkrachten worden getraind om te handelen bij rampsituaties

In een gezamenlijke inspanning van het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, het Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing (NCCR) en het United States Agency for International Development (USAID) is een uitgebreide school safety training georganiseerd. Deze training heeft als primair doel leerkrachten van het voortgezet onderwijs te voorzien van de nodige kennis en vaardigheden om effectief om te gaan met rampensituaties. Op 17 mei 2024 ontvingen de deelnemende leerkrachten hun certificaten. De samenwerking met het NCCR benadrukt volgens het ministerie van Onderwijs het kritieke belang van goed voorbereide scholen op potentiële rampen en noodgevallen. Daarom werden deskundige instructeurs uit het Caraïbisch gebied ingezet door USAID om de training te verzorgen. Deze training concentreerde zich op het identificeren van potentiële risicosituaties binnen scholen en het aanleren van passende reacties daarop. Een cruciaal aspect was ook het ontwikkelen van veiligheidsplannen specifiek gericht op de deelnemende scholen. NCCR-coördinator Jerry Slijngaard onderstreepte het belang van het versterken van onze eigen capaciteiten als Surinamers en het doorgeven van deze waardevolle kennis aan collega’s en leerlingen. “Een goed voorbereide leerkracht kan het verschil maken in een noodsituatie en kan levens redden”, voegde hij toe. Een van de hoogtepunten van de training was de realistische simulatieoefening die plaatsvond tijdens de certificaatuitreiking op de Theodoor Judaschool, waarbij een brandscenario werd nagebootst. Directeur Haidy Lindveld van CENASU stond stil bij het belang van het volgen van veiligheidsplannen tijdens noodsituaties zoals brand op school en het creëren van bewustzijn hieromtrent bij alle leerkrachten. Deze training, gericht op leerkrachten van het voortgezet onderwijs, met name van het beroepsonderwijs (LBO) en algemeen vormend onderwijs (MULO-scholen), is een eerste stap naar een bredere implementatie van essentiële veiligheidstrainingen op alle scholen. Het doel is om de schoolveiligheid en het rampenbeheer significant te verbeteren, waardoor onze onderwijsinstellingen beter voorbereid zijn op mogelijke noodsituaties. Read the full article

[ellenrdp]

Hallo,

Mijn naam is Ellen, ik ben 15 en ik studeer op de Europese school in Brussel. Ik zit in het vijfde secundair en voor het vak Nederlands moet ik een blog aanmaken omdat ik over de 6 boeken die ik dit jaar ga lezen elke keer iets ga schrijven.Ik gebruik Tumblr dus als een soort van leesdagboek.

De boeken die ik graag heb gelezen zijn:

-      Latino King van Bibi Dumon Tak met uigeverij “Querido” van het jaar 2010:

Een heel spannend boek en heel goed geschreven.

Het gaat over een jongen die Castel heet en hij ontdekt al jong dat er met drugs veel geld te verdienen valt. Hij laat zich overhalen om drugs te gaan smokkelen vanuit de Dominicaanse Republiek, maar op een dag wordt hij gearresteerd met anderhalve kilo cocaïne onder zijn kleren. Hij belandt in de beruchtste gevangenis van het Caraïbisch gebied waar enkel het recht van de sterkste geldt. Er wordt gedeald, gevochten, gegokt, gedronken en gemoord. Al snel weet Castel dat er maar één manier is om deze hel te overleven: ontsnappen.

-       Nodig van Joelle Charbonneau met uitgeverij “Karakter Uitgevers F-VERT” van het jaar 2016

Dit boek is heel goed omdat de lezer aangezet wordt om stil te staan bij de macht van sociale media.

Via de Ottowa High School raken alle jongeren in de ban van een nieuwe site: NODIG. De bedoeling van deze site: je mag vragen wat je denkt NODIG te hebben en vervolgens krijg je een opdracht. Wanneer je deze opdracht tot een goed einde brengt, krijg je wat er op je verlanglijstje staat. Velen gaan de uitdaging aan, maar het hele verhaal zond NODIG begint uit de hand te lopen. Er vallen zelfs doden. Wat schuilt er echt achter deze site? Wie zijn de verantwoordelijken? Het verhaal gaat van de ene bizarre scène over in de andere. Tot de waarheid boven water komt.

-       Virus van Mirjam Mous met uitgeverij “Van Goor” van het jaar 2017

Het is een heel spannend boek met veel geheimen die je aan het einde te weten komt.

Kris en Hopper raken in Spanje betrokken bij een dodelijk ongeval en ze slaan op de vlucht. Ze komen in het bergdorpje Odrín terecht waar een dodelijk virus de kop opsteekt. Plotseling wordt het hele dorp in quarantaine geplaatst. Al gauw komen de jongens erachter dat sommige dorpsbewoners schimmige geheimen hebben.

Mijn favoriete genres zijn: detective verhalen, thriller, avontuur/actie en horror.