Tumgik
#Cappuccino Grand Café
coffeenewstom · 1 year
Text
Kaffeereise: Palma de Mallorca
Wer meint, die Balearen-Insel ist nur gut für Ballermann, Party und Sangria aus Einern, der tut Mallorca Unrecht. Gerade Palma de Mallorca hat neben dem Tourismus – oder vielleicht sogar trotz des Tourismus – eine gut erhalte Café-Kultur. Dabei vermischt sich oft Traditionelles mit Modernem. Wie zum Beispiel in der Rösterei Arabay, ein Unternehmen in der dritten Generation, dass heute in einer…
Tumblr media
View On WordPress
2 notes · View notes
taesanluv3r · 1 month
Text
latte art
kim leehan x reader
sort of love at first sight? barista!leehan improves his latte art just for his very first customer <3 those concept pics possessed me to write this hehe. super cutesy, i love u leehan! lowercase intended. pls excuse any spelling mistakes or grammatical errors! enjoyyyy
wc: 2,008
⋆౨ৎ˚⟡˖
ding!
the bell above the door rang as it squeaked opened, alerting the handsome barista that was busy setting up his fancy coffee machines for the opening of his tiny café. kim leehan looked up, eyes widening at the figure that turned around to reveal itself- or rather, herself. the most beautiful girl the boy had ever seen in his entire life that would become his very first customer.
"uh...? hello?"
he must've been too into his head, not realizing that the pretty lady had moved from near the door over to stand right in front of him at the register. "huh? oh! hi! um...what can i- uh" he didn't ever expect to stutter this way- especially not when he had already went through every friendly barista greeting the night before this grand opening, but the boy couldn't help it. not when the very first person to enter the shop was this stupidly gorgeous stranger in front of him.
leehan sighs, "i'm so sorry...today's the opening of this place and you're the first customer so..." she giggles, "no worries...i get it" they share a smile. "would you totally hate me if i asked you to walk out and back in again so we can restart this?" he asks, smiling until his eyes formed crescent shapes. the girl laughs, "if you insist"
the scene replays all over again. this time, he was ready to greet her with a friendly smile as she re-entered the café. "hi there! welcome to kim's coffee. what can i get for ya?" the stranger couldn't stop the giggle from escaping her lips, finding the cute barista's sudden bubbly-ness amusing. "hm..." she begins, fingers against her chin as she looked up at the menu on the wall. "well...uh, leehan..." the girl trails off, learning his name from the tag pinned onto his apron. "what do you recommend?"
the way his name fell out naturally from her mouth sent about a gazillion butterflies to roam free in his stomach, a light pink blush brushing against his pale cheeks. "well uh..." he almost stuttered again from the sudden shyness but quickly straightened his back and regained his almost cocky confidence. "for a pretty girl like you...how 'bout our signature cappuccino? i could do some incredible latte art too" she widens her eyes, shocked by the compliment. "incredible latte art you say? i'll be the judge of that" leehan grins at her playful personality. "iced or hot?" he asks, beginning to click on the buttons displayed on the screen of the register. "hot, please"
"alright...one hot cappuccino for...?"
"yn!" - "one hot cappuccino for yn coming right up!"
yn nods, watching as he retreated to his coffee machines before she allowed herself to explore the café. it was a relatively small place- but the pretty blue paint on the walls made the space feel a little bigger. "you must be really into fishes..." she says, staring at the framed paintings of all kinds of sea-life and spotting the tank filled with fish over at the corner near the bathroom. the barista guy laughs, "yeah...if i weren't a barista i'd be underwater scuba-diving right now" she nods along with his words, finally taking a seat on one of the chairs at the bar-styled table, giving her the clearest view of the working boy.
"so why open a café?'' she asked, revealing to the boy her curious personality. "it's fun!" he says, his voice a little louder now to overpower the buzzing noise from the milk frother. "and..." he said, mindlessly pouring the fluffy milk into the coffee. "there's a possibility i get to meet pretty girls like you" she rolls her eyes at his comment, watching as he adds finishing touches to the coffee.
"et voila, one cappuccino for yn~ enjoy"
the girl chuckles lightly when he dramatically bows, placing the cup of coffee on the table right in front of her. his head that faces the floor lifts up quickly when he hears her breaking out into a fit of laughter. leehan looks up confused, eyebrows furrowing and head tilting off to the side. "so much for incredible latte art..." yn says, still in between catching her breath. he's still confused, but one look down at his creation was enough to understand the girl's reaction.
"ah..." the boy sighs, looking disappointingly at the lame excuse for latte art he had poured into the cup. "i mean what were you going for here? a...an alien?!" the girl exclaimed, causing herself to giggle all over again. he rolls his eyes playfully, "i was actually going for a rose...but i see where you got alien from..." he clicks his tongue, "guess that's something i still need to work on" yn agrees with him, "but try it, as long as it tastes good..." he watches in anticipation as the girl brings the cup to her lips, blowing on the hot beverage slightly before taking a sip. her eyes widen, "oh my god..." leehan is nervous, "what? is it bad?" she shakes her head hastily. "no, no! not at all! this is the best cappuccino i've ever had ever! like seriously"
yn's comments make him sigh in relief, pressing a hand over his chest. "oh thank god...i thought you were gonna bully me like you did my latte art" she laughs, "it wasn't bullying...think of it as harsh feedback!" the sweet smile on her face contradicted the sharp words that she said, it intrigued the barista boy...there was something about her he just seemed to really like- apart from how pretty she was.
a couple minutes went by and soon the cup of coffee was empty. "thank you for the yummy coffee, how much do i owe you?" yn asks, rummaging through her purse in search of her wallet. leehan shook his head, "no! in honor of being my first customer, it's on me" she furrowed her eyebrows, "don't be silly! c'mon give me a price" but he only shook his head once more, "nope! think of it as compensation...for the underwhelming latte art" she sighs, giving up on arguing with the handsome barista. ''if you come again tomorrow though, i'll let you pay~" his smile made her insides melt like chocolate, and she sighs. "sounds good..." she trails off, beginning to get off the chair and closer to the exit. before she leaves she turns to look at him once more.
"better show me that incredible latte art you keep boasting about though!" he laughs, "trust me...i'll be up all night perfecting it...just for you"
⋆౨ৎ˚⟡˖
sure enough, the barista boy kept his word. the next morning rolled around and the boy begins to tiredly opened up his shop. slight dark circles evident under his eyes from the sleepless night he spent frothing milk at home and endlessly pouring them into cups of coffee. with a little more trial and error, and about a dozen more cappuccinos later, he finally perfected the art. the girl kept her promise as well, waking up bright and early so she could get dressed and head straight to the brand new coffee shop.
ding!
a feeling of deja vu washed over him at the familiar noise of the doorbell. "look who it is!" leehan cheered, clapping his hands together as the girl he was expecting entered the shop. yn smiled, "i expect you have perfected that latte art?" he nods, "well i promised you, didn't i?" she giggles, "ah yes...if i recall...just for me, right?" the girl teased, repeating the pretty words he had told her the other day. the boy blushes softly, scratching the back of his head.
"why don't you take a seat? one hot cappuccino with incredible latte art for the beautiful yn, coming right up!"
just like the previous day, the girl sits at the bar. patiently waiting for the barista to do his job. this time she notices the droplet of sweat that formed to the side of his forehead, his eyes narrowed like a hawk as he stared at the liquid he was pouring into the cup. "wait!" he suddenly says, frantically stopping himself and turning to his one and only customer. "what?" she asked, just as frantic as he was. "can you like not look at me while i do this...it makes me nervous" yn opens her mouth in shock, rolling her eyes once before she turned around in her seat, her back now facing him.
"okay..." she heard him whisper to himself, assuming he had finally begun pouring the frothed milk into a design on her coffee. then the girl hears him let out a breath, followed by his footsteps and a clink of a cup meeting the surface of the bar-like table. leehan clears his throat before beginning to speak.
"a hot cappuccino with improved latte art, for one pretty lady"
yn took his words as a signal to turn back around. honestly the girl had kept her expectations low, not really believing that anyone could perfect such art overnight. however, a look of pure surprise washed over her complexion as the cup of coffee came into sight. it was perfect. the foam in a clear rose shape, totally different from the alien-looking image she saw just the other day.
"what did i tell ya? perfect, right?" leehan grins widely, overly proud of his professional talent. he watches in amusement as his customer nods, "wow...this is amazing, leehan!" yn exclaims, pulling out her phone from her bag and snapping a couple pictures before she had to ruin it to drink. "and..." she begins, taking a sip out of the drink. "still delicious!" the barista smiles happily at her satisfaction.
"no but seriously, how did you manage to perfect it overnight?! you a wizard or something?" yn asks, editing the picture she had taken so she could upload it on her instagram story. leehan giggles, listening to her talk as he cleaned up his station in case other customers began showing up. "i'm starting to think you've always been good and just messed it up yesterday on purpose so you could get me to come back here" she states, making up scenarios for the boy's sudden perfection. he turns to her with a smirk, "and what if i did?" his teasing question makes her ponder for a moment before she displayed a similar smirk on her lips.
"well then it worked, didn't it?"
⋆౨ৎ˚⟡˖
"so how much do i owe you? you promised i could pay if i came back today" yn spoke, her wallet already prepared in the palm of her hand. "fine, it's $4.99" leehan says, pressing on a couple buttons on the screen. "okay, here...sorry, i don't have any small change right now" the girl pouted, handing him a $20 bill. "no worries..." he replied, opening up the cash register to collect her change. "oh shit....looks like there is a worry, i don't have change either..." the girl's eyes widen, "oh no!" she frowns, "what should we do?" they both look up for a minute, trying to come up with a solution. she could tell he thought of something when a cheeky grin takes over his face.
"say..." leehan begins, handing the $20 bill back to her. "you keep this...and you can just give me your number instead! pay me for the coffee at our date this weekend" the barista's sneaky solution surprises her once again. yn rolls her eyes, "now i'm really convinced that everything you do is a rouse to see me again" but her actions contradict the uninterested tone of her voice as she steals the pen from the pocket of his apron, grabbing a piece of tissue and beginning to jot down her digits.
"there...you better call me" he nods happily as he retrieves the tissue from her hands. "i promise, and you know i always keep my word" she giggles, "just for me though, right?" yn asks one last time before making her way over to the door. and right before she leaves leehan replies,
"just for you"
the end.
⋆౨ৎ˚⟡˖
AAAAAAH i loved writing this fic sm :3 also i luv barista leehan LIKE THOSE PICS FROM YESTERDAY #needthat 🤤 also cant wait for this comeback heehehsgegehhe i hope u guys liked this! reblogs and feedback r greatly appreciated as always. tysm for reading! love, kona.
125 notes · View notes
thief-of-eggs · 1 year
Text
The Batfam as genuine orders I’ve taken at Starbucks
Dick: Venti matcha cremé frap with 6 pumps hazelnut, 6 pumps peppermint, 6 pumps classic, 8 splendas, 3 pumps toffeenut. (Idk how this woman drinks her drink… but if anyone would order it, Dick would)
Tim: Venti nitro cold brew with 3 shots (This one we can’t legally sell, but my coworker orders it for himself anyways)
Bruce: Grande café mocha with nonfat milk, no whip, and only 0.5 pumps of mocha (AKA- What was the point of ordering a mocha if you’re gonna take every key component away??)
Steph: Venti pink drink with 10 pumps of classic, sub coconut milk for heavy whipping cream, and 3 scoops of vanilla bean powder (It tastes like a strawberry milkshake but if the milkshake was drowning in sugar. Pretty good tho ngl)
Jason: Venti cold brew with one ice cube only. (If you give this man more than one cube he WILL complain)
Duke: Grande café americano with 5 shots, 2 pumps of toffeenut, and a splash of almond milk (It has a strong and bold flavor, but the drink isn’t TOO insane… but what are you doing with all five of those shots?)
Cass: Grande iced chai latte with 18 pumps of chai, no milk. (It’s just our chai concentrate- which is really strong- with ice.)
Damian: Grande iced mocha with whole milk and no whip (It’s basically a Big Kid choccy milk)
Alfred: Venti cappuccino, EXTRA dry. (He literally just wants foam on top of the shots. We have to steam 4-5 separate batches of milk to scoop only the foam off for this man, and if the drink is too heavy, he hands it right back.)
179 notes · View notes
dreamwithlost · 1 month
Text
...KIM MINJI É MEU GRANDE AMOR
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Jiu x Fem!Reader
Gênero: Friends to lovers, sáficozinho lindo, agnst
W.C: 4K (VALE A PENA EU JURO)
ᏪNotas: Ultimamente tá sendo difícil escrever KKKKK (ovo ir de camisa de saudade eterna) masss eu lembrei dessa aqui que escrevi a um tempo atrás para o spirit, e como AMO ela, resolvi que seria uma boa hora para traze-la para cá também!!! Espero muito que gostem, e uma boa leitura meus amores ♡
Ps: Obrigada Evelyn Hugo que me deu inspiração para essa história ♡
Ps²: Escutem dreamcatcher.
Tumblr media
Você sempre hesitava em tomar seu cappuccino toda vez que a garçonete o depositava sobre sua mesa, seus dedos deslizavam pela alça de cerâmica, girando a pequena xícara branca, o barulho do atrito sobre o pires da peça ocultado pelo falatório animado de Nabi a sua frente. Você permaneceu focada na conversa com a amiga, um sorriso sincero estampando seu rosto vez ou outra, por mais que estivesse exausta dos ensaios da coreografia de mais cedo.
— Daí eu reencontrei ele! — Nabi contava animada sobre o garoto qual reencontrou na estação de trem, a jovem fez uma careta após bebericar seu café ainda extremamente quente, o seu oposto.
Talvez você sempre hesitasse demais, e Nabi, de menos.
— Eu não acredito — Você riu levando uma das mãos até a boca, se afastando de seu cappuccino — Parece cena de filme — Apesar da fama de suas músicas, era sempre a vida agitada de sua amiga e empresária que lhe animava, saciando qualquer desejo de histórias românticas que pudesse vir a ter.
Talvez você fosse ótima em ouvir histórias de amor, e Nabi, de vivê-las.
— E você? — Murmurou Nabi, apoiando os cotovelos sobre a mesa, seus cabelos loiros balançando em sentido da brisa fresca que entrava na cafeteria favorita da dupla, singela, discreta, rústica, tudo que precisavam em meio a agitação da rotina — Nada para me contar? Eu sei, eu sei — Interveio antes que pudesse dizer qualquer coisa — Você é uma artista, não pode ter relações amorosas no momento, precisa focar na carreira solo e blá-blá-blá — Ela se afastou novamente — Mas não acha que isso pode ser por conta do Taewoo, hm? Ficou com o coração partido sem o seu grande amor — Nabi sussurrou em lamentos, fantasiando a trágica história de sua amiga e seu primeiro namorado.
Que, na verdade, não havia nada de tão trágico assim.
Que, na verdade, nem ao menos era o seu grande amor.
Finalmente levantou sua xícara, sentindo o gosto forte e adocicado da bebida escura descer por sua garganta, você já havia escutado dizer que as pessoas podiam começar a diminuir os níveis de açúcar no café conforme os anos avançavam, mas igual a ti, qual cada vez mais doce desejava a bebida, era novidade para muitos. Você observou o desenho bagunçado na superfície do cappuccino por algum tempo, raciocinando o discurso proferido pela amiga a sua frente, suas mãos não tremiam e seus lábios ainda estavam úmidos, mas mesmo assim sentiu a necessidade de colocar a xícara novamente sobre um local seguro.
Você não era apenas hesitante quanto acabar ou não com trabalhos feitos em bebidas, mas também sobre seus sentimentos. A "solista" esperava que os ignorando pudesse mantê-los escondidos, intactos, como o desenho florido no café, mas, no fundo sabia que o líquido uma hora esfriaria, mesmo que demorasse, uma hora se tornaria inconsumível, estragado, e alguém precisaria fazer algo.
Uma hora seus sentimentos transbordariam, e você precisaria fazer algo.
Você tinha medo deles já terem transbordado há muito tempo, e não ter sido capaz nem ao menos de reserva-los em outro recipiente.
— Nabi — Chamou delicadamente.
Não era a primeira vez que a amiga de longa data tentava entrar naquele assunto, e também não era a primeira vez que se sentia incomodada com aquilo, na verdade, talvez aquela ferida fosse cutucada tão profundamente que já havia até mesmo deixado de ser um incômodo e tivesse se tornado alguma outra coisa. Toda vez que Nabi tentava adentrar o seu passado, você se sentia mais e mais frustrada pelas escolhas que tomou em sua vida, não arrependida, afinal, foram suas decisões que lhe fizeram ter o grande nome qual tinha hoje em dia, mas de fato, frustrada.
Você podia ter tentado um pouco mais, podia ter procurado outros meios, podia ter falado alguma outra coisa.
Podia ter falado algo.
O café ainda estava mais quente do que deveria quando você deu o segundo gole, uma novidade para acompanhar a nova motivação que a cada dia que passava crescia mais sobre o peito, como o nível de açúcar em suas bebidas amargas. Seu peito subiu e desceu em um suspiro profundo, apesar de não estar de fato nervosa com a situação, e se inclinou para a frente, suas madeixas tentando se soltar de trás de sua orelha, atraída pela mesma brisa qual tocou Nabi minutos atrás.
— Taewoo não é meu grande amor.
Taewoo era sem dúvidas o seu primeiro amor, mas não o maior deles, e diferente do que imaginaria que sentiria ao confessar aquilo para alguém, seu peito foi atingido com uma sensação extremamente leve com o início da revelação.
— Então quem é? — Nabi questionou surpresa, também se inclinando para a frente, como quem estivesse assistindo o maior filme de suspense de todos os tempos — Quem foi seu grande amor?
Talvez o sorriso mais bonito que você já tenha dado, e irá dar em toda sua vida, tivesse surgido naquele momento.
Pela primeira vez gostou do medo que cresceu em sua barriga, e desejou até mesmo gritar aquela informação.
— Kim MinJi — Respondeu sem enrolação, desejando tirar o atraso de anos qual já havia tido — Kim MinJi foi meu grande amor.
Fora impossível que as lembranças, tão bem guardadas no fundo, de seu cérebro, invadissem sua mente naquele momento.
Tumblr media
O chão gélido de metal da escadaria sem dúvidas não era o local mais confortável o qual poderia ter escolhido para se sentar, considerando que o seu dormitório ficava literalmente um lance de escadas acima. Já era tarde, as luzes do prédio haviam sido apagadas como de costume, pela pequena janela atrás de si, na plataforma de curva da escada, apenas um pequeno vislumbre da luz da lua iluminava suas mãos. Você observou o líquido amarelado na garrafa de vidro que carregava, sua cabeça encostada de maneira desconfortável do corrimão metálico ao seu lado, a dança descompassada que a bebida fazia contida em suas amarras transparentes prendendo toda sua atenção. Você sentia que sempre soube o que queria fazer com a sua vida, determinada no sonho de se tornar uma cantora de sucesso, assim como as diversas idols que, por qualquer tela a qual ela tivesse a disponibilidade de utilizar, acabavam com seus dias nublados, dando um rumo para o destino incerto da jovem solitária, sabia que não precisava de mais nada a não ser o conforto que a conquista poderia lhe trazer, apesar de vez ou outra dar espaço para algum outro sentimento lhe dominar. Entretanto, naquele momento, quando a coisa mais bela que conseguiu enxergar foi o reluzir da noite diante o vidro espesso em suas mãos, já não teve mais tanta certeza daquilo.
Sabia mesmo o que queria fazer com a sua vida?
— Ei — Uma voz ecoou pelo vazio da entrada, os passos aproximando-se lentamente, sutis, quase como se tivessem medo de poder ser ouvidos, apesar da dona daquela ação sem dúvidas não possuir tal medo.
— MinJi — Você respondeu brincando com a sonoridade do nome em sua boca.
— O que você está fazendo? — A morena questionou, sentando-se ao seu lado, que permanecia com sua cabeça repousada no corrimão, suas madeixas vez ou outra balançavam pelos leves movimentos feitos.
— Eu estou na fossa — Explicou simplista, finalmente arrumando sua postura, suas pernas levemente separadas, a mão que ainda segurava a cerveja suspensa entre elas — Acho que é isso que se faz quando se termina.
Ela não havia certeza se queria fazer aquilo.
— Você e o Taewoo terminaram? — MinJi questionou, levando uma das mãos até a boca, em uma resposta exagerada.
Você apenas balançou sua cabeça positivamente em resposta.
— Por quê? — A jovem indagou novamente.
Por que você estava confusa.
— Porque não posso namorar agora, se quiser crescer nessa empresa — A resposta pareceu perfeitamente correta ao sair pelos seus lábios dentristecidos, apesar de, no fundo, um aperto no peito continuar lhe incomodando, como se desejasse buscar o real motivo daquilo.
Sua carreira seria o único motivo?
Você sempre soube tudo que queria, mas agora, sentia como se não soubesse mais nada.
Nem sabia se estava realmente triste por terminar.
— Oh — A jovem exclamou, não achando melhores palavras para dizer. Você viu de soslaio quando seus olhos desceram até a garrafa em suas mãos — Olha, eu não acho que encher a cara vai resolver alguma coisa, além de que se te pegarem...
— Eu não bebo — Você retrucou novamente, fazendo com que agora uma feição confusa fosse posta em sua direção.
Ousou, após todo aquele tempo de diálogo, olhar para a amiga de longa data preocupada ao seu lado, apesar de uma ação simplista, sentiu como se tivesse levado anos até o momento que seus olhos cruzaram-se com os dela, sentiu seu coração bater mais forte uma única vez, quase deixando escapar o restante de sua fala para um lugar longe demais para que pudesse alcançar novamente.
— Não tem álcool — Explicou levantando a cerveja em mãos — Eu não bebo nada alcoólico — Aquela expressão de confusão insistiu em permanecer sobre a jovem ao seu lado — É sério! — Confirmou novamente — Experimenta — Pediu estendendo a garrafa de vidro para a amiga, que apenas começou a rir com a ação.
— Eu acredito em você — Confessou em meio a um riso, baixo, delicado, mas, ao mesmo tempo, tão cheio de vida que até mesmo as paredes quiseram se aproximar para desfrutar melhor daquilo — Você sabe que não precisa me provar nada.
Você não sabia fazer aquilo, a vida inteira teve que provar algo para as pessoas.
Mas realmente, nunca precisou provar nada para MinJi.
Logo a mais alta cessou seu riso, olhando gentilmente para a garota apática ao lado, ela inclinou seu corpo levemente para frente, pegando a garrafa de suas mãos. O silêncio adentrou o ambiente lentamente, sendo depositado em um pedido da noite escura e densa que cercava os dormitórios, totalmente acatado apenas no momento em que os dedos de MinJi esbarraram sutilmente nos seus, disparando um arrepio que, apesar de não poder ler mentes, soube que havia afetado ambas. Vocês não sabiam dizer em que ponto aquilo havia começado, talvez sempre houvesse sido difícil dizer o que acontecia entre as duas, entre aquela sensação tão confortável e íntima que lhes carregava, chegando a ser assustadora.
A questão era que tanto você quanto MinJi eram ótimas em ignorar certas coisas.
— Vem, vamos subir — Chamou MinJi, levantando-se em um pulo, seu rosto marcado pelo sorriso amigável que normalmente trazia consigo — Já está tarde — Informou, estendendo sua mão.
Você não aceitou aquele ato gentil, ignorando a mão a sua frente quando se levantou com a ajuda da firmeza do corrimão, seu toque ecoou pelo objeto metálico, e o som do líquido escorrendo pela garrafa de vidro foi audível pela última vez segundos depois, quando a garota ignorada lhe tomou de suas mãos e deu o último gole que restava.
— Não entendo o sentido de tomar cerveja sendo que nem o álcool tem — Comentou, seu pé alcançando o primeiro degrau, acompanhando o seu — Ela só fica amarga.
— É só para ter um foco — Confessou, distraída pelos degraus abaixo de si, você sempre teve medo de tropeçar naquela escadaria.
Você sempre teve medo de cair.
— Então... — MinJi começou, sua voz abaixando uma oitava conforme se aproximavam dos quartos — Como foi, sabe, o papo entre você e o Taewoo?
— Foi tranquilo — Respondeu, sentindo pela primeira vez cem por cento de verdade em sua fala — A gente tá de boa.
Taewoo continuaria ocupando um espaço sobre seu peito, aquilo era verídico, o garoto havia sido seu primeiro amor, e acima disso tudo, um amigo qual pode contar. Talvez por isso não estivesse tão entristecida pelo fato de terem se separado.
— Entendi — Murmurou MinJi.
Seus pés finalmente alcançaram o andar superior, o qual após uma pequena curva, logo revelou um longo corredor branco, suas paredes em um tom gélido, apesar das luzes apagadas. As portas metálicas como o corrimão, pintadas no mesmo tom claro do resto do ambiente, fechadas, silenciadas pelo cansaço das demais trainees do local.
O resto da curta caminhada não lhes causou mais nenhum diálogo, confortadas pelo sossego do momento enquanto se dirigiam em direção a seus aposentos. O seu quarto ficava quase ao final do corredor, sendo ultrapassado apenas por de sua amiga, que se encontrava na última porta.
— Ah! — Um grito imprevisível foi solto por MinJi quando chegaram em seu destino.
O som rápido não parecia ter feito grande efeito no local, apesar da mais baixa ter dado um pulo tão involuntário quanto o ato. Fora o tilintar do vidro se chocando com o chão que pareceu ressoar por mais tempo, adentrando os ouvidos das duas de maneira incômoda.
Você se abaixou agilmente, sentindo sua visão ficar turva por alguns segundos com a ação, coisa a qual ignorou, buscando apenas parar a estridência da garrafa, ato o qual MinJi também teve a ideia, descendo seu corpo sincronizadamente com a amiga, suas mãos tocaram-se sobre o material gélido, o choque de mais cedo multiplicando-se em uma quantidade impossível de se contar.
— O que foi? — Você questionou, preocupada demais com a garota a sua frente para notar qualquer outra coisa.
— Barata — Foi tudo o que ela respondeu.
— Barata? — Perguntou novamente, olhando rapidamente para trás de si, em busca do tal inseto em meio a escuridão.
— Sim! — Choramingou, relembrando a cena de segundos atrás, quase como se pudesse senti-lá — Ela entrou no quarto do lado.
— Eu sabia que esse lugar não era um dos mais luxuosos — Comentou, agora levando seu olhar até a porta mostrada por MinJi — Bem, acho que uma das garotas daqui vai ter uma surpresa quando acordar.
Foi impossível para você evitar que um riso soprado escapasse de seus lábios ao imaginar a cena, coisa a qual desencadeou na amiga ao lado uma nova sequência de risos, contagiando todo o seu corpo que se controlava para segurar a risada também. Você voltou a encarar a jovem a sua frente, seu corpo finalmente recobrando os sentidos, apreciando a macieis de seu toque sobre sua mão, que permanecia imóvel acima do objeto vazio, um toque tão suave que parecia até mesmo estar sendo tocada pelas nuvens, apesar de ser apenas ao observar o rosto de MinJi que realmente se sentisse estar ao alcance de alguma delas, seus olhos levemente fechados devido ao grande sorriso posto em seus lábios, seus cabelos longos balançando vez ou outra pela forma como seu corpo tremia pela risada descontrolada, talvez se você pudesse escolher qualquer lugar existente na fase da terra para morar, escolhesse morar exatamente naquela expressão da jovem, tão alegre quanto se não possuísse nenhum problema em sua vida.
O corpo de MinJi pareceu sofrer do mesmo choque de sentidos que o seu, segundos depois, o sorriso tão hipnotizante lentamente sumindo de seu rosto, seus olhos voltando a se abrir, mostrando suas íris acastanhadas, a imensidão do tom de café forte recebendo um brilho distante, apesar de sua face agora possuir uma feição seria, focada na garota a sua frente.
Ela chamou por você, sua voz doce, arrastada, o nome escapando de seus lábios como uma das melhores melodias que já havia escutado, impossível de se encontrar alguém que pudesse pronuncia-lo tão perfeitamente.
— Sim? — Você murmurou em reflexo, sua voz quase não conseguindo sair de suas cordas vocais.
— Tem outro jeito de achar outra coisa para pensar — MinJi informou em um sussurro, citando a conversa que tiveram minutos atrás.
Fora impossível impedir que seu corpo se inclinasse para frente após aquele comentário, seus olhos tão fixos nos da morena agora intercalando entre ele e seus lábios avermelhados, a sombra da noite não sendo o suficiente para impedir que pudesse decorar cada pequeno detalhe.
Talvez houvesse uma coisa a qual tivesse certeza que queria no momento.
Você queria muito ela.
— Me mostra então — Pediu no mesmo tom anasalado que a garota, sua respiração misturando-se lentamente com a dela, a medida que também inclinou-se para frente.
Não houve muito tempo para se pensar após aquela abertura, MinJi apenas tratou de romper os poucos centímetros que as separavam, nem ao menos questionando o fato de estarem do lado de fora dos dormitórios, aquilo não importava, nada era capaz de ser importante o suficiente para superar o desejo que foi cessado quando seus lábios se tocaram. Você retirou sua mão de cima da garrafa, arrastando-a até o pescoço da garota, ela sentiu o corpo dela se arrepiar quando a deslizou dali até seu rosto, acariciando sua bochecha, garantindo de maneira sutil que não iria se afastar. Uma das mãos de MinJi também quiseram ter aquela certeza, agarrando-se a sua nuca, brincando com seus cabelos levemente emaranhados. Os joelhos de ambas repousavam sobre o chão gélido do corredor, mas quando o seu corpo avançou um pouco mais para frente, o contato foi ainda mais forte, entregando-se ao beijo lento e demorado.
Os lábios de MinJi eram macios, sedosos, como se sua boca estivesse tocando uma pétala de rosa recém colhida, talvez a garota fosse realmente como a flor, qual você tinha medo de se ferir nos espinhos, mas estava hipnotizada demais em sua beleza para negar o encontro.
MinJi era bela por dentro e por fora, enquanto você talvez fosse um mero cravo que crescia escondido no canteiro florido.
Você inclinou sua cabeça, a mão da garota repousando próxima a sua orelha, lhe chamando para mais perto, lhe implorando para se aproximar mais, apesar da física não permitir tal ação. Era difícil desvendar o sabor de seus lábios, uma mistura que brincava como as diversas cores as quais uma flor poderia ter, quando suas bocas se afastaram suavemente, recuperando o ar que nem ao menos parecia importar no momento, você precisou, após alguns segundos lhe provar novamente, suas línguas em uma dança coreografada como as sementes que voavam com o vento, procurando um novo lugar para florescer. Também sentiu algo florescer dentro de si quando encontrou o sabor de morango perdido entre tantos outros, era isso, não eram cerejas, tutti-frutti, hortelã, seus lábios tinham um gosto suave de morango, não daqueles do mercado, mas os colhidos na hora nas plantações, um sabor refrescante, viciante. O perfume adocicado de MinJi entrou por suas narinas quando também elevou seu corpo, o toque da garota agora passando por sua cintura, sua mão apertando levemente a região, lhe prendendo junto a si. Mais uma vez, sentiu medo de se machucar com os espinhos quando seu corpo arrepiou-se com o toque.
Você nunca havia beijado uma garota antes, e não era naquele momento que chegaria naquela conclusão, mas logo teria tempo para descrever tal ato. Era diferente do toque dos homens os quais já se envolveu, apesar de considerar ambos bons, o toque feminino, o toque de MinJi, lhe deixava nas nuvens, suas mãos eram tão macias em seu corpo, seu chamado, apesar de firme, era gentil, frágil, quase como se tivesse medo de machucar alguma de suas pétalas, seu beijo se encaixava perfeitamente no dela.
Apesar da demora daquela ação, daquelas carícias, quando se separaram, você encarou a amiga como se não tivesse tido tempo suficiente, quase como se aqueles minutos tivessem tido a velocidade de apenas alguns segundos, a duração curta demais para percorrer todo aquele novo jardim.
Apesar da rapidez daquela ação, daquelas carícias, em uma velocidade mais lenta o seu cérebro finalmente processou tudo que havia acontecido, o seu olhar sobre a garota a sua frente, de tão entregue perante a rosa se tornou surpreso, assustado, percebendo os espinhos quais havia se enfiado.
Você havia acabado de beijar uma garota, havia acabado de beijar a garota qual estava lhe deixando tão confusa ultimamente, e diferente do que queria que acontecesse, havia gostado.
Estava amarrada pelas voltas que aquele caule dava em torno de si. Estava em um belíssimo apuro, sem precedentes do que viria para o futuro.
Tumblr media
Quando você pareceu recobrar a consciência, com seu corpo voltando a sentir o ambiente a seu redor, seu cérebro retornando lentamente ao presente, como quem acabava de descer de um voo, a expressão cômica de Nabi foi a primeira coisa a lhe trazer verdadeiramente para o presente, seus lábios boquiabertos, as sobrancelhas levemente erguidas, os olhos arregalados, em um grande exagero. Sabia que Nabi não a julgaria, sabia que, apesar da mulher amar qualificar qualquer coisa a sua frente, quando se tratava de seus sentimentos, ela jamais faria aquilo.
Nabi apenas garantia que você jamais guardasse para si coisas que a machucassem, e considerando o brilho nos olhos os quais a morena tinha após se lembrar de seu grande amor, estava óbvio que MinJi não era uma delas.
Na verdade, talvez fosse você que machucasse MinJi.
— Eu não acredito — Nabi exclamou após algum tempo, suas mãos agora sobre a mesa a sua frente, pressionadas sobre o material, como se estivesse prestes a embarcar em uma aventura de uma montanha-russa — E então? O que aconteceu? — Questionou afobada — Pelo que eu saiba, você e a “Jiu”, em uma época, sempre eram vistas juntas, como melhores amigas, mas já faz — A garota ponderou um pouco — Uns quatro anos? Que estão afastadas — As palavras saiam rapidamente de sua boca, repassando em sua mente toda a história da amiga, como se dizer aqueles murmúrios fosse mera penalidade pela agilidade de seus pensamentos — O que aconteceu?
Você não teve coragem de amá-la.
Você apenas tinha coragem para ser egoísta.
— Eu não tive coragem de amar ela — Suas cordas vocais pronunciaram pela primeira vez, talvez em sua vida toda, a verdade oculta em sua mente.
— E agora?
— Agora eu tenho — Informou, seus olhos deslizando lentamente para o celular a sua frente. Ela desbloqueou a tela do dispositivo, buscando sua lista telefônica, a qual rapidamente encontrou o número de MinJi ainda guardado da mesma maneira, o coração flutuando a sua frente, como se nunca tivesse tido forças o suficiente para retira-lo, apesar de não saber nem ao menos se ela ainda utilizava tal contato.
— Então o que vai fazer? — Nabi questionou novamente, sua fala ansiosa, diante, do que considerou, a maior obra literária que já viu em sua vida.
Nabi adorava dramas em um romance, enquanto você detestava o gênero, de qualquer forma.
— Eu não sei — Confessou, uma surpresa para as duas garotas solitárias na grande cafeteria, você sempre sabia o que fazer.
Mas nunca soube o que fazer quando se tratava de MinJi.
— Ter coragem não é o suficiente às vezes — Você prosseguiu — Amar — Uma risada sem humor saiu soprada pelos seus lábios — Amar sem dúvidas não é o suficiente — Seus olhos se estristeceram, ainda fixos nos dígitos do contato em seu celular — Eu apenas baguncei a vida dela Nabi, e depois dei o fora.
Você não havia certeza se conseguiria completar aquela frase.
— Às vezes, o melhor que podemos fazer é ficar longe. MinJi está melhor longe de mim.
MinJi estava melhor sem você.
— M-mas — Nabi gaguejou, preocupada, e talvez até mesmo levemente indignada — Amor e coragem são o primeiro passo de muita coisa, não acha? — Questionou — Quer dizer, eles não são tudo, é verdade, mas te fazem... Tentar — Incentivou a amiga — Então, o que você vai fazer?
Você não conseguiria lhe responder aquilo agora.
— Bem — Murmurou, sorrindo para a loira a sua frente, seus olhos finalmente desprendendo-se da tela do celular, um sorriso gentil surgindo em seus lábios, apesar da tristeza que carregava consigo — Vou terminar de tomar o meu café — Completou, fazendo a amiga jogar seu corpo, antes tão atento, quase deitado sobre a mesa, para trás, repousando novamente para sobre o encosto da cadeira.
Agora o seu cappuccino já estava frio demais.
Tumblr media
31 notes · View notes
argentinechili2024 · 7 months
Text
Découverte de Ushuaia
Le bateau est arrivé à Ushuaia, la dernière ville habitée de l’Amérique du Sud à 7 h. Nous nous sommes levés vers 7 h 45 pour pouvoir avoir le temps de l’explorer avant notre excursion prévue en après-midi.
Bien équipés de nos coupe-vents, tuques et mitaines, nous sommes partis vers 9 h avec le parapluie qui se trouve dans notre chambre. Il pleuvait un petit crachin qui est un peu toujours omniprésent dans cette partie du monde.
Après un arrêt au bureau de tourisme, où on a obtenu une carte de la ville, nous avons fait les principaux points touristiques de l’endroit en deux heures de marche. J’aurais bien aimé visiter l’ancienne prison de la ville, mais nous manquions de temps. On y reviendra (hahaha) sûrement un jour…
J’ai été impressionnée par la taille de cette ville. Je croyais que ce serait vraiment minuscule, avec rien à voir, mais au contraire… il y a même une université ici. Les routes laissent toutefois à désirer. Plein de gros nids de poule où se ramasse l’eau de pluie. Et ça fait splash quand les autos y passent.
Retour au bateau à 11 h. Et les sirènes d’urgence se déclenchent. Elles ne sont pas pour nous, mais pour les employés qui pratiquent la procédure d’évacuation en cas d’urgence plusieurs fois par semaine. C’est vraiment rodé leur système et c’est rassurant de les voir se précipiter à leur poste respectif dès que les sirènes retentissent.
Nous tentons de dîner à la cafétéria, mais celle-ci n’ouvre qu’à midi, et il est 11 h 30. Nous allons prendre un cappuccino et un muffin au café du navire. Puis, retournons à notre chambre ramasser tout ce qu’il faut pour notre excursion. À midi pile, nous nous précipitons vers les gros chaudrons de soupe pour en avaler une rapido presto avant de nous rendre à notre point de rencontre pour l’excursion. Nous nous sommes dépêchés pour rien, car nous poireautons 30 minutes en file d’attente avant d’embarquer dans le catamaran.
Il pleut vraiment très fort, mais ce n’est pas grave, car le catamaran est couvert. La guide nous explique dans un anglais fortement teinté d’accent espagnol ce que nous verrons. Il est très difficile de la comprendre…
Nous avons vu de splendides paysages sauvages et une faune spécifique à cet endroit du monde. Pas de pingouins en vue, cependant. Ils se trouvent plus au sud, dans la partie antarctique.
Nous avons eu la chance de voir plusieurs baleines qui traversaient le canal de Beagle lors de notre retour vers Ushuaia. C’est toujours un grand privilège d’en apercevoir, même si nous avons déjà expérimenté la chose ici même, au Québec, dans l’estuaire du Saint-Laurent.
Tumblr media
Début de notre marche ce matin.
Tumblr media
Point de vue sur la baie et la ville.
Tumblr media
Du haut de l’observatoire.
Tumblr media
Rue principale le samedi matin.
Tumblr media
Voici les fameux pingouins…
Tumblr media
Départ en catamaran pour explorer la faune du canal de Beagle.
Tumblr media
Colonie de lions de mer.
Tumblr media
Ce ne sont pas des pingouins, mais des cormorans.
Tumblr media
Le phare le plus au sud de l’Argentine.
Tumblr media
Queue de baleine lors de notre retour d’expédition. Nous en avons vu plusieurs.
2 notes · View notes
bl4ckwulf · 2 years
Text
The Obvious Chemistry of Love, Hate & Duty.
Quase três meses já haviam se passado desde o último episódio em Labrador, cidade que infelizmente foi obrigado a abandonar ou perderia a própria vida. Para a sorte do lycan, no decorrer dos anos, conseguiu juntar uma quantia razoável de dinheiro que facilitou um pouco a sua mudança para Iron Mountain no interior de Minnesota. Era tudo do jeito que gostava, local com pouca população e uma mata para se esconder nos dias de lua cheia. Só seria encontrado ali por alguma ironia do destino, caso contrário continuaria vivendo a nova vida em paz.
Era quase final de tarde quando resolveu abandonar os desenhos e sair para buscar um copo grande de cappuccino e algumas rosquinhas para o lanche, já era quase que uma regra fazer isso no mesmo horário ao ponto de – mesmo sendo novo ali – já ser reconhecido pela velha atendente. A única diferença é que dessa vez optou por ficar ali mesmo, em uma mesa bem rente a janela que dava para a rua, relaxando enquanto comia. A indigestão veio no momento em que virou o copo e olhou pelo vidro, sendo incapaz de conter a reação de cuspir o liquido de volta quando enxergou a ruiva há dois quarteirões dali. Não queria acreditar que era tão fodido e azarado ao ponto de a caçadora estar ali na mesma cidade que ele.
Tyler largou tudo em cima da mesa, se quer teve tempo de terminar seu café, e saiu correndo em direção a casa que estava morando. Não tinha como ela saber que ele estava ali, isso seria impossível, mas por garantia o licantropo esperaria pela madrugada antes de sair da cidade e passar uns dias fora.
Já tinha tudo pronto, como sempre a mochila para emergências era sempre a primeira coisa que organizava quando se instalava em um local novo. Com ela em seus ombros e a lua brilhando no céu escuro da cidade pouco iluminada, Tyler deixou a casa alugada com a desculpa que passaria uns dias com seus pais, evitando qualquer suspeita caso o dono do lugar notasse seu sumiço. Como não possuía veículos e contava apenas com a própria velocidade, seguiu em direção as montanhas onde assumiria a meia transformação livre de testemunhas. Nesse estágio era normal perder o controle dos sentidos apurados e acabar ouvindo, vendo e até sentindo o gosto do que não queria. E foi graças a esse dom – maldito – que Tyler escutou a briga. Sua primeira reação foi parar de correr e tentar entender o que estava acontecendo já que o grito da mulher o preocupou por um instante. A confusão mais parecia uma briga de rua, com direito ao uso de qualquer objeto que estivesse por perto, o problema é que a mulher parecia estar sozinha contra um grupo de criaturas.
Pensou, pensou e pensou muito antes de resolver ajudar. A meia transformação foi mantida, era uma vantagem que tinha, mesmo sabendo que isso provavelmente o colocaria em encrencas, mas o seu plano era ser rápido o suficiente para não ser percebido. Atacou uma das criaturas que se encontrava de costas, evitando qualquer ruído quando a puxou para o escuro e arrancou a cabeça. Repetiu o processo com as outras duas, no entanto, quando chegou na terceira o licantropo deu de cara com a última pessoa que gostaria de ver na vida. Agente Jones, Emily, ou seja lá como era o nome da caçadora, não se importava e muito menos queria saber, seu único dilema ali era se ajudava a criatura a mata-la para finalmente ter paz ou, num ato burro, a salvaria para ser morto em seguida.
A primeira opção era tentadora demais, só que suas mãos já foram sujas de sangue antes e isso o levou a fazer um juramento consigo mesmo. Maldita hora que prometi ser bonzinho. Pensou enquanto via os dois brigando. Quando a ruiva foi atacada, tomando um golpe mais forte, a burrice acabou levando o licantropo a optar pela segunda opção e salva-la de ser morta. Os caninos grandes entraram com facilidade no pescoço da criatura após um salto sobre a mesma, agarrando o corpo com suas garras afiadas antes de – igual criança arrancando a cabeça da boneca – decapitar. Claro que tudo aquilo lhe rendeu uma roupa suja de sangue e um olhar duvidoso para a mulher que, sendo mais burro ainda, ajudou a se levantar. “Tá tudo bem? Machucou algo?”
14 notes · View notes
avid-adoxography · 2 years
Text
I've decided to take my comment on this prompt and turn it into a separate thing because I got self conscious I'd rather have my headcanons as standalone posts, so I can immediately find them without having to dig in an ocean of reblogs uwu
And with all of this said, here's
My F/Os and how they like their coffee ☕
Macchia: If he’s “chilling” at home, it’s moka time, as per the purest Italian tradition. Dark roast type, specifically 85% Arabica blend and 15% Robusta, but a 100% Arabica will do too. If he’s on the go, then he usually allows himself a macchiato instead (me? basing head-canons on puns?? I don’t know what y'all’re talking about hdjdnk). However, when he seriously needs caffeine, usually when working on some big project, then he goes for a Dead eye (regular coffee with three shots of espresso).
Sturm: Back when he was still alive (and with a functional mouth) he used to be a Ness (instant coffee) kinda guy. It’s cheap, quick and basically always available no matter the circumstances. Heavily laced with sugar ofc. On special occasions however, or when visiting relatives or friends, it was customary to enjoy a Cafea Turceasca (Turkish coffee) together and try to read the future in the particulate bitters on the bottom of the cup for a laugh.
Lord Kardok: Drambuie coffee topped with whipped cream. With lots of Walkers shortbread. In alternative, especially during winter times, an Egg coffee (Robusta coffee, sugar, condensed milk and egg yolk) will do. A centaur warlord needs to meet his calories intake ya know uwu
HoKi: For the meme, I’d say he likes his coffee just how he likes his soul: dark and bitter. In truth, while not much of a habitual coffee drinker, he’s a Cortado (espresso shot served with an equal amount of steamed milk) enthusiast because 1. A lich needs his calcium and 2. The milk to coffee ratio helps keeping his acidic stomach at bay (yes I did diagnose him with GERD, whatcha gonna do about it? >:3c)
Greg: He’s a Starbucks enjoyer (derogatory), not because the coffee is actually good, but simply because they fill it with all kinds of sweet stuff. He always goes for a Peppermint White Chocolate Mocha. Size Venti. With honey. Yeah… If for whatever reason he has to go to a regular bar, then he’ll go for a Mocaccino or a Café miel (coffee drink consisting of steamed milk, cinnamon, nutmeg, vanilla and honey).
Oliver: Another Starbucks enjoyer. Salted Caramel Cream Cold Brew, size Grande, blended, 4 sugar free vanilla syrup pumps and salted brown butter topping. Except in summer, when he switches to the Shakerato (iced coffee drink made with one shot of espresso and ice cubes, shaken together creating a froth).
Attila: Cappuccino and Flat latte lover on main! Always accompanied with a home made croissant or muffin. Or two. Non negotiable.
2 notes · View notes
Text
0 notes
baudasideias · 4 days
Text
0 notes
zlutyzakaznik · 27 days
Text
Měsíční souhrn: srpen 2024
(2. 9. 2024) Back To School/Seattle!
Tumblr media
Ano, je to klišé, jenže někdy nelze jinak. V okamžiku, kdy se na webu objevují tyto řádky, nastává den zteče na papírnictví a prodejny s baťohy a pantoflemi a já usedám na třídnickou hodinu se svými prvními prváky, abych jim oproti podpisu předal vyvoněný ISIC, potvrzení o studiu a představil sebe i školu (včetně šatních skříněk, jídelny, studovny a tělocvičny) a zdůraznil, jak zásadní je znalost angličtiny a Allenovo krédo, které zpopularizoval Mark Twain.
Nikdy nedovolte škole, aby stála v cestě Vašemu vzdělání! :-)
V srpnu jsem zopakoval červencový návrat do kaváren, jakkoli tentokrát se placená degustace týkala hlavně polských provozů.
1) doppio (Blue Mondays, Indonesia Flores – Mbohang, anaerobic yeast natural, Blue Mondays Bratislava), silných 14/20 2) doppio (naturální Ethiopia, Ministerstwo Kawy, Warszawa), silných 14/20 3) espresso (Rebelbean, Etihiopia Abebe Gutema), 14/20, ŽZ 4) doppio (Rello, Ethiopia Kochere Washed, PF Café), skoro 14/20 5) espresso (Rebelbean, Kolumbie Ortiz, Pink Bourbon), 13/20, ŽZ 6) espresso (Fiftybeans, Burundi naturální, 13/20), ŽZ 7) doppio (Kafar, Black Woolf Coffee & Books, Katowice), 13/20 8) doppio (Heresy, Pink Bourbon Washed, Nano Projekt, Toruń), skoro 13/20 9) doppio (Hard Beans, Guatemala, KAWA, Poznań), skoro 13/20 10) espresso (Napar, Rwanda Gicumbi, Napar, Toruń), skoro 13/20 11) doppio (Java, Balance Coffee, Gdańsk), 12 – 13/20 12) doppio (Kafar, Ethiopia Yirgacheffe, Relax na Wilczej, Warszawa), 12 – 13/20 13) espresso/cappuccino (Bromberg Kaffe, Bydgoszcz), 12/20 14) latte/cappuccino (Starbucks Blonde Espresso Roast), skoro 12/20, ŽZ 15) cappuccino (Illy, 100% arabica blend, vlak Regiojet, 11/20) 16) espresso (Starbucks Blonde Espresso Roast), skoro 11/20, ŽZ 17) doppio (Roastains, Guatemala, Cafe Luis, Gdańsk), 10 – 11/20
Jak patrno, vzorků jsem ochutnal dost, ale až na první čtyři kávy to žádný velký zážitek nebyl. Bohužel spíše těžký průměr anebo téměř katastrofa. Znova mě udivilo, jak hrubozrnně konvenční jsou polské pražírny, respektive nabídka tamních kaváren. U země, jež v oblasti craftových piv představuje evropskou avantgardu, to překvapí dvojnásob. A ani vytuněné slogany (pražírna Heresy a jejich něchtěně dvojznačně působící Turbo nano roastery where little is normal) na tom nic nezmění.
Po dlouhém zvažování jsem si neodpustil žertík v podobě zařazení nejsvětlejšího roastu seattleského gigantu na mlýnek (stejně jsem ho pak měl v plánu vyčistit) a upřímně: nebyla to taková katastrofa jak jsem čekal. Ano, zrno velmi tmavé, ale ne úplně mastné a černé (light roast od IKEA je daleko horší) a v cappuccinu či latéčku s přivřením obou očí vypitelné.
Samotný espresso základ samozřejmě totálně zadušený a bez chuti, ale v mléce žádná nepříjemná a ulpívající hořkost, jakou člověk obdrží v kelímcích Tall, Grande či Venti. Mějme ale na paměti, že toto je nejsvětlejší zrno firmy, byť reálně na úrovni nejhorší Lavazzy z nabídky. Vypil jsem tři zkušební espressa a šest mléčných nápojů a zbytek zrnek rozdal hodným lidem.
Zkusil jsem to i coby studenou porci ve škole a opět se to dalo s dávkou tolerance vypít. Kolegyni, která byla zvědavá na mou kávu, protože mě často vídá s kofeinovou lahvičkou první pomoci, jsem nalil do demitasse šálku a šmakovalo jí tak, že si vyžádala přídavek. Jen to prý na ni bylo trochu kyselé. :-)
Káva měla čtyři měsíce od upražení (ano, na 450g balíčku v akci za 279 Kč to bylo uvedeno), takže úplně v pohodě a jak jsem si myslel, že nastavení bude hračka, vypotřeboval jsem 5 shotů než se to naladilo + opravdu hodně musel utáhnout mlýnek a gramáž dát na 12.5 až 12.8 g při časech 22 až 25 vteřin.
Tumblr media
Mluvíme-li o kávě, strašně mě překvapila expanze Trdlocafe pod značkou Twistcafe a je-li pravda, že jim zahraniční franšízanti trhají ruce s poplatkem 3 mil. Kč za pobočku, má pravdu jeden ze čtenářů-ekonomů, který k tomu poznamenal: Vymysli něco, co je geniálně průměrné a máš trh.
Uzavřením měsíce se pro mě stal Kšeft Schnitzel & Bier. Oficiálně to zatím neuvedli (na Google je dočasně uzavřeno a na dveřích letní přestávka), ale na skle provozu je už týden polep vietnamské restaurace, která sem dorazí na podzim. A pokud bych měl jakékoli pochybnosti, tyto rozptýlila dáma, jež vystoupila z fialového Mercedesu a jala se uhlazovat krabatící se plakát. Jako obvykle: hogo fogo zahájení a velké cíle a přitom nulové zkušenosti v gastru.
Druhou verzi pop-upu Tyjátr na nádvoří UMPRUM (Moravská galerie) prozatím neoficiálně (jak mi potvrdil chlapec u kávovaru) převzalo Mitte, čemuž napovídá i vizuální řešení a skladba menu na tabuli. V Bystrci jsem sice byl v červenci, nějak mi ale uniklo, že tu v únoru u zastávky Zoologická zahrada otevřeli pobočku.
Bratři Růžičkové stále nespustili další pobočku na Kounicove a plakát za sklem ve znění Počátkem léta 2024 se na Vás těší tým The Roses začíná být nepříjemně neaktuální. Ani druhý pokus o pizzerii v mrtvé zóně na Milady Horákové (bývalé přestěhované bistro U Verunky) nevyšel a co pamatuji, poprvé je za ta léta k pronájmu bar Cohiba hotelu Continental, kde byl svého času jeden ze tří exemplářů zlaté verze kávovaru Elektra Belle Epoque.
0 notes
coffeenewstom · 6 days
Text
Kaffeereise: Palma de Mallorca (Reblog)
Wer meint, die Balearen-Insel ist nur gut für Ballermann, Party und Sangria aus Eimern, der tut Mallorca Unrecht. Gerade Palma de Mallorca hat neben dem Tourismus – oder vielleicht sogar trotz des Tourismus – eine gut erhalte Café-Kultur. Dabei vermischt sich oft Traditionelles mit Modernem. Wie zum Beispiel in der Rösterei Arabay, ein Unternehmen in der dritten Generation, dass heute in einer…
0 notes
capixabadagemabrasil · 3 months
Text
https://youtu.be/gpscUHzX3Ok Caminhar por Roma é uma experiência fascinante, e a Piazza di Spagna é um dos lugares mais icônicos para se visitar. Este espaço vibrante, localizado no coração da cidade, é um ponto de encontro tanto para moradores quanto para turistas, oferecendo uma combinação única de história, arquitetura e cultura. A Beleza da Escadaria Espanhola No centro da Piazza di Spagna está a famosa Escadaria Espanhola, conhecida por suas vistas deslumbrantes e ambiente animado. Ao subir os degraus, você se depara com a igreja Trinità dei Monti, um símbolo da grandiosidade da arquitetura romana. Durante a primavera, a escadaria é adornada com flores coloridas, criando um cenário encantador que atrai fotógrafos e visitantes de todo o mundo. A Fonte Barcaccia Abaixo da escadaria, a Fonte Barcaccia é uma obra-prima do período barroco, esculpida por Pietro Bernini e seu filho Gian Lorenzo Bernini. Esta fonte em forma de barco naufragado é não apenas um espetáculo visual, mas também um lugar refrescante para descansar e apreciar a movimentação ao redor. Ver essa foto no Instagram Uma publicação compartilhada por Gianmarco Palazzo (@valsoiapg) Compras e Cafés Nas proximidades da Piazza di Spagna, encontram-se algumas das ruas comerciais mais elegantes de Roma. Via Condotti, em particular, é famosa por suas lojas de luxo e boutiques de alta moda. Para aqueles que preferem um ritmo mais tranquilo, os cafés ao redor da praça oferecem o ambiente perfeito para saborear um cappuccino enquanto observa o movimento constante de pessoas. História e Cultura em Piazza di Spagna A Piazza di Spagna não é apenas um lugar de beleza, mas também um local rico em história e cultura. Desde o século XVIII, tem sido um ponto de encontro para artistas, escritores e intelectuais. Sentar-se nos degraus da escadaria ou ao redor da fonte e imaginar as conversas e ideias que ali floresceram é uma forma de conectar-se com a alma vibrante de Roma. Quando estiver na Piazza di Spagna, preste atenção a um detalhe intrigante que muitos visitantes acabam ignorando. Quem sabe esse detalhe não revele algo inesperado sobre Roma? Grand Oca Maragogi: Um Paraíso All-Inclusive no Nordeste do Brasil
0 notes
sublimecooking · 4 months
Text
Mousse de chocolate
Tumblr media
Ingredientes
6 hielos grandes
2 bananas pequeñas o una grande (160g)
2 cucharadas de café soluble (podes reemplazar por dos cucharadas de capuccino en polvo)
1 cucharada de cacao (podes reemplazar con cacao amargo al 70%)
Procedimiento
Colocar los hielos en una licuadora.
Añadir las bananas peladas y troceadas.
Agregar las cucharadas de café soluble (o cappuccino).
Incorporar la cucharada de cacao.
Licuar los ingredientes hasta obtener una mezcla suave y homogénea.
Verter la mousse en recipientes individuales.
Llevar a la heladera y dejarlo allí durante al menos 30 minutos antes de servir.
0 notes
carriessotos · 4 months
Note
hc + 🐈 for a pet/animal-themed headcanon & hc + 🚶‍♂️ for a habit-themed headcanon & hc + 🏠 for a home-themed headcanon & hc + 🎓 for an education-themed headcanon (thomas)
thematic headcanons: thomas fitzpatrick.
Tumblr media
🐈 for a pet/animal-themed headcanon:
está com dewey (sete anos) e marty (quatro anos) desde que eram filhotes. dewey foi encontrado por um dos veterinários da clínica em que trabalhava em eugene, largado junto com o restante de sua ninhada na estrada e, depois de cuidarem, foram atrás de novos donos para os filhotes. dewey foi o único que não conseguiu um dono e, ao ver a maneira com que o olhava, thomas não se aguentou e pegou o cachorrinho. já estava morando em bend quando pegou marty, que é filho da cachorra de um amigo de seu pai, que ofereceu um filhote para ele - e, obviamente, ninguém resistiria ao carisma de marty com dois meses. marnie (onze anos) e cosmo (dois anos) foram resgatados após serem abandonados e levados para a clínica de thomas, que também funciona como um abrigo. acabou se afeiçoando muito aos dois e, nos últimos um ano e meio, acabou levando os dois para casa.
🚶‍♂️ for a habit-themed headcanon:
sempre nos dias em que consegue acordar mais tarde e planejar o seu café da manhã com mais tempo, thomas faz um omelete e um cappuccino ou suco natural. não é nada demais, mas, como geralmente está de pé seis da manhã para ser o primeiro a chegar na clínica - e ter tempo de passear com os cachorros e, às vezes, treinar na academia -, criou esse hábito como um presente para si mesmo quando tem mais tempo.
🏠 for a home-themed headcanon:
alugou o seu apartamento quando estava com a ex-noiva, ao retornarem para bend depois de thomas trabalhar por um tempo em eugene depois da faculdade. morou com ela durante praticamente quatro anos, até terminarem o relacionamento e ter sido ele a continuar no apartamento - claramente, nenhum de seus planejamentos para terem uma vida juntos deu certo. é um apartamento no térreo do edifício, com um pequeno pátio onde seus cachorros costumam ficar e onde tem também uma churrasqueira. tem dois quartos (e um terceiro que não é muito grande, então está sendo a casa de suas tralhas no momento), dois banheiros, uma sala espaçosa e a cozinha.
🎓 for an education-themed headcanon:
thomas estudou na universidade do colorado (c.u. denver). também considerou ir e chegou a visitar a universidade estadual da carolina do sul, onde seu avô materno havia estudado, entretanto, a ideia de ir para o outro lado do país não o deixou tão confortável. sempre foi muito apegado na família, parecia estranho até a ideia de ir para a outra costa cursar a universidade. outra de suas opções era a universidade estadual do arizona (asu).
0 notes
s-moraes · 5 months
Text
Vanille<3
cappuccino de café de garrafa azul com leite de aveia, cachos de lavanda, jaqueta de couro vintage grande, flores de mercearia, óleo marroquino, vestidos reformados, podcasts franceses, cortes jeans refeitos, carteira prada papaia, chocolate Ritter Sport, adesão à coleção de critérios, Pat McGrath Divine Blush florido, balés da ópera real, jaqueta bomber vintage, livros jhumpa lahiri, sauvignon blanc, fotos inspo de sharon tate e jane birkin, mochila branca danse lente, sushi para viagem, suéter de cashmere macio em creme e azul marinho, ipad air, bagels de salmão defumado, Anthony Bourdain partes desconhecidas, jeans agolde dos anos 90, botinhas, creme para as mãos chanel, zaitoun: receitas e histórias do livro de receitas da cozinha palestina, botas brancas de cowgirl, filmes de jane austen e séries bbc, aulas de barre, viagens ao mercado de fazendeiros de domingo, trilhas sonoras de filmes de wes anderson, verão viagens com água de limão e cobertores de cor creme, rosa empoeirado e azul claro, lenços de seda vintage, você é o melhor, museu isabella stewart gardner, canetas-tinteiro, comida birmanesa, quartzo rosa kora gua sha, café turco, é uma vida maravilhosa a cada natal, le labo tudo, massagem de aromaterapia, claremont fairmont spa & hotel, isabel marant etoile blazer, joan didion, suplementos de suco de lua, biologique recherche p50, óleos essenciais de lavanda.
0 notes
aportavermelha · 8 months
Text
Capítulo 13 - Emboscada
Tumblr media
[Música de fundo, I Need a Miracle – Third Day – 00:00 – 00:33]
Taylor queria ter levado os filhos para verem a mãe, mas como o assunto seria pesado e provavelmente curto, tendo em vista que Bethany nunca gostou de ficar jogando conversa fora, achou melhor deixá-los na casa de Isaac, onde duas babás estavam cuidando de Brad, Kyle e também de Noah e Becky. Isaac o enviou uma mensagem, avisando que não precisava se preocupar, e que ia demorar pois sairia com Nicole naquela tarde.
E lá estava Taylor, sentado numa dessas mesinhas redondas, na calçada do lado de fora de um café. Passava das quatro da tarde, então não havia mais tanto sol e uma brisa gostosa soprava. De óculos escuros, calça jeans e uma camiseta preta de malha fina e colarinho v, com as mangas arregaçadas até os cotovelos, ele mexia ansiosamente a perna. Estava esperando Bethany há 15 minutos, quando ela virou a esquina. Sentiu um nó na garganta. Ela lhe sorriu. O cabelo castanho escuro estava solto e ela usava um vestido até os joelhos, de manguinhas, estampado de verde claro.
Bethany, lhe estendendo a mão, sorrindo – Desculpe o atraso.
Taylor, apertando a mão dela – Tudo bem.
Ela sentou-se e abriu o cardápio, um rapaz franzino veio atendê-los e ela pediu um cappuccino médio e Taylor pediu um grande. Ficaram em silêncio alguns segundos, olhando ao redor.
Taylor – Bacana esse lugar. Parece tranquilo.
Bethany – Não é tão barulhento durante a semana também. Estou considerando procurar algo por aqui.
Taylor – Urrum… Você vai vir pra cá como combinamos, no fim do seu contrato?
Bethany – Acredito que sim.
Taylor – Legal.
Bethany, entrelaçando os dedos – Então, como estão as crianças?
Taylor – Estão bem. Muito bem. Os deixei na casa do Ike, ainda não é possível ter uma babá integral. Eu não falei nada da sua vinda pro Noah pois caso houvesse algum imprevisto e você não viesse… Né.
Bethany – Fez bem. E o Isaac está ok com isso? Precisa de dinheiro extra?
Taylor – Ele faz questão. Tem duas babás que sempre ficam com os garotos dele quando estão fora. Está tudo sob controle. Como está seu trabalho em Tampa?
Bethany – Excelente, de verdade. Estou fazendo os melhores contatos e ganhando casos. Nada mau pra uma analista junior.
Taylor – Até quando fica na cidade dessa vez?
Bethany – Até depois de amanhã, mas quero estender, pedir mais dois pra poder ficar com as crianças. Viemos fechar um caso que a jurisdição é daqui. Vou ficar ocupada o dia todo mas quero ver com você a possibilidade das crianças dormirem comigo até eu voltar pra Tampa.
Taylor, com um risinho – “Viemos”? 
Bethany – Taylor, você quer mesmo tocar nesse assunto? O caso é do Ronald, faz parte do meu trabalho acompanhar todos os casos com os quais não tenho experiência. Ele é advogado sênior no escritório.
Taylor – Nesse caso aí você tem experiência de sobra.
Bethany – Não seja ridículo.
Taylor calou-se e tirou os óculos. Os pedidos chegaram e cada um tomou um gole do seu respectivo café. Taylor continuou calado.
Taylor – Você quer ficar com as crianças esses dias, é isso? Tudo bem… Elas vão adorar a surpresa. Vou avisar o Ike que você passa pra buscá-los, deixei uma mochila lá já pensando nisso.
Bethany – Obrigada. Você é sempre muito preparado. (Bebeu mais café) Taylor, queria me desculpar… Pelas coisas que eu disse quando fui embora. Não tivemos ainda oportunidade de sentar e conversar.
Taylor – Você pede desculpas pelo o que disse mas não por ter largado seus filhos.
Bethany, interrompendo, enérgica – Taylor, eu não larguei meus filhos! Eles estão com o pai deles, não fiz essas crianças sozinhas. Eu estou cuidando da minha carreira nesse momento pra poder oferecer uma vida melhor pra eles. Estou distante, não consigo ligar todo dia, é verdade, mas eu ando exausta.
Taylor – Noah sente muito a sua falta.
Bethany – Eu sei… E eu sinto a dele. Mal vejo a hora de apertá-lo. Você está trabalhando? 
Taylor – Sim, mais ou menos. Consegui um bico. Toco num bar duas noites na semana. Faço uns outros serviços lá. Tudo dá uma grana.
Bethany – Era sobre isso também que queria conversar. Eu fiz um contrato… (Abriu a bolsa e tirou um envelope pardo, de dentro deste, tirou uma folha de papel timbrado) No qual eu me comprometo a pagar uma pensão pras crianças dentro das minhas possibilidades. Veja.
Taylor pegou o papel, perplexo, leu sem entender muito aquele jargão jurídico e jogou de novo sobre a mesa.
Taylor – Não estou pedindo seu dinheiro, Bethany!
Bethany – Não está mesmo, estou estendendo um benefício aos meus filhos, não seja mesquinho.
Taylor, batendo na mesa – De jeito nenhum! Eu posso sustentá-los sozinho.
Bethany, levantando a mão – Taylor. (Suspirou) Você sabe que não. Não estou dando o dinheiro pra você, estou dando pra os meus filhos. Minha obrigação é com eles. Não me obrigue a levar isso pra corte, você poderia ser preso, pare com isso.
Taylor, aumentando o tom de voz – Você está apenas dizendo que eu, como pai, não tenho condição de mantê-los.
Bethany – Nesse momento, não tem. (Ele a olhou constrangido e com raiva) Não quero diminuí-lo em nada. Estou querendo ajudar.
Taylor – Estou fazendo o melhor que posso, Beth.
Bethany, terminando o café – Eu sei que sim, Taylor. Vamos fazer o que é melhor para as crianças nesse momento, é o certo.
Taylor sentia os ombros tensos novamente, uma sensação que vinha junto com a presença de Bethany nos últimos meses. Bebeu o resto do café em silêncio, alguns minutos se passaram e ele pegou o papel novamente. Lá dizia que Bethany depositaria U$1.300 pelos próximos meses a fim de ajudar nas despesas dos filhos do casal, Noah e Rebeca Jones-Hanson. Taylor assinou e lhe entregou o papel.
Taylor – Quando as coisas melhorarem, farei um curso de especialização pra dar aulas. Vou ganhar melhor e as coisas vão se arrumar.
Bethany – Hum, bom pra você.
Taylor – Há algumas escolas de música conceituadas na cidade, então…
Bethany – Espero que consiga.
Taylor, balançando a cabeça – Beth, isso tudo é tão… Absurdo. Não consigo fingir que nada aconteceu. 
Bethany – Taylor, nós fomos casados por sete anos. Eu cometi muitos erros, os maiores, mas isso não precisa afetar o crescimento das crianças de forma tão drástica. 
Taylor – Você está certa.
Bethany – Obrigado.
Taylor – Finalizamos aqui?
Bethany – Bom, tem mais uma coisa.
Taylor – O quê?
Bethany começou a vasculhar a bolsa, mas parecia não encontrar o que estava procurando.
Bethany, bufando – Oh, droga. Ficou no hotel.
Taylor – O que é?
Bethany – O outro envelope, ficou em casa. Vamos lá, é logo ali depois da esquina.
Taylor lembrou do que os irmãos haviam lhe dito, mas depois do que tinham conversado, achou impossível que Bethany fosse querer qualquer coisa com ele. Aliás, nem ele sabia se queria também. Levantou, deixou uma nota de U$20 e a seguiu.
Mitch limpava seu quarto, absorta em pensamentos, com seus fones de ouvido. Não ouviu quando Natasha bateu na porta.
Natasha – Ei.
Mitch– Oh, oi! Oi, Nat.
Natasha – Eu liguei, mas chamou até cair. O Derek me disse que você estava aqui em cima
Mitch – É, eu não ouvi tocar, desculpe. Senta aí. (Natasha sentou-se na cama, mexendo a perna freneticamente). Você está bem?
Natasha – Sim, está tudo bem… (longa pausa).
Mitch, sentando ao lado dela – Natasha, o que está acontecendo? 
Natasha, começando a chorar – Eu tive uma briga feia com meus pais. Eles continuam fingindo que não sabem de nada. E eu fico encurralada. Eu queria contar pra eles sobre você, sobre nós, mas está impossível. 
Mitch, tentando abraçá-la – Calma, meu am…
Natasha – Não consigo, Mitch!
Mitch– Você está tremendo, calma, eu vou pegar um copo de ag…
Natasha gritou, levantando – EU NÃO CONSIGO FAZER ISSO!
[Música de fundo, Don’t You Remember – Adele – 00:00 – 00:49]
Mitch parou a caminho da porta e, com os olhos também cheios de lágrimas, ficou paralisada.
Mitch – Podemos enfrentar isso juntas, todo mundo passa por isso e… 
Natasha – Mitch…
Mitch – Você está visivelmente carregada e… (esfregou os olhos) Precisa relaxar pra que suas energias se renovem.
Natasha, nervosa – Para com isso, pô! Para com esse papo místico, isso é besteira! Meus pais vão me expulsar de casa, tá ouvindo? Vão tirar meu carro e toda a ajuda de custo que recebo. Tô ferrada!
Mitch – Eu não entendo, você trabalha e eu tenho bolsa, poderíamos alugar um lugar, começar nossa vida.
Natasha – Do que você está falando? Meu chefe não pode saber que eu… Eu tô com…
Florence suspira, triste – Que você é lésbica. É só dizer, Natasha.
Um silêncio imperou no quarto. Derek estava ouvindo a gritaria do pé da escada, o coração batendo forte, imaginando o que Mitch devia estar sentindo naquele momento.
[Música de fundo, Don’t You Remember – Adele – 00:49 – …]
Natasha, olhando para os pés – Não vejo como isso pode continuar, Mitch. Eu amo você, mas…
Mitch, com algumas lágrimas lhe escorrendo pelo rosto – Mas? Mas, Natasha? Como pode mencionar amor se você não está disposta a ser honesta nem com as pessoas que te puseram no mundo? Isso aqui é a Flórida, pelo amor de Deus! Casais gays casam aqui há anos!
Natasha, com os ombros caídos – Não na minha família.
Natasha assoou o nariz e tentou beijar Mitch no rosto, que se esquivou, chorando. Natasha abaixou a cabeça novamente e saiu do quarto, descendo as escadas com pressa. Mitch voltou a sentar-se na cama, enxugou os olhos e ficou um tempo olhando para o guarda-roupa, tentando processar aquela situação. Derek ponderou se deveria subir ou não, quando ouviu a porta bater com força. “É, depois.”
Zac chegava em casa com a roupa toda amassada e o cabelo suado.
Zac, indo direto para a cozinha – E aí.
Derek – O que você tava fazendo?
Zac – Prestando um serviço de qualidade pra minha chefe.
Derek, indo para a cozinha também – O QU— Seu fdp! A sua chefe, aquela boazuda?
Zac, bebendo água da garrafa – Sim, aquela mesmo. Terceira vez já. 
Derek – Zac, acho que teremos uma semana complicada pela frente.
Zac – Que foi?
Derek – Natasha terminou com a Mitch.
Zac – Ah, porra… Drama lésbico justo perto da festa.
Derek – Zac. É a Mitch.
Zac – Justamente, Derek. É a Mitch. Ela vai ficar péssima, vai ter clima pra nada.
Derek – Temos que fazer alguma coisa.
Zac – Eu que quase transei com ela e você que fica todo preocupado? Que tá rolando, hein?
Derek, cruzando os braços – Nada, porra, só disse que precisamos fazer alguma coisa pra animá-la.
Zac – Vamos chamá-la pra ir ao Dirty Albie daqui a pouco.
Derek – Eu vou falar com ela. (Ouviu Adele tocando lá de cima) Não agora.
Isaac e Nicole andavam de mãos dadas no calçadão à beira-mar, a noite morna de verão estava caindo com um pôr-do-sol espetacular. Caminhavam devagar, ele com uma mão no bolso da bermuda e a outra segurando os dedos de Nicole.
Nicole – Fazia tempo que não ficávamos a sós assim. (Isaac sorriu, concordando). São tantas coisas pra pesquisar, aprender e pôr em prática nesse novo projeto.
Isaac – Eu imagino, querida.
Nicole – Uma galeria bistrô! Nunca me vi como dona de alguma coisa. Estou tão ansiosa pra conhecer os artistas, já sei quem vou chamar pra ser o main chef, quero um time diverso, multicultural!
Isaac – Você vai se sair muito bem, eu vou ajudá-la no que precisar.
Isaac parou para lhe beijar a bochecha e, depois, a boca. Diante do dia que tiveram, Nicole respirou aliviada, abraçando o marido. Aquela mensagem não era nada, afinal. Se estressou por bobagem, pensou.
Entraram no elevador do hotel e subiram até o décimo andar. Bethany andava rápido à frente com Taylor logo atrás. Abriu a porta da suíte, ligou as luzes, que iluminaram um espaço retangular com uma grande janela, uma cama queen, uma cama de solteiro, onde estava sua mala aberta, e um sofá de dois lugares. O banheiro ficava à esquerda.
Bethany – Fique à vontade, vou levar só um minuto.
Taylor – Tá bom.
Sentou no sofá, e imediatamente se viu na situação mais surreal que havia imaginado: visitar a mulher num hotel. Ficou observando os detalhes do cômodo sem perceber que o tempo passava e Natalie ainda estava no banheiro. Relutante, Taylor foi até o banheiro e bateu na porta.
“Saio num minuto.”, Bethany disse.
Ele sentou na cama e Bethany, de calcinha e sutiã, saiu do banheiro e foi em sua direção, se apoiando em seu colo.
[Música de fundo, Don’t You Remember – Adele – 02:55 – …] 
Imediatamente Taylor se lembrou do que Isaac, Zac e Nicole haviam alertado, mas já era tarde. As calças dele já estavam abaixadas.
0 notes