#Brandend Zand

[atevegter]

2764 Alle beelden verdwijnen 16

2764 Alle beelden verdwijnen 16

Over het Groothandelsgebouw in Rotterdam wist hij nog een bejaarde grap: een Amerikaan komt aan op het Centraal Station en vraagt een taxichauffeur om hem in de stad wat rond te rijden. De chauffeur is een echte Rotterdammer en trots op zijn stad. Hij rijdt naar het Hofplein, langs het stadhuis, de Bijenkorf met het Ding van Naum Gabo, over de Maasbruggen naar zuid en weer terug door de…

[vinylespassion]

Anneke Grönloh, née Johanna Louise Grönloh le 7 juin 1942 à Tondano, aux Indes orientales néerlandaises (aujourd'hui l'Indonésie) et décédée le 14 septembre 2018, était une chanteuse néerlandaise, célèbre pour ses succès dans les années 1960.

En 2000, elle est élue chanteuse du siècle et en 2008, icône des sixties. Elle a grandi en Indonésie avant de déménager aux Pays-Bas après la Seconde Guerre mondiale. Elle est devenue une star de la musique pop néerlandaise et a marqué les années 1960 avec plusieurs grands succès, notamment « Brandend Zand » et « Soerabaja ». Ses chansons mélangent souvent des influences occidentales et indonésiennes, ce qui reflète son héritage culturel mixte.

Anneke Grönloh a passé quelques années en France, où elle a tenu un petit café à Arleuf (Nièvre) appelé Le petit Pêcheur.

Elle a connu une carrière florissante en Europe et en Asie du Sud-Est, où elle a été très populaire. Elle a vendu des millions de disques et a remporté de nombreux prix pour sa contribution à la musique. En plus de sa carrière musicale, elle a également été active dans le théâtre et la télévision.

Même après la période de gloire de ses premières années, elle est restée une figure respectée et aimée dans le monde de la musique jusqu'à sa mort en 2018. Sa voix distinctive et son style unique lui ont permis de laisser une marque durable sur la scène musicale néerlandaise et internationale.

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | Het geheim van de kracht Verheft u zich er op, gelovige, omdat u enige dienst voor de kerk en enig nut voor uw tijd hebt kunnen verrichten? Wie heeft u van anderen doen verschillen en wat hebt u, dat u niet hebt ontvangen? Hebt u een enkele lichtstraal in de duisternis doen schijnen? En, wie is het die uw kaars heeft aangestoken? Wie houdt die brandende en zorgt, dat zij niet wordt uitgeblust? Hebt u de verzoeking overwonnen? Hef de banier dan niet omhoog; laat geen onderscheidingen prijken op uw borst; wie toch heeft u gesterkt voorde oorlog? Wie scherpte u het zwaard en stelde u in staat de vijand te vellen Bedenk, dat u uit eigen kracht niets hebt verricht. Als u vandaageen vat ter ere bent, heerlijk en versierd - als u een kostbaar vat bent, met de kostbaarste reukzalf gevuld, toch hebt u u zelf niet geschapen. U bent het leem, maar wie is de Pottebakker? Als u een vat ter ere bent, het is toch niet tot uw eigen eer, maar tot heerlijkheid van Hem, Die u geschapen heeft! Als u onder uw medemensen staat, zoals de engelen staan boven de gevallen geesten - een uitverkorene, van hen onderscheiden, - bedenk toch, dat niet enige goedheid in u zelf u deed verkoren worden. Ook is het niet geweest eigen inspanning of uw eigen kracht, die u uit modder en slijk verhief, uw voeten op een rots stelde en al uw gangen bevestigde. Werp de kroon van uw trotse hoofd, en leg al uw onderscheidingen aan de voeten van Hem, Die ze u eenmaal schonk; - bedenk toch, dat niet enige goedheid in u zelf u deed verkoren worden. Ook is het niet geweest eigen inspanning of uw eigen kracht, die u uit modder en slijk verhief, uw voeten op een rots stelde en al uw gangen bevestigde. Werp de kroon van uw trotse hoofd, en leg al uw onderscheidingen aan de voeten van Hem, Die ze u eenmaal schonk; - bedek met de Cherubim en Serafim uw aangezicht en roep met ons: ”Niet ons, maar Uwen Naam geef eer, voor eeuwig en altijd!” En wanneer u zich aldus met ootmoed neerbuigt, bereid u tot betrachting van deze andere les: ’’vertrouw nimmermeer op uzelf’. Als u iets hebt te doen, onderneem het nooit in het vertrouwen op de arm van het vlees. Buig eerst de knieën en vraag Hem om kracht, Die u versterkt, en dan zult u verheugd terugkeren van uw werk. Maar als u gaat in eigen kracht, zult u de ploegschaar op de rots breken; uw zaad zult u strooien aan de kust van de Zoutzee op het barre zand, en in de jaren, die komen zullen, zult u uw dorre akkers overzien en zij zullen u geen halmpje opleveren om uw hart te verblijden. ’’Vertrouw op de Heere te allen tijde, want in de Heere Heere is eeuwige sterkte.” Die kracht komt u niet ten goede zolang u berust in eigen kracht. Hij zal u bijstaan, als u Hem uw zwakheid belijdt; maar als u sterk bent in u zelf, zal Hij u Zijn kracht ontnemen en u zult struikelen en vallen. Oefen u dan in de genade van dagelijks op God te leunen, zodat u bekleed mag worden met de ootmoed, die u betaamt.

[de-meerpeen]

Nieuws: 'Fleur Raateland door naar de battles van de Voice of Holland' HOLLANDS KROON - De negentienjarige Fleur Raateland is afgelopen vrijdag doorgedrongen naar The Battles in het populaire televisieprogramma The Voice.

[jessefien]

Dag 38: Jackie Chan

Samobor kent voor ons geen geheimen meer! We stonden op met een houten kop en ontwaakten met Betty en Ayna in de zon. Verse granola à la Betty en een watermeloen. Het leven lacht ons toe. Tot het tijd was voor afscheid want de madammekes moesten nog in Sarajevo raken. Inderdaad de hoofdstad van het volgende land in de rij: Bosnië. Dat zal voor ons pas binnen een goeie twee weken zijn, dus dat betekent afscheid nemen. Wie ons kent weet dat we het echt moeilijk hebben met afscheid nemen en het viel ons weeral zwaar toen hun verroeste Mazda op LPG het pad afreed. Bye babes! Het ga jullie goed! Toen waren we weer met vier. De zee zal troost bieden dus hop den otto in. Maar toen we passeerden aan een bord van Jackie Chan, hielden we toch halt. Een ruïne op de berg 'where Jackie Chan almost lost his life'. Dat moeten we zien. Ma mooi! Stevige klim omhoog en een prachtig bewaard ruïnetje van koningen uit de 13de eeuw. Jackie Chan ging ier een of andere karatefilm opnemen ('t speelde em ook af in Zagreb) en viel zeker verre van de brokstukken? Anyway, het was eens een echt schone ruïne si! Op naar de zee. We tikten af op Rovinj. Toeristisch wel, maar toch enkele mooie verborgen plekjes kunnen vinden. En uiteindelijk gestrand met pizza op het strand. Jap, ik hou echt van de zee! En Jesse ook van deze zee, want er was geen zand en geen brandende zon. Top zo, Kroatië!

[jarmoblog]

Dag 2: ochtend: Angkor Wat - From sunrise

Okeeeee. Om vier uur in de ochtend opstaan na een avond stappen is gewoon a-relaxed, gewoon niet chill oftewl afgrijselijk. We staan zo vroeg op omdat we naar Angkor Wat gaan. Het grootste tempelcomplex op deze aardkloot. Gebouwd rond de twaalfde en dertiende eeuw, toen wij in Europa nog riddertje aan het waren spelen, bouwde ze hier in Cambodja tempelcomplexen dermate groot dat ze dus de grootste zijn dan waar ook ter wereld.

Maar om twintig over vier in de ochtend staan we dan bij de receptie, best moe maar we redden ons. Op de weg terug naar het hostel gisteren hadden we nog water en iets te eten gehaald voor tijdens de tour. Tegen onze verwachting staat er een ontbijt klaar waar we voor twee dollar aan kunnen deelnemen. We twijfelen niet lang en gaan genieten van de banaantjes, toast met jam, een eitje en een broodnodige kop koffie.

Rond kwart voor vijf stappen we in de tuktuk. De man die de gehele ochtend bezig was iedereen te verzamelen voor de gekozen tour blijkt onze chauffeur (mister Black noemt hij zichzelf). Bij ons in de tuktuk stapt ook een meisje uit Duitsland, Nadia. In het pikken donker rijdt de tuktuk geruime tijd door Siem Reap, Mr Black gooit zich overal voor. De wind waait door de snelheid en de temperatuur is aangenaam zo vroeg in de ochtend. Waar iedereen rechts gaat, gaat Mr Black links. In de verte zien we tientallen tuktuks, taxi’s en scootertjes rijden allemaal richting Angor. Wij rijden alleen in de duisternis en vertrouwen volledig op Mr Black. Bij een controlepunt gooit hij de tuktuk van de weg af en rijdt hij over het zandpad richting Ankor. De andere scootertjes komen van de andere kant aangereden dus ik vermoed dat hij een gedeelte heeft afgesneden.

Mr Black geeft nog aan dat hij hier blijft en niet verder kan. Hij zegt tegen ons “Go inside the temple not outside”. Dus wij gaan braaf in het pikkedonker outside the temple zitten. Vleermuizen vliegen over onze hoofden en we zijn er heilig van overtuigd dat we een goede plek hebben. Bij de eerste schemering blijkt het tegendeel en staan we snel op en lopen we voorbij de ingang van het complex, zodat we toch nog wat kunnen zien. Het is ontzettend druk, doch indrukwekkend. De zon begint op te komen en de duisternis verdwijnt. Als je met vakantie bent realiseer je toch wel hoe fijn het is dat die goede zon elke dag weer vertrouwd aan de hemel staat. Ogen te kort en met onze telefoon in de hand maken we foto’s van het complex wat wordt aangeraakt door het gouden zonlicht dat achter de tempel steeds meer licht in deze vroege ochtend brengt.

We vervolgen onze weg in de tempel van Angkor - Angkor was de hoofdstad van het Khmer Koninkrijk welke haar “goude eeuw” kende van de negende tot de vijftiende eeuw. Het complete complex was een megastad wat van 1010 tot 1220 0,1% van de wereldbevolking huisvestte - maken daar wat foto’s en lopen dan terug naar het grote veld. Nu begint de zon pas echt op te komen en wordt het schouwspel helemaal indrukwekkend. De rode kleuren mengen zich met het gele licht van de zon, de blauwe lucht maakt het geheel compleet. Weg met de duisternis een nieuwe dag is begonnen. Na het nemen van een aantal instawaaridge foto’s bij een klein tempeltje voor Angor lopen we met z’n vieren terug richting Mister Black. Bij aankomst ligt hij nog te slapen in een hangmatje in zijn tuktuk, van ons mocht hij nog even slapen maar een collega maakt hem wakker.

Mister Black rijdt ons verder naar de Baphuon tempel. Onderweg rijden wij over een brug waar een leger aan aapjes aan de zijkanten van de standbeelden langs de tuktuk meelopen. Aangekomen bij Baphuon blijken de hellingen van deze tempel zijn zeer stijl en ook uitdagend om te beklimmen. De ijzeren leuningen zitten vol met roest, wat je pas merkt als je “uit nood” de leuning vast pakt. Met desinfectans proberen we onze handen weer schoon te maken, een handeling die hierna meermaals plaatsvindt. Nadia stoot haar hoofd bij een ingang en heeft hier erg veel last van maar ze red zich wel geeft ze aan. Melanie loopt om de tempel heen. Rona en ik lopen er overheen wat onze handen weer vol maakt met roest. Na het bezoeken van de indrukwekkende Baphuon tempel, met de net zo indrukwekkende stenen weg ernaartoe, vervolgen wij onze weg via de tempel van de olifanten naar Phimeanakas. Phimeanakas zelf is niet zo indrukwekkend als wat we tot nu toe hebben gezien maar wat wel erg leuk is, is dat ze bij deze tempel bezig zijn met opgravingen.

Prassat Bayon is een bekender complex waar we na het bezoeken van Phimeanakas naartoe lopen. Sproeiwagentjes doen hun best om het rode zand op de weg niet te laten opstuiven, maar samen met het roest van de trappen zorgt het rode zand voor een extra kleur op mijn witte shirt. Prassat Bayon is een zeer bekende en mooi gedecoreerde Khmer tempel. Deze tempel is gebouwd in de late twaalfde of vroege dertiende eeuw. Deze tempel was destijds de officiële staatstempel. Na het nuttigen van een broodnodig zakje chips - voor wat extra energie - en het insmeren - tegen de inmiddels brandende zon - lopen we de tempel in. “No to Nose” riep een van de mannen die daar stond. Hij doelde op een positie die we konden aannemen bij de tempel van de vele gezichten. Echter blijkt al snel dat de goede man geld wil voor deze goude tip... “Knows to knows” grapte hij nog, ben het met hem eens, best grappig.

Mister Black hangt weer in zijn tuktuk en wij vervolgen onze weg naar een eet locatie. Maar liefst twee keer zo duur dan normaal maar vijf dollar voor een hoofdgerecht vind ik niet zo veel. De locatie is wel erg gaaf, tegenover een prachtige tempel waar Nadia en ik nog even naar boven klimmen, rustten Melanie en Rona even uit.

De op een na laatste tempel waar we naartoe gaan is de tempel die de meeste mensen wel kennen. Ta Prohm volgens de huidige naam, Rajavihara volgens de originele naam maar wij kennen hem allemaal als de tempel van Tomb Raider. Hier lopen we over het complex van een van de meest gehavende tempels die we deze dag zien. Veel is gerestaureerd vanuit de brokken die er lagen. Op de heenweg komen we langs een groepje muziekanten die slachtoffers zijn uit de mijnvelden van de burgeroorlog, ze missen armen, handen, benen en sommige zijn ook nog blind. Erg confronterend als je hier rondloopt als tourist maar ik wil wel een reëel beeldscheppen van wat wij meemaken dus kom het niet onbesproken laten.

Ta Prohm is overwoekerd met wortels en het geeft een beeld van de verwoestende krachten van de natuur. Het doet mij denken aan de bedolven Maya tempels uit mexico. Mooi om te zien is dat veel momenteel gerestaureerd wordt. Mister Black was al overigens al een tijdje op ons aan het wachten maar de grote groepen met Chinese touristen hielden de boel een beetje op. Terug bij de tuktuk rijden we nog naar een tempel. Het is niets in vergelijking met wat al gezien is en de tempelmoeheid (een ziekte waar we eerder in Thailand mee in aanraking kwamen) slaat toe. We banen ons een weg langs de toeristenwinkels en stappen op de tuktuk. Mister Black rijdt ons terug naar ons hostel. Tijdens daglicht is meer te zien van de omgeving. In Siem Reap is het erg druk met verkeer maar we redden het, we komen aan bij het hostel, waar we om half een ‘s middags besluiten een middagdutje te gaan doen.

[kevindurkiin]

Willy Schobben

De Beste Trumpet Hits (1992)

Willy Schobben – Mexico (3:01) Willy Schobben – Melodia (2:50) Willy Schobben – Magara bolero (3:01) Willy Schobben – Sunrise (2:45) Willy Schobben – Nova chica (2:24) Willy Schobben – Monica melody (2:40) Willy Schobben – The willy tapp swing (2:28) Willy Schobben – Dream away (3:00) Willy Schobben – Brandend zand (2:06) Willy Schobben – Equador (3:27) Willy Schobben – Lapland (1:53) Willy Schobben – Love serenade (3:12) Willy Schobben – Gamble (2:44) Willy Schobben – Chicanien (2:24) Willy Schobben – Trumpet time (2:21) Willy Schobben – Somewhere my love (2:44) Willy Schobben – Happy jose (2:28) Willy Schobben – Beach party (2:35)

Willy Schobben published first on https://soundwizreview.tumblr.com/

[lunasilvis]

Een modderstroom verwoeste het prille land, de zomerdagen die je sleet in de armen van je moeder onder parasols waar het zeil nu vanaf gescheurd is en het hete zand: afgekoeld Aan flarden zoals de stukken van een late nachtdroom, de vergetelijke kinderwensen over bloemen en onschuldige bezinningen, die je al jaren niet meer tekenen Maar je huid en de lucht: de enige overkoepelende organen die je zachtjes blijven wiegen, sussen, herstellen Een brandend land, met de vlag reeds gehezen, en de modderstroom keerde zich om

[atevegter]

2946 Eiersalade

Paradiso, met je palmenstrand, ach die tijd vergeet ik niet… Ik zing het terwijl ik naar de Dekamarkt fiets. Kennelijk roepen de tropische temperaturen paradijselijke herinneringen op aan vroeger tijden, toen Anneke Grönloh nog de sterren van de hemel zong. Ach, mijn Anneke met haar Brandend Zand, waaraan ik alle kwartjes besteedde die ik maar kon versieren, terwijl ik in de kroeg wachtte tot…

[hetrodevaandel]

VOLKSKRACHT CULTUUR No 8 DANSEN ROND DE MEIBOOM

Afgelopen zaterdag was het 1 Mei, de Arbeiders Strijddag. In veel landen gingen mensen de straat op, ondermeer tegen de Corona dictatuur. Naast de tradities van protest en demonstratie, kent 1 Mei ook een sterke culturele kant. Het meeste bekende gedicht op dit gebied is Mei van Herman Gorter. Het gedicht werd voor het eerst in 1889 in boekvorm uitgebracht, en werd in de jaren hier voor over een langere periode geschreven. Het gedicht is zo lang dat er inderdaad een boek voor nodig is om het volledig bij de lezers te bezorgen. Zo veel ruimte hebben wij niet, dus publiceren wij twee fragmenten uit het gedicht, die een goed beeld geven van wat Gorter bedoelde. Ondanks dat het gedicht meer dan 100 jaar oud is komt het nog steeds fris en relevant over. Wij dragen deze dichtregels op aan al de mensen die geen genoegen nemen met de dictatoriale maatregelen van de zogenaamde regeringen. De boodschap van 1 Mei, en ook van het gedicht, is Vrijheid. In de komende tijd zullen de heersers merken dat de volkeren hun vrijheid met alle middelen zullen verdedigen en terugpakken. Op de straten en de pleinen, in de parlementen en de rechtbanken. Op 1 Mei ontwaakt de natuur, en gelijktijdig ontwaakt onze verzetsgeest. In deze strijd is ook de cultuur een wapen. Een wapen van betekenis. Daarom nu het woord aan Herman Gorter.

MEI

Fragment 1

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,

Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht

In een oud stadje, langs de watergracht –

In huis was ’t donker, maar de stille straat

Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat

Nog licht, er viel een gouden blanke schijn

Over de gevels in mijn raamkozijn.

Dan blies een jongen als een orgelpijp,

De klanken schudden in de lucht zo rijp

Als jonge kersen, wen een lentewind

In ’t bosje opgaat en zijn reis begint.

Hij dwaald’ over den bruggen, op den wal

Van ’t water, langzaam gaande, overal

Als ’n jonge vogel fluitend, onbewust

Van eigen blijheid om de avondrust.

En menig moe man, die zijn avondmaal

Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,

Glimlachend, en een hand die ‘t venster sloot,

Talmde een poze wijl de jongen floot.

 Fragment 2

Zongen en zongen ze het lijkmisbaar.

Totdat we kwamen aan  de zeezoom, waar

Zij ’t eerst geland was, daar hielden wij stil.

De duinen werden vol, en het gril

Van ’t eeuwig brandende water, stond vol ook,

Lichte gestalten, als verlichte rook

Zweefden er boven ons ook velen om.

Toen speelden eerst de gnomen op hun trom

En toen de elven op hunne symbalen,

Toen Tritons, toen wij alle saam, verhalen,

Lange verhalen, zang en droefenis.

Toen werden de uren van hun taak gewis

En zetten haar daar neer en lieten mij

Met haar alleen en gingen in een rij,

En zagen met de andren samen toe.

Ik droef een graf waar golven komen toe -

Dekken het zand en legde haar daar neer,

Daarover zand: de golven komen weer

En dalen weer met lachen of geschrei -  

Daar ligt bedolven mijne kleine Mei.

 Herman Gorter

 Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2021

[liestdochkeiner]

Ein erster Anlauf zur Übersetzung des Gedichts „Ik die bij sterren sliep“ des Niederländers Hendrik Marsman (1899-1940) Ik die bij sterren sliep Ik die bij sterren sliep en 't haar der ruimten droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over den melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan de galm die keert van 't sombere gewelf van mijn ontredderd hart. ik sta alleen, geen God of maatschappij die mijn bestaan betrekt in een bezield verband, geen horizon of zee, geen poovre korrel zand in 't naamloos wel en wee der brandende woestijn. ik voel de waatren stijgen in den nacht, de angst rijst naar den mond en aan mijn lippen staan vermoeienis en walg, ik heb mijn merg verdaan in slaafse horigheid aan het roofzuchtig bloed. niets rest mij dan mijn val, laat mij te pletter slaan en kermen als een meeuw tussen het zwarte wier; die eens als zon in 't zenith heeft gestaan, zal bijten in het zand als een kreperend dier. Ich der bei Sternen schlief Ich der bei Sternen schlief und das Haar der Räume trug wie silbernes Geweih, und den Blütenstaub der Planeten über die Milchstraße blies und sitzend in Trabanten vorbei am grundlosen Blau der Sommernächte fuhr, ich bin beraubt und leer, meine Schiffe sind verbrannt, meine Stimme verlor ihre Glut und findet keinen Widerklang mehr im toten Firmament, nichts als der Schall, der sich kehrt vom trüben Gewölbe in meinem zerrütteten Herz. ich steh allein, kein Gott noch Gemeinwesen, die meine Existenz ziehn in beseelten Verband, kein Horizont noch Meer, kein armes Korn Sand im namenlosen Wohl und Weh brennender Wüstenei. ich fühl die Wasser steigen in der Nacht, die Angst reicht zum Mund und an meinen Lippen stehn Ekel und Ermüdung, ich hab mein Mark vertan in sklavischer Hörigkeit ans raubgierige Blut. nichts bleibt mir als mein Fall, lass mich zuschanden werdend wimmern wie die Möwe in schwarzen Algen hier; der einmal wie Sonne im Zenit hat gestanden, wird in Sand beißen wie ein krepierendes Tier. (Anmerkungen: Silbeneinsparungsversuche allerorten, aber Bedeutungseingriffe weitgehend meidend. Einige Ersetzungen, Umstellungen und Zusätze aus klanglich-rhythmischen Gründen / um Vollreime und Assonanzen nachzuempfinden.)

[de-ontembare-vrouw]

Lone wolf

Nov 24th, 2020

Een langgerekte dorre woestijn. Dat is het, daar dwaal ik rond, dorstig op zoek naar enige vorm van leven. Wezenloos en lusteloos breng ik hier mijn dagen door. Dit kost me zoveel moeite dat ik aan het einde van iedere dag, rond het vallen van middernacht, een oase van rust over me heen voel komen. Ik hoef even niks meer, ik adem nog, ik ben er nog. Met het vallen van de duisternis houdt het oneindige woestijnlandschap zich voor de komende uren verborgen voor mijn aanblik. Dat het op dat moment niet voor mijn ogen zichtbaar is, maakt niet dat ik de aanwezigheid van de leegte niet voel. Die leegte zit permanent in mijn lichaam. In mijn handen die zich ineenknijpen tot vuisten, mijn vingers die nerveus door mijn haren kammen, mijn spieren die zich oncontroleerbaar aanspannen en de lange uitblazing van lucht door mijn mond, waarmee ik mijn ademhaling onder controle probeer te brengen. Dit alles ondersteunend door zuchten, kreunen en het uitslaan van haast dierlijke kreten. Het is maar goed dat ik alleen ben hier, anderen zouden nog denken dat ik gek ben.

Het is de leegte die me wanhopig, woedend en voornamelijk doodsbang maakt. Er is hier geen plek voor mij. Waar moet ik in godsnaam zoeken naar mijn levensbron? Naar enige vorm van leven. Ik ben voortdurend in conflict over de te nemen route. Soms speelt mijn geest een sinister spel, dan zie ik plots een cactus met een schitterende rode bloem in de verte. Vol hoop en goede moed loop ik eindeloos door de brandende hitte zonder ooit dichterbij te geraken. Vervolgens is de cactus met de bloem net zo plotseling verdwenen als dat hij verscheen, alsof die er nooit is geweest. Omringd door weer eindeloos zand en niks, ben ik terug bij af. Het zijn die dagen, die me wanhopig maken, die me door mijn knieën laten zakken en waarbij ik me moet overgeven aan de stortvloed aan tranen van woede en verdriet. Ik voel me gestraft omdat ik ook maar voor een seconde dacht dat ik iets bereikt had, dat de aanwezigheid van leven, voor mij bedoeld was, dat het een teken was. Ik schaam me en wil me het liefst begraven onder het zand, een winterslaap houden zodat het allemaal even ophoudt voor de komende maanden. Pas weer herrijzen bij het aanbreken van de lente; een nieuw leven. Ik fantaseer over reïncarneren in een ander organisme, geen mens maar een dier. In een volgend leven zou ik graag als wolf terug willen keren, dan zou ik deel uitmaken van een roedel. Bij een roedel denk ik aan geborgenheid, aan orde. Iedere wolf heeft een functie en is daarmee even belangrijk voor het bewaren van de groepsharmonie. Ik denk ook aan een familie die elkaar beschermd, het beste in elkaar naar boven haalt en bovenal elkaar lief heeft. Ik denk aan de wolven die zich hebben afgesplitst van hun roedel en nu alleen door de bossen struinen. Op zoek naar een partner om een nieuwe roedel mee op te bouwen, of een andere roedel die ze als waardevolle toevoeging zal omarmen. Ik voel me verbonden met hen, ik ben ook een lone wolf. Het verschil is dat ik niet op zoek ben naar een roedel of partner maar naar mezelf.

[kiaramonsieurs]

Muziek uit grootouders tijd...

N'avoue jamais van Guy Mardel 

Dit lied is uitgekomen in 1965. Of het lied ooit in hitparades heeft gestaan is erg moeilijk te vinden, maar wat we wel weten is dat hij de 3de plaats op het eurovisiesongfestival ermee heeft kunnen veroveren met 22 punten.

Mijn grootouders kozen dit uit omdat het een bijzonder lied is voor hun. Het was hun favoriet nummer bij de ‘ontluikende liefde’, dus ook hun favoriete slow.

Mijn grootouders waren echte muziekliefhebbers. Ze hebben mij dan ook een lijst gegeven met al hun favoriete muziek uit hun jeugdjaren:  

+ Muziekkanalen:

Voor de muziek waren ze aanvankelijk afhankelijk van de radio: naast de gewone programma's waren de hitlijsten van radio Luxemburg en de latere piratenzender Veronica top. Een record aantal weken op nr 1 was het duo Blue Diamonds met liedje Ramona. Einde jaren 50 hadden ze een platenspeler: de eerste grammofoonplaatjes werden dan ook 'zot' gedraaid: Freddy Quinn (Junge komm bald wieder), Bobbejaan Schoepen (Lichtjes van de schelde, café zonder bier...), Connie Froboess (Zwei kleine italiener...) Dan hadden ze eindelijk een TV in huis (omstreeks 1960) en zagen ze eindelijk de zangers/zangeressen 'in levende lijve' optreden... In hun jeugdjaren waren er ook de bals in feestzalen, de fuiven (vaak in huis bv. verjaardagsfeestjes) en de dancings. Ze waren geen echte uitgaanstypes, maar wel bij bepaalde gelegenheden... De dansen van toen (en dus ook het genre liedjes) waren de slow (toen meer op gedanst dan nu), mars, twist, rock & roll, wals...

+ Zangers (en groepen) en liedjes uit de periode 1955- begin 1970, die ze sterk waarderen en steeds graag terug horen:

Beatles: Yesterday/Michelle... Edith Piaf: Non je ne regrette rien/Milord Adamo: Vous permittez monsieur/Tombe la neige/Dolce Paola/Quand les roses. Cliff Richard: The Young ones/Do You wanna dance Anneke Grönloh: Brandend zand Elvis Presley: In the ghetto/Are you lonesome tonight/It's now or never Neil Sedaka: Oh Carol... Moeke heeft dit zot gedraaid als ze samen was met een vroeger lief die Karel heet (zweverige verliefdheid...) Cliff Richard: Do you wanna dance/Lucky lipps Jim Reeves: He'll have to go/Adios amigo Roy Orbison: In dreams/Only the lonly Tom Jones: Green green grass of home Engelbert = Engelbert Humperdinck: Release me Christophe: Aline/ J'avais dessiné/ Sur le sable Jacques Brel: Mijn vlakke land Rocco Granata: Marina/ Buona notte Bambino Peter Koelewijn: Kom van dat dak af

Ze hoorden heel graag Franse chansons/ballades van klassezangers als: 

Gilbert Becaud: Nathalie Charles Aznavour: For me formidable Mireille Mathieu: La paloma ade

Ook Duitstalige muziek werd veel gedraaid en hoorden ze graag:

Roy Black, Peter Maffay... 

En dan waren er nog de smartlappen, 'levensliedjes' van Corry en De Rekels, Zangeres zonder naam, Paul Severs, Rob De Nys...

Fan van Will Tura, met in die tijd: Draai dan 797204 (eerste plaatje van moeke, gekregen op haar 18- jaar-verjaardagsfeestje)/ Eenzaam zonder jou/Je liegt als je zegt...

Mooie protestliederen (jaren van de mei-revolutie 1966...):

Boudewijn De Groot: Welterusten, meneer de president Armand: Ben ik te min Bram Vermeulen: Politiek

Veel beluisterde kleinkunstenaars:

Miel Cools: Houden van.../ Boer Bavo Herman Van Veen: Suzanne Boudewijn De Groot: Een meisje van zestien Jef Van Uytsel: De zotte morgen Liesbeth List & Ramses Shaffy: Pastorale 

De vermelde Duitstalige zangers roepen bij hun herinneringen op aan hun eerste korte vakantie aan de Moezel en Rijn: veel gedraaid op de wijn- en bierterrassen en op de rondvaartboten.

[de-meerpeen]

Brandend Zand wordt Strandthuys Lutje WESTERLAND - Edwin Wittink, eigenaar van Brandend Zand, kwam enkele weken geleden in gesprek met Bernice Reenders uit Julianadorp.

[jessefien]

Dag 65: het was echt leuk!

Fietsdag. Ik hou altijd mijn hart vast. Ofwel moeten er duizenden hoogtemeters gedaan worden ofwel is het eindeloos veel kilometers met een Jesse aan het stuur. Of beter met mezelf in het wiel. Jesse toont de weg want hij heeft de gps op z'n stuur. Jesse hijst altijd Bijntje achterop, ik Wolfie. Mijn fiets is ietwat instabieler en in Dubrovnic trok ik mijn fiets op een trottoir en viel heel het boeltje 180graden achterover. Wolfje erbij. Vertelde ik dit al? Haha! Hij zit nog niet met z'n hoofdje ver boven het fietsstoeltje en kon er dus mee lachen. Met met Bijntje had dat anders geweest. Ik moest wel drie dagen aan een stuk horen 'weet je nog toen mama mij had laten vallen?!' Bij deze sleur ik Wolfje achterop mee. We fietsen de hele dag rond de baai. De zee eindeloos aan de rechterkant. Het blijft fascinerend zo eindeloos blauw tot aan de horizon he. Mare Nostrum. De zon was ook van de partij en het was plat! Plat! Geen bergpassen, geen vals plats, geen cols. Gewoon plat naast de zee. En brandende zon op mijn rug. Dolce far niente. We genoten van de perfecte strandbar. Kindjes in het zand, witte wijn in de hand. En toen was het nog maar 7km. Maar ik heb het geweten. Hoe kon ik denken dat dit een platte rit ging zijn!? Er zijn overal bergen rond het water en er ging 'een klein stukje' klimmen inzitten. Efjes 300m hoogtemeters met een kind van 17kilo op de bagagedrager. De witte wijn was goed verteerd als ik boven kwam, maar voor een of andere reden had ik er mijn plezier in. Zweet en boven de beloning. Een koude spuitwater en een afdaling voor de laatste keer naar de baai van Kotor. Amaai dit was zo leuk! Het kan echt, fietsen omhoog en dan nog eens leuk! Nog efkes richting de echte zee nu (de baai was nog niet de eindeloze zee he) en slapen op een ex- camping in Jaz. Niet bepaald mooi, eerder verroeste, verlaten en vergane glorie, maar wederom dolle pret en erg rustig!

Ahja en we hebben vandaag (na menig dag in Montenegro..) geleerd dat de Montegrezen hun land Crne Gore noemen. Dat staat op alle wijnflessen hier. Haha!

[ninadesmedt-blog]

tentoonstelling Dali&Magritte

Voor het eerst worden de verhoudingen en invloeden tussen de twee grootste iconen van het surrealisme belicht. De tentoonstelling vindt plaats in het Koninklijk Musea voor Schone Kunsten van België. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet echt enthousiast was om deze tentoonstelling te gaan bekijken. Ik wist niet goed wat te verwachten en hoopte vooral dat het zijn geld waard was.

Ik heb verschillende bekende werken van hun gezien en alles was mooi in thema’s opgedeeld. We kregen ook een infoboekje dat informatie gaf over de veschillende thema’s. Ik vond het wel jammer dat elk schilderij apart niet werd besproken en omdat ik niet zo heel veel weet over kunst was dit wat teleurstellend. Ik probeerde de schilderijen zo goed mogelijk te bekijken en te interpreteren. Ik vond veel schilderijen op het eerste zicht eigenaardig en simpel, maar toch hebben de meeste een zekere (positieve) indruk achtergelaten.  

De tentoonstelling ging dus over Dalí en magritte, hieronder wat meer informatie over deze bekende schilders:

Dalí werd geboren in Figueres, een klein stadje aan de voet van de Pyreneeën, zo'n 25 kilometer van de Franse grens, in Catalonië (Spanje) op 11 mei 1904.

In zijn vroege periode maakte Dalí hoofdzakelijk werken met als onderwerp het landschap in de omgeving van Figueres en het vissersplaatsje Cadaqués. Hij werd geïmponeerd door het grillige, bijna buitenaardse landschap van Cap de Creus, het meest oostelijke puntje van het Iberisch Schiereiland waar hij graag kwam. Zijn vroegste werken tonen al zijn verwantschap met het impressionisme, kubisme en expressionisme. 

De overgangsperiode wordt gekarakteriseerd door heftig experimenteren. De doeken hebben vaak verschillende texturen, gemaakt met verscheidene verfkunstharsen en een collage van grof zand en grind van dichtbijgelegen stranden. Dalí nam hierin ook stenen, kurk en andere materialen op, en werkte later met verschillende soorten hars, wat later de benaming 'plastic' heeft gekregen. 

Hierna begpn de periode gefocust op het surrealisme. De surrealisten geloofden dat logica alleen niet voldeed, dus wendden zij zich tot het onderbewuste en dromen in een poging de grenzen van de rede te overschrijden. De surrealisten werden beïnvloed door de ideeën van Sigmund Freud en Dalí begon zijn eigen angsten en fantasieën te verkennen en legde deze door symbolische beelden op doek vast in een ultrarealistische, fotografische stijl. Hij verwees naar deze schilderijen als 'handgeschilderde droomfoto's'.

In 1941 gaf Dalí zijn surrealistische stijl op voor een meer universele artistieke verklaring (klassieke periode). Zijn interesse ging van persoonlijke obsessie over op universele thema's en hij raakte gefascineerd door religie en moderne wetenschap. Dalí keek terug om inspiratie te halen uit de klassieke en renaissancistische kunst. Deze inspiratie deelde hij met Arno Breker, de Duitse beeldhouwer die hij al vanaf zijn Parijse tijd kende en bewonderde. Ook keek hij vooruit naar de wetenschappelijke ontdekkingen van zijn eigen tijd.

In 1969 ontwierp Dalí het logo van het lollymerk Chupa Chups.

René François Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 – Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistisch kunstschilder.

Toen René Magritte in 1912 dertien jaar oud was, werd zijn moeder dood uit de rivier de Samber gehaald. Zij had zich met een doek voor haar voorhoofd in het water gestort. In zijn werk verwijst hij meermaals naar dit drama met illustraties van een vrouw van wie het aangezicht bedekt is. Magritte had twee broers: Raymond en Paul.

Van 1916 tot 1921 kreeg Magritte een opleiding aan de Brusselse Academie. Hij volgde er les bij Gisbert Combaz, Emile Vandamme-Sylva en Constant Montald. In 1922 trouwde hij met Georgette Berger.

Het grootste deel van het oeuvre van Magritte behoort qua stijl tot het surrealisme, een van de belangrijke kunststromingen van de 20e eeuw. In vele van zijn werken komen naakte vrouwen en natuurgetrouw geschilderde vissen voor. Dit is waarschijnlijk een verwijzing naar het feit dat Magritte zijn moeder naakt terugvond in de Samber nadat zij zelfmoord had gepleegd.

Het werk van Magritte is net zoals dat van bijvoorbeeld Salvador Dali  zeer fijn geschilderd (dit was ook één van de redenen waarom deze twee schilders samen worden tentoongesteld), hetgeen het realistische effect van in werkelijkheid onbestaanbare voorstellingen benadrukt.

Het bekendste werk van Magritte is zonder enige twijfel La Trahison des Images (1928-29) of "Het verraad van de voorstelling" met de geschilderde tekst: Ceci n'est pas une pipe onder de zeer realistische afbeelding van een pijp. In dit werk schildert René Magritte een pijp met vlak daaronder de boodschap: "Dit hier is geen pijp" (Ceci n'est pas une pipe). Hij wil zichzelf en de toeschouwer herinneren aan het feit dat het hier gaat om een met olieverf beschilderd doek, oftewel een schilderij, en niet om een echte pijp. Elke verwijzing naar een echte pijp pleegt verraad aan het feit dat een pijp eigenlijk een idee is en dus zijn oorsprong heeft in de geest.

Door ons telkens te bevragen en als het ware te misleiden, dwingt Magritte ons over kunst na te denken. In dat licht kunnen ook de titels van het werk van Magritte gezien worden. Deze titels hebben meestal niets te maken met het onderwerp van het schilderij. De latere conceptuele kunstenaars trokken deze lijn zeer extreem door met een installatie, een performance of een happening en herleidden het kunstwerk tot een idee. Dit is ook een kritiek op de kunstenaars die vinden dat ze de werkelijkheid zo waarheidsgetrouw moeten weergeven, zoals de hyperrealisten later. René Magritte vond dat het de taak is van de kunstschilder om de realiteit in een ander kader te plaatsen. Zijn kunst roept altijd meer vragen op dan zij kan beantwoorden. Getuige hiervan is het schilderij van een zeemeermin, afgebeeld met een vissenkop en mensenbenen. Kenschetsend is ook het schilderij van een zeer natuurgetrouw afgebeelde vis die aan de staartzijde verandert in een brandende sigaar met kringelende rookpluim (schilderij "l'Exception" 1963). Magrittes werk getuigt ook van een uiterst grote beheersing van de techniek van het schilderen met olieverf op doek.

Het Musée Magritte, voorzien van een afbeelding van een schilderij waarin het tegelijk dag en nacht is

Veel van het werk van Magritte laat een metamorfose zien, een verandering van het ene voorwerp in het andere. Of het werk is in andere opzichten onmogelijk, bijvoorbeeld de serie woonhuizen in de nacht, met een heldere hemel in daglicht erboven. Of een maan die voor de bladeren van een boom hangt. Uilen of andere vogels die als planten uit de grond komen.

Maar waarom nu precies deze 2 schilders?

Wel Salvador Dalí en René Magritte ontmoeten elkaar in het voorjaar van 1929 in Parijs, in het bijzijn van de grote namen van de artistieke avant-garde. In augustus van datzelfde jaar reist Magritte op uitnodiging van Dalí naar Cadaqués, de thuishaven van de Spaanse schilder. Deze surrealistische zomer zal beslissend blijken te zijn.

Dalí en Magritte wijdden hun carrières aan het uitdagen van de werkelijkheid, het betwisten van onze blik en het omgooien van onze zekerheden. Ondanks hun zeer uiteenlopende creaties en persoonlijkheden – die er uiteindelijk voor zullen zorgen dat hun wegen scheidden – bestaat er een fascinerend verwantschap tussen de Catalaan en de Belg.

De tentoonstelling werpt licht op de persoonlijke, filosofische en esthetische relatie van de iconische kunstenaars aan de hand van meer dan 100 schilderijen, sculpturen, foto's, tekeningen, films en archiefstukken.

bronnen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_Dal%C3%AD

               https://nl.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%A9_Magritte

               https://www.fine-arts-museum.be/nl/tentoonstellingen/dali-magritte