#BAHALA KAYO MAINTINDIHAN ITO

[stargazer-balladeer]

Good Afternoon everyone :3 how are you all today?

I’m here, trying to study for a discussion later (Why the hell am I treating this like a test? Help me—). Anyway, the teachers are giving us lots to do grrr 😡 like wtf?? Anu kami, mga hayop? Ganern? Nakakastress kaya.

Ay kwento ko lang since wala ako ginagawa ngayon. Hehez. Ayoko na magreview putek. Bahala na si Batman. Anyway, kanina sa Filipino. Naggroupings kami. Tas ano, may nagreach out sa akin para kasama ako sa grupo nila (kami magpipili ng group, mabait si miss, madami lang pinapagawa huhu). Ang saya ko kasi new student ako tas parang feeling ko nafifit in na ako. Tas ano HAHAHA, may naging kaibigan ako dito. Tawagin nalang natin syang B.

Si B wala pang grupo. Kaya nagchat sya sa zoom (take note na sinend nya sa lahat, so nakikita din ni miss), lahat kami tumawa. Ang sabi nya, “paki adopt ako.” HAHAHA (korni ako alam ko. hayaan nya na ako. paminsan minsan lang ako nagkwekwento hehez).

Um.. ayun lang naman. Mamaya maguupdate ako, try ko isinggit sa mga gagawin ko mamaya 😋😋. Sige na. Hope you’ll have an amazing day (or night) today. Lab u guys 3000. Keep safe. Bai bai!

[justrandommigs]

Basurahan

Bakit?bakit?bakit?bakit?bakit? bakit? at isa pang bakit?

Bakit nga ba ako nagsusulat?dahil ba wala akong magawa kapag binisita na ng inip?dahil ba nangangailangan ng sulat ang mga nkikita kong pahina?

Noong una akong humawak ng lapis at papel,wala akong ibang iniisip na gamit ng dalawang iyon kundi para isulat ang pangalan edad at tirahan…

Pero habang nadadagdagan ng kandila sa birthday cake ko…unti unti ring nauunawan ng utak ko ang tunay na gamit ng lapis at papel… 

BASURAHAN!!!

Lagayan ng mga basurang kung maiipon ay magkakasakit ka…at eto ang mga basurang yon:

*mga ideyang nagaagawan ng pwesto sa utak mo tuwing hahawak ng panulat

*mga istoryang bunga ng malikot na imahinasyon at mapaglarong utak

*nararamdamang kailangang ilabas sa kalooban sa parehong paraan kung bakit mo kailangang magbanyo

*at ang iba…mga basurang di mo na maintindihan pero dahil maxado ng marami ay kailangan mo ng itapon.

BASURAHAN ang tingin ko sa papel at lapis…tambakan ng mga saloobing nagsusuntukan,nagbabanggaan at nagrarally sa utak mo…

at sa likod ng mga basurang yan ay ang mga nilalang na katulad ko na ipinanganak na sadyang makalat...ang mga manunulat...

Para sakin dalawa ang uri ng manunulat…ang una ay mga manunulat na makina ang utak..mga nagsusulat ng akda para sa isan daang dahilan.at eto ang mga dahilang iyon:

1.para magpapansin at sumikat

2.para kumita

3-100.(ulitin ang 1-2 hanggang umabot ng isang daan)

Sila ang mga manunulat na nagsusulat lang para kontrolin ang mambabasa…takutin,paiyakin,patawanan,pamanghain,patalunin,pasigawin,gutumin at patayin.(ang huli ay walang katotohanan)sa pamamagitan ng mga letra,salita at pangungusap na inilalapat nila sa kanilang akda…

Ang ikalawa naman ay ang mga nais lang ng basurahan…at isa ako dun…mga walang pakialam sa kung sino ang mkakabasa o kung may makakabasa man.mga manunulat na kailangan lang dumihan ang makita nilang malinis na piraso ng papel sa tuwing may tatagas na katalinuhan sa utak nila(isa nga ako dun)…at pagkatapos nun ay tapos na ang papel nila sa papel na iyon…mga mambabasa na ang bahalang magbigay ng saysay sa akdang iyon…nagtapon lang ako ng basura mula sa utak ko,kayo na ang bahala kung magagalit kau dahil sa baho o may pupulutin kayo na sa tingin nyo ay mapapakinabangan nyo pa…kayo na ang bahala sa basurang itinapon ko...kung may magalit,sa inyo kayo magalit…kung may matakot,sa inyo rin kayo matakot,at kung may mamatay,patayin nyo ang sarili nyo(ang huli ay wala ulit katotohanan)…manunulat lang kami,hindi nyo puso o utak.

Nung hawakan ko ang lapis at papel na ginamit ko sa akdang ito,blangko ang utak ko…ang tanging alam ko lang ay kailangan kong sumulat dahil marami na naming basura sa sistema ko..nang nagsimula na akong magsulat,nagtuloy tuloy din ang daloy ng salita na lumalabas sa mga kamay at daliri ko,kaya humaba ng ganito ang akdang ito.pasensya na kau.kamay ko ang sisihin nyo…

Hindi ko istilo to,bago lang sa akin ang sumulat sa ganitong paraan…at kung mapapansin nyo ay sobrang hindi pormal ang pagkakasulat sa akdang ito…di dahil bobo akong magsulat kundi dahil magaling ako…alam ko na mas masasabi ko ang laman ng mataba kong utak kong parang may kausap lang ako sa kanto(ang mga huling nabanggit ay pawang katotohanan)…

Pasensya na…pasensya na sa mga naguluhan sa akdang ito,marahil ay mababaw pa ang salita at letra na nalanguyan nyo.pasensya na sa mga nagalit sa istilo ko,di ako naggagaya marahil ay magkapareho lang kami ng paraan ng kung sino mang feeling nyo eh kinapirayt ko.pasensya na sa mga natawa sa mga mali,kulang,sobra, at magulo na letra.akda ito ng estudyanteng maraming basura sa utak,hindi to diksyonaryo….at higit sa lahat…

Pasensya na sa papel na ito na sa isa na namang beses ay TINAPUNAN KO NG BASURANG NANGGALING SA SISTEMA KO.

Salamat:

Sa pinsan kong si Debbie at sa mga akda nya,.na kung hindi ko nabasa ay hindi ako magpapangahas na magsulat sa ibang paraan.

Sa mga kabarkada at kaibigan na nagpahayag ng pagsinta sa mga nauna kong akda,.na kung nde dahil sa inyo ay di ako maglalakas ng loob na umulit.

At sa mga basurerong nagkokomento sa mga basurang itinatapon ko.

KAYO ANG MAY KASALANAN KUNG BAKIT AKO NAGING MAKALAT. PATULOY SA PAGTATAPON NG BASURA!

#1

[arubiswan]

Untitled, sometime in 10 or more years ago

HAHAHAH NKKLK 'TO BA'T KO BA NASULAT 'TO DATI

READY NA KAYO? MAHABA 'TO MAY SIDE COMMENTS KO PA NGAYON HAHAHAHAHAHA

Hindi ko alinta, Ber-month na pala (So baka Sept ko nasulat 'to)

Sa Samahan ng Malalamig ang Pasko, (Kelan ba nauso ung SMP?)

Mapasama ay ayaw ko.

Malamig na simoy ng hagin

At sa langit ako'y nakatingin (High ka ghorl?)

Iniisip ka na parang bituin

Na gusto kong maging akin (angkinin hihi)

May pakiramdam na biglang dumating

Pakiramdam na malambing

Pakiramdam na hindi maipaliwanag

Pakiramdam na parang kabag (wala na maisip si Ate mo ghorl HAHAHA)

Makinig sa aking sasabihin

At puso ko'y iyong dinggin.

'Di ko rin maintindihan ito.

Basta ang alam ko,

Isa,

Kung nariyan ka, ako'y masaya

Dalawa,

Hindi ko alam kung ito'y totohanan na

At Tatlo,

Na ako'y umiibig sa iyo (Naks naman!)

At ngayong gabi,

Ang aking masasabi'y

Sa aking paghahanap ay hihinto na

Dahil ikaw ay aking nakita (Esssss!)

Ang matagal ko nang hinahanap

Ang matagal ko nang pinapangarap (Sana All!)

Hindi ko na mapigilan pa (HAHAHAHAHHA muntanga!)

Kaya heto na. (Aaaaaaaaaah! HAHAHHAHA)

Isa,

Ikaw na nga!

Dalawa,

Ikaw at ako ang magsasama

Tatlo,

Dahil tayo ang perpektong kaunti kaysa tatlo. ( isa o dalwa? isipin mo! :P)

At kung ika'y may iniibig nang iba,

Ayos lang basta ikaw ay masaya (Martyr yarn?!)

Huwag kang mag-alala

Dahil sa aki'y si Batman na ang bahala (parang mas gusto ko 'to)

Huwag kang mag alala sa akin,

Dahil si Batman ako'y rereskyuhin.

HAHAHAHAHAHHA KALOKA DBA?

OKAY LANG BA AKO SA MGA PANAHONG 'TO?

[stickystrangergardener]

Why God designed relationships?

Hi Tumblr!

Ito nanaman ako nagdadiary haha, I feel like I really need to. :) I am not perfectly happy right now but I feel better than the last time that I wrote. And thank You Lord for it ♥ 

Looking at my life right now, nagpapasalamat ako sa trabaho, financial at sa sitwasyon ng pamilya, esp. kay Papa na wala syang ubo masyado. I am really grateful for all of these.

Buong b’wan since nagstop kami mag-usap ni Kim, everyday ako nag-iisip about sa kanya. Last time chinat ko sya, pinaalam ko yung letter dumating at nagreply s’ya. Inexplain nya bakit ganun decision nya. Buti na lang inexplain nya, mas ok. Di ko maintindihan sarili ko, bat ganun yung impact sakin. DI pa din ako completely move on. Pero naiintindihan ko naman sya. Di ko alam kung shallow lang ba ko kaya di pa din ako get over, kung isip-bata pa kase ako pag dating sa ganto. But I was so genuine then, I know that I have always tried to do the right decision. I tried to balance stuff. 

Pero kung iisipin ko, mabuti namang tao sya. He was respectful to me, and he was so simple and I love it. He never made me felt that my life was nothing, kahit na magkaiba kami ng mga bagay bagay. At least worth it naman yung short encounter namin. And it was happy I could say. Ang malungkot dun if the “truth”, is  what if  it was not mutual and ONLY God knows. But for now, I believe naman ng 70 % na it matters to him. Kase kung di naman, edi sana di na nya ko binigyan ng explanation divahhh. 

I still wonder what kind of person he is and what is the difference if we know each other in person. Are we going to be friends kung same world kami. And another thing that makes me sad, is there is a big possibility na we’ll never have that chance anymore :(. 

First, I’m too young,  there is a life ahead of me, my life  right now and for the coming years is about building a good foundation for my career na pagdating ko ng 30′s may stable na kong sources of income (di nya ko kayang hintayin until 30′s or ng 7 years HABANG LDR, what kind of relationship ang mabubuo namin). 

Second, di ako pupunta NGAYON or soon doon para mag-asawa, my reason of going there is more than that. He was not the main reason, myself is the main reason and I knew it even before we met di ko lang sinabi sa kanya ng maliwanag. I want him to be one of  the reasonnsss of going there,  if we’re right for each other. (he also said this to me sa last message nya, nagtugma din sa reasons ko). 

THIRD, di lang talaga kami for each other. Ang sad naman nun haha, tinatanong ko pa din kay Lord, if we’re not meant to be why do I need to meet him. For lessons, test sa akin, to know myself better, to use him as my inspiration, to realize my life right now,,, etc. IDK nababaliw na ko

Ang dali na lang sana tanggapin, kase malayo naman talaga, but I had always Hope and faith at my heart that this was really possible. Pero my reality is not. Kahit baligtarin ko sarili ko, I can’t take to leave the life I have here ngayon or soon IDK. And I don’t want na mag-asawa ng maaga at 25, di ko alam. My parents need me right now. 

IDK what I feel, my brain knows all of the possible reasons bat hindi, but my heart is yes go go go pwede naman talaga,, nakadepende sa kanya, pero sinagot na nya eh,, he can’t take the other option na maghintay,,, it’s too long, he needed someone na nandun kasama nya, nahahawakan at nakakausap nya in person, napagshesharean nya ng buhay nya, 33 na sya after 7 years, idk, and he won’t bring me there ngayon para asawahin nya, dahil bata pa ko  for marriage. I won’t also take that path kung iisipin ko cause I learned from my siblings. What kind of family ang bubuuhin ko sa ganung setup. I don’t want to take the chance of creating a beautiful family away  from myself. I deserve more than that.

Lord, if this is not for me please help my heart and mind to move on from this. To get over. To stop hoping sa future magkikita at magtatry pa ulit. Cause I think it’s not healthy na ispend ko ang coming years na naghohope pa din sa kanya. I want to continue dreaming and gawin kung ano lang kaya ko now para makapunta doon or saan man na gusto ko ipagtry na ibang lugar for growth. But if hoping for him is not worth it, please help me to move on, I can’t do this on my own. I really want to ♥ But if You want me to hope, please guide me or please help me Lord. I surrender this to You, because I trust Your decision with my life. 

I pray na sana makita ni Kim yung answer sa hinahanap nya, I pray for his joy and well-being. at sa sarili ko din syempre. Almost all my life, I have this idk in myself that I want to have a deep and meaningful relationship with someone. It never went away. And now Lord, looking at my life, that desire won’t fit. But it’s still here, why it won’t go away.

Lord, You said that I can only have that “someone”, if 1st I have a good relationship with You, fam/friends, and myself. It means that I should still work on those right now that’s why what’s best for me is to be single now. And I would be really willing to obey You, if that’s what best for me. But why You won’t take this “desire to be with someone” away. Why can’t I just live my life right now without it? Cause ang hirap po. I felt like I was not fulfilling that desire, are humans were designed this way Lord? It feels like buying a racing car but using it as service car. Idk po if this is one of the reasons that sometimes I feel sad and empty. Why am I still trying. Lord, if singleness is Your decision for me I’ll be thankful for it. But is asking You to take away that ‘’desire’‘ will solve this sadness and emptiness. This desire to have a deep connection with  a specific person. Why can’t I have all at the same time, You, fam,friends and him? 

Idk,  I just realize all of these lately, like Kim, he has this desire to share his life with somebody. Unfortunately, we’re far. The point is, why do we feel this need to share, this big curiosity, yung belief na it will add joy to our lives, to have somebody to share life with. Bakit di na lang kami maging masaya na single for life dibaaa. 

I still don’t know my answer to the question. Do I have this desire because I really want to share myself with someone or this desire isn’t real, it is just a by-product or my so-think solution to patch  the other broken areas of my own life.

Actually, lately I also realized, na nasa stage na pala ko ng life na maliban sa family, wala na kong nakakausap masyado. Yung age ko at pandemic has brought me to this position na wala kong circle of friends na lagi kasama para mashare ng araw-araw. Yes, my family is there, but di ko masabi lahat kase busy and ganun talaga pag fam eh. So, mostly ako lang.

Isipin ko for the coming years, wala ko makakausap outside fam, na close ko. Yung may deep connection ka. Kase nung college, feeling ko tao pa din ako kase I have develop deep connection with others outside fam. Pero ngayon, di ko naman close katrabaho ko. DI ko masabi lahat. ,I miss that feeling na may kaibigan ka, unconditional love na iexpress sarili mo and yung maramdaman mo na nagcoconnect kayo. Yung relationship na nag-gogrow and nagflufluorish, masarap atmasya sa feeling. I don’t know how to imagine life ahead na wala ng ganun. Ang lungkot lang, cause it can be happier. Idk

So relationships are important, humans were designed to have a beautiful relationships. I am designed. That is why if we lack of good relationships, we feel empty and sad. Cause this is how God designed us. But of course, the most important relationship is the relationship with God. Because at the end of the day, lahat mawawala, family and friends will leave us, even our own children may leave us. Siya lang matitira. And for now I think I still have a lot to work on with my relationship with God. 

Lord and hirap naman po, napakabroad po ng definition, and it is so deep na di ko alam kung san magsisimula and di ko pa alam kung ready na ba ako. I’m sorry po cause I know there are people in my life na di ko pa pinapatawad at ayoko pa din makasama. I mean nagcool off na ko ng konti, IDK po.  Pero pag naiisip ko nga po, yumg future ko, pag wala na sila mama at papa. Yes, I have siblings and friends but, I already learned hanggang saan expectation ko and it looks like kulang sila. Idk what my life would be, it’s just so sad. Ako na lang mag-isa.  To whom will I live for po. I am designed to live more than just for myself. I have big capacity to extend towards others, because You created me this way. 

Lord, Ikaw na po bahala sa akin. I don’t know how. But I am so tired of thinking how my life will turn out. I will just do what I can and I surrender my life to how You want it to be. Cause I trust You more than I trust myself. Sorry if sometimes I am not patient with Your answers but thank You Lord anyway ♥ To You be the Highest Glory♥

Before saving, I re-read all of the paragraphs, and I realized that my relationship with Kim, we have good and beautiful reasons why we wanted it to work on, but my priorities, my age ngayon at ang age nya sa future  and mostly our locations, are hindering us to grow a beautiful and meaningful relationship. Kumbaga, hindi sya lalago, we won’t be both happy kung ngayon itutuloy namin. It will not grow and fluourish. Something that does not grow won’t survive. TRelationships are suppose to be fruitful and growing to be worthy. My 2 questions right now, why do I have to meet him and second what can I do with my life right now to feel myself again? I hope someday I could answer that question I leave it to God♥

[lyx92]

it’s only in the mind

Napakarami ko ngayon iniisip halo-halo na talaga, sa pamilya, sa trabaho, sa simbahan, at sa sarili talaga naman nakaka-stress at hindi ko talaga maintindihan kung bakit nag-sabay sabay pa kayong lahat! Ganyan na ba talaga kalakasan ang tingin nyo sa akin at talaga maka-combo kayo ay wagas, hinay hinay lang isa lang ako.

husay nyu din, napapaiyak nyu ko kung ano ano ang nalang pinapasok nyu sa utak ko, pati damdamin ko nilalaro nyu! Ano? huh! ayos din strategy nyu ah effective.

pero ito lang masasabi ko, ginagamit man kayo ni satan para sirain ako, hinding-hindi nyu ko mawawasak! BAKIT? syempre si Lord lang malakas! at Siya nagpapatibay sa akin ngayon! LAKAS TALAGA RESBAK KO! kaya naman kahit mag-sabay sabay pa kayo si Lord na bahala sa inyo!

“I AM NOT ALONE!”

[makatang-penguin]

G I S I N G

𝙼𝙰𝙺𝙰𝚃𝙰𝙽𝙶🐧𝙿𝙴𝙽𝙶𝚄𝙸𝙽 x 𝙻𝙾𝚅𝙴.𝙻𝙰𝙸𝙽𝙴𝚈

Bansa..inang bayan..Pilipinas kong mahal..

Sino ang magsasalba at magbibigay ng kalunasan sa problemang kinakaharap..kahirapan..kawalan ng hanapbuhay..kamangmangan..

Masasabing nasaan na ba ang mga kabataang pag asa ng bayan ika nga ni Gat. Jose Rizal. Mga kabataang nilamon ng teknolohiya..makabagong siyensya..gamit ang aking pluma na tila pistola isa isa kayong tatamaan ng mga salita at rima.. animo'y ligaw na balang tatatak sa isipan ninyong kinain ng sistema..

Akin lamang babalikan panandalian ang panahon na napaglipasan..ano nga ba ang pakiramdam? mga sariling hindi mapalagay tila hinahamapas ng pamalo na gawa sa kawayan ang mga kamay..naglalatay sa tuwing di nagawa ang takdang aralin na dapat sana'y ginagawa sa bahay..napapatingkayad sa harapan ng pisara habang nakataas ang kamay tila may librong nakalagay ng dahil sa kakulitan at pagkapasaway na di maiwasan..yeso't pambura na lumilipad sa direksyon na di mo namalayan san nga ba nagsimula ng dahil sa kaingayan. Katakot takot na sermon at paliwanag ang pambungad sa umaga kapag di ka pumasok kahapon sa iyong asignatura. Isang sutsot, mapapatigil ka..isang nakakatakot na boses na madidinig, mapapayuko ka sa hiya, lalo na't babanggitin ang pangalan mo sa harap ng nasa silid, hindi ba? Natatandaan mo ba? O di mo maintindihan.. di mo kase naranasan dahil isa ka sa tinatawag na makabagong kabataan.

Gustong gusto kang hubugin sa silid na iyong kinabibilangan pero nagpupumiglas kang matutunan at tangapin ang mga bagay na dapat iyong matutunan na. Ayaw mong makinig mas gugustuhin na ipagpilitan ang pakikidaldalan sa katabi..imbes na itikom na lang at tulungan ang sarili na diretsong masambit salitang pilipino at ingles na tinuturo sayo..mababasa ang bawat pantig ngunit di mo na alam ang kahulugan ng bawat pangungusap na iyong binabanggit. Marunong kang magbilang sa iyong kamay ngunit di mo magamit ng

maayos sa pagdadagdag, pagbabawas, pagpaparami at paghahati hati. Kadalasan kilala mo ang luzon visayas mindanao pero di mo alam kung san napapabilang ang kapital ng Pilipinas.

Ano ba ang importansiya ng edukasyon sa panahon ngayon? Isa na lang ba itong SALITA na nakasulat sa isang diksyunaryo na di mo na malaman ano nga ba ang kahulugan at kahalagahan nito? Nakakapagpabagabag..

Ikaw? Makabagong kabataan..natanong mo ba minsan kung ano ang paghihirap na dinadanas ng mga gurong iyong ayaw pakinggan? Kung ano ang sakripisyo na kanilang ibinibigay para maturuan ka lang ng dapat mong matutunan sa eskwelahan..patuloy na gumagawa at nag iisip ng makabagong paraan ng pagtuturo upang kayo ay ganahan at maging makabuluhan ang inyong pag aaral.

Libreng matrikula sa mga pambuklikong paaralan at unibersidad ang hatid para sa inyo ng gobyerno..makatulong kahit papano sa mga di makayanan na magbayad ng para dito..mabigyan lang ng direksyon at makaahon sa hirap ng buhay ang bawat isa sa inyo. Mga dagdag na eskwelahan at pasilidad para mas mapabuti at mapabilis ang pag aaralan.

Mga magulang nawa ay wag ihinto ang kaalaman ng inyong mga anak sa eskwelahan..tulungan..turuan..at gabayan sila maging paguwi nila sa inyong tahanan. Patuloy na hubugin ang kaisipan at linangin ang mga natatangi nilang galing na maaaring maghatid sa kanilang tagumpay.

Ikaw..ako..tayo..mga mamamayan at kabataang Pilipino..MAKINIG MAIGI!.isapuso't isadiwa ang sasabihin ko..Tulungan ang inyong mga sarili upang kayo ay matuto at hindi magsisi sa huli..desisyon ay nasa saiyo padin.. kung gustong umasenso..umunlad ang pamumuhay..at hindi sa estado mo ngayon ikay mananatili habangbuhay. Buksan ang mata at isipan sa reyalidad..magbasa..makinig..at wag magsawalang bahala..magtanong..ano nga ba ang magagawa mo bilang isang kabataan ng makabagong henerasyon?

Sakabila ng lahat ng ito, nanatiling naniniwala kami sa iyo,makabagong kabataang Pilipino..galing at talino..kakayahan na kaya mong ipamalas sa iba't ibang larangan..talentong ipagmamalaki sa ibang bayan..taas noong iwawagayway ang watawat ng bansang sinilangan..

GISING KABATAAN! PAG-ASA KA ng ATING BAYAN!

April 21, 2020 | Semifinal Round War of Words

[gagongmanunulat-blog]

INTRODUCTION... KASI WALA KAYONG MAGAGAWA KELANGAN NIYO TALAGANG BASAHIN 'TO

Una sa lahat at first of all, gusto ko munang ipakilala ang aking sarili dito sa introduction ng blog na ito. Interesado ka man o napipilitan lang na kilalanin ang aking sarili, ikaw na ang bahala. Naisip ko kasi (may isip din naman ako kahit 0.01% lang) na mas makabubuti kung malaman niyo muna ang mga bagay tungkol sa'kin bago ko pakialaman ang mga bagay tungkol sa iba.

Tulad nga ng sabi ni John F. Kennedy, “Do not ask what your country can do for you, but ask what you can do for your country.” Walang kinalaman yan dito pero isinulat ko lang kasi ang sarap pakinggan. Lakas maka-feeling genius.

Heto na…

Ako si Breant Ceasar Coquia. Nognog. Pandak. Laki sa hirap. Dito pa lang siguro iniisip niyo nang napaka-jeje naman ng mga magulang ko para maisipan ang ganitong klase ng pangalan. Adik sa vowels. Kulang na lang lagyan ng H at mga numero para magmistula akong bagong diskubreng planeta (Planet BrHeANt CeAsaHrr 793). But no, parekoy. May history yan kaya ganyan. Ang BRE sa first name ko ay galing sa Brenda, nanay ko. Ang ANT naman ay mula sa tatay ko, Antonio. Cesar ang pangalan ng aking lolo. Dun nila kinuha ang second name ko, nilagyan lang ng letrang ‘a’ sa gitna kasi inakala nilang ikayayaman namin yun. Breant ang tawag sa'kin ng mga kaibigan ko, pero mas marami pa rin ang bilang ng mga tumatawag sa akin ng Daniel Padilla. Hindi ko sila maintindihan. Parang mas ayos kasi kung ang tawag nila sa'kin ay James Reid. Hmm…

(Oo. Ilang paragraph pa ang titiisin mo sa mga ganyang kwento. Pasensya na.)

“Brent” ang bigkas sa pangalan ko. Hindi “Brayant” o “Breent”. Sabi ng iba dapat daw “Brint” ang tawag sa'kin dahil sa letrang ‘ea’ na nakalagay sa pangalan ko—tulad ng meat, seat, treat. Lagi ko namang sagot “Eh bakit ang breakfast? Hindi naman siya 'brikfast’ tapos ang bread hindi naman 'brid’?” Kaya ayun, who you sila sa'kin.

Ngunit sabi ng ilang mga guro ko na nagpapakadalubhasa sa English ay nakadepende raw ito sa kung anong gusto kong bigkas sa pangalan ko. Simula ngayon tawagin niyo na akong Alden. Joke.

Ipinanganak ako noong ika-29 ng Mayo, taong 1999. Wala pa akong alam sa bagay na ito noong lumabas ako kay mommy (mayaman kasi kami hahahaha). Nalaman ko na lang na ito ang kaarawan ko dahil iyon naman ang nakarehistro sa NSO. Wala na siguro akong magagawa dun. Lima kaming magkakapatid. Pangalawa ako. Sabi nila bunga daw ako ng pagmamahalan ng aking mga magulang, pero pakiramdam ko naging libangan lang nila ako noon. Biro lang.

Ako ay kasalukuyang nakatira sa isang munting bayan dito sa probinsya ng Hilagang Samar, kung saan nagkukubli ang iba’t ibang misteryo ng mga pinaghihinalaang manananggal, kapre, aswang, tyanak, Avengers at ilan sa mga corrupt politicians—ewan ko na lang kung sinu-sino sila. Pero bukod dyan ay maganda naman ang lugar namin. Sagana sa isda, mais, niyog at kababaihan. Sa'n ka pa? Subukan niyong bumisita minsan, mag-eenjoy kayo sobra! (Hay salamat! Naisingit din.)

Simula pa noong bata ay nakahiligan ko na ang pagguhit—mula sa paglikha ng mga stick figures, paggawa ng comics, hanggang sa pagguhit ng sketch portraits gamit ang telekinesis. Siguro dahil na rin ito sa magkabilang sanga ng aking mga ninuno na nabiyayaan din ng ganitong talento at wala nang ibang ginawa kundi aksayahin ang mga lapis nila. Kung nagbabalak kang hingan ako ng sample ng mga guhit ko, matulog ka na lang. Hindi ko ipapakita yun kasi mahiyain talaga ako. Konti lang.

Isinulat ko na rin dito ang ilan sa aking mga idolo at mga bagay na paborito ko. Sa ganitong paraan hindi na mahihirapan ang mga babaeng may balak manligaw sa'kin. Kayo na bahala. Strict ang parents ko. LOL.

Favorite food: Jolly spaghetti, burger steak at large fries. Order for one. Take out. Favorite color: Faded grey (minsan magenta, golden yellow, mahogany brown, cerulean blue, turquoise green, at lahat ng kulay na nakaka-genius pakinggan) Favorite fruit: Grapes (minsan ubas, depende sa panahon) Favorite superhero: Iron Man Favorite superhero team: Um… Iron Man and Friends Favorite Hollywood actor: Johnny Depp Favorite Hollywood actress: Melissa Williams (Joke. Imbento ko lang ang pangalan na yan.) Favorite singer: Ako. Sa banyo. Favorite cartoon: Pokémon. Favorite brand ng sabong panligo: Kailangan pa ba'to? Sige. Safeguard. Favorite brand ng sabong panlaba: Safeguard din. Kapos sa budget. Favorite brand ng underwear: Naku! Required pala magsuot ng underwear?

Ayan at nadiskubre mo na ang mga bagay na pasok sa standards ko. Narito naman ang ilan sa mga ayaw ko—

Ayoko sa: mga taong mas gwapo pa sa akin. (Kasi may tinatawag tayong insecurities.) Ayoko sa: mga masisikip na damit. Ayoko sa: mga batang pasaway. Ayoko sa: mga pagkaing sobrang matatamis. Ayoko sa: mga pagkaing kulang sa tamis. (Dapat sakto lang.) Ayoko sa: Martial Law. Ayoko sa: mga nag-a-add sa'kin sa kahit anong group sa Facebook na wala naman akong kinalaman. (Please tumigil kayo dyan.) Ayoko sa: mga nangungurakot na pulitiko. Ayoko sa: mga taong paasa. Ayoko sa: mga jEjem0n. Ayoko sa: mga taong walang sense of humor. Ayoko sa: gulay. At higit sa lahat… Ayoko sa: ipis. Sorry, takot ako dun.

Noong bata pa ako marami akong gustong maging. Guro, pintor, doctor, musician, astronaut, enhinyero, architect, Pokemon master, Power Ranger, at lihim na sidekick ni Batman. Nag-ala Jose Rizal din pala ako noon. Pero alam ko talaga sa sarili kong gusto kong maging sikat na manunulat at mayamang awtor ng mga libro. Pagdating ng araw magiging BEST-SELLING AUTHOR din ako. (Yes naman!) Masarap kasing mag-assume kasi hindi naman masamang mangarap.

Yun. Tapos na'ko sa pagpapakilala. Maaari mo na akong i-add sa Facebook, i-follow sa Twitter at Instagram, tsaka ka na magpakamatay kung gusto mo.

So hanggang dito na muna tayo mga katropa. Hindi ako mag-eexpect na marami ang magbabasa nito kasi first entry ko naman 'to. Subaybayan niyo nalang ang linya ng buhay ko sa MMK. Manonood muna ako ng Sesame Street. Paalam mga bata…

[teks9150]

It's 2:40 in the morning of August 22, 2020

I just couldn't breathe well. Idk if i'm just praning or what but this cough is bothering me.

Well, why am i here again tumblr? I guess i have no one to talk to at this hour and i really couldn't sleep so I came across my jowa's ex. I kinda stalked her. See if they still got pics together and yeah gusto ko lang maging insecure. Then i went to my jowa's IG and saw pictures (food) with a caption "date night" but yeah. It's all food.

Minsan talaga no? Mapapaisip ka? What if hindi siya? What if hindi ikaw? Hindi kayo? Or is the ex better than you? Kasi ako i know i've had a bad experience that really made my self esteem go so low. Sometimes, like mga ganitong oras i tend to overthink. I tend to be depressed. Iniisip ko na malas yung partner ko sakin. That i am only good in flirting.

My current jowa. Hmmm. He's not simple but simple. Wait no, he's loyal naman. I guess. Flawed. Pero alam mo self, madalas iniisip ko. Ang malas niya sakin. I really never think i am good enough for someone. But its fine. I can settle with that. Kinakalaban nanaman ako ni selfie e. Malungkot ako these days. Idk why. Maybe i'm just anxious abt my result if im still positive or negative.

But going back, bukod sa hindi ako makahinga🤣 hindi ko rin maintindihan. Am i not worthy showing off on social media? Minsan iniisip ko nalang di kasi sila ganun. I found the person who can give that to me before but la na e. Gotta move on. Pero ever since grabe parang minalas ako sa life. So i guess, siya ata swerte ko nun.

Anyway, ayun nga self.. bukod sa failed life ano pa meron ka? Syempre waley. I don't know why i'm such a failure? Oh Lord, alam ko di mo pa ko kukunin dahil sa mindset kong ito. And i guess i'm still kinda lost in life. Dami ko pa dapat pagdaanan, i know. Sorry po if i'm being selfish this morning. Parang ang dami ko lang talagang feels, Lord.

Hayyy, everyday is a new hope right? Lord, i know alam mo po anong nasa utak ko ngayon. Ikaw na po bahala and please po give me a peace of mind. Lord, sorry po. I will try my very best po to go back to you.

Thank you po sa araw araw na ginigising mo pa ako. Lord gusto ko tumulong. Please. Give ne the luxury and means to help those in need during this crisis. Di ko kinakaya makakita ng ibang tao na naghihirap habang ang iba ay puro pasarap. Masakit sa kalooban ko.

Magpapahinga na po ako. Magresearch lang po ako konti dito sa ubo ko. I know you are with me, please please grant ny request.

[therealaft10]

(Hindi ko ugaling makipag-away o makipagtalo sa social media pero handa naman akong makipag-usap ng maayos kung may 'di ka magugustuhan sa sasabihin ko.)

"Ang pagsasabi ng tapat ay pagsasama nang maluwat." Kung kaya't napakahalaga ng pagpapahayag ng opinyon upang marinig ang saloobin ng bawat isa. Ang anumang suhestiyon o komento ay kailangang pakinggan at hindi dapat ipagsawalang-bahala sapagkat ito ang minsan nang naging daan upang maging tama ang gagawing desisyon at maintindihan ng bawat isa kung ano nga ba ang tunay na layunin nito. Kaya maging bukas na lamang po tayo kung babasahin niyo man 'to!

Siguro ang ilan sa atin ay nalulungkot at nasakit na ang ulo, puso't isip sa kung ano-ano ang nababasa natin sa social media. Tunay ngang pinalawak, pinadali, pinatipid ng social media ang paraan ng komunikasyon at pagbabahagi ng impormasyon. Hindi naman kaila para sa lahat na ito'y isang mabuting bagay para sa ating mga gumagamit, subalit gaya ng kasabihan, “ang lahat ng sobra ay masama o nakasasama."

Lahat naman siguro nawiwindang sa lahat ng mga nangyayari sa bansa pero napansin natin na napakaraming Pilipino ang laban na laban sa mga argumento at sa mga bagay-bagay na gusto nilang ipaglaban na minsan taliwas na sa pinaniniwalaan nila. Hindi natin sila masisi dahil tunay naman na sa mundong 'to, kasalanan na ang pumikit sa panahong namulat ka na.

Pangungunahan ko na po kayo na 'di ako #DDS o #Dilawan, kumbaga walang grupo o kulay ang dapat maghari sa bansang 'to dahil ang dapat maghari rito ay ang mga PILIPINONG may puso para sa kapwa-Pilipino at para sa Inang Bayan! PARA SA AKIN, hindi naman talaga kailangan isisi lahat sa ating pangulo. Totoong napakaewan nang administrasyon na 'to, sobrang nagdurugo ang puso ko at nag-aalab ang aking damdamin sa mga nangyari, nangyayari at mangyayari pa sa mga susunod na araw hanggang sa susunod na dalawang taon! Pero kung napanood, naintindihan at narinig natin ang pahayag ng pangulo kagabi, masasabi mong ang media minsan ang nagpapagulo, one-sided story kumbaga. Ang talagang ipinalalabas ay 'yong tunay na makapupukaw sa madla! Naintindihan ko ang reaksyon ng ilang anti-Duterte dahil may mga salitang binitawan ang pangulo na talaga namang nagpawindang sa mga Pilipino! Tunay na ang bawat salita ay makapangyarihan! Sa mga salitang binitawan ng pangulo, masasabi mong ito ay may lalim, talas at talim na nakasakit sa lahat! Sa puntong 'to, tandaan sana nang mga lider sa bansang Pilipinas, (lokal o nasyonal man) na sa pagiging isang pinuno, marami dapat pag-ingatan — ang dignidad, ang mga tungkuling dapat gampanan at higit sa lahat ang pangangalaga sa bansa o nasasakupan.

Napaisip ako, napakarami nila roong nakaupo at nasa posisyon, bakit si #Digong lang ang binabatikos? Napakaraming mga nasa posisyon ang tulog, pero gising na gising pag nariyan na ang halalan! Dahil ba siya ang nagbibigay boses at siya lamang ang nakikita natin sa social media at sa telebisyon? Uulitin ko, opinyon ko lang 'to. Napakarami nila sa pamahalaan bakit hindi sila magtulungan. Kumbaga, kung susuriin, sa taas palang may mali na o 'di pagkakaunawaan paano pa kaya kapag nasa lokal na pamahalaan na? Napakagulo, dagdagan pa ng ilang mga Pilipinong wala ring alam dahil nang nakaraang eleksyon nagpabayad o binenta ang sariling karapatan at dignidad kaya heto tayo ngayon, nagsisisi! Kaya sana ito'y magsilbing aral sa lahat! Maging matalino sa #HalalanSa2022.

Karagdagan, matanong ko lang rin, kailan po ba nagiging mali ang pagpapahayag ng sariling opinyon? at kailan rin po ba nagiging mali ang hindi pagbibigay ng sariling opinyon sa mga nangyayari sa bansang ating ginagalawan? Kasi sa bansa natin, kapag nagsalita o nagreklamo ka, DDS, Dilawan o ibabalik sa iyo ang tanong, ano ang ambag mo bakit napakarami mong pinaglalaban? Kapag hindi ka naman nagsalita, sasabihan ka na "walang pakialam, walang ambag sa lipunan at kung ano-ano pa." 'Yong totoo, saan po tayo lulugar? Pwede bang sa totoo lang tayo?

Maaari tayong magpahayag ng opinyon pero 'wag sa paraang kailangan nating makipag-away, ipahamak o manira nang ibang tao. Dahil sa totoo lang hindi nakatutulong ito para masolusyonan ang mga suliraning dapat na masolusyunan! Kung laging puro salita, baka wala na tayong magawa? Pero sabi nga nang nakararami, kung ikaw ang may malawak na pag-unawa, ikaw na ang gagawa ng paraan, mag-adjust ka! Nakahihiya naman kasi sa mga taong sarado ang isip at sa mga taong gustong ipilit ang kanilang opinyon para masabi lang na TAMA SILA. Kung tutuusin, 'di matatapos ang pakikipagtalo o argumento na 'yan dahil nakakulong sila sa kung ano lang ang pinaniniwalaan nila. Kung nagpost ang isang tao, hayaan niyo, wala namang mawawala sa inyo, katulad nitong post ko, may nawala ba sa inyo? Wala naman siguro, syempre may mga pilyong sasagot na "sayang 'yong ilang minuto kong pagbabasa." HAHAHAHAHA. Kaya kung magkomento man sa mga status/tweets niyo ang mga taong 'yon, go. Hayaan niyo. Malaya tayo sa kung ano man ang gusto nating sabihin dahil desisyon mo 'yan, 'yon nga lang panindigan mo kasi minsan kahit ilang beses ka pang magsabi ng pananaw, opinyon o suhestiyon mo, ikaw at ikaw pa rin ang mapasasama sa mata nang ilang taong taliwas sa pinaniniwalaan mo. Hindi na ba tayo sanay sa bansa natin? Kapag nagpahayag ka ng mga opinyon mo, ilang segundo o oras lang, maaaring ikaw na ang pagpipiyestahan at ikaw na ang mali. Gumawa ka man nang maraming maganda o tama, may masasabi't masasabi pa rin sila! Nakalulungkot lang! Kaya mahirap ibalanse ang desisyon at opinyon nang bawat isa. Kung susuriin natin at titignan nang mabuti, may mali naman talaga sa bawat panig at naniniwala ako na sa bawat panig/digmaang ito ('di literal) paniguradong lahat ay nasasaktan at naaapektuhan!

Sa mga ganitong nangyayari sa kasalukuyan, hindi ba tayo nababahala? Maraming sumusuway dahil hindi naririnig ang karaingan ng mga sawimpalad. Sila lang naman may panawagan sa kinauukulan na pakinggan at bigyan pansin ang kanilang problema upang maibsan ang sakit ng kalooban na kanilang nararamdaman dala ng hindi pantay na pagtingin ng lipunang ating ginagalawan. Kailan pa kaya natin makikita ang isang gobyernong walang anomalya? Ang tanong na ito ay kabaliwan bang itanong sa isang taong nalagyan na ang bulsa o sa mga taong namulat na?

Ito nawa'y ang pagkakataong muling maimulat ang mga mata't puso nang mga nasa posisyon (lokal man o nasyonal) at kapwa ko Pilipino na sa ganitong sitwasyon hindi kailangan magkaroon ng hindi pagkakaintindihan, pagsisiraan at kung ano-ano pang mga negatibong maaaring magawa ng isang indibidwal/grupo. Sa ganitong krisis na ating kinakaharap at sa mga susunod pang mga araw, manatili nawa ang pagiging bukas, pagkakaintindihan, pagkakaisa, pagtutulungan at pagkakaroon ng disiplina bilang isang mamamayang Pilipino na mahal ang kapwa Pilipino lalo na ang kaniyang bansang sinilangan, ang Pilipinas. (Napakaideyal ko na naman huhuhu pero mahirap nga 'tong mangyari). Magpatuloy tayong manalangin sa ating Panginoon na ang awa at habag niya'y manalantay upang makaiwas at malagpasan ang hirap at dagok ng maraming suliranin na ating dinanas, dinaranas at dadanasin sa taong ito, ang 2020!

[princesssyyyy-blog]

Gumising ka Bayan ko!

Lintek na buhay ito. Kabi-kabilang traffic, polusyon, away, corruption, patayan, pagsinghot ng droga. Kailangan nga ba matatapos ang lahat ng ito? Kapag patay na lahat ng tao? Noong ako’y nasa elementary hanggang high school ay wala akong pakialam sa nangyayari sa paligid ko. Para akong isang batang nag-aaral para sa pansariling tagumpay lamang ngunit noong ako’y nagkolehiyo sa isang State U sa Maynila ay namulat ako sa reyalidad. Kung gaano nakakasulasok ang mundo. Kung gaano katoxic mamuhay sa mundong hindi na binibigyang importansya. Ako namulat na at handa ng magtagumpay hindi lang para sa aking sarili ngunit para sa aking inang bayan, ikaw kailan ka magpapakasarap at magsasawalang bahala sa problema na dinadanas ng mundo? Kapag ika’y tatakbo na para sa posisyon sa gobyerno para maipakita na may malasakit ka? Kapag ang mga kamera ng media ay nakatutok na sayo at tila kailangan mong magpasikat upang ika’y mapuri? Tanga ka kung ganon. Isa kang napakawalanghiya sa mundong ito. “Hoy! Gumising ka na dyan 10:30 na!” sigaw ng tatay ko malapit sa aking tenga. Napabalikwas ako ng bangon at napatingin sa kanya at napasabing, “Weh?” hindi ako makapaniwala na 10:30 na dahil ang karaniwang gising ko ay alas otso ng umaga ngunit dahil sa kapanunuod ng mga bidyo sa Youtube ay napuyat ako. Tinamaan ka nga naman ng lintek 10:30 na ako nagising. Alas dose ang klase ko at ako’y maiiwan na ng PNR. Para akong binuhusan ng malamig ng tubig pagkatingin ko sa aking cellphone upang makumpirma ang oras. Dali dali na akong naligo at nag-ayos. “Kailangan niyong mawala sa mundong ito dahil kayo mismo ang pumapatay dito.” sabi ng isang karakter sa isang Filipino dubbed English movie na pinapalabas sa telebisyon. Napukaw nito ang aking atensyon at tila nawala sa isip ko na nagmamadali ako at nawili kakapanood. Gusto na lamang patayin ng mga alien ang mga tao sa paninirang ginagawa nito sa mundo. Ang tanging solusyon lamang daw upang mabuhay ang mundo ay mamatay ang lahat ng tao na sumisira dito. “Hoy! Manonood ka nalang ba dyan? Late ka na!” sigaw na naman ng tatay ko. Kahit kelan talaga panira ito si papa hay nako. Napakamot na lamang ako ng ulo at tinignan ang oras sa aking cellphone at humarurot ng takbo papunta sa sakayan ng jeep at umabot naman sa oras ng klase ngunit nakakalungkot hindi pumasok ang aking pinakamamahal na guro. Sana nanood na lamang ako ng palabas sa telebisyon. Habang ako’y nasa byahe pauwi ng bahay. Nagfb muna ako at nakakadismaya na puro na lamang patayan, problema sa kapaligiran, sunog, polusyon, traffic, aksidente, droga, korapsyon, at kung ano-ano pang problema sa ating bansa. Imbes na mamotivate at macheer up ako sa mga quotes na pinopost ng mga pinaglalike kong page ay mas lalo lamang ako nalungkot sa aking mga nakita. Kailan nga ba matatauhan ang mga tao at maging maayos at mapayapa na ang ating mundo? Kapag ako na ang presidente? Charot. Hindi ko lubusang maisip na mangyayari yon. Pinatay at isinilid ko na lamang sa aking bag ang aking cellphone at nagmasid masid na lamang sa daraanan ng sinasakyan kong tren at nagsimula nang maglibot sa kung saan-saan ang malikot kong isip. Pagkauwi ay sinalubong ako ng napakalakas na videoke ng kapitbahay. Birthday pala ng kapitbahay naming lasenggo na walang maisip gawin ay kung hindi mag-inom. Inom sa umaga. Inom sa tanghali. Inom sa hapon. Inom sa gabi. Hindi ko alam kung paano pa kumakapit yung atay niya sa katawan. “Punyeta! Paano ko makakapag-aral kung ganito kaingay ang paligid?” bulong ko habang nagbabasa ng babasahin ko sa isang aralin. Ilang minuto ko nang pinipilit magpokus at intindihin ang aking binabasa ngunit wala akong maintindihan dahil napapasabay ako sa kanta nila na sa videoke. Sinarado ko muna ang librong binabasa ko at tumungo sa aking lamesa para magpahinga sandal at antayin matapos ang walang sawang pagkanta nila ng my way. Habang siya’y nagpapahinga naisip niya yung mga nabasa niya sa facebook na balita tungkol sa kung ano na ang nangyayari sa ating bansa. “Paano kaya kung totoo yung sa palabas kanina na ang mga tao ay patayin ng mga alien dahil masyado nang naabuso nito ang mundo?” bulong ko sa sarili habang nag-iimagine ng mga bagay na maaaring mangyari. Habang nag-iimagine ako ng mga bagay bagay mas lalong umingay ang paligid at tunog ng sunod sunod na pagsabog. Napatingin ako sa bintana at nakita na nagkakagulo na sa labas. Dali-dali akong lumabas ng aming bahay at tumambad sa akin ang matataas na gusali na nakikipaglaban sa mga nagsasalitang puno. Nagulat ako dahil kanina lamang ay nasa bahay ako ngunit paglabas ko’y nasa ibang lugar na ako daig ko pa ang isang superhero kung magteleport. “Hindi ka nararapat dyan! Ako ang unang nakapwesto dyan sa kinalalagyan mo! Umalis ka dyan nanggigigil ako sayo!” sigaw ng puno sa gusali. “Wala ka nang pakinabang sa mga tao. Ako malaki pakinabang sakin. Dito sila nagooffice. Dito sila nagpapayaman. Ikaw! Wala kang ganap dito! Isa ka lamang puno na walang kwenta.” sigaw pabalik ng gusali. Ako’y napaupo at tila nawili kakapanood ng away ng dalawa. Napapalakpak pa ako sa tuwa dahil naguuntugan at nagsasakitan na sila. Para akong nananaginip. Lahat lamang ito ay nasa aking imahinasyon ngunit bakit nagkakatotoo na. Habang masaya kong nanonood sa away ng puno at gusali. May dumaan sa aking harapan na isang batang may kaibigang nagsasalitang pusa. “Alam mo nakatikim ako ng siopao na gawa sa kauri mo.” sabi ng bata sa pusa at sinundan ng hagalpak ng tawa. “Gusto mo ikaw gawin kong siopao? Napakawalahiya niyong mga tao! Wala kayong puso sa aming mga hayop! Kami ang may pangalan na hayop pero bakit mas bagay sa inyo ang pangalang hayop dahil sa mga kahayupang ginagawa niyo sa amin!” sigaw pabalik ng pusa. Nagulat ang bata dahil akala niya ay nagbibiruan lamang sila. Biglang lumaki ang pusa at pinagkakalmot ang bata at chinop-chop siya. “Ngayon, kayo naman itatry kong siopao. Masarap kaya kayo?” sabi ng pusa habang bitbit bitbit ang katawan ng bata. Nagulat ako sa aking nasaksihan. Hindi ko na kinakaya lahat ng aking nakikita. Pusa kumatay ng tao. Naguuntugang puno at gusali. Ano na ang sunod kong makikita? Sa sobrang takot ay nagtatakbo ako at napadpad sa isang sementeryo kung saan ang lahat ng bangkay ay tumayo sa kanilang libingan at humihingi ng hustisya sa kanilang pagkamatay. Ako’y nagtago sa isang sulok at sinusundan sila ng tingin sa kung saan sila pupunta. Naintriga ako kung saan sila pupunta kaya dahan dahan ko silang sinundan at tinignan kung saan sila papunta. Nakita ko na sila ay patungo sa Malacañang. Kinakalampag ang gate nito at noong ito’y nabuksan na ay sinugod nila ang opisina ng presidente at ibang kawani ng gobyerno. “Bakit niyo kami pinapatay? Anong ginawa naming kasalanan? Inosente kaming pinatay!” “Naglalaro lang ako ng mobile legends sa labas ng aming bahay at bigla niyo kong pinagbabaril at sasabihin niyo sa media ay durogista ako! Napakawalanghiya ninyo!” “Putangina niyo! Inosente ako!” Sari-saring sigaw ng mga bangkay habang papalapit sa sa presidente at ibang kawani ng gobyerno. Sunod sunod na pinagbabaril ng mga gwardiya ang mga bangkay ngunit hindi ito natinag at namatay hanggang sa maubos na lamang ang kanilang bala. Unti-unting nakalapit ang mga bangkay at pinagpyestahan ang mga katawan ng presidente at ibang kawani ng gobyerno. Tuwang-tuwa na nilalasap ng mga bangkay ang tagumpay na pagkain nila ng lamang loob ng mga taong ito na tila nakamit na rin nila ang hustisya. Nang matapos na ay tuwang tuwa silang naglalakad ulit paalis ng Malacañang. Dahan dahan ko na naman silang sinundan kung saan sila papunta. Sila ay papunta sa hagdan patungo sa lumulutang na isla sa hangin. Ako ay nagulantang sa nakita. Napakaganda. Napakatahimik. Napakaayos. Napakapayapa. Ito ang pinapangarap ng lahat na kapayapaan at kaginhawaan. Kitang kita mula sa aking posisyon kung gaano kaganda at kasaya ang mga taong naroon. Masaya ko silang pinagmamasdan at nakaramdam ng pagkainggit. Gusto ko din pumunta doon. Sinundan ko ang mga bangkay paakyat sa lumulutang na isla sa hangin at biglang nagsara ang pintuan nito. “Hindi ka nararapat dito!” sigaw ng isang babae sa mula sa lumulutang na isla. “Ngunit bakit ho? Gusto ko lamang maranasan ang maginhawa, maayos at mapayapang buhay na malayo sa isang maingay at nakakasulasok na mundo.” Pagsusumamo ko na makapasok at makapamuhay ng maayos doon. “Naririnig mo ba ang iyong sarili, tao? Winawalanghiya niyo ako! Dinudungisan, dinudumihan, dinuduraan, pinapabayaan at higit sa lahat sinisisra niyo ako! Hindi kayo karapatdapat makapamuhay ng maayos kung ganyan kayo umasta!” sigaw niya. Biglang sumampal sa akin ang mga nabasa ko sa facebook na mga balita. Biglang naalala ko lahat ng kagagawan ng tao sa mundo, sa kapaligiran. Kung gaano binaboy ng tao ang mundo at pinabayaan masira. Tama nga yung nasa palabas na napanood ko sa telebisyon dapat tao ang patayin dahil sila ang sumisira sa mundo hindi ang kung sino. Pilit nating sinisigaw at nagwewelga ng kaayusan at kapayapaan ngunit bakit sa mismong sarili natin hindi natin magawang simulan. “Hoy! Kung matutulog ka lang at hindi mag-aaral, umayos ka na ng higa sa kama mo!” sigaw na naman ng tatay ko na nakapagpagising at nakapagpabalik sa reyalidad. “Ay shet! Nakatulog ako bababagsak ako sa exam ko! Anong oras naaaa?!” sigaw pabalik ko sa aking ama. Tinampal niya ang aking noo at napahinto sa paghihisterikal. “Ala una na ng madaling araw! Hala sige matulog ka na sa higaan mo at huwag dyan mananakit lang leeg mo dyan.” sabi ng aking ama at pumunta na sa kanilang kwarto ni inay. Anong oras na hindi pa rin tapos videoke ng kapitbahay. Nanaginip na ako’t lahat lahat hindi pa rin tapos paulit ulitin ang pambansang awit sa videoke na my way. May naisip akong kalokohan na maaaring makapagpahinto sa kanyang pagkanta. Sinilip ko sa bintana kung saan nakapwesto ang videoke at kung saan ito nakasaksak. Dahan dahan akong lumabas at unti unting hinila sa pagkakasaksak ang wire ng videoke. “HALA BROWNOUT!” sigaw ko at sabay takbo papasok ng bahay. Nawala na ang ingay at makakapag-aral na ako ng matiwasay ngunit pumasok sa aking isip ang aking napaginipan. Pinaglinayan ko ang sinabi ng babae na naninirahan sa lumulutang na isla sa hangin. Habang nagninilay nilay hindi ko namalayan na nakabalik ako sa mundo ng aking imahinasyon.

[kaizuchi-blog]

Kahapon habang break ko, may numero na tumawag sa maliit kong phone. Sinagot ko sabay mute para di niya amo marinig sa kabilang linya.

Di ko maintindihan 'yong sinasabi kasi ang ingay ng background. Pinatay agad nang kabilang linya kasi di naman ako maririnig kasi naka mute.

Tumawag ulit. This time sinagot ko na.

Me: Hello?

Him: si jessalyn ba 'to?

(Nabosesan ko agad.Si jefrey)

Ako: Sino 'to? ( Kunwari di ko kilala)

Him: Si jefrey, ikaw ha kalabyaw mo pa. Huna ko iba na imo #. Asya la ngean gehap.

Ako: Napatawag ka?

Him: Adi ako manila.Han sunday pa ako abot. May seminar kami didi. Hain ka? busy ka?

Ako: Oo busy ako.

Him: what time imo out? pwede kita gumawas,mag dinner la ba.

Ako: Kitaon ko la. Busy kasi talaga eh.

Him: gutob la ako sunday didi lyn.Sana makita ko ikaw bago ako umoli. May ipapaduhol ka kan im mama?

Ako:Waray..

Him: pwede ka ba ha friday o sabado?

Ako: kitaon ko la.Sige jef work na ako. (Sabay patay)

Me:Whyyyy?

Konsensya;Why ka pa diyan alam mo na sagot. haha!

Me: Yeah, pero dapat diba stop niya yong ganito dahil may asawa na siya at kasal pa.

Konsensya: Nung mag gf bf pa ngalang sila panay parin naman kulit sayo ah. Ngayon pa.

Me: Hindi niya mahal asawa niya. Wala siyang respeto kay matet.

Konsensya: Exactly! kaya No no no no no na makipag kita ka diyan. kahit dinner pa 'yan.

Me: Kung may natapos kaya ako posbile kaya ako yong pakasalan ni jef?

Konsensya: Wag kang assumera, nangigigil lang yan sayo kasi di ka makuha kuha. Kumbaga na cha-challenge siya sayo.

Me: Pero diba pag mahal mo ang tao hindi mo ito lolokohin ng patalalikod? Bakit siya..? Ganun ba talaga ang mga lalake? Totoo kaya na nature nila ang ganun?

Konsensya: No! Cheating is a choice. remember that! Bihira lang ang tapat na mga tao sa partner nila. Tulad mo nakakulong ka parin kay tomboy kahit na madami gwapo na gusto ka maging gf.

Me: Iba naman sa kaso ko eh. . .

Konsensya: Parehas parin pagkaiba nga lang hindi kayo kasal ni k-anne. Pero dahil martyr ka nag e stay ka parin sa pag mamahal na alam mo kaya ka tigang ngayon.

Me: Tigang agad. Hindi ba takot lang ako masaktan or magkasakit. Ayuko. Di ko kaya na may hahawak sa katawan ko na iba. Bahala nalang na uorin nalang ako sa lupa basta di ko maatim na may kasamang kasiping na ibang tao na wala akong nararamdaman.

Konsensya: Kaya iwasan mo yan ulikba na yan. isa siyang demonyo. Tinetest ka niya. masusunog kaluluwa mo. Okaaay!

Me: yes madam.

[emulatingrizal-blog]

Hindi Ko Nakita

Lara Cecilia L Pono

// Short story 

Hindi gaya ng mga nakaraang panahon, hindi mo na kailangan lumuwas ng Maynila upang pagpalain ng magandang hanapbuhay. Sa panahon ng makabagong teknolohiya ay sumasabay na din ang bayan ng San Diego sa mga siyudad sa kalakhang Maynila. Kahit na maliit ito kumpara sa totoong siyudad ay mayroon din itong mga kagamitan upang hindi mo ito maliitin. Sa pahayag na ito ay mahihinuha mong di rin mawawala sa San Diego ang kahirapan. Lumipas ang panahon at maaaring nagbago ang paliwanag sa kung ano ito, ngunit makikita mo sa estado at dami ng mga mamamayan nito ang apektado. Gayunpaman, hindi ito hadlang upang matamasa ng ilan sa kanila ang buhay ng isang may-kaya. Gawin na lang nating halimbawa ang pamilya dela Cruz, na nakatira sa may estero sa Kalye Florentino. Hindi kainaman ang paligid dahil ito ang nagsisilbing daluyan ng mga tubig na itinatapon ng karamihan sa mga nasa kabahayan sa baybayin nito, maliban sa samu’t saring pinaghalong dumi ng hayop at tinabas na damong itinatambak ng isang pabrika. Masasabing isang mabigat na desisyon para sa padre-de-pamilyang si Mang Antonio ang manatili dito, kaya lang ay ito ang pinakamaayos na tirahan na makukuha niya upang makapagbenta ng sampaguita sa simbahan. Ito ang pinakamadaling daanan mula sa simbahan, maliban sa iisang kalye lang ang kailangang tahakin. Gustuhin man niya na tanggapin ang tulong ng ilang nagmamagandang-loob ay hindi naman niya kayang iwan ang tatlong anak na naiwan sa kaniya ng humiwalay na asawa.

Ang panganay na si Alma ay husto na sa gulang ngunit mukhang di pinalad sa kaniyang kasintahang si Julio. Kahit kakaraos lamang sa pagpapakasal (at ‘yung panig ng babae pa ang nagpundar!) ay mayroon na pala itong dinadala. Dahil pag-iinom at pagtambay lang ang alam gawin ng manugang ay hinayaan na niyang mamuhay ang anak at magiging apo nito kasama nila. Nananalangin siya na sana sina Miguel at Angelita ay di sumunod sa kanilang ate at makapagtapos upang matulungan siya sa paghahanapbuhay. Ang kaniyang binata ay malapit nang magtapos ng high school, habang si Angelita ay malapit na rin matapos sa elementarya.

Ang tangi niyang kabuhayan ay di sapat sa kanilang lima, o anim dahil sa napipintong panganganak, mula sa Php200 kada araw na kailangan niyang hatiin sa pagkain, pambaon at pambayad sa tubig. Dahil dito, bukod sa taimtim na pangalangin, humihiram siya ng pera kay Don Gustavo.

Ayon sa sabi ng iba, si Don Gustavo ay isang Manilenyo na nagpasyang pagbutihin ang negosyo sa bayan ng San Diego kaysa makipagsapalaran pa sa dami ng umaasang umunlad sa siyudad. Ang pautangan ni Don Gustavo ay naging patok sa mga magsasaka at maliliit na negosyante, dahil dito sila nakakakuha ng malaking kapital. Nagbaka-sakali lamang noon si Mang Antonio, at walang pag-aatubili na pinahiram siya ng don.

Kaya kung nagtataka ka kung paano nabubuhay ni Mang Antonio ang tatlong malalaking anak, ay dahil binigay ng Maykapal ang isang kagaya ni Don Gustavo.

Mahirap nga lang magsalita ng tapos.

Hindi mawari ni Mang Antonio kung saan nagsimula, basta parang sunod-sunod na sabay-sabay nangyari ang lahat. Hindi niya alam, hindi niya nakikita lahat.

Ang natatandaan na lang niya ay pirmi niyang sinasaway si Miguel na isantabi muna ang pakikipagkasintahan kay Nida, anak nina Konsehal Medeo. Gayunpaman ay lagi niyang naririnig ang mga pagtawa nito, tanda na lagi itong napupunta sa kanilang barung-barong. Dumadalas din ang pag-aaway ng kaniyang panganay at manugang, na lubhang makakasama sa kaniyang magiging apo. Minsan ng napadaan si Angelita sa kaniyang pwesto sa simabahan ay nabanggit nito na balak din niya magbenta ng bulaklak para makatulong, na mariin din niyang tinanggihan, dahil kung lagi niya lang aagahan sa simbahan ay tiyak na mauubos agad ang kampupot na nilalako niya. Sa huli, napapayag siya na samahan ng bunso paminsan-minsan lalo na kapag walang pasok. “‘Tang, di pa ba kayo uuwi, ang init na oh,” sambit ni Tinyente Alvarez habang rinig mong naghahanap ito ng barya. Musika para kay Mang Antonio ang kalansing nito. “Wala pa sa kalahati nabebenta ko, Juan, pati sanay na naman ako dito,” sabi niya. “Eh teka po at tingnan ko kung mabili natin lahat ‘yan.” Tumigil ang kalansing at parang papahina ng papahina ang boses ng binatang pulis. “Silong ka muna, ‘tang!”

Napangiti si Mang Antonio. Naalala niya tuloy si Miguel, na paniguradong mawiwilihan din ang pagpupulis kung magkakakilala sila ni Tinyente Alvarez. Gusto niyang makitang isang magiting na mandirigma ng bayan, may malasakit, at higit sa lahat, maayos na kabuhayan ang anak. Sinunod ng matanda ang payo ng pulis at sumilong saglit sa may arko. Bagaman ay sanay nga, ay hindi maikakailang hindi bumubuti ang pakiramdam ng sinumang bilad sa araw. Napagpasyahan niyang harapin ang loob ng simbahan; ang pagkit na nasusunog kasama ang amoy ng sampaguita sa kamay niya ay isang paalala na may kailangan pa siyang gawin. Panginoon, wala akong hinihiling para sa sarili ko, ngunit sana hayaan mo ako na hilingin ang kaginhawaan ng mga anak ko. Kahit ano pa ang kapalit.

Naramdaman ni Mang Antonio ang pagtapik sa likod niya, at ang masayang tono ng boses ni Tinyente Alvarez. “‘Tang, bilhin daw ni sarhento yung iba mong kwintas, oh.” Inabutan siya ng papel na pera. Mukhang kakakuha lang sa bangko, malutong ito. “Kip da chenj daw, ‘tang,” nangingising sabi ng pulis. “Salamat, iho,” Napangiti si Mang Antonio dahil maaga pa lang ay tapos na ang kanyang paglalako. Pwede na siyang makihati sa pagkutkot ng mga natunaw na kandila pandagdag sa kinita niya ngayon. Narinig niyang muling papalayo ang boses ng pulis kaya siya’y tumuloy papasok sa simbahan.

Hindi man nakikita ni Mang Antonio ang nangyayari, pero naramdaman niyang may papalapit sa kaniya, mabilis. Naramdaman niyang pagbugso ng hangin sa kaniyang kaliwa, at biglang nabitawan ang kaniyang tungkod. Dahil walang suporta, siya ay nanlumo sa sahig. Napahiyaw ang nakabangga sa tungkod niya at napamura. “Ano ba naman ‘yang matandang ‘yan!” Pinagpapalo nito ang matandang nakaratay sa sahig. “Hayun ang magnanakaw! Pulis, pulis!” “Punyeta!”

Natulungan naman ng mga parokyano ng simbahan si Mang Antonio na makabangon, ngunit hindi na nila naabutan ang lalaking napagtanto niyang isang magnanakaw ng mgaa abubot ng santo. Napagpasiyahan niyang umuwi na lang dahil sa sakit ng mga tinamong palo. “Wala kang pakialam kung gusto ko pang uminom! Tonta!”

“Walang-hiya kang palamunin ka! Ni hindi mo man lang kami mapakain ng magiging anak mo! Hindi ka ba nahihiya na umaasa pa din tayo kay amang?” “Sino ka para sigawan ako, ha? HA!” At kahit hindi naman sagana sa kagamitan ang pamamahay ni Mang Antonio, ay tila may nasisirang gamit dahil sa pagtapon.

Malayo pa lang ay alam na ni Mang Antonio na kailangan niyang awatin ang kaniyang anak at manugang. Kung siya lamang ay mas malakas pa ay hihikayatin niya ang anak na huwag nang sumama kay Julio. Kung sino pa ang kabataan ay siya pa’ng hindi marunong magbanat ng buto… “Hoy, tanda! Buti naman umuwi ka na,” naamoy niya ang gin sa hininga ng manugang. “Hala, bigyan mo ako ng pambili ng ‘Miguel!” “‘Tay! ‘Wag mong bigyan ‘yang hayop na ‘yan,” pagmamatigas ni Alma, ngunit biglang nanghina ang boses nito. Alam na niyang malutong na sampal ang susunod dito. “Punyeta! ‘Wag kang makialam!” “Tama na, tama na!” kahit pagod na pagod na siya ay hindi maaaring saktan sa harapan niya ang anak. “Heto, nakaubos ako ngayon. Magpakalasing ka!”

Ngunit hindi niya makapa ang dalawan-daang piso na binigay ni Juan kanina. Malutong iyon, madali lang maramdaman, pero– “Oh, ano na? Bwisit naman ito,” naririnig niyang nagkakamot ng ulo ang manugang. “Pareho kayong walang kwenta! Ipapa-lista ko na lang kay Berta yung toma ko.” “Tarantado ka pala, eh!” muling bumalik ang boses ng kaniyang anak. Hinanap ni Mang Antonio ang pintuan upang sumandal, habang di niya maintindihan bakit di niya makapkap ang kinita ngayong araw.

“Amang, pasensya ka na kay Julio,” Naramdaman niyang pinisil ng anak ang kaniyang kaliwang balikat. “‘Yaan mo at pagsasabihan ko na maghanap naman ng sideline. May pangkain na tayo, ‘mang?” “Na… nawala…” “Amang.” “Sa simbahan, kanina, binangga ako…” “Amang! Wala kaming kakainin ni Angelita. Paano itong apo mo? Darating din yung taga-kolekta ni Don Gustavo.” “Si Miguel. Hintayin natin, baka may na-dilehensiya.”

Ngunit ng gabing iyon ay di bumalik si Miguel. Nakauwi si Angelita, habang susuray-suray na bumalik ang manugang ng madaling-araw. Dumating ang kolektor, ngunit pinaalis nito agad dahil hindi ito ang inaalala niya. “Hay naku, Tonyo, magbigay ka kahit limang piso! Alam mong pa-tatlong beses ka nang nagpapaliban nito.” “Pasabi na lang sa Don na kailangan ko pa ng panahon.” “Hay, bahala ka. Kung hindi lang ako ninong ng Angelita mo eh…”

Narinig na lang niya sa mga magulang ni Nida ang nangyari. Hindi katalinuhan si Mang Antonio, pero alam niya kung ano ang galit sa pangungulila. “Papatayin ko ‘yang anak mo kapag pinakita niya ang mukha niya sa’min! Lintik, bakit yung dalagita ko pa!!!”

Kahit alam niya ang dahilan, hindi kayang sagutin ni Mang Antonio ang palahaw ng tatay ni Nida. Nawalan din siya ng pag-asa dahil kaisa-isang anak na lalaki niya si Miguel at gusto niyang makita na makapagpatapos ang anak.

Dahil hindi makabayad sa utang, minarapat na puntahan ni Mang Antonio si Don Gustavo. Nagkataon namang bumibisita si Kapitan Tiago na mukhang may iniusosyo sa pagbebenta ng halaman.

“Sige na, pakiusapan mo naman ang don na magpakita sa akin. Babayaran ko din siya,” pakiusap niya sa bantay sa pintuan ng mansiyon ni Don Gustavo. “Tatang, may ginagawa pa ang don. Balik ka na lang bukas, ha?” “Alam mo namang bawal tayo makalagpas ng limang araw sa utang, di ba? Hala, tawagin mo na nang makapagpaliwanag ako.” “Tang naman eh pinapahirapan mo ko! Nakaupo na nga ako dito maghapon–”

“Ama, alam mo namang hindi ko tipo ang kagaya ni Gerardo,” sambit ng isang matamis na tinig. Natigilan din ang binatang bantay ng pinto. “Anak, ano ka ba! Ito si Don Gustavo, pinakamayaman sa San Diego maliban sa akin! Pag pinagsanib ang mga yaman natin, hindi na tayo mag-aalala!” Kilala ni Mang Antonio ang tinig naman na iyon. Si Kapitan Tiago, na hindi nakikihalubilo sa mga mahihirap. Malamang sii Maria Clara ang kasama nito. “Intindihin mo sana ako, ama,” pakiusap nito. “Alam mo namang pabalik na galing Europa si Crisostomo…” “Hay ano ka bang babae ka! Mas mayaman si Gerardo! Pero kung titingnan, wala nang pamilya iyong si Crisostomo, ‘di ba… aba’y sa kanya lang lahat ng mana! Ha!” At napansin niyang papalayo na ang mga tinig. “Siya, tapos na siguro si Don Gustavo?”

“Antonio, aking kaibigan!” masiglang bati ni Don Gustavo sa kanya. “Narinig kong di ka pa nakakabayad at halos isang linggo na?” “Don, alam mo naman ang sitwasyon…,” hinga ni Mang Antonio. “Noong isang araw nadukutan ako sa simbahan–” “Simabahan?!” “Sana maintindihan mo, Don. At mukhang nagtanan din sii Miguel k–” “Nagtanan?! Aba Ginoong Maria!” “Siyang tunay, Don Gustavo. Wala na akong katulong sa paghahagilap ng ipambabayad sa ‘yo, at ang panganay ko ay halos manganganak na…” “Ay, hindi iyan problema, Antonio! Alam mo namang isa ka sa mga magandang pautangin kahit na ganiyan na ang kalagayan mo,” tinapik ni Don Gustavo ang kanyang balikat. “Sa ngayon, kailangan mo talagang humabol, pero kung papayag ka na gawan ako ng pabor ay pwede naman nating kalimutan yung utang mo.”

Hindi makapaniwala si Mang Antonio sa mga nilahad ni Don Gustavo. Kailangan lamang niyang dalhin sa dulo ng bayan ang isang bag na naiwan ng kaniyang tauhan. Hindi man siya pamilyar sa dakong iyon ng San Diego, ay maari niyang hingan ng tulong si Miguel para marating nila at maipadala iyong bag. Ngunit naalala niyang naglayas itong anak niya wala pang isang linggo ang nakakaraan. Gayunpaman, ang utang niyang parang di mabayad-bayaran ay kakalimutan ni Don Gustavo basta gawin niya ito…

Gaya ng napag-usapan, sa hapon tutungo si Mang Antonio sa dulo ng bayan upang ihatid ang bag. Kung mas maaga sana ay mas maayos para hindi na siya mahuli ng uwi. Kung ano man ang dahilan ni Don Gustavo, basta may kukuha ng bag ay ayos na sa kanya. “”Tang! Di pa kayo uuwi?” narinig niyang bati sa kanya ni Juan. “Oh, Tinyente. May hinihntay lang kasi ako at may lalakarin.” Iginaya ni Tinyente Alvarez si Mang Antonio sa isa sa mga upuan malapit sa harap ng simbahan. “Saan naman ‘yan, ‘tang? Gagabihin ka niyan eh,” halos ka-tunog niya si Miguel pag sine-sermunan siya. Napahalakhak siya. “Sus, Tinyente, may pinagkaiba ba sa akin ang araw at gabi?” nagpatulo siya sa pagtawa. “Siguro malamig lang sa gabi, yung nagtataasan ang mga balahibo mo.” “Ay e di sasamahan ko na lang po kayo, para naman di kayo mapa’no.” “Salamat ng marami, anak.”

Hinintay ng dalawa ang pagsapit ng alas-kuwatro ng hapon, kung kailan nagsisi-alisan ang mga nagsisimba. Kasabay nito ang pag-ihip ng malamig na hangin. “Maghintay pa ba tayo dito, ‘tang? Medyo madilim na…” “Ay alas-kuwatro na ba?” tumayo si Mang Antonio at nagtungo sa pinakadulong arko ng simbahan. Habang tinatapik-tapik ng kanyang tungkod ay narating niya ang pulpito. Isang bag na halos isang sako ang laman… ngunit hindi kabigatan. Itim ito at may mga taling maaaring ipulupot sa katawan. Sling bag daw. Para namang makikita ko kung itim ba talaga ito. Binuhat ni Mang Antonio ang bag na nakapa niya mula rito at ito nga ay di kabigatan. Parang si Miguel nang mag-isang taon na.

Bumalik si Mang Antonio sa kinauupuan, at hindi pa umaalis si Tinyente Alvarez. Kakaiba din na hindi umiimik ang binata mula ng siya ay umalis. “O siya, pwede na akong umalis. Ikaw ba ay sasam–” “‘Tang. Saan mo nakuha iyan?” Hindi niya pa naririnig ng ganoong katigas ang boses ng binata. Magiliw ito lagi sa kaniya. Para nga siyang di pulis. “Ha, eh, ito yung dadalhin ko sa pupuntahan natin. Tara na, at sabi mo madilim na…” “‘Tang. Gaano katagal mo na ito ginagawa?” “Anak?” “Mang Antonio. Ako po si Tinyente Juan Alvarez. Tinatanong kita bilang alagad ng batas.”

(Dahil sa katayuan ni Mang Antonio, hindi niya alam na hindi pwede ang ganitong ugali ng binata dahil wala naman siyang warrant of arrest) “Eh… Ngayon lang ako magpupunta dun sa dulo ng bayan,” biglang tumayo ang mga balahibo ni Mang Antonio. Kinukutuban… “Tatang. Wag na po kayo tumuloy. Akin na po ang bag.” Hinigpitan ni Mang Antonio ang paghawak sa tali ng bag. Naramdaman din niya na dapat itong idikit ng mas malapit sa katawan niya. “Hindi pwede, anak. Nakasalalay dito ang utang ko…” “‘Tang, pwede nating isumbong ‘to. Di mo na kailangan magbayad ng utang.” “Anak, ano ba ang laman nito?”

Hindi niya akalain na sa lahat ng bagay ay magiging isa siyang tagadala ng droga. Ang sabi lang ng don ay ibigay ang bag sa magsasabi ng “Magkano ‘yan?”

“Mabigat man sa konsensya ko, Juan, pero may mga umaasa sa akin. Hindi para sa akin ang gagawin ko…” “‘Tang, paano naman ang mga nalululong diyan? Kung pipigilan natin ang pagbebenta ay wala nang gagamit nito.” Kumukurot ang konsensiya ni Mang Antonio. Mayroon nga naman siyang pagkakataong makalaya sa kanyang mga pasanin ngunit may mga taong lalong nababaon sa hukay sa patuloy na paggamit ng bawal na gamot.

“Anak, nais kong kausapin ang pagbibigyan ng bag na ito. Pupunta ako sa pulis pagkatapos. Pwede mo ba akong samahan?”

“Ay puta. Ang tagal naman ng delivery boy na yan!” Kamot ng kamot sa ulo ang isang malaking lalaki na kanina pa nakatago sa mga puno. Dahil takip-silim, ay dumadami ang mga lamok na humahapunan sa bumbunan nito. “Dalian mo trabaho mo pag nakuha na natin!” “Tumahimik ka lang diyan.” Kung bakit ba naman kasi gusto pa sa gabi, kung saan malamig ang hangin…

Narinig ng dalawa ang pagbiyak ng isang sanga sa malapit. Naririnig na rin niya ang marahang paghakbang nito. Ito na ang courier. Nakahanda na ang kanyang baril. Kanina pa naghihintay sa target. Nang maaninag niya ang lumabas sa kakahuyan ay napaatras siya.

“Miguel?” Isang tanong ni Tinyente Alvarez na nagpatayo muli sa balahibo ni Mang Antonio. Andito si Miguel? “Ikaw ba ‘yan, Miguel?” “Bakit mo kasama ang tatay ko?”

“Anak? Anak!” Sa unang pagkakataon sa buhay ni Mang Antonio ay di niya alam ang gagawin, kahit na wala dahil wala siyang makita. “Miguel… bakit hindi ka na umuuwi…” “‘Tay! Papatayin ka daw nila… si Nida! Hindi ko kayo kaya lahat itago, kaya sumama ako sa kanila!” “Hoy bubwit! Tapusin mo na yan!” Narinig ni Mang Antonio ang pagkasa ng baril sa likod niya. “Tinyente, Tinyente… Juan, wag mong sasaktan si Miguel!” Nakatutok ang baril sa kasama ni Miguel. “Ha! Subukan mo tinyente…,” naglabas din ito ng baril at itinutok sa kasama. “I-angat mo ang baril mo gago! Utasin mo yan!” “Hindi ikaw ang amo ko, puta!” “Tandaan mo, hindi ako takot pumatay, Miguel!”

“Anak, makinig ka sa kanya…” “‘Tay!” “‘Tang!” “Hindi mo talaga ipuputok ha!” BANG! “Akala mo di ako nagbib–” BANG! BANG!

“Itay!!!”

Hindi na muling gumalaw ang matanda mula sa kinahulugan nito. Hinayaan ni Tinyente Alvarez na makalapit ang anak sa ama. Hindi na kailangan pang ilarawan, dahil ang dugo ng matanda ay di maaninag sa dilim. Pero alam mong malansa ang amoy nito.

Dumating ang mga pulis kinalaunan, at dinakip si Miguel, kahit na pinatunayan ng tinyente na wala itong kinalaman sa pangyayari.

“Tinyente, may baril siya. Hindi mo alam kung ano binabalak niya.” “Pero, Sir, wala po siyang ginawa–” “Kami na ang bahala dito, Tinyente. Pwede ka nang umuwi.” Walang nagawa ang tinyente kundi sumunod.

Habang binabaybay ang daan pabalik sa presinto, nakatanggap ng tawag ang isa sa mga pulis na nagbabantay sa bagong huli. “Ha? Pakiusap ni Don Ginto? Hahahahaha! Sige, sige.” “Hoy bata, balita ko malaki daw kikitain pag patay ka na.”

[alicenowonderland]

Upuan

A/N:

Hi! This story is dedicated to my one and only, Madam! This is based on a real-life story! Please vote, comment and follow me! Enjoy reading! ♡

▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀

"Vera! Bilisan mo, male-late na tayo!" sabi ni Blessy sa akin na naka-tayo sa labas ng bahay.

"Oo na. Ito na! Napaka-apurado nito." sabi ko.

"Ang bagal mo kasi male-late na tayo. Alam mo namang ala-una ang pasok natin, alas-dose ka pa lang kakain."

"Ganun talaga. I am just following the eating habbits." sagot ko.

Nagpa-alam ako kay Mama at saka lumabas ng bahay. Sinesermonan pa rin ako ni Blessy kahit na naka-sakay na kami ng jeep papunta sa school. Palagi namnng may jeep na dumadaan dito dahil nga nasa loob kami ng UP Campus. Mga fifteen minutes ang biyahe papunt sa school mula sa bahay.

Fourth year na ako, ganoon din si Blessy. Mag-kaklase at magkaibigan kami simula pa noong nasa Day Care kami. Kulot ako, straight hair si Blessy. Parehas kamong cool pero mas awesome ako kesa sa kaniya.

Pag dating sa school tatakbo kami ni Blessy papasok sa building dahil saktong kabababa namin ay saktong tumunog ang bell. Hindi kami mag-kaklase ni Blessy pero parehas kaming pang-hapon. Sa isang public school kami nag-aaral, malaki ang populasyon ng school na ito kahit pa sabihing medyo tago dahil nga nasa loob ng UP Campus. Dahil sa kahirapan ng Pilipinas, kulang ang mga classrooms para sa aming mga masisipag na estudyante (totoo iyon masipag ako!) kaya mayroong pang-hapon at pang-umaga.

Wala ako sa Star Section o Science class pero masasabi kong medyo nakaka-sabay din ako kapag sa patalinuhan. Unang subject pa naman namin ngayon ay Math. Hay! Ano ba iyan! Bukod sa chaka ang teacher, matanda at mahina ang boses ay nakaka-antok ang oras pati na ang ubod ng init na classroom namin. Aapat lamang ang bentilador: isa sa likuran, isa sa unahan at tig-isa sa magka-bilang side. Malas ko, naka-upo ako sa ilalim ng electric fan sa kanang bahagi ng silid-aralan.

"Get your notebook and copy this!" sabi ng matandang Math Teacher namin.

Sa twenty minutes na pag-tuturo niya iyon lamang ang naintindihan ko. Kinuha ko ang bag ko at hinanap kung nasaan ang notebook kong brown. Kinalkal ko na ang buong bag ko pero wala. Lintik! Naiwanan ko pa!

Nakita kong nag-susulat na ang lahat, ito pa ang masama. Wala akong gaanong ka-close sa section namin ngayon. Masasabi ko kasi na isa akong 'anti-idiot' na uri ng tao. Hayst! So paano? Tumingin-tingin ako sa paligid ko at isinandal ang talampakan ko sa ilalim ng aking upuan. Naramdaman kong may nasipa ako at nalaglag. Tumingin ako sa ilalim ng upuan ko at nakita ang isang notebook. Kaagad ko itong kinuha at binuklat.

Tumambad sa akin ang napaka-gandang drawing ng isang gitara. Nasakop ng drawing ang buong isang pahina ng notebook. Naalala kong kailangan nga pa lang kopyahin ang nasa board. Pumilas ako mula sa spring notebook na gitara ang design at saka nag-sulat.

Dahil nga wala kaming mga libro panay photocopy o kaya ay sulat sa notebook ang ginagawa namin. Niliitan ko na ang sulat ko, napuno pa rin back-to-back ang pinilas kong papel.

Matapos mag-sulat, nag-discuss siya ng isinulat niya na ipina-kopya sa amin. Dahil wala talaga ako sa mood makinig, magpapa-turo na lang ako sa mga kabarkada ko na nasa ibang section.

Muli kong napansin ang notebook. Binuklat ko ito mula sa likuran, nakita ko ang mga drawing niya. Hindi lamang isang drawing ng magandang gitara, mayroon ding drawing ng mga cartoon characters, anime characters sa Naruto at Inuyasha at marami pang iba. Napaka-perpekto at napaka-galing niya. Naisipan kong tingnan ang unahang pahina dahil baka mayroong may-ari nito. Pero walang naka-sulat sa kahit saang pahina ng pangalan niya. Mayroong mga drawing at musical notes pero walang pangalan niya.

Ngayon lang kaya ito? Tingin ko, ngayon nga lang. Dahil ngayon ko rin lang nakita ang notebook sa ilalim ng upuan ko. Ibig sabihin dito rin siya naka-upo? Pang-umaga siguro siya. Naisipan kong i-compliment ang ginawa niya kaya nag-sulat ako sa bakanteng pahina sa may likuran.

Ang galing mo namang mag-drawing!

PS. Humingi ako ng isang pilas ng papel sa notebook mo. Thanks!

▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

Kinabukasan pag-pasok ko ulit sa hapon, wala na ang notebook sa ilalim ng upuan, nabasa kaya ng may-ari iyong sinulat ko? Bakit ko ba ini-isip? Ano bang paki-alam ko? Muli, nag-discuss nanaman ang teacher namin. Haist! Ano ba iyan, nakaka-antok talaga. Uubob na sana ako sa arm chair nang may makita akong sulat. Alam kong public school ito pero first time kong makita itong sulat sa upuan ko. Imposible namang nagpalit-palit ng upuan dahil tamad mag-linis ang cleaners.

Hi! Salamat! Bakit ka nga pala humingi ng papel?

Ako ba iyon? Ako ba iyong tinutukoy niya? Kaagad kong kinuha ang ballpen ko sa bag at nag-sulat ng pa-simple sa arm chair.

Naiwan ko kasi iyong notebook ko sa bahay. Ano bang pangalan mo?

Mukhang nagiging interesting ako sa mga nangyayari sa ngayon. Parang hindi na ako mapakali na mag-bukas. Gusto ko na ulit maka-usap kung sino man siya. Ewan ko ba, bored lang naman ako ah.

▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂▂

Ako si Bryan, ikaw, ano'ng pangalan mo?

Vera. Ilang taon ka na?

16. Ikaw?

16 din.

Pwede ko bang mahingi ang number mo?

Ha? Eh wala naman akong cellphone eh.

Wala ba talaga o ayaw mo lang ibigay?

Wala nga, promise!

Sige, sabi mo eh. Eh di dito lang pala tayo pwedeng mag-usap?

Oo.

Hindi kaya mapagalitan tayo sa pag-vavandal natin?

Wala namang ibang makakabasa nito, di ba?

Oo. Wala. Sige na nga dito na lang tayo mag-usap.

Bakit? May pag-uusapan pa ba tayo?

Oo. Mukha kasing interesting ka.

Talaga?

Oo. Huhulaan ko, chicks ka ano?

Pwede!

Gusto kitang makita!

Ha? Bakit naman? Baka ma-frustrate ka! HAHAHA!

Hindi, sige na. Magkita tayo bukas.

Bukas agad?!

"BLESSY!!! May problema ako! Kailangan kong umabsent bukas!" sabi ko sa kaniya habang nag-lalakad na kami papunta sa sakayan ng jeep.

"Bakit? Ano bang nangyari? Huwag mo nga akong bitinan, ang bigat-bigat mo eh. Ang payat-payat ko na nga, bibitinan mo pa ako." masungit niyang sabi habang naka-hawak ako sa braso niya.

"Paano kasi may nakaka-usap ako sa upuan ko..."

"ANO? NAKAKA-USAP MO IYONG UPUAN MO?!"

"Gaga! Hindi! May nakaka-sulatan ako doon sa upuan ko. Kinakabahan ko gusto niyang makipag---"

"Eyeball?" tanong ni Blessy na pinutol ang sinasabi ko.

"Gaga! Makipag-kita lang, eyeball naman ito."

"Ganun na rin iyon. Eh sino ba naman iyon? Baka naman chrarat tapos libagin?" tanong ni Blessy.

Malakas talaga manlait ang babaeng ito, akala mo naman sobrang ganda niya.

"Bryan daw pangalan niya. Hindi ko na natanong ang apilyedo."

"HALA!!! Hindi ba ang room ay iyong malapit sa hagdanan?" tanong niya na napa-tigil pa sa pag-lalakad at humawak pa sa bibig niya at mulat na mulat. Lalo tuloy siya nag-mukhang palaka.

"Oh? Ano? Bakit?" tanong ko at saka kami sumakay sa jeep.

Tumahimik siya pero alam kong gustong guto na niyang chumika dahil sa itsura niya. Ano ba naman kasi ang meron? Nakaka-gulat naman itong babaeng ito eh.

"Ano nga kasi iyon?" kulit ko sa kaniya pagka-bayad namin sa jeep.

Umipod pa siya sa tabi ko at saka bumulong.

"Si Mark Bryan Tongcol ata iyong kasulatan mo." sabi niya.

"Sino iyon? Mark Bryan Tongcol?" malakas kong sabi para maintindihan niya dahil nga nasa loob kami ng jeep.

Nakita kong nag-tinginan ang ibang pasahero sa amin. Ang ibang taga-school din namin ay biglang nagbulong-bulungan. Anong meron? Pinandilatan ako ni Blessy ng malaki niyang mata at tumingin lang ako sa kaniya at ikinunot ang noo ko. Buong byahe niya ako hindi kina-usap at nang makababa kami dumiretso kami kay Kuya Manny na tuhog-tuhog vendor.

"Ang ingay mo naman kanina!" maktol ni Blessy habang tumutuhog ng sampung pisong fishball sa stick.

"Bakit ba? Eh baka kasi hindi mo mapakinggan kapag hininaan ko eh. Saka sino ba iyon? Mark Bryan Tongcol?" tanong ko.

"Gags, 'di mo kilala si Mark Bryan Tongcol?"

"Gags! Itatanong ko ba kung kilala ko? Syempre hindi!"

"Okay. Gwapo kasi iyon. Medyo famous sila sa school sa totoo lang. Gitarista siya sa banda at nag-sesecond voice."

"Asus baka naman kaya gwapo dahil nga gitarista sa banda?"

"Hindi! Gwapo talaga sila. Teka!"

Pagka-kain namin ni Blessy, kaagad kaming pumunta sa computer shop. Hinanap kaagad niya ang nakababatang kapatid na si Lemuel.

"Hoy, Lemuel, tabi nga, saglit lang may hahanapin lang kami sa facebook." sabi ni Blessy sa kapatid at itinulak ito sa kina-uupuan.

"Ate naman eh!" sabi ni Lemuel sa kapatid at kakamot-kamot sa ulo.

Wala na siyang nagawa nang maupo si Blessy sa monoblock sa harap ng computer. Kaagad nag-bukas ng facebook si Blessy at isinearch si Mark Bryan Tongcol. Moreno, matangkad, medyo chubby pero matangos ang ilong at mukhang masayahing tao dahil palagi siyang naka-ngiti sa mga pictures niya. Mukhang walang emoness na makikita sa kaniya hindi tulad sa notebook niya na pulos ganun ang drawing. Pilipinong Pilipino ang itsura niya pero masasabi kong gwapo siya.

"Oh, kita mo na?" tanong ni Blessy at saka tumayo at lumabas kami ng computer shop.

"Gwapo nga." sagot ko.

"Oo lalo na iyong bokalista nila kaso medyo bastos. Well, so ano? Makikipag-kita ka na ba sa kaniya?"

"Ewan ko. Hindi ko alam, bahala na bukas."

▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃

Pagka-uwi ko naman sa bahay napapakinggan ko na lang ang malakas na sigawan.

"Lumayas kayo rito!" sabi ni Lola kay Mama.

"Lola, Mama, ano pong nangyayari rito?"

Nakita ko na lang si Mama na naka-lupasay sa lupa habang pinag-tatatapon ni Lola ang mga gamit namin.

"Lumayas kayo rito! Mga walang pakinabang!" saka kami pinag-bagsakan ni Lola ng pinto.

Wala akong nagawa kung hindi ang pulutin isa-isa ang mga gamit namin at yakapin si Mama. Ang dalawa kong nakababatang kapatid naman na prehas lalaki ay pinag-ayos ko ng gamit at pinagbitbit ko ng gamit.

Muli, nag-away nanaman sila Mama at Lola dahil ni Papa. Si Lola kasi, nanay ni Papa, masyado niyang kinukunsinte ang pambababae ni Papa pati na rin ang mga bisyo nito. Wala kaming nagawa kung hindi ang lumipat sa mga Lola ko, nanay ni Mama.

Kaagad naman nila kaming tinggap pero, ayun nga, hindi ako makakapasok bukas dahil kailangan naming mag-ayos dito at buoin muli ang buhay namin na wala si Papa. Tuluyan nang nag-hiwalay ang magulang ko na sa tingin ko ay mas ayos para hindi na masaktan at mahirapan pa si Mama.

Naalala ko si Bryan. Hindi na kami nag-kita. Wala rin siyang iniwan na message sa upuan kaya hindi na rin ako nag-message sa kaniya pag-pasok ko nang Lunes. Chance ko na sana para magkaroon ng love life pero, ganoon talaga baka hindi pa talaga ito ang panahon ko para sa mga ganun, dahil may buhay at pamilya pa akong dapat ayusin.

▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄

After 5 Years

"VERA! Ano ba bilisan mo nga! Male-late na tayo alam mo namang UP Fair ang pinaka-importanteng event sa buhay ko! Mas importante pa sa birthday ko!" sabi ni Blessy habang nasa labas ng bahay.

"Oo na, ito na! Napaka-apurado mo talaga kahit kailan!" sabi ko.

Nag-suot ako ng sandals at nagpa-alam kila Lola at Mama.

"Blessy, umuwi kayo bago mag-alas dose ha!" sabi ni Mama.

"Opo, Tita. Promise. Sige po!"

Sumakay kami ng jeep at excited na excited kami. Nakikita pa lang namin ang mga qilaw at napapakinggan ang music, parang gusto na naming bumaba. Taon-taon naman kaming nandito ni Blessy pero iba pa rin kapag taon-taon. Parang may kaung ano na humihila sa amin dito. Bukod sa mga hot guys.

Nasa may bandang unahan kami ni Blessy habang tumutugtog ang mga Filipino Indie Bands. Hindi ko ilig ang mga genre ng music ngayon, mas bet ko ang mga 90s and 80s songs pero for the sake of Blessy, sasamahan ko siya.

"Blessy! Uwi na tayo!" pag-aaya ko.

"Mamaya na! May sunod pang banda eh."

Uwing-uwi na ako kahit wala pang alas-dose pero halos manlaki ang mga mata ko nang makita ang nasa stage.

"Si Mark Bryan Tongcol." mahinang sabi ni Blessy sa akin.

"Good Evening UP! Kami nga po pala ang bandang Star Words." sabi ng bokalista nila.

Infairness, ang gwapo nga nilang lahat. Para akong nag-balik five years ago. Iyong excitement na makita siya ay bumalik, iyong excitement na taguan siya ay bumalik sa pakiramdam ko. It really feels nostalgic.

"Our first song is originally written by us. Dedicated ang kantang ito para sa babaeng nakilala ko five years ago. Alam kong nandito ka. Pinuntahan kita sa classroom ninyo noong araw na iyon. Hinintay ko na mag-start ang klase ninyo sa hapon kaso sabi ng kaklase mo absent ka raw. This is dedicated for you, Vera, my seatmate." sabi ni Bryan at tumingin sa akin.

▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅▅

All Rights Reserved 2017 ⓒ Diwatangbae

[its-me-mae]

We see each other again after we broke up and i saw my real smile again sa picture...that smile na nawala nung nawala ka rin. Alam mo ba kagabi di ko na maintindihan nararamdaman ko di ako makatulog sa kaba ko pag nakita ulit kita baka kase di kayanin ng puso ko . Napatanong ako sa sarili ko kaya ko na ba makita ka ulit. Pero alam mo ba kinausap ko si Lord sabi ko ikaw na po bahala Lord make my heart strong para kayanin ko po.. may reason po kayo kung bakit kame magkikita.. at dumating na ag arawa magkikita tayo ngayong araw.. nakita pa lang kita naglalakad palapit sa amin sa my terminal ung pawis ko lamig na lamigna sa kaba.. nakita kita ulit kumaway ako sayo to say hi.. kahit gustong gusto kitang yakapin at hawakan pero pinigilan ko .. habang nakain naman tayo naiwan tayo sa table kinumusta mo ako ang sabi ko im fine. Okay lang ako .. kahit gusto ko sabihin sayo namiss kita sobrang namiss kita .. naging masaya ang araw ko ngayon kasama ko kayo ni kimmy walang halong pilit na tawa at ngiti puro totoo lanh pinalakas ni Lord ang heart ko pero may ginawa ka na nagpahina ng loob ko at dun tumulo ang luha ko pero di ko pinakita sayo kase ayaw ko makita mo ako ulit makita na umiiyak at baka di ko mapigilan sarili ko.. humagulhol ako ulit sa harap mo.. at sa maraming tao ang nagpahina ng loob ko ung pag pat mo sa ulo ko namiss ko un .. sa pag pat mo na un nacheer up mo pero napaluha mo rin ako at the same time kaya umiwas ako ng tingin para di mo makita ung luha ko.. akala ko walang papatak na luha sa mata ko today pero di niya pa rin napigilan.. Sa paguwe nman habang nasa bus gusto ko ulit ihiga sa balikat mo ang ulo ko para komportable ako makatulog pero di ko ginawa kase alam ko di na pwede di na tayo.. at sa pagpasok sa mabuhay akala ko sabay kayo ni kimmy sa phase 2 . Handa na ung sarili ko magisa n sasakay pero sabi biglang sbi mo sa phase 1 ka. Nagulat ako.. tas bumaba na ung kasama natin sa loob katabi na kita .. ang dmi ko gustong sabihin sayo.. gusto ko ulit ikwento lahat ng nangyayare sa akin lahat ng nararamdam ko but i choose to be in silent tas bigla mo ako kinausap at may binigay ka sa akin and I thank you for that, yes i will seek God kung ano pa ang purpose niya sa life ko.. siya nga pala babalik na ako sa ministry ko before this coming July.. dont worry nagsisimula na rin naman na ako.. at higit sa lahat alam mo ba habang pauwe na tayo naglalakad na at liliko na ako parang ayaw ko pa matapos itong araw na ito na kasama ka kase alam ko matagal ulit bago tayo magkita.. .at again you made me cry when you pat my head and said uwe ka na at uuwe na rin ako.. at nag goodbye na tayo sa isa't isa at pagtalikod automatic tumulo ung luha ko na kanina pa gustong tumulo... But still thank you for Today.. Thanks kimmy because of you nakita ko siya ulit at thank you din sa libre. At higit sa lahat Thank you kay God dahil pinalakas mo heart ko while im with them..thank you po talaga..at alam ko Lord kung ano man po ang Will nyo yun po ang mangyayare Sa muli natin pagkikita Gab.. dito ko lang naman kayang sabihin ee hanggang ngayon I still Love You.. di pa rin nagbabago..

[twentyfourthsinco-blog]

Bawal basahin. Walang kwenta 'to.

Ano nga bang nagyari noon? Andaming nagtatanong. Haha Baka gusto nilang makatanggap ng sagot na mukhang ewan. 

Hmmm... Nakatingin siya sakin. Nakatingin din ako sa kanya. Nakaharap ito sakin habang nakasandal ako sa kotseng nakaparada sa tindahan na tinambayan namin ng gabing yun. 

 Wala akong maramdaman na kakaiba. Malapit na siyang umalis. Lagi naman siyang umaalis. Haha Pero mas mahaba nga lang ngayon. 

Hindi namin alam pero baka nextweek, nextmonth or sa susunod na buwan. Ewan ko. Hindi ako naiexcite. Para kasing sanay na akong umaalis yung mga taong naging malapit sakin. 

Masyado yata akong prone sa mga taong umaalis papuntang ibang planeta. Siguro masyado lang akong naging handa para sa pag-alis nila kaya hindi ko naisip na malulungkot ako kung malayo man sila. 

Okay, sa kanya ang topic na'to. Kaya siya na muna. Walang salitang pumagitna sa amin. Tahimik lang kami. Parang ang mga mata na namin ang nagkakaintindihan. "Bakit di mo kasi lapitan?" Sabi ng kaibigan kong babae. Apat kami nang lumabas, kapartner naman nito yung kasama sa kwarto ng boyfriend ko. Napatawa na lang kami pareho. 

Hindi ko alam. Wala akong masabi. Hindi rin siya nagsasalita. "Sige ka, kapag yan umalis na, mamimiss mo yan." Biro ng kasama ko. "Sus! Hindi rin." Ganting biro ko at tumingin sa kanya.

Parang napasimangot ito. "Weh? Sigurado ka?" Natatawa paring sabi ng kasama ko. "Naku, kahit huwag na siyang bumalik eh." Sagot ko rito. "Lapitan mo na kasi, parang di kayo magjowa eh." 

 "Bat ako ang lalapit, haha, ako kaya ang babae." Bigla ngang tumabi sakin ang kumag. 'Hmm, napilitan.' Sabi ko sa sarili. Okay naman kami, wala kaming issue. Trip lang yata naming tumahimik. 

 Maya-maya tinawag na kami ng isa pa naming kasama. 

Pumasok na daw kami sa loob. Naisipan kasi nilang magvideoke at konting inuman. 

Ano to? Despedida party? Natawa nalang ako. Hindi ko pa kasi talaga alam kung kelan ang alis nito. Nang kumanta na ang dalawa matapos bumili ng beer at pulutan. Para daw enjoy. 

Feeling ko tuloy, malapit na talaga siyang umalis. Maya-maya naramdaman

 kong hawak na niya yung kamay ko. 

 Napatingin ako sa kanya. 

Ngumiti ako rito. 

 "Lipat na tayo ng bahay?

 May space yata dito sa taas eh." 

Paupahan kasi ang taas ng videokehan na pinuntahan namin. "Madami ngang bakante dito sa lugar na ito." 

 Heto na naman siya. 

 Hindi ako sumagot. 

 "Meron jan, uh." Turo nito sa labas. 

Sunod-sunod kasi ang bahay na pinaparentahan doon. Medyo malayo ito sa bahay na tinutuluyan niya. 

 "Ayoko dito, maingay." Tiningnan ko siya. Uminom ito ng beer. 

"Okay na ako dun" Tinutukoy ko yung bahay na tinutuluyan ko. Hanggang ngayon. Andami kong nirason, porket malayo sa work ko, mapapagod ako sa byahe at kung ano pa. 

"Mas maganda yung magkasama na tayo. Para pag-umalis na ako-" 

 "Ayoko." Saka ko ininom yung baso ng beer. Ang pait pala. Natahimik ako bigla. May sinasabi pa siya pero hindi ko na maintindihan. 

Maingay na kasi yung pagkanta ng mga kasama namin. Lumapit ito sakin, may sinasabi. Ayokong pakinggan. 

Ayoko. Hindi pa ako handa. Natatakot ako.

 Gaya ng pagkatakot ko kung kami ba talaga? Kung siya na ba talaga? Kung babalikan ba niya ako? Kung tatagal ba kami? Simula ng nagkaboyfriend ako noon, laging LDR ang relasyon. Ngayon lang ako nagkaboyfriend ng malapit lang ang lugar sa tinutuluyan ko, isang jeep nga lang eh. 7 pesos lang pamasahe. Lol. 

 Kaso aalis din ito. Gusto ko sana siyang panghawakan. Pigilan. Alam ko namang aalis talaga siya, trabaho niya yun eh.

 At wala akong balak na pigilan siya dun. Masaya ako para sa kanya. Sa mga plano niya sa buhay. Kaso may mga plano din ako.

Kahit na hiningi ko siya. 

 Pinagpray ko siya kay Lord. 

 Oo.

 Sabi ko kasi noon. 

Last na'to. Pagmay dumating uli sakin. 

Mamahalin ko na siya ng buong-buo. Ipaglalaban ko na, di ko na papabayaan, di ko na pagtataguan (pagnagsawa na ako), di ko na itatago (sa iba, lahat kasi noon, puro illegal, takot kasi ako noon eh) at ipagmamalaki ko na kahit ano at sino pa siya (wala rin naman kasi akong ipagmamalaki, takot lang talaga ako)

 Bakit ako takot? Natakot ako. Natakot dahil sa naging basehan ko noon ang naging relasyon ng mga kaibigan ko sa mga naging karelasyon nila. Alam ko namang maling ibase yung buhay nila sa buhay ko. Basta madami akong kinatatakutan. Hindi kayang iexplain ng isang araw. Pero isa sa malaking rason yung sa mga past ng kaibigan ko.

 Grabe kasi ang nga pinagdaanan nila. At ayokong mangyari rin sakin yun. Ayokong maging tanga katulad nila. Sorry for the word pero realtalk tayo, bes. Lol 

 "Babe, pagawa tayo ng couple shirt?" 

Bigla akong napabitaw ng kamay rito. 

 Ano daw? Anong kakornihan yun? Jusko! Sa tanang buhay ko, diko yata naimagine ang sarili ko magsuot ng ganun? 

Natatawa ako pagnaalala ko. Sabi ng mga kawork ko, nang kinwento ko yun, sweet daw siya. Hahaha! No comment. Siguro nga. Siya lang sa naging jowa ko ang nakaisip nun. Siguro nga. Baka for real na talaga siya. 

 "Ayoko, ang baduy." Sabi ko. Kinuha niya ang kamay ko, tapos hawak nito sa kabila yung smiley ball, na parehong meron kami. 

 "Oy, kanta naman kayo. Nagsosolo kayo jan,ah" Aya nung dalawang sawa na yata sa pagkanta. "Holding hands pa eh." 

 Napabitaw uli ako rito. Hindi kasi ako maPDA. Samantalang siya sobrang sweet. O sadyang wala lang talagang asukal na dumadaloy sa mga ugat ng katawan ko. Lol. 

 Kinuha ko yung songbook.

 Kinanta ko yung Sometimes ni Britney Spears. 

 "Sometimes I run, sometimes I hide. Sometimes I'm scared of you. But all I really want is to hold you tight, treat you right. Be with you day and night...." 

Parang diko matapos yung kanta. Ang baduy ko. Pero nakaisang kanta pa ako. Yung dalawa kasi singer, eh. 

 Kinanta ko yung When You're Gone by Avril Lavigne. Ang emo ko. Ewan ko ba. Kala mo nakakarelate sa kanta. Muntanga talaga ako. 

 Hindi ko na kasi maintindihan yung nararamdaman ko noon. Ang gulo. Saka kinakabahan ako. Iniisip ko yung mga sinabi niya noon. Lalo na yung gabing pumunta siya sa bahay. Gusto na yatang magsettle down ng isang 'to. Andami niyang plano sa buhay. Pero ayoko. 

 Hindi pa ako handa sa mga kung ano-ano. Takot ako. Takot ako sa responsibilidad. Ang bata ko pa yata para dun.

 Pero pareho narin naman kaming may trabaho. At sa sobrang takot ko, matapos niya akong ihatid sa sakayan ng jeep. 

Nakipagbreak ako sa kanya sa text nang nasa byahe na ako pauwi. Nakakatawa.

 Para akong timang. Abnormal. For the nth time, nang-iwan na naman ako sa ere. Hindi nagpaparamdam. Bahala sila. Gusto ko munang manahimik. Kelangan ko na yatang magpacheck-up.

 Lumipas ang ilang buwan. Tinawagan ako ng kaibigan niya. Iniinvite ako sa despedida nito. Paalis na daw ito by nextmonth. 

Sabi ko bakit siya ang nagiinvite, bakit hindi yung mismong aalis? Nasa tabi lang daw ito, nakikinig. Ayaw yata akong kausapin. Pashneya siya. Hindi ako pumunta, nagpadala nalang ako ng gift. Bukal yun sa loob ko. Walang halong panunumbat. Baka ano isipin ng iba eh. Kala nyo. Lol 

 Ayokong makipagkita. Natatakot ako sa kung anong pwedeng mangyari. Baka biglang maging kami uli. Nang makipagbreak kasi ako noon, parang hindi kami nagbreak. Tumatawag at nagtitext parin ito na parang walang nangyari. Hays. Ano bang merong ulo ako? Normal pa ba ako? Lol

Isa sa mga sinabi niya ang di ko makalimutan. "Huwag kang magpalit ng number, ha. Basta, pagbalik ko..." Wala naman talaga akong balak magpalit eh. Andun kaya yung lahat ng info. ko. Hanggang sa lumipas ang ilang buwan. Wala akong balita sa kanya.

 Di kami friend sa FB eh. Kahit ba kinakumusta ako ng kaibigan niya pagnagkikita kami, ang sagot ko lagi, "Bahala siya sa buhay niya." 

Sabay tawa. Baliw. Hindi yata pinaalam ng ex ko na hiwalay na kami. Kasi hanggang sa dumating siya, na hindi ko rin naman alam na parating at nakarating na pala siya, sinabihan agad ako ng kaibigan niya na nandito na ito sa Pinas. 

 Ako? 

No reaction. 

 Alien yata ako.

Hanggang sa isang araw matapos iinform ako na nakabalik na pala ito, tumawag ito. Unknown number pa, pero familiar sakin. Bungad agad ng boses, alam ko na. 

Bakit ko binura yung number niya? Trip ko lang. Lol. 

Ayoko na. I mean, ayoko muna ng kahit anong isipin. Nakikipagkita sakin. Bakit? Ewan. Alam na rin naman siguro kung ano. 

 Ayoko. Para ano? Huwag na. 

 At wala na akong balita sa kanya pagkatapos nun.

 Pati sa kaibigan niya na laging nangungulit sakin pagnagkikita kami. Hindi ko na rin nakita. 

 After two years, bigla ko siyang naisip. 

Hindi ko alam kung bakit. Napagtripan ko siyang isearch sa Fb. Hindi kami friends eh. Lol 

 Wow. Kasal na pala siya. Haha. 

Seven months palang sila ng girl. May bigla tuloy akong naalala. Months. Haha

 Pero teka, bakit parang may masakit? 

 Oo, masakit. 

Hindi ko maintindihan. 

Pero sobrang sakit yata. Parang feeling ko, tinutusok ako ng sanlibong karayom sa puso. 

 Bakit ganoon? Ilang taon na ang nakalipas diba? Hindi ko na siya mahal. 

 Pero bakit, bakit masakit? 

 Baka nga mahal ko pa? For two years? Weh? 

 Naku! Huwag ako.

 Please lang. Baka naman pride? Insecure? 

 Pride? Kapal lang ng mukha, nilalaklak ko. 

Bat ako maiinsecure? Like duh? 

 Alien na ba talaga ako? Shems!

 ~ ~ ~ Babaeng ipagpapalit ng Alien sa Cudburry

[caexoxo]

ANG LABO...

Ignore it lang...

Nagooover think kalang...

Don’t feed the problem...

Why are you so insisted...

Why are you making asssumpstions based on your beliefs...

It is in your genes that you always make a drama...

DRAMA QUEENNNNNNN !!!!  REYNA KA NG KADRAMAHAN!!!!!!! 

Sirang plaka na sila tumahimik ka na...

Ang negatibo mo naman mag isip...

Baliw ka na ba? 

Lahat nalang ng nakikita mo hahanapan mo ng something fishy...

Kapag MAY TANONG KA WAG KA NA MAGTANONG...

Kapag tinanong ka hindi ka sasagot kasi MAGDRADRAMA KA NA NAMAN at ito pa malala ISHASHARE PA sa iba wala ng natira sa akin kundi kaluluwa kong pinapatay at tinatapakan.

Nagkikimkim ka ... ikaw ang may kasalanan.... Hindi ka nagkimkim ikaw din may kasalanan. 

ITS YOUR FAULT!!!!! ALLOF THIS IS YOUR FAULT CARLENE!!!!

ISA KA SA PINAKA WORST NA TAO SA MUNDO!!! WALA KANG IBANG GINAWA KUNDI MAGBIGAY NG KADRAMAHAN SA TAO AT STRESS.

I cant be with myself anymore....

I cant be true anymore to you....

Im staying because I want you to know how much I love you but it makes feel that I was the one who is working... AKO BA NANGIWAN? TANGINA!!! OO ALAM KO AKO NAGKAMALI OO ALAM KOAKO NAGCREATE NG WORLD NA HINDI MO NA AKO MALAPITAN! OO ALAM KO LAHAT NGNAGAWA KONG MALI AT BINABAWI KO LAHAT AKO NAGBUBUILD AKO NG MUNDO ULIT NA MAGING MASAYA KA PERO IKAW  WALA KANG GINAWA KUNDI MAGFOCUS SA IBA PAGOD NAKONG UMAGANG UMAGA LAGING NASA ISIP KO ‘’ETO NA NAMAN KAILANGAN  MONG MAGPANGGAP NA OKAY KA AH’’

SINABI MO SAKIN LAHAT NANIWALA AKO... NANIWALA AKO NA ILELESSEN MO NA ANO TONG PUTANG INA NA NAKIKITA KO AT NALALAMAN KO 

GAGO KA BA? MASAYA KA BANG NASASAKTAN AKO AY OO NGA PALA NAGDRADRAMA LANG PALA AKO AYY!!! OO  NGA PALA OA LANG PALA AKO AYY!! OO NGA PALA STUPID AKO!! AYY OO NGA PALA HINDI AKO MAGALING MAGENGLISH KAYA HINDI MO ATA MASYADONG MAINTINDIHAN UNG PINAGSASABI KO KAYA KAILANGAN MO PANG ISHARE SA IBA. 

DIYAN KA MAGALING SA SALITA LANG PERO SINASAKTAN MO KO SA MGA GINAGAWA MONG ACTIONS POTANG INA! PASALAMAT KA MAHAL KITA AT TANGGAP KITA. 

SAN KA MAKAKAKITA NG GANITONG BABAE? POTANG INA MAY KULANG PA BA? 

GUSTO MO ATANG TUMALON PA AKO SA BANGIN INSTEAD NA TULUNGAN MO KO ISHSHARE MO PA ATA KUNG GAANO AKO KATANGA SAYO

GAGO KA BA? FEELINGS KO QINEQUESTION MO? HINDI KA SURE SA SINASABI KO? PERO SA IBA NANINIWALA KA? GAGO KABA?

SARILI MONG GIRLFRIEND HINDI MO TINUTULANGAN aYY!! OO NGA PALA IBA KASI TINUTULUNGAN MO.

KAPAG AKO SUMBAT PAG SA KANYA HINDI.

kAPAG SAKIN ANG DEMENADING KAPAG SA KANYA OKAY LANG.

KAPAG AKO NAGSHARE DRAMA OR PINAGIISIPAN KO NA NAMAN NG MASAMA YUNG TAO KAPAG SIYA OKAY LANG. 

KAPAG AKO NAGINSISTED HINDI PWEDE PERO SIYA PWEDE.

KAPAG SIYA HINDI KA PINAPANSIN OKAY LANG AKO KAPAG HINDI KITA PINAPANSIN TATAKBO KA SA KABILA. 

KAPAG SIYA HUMINGI NG TULONG SOBRANG CARING MO SAKIN ‘’TANG INA BAHALA KA MAGFIGURE OUT NG SARILI MO PARA MATUTO’’ SA KANYA LAHAT KOMPLETO YUNG HELP SAKIN POTA KAILANGAN KO PANG MAGHANAP.

KAPAG TATAWAG AKO ‘’FB NALANG’’

ANG EFFORT MONG MAGTEXT AKO HINDI MO MATEXT KINGINA 

OO AAMININ KO HINDI AKO ACTIVE DUN ANO NAMAN?

HANGGANG FB LANG AKO GANUN? GAGO KA BA SA KANYA LAHAT SAKIN POTA MAGISA KA.

SAKIN HINDI KA MADALDAL PERO SA KANYA PUTA LAHAT NA ATA NG PAKITANG GILAS MO ISHSHARE MO?

SANA MAGKAIBIGAN NALANG TAYO PARA GANYANIN MO RIN AKO MAS SASAYA PAKO GAGO. 

GALING MO TALAGA MANAKIT NG NARARAMDAMAN NG TAO 

MAY CARE KA BA TALAGA?

BE PATIENCE CARLENE KASI NAGAGALIT KA RAW KAPAG WALANG SAGOT SA TANONG MO AT WAIT KA LANG KASI HINDI ATA SILA SURE SAYO XDDDDD PAGISIPAN MUNA SILA KASI HINDI SILA SURE SAYO 

SAYA DIBA? PAGIISIPAN KA NG TWICE AND MAPAPAISIP KA NALANG NA 50/50 YUNG NARARAMDAMAN NIYA SAYO.

SAKIT ISIPIN NA AKO TINANGGAPKO LAHAT NG KAMALIAN NA GINAWA KO SAYO AT WALA AKONG IBANG GINAWA KUNDI MAGSORRY AT BUMAWI.

SAMANTALANG IKAW IKAW MO MAN LANG INACCEPT YUNG KAMALIAN MO RIN? AT ANG MASAKIT PA DUN HINDI MO KAYANG IDEFEND AKO... NAKIKINIG KA SA IBA PERO SA GIRLFRIEND MO HINDI KA NAKIKINIG. KONTING HITHIT AT PARAMDAM NIYA MASAYA KA NA. SAMANTALANG AKO KAILANGAN KO PANG MAGPAPANSIN PARA PANSININ MO PERO SIYA HINDI NA KAILANGAN. KAPAG IAKW NIREREJECT KA NIYA OKAY LANG AT NAGSOSORRY KA PA. SAMANTALANG AKO NUNG GINAGAWA KO YUN ABA PUTA NANLAMIG KA NA.

IKAW  PA ITONG MAY GANANG UMALIS ULIT? GAGO KA BA?

SA TINGIN MO BA MADALING MAGEFFORT SA TAONG PAALIS ALIS.

AKO BA NANGIWAN HA? PARA AKO YUNG MAGEFFORT NG SOBRANG GAGO KA.

HINDI MO MAN LANG KAYANG TANGIHAN YUNG REQUEST NIYA GAGO KABA SAMANTALANG AKO CARRY MONG TUMANGGI.

KONTING REQUEST ABAY PUTA PAPANUORIN MO NA KAGAD.

SAMANTALANG AKO HINDI MO MAGAWANG PANUORIN UNG PINAPANUOD KO SAYO. 

AKO NAMAN TONG GAGO NA PAPANUORIN YUNG MGA GUSTO MO KASI WILLING AKO. 

EH IKAW? WILLING KABA?

HINDI KO NA ALAM KUNG HANGGANG SAN PAKO MAGPAPANGGAP HANGGANG BDAY KO PA ATA TO OR WHOLE YEAR POTANG INA.

ALAM MO TANGGAP KITA AS WHOLE PERSON, AND HINDI KO TANGGAP IS HINDI MO KAYANG MAGPAKALALAKI, DUWAG KA, HINDI MO KAYANG TUMANGGI, MAS MATTER PA YUNG IBA KAYSA SA GIRLFRIEND MO? TANG INA GALING MO TALAGA BILIB NA BILIB AKO SAYO. 

MAHINA KA AT HINDI MO KAYANG MAGPAKATOTOO AKO? WALA NANG NATIRA SAKIN KAYA OKAY LANG KAHIT SIRAAN MO KO HINDI KO IKAHIHIYA YUN KASI YAN YUNG MGA TIME NA MAHAL NA MAHAL KITA AT WALA KANG GINAWA KUNDI YOU TAKE IT AS NAMBLABLAME AKO OR NANUNUMBAT OR PINAGIISIPAN NA NAMAN KITA NG MASAMA.OO PAGISIPAN KITA NG MASAMA ALAM MO KO KKUNG BAKIT? DAHIL HINDI KA NAGING LOYAL. IF YOU REALLY LOVE ME KAHIT MAGALIT AKO MAGIGING OPEN KA PARIN KASI I DESERVE TO KNOW IT. 

GAGO KABA?  ALAM MO MAPAPAGOD KA RIN SA PAGIGING SINUNGALING MO KASI ALAM MO KUN GBAKIT HINDI MO LANG NILOKO AKO, NILOLOKO MO PATI SARILI MO AT LAHAT NG TAO. 

HINDI LAHAT NG GUSTO MO MAKUKUHA MO, KAILANGAN MONG GAWIN LAHAT PARA MAKUHA MO ULIT. WAG KANG MAGREKLAMO DAHIL AKO HINDI NAPAGOD NA INTINDIHIN YANG PAGKAPARANOID MO YANG UGALI MO. 

SALITANG ‘’UNFAIR’’ YAN YUNG PINAFEEL MO SAKIN OO AAMININ PINAFEEL KO RIN YUN SAYO PERO AWARE AKO EH IKAW? AWARE KA BA?

TINURUAN KA BA NIYA NA WALANG MALISYA? GOOD INTENTIONS? WALANG GINAGAWANG MASAMA? KAMUSTA YUNGACTIONS NYO NAGTUGMA BA? SA GALAW NYO. GAGO KABA? GAGO BA KAYONG DALAWA? 

 ALAM MO NA NGANG NAGSESELOS AKO WALA KANG GINAWA MAS PINILI MO YUNG KASIYAHAN KAYSA SA IKASASAYA NG RELASYON NATIN. AYY? BAKA HINDI KA NA MASAYA SA AKIN MAYBE YAN YUNG KAILANGAN MONG MASAMPAL SA KATOTOHANAN. 

SAYA SOBRANF SAY HANGGANG SUMMER DALA KO PARIN TO 

UMASA AKO SA PUTANG INANG ‘’SOLUTION MO’’ NA HANGGANG KAHIT KAKAUNTI HINDI MO MAGAWA GAGO.  

AYYYY!!! FRIENDS LANG PALA KAYO KINGINA NAKALIMUTAN KO! OR GUSTO KO SANA ICONVINCE YUNG SARILI NA YUN TALAGA PERO MANINIWALA LANG AKO IF TUMUGIL KA NA SA PAGKABAKLA MO GAGO. 

NAKAKA SUPER EGO BOOST BA? ANG SAYA BA? HINDI MO NAISIP NA MAS IAKAKAEGO BOOSTMO YUNG PAGTANGGI. 

GAGO KA NGA! HINAYAAN MONG MAY GAGONG SUMISINGIT SA RELASYON NATIN. GAGO KA NGA TALAGA! HINAHAYAAN MO NA MABALIW AKO SAMANTALANG IKAW BUSY SA KAKASHARE NG FLAWS KO SA IBA. 

KINGINA TANGGAP MO NGA AKO GAGO! GALING MO TALAGA. 

AKO DINEDEFEND PA KITA SAMANTLAGANG AKO ISINUKA MO KO NUNG TANGINANG UMALIS KA. HINDI MO KWINENTO KUNG GAANO AKO NAGMUKHANG TANGA MAKITA KA LANG. HINDI MO KWINENTO KUNG GAANO AKO NAGEFFORT SAYO GAGO KA. 

SASABIHAN MO KO NGAYON NA NANUNUMBAT? HINDI TO SUMBAT ANG MEAN KO LANG PUTANG INA GUSTO KO MALAMAN MO NA MAHIYA KA.

GINAWA KO YUN PARA HINDIISUMBAT SAYO LAHAT GINAWA KO YUN PARA MARAMDAMAN MO NA LAHAT GINAGAWA KO SAYO IM SHOWING YOU THAT I CHANGE FOR THE BETTER.

IM TIRED TO IMPRESSED IM TIRED FOR NOT BEING GOOD ENOUGH TO YOU. 

NUNG SINABI KONG ILABAS KO LAHAT ANYARE? 

BIGLANG NAGING KASALANAN KO PA YOU ASKED ME AND I ANSWER.

TAS POTANG INANG IKAW TONG MAGREREKLAMO OR MAY REACTIONS SA MGA SINASABIKO. GAGO KABA? NIREREJECT MONG PAKINGGANG YUNG FEELINGS KO? 

AKALA KO BA MAIINTINDIHAN MO? AYY OO NGA PALA IBA KASI INIINTINDI MO GAGO KAPAKANAN NG IBA INIITINDI MO PERO YUNG GIRLFRIEND PANG SAMPU LANG ATA. 

MAY CARE KA BA TALAGA SAKIN? PRIORITY MO BA TALAGA AKO? 

DINEDEFEND MO BA TALAGA AKO? GALING MO TALAGA SALUDO AKO SAYO.

AY BAKA OPTION MO LANG AKO OR YOU JUST AFRAID OF BEING ALONE.

GAGO ANO AKO? HAPPY PILL MO? NA GAGAMITIN LANG PAG KAILANGAN GAGO HINDI AKO GANUN. I DESERVE MORE THAN THAT GAGO.

TRINEAT MO BA AKO NA AKO LANG? HINDI GAGO KA KASI PINAFEEL MO SAKIN NA  GANITO ‘’MAGADJUST KA NEED KO MUNANG UNAHIN TO KAYSA SAYO’’ GAGO GANYAN NA GANYAN KA.

MAGSINUNGALING KA PA PAGPATULOY MO YAN TATAGAL TAYO DYAN.

IF MAGKAROON TAYO NG PROBLEMA ASAHAN MONG MAHIHIRAPAN KA KASI NILOLOKO MO YUNG SARILI MO MAGPAKATOTOO KA. 

UMALIS KA KUNG GUSTO MONG UMALIS NAGAWA MO NA KAYA MO RIN GAWIN ULIT. TULUNGAN PA KITA KUNG GUSTO MO KASO BUSY AKO EH.. BUSY AKO NA MAHALIN KA AT ALAGAAN KA BUSY AKO KAKAFOCUS SAYO.

HINDI KITA INENCOURAGE AG OPEN UP YES I ADMIT THAT MISTAKE. 

 NOW NA NAKACHILL NA LAHAT NUNG NAGTANONG AKO NANLAMIG KA AY SO HAPPY HAPPY LANG GANUN? KAPAG TINANUNG KITA KUNG KAMUSTA KA BAKA HANAPAN MO NA NAMAN NG KADRAMAHAN YUNG PINAGSASABI KO. KAPAG KINOCOMPLEMENT KITA POTA MOST LIKELY ‘’MEH’’ EXPRESSION MINSAN PA NGA IGNORE LANG OR CHANGE TOPIC. GALING MO TALAGA GAWIN KO KAYA UNG GINAGAWA NIYA SAYO. NANDYAN LANG PAGMAY KAILANGAN, KUKULITIN KITA KASI BORED AKO, I’LL MAKE YOU FEEL SHIT AND GUSTO KONG TRATO MO KO NA AKO YUNG PRINSESA AT DYAN KA LANG SUMUNOD KALANG KAPAG TUMANGGI KA MAGAGALIT AT I WOULD SAY THINGS THAT WOULD MAKE YOU FEEL ITS YOUR FAULT AND HATE KITA, TAS PABEBE KO LANG PALA YUN I WOULD MAKE YOUR MIND GO CRAZY HANGGANG SA MABALIW KA KUNG PANO MO KO MAPAPAIMPRESS OR PANO KITA MAPAPANSIN.

ITO PA YUN NAGCOCOMMENT SIYA ABOUT SA HOBBIES MO NA SOUNDS POTANG INANG IMMATURE OKAY LANG SAYO. IF AKO NAMAN PARANG PUTANG INA SOBRA KANG MAOFFEND. GAGO KA RIN NO.

SIGURO KAPAG NAGJOKE YUN SAYO YUNG TAWA MO HANGGANG SA IBANG BANSA MAKAKAABOT BAKA MAKAABOT KILA MOLLY LOL.  

PAG PATULOY MONG MAGING BULAG SA KATOTOHANAN. YANG KASIYAHAN MO KAY PHONY. WALA AKONG PAKIALAM KUNG HINDI MO NA AKO MAHAL OR WALA KA NG INTEREST SAKIN AT PINAKITA MO PA SA KANYA YUNG MGA SINABI KO GAGO KA AT NAGING SUPERIOR FEELING LALO SIYA GAGO KA TALAGA.    

WALA AKONG PAKI IF MAKIPAGHIWALAY KA SAKIN KASI ALAM KO SA SARILI KO KAHIT PAPANO PINATUNAYAN KONG PINAGLABAN KITA.

EH IKAW? PINAGLABAN MO BA AKO GAGO. WALA KANG IBANG INIISP KUNDI STRATEGIES KUNG PANO UMALIS AT MAGLANDI GAGO. 

ANG GALING MO TALAGA! BILIB AKO SAYO AT SOBRANG LABO MO AT MAGSAMA KAYONG DALAWA CONFIDENT AKO NA MAGWOWORK KAYO LOL