#Anouk Ferjac

[flashfuckingflesh]

A Boy's Imagination Can Conjure Up EVIL Death and Sex. "Viva La Muerte" reviewed! (Radiance Films / Limited Edition Blu-ray)

“Viva la Muerte” Limited Edition Won’t Be Around Long. Grab Your Copy Here! At the peak low of the Spanish Civil War, naïve adolescent boy Fando doesn’t understand what is happening between the Catholic-blessed fascist takeover of his country nor exactly why his father was arrested and what has since happened to him.  He stumbles upon letters written by his mother suggesting that she had…

[rebel-girl-queen-of-my-world]

Peppermint Soda (Diabolo menthe, dr. Diane Kurys, 1977) is underappreciated as a realistic chronicle of two sisters' early experiences of misogyny, predatory men, abuse (many of their teachers are absurdly cruel), cluelessly detatched parents, potential queerness, and - most interesting to me - political awakening.

Things suddenly Get Real when the girls are discussing politics in class and whether they should be learning about them. Frederique (Odile Michel), the elder sister, expresses anxiety about the nuclear bomb, but most of the girls are apathetic or joking until classmate Pascale (Corinne Dacla) recounts an antiwar demonstration she witnessed in 1962. The march was attacked by police outside the Charonne Metro station, killing nine including Daniel Féry, a 15 year old boy:

This sparks Frederique's political awakening - she becomes an antiwar activist and finds herself dealing with opposition from her mother (Anouk Ferjac), who thinks at 15 she is "too young" to be thinking about politics. Frederique reminds her mom that their Jewish identity makes it impossible to sit on the sidelines - that the problem of fascism will affect them if they don't act. Unbeknownst to her mother, hate is embedded in the power structures around them:

We stan an antifascist queen.

Frederique does experience antisemitism at the hands of a former friend during a communists vs. fascists fight at their school, and to make matters worse, she loses a close friend Perrine, who betrays Frederique when asked to take some moral stance - instead picking up her books and going to sit with the fascist girl, their formerly mutual friend:

How familiar does this feel? Fuck Perrine.

Frederique receives support from Pascale, and the two become good friends... and potentially more, given the lengthy gaze they exchange later in the film:

Anyway, this movie is underrated and I was sad when combing Tumblr for appreciation that there was limited actual commentary on what an apt coming-of-age film this is for young people in this moment. From suddenly noticing the leers of the men around you, to adults in your orbit continually minimizing your problems, to being penalized for following your conscience, Peppermint Soda feels almost as relevant now as it did in 1977.

[modestane]

Anneler, kızlar ve arkadaşlar: Peppermint Soda

Ahh, ben olup da bu filme bayılmamak mümkün mü?

Geçen gün tekrar izleyince düşüncelerimi derleyip toplamadığıma hayıflandım. Kendimi hazırlıksız yakalamayı sevdiğimden herhalde, herhangi bir detayına takıldığım filmlerin hakkında kolaylıkla yazıyorum, böyleleri kaçıyor. Pastel renkleriyle ve küçük dünyalara ait küçük sevinçler, küçük zaferler ve küçük hayal kırıklıklarıyla mükemmel bir film Peppermint Soda.

Film, boşanmış anne ve baba arasında gidip gelen iki kız kardeş Anne (Eléonore Klarwein) ve Frédérique'in (Odile Michel) bir sene içerisinde yaşadıklarını, onların zihnindeki zaman çentikleriyle, yaz tatilinden bir sonraki yaz tatiline kadar anlatıyor. Ortaokuldaki Anne ile liseli ablası Frédérique arasında sadece iki yaş var, ama yönetmenin (Diane Kurys) bildiği üzere, bu iki yaş dünya kadar fark yaratıyor. Frédérique, ince külotlu çorap giyip sigara içer, erkeklerle partileyebilir ve politik eylemlere katılırken, Anne, tüm bu ayrıcalıklardan muaf, her ergen kadar merak ve kendinden utanç dolu. Kızların annesi (Anouk Ferjac) ise ayrı bir hikâye; her bir kızıyla ayrı sebeplerden ötürü çatışırken (ve bu çatışmalara dair kendi içinde de çatışırken), en az onlar kadar kimliğini ve aşkı arıyor, beğenilmeyi arzu ediyor.

Film, iki kardeş arasındaki dostane rekabet ve çekişme, dağılmış ailelerdeki hassas dengeler, kadın cinselliğinin bizzat kadınlar tarafından yok sayılması/bastırılması/kınanması, yeni yetme aşkların uçuşkanlığı, o yaşlarda aileden çok daha yakın olunan arkadaşlar ve bu arkadaşıkların kırılganlığı gibi irili-ufaklı temayı, izleyicinin başını döndürmeden birbirine öyle güzel örüyor ki, tek bir an bile fazla kaçmıyor, insanı yormuyor. İzlerken elime bir fincan sıcak çay tutuşturulmuş, sırtıma bir hırka konmuş, üşüyen ayağıma yün çorap giydirilmiş, saçım okşanmış gibi huzur doluyorum.

Biraz da üzüntü vuruyor tabii.

1993 yılına, kendi ergenliğime dönüyorum ve Notre Dame de Sion'da geçen üç haftayı, armasını çok sevdiğim üniformamı, anlamasam da tahtadan defterime geçirdiğim vocabulaire listelerini, renkli tükenmez kalemlerimi, projeksiyonla izlediğimiz animasyondaki Fransızca diyalogları, ayaklarının yerinde küçük tekerlekler varmış gibi avluda süzülerek gezen rahibeleri, her yeni öğrenci gibi serviste maruz kaldığım zorbalıkları, anneannemin salonunda bitkilere sırtımı dönüp zevkle ödev yaptığım sessiz saatleri, içinde olduğumdan büyüklüğünü tam kestiremediğim ama bunu yapmaya daha çok vaktim olacağını sandığım için analizini ötelediğim mutluluğumu hatırlıyorum.

Kendi Peppermint Soda hikâyem kısa kesildiğinden, bu tarz filmleri kana kana içmek iyi geliyor.

[reginadeinisseni]

Nous sommes tous des assassins (1952) Bande Annonce VF [HD]

Un soldato, ottuso e ignorante, sopravvissuto alla seconda guerra mondiale, continua a uccidere una volta finita la guerra. Quando provoca la morte di una guardia, viene condannato alla ghigliottina. Il suo difensore farà emergere durante il processo le responsabilità sociali dei suoi comportamenti devianti.

Note Cayatte, giornalista e avvocato, al 13° film affronta il suo tema prediletto: il film è un appassionata requisitoria contro la pena di morte. Alle volte un po' didascalico, ma nel complesso un'opera avvincente. Scritto dal regista con Charles Spaak. Premio speciale della giuria a Cannes.

Siamo tutti assassini (Nous sommes tous des assassins) è un film del 1952 diretto da André Cayatte, vincitore del Premio Speciale della Giuria al 5º Festival di Cannes.[1

Titolo originale Nous sommes tous des assassins Paese di produzione Francia, Italia Anno 1952 Durata 115 min Dati tecnici B/N Genere drammatico Regia André Cayatte Soggetto André Cayatte, Charles Spaak Sceneggiatura André Cayatte, Charles Spaak Fotografia Jean Bourgoin Montaggio Paul Cayatte Musiche Raymond Legrand Scenografia Jacques Colombier Interpreti e personaggi Marcel Mouloudji: René Le Guen Raymond Pellegrin: Gino Bollini Claude Laydu: Philippe Arnaud Louis Seigner: abate Roussard Georges Poujouly: Michel Le Guen Louis Arbessier: avvocato del tribunale dei minori René Blancard: Albert Pichon Amedeo Nazzari: dottor Detouche (versione italiana) Jean-Pierre Grenier: dottor Detouche (versione francese) Yvonne Sanson: Yvonne Le Guen (versione italiana) Jacqueline Pierreux: Yvonne Le Guen (versione francese) Antoine Balpêtré: dottor Albert Dutoit Léonce Corne: capitano Girard Henri Crémieux: avvocato di Bauchet Jean Daurand: Girard, l'uomo della cabina telefonica Yvonne de Bray: prima cenciaiola Lise Berthier: seconda cenciaiola Guy Decomble: un ispettore Monette Dinay: la ragazza di Charles Julien Verdier: Bauchet Yvette Etiévant: moglie di Bauchet Juliette Faber: Francine Saulnier Paul Faivre: Biribi Anouk Ferjac: Agnès Paul Frankeur: Léon, capo delle guardie Renée Gardès: madre di Le Guen Jérôme Goulven: Noblet Elisabeth Hardy: madre della bambina François Joux: Saulnier Alinda Kristensen: donna svedese Charles Lemontier: procuratore Roland Lesaffre: detenuto barbiere Liliane Maigné: Rachele Daniel Mendaille: carceriere capo Eliane Monceau: amica di Dutoit Jacques Morel: Charles Jean-Paul Moulinot: direttore della Santé Lucien Nat: avvocato dell'accusa Line Noro: Louise Arnaud, madre di Philippe Marcel Pérès: Malingré André Reybaz: padre Simon Alexandre Rignault: gendarme Solange Sicard: madre di Agnès Sylvie: Laetitia Bollini, madre di Gino Georges Tabet: la pianista Jean-Marc Tennberg: Fredo André Valmy: il piccolo Louis François Vibert: madre di Mousset Henri Vilbert: signor Arnaud

[letterboxd-loggd]

Peppermint Soda (Diabolo menthe) (1977) Diane Kurys

April 24th 2022

[filmaticbby]

Peppermint Soda (1977) dir. Diane Kurys

[whatamigonnawatchtoday]

Je t’aime, je t’aime

1968. Science Fiction

By Alain Resnais

Starring: Claude Rich, Olga Georges-Picot, Anouk Ferjac, Bernard Fresson, Claire Duhamel, Irène Tunc, Vania Vilers, Van Doude, Dominique Rozan...

Country: France

Language: French

[watchingalotofmovies]

I Love You, I Love You

I Love You, I Love You    [trailer]

After attempting suicide, Claude is recruited for a time travel experiment, but, when the machine goes haywire, he may be trapped hurtling through his memories.

An unusual time travel movie, especially given its age, and it sure is a little confusing. After a while you are at least able to piece together Claude's relationship with Catrine and what happened to her.

The editing does an excellent job to let the viewer feel the fractured nature of time and Claude's memory.

[oldfilmsflicker]

Diabolo menthe, 1977 (dir. Diane Kurys)

[dare-g]

Long Live Death (1971)

[clemsfilmdiary]

Je t’aime, je t’aime (1968, Alain Resnais)

4/14/19

[genevieveetguy]

- Don’t be modest. - I do what I can.

The Trip Across Paris (La traversée de Paris), Claude Autant-Lara (1956)

[randomrichards]

This Man Must Die

[cineboutique]

Je T'aime, Je T'aime (1968)

[boireuncoup]

[womenattheirpiano]

Anouk Ferjac as Clara Schumann, in Monsieur Schumann, dir. Bernard Queysanne, 1978