#AŞK ADAM YA

[t1dhypatia]

😽😽

[my-lov3]

Gelde ağızlarına sıçma şimdi

[yorgunherakles]

ölümün basit sözcükleri: - "olamaz!" - "neden, neden?" - "sonsuza dek" vb.

roland barthes - yas günlüğü

[blue-eyed-giant]

hoşlandığım insanlar hayatımı terk etmeyin challenge

[nesrin-c]

Akşama yemeğim hazır. Pilav ve kurufasulye. Baran da, Umut da çok sever.

Haklısınız.

Kim onlar değil mi?

Baran eşim, Umut oğlum.

Umut sekiz yaşında. Canımın içi, kara gözlü, kıvırcık saçlı, susmak bilmeyen, yerinde duramayan bir çocuk. Hayatımın anlamı...

Geç evlendim ben.

Bizim buralarda alışık bir durum olmasa da, evlenmeden, çoluğa çocuğa karışmadan önce okulumu bitirmek istedim. Hep derim, kız çocukları okumalı, iyi yerlere gelmeli, erkeğin eline bakıp, şiddeti, eziyeti, yokluğu, kader deyip sineye çekmemeli.

Ailem itiraz etse de, inadımı kıramadılar. Laf aramızda, zaten oldum olası, burnumun dikine bir kızdım. Beni Kur'an kursuna yollarlardı, ben sokak aralarında kuşlarla beraber şarkılar söyler, boyumdan büyük hayaller kurardım. Akranlarım, eğlencelerde, doğum günlerinde, düğünlerde, konuşmaya bile çekinirken, ben en güzel elbiselerimi giyer, ter içinde kalana kadar güler, eğlenir, dans ederdim. Arada bir annem beni çekiştirip "Ah be kızım, bir parça hanım hanımcık ol!" dese de, olamazdım. Hanım hanımcık olanların düşleri yoktu, bilirdim.

Ellerime bakıyorum.

Bir zamanlar kınalar yaktığım ufacık ellerim yok artık.

Zaman bir nefeste geçiyor ve sanırım insanın önce elleri yaşlanıyor.

Sanki, bir zamanlar, şu sokaklarda koşuşturan, yaramazlık yapan, "Anne n'olur beş dakika daha oynanayım." diye ısrar eden çocuk ben değilmişim gibi.

Nerede şimdi, kırık aynasını eline alıp, saçlarını tarayan ve bir sürü pembe tokalar takan küçük kız?

Garip...

Dışarıda inceden bir Eylül yağmur var. Kasvetli havaya rağmen çocukların kahkahaları duyuluyor.

Aralarından Umut'un sesini ayırabiliyorum. En çok da onun sesi geliyor. Eşek herif!

Yine birazdan üstü başı toz toprak içinde gelecek eve, biliyorum. Nefes nefese ayakkabılarını bir kenara atıp, gözlerimin içine bakacak ve "Anne ben acıktım." diyecek. Sonra ben yine dayanamayıp, onu kollarımın arasına alıp, o kirli yanaklarını, gözlerini, saçlarını öpeceğim, boynunu koklayacağım.

Ah oğlum benim!

Ah Umut'um!

Sen niye hep dağ çiçekleri gibi kokuyorsun, her defasında başım�� döndürüyorsun.

Anne olduğumdan beri daha kaygılı biri oldum çıktım. Sizde de öyle mi? Hani, Umut eve biraz geç kalsa ya da ne bileyim, camdan bakıp, yakınlarda göremesem, kalbim yaralı bir kuş gibi kanat çırpmaya başlar. "Ya başına bir şey geldiyse..."

Eşim Baran bu halime üzülür, "Yapma canım, kötüyü çağırma." der ama anneyim işte, ne yapayım.

Baran güzel bir adam. Okulun son yıllarında tanıdım onu. Önce arkadaş olduk. Baktık ki, çok iyi anlaşıyoruz, "hadi öyleyse evlenelim." dedik. Baran bana, kucak dolusu papatya ve Ahmet Arif şiiriyle evlenme teklif etti. Papatya, Ahmet Arif, Şiir, Baran, aşk...Kabul edilmez mi hiç!

Tıpkı hayalimdeki gibi bir evde oturuyorum.

Küçücük, mütevazi, duvarları mavi boyalı, bir köşesi kitaplarla dolu ve güllü dallı perdeleri olan bir ev. İnanın, sevgisiz insan sarayda da otursa, mutsuz olur. Çocukluk arkadaşımlarımdan biliyorum. Yarası çok olana, para merhem olmuyor.

Çok gevezelik ettim değil mi?

Ama ne yapayım, oldum olası konuşmayı seviyorum. Kimseyi bulamazsam, kendimle konuşuyorum. Gülmeyin ya! İnsanın kendi kendine konuşması kadar güzel bir şey yok dünyada. Deneyin, bana hak vereceksiniz.

Ha, bir de çok güzel türkü söylerim ben. Arkadaşlar falan bir araya geldiğimizde, ısrar ederler, "Hadi, bir tane söylemeden olmaz." derler.

Dost kırılır mı hiç!

Şu karşı yaylada göç katar katar

Bir güzelin derdi serimde tüter

Bu ayrılık bana (bize) ölümden beter

Geçti dost kervanı eyleme beni

Şu benim sevdiğim başta oturur

Bir güzelin derdi beni bitirir

Bu ayrılık bize zulüm getirir

Geçti dost kervanı eyleme beni

Pir Sultan Abdalım kalkın aşalım

Aşıp yüce dağı engin düşelim

Çok nimetin’ yedim helallaşalım

Geçti dost kervanı eyleme beni...

Bu türküyü her söylediğimde, gözümden iki damla yaş gelir. Neden bilmem ama sadece iki damla yaş! Sanki bu türküde benden bir şeyler var. Sanki, beni incitmişler, canımı yakmışlar, kalbimi kırmışlar da, ben kimselere söyleyeyemişim gibi...

Duvardaki takvime gözüm takıldı şimdi.

8 Eylül 2051

Off! Ben ne vakit otuz beş yaşında koca bir kadın oldum!

Olsun, her yaşın kendine göre bir güzelliği var. İnşallah çocuklarımız da, otuzları, kırkları, elli, altmış, seksen hatta yüz yaşları görür.

Hah, kapı çaldı, nihayet benim eşek geldi.

Hadi bana müsade. Gideyim de yine bıktırana kadar onu öpüp koklayayım.......diye, bütün bunları yazmak isterdim ama yazamam. Çünkü ben sekiz yaşındayken öldürüldüm.

Ben Narin Güran.

Cesedi on dokuz gün sonra derede bulunan o elleri kınalı kız.

Büyüyemedim ben. Baran ile evlenemedim ve Umut'um hiç olmadı.

t a m e r d u r s u n

#tamerdursun #naringüran #hepimizincesedinideredebuldular

[hataysekshikayelerisblog]

Tatlı Komşum! (3) (Furkan 31 Y., Manisa)

Artık hafta içi en az 3 bazen 4 kez aşk yuvamızda buluşuyor, sevişiyor, sikişiyorduk. Çalışmadığım için Cumartesiler en rahat günlerdi. Öğlen saatlerinde eve gidiyor, saat en az 15:00 - 16:00'ya kadar kalıyorduk.

Nisan sonuydu. Biraz işi olduğu için erken buluşup erken ayrıldık. O gittikten sonra ortalığı toparladım biraz, normalde o yapardı. Çöpleri topladım, çarşafları değiştirdim. Kirlileri bir poşete koydum, o yıkattırıp getiriyordu. Çöpleri alıp kapıyı kilitlerken, apartmana bir kadın girdi. Sese refleksle kafamı çevirdim. Kapalı bir kadındı, ama ince, uzun boyluydu ve bembeyaz bir yüzü vardı. Klasik manto değil pardesü giymiş, başında türbanı, gözleri delecekmiş gibi bakan bir koyu siyah.

Kafam orada bakakalmıştım. Tam geçeceği sırada kenara çekilip yol verdim. "Merhaba!" dedim. "Merhaba!" dedi sıcak samimi bir tavırla elini uzattı. Kapalı olunca çekinir selamsız sabahsız geçer derken, "Hatice ben, üst katınızda oturuyorum. Sizde bizim gibi gurbetçi misiniz?" dedi. "Anlamadım? Furkan ben bu arada!" dedim. "Her zaman olmuyorsunuz da, benim de oğlum Fen Lisesini kazandı Sarıgöl'den geldik. Hafta sonları gidiyoruz da, bu hafta sonu biz gitmedik, kocam geldi!" dedi. Kadın ayaküstü hayat hikayesini anlattı.

O arada bir adam girdi binaya. "Eşim Ahmet!" dedi. Adam gayet kibardı. Memnun oldumdan sonra ayak üstü sohbet ettik. Ona, Pazarlamacı olduğumu, haftada 4 gün geldiğim için otelden ziyade ev tuttuğumu, daha rahat ettiğimi söyledim. Adam da öğretmenmiş, aynı zamanda ailesinin arazilerinde çiftçilik yapıyormuş. Onlara, "Davet etmek isterdim, ama pazarlamacı evi, kahvem falan yok!" dedim gülerek. "Aaa, olur mu, biz bekleriz!" dedi kadın. "Bir ihtiyaç olursa kartvizitimi vereyim!" dedim, hemen sonra da, "Aaa kartvizitler arabada, ben numaramı vereyim!" diye kıvırdım. Adam aldı numaramı. O arada kadın da telefonunu çıkarıp kaydetti. Adam, "Hafta içi 4 gün burdaymışsınız, bizimkilere göz kulak olursunuz!" dedi adam. "Memnuniyetle!" dedim. Vedalaşıp ayrıldık. Ne kadar iyi niyetli samimi insanlar diye geçirdim içimden.

Ertesi hafta, fazla mesailerim çok biriktiği için yerine bir haftalık izne çıkardılar. Pazartesi eşlerimiz işe gidince Ebru bize geldi, aşk yuvasını beklemeye gerek yoktu. Öğlen çıktım, bir iki arkadaşa uğradım, hepsi esnaf, yanlarında çok durulmuyor. Canım sıkıldı. Ne yapsam, ne yapsam diye düşünürken aşk yuvasına gideyim dedim. Toparlar düzenlerim. Belki Ebruyu ararım, 1 saat de olsa gelir diye düşündüm.

Tam evin önüne gelince üst kat penceresi açıldı, Hatice birşeyler silkeliyordu. Kafamı kaldırıp gülümsedim ve "Kolay gelsin!" dedim. O da gülümseyip, "Sağol!" dedi, sanki sesi duyulsun istemez gibi. İçeri girdim. Genelde benden 10 dakika sonra, ya da 10 dakika önce gelirdi Ebru.

20 dakika sonra mesaj geldi, "Kahve ikram edeyim. Pardon Hatice ben." yazıyordu. "Zahmet olacak, içerim!" yazıp, iki dakika sonra yukardaydım. Kapının arkasında bekliyormuş, zili çalmadan açtı. "Buyrun..." dedi kısık sesle. Geçtim. Kahveleri yapıp getirdi. Başörtüsü gibi birşeyi ensesinden bağlamış. Eşofmanlarıyla gayet günlük kıyafetliydi. "Kusura bakma ev hali!" dedi. "Yok, gayet şıksın!" dedim.

Hatice, "Baktım genelde 10 dakika önce ya da sonra gelirdi misafirin, bu kez gelmeyince, sanırım yalnız dedim, kahveye çağırayım diye düşündüm!" dedi. Soran gözlerle baktım. Hatice, "Ne yapayım fazla eşya getirmedik, 5 dakikada bitiyor evi toparlama işi, sonra tüm gün ya pencereden bakıyorum gelene gidene, ya da internette geziniyorum. Apartmanda karşı dairemdeki yaşlı teyze, o da torununu okutmaya gelmiş, kulakları duymuyor, sohbet edilmiyor. Üstte üniversiteli kızlar var, karşılarında da oğlanlar onlar, karşılıklı birbirlerindeler. Evde can sıkıntısı, çarşılara çıkıyorum, ama avare avare dolaşılmaz ki. Altta da sizler varsınız, karşı daire de sizin gibi kullanıyor herhalde, onlar ayda 1-2 gidip geliyor ama!" dedi gülümseyerek.

"Madem bu kadar biliyorsun, o bayan arkadaşım, ikimiz de evliyiz, o da burayı kiralamış!" dedim. "Anladım zaten! Seslerden anlamıştım. Daha önce sessiz sakin bir üniversiteli Salih oturuyordu, yatay geçişle memleketine gitti, maddi durumlar..." dedi. O an (Salih gitmese iyiydi!) der gibi bir hüzün geçti gözlerinden. Kadın bu kadar şey anlatmış, eve kahveye çağırmış, sorun çıksa ne olur dedim kendimce. "Salih'le yakındınız sanırım?" dedim. Utandı mı ne, kafayı eğdi, "Evet, gitmesine üzüldüm!" dedi. "Salih gider Furkan gelir, dert etme!" dedim gülerek.

Kahve boşlarını alıp mutfağa gitti. Birkaç dakika gelmeyince kalkıp mutfağa baktım, yok. Yan odanın kapısı açıktı. Açılıp yatak haline gelmiş çekyatta pikeyi beline kadar çekmiş, sütyeni ve yastığa döktüğü kahverengi gür saçlarıyla yatmış, "Furkan gelsin artık!" dedi. Soyunup pikeyi kaldırdım. Güneş değmemiş bembeyaz vücudu resmen taş gibiydi. Güzelliği kıyafetlerinden bile belli olurken şimdi çırılçıplaktı. Yanına uzandığımda, dönüp kollarını boynuma doladı, "Öp beni!" dedi fısıltıyla. Dudaklarını dilini emerken karşılık veriyor, iki elimle göğüslerini okşuyor, arada yanaklarına, boynuna öpücükler kondurarak göğüslerine kadar inip, göğüs uçlarını emiyor, dilliyordum...

Ellerini sarmış, sırtımı omuzlarımı okşuyor, altımda inleyerek kıvranıyordu. Göbek deliğini dilleyip kasıklarına indiğimde kıvranışları daha da arttı. Amcığı çok hafif tüylüydü. Önce parmaklarımla amının dudaklarını açtım, sonra da dilimin ucunu değdirdim. "Offf!" dedi yine kısık sesle. Amını yaladıkça inlemeleri çoğalıp, çekyatta kafasını bir sağa bir sola atarak çırpınıyor, saçlarımı koparırcasına çekiştiriyordu. "Oyyyy, oyyy, sakın durma, sakınnn durmaaa!" diye inliyor, suları sanki o yol kenarlarındaki köy pınarları gibi akıyordu. Ağzım burnum sırılsıklamdı...

Yanına yatıp ona doğru döndüm, onu da sırtüstü yatırıp, benden taraftaki bacağını kaldırıp yarağımı amına soktum. "Offfff, çok güzel bir yarak bu, sik amcığımı, dağıt, dibini bulana kadar sokkk!" dedi. Kulağına, "Bir hafta izinliyim, hergün gelip sikeceğim seni, amını yarağa doyuracağım!" diyordum. "Gel sik, hatta hiç gitme, ohhhh, bütün gün sik istersen!" diye inliyordu. Uzun süre böyle siktikten sonra alta yatıp kucağıma aldım Hatice'yi. Şimdi o upuzun salçaları göğüslerinin üzerine düşmüş, zıplıyordu. "Ohhhh, ne güzel kazık gibi yarağa oturmak!" diye söyleniyor, giderek hızlanıyordu. Ben de alttan pompalamaya başladım. Karşılıklı hareketlerle resmen birbirimizi sikiyorduk. Titremelerinden, durup kasılıp tekrar başlamalarından orgazmlarını sayabiliyordum. Hatice üçüncü orgazmını yaşarken ben de döllerimi amının içine akıttım. Durup kasıp dışarı boşalma şansım olamazdı, çok dolmuştum.

Yanyana yatarken, "İçine boşaldım ama?" dedim. "Sorun yok!" dedi. Birer sigara yaktık. "İlk sen mi anlatırsın, ben mi anlatayım?" dedi. "Anlat!" dedim. "Ben Sarıgöl'den değilim, babam öğretmendi tayini çıkınca gittik, ortaokul ve liseyi orda okudum. Lise bitince 14 yıl önce (hesaba göre yaşıttık) aynı okulda görev yaptıklarından benden 10 yaş büyük kocamla evlendim. Babası Sarıgöl'de zengin bir çiftçi, yatılı öğretmen okulundan sonra üniversite okuyup gelmiş, hem çiftçilik hem öğretmenlik yapıyor. Kibar, görgülü, dürüst adamdır. Fakat ilk zamanlar benimle sevişirken ereksiyon sorunu yaşıyordu, benim çok güzel olduğumu, canımı yakacağından korktuğunu falan söylüyordu, eliyle boşaltıyordu..."

"Bir gece çok zorladım, yarı kalkıkken içime almaya çalışırken kalçalarından tuttum, o an farkettim ki irkildi. Ben de parmağımı arka deliğine doğru kaydırıp bastırdım, yarağı o zaman kalktı ancak, o gece hamile kaldım zaten. Sonra bir süre daha dokunmadı bana. Ben yine bir gece sırtı dönük yatarken parmağımı göt deliğine bastırıp yarağını elime aldım. Parmağım ikinci boğuma kadar girdi götüne, yine yarağı sertleşti ve sikti beni, ama parmağımı çıkarmama müsaade etmeden ve daha çok kıvıra kıvıra. Sonra ağlayarak anlattı, yatılı okurken yatakhanede normalmiş böyle şeyler, hatta üst sınıflar alt sınıflardan seçermiş. Bizimki kurtulamamış bundan, üniversitede de erkeklerle olmuş..."

"Bana, istersen boşanalım, ömür boyu sana bakarım dedi. Ama 3.5 aylık hamileydim. Ne der, nasıl açıklarız diye düşündük uzun zaman. Oğlumuz oldu. Sonrasında kalmaya karar verdim. İnternetten bir sürü oyuncak aldı ikimize de, ben onu belden takmalı yaraklarla siktim, götüne vibratör sokarken o da yarı kalkmış yarağıyla beni sikti. Defalarca tatillere gittik, birilerini bulup gerçek sikişler yapmak için, ama tüm çabalarımıza rağmen yapamadık, daha doğrusu ben yapamadım..."

"Sonra oğlumuz Fen lisesini kazanınca buraya geldik. Aşağıda tek kalan Salih'i gözüme kestirdim. Ama daha çok gençti. Tam birşeyler olabilecekken korktu sanırım. Ona sana anlattığım gibi anlatamazdım da, genç dedim okulda falan anlatır başkaları da musallat olur. Anlayacağın 2 ay önce seni gördüm eve girerken, sen her gelişinde arkandan ya da önünden kadın da geliyordu, anladım ve kocama söyledim. O da gelip seni görmek istedi. Cumartesi misafirin gidince dışarıdan geliyormuş gibi aşağı inip kapı önünde çıkmanı bekledik, anlayacağın sana tuzak kurdum dedi!" dedi.

"Böyle tuzağa can kurban dedim!" vücuduna dokunup. Uzanıp dudaklarından öptüm. Aşağıyı gösterip, "Ebru duymadığı sürece ben her zaman yanındayım, haberin olsun!" dedim. "Teşekkür ederim!" dedi, sarılıp dudaklarımı öpmeye başladı. "Benim gitmem lazım!" dedim (Sabah Ebru, öğlen Hatice, biliyordum ki karımın regl bugün bitti, akşama sevişmek isteyecek).

Giyinip çıktığımda Ebru'dan mesaj vardı, "Müsaitsen gel, kahve içelim, dükkandayım!" diye. "Geliyorum!" yazıp gittim. Dükkanından girdiğimde en az 4-5 eleman vardı. İlk denk gelen satış temsilcisine, "Ebru hanım?" diye sordum, "Buyrun, üst katta büroda!" dedi. Herhalde son günlerde yaşadıklarımdan olsa gerek, herkes potansiyeldi. Kadın önümden yürürken baktım Armut popo, gözüm götünde üst kata çıktık. Jaluzilerle kapalı camekanlı bir odanın sadece kapı camındaki jaluzi açık. Kadın kapıyı tıklatıp, "Ebru hanım, misafiriniz var!" dedi. Gerçekten kaliteli döşenmiş bir bürosu vardı.

Ebru beni görünce, "Gel canım, gel!" dedi. Bir an Ebru'nun bu rahatlığı aklıma takılıp, beni getiren kadına doğru baktım. Ebru, "Hımmm, komşum komşunla tanışmadın mı? Ayşe, bu da Furkan!" dedi gülerek.

[Furkan]

[edapostblog]

"SUFFE" ?!

Çok seneler önce bir gece rüyamda bir çöldeyim.

Baştan aşağı siyah Bedevi kıyafetleri içinde sadece gözlerini görebildiğim bir adam bağdaş kurmuş oturuyor arkasında beyaz badanalı bir mihrap var başka hiçbir şey yok.

Karşısında da 7-8 tane aynı siyah bedevi kıyafetleri içinde adamlar mihrabın önündeki adama doğru yarım halka olmuş oturuyorlar.

Ben arkalarından yaklaştım yarım halka şeklinde oturan adamların ortada oturanların iki elimde omuzlarını kenara ittirip mihrabın önündeki adamın önüne oturdum gözleriyle bana baktı ve sitem ettim.

"Aşk olsun ya "Resulallah" geliyorsunuz da bana haber vermiyorsunuz diye."

Gözlerindeki gülümsemeyi gördüm adamlara döndü dedi ki...

Geldi bizim "SUFFE"!

İlk defa bu "suffe" kelimesini rüyamda duydum.

O yıllarda çok şiir yazdığım için devamlı her odada hatta mutfakta masada bile bir kağıt kalem bulunurdu.

Gece hemen başucumdaki kağıda suffe kelimesini yazdım anlamını bilmiyordum çünkü.

Ertesi sabah Osmanlıca Türkçe lügâtı aldım elime suffe kelimesini aramaya başladım ve buldum.

"SUFFE"Resulullah efendimiz zamanında şehir dışından İslam dinini öğrenmeye gelen, bütün bakımları devlete ait olan öğrencilermiş.

Sadece üstleri çadırla örtülü yerlerde kalırlarmış.

Gözlerimden yaşlar boşandı "Elhamdülillah" dedim, Resulullah beni öğrenciliğe kabul etmişti. 🤲

🥺😢

[siyahtanbiiradam]

Hani bazen "neden yaşıyoruz ki, amaç ne" tribine girer ya insan, herkes gibi bana da olmuştu. Tam tarih veremesem de önemli olan bu değil zaten. Şöyle ki; o anda ben sadece hayattaki güzel anlar için yaşadığımı fark ettim. Mutlu olduğum, bir şey başardığım, güldüğüm, eğlendiğim anlar. Sonra o güzel anları düşündüm, hangi sıklıkla güzel şeyler oluyordu hayatımda? Sanırım pek sık sayılmazdı. Tanıyorum kendimi az çok. Öyle mutlu olmak için kocaman mutlulukları beklemem. Ufak şeyler de sevindirir beni (herkese olduğu kadar), ama buna mutluluk demek kelimenin içini boşaltır biraz. İnsanın mutluluğu kendi içinde bulabileceği safsatalarına inanmam şahsen. Yok yani, bildiğin aldatmaca. Biraz kafası çalışan mutsuzların, mutluymuş gibi hissetmek için uydurdukları yöntemler, gerçek mutluluğun önünü tıkayanlar bir bakıma. Mutluluk dıştan gelen etkenlerle tetiklenen sonra da bünyenin mecburen verdiği bir tepkidir bana göre. Yine de bilimsel dayanağı yok, şu an uydurdum. Şimdi bakıyorum hayatıma, şöyle bir genel tarıyorum. Güzel şeyler var elimizde, efendim iyi okul, tam iyi diyemesek bile bir aile, iyi bir kaç arkadaş. Ama bunlar artık sindirilmiş şeyler. Mutluluk cepten yemek değildir, olmamalıdır. "Ne güzel her şey yolunda, hayat çok güzel" kandırmacasına doyuyorsun bir şeyden sonra. Her şey yolunda değil aslında, her şey sıradan. Depresif belirtiler gösterdiğimi fark ediyorum bazen. Tabi bunu kendi başıma keşfettiğim için yanılma payı da bıraktım. Olmaya da bilirim. "hayattan sıkıldım" çerçevesinde bir şeyler yazacaktım. mutluluktan girdim, çıkamadım bir yerden. Evet Mehmet Pişkin’e geldik. Uzun zamandır tasarladığım hayalimdeki şeyi yapmış adam. Kullandığı cümleler, motivasyonu, düşünceleri ve realizmiyle adeta kendimi ekranda izliyormuş gibi hissettim. Tam aklımdaki şey buydu aslında ve kendisine aşk olsun, benden daha önce davrandığı için. İnsanoğlunun bütün bu gerzek çırpınışlarına ve bir zavallı gibi mutlu rolü yapmaya çalışmasına inat, göte göt demiş ve gitmiş. Mutsuz olduğu her halinden belli ve bununla yüzleşebilecek kadar cesur. Her gün, bıkmadan usanmadan mutluluk rolü yapanlara ve mutsuz olduğunu anlayamayacak kadar moron olanlara inat. Hangimiz kaçıp gidebilme cesaretini gösterebiliriz bu adam gibi? Aslında hayat çok güzel bak kuşlar çiçekler böcekler zırvalıklarına kanmadan hepsine bir siktir çekip gidebiliyoruz? Birçok insanın cesaret edemediği şeyi gerçekleştirmiş, hayatına son verme hakkını kullanmış. İnsan için en iyi ikinci şeyi bir parça geç de olsa kendi isteğiyle yerine getirmiş, iyi de yapmış. Ve açıkçası şanslı bir ölüm olmuş onun için. Herkes, istediği şekilde, son kez bir kadeh şarap, bir sigara içerek ve en önemlisi en sevdiği şarkıyı son kez dinleyerek ölemez. Ve belki bu kadar zaman niçin dünyada var olduğunu öğrenmiştir ölünce. “İnsan için en iyisi hiç doğmamış olmaktır. ikinci en iyi şey ise hemen ölmek." Siyahtanbiiradam olarak eski hesabımla birlikte yaklaşık 6-7 yıldır buradayım. Bu platformda çok güzel dostluklar edindim çok güzel insanlar tanıdım eğer bilmeden istemeden birinizin kalbini kırdıysam af ola. Hep beraber, bir şeyler denemeye devam. Hoş çakalın aşkla yaşayın çok güzel olsun hayatınız. Genellikle derin bir ıstırap içinde olsam da içimde hâlâ sükûnet, kusursuz düzen ve ahenk var. Çiçekler solar, kitaplar biter, şiirler olur, bana da elveda demek düşer. Zamanınızı çaldığım için özür diliyorum.

[dolunay66]

Erkekler ağlamaz hanımefendi. Ağlayamaz.

Yüzünü sigarasının dumanında döker yerlere

Püfür püfür içine çekip küfür küfür savurur içinde kırılmış ne varsa.

Bakışları bir düşer ki aşk olsun toplayabilene

Sizin fondötenler altına gizlediğiniz hüzünler tuz çatlağı bir yol çizer ağarmış sakalları üstünde

İçine içine akar gözlerinden dökülen ne varsa.

Erkekler ağlamaz hanımefendi

Dağ dır,duvar dır ,direk tir ya adam

Kurşun geçmez kaya dır ya

Ne arasın onda duygu dediğin

Ne bilsin bir kelebeğin kanadına yüklemeyi bir ömrü

Bir papatyanın yaprağında titremeyi.

Saçınıza düşen bir damla yağmurda erimeyi ne bilsin.

Öyle değil mi

Avuçlarına düşen nasırları sizin gül yüzünüzde sevmeyi ne bilsin.

Erkekler ağlamaz hanımefendi.

Utanmayı bilir sadece . Hemde yerin yedi kat dibine balıklama dalacak kadar utanmayı bilir

Bir de,bir de susmayı bilir adamlar.

Konuştukları duyulmayınca

O dağın,o duvarın, o kırk elli yıllık direğin üstüne bir yıldız ışıltısı düşmeyince susmayı bilir.

Erkekler ağlamaz hanımefendi. Ağlayamaz.

Küser sadece gözleri.

Yüreği küser.

Küser dilleri.

Toprak çeker sonra .

Toprak içer o hiç görülmeyen gözyaşlarını

Erkekler ağlayamaz

Yılmaz Pirinççi

[1duygusalhikayem]

Şimdi gidiyorsun

Git

Oysa senden tek bir damla istemiştim

Sana kocaman bir deniz sunmak için

Şimdi gidiyorsun

Git

Ne zaman başladı bu hikaye

Anımsamak zor

Gençtim

Hazırda fırtınalarım vardı dört nala sevdalarım

Komazdı öyle üç-beş nöbetleri

Geceler içimi acıtmazdı böyle

Bir insan bu kadar eksilebilir mi

Hatırlarsan sesine uyku kaçmış bir adam vardı

Bu şehrin biryerlerinde

Düşler ormanının gece bekçisi derdin sen ona

Gözlerinde gizledi o seni sen bilmedin

O adam bendim unuttun mu

Bak sevdiğin adam gülmeyi bile unuttu

Seni unutamadı

İşin kolayına kaçmadım

Uğruna ölmedim yani

Uğruna ölünecek sandığım biri için yaşadım hep

Sen bunu da bilmedin

Ben bir bakışına bin anlam yükledim

Sen aşka kestirmeden gittin

Bir hayatın özetini bırakıp avuçlarıma

Şimdi gidiyorsun

Git

Bana karanlığın ne demek olduğunu öğretmeden

Bütün ışıklarımı söndürüyorsun

Bu cehennem cinayetlerini işliyorsun

Sonra bunlara intihar süsü veriyorsun

Yazıklar olsun yazıklar olsun

Susuyorsun susuyorum susayacaklarım bitmiyor

Hani sen sevdiğini

Yarı yolda bırakacak kadar yüreksiz değildin

Düşmemeyi öğretecektin nerdesin nerdesin

Uzun lafın kısası yoktur

Anlatacağım çok şey var

Hoyrat bir rüzgar gibi geldin

Aklımı hayatımı dağıttın

Şimdi gidiyorsun

Git

Daha ayrılığa bile çarpmadan

Aşk bize döndü

Bir yılan gibi soktun koynuma kimsesiz geceleri

Artık ölüm sana dokunamamaktan kötü değil

Ama sana dokunmak da yasak bana

Göz çukurlarımdaki karanlık bunu anlatır

Sen var ya sen

Allah kahretsin

Yani şimdi

Gözleri sana benzeyen bir kızım olmayacak mı

Yani şimdi başkaları mı sevecek seni

Ben saçlarını okşadığım zaman

Ellerin öksüz kalırdı

Şimdi gidiyorsun git

Kahraman Tazeoğlu

[themaninlovewithblack]

Velhasılıkelam Aşk ... !

Aşk Hakkında Çok Okudum...

Çok Duydum,Çok Düşündüm Ve Nasıl Bir Sonuca Vardığımı Duymak ister misin?

İnsan Sahip Olamadığı Şeye Aşık Olur Kişiye Değil. Bu Bazen Bir Kadının Kaybettiği Babası Yerine Koyduğu Adam Olur Bazen Yorulduğu Yokluktan Onu Kurtaran Bir Şövalye Bazen Bir Adam için Dokunulmamış Bir Ten, Bazense Ona Tanrı Gibi Hissettiren Seks Deneyimi. Ve Bazen de Özgürlük. O Yüzden İnsanlar Gerçekten Kişilere mi Aşık Olur Sanıyorsunuz?

"Kaçan Kovalanır" Zırvalığı da Mı Aklınızı Karıştırmadı ? Elde Edemediğinize Bağlanıyorsunuz Farkında Değil misiniz ? Uğultulu Tepeler Neden Gök yüzüne Tutuldu , Çünkü Bunun Onaylanmayacağını ve Buna Sahip Olamayacağını Biliyordu.

Yusuf Atılgan Aylak Adam'da Bütün Kitap Boyunca Neden Bulamadığı Aşkın Yetişemeyeceği Otobüste Olduğunu Söyledi ?

Romeo ve Juliet, Düşman Ailelerin Çocukları Olmasa Yine de Ölür müydü Sanıyorsun?

Aşk-ı Memnu'da Bihter Hırslarının Kurbanı Mı Oldu ? Behlül'e Olan Aşkından mı? Hayır,Çünkü Aşk ve Edebiyat Dramadır.

Sonu Mutsuz Biten Hikâyeleri Herkes Daha Çok Sevmedi mi? Mutlu Bir Sona Sahip Olmadıklarını Bildiklerinden…

Titanik Batmasaydı,Romeo ve juliet Kavuşsaydı ve Bihter Ölmeseydi; Çalıkuşu'nda Feride, Kamran'ı Terk Etmeseydi; Yine de Efsane Olurlar Muydu?

Peki Ya ROSE …

Rose Gerçekten Jack'e Aşık Olsaydı Onun Ölmesine İzin Verip Kendisine Başka Bir Hayat Kurabilir Miydi? Filimdeki O Fotoğrafları Hatırlıyor Musunuz? Ata Biniyordu, Çocukları ve Torunları Olmuştu, Gülümsüyordu Ve Mutluydu. Jack Olan O büyük Aşkına Ne Oldu ? Çünkü Jack Olsun ya da Olmasın,Rose O Gün İmkansıza Aşıktı Porselen Kokusuna Aşıktı. Sonda Eline Aldığı Kırık Aynasına Yansıyan Kırışıklığına Aşıktı.

Çünkü Aşk Olmamaktır.

[deliyim-ki]

Hayatım zarif bir hanımefendi olmakla, Atarlı bir serseri olmak arasında gidip gelerek geçiyor...

Ama ikiside seni seviyor ADAM❤️

Konu aşk değildi ya

Neydi 🤔🤔

Şey

Günaydın yaşamak

Günaydın millet 😍

[hayatseninledir]

Nette tanışan iki genç arkadaş olurlar. zaman içinde sıkı bir dostluğa dönüşen beraberliklerini zedelememek için hiçbir zaman birbirlerini görmemeğe, fiziki özelliklerinden bahsetmemeye karar verirler.

ısimlerin, şekillerin olmadığı sadece ruhların derinliklerinden gelen en samimi duyguların dile getirildiği zaman ve mekan uns...urları...ndan soyutlanmış bir birliktelik içinde sürer dostlukları.

ve bir gün bakarlar ki birbirlerini tamamlayan iki varlık olmuşlar. yazışmadıkları gün hatta saat olmamaya başlamışlar. adeta nefes alış gibi doğal bir bütünleşme, isim takamadıkları bir aşk gelişmiş içlerinde. tüm beşeri sıfatlardan sıyrılmış, bambaşka bir halmiş bu.

aradan geçen zaman zarfında, artık kesinlikle birbirlerinden asla kopamayacaklarına inandıkları gün; tanışmaya ve evlenmeye karar vermişler.

ve ikisinin de çok iyi bildikleri bir kentin çok iyi tanıdıkları bir sahilinde buluşmak üzere anlaşmışlar.

hanımın elinde kırmızı güller ve dudaklarında sevgi dolu bir gülümseme olacakmış. erkek ise hiçbir alamet taşımayacakmış.

nihayet beklenen gün gelmiş. genç erkek sözleştikleri yere yaklaştıkça kalbi duracak gibi oluyormuş. ışler biraz değişmeye başlamış kalbinde. ya çok çirkin bir kadınsa sevdiceği, ya kör, topal ya da .....ise. biraz hata yaptığını düşünür gibi olmuş ama çabuk savmış bu kendine ve aşkına yakışmayan düşünceleri zihninden.

Karşıda elinde bir gül tutan ve sağa ,sola bakınan hanımı görmüş. İçi hop etmiş fakat dudaklarında beliren düş kırıklığını biraz olsun giderebilmek için bir, iki derin nefes almış ve son derece kararlı adımlarla hanımın yanına yaklaşmış.

annesi yaşında hatta daha da yaşlı, saçları pamuk gibi bembeyaz, yüzü yaşadığı yılların derin izleri ile buruşmuş fakat dudaklarında güzel bir o kadar da şaşkın bir tebessümle kendine doğru yaklaşan genç erkeğe bakıyormuş. gözleri bin bir soru ile kıpırdıyor, yorgun gözkapakları arada bir feri kaçmış gözbebeklerini uzaklara yönlendiriyor ama yaşlı kadın gözlerini genç erkeğin bakışlarına kilitlemeye çalışıyormuş.

zihninde çeşit, çeşit zıt fikirlerin koşuştuğu genç adam bir, iki yutkundu ve gücünün son raddesindeki bir hıçkırıkla,

"merhaba aşkım. nasılsın." dedi.

kadere teslim olmuştu. söz vermişti. biliyordu her şey olabilirdi. bir an gözlerini kapadı ve yazışmalarını hatırlamaya çalıştı. onca duygu dolu kelimeler, sevda yüklü vaatler, parlak gelecekler nasıl olmuştu da bu yaşı geçmiş hatunun kaleminden dökülebilmişti. bir türlü inanamıyordu fakat gerçek gün gibi ortadaydı.

yaşlı kadının elinde tuttuğu kırmızı güller aldı ve tarif edilemeyen bir duyguyla onları öptü. sonra elini uzattı ve,

"hadi kalkmana yardım edeyim aşkım. buradan uzaklaşalım. " dedi.

olanları anlamsız gözlerle seyreden yaşlı kadın dudaklarını araladı ve,

"ey oğul, ben yıllardır bu kelimeyi unutmuş anan belki ninen yaşta bir kadınım. neler oluyor anlayamadım ama o gülleri elimden niye aldın. onları bana şu ilerde oturan genç kız verdi. birini bekliyormuş, burada buluşacaklarmış. gelirse benim tarafımdan bu gülleri ona verir misin demişti. ben de o genci bekliyordum. yoksa o sen misin?"

genç adam bir an soluksuz kaldı, boğazında düğümlenen hıçkırık ve karmakarışık duygularla yaşlı kadının işaret ettiği yöne baktı. bir çift sevgi ve minnettarlıkla parlayan yeşil göz kendisine gülümsüyordu. telaşla yaşlı kadının ellerini öptü ve gülleri ona tekrar vererek işaret edilen tarafa koşmaya başladı. genç kız da ayağa kalkmış onu bekliyordu.

"seni izledim. şayet gülleri almayıp geri dönseydin sessizce buradan uzaklaşacaktım. seni doğru tanımışım aşkım.

İŞTE GERÇEK AŞKIN ANLAMI BUYDU ❤️

[vazgectimwagnerden]

"godzilla minus one"ı izledim. sanırım baştan sonra izlediğim ilk godzilla filmi. telefonda e. -bu da nereden çıktı? dediğinde şöyle dedim -sıcak yüzünden hiçbir şeye odaklanamayacak haldeydim ve hafif bir şeyler izlemek istiyordum.

(hafiflik mi. olaylar böyle gelişmedi.)

ilkin şu muhteşem müzik:

1954 tarihli ilk godzilla filminde canavarın sahneye çıkışını muştulayan bu müzik akira ifukube tarafından bestelenmiş. yıllar boyu sanırım tüm godzilla filmlerinde tema tekrar etmiş. bir leitmotif. youtube'da video altındaki japonca yazıları çevirdiğimde hep şöyle şeylerle karşılaşıyorum 68 yaşındayım.. 72 yaşındayım.. bu müziği her duyduğumda gözlerim yaşarıyor, tüylerim diken diken oluyor.

müzik diyorum, gerçekten çok güzel. 'slav marşı' gibi. ya da alien covenant'ta david'in kapıyı açıp, geminin bilgisayarına benim için-richard wagner, das rheingold- "tanrıların valhalla'ya girişi" bölümünü çal demesi gibi bir an.

godzilla, şu kuyruğuyla şehirleri yıkan, ağzından ateş çıkaran canavar değil mi- diye soruyor e. godzilla filmleriyle duygulanıyor muymuş japonlar?

evet diyorum, bir dinozor, ya da bir sürüngen, ya da ikisinin karışımı. duygulanıyorlar, çünkü onlar için bu sadece bir canavar değil, kimlikleriyle ilgili bir şey.

70 yaşına gelmiş japonların neden godzilla yüzünden duygulandıklarını bulmak, bu tam sana göre bir iş diyor e-

evet diyorum, bu prehistorik sürüngen, ya da dinozor, sanırım bir nükleer patlama sonrası uyanıyor-

radyasyona maruz kalıp mutasyona uğrayan toprak altında kalmış bir dinozordan mı bahsediyoruz? sesinden anlıyorum, ilgisini kaybediyor-

evet.. belki.. ama.. diyorum, bak, tarih 1954! ikinci dünya savaşı biteli çok olmamış.

şimdi yeniden beni dinliyor. ah-ha! diyor, 1954. daha henüz... evet diyorum, bu nükleer patlama- hiroshima. ve nagasaki.

üstelik diyorum, bak godzilla'nın derisi nasıl da yanmış bir görünümde. ağzından o ışıltılı nükleer alevi çıkardıktan sonra tüm vücudu tütüyor. çünkü 1954'te godzilla'nın kostümünün tasarlayanların zihinlerinde henüz çok taze görüntüler var: hiroshima'dan sağ kalan, ama derileri tümüyle yanmış insanlar.

anlamıyorum diyor e. japonlar için godzilla hem onları yok eden şey. hem de kendileri mi?

bilmiyorum diyorum... ama japonlar için godzilla bir canavar değil. bir yarı-tanrı. ölümlü değil, öldürülemiyor-

tank, top ve tüfekle öldürülemiyor. öldüremezler diyor e. godzilla'yı öldüremezler, ayrıca, sanırım, öldürülmesini de istemiyorum.

evet, diyorum, çünkü kendisi bir nükleer patlamayla doğdu. ve doğumundan daha aşağı bir silahla ölmesi mümkün değil.

.

tüm bu konuştuklarımızdan sonra, artık godzilla bizim için komik ve sadece şehirleri yıkmak için kuyruğunu savuran bir canavar değil. tamam. ama şunu sormadan edemiyoruz: tokyo'yla derdi ne? neden bu şehri yakıp yıkmak istiyor.

elinde orantısız bir güç bulunduran, ve bunu sivilleri öldürmek için kullanan tarihsel figürleri konumuz dışında bırakalım- diyorum

godzilla filmlerinin yapımcılarından birisi şöyle açıklıyor:

godzilla, yok etmenin ve yıkımın tanrısı. bir tanrıyı insani değerlerle, insana özgü ahlaki yükümlülüklerle yargılayamazsınız.

tıpkı mars gibi? diyor e. evet diyorum.. mars gibi. ya da diğerleri.. bay poseidon'a fırtınaları sebepsiz yere çıkardığı için kızamayız.

.

(yıllar önce okuduğum bir ray bradbury kitabını hatırladım. deliler mezarlığı. çocukken izlediği filmlerde gördüğü canavarlarla büyülenmiş bir karakter vardı kitapta. ray bradbury'nin kendisiydi elbette bu karakter. bir karnavalda ellerinden elektrik ve saçlarından dumanlar çıkaran bir adam, küçük ray'in burnuna dokunuyor ve şöyle diyordu: -sonsuza dek yaşa.

küçük ray de şöyle düşünüyordu: bu çok iyi bir fikir.)

.

godzilla sanırım hiçbir filmin sonunda ölmüyor. sonsuza dek yaşamaya mahkum bir canavar- diyor e.

canavarlarımızla, yok edicilerimizle, ve çocukluğumuzla bu aşk-yıkım ilişkimiz.. hey. bir sonraki filmi sinemada izleyelim mi?

emin değilim diyor e. o gün geldiğinde konuşalım.

(sanırım godzilla'nın öldürülmesinden korkuyor.)

[mirzablogg]

,,,,

DİZİLERİN VERDİĞİ MESAJLAR..

1- Hep lüks özendirilmeli herkesin hayali maddiyat olmalı. Yalılar, villalar amaç olmalı insanlar olağanüstü bir lüks yaşama yönlendirilmeli.. Hep kapitalizm hep kapitalizm..

2- Dış görünüşünde dinî objeler aksesuarlar olan kişiler yani dindar olan kişiler sahtekardır. Dinden, hassasiyeti olan insanlardan uzak durulmalı. Helal Haram gibi kavramlar demode sayılmalı

3- Sevdiğin kişi başkasıyla evlendiyse onların yuvasını bozabilirsin.

4- Kötüler daima güçlüdür iyiler ezilmeye mahkumdur.

5- Her dizide yeni elbiseler, ayakkabılar olmalı, alışveriş için hep lüks yerler tercih edilmelidir.

6- Evde ilgi görmeyen adam dışarıda karısını aldatmalı ve bütün suç kadına yüklenmeli, adamın yaptığı da masum gösterilmelidir.

7- Birbirlerinin kuyusunu kazan insanlar, hep maskeler ile dolaşmalı ve suç daima bir iki kişinin üzerine yıkılmalı

8- Kavga eden, şiddet uygulayan, hırsızlık ve gasp yapan baş rol oyuncuları güler yüzlü, yakışıklı olmalı ve hep haklı nedenlerle yapmalı.

9- Anneler hep despot olmalı, babalar ise daima sert ve anlayışsız olmalı. Çocuklar her zaman haklı olmalı.

10- Kaynanalar hep kötü rol oynamalı, sürekli olarak damadının gelininin kuyusunu kazmalı.

11- Paranın nerden ve nasıl geldiği belli olmamalı, harcama yaparken hep cömert olunmalı.

12- İş yerleri hep rezidans olmalı, işçi ve esnaf rolleri olmamalı.

13- Sıradan ortalama bir hayat yoktur. Ya diptesindir ya tepede. Bunun ortası yoktur.

14- Gençler hep haklı olmalı, haklı çıkmalı başına buyruk hareket etmeli ve kız erkek meseleleri dışında başka da dertleri olmamalı.

15 - İstemediğin biriyle evlendiysen ona ihanet edebilir, başkasıyla aşk yaşayabilirsin.

16- Kötü bir olaydan sonra içki içip etrafı dağıtabilirsin.

İşte dizilerin rolü kısaca budur.

Bireyselleştir...

Yalnızlığa it...

Kimseye güvenmesin...

Bilinçsizleştir...

[sefkattuyu]

30 Ocak 2024

Soyunma odasında Nagiş'le otururken telefon çaldı.

"Çıktım ben."

"Tamam ben de çıkıyorum o zaman."

Danışma masasında Mete Bey duruyordu.

"Ali geldi!" dedi beni görünce heyecanla.

"Biliyorum." dedim.

"Haberleştiniz yani?" diye sordu Mete Bey.

"Evet evet." Dedim. Gülümsedik.

Bütün dünya biliyordu ona ne kadar aşık olduğumu.

Kafeye girdiğimde barın önünde içecek alıyordu. Işıl ışıldı her zamanki gibi sevdiğim adam. Kocaman gülümsedim. Selamlaştık. Sarıldım tek kolumla. Uzun zaman sonra kokusu doldu içime.

"Sen bir şey içiyor musun?" diye sordu.

"Yok, teşekkür ederim." dedim.

Bunu söyledikten sonra aklıma ilk defa birlikte sigara almaya gittiğimiz gün geldi.

"Sen de alacak mısın?" demişti. Teşekkür etmiştim yine. Sonra utanmıştım. Adam ısmarlayayım mı diye sormamıştı. Sormuştu sadece.

Bu defa utanmadım. Alıştık birbirimize.

Oturduk sonra. Siyah cap'ini takmış.

Bir şeyler öğretti bana her zamanki gibi. Arada biraz dalga geçtim onunla. Bolca güldük. Hayatımı sordu, arkadaşlarımı sordu. "Kimse kalmadı." dedim. Neler olduğunu anlattım. Recep'in bana "egoist" dediğini anlattığımda "Sana?" diye şaşırdı Ali. Yine de konuyu sadece benden dinlediğini söyleyerek objektif olmaya çalıştı.

"Annemsin şu an. O da asla beni haklı bulmaz. Anne! Anne!" dedim gülerek. O da güldü. "Annen haklıymış o zaman." dedi.

"Evet, her zaman öyledir."

"Her zaman olamaz da..."

Gülümsüyorduk hâlâ.

"Eğer çevrende hiçkimse kalmadıysa o zaman kendini sorgulaman gerekir. Öz eleştiri, önemlidir. Yapılması gerekir. Ama eğer gerçek dostların duruyorsa çevren bir azalmaya gitmişse o zaman bir yükseliş dönemindesin demektir. Geliştiğin anlamına gelir. Çevrende tabii ki azalma yaşanır çünkü artık o insanlarla aynı vizyonu paylaşmıyorsundur. Bu yaşanır. Sen yükseldikçe çevren azalır."

Bu sözleri duymak geçirdiğim koca bir dönem boyunca anlamlandıramadığım her şeyin kafamda oturmasını sağlamıştı.

Biraz daha konuştuk. İngilizceden, hayallerden, hedeflerimizden...

"Spora yoğunluktan mı gelemiyorsun?" diye sordum fırsatını bulduğum bir ara.

"Evet ya..." dedi yüzünde gözleri parıl parıl hüzünlü bir gülümsemeyle.

O an anladım Ali'nin geldiği gün neden spor hakkında konuşmaya katlanamadığını. Üzgündü. Ama o normal insanlar gibi üzgün görünemez. Gergin olur, sinirli görünür, ters konuşur. Tıpkı ben gibi...

"Ama olsun. Bu benim için bir ara. Şu an yapmam gereken şeylere odaklanmalıyım ki ileride istediğim hayatı yaşayabileyim. Sporuma gidebileyim."

Neler yapmak istediğini anlattı bir ara.

"Ne istiyorum biliyor musun?" diye cümleye başladığında kalbimde uçmayı unutmuş bütün kuşlar kanatlandı sanki. Sevdiğim adam vardı karşımda. Araya giren uzun bir ayrılığın sonunda, tanıdığım, özlediğim adamı bulmuştum.

Bana geçmişini, geleceğini, gününü anlatan adam... Arkadaşım olan Ali vardı karşımda.

Annem yine haklıydı. Arkadaş kalmamız gerektiğini söylemişti. Acele etmiştim.

"Aşk, arkadaşlıkla başlar.

Güçlü bir arkadaşlık...

İkinizin de birbirinize karşı tamamen açık olabileceğiniz bir arkadaşlık...

Sonra arkadaşlığı en güzel şeye dönüştüren romantizm gelir."

Az şey gördüğümü söyledi bana Ali. İnsanlarla yaşadığım karmaşanın buradan geldiğini söyledi.

"Bu şehirde görebileceğin insan çeşidi tek tip."

"Sana daha önce söylemiştim. Bildiğim her şeyi on altı yaşımda oturtmuştum diye. Şimdi öyle bir dönemdeyim ki bildiğim her şeyi baştan sorguluyorum. Her şeyi yeniden öğreniyor gibiyim. İkinci ergenliğe falan girmiş olmalıyım." dedim gülerek.

"Zaten ergenliğin çıkışı başka bir şey. Bi tam o ergenlik dönemi var. 16-17 yaşlar. Bir de çıkışı var işte 20-21 yaşları. O dönem daha zor." dedi.

Sonra 22,23 yaşlarından bahsetti. Okul bitince ne yapacağım stresinin iş bulunca geçmediğini, daha da katlandığını söyledi.

"Ben meseleyi para sanıyordum." dedi. "Şu an mesela çok iyi para kazanıyorum. Yani bana yetiyor. Ama daha stresliyim mesela. Çünkü bir iş kurmaya çalışıyoruz. Olacak mı, olmayacak mı, nasıl olacak korkuları... Para değilmiş yani mesele."

"İş büyüdükçe stres artıyor değil mi?" diye sordum.

"Evet." diye onayladı.

Burak'ın çıkmasına yakın mail geldi telefonuna. Tabletini çıkardı çizim düzenlemek için. Ben de günü tadında bırakmak istedim.

"Ben kalkayım yavaştan. Hem senin çizim yapman gerekiyor, Burak da gelecek siz erkek erkeğe oturursunuz."

Ali biraz düşündü.

"Sen bilirsin." dedi.

Tabletini kenara çekti. Beni yolcu etmeye hazırlandı. Ayağa kalktık. Bu defa iki kolumu boynuna dolayıp sırtını sıvazladım.

Tıpkı eskisi gibi...

Çok uzun zaman olmuştu. Özlemişim. İyileşiyormuşuz hissinden fazlasıydı. Daha ne kadar aşık olunabilirdi ki bir adama? Olunurmuş. Üç mevsim geçirdik. Şimdi bahar kapıda.

İkinci defa hayatıma girer mi acaba yeni baharda?

✨Günümüz✨

Onunla geçirdiğim günleri çok az yazdığımı fark ettim zaman geçtikçe. İlaç kullanmaya başladığımda unutma korkusundan sık sık yazmaya başlamıştım. Hafızam her günün sonunda siliniyordu sanki. Ben de unutmak istemediğim bir şey olduğunda yazıyordum mutlaka.

Ama onunla geçirdiğim günler öyle değildi. Benim antidepresanım oydu. Unutmak da mümkün değildi. Yazmadığım günleri bile taptaze hatırlıyorum hâlâ.

Bahar geldiğinde hayatımdan tamamen çıktı. Ben iyileşiyoruz sanarken günün birinde yok oldu. Altı ay geçti. Ben hâlâ neye üzülsem onun gidişine ağlıyorum.