#माझंच!

[shrikrishna-jug]

माझंच मन चलबिचल होत होतं

चमत्कार असा पाहिला जात होताहोय, दुःख तर होते पण गात होता होते,लाल नेत्र आणि पापण्या ओल्यान जाणे, तो काय लपवत होता प्रतिद्वंद्वी होता, जो नजरेत, सर्वांनाप्रेमी स्वतःला समजावत होता जेव्हा विचारले कुशल मनाचेकहाणी किस्से ऐकवत होता नजर चुकवून तो गप्प बसलाकारण नसता स्मित देत होता तो कुणी दुसरा नव्हता, रश्मिमाझंच मन,चलबिचल होत होतं

[bharatlivenewsmedia]

अपयश माझंच!

अपयश माझंच! वर्षभरात ‘बच्चन पांडे’, ‘सम्राट पृथ्वीराज’ आणि ‘रक्षाबंधन’ या अक्षय कुमारच्या तीन मोठय़ा खर्चीक चित्रपटांनी तिकीट खिडकीवर सपाटून मार खाल्ला आहे. एकीकडे बॉलीवूड बॉयकॉटच्या ट्रेण्डने जोर धरलेला असतानाच दुसरीकडे तथाकथित ‘स्टार’ कलाकारांना त्यांच्या फ्लॉप चित्रपटांबद्दलही खडे बोल सुनावले जात आहेत. मोठमोठे चित्रपट ओळीने अपयशी ठरले तर तो दोष कोणाचा? ज्या कलाकारांच्या ��ावावर एवढे मोठे…

[varunrajkalse]

10 habits of curious people in Marathi

10 habits of curious people in Marathi

10 habits of curious people जिज्ञासू लोकांच्या १० सवयी  “गप्प बस रे, किती प्रश्न विचारतोस!” ज्या घरात लहान मुले आहेत त्या घरातून अगदी सहज आणि सतत ऐकू येणारे हे वाक्य.. लहान मुलांना आजूबाजूच्या वातावरणाविषयी खूप कुतूहल असते आणि त्यामुळे ते सतत प्रश्न विचारत राहतात. खरं म्हणजे आपल्या सर्वांमध्येच जिज्ञासा असतेच. पण जसजसे आपण मोठे होत जातो तसतसे आपण प्रश्न विचारेनासे होतो, आजूबाजूच्या वातावरणाला…

[rushiraj070]

प्रतिबिंब..

निवांत व्हायचं म्हणून का होईना, ऑफिसच्या तळमजल्यावर असलेल्या हॉटेलात चहा प्यायला गेलो. काउंटरवर ऑर्डर दिली आणि एक खुर्ची व टेबल धरून बसलो. शेजारी एक हलकी पारदर्शी काचेची भिंत होती, जी की हॉटेलची हद्ददेखील होती. लागूनच फूटपाथ होता व त्याला लागून रस्ता, साहजिकच माणसांची व वाहनांची येजा होत होती. थोडावेळ म्हणजे ऑर्डर येईपर्यंत मोबाइल चाळत बसलो.

ऑर्डर आली म्हणून हातातला मोबाईल टेबलवर ठेऊन दिला. त्या मुलाने कपबशी आणि ४ बिस्किटे स्मितहास्य करीत टेबलावर ठेवली आणि खिशात हात घालून काहीसं काढू लागला. बघितलं तर काही कूपन दिले होते. मनुष्यस्वभावाला अनुसरून मला देखील थोडं हायसंच वाटलं. मे देखील त्याला दाद म्हणून स्मितहास्य करीत मान डोलावली व कूपन वरच्या खिशात ठेऊन दिले.

कप उचलला, एक घोट घेतला आणि हलकेच काचेतून पलीकडे, वर्दळ सुरूच होती! थोडंसं अलीकडे नजर खिळवून ठेवल्यावर आणि चहाच्या घोटाने का होईना थोडीशी तंद्री लागल्यासारखं झालं, आणि त्या काचेत अंधुकसं का होईना एक 'बिंब' उमटलं. माझंच होतं बहुतेक. मी कप उचलला की त्याने देखील तसंच केलं. मी कपात बिस्कीट बुडवलं की त्यानेदेखील तेच अनुकरण केलं. क्षणभर वाटलं माझंच प्रतिबिंब आहे, पण ते अगदी थोडावेळ. कारण त्याचा ��ेहरा थोडा हसरा होता. का माहीत, पण मनात त्याच्याबद्दल असूया दाटून आली. तेदेखील माझ्याकडे डोळे लुकलुक करीत बघत होतं, येणार का माझ्यासोबत अशी विचारणा करीत होतं.

मला सुद्धा त्याच्यासोबत जायला आवडलंच असतं त्या काचेपलीकडच्या जगात, जिथं चेहरा हसरा ठेवता आला असता कोणत्या ना कोणत्या कारणानं का होईना!

चहाचा शेवटचा घोट घेतला आणि नकळतपणे मी त्याला निरोप देण्यासाठी हात वर केला. प्रतिसाद देखील तसाच आला. मी वरच्या खिशातले कूपन पुन्हा काढून ठेवले त्या प्रतिबिंबसाठी, त्या हसऱ्या चेहऱ्यासाठी, न जाणे पुन्हा कधी भेट होईल.

निरोप दिला व टेबलावर ठेवलेला मोबाईल खिशात घातला आणि बिल देऊन हॉटेलबाहेर पडलो. आता मी काचेच्या अलीकडे होतो, पण इकडे मला फक्त गर्दी, गोंगाट व वर्दळच मिळाली. ते माझं प्रतिबिंब आता पलीकडे असल्यासारखं भासत होतं. त्याच खुर्चीवर बसल्यासारखं वाटत होतं जिती मी बसलो होतो थोड्या वेळापूर्वी.

मनात म्हंटलं, 'चहा घ्यायला आला असेल..!

थोडं निवांत व्हायला आलं असेल..!!'

-THE POET AND THE BOY -थोडंसं निवांत होण्यासाठी -बोलकं प्रतिबिंब -मनातल्या भावना

-ऋषीराज

[digimakacademy]

uddhav thackeray : उद्धव ठाकरे म्हणाले, जगात माझंच एकमेव उदाहरण असेल...

uddhav thackeray : उद्धव ठाकरे म्हणाले, जगात माझंच एकमेव उदाहरण असेल…

[ad_1]

मुंबई: ज्याची कुवत कमी लेखल्या गेली तोच एका बड्या पक्षाचा सर्वोच्च नेता झाला. तोच देशातील महत्त्वाच्या राज्याचा मुख्यमंत्री झाला. जगात बहुदा माझंच हे एकमेव उदाहरण असावं, असं सांगत मुख्यमंत्री उद्धव ठाकरे यांनी त्यांच्या टीकाकारांना उत्तर दिलं.

उद्धव ठाकरे यांनी आज पहिल्यांदाच त्यांच्या नेतृत्वावर आक्षेप घेणाऱ्यांवर टीका केली. मला वाटतं, जगात माझंच असं एकमेव उ���ाहरण असेल की, ज्याची कुवत…

[aptedhruv21]

पत्र

प्रिय छोटीस, आता तुला 'छोटी' म्हणताना पण हसू येतंय. तू बहुतेक सहावी-सातवीत असशील, जेव्हा मी घर सोडून इकडे आलो. तेव्हा सगऴं कसं अचानक झालं ना! तेव्हा कोणी विचारलं असतं, धाकट्या बहिणीशिवाय राहू शकशील का? तर मी तोंड वेडावून, त्यात काय एवढं असं म्हणालो असतो. पण आता पुढे आल्यावर समजतंय, माझ्या छोटी बरोबर माझं बालपणसुद्धा हरवलं. भांडणं... आपल्या भांडणांशिवाय या पत्राची सुरुवातच होउ शकत नाही... पाणी तू का आणलंस किंवा पाणी तू का आणलं नाहीस, कुठल्याही कारणावरुन असंख्य वेऴा आपण भांडलो. आजही भांडतोच म्हणा.. दोघेही आईसारखे तापट, त्यामुऴे कोणी कोणाला हार जाणं अशक्यच.. एक शांत बसला, तर दुसरा हमखास भडकवणारंच... सगऴं काही Normal असताना, परवा तू असं का वागलीस ते समजलंच नाही. माझी 'छोटी' भांडण चालू असताना निघून जाण्याइतकी 'मोठी' कधी झाली, हा प्रश्न अजूनही डोक्यात घोऴतोय. वाईट वाटलं... राग आला... चिडचिड झाली... पण त्यापेक्षा जास्त, खोल कुठेतरी जबरदस्त मार लागला... मग स्वतःला सावरुन प्रश्नांची उत्तरं शोधायला लागलो. आजकाल माझ्या प्रश्नांची उत्तरं मी स्वतःच सोडवतो. कोणाला विचारायच्या फंदात पडत नाही. मग उत्तर बरोबर आलं तरी माझंच आणि चुकलं तरी माझंच. कुठलीच copy नाही. पण याचं उत्तर मला सापडलं नाही.. अवघडंच झालं थोडं... म्हणून माझ्याच समजुती प्रमाणे उत्तर लिहणार आहे... चूक की बरोबर, ते यावेऴी मात्र तुला ठरवायचं आहे.. मी तुझ्याशी बोलत नाही... Rather, बोललो नाही.. पण खरं सांगतो! मी सध्या कुणाशीच बोलत नाही.. I know, कुणाशी आणि तुझ्याशी यामध्ये मोठा फरक आहे.. पण नाहीए मी इतरांसारखा... I don't like being cool dude and cool brother. I like it in old fashioned way.. कारण हे आत्ताचं सगऴं आभासी झालं आहे गं.. भाउ मित्र असला पाहिजे.. वडिल मित्र असले पाहिजेत.. आई मैत्रिण असली पाहिजे, असल्या कोरड्या आधुनिकतेचा मला राग येतो.. आई म्हणजे आई, बाबा म्हणजे बाबा आणि भाउ म्हणजे भाउच असला पाहिजे... चिडका... रागीट.. हेकेखोर पण तेवढाच प्रेमऴ... अर्थात, तुझे विचार वेगऴे, स्वतंत्र असू शकतील... असावेतंच.. तुझ्या स्वतःच्या काही संकल्पना असतील... काही संकल्पना तू करुन घेतल्या असतील, तर काही आपोआप झाल्या असतील.. पण खरंच सांगतो, तुझं वय एखादी संकल्पना मनामध्ये ठसवायचं नाहीचे मुऴी.. नवनवीन माणसांना भेट.. नवनवे अनुभव घे... कुणाला कमी लेखू नकोस.. कुणाला जास्त महत्व देउ नकोस... कुणाला त्याच्या दिसण्यावरुन judge करु नकोस किंवा कुणाकडे त्याच्या नसण्यावरुन दुर्लक्ष करु नकोस... हा असाच राहतो किंवा बोलतो, याला बाहेरच्या जगात फारशी किंमत नसते गं.. अर्थातच, मला हे सगऴं प्रत्यक्ष भेटून सांगायला हवं होतं. पण जमलं नाही किंवा जमवलं गेलं नाही म्हणा, म्हणून हा पत्रप्रपंच.. मी काही गोष्टी तुझ्यासोबत share करत नाही... Right? But, I really don't have much to share. I don't have secrets. I don't like gossips. मी काय फार सज्जन आहे, अशातला प्रकार नाही.. पण एकूणच, I am an bloody introvert. म्हणजे मी कारणं देत नाहीए.. मला कारणं द्यायला आवडत नाही. जे आहे, ते आहे. पण मला खरंच आवडलं असतं.. तुझं बालपण संपून Teenage सुरु होत असताना तुझ्यासोबत असायला.. तसं झालं असतं, तर may be ही communication gap उरलीच नसती.. पण जर-तर ला काही किंमत नसते. या सगऴ्यापुढे जाउन एकच गोष्ट सांगतो छोटी.. आता तुला बघितलं की एक अनामिक जबाबदारी आपल्याजवऴ आहे, असं वाटतं. अर्थातच, in a positive way. आणि त्या विचारातच राग, चिडचिड, अबोला होउन जातो.. मी मोठा आहे.. त्यामुऴे काही ��ुकत असेल, तर पुढाकार घेउन ते बरोबर करेन, यात काहीच विषय नाही. पण कधी कधी गोष्टी mutual understanding शिवाय पुढे सरकत नाहीत गं.. आई-बाबांचं चालू असतं, मुली अवघी पंचवीसएक वर्षं घरी असतात.. नंतर लग्न वगैरे वगैेरे.. हे बोलणं चालू असताना डोऴे भरुन येतात गं...  आई बाबांना पंचवीस वर्षं तरी मिऴतात... पण परिस्थितीमुऴे लांब असलेल्या भावाचं काय? इनमिन दहा-बारा वर्षं??? ती पण लहानपणाची.. हजारो भावंडं एकमेकांपासून शेकडो मैल लांब राहतात. आज आणि भाउबीजेला एकत्र येतात. नंतर परत back to pavilloin.. मला तसं करायचं नाहीए.. Formality म्हणून सण साजरे करायचे या मताचा मी नाही. त्यातून काहीतरी output येणार असेल, तरंच त्याचा फायदा. म्हणून एक नवीन प्रयोग करुन पाहिला... ओवाऴणी म्हणून पत्र..  कारण नुसताच राखीचा धागा बांधून उपयोग नाही गं. मनांचे धागे बऴकट असणं आणि सुटत असतील तर बऴकट करणं महत्वाचं... तुझाच, दादा... ता.क.- ओवाऴणीचं gift तयार आहे.. नाहीतर परत म्हणायचीस, 'आई, बघ ना! दादा नुसताच रडवतोय मला'

[yadavabhishek4u]

पावसाळ्यातील वसंत

            आज खूप दिवसांनी खारघरच्या मॉल मध्ये जाणं झालं. सरकत्या जिन्यावर ही मी पटापट पायऱ्या चढत वर चाललो होतो. खूप दिवसांनी नवीन काही तरी वाचायचं ठरवलं होतं. मी 'बुकफेअर' च्या दुकानात पोहोचलो आणि काऊंटर वर काही बोलणार तेवढ्यात तिथल्या बाईंनी मी मागावायला सांगितलेले पुस्तक माझ्या समोर ठेवले.

"अरे व्हा! या वेळी लवकर आलं." मी स्माइल देत म्हणालो.

"हो तू सांगितलंस आणि मी लगेच ऑर्डर टाकली" बाई म्हणाल्या.

"खूप खुप थँक्स!" मी पुस्तकाकडे पाहत म्हणालो "सेपिअन्स" नाव होत त्याचं.

          एवढ्यात मला जाणवलं एक होमो सेपिअन मला एकटक पाहतोय.मी मग त्या दुकानातून निघालो ते कपड्यांच्या दुकानात गेलो. 'ब्रँड फॅक्टरी' च्या दुकानात आल्यावर वळून पाहिलं तर तो अजून हि माझ्या पाठी येतोय! दिसायला देखणा असला तरी मला सध्या मला माझ्या घरी जाऊन पुस्तक वाचायचं होत. म्हणून मी काही जास्त लक्ष दिलं नाही.

          सकाळची वेळ असल्यामुळे दुकानात वर्दळ कमी होती. मी शर्ट सेक्शन मध्ये शर्ट पाहत होतो तेवढ्यात माझ्या डाव्या खांद्यावर कोणी तरी हात ठेवला. मी मागे वळून पाहिलं तो तोच माणूस होता.

वाढलेली दाढी प्लेन सफेद टी शर्ट त्यावर हिरवा जॅकेट आणि ब्लॅक जिन्स.

तो खांद्यावरील हात काढत म्हणाला "क्यू पेहचाना नही?"

मी मानेने नकार दिला.

तो हसत म्हणाला "मैं वसंत! याद आयी वो बरसात की दोपहेर?"

ओळख दाखवत मी हसलो आणि म्हणालो "हो! अरे दाढी किती वाढवलीस आणि 1 वर्षांपूर्वी भेटलेलो आपण मग कस ओळखणार?"

"हा वो तो है,पर मैने तो पेहेचान लिया ना?"

"सॉरी ��ाबा! विसरलो मी!"

"नाही नुसतं सॉरी नाही चालणार!" तो हाताची घडी घालत म्हणाला.

 "बररर बाबा, चल तुला आईस क्रीम खायला घालतो" अस म्हणत आम्ही खाली गेलो.

   मग आम्ही आईस क्रीम खात गप्पा मारत बसलो.

         तब्बल तासभर बोलणं झालं आणि त्याच्या प्रेयसीचा फोन आला ती पण मॉल मध्ये येत होती आणि तिला उशिर होणार म्हणून हा म्हणून हा माझ्या पाठी पाठी फिरत आला. पण आता ती मॉल जवळ आली म्हणून मी निरोप घेतला.मी ट्रेन मध्ये बसलो आणि वसंत आणि मी एकत्र घालवलेली पावसाळी दुपार आठवली.

         

        आज सकाळपासूनच मुबई,नवी मुंबई मध्ये खूप पाऊस पडत होता. कसा-बसा कॉलेजला आलो खूप कमी मुलं आलेली म्हणून लेक्चर पण नव्हते होत. असे वाटलं उगाच आलो. खरं तर नव्हतोच येणार पण मशीनच प्रॅक्टिकल होत आणि ते नव्हतं चुकवायचं मला. तेवढ्यात आमच्या म्याडम आल्या आणि "आज जास्त पाऊस पडण्याची शक्यता आहे म्हणून तुम्हाला अर्ध्यातून सोडण्यात येत आहे, तर सगळ्यांनी लवकर घरी जावा इकडे तिकडे भटकून नका आणि घरी पोहोचलात कि मला कळवा" अशी सूचना दिली. तशा आमच्या म्याडम खूप चांगल्या पण असाईंगमेन्ट देताना त्या कोणाचं ही ऐकत नाही!

         आम्ही जेवढे आलो होतो त्यात मी एकटाच पनवेल ला जाणारा होतो. मी रेल्वे स्टेशनला गेलो. तिथे पोहोचलो तर ट्रेन बंद. ते तर होणारच होतं जरा पाऊस झाला की आमची लोकल बंद! मी परत कॉलेज जवळच्या बस स्टॉप वर जाण्यासाठी निघालो तेवढ्यात आई चा फोन आला

"हॅलो अभि कुठेस?"

"मी कॉलेजला आलेलो गं, आता घरी निघतोय लवकर सोडलंय आज पावसामुळे."

"बरं झालं,आम्ही आज भाईंदर ला थांबतोय. विचार केलेला सकाळी निघू पण तुझे भाऊजी काही जाऊ देत नाही बोलतायत पाऊस कमी झाला की उद्या निघा."

"बरं या मग आरामात" असं बोलून मी फोन कट केला.

घरचे काल रात्री ताई कडे गेलेले आणि आज काही येत नाही म्हणजे मी एकटाच दिवस भर घरी!

      मी छत्री सांभाळत बॅग पुढे घेतली आणि बस स्टॉप कडे जाऊ लागलो.चालता चालता ग्राइंडर उघडलं. खुपजण ऑनलाइन दिसत होते. काहींकडे प्लेस होती तर काही बेचारे प्लेस साठी तरसत होते. काही जणांचे मेसेज ही होते माझ्या अकाउंट वर. प्रोफाइल जवळ दिसत होती म्हणून. त्यात एक मेसेज वसंतचा पण होता. माझ्या कॉलेज जवळ राहणार वसंत ऑनलाईन दिसत होता. तसं आमचं चॅट झालं होतं फोटो,आवडी वैगरे सगळं बोलून झालं होत. मी त्याला 'हाई' म्हणून मेसेज टाकला तिकडून ही लगेच ��िप्लाय आला. छत्री सांभाळत चालत-चालत आणि पाऊस चुकवत टाईप करायला अवघड जात होतं मी त्याला सरळ विचारलं "आज फ्री आहेस का?आज मी घरी एकटा आहे. येतोस?" त्याचाही लगेच होकार आला. मी त्याला बस स्टॉप जवळ यायला सांगितले मी तिथेच उभा होतो त्याची वाट पाहत. मी त्याच्या रस्त्या कडे मान वळवून बसलो होतो. तो केव्हा येतोय असं झालेलं. पावसाचा जोर वाढत चालला होता.चश्मा बॅगेत ठेवल्यामुळे मला लांबच धूसर दिसत होतं. मी जरा डोळे बारीक करून आता त्या रस्त्याकडे पाहत होतो. छत्री सांभाळत एक इसम माझ्या दिशेने येत होता. जसा जसा तो नजीक येत गेला मला स्पष्ट दिसलं, तो वसंत होता. सडपातळ शरीर, गोरा रंग, लांबसडक नाक, क्लीन शेव, सहा फूट उंची आणि वाढवलेले केस जे आता भिजले होते. एक टिपिकल बनारसी होता तो. मला बघून त्याने स्माइल दिली आणि मी पण त्याला.

"उशिर तर नाही ना झाला?" छत्री बंद करत त्याने मला विचारले.

"खरं तर हो पण इट्स ओके अजून बसच नाही आली लवकर येऊन तरी काय करणार!" मी हसत म्हणालो.

तो पण हसला मग मी त्याला आज मी एकटा कसा घरी ते सांगत बसलो तेवढ्यात बस आली आणि आम्ही पटकन आत चढलो. बसायला जागा नव्हती म्हणून आम्ही एकमेकांकडे तोंड करून उभे होतो.मला त्याच्या कडे पाहताना मन वर करून पाहायला लागायचं. माझा एक हात वर हान्डेल ला होता आणि दुसरा त्याने खाली घट्ट पकडला होता.  सगळा प्रवास एकमेकांना स्माइल देत बघण्यातच आणि मी "कोणी तरी बघेल हात सोड" असं म्हण्यात गेला. माझा स्टॉप आला आणि आम्ही उतरलो. मी उतरताच रिक्षा शोधायला लागलो तेवढ्यात त्याने मला थांबवलं

"आपण रिक्षाने जायचं?"

"हो!" मी परत रिक्षा मिळते का बघत बोललो

"का?" तो जरा हसत म्हणाला

"अरे मग चालत गेलो तर उशिर होईल,वेळ लागेल."

आता तो जोरात हसत म्हणाला "असा कसा रे तू? मस्त पाऊस पडतोय दोघांनी एकाच छत्रीत जायचं ते तू रिक्षा बघतोयस. लागू दे वेळ हवा तेवढा."

मला माझंच हसू हसू आलं. 

"बरं चल मग" मी छत्री उघडली आणि त्याला त्याला आत घेतलं. तो उंच होता छत्री त्याने एका हातात घेतली आणि माझ्या खांद्यावर एक हात टाकला आणि आम्ही चालत निघालो. पाऊस तर कोसळातच होता पण वारा हि खूप जोरात वाहत सुटला होता,त्यामुळे रस्त्यावर कोणीच नव्हते.एक दोन माणसं सोडली तर.

        वाऱ्याबरोबर छत्री सांभाळत तो आणखी चिटकत होता आणि आता त्याची मिठी घट्ट होत चालली होती. त्याचे हात गरम होते. रस्ता मोकळा होता तरीही मी लाजत होतो,त्याला नको नको करत होतो. शेवटी त्याने हात झटकला कदाचित माझ्या या ��ाजाळूपणाला तो वैतागला होता. त्याच्या चेहऱ्यावरून तरी तसंच वाटत होतं. छत्री असून ही आम्ही भिजलो होतो.त्याचा सफेद शर्ट पण पूर्ण भिजलेला आणि त्याच्या ओल्या तो अंगाला चिकटलेला. त्यातून त्याच्या गळ्यातील काळ लॉकेट दिसत होतं. मी तेच पाहत होतो. बघता बघता घर जवळ आलं. आम्ही माझ्या बिल्डिंग मध्ये शिरलो माझ्या पाठी पाठी तो जिना चढत येत होता. शेवटी आलो एकदाच!

"घरात गेलो की पहिले लगेच बाथरूम मध्ये जा आणि  कोरडा हो." मी लॉक खोलत म्हणालो.

त्याला थोडं विचित्र वाटलं म्हणून त्याने "का" असा विचारलं.

मी त्याच्या कडे वळत बघून म्हणालो "असच जर ओला फिरत राहिलास तर फरशी ओली होईल आणि ते नंतर मलाच साफ करायला लागेल म्हणून!"

तो परत हसला "किती विचार करतोस रे तू! बस मध्ये ,परत रस्त्यावर पण लाजत होतास किती?"

   तो अजून हि हसतच होता.

           मी दरवाजा खोलताच बेचाऱ्याला बाथरूम मध्ये पळवत नेलं आणि स्वतः बेडरूम मध्ये गेलो टॉवेल आणायला. त्याला टॉवेल आणून दिला आणि मी परत बेडरूम मध्ये गेलो अंग पुसायला.

"तुझं झालं की हॉल मध्ये बस. मी आलो." लगेच मी बेडरूम मधूनच माझा फोन बेड वर टाकत ओरडलो.

त्याचा काही रिप्लाय आला नाही.

 

         मी लवकर लवकर आवरलं. टॉवेल कमरेला गुंडाळला आणि कपडे घ्यायला कपाटाचा दरवाजा उघडायला गेलो. कपाटाच्या दरवाज्याला आरसा होता. मी आता कमरेला टॉवेल गुंडाळून स्वतःला आरश्यात पाहत होतो. गोरं आणि जरा हेल्दी असलेलं माझं शरीर. छातीवर ट्रिम केलेले पण परत आलेले हलके-हलके केस,लुसलुशीत असलेले लव्ह हॅंडल्स,गोबरे-गोबरे गाल आणि ते नकटस नाक! स्वतः मध्ये एवढा गुंतलो कि वसंत माझ्या पाठी येऊन उभा आहे हे कळलच नाही मला. शर्ट वर दिसतो तसा सडपातळ नाही तो. त्याच्या कंबरेभोवती गुंडाळलेल्या पिवळ्या टॉवेलमुळे आणि गळ्यात असलेल्या काळ्या लॉकेट मुळे त्याचे गोरे शरीर खूपच आकर्षक दिसत होते. पूर्ण केशवीरहित शरीर आणि हलके हलके से त्याच्या पोटावर ऍब्स होते. त्यात तो सावरिया मधील रणबीर कपूर दिसत होता. मी अजूनही आरशातील वसंतकडे पाहत होतो. तो हळू हळू माझ्या जवळ येत होता तशी माझ्या चेहऱ्यावर स्माईल वाढत जात होती. एक गरम सा स्पर्श मला माझ्या कमरेला जाणवला. त्याने माझा टॉवेल सोडला होता! मी लगेच मागे वळालो आणि भुवया उंचावून त्याच्याकडे पाहिलं

तो  माझ्या डोळ्यात डोळे घालून म्हणाला,

"अब काहे की शरम? ना यहां बस की भीड़ है और ना सताने वाली हवा।"

     

        "अब काहे की शरम? ना यहां बस की भीड़ है और  ना सताने वाली हवा।" असं म्हणत तो माझ्या जवळ येत होता. तेवढ्यात मी माझ्या पायाच्या बोटांवर उभा ��ाहिलो डोळे मिटले आणि त्याने त्याचे ओठ माझ्या ओठाला लावायच्या अगोदर मी माझे ओठ त्याच्या ओठाला लावले. लगेच मी डोळे उघडले तर त्याची डोळे मोठे झाले होते. मी असं अचानक पण किस केल्यामुळे तो अचंबित झाला होता. त्याचे हात आता माझ्या कंबरे भोवती गुंफले होते. मीही माझ्या हातांचा हार त्याच्या गळ्यात टाकला.आम्ही दोघे उभे राहून एकमेकांचे ओठ चोखत होतो. कधी तो माझ्या खालच्या ओठाला चोखत तर कधी मी त्यांच्या ओठांना चोखत होतो. मी माझे उंचावलेले पाय नकळत हळू-हळू खाली घेत होतो आणि तो त्याची मान पण. माझे पाय पूर्ण पणे  जमिनीला टेकले आणि खाली पडलेल्या ओल्या टॉवेल चा स्पर्श मला जाणवला.

         

             कमरेवर फिरणारे हात आता माझे लव्ह हॅंडल्स दाबू पाहत होते. जसा किसिंग चा स्पीड वाढत होता तसं तो माझे लव्ह हॅंडल्स जोरात दाबू लागला. मी ही अजून उत्तेजित होत गेलो. हळूच ओठ विलग करत आता वसंत माझ्या माने वर किस करत होता. शक्य तितका तो ओठ पसरवत माझी मान त्याच्या तोंडात घेत होता. मी ही माझा मोर्चा त्याच्या कानाकडे वळवला. त्याचे  मऊसुद कान सोडावेसे नव्हते वाटत. त्याच्या कानाच्या पाळ्या मी हलकेच दाताने चावल्या तोच तो झटकन मागे सरकला आणि माझ्या कडे पाहू लागला. डोळे बारीक करत माझ्या कडे पाहत हसला. त्याचे लांब केस हलकेसे डोळ्यावर आले होते. आणि परत माझ्या कुशीत शिरला. एकमेकांचं अंगाला अंग घासन चालू होत. त्याच्या छाती वर मी माझे डोके घुसळत होतो आणि तो माझ्या केसांशी चाळा करत होता. आमचे हात एकमिकांच्या पाठीवर फिरत होते. आम्ही आता जरा वेगळे झालो.

                उभे राहून कंटालो म्हणून आता बेड वर गेलो. मी बेड वर बसलो होतो आणि तो तसाच त्या पिवळ्या टॉवेल वर माझ्या समोर उभा. माझं तोंड त्याच्या पोटासमोर होतं. त्याचे केस सावरत तो माझ्या कडे पाहत होता. आणि माझे हात हळू हळू त्याच्या टॉवेल कडे सरकत होते. मी त्याच्या छाती वर माझे  हात फिरवत फिरवत खाली घेत होतो. आता मी त्याच्या बेंबी वर हात फिरवत होतो हळूच आत बोट घालत होतो. तीच बोटे आता त्याचा टॉवेल मध्ये शिरली होती. तो माझ्याकडे बघत आणि मी त्याच्याकडे बघत हळूच टॉवेल सोडला.त्याचा लंड अगोदरच ताठ झाला होता. मी हळू हळू तो चोळत होतो. त्याच्या लिंगावरची त्वचा मागे पुढे करत त्याचं लिंग हळूच दाबत होतो. खूप रसदार दिसत होता तो लांब आणि जाड लवडा. तेच रसपान करायला माझे ओठ अतुरलेले.

              मी त्याला बेड वर झोपायचा इशारा केला तसा तो बेड वर झोपला आणि मी पण बेड वर चढलो. तो हात डोक्यामागे उशीवर ठेऊन पडला. मी त्याच्या पाय जवळ होतो.त्याचे पाय दोन्ही हाताने पसरवत मी त्याच्या दोन्ही पायाच्या मध्ये बसलो आणि त्याचा लवडा हातात घेऊन चोळत होतो. वसंत आता निवांत झाला होता. डोळे बंद करून तो "आह्ह उंम्ह्ह्ह हम्मम्म्म हम्मम्म्म" असं बोलत होता. अचानक तो "ओह्ह्हह्ह्हह फक!" असं ओरडला आणि डोळे उघडून खाली पाहू लागला. तो माझ्या कडे पाहत होता. मी त्याचा गरम लंड तोंडात घेतला होता आणि तो तसाच तोंडात ठेऊन त्याच्या कडे पाहत होतो. तो माझ्या कडे पाहत ��िलॅक्स चेहऱ्याने हसला व "चुसो ना!" असं म्हणाला. मग मी सुरूच झालो. दोन्ही पायांच्या मध्ये बसून मी त्याचा लवडा चोखत होतो. माझे हात मी त्याच्या मांडीवर ठेऊन त्याचा लवडा तोंडातून वर खाली करत होतो. मी हळूच माझा एक हात खाली नेला त्याच्या गोट्यांजवळ. आता मी लंड चोखत चोखत त्याच्या गोट्या चोळत होतो.बाहेर मुसळधार पाऊस कोसळत होता पण त्या अवजापेक्षा वसंत चा आवाज जास्त येत होता. "उंम्म्मम्म्म अहह्ह्ह उऊऊऊऊ और डीप." मी माझा हात गोट्यांपासून खाली त्याच्या बोच्या पर्यन्त नेत आणि तसाच हळुवार परत वर गोट्यांवर आणत तसा तो शहारात जात होता. त्याच्या पायावरची केस उभी राहत होती.

           हा खेळ 15-20 मिनटं चालला. मी तोंडात साचलेला प्रिकम थुकुंन आलो. आणि परत त्याच पोझिशन मध्ये बसलो आणि परत त्याचा लंड तोंडात घेतला पण आता मी माझे हात त्याच्या पोटावर ठेवले होते. मी हळू हळू ते फिरवत होतो. गोल-गोल कधी वर-खाली पावसाचा जोर आता जरा कमी आला होता त्यामुळे वसंत चा आवाज खूपच ऐकू येत होता. माझे हात मी त्याच्या निप्पल वर ठेवले आणि ते दाबू लागलो. तोंडातून काढताना जिभिने चाटत मी त्याचा लंड बाहेर काढला आणि बेंबीच्या खालच्या भागात माझे ओठ टेकवले. माझ्या ओलसर ओठांचा स्पर्श त्याला जाणवताच त्याने त्याचे दोन्ही हात मी त्याचे बुब्स दाबत असलेल्या हातांवर घट्ट ठेवले. जसा मी किससिंग चा जोर वाढवत गेलो तसा तो अजूनच जोरात त्याचे हात घट्ट करत फिरवत होता. मी किस करत करत त्याच्या माने पर्यन्त आलो. आणि परत आमचे ओठ एकमेकांत विलीन झाले आणि त्याचे हात माझ्या पाठी वर फिरत होते.मी आता बेड वरून खाली उतरलो आणि तो पाय खाली सोडून बेड वरच बसला. पावसाच्या गारव्यात ही आम्हाला थोडा घाम सुटला होता.

               मी गुडघ्यावर  बसून परत त्याच्या लवडा तोंडात घेतला. त्याने जरा वाकून त्याचा हात माझ्या छातीवर ठेवला. "ओह तुझे बॉल तर एकदम मऊ म��� आहेत रे." तो खुश होऊन म्हणाला. मी लवडा तोंडात ठेऊन होकार दिला "हंम्म्म हंम्म्म" तो आता माझे निप्पल चिमटीत पकडून दाबत होता. मला दुखलं म्हणून मागे सरलो आणि तोंडातून लंड बाहेर काढत म्हणालो "अहह्ह्ह हळू ना दुखतंय." "ओह सॉरी , थोडा दुखेल रे पण मी हळू करतो तुला मज्जा येईल माझे" निप्पल चोळत तो म्हणाला. मी परत चोखायला सुरवात केली. तो थोडासा वाकला आणि आता त्याची बोट माझ्या भोकावर फिरवू लागला. माझा अंग थरथरून निघालं. मी परत तोंडातुन बाहेर काढणार तेवढ्यात त्याने माझ्या छातीवरून हात काढत डोक्यावर ठेवला आणि माझं डोकं खाली दाबलं. त्याचा लंड माझ्या पडजीभेला लागुन आत गेला. त्याची बोट फिरतच होती मध्ये मध्ये तो माझा बोचा आणि डोकं दाबतच चालला होता. मी मध्ये मध्ये त्याचा लंड तोंडातून बाहेर काढण्याचा प्रयत्न करायचो पण तो मला पूर्ण काढूनच नव्हता देत, लवड्याच्या टोकापर्यंत आलो की परत मला तो खाली ढकलत होता. आणि त्यात त्याची बोट माझ्या बोच्यावर तांडव करत होती. मगासपासून श���ंत असलेला वसंत आता चांगलाच चवताळला होता. त्याच्या बरोबर पावसाने हि परत जोरदार वाऱ्यासह बरसायला सुरवात केली होती.

   

          शेवटी माझी घुसमट बघून त्याने त्याचे हात परत पाठीवरून फिरवत माने जवळ आणले आणि मला हळूच वर घेतलं. वसंत तसाच बेड वर बसून होता आणि मी त्याच्या समोर उभा होतो. नजरेनेच मी त्याला "आता पुढे?" अस विचारलं. त्यांनी एक नजर माझ्या घामाने भिजलेल्या छाती वर टाकली आणि त्याने त्याच्या बोटांची जादू दाखवायला सुरवात केली. एक हात माझ्या छातीवर फिरवत त्याने परत माझे निप्पल दाबायला सुरवात केली. तो जिभेने माझी मान चाटत होता. तीच जीभ हलकेच खाली येत होती आणि येता येता माझ्या छाती वर आली.  शक्य तितका मोठा आ करून त्याने त्याची जीभ माझ्या एका बॉलच्या निप्पलवर ठेवत त्याच तोंड बंद केलं. त्याच्या दातांच्या स्पर्शाने मी शहारून निघालो. त्याच्या तोंडाने तो माझा एक बॉल चोखत होता आणि छाती वर फिरत असलेला त्याचा हात माझा दुसरा बॉल कुस्करत होता.  आता  घामापेक्षा  जास्त मला त्याच्या जिभिने ओला केला होता. माझा एक हात त्याच्या हातात गुंफून मी सुस्कारे सोडत होतो. मधेच मी माझी मान वर करत उजवी-डावी कडे फिरवत होतो जेणेकरून त्याची जीभ माझ्या पूर्ण गळ्याचा आस्वाद घेईल. माझ्या दुसऱ्या हाताने मी त्याच्या गळ्यातील लॉकेटशी चाळा करत होतो. अचानक बेड वर मला माझा व्हायब्रेट होत असलेला फोन दिसला. मी आता भानावर नव्हतो. लॉकेट मधून हात काढून फोन घेतला आणि वसंत ला सावरत मी कॉल  कट करायच्या ऐवजी उचलला आणि समोरून आवाज आला,

" अभिषेक?"

मी तसाच वसंत मध्ये गुंतलेल्या स्तिथीत उत्तर दिलं "हंम्म्म".

"मुंबई मध्ये राहणारी मुलं पोहोचले त्यांचे पोहोचलो म्हणून मेसेज आणि कॉल पण आले. तू कॉलेज च्या जवळ राहतोस तरी तुझा काही पत्ता नाही?तुला मेसेज केला  पण काही रिप्लाय नाही. अगोदर कॉल पण केला तरी उचलला नाहीस? नक्की पोहोचला ना घरी?" मॅडम ने जरा चढ्या आवाजात विचारलं.

पण मला शुध्दाच नव्हती मी तसाच श्वास वर खाली करत मादक आवाजात बोलो "होओओओओ.'

आणि मॅम लागभग ओरडल्याच "काआआय?'

डोळे मोठे करत मी पाठी सरकलो. वसंत दचकला माझ्या हातात फोन पाहून. त्याला माहित नव्हतं मी कॉल वर बोलत होतो.

"म्हअअनजे पो-पोहोचलो ते मोबाईल डाउन झाला होता ना म्हणुन....."मी अडखळत बोललो.

"बररररर" म्हणून मॅम ने फोन ठेवला.

तो पर्यंत वसंत माझ्या कडेच बघत होता!

मला वाटलं मी वसंत आणि कॉल एकावेळी सांभाळेन पण माझाच पचका झाला!

           माझा कावरा बावरा झालेले चेहरा बघून तो जोरदार हसू लागला. "अच्छा खूप हसायला येतंय का हास मंग एकटाच" अस म्हणत मी त्याच्या कडे पाठ वळवली तसा तो उठला आणि मला पाठून मिठी मा��ली मी पडता पडता वाचलो. त्याने मीठी अजूनच घट्ट केली. त्याने मिठी का घट्ट केली हे मला पुरत कळाल होत.

              त्याची जीभ माझ्या खांद्यावर रुळत होती आणि हळू हळू त्याचा लंड माझ्या पार्श्वभागावर फिरत होता. त्याचे दोन्ही हात माझ्या छाती वर फिरत माझे निप्पल चिमटीत पकडले होते. आता त्याच हत्यार माझ्या भोकाकडे मोर्चा वळवत होता. मी हलकेच माझी मान मागे वळवली आणि म्हणलो "तुला माहीत आहे ना मी ऍनल नाही..........."

"शुऊऊऊऊऊउऊ डिअर आय नो दयाट!" तो छाती वरील एक हात माझ्या ओठांवर ठेवत म्हणाला.

          आता परत आम्ही प्रणयसरीत चिंब होत होतो. मी सुस्कारे सोडत "अहह्ह्ह उममम" करत त्याला अजून उत्साहित करत होतो. तो ही आता माझ्या छाती वरची पकड घट्ट करत त्याचा लवडा माझ्या भोकावर आपटत होता. आणि मी पण त्याने माझ्या छाती वर ठेवलेल्या हातावर हात ठेवून त्याचे दणके भोगत होतो. मी माझे हात मोकळे करत पाठी नेले आणि त्याच्या गळ्यात घातले.त्याचे हात सुद्धा खाली सरकत होते. छातीवरून पोटावर पोटावरुन कमरेवर आणि कमरेवरून शेवटी ते माझ्या बोच्यावर आले. हळू हळू  त्याची बोट माझ्या जांघेत पसरत होती. त्याने जांघ फाकवत त्याचा लंड तिथे फिक्स केला आणि मला मांड्या घट्ट करायला सांगितले. "रिअल मैं नही सही, पर फील ही देदो!" वसंत हलकेच माझ्या कानात पुटपुटला. मला वाटलं नव्हतं की 'रांझना' मधील डायलॉग इथे ऐकायला मिळेल.

          मी मिठी घट्ट करत त्याला होकार दर्शवला आणि त्याने मग वेग वाढवला. माझ्या मांड्या घट्ट पकडत त्याने दना दान दणके द्याला सुरवात केली. एक-दोनदा माझा तोल ही गेला पण लगेच वसंत ने मला सावरलं पण त्याचा स्पीड काही कमी नाही होऊन दिला. त्याच्या ओटीपोटीचा भाग माझ्या नितंबावर आपटून वेगळाच आवाज येत होता. त्यात जोरदार पाऊस वाऱ्यासह खिडकीवर आपटत होता त्यामुळे "खाड-खाड" असा आवाज येत होता. वसंताच्या ठोकण्याचा आणि खिडकीच्या वाजण्याचा आवाज आता एक लयीत येत होता. वेग वाढवल्यामुळे वसंत "अहह्ह्ह ऊहहह ऊहहह अअअअअअ" असे आवाज काढत होता आणि मी त्याचे फटके बसत असल्यामुळे माझे ओठ दाबत कण्हत होतो. आता त्याचे हात वर आले होते. मी त्याच्या गळ्यातून माझे हात त्याच्या हातात दिले आणि हाताची घडी घालत त्याने मिठी घट्ट करत माझ्या खांद्यावर डोकं टेकवले. त्याच माझ्या जांघेत लवडा घासन चालू होतं आणि मी त्याच्या गालाला माझा गाल घासत होतो. वसंत अचानक मला कडकडून मारलेली मिठी अजून घट्ट केली आणि तोंडातून व "ऊहहहहह फक, ओऊहह हमम" असा मोठा आवाज निघाला! एक उष्णशी धार माझ्या जांघेतून ओघळत पोटरीवर आली होती. वसंत माझ्या दोन्ही पायामध्ये बहरला होता! त्याच्या चिकाची धार माझ्या पायावरून खाली जात होती.

 

               वसंत तसाच पाठी सरकत बेड वर बसला आणि मी समोर पडलेला टॉवेल उचलून बाथरूम कडे गेलो फ्रेश ��्हायला. जाता जाता मी त्याच्या कडे एक कटाक्ष टाकला. घामाने भिजलेला वसंत दम खात होता. त्याचे लांब केस त्याच्या डोळ्यावर आले होते आणि नुसते डोळे वर करून माझ्याकडे पाहत एक स्मितहास्य दिलं. मी ही गालातल्यागालात हसत बाथरूम कडे निघालो. थोड्यावेळाने मी बाहेर आलो, तोपर्यंत वसंत सुद्धा आवरून टॉवेल गुंडाळून बसला होता मी त्याला हात-पाय धुवून फ्रेश व्हायला सांगितलं.

                तो बाथरूम मध्ये होता तोपर्यंत मी कपडे घातले आणि आमच्या दोघांसाठी मॅग्गी आणि कॉफी बनवायला घेतली. पाऊस काही कमी नव्हता झाला पण आम्ही हॉल च्या गॅलरी मध्ये बसून गरम गरम मॅग्गीची आणि कॉफीची मज्जा घेत पाऊस बघत होतो. गॅलरीत काही कुंड्या होत्या त्यातील झाडे पावसामुळे फुलून आली होते. समोर खाडी आणि त्यात वाढलेली झाडे होती ती ही हिरवीगार दिसत हाती. पण मला त्यापेक्षा आमचे चेहेरे जास्त टवटवीत वाटत होते.

[inshortsmarathi]

'प्रियांका गांधी स्वत:च्या पतीचे नाव कमी आणि माझंच नाव जास्त उच्चारत आहेत'

‘प्रियांका गांधी स्वत:च्या पतीचे नाव कमी आणि माझंच नाव जास्त उच्चारत आहेत’

प्रियंका गांधी वढेरा यांना गेल्या पाच वर्षात माझं नाव माहिती नव्हतं. मात्र, आता ते सातत्याने माझ्या नावाचा जप करीत आहेत, अशा शब्दांत केंद्रीय मंत्री आणि अमेठीतील भाजपाच्या उमेदवार स्मृती इराणी यांनी प्रियंका गांधींना टोला लगावला आहे. अमेठीत माध्यमांशी त्या बोलत होत्या.

सध्या त्या आपल्या पतीचे नाव कमी आणि माझंच नाव जास्त उच्चारत आहेत. यावरुन माझा अमेठीतला प्रचार यशस्वी झाला असल्याचीच ही पावती आहे.

[dishalivegroup]

आयुष्याच्या वाटेवर - माधव मुळे

आयुष्याच्या वाटेवर – माधव मुळे

> आयुष्याच्या वाटेवर > एकटाच चालत होतो > कुणि नव्हते सोबतीला > म्हणून स्वतःशीच बोलत होतो

> लोक मला वेड समजून > आवाज द्यायला लागायचे > माझंच मला कळत नव्हतं > ते अस का वागायचे

> प्रेम करायचो मी तर > काय पाप मी केलं > त्याला देखील लोकांनी > लफड्याच नाव दिल

> त्यामूळे समाजाचा > विचार मी करत नाही > प्रेमाच बीज काही > आयुष्यात या पेरत नाही

> चांगल्याला देखील नाव > वाईटाला पण ठेवतात > जसे साफ माश्यावाणी

[chandrabal-blog]

परवा दिवशीची घटना आहे. माझ्या सोलापूरपासून नऊशे किमी अंतरावरील भोपाळवरून एक सुहृद मला भेटण्यासाठी वाट वाकडी करून आले होते. किरण कोल्ह्टकर त्यांचे नाव. त्यांचे वाचन आणि व्यासंग अफाट आहे. ज्या वयात आजकाल तारुण्याचा पिंगा घातला जातो त्या वयात त्यांनी महर्षी रामकृष्ण परमहंस आणि स्वामी विवेकानंदांवर प्रेम केलं. तेही इतकं की ते अविवाहित राहिले. ऐकून मी उडालोच ! पुढे जाऊन ध्यानधारणेचे आणि योगसाधनेचे प्रेम त्यांना खुणावत होते पण मातापित्यांचा सहारा बनून राहणे हे ही एक कर्तव्य आहे याची जाण राखून त्यांनी प्रथम प्राधान्य आईवडीलांना दिले आणि त्यानंतर स्वतःच्या ध्येय धोरणांना, इच्छा आकांक्षांना ! त्यांच्या व्यक्तिमत्वाची मोहिनी घालायला इतका डोस मला खूप होता. त्याही आधी त्यांची कौटुंबिक पार्श्वभूमी ऐकून मी हरखून गेलो. माझंच नव्हे तर अख्ख्या महाराष्ट्राचं आवडतं गाणं 'ऋणानुबंधाच्या जिथून पडल्या गाठी ..... ..... ' ज्या बाळ कोल्हटकरांनी लिहिलं आहे त्यांच्या सिद्धहस्त वंशाचं नातं किरण कोल्हटकरांच्या नाळेशी जोडलेलं आहे. चित्तरंजन कोल्ह्टकर, चिंतामणराव कोल्हटकर आणि श्रीपाद कृष्ण कोल्हटकर यांचा स��ंस्कृतिक, वैचारिक वारसा त्यांच्यापाशी आहे. त्यांच्याशी झालेली धावती भेट मला खूप काही शिकवून गेली.... या भेटीत देणाऱ्याचे हात हजार आणि घेणाऱ्याची झोळी फाटकी अशी माझी अवस्था झाली. त्यांच्याशी भेटल्यानंतर सोमवारचा दिवस कसा गेला हे देखील कळले नाही. त्यांना भेट देण्यासाठी नेलेली वस्तू देखील तशीच गाडीच्या डिकीत राहिली ! पुढील प्रवासात मुंबईला पोहोचल्यावर त्यांनी मेसेंजरवर फोटो पाठवले, एक देखणं मनोगत पाठवले पण माझी आपली बोबडी वळलेली ! काय लिहावे याचा अंदाज येईना. शेवटी आज कसेबसे चारशब्द लिहिलेत. 'एखाद्या योगी पुरुषाचा सहवास तुमचे आयुष्य कायमचे बदलू शकतो' असं स्वामीजींनी म्हटलं आहे असं मी वाचून होतो पण काही मिनिटांच्या सहवासाने त्याची अनुभूती मला आली. लेखन आणि छापखाना या पिढीजात वशापैकी किरणरावांनी छापखाना आधी हाती घेतला, मला वाटते आता त्यांनी लेखनाकडे वळायला हरकत नाही. त्यामुळेच त्यांच्या आयुष्यात त्यांना भेटून गेलेल्या दिग्गज व्यक्तींबद्दल आणि एकंदर जीवनप्रवासाबद्दल सविस्तर लिहिण्याची विनंतीही केलीय. त्यांनी जर ते मनावर घेतले तर एक चांगले पुस्तक हाती पडेल ! सोलापूरातून निघताना त्यांनी मोठ्या प्रेमाने आणि अगदी अगत्याने सपत्नीक भोपाळला येण्याचे आमंत्रण मला दिलंय. हा योग कधी येईल माहिती नाही पण मध्यप्रदेशातील उज्जैनच्या चक्रतीर्थ स्मशानातील व गढ़कालिकेच्या माँ काली मंदिरातील दोन तरुण अघोर साधूंचे अगदी आग्रहाचे निमंत्रण आहे.अघोरांच्या जीवनावर लिहायचे आहे, त्यांना अनुभवायचे आहे. त्यासाठी जेंव्हा उज्जैनला जाईन तेंव्हा किरणरावांच्या घरचा भोपाळमधील पाहुणचार नक्कीच घेईन. - समीर गायकवाड. via Facebook http://ift.tt/2jwZURM

[bharatlivenewsmedia]

ज्याचं करावं भलं, तो म्हणतो माझंच खरं... विराट कोहलीने स्वत:च्याच पायावर धोंडा मारून घेतला

ज्याचं करावं भलं, तो म्हणतो माझंच खरं… विराट कोहलीने स्वत:च्याच पायावर धोंडा मारून घेतला

ज्याचं करावं भलं, तो म्हणतो माझंच खरं… विराट कोहलीने स्वत:च्याच पायावर धोंडा मारून घेतला फॉर्मात नसतानाही विराट कोहलीचे काही वेगळेच चालले आहे. कारण एकतर फॉर्मात नसताना त्याला संधी मिळत आहे. विराट सध्याच्या घडीला वाईट फॉर्ममध्ये आहे. त्याच्याकडून धावा होताना दिसत नाहीत. पण तरीही तो संघात कायम आहे. फक्त अनुभवाच्या जोरावर त्याने संघातील स्थान टिकवले आहे. पण विराट पुन्हा एकदा बीसीसीआयशी पंगा घेत…

[bharatlivenewsmedia]

Uddhav Thackeray Interview: “…आईला गिळायला निघालेली औलाद,” उद्धव ठाकरे बंडखोर आमदारांवर संतापले; म्हणाले “माझंच चुकलं”

Uddhav Thackeray Interview: “…आईला गिळायला निघालेली औलाद,” उद्धव ठाकरे बंडखोर आमदारांवर संतापले; म्हणाले “माझंच चुकलं”

Uddhav Thackeray Interview: “…आईला गिळायला निघालेली औलाद,” उद्धव ठाकरे बंडखोर आमदारांवर संतापले; म्हणाले “माझंच चुकलं” माझा गुन्हा आहे की, मी यांना कुटुंबातील समजून अंधविश्वास ठेवला, उद्धव ठाकरेंनी व्यक्त केली खंत Uddhav Thackeray Interview Today: राजकारणात जन्म दिलेल्या आईला गिळायला निघालेली ही औलाद आहे अशा शब्दांत शिवसेना पक्षप्रमुख उद्धव ठाकरेंनी ��क्षातील बंडखोर नेत्यांवर टीका केली आहे. यांना…