#τοπίο στην ομίχλη

[loneberry]

Landscape in the Mist (1988) by Theo Angelopoulos

[popclture]

Landscape In The Mist (1988)

[filmap]

Τοπίο στην ομίχλη / Landscape in the Mist Theodoros Angelopoulos. 1988

Port 1 Παραλία Θεσσαλονίκης, Thessaloniki 546 26, Greece See in map

See in imdb

[epituxiathsapotuxias]

Νέα Υόρκη vs Σαλούγκα: 0-1

"Καλή η Νέα Υόρκη αλλά δεν έχει freddo espresso

Όλους μας κρατάει εδώ ένα αόρατο χέρι

Βγαίνει μεσάνυχτα απ' το Θερμαϊκό και φτάνει ως τη Θέρμη

Με 'χει έξω ώσπου να σβήσει το τελευταίο αστέρι...¨

📽 Once Upon A Time In America (1984)//Directed by Sergio Leone

🎞 Στο Τοπίο στην ομίχλη (1988), Θόδωρος Αγγελόπουλος

Πιεστήριο

[kebriones]

Ποιες ταινίες του Αγγελόπουλου θα πρότεινες σε κάποιον; :3 έχω δεί μόνο το τοπίο στην ομίχλη αλλά μου έχεις κινήσει το ενδιαφέρον.

Χμ κοιτα το τοπιο στην ομιχλη ειναι το αγαπημένο μου.

Το "μια αιωνιότητα και μια μερα" θεωρείται απο τις καλύτερες και ξερω κοσμο στον οποιο τους αρέσει παρα πολυ, μου φανηκε καπως κατώτερο του τοπιου στην ομιχλη αλλα ειναι καλη ταινία παρόλαυτα.

Ο μελισσοκόμος μ αρεσει παρα πολυ επίσης αλλα νομιζω μπορει και να ειναι τελειως υποκειμενική προτιμηση.

Ο θιασος θεωρείται η καλύτερη του ταινια εβερ, αλλα ειναι πολυ δύσκολο να την βρεις σε καλη ποιότητα online (αμα την βρεις πες μου 🙏🙏)

Γενικά νομιζω αν σ αρεσει το στυλ του στην μια ταινια, ολες θα σου αρέσουν λιγο πολυ! Βρες μια λιστα με τις ταινίες του και κοιτα τα τρέιλερ να δεις αν σε εμπνέει κατι. Το αιωνιότητα και μια μερα πχ σε κατι φασεις το απέφευγα τελειως γιατι μου φαινόταν υπερβολικά στεναχωρη η υπόθεση και δεν ημουν στο κατάλληλο mindset.

(συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, νομιζα οτι ειχα απαντησει αλλα μάλλον το ειδα στον υπνο μου, και θαβονται τα ask στο inbox μου μετα απο λιγο 🥲🥲🥲)

[matyas-ss]

Landscape in the mist [Τοπίο στην ομίχλη] (1988)

Directed by Theo Angelopoulos

Cinematography by Giorgos Arvanitis

[baby-magazino]

Η σπασμένη κούπα ζέστανε τα χέρια της Κρίστυ, αλλά όχι την καρδιά της. Ο ατμός από το τσάι χαμομηλιού δεν έκανε τίποτα για να απαλύνει τον κόμπο του άγχους που είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο στομάχι της.

Οι λέξεις που είχε πληκτρολογήσει, λέξεις που είχε νιώσει σαν να της είχαν ξεριζώσει ένα κομμάτι της ψυχής της, εξακολουθούσαν να είναι σκληρές και κατηγορηματικές στην οθόνη: «Αγαπητή Αλεξάνδρα, με άφησε έγκυο, εργαζόμενη εδώ και καιρό πολύ σκληρά, ζω μόνη μου. Περνώ έναν εφιάλτη. Τι πρέπει να κάνω;»

Κοιτούσε τον κέρσορα που αναβόσβηνε, περιμένοντας μια απάντηση, κάτι – οτιδήποτε – που θα της έδινε μια κατεύθυνση για να βγει από αυτό το ασφυκτικό σκοτάδι. Οι τελευταίοι μήνες ήταν μια θολούρα από πανικόβλητα ραντεβού, βεβιασμένες έρευνες και τον σιωπηλό τρόμο που συνόδευε την αλλαγή του σώματός της. Ο Σάββας, ο άντρας που της είχε υποσχεθεί για πάντα κάτω από τον έναστρο ουρανό εκείνης της εκδρομής για κάμπινγκ, είχε εξατμιστεί σαν πρωινή ομίχλη τη στιγμή που είχε ξεστομίσει τη λέξη «έγκυος». Είχε σταματήσει να απαντά στις κλήσεις της, την είχε μπλοκάρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την είχε αφήσει να νιώθει σαν ένα ξεχασμένο σκουπίδι.

Η Κρίστυ ήταν πάντα υπερήφανη για την ανεξαρτησία της. Ήταν μια επιτυχημένη γραφίστρια, άκρως αποφασισμένη και η αλήθεια είναι πως συνήθως ένιωθε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Αλλά τώρα, ο κόσμος έμοιαζε με ένα ύπουλο τοπίο, γεμάτο με αυτοαμφιβολίες και μια συντριπτική αίσθηση ευαλωτότητας. Πέρασε με το χέρι της το μικρό εξόγκωμα κάτω από το πουλόβερ της. Μια μικροσκοπική ζωή, απόλυτα εξαρτημένη από εκείνη, και εκείνη ένιωθε εντελώς ανίκανη.

Οι μέρες γίνονταν εβδομάδες. Η δουλειά της αγκομαχούσε, οι προθεσμίες ξεπρόβαλλαν και η σιωπή στο μικρό της διαμέρισμα έμοιαζε να γίνεται πιο δυνατή κάθε στιγμή που περνούσε. Ένιωθε σαν να παλεύει διαρκώς με ένα δικέφαλο τέρας – τη σωματική εξάντληση της εγκυμοσύνης και το ψυχικό μαρτύριο της εγκατάλειψης. Η απλή πράξη του να ψωνίσει από το σούπερ μάρκετ έγινε μια δοκιμασία. Έπιανε τον εαυτό της να κοιτάζει το διάδρομο με τις παιδικές τροφές, με δάκρυα στα μάτια, νιώθοντας ταυτό��ρονα τρομοκρατημένη και άγρια προστατευτική για τη μικρή ζωή μέσα της.

Η Αλεξάνδρα, ευλογημένη η ψυχή της, ήταν ένας φάρος μέσα σε αυτή την καταιγίδα. Παιδική φίλη, τώρα δικηγόρος με ειδίκευ��η στα δικαιώματα των γυναικών, ήταν πάντα πρακτική και σθεναρά μαχητική. Η Κρίστυ βρήκε τελικά το κουράγιο να πατήσει το κουμπί «αποστολή».

Το πρώτο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τη Αλεξάνδρα ήταν συνοπτικό και εφαρμόσιμο. «Κρίστυ, ανέπνευσε. Θα βρούμε μια λύση. Προγραμματίζω ένα τηλεφώνημα για αύριο το βράδυ. Πρέπει να μιλήσουμε για νομικές επιλογές, ομάδες υποστήριξης και κυρίως, να ανακτήσουμε λίγη από τη δύναμή σου».

Αυτό το τηλεφώνημα έγινε η σανίδα σωτηρίας που χρειαζόταν απεγνωσμένα η Κρίστυ. Η Αλεξάνδρα ήταν μια δύναμη ηρεμίας, η φωνή της ένα βάλσαμο για τα τραχιά της νεύρα. Ξεναγούσε την Κρίστυ στις επιλογές της, της εξήγησε τα νομικά δικαιώματα των μητέρων και τη συνέδεσε με μια τοπική ομάδα υποστήριξης ανύπαντρων μαμάδων. Δεν ήταν μαγεία, αλλά ένιωθε σαν κάποιος να της είχε πετάξει επιτέλους ένα σχοινί από τον γκρεμό.

Η ομάδα υποστήριξης ήταν μια αποκάλυψη. Γνώρισε γυναίκες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, η καθεμία με τη δική της μοναδική ιστορία ανθεκτικότητας. Μοιράστηκαν εμπειρίες, προσέφεραν συμβουλές και, το σημαντικότερο, έδειξαν στην Κρίστυ ότι δεν ήταν μόνη της. Έμαθε πρακτικές συμβουλές, από την αποτελεσματική φροντίδα του διαμερίσματός της με ένα μωρό στα χέρια μέχρι τις επιλογές παιδικής φροντίδας. Ανακάλυψε μια δύναμη μέσα της που δεν ήξερε ποτέ ότι διέθετε.

Σιγά σιγά, η Κρίστυ άρχισε να ανακτά τη ζωή της. Επικεντρώθηκε στη δουλειά της, βρίσκοντας νέο πάθος στα σχέδιά της. Άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα προγεννητικής γιόγκα, συνδεόμενη με το σώμα της που άλλαζε με θετικό τρόπο. Διακόσμησε το μικροσκοπικό παιδικό δωμάτιο με ζωηρά χρώματα και πλάσματα βγαλμένα απο τα παραμύθια, γεμίζοντάς το με την ελπίδα που ήταν αδρανής για πολύ καιρό.

Ένα βράδυ, ενώ ξεχώριζε ένα βουνό από μεταχειρισμένα βρεφικά ρούχα, η Κρίστυ βρήκε μια μικρή, καλοφτιαγμένη ξύλινη κουδουνίστρα. Ήταν παλιά, φθαρμένη από την πολυετή χρήση. Θυμόταν τον παππού της να την φτιάχνει για το δικό της αδερφάκι. Ένα κύμα συναισθήματος την κατέκλυσε – όχι θλίψη, αλλά μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης και ανθεκτικότητας.

Κράτησε την κουδουνίστρα στο φως, ανιχνεύοντας τις απαλές καμπύλες με την άκρη του δαχτύλου της. Συνειδητοποίησε, με ένα τράνταγμα διαύγειας, ότι δεν ήταν πια απλώς ένα θύμα. Ήταν μητέρα, άγρια και αποφασισμένη, και θα αντιμετώπιζε ό,τι κι αν την περίμενε μπροστά της με χάρη και ακλόνητη δύναμη. Η προδοσία του Σάββα δεν την καθόριζε. Την είχε σπάσει για λίγο, αλλά την είχε επίσης ενδυναμώσει εκ νέου.

Η ζωή θα εξακολουθούσε να είναι δύσκολη, αλλά δεν ήταν μόνη της. Είχε τη Αλεξάνδρα, την ομάδα υποστήριξής της, και το πιο σημαντικό, είχε την ακλόνητη αγάπη για τη μικροσκοπική ζωή που μεγάλωνε μέσα της. Ο εφιάλτης είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και να αντικαθίσταται από την ήσυχη υπόσχεση μιας νέας ζωής μπροστά της. Και καθώς κουνιόταν απαλά, με την ξύλινη κουδουνίστρα σφιγμένη στο χέρι της, η Κρίστυ ήξερε, με μια βεβαιότητα που βρισκόταν βαθιά μέσα στα κόκαλά της, ότι όχι απλώς θα επιβίωνε, αλλά θα τα κατάφερνε πάρα πολύ καλά.

Ιστορία: Κανελλίδου Μίνα

[eclecticstarlightblogger]

Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Σεπτέμβριος του 2023. Έγραψα και άρθρο τότε με τίτλο: “Ήρθε είδε νίκησε” . Τί συνέβη; ΟΝΤΩΣ, Μέσα σε 27 ημέρες (!) ένας ΠΟΛΙΤΙΚΑ “πρωτοεμφανιζόμενος”, βρέθηκε στο τιμόνι ενός κόμματος, λίγο πριν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και εν δυνάμει Εξουσίας (!). . Και κάτι πολύ σημαντικό…ανεξήγητο: Όλο αυτό προέκυψε μέσα από μια πράγματι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία….βάσης, […] Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη…

[thoughtfullyblogger]

Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Σεπτέμβριος του 2023. Έγραψα και άρθρο τότε με τίτλο: “Ήρθε είδε νίκησε” . Τί συνέβη; ΟΝΤΩΣ, Μέσα σε 27 ημέρες (!) ένας ΠΟΛΙΤΙΚΑ “πρωτοεμφανιζόμενος”, βρέθηκε στο τιμόνι ενός κόμματος, λίγο πριν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και εν δυνάμει Εξουσίας (!). . Και κάτι πολύ σημαντικό…ανεξήγητο: Όλο αυτό προέκυψε μέσα από μια πράγματι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία….βάσης, […] Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη…

[greekblogs]

Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Σεπτέμβριος του 2023. Έγραψα και άρθρο τότε με τίτλο: “Ήρθε είδε νίκησε” . Τί συνέβη; ΟΝΤΩΣ, Μέσα σε 27 ημέρες (!) ένας ΠΟΛΙΤΙΚΑ “πρωτοεμφανιζόμενος”, βρέθηκε στο τιμόνι ενός κόμματος, λίγο πριν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και εν δυνάμει Εξουσίας (!). . Και κάτι πολύ σημαντικό…ανεξήγητο: Όλο αυτό προέκυψε μέσα από μια πράγματι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία….βάσης, […] Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη…

[loneberry]

Landscape in the Mist (1988) by Theo Angelopoulos

[popclture]

Landscape In The Mist (1988)

[filmap]

Τοπίο στην ομίχλη / Landscape in the Mist Theodoros Angelopoulos. 1988

Square Averof, Ioannina 452 21, Greece See in map

See in imdb

[skandaladiaplokidiafthora]

Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη

 του Χρυσόστομου Τσιρίδη Σεπτέμβριος του 2023. Έγραψα και άρθρο τότε με τίτλο: “Ήρθε είδε νίκησε” . Τί συνέβη; ΟΝΤΩΣ, Μέσα σε 27 ημέρες (!) ένας ΠΟΛΙΤΙΚΑ “πρωτοεμφανιζόμενος”, βρέθηκε στο τιμόνι ενός κόμματος, λίγο πριν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και εν δυνάμει Εξουσίας (!). . Και κάτι πολύ σημαντικό…ανεξήγητο: Όλο αυτό προέκυψε μέσα από μια πράγματι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία….βάσης, […] Πολιτικό τοπίο στην Ομίχλη…

[madragoras]

Στο Τοπίο στην ομίχλη (1988), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος βάζει ένα ελικόπτερο να ανασύρει από τον βυθό της Θεσσαλονίκης το γιγάντιο χέρι της Ιστορίας. Ένας (κυριολεκτικά) από μηχανής θεός, που ξεθάβει το μυθολογικό ριζικό μιας ολόκληρης χώρας. Από το χέρι αυτό, όμως, λείπει ο δείκτης: η καθοδήγηση και η συμβουλή από μια αόρατη δύναμη πρόνοιας έχει πλέον εκλείψει. Και οι άνθρωποι, ακρωτηριασμένοι και ορφανοί, αναζητούν μάταια ένα στήριγμα -όπως ακριβώς τα δυο παιδιά της ταινίας, που αναζητούν μάταια τον πατέρα τους.

Το χέρι ίπταται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και χάνεται στον ορίζοντα. Η μοναξιά που κατακλύζει τα πάντα είναι αμετάκλητη, ανένδοτη, ισοπεδωτική. Κι αυτή η εικόνα, όπως τόσες και τόσες άλλες στη φιλμογραφία του Αγγελόπουλου, υπερβαίνει κατά πολύ τα περιοριστικά όρια μιας απλής κινηματογραφικής σκηνής. Διότι είναι φτιαγμένη από αρχέτυπα και χρησμούς, από μοίρες και προφητείες, λες και η αιώνια Ιστορία του κόσμου γίνεται ένα με τις εφήμερες ιστορίες των ανθρώπων.

από Cinedogs