#ταρκόφσκι

[dimartblog]

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου (Пикник на обочине) είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας των Αρκάντι και Μπορίς Στρουγκάτσκι που εκδόθηκε το 1972.   Το 1979, η ταινία «Στάλκερ»  του Αντρέι Ταρκόφσκι βασίστηκε στο βιβλίο των αδελφών Στρουγκάτσκι, οι οποίοι και έγραψαν το σενάριο. Η διάρκεια του Στάλκερ είναι 2 ώρες και 43 λεπτά. Το ομότιτλο animation του 2022 (Pique-nique au…

[stmol]

🪶Η ζωή μας κυριαρχείται πλέον από τον υλισμό, εξαιτίας της αναθεώρησης της σχέσης του τόπου και του χρόνου. Δηλαδή, πράγματι είναι σαν να ζούμε υλιστικά, εξαιτίας ακριβώς της εμφάνισης αυτού του φαινομένου. Είμαστε υπερβολικά ευάλωτοι σε αυτές τις δυο κατηγορίες, επειδή περιορίζουν τις φυσικές μας δυνατότητες. | από το βιβλίο των Αϊνστάιν, Ταγκόρ, Γκροτόφσκι, Κρισναμούρτι και Ταρκόφσκι «4 χ 5»

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο των Αϊνστάιν, Ταγκόρ, Γκροτόφσκι, Κρισναμούρτι και Ταρκόφσκι «4 χ 5»   🪶Αϊνστάιν: «Δεν μπορώ να αποδείξω την ορθότητα αυτής της αφηρημένης ιδέας μου, είναι όμως η θρησκεία μου. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά πιστεύω στο πυθαγόρειο επιχείρημα, ότι η αλήθεια είναι ανεξάρτητη από τα όντα».  🪶ΑΪΝΣΤΑΪΝ: «Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις για τη φύση του Σύμπαντος. Ο κόσμος…

[elenatria]

Η Μιλαίδη σε ταινία του Ταρκόφσκι ομγ.

Actress Margarita Terekhova on the set of Tarkovsky's The Mirror (1974)

[elysianfields21]

Απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι.

«Ποιός πρόγονος μού μιλάει; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου. Γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος. Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς. Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας. Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές. Πρέπει ν’ ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων. Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου. Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε. Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι. Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος, πρέπει να πιαστούμε απ’ τα χέρια. Πρέπει να αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς». Άνθρωπε, άκου! Μέσα σου νερό, φωτιά, και μετά στάχτες. Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο. Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν. Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι, και όχι να αποδιαρθρώνεται. Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής. Χωρίς να βρομίζουμε το νερό. Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ��τρέπεστε; Και τώρα, μουσική!».

Απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι.

[silezukuk]

Andrei Tarkovsky [***] / "белый, белый день..."= Λευκή, λευκή μέρα

[cinnamonsparkbooks]

Ποια είναι η ουσία της δουλειάς του σκηνοθέτη; Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε σμίλεμα του χρόνου. Όπως ο γλύπτης παίρνει ένα κομμάτι μάρμαρο και, καθώς γνωρίζει μέσα του τα χαρακτηριστικά στοιχεία του τελειωμένου έργου, αφαιρεί ό,τι είναι περιττό, έτσι κι ο κινηματογραφιστής, από ένα "κομμάτι χρόνο" που το συγκροτεί μια πελώρια και συμπαγής δέσμη ζωντανών γεγονότων, κόβει και πετάει ό,τι δεν του χρειάζεται, αφήνοντας μόνο όσα θα γίνουν στοιχεία της ολοκληρωμένης εικόνας, όσα θα αποδειχτούν αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής εικόνας.

Αντρέι Ταρκόφσκι, Σμιλεύοντας το Χρόνο

[cillius]

Αν ήμουν περήφανος, όπως παλιά. Θα σ' άφηνα για πάντα·. Όλα όσα ήταν αδύνατο να αποχωριστώ. Όλα όσα δεν αξίζουν τον παραμικρό κόπο.

Αρσένι Ταρκόφσκι

[stmol]

Ο Ταρκόφσκι μιλά για την τέχνη, τους νέους, τον πλούτο και τον εαυτό του

Θα μου άρεσε αν οι νέοι μάθαιναν να αγαπούν την μοναξιά. Το να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. — Τι είναι η τέχνη Αντρέι; Πριν ορίσουμε ο,τιδήποτε πρέπει να απαντήσουμε με μια ευρύτερη ερώτηση: Ποιο νόημα έχει η ζωή του ανθρώπου στη γη; Ίσως να βρεθήκαμε εδώ για να ανυψωθούμε πνευματικά. Αν η ζωή μας τείνει σε έναν πνευματικό πλούτο, ίσως η τέχνη να είναι ένας από τους τρόπους προσέγγισης αυτού…

[atsoukalidis]

«Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.»

Αντρέι Ταρκόφσκι

[justforbooks]

Οι ηδονές του κλεισίματος στο σπίτι.

Ο κόσμος γουστάρει να κάνει ξανά και ξανά σκρολ πάνω στις ίδιες φρικαλέες ειδήσεις. Αποφασίζω κάποια πειθαρχία: να ελέγχω την προσοχή μου, να μην αφήνομαι σε σκοτεινές σκέψεις. Ξεδιαλέγω μερικά καλά βιβλία απ' τους σωρούς μου.

Είμαι σε πτήση εντός Ευρώπης. Μια παρέα γύρω στα 30 πιάνει όλες τις θέσεις γύρω μου. Μιλάνε αγγλικά. Είναι απ' αυτούς που βρήκαν πάμφθηνο ταξίδι λόγω της εξάπλωσης του ιού. Πράγματι, τα εισιτήρια είναι αστεία. Οι έλεγχοι κρατάνε λίγο, ειδικά αν φτερνιστείς. Οι ουρές δεν έχουν στριμωξίδι. Κι αν ακολουθήσεις οποιονδήποτε βήχει, μπορείς να τις προσπεράσεις σε ένα λεπτάκι. Σε αποκορύφωμα εγωκεντρικού ��αραληρήματος, ο αρχηγός της παρέας εξηγεί: «Τα πράγματα είναι απλά: να καθίσουν μέσα οι γέροι».

Βγαίνει απ' την πτήση και τρυπώνει στο σημείο καπνιστών να ανάψει ένα τσιγάρο. Στην ηλικία μας, εικοσιφεύγα, δεν κινδυνεύουμε όπως άλλοι. Μπορούμε όμως να βλάψουμε τους μεγαλύτερους στα σοβαρά. Απ' όλες τις ανισότητες που βγαίνουν στη φόρα με τον ιό, σκέφτομαι την ανισότητα στη μοναξιά κατ' οίκον. Πολλοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν έχουν παρέα. Δεν έχουν επαφή με νέες τεχνολογίες (ειδικά στην επαρχία). Δεν έχουν Netflix, Messenger, WhatsApp. Ούτε χίλιες επαφές στο κινητό τους. Ο υποχρεωτικός κατ' οίκον εγκλεισμός θα είναι ακόμα πιο μοναχικός γι' αυτούς, χωρίς την εκκλησία τους και την πορτοκαλάδα τους στο καφενείο. Προφανώς πρέπει να το υπομείνουν αυτό, αν θέλουν να επιβιώσουν. Αλλά, θέλω να πω, δεν θα χαθεί ο κόσμος, αν εμείς, οι υπερ δικτυωμένοι και τεχνολογικά προνομιούχοι νέοι και υγιείς, παραλείψουμε μερικές εξόδους, για να τους προστατέψουμε. Οτιδήποτε άλλο είναι ψυχική τσιγκουνιά.

Φεύγοντας απ' την πτήση, σκέφτομαι ότι στα μαλλιά μου πρέπει οπωσδήποτε να επιβιώνει αποικία ιών κάθε είδους. Αποκοιμήθηκα και σφουγγάρισα μεγαλύτερο μέρος του αεροπλάνου απ' ό,τι ήθελα. Σχεδιάζω, προφανώς, να μη βγω απ' το σπίτι για εβδομάδες. Ανεξαρτήτως συμπτωμάτων. Ποιος δεν νιώθει δυσκολία να ανασάνει όταν τον ρωτάνε «ανασαίνεις καλά;». Ποιος δεν τρώγεται να βγάλει το δέρμα του προσώπου του με νυχιές όταν του λένε «μην αγγίζεις το πρόσωπό σου»; Δεν μου κακοφαίνεται η απομόνωση. Έχω σχέδιο να περάσω υπέροχα.

Προγραμματίζω βιντεοκλήσεις με φίλους που είναι μόνοι στο εξωτερικό. «Μπίρα από απόσταση» το λέμε. Αφού το κανονίσω, αποφασίζω να μη χρησιμοποιώ σόσιαλ για πάνω από 30 λεπτά τη μέρα. Δεν έχω ανάγκη φωτογραφίες με μασκοφόρους που ψεκάζουν τα πάντα. Ούτε χρειάζομαι να βιώσω την πανικόβλητη αντίδραση κανενός. Κείμενα γνώμης του στυλ «η απόλυτη φρίκη» μού φαίνονται αχρείαστα στη συγκυρία, κλάψες για λίγα κλικ ή like, και δεν αισθάνομαι ότι στερούμαι κάτι αν τα αποφύγω. Ούτε με νοιάζει να παρα��ολουθώ ψυχαναγκαστικά τις μετρήσεις για το πόσοι πέθαναν, αφού, όσο ζω και κλείνομαι μέσα, δεν επηρεάζω αυτό το νούμερο με κάποιον τρόπο. Ο ιός έχει χαρακτηριστικά σούπερ σταρ. Ο κόσμος γουστάρει να κάνει ξανά και ξανά σκρολ πάνω στις ίδιες φρικαλέες ειδήσεις. Αποφασίζω κάποια πειθαρχία: να ελέγχω την προσοχή μου, να μην αφήνομαι σε σκοτεινές σκέψεις.

«Εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι άσχημα μέσα», σκέφτομαι, βγαίνοντας απ' το μπάνιο-κλίβανο και πίνοντας μια διαλυμένη στο νερό βιταμινούλα C. Διαλέγω μια σειρά από συνεντεύξεις του Νορβηγού συγγραφέα Knausgaard που ήθελα να δω καιρό και τις ανοίγω τώρα. Ο τρόπος του με ηρεμεί. Ταυτόχρονα, κατεβαίνουν 7 ωραιότατα ντοκιμαντέρ για τους Τραμπ και Πούτιν. Νιώθω αυτή την ενέργεια που αισθάνεσαι όταν στρέφεις την προσοχή σου σε κάτι που υπερβαίνει τον πολύτιμο, μικρό εαυτούλη σου.

Ξεδιαλέγω μερικά καλά βιβλία απ' τους σωρούς μου. Χρειάζομαι την πραότητα που χαρίζουν τα κλασικά αριστουργήματα. Τολστόι, Ντοστογιέφσκι. Ολόκληροι κόσμοι στήνονται εκεί μέσα, άψογα σχεδιασμένοι απ' τους Ρώσους ημίθεους. Φτιάχνουν τόσο πειστικά τα πρόσωπα και σκαρώνουν κάτι τόσο συγκεκριμένες καταστάσεις που ξετρελαίνομαι. Μπαίνω στον παρηγορητικό κόσμο τους. Πίνω λίγο καφέ. Διασκεδάζω ετοιμάζοντας το φλιτζάνι και τσεκάροντας το απόθεμα στο ντουλάπι σαν να είμαι αποκλεισμένος σε χιονοθύελλα, στην κορυφή του βουνού. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται: τι καλά που έχει ��λλες χίλιες σελίδες αυτή η ιστορία. Θέλω να φάω όλο τον χοντρό τόμο.

Ο Μπρυκνέρ είχε πει: «Τα βιβλία μου έσωσαν τη ζωή». Πρέπει τώρα καθένας κάτω των 40 να περισώσει την υγεία των άλλων, βρίσκοντας τα σωστά βιβλία και υποκύπτοντας κατ' οίκον στη σαγήνη τους. Δηλαδή: αν το βιβλίο που διάλεξες για να σε συντροφεύει στα «χρόνια της χολέρας» σε κάνει να το παρατάς κάθε λεπτό, να κοιτάς τον τοίχο και να σκέφτεσαι «τι σου είναι ο άνθρωπος;» - βήχας - «δεν θα μείνει τίποτα όρθιο» - φτέρνισμα, τότε δεν διάλεξες σωστά. Υπάρχει, όντως, ένας σκασμός βιβλία που με λίγη προσοχή και αφοσίωση σε ρουφάνε. Μια καλή ιστορία ενηλικίωσης. Ένα θεατρικό που σ' ενδιαφέρει. Ένα καλό ποίημα που το κατεβάζεις μαζί με το ποτό σου. Ένα γκράφικ νόβελ που το μασουλάς ψιλοαπρόσεχτα, ακούγοντας ραδιόφωνο. Οι ηρεμιστικές φωνές των παραγωγών ραδιοφώνου όταν εξηγούν με απόλυτη σοβαρότητα «τι ακούσαμε μόλις τώρα» συνοδεύουν πάντα άψογα τις ιστορίες μυστηρίου. Στην απομόνωση υπάρχουν ηδονές.

Έχω ακόμα κάμποσες ταινίες. DVD ή κατεβασμένες. Συνθέτω ένα πρόγραμμα του τρελού, από σαχλαμάρες και '80s αμερικανιές μέχρι Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι. Τακτοποιώ την αγαπημένη μου γωνιά στον καναπέ. Ανοίγω το παράθυρο. Μυρίζει φρέσκα φύλλα, άνθη, χώμα, χλόη. Η άνοιξη εξελίσσεται κανονικά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[the-sun-the-green]

Χωρίς τίτλο - Αρσένι Ταρκόφσκι

Καθόμουν εκεί δα Κοιτώντας το χορτάρι,

Όταν εκείνο άρχισε Σαν φλογέρα να ηχεί.

Αρμονικά μπερδεύτηκαν Ήχοι και χρώματα,

Κι όταν Μέσα στο σάλαγο της κάψας

Με ύμνους σαν από κορνέτες Όρμησαν τα τζιτζίκια,

Κατάλαβα πως η δροσιά Σαν δάκρυ γυαλίζει στο γρασίδι.

Τις ελάχιστες έδρες Στου πελώριου γίγαντα το μάτι Είδα ολοκάθαρα,

Τη σπίθα στα φωτεινά φτερά Που κρύβουν τον πυρακτωμένο λόγο Του προφήτη.

Έτσι μου φανερώθηκε - τι θαύμα! -  Του Αδάμ το βαθύ μυστικό.

Αγάπησα το έργο μου Τέχνη της φούγκας με λέξεις Που δεν είναι τιποτ’ άλλο από

Δοκιμασία Στη λάμψη Του δικού μου φωτός.

Αγάπησα τα αινιγματικά  Αισθήματα της θλίψης Και τη διαύγεια του νου. Μονάχα με τις λέξεις

Έφτασα στην αλήθεια. Η γλώσσα μου ήταν σκληρή Και ειλικρινής σαν φασματογράφος.

Πειθήνιες οι λέξεις Υποτάσσονταν στην θέληση μου Καθώς την έφεραν στους ώμους.

Και λέω ακόμα, Πως δίκιο έχει πάντοτε Αυτός που σκέφτεται βαθιά.

Αγάπησα τους ίσκιους  Ήχων και φώτων Όμως ποτέ δεν πείραξα ψυχή Ούτε την πλάση.

Δεν έσπειρα την παγωνιά  Στων προγόνων μας τη γη.

Καθώς βάδιζα μες στη ζωή Δημιουργώντας,

Χάρηκα το ψωμί Και το δροσερό νερό.

Κι όταν με τύλιξε  Η νύχτα η απύθμενη,

Χιλιάδες άστρα τ’ ουρανού  Χύθηκαν στην αγκαλιά μου

[blehourmas]

Αποχαιρετώ όλους με όσους στη ζωή βρέθηκα

Και ό,τι περιφρόνησα, μίσησα, αγάπησα.

Αρχίζει μία νέα ζωή για εμένα

Αποχαιρετώ της χθεσινής μου ημέρας το δέρμα.

Νέα δεν θέλω να μαθαίνω για εσένα

Σ’ αποχαιρετώ βαθιά από το μεδούλι των κοκάλων μου μέσα,

Κι επιτέλους βρίσκομαι πάνω από εμένα

Την μισητή μου ψυχή αφήνοντας να φύγει μακριά,

Μοναχός πια στην ερημιά

Τον εαυτό μου κοιτάζω σαν ξένο αδιάφορα.

Πανοπλία μου παγωμένη, χαίρε,

χωρίς εμένα ψωμί και κρασί, χαίρε,

Της νύχτας όνειρα και πεταλού��ες της ημέρας

Χαίρετε, όλα χωρίς εμένα πια, δεν είμαι μαζί σας!

Σελίδες βιβλίων άγραφων διαβάζω,

Την στρογγυλή γλώσσα του στρογγυλού μήλου ακούω,

Την λευκή λαλιά του λευκού σύννεφου ακούω

Μα ούτε μία λέξη για εσάς δεν μπορώ να μαζέψω,

Γιατί ήμουν άχρηστο δοχείο.

Γιατί με έσπασα δεν ξέρω.

Την αεικίνητη σφαίρα στο χέρι πια δεν κρατώ

Κι ούτε ένα λόγο χωρίς μία λέξη δεν θα σας πω.

Κι όμως κάποτε μ’ έβρισκαν οι λέξεις,

Οι άνθρωποι, τα ψάρια και τα φύλλα, τα χόρτα κι οι πέτρες.

~ Αρσένι Ταρκόφσκι

#unknown_photographer #not_mine

[socynicole]

θυμάμαι πάντα σου άρεσαν ταινίες του Ταρκόφσκι

τις έβρισκα απαίσιες βαριόμουνα οικτρά

[armosbooks]

#αρμός Χρήστος Μαρκίδης Κατάματα . Χρόνια συγκατοικώ με την Πεπλοφόρο κόρη. Συγκατοικώ ακόμη με τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Γεράσιμο Σκλάβο. Τον Έζρα και τον Βικέντιο. Την Ήβη και την Ευθύνη. Τον Θεοφάνη Στρελίτζα Μπαθά και τον Αντρέι Αρσενίου Ταρκόφσκι. Τον Μέλανα Δρυμό και την απόκρημνη Σφίγγα. Την παραμεθόρια διάσταση της ζωγραφικής και την απύθμενη ελευθερία της γλώσσας. Το ουτοπικό άγγελμα του μοντερνισμού, όπως μνημονικά και απερίφραστα διαφαίνεται, οι διαχρονικές αλήθειες του παρελθόντος και τα ψευδαισθητικά φαντάσματα του παρόντος, οι δραματικές μεταλλαγές στο γύρισμα του αιώνα, η οριακή κρίση του πολιτισμού, η χαίνουσα πληγή στο μεταιχμιακό απολωλός της συνείδησης, η σακατεμένη εντοπιότητα της αυτογνωσίας, η επί ξύλου κρεμάμενη ιερότητα θα παλινορθώσουν –άμποτε– μέσα μας νόστο και μέλλον; Τα κείμενα του παρόντος βιβλίου θέτουν ερωτήματα, αναζητώντας ολιστικές, παρηγορητικές απαντήσεις. . #diavazo #vivlio #book #armosbooks #δοκίμιο #μελέτη #φιλοσοφία https://www.instagram.com/p/Ch_9KIoMwfG/?igshid=NGJjMDIxMWI=