#Αντρέι Ταρκόφσκι

[dimartblog]

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου

Πικ-νικ στην άκρη του δρόμου (Пикник на обочине) είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας των Αρκάντι και Μπορίς Στρουγκάτσκι που εκδόθηκε το 1972.   Το 1979, η ταινία «Στάλκερ»  του Αντρέι Ταρκόφσκι βασίστηκε στο βιβλίο των αδελφών Στρουγκάτσκι, οι οποίοι και έγραψαν το σενάριο. Η διάρκεια του Στάλκερ είναι 2 ώρες και 43 λεπτά. Το ομότιτλο animation του 2022 (Pique-nique au…

[stmol]

Ο Ταρκόφσκι μιλά για την τέχνη, τους νέους, τον πλούτο και τον εαυτό του

Θα μου άρεσε αν οι νέοι μάθαιναν να αγαπούν την μοναξιά. Το να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. — Τι είναι η τέχνη Αντρέι; Πριν ορίσουμε ο,τιδήποτε πρέπει να απαντήσουμε με μια ευρύτερη ερώτηση: Ποιο νόημα έχει η ζωή του ανθρώπου στη γη; Ίσως να βρεθήκαμε εδώ για να ανυψωθούμε πνευματικά. Αν η ζωή μας τείνει σε έναν πνευματικό πλούτο, ίσως η τέχνη να είναι ένας από τους τρόπους προσέγγισης αυτού…

[elysianfields21]

Απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι.

«Ποιός πρόγονος μού μιλάει; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου. Γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος. Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς. Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας. Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές. Πρέπει ν’ ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων. Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου. Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε. Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι. Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος, πρέπει να πιαστούμε απ’ τα χέρια. Πρέπει να αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς». Άνθρωπε, άκου! Μέσα σου νερό, φωτιά, και μετά στάχτες. Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο. Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν. Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι, και όχι να αποδιαρθρώνεται. Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο. Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής. Χωρίς να βρομίζουμε το νερό. Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε; Και τώρα, μουσική!».

Απόσπασμα από τον μονόλογο του Ντομένικο, στο τέλος της ταινίας «Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι.

[cinnamonsparkbooks]

Ποια είναι η ουσία της δουλειάς του σκηνοθέτη; Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε σμίλεμα του χρόνου. Όπως ο γλύπτης παίρνει ένα κομμάτι μάρμαρο και, καθώς γνωρίζει μέσα του τα χαρακτηριστικά στοιχεία του τελειωμένου έργου, αφαιρεί ό,τι είναι περιττό, έτσι κι ο κινηματογραφιστής, από ένα "κομμάτι χρόνο" που το συγκροτεί μια πελώρια και συμπαγής δέσμη ζωντανών γεγονότων, κόβει και πετάει ό,τι δεν του χρειάζεται, αφήνοντας μόνο όσα θα γίνουν στοιχεία της ολοκληρωμένης εικόνας, όσα θα αποδειχτούν αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής εικόνας.

Αντρέι Ταρκόφσκι, Σμιλεύοντας το Χρόνο

[silezukuk]

Scheda di registrazione personale di Andrei Tarkowski (fotosegnalamento) presso il campo profughi di Latina / 28 August 1985 / [***] / [***]

[atsoukalidis]

«Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.»

Αντρέι Ταρκόφσκι

[armosbooks]

#αρμός Χρήστος Μαρκίδης Κατάματα . Χρόνια συγκατοικώ με την Πεπλοφόρο κόρη. Συγκατοικώ ακόμη με τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Γεράσιμο Σκλάβο. Τον Έζρα και τον Βικέντιο. Την Ήβη και την Ευθύνη. Τον Θεοφάνη Στρελίτζα Μπαθά και τον Αντρέι Αρσενίου Ταρκόφσκι. Τον Μέλανα Δρυμό και την απόκρημνη Σφίγγα. Την παραμεθόρια διάσταση της ζωγραφικής και την απύθμενη ελευθερία της γλώσσας. Το ουτοπικό άγγελμα του μοντερνισμού, όπως μνημονικά και απερίφραστα διαφαίνεται, οι διαχρονικές αλήθειες του παρελθόντος και τα ψευδαισθητικά φαντάσματα του παρόντος, οι δραματικές μεταλλαγές στο γύρισμα του αιώνα, η οριακή κρίση του πολιτισμού, η χαίνουσα πληγή στο μεταιχμιακό απολωλός της συνείδησης, η σακατεμένη εντοπιότητα της αυτογνωσίας, η επί ξύλου κρεμάμενη ιερότητα θα παλινορθώσουν –άμποτε– μέσα μας νόστο και μέλλον; Τα κείμενα του παρόντος βιβλίου θέτουν ερωτήματα, αναζητώντας ολιστικές, παρηγορητικές απαντήσεις. . #diavazo #vivlio #book #armosbooks #δοκίμιο #μελέτη #φιλοσοφία https://www.instagram.com/p/Ch_9KIoMwfG/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[ritsmas]

«Χώροι του ανοίκειου. Η ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι»

«Χώροι του ανοίκειου. Η ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι»

«Χώροι του ανοίκειου. Η ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι» Οι εκδόσεις νήσος διοργανώνουν την Παρασκευή 03 Δεκεμβρίου και ώρα 19:00, στο μπαρ Βραζιλιάνα (Πλ. Μερκούρη, Α. Πετράλωνα), παρουσίαση του βιβλίου του Άγγελου Αλετρά  – Χώροι του ανοίκειου/Η ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Σταύρος Σταυρίδης, Καθηγητής Σχολή Αρχιτεκτόνων, ΕΜΠ Πόλυ Λυκούργου, Κριτικός κινηματογράφου,…

[sinothor]

τα παιδικά χρόνια του ιβάν, αντρέι ταρκόφσκι

[jarennejo]

Κάποτε ζήτησαν από τον Αντρέι Ταρκόφσκι να φωτογραφίσει τι σημαίνει για εκείνον ευτυχία.

Ο Χρήστος δε μένει πια εδώ

[kastoriafm]

Ρωσία: Ο σκηνοθέτης Κιρίλ Σερεμπερένικοφ θα γυρίσει μίνι σειρά για τον Αντρέι Ταρκόφσκι – Good News

Ο Κιρίλ Σερεμπερένικοφ, ένας από τους διάσημους σύγχρονους Ρώσους σκηνοθέτες, θα γυρίσει μίνι σειρά για τη ζωή και το έργο του διάσημου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι, η οποία θα παρουσιασθεί στην κινηματογραφική αγορά του Φεστιβάλ των Καννών που θα διοργανωθεί εφέτος σε on-line μορφή. Τη σχετική ανακοίνωση έκανε ο ιδρυτής του κινηματογραφικού στούντιο Hype Film και […]

The post Ρωσία: Ο σκηνοθέτης Κιρίλ Σερεμπερένικοφ θα γυρίσει μίνι σειρά για τον Αντρέι Ταρκόφσκι – Good News appeared first on Kastoria Fm 9.15.

from Kastoria Fm 9.15 https://kastoriafm.gr/%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bf-%cf%83%ce%ba%ce%b7%ce%bd%ce%bf%ce%b8%ce%ad%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b9%cf%81%ce%af%ce%bb-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ad%ce%bd%ce%b9/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25cf%2581%25cf%2589%25cf%2583%25ce%25af%25ce%25b1-%25ce%25bf-%25cf%2583%25ce%25ba%25ce%25b7%25ce%25bd%25ce%25bf%25ce%25b8%25ce%25ad%25cf%2584%25ce%25b7%25cf%2582-%25ce%25ba%25ce%25b9%25cf%2581%25ce%25af%25ce%25bb-%25cf%2583%25ce%25b5%25cf%2581%25ce%25b5%25ce%25bc%25cf%2580%25ce%25b5%25cf%2581%25ce%25ad%25ce%25bd%25ce%25b9

[maxmaggr]

«Ο Καθρέφτης» του Αντρέι Ταρκόφσκι: μία εναλλακτική κινηματογραφική πρόταση

Πηγή εικόνας: imdb.com Ο Καθρέφτης (Zerkalo) του Αντρέι Ταρκόφσκι, ενός από τους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου, αφηγείται τη ζωή ενός ετοιμοθάνατου συγγραφέα, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τη σημερινή εποχή, αγγίζοντας ταυτόχρονα διάφορα μεγάλα ιστορικά γεγονότα όπως ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Χιροσίμα, η διένεξη Σοβιετικής 'Ενωσης-Κίνας. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ταρκόφσκι αφηγείται την ιστορία του ήρωά του δεν είναι απλώς "αντιαφηγηματικός" αλλά αποτελεί μία εξαιρετικά αρμονική σύνθεση ήχου, εικόνας και λόγου. Ο Ταρκόφσκι στον Καθρέφτη αποφεύγει τη γραμμική αφήγηση, όχι επειδή θεωρεί αυτόν τον τρόπο υποδεέστερο, αλλά επειδή θέλει να ακολουθήσει τη συνοχή των συνειρμών του ήρωά του. Έτσι, οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με τρόπο αναπάντεχο, μα ολότελα συνειρμικό· σαν αντανάκλαση των σκέψεων του πρωταγωνιστή, σαν όνειρο. Γι΄αυτό και η υπερανάλυση μιας τέτοιας ταινίας δεν θα είχε πολύ νόημα· ο Ταρκόφσκι θέλει ο θεατής να αφεθεί και συναισθανθεί, όχι να αναλύσει. Αυτό που θα "μείνει" ίσως να μην είναι το ίδιο για τον καθένα αλλά εκεί κρύβεται η μαγεία. Τι νόημα θα είχε αν τα μηνύματα ήταν σαφή και ίδια για όλους;

Πηγή εικόνας: imdb.com Το ποιητικό σινεμά μέσα από τον Καθρέφτη Ο Καθρέφτης αποτελεί την επιτομή του ποιητικού κινηματογράφου. Πέρα από τα ποιήματα του πατέρα του, Αρσένι, στίχους των οποίων ακούμε τον ίδιο να απαγγέλλει, όλη η ταινία είναι γεμάτη από συνεκδοχές και αλληγορίες, έτσι που δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός οπτικοακουστικού ποιήματος. Αυτού του είδους το σινεμά δεν φτιάχνεται πια, διότι  είναι πραγματικά δύσκολο να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία με ποιητικό - συνειρμικό τρόπο. Πίσω, όμως,  από το "συγκεχυμένο" αποτέλεσμα που βλέπει ο θεατής με την πρώτη ματιά, κρύβεται ένα πολύ καλά μελετημένο σενάριο, δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτυπώνει με ευκρίνεια τις σκέψεις του δημιουργού· εκεί υπάρχει η δυσκολία. Αυτό είναι ένα γνήσιο χαρακτηριστικό του ποιητικού σινεμά, που δεν αρκείται στα όμορφα τοπία με τα όμορφα χρώματα και τους ρομαντικούς ήρωες αλλά επιχειρεί να μετατρέψει τον ποιητικό λόγο σε εικόνα και το αντίστροφο. Η ταινία είναι διαθέσιμη και στο Youtube με αγγλικούς υπότιτλους: Read the full article

[maxmaggreece]

«Ο Καθρέφτης» του Αντρέι Ταρκόφσκι: μία εναλλακτική κινηματογραφική πρόταση

Πηγή εικόνας: imdb.com Ο Καθρέφτης (Zerkalo) του Αντρέι Ταρκόφσκι, ενός από τους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου, αφηγείται τη ζωή ενός ετοιμοθάνατου συγγραφέα, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τη σημερινή εποχή, αγγίζοντας ταυτόχρονα διάφορα μεγάλα ιστορικά γεγονότα όπως ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Χιροσίμα, η διένεξη Σοβιετικής 'Ενωσης-Κίνας. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ταρκόφσκι αφηγείται την ιστορία του ήρωά του δεν είναι απλώς "αντιαφηγηματικός" αλλά αποτελεί μία εξαιρετικά αρμονική σύνθεση ήχου, εικόνας και λόγου. Ο Ταρκόφσκι στον Καθρέφτη αποφεύγει τη γραμμική αφήγηση, όχι επειδή θεωρεί αυτόν τον τρόπο υποδεέστερο, αλλά επειδή θέλει να ακολουθήσει τη συνοχή των συνειρμών του ήρωά του. Έτσι, οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με τρόπο αναπάντεχο, μα ολότελα συνειρμικό· σαν αντανάκλαση των σκέψεων του πρωταγωνιστή, σαν όνειρο. Γι΄αυτό και η υπερανάλυση μιας τέτοιας ταινίας δεν θα είχε πολύ νόημα· ο Ταρκόφσκι θέλει ο θεατής να αφεθεί και συναισθανθεί, όχι να αναλύσει. Αυτό που θα "μείνει" ίσως να μην είναι το ίδιο για τον καθένα αλλά εκεί κρύβεται η μαγεία. Τι νόημα θα είχε αν τα μηνύματα ήταν σαφή και ίδια για όλους;

Πηγή εικόνας: imdb.com Το ποιητικό σινεμά μέσα από τον Καθρέφτη Ο Καθρέφτης αποτελεί την επιτομή του ποιητικού κινηματογράφου. Πέρα από τα ποιήματα του πατέρα του, Αρσένι, στίχους των οποίων ακούμε τον ίδιο να απαγγέλλει, όλη η ταινία είναι γεμάτη από συνεκδοχές και αλληγορίες, έτσι που δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός οπτικοακουστικού ποιήματος. Αυτού του είδους το σινεμά δεν φτιάχνεται πια, διότι  είναι πραγματικά δύσκολο να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία με ποιητικό - συνειρμικό τρόπο. Πίσω, όμως,  από το "συγκεχυμένο" αποτέλεσμα που βλέπει ο θεατής με την πρώτη ματιά, κρύβεται ένα πολύ καλά μελετημένο σενάριο, δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτυπώνει με ευκρίνεια τις σκέψεις του δημιουργού· εκεί υπάρχει η δυσκολία. Αυτό είναι ένα γνήσιο χαρακτηριστικό του ποιητικού σινεμά, που δεν αρκείται στα όμορφα τοπία με τα όμορφα χρώματα και τους ρομαντικούς ήρωες αλλά επιχειρεί να μετατρέψει τον ποιητικό λόγο σε εικόνα και το αντίστροφο. Η ταινία είναι διαθέσιμη και στο Youtube με αγγλικούς υπότιτλους: Read the full article

[mykonosislandworld]

Άλκη Ζέη στο TEDxAthens!! Η εξαιρετική ομιλία με την οποία διηγήθηκε το παραμύθι της ζωής της!! [Video]

«Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελά μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μ��υ λοιπόν έργο, θέλω δεν θέλω είναι γεμάτο ιστορία... Αν πέτυχα να κάνω τα παιδιά να την ακούσουν τουλάχιστον, το μέλλον θα δείξει». Άλκη Ζέη..........

Με τον σύζυγό της Γ. Σεβαστίκογλο  Μέσα στα έργα της, η συγγραφέας μετατρέπει προσωπικά της βιώματα σε μυθιστορηματικές καταστάσεις, κρατώντας πάντα την απαραίτητη απόσταση από το αυτοβιογραφικό στοιχείο αλλά επιτρέποντας στους ήρωές της να βλέπουν τα πράγματα με τη δική της θεώρηση. Σε ηλικία 97 ετών, έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη συγγραφέας των παιδιών αλλά και των μεγάλων, Άλκη Ζέη, έχοντας αφήσει ως κληρονομιά σπουδαίο και πολυβραβευμένο λογοτεχνικό έργο. Τον Μάρτιο του 2016, βρέθηκε στη σκηνή του TedxAthens για να διηγ��θεί το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι της ζωής της. Η Άλκη Ζέη είναι αδιαμφισβήτητα μία από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς.

Με τη Διδώ Σωτηρίου που γιορτάζει τα 86 της χρόνια Τα βιβλία της θεωρούνται σταθμός στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, έχουν αγαπηθεί τόσο από το νεανικό όσο και από το ενήλικο κοινό, έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες και κυκλοφορούν σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Μέσα στα έργα της, η συγγραφέας μετατρέπει προσωπικά της βιώματα σε μυθιστορηματικές καταστάσεις, κρατώντας πάντα την απαραίτητη απόσταση από το αυτοβιογραφικό στοιχείο αλλά επιτρέποντας στους ήρωές της να βλέπουν τα πράγματα με τη δική της θεώρηση. Ανήκοντας σε μια γενιά της οποίας οι ατομικές φιλοδοξίες υποχώρησαν μπροστά στα συλλογικά οράματα και στα συνταρακτικά γεγονότα που αναγκαστικά ισοπέδωναν την προσωπική ζωή, κι έχοντας συμβαδίσει με την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, των ανατροπών, των διωγμών, της αγωνίας για το αύριο, της συμμετοχής στους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, αισθανόταν ανέκαθεν το χρέος να καταγράψει σημαντικές ιστορικές στιγμές για χάρη των νεότερων γενιών· χωρίς ίχνος διδακτισμού, αλλά με τη διάθεση να προκαλέσει προβληματισμό πάνω σε πλήθος διαχρονικών αξιών και σύγχρονων θεμάτων που αποτυπώνει στα έργα της με εξαιρετική λογοτεχνικότητα, καλοδουλεμένη πλοκή και διάσπαρτο χιούμορ.

Η Α. Ζ. με τον άντρα της Γ. Σεβαστίκογλου και τα παιδιά της Ειρήνη και Πέτρο το 1962 στην Οδησσό «Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελα μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου λοιπόν έργο, θέλω δε θέλω είναι γεμάτο ιστορία» είχε αναφέρει, μεταξύ άλλων, στην ομιλία της.

Με την ηθοποιό Καίτη Ντιριντάουα εξορία στη Χίο Παράλληλα, η Άλκη Ζέη περιέγραψε την 12η Οκτωβρίου –την πραγματική ημέρα της απελευθέρωσης– ως την πιο ευτυχισμένη της ζωής της, αλλά και τον Δεκέμβρη του 1944 ως την χειρότερη εποχή. «Θα ήθελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου, εκεί κατάλαβα τι θα πει Εμφύλιος. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε» υπογράμμισε, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στη ζωή της στη Μόσχα, για το γεγονός ότι στον γιο της έκανε baby sitting ο Αντρέι Ταρκόφσκι. «Ίσως γι’ αυτό έγινε σκηνοθέτης» είπε με χιούμορ. Το Video με το παραμύθι της ζωής της Read the full article

[silezukuk]

Scheda di registrazione personale di Andrei Tarkowski (fotosegnalamento) presso il campo profughi di Latina / 28 August 1985 [***]

[inmemoriam-gr]

Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι ή Ταρκόβσκι (Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский‎, 4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Ρώσος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ανήκει στους κορυφαίους εκπροσώπους του ρωσικού κινηματογράφου.

Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε, ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένϊι Ταρκόφσκι. Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία. Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης).

Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, “Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν“ (1962), η οποία κέρδισε τρεις Χρυσούς Λέοντες στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή “Αντρέι Ρουμπλιόφ” (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.

Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του. Σταδιακά ανέπτυξε μία προσωπική θεωρία γύρω από τον κινηματογράφο, που αποκαλείται συχνά και ως γλυπτική του χρόνου. Σύμφωνα με αυτή, ο Ταρκόφσκι πίστευε πως ένας από τους κύριους στόχους του κινηματογράφου ήταν η καταγραφή της αληθινής ανθρώπινης εμπειρίας του χρόνου. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται συχνά για την έλλειψη γραμμικής αφήγησης, υιοθετώντας ποιητικούς συνειρμούς και «ονειρική λογική».

Ο ίδιος δεν θεωρούσε τα έργα του συμβολικά, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «…είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στην συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ’ εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο». Συχνά οι ταινίες του Ταρκόφσκι κατατάσσονται στο είδος του ποιητικού κινηματογράφου. Ο ίδιος ο Ταρκόφσκι δεν αποδεχόταν αυτό το χαρακτηρισμό, που απέδιδε κυρίως σε άλλους σκηνοθέτες όπως στον Φελίνι και στον Παζολίνι, θεωρώντας πως ο αποκαλούμενος ποιητικός κινηματογράφος γίνεται σκόπιμα ακατανόητος.

Φιλμογραφία

Каток и скрипка (Ο οδοστρωτήρας και το βιολί, 1960)

Иваново детство (Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, 1962)

Андрей Рублёв (Αντρέι Ρουμπλιόφ, 1969)

Солярис (Σολάρις, 1972)

Зеркало (Ο Καθρέφτης, 1975)

Сталкер (Στάλκερ, 1979)

Tempo di viaggio (1983) – Ντοκυμανταίρ

Nostalghia (Νοσταλγία, 1983)

Offret (Θυσία, 1986)

* Τα βιογραφικά στοιχεία έχουν ληφθεί από το αντίστοιχο λήμμα της Βικιπαίδειας.

In Memoriam – Μια “μικρ��” στήλη με αποφθέγματα μεγάλων ανθρώπων.

Η στήλη αποτελεί μεταφορά, προσαρμογή και επέκταση του “Quotes Project”, ενός συνεχιζόμενου εβδομαδιαίου -γραφιστικού πρωτίστως- project της FNK.

Γραφιστική αποτύπωση / Επιμέλεια κειμένου: Νικόλαος Ι. Καββαδίας – Graphic Designer nikolaos.kavadias[at]gmail.com