#σιωπηλά

[romios-gr]

Πολλές φορές το μόνο που χρειάζεται ο άλλος είναι να τον ακούσεις. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται ο άλλος είναι μια αγκαλιά. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται, είναι να μείνεις δίπλα του σιωπηλά… Δεν έχει ανάγκη ούτε από αναλύσεις, ούτε από εξηγήσεις, ούτε από έξυπνα και σοφά λόγια. Δε θέλει να ��ε ακούσει να του λες, «να είσαι δυνατός», δε θέλει ν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/polles-fores-to-mono-poy-chreiazetai-o-allos-einai-na-eisai-dipla-toy-proseychomenos-siopila/

[kalokairistoxwrio]

Ένα παιδί μπήκε για πρώτη φορά σε τρένο,

ένα αγόρι πήγε μια εκδρομή με τους φίλους του,

μία κοπέλα πήγε να δει το αγόρι της που τόσο αγαπούσε,

ένας παππούς πήγε να διευθετήσει τις δουλειές του

και ένα ζευγάρι πήγε για να περάσει καλά.

Και δε γύρισαν.

Αυτοί και άλλοι τόσοι.

Και οι μάνες στα σπίτια να ωρύονται για τον χαμό των παιδιών τους και οι πατέρες να κλαίνε σιωπηλά για τη συμφορά που τους βρήκε.

Γιατί απλά κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να «πάει κι όπου βγει»…

[rennesense]

Ευχές.. (Wishes)

Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο μήνυμα είναι αυτό που βγαίνει σιωπηλά από τις καρδιές μας και ζεσταίνει τρυφερά τις καρδιές εκείνων που μας συνοδεύουν στο ταξίδι μας στη ζωή. Τα Χριστούγεννα είναι η τέλεια στιγμή για να ανανεώσουμε την πίστη μας στην ανθρωπότητα και στην ικανότητα των ανθρώπων να κάνουν καλό. Continue reading Ευχές.. (Wishes)

[fellinlovewithadevil]

Σιωπηλά

Έτσι ακούμπησε με, απαλά

Να μπορώ να νιώσω κάθε κύτταρο σου, απαλά

Να μπορώ να ενωθώ, να γίνω ένα με τον ρυθμό σου, με τον παλμό σου

Έτσι σιωπηλά να με φιλάς

Να καταφέρω να νιώσω λίγο ακόμα, κάτι ακόμα

Σιωπηλά, να μην μας ακούσει κανείς

[psychotiko-epeisodio]

Και κάθε βράδυ που κοιμομασταν μαζί,

Γυρνούσα πλευρό να μην με δεις,

και έκλαιγα σιωπηλά θρηνώντας

Όσα δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε.

[prasinoxaos]

και δεν έμαθα να πονάω σιωπηλά.

έμαθα να πονάω δειλά.

γιατί φοβήθηκα να δείξω πως με πόνεσες

και γι'αυτό σου φώναξα.

γιατί φοβήθηκα να σου πω πως νιώθω για εσένα διάφορα,

καλά διάφορα,

και έτσι έφυγα κι απομακρύνθηκα

και δεν άκουσες νέα μου ξανά.

λένε, πως όταν νιώθεις για κάποιον άλλον άνθρωπο,

αφήνεις τα συναισθήματά σου να τα βιώσεις

και δεν τα φοβάσαι.

όχι γιατί εμπιστεύεσαι τον άλλον πως δε θα σε πληγώσει,

μα γιατί εμπιστεύεσαι εσένα πως θα σε βοηθήσεις να είσαι εντάξει εάν το κάνει.

(εντάξει μπορεί να μην το άκουσα έτσι ακριβώς, μα έτσι ίσως είναι πιο ωραίο)

κι εγώ δεν με αφήνω να νιώθω,

γιατί δεν με εμπιστεύομαι.

μια φορά να με κάνεις να νιώσω ανύπαρκτη

θα πονώ μέσα μου χρόνο σίγουρα.

πως θα μπορούσα να αντέξω να πληγωθώ από εσένα ενώ ήμασταν κάτι;

εδώ δεν ήμασταν, και γράφω ακόμα για εσένα,

μπας και νιώσω λίγο καλύτερα.

πως να με εμπιστευτώ που πνίγομαι στα συναισθήματά μου για πλάκα;

πως να αφεθώ;

[clevervoidgladiator]

Αναπολώ, πως σαρεσαν τα μαργαριτάρια που στόλιζαν τον λαιμό μου, σ'αναζητω κρυφά σε μια παραλία ηφαιστειακή, γεμάτη φιγούρες και μουσική στο σκοτάδι.

Σ'αναζητω σιωπηλά, πάλι, σε μια συναυλία βαριά για τούτο το νησί, λιγάκι επαναστατική, σε σοκάκια, σε μπαράκια, σε δρόμους με μηχανάκια, στα γεμάτα φεγγάρια που ανατέλλουν από τη θάλασσα, σε σύννεφα με της ίριδας τα χρώματα.

Το καλοκαίρι περνάει, μαζί του το τέλος ενός θερινού ρομάντζου, η κούραση σιγά, σιγά γίνεται ξεκούραση και μεις, δύο κουβέντες παραπάνω δεν προλάβαμε να πούμε... Να σε κερναγα ένα ρούμι, ένα παγωτό, όχι σαν εραστές, ούτε σαν φίλοι, σαν δυο ψυχές, παράλληλες γραμμές.

Να μου χαμογελάς, να σε κοιτώ με αγάπη, έτσι κι αλλιώς,

«Αγάπη δεν σημαίνει πως θα μείνουμε μαζί ότι κι αν συμβεί. Αγάπη σημαίνει πως ότι κι αν συμβεί, εσύ θα μείνεις μέσα μου.»

Κι έπειτα απ' ολα αυτά που σου έγραψα, δίχως μιαν κάποια ανταπόκριση, νιώθω σεβαστό και εκτιμητέο, ένα τηλεφώνημα, μια βόλτα πριν φύγεις να προλάβω να σου καρφιτσωσω ένα αστέρι στα μαλλιά σου, να σου φέγγει το δρόμο για το σπίτι, το δρόμο για ότι αγαπάς ακόμα κιαν δεν είμαι εγω, ακόμα κιαν δεν είσαι εδώ.

[feggaroneira]

Κανενας ποτέ δεν προσπάθησε να παλέψει για εμενα να μείνω στην ζωή του.

Ενώ εγώ προσπάθησα για όλους όσους έχασα.

Γι’αυτο έχω τόσες ανασφαλειες πλέον.

Γι’αυτο έχω κουραστεί τόσο πολύ ψυχικά.

Γι’αυτό έχω χασει τελείως τον εαυτό μου.

Για αυτό δεν ξέρω πλέον ποια πραγματικά είμαι.

Γιατί εγώ πάλεψα για όλους.

Μέχρι την τελευταία στιγμή.

Και αν είχα και άλλες αντοχές, θα πάλευα κι άλλο.

Γιατι εγω πραγματικά αγάπησα.

Και όταν αγαπάς ποτέ δεν σταματάς

Δεν σταματάς ποτέ να παλεύεις.

Γιατί μέσα σου πιστεύεις πως αν σταματήσεις να προσπαθείς τότε δεν είναι αγαπη.

Και για αυτό για να τους δείξεις οτι η αγαπη σου είναι όντως αυτόφωτη, απόλυτη και αληθινή βάζεις κάθε δύναμη σου, κάθε ψυχικη σου αντοχή και παλεύεις.

Και αυτό είναι επίπονο.

Είναι τόσο επιπονο να παλεύεις από αγαπη για να σώσεις μια σχέση,

για να κρατήσεις στην ζωή σου εναν ανθρωπο

που σημαίνει τα πάντα για σένα

και αυτός να έχει ήδη λύσει το σκοινί και να βάζει τέλος χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρος μαζί σου.

Και είναι τόσο επίπονο να παλεύεις για εναν ανθρωπο ο οποίος έχει βάλει ήδη τέλος στα συναισθήματα του για σένα.

Και αντί να στο πει στα ίσια,

σου δείχνει πως τάχα σε θέλει.

Αλλά μια σε θέλει.

Μια δεν σε θέλει.

Και αυτό σε κουράζει ψυχικά.

Και πάντα σε αφήνει με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα είστε ξανά μαζί ευτυχισμένοι.

Αλλά αυτός κόβει σιωπηλά την πλέκτη γραμμή που σας ενώνει.

Και συ ακόμα παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και μένεις με την ελπίδα.

Κι αυτό ποναει.

Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και συ έχεις κουραστεί.

Αλλά μέσα σου δεν θες να τα παρατήσεις.

Γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι για όσα αγαπάς μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ευκαιρία

Και με τόσες ψεύτικες ελπίδες που έχεις μαζέψει, το μυαλό σου δεν μπορεί να πει στοπ

Και συνεχίζει και παλεύει.

Και αυτό γίνεται φαύλος κύκλος.

Νιώθεις πως κάποια μέρα θα είστε όπως πριν.

Ακόμα και αν νιώθεις πως για αυτόν πλέον δεν είσαι τίποτα πέρα από αναμνήσεις.

Αλλά όταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν σταματάς να παλεύεις μέσα σου.

Και αυτό ποναει περισσότερο από όλα.

[nero-sth-varka]

Τώρα τα πιάνω σαν άσχετος

Τα παλιά τραγουδάκια θαρρω

Τι εννοούσε ο Νικόλας ο Άσιμος

Με το «Αγαπάω και αδιαφορώ»

Φύσα σιωπηλά - Ιουλία Καραπατάκη & Εισβολέας

[lostwhy]

1/3/23

Δεν τα μπορώ τα απρόοπτα σε αυτή τη ζωή, ποτέ δεν τα μπορούσα. Από μικρό παιδί αρνούμουν να σκοτώσω μέσα μου τον πρωταγωνιστή όταν μου τον σκότωναν στην ταινία και απέφευγα να σκέφτομαι την λέξη θάνατος. Σήμερα δεν γράφω για να το παίξω ποιήτρια. Σήμερα γράφω γιατί θρηνώ μαζί με άλλους, ένα από αυτά τα αμέτρητα απρόοπτα που τελικά πάντα κρύβουν προοπτική από πίσω. Αυτό το ποστ το αφιερώνω σε εκείνα τα παιδιά που έφυγαν. Σε εκείνες τις φίλες και σε εκείνη την παρέα, σε εκείνους τους έρωτες, τους συντρόφους. Το αφιερώνω επίσης σε όλους εκείνους που έμειναν. Σε εκείνους τους γονείς, εκείνες τις γιαγιάδες, αυτούς τους κολλητούς και τα αδέλφια. Λυπάμαι. Λυπάμαι που πρέπει να θρηνήσω. Δεν θρηνείς τέτοιες ηλικίες, δεν φοβάσαι την απώλεια σε τέτοιες ηλικίες. Υποσχέθηκα να θρηνήσω σιωπηλά μα δεν το αντέχω. Όταν σχεδόν σου τους παίρνουν μέσα από τα χέρια δεν μπορείς να θρηνήσεις σιωπηλά, θες να φωνάξεις. Να φωνάξεις από αγανάκτηση μήπως και η απόγνωση καταφέρει να τα γυρίσει όλα πίσω. Ένα συναίσθημα χωράει μόνο. Οργή. Οργή που μου απαγορεύει να σιωπάσω, γιατί θρηνώ παιδιά. Ήταν παιδιά. Παιδιά σαν εμένα, παιδιά σαν εσένα. Παιδιά με οικογένειες και φιλίες. Παιδιά με όνειρα, παιδιά νέα. Παιδιά που πλέον θα παραμείνουν παιδιά για πάντα. Οργή.

[eroticfantasies1]

Εσκυψε απαλά από πάνω της,και αφουγκράστηκε την ανάσα της.Το χέρι του κατευθύνθηκε προς τα σκοινιά που της έδεναν τα χέρια στο κάγκελο του κρεβατιού.Αρχισε να τα λύνει προσεχτικά,σχεδόν τρυφερά.Είχε αναγκαστεί να την δέσει χτές,γιατί του είχε επιτεθεί με μανία,σε μία από κείνες τις κρίσεις που την πιάνανε όταν προσπαθούσε να ξεφύγει από αυτόν.Τον είχε δαγκώσει και τον είχε χτυπήσει.Αφού την έδεσε,ηρέμησε και τον άφησε να την πάρει αγκαλιά,κλαίγοντας με λύσσα και με πόθο ταυτόχρονα,σε μια κατάσταση εκτός εαυτού που τον τρέλλαινε.

Στο τέλος είχε φτάσει να βογγάει και να τον παρακαλάει να μπεί μέσα της,και σε όλη την διάρκεια που της έκανε έρωτα,τα δάκρυα της πότιζαν τα μάγουλά του,τα χείλη του και τα μαλλιά του.

Καθώς την έλυνε,άνοιξε τα μάτια της.Το βλέμμα της ήταν άδειο στην αρχή.Τον παρακολουθούσε απλά να την λύνει,παρατηρούσε κάθε του κίνηση.Ηταν μία από τις στιγμές που ήταν ήρεμη,παθητικά αφημένη σε ότι και να της έκανε.Της ελευθέρωσε τα χέρια τραβώντας τα σκοινιά εντελώς και εκείνη έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και πόνου.

Κράτησε τα χέρια της μέσα στα δικά του,και άρχισε να την γλύφει απαλά στα σημεία που τα σκοινιά την είχαν πληγώσει.Τον έκαιγε το ευαίσθητο δέρμα της.Η γλώσσα του ταξίδεψε στους καρπούς της στις παλάμες της και στα δάχτυλά της και αυτή τον κοιτούσε ακόμα με ένα βλέμμα μεθυσμένο κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,κάπου μεταξύ πόθου και φόβου.

«Μην με αναγκάσεις να στο ξανακάνω αυτό,καλή μου»,της είπε ενώ την σήκωνε στην αγκαλιά του. «Δεν θέλω να είμαι βίαιος μαζί σου»,της ψιθύρισε καθώς συνέχισε να την χαιδεύει τρυφερά.

Εκείνη ήταν φωλιασμένη πάνω του,σχεδόν γλαρωμένη και νικημένη,σε μια στιγμή ανακωχής.Η φωνή της ακούστηκε σχεδόν παιδική.

«Γιατί δεν με αφήνεις να φύγω? Του ψιθύρισε σχεδόν ��αζιάρικα.

-Γιατί σε θέλω πολύ γλυκιά μου.Σε θέλω εδώ μαζί μου.Κάθε στιγμή…κι εσύ με θέλεις.

Την ένιωσε να αποτραβιέται στιγμιαία και την ξανατράβηξε πάνω του.

-Παραδέξου το μωρό μου..Κανένας δεν σε έχει κάνει να νιώσεις έτσι.Με σιχαίνεσαι,με αποδιώχνεις και όμως με θέλεις όλο και περισσότερο.

Εχεις μάθει να αντιστέκεσαι στον πόθο σου,όμως τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω.

Την κοίταξε στα μάτια ,και της χάιδεψε απαλά τον λαιμό.

-Ακόμα και να σε άφηνα να φύγεις,θα με σκεφτόσουν κάθε στιγμή…Το χέρι του ταξίδεψε στο στομάχι της και στην κοιλιά της και άρχισε να την χαιδεύει κυκλικά.

-Κάθε στιγμή μωρό μου,θα με ένιωθες μέσα σου,και θα καιγόσουν.Την ένιωσε να ανατριχιάζει και να βογγάει αδύναμα.

-Δεν θέλω έτσι…του είπε.Δεν θέλω να με κρατάς αιχμάλωτη εδώ.

Το βλέμμα του έγινε πιο σκληρό χωρίς να χάνει την τρυφερότητά του.

-Θα σε αφήσω να φύγεις…όταν θα ξέρω ότι όπου και να πάς θα γυρνάς πάντα σε μένα..

Την κράτησε λίγο μακριά του σφίγγοντάς την από τα μπράτσα.

-Πές μου καρδιά μου…πού αλλού θα πάς και θα νιώθεις έτσι?

Αποτραβήχτηκε από κοντά του και έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της.Αρχισε να κλαίει σιωπηλά.

-Μου τα πήρες όλα..έχω μια ζωή να ζήσω.Με απέκοψες από όλους.Δεν θέλω να είμαι φυλακισμένη εδώ…σε μισώ!

Την ξανατράβηξε πάνω του αν και αντιστεκόταν ελαφρά.Την έκλεισε ολόκληρη στην αγκαλιά του.Η γλώσσα του εισέβαλλε βίαια στο στόμα της και παραμέρισε την δική της.Αντιστάθηκε στο φιλί του στην αρχή,προσπάθησε να τον αποδιώξει αλλά εκείνος μεγάλωνε το σφίξιμό του.Πρέπει να την φιλούσε για πολύ ώρα,μέχρι που την ένιωσε να καίγεται.

-Πές μου ότι θέλεις να φύγεις..της είπε ανάμεσα στα φιλιά του…Πές μου το τώρα..πές μου ότι δεν θέλεις να με ξαναδείς,και θα σε αφήσω..δεν θα με ξαναδείς ποτέ.

Την ένιωσε να σφίγγεται και την κοίταξε πάλι.

-Δεν θέλεις να φύγεις από μένα…της ψιθύρισε.

-Δεν θέλω να με κρατάς αιχμάλωτη εδώ..του απάντησε.Θέλω να με αφήσεις ελεύθερη..

-Πού θές να πάς?την γύρισε ανάσκελα και έπεσε από πάνω της.

Το βάρος του την ακινητοποίησε.Η ανάσα του της έκαιγε το πρόσωπο,και τα κύματα πόθου που ένιωθε δεν την άφηναν να σκεφτεί καθαρά.Η απελπισία με τον πόθο αναμιγνύονταν στο βλέμμα της και το κορμί της ασυναίσθητα κόλλησε πάνω στο δικό του.Δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά,την έκανε να λιώνει.Την είχε παγιδεύσει σε μια κατάσταση πού ο μισός της εαυτός πολεμούσε τον άλλον μισό.Ειχε μπεί σε επικίνδυνα νερά,και φοβόταν όχι πιά πως θα την μεταχειριστεί η αν θα την αφήσει να φύγει,αλλά το ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελε να φύγει.Δεν ήξερε που πήγαινε,ένιωθε αυτό που ήξερε ως εαυτό να καταρέει και στην θέση του να μπαίνει ένα πλάσμα πεινασμένο για κάθε κίνησή του,για κάθε φιλί του.Ηταν πολύ κοντά στο να του παραδοθεί και αυτό την τρόμαζε ακόμα περισσότερο.

-Θέλω να πάω στο σπίτι μου…θέλω να ξαναδώ τους δικούς μου..τους φίλους μου..έχω την ζωή μου…

-Δεν έχεις τίποτα..ήσουν δυστυχισμένη σε αυτήν την ζωή..

-Ηταν δικιά μου όμως..

-Αυτό που ζείς τώρα είναι πιο δικό σου καρδιά μου…

Βύθισε πάλι την γλώσσα του στο στόμα της παγιδεύοντάς την σε ένα κύμα πάθους που την κατέκλυσε.Αρχισε να κουνιέται πάνω της χωρίς να μπαίνει μέσα της και εκείνη ένιωθε τον ερεθισμό του να μεγαλώνει.Εβαλε πάλι τα κλάματα,και αυτός αποτραβήχτηκε.

Το περίεργο ήταν ότι με το πού ένιωσε το κορμί του να απομακρύνεται,αισθάνθηκε ένα κύμα στέρησης και πόνου.Εμεινε τρομαγμένη εκεί που ήταν.

Σε τι πήγαινε να μετατραπεί με αυτόν τον άνθρωπο? Κόντευε να γίνει άβουλο όν στα χέρια του και αυτό την τρόμαζε.Εμεινε να τον παρακολουθεί.Εκείνος γύρισε στο πλάι και άρχισε να της χαιδεύει τα μαλλιά.Ενιωθε ότι προσπαθούσε να κρατήσει τον εγωισμό της που κατέρρεε,αλλά δεν τα κατάφερνε.

Εκείνος έμεινε καθιστός μακριά της και εκείνη σηκώθηκε τρίβοντας τα χέρια της που πονούσαν ακόμη λίγο από τα σκοινιά.

-Σε πόνεσα πολύ?την ρώτησε καθώς εκείνη είχε σταθεί όρθια μπροστά του.

-Δεν ξέρω…του απάντησε.Ενιωθελίγο σαν να τα είχε χαμένα…Όταν την είχε απαγάγει,τα αισθήματά της ήταν καθαρά.Φόβος και απέχθεια..Και τώρα μέσα σε αυτό το μίγμα έμπαινε ένας πρωτόγνωρος πόθος που την τύφλωνε.Την είχε βάλει μέσα σε έναν κόσμο που δεν τον ήξερε,αλλά που της ξύπναγε συνέχεια κάτι καινούριο,κάτι καυτό και ταυτόχρονα γλειώδες έναν εαυτό που δεν μπορούσε να τον ανεχτεί πάνω της και ταυτόχρονα ήταν ότι ήθελε σε όλη της την ζωή.Ενας άντρας που μπορούσε να την κάνει δικιά του θέλοντας και μη,εισβάλλοντας μέσα της σαν χείμαρος,καταράχτης που έδιωχνε μακριά κάθε κατασκευή της και την έκανε ένα πρωτόγονο είναι ,ένα ζωάκι που ζούσε πρώτη φορά τόσο περιεκτικά και τόσο γεμάτα.

Αν γινόταν η νεράιδα του κινδύνευε να χάσει τον εαυτό της..αν δεν γινόταν όμως θα έχανε το κύμα που της είχε δώσει την ζωή.

Ηθελε να τον νιώσει πάλι.Ηθελε πάλι να μπεί μέσα της και ας έδιωχνε αυτός τα σύννεφα που γυρόφερναν μέσα στο μυαλό της.

Εμεινε λίγο καρφωμένη στο βλέμμα του μαγνητισμένη σαν πουλί που είχε πιαστεί στο δόκανο.Εκείνος την ξανάφερε κοντά του,την κάθισε στα γόνατά του και της έβγαλε το φόρεμα με αργές κινήσεις.

-Θα γίνεις δικιά μ��υ ? της ψιθύρισε ενώ της έγλυφε απαλά τον λαιμό..αδιαπραγμάτευτα..μόνο δικιά μου.

Αρχισε να ζαλίζεται παραδομένη στην αίσθηση της γλώσσας του.Προσπάθησε να κρατήσει πάλι τα κάστρα της.

Γιατί να μην είμαστε μαζί και να βλέπω και τους δικούς μου?γιατί πρέπει να απαρνηθώ τα πάντα?

-Γιατί εγώ δεν είμαι από τον δικό σου κόσμο μωρό μου..της απάντησε χαιδεύοντάς την.Το χέρι του χαίδευε κυκλικά την μέση της και την κοιλιά της και που και που περνούσε φευγαλέα από το μουνάκι της.Γιατί δεν μπορείς να έχεις εμένα και όλους τους άλλους..γιατί τώρα πιά δεν έχεις επιλογή έτσι κι αλλιώς..θα είσαι δικιά μου θες δεν θές…Τα λόγια του ήταν πιο άγρια από το χάδι του.Βυθισε πάλι την γλώσσα του βίαια μέσα στο στόμα της.Προσπάθησε να μιλήσει αλλά δεν την άφηνε.Την φιλούσε για ώρα κατακτητικά και με δύναμη.Μετά την γύρισε μπρούμυτα,την έστησε στα τέσσερα και με μια κίνηση μπήκε μέσα της κάνοντάς την να βογκήξει.

Αρχισε να την καρφώνει με δύναμη..Πες μου τώρα ότι δεν σου αρέσει..πες το μου..πές μου ότι δεν με θές..πές μου ότι με σιχαίνεσαι..και μετά άσε με να σε γαμήσω μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα…να σε γαμάω και να μην ξέρεις πώς να φύγεις..και να μου λές ότι το γουστάρεις πιο πολύ και από την ζωή σου…

Κόντευε να χάσει τις αισθήσεις της.Σαν κύμα τα λόγια του και το καυλί του μέσα της να την οργώνει.Βογγούσε και τον δεχόταν σαν διψασμένη γή την πρώτη καταιγίδα..

Πάρε με..πάρε με …του φώναζε.

Τα θές όλα έτσι.?της φώναξε και έχωσε τα δάχτυλά του στο στόμα της..Θές να σε ξεσκίζω από παντού και εσύ να μου λές ότι θές να φύγεις..

Την γύρισε ανάσκελα και ξαναμπήκε μέσα της πιάνοντάς της με δύναμη το στήθος..

Θες να γίνεις η πουτάνα μου?

Ναι ..ναί..βόγγηξε …θέλω να γίνω ότι θές..θέλω να είμαι ότι θές..πάρε με..

Αυτό θα κάνω μωρό μου.και τώρα και πάντα..θα τα πάρω όλα..και το χειρότερο θα είναι ότι θα θές να μου τα δώσεις..

Την πηδούσε για ώρα,κόντευε να την λιώσει με την δύναμή του και αυτή παρέπαιε μπαίνοντας μέσα σε ένα υγρο καυτό και σκοτεινό πηγάδι.Σαν σπείρα την τραβούσε και την έκανε να χάνει τις αισθήσεις της.Το χάδι του,το γαμήσι του,ακόμα και τα χτυπήμάτά του ήταν ένα κάλεσμα που δεν μπορούσε να του αντισταθεί.Ακόμα και μετά όταν ήταν ήρεμος και την έπαιρνε αγκαλιά και την νανούριζε και της μιλούσε γλυκά,θα μπορούσε να πεί ότι αυτό το μπουντρούμι είχε μεταμορφωθεί σε παράδεισο.

[gentle-author]

"Δεν μπορείς να με κάνεις καλά" ψιθυρισες σιωπηλά όταν με γνώρισες

"Κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά" και έτσι προσπάθησες να δώσεις μια επιβεβαίωση στον εαυτό σου

Ξέρεις πόσο μάταιο ήταν όλο αυτό;

Αγάπη μου, βυθιστηκες τόσο στο ατέρμονο σκοτάδι της ψυχής σου που δεν πρόσεξες το θαύμα: η καρδιά σου σού χαμογελούσε

"Δεν μπορείς να με κάνεις καλά" μετέφερα αυτομάτως την σκέψη αυτή στο μυαλό μου όταν σε γνώρισα

"Κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά" και ως συνήθως πιέστηκα να την πιστέψω με τεκμήρια που δεν έβρισκαν πάτημα για να σταθούν

Ξέρεις πόσο βάρβαρο ήταν όλο αυτό;

Ψυχή μου, χάθηκα τόσο στην προσπάθεια να βρω τον εαυτό μου που δεν πρόσεξα το θαύμα: η καρδιά μου βρήκε επιδέσμους για τα σπασμένα της κομμάτια

Δεν χαμογέλασε κανείς μας και η καρδιά μας μάς τιμώρησε για τον λανθασμένο αυτό φόβο που έλαβε υπόψη του τόσο αψήφιστα τα θαύματά της

Μας τιμώρησε τόσο σκληρά γιατί ήξερε πως ο,τι αξίζει, ποτέ δεν είναι εύκολο

Μέχρι πότε οι αγκαλιές μας θα πρέπει να μετριούνται σε χιλιόμετρα τα οποία πάντα θα μηδενίζονται με ένα μας φιλί;

Η καρδιά μας μάς τιμώρησε, μα όταν το έκανε, προφανώς δεν ήξερε, οτι τα χιλιόμετρα, θα ήταν απλώς βλακωδεις, άχρηστοι αριθμοί σε μια οθόνη

Η καρδιά σου έδωσε τους μοναδικούς επιδέσμους της στην δική μου για να την σώσει

Η καρδιά μου έδωσε την μοναδικη ζωή της στην δική σου για να την σώσει

Ξέρεις πόσο τρομακτικό είναι να μην έχεις έναν επίδεσμο στην άκρη σε περίπτωση που τραυματιστείς;

Ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι να μην έχεις μια ανάσα στην άκρη σε περίπτωση που παψεις να ζεις;

Και ξέρεις πόσο δεν με νοιάζει που σου έδωσα την ζωή μου όλη

Και ξέρω πόσο δεν σε νοιάζει που το κουτί πρώτων βοηθειών σου έμεινε κενό για εμένα

Καθημερινά σου λέω πως σε αγαπάω, τόσους μήνες, τόσες ημέρες, μα μια στιγμή δεν έχει υπάρξει χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου, χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από όσο σε αγαπούσα χτες, χωρίς να σε αγαπώ περισσότερο από όσα περικλείει μέσα της η λέξη "αγαπώ"

Μα πώς θα μπορούσα να μην αγαπώ τον άνθρωπο που με είδε να κειτομαι σε ένα έδαφος από αίμα, χαμήλωσε στα γόνατα, μου χάιδεψε τα μαλλάκια, άπλωσε διστακτικά το χέρι και με μια του αγκαλιά με καθάρισε από τον ίδιο μου τον εαυτό;

Μα πώς θα μπορούσες να μην αγαπάς τον μόνο άνθρωπο που σε έκανε πραγματικά να χαμογελάς, την στιγμή που είχες ξεχάσει τι είναι το χαμόγελο, την στιγμή που ήταν ένα μικρό ανέκδοτο;

Πόσο μετανιώνω που δεν σου λέω πόσο σε αγαπώ ακόμη πιο συχνά

Γιατί το κάθε μέρα είναι λίγο

Ακόμη και το για πάντα είναι λίγο

Εγώ σε θέλω στην ζωή αυτή και σε κάθε άλλη ζωή, προηγούμενη ή μεταγενέστερη, αληθινή ή μη

Και ακόμη κι αυτό σου υπόσχομαι, λίγο θα είναι

Αφού είμαι τόσο εγωιστρια που η καρδιά μου έχει γίνει πλέον δική σου

Όπως νιώθω να πάλλεται η δική σου μέσα στο στέρνο μου κάθε φορά που με αγαπάς

Και κάθε φορά να χαμογελάω γιατί ��ε έκανες καλά

Και κάθε φορά να χαμογελάς γιατί σε έκανα καλά

Πάντα δηλαδή.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[o-monaxikos]

"....Ακόμα κι αν δεν με βλέπεις ζω,

δίπλα σου αγγίζω το χαμόγελο σου κι όταν πονάς,

αυτό το δάκρυ που πέφτει στο χέρι σου είναι δικό μου,

προσπάθησε να με δεις είμαι εκεί που το φως μπερδεύεται,

με την σκιά, κι αν δεν με βλέπεις μην απελπιζεσαι,

οι άγγελοι το έχουν συνηθίσει να τους αγαπάς σιωπηλά.!

( για τους αγγέλους 😢

[psychotiko-epeisodio]

Εκείνο το βράδυ, με διελυσες βγάζοντας από το στόμα σου μόνο μια λέξη:Φεύγω! Οτιδήποτε είπες από εκεί και ύστερα,δεν άκουσα ούτε συλλαβή.Ειπες φεύγω και περίμενα για λίγο να αρχίσεις να γελάς και να μου λες πως έκανες κάποιου είδους πλάκα.Μα τα μάτια σου ήταν τόσο ψυχρά σαν τον χειμώνα που βγάλαμε παρέα.

Δεν γέλασες ,όμως ούτε και εγώ.Και άρχισα να σε κουβεντιάζω από εδώ και από εκεί μήπως κλέψω τίποτα ελπίδες,και ας μου τις είχες στερήσει εσύ όλες.Ξεφτιλιζεσαι μου 'λεγαν.Δεν αξίζει τον κόπο.Και έπαψα να σε συζητάω γιατί δεν καταλάβαινε κανείς πια.Ουτε καν εγώ.

Κοντοσταθηκα απάνω στο τετράδιό που μου 'χες κάνει δώρο,τότε που φαινοσουν να νοιάζεσαι για εμένα.-Ηξερες πόσο μου αρέσει να γράφω.Το 'χα γεμίσει ποιήματα αφιερωμένα σε εσένα,η μαλλον-αφιερωμενα σε αυτό που ένιωθα εγώ για εσένα -και για το πώς φαινοσουν στα μάτια μου.Αυτο που έγινες δεν έμοιαζε με τίποτα από αυτα.Δεν ήσουν εσύ ο άνθρωπός στον οποίον αναφερομουν.Εκεινος,έγραφα,πρόσεχε τα συναισθήματα μου σαν να 'ταν φτιαγμένα από πορσελάνη.Με φιλοξενούσε στο κρεβάτι του,και στην καρδιά του και με άφηνε να τα αποκαλώ «σπιτι μου»,αφού ήξερε ότι ήταν το μόνο σπίτι που γνώριζα.Με κοιτούσε και χαμογελούσε και το χαμόγελο του φώτιζε ολόκληρο τον κόσμο μου.Με πήγαινε από εδώ και από εκεί για να μου δείξει και να μου μάθει,όσα δεν είχα δει ποτέ μου.

Εκείνο το βράδυ ωστόσο,εκλαψα τόσο πολύ που δεν έριξα δάκρυ από τότε.Θρηνουσα σιωπηλά,όσα δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε.Οσα έγραφα σε αυτό το γαμημενο το τετράδιο, ήταν φαντασιες του μυαλού μου τελικά και ποτέ υπαρκτά.

Και σε έβρισα,και ούρλιαξα και ξέσπασα και έκανα κάθε τι που κάνει κάποιος που πληγώθηκε.Μεχρι που κουράστηκα,τα μάζεψα και έφυγα και σε κουβάλησα μαζί μου και εδώ.Και ήλπιζα ακόμη και χιλιόμετρα μακριά σου να σε δω έξω από το σπίτι,πράγμα απίθανο.Περιμενα καθώς σε καλώ,να βγει η πουτανα η γραμμή για μια φορά διαθέσιμη,πράγμα που δεν έγινε ποτέ.Συνεχισα να ζω με φαντάσματα,όπως είχα μάθει να κάνω τόσο καιρό άλλωστε.Και εσύ συνεχίζεις να κάνεις αυτό που έκανες πάντα και ξέρεις αρκετά καλά,να αδιαφορείς.

Είπα και εγώ αυτό το "φεύγω "λοιπόν,και ας μην το άκουσες ποτέ.Και ας μην στο είπε κανείς,και ας μην το πίστεψα ποτέ.Το είπα και λειτούργησα σαν να το εννοώ,μέχρι να το εννοήσω κάποια στιγμή.Σταματησα να νιώθω πως σε προδίδω κάθε φορά που αφήνω κάποιον άλλον να με αγγίζει.Σταματησα να αγοράζω την κολώνια που μου έλεγες πως που πάει,η να ακούω τα βράδια το τραγούδι που μου είχες αφιερώσει το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί.Μονο να σου μιλάω δεν σταμάτησα ποτέ,μέσα από τα ποιήματα που σου γράφω,μόνο που πια είναι λιγάκι πιο ρεαλιστικά.Εσυ είσαι εκεί,εγώ είμαι εδώ και όλα τα υπόλοιπα εννοούνται.

-το μύνημα που ποτέ δεν έστειλα.

[apo-goitevomai]

Όμορφο το τοπίο που φαίνεται από το παράθυρο μας

Μα κοιτά ποσά χαριτωμένα λουλούδια γεμίζουν με χρώμα τη θέα μας

Με ειρωνεύεσαι

Που τα δες τα λουλούδια μέσα στην νύχτα?

Που να καταλάβεις από ρομαντισμό εσύ

Χαμογελάς λίγο στραβά

Σαν να μου παραχωρείς αυτή τη νίκη

Και να συμφωνείς σιωπηλά με όσα είπα

Για να μην με στεναχωρήσεις

Κοιτάω το κινητό μου και κάνω κάποιους άτσαλους υπολογισμούς

Σε καμιά ώρα?

Ναι πάνω κάτω

Έβλεπα τα μάτια σου να κλείνουν σταδιακά

Σιγά μην αφήσω τον ύπνο να σε πάρει από τώρα

Πως να εγκαταλείψω από τόσο νωρίς την παρέα σου

Που τόσο καιρό λαχταρούσα

Η πειθώ είναι όπως μου λες απτά πιο δυνατά μου σημεία

Και έτσι με την χαρακτηριστική επιμονή μου

Σε έπεισα να πας να πάρεις δυο καφέδες

Για να αντισταθούμε στον ύπουλο εχθρό

Που προσπαθούσε να ενώσει τα βλέφαρα μας

Ξανακοιτώ την ώρα

Σίγουρα θα μας κρατήσει ξύπνιους για 50 λεπτά ακόμα σκέφτομαι

Και όσο απασχολώ το μυαλό μου με τέτοιους ασήμαντους υπολογισμούς

Ακούω έναν κρότο

Σαν να διαλύεται η γη

Και την χάνω κάτω απτά πόδια μου

Μετά επικράτησε πανικός

Φωνές από παντού

Και μέσα σε όλες αυτές

Προσπαθούσα απεγνωσμένα να διακρίνω την δικιά σου

Όμως μάταια

Για να σε κρατήσω μαζί μου αλλά 50 λεπτά

Σε έχασα για παντα

(Βασισμένο στην ιστορία ενός παιδιού που νοσηλεύεται στην Λάρισα)

[polyxrwmhskia]

Επιλέγω να σε αγαπώ σιωπηλά, γιατί στην σιωπή δε βρίσκω καμία απόρριψη.

Επιλέγω να σε αγαπάω στην μοναξιά,γιατί στην μοναξιά δεν ανήκεις σε κανέναν εκτός από εμένα.

Επιλέγω να σε λατρεύω από απόσταση, γιατί η απόσταση θα με προστατεύσει από τον πόνο.

Επιλέγω να σε φιλήσω στον άνεμο, γιατί ο άνεμος είναι πιο ήπιος από τα χείλη μου.

Επιλέγω να σε κρατήσω στα όνειρα μου, γιατί στα όνειρα μου δεν έχεις τέλος.