#σαν ιδέα

[allo-frouto]

Έχεις φαντασιώσεις με περισσότερους άντρες και όχι μόνο με έναν ;

Ειλικρινά όχι.

[darkside-cookies]

hiiii, so έχω πρόταση για φανφικ από το ταγκό.... σε φάση κάτι post-apocalyptic, που το twink (δε θυμάμαι πως τον λένε, όχι ο Στάγκογλου πάντως, κατάλαβες) ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο σούπερ μαρκετ και είναι χρήστης του twitter που έχει έναν λογαριασμό στον οποίο ανεβάζει περίεργο φετίχ πορνό (αλλά όχι κάτι τρομερά περίεργο, περισσότερο κάτι σε φάση "μου αρέσουν οι πολυθρόνες") και με κάποιον τρόπο αυτό το ακκάουντ είναι από τα τελευταία σημάδια ανθρώπινης ζωής.... οπότε ο Στάγκογλου (που είναι ερευνητής και αναζητά τους τελευταίους ανθρώπους της γης αλλά στη πραγματικότητα ψάχνει τουίνκς, γιατί τώρα που εξαφανίστηκε η ανθρωπότητα μπορεί να είναι ανοιχτά γκέι) τον εντοπίζει και τον παίρνει μαζί του στην μονάδα του, εκεί που υπάρχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι που έχουν επιβιώσει. Αλλά ενδιάμεσα πρέπει να πολεμήσουν διάφορα ζόμπι (άλλους χαρακτήρες από την og ιστορία που έχουν μεταμορφωθεί σε ζόμπι από τον ιό που τους κάνει όλους σε φάση ζόμπι και να μην ασχολούνται με τίποτα άλλο πέρα από τη κηπουρική, οπότε είναι κάπως επικίνδυνοι γιατί και είναι ζόμπι και κυκλοφορούν με κλαδευτήρια) και κάπως έτσι αυτή η διαδρομή μέχρι τη μονάδα φέρνει τους ήρωες μας πιο κοντά... Α, επίσης είναι Χριστούγεννα. Αυτάααααα

Λοιπόν, ήρθα να δώσω κι άλλες ιδέες.... Το post-apocalyptic σκηνικό δίνει άπειρες επιλογές για την ατμόσφαιρα. Σε φάση, το εγκατελειμένο σούπερ μάρκετ είναι γεμάτο στολίδια Χριστουγέννων που είχαν ξεμείνει από τα προηγούμενα χρόνια πριν την καταστροφή. Ο λογαριασμός του twink μπορεί να είναι viral στους εναπομείναντες και γράφει “μια μέρα οι πολυθρόνες θα κατακτήσουν τον κόσμο κι εγώ θα γίνω μπαμπάς τους”. Το twink είναι αστείος, μελαγχολικός και έχει επιβιώσει περισσότερο από τύχη. Αλλα, έχει μια ανεξήγητη γοητεία που τραβά τον Στάγκογλου που είναι ένας σκληρός εξωτερικά τύπος, αλλα τρυφερός ξατα βάθος. Η εσωτερική του πάλη με την ταυτότητά του τον κάνει να εμφανίζεται κλειστός, αλλά η παρουσία του twink αρχίζει να ραγίζει την άμυνα του. Στη διάρκεια του ταξιδιού τους προς τη μονάδα, ο twink και ο Στάγκογλου περνούν από διάφορες περιπέτειες που τους φέρνουν κοντά.Ας πούμε, κάποια στιγμή, οι δυο τους βρίσκουν μια παλιά πολυθρόνα σε ένα εγκατελειμένο σπίτι που έχουνμπει για προμήθειες. Ο twink επιμένει να τη μεταφέρουν μαζί τους, κι αυτό γίνεται αφορμή για τρυφερούς διαλόγους. Οι δυο τους αναπτύσσουν αμοιβαία συναισθήματα, αλλά ο Στάγκογλου είναι επιφυλακτικός στην αρχή. Τα ζόμπι-κηπουροί τους δίνουν μια αφορμή να στηριχθούν ο ένας στον άλλο, ενώ η μαγεία των Χριστουγέννων (και μια χιονοθύελλα που τους εγκλωβίζει σ το εγκαταλειμένο σπίτι) δίνει χώρο για την ανάπτυξη της σχέσης τους. Μπορεί να φτάσουν στη μονάδα, αλλά εκεί θα ��νακαλύψουν ότι η "σωτηρία" δεν είναι τόσο ειδυλλιακή όσο νόμιζαν.Ίσως αποφασίσουν να φύγουν μαζί και να ζήσουν μόνοι τους, δημιουργντας το δικό τους μικρό καταφύγιο γεμάτο πολυθρόνες και Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Απλώς αν μπορείς μη βάλεις πολύ smut, γιατί θέλει να το διαβάσει και η ξαδέρφη μου που είναι δεκατρία. Αυτάααα 💛

ΠΟΙ@ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ;; Πώς γίνεται ενώ δεν ξέρεις τα ονόματά τους να είναι τόσο on point;;; Δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί ναι, όντως ο Λαζάρου σε μια αποκάλυψη από ζόμπι θα επιβίωνε ξεκάθαρα από τύχη και αν ζούσε στο σήμερα ΟΝΤΩΣ θα είχε twitter με φετίχ πορνό. Πώς γίνεται να το ξέρεις αυτό;;; Τώρα θα πρέπει να αναγκαστώ να σκεφτώ στο μυαλό μου σκηνές που κουβαλάνε πολυθρόνες και να αναρωτηθώ σοβαρά πώς θα ήταν φάση ο Βοσκόπουλος σαν ζόμπι με κλαδευτήρι

[ikoinoniologos]

Λέω γω τώρα… τι κι αν φτιάχναμε ένα κομιουνιτι μόνο για τις θηλυκότητες του ελληνικού ταμπλερ όπου θα κάναμε εξποουζ τα διάφορα ενοχλητικά, παραβιαστικα κτλ κτλ σκουπίδια εδώ μέσα.

Το αφήνω να υπάρχει σαν ιδέα.

[attichoney4u]

Η γνώμη μου τα ships του Παρά 5 (που κανείς δεν ζήτησε):

Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου x Αλέξης Στεργίου: ΑΓΑΠΩ ΑΓΑΠΩ ΑΠΛΑ ΑΓΑΠΩ! Πιστεύω πως αυτοί οι δύο ταιριάζουν απίστευτα γιατί, παρότι έχουν απίστευτα διαφορετικούς χαρακτήρες, αλληλοσυμπληρώνονται εκπληκτικά. Ο Αλέξης είναι γλυκύτατος με την Ντάλια, έχει μάθει να προσαρμόζεται στα θέλω της και τις ανάγκες της και έτσι, έχει μάθει να επικοινωνεί μαζί της και να καταλαβαίνει τι ζητάει και αν είναι καλή ιδέα να την πληροφορήσει. Το γεγονός πως ήτανε χρόνια ερωτευμένος μαζί της του δίνει έξτρα πόντους. Ο χωρισμός τους ήτανε από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της σειράς και ευχαριστήθηκα που τα ξαναφτιάξανε. Και να σκεφτείτε πως ο Καπουτζίδης σχεδίαζε αρχικά να μην τους βάλει μαζί...

Αγγέλα Ιωακειμίδου x Φώτης Βουλινός: Παρόλο που εγώ τους προτιμώ σαν φίλους, μπορώ να καταλάβω το appeal που έχουν σε αρκετούς ανθρώπους. Βοηθάει το ότι ο Καπουτζίδης σχεδίαζε αρχικά να τους βάλει μαζί, αλλά άλλαξε γνώμη τελευταία στιγμή, έπειτα από παράκληση μιας λεσβίας θαυμάστριας, που για αυτήν ο χαρακτήρας της Αγγέλας είχε τεράστια σημασία να μην καταλήξει με άντρα. Παρόλα αυτά, αυτοί οι δύο είχαν απολαυστικά interactions, ταίριαζαν στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά και δεν θα με πείραζαν να ��ίνουν ζευγάρι.

Ανδρέας Καλογήρου x Νίκος Καλαθάς: θα θίξω πολλούς σε αυτό το σάιτ, αλλά ο κύριος λόγος που με απωθεί να τους σιπάρω τρελά είναι επειδή, κάθε φορά που ήταν μαζί και δεν μιλούσαν για τους Πέντε ή για τον Παυρινό, μιλούσαν για γκόμενες, οπότε φεύγουν αρκετοί πόντοι. Παρόλα αυτά, το σιπάρω, κυρίως για να κάνω σπάσιμο στον ομοφοβικό μου ξάδερφο που σιχάθηκε με το που το άκουσε. Κάνω, λοιπόν, headcanon ότι είναι και οι δύο τους bi και ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον και ο λόγος που δεν έχουν ανακοινώσει την αγάπη τους είναι επειδή ζούνε στην Ελλάδα του 2005 και ο περισσότερος κόσμος δεν έβλεπε την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με καλό βλέμμα (όχι ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα) και δεν ήθελαν να χάσουν ο ένας τον άλλον σαν φίλο.

Ζουμπουλία Αμπατζίδου x Θωμάς Βουλινός: το αναφέρω απλά και μόνο επειδή όταν πρωτοπαρακολούθησα την σειρά, ήθελα ο Θωμάς να καταλήξει με την Ζουμπουλία και πολύ σπάστηκα που παντρεύτηκε τελικά την Μαριλένα. Αφού την Ζουμπουλία είδε πρώτη και την φλέρταρε! Μετά από συζητήσεις με φίλους, κατέληξα πως ίσως ήταν προς το καλύτερο, μιας και ο Φώτης ήταν ενάντια στην ιδέα να τα φτιάξουνε (όχι ότι του άρεσε η Μαριλένα ως μητριά, αλλά με την Ζουμπουλία συναντιούνται περισσότερες φορές), αλλά το συγκεκριμένο σιπ βρίσκεται ακόμα κάπου στην καρδιά μου.

Ζουμπουλία Αμπατζίδου x Μαριλένα Δορκοφίκη (Ζουμπιλένα, ναι το κοίταξα, έχει ship name, για τα αλλα δεν νομίζω): έχω τα δικά μου headcanon για αυτές τις δύο. Η Ζουμπουλία είναι ο καθιερωμένος μεσήλιξ συγγενής που είναι ενάντια στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (οι συμπεριφορά της και οι απόψεις της για αυτό το θέμα ήταν πανομοιότυπες με αυτές των δικών μου συγγενών - τι υπέροχο σόι που έχω (σαρκασμός)) και την Μαριλένα την κόβω περισσότερο ως υποκρίτρια straight 'ally', με το σκεπτικό ότι υποστηρίζει αυτήν την ομάδα, αλλά μόνο και μόνο επειδή το κάνουν κάποιοι διασημότητες και δισεκατομμυριούχοι, και θα σιχαινόταν την ιδέα ο γιος της ή το εγγόνι της να τα φτιάξει με άτομο του ίδιου φύλου. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι η σχέση τους μπορεί να βοηθήσει στο να εμβαθύνουν τον χαρακτήρα η μία της άλλης.

Αυτά! Ζητώ συγγνώμη αν παρέλειψα κάποιο ship, ίσως το αναφέρω στο part 2. Αν θέλετε, μπορείτε να μου πείτε και εσείς την δική σας άπο��ή και θα τα πούμε! Καλή εβδομάδα!

[justforbooks]

Κοσμοπολίτης, δεινός αναγνώστης, απολαυστικός συνομιλητής και οξυδερκής παρατηρητής της ελληνικής κοινωνίας, ο Μπενουά Ντουραντέν άνοιξε πριν από δύο χρόνια το βιβλιοπωλείο «Ο Μετεωρίτης» στη Φωκίωνος Νέγρη, τον εμβληματικό πεζόδρομο της Κυψέλης.

«Αν χάσεις τα κλειδιά σου σε μια παραλία, μέσα στην άμμο, έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα βρεις ψάχνοντας στην τύχη. Πιστεύω πως έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή. Πρέπει να ξέρει τι θέλεις, αλλά όταν αρχίζεις να το ψάχνεις, πρέπει να το κάνεις τυχαία» μας λέει όταν τον ρωτάμε για το πώς βρέθηκε τελικά να ζει και να δραστηριοποιείται στη γειτονιά που αποτελεί το «μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου».

Γεννημένος στο Παρίσι, θυμάται τη μητέρα του να του διαβάζει βιβλία απ' όταν ήταν παιδί, συνήθεια που υιοθέτησε και εκείνος ως πατέρας. «Μου διάβαζε ελληνική μυθολογία. Ήμουν τεσσάρων ή πέντε. Είναι αστείο, το θυμάμαι πολύ καλά. Αργότερα διάβαζα τα βράδια με φακό κάτω από τις κουβέρτες. Πιστεύω πως έχω περάσει το ένα τέταρτο της ζωής μου διαβάζοντας. Όλα τα βιβλία. Και κυρίως φιλοσοφία της επιστήμης. Για μένα ήταν σαν ποίηση. Εκεί βρήκα την πραγματική ιστορία του κόσμου».

Σπούδασε design και εργάστηκε εντατικά για δώδεκα χρόνια στο φημισμένο αρχιτεκτονικό γραφείο του Φρανσουά Ρος, ταξιδεύοντας για τη δουλειά του σε όλο τον κόσμο, από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία ως τη Ρωσία και την Κίνα. «Ήταν τα πιο έντονα χρόνια της ζωής μου» μας λέει, προσθέτοντας ότι δεν βρέθηκε ποτέ ξανά σε αντίστοιχο εργασιακό περιβάλλον. Ωστόσο, ανατρέχοντας στο παρελθόν του, εξομολογείται πως ήξερε από μικρός ότι μια μέρα θα είχε έναν χώρο «όπου τα βιβλία και οι άνθρωποι θα συναντιούνται».

Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από τότε που αποφάσισε πως η Αθήνα θα γίνει η πόλη όπου θα ζήσει. Ερχόμενος εδώ ξεκίνησε να διαβάζει από μετάφραση ελληνική λογοτεχνία στη βιβλιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου. «Εκεί βρήκα κάτι πολύ ελληνικό. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ελληνικό είναι η ποίηση και η ευρύτερη λογοτεχνία της χώρας. Αν θες να μάθεις κάτι για την Ελλάδα, πρέπει να ψάξεις εκεί» μας λέει.

Στην Αθήνα τον γοήτευσαν το πλήθος των στοιχείων που συνδυάζει και οι αντιφάσεις της. «Η Αθήνα δεν ήταν όμορφη, ήταν χαοτική, ήταν ταυτόχρονα η παλιότερη και η πιο νέα πόλη της Ευρώπης, νεότερη και από πόλεις της Αμερικής. Ίσως το 80% της πόλης έχει δημιουργηθεί μετά τον Εμφύλιο, ωστόσο υπάρχουν τα υπολείμματα της αρχαιότερης δυτικής πόλης του κόσμου. Και αυτό δημιουργεί εντάσεις» υποστηρίζει. Για τον ίδιο η σχέση με την πόλη είναι ερωτική. «Είμαι Γάλλος, μπορώ να διαμαρτυρηθώ για τα πάντα. Για τη γραφειοκρατία, για όσα δεν λειτουργούν. Αλλά λατρεύω την πόλη. Σήμερα περπάτησα ως τους Αμπελόκηπους, πάλι βρήκα σημεία που με εντυπωσίασαν».

«Ανέτρεξα τις προάλλες τον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες του Μούζιλ και σκέφτηκα "αυτό είναι, η Αθήνα είναι μια πόλη χωρίς ιδιότητες". Είναι κάτι απίστευτα απελευθερωτικό» μας λέει, προσθέτοντας ότι πολλές φορές η ομορφιά του Παρισιού ή της Βενετίας μπορεί να σε καταπλακώσει. «Και αυτό κάνει την Αθήνα μια πόλη πολύ πιο ενδιαφέρουσα για να τη ζεις. Είναι απαλλαγμένη από ηλίθιους ρομαντισμούς. Δεν έχει αυτό το βάρος» μας λέει ο ιδιοκτήτης του Μετεωρίτη.

Αφού έκανε πολλές διαφορετικές δουλειές στην Ελλάδα, είχε έρθει πια η ώρα να ασχοληθεί με το παιδικό του όνειρο. «Δύο χρόνια πριν σκέφτηκα πως ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Ένας φίλος μου μού πρότεινε τη δημιουργία βιβλιοπωλείου στην Κυψέλη. Έμενα ήδη εδώ. Προχώρησα την ιδέα μόνος μου. Έριξα όλα τα λεφτά στο βιβλιοπωλείο». Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο Μετεωρίτης, το βιβλιοπωλείο με το ευφάνταστο και ανατρεπτικό όνομα.

«Ήθελα ένα ελληνικό όνομα, εύκολο για τους ξένους. Ένα όνομα που κάπως να φοβίζει. Τα βιβλία, άλλωστε, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε βρει μέχρι σήμερα για να απαντήσει στις αγωνίες μας. Ήθελα, επίσης, να πω με κάποιον τρόπο πως τα βιβλία είναι σαν να έρχονται από κάπου αλλού. Είναι άλλωστε πολύ ανθρώπινα, αλλά, από την άλλη, έχουν κάτι πολύ μυστηριώδες. Ήθελα ένα όνομα που τα παιδιά θα λατρέψουν. Και ένα όνομα που θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα όμορφο λογότυπο. Μια μέρα το βρήκα» λέει ο κ. Ντουραντέν.

Μεσημέρι Τρίτης και οι πελάτες του βιβλιοπωλείου διακόπτουν συχνά-πυκνά τη συνομιλία μας. Κάτοικοι της Κυψέλης, απλοί περαστικοί ή τουρίστες που έχουν αρχίζουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερο στις συνοικίες γύρω από την Πατησίων, ήταν οι άνθρωποι που πέρασαν το κατώφλι του Μετεωρίτη. Η Κυψέλη ασκεί έλξη στον δημιουργό του συνοικιακού βιβλιοπωλείου.

«Σε περιτριγυρίζουν όλα αυτά τα φαντάσματα, όλη αυτή η νοσταλγία, και ξεκινάς να ανακαλύπτεις περισσότερα γι' αυτήν τη γειτονιά των πλουσίων και των διανοουμένων» αναφέρει ο κ. Ντουραντέν, που μαθαίνει όλο και περισσότερα για την ιστορία της περιοχής. «Στην Κυψέλη είσαι κοντά στο κέντρο, περπατάς δέκα λεπτά από την πλατεία και βρίσκεσαι στα Τουρκοβούνια, είναι κλειστή και ταυτόχρονα ανοιχτή, έρχονται άνθρωποι με παιδιά, έχεις καλή ποιότητα ζωής. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα το ότι η Κυψέλη αποτελεί μια πολυπολιτισμική γειτονιά που τα πηγαίνει καλά» μας λέει, αναγνωρίζοντας πως η γειτονιά μετασχηματίζεται, διατηρώντας όμως επιφυλάξεις γι' αυτό.

«Ξέρω ότι το βιβλιοπωλείο μου είναι κομμάτι του gentrification, αλλά δεν το θεωρώ κακό να υπάρχει κάτι τέτοιο εδώ. Ένα βιβλιοπωλείο είναι τόσο σημαντικό όσο και οι κοινωνικές υπηρεσίες. Για μένα, το να έχεις βιβλιοπωλείο είναι κάτι παραπάνω από επιχείρηση. Είναι ένας τρόπος να ανοίγεις νέους δρόμους και να συναντιέσαι με νέους ανθρώπους. Αισθάνομαι πως γνωρίζω μερικούς ανθρώπους από τα βιβλία που αγοράζουν» υποστηρίζει, προσθέτοντας ότι η γειτονιά αποτελεί τον πυλώνα του βιβλιοπωλείου. «Ήταν πολύ σημαντικό για τον Μετεωρίτη να αποτελέσει το βιβλιοπωλείο της». Ο ίδιος, στην αρχή, είχε φόβους για το πώς θα τον υποδέχονταν οι κάτοικοι. «Αρκετοί ξένοι ζούνε στην Ελλάδα ως expats και δεν θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη χώρα» μας λέει ο κ. Ντουραντέν, ο οποίος όμως δεν σχετίζεται με τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.

Οι «ευ��ενικοί και υποστηρικτικοί» κάτοικοι, όμως, αγκάλιασαν το βιβλιοπωλείο από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του. «Η γειτονιά κάνει το βιβλιοπωλείο. Εγώ τη συνδέω με τα βιβλία. Μου αρέσει αυτός ο ρόλος. Να είμαι ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς. Τον βρίσκω ποιητικό» εξομολογείται.

Ο κ. Ντουραντέν, ωστόσο, δεν επαναπαύεται στο δυναμικό ξεκίνημα του Μετεωρίτη και προσπαθεί να προσδιορίσει με ακρίβεια πώς πρέπει να είναι το ιδανικό βιβλιοπωλείο στην Αθήνα του 2020. Στον Μετεωρίτη βρίσκει κανείς παιδικά βιβλία και μερικά επιλεγμένα παιχνίδια, νέες κυκλοφορίες, καινούργια και μεταχειρισμένα βιβλία στα αγγλικά και στα γαλλικά και εκδόσεις μικρών εκδοτικών οίκων από την Ελλάδα και την Ευρώπη. «Αυτοί οι μικροί εκδοτικοί οίκοι είναι το παράθυρό μου στο Διάστημα» μας λέει, αναγνωρίζοντας όμως πως όλα τα παραπάνω δεν αρκούν.

«Πρέπει να μάθω πολλά ακόμα, αλλά τα σχέδιά μου είναι μεγάλα. Θέλω να αξιοποιήσω το υπόγειο που θα ονομαστεί "Ο Κρατήρας" ‒ σύντομα θα διοργανωθεί κάτι εκεί. Αργότερα θα ήθελα να εκδώσω και βιβλία» αναφέρει. «Θα ήθελα να έχουμε "φωνές" στο βιβλιοπωλείο. Η ιδέα είναι να υπάρξει ένα σημείο στην Κυψέλη για μια φωνή που θα διαβάζει κάτι. Δεν πιστεύω πως πρέπει να έχουμε συνέχεια κάποιον που να μας εξηγεί πώς να σκεφτούμε. Θα ήθελα να δοκιμάσω αναγνώσεις βιβλίων για μισή ώρα ή σαράντα λεπτά και η εκδήλωση να σταματάει εκεί». Τι θα ήθελε σε σχέση με τα βιβλία και τη γειτονιά; «Να ανοίξουν πέντε βιβλιοπωλεία στην Κυψέλη» λέει χωρίς δεύτερη σκέψη. «Αυτό θα με έκανε χαρούμενο».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[zoubinella]

Εντωμεταξύ μόνο εγώ το βρίσκω αστείο που αντικειμενικά η Άννα θυμίζει πιο πολύ τη Μαριλένα και η ο Αλέξανδρος θυμίζει περισσότερο τη Ζουμπουλία;

αυτές οι δύο έχουν το ίδιο "παρακαλώ πάρτε με από εδώ" βλέμμα.

και αυτοί οι δύο έχουν το ίδιο, "έχω χάσει την πλοκή και δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει" βλέμμα.

Και, μιας που είμαι εδώ και μιλάω για αυτούς, shout-out στο επεισόδιο στη Μύκονο που η Μαριλένα ανέφερε ότι όταν ο Αλέξανδρος ήταν έφηβος είχε κρεμάσει μέσα στο σπίτι εικόνα του Τσε Γκεβάρα και έκανε σαν το Θωμά. Επειδή νομίζω πως at the end of the day αυτό λέει πάρα πολλά για τη Μαριλένα.

[themoonsawme]

Ρε μαλακά γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να σε ξεχάσω;; Αφού ποτέ δεν μου έδωσες κάτι περισσότερο από μια ιδέα του τι είσαι του τι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω το χρώμα που παίρνουν τα μάτια σου όταν πέφτει πάνω τους ο ήλιος; γιατί ζητάω σαν εθισμένη το άρωμά σου; γιατί κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου πετάγομαι λες και με έχουν συνδέσει στο ρεύμα, λες και απευθύνεσαι μόνο σε εμένα; γιατί ψάχνω συνεχώς το βλέμμα σου; γιατί μου το κάνεις αυτό, γιατί μου έδωσες ελπίδες; απλά γιατί

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Shameless favoritism (σγχωρατε με) ελπίζω η Θεοδωρα να φτάσει τελικό!!! Πες μας όμως όταν έγραψες την ιστορία με αυτές τη σκέφτηκες ή απλά έβλεπες και πηγαινες; Πως είναι μια μέση μέρα των κοριτσιών; Έχει γνωρίσει η Θεοδωρα το γιο της Ελενας;

ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ!!!! Σόρι οι διακοπές και οι εργασίες για την σχολή είναι πάντα πολύ κακός συνδυασμός, απέτυχα τελείως στο να απαντήσω αυτό το ασκ στην ώρα του. Είναι πολύ γλυκό πάντως που μας έχεις πάρει όλους σβάρνα και μας ρωτάς για τους χαρακτήρες μας 💕

Μονόλογος κάτω από το read more επειδή λυπάμαι τους φόλοουερς μου.

Όπως έχω ήδη αναφέρει αρκετές φορές, το ένα και μοναδικό στορι που έχω γράψει για την Θεοδώρα και την Έλενα προοριζόταν αρχικά για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Ήταν κάποια στιγμή στη καραντίνα, εκείνη τη περίοδο που πηγαίναμε σχολείο μέρα παρά μέρα. Είχα λάπτοπ στο δωμάτιο μου για πρώτη φορά στη ζωή μου (λόγω webex), βαριόμουνα και η καθηγήτρια που μου έκανε έκθεση με παρότρυνε να συμμετάσχω. Δεν είμαι σίγουρη από που προέκυψε η ιδέα αλλά μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι είχα κόλλημα με τον Σέρλοκ Χολμς εκείνη την περίοδο οπότε όπως καταλαβαίνεις, ο οργανισμός μου ζητούσε εγκλήματα μυστηρίου και ομοερωτισμό. Η πλοκή στην οποία κατέληξα δεν είναι και πολύ περίπλοκη (κυριολεκτικά είναι μόνο δύο σκηνές) οπότε είχα στο μυαλό μου την αρχή και το τέλος και έγραψα κυρίως διάλογο + περιγραφές για να γεμίσω το ενδιάμεσο.

Μέση μέρα των κοριτσιών....η Θεοδώρα δουλεύει στο δημόσιο (το έχουμε εμπεδώσει αυτό) οπότε από τις εννιά μέχρι τις πέντε είναι συνήθως σε ένα γραφείο σε ένα μισό εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο. Κάποιες μέρες έχει υπηρεσία σε σπίτια, ιδρύματα κλπ ή ότι τέλος πάντων κάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν φεύγουν από τα γραφεία τους. Φαν φακτ!! Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία οπότε όλα τα βάσανα της Θεοδώρας τα στηρίζω κυρίως σε ότι έχω μάθει από αυτήν χαχα. Φαντάζομαι λοιπόν ότι πνίγεται στην χαρτούρα και ότι το δράμα στο γραφείο είναι πιο τοξικό και από το Τσερνόμπιλ. Αλλά παρόλα αυτά η Θεοδώρα λαμβάνει ικανοποίηση από την δουλειά της όταν της δίνεται η ευκαιρία να βοηθάει κόσμο παρόλο που ώρες ώρες νιώθει σαν να βουρκώνει στο γραφείο.

Η Έλενα από την άλλη ακόμη δεν έχω αποφασίσει εκατό της εκατό αν έχει άλλη δουλειά πέρα από το να είναι πάρτ ταιμ ντεντέκτιβ...ή αν είναι φουλ ταιμ ντεντέκτιβ....ή έστω μέχρι πιο σημείο δουλεύει με τις αρχές.... Σίγουρα πρέπει να συνεργάζεται ως έναν βαθμό για να μπορεί να μιλάει σε υπόπτους και να χειρίζεται στοιχεία αλλά ταυτόχρονα θέλω να είναι και κάπως πιο ανεξάρτητη. Νομίζω είμαι πολύ picky σε αυτό το θέμα, στο μυαλό μου είναι μια πολύ συγκεκριμένη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί: από την μια οι φικτιοναλ ντεντέκτιβ θεωρώ ότι δεν πρέπει να λειτουργούν ως αυτόκλητοι μπάτσοι οι οποίοι είναι και καλά πιο ~αποτελεσματικοί~ επειδή απλά δεν απαντούν σε καμία νομοθεσία αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να Είναι ακτουαλ αστυνομικός.... δεύτερο φαν φακτ για απόψε, στο αρχικό ντραφτ της ιστορίας η Έλενα ήταν ντεντέκτιβ επαγγελματίας αστυνομικίνα... από τότε προφανώς το άλλαξα αυτό το στοιχείο της ιστορίας αλλά δεν έχω ακόμη καταλήξει ακριβώς στο πως δουλεύει η δουλειά της λολ. Θα σας ενημερώσω όταν καταλήξω σε κάτι τελικό. Αν και λίγο πολύ καταλήγω στο ότι έχει κάποια βαρετή μπεισικ δουλειά και απλά λύνει μυστήρια στον ελεύθερο της χρόνο. Ποιός την πληρώνει για αυτό;; Η αστυνομία φαντάζομαι. Ως σύμβουλο ή κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, η Έλενα τα βράδια της βλέπει πολύ τηλεόραση και όχι οπωσδήποτε καλή τηλεόραση. Μιλάμε για μια γυναίκα η οποία θα έβλεπε το tv queen του όπεν μόνο και μόνο επειδή της φαίνεται τραγελαφικό.

Και για την τελευταία ερώτηση!!! Η Έλενα με τον γιό της είναι λίγο (ως πολύ) απομακρυσμένοι μεταξύ τους για κάποιο χρόνια. Νομίζω απλά συμπαθεί περισσότερο τον πατέρα του 😔 και είναι ενήλικος τώρα πια και απλά Δεν Έχει Χρόνο Να Επισκέπτεται (ή απλά το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία). Οπότε όχι, μέχρι να επανενωθούν μεταξύ τους μάνα και παιδί η Θεοδώρα δεν έχει γνωρίσει τον γιο της Έλενας. Εντωμεταξυ δεν του έχω δώσει καν όνομα ακόμη. Όπως καταλαβαίνεις σαν χαρακτήρας δεν είναι πολύ fleshed out. Έχω περισσότερη επαφή με τα συναισθήματα και τον ρόλ�� που παίζει στην ιστορία παρά με το πχ τι σπουδάζει ή τι χρώμα μαλλιά έχει. Κυριολεκτικά έριξα κορώνα γράμματα για να διαλέξω αν θα είναι γιός ή κόρη. Πάντως στο μυαλό μου γνωρίζει και επισήμως την Θεοδώρα λίγο πριν η Θ τα "φτιάξει" με την μάνα του (βάζω το φτιάξει σε αστεράκια επειδή η σχέση τους είναι περισσότερο προς κουιαρ πλατωνική παρά παραδοσιακή ρομαντική σχέση). Αργότερα θα βρουν μια ισορροπία μεταξύ τους αλλά στην αρχή η Θεοδώρα δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Πώς κάνει καν κανεί�� parent έναν δεκαεννιάχρονο έτσι στα ξαφνικά. Ακολουθήστε για περισσότερες φιλοσοφικές ερωτήσεις.

[bl00dyghoul2]

Το 2022 ήταν μακράν η χειρότερη χρονιά.

Ηθικό διδαγμα: όταν είστε σε μια σχέση, έναν "εφηβικό ερωτα" και καταλάβετε ότι δεν θέλετε να συνεχίσετε την σχεση με αυτον τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει νόημα, έχετε χάσει συναισθηματα και δεν είναι αυτό που πραγματικα θέλετε ��αι θα θέλετε να έχετε στο μέλλον, ΧΩΡΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ. Μην τραβήξετε την σχεση για πολύ καιρό.

Γιατί, εμπειρικά μιλώντας, μισώ και απεχθάνομαι αυτόν τον άνθρωπο με όλη μου την ψυχή και δεν θέλω ποτέ να τον ξαναδω ούτε την οικογένεια του.

Και το λάθος δεν ήταν μόνο δικό μου, ήταν και δικό του. Ήταν η πρώτη μου σχέση και ο πρώτος μου χωρισμός και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, ούτε είχα καμία βοήθεια από φίλες γιατί δεν είχα φίλες. Εκείνος από την άλλη, ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει την σχέση γιατί με "αγαπουσε" (να σου το ξεκαθαρίσω, δεν ήταν αγαπη αυτό, ο,τι κάναμε ήταν πολύ μακριά από την λεξη αγαπη. Ήταν απλά ένας θαυμασμός ή εφηβικος έρωτας που γενικα σπάνια κρατάει) και σαν "άντρας" δεν είχε καν το θάρρος να με χωρίσει ο ίδιος και απλά ανεχόταν την τοξική μου συμπεριφορά για πάνω από έναν χρόνο μέχρι που έβαλα εγώ ένα τέλος σ' αυτο.

So thank you for letting me become your number 1 enemy.

[theklaapologist]

Αρι προπαγάνδα που δεν έφτασε στο τελικό πολλ <333 (κυριολεκτικά κανένας δεν το ζήτησε αλλά ούπς <3) (μου αρέσει να μιλάω γι αυτόν)

1. Named after τους δυο γενάρχες των ξωτικών, ο Αρρύων ο πρώτος ο μέγας που θεωρείται υπεύθυνος για όλα τα κακα που έχουν συμβεί στα ξωτικά και ο Αρρύων ο δεύτερος ο σοφός που τα αποκατέστησε στα μάτια θεών και ανθρώπων

2. Μέρος ενός ινσειν πολικιουλ που αποτελείται από δυο άλλους μοναχούς (τον Τιβέριο και τη Σινλια) και μια φιλόσοφο μάγισσα (τη Μαριαμ)!!!!

3. Μαχαίρωσε το Νελσον και μετά μαχαίρωσε τον εαυτό του κι έκανε μετάνοιες για έναν μήνα όχι επειδή ένιωθε άσχημα για το Νελσον αλλά επειδή έχυσε αίμα μέσα στο ναό. Σημαντικό να ειπωθεί ότι μαχαίρωσε τον εαυτό του όχι σαν τιμωρία αλλά για να φύγει το μίασμα από το άλλο αίμα. Πιστεύει ότι το δικό του είναι άγιο.

4. Father to a fucking weird little girl αλλά αυτή δεν μας απασχολεί ακόμα θα σας πω άμα κάνουμε πολλ για τα ζευγάρια μας γιατί αποτελεί σημαντικό μέρος της Αρι/Μαριαμ προπαγάνδας

5. Έχρισε την αυτοκράτειρα (δηλαδή σ’αυτον έδωσε τον θρησκευτικό της όρκο) και στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει μόνιμη ιδέα ότι μπορεί να την ρίξει άμα του σπάσει πολύ τα νεύρα

6. Έχει ένα wyvern 🥺 τη λένε Άννα 🥺 (από την κολλητή/ ερωμένη της τυπισσας που τα δημιούργησε)

7. Από τη μεριά του πατέρα του σύμφωνα με τη μυθολογία, πρόγονος τους είναι ο Νεζά Ναζαρί (και τώρα κατάλαβα ότι μοιάζει φουλ με τη Ναζαρέτ αλλά όχι δεν είναι κάποιου είδους Τζιζους μεταφορ) που ήταν ο πρώτος νεκρομαντης και ιστοριογράφος. Άμα δεν ήταν το σόι του Αρι δεν θα υπήρχε νεκρομαντεία υωυ

8. Όταν πήγε να σκαρφαλώσει το βουνό στο οποίο έγινε το πιο σημαντικό γεγονός σύμφωνα με τη θρησκεία του είδε σκόρπιες μούμιες και η πρώτη του αντίδραση ήταν να διαλογιστεί προσπαθώντας να ανοίξει το μυαλό του στις ψυχές τους για να τον καθοδηγήσουν. Φλοπαρε αυτή η προσπάθεια κι έτσι έκανε ότι έκανε μόνος του, όταν ανέβηκε στην κορυφή όμως και κοίταξε κάτω τους είδε ζωντανούς κι έτσι Κατάλαβε™️

9. He can throat sing αυτό είναι τόσο σεξι

10. Αν θυμάστε είχα αναφέρει έναν σαντμποι ιππότη που τα είχε ο Νελσον, λοιπόν αυτός ο ιππότης ήθελε να γίνει παπάς κι αγαπούσε πολύ τη θρησκεία αλλά κάθε φορά που περνούσε ο Αρι από μπροστά του τον έπιανε κρίση πανικού και χεζοταν πάνω του καταλαβαίνετε ΠΟΣΟ κολλημένος θα πρέπει να είσαι για να παθαίνει τσοτσοδυνη ένας τύπος που άμα ζούσε στις μέρες μας ειδώλο του θα ήταν ο Χριστόδουλος;;;;;;;

[gentle-author]

Δεν πρόλαβα να μιλήσω. Νομίζω δεν ήθελα καν να μιλήσω. Μίλησα τόσο πολύ τους προηγούμενους μήνες που πλέον, επιτακτική ανάγκη ήταν το να σωπάσω.

Ταυτίστηκε.

"Πλέον δεν μπορεί να μας χωρίσει καμία απόσταση" ψιθύρισα λίγα εκατοστά μακρύτερα από τα ροδαλά του χείλη.

"Μόνο η απόσταση της αναπνοής" μου είπε και με τα χέρια του δεμένα γύρω από την μέση μου, με έσπρωξε, με το πιο απαλό σπρώξιμο που έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου, κοντά του, τα χέρια μου στιγμιαία βρέθηκαν πλεγμένα γύρω από τον λαιμό του, τα δάχτυλά μου άρχισαν να παίζουν ανέμελα με τα μαλλιά του, αυτά τα ατίθασα μαλλιά από κανέλλα (μόνο από μένα θα μπορούσαν να μπλεχτουν τόσο αρμονικά οι τούφες μεταξύ τους), τα χείλη μου να γίνονται ένα με τα δικά του, να μην αναπνέω πλέον οξυγόνο, αλλά ζωή, να μου δίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την ζωή δεκαοχτώ χρόνων που είχα χάσει, να με αναγεννά από τις στάχτες, να με κάνει θεά στα μάτια του, να αγκαλιάζει την ψυχή μου με τα όνειρά του, να με θέλει τόσο που τα μάγουλά του πάνω στα δικά μου να φλέγονται και τα σεντόνια να ζηλεύουν στην όψη του έρωτά μας και να θέλουν κι άλλο, κι άλλο.

Το δωμάτιο δεν ήταν πλέον δωμάτιο, αλλά μια εικόνα παραδείσου. Τα φώτα πιο κρύα κι απ' τον πάγο, η θέα πιο ζεστή κι από τον ήλιο. Ολόλευκα σεντόνια λουσμένα με ροδοπέταλα, μια ιδέα γιασεμιού να χορεύει στην ατμόσφαιρα. Τα ρούχα μας, πιο σφιχτά κι αέρινα από ποτέ, να ζητούν να φύγουν από πάνω μας, το δέρμα μας πιο πιεσμένο από ποτέ, να ζητά να μείνει γυμνό κα�� ενωμένο για να ελευθερωθεί. Ένα παλαιωμένο κρασί στο κομοδίνο, πιο κόκκινο κι από το αίμα μας που βράζει, μερικά κεράσια σε ένα μπολ να στέκουν δίπλα του καρτερικά. Οι κουρτίνες να ανεμίζουν απαλά, γεμάτες όνειρα να αναδιπλώνονται σε μέρη κρυφά, αποκαλύπτοντας την θέα των κυμάτων που σκάνε όλο και πιο γοργά, τόσο γοργά, όσο τα φιλιά μας πάνω στην αμμουδιά.

"Η νύχτα είναι νέα" να μου ψιθυρίζει στο αυτί, ενώ εγώ βρίσκομαι ήδη ξαπλωμένη στο κρεβάτι μας, με τα μαλλιά μου λυτά να χύνονται πάνω στα ολόλευκα σεντόνια, να δημιουργούν μια αντίθεση πάνω τους, να πλέκουν το εγκώμιο στο ξανθό μου χρώμα. Εκείνος, από πάνω μου, ημίγυμνος να αγκαλιάζει το διψασμένο μου κορμί, να αγαπάει κάθε του ατέλεια, να την κάνει τελειότητα, φιλώντας με εκεί που γαργαλιεμαι μέχρι να σηκώσω τον κορμό μου και να φέρω τα μάτια μου μπρος στα δικά του. Όταν η θάλασσα ενώνεται με την φύση, δηλαδή όταν τα γαλανά μου μάτια αντικρίζουν τα καταπράσινα δικά του, νιώθω την καρδιά του να χτυπά όλο και πιο γοργά, σαν να ξέρει τι πρόκειται να συμβεί, σαν να θέλει κι άλλο. Μένει για λίγο σιωπηλός, χαμηλώνει το βλέμμα ώστε να συναντήσει τα χείλη μου, μα δεν μπορώ να αντισταθώ, τον αγαπάω τόσο που και μόνο ένα λεπτό να μην με αγγίξει, θα χαθώ. Βάζω την παλάμη μου στα μάγουλά του, τα νιώθω ζεστά, να καίνε σαν το τζάκι τον χειμώνα στο χωριό, τα κοιτά, τα φιλά, μα ήδη απέχουμε μια τούφα από τα ξανθά μου τα μαλλιά. Την χαϊδεύει, παίζει λίγο μαζί της, ενώ ταυτόχρονα, δεν έχει πάψει στιγμή να με κοιτά, με αυτό το βλέμμα που μυρίζει μπαρούτι, με αυτό το βλέμμα που με πουλά και με αγοράζει, με αυτήν την αγάπη που δεν έχω ξανά νιώσει. Παίρνει την τούφα από τα μαλλιά μου, την βάζει πίσω από το αυτί μου. Μα δεν μπορώ να αντισταθώ άλλο, καίγομαι, θα πυρποληθώ. Το φιλί μου στο φιλί του πιο ζωντανό κι απ' τα νεογνά, τα χέρια του να παίρνουν τα δικά μου και να τα οδηγούν στην ζώνη του. Πρώτη φορά μού ήταν τόσο εύκολο να ξεκουμπωσω μια ζώνη. Ίσως γιατί ήταν και η πρώτη φορά που ήθελα να ξεκουμπωσω ζώνη. Την άφησα να πέσει στο πάτωμα, όπως και το παντελόνι του. Θα μπορούσα να τον θαυμάζω ώρες, τόσο όμορφος, τόσο δικός μου. Τόσο τον αγαπώ που τα τραύματά του όλα τα κοιτώ. Τον φιλάω τόσο έντονα που με σφίγγει από την μέση δυνατά, λύνοντας τα κορδόνια του φορέματός μου, αποκαλύπτοντάς μου ολόκληρο σχεδόν το σώμα. Μα είναι πλέον δικό του. Με ακουμπά κάτω, τον κρατώ από τα ��πράτσα, αυτά τα τόσο μυώδη μπράτσα, με χαϊδεύει σαν να είμαι κάτι ��οναδικό, σαν να ανήκω σε αυτόν. Με χαϊδεύει παντού και με φιλά, ο κορμός μου να αναστεναζει και εγώ να ψιθυρίζω το όνομά του. Σηκώνεται στα γόνατα, αποκαλύπτεται ολόκληρος και χωρίς να χάνει λεπτό, αποκαλύπτει στην συνέχεια κι εμένα. Με προφυλάσσει. Ξέρω ότι δεν το θέλει αλλά είναι η πρώτη μας φορά. Συνεχίζει να με χαϊδεύει ενώ εγώ τον φιλάω, από πάνω μέχρι κάτω, το δάσος ενώνεται με την θάλασσα, το χλώριο ενώνεται με το νάτριο, η χημεία είναι ένα τίποτα μπροστά στην δική μας ένωση. Δεν έχει βάλει μουσική, μα ο χώρος είναι γεμάτος από αυτήν. Τα κύματα κάτω από το μπαλκόνι, σε συνδυασμό με το όνομά μου που βγαίνει όλο και πιο συχνά από τα χείλη του καθώς μπαίνει όλο και πιο βαθιά, αποτελούν την πλέον ενδεδειγμένη θεραπεία στην ψυχή μου.

" Όχι όμως τόσο νέα, όσο εμείς" του απαντάω. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει, δεν με νοιάζει και να μάθω, δεν θέλω να περάσει. Όχι, μισώ τον χρόνο που με κάνει να είμαι μακριά του, όχι.

" Ως πότε θα είμαστε νέοι;" μου ψιθυρίζει και καταλαβαίνω πως τελειώνει.

" Ώσπου τα αστέρια να πέσουν όλα από τον ουρανό" του απαντάω και ανοίγει τα βλέφαρά του ώστε να με κοιτάξει. Έχει ξαναπάρει αυτό το αυθόρμητο βλέμμα που είναι γεμάτο καλοσύνη. Οι παλάμες του με αγγίζουν και με καλύπτουν ολόκληρη. Να τη η απόδειξη πως εκείνος είναι το καταφύγιό μου λοιπόν.

" Κι εμείς αστέρια δεν είμαστε;" με ρωτάει αλλά παράλληλα με φιλάει και με αγκαλιάζει, βάζοντας το πρόσωπό του να ακουμπήσει στον ώμο μου, μυρίζοντας τα φρεσκολουσμένα μαλλιά μου.

" Εμείς είμαστε παιδιά των αστεριών" του απαντάω καθώς του χαϊδεύω τα μαλλιά. Δεν έχει φύγει από μέσα μου, μάλλον δεν θέλει, ούτε εγώ θέλω.

" Και τα δικά μας παιδιά;" με αιφνιδιάζει και πόσο το σιχαίνομαι και το αγαπώ παράλληλα αυτό, το κάνει συχνά και με μαγκωνει. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να με μαγκωσει, παρά μονάχα εκείνος.

"Τα δικά μας παιδιά, θα είναι πιο όμορφα κι από τα πιο όμορφα αστέρια" απαντάω εν τέλει, μα με κοιτά και γνέφει αρνητικά.

" Ακόμη κι αν προσπαθούσες, δεν θα μπορούσες ποτέ να μου δείξεις ένα πιο όμορφο αστέρι, αφού, είσαι εσύ αυτό" ψιθυρίζει και πιο μελό δεν μπορούσε να γίνει, μα τόσο το λατρεύω όταν με αγαπάει. Και πάντα με αγαπάει. Πόσο μάλλον όταν το δειχνει.

" Πες μου την πιο όμορφη σκέψη που έχεις " του απαντώ, προσπαθώντας να μην του δείξω πόσο κόκκινα έχει κάνει πλέον τα μάγουλά μου.

" Σ' αγαπάω" λέει και κρύβεται στην αγκαλιά μου.

" Σ' αγαπάω" λέω και πέφτω και εγώ στην δική του.

Ογδόντα χρόνια αργότερα, αυτή η νύχτα παρέμεινε νέα. Μα και κάθε νύχτα από εκεί και στο εξής. Κάθε νύχτα για εμάς ήταν νέα. Αφού νέοι ήμαστε εμείς, αφού νέοι παραμείναμε, μέχρι τέλο��ς.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[allo-frouto]

θα έκανες κάτι με ζευγάρι;

Όχι.

[darkside-cookies]

👌 κοντά στο να φτιάξω bookstagram αλλά δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω την ιδέα του να διαχειριστώ τα βιβλία που διαβάζω σαν προϊόν

[fraoula-me-psyxologika]

Χωρίς κανένα χειτ αλλά λες πως δεν ανεβάζεις τις φωτογραφίες σου για να καυλώσεις άγνωστους στο ίντερνετ και χεστηκες και πως το κάνεις για να αποδεχτείς εσύ το σώμα σου (?). Αν το πάρεις πιο αντικειμενικά στην ουσία τα ανεβάζεις για να τα δούμε κάποιοι σωστά ; Είσαι σε μια πλατφόρμα που την χρησιμοποιούνε διάφοροι και κανείς ένα ποστ που θα το δει ένας Χ πληθυσμός (άγνωστος), πολλα άτομα θα καυλωσουν θα σου κάνουν λαϊκς και ούτω καθεξής και εσύ με αυτόν τον τρόπο αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Προφανώς δεν είναι κατακριτέο ο καθένας ότι θέλει ανεβάζει αλλά μήπως ο τρόπος για να είσαι καλά εμ τον εαυτό σου δεν θα έπρεπε να είναι αυτός; Αλήθεια χωρίς κανένα χειτ.

δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου μέσω του "validation" που παίρνω με likes/reblogs/καυλωμένος διάφορους που σχολιάζουν ο,τι τους κατέβει για το σώμα μου. αποδέχομαι τον εαυτό μου μέσω της έκφρασης της σεξουαλικότητας μου και του ερωτισμού μου (κομμάτια τραυματισμένα και καταπιεσμένα για πολλά χρόνια) με την καλλιτεχνική έκφανση που επιλέγω ΕΓΩ. Δεν έχετε ιδέα τι έχει συμβεί στο καθένα μας στην πορεία της ζωής του, και κάνετε ΕΙΚΑΣΙΕΣ για τους λόγους που ποσταρω αυτά που ποσταρω. Ανέκαθεν μοιραζομουν την τέχνη μου (ζωγραφική/γραφ��/φωτογραφία) και την μοιράζομαι ακόμα, πλέον και σε πλατφόρμες του διαδικτύου ( γιατί αυτό είναι το πιο επίκαιρο μέσο επικοινωνίας αυτού του αιώνα) γιατί πιστεύω ότι η τέχνη είναι σαν το γέλιο, σαν το κατούρημα, σαν σαν σαν. Ειναι ανάγκη του ανθρώπου να παράγει τέχνη, και ανάγκη δική μου να την μοιράζομαι, όχι για την επικαιροποιηση ότι είμαι καύλα (αυτό το ξέρω ήδη don't worry) αλλά γιατί έτσι είναι η προσωπική μου φιλοσοφία ως άνθρωπος. Το αν θα με πει καποιος Χ στο Tumblr πουτανα γιατί ανεβάζω τον κωλο μου, δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Είτε καυλωσετε είτε όχι με τις φωτό μου, επίσης δεν με απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Εγώ νιώθω όμορφα που έχω μια πλατφόρμα που μπορώ να μοιράζομαι αυτή την πλευρά μου χωρίς να υπάρχει ΤΟΣΗ λογοκρισία όσο σε άλλες πλατφόρμες. Αυτά. :)

[solmeister13]

Πριν ξανακλείσεις τα ασκ, θέλω φιλοσοφημενιες tumblr solmeister classics.

Πολλές φορές η φήμη μπορεί να κάνει έναν καλλιτέχνη να φορέσει ταμπέλες στον εαυτό του, να περιορίσει την έμπνευση του, να πέσει στην παγίδα "α αυτό δουλεύει, άρα θα φτιάχνω αυτό από δω και πέρα"

Η δουλειά σου όμως λεει για σένα ότι ξεφυγες από αυτή τη παγίδα, ακολουθείς το ένστικτο σου και πάντα θα βγάλεις κάτι που πηγάζει από την δική σου έμπνευση και διάθεση για δημιουργία.

Πως κατάφερες να ξεφύγεις από αυτό, έφτασες ποτέ κοντά, τι πιστεύεις κράτησε άρτια την καλλιτεχνική σου τάση;

Είμαι εδώ για να τις δώσω λοιπόν, έστω και αργοπορημένα.

Η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερα, αλλά τα καταφέρνω. Δε νομίζω πως μπορώ να είμαι σίγουρος πως κέρδισα για πάντα, γιατί κάθε φορά η μάχη είναι η ίδια. Τι ακούει ο κόσμος vs τι θέλω να κάνω vs τι θέλει το κοινό μου να κάνω vs τι πιστεύει ο κόσμος ότι πρέπει να κάνω vs πως κολλάει η εκάστοτε νέα ιδέα μου στο συνολικό μου όραμα.

Τι ακούει ο κόσμος; Αυτή η ερώτηση συνήθως με απασχολεί λιγότερο, γιατί έχω καταφέρει περισσότερες από μία φορές να κάνω μεγάλη επιτυχία με πράγματα που δεν ακούει ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα, βλέπε emo rock και τανγκό. Παρ' όλα αυτά πάντα σκέφτομαι τι γέφυρα ενώνει την παράνοια που έχω στο μυαλό μου με το αυτί του μέσου ανθρώπου, γιατί ότι μουσικό χαλί και να επιλέξω, ο απώτερος σκοπός μου είναι η επικοινωνία αυτού που ζω και θέλω να μοιραστώ.

Τι θέλει το κοινό μου να κάνω; Το κοινό ξέρει συναισθηματικά τι θέλει, αλλά δεν ξέρει πραγματικά πως να το ζητήσει. Το κοινό θέλει τραγούδια που να επιβεβαίωνουν την πεποίθηση που έχει για σένα. Θέλουν να πάψουν να σε ακούν, γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια, αλλά όταν σε θυμούνται να σε βρίσκουν απαράλλαχτο για να θυμούνται μέσα από σένα τον παλιό τους εαυτό. Θέλουν τραγούδια σαν τα παλιά, αλλά αν τους τα φτιάξεις δεν είναι σαν τα παλιά, ας δοκίμαζες κάτι καινούριο και παράλληλα θέλουν καινούρια τραγούδια αλλά όταν τα φτιάχνεις, θέλουν πάλι τραγούδια σαν τα παλιά. Σε κάθε μου δίσκο διαβάζω σχόλια που λένε πως τα παλιά είναι καλύτερα και σε κάθε νέο δίσκο, ο αμέσως προηγούμενος ήδη συγκαταλέγεται στα καλύτερα παλιά.

Τι πιστεύει ο κόσμος ότι πρέπει να κάνω; Αυτό αναφέρεται στο δάχτυλο που μου έχουν κουνήσει ανά τους καιρούς λέγοντας "σε ακούν και μικρές ηλικίες, δε μπορείς να λες για το τάδε" και ενώ κατά κόρον το λένε άτομα που δε με ακούνε, δυστυχώς το έχω λάβει σοβαρότερα υπόψιν απ' όσο θα έπρεπε, αλλά αυτή η ευθύνη οδήγησε σε μια αυτολογοκρισία που κατέληξε να με πνίγει. Κάπως έτσι. προέκυψε και το S1D3. Πέρασα φάσεις με ναρκωτικά και καταχρήσεις και ήθελα να μιλήσω γι' αυτό. Πέρασα έναν χωρισμό που ήταν άδικος προς εμένα και θέλω για πρώτη φορά να βρίσω την άλλη, αντί να κατηγορώ εμένα όπως κάνω σε μεγάλο μέρος της δισκογραφίας μου. Δεν άλλαξα γνώμη για όλες τις γυναίκες, ούτε για τον έρωτα, απλά καταγράφω άλλο ένα βήμα της ζωής μου, όπως τα προηγούμενα.

Και εδώ θέλω να σταθώ και σε ένα απογοητευτικά απερίσκεπτο comment που διάβασα: Ξέρεις τι, νομίζω ότι όλη αυτή του τη "στροφή" θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζει ένας δικός του στίχος "Δεν είσαι κουλ άμα δεν είσαι ο εαυτός σου". Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι ο εαυτός του.

Ξέρεις εσύ καλύτερα ρε μπράδερ από μένα ποιος είναι ο εαυτός μου; Άμα σου αναμάσαγα την ίδια καραμέλα, μιλώντας για προβλήματα που έχω πλέον λύσει και αγνοώντας τη νέα μου πραγματικότητα θα ήμουν ο εαυτός μου;

Τι θέλω εγώ να κάνω; Αυτή η ερώτηση είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Ζω και αναπνεώ μουσική. Γράφω το πρωί τσιφτετέλια, το μεσημέρι rap, το απόγευμα pop και το βράδυ emo. Λέω συχνά στον εαυτό μου πόσο κρίμα είναι που θα ήταν αδύνατο να με κατανοήσει ο κόσμος αν κυκλοφορούσα χωρίς καμία συνοχή ή εξήγηση όλα όσα γράφω. Έτσι, αν μια μέρα ακούσω Παντελίδη για 5 ώρες σερί και γράψω μια καψούρα ζεμπεκιά, ρωτάω τον εαυτό μου, θες να το ακολουθήσεις αυτό να δεις που βγάζει ή ήταν one off;

Επίσης, όταν έχεις όλη τη δύναμη της δημιουργίας στα χέρια σου και μπορείς να πας οπουδήποτε έχεις να χαρτογραφήσεις δυσκολότερη πορεία. Ένας τύπος που κάνει μόνο ραπ έχει πιο σίγουρη καριέρα απ' τη δική μου. Αν κάνεις ένα είδος (που τυχαίνει να ανθίζει κιόλας) είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν, πιο εύκολο να μαρκεταριστείς (όχι απαραίτητα με την κακή έννοια) και πιο εύκολο να πετύχεις, ειδικά εάν ο κύκλος σου είναι κι άλλα άτομα της φάσης.

Εάν είσαι ένας τρελός σε μία σοφίτα στην Κηφισιά που αναρωτιέται μεθυσμένος τι θα βγει αν ενώσεις Future με Brand New, καθώς ψάχνει το νόημα της ζωής του, θα πρέπει κάθε φορά να ξανακερδίζεις τον κόσμο σου, σα να σε ακούει πρώτη φορά. Ευτυχώς η καλλιτεχνική μου ταυτότητα είναι τόσο έντονη, που από ότι και να επηρεαστώ, το αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτα κάτι δικό μου.

Πως κολλάει όμως η εκάστοτε ιδέα στο συνολικό μου όραμα; Αυτό είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας. Ο λόγος που το φοιτητικό άλμπουμ μπήκε στον πάγο για να βγει το S1D3 (και το Lost Vegas) είναι επειδή αποπνέει μια ωριμότητα. Όταν διηγούμαι τις ιστορίες μου, κατανοώ πως εάν κάνεις zoom out, πρέπει να βγάζουν νόημα και σαν κεφάλαια ενός βιβλίου. Το S1D3 και το LV τα διακατέχει μία ανώριμη διαχείριση των προβλημάτων του τώρα. Τα τραγούδια είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο τη στιγμή που συμβαίνουν, άρα δε θα έβγαζε νόημα να βγουν μετά από έναν δίσκο ο οποίος είναι κατασταλλαγμένος και μιλάει για το παρελθόν. Αν έβγαιναν μετά το φοιτητικό, μέχρι να έρθει η ώρα της κυκλοφορίας τους, θα μιλούσαν για ένα παρελθόν σα να συμβαίνει τώρα.

Here you go λοιπόν, αυτή είναι η μάχη πίσω από κάθε κυκλοφορία μου. Δεν άλλαξα για να ενοχλήσω κανέναν, άλλαξα γιατί αποφάσισα πολύ συνειδητά και με πάρα πολύ φιλοσοφία και σκέψη, τι ήθελα να πω και πως θα το έλεγα.

Σας ευχαριστώ αν μου δώσατε την ευκαιρία να σας ξανακερδίσω σα να γνωριστήκαμε χτες.

[justforbooks]

Η λοταρία και άλλες ιστορίες: Το σκοτεινό βιβλίο της Σίρλεϊ Τζάκσον

Μια επιλογή διηγημάτων που ισορροπούν ανάμεσα στο μυστηριώδες, το τρομακτικό, το φιλοσοφικό και το υπαρξιακό

Πώς γίνεται να αποσπάσει κάποιος τον νου του από ��να πρόβλημα που δεν φαίνεται να έχει λύση, χωρίς να καταφύγει στα αντικαταθλιπτικά; Παίρνει τους δρόμους; Αρχίζει να σιδερώνει ξανά και ξανά τα ίδια ρούχα; Πιάνει να τηλεφωνεί σε φίλους που έχει να τους μιλήσει χρόνια; Αποφασίζει να μάθει μπριτζ; Λαδώνει το περίστροφο που του έχει αφήσει κληρονομιά ο πατέρας του; Τα δοκίμασα όλα! Αποδείχτηκαν ανώφελα. Κατέφυγα στην έσχατη λύση. Έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο.

Είπα να δοκιμάσω και εγώ με το ογκώδες μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ, «Βιργιλίου θάνατος», το οποίο είχα κάποτε επιχειρήσει να διαβάσω αλλά το είχα παρατήσει κάπου στην πενήντα σελίδα. Η μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή μπορούσε να σπάσει τα νεύρα και στον πιο υπομονετικό αναγνώστη. Εξακολουθούσε να παραμένει το ίδιο εκνευριστική. Παράτησα λοιπόν τον Μπροχ. Κοίταξα ολόγυρα με απελπισία. Τα βιβλία πυργώνονταν γύρω μου σε τακτοποιημένες στοίβες. Πόσες φορές να ξανάπιανα στα χέρια μου το «Έγκλημα και τιμωρία»; Αναζήτησα τη λύτρωση στο νέο αίμα.

Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» της Σίρλεϊ Τζάκσον, μιας Αμερικανίδας που στη φωτογραφία της στο αυτί του βιβλίου έμοιαζε με θηλυκό Στίβεν Κινγκ. Απ’ ό,τι διαπίστωσα στη συνέχεια, το βιβλίο εντασσόταν σε μια σειρά με την ονομασία Tenebrae, σκοτεινό. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν δηλαδή, κάτι σκοτεινό να με βγάλει από το σκοτάδι μου. Τι ευτυχής συγκυρία!

Ξάπλωσα –είχαν περάσει πια τα μεσάνυχτα– κι άρχισα να διαβάζω. Η συγγραφέας με παρέσυρε αμέσως στους κόσμους της. Το πρόβλημά μου φάνηκε να εξαφανίζεται μπροστά σε όσα βίωναν οι ήρωές της. Στη Λοταρία, για παράδειγμα, ύστερα από κλήρωση, η ηρωίδα οφείλει να δεχτεί αγόγγυστα –βέβαια εκείνη διαμαρτύρεται– τον λιθοβολισμό από τους συγχωριανούς της, αφού έτσι είναι η παράδοση στον τόπο της. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα ως την τελευταία σελίδα για το τι πρόκειται να συμβεί.

Σε κάθε διήγημα που διάβαζα, το αναπάντεχο ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν υπήρχε ζόφος –παρ’ όλο που συνάντησα και φαντάσματα εκεί μέσα–, υπήρχε μόνο κάτι αλλόκοτο που αναδυόταν καθώς προχωρούσε η αφήγηση. Το παράδοξο έκανε την εμφάνισή του εκεί που δεν το περίμενες, και ο αναγνώστης (δηλαδή εγώ), γύριζε τις σελίδες προσδοκώντας το στρίψιμο της βίδας.

Τι θα συνέβαινε άραγε σε εκείνο το ζευγάρι των αστών που αποφάσισαν να μείνουν λίγο ακόμη στο εξοχικό τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι παραθεριστές είχαν επιστρέψει στις πόλεις τους; Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας με το λεπτό πρόσωπο κάτω από ένα ανοιχτόχρωμο καπέλο, που είχε ένα μικρό μουστάκι και ακολουθούσε από κάποια απόσταση τον κύριο Μπέρεσφορντ, καθώς ο τελευταίος γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά του; Και πού εξαφανίστηκε ο Τζέιμι, και μάλιστα τη μέρα του γάμου του; Κι εκείνη η κοπέλα που το έχει σκάσει από το σπίτι της και όταν επιστρέφει ύστερα από τρία χρόνια, την αντιμετωπίζουν οι δικοί της σαν να μην την έχουν δει ποτέ, σαν να προσπαθεί να πάρει την ταυτότητα της χαμένης κόρης τους, τι θα απογίνει;

Σας λέω, ξέφυγε ο νους μου.

Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω. Κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?