#προγράμματος

[romios-gr]

Αμερικανός Παιδίατρος σοκάρει: «Πληρωνόμαστε για να “tsi-mpi-sou-me” τα παιδιά σας». Ο Dr. Thomas αποκαλύπτει λεπτομέρειες του προγράμματος χρηματισμού της Big Pharma… Σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο δίκτυο Children’s Health Defense, ο Δρ. Paul Thomas εξέθεσε τα οικονομικά κίνητρα που λαμβάνουν οι παιδίατροι στις Η.Π.Α για τη χορήγηση “τsi-mpi-mάτων”, συμπεριλαμβανομένων των «μιζώ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/amerikanos-paidiatros-sokarei-plironomaste-gia-na-tsi-mpi-sou-me-ta-paidia-sas-o-dr-thomas-apokalyptei-leptomereies-toy-programmatos-chrimatismoy-tis-big-pharma/

[astratv]

Το 3ο Γυμνάσιο Λάρισας στην Κωνσταντινούπολη στo πλαίσιo προγράμματος Erasmus+

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η 3η διακρατική συνάντηση του Ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ με τίτλο “Save the nature Save the future” στην Κωνσταντινούπολη στο χρονικό διάστημα 20-26/11.  Το 3οΓυμνάσιο εκπροσώπησαν 6 μαθητές και 2 εκπαιδευτικοί, Γεώργιος Παπαδήμας και Φωτεινή Κόνιαρη και το σχολείο που μας φιλοξένησε ονομάζεται Safak Okullari, στην περιοχή Gaziosmanpasa.  Πριν την έναρξη του…

[mama-lykainaa]

Τι είναι για εσένα ο έρωτας;

Αν θέλετε να μιλήσουμε για έρωτα αυθεντικό, αυτόν που αναζητούμε όλοι, αφήστε στην άκρη τα ροζ και τα γλυκανάλατα και πιάστε το κόκκινο της επανάστασης. Ο έρωτας απαιτεί, διεκδικεί και πεισμώνει. Σε ταΐζει παγωτό και σε σκεπάζει τα βράδια. Μοιράζεται από σκέψεις και ανησυχίες μέχρι το απεχθέστατο πλύσιμο των πιάτων. Μετατρέπει το «μου» σε «μας». Σε φιλάει ακόμα κι όταν κοιμάσαι και δε σ’ αφήνει λεπτό από την αγκαλιά του. Είναι εκεί για εσένα στιγμές που ακόμα εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις να είσαι εκεί για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και για αυτόν ακριβώς τον έρωτα αξίζει να αφεθείς, να ρίξεις τα τοίχοι σου, να αφήσεις στην άκρη τις λίστες, τα σημειωματάρια και την οργάνωση της ζωής σου. Αξίζει να βγεις εκτός προγράμματος, εκτός ελέγχου και εκτός εαυτού. Αξίζει να χάσεις, έστω για λίγο,την αυτοκυριαρχία και τα λογικά σου. Να ζήσεις στιγμές που τρέμει το μέσα σου, η καρδιά σου, η ανάσα σου και μόνο στην σκέψη του άλλου. Σε φέρνει αντιμέτωπο με όλες τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο άσχημες και μισητές πλευρές του εαυτού σου και αυτό σε φοβίζει. Αν λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις πως μπορείς να τον τιθασεύσεις, να τον περιορίσεις, να τον φρενάρεις, είσαι πολύ γελασμένος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις να σε παρασύρει και να το ζήσεις μέχρι εσχάτων.
Όσοι το ζούνε ή το έχουν ζήσει έστω και μισή φορά στη ζωή τους καταλαβαίνουν τί εννοώ.

Αν όχι, σας το εύχομαι. Αν το ζήσατε αλλά δεν κατέληξε όπως θέλατε, ξέρω πως θα πονάει για παντά κάποιες στιγμές. Αλλά έτσι είναι η ζωή.

[justforbooks]

ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ έτσι οι Λατινοαμερικανοί; Πώς προικίζουν την παγκόσμια λογοτεχνία με τόσο ευανάγνωστες, στοχαστικές αφηγήσεις, ικανές ν' αγκαλιάζουν ταυτόχρονα τη μοίρα ενός ατόμου κι ενός ολόκληρου λαού; Αυτό ακριβώς κάνει ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες στο «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν», το πρώτο μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά (μτφρ. Α. Κυριακίδης, Ίκαρος, 2014). Από τη μια, μέσα από αλλεπάλληλες, επιδέξια μονταρισμένες αναδρομές στο παρελθόν των κεντρικών του ηρώων εξερευνά τα ίχνη και τις συνέπειες μιας δολοφονίας στα μέσα της δεκαετίας του '90 στην Μπογκοτά.

Κι από την άλλη συμπυκνώνει την πρόσφατη ιστορία της Κολομβίας, αναδεικνύοντας όσα κληρονόμησε η γενιά του από τις συγκρούσεις των καρτέλ των ναρκωτικών με την κυβέρνηση, επί της παντοδυναμίας του περιβόητου εμπόρου κοκαΐνης Πάμπλο Εσκομπάρ. Πάνω απ' όλα, ωστόσο, ο «Ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» χαρτογραφεί το εσωτερικό τοπίο ενός άντρα σοκαρισμένου από το εύθραυστο και το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές του και να ανακαλύψει τον βαθύτερό του εαυτό.

Η πλοκή ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν φούντωνε στις ΗΠΑ η αντίδραση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την έλευση στην Κολομβία μιας «στρατιάς» Αμερικανών πολιτών, απόφοιτων πανεπιστημίων, εθελοντών του προγράμματος Peace Corps, γεμάτων λαχτάρα να εξοικειωθούν με ξένες κουλτούρες και να προσφέρουν τις γνώσεις τους σε λιγότερο ανεπτυγμένους λαούς.

Ανάμεσά τους υπήρχαν από άγουρα, ρομαντικά μυαλά μέχρι συνειδητοποιημένοι ιδεολόγοι, κι από κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά με ουμανιστικές αρχές μέχρι χίπηδες επιρρεπείς στην μπαγαποντιά και το εύκολο χρήμα.

Τι αθώα που φαίνονται αναδρομικά εκείνα τα χρόνια, λέει με τον τρόπο του ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες. Πόσοι Κολομβιανοί μπήκαν στον πειρασμό να φορτώνουν τις πλαστικές σακούλες με το χόρτο στ' αεροπλάνα, ανύποπτοι για το πεδίο μάχης στο οποίο θα μεταμορφωνόταν η όμορφη χώρα τους, όταν το εμπόριο κοκαΐνης θα εδραιωνόταν για τα καλά… Πόσα παιδιά, γεννημένα στις αρχές του '70, διήνυσαν την εφηβεία τους κι ενηλικιώθηκαν φοβισμένα, υπό τον ήχο πυροβολισμών και βομβών σ' αιματοκυλισμένους δρόμους, χωρίς να έχει κηρυχθεί επισήμως κάποιος πόλεμος…

Πόσοι εγκατέλειψαν τη φλεγόμενη Μπογκοτά νιώθοντας κατά βάθος προδότες, και πόσοι έμειναν ν' αναμετρώνται με τις ρωγμές που τους προκάλεσε εκείνη η περίοδος… Ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βάσκες δεν αναφέρεται μόνο στις ζωές που χάνονται αλλά και στις αξίες που χάνουν το νόημά τους, στις σχέσεις που διαλύονται ή δεν βγάζουν πουθενά, στις χώρες που γίνονται πιόνια στα χέρια των ισχυρών αυτού του κόσμου και αποδυναμώνονται μέσα από ένα ατέρμονο ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών.

Γεννημένος στην Μπογκοτά το 1973, ο Βάσκες σπούδασε λατινοαμερικανική λογοτεχνία στη Σορβόννη, έχει δημοσιεύσει οχτώ μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και τέσσερις συλλογές φιλολογικών δοκιμίων και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία, ανάμεσα στα οποία το English Pen Award και το Prix Roger Callois. Αφότου μεταφράστηκε στα αγγλικά, το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» απέσπασε το δουβλινέζικο βραβείο IMPAC, με το γενναιόδωρο έπαθλο των 100.000 ευρώ, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε 152 μυθιστορήματα, γραμμένα σε 17 διαφορετικές γλώσσες, σύμφωνα με τις προτιμήσεις των χρηστών δεκάδων δημόσιων βιβλιοθηκών ανά την υφήλιο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[emerwenaranel]

Φίλες και φίλοι, θα ζητήσω την βοήθειά σας για μια έρευνα στα πλαίσια ενός μεταπτυχιακού προγράμματος.

[chterzidislaw]

Ελεύθερος ο τοξικοεξαρτημένος εντολέας μας!

Ελεύθερος ο τοξικοεξαρτημένος εντολέας μας από το Εφετείο Λάρισας!

🏛️ Ελεύθερος ο τοξικομανής - τοξικοεξαρτημένος εντολέας μας από το Εφετείο Λάρισας.

Εδόθη αναστολή εκτέλεσης της ποινής με τον όρο συνέχισης του θεραπευτικού προγράμματος του ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων).

Καλέστε  μας  σήμερα  στο  6977424779  για να σας βοηθήσουμε να διευθετήσετε τα νομικά σας ζητήματα.

Ο δικηγόρος Χρήστος Μ. Τερζίδης, διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ στο αντικείμενο των ναρκωτικών  και  μέλος της ομάδας δικηγόρων του ΚΕΘΕΑ,  διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία στο Ποινικό Δίκαιο, ενώ εξειδικεύεται στη νομοθεσία περί ναρκωτικών.

[kaliarda]

Συνέντευξη της Ειρήνης Πετροπούλου, λεσβίας ακτιβίστριας και μεταφράστριας, στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος για την ιστορία της Μεταπολίτευσης (1974-1989)

[silezukuk]

—του Γιάννη Βούλγαρη, από το μακρινό 2019

[η εικονογράφηση δικιά μου, τα παχιά γράμματα επίσης] Ζούμε, καθώς φαίνεται, τις απαρχές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αποδρομή και διαχειρίζεται το μέγεθος της ήττας της. Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτό, συμβαίνει στις δημοκρατίες, ιδίως σε περιόδους κρίσεων. Εδώ όμως υπάρχει κάτι αξιοπρόσεκτο. Είναι το κενό πολιτικού λόγου, οράματος και προγράμματος που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πτώση του. Συζητήθηκε πολύ αν υπέστη μια «στρατηγική ήττα». Ασφαλώς δεν μπορεί να μπλοκάρει πλέον θεσμικά τις εξελίξεις καθώς, από όσο φαίνεται, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα έχει τα χέρια ελεύθερα στον νέο πολιτικό κύκλο.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα εξουσίας για το ορατό τουλάχιστον μέλλον. Τα ποσοστά θα φανούν στις κάλπες. Αλλά το πρόβλημά του είναι άλλης τάξης. Η ασάφεια και η αντιφατικότητα της φυσιογνωμίας του εξηγούν την πολιτική και προγραμματική αφασία του. Κοντολογίς, βιώνει μια ήττα ταυτοτική.

Είναι σαφές πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γέννημα της κρίσης, εξέφρασε τον αιφνιδιασμό που αισθάνθηκαν οι πολίτες με τη χρεοκοπία. Στάθηκε ικανός να εκμεταλλευτεί το κενό αντιπροσώπευσης, δεν κατάφερε όμως ούτε είχε τις προϋποθέσεις να μεταπλάσει τη διαμαρτυρία σε σχέδιο. Δεν είχε ούτε έχει τα ιδεολογικά και προγραμματικά εφόδια για να προσανατολίσει την Ελλάδα σε έναν μελλοντικό στρατηγικό εθνικό στόχο και να διευθύνει την πορεία σε αυτόν. Ηταν επίλογος και όχι πρόλογος.

Στο μέτρο αυτό υπήρξε το κατεξοχήν μνημονιακό κόμμα. Οχι γιατί «πρόδωσε» ή γιατί «υπερέβαλε», όπως τον κατηγορούν οι εξ αριστερών αντίπαλοί του. Απλούστατα το Μνημόνιο ήταν το μόνο πρόγραμμα που έδωσε κάποια συνοχή στην κυβερνητική του δράση. Αντιαναπτυξιακή, φορομπηχτική ή ό,τι άλλο, αλλά συνοχή και στοχοθεσία. Εκτός των όρων του Μνημονίου, ο απολογισμός είναι στασιμότητα, σπασμωδικότητα και αντιμεταρρύθμιση (βλέπε εκπαίδευση, υγεία, ΔΕΗ, Δημόσια Διοίκηση).

Ως προς δε τη θεσμική κουλτούρα της χώρας, οπισθοδρόμηση. Με εξαιρέσεις βεβαίως, όπως η επίλυση του Μακεδονικού και διάφορα μέτρα εκσυγχρονισμού των κοινωνικών ηθών. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, μη έχοντας δικό του σχέδιο, αντιμετώπισε το Μνημόνιο με την απέχθεια του πρώην αντιμνημονιακού. Εφάρμοζε και αποκήρυσσε. Αποκήρυσσε και εφάρμοζε. Τι άλλο θα ήταν μια κραυγαλέα κρίση ταυτότητας;

Το εντυπωσιακό πάντως με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καθήλωσή της στο παρελθόν. Πορεύτηκε κοιτώντας πίσω. Ολες οι αναφορές, οι συμβολισμοί και τα «πρότυπα» που προσπάθησε να μιμηθεί ανήκαν στο παρελθόν. Και ήταν φυσικό γιατί αποτέλεσε την τελευταία εφεδρεία των μεταπολιτευτικών παθογενειών, των συμφερόντων και των νοοτροπιών που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην προοπτική μιας εθνικής ανόρθωσης. Αποτέλεσε μια οριζόντια συμμαχία πασοκικής, νεοδημοκρατικής και αριστερής προέλευσης υπό την καθοδήγηση του ηγετικού κύκλου που σχηματίστηκε γύρω από τον Τσίπρα.

Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε τον παρακρατικό μηχανισμό της Δεξιάς στη Δικαιοσύνη, συμμάχησε με τον ακροδεξιό Καμμένο και προσεταιρίστηκε πελατειακά δίκτυα του χειρότερου ΠΑΣΟΚ. Μόνο από θαύμα το συνονθύλευμα αυτό θα παρήγε μια νέα ταυτότητα, και μάλιστα αριστερή. Θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα.

Απόδειξη ότι η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ριζώσει στις τοπικές κοινωνίες, στα συνδικάτα και στις μαζικές οργανώσεις. Εμεινε και μένει ως ευρεία εκλογική βάση επικοινωνιακά συγκροτούμενη «από τα πάνω». Ηταν θέμα χρόνου; Θα χρειαζόταν άλλη μία τετραετία για να γίνει παράτα��η; Πιστεύω ότι το πρόβλημα θα είναι πιο σύνθετο.

Τι ευθύνη έχει η Αριστερά για αυτόν τον κυβερνητικό απολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ; Στο ερώτημα δόθηκαν δύο αντιδιαμετρικές απαντήσεις. Οχι, η Αριστερά δεν ευθύνεται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός. Ναι, αυτό ήταν το πραγματικό πρόσωπο της Αριστεράς και είναι καιρός να την απομυθοποιήσουμε αναδρομικά. Και οι δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, άστοχες προσεγγίσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει μια εκδοχή Αριστεράς, μάλλον πλησιέστερη στη νεοκομμουνιστική εκδοχή παρά στην ανανεωτική.

Οπως συμβαίνει διεθνώς και κατά μείζονα λόγο στην Ελλάδα, η προγραμματική και ιδεολογική καθυστέρηση αυτού του χώρου ερμηνεύει κατά πολύ την αδυναμία του να κατανοήσει και να διαχειριστεί τη συνθετότητα μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας και οικονομίας. Από την άλλη, είναι ανιστόρητη μια αναδρομική και συνοπτική αξιολόγηση της μεταπολιτευτικής Αριστεράς με γνώμονα τη διακυβέρνηση Τσίπρα. Οπως δεν μπορούμε να γράψουμε την ιστορία του ΠΑΣΟΚ με επίκεντρο τον Γιώργο Παπανδρέου ή της ΝΔ με τον Αντώνη Σαμαρά. Ασε που στην Αριστερά οι διαδρομές ήταν δαιδαλώδεις και οι ασυνέχειες εντυπωσιακές.

Η πιο σημαδιακή ασυνέχεια ήταν, πιστεύω, η ίδια η «γενιά Τσίπρα». Εννοώ τις γενιές που εντάχθηκαν στην Αριστερά μετά την πτώση του κομμουνισμού, στο κλίμα των κινημάτων της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Γενιές που ωρίμασαν στις συνθήκες της ευημερίας και της δημοκρατικής ομαλότητας κατά την προχωρημένη Μεταπολίτευση. Γενιές που έμαθαν να επικοινωνούν στη γλώσσα του Ιντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε αυτό το πλαίσιο κυριάρχησε η «καταγγελία» ως βασική μορφή πολιτικού λόγου. Οχι ότι η ιστορική Αριστερά υπήρξε φειδωλή στην «καταγγελία» του συστήματος ή των αντιπάλων της. Συνδυαζόταν όμως εξ αντικειμένου με μια προγραμματική βάση που είχε ως αναφορά είτε τον υπαρκτό κομμουνισμό είτε τον σοσιαλισμό. Στη μετακομμουνιστική Αριστερά η «καταγγελία» ουσιαστικά αυτονομήθηκε από το προγραμματικό της υπόβαθρο.

Ετσι και η «ομάδα Τσίπρα», παρά τα αναμφισβήτητα ταλέντα της, παγιδεύτηκε τελικά στον ίδιο τον καταγγελτικό της λόγο. Μέσα από αυτόν διάβασε την ελληνική πραγματικότητα παραμορφώνοντάς την. Παρήγαγε μια φανταστική εικόνα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και του «παλαιού πολιτικού συστήματος» ισοπεδώνοντας τα θετικά και οικειοποιούμενη τα αρνητικά. Ακόμα χειρότερα, πίστεψε ότι η «επικοινωνία» και ο έλεγχος των παλαιών και νέων μέσων ενημέρωσης μπορούν να χειραγωγήσουν «από τα πάνω» την κοινωνία και να «κατασκευάσουν» την πραγματικότητα. Ετσι το σύνθημα «ένας άλλος Κόσμος είναι δυνατός» από το Πόρτο Αλέγκρε κατέληξε στην εξωφρενική σκηνοθετημένη συνεδρίαση το βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι που, κατά τη γνώμη μου, βαθμιαία και σιωπηλά στοίχισε την απομυθοποίηση του Τσίπρα. Γιατί ούτε ο Κόσμος αλλάζει έτσι ούτε χειραγωγείται έτσι. Η πολιτική είναι επικοινωνία, αλλά είναι και πρόγραμμα και ιδέες και ταυτότητα. Ευτυχώς.

Με αυτές τις πραγματικότητες θα έπρεπε να λογαριαστούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση την επομένη των εκλογών. Με τις καθυστερήσεις της Αριστεράς και την ανάγκη να κατανοήσουν καλύτερα τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Θα έχουν άλλωστε την άνεση του χρόνου αλλά και των ποσοστών. Πόσω μάλλον που δίπλα τους ένας άλλος χώρος, το Κίνημα Αλλαγής, θα μπει στις δικές του ζυμώσεις, οι οποίες μετά την αποπομπή του Ευάγγελου Βενιζέλου προβλέπονται έντονες. Και πώς να μην είναι; Ώς τώρα το Κέντρο εξέφραζε τον πολυσυλλεκτισμό του με αμφίπλευρες διευρύνσεις. Από τη μια ο Γλέζος, από την άλλη ο Γεώργιoς Μαύρος. Η αναζήτηση φυσιογνωμίας μέσω του αυτοακρωτηριασμού είναι καινούργια κατάσταση.

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου

[kgoldtemporarygallery]

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2022, Ορεστιάδα

Τετάρτη 5 Απριλίου 2023, Ηράκλειο 

Δυο ημερίδες στο πλαίσιο του προγράμματος «Τέχνη, μια σιωπηλή επανάσταση: Η τέχνη ως δυναμικό εργαλείο κοινωνικού μετασχηματισμού και αλλαγής για την αντιμετώπιση των φαινομένων ανισότητας, στερεοτύπων, ρατσισμού και εκδηλώσεων βίας και κακοποίησης» που υλοποιεί η Γενική Γραμματεία Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης, Διά Βίου Μάθησης και Νεολαίας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. 

Την εικαστική επιμέλεια του προγράμματος έχει αναλάβει ο Νικόλας Βαμβουκλής (K-Gold Temporary Gallery).

Οι δράσεις του εν λόγω προγράμματος, το οποίο εντάσσεται στο Ευρωπαϊκό Έτος Νεολαίας 2022, αναδεικνύουν τη σύνδεση του πολιτισμού με την κοινωνία και προάγουν τη νεανική καλλιτεχνική δημιουργία. Μέσα από αυτή τη σύνδεση προβάλλεται η δύναμη της τέχνης να ενημερώνει, να ευαισθητοποιεί και να συμβάλλει στην καλλιέργεια και την κουλτούρα των νέων.

Στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία ενός πεδίου συζήτησης για την αντιμετώπιση των στερεοτύπων και προκαταλήψεων, της κακοποίησης, της παρενόχλησης και του εκφοβισμού, με τη συμμετοχή ειδικών από τον χώρο του πολιτισμού, της εκπαίδευσης, της πολιτικής και των επιστημών, με σκοπό την ευαισθητοποίηση.

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.youthdialogue.gr/

PH Δήμητρα Σταυροπούλου

[crisismonitor]

Ποιούς στοχεύει η εθελουσία της Alpha Bank και ποιοί θα κερδίσουν...

Στοχευμένο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης υλοποιεί η Alphas Bank, αποσκοπώντας στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, μέσω της εξώθησης από τον οργανισμό μεσαίων στελεχών που έχουν εξαντλήσει τα περιθώρια ανέλιξής τους, ώστε να δημιουργηθούν κενά που θα καλυφθούν -κυρίως εκ των έσω- με την προώθηση άλλων που έχουν μεν προοπτικές αλλά δεν μπορούσαν να αναλάβουν θέσεις ευθύνης καθώς αυτές ήταν κατειλημμένες... Μεσαία στελέχη με θέσεις υποδιευθυντών έως και senior manager στις εσωτερικές διευθύνσεις, που δεν θεωρούνται εξελίξιμα και έχουν χάσει ηλικιακά το τρένο, ενώ δεν έχουν αρμόζουσες για τη θέση τους αξιολογήσεις, στοχεύει το νέο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου της Alpha Bank. Ταυτόχρονα, όμως, με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθούν δομικά κενά τα οποία θα καλύψουν, ως επί το πλείστον μεσαία στελέχη που έχουν ανελικτική δυναμική, αλλά δεν υπήρχε χώρος για την εμπέδωση της. Ειδικότερα, με την αποχώρηση μιας ομάδας της τάξης των 300 - 400 στελεχών επιπέδου υποδιευθυντών έως και αναπληρωτών διευθυντών ή senior managers. Οι θέσεις αυτές θα καλυφθούν από τους "Ithakans" και άλλους δυναμικά εξελισσόμενους, ενώ θα δημιουργηθούν κενά σε mid management roles τα οποία θα μπορούσαν να καλυφθούν με την πρόσληψη νέων από την αγορά και τη μετατόπιση προσωπικού από το δίκτυο που έχουν ωριμάσει. Εσωτερικά, ο αντίκτυπος του προγράμματος φαίνεται θετικός, καθώς εξαιρεί -εκ προοιμίου- στελέχη με άριστες αξιολογήσεις σε όλα τα επίπεδα της παραγωγικής αλυσίδας, προστατεύοντας έτσι τον οργανισμό από την αποχώρηση χρήσιμων και ικανών στελεχών, τα οποία θα απορροφώνταν από άλλες τράπεζες. Σε μια πιο προσεκτική ανάλυση, στελέχη που μίλησαν υπό τον όρο της ανωνυμίας, πιστώνουν τον σχεδιασμό του προγράμματος στη διεύθυνση προσωπικού, υπό τη Φραγκίσκη Μελίσσα, ενώ υπογραμμίζουν ότι η προσεκτική στόχευση δείχνει ότι έχουν μελετηθεί προσεκτικά δεδομένα αποδοτικότητας και συνολικής πορείας στελεχών, με τη συμβολή γενικών διευθυντών, που έχουν τη γνώση ερμηνείας των στοιχείων για τα στελέχη, ώστε να αποφευχθούν λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν. Διοικητικά, φαίνεται ότι η νέα δομή, υπό τον Λάζαρο Παπαγαρυφάλλου δίνει τα πρώτα διαπιστευτήριά της και μάλιστα με επιτυχία, καθώς δημιουργείται ξανά ελπίδα και προοπτική για την ανέλιξη στελεχών και την διάσπαση στεγανών και δομών που θυμίζουν "Βυζάντιο" και τα οποία υπονόμευαν την αύξηση της παραγωγικότητας. Το πρόγραμμα εθελουσίας Νέο πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου με αποζημίωση έως €180.000 για άμεση αποχώρηση ή έως €260.000 για sabbatical λανσάρει η Alpha Bank. Οπως επισημαίνει, το πρόγραμμα απευθύνεται σε εργαζόμενους που πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια, κυρίως σε θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης στις Κεντρικές Υπηρεσίες και σε υποστηρικτικές θέσεις εξυπηρέτησης Πελατών στο Δίκτυο Καταστημάτων, ενώ η περίοδος εκδήλωσης ενδιαφέροντος ξεκινά τη Δευτέρα, 30 Σεπτεμβρίου και λήγει την Παρασκευή, 11 Οκτωβρίου 2024. Δυνατότητες αποχώρησης και όροι Οι όροι του προγράμματος είναι ευνοϊκότεροι σε σχέση με προηγούμενα αντίστοιχα προγράμματα, καθώς προσφέρει: - άμεση αποχώρηση με αποζημίωση έως €180.000 ή 3ετή/6ετή μακροχρόνια άδεια μετ’ αποδοχών (sabbatical), κατά τη διάρκεια της οποίας ο εργαζόμενος δεν έχει υποχρέωση παροχής εργασίας προς την Τράπεζα, με μέγιστο ποσό €260.000 - προσαύξηση της αποζημίωσης σε εργαζόμενους ηλικίας από 45 έως και 57 ετών, λαμβάνοντας υπόψη τη θέση εργασίας και τη συνολική τους προϋπηρεσία, ενώ πρόσθετη προσαύξηση προβλέπεται ειδικά για τα Καταστήματα εκτός Αττικής και Θεσσαλονίκης - προσαύξηση 5% για τους εργαζόμενους που θα δηλώσουν συμμετοχή στο πρόγραμμα κατά την πρώτη εβδομάδα υλοποίησής του - δυνατότητα προκαταβολής έως 70% του τελικού κινήτρου προς κάλυψη αναγκών για όσους επιλέξουν μακροχρόνια άδεια μετ’ αποδοχών (sabbatical) Έως και 100 μισθοί, κάλυψη εργαζομένων άνω των 56 ετών μέχρι τη συνταξιοδότησή τους και άλλα προνόμια Το πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί ώστε να προσφέρει το μέγιστο δυνατό όφελος, καθώς σχεδόν 6 στους δέκα εργαζόμενους που θα συμμετάσχουν θα λάβουν περισσότερους από 70 μισθούς, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η αποζημίωση ισούται με τις καθαρές αποδοχές που λαμβάνει ο εργαζόμενος για διάστημα 100 μηνών. Για εργαζόμενους άνω των 56 ετών το κίνητρο αντιστοιχεί σε μισθούς που καλύπτουν το διάστημα μέχρι τη συνταξιοδότησή τους. Read the full article

[romios-gr]

Ευρωπαϊκή Ενωση: Δίνονται χρήματα αφειδώς από ευρωπαϊκά κονδύλια, μέσω του εκπαιδευτικού προγράμματος «Erasmus» σε αντιευρωπαϊκούς θεσμούς στην Τουρκία Η διπλή υποκρισία που χαρακτηρίζει τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία επιβεβαιώνεται με έρευνες, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για τη χρηματοδότηση τουρκικών ισλαμιστικών οργανώσεων που πρόσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/eyropaiki-enosi-dinontai-chrimata-afeidos-apo-eyropaika-kondylia-meso-toy-ekpaideytikoy-programmatos-erasmus-se-antieyropaikoys-thesmoys-stin-toyrkia/

[astratv]

Το 3ο Γυμνάσιο Λάρισας στο Sumperk της Τσεχίας στο πλαίσιο Προγράμματος Erasmus+

Το 3ο Γυμνάσιο Λάρισας ταξίδεψε στο Sumperk της Τσεχίας για τη 2η διακρατική συνάντηση Ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ με τίτλο “Save the nature Save the future” στο χρονικό διάστημα 2-8/10. Στην κινητικότητα συμμετείχαν 6 μαθητές και 2 εκπαιδευτικοί, Κων/νος Οικονόμου και Φωτεινή Κόνιαρη. Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα το 3ο Γυμνάσιο είναι το συντονιστικό σχολείο και εταίροι η Ρουμανία, η…

[rulinarulina]

Στη ΜΕΘ η Μαρινέλλα μετά από εγκεφαλικό κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Ηρώδειο

Αγωνία επικρατεί για την υγεία της σπουδαίας ερμηνεύτριας Μαρινέλλας, η οποία κατέρρευσε στη σκηνή του Ηρωδείου κατά τη διάρκεια συναυλίας αφιερωμένης στην καριέρα της. Το περιστατικό συνέβη στις 25 Σεπτεμβρίου 2024, καθώς η δημοφιλής τραγουδίστρια τραγουδούσε το τρίτο τραγούδι του προγράμματος, «Τα λόγια είναι περιττά», μπροστά σε χιλιάδες θεατές. Λίγο πριν, είχε παραπονεθεί για έντονο…

[justforbooks]

Τον Ιανουάριο του 1975, ένας σαραντάχρονος, μικροκαμωμένος, διοπτροφόρος δημοσιογράφος ξεκινούσε στο δεύτερο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης μια εκπομπή που έμελλε να πάρει διαστάσεις θρύλου. Γιος αγροτών, λάτρης του καλού κρασιού και φανατικός θεατής αγώνων ποδοσφαίρου, ο Μπερνάρ Πιβό (1935-2024) πέτυχε με τις «Apostrophes» («Αποστροφές») κάτι που ακόμα και σήμερα μοιάζει ακατόρθωτο: επί μια δεκαπενταετία κρατούσε ενήμερους τους συμπατριώτες του για την εκδοτική παραγωγή, παροτρύνοντάς τους ν’ αγοράσουν βιβλία και, κυρίως, να τα διαβάσουν.

Ο ίδιος δεν ήταν ούτε κριτικός ούτε συγγραφέας. Το τελευταίο ίσως θα το ήθελε πολύ, αλλά η αδυναμία του δεν τον δηλητηρίασε με απογοήτευση ή πικρία. Αντίθετα, τον προίκισε με θαυμασμό και περιέργεια για εκείνους που γράφουν.

Ο Πιβό λειτουργούσε απλώς ως δημοσιογράφος. Κι όπως στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων εκτίθενται πρωτόλεια, έργα επικαιρικά, βιβλία ενδιαφέροντα μεν αλλά αποτυχημένα, έτσι και από το σαλόνι των «Apostrophes» πέρασαν συγγραφείς που δεν στέκονταν στο ύψος του Ναμπόκοφ, του Νόρμαν Μέιλερ ή της Γιουρσενάρ. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως η εκπομπή του Πιβό, με αφορμή πάντα κάποια βιβλία, κατέγραψε όλα τα πάθη, τα ερωτήματα, ακόμα και τα ευτράπελα μιας εποχής.

Όταν με δική του πρωτοβουλία ο κύκλος των «Apostrophes» έκλεισε, τη σκυτάλη πήρε μια καινούργια εκπομπή, με τίτλο «Bouillon de culture» («Πολιτιστική σούπα»). Σ’ αυτήν, μεταξύ 1991-2001, ο Πιβό ανακάτευε τη λογοτεχνία με τον κινηματογράφο και τον χορό, και τα εικαστικά με τη μουσική και το θέατρο, χωρίς όμως να σαγηνεύει τα πλήθη που τον παρακολουθούσαν παλιότερα. Τι συνέβη; Είχε χάσει την ικανότητα να συνθέτει πάνελ ομιλητών; Δεν έκανε με την ίδια όρεξη τη δουλειά του; Δεν αντλούσε ενδιαφέρον υλικό από την πολιτιστική επικαιρότητα; Ή μήπως είχε αλλάξει γλώσσα και δεν απευθυνόταν πια στον μέσο τηλεθεατή;

Κάθ�� άλλο. Η «Πολιτιστική σούπα» αποτελούσε όαση στη γαλλική τηλεόραση και κάθε βδομάδα τροφοδοτούσε τον Τύπο με ειδήσεις και ευνοϊκά σχόλια. Γιατί η θεαματικότητά της, σε σχέση με την προηγούμενη εκπομπή του Πιβό, είχε πέσει στα μισά; Για τον ίδιο η απάντηση ήταν απλή: έφταιγε η ώρα προβολής της. Οι «Αpostrophes» ξεκινούσαν μεταξύ εννιά με εννιάμισι, ενώ η «Πολιτιστική σούπα» γύρω στις έντεκα το βράδυ. Στην αρχή της βραδιάς, οι πιθανότητες συνάντησης ενός χαρισματικού παρουσιαστή μ’ ένα περιφερόμενο, ακαθόριστο και μάλλον επιφυλακτικό κοινό είναι πολύ περισσότερες. Αυτήν την ώρα μπορεί κανείς να στρατολογήσει οπαδούς της ανάγνωσης, του θεάτρου ή της μουσικής. Πιο αργά, όμως, όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, στήνονται μπροστά στην οθόνη μόνο οι φανατικοί, οι «ψωνισμένοι» με την κουλτούρα. Οι εκ των προτέρων πεπεισμένοι.

Από την εποχή που ξεκίνησε ο Πιβό την τηλεοπτική του καριέρα ως το τέλος των '90s, είχαν έρθει τα πάνω κάτω (και) στο γαλλικό οπτικοακουστικό πεδίο. Η ιδιωτικοποίηση του TF1 το 1986 και η δημιουργία ιδιωτικών καναλιών επέφεραν ριζικές αλλαγές στον τηλεοπτικό χάρτη. Ο ανταγωνισμός των σταθμών, η αναζήτηση διαφημιστικών εσόδων όχι μόνο από τα ιδιωτικά αλλά και από τα κρατικά κανάλια, και η δικτατορία των μετρήσεων θεαματικότητας υπέσκαψαν την ποιοτική στάθμη των εκπομπών και εξόρισαν τις πολιτιστικές εκπομπές στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Μοναδικός ίσως επιζών της «απορρύθμισης», πιστός στην Αntenne 2 (το δεύτερο κρατικό κανάλι), παρά τις δελεαστικές προσφορές που δέχτηκε κατά καιρούς για να το εγκαταλείψει, ο Μπερνάρ Πιβό αποφάσισε τo 1998 να περάσει στην επίθεση. Και το έκανε γραπτώς, μ’ έναν λίβελο, επιπλήττοντας τις νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών –το target group στο οποίο απευθύνονταν οι διευθυντές προγράμματος για ν’ αυξήσουν τα διαφημιστικά έσοδα των σταθμών τους– για την απάθεια που επιδεικνύουν καταναλώνοντας φτηνές εκπομπές, οι οποίες υποτίθεται πως ανταποκρίνονται στα χαμηλά τους γούστα.

Το βιβλίο του –εξαντλημένο προ πολλού, δυστυχώς– «Αμήχανοι θεατές» (μτφρ. Ελένη Ψυχούλη, Λιβάνης) ήταν σαν τις εκπομπές του, ανάλαφρο και ταυτόχρονα διεισδυτικό. Ακόμα κι αν το εύρημα της επίπληξης των «νοικοκυρών κάτω των πενήντα ετών» μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ατυχές ή κακόγουστο, ο προβληματισμός του Γάλλου δημοσιογράφου για την παιδευτική λειτουργία της τηλεόρασης και για την τύχη των εκπομπών που στοχεύουν στην καλλιέργεια του κοινού παραμένει σημαντικός. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε άλλο τους διανοούμενους που μεμψιμοιρούν για τα χάλια της τηλεόρασης επειδή δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι τελικά αυτό το μέσον και σε τι χρησιμεύει.

Ο Πιβό γνώριζε καλά ότι η τηλεόραση δεν είναι παντοδύναμη κι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο όλες τις μορφές της τέχνης και της επιστήμης. Είχε επίσης συνείδηση ότι, όσον αφορά τις νέες γενιές, η κουλτούρα έχει χάσει την παλιά της αίγλη, ότι φαντάζει λιγότερο απαραίτητη στην ολοκλήρωση της ύπαρξης. Αντιλαμβανόταν ότι οι νέοι αρνούνται να παραδώσουν τη σκυτάλη της πολιτιστικής τους έκφρασης στην τηλεόραση, ότι δεν περιμένουν το «κουτί» για να τους εξηγήσει τον κόσμο ούτε να τους διαφωτίσει για τις συμπεριφορές και τα γούστα τους.

Ο λόγος για τον οποίο εξεγέρθηκε ο Πιβό ήταν επειδή όλοι –ακόμα και οι επικεφαλής των κρατικών καναλιών– είχαν καταθέσει τα όπλα στον βωμό των αριθμών: «Αντί να διαμορφώσουμε το γούστο του κοινού, προλάβαμε τις επιθυμίες του. Αντί να το ταράζουμε κάθε τόσο με κάτι το απρόβλεπτο, το παρακινδυνευμένο, το κολακέψαμε με εύκολες λύσεις. Ας έχουν χάρη η τηλεθέαση και η διαφήμιση που μας έκοψαν κάθε φόρα για τόλμη στις ζώνες υψηλής θεαματικότητας». Τα βέλη του μάλιστα δεν τα εκτόξευε γενικώς και αορίστως. Στις σελίδες του βιβλίου του, υπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές, επιχειρηματίες και στελέχη καναλιών, όλοι έχουν την τιμητική τους.

Σύμφωνα με τη γνώμη του διαπρεπούς κοινωνιολόγου Ντομινίκ Βολτόν –την οποία μνημονεύει ο Πιβό στους «Αμήχανους θεατές»–, η τηλεόραση είναι η μόνη δραστηριότητα που μοιράζονται όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλες οι ηλικίες, η μόνη που συντελεί στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στα περιβάλλοντα. Καθώς το κοινωνικό ρήγμα διευρύνεται συνεχώς λόγω τ��ς οικονομικής κρίσης, της επέκτασης της ανεργίας και του ξέφρενου αγώνα για περισσότερο κέρδος, όσο η τηλεόραση παίζει τον ρόλο του καθρέφτη που επιτρέπει τη συνάντηση της μεγάλης πλειονότητας των κοινωνικών στρωμάτων τόσο περιορίζει τον αποκλεισμό εκείνων που αισθάνονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο Βολτόν ήδη προέβλεπε ότι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον κάθε τηλεθεατής, απομονωμένος στο ιδιωτικό του σύμπαν, θα έχει πρόσβαση στο καλωδιακό κανάλι που θα προβάλλει τα εξειδικευμένα προγράμματα που τον ενδιαφέρουν. Μόνο τα μη ειδικά κανάλια με τα ποικίλα και διαφοροποιημένα προγράμματά τους, υποστήριζε, μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία κοινωνικού δεσμού.

Ωστόσο, όπως παρατηρούσε ο Πιβό, αυτά τα μη ειδικά κανάλια λειτουργούν με τους αμείλικτους όρους της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, πριμοδοτούν φτηνές εκπομπές τύπου reality show, εξορίζοντας από τα προγράμματά τους τον πολιτισμό: «Η τηλεθέαση εκμεταλλεύτηκε αυτό το δημοκρατικό και κοινωνικό, σχεδόν πατριωτικό άλλοθι που της προσέφερε ο περίφημος “κοινωνικός δεσμός” για να επιβάλει λιγάκι παραπάνω τους δικούς της νόμους, σε βάρος φυσικά της κουλτούρας». Κι από τη μεριά του επέμενε ότι μακροπρόθεσμα η ταυτότητα ενός έθνους σμιλεύεται περισσότερο μέσα από τις κοινές πολιτισμικές πρακτικές και την αλληλεπίδραση των πατροπαράδοτων αξιών και των σύγχρονων έργων, παρά μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που εκθέτουν δημόσια τη δυστυχία ή την «τρέλα» τους.

Τι πρότεινε τελικά ο Πιβό στις… νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών μέσα από τον λίβελό του; Ν’ αντισταθούν, φυσικά. Να διαψεύσουν τα προγνωστικά των επικεφαλής του μάρκετινγκ και να μην παραδίδονται στις εκπομπές που απευθύνονται ειδικά σ’ εκείνες. Τις καλούσε να ανακαλύψουν τις χαρές που στερούνται εξαιτίας της ρουτίνας, ν’ απελευθερωθούν από το «κουτί», να ονειροπολήσουν. Όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[agnickradio]

1ο  summer camp επιχειρηματικότητας νέων δήμου Αγίου Νικολάου

Ο Δήμος Αγίου Νικολάου με την υποστήριξη  του Τμήματος Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας του ΕΛ.ΜΕ.ΠΑ. με έδρα τον Άγιο Νικόλαο, ανακοινώνει την ολοκλήρωση του προγράμματος «1ο SUMMER CAMP ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΕΩΝ, ηλικίας 15- 19 ετών». Continue reading 1ο  summer camp επιχειρηματικότητας νέων δήμου Αγίου Νικολάου