#που το βρήκα

[allo-frouto]

Καλησπέρα πανέμορφη, εχθές γυρνώντας από την δουλειά έχοντας σχολάσει ξημερώματα αργά, είδα τις πρώτες ακτίδες της χαραυγής και σε σκέφτηκα.... Μία λυκόφως, την άλλη χαραυγή, πάντα σε αυτές τις αλλαγές της ημέρας με την νύχτα σε σκέφτομαι, εκεί στο μεταίχμιο... Και αναρωτιέμαι πόσο πιο όμορφη θα ήταν η καθημερινότητα μου αν εμπεριείχε το γλυκό σου πρόσωπο, τα μαγευτικά σου μάτια, την υπέροχη προσωπικότητα σου...

Υγ.: 7η και.... τυχερή (;;)

-ο Αθηναίος

Αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί αυτές τις ώρες σε πιάνει μια μελαγχολία...

[amaliatheartist]

Got postcards from my former selves saying, "How you been?"

[solmeister13]

UNRELEASED CKND? ΑΑΑΑΑΑ

Ω ναι. Στίχοι και μελωδίες του τότε, που δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ.

Βρήκα τις σημειώσεις μου και συγκινήθηκα, οπότε απλά μπήκα στο booth και το άφησα να συμβεί.

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την ��ικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους ��ου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[psychotiko-epeisodio]

Και ίσως σου πω κάποια στιγμή,

πως δίπλα σου κάνω τον πιο ξεκούραστο υπνο

Και το πιο ευχάριστο ξύπνημα.

Πως δεν βαριέμαι ποτέ να σε ακούω να μιλάς,

η να γκρινιάζεις .

Πως οι μέρες κοντά σου γίνονται ένα Τσικ πιο εύκολες,

Και οι νύχτες πιο υποφερτες.

Ίσως σου πω στα σιγανα,

Τόσο ίσα να ακούς την φωνή μου,

πως φοβάμαι μην φύγεις,

Και χρειαστεί να σηκώσω το βάρος της απουσίας σου .

Ίσως σου πω,

Πως τώρα που σε βρήκα,

Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα.

Και πως θα στα έδινα όλα,

Φτάνει να μου το ζηταγες .

----------------_------_--------------------

Τόσο πολύ σε είχα ερωτευτεί.

Ένα χρόνο μετά,έχω να σου πω.

Πως όντως το βάρος της απουσίας σου είναι ασηκωτο.

Και εγώ από τότε που έφυγες δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.

[valend]

Βρήκα το παλιό μου βιβλίο των αρχαίων…. yeah

​όταν μπήκε στις πανελλήνιες το κείμενο του θουκυδιδη και είδα το όνομα του μόνο που δεν τσίριξα!!

[kaliarda]

hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)

Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργα (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει ��λα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3

Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη

Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros

Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης

Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη

Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου

Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος

Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης

Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου

Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ

μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης

Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος

Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά

Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη

Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου

Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)

Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)

Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης

Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης

Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος

Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος

re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου

Η Ζωή Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς

Ομόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου

Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου

Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης

Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε

Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου

Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης

Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης

Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης

Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)

Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής

Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής

Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός

Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος

Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος

Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος

Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη

[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]

Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.

Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).

[selhnio]

βρήκα αυτή τη φωτογραφία που είχα βγάλει στο φροντιστήριο τον Απρίλιο του 23 φουλ αγχωμένη μετρώντας μέρες αντίστροφα για τις πανελλήνιες .

Την ξαναβλέπω τώρα ουσα φοιτήτρια στο δεύτερο έτος 🥹(παρ’ολα αυτά το άγχος ίδιο αλλα αυτή την φορά για την εξεταστική λολ )

[gemsofgreece]

Καλησπέρα! Συγνώμη αν θα σας πέσει περίεργη η ερώτηση αυτή χαχα.

Πρόσεξα πως στα Ελληνικά, τουλάχιστον τα μοντέρνα, στην Ελένη (του Ομήρου) της δίνουμε κυρίως το επίθετο Ωραία. Όμως είναι σχετικά σπανιό στα Αγγλικά. Είναι μηπώς απο το Βυζάντιο ή και την πιο μοντέρνα Ελλάδα αυτή η προτίμηση? Ή μήπως εγώ το κανώ το λάθος που να πώ την αλήθεια δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φιλόλογος χα!

Ναι, το «Ωραία Ελένη» είναι νεοελληνικό. Αντιστοιχεί στο «Ευειδής Ελένη» που έλεγαν συχνά στην αρχαιότητα, το οποίο σημαίνει το ίδιο πράγμα.

Δεν βρήκα πότε πιθανώς ξεκίνησε το Ωραία Ελένη αλλά μάλλον είναι μετά τα βυζαντινά χρόνια, γιατί στα βυζαντινά κείμενα χρησιμοποιούσαν αττικίζουσα ειδικά όταν αναφέρονταν στην ελληνική μυθολογία. Διάβαζα τις προάλλες κείμενα του Νικήτα Χωνιάτη (12ος αιώνας) που αναφέρονται στην Ελένη και έχει πάρα πολλούς αρχαϊσμούς, σε βαθμό που με δυσκολεύουν σχεδόν όσο και τα αρχαία. Το «ευειδής» στις μέρες μας σπανίζει πολύ οπότε η αλλαγή μάλλον έγινε τους τελευταίους αιώνες.

[justforbooks]

Κοσμοπολίτης, δεινός αναγνώστης, απολαυστικός συνομιλητής και οξυδερκής παρατηρητής της ελληνικής κοινωνίας, ο Μπενουά Ντουραντέν άνοιξε πριν από δύο χρόνια το βιβλιοπωλείο «Ο Μετεωρίτης» στη Φωκίωνος Νέγρη, τον εμβληματικό πεζόδρομο της Κυψέλης.

«Αν χάσεις τα κλειδιά σου σε μια παραλία, μέσα στην άμμο, έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα βρεις ψάχνοντας στην τύχη. Πιστεύω πως έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή. Πρέπει να ξέρει τι θέλεις, αλλά όταν αρχίζεις να το ψάχνεις, πρέπει να το κάνεις τυχαία» μας λέει όταν τον ρωτάμε για το πώς βρέθηκε τελικά να ζει και να δραστηριοποιείται στη γειτονιά που αποτελεί το «μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου».

Γεννημένος στο Παρίσι, θυμάται τη μητέρα του να του διαβάζει βιβλία απ' όταν ήταν παιδί, συνήθεια που υιοθέτησε και εκείνος ως πατέρας. «Μου διάβαζε ελληνική μυθολογία. Ήμουν τεσσάρων ή πέντε. Είναι αστείο, το θυμάμαι πολύ καλά. Αργότερα διάβαζα τα βράδια με φακό κάτω από τις κουβέρτες. Πιστεύω πως έχω περάσει το ένα τέταρτο της ζωής μου διαβάζοντας. Όλα τα βιβλία. Και κυρίως φιλοσοφία της επιστήμης. Για μένα ήταν σαν ποίηση. Εκεί βρήκα την πραγματική ιστορία του κόσμου».

Σπούδασε design και εργάστηκε εντατικά για δώδεκα χρόνια στο φημισμένο αρχιτεκτονικό γραφείο του Φρανσουά Ρος, ταξιδεύοντας για τη δουλειά του σε όλο τον κόσμο, από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία ως τη Ρωσία και την Κίνα. «Ήταν τα πιο έντονα χρόνια της ζωής μου» μας λέει, προσθέτοντας ότι δεν βρέθηκε ποτέ ξανά σε αντίστοιχο εργασιακό περιβάλλον. Ωστόσο, ανατρέχοντας στο παρελθόν του, εξομολογείται πως ήξερε από μικρός ότι μια μέρα θα είχε έναν χώρο «όπου τα βιβλία και οι άνθρωποι θα συναντιούνται».

Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από τότε που αποφάσισε πως η Αθήνα θα γίνει η πόλη όπου θα ζήσει. Ερχόμενος εδώ ξεκίνησε να διαβάζει από μετάφραση ελληνική λογοτεχνία στη βιβλιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου. «Εκεί βρήκα κάτι πολύ ελληνικό. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ελληνικό είναι η ποίηση και η ευρύτερη λογοτεχνία της χώρας. Αν θες να μάθεις κάτι για την Ελλάδα, πρέπει να ψάξεις εκεί» μας λέει.

Στην Αθήνα τον γοήτευσαν το πλήθος των στοιχεί��ν που συνδυάζει και οι αντιφάσεις της. «Η Αθήνα δεν ήταν όμορφη, ήταν χαοτική, ήταν ταυτόχρονα η παλιότερη και η πιο νέα πόλη της Ευρώπης, νεότερη και από πόλεις της Αμερικής. Ίσως το 80% της πόλης έχει δημιουργηθεί μετά τον Εμφύλιο, ωστόσο υπάρχουν τα υπολείμματα της αρχαιότερης δυτικής πόλης του κόσμου. Και αυτό δημιουργεί εντάσεις» υποστηρίζει. Για τον ίδιο η σχέση με την πόλη είναι ερωτική. «Είμαι Γάλλος, μπορώ να διαμαρτυρηθώ για τα πάντα. Για τη γραφειοκρατία, για όσα δεν λειτουργούν. Αλλά λατρεύω την πόλη. Σήμερα περπάτησα ως τους Αμπελόκηπους, πάλι βρήκα σημεία που με εντυπωσίασαν».

«Ανέτρεξα τις προάλλες τον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες του Μούζιλ και σκέφτηκα "αυτό είναι, η Αθήνα είναι μια πόλη χωρίς ιδιότητες". Είναι κάτι απίστευτα απελευθερωτικό» μας λέει, προσθέτοντας ότι πολλές φορές η ομορφιά του Παρισιού ή της Βενετίας μπορεί να σε καταπλακώσει. «Και αυτό κάνει την Αθήνα μια πόλη πολύ πιο ενδιαφέρουσα για να τη ζεις. Είναι απαλλαγμένη από ηλίθιους ρομαντισμούς. Δεν έχει αυτό το βάρος» μας λέει ο ιδιοκτήτης του Μετεωρίτη.

Αφού έκανε πολλές διαφορετικές δουλειές στην Ελλάδα, είχε έρθει πια η ώρα να ασχοληθεί με το παιδικό του όνειρο. «Δύο χρόνια πριν σκέφτηκα πως ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Ένας φίλος μου μού πρότεινε τη δημιουργία βιβλιοπωλείου στην Κυψέλη. Έμενα ήδη εδώ. Προχώρησα την ιδέα μόνος μου. Έριξα όλα τα λεφτά στο βιβλιοπωλείο». Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο Μετεωρίτης, το βιβλιοπωλείο με το ευφάνταστο και ανατρεπτικό όνομα.

«Ήθελα ένα ελληνικό όνομα, εύκολο για τους ξένους. Ένα όνομα που κάπως να φοβίζει. Τα βιβλία, άλλωστε, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε βρει μέχρι σήμερα για να απαντήσει στις αγωνίες μας. Ήθελα, επίσης, να πω με κάποιον τρόπο πως τα βιβλία είναι σαν να έρχονται από κάπου αλλού. Είναι άλλωστε πολύ ανθρώπινα, αλλά, από την άλλη, έχουν κάτι πολύ μυστηριώδες. Ήθελα ένα όνομα που τα παιδιά θα λατρέψουν. Και ένα όνομα που θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα όμορφο λογότυπο. Μια μέρα το βρήκα» λέει ο κ. Ντουραντέν.

Μεσημέρι Τρίτης και οι πελάτες του βιβλιοπωλείου διακόπτουν συχνά-πυκνά τη συνομιλία μας. Κάτοικοι της Κυψέλης, απλοί περαστικοί ή τουρίστες που έχουν αρχίζουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερο στις συνοικίες γύρω από την Πατησίων, ήταν οι άνθρωποι που πέρασαν το κατώφλι του Μετεωρίτη. Η Κυψέλη ασκεί έλξη στον δημιουργό του συνοικιακού βιβλιοπωλείου.

«Σε περιτριγυρίζουν όλα αυτά τα φαντάσματα, όλη αυτή η νοσταλγία, και ξεκινάς να ανακαλύπτεις περισσότερα γι' αυτήν τη γειτονιά των πλουσίων και των διανοουμένων» αναφέρει ο κ. Ντουραντέν, που μαθαίνει όλο και περισσότερα για την ιστορία της περιοχής. «Στην Κυψέλη είσαι κοντά στο κέντρο, περπατάς δέκα λεπτά από την πλατεία και βρίσκεσαι στα Τουρκοβούνια, είναι κλειστή και ταυτόχρονα ανοιχτή, έρχονται άνθρωποι με παιδιά, έχεις καλή ποιότητα ζωής. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα το ότι η Κυψέλη αποτελεί μια πολυπολιτισμική γειτονιά που τα πηγαίνει καλά» μας λέει, αναγνωρίζοντας πως η γειτονιά μετασχηματίζεται, διατηρώντας όμως επιφυλάξεις γι' αυτό.

«Ξέρω ότι το βιβλιοπωλείο μου είναι κομμάτι του gentrification, αλλά δεν το θεωρώ κακό να υπάρχει κάτι τέτοιο εδώ. Ένα βιβλιοπωλείο είναι τόσο σημαντικό όσο και οι κοινωνικές υπηρεσίες. Για μένα, το να έχεις βιβλιοπωλείο είναι κάτι παραπάνω από επιχείρηση. Είναι ένας τρόπος να ανοίγεις νέους δρόμους και να συναντιέσαι με νέους ανθρώπους. Αισθάνομαι πως γνωρίζω μερικούς ανθρώπους από τα βιβλία που αγοράζουν» υποστηρίζει, προσθέτοντας ότι η γειτονιά αποτελεί τον πυλώνα του βιβλιοπωλείου. «Ήταν πολύ σημαντικό για τον Μετεωρίτη να αποτελέσει το βιβλιοπωλείο της». Ο ίδιος, στην αρχή, είχε φόβους για το πώς θα τον υποδέχονταν οι κάτοικοι. «Αρκετοί ξένοι ζούνε στην Ελλάδα ως expats και δεν θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη χώρα» μας λέει ο κ. Ντουραντέν, ο οποίος όμως δεν σχετίζεται με τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.

Οι «ευγενικοί και υποστηρικτικοί» κάτοικοι, όμως, αγκάλιασαν το βιβλιοπωλείο από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του. «Η γειτονιά κάνει το βιβλιοπωλείο. Εγώ τη συνδέω με τα βιβλία. Μου αρέσει αυτός ο ρόλος. Να είμαι ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς. Τον βρίσκω ποιητικό» εξομολογείται.

Ο κ. Ντουραντέν, ωστόσο, δεν επαναπαύεται στο δυναμικό ξεκίνημα του Μετεωρίτη και προσπαθεί να προσδιορίσει με ακρίβεια πώς πρέπει να είναι το ιδανικό βιβλιοπωλείο στην Αθήνα του 2020. Στον Μετεωρίτη βρίσκει κανείς παιδικά βιβλία και μερικά επιλεγμένα παιχνίδια, νέες κυκλοφορίες, καινούργια και μεταχειρισμένα βιβλία στα αγγλικά και στα γαλλικά και εκδόσεις μικρών εκδοτικών οίκων από την Ελλάδα και την Ευρώπη. «Αυτοί οι μικροί εκδοτικοί οίκοι είναι το παράθυρ�� μου στο Διάστημα» μας λέει, αναγνωρίζοντας όμως πως όλα τα παραπάνω δεν αρκούν.

«Πρέπει να μάθω πολλά ακόμα, αλλά τα σχέδιά μου είναι μεγάλα. Θέλω να αξιοποιήσω το υπόγειο που θα ονομαστεί "Ο Κρατήρας" ‒ σύντομα θα διοργανωθεί κάτι εκεί. Αργότερα θα ήθελα να εκδώσω και βιβλία» αναφέρει. «Θα ήθελα να έχουμε "φωνές" στο βιβλιοπωλείο. Η ιδέα είναι να υπάρξει ένα σημείο στην Κυψέλη για μια φωνή που θα διαβάζει κάτι. Δεν πιστεύω πως πρέπει να έχουμε συνέχεια κάποιον που να μας εξηγεί πώς να σκεφτούμε. Θα ήθελα να δοκιμάσω αναγνώσεις βιβλίων για μισή ώρα ή σαράντα λεπτά και η εκδήλωση να σταματάει εκεί». Τι θα ήθελε σε σχέση με τα βιβλία και τη γειτονιά; «Να ανοίξουν πέντε βιβλιοπωλεία στην Κυψέλη» λέει χωρίς δεύτερη σκέψη. «Αυτό θα με έκανε χαρούμενο».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[allo-frouto]

Για αυτό που με τρολαρες, ένα δίκιο το έχεις τι να κάνεις κι εσύ

Βγήκε αυθόρμητα και δεν μπορούσα να μη δεν το πω!

[love-is-the-keyy]

Μου αρέσει εδώ γιατί βρήκα άλλο ένα μέρος που σου δίνω ζωή , εκτός από το κεφάλι μου

[solmeister13]

Νιώθω ότι έχεις μια μελαγχολία μέσα απ' τα μηνύματα σου. Θες να μας πεις σε τι φάση της ζωής σου είσαι; Ή αν είναι πόλη βαριά ερώτηση αυτή, πώς είσαι αυτόν τον καιρό;

Είμαι σίγουρα σε μία μεταβατική περίοδο της ζωής μου, αλλά δεν νομίζω πως θα την χαρακτήριζα μελαγχολική.

Η ιδέα του remaster με βρήκε την κατάλληλη στιγμή. Ήταν σα να βρήκα έναν παλιό χάρτη. Μου έδωσε ξανά σκοπό και προορισμό.

Περι��ένω το live για να πάρω λίγη απ’ την ενέργεια που μοιραζόμαστε να δω τι μπορώ να την κάνω.

[attichoney4u]

Στο σημερινό ποστ θα ήθελα να ασχοληθώ με την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου και να εξετάσουμε αν ήταν αυτιστική.

Αφορμή υπήρξε ένα ποστ που βρήκα στα ελληνικά που μιλούσε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Είχα καταχαρεί γιατί η εκπροσώπηση μειονοτήτων στις ελληνικές σειρές είναι σπάνιο φαινόμενο (παρότι τώρα πρόσφατα έχουν αρχίσει να βγαίνουν σειρές που καταπιάνουν το ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας χωρίς να το χλευάζουν) και αναγκαζόμουν να κοιτάζω για εκπροσώπηση σε ξένες σειρές που το αποτέλεσμα ήταν διφορούμενο (σε ορισμένες περιπτώσεις οι χαρακτήρες με αυτισμό ήταν πράγματι καλογραμμένοι, ενώ σε άλλες υπήρχαν μονάχα για να εκλάβουν συμπάθεια από το νευροτυπικό κοινό, το οποίο τους λυπόταν και ταυτόχρονα, χαιρόταν μέσα τους που δεν είχαν γεννηθεί με αυτό το "ελάττωμα").

Παρότι η σειρά δεν το έχει αναφέρει πουθενά (ούτε και ο Καπουτζίδης έχει κάνει κάποιο σχόλιο) πιστεύω πως η Ντάλια είναι αυτιστική, αλλά από τις καλές εκπροσωπήσεις. Ας ασχοληθούμε με συγκεκριμένα "στερεότυπα" που της ταιριάζουν.

Η Ντάλια έχει κακές κοινωνικές δεξιότητες, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μακροχρόνιες φιλίες καθ' όλην την διάρκεια της ζωής της και οι μοναδικές της έξοδοι ήταν οι λίγες φορές που ο Αλέξης την ανάγκαζε να παρουσιάζεται σε επαγγελματικές συναντήσεις, όπως βλέπουμε από το πρώτο επεισόδιο.

Έχει επίσης την τάση να λαμβάνει τα πράγματα και μερικά ειρωνικά σχόλια των ��ίλων της κυριολεκτικά, όπως όταν έβαλε λεφτά πάνω στο τραπέζι και οι φίλοι της την ρώτησαν αν έκλεψε τράπεζα, όπου απάντησε "Όχι, ήταν κλειστές".

Ορισμένες φορές την έχουν κατηγορήσει για έλλειψη εμπάθειας, όπως όταν είχαν πάει στο κάμπινγκ για να βρουν τον δολοφόνο και η Ντάλια σουλατσάριζε με τον αγαπημένο της, επειδή ένιωθε πως πρώτη φορά μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους, είχε βρει κάποιον που την καταλάβαινε ("Καλά εσύ χαμπάρι δεν έπαιρνες" της είχε πει την επόμενη η Ζουμπουλία).

Την έχουν πει επίσης χαζή, παιδιάστικη και αφελής, αλλά η συμπεριφορά της οφειλόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον κόσμο διαφορετικά, όπως συμβαίνει στα άτομα με αυτισμό.

Υπήρχε και ενα στενάχωρο επεισόδιο, όπου οι φίλοι της την απέφευγαν όταν έμαθαν την αλή��εια για τον πατέρα της και η Ντάλια δεν μπορούσε να βρει εξήγηση. Παρότι δεν έφταιξε όντως πουθενά, πολλά άτομα με αυτισμό μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν στο συγκεκριμένο επεισόδιο, μιας και διαισθάνονται ότι ο κοινωνικός τους περίγυρος τους μισεί και τους αποφεύγει, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί.

Διαθέτει παράλληλα και hyperfixations: τρελαίνεται για μεξικάνικες σαπουνόπερες και είχε μάλιστα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία (παρά τις αντιρρήσεις του Αλέξη) για να την γράψει όπως της άρεσε.

Ευχαριστώ τ@ αγαπητ@ @poignardeparlebeau για το meme.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου που ο Αλέξης δεν αναγκάζει την Ντάλια να αλλάξει, αλλά αντιθέτως αυτός είναι που προσαρμόζεται στις ανάγκες της: στο τελευταίο επεισόδιο ζητάει από τον κ. Πόστλγουεϊθ (νομίζω έτσι προφερόταν το όνομά του) να αλλάξουν την ώρα στο ραντεβού τους ώστε η Ντάλια να μπορέσει να απολαύσει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες, δεν της λέει την αλήθεια για τον πατερα της, επειδη ξέρει πως δεν θα την διαχειριστεί και σε προηγούμενα επεισόδια, όταν η Ντάλια σχολιάζει πόσο χαζή ήταν η πρόταση του αντικαταστάτη του να συνεργαστούν με εταιρεία που παρασκευάζει γρανίτες και μάρμαρα, ο Αλέξης καταλαβαίνει αμέσως ότι η απέχθειά της οφειλόταν στο ότι θεωρούσε τον συγκεκριμένο συνδυασμό αταίριαστο ("Να φανταστώ του είπατε για την προτίμηση σας στα μιλκσέικ").

Αυτά. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις για τον αν συμφωνείτε. Επίσης, άμα έχετε στον νου σας και άλλο χαρακτήρα από την ελληνική τηλεόραση που έχει αυτισμό και θέλετε να τον σχολιάσω. Φιλάκια!

[eptileeikala]

Ουαου ,πέρασε καιρός ,άλλαξα ,μεγάλωσα ,αναθεώρησα ,έμαθα καινούργια πράγματα και άτομα ,βρήκα καλύτερη δουλειά ,είδα νέα μέρη.Πραγματικά είναι απίστευτο αν κάτσεις και το σκεφτείς λίγο ,αλλά ναι αυτό που μου μένει πάντα είναι ότι σε όλα η ευτυχία κρύβεται στα απλά , σε ένα χαμόγελο ,2 μάτια ,ένα γκράφιτι στο δρόμο ,ένα βιβλίο για δώρο ,μια μπίρα στα σκαλιά μια άκυρης πολυκατοικίας στο κέντρο και από ένα παράθυρο να ακούγεται μουσική …Να δείχνεται αγάπη ,είναι το μόνο που μας έχει απομείνει !

Μικρές ιστορίες παρτ 1!

[mariexdiary]

Τρίτη 1/10/2024, 04:35

Καλό μήνα! Πάει και το καλοκαιράκι του 2024.. Το καλό είναι ότι δεν την έβγαλα στην Αθήνα καθόλου, όμως ήμουν μακριά από τον γκόμενό μου. Οπότε δεν έκανα σεξ. Είχα όμως κάθε μέρα τη θάλασσα δίπλα μου. Και αυτό μου γαλήνευε από την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Φέτος κατάφερα να κάνω 83 μπάνια! Σοκ! Ας τα πάρουμε όμως ανά μήνα:

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο Ιούνιος με έβγαλε στο χωριό μου. Όπως και τις ημέρες του Αγίου Πνεύματος. Ειδικά εκείνες τις μέρες ο κόσμος ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με άλλες. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ξαπλώστρα, ούτε καν τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματα μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εκείνο το μήνα γνώρισα έναν άντρα.. Δεν το γνώρισα ακριβώς αλλά πήγαινε για μπάνιο στο ίδιο μαγαζί που πήγαινα εγώ και η παρέα μου. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Μόνο σε βαφτίσια που ήταν ο νονός του παιδιού. Ευχήθηκα και μου είπε ένα σκέτο ευχαριστώ.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ο Ιούλιος δεν είχε τίποτα σχεδόν. Μόνο αν εξαιρέσεις το party τις γαλλικής πρεσβείας που έγινε μέσα στο Ζάππειο. Φόρεσα ένα υπέροχο μακρύ πράσινο φόρεμα και μαύρα στιλέτο παπούτσια. Ήπια πέντε - έξι κοκτέιλ και μετά γύρισα σπίτι. Την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο χωριό μου, στο Λουτράκι.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Αύγουστος ανέκαθεν, είναι ο μήνας που έχει τα περισσότερα highlights. Την ημέρα των γενεθλίων μου την πέρασα τη θάλασσα με την παρέα μου. Φάγαμε και ήπιαμε σαμπάνια. Με πήρε τηλέφωνο ο Θανάσης και ήθελε να έρθει από εδώ για να μου ευχηθεί και να περάσουμε μαζί εκείνη την ημέρα. Του είπα όμως να μην έρθει, γιατί τις επόμενες μέρες θα ήμουν ούτως ή άλλος στην Αθήνα, για να πάω στο αεροδρόμιο.

Στις 12 Αυγούστου, βγαίνουμε για αμαξάδα. Κάνουμε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πίνοντας εγώ Cosmopolitan από το περίπτερο και εκείνος μία κόκα κόλα. Καθίσαμε, φάγαμε σε ένα μαγαζί και συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτες. Πήγαμε σε ένα απόμερο μέρος και εκεί του έκανα πίπα. Πίπα μες στο αμάξι που τελικά δεν βολεύει καθόλου. Δεν τα πήγε άσχημα όμως, έκανα και αρκετά deep throat που τελικά μου αρέσει να το κάνω. Με μένα δεν μπορούσε να παίξει γιατί είχα περίοδο.

Την επόμενη μέρα, πήγα στο αεροδρόμιο με δύο βαλίτσες με προορισμό την Σρι Λάνκα. Στη Σρι Λάνκα για 15 μέρες! Τι να σας πω τώρα για αυτά τα μέρη.. Όλη αυτή η χώρα είναι μία ζούγκλα! Όπου και να γυρίσεις βλέπεις πράσινο. Αυτό το ταξίδι μου άρεσε περισσότερο από την Ινδία γιατί είχε πολλές παραλλαγές. Μία κρύο, μία ζέστη. Μία βουνό, μία θάλασσα. Το μόνο αρνητικό που έχω ως ανάμνηση από αυτό το μέρος είναι ότι μου έκλεψαν 100€ από κάποιο ξενοδοχείο.

Επόμενος προορισμός Μαλδίβες. Στις Μαλδίβες για 3 μέρες! Μη συζητάς!! Πραγματικά όμως.. Μη συζητάς! Τελικά τα πάντα είναι ένα photoshop. Ακόμα και τα τοπία που βλέπεις, είναι ένα photoshop. Θα μου πεις: "Μαρία τι μαλακίες λες τώρα; Εκεί είναι ο επίγειος παράδεισος!" Μάλλον εγώ δεν είμαι γι' αυτά τα μέρη, για τα τροπικά μέρη. Αν και παραλίες της Σρι Λάνκας μου άρεσαν.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Σεπτέμβριο. Ο Σεπτέμβρης θέλει ένα ημερολόγιο από μόνος του, αλλά αν το κάνω θα γίνω κακιά, σκληρή και σκύλα!

Στις 6 Σεπτεμβρίου βγαίνω με κάποιον από εδώ. Ναι από το Tumblr. Ήταν 32 και Υδροχόος. Συνέχεια μιλούσε για τον εαυτό του, κυρίως για τη δουλειά του. Με δυσκολία μίλησα για τον εαυτό μου. Αν πείραζα που και που για να σπάσουμε τον πάγο. Του έκανα αστεία με το tumblr και άλλα χαζά. Δεν έγινε τίποτα ερωτικό. Δεν έκανε κίνηση για να με φιλήσει. Και καθώς ήμασταν στη λεωφόρο Συγγρού για να πάρω ταξί, ισχυριζόταν ότι δεν θα βρω με τίποτα. Επέμενε, επέμενε πολύ. Εγώ όμως βρήκα αμέσως! Γύρισα για να τον αντικρίσω, του έκανα κωλοδάχτυλο και του ευχήθηκα καληνύχτα. (Βασίλη, αν διαβάζεις αυτό, συγγνώμη και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το ghosting! Να πιστεύεις στον ανάδρομο Ερμή την επόμενη φορά.) Υστερόγραφο: Έχω βγει με 4 άτομα από εδώ μέσα, γιατί είστε όλοι πυροβολημένοι και χωρίς τρόπους;

Στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγα τρίτη, συνεχόμενη χρονιά στο primer music festival για να δω από κοντά τον Eric Prydz. Όλοι τον ξέρετε! Και για να σας θυμίσω ποιος είναι, δείτε ΕΔΩ το βίντεο. Και δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά, για ακόμη μία χρονιά ήμουν μπροστά! Μόνη μου, ιδρωμένη, μες στο glitter και να κοπανιέμαι με τη μουσική του. Τα μεσάνυχτα, ήρθε ο Θανάσης και με πήρε από την πλατεία νερού που ήταν συναυλία. Μπήκαμε μαζί στο κλειστό γήπεδο που είχε afterhour music. Καθίσαμε μία ώρα, ήπιαμε τα ποτά μας και πήγαμε προς το σύνταγμα για να πάρουμε φαγητό από τα Mc Donald’ s. Αργότερα πήγαμε πάνω στο Λυκαβηττό και φάγαμε εκεί. Μιλήσαμε, γελάσαμε και φασωθήκαμε. Γιατί.. Για ακόμη μία φορά μαντέψτε... Είχα περίοδο!

Στις 29 Σεπτεμβρίου, έρχεται με το αμάξι του ο Θανάσης για να με πάρει και να πάμε βόλτα. Μόνο βόλτα όμως γιατί.. Μαντέψτε.. Δεν με μπορώ, αλήθεια! Και κάνουμε πολύ καλό σεξ μαζί γαμώτο!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Μου άρεσε το καλοκαίρι, η καλύτερη παρέα μου ήταν η θάλασσα. Κάθε μέρα έκανα βαθιές σκέψεις για τη ζωή μου. Για το τι περνάω τους τελευταίους μήνες.. Μα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου ρε γαμώτο; Καλό φθινόπωρο σε όλους!