#ποσοστά

[romios-gr]

Η αντιρωσική υστερία της κυβέρνησης Μητσοτάκη πλήττει τα ποσοστά της ΝΔ – Υπέρ Ρώσων το 74% των Eλλήνων, το 37% της ΝΔ Ο Μητσοτάκης για να είναι αρεστός στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ όπου έχει βλέψεις για υψηλό αξίωμα – π.χ. Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης – σε 2,5 χρόνια από τώρα έρχεται σε αντίθεση με την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Το Μέγαρο Μαξίμου μέτρησε την στάση της κοινωνίας ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-antirosiki-ysteria-tis-kyvernisis-mitsotaki-plittei-ta-pososta-tis-nd-yper-roson-to-74-ton-ellinon-to-37-tis-nd/

[allo-frouto]

Καυλημερα καυλοφατσα 🔥

Καυλημέρα όλη μέρα.

[sugaroto]

Save me ποσοστά... save me

[solmeister13]

Sol prospathw na kanw mousikh apo to gymnasio kai apo persi exw arxisei na vgazw kai tracks sto spotify. Enan filo mou ton tsimphse diskografikh kai tou plhrwnei rec mix master clips fotografiseis kai diafhmish kai paei tapa kai xairomai enw egw prospathw monos mou alla xwris kone de paei katholou. Ti mporw na kanw giati enw den nomizw na isxuei niwthw oti kaiw tzampa kala kommatia kai de ta akouei kaneis.

Much love btw se akouw apo to 16 kai synexizeis na gamas we need new music<3

Πάει και χωρίς κονέ και πάει και πολύ καλύτερα. Εγώ το έκανα χωρίς κονέ.

Το θέμα με μία εταιρεία που σου παρέχει όλα αυτά είναι πως δεν το κάνει απ’ την καλή της την καρδιά. Το πληρώνεις με τα ποσοστά σου, το πληρώνεις με τις αποπληρωμές σου, το πληρώνεις με αποκλειστικότητα.

Όταν τα καταφέρεις μόνος σου και δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν το οποίο θα μπορούσες να το συνεχίσεις και μόνος σου, μιλάς σε πολύ διαφορετικό επίπεδο με τις εταιρείες. Ζητάς μόνο αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει να πάρεις και το αντάλλαγμα που έχεις να δώσεις είναι συνήθως πολύ μικρότερο.

Επίσης, για να σε καθησυχάσω, κανένα κομμάτι δεν καίγεται. Όταν βρεις την επιτυχία σου, όπως εσύ την ορίζεις, μπορείς να στρέψεις την πρ��σοχή του κόσμου που σε παρακολουθεί σε ωραία κομμάτια που έβγαλες στο παρελθόν σου.

[aspasiaa]

Η ευτυχία του ενός τοις εκατό

«Δεν ξέρω Ασπασία αν θα είσαι χαρούμενη με τα λίγα. » Αν δεν μου δημιουργούσε ένα πανικό ικανό να με διώξει η σκέψη του λίγου για το υπόλοιπο της ζωής μου κάτι μέσα μου θα ήταν σκαλεμένο λάθος· αν με ξέρεις λίγο ξέρεις ότι σιχαίνομαι αυτούς που επαναπαύονται σε Δάφνες. Τον έρωτα τον σκέφτηκα σαν θάλασσα που την ανακατεύει άνεμος. Κύματα προορισμένα και προσανατολισμένα με τρόπο που να σε τραβάνε μέσα χωρίς να σε πνίγουν . Αν ήταν να ονειρεύομαι καισάρεια γαλήνη θα διάλεγα μια λίμνη: τουλάχιστον σε αυτή δεν θα μάτωνε ο λαιμός μου από το αλάτι που κατάπια. Αν μια φορά ερωτεύτηκα ήταν γιατί από το δικο σου λίγο μπορούσα να βγάλω 1382 λέξεις περίπου σε αδιάφορη μέρα . Όμως μου άρεσε από πάντα να πάω κόντρα σε αυτά που νιώθω και να μην υποκύπτω στις δικές μου αδυναμίες, εξάλλου με 1% δεν είναι πλήρες ούτε το γάλα πως γίνεται μια καρδιά να γεμίζει; Στο ταξίδι που πήρα να κάνω έμαθα πως η αγάπη δεν πρέπει να χωράει σε ποσοστά. Στη δίκη σου ιστορία αναρωτιέμαι πολλές φορές τι ήμουν δεν το ξέρω , πάντως ξέρω σε τι με εξέλιξε. Σε κάποιον που σιχάθηκε τα λίγα που αρεσκόταν. Θυμάμαι πως την πρώτη υπόσχεση π έκανες την έβαλα στο μυαλό μου και τη δεύτερη φορά που μου υποσχέθηκες το ίδιο το γέλασα και το ξέχασα διερωτώμενη πως ακόμα μετά από τόσο πολύ που έχω αλλάξει ακούω την ίδια αυταπάτη . Και αυτή είναι μια μικρή αλλαγή που δεν την πρόσεξες ποτέ όμως τα παραμύθια μόνο αμα τα πιστεύεις μετουσιώνονται στην αλήθεια. Και αν κάτι έχασα ήταν η καλή μου πίστη σε εσένα και τίποτα άλλο για αυτό έφυγα . Εκείνη η μέρα που δεύτερη φορά άκουσα να βγαίνε�� από το στόμα σου αυτή η ίδια φράση θα μου μείνει αξέχαστη. Αν ήμουν εσύ και δυο φορές έδινα το λόγο μου θα έβρισκα τρόπο να δώσω ότι υποσχέθηκα ακόμα και αν μας χώριζαν διαστημικές αποστάσεις. Χαμογέλασα και θυμήθηκα πως από τότε βήμα δεν είχα κουνήσει από εκεί που με άφησες… δεν ήμουν τόσο μακρυά κι όμως ακόμα δεν μ έδωσες ότι μου χρωστάς.

Άραγε θυμάσαι τι είναι;

[silezukuk]

—του Γιάννη Βούλγαρη, από το μακρινό 2019

[η εικονογράφηση δικιά μου, τα παχιά γράμματα επίσης] Ζούμε, καθώς φαίνεται, τις απαρχές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αποδρομή και διαχειρίζεται το μέγεθος της ήττας της. Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτό, συμβαίνει στις δημοκρατίες, ιδίως σε περιόδους κρίσεων. Εδώ όμως υπάρχει κάτι αξιοπρόσεκτο. Είναι το κενό πολιτικού λόγου, οράματος και προγράμματος που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πτώση του. Συζητήθηκε πολύ αν υπέστη μια «στρατηγική ήττα». Ασφαλώς δεν μπορεί να μπλοκάρει πλέον θεσμικά τις εξελίξεις καθώς, από όσο φαίνεται, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα έχει τα χέρια ελεύθερα στον νέο πολιτικό κύκλο.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αναδεικνύεται σε δεύτερο κόμμα εξουσίας για το ορατό τουλάχιστον μέλλον. Τα ποσοστά θα φανούν στις κάλπες. Αλλά το πρόβλημά του είναι άλλης τάξης. Η ασάφεια και η αντιφατικότητα της φυσιογνωμίας του εξηγούν την πολιτική και προγραμματική αφασία του. Κοντολογίς, βιώνει μια ήττα ταυτοτική.

Είναι σαφές πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν γέννημα τ��ς κρίσης, εξέφρασε τον αιφνιδιασμό που αισθάνθηκαν οι πολίτες με τη χρεοκοπία. Στάθηκε ικανός να εκμεταλλευτεί το κενό αντιπροσώπευσης, δεν κατάφερε όμως ούτε είχε τις προϋποθέσεις να μεταπλάσει τη διαμαρτυρία σε σχέδιο. Δεν είχε ούτε έχει τα ιδεολογικά και προγραμματικά εφόδια για να προσανατολίσει την Ελλάδα σε έναν μελλοντικό στρατηγικό εθνικό στόχο και να διευθύνει την πορεία σε αυτόν. Ηταν επίλογος και όχι πρόλογος.

Στο μέτρο αυτό υπήρξε το κατεξοχήν μνημονιακό κόμμα. Οχι γιατί «πρόδωσε» ή γιατί «υπερέβαλε», όπως τον κατηγορούν οι εξ αριστερών αντίπαλοί του. Απλούστατα το Μνημόνιο ήταν το μόνο πρόγραμμα που έδωσε κάποια συνοχή στην κυβερνητική του δράση. Αντιαναπτυξιακή, φορομπηχτική ή ό,τι άλλο, αλλά συνοχή και στοχοθεσία. Εκτός των όρων του Μνημονίου, ο απολογισμός είναι στασιμότητα, σπασμωδικότητα και αντιμεταρρύθμιση (βλέπε εκπαίδευση, υγεία, ΔΕΗ, Δημόσια Διοίκηση).

Ως προς δε τη θεσμική κουλτούρα της χώρας, οπισθοδρόμηση. Με εξαιρέσεις βεβαίως, όπως η επίλυση του Μακεδονικού και διάφορα μέτρα εκσυγχρονισμού των κοινωνικών ηθών. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, μη έχοντας δικό του σχέδιο, αντιμετώπισε το Μνημόνιο με την απέχθεια του πρώην αντιμνημονιακού. Εφάρμοζε και αποκήρυσσε. Αποκήρυσσε και εφάρμοζε. Τι άλλο θα ήταν μια κραυγαλέα κρίση ταυτότητας;

Το εντυπωσιακό πάντως με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καθήλωσή της στο παρελθόν. Πορεύτηκε κοιτώντας πίσω. Ολες οι αναφορές, οι συμβολισμοί και τα «πρότυπα» που προσπάθησε να μιμηθεί ανήκαν στο παρελθόν. Και ήταν φυσικό γιατί αποτέλεσε την τελευταία εφεδρεία των μεταπολιτευτικών παθογενειών, των συμφερόντων και των νοοτροπιών που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην προοπτική μιας εθνικής ανόρθωσης. Αποτέλεσε μια οριζόντια συμμαχία πασοκικής, νεοδημοκρατικής και αριστερής προέλευσης υπό την καθοδήγηση του ηγετικού κύκλου που σχηματίστηκε γύρω από τον Τσίπρα.

Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε τον παρακρατικό μηχανισμό της Δεξιάς στη Δικαιοσύνη, συμμάχησε με τον ακροδεξιό Καμμένο και προσεταιρίστηκε πελατειακά δίκτυα του χειρότερου ΠΑΣΟΚ. Μόνο από θαύμα το συνονθύλευμα αυτό θα παρήγε μια νέα ταυτότητα, και μάλιστα αριστερή. Θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα.

Απόδειξη ότι η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ριζώσει στις τοπικές κοινωνίες, στα συνδικάτα και στις μαζικές οργανώσεις. Εμεινε και μένει ως ευρεία εκλογική βάση επικοινωνιακά συγκροτούμενη «από τα πάνω». Ηταν θέμα χρόνου; Θα χρειαζόταν άλλη μία τετραετία για να γίνει παράταξη; Πιστεύω ότι το πρόβλημα θα είναι πιο σύνθετο.

Τι ευθύνη έχει η Αριστερά για αυτόν τον κυβερνητικό απολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ; Στο ερώτημα δόθηκαν δύο αντιδιαμετρικές απαντήσεις. Οχι, η Αριστερά δεν ευθύνεται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός. Ναι, αυτό ήταν το πραγματικό πρόσωπο της Αριστεράς και είναι καιρός να την απομυθοποιήσουμε αναδρομικά. Και οι δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, άστοχες προσεγγίσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει μια εκδοχή Αριστεράς, μάλλον πλησιέστερη στη νεοκομμουνιστική εκδοχή παρά στην ανανεωτική.

Οπως συμβαίνει διεθνώς και κατά μείζονα λόγο στην Ελλάδα, η προγραμματική και ιδεολογική καθυστέρηση αυτού του χώρου ερμηνεύει κατά πολύ την αδυναμία του να κατανοήσει και να διαχειριστεί τη συνθετότητα μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας και οικονομίας. Από την άλλη, είναι ανιστόρητη μια αναδρομική και συνοπτική αξιολόγηση της μεταπολιτευτικής Αριστεράς με γνώμονα τη διακυβέρνηση Τσίπρα. Οπως δεν μπορούμε να γράψουμε την ιστορία του ΠΑΣΟΚ με επίκεντρο τον Γιώργο Παπανδρέου ή της ΝΔ με τον Αντώνη Σαμαρά. Ασε που στην Αριστερά οι διαδρομές ήταν δαιδαλώδεις και οι ασυνέχειες εντυπωσιακές.

Η πιο σημαδιακή ασυνέχεια ήταν, πιστεύω, η ίδια η «γενιά Τσίπρα». Εννοώ τις γενιές που εντάχθηκαν στην Αριστερά μετά την πτώση του κομμουνισμού, στο κλίμα των κινημάτων της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Γενιές που ωρίμασαν στις συνθήκες της ευημερίας και της δημοκρατικής ομαλότητας κατά την προχωρημένη Μεταπολίτευση. Γενιές που έμαθαν να επικοινωνούν στη γλώσσα του Ιντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε αυτό το πλαίσιο κυριάρχησε η «καταγγελία» ως βασική μορφή πολιτικού λόγου. Οχι ότι η ιστορική Αριστερά υπήρξε φειδωλή στην «καταγγελία» του συστήματος ή των αντιπάλων της. Συνδυαζόταν όμως εξ αντικειμένου με μια προγραμματική βάση που είχε ως αναφορά είτε τον υπαρκτό κομμουνισμό είτε τον σοσιαλισμό. Στη μετακομμουνιστική Αριστερά η «καταγγελία» ουσιαστικά αυτονομήθηκε από το προγραμματικό της υπόβαθρο.

Ετσι και η «ομάδα Τσίπρα», παρά τα αναμφισβήτητα ταλέντα της, παγιδεύτηκε τελικά στον ίδιο τον καταγγελτικό της λόγο. Μέσα από αυτόν διάβασε ��ην ελληνική πραγματικότητα παραμορφώνοντάς την. Παρήγαγε μια φανταστική εικόνα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και του «παλαιού πολιτικού συστήματος» ισοπεδώνοντας τα θετικά και οικειοποιούμενη τα αρνητικά. Ακόμα χειρότερα, πίστεψε ότι η «επικοινωνία» και ο έλεγχος των παλαιών και νέων μέσων ενημέρωσης μπορούν να χειραγωγήσουν «από τα πάνω» την κοινωνία και να «κατασκευάσουν» την πραγματικότητα. Ετσι το σύνθημα «ένας άλλος Κόσμος είναι δυνατός» από το Πόρτο Αλέγκρε κατέληξε στην εξωφρενική σκηνοθετημένη συνεδρίαση το βράδυ της πυρκαγιάς στο Μάτι που, κατά τη γνώμη μου, βαθμιαία και σιωπηλά στοίχισε την απομυθοποίηση του Τσίπρα. Γι��τί ούτε ο Κόσμος αλλάζει έτσι ούτε χειραγωγείται έτσι. Η πολιτική είναι επικοινωνία, αλλά είναι και πρόγραμμα και ιδέες και ταυτότητα. Ευτυχώς.

Με αυτές τις πραγματικότητες θα έπρεπε να λογαριαστούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση την επομένη των εκλογών. Με τις καθυστερήσεις της Αριστεράς και την ανάγκη να κατανοήσουν καλύτερα τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Θα έχουν άλλωστε την άνεση του χρόνου αλλά και των ποσοστών. Πόσω μάλλον που δίπλα τους ένας άλλος χώρος, το Κίνημα Αλλαγής, θα μπει στις δικές του ζυμώσεις, οι οποίες μετά την αποπομπή του Ευάγγελου Βενιζέλου προβλέπονται έντονες. Και πώς να μην είναι; Ώς τώρα το Κέντρο εξέφραζε τον πολυσυλλεκτισμό του με αμφίπλευρες διευρύνσεις. Από τη μια ο Γλέζος, από την άλλη ο Γεώργιoς Μαύρος. Η αναζήτηση φυσιογνωμίας μέσω του αυτοακρωτηριασμού είναι καινούργια κατάσταση.

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου

[konmarkimageswords]

«Homo Aeternus» της Καίτης Βασιλάκου

Μπορεί το δημιούργημα να ξεπεράσει τον δημιουργό; Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον στη νουβέλα της Καίτης Βασιλάκου Homo Aeternus που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις ανανεωμένης εμφάνισης εκδόσεις Τύρφη.

Ποιος όμως είναι ο Homo Aeternus, ο Αιώνιος Άνθρωπος; Παρά το όνομά του, δεν είναι άνθρωπος. Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον που περιγράφει η συγγραφέας, τα ρομπότ έχουν αντικαταστήσει τους ανθρώπους στην επιστημονική έρευνα και την παραγωγή αρχικά, αλλά κατόπιν στα πάντα. Οι άνθρωποι σταδιακά εμπιστεύτηκαν τα πάντα στα ρομπότ και, ξέροντας πως όλα θα πηγαίνουν ρολόι, αφέθηκαν. Τους παραχώρησαν τη ζωή τους. Αποσύρθηκαν από οτιδήποτε τούς έδινε νόημα, έπαψαν να εργάζονται και ξαναέγιναν μωρά που θέλουν μόνο να τρώνε και να διασκεδάζουν. Στην αρχή, υπηρέτησαν αποκλειστικά την τέχνη – σταδιακά όμως εξέλιπε κι αυτή. Η εξελικτική τους πορεία οπισθοδρόμησε: γίνονταν ολοένα πιο μαλθακοί μέχρι που σιγά σιγά γύρισαν πάλι στην πρωτόγονη εποχή. Χωρίς πνευματικά και διανοητικά κίνητρα, επέτρεπαν στα συναισθήματά τους να τους σύρουν και να τους άγουν, την ίδια ώρα που οι ��νωστικές τους ικανότητες εξέπιπταν: ξέχασαν ακόμη και τη γραφή ή την ανάγνωση – και ούτε υπήρχε τρόπος να τις ξαναμάθουν. Ολίσθησαν στην παρακμή και εντέλει στον αφανισμό…

Από την άλλη, τα ρομπότ θριάμβευαν ολοένα. Ήταν άφθαρτα, κατακτούσαν διαρκώς νέες γνώσεις, εμβάθυναν στις ήδη υπάρχουσες, κυρίως όμως ζούσαν μια ζωή όλο τάξη που διεπόταν από τη λογική – άρα και από την ηθική, αφού το ηθικό είναι λογικότερο από οτιδήποτε για να κυλούν όλα ομαλά. Στο πλαίσιο λοιπόν της ηθικής, τα ρομπότ προστάτευαν τους ανθρώπους που είχαν περιέλθει σε παρακμή, εξυπηρετώντας τη διαβίωσή τους με τους καλύτερους δυνατούς όρους – ένα εύρημα της Βασιλάκου που προφανώς απηχεί τους νόμους της ρομποτικής, όπως τους θέσπισε ο μετρ της επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμωφ στο έργο του.

Όσο όμως κι αν κατακτούσαν γνώση, υπήρχε μια τεράστια περιοχή για την οποία είχαν πλήρη άγνοια. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από τον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Το ρομπότ-πρωταγωνιστής, ο Ρωμαίος, μαζί με άλλα ρομπότ, πειραματίστηκαν αρχικά με ορισμένα θετικά συναισθήματα (όπως η χαρά), την ένταση των οποίων μπορούσαν να καθορίσουν. Ήταν όμως τόσο δυσβάσταχτη, αν όχι αφόρητη, η υπέρβαση στην οποία τα συναισθήματα ωθούσαν τους επεξεργαστές τους, που διέγραφαν αμέσως τα πειράματα από τη μνήμη τους. Μέχρι που ο Ρωμαίος αποφάσισε όχι μόνο να μην τα διαγράψει, αλλά να συνεχίσει να πειραματίζεται με πολλά περισσότερα συναισθήματα, ακόμη και αρνητικά. Και δεν ήταν το μοναδικό ρομπότ που το έκανε αυτό.

Αρχικά, τα άλλα ρομπότ προέβαλαν μεγάλη ένσταση. Στις εισηγήσεις του Ρωμαίου και των λοιπών ρομπότ που δεν ήθελαν να σταματήσουν να πειραματίζονται, ήταν ανένδοτα – και για να ληφθεί μια απόφαση στον κόσμο τους έπρεπε να υπάρχει απόλυτη απαρτία. Σταδιακά όμως τα ποσοστά υπέρ των πειραμάτων αυξάνονταν, μέχρι που έμεινε ένα μικρό μόλις ποσοστό ρομπότ που τα απέρριπτε. Και το ποσοστό αυτό έφυγε από τον πλανήτη για να εξελιχθεί σε ένα άλλο, ακόμη καλύτερο είδος, τον Homo Optimus.

Όσο για τον Homo Aeternus που έμεινε στη Γη, αρχικά πειραματίστηκε τόσο πολύ με τα θετικά συναισθήματα που απέκτησε εθισμό. Αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα τον βοήθησαν να κατανοήσει και να εκτιμήσει την ανθρώπινη τέχνη που μέχρι τότε του ήταν ακατανόητη. Έπειτα, ακολούθησε την πορεία του ανθρώπου: έγινε έρμαιο των συναισθημάτων τα οποία επέτρεψε να τον κυριεύσουν. Αποτέλεσμα; Το χάος. Η τάξη έμοιαζε να μην έχει νόημα, η ζωή μετατράπηκε σε δυσβάσταχτο βάρος, η ματαιότητά της αποκαλύφθηκε και τίποτα δεν μπορούσε να δουλεύει όπως πριν…

Η νουβέλα της Καίτης Βασιλάκου θέτει καίρια ερωτήματα σε πάρα πολλά επίπεδα: προς τα πού οδηγείται ο κόσμος μας γενικά και ο άνθρωπος ειδικότερα; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για μια κυριαρχία των ρομπότ; Πόσο έτοιμοι είμαστε να εγκαταλείψουμε καίριες συνιστώσες της φύσης μας στον βωμό της καλοπέρασης; Ποια είναι η σημασία των συναισθημάτων; Της τέχνης; Πρέπει να είμαστε περισσότεροι λογικοί και λιγότερο συναισθηματικοί; Αυτό θα βοηθούσε την ηθική μας υπόσταση; Μήπως μετατρεπόμαστε οι ίδιοι σε ρομπότ; Ποια είναι η φυσική νομοτέλεια των πάντων; Τι σημαίνει να ζεις για πάντα; Πότε και πώς εξαντλείται η γνώση;…

Ερωτήματα οικεία και ανοίκεια διαπερνούν τον νου του αναγνώστη σαν διάπυρες σφαίρες, με αφορμή τον Homo Aeternus που μας βάζει να προβληματιστούμε για την ίδια τη φύση μας, για το μέλλον μας, για την κατεύθυνση του κόσμου μας. Μια σημαντική και εξαιρετικά καλογραμμένη, α��κετά δυστοπική νουβέλα που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί.

(Κριτική του βιβλίου: Χριστίνα Λιναρδάκη)

[justforbooks]

Η ιστορία του κάποτε περίφημου αλλά πια διαβόητου στεγάστρου Καλατράβα είναι μια πάρα πολύ καλή περιγραφή της ιστορίας της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών και της κυρίαρχης νοοτροπίας (η οποία προφανώς δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αλλά και αυτούς  που τους διαλέγουν). Μια ιστορία στην οποία κυριαρχεί ένας σπάνιος για ευρωπαϊκή χώρα αρχοντοχωριατισμός και μια συνηθισμένη για αρχοντοχωριάτες ανεπάρκεια να σταθούν αντάξιοι αυτού το οποίο παριστάνουν.

Στην εποχή της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, εποχή στην οποία ο σεβασμός στο δημόσιο χρήμα ήταν ακόμα πιο χαμηλός από ό,τι συνήθως (και πώς να υπάρχει σεβασμός στο δημόσιο χρήμα με τέτοια ποσοστά φοροδιαφυγής;), παραγγέλνεται ένα στέγαστρο για το Ολυμπιακό Στάδιο σε έναν πανδιάσημο (και προφανώς πανάκριβο) αρχιτέκτονα. Ο σκοπός, όπως συνήθως συμβαίνει με τους αρχοντοχωριάτες, δεν είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όσο η επίδει��η. Γι΄αυτό άλλωστε κανείς δεν ενοχλείται που το σχέδιο του Ισπανού αρχιτέκτονα είναι και εντελώς αταίριαστο με το υπάρχον κτίσμα και προβληματικό λειτουργικά. Το πόσο αταίριαστο το καταλαβαίνει κανείς από μέσα (απ΄ έξω είναι αδύνατον, το – πολύ ωραίο από μόνο του - στέγαστρο κρύβει το στάδιο) και με τον ίδιο τρόπο καταλαβαίνει κανείς και το πρόβλημα στη λειτουργικότητα. Υπάρχουν πολλές θέσεις των οποιών οι θεατές βρέχονται ακόμα και με την παραμικρή ψιχάλα. Αν ήμουν καχύποπτος θα έλεγα ότι ο Καλατράβα είχε έτοιμο το σχέδιο και το πούλησε στους αρχηγούς των ιθαγενών όταν κατάλαβε ότι θα αγόραζαν ακόμα και σκέπαστρο με τρύπες, αρκεί να είχε διάσημη υπογραφή (και όσο το δυνατόν πιο ψηλό κόστος αλλά και αυτό θα το έλεγα μόνο αν ήμουν καχύποπτος και ευτυχώς δεν είμαι).

Επειδή ο μόνος πραγματικός στόχος της παραγγελίας του στεγάστρου είναι να κάνει τους αρχοντοχωριάτες να νοιώσουν πρωτευουσιάνοι, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες εγκαταλείπεται στην τύχη του μαζί με πολλές εγκαταστάσεις για τις οποίες η επιλογή ήταν η δαπανηρή μόνιμη κατασκευή παρά η οικονομικότερη λυώμενη. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής (ιδιαιτέρως επικερδούς για όποιον κατασκέυασε, θα έλεγα αν ήμουν καχύποπτος)  είναι πχ η θλιβερή εικόνα του γηπέδου του μπιτς βόλεϊ στο Μοσχάτο ή του μεγάλου γηπέδου τένις στο ΟΑΚΑ που κυριολεκτικά σαπίζουν, για να δώσω δυο παραδείγματα τους συνδιασμού σπατάλης και εγκατάλειψης, δηλαδή ασέβειας στο δημόσιο χρήμα.

Σε αντίθεση με άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις το Ολυμπιακό Στάδιο συνεχίζει να χρησιμοποιείται αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να συντηρήσει ή να ελέγξει το στέγαστρο. Κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν, εκατομμύρια προϋπολογίζονται και μετά εξαφανίζονται μαζί με τους φακέλους τους, στο πλαίσιο του «πάμε κι όπου βγει» που αποτελεί το mondus vivendi ολόκληρης της χώρας και θα μπορούσε άνετα να είναι στίχος από τον εθνικό μας ύμνο (πώς σας φαινεται το «και σαν πρώτα αντριωμένοι/πάμε όλοι κι όπου βγει»;). Ευτυχώς, σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, το «πάμε κι όπου βγει» δεν καταλήγει σε τραγωδία αλλά σε ατόφια κωμωδία με χαμένα μάνιουαλ συντήρησης, στατικούς ελέγχους που παραγγέλνονται εν κρυπτώ από τους χρήστες του σταδίου οι οποίοι ξαφνικά μια μέρα μαθαίνουν ότι το στάδιο κλείνει και με τη συνήθη παρέλαση των ανευθυνοϋπεύθυνων παραγόντων.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι τελικά το στέγαστρο Καλατράβα μπορεί να είναι πανάκριβο, αταίριαστο και λειτουργικά προβληματικό αλλά έχει ένα μεγάλο προσόν: είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της χώρας στην οποία τοποθετήθηκε. Την περιγράφει καλύτερα από πολλές λέξεις και γι΄αυτό νομίζω πως πρέπει να φύγει από τις αρμοδιότητες του υφυπουργού αθλητισμού και να υπαχθεί στις άμεσες αρμοδιότητες της προϊστάμενης του, της υπουργού Μενδώνη, ως το σπουδαιότερο μνημείο του σύγχρονου ελληνισμού.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[crisismonitor]

Η στροφή του πλανήτη προς την πράσινη ανάπτυξη είναι μεν απαραίτητη, ωστόσο γύρω από αυτή έχουν διαμορφωθεί στρεβλώσεις, μύθοι... και ανορθολογισμοί, που οφείλονται κυρίως στα media και στην ένταση της προώθησης συγκριμένων πολιτικών. Ένας τέτοιος μύθος έχει επισκιάσει τις αερομεταφορές, γύρω από το περιβαλλοντικό αποτύπωμα, δηλαδή τις εκπομπές ρύπων. Γιατί ο κλάδος των αερομεταφορών δεν εφαρμόζει μία ενιαία στρατηγική ενημέρωσης για τους ρύπους που εκπέμπει στο περιβάλλον και που είναι χαμηλότεροι από τους ρύπους που εκπέμπουν τα data centres, τα κρυπτονομίσματα, η ψηφιακή οικονομία, ο κλάδος ηλεκτρονικού εμπορίου και λιανικής, παρά τον πόλεμο που δέχεται από την Ευρώπη; ήταν η ερώτηση που έκανε το crisismonitor.gr προς την Ιωάννα Παπδοπούλου President, Aviation-Event Supervisory Board και Διευθύντρια Μάρεκτινγκ και Επικοινωνίας στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, ΔΑΑ κατά την ομιλία της στο πρώτο διεθνές συνέδριο  AviationEvent Sof2024 στην Σόφια της Βουλγαρίας. Η Ιωάννα Παπαδοπούλου υπογράμμισε, απαντώντας πως οι ρύποι που εκπέμπει ο κλάδος είναι όντως μονοψήφιοι, και χαμηλότεροι των ρύπων που εκπέμπουν οι προαναφερόμενοι κλάδοι της οικονομίας. Η ίδια σημείωσε ότι  οι μέχρι στιγμής πολιτικές απαλλαγής των αερομεταφορών από τον άνθρακα είναι ασύνδετες και μη υποστηρικτικές. Επίσης, υπογράμμισε ότι ήρθε η ώρα να γίνει υπάρξει μία ενιαία στρατηγικής ενημέρωσης για την προσφορά του κλάδου στην οικονομία και την κοινωνία και ή ώρα για μία νέα συμφωνία αρχές του 2025 μεταξύ του κλάδου των αερομεταφορών και την ΕΕ. Ενιαία στρατηγική αεροδρομίων το 2025 Κατά την ομιλία της η Ιωάννα Παπαδοπούλου τόνισε ότι ο κλάδος καλείται να εκπονήσει μία ενιαία στρατηγικής το 2025. Στόχος της στρατηγικής θα είναι η αποκατάσταση της αλήθειας και η εμπέδωση του θετικού κοινωνικού αποτυπώματος του. Τα αεροδρόμια της Ευρώπης δημιουργούν 14 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και 851 δισεκατομμύρια ευρώ σε ΑΕΠ (5% του συνολικού ευρωπαϊκού ΑΕΠ) κάθε χρόνο. Κάθε αύξηση 10% στην απευθείας αεροπορική συνδεσιμότητα αποφέρει αύξηση 0,5% στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και 1,6% αύξηση στις θέσεις εργασίας, ενισχύοντας έμμεσα και άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ρόλος των αεροδρομίων και οι εναέριες συνδέσεις είναι αναντικατάστατα για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης. Όπως έγραψε πρόσφατα το crisismonitor.gr αντλώντας στοιχεία από μελέτη του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ,  κάθε 10% αύξηση στην απευθείας αεροπορική συνδεσιμότητα συσχετίζεται με: μείωση 14% στα ποσοστά φτώχειας,  αύξηση 9% στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, αύξηση 8,5% στις επενδύσεις στην Έρευνα & Ανάπτυξη, οφέλη στην ισότητα των φύλων (+19%) και στην ικανοποίηση από τη ζωή (+1,2%). Read the full article

[eclecticstarlightblogger]

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Μαξίμου που δεν έχει καν αγγίξει, οι υποσχέσεις με ορίζοντα τη ΔΕΘ και τα μέτρα-ασπιρίνη για το 2026

Την ξεχασμένη μεσαία τάξη φαίνεται πως επαναφέρει στην επικοινωνιακή της στρατηγική η κυβέρνηση, την ώρα που τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων αποτυπώνουν την οργή των πολιτών για την ακρίβεια και την υπερφορολόγηση. Αξίζει να επισημανθεί πως οι φορολογικοί συντελεστές παραμένουν παγωμένοι για χρόνια, με αποτέλεσμα οι όποιες αυξήσεις αποδοχών (σε μισθούς ή συντάξεις) να έχουν «ροκανιστεί» […] Οι…

[romios-gr]

Δημοσκόπηση GPO: Νέα κατρακύλα για τα ποσοστά της κυβέρνησης – Καταλληλότερος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας Κανέναν δεν φάνηκε να πείθουν οι εξαγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη από τη ΔΕΘ, όπως αποτυπώνεται στα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της GPO που παρουσίασε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star. Ότι και να μηχανεύεται το Μαξίμου, τα ποσοστά της ΝΔ έχουν πάρει την κατηφόρα. Στην πρόθεση... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/dimoskopisi-gpo-nea-katrakyla-gia-ta-pososta-tis-kyvernisis-katalliloteros-proedros-toy-syriza-o-tsipras/

[allo-frouto]

Συγνώμη που σε σκεφτόμουν και μπέρδεψα το κόμμα στο ο,τι . Βασικά sorry not sorry.

Αντιγράφεις ατάκες βλέπω!

[sugaroto]

επειδή με τον καθηγητή μου θα πλακωθουμε (διαβάζω το βιβλίο του και τραβάω τα μαλλιά μου), εσύ που ήσουν και θεωρητική. Σου βγάζει νόημα η ακόλουθη πρόταση;

Ο χρόνος αποθήκευσης είναι πολύ περιορισμένος προκειμένου για συσκευασία τροφίμων με υψηλότερα ποσοστά υγρασίας.

έμφαση στη χρήση του "προκειμένου για" 😭

δεν θα έπρεπε να πει "όσον αφορά στη συσκευασία...";

Η σύνταξη σε αυτή την πρόταση με πονάει 😭

Κοίτα και την άλλη φορά μου διάβαζε η κολλητή μου κάτι από το βιβλίο της σχολής της και δεν κατάλαβα Χριστό αλλα αυτή η πρόταση έχει λέξεις μέσα και πάλι δεν βγάζει νόημα 😭

Τώρα δεν ξέρω αν είναι καμιά περίεργου είδους σύνταξη (πως λέμε Αττική σύνταξη πχ)

Αλλά ναι ο καθηγητής σου σύμφωνα με τον ταμπλρ χρήστη σουγκαροτο δεν ξέρει ελληνικα😌

[thoughtfullyblogger]

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Μαξίμου που δεν έχει καν αγγίξει, οι υποσχέσεις με ορίζοντα τη ΔΕΘ και τα μέτρα-ασπιρίνη για το 2026

Την ξεχασμένη μεσαία τάξη φαίνεται πως επαναφέρει στην επικοινωνιακή της στρατηγική η κυβέρνηση, την ώρα που τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων αποτυπώνουν την οργή των πολιτών για την ακρίβεια και την υπερφορολόγηση. Αξίζει να επισημανθεί πως οι φορολογικοί συντελεστές παραμένουν παγωμένοι για χρόνια, με αποτέλεσμα οι όποιες αυξήσεις αποδοχών (σε μισθούς ή συντάξεις) να έχουν «ροκανιστεί» […] Οι…

[greekblogs]

Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Μαξίμου που δεν έχει καν αγγίξει, οι υποσχέσεις με ορίζοντα τη ΔΕΘ και τα μέτρα-ασπιρίνη για το 2026

Την ξεχασμένη μεσαία τάξη φαίνεται πως επαναφέρει στην επικοινωνιακή της στρατηγική η κυβέρνηση, την ώρα που τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων αποτυπώνουν την οργή των πολιτών για την ακρίβεια και την υπερφορολόγηση. Αξίζει να επισημανθεί πως οι φορολογικοί συντελεστές παραμένουν παγωμένοι για χρόνια, με αποτέλεσμα οι όποιες αυξήσεις αποδοχών (σε μισθούς ή συντάξεις) να έχουν «ροκανιστεί» […] Οι…