#πλευρές

[romios-gr]

1. «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις» 2. «Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά ��ανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του» 3. «Είναι εκπληκτικό πόσο πλήρης είναι η αυταπάτη ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη» 4. «Το λάθος δεν παύει να είναι λάθος επειδή εγκρίνεται από την πλειοψηφία» 5. «Όλη η ποικιλία, όλη η γοητεία, όλη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/16-apofthegmata-toy-leonta-tolstoi-poy-exereynoyn-oles-tis-pleyres-tis-zois/

[godsopenwound]

this is so fucking funny tbh

[nikimalcolm]

Κορυφαίοι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν: Ο βομβαρδισμός του Nord Stream από τις ΗΠΑ είναι το πρώτο βήμα στο «ευρωπαϊκό σχέδιο καταστροφής»

[theklaapologist]

Temper belongs to @darkside-cookies

Nelson belongs to yours truly >:3c

Propaganda under the cut

Temper

Τέμπερ/Tmperance. 25 χρονών. Καημένο, βικτωριανό ποντίκι, εγκλωβισμένο μαζί με τον αδερφό του και τη γκόμενα του αδερφού του σε μια σκοτεινή, ομιχλώδη χώρα από την οποία δεν μπορούν να φύγουν αν δεν σκοτώσουν τον τύραννο που την κυβερνάει. Θα ψάξει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής του για να βρει τη δύναμη να σώσει τα άτομα που αγαπάει (και στην πορεία θα τσακωθεί με όλα τα άτομα που αγαπάει). Το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του επειδή έχει έμφυτη, σκοτεινή μαγεία. Τραυματικό παρελθόν όπου κάλεσε κατά λάθος έναν δαίμονα που σκότωσε τη μικρή αδερφή του. Έχει ΘΕΜΑΤΑ. Λόγοι για να τον ψηφίσετε: 1) αυτιστικός, 2) καθολικός 3) απίστευτα προληπτικός 4) themes σχετικά με τη σύγκρουση ανάμεσα στην έννοια της μοίρας και την ελεύθερη βούληση 5) champion of agency 6) πρήξας - νομίζει ότι ξέρει τι είναι το καλύτερο για τους άλλους και θα τους πιέσει μέχρι να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους 7) τα χόμπι του είναι να λέει ψέματα, να κλέβει πράγματα και να είναι emotionally constipated 8) soft spot για κάθε καημένο, απελπισμένο παιδάκι που βρίσκουν στον δρόμο τους

Nelson

Εδώ θα φανούν οι og mutuals να σας δω άμα τον θυμάστε. Λοιποοοοον ο Νελσον μας γεννήθηκε σε μια αριστοκρατική οικογένεια και ήταν μοναχοπαίδι. Η μητέρα του δεν ήθελε ποτέ της παιδιά (θα μπορούσε η ίδια να είναι σεξιμαν τβχ αλλά τέλος πάντων) και ο πατέρας του έκανε ο,τι μπορούσε. Είναι πολιτικός, εθισμένος στην κοκαινη, έχει πολλους πονοκεφαλους, έναν μοναδικό ηθικό φραγμό για τον οποίο ούτε αυτός είναι σίγουρος, το τρειντμαρκ του είναι μια τόσο codependent σχέση με την ξαδέρφη του που αγγίζει τη συναισθηματική α��μομιξία, μια σχεση ενος παρανοϊκού υπερπροστατευτικου γονέα που έχει με τον μικρό αδερφο του Αρι (το άλλο μου το παλικάρι για το πολ) (γιατί πρακτικά τον υιοθέτησε) και τα είχε με έναν σαντμποι ιππότη. Γιατί να τον ψηφίσετε;;;;; Ξέρετε ποσο δύσκολη είναι η ζωή άμα είσαι ένας μπαισεξουαλ τγουινκ φεμ τοπ που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για το βαλιντεισιον των συγγενών σου;;;; Νομίζω μπορείτε να καταλάβετε. Επισης οι γονεις του είναι κυριολεκτικά αυτά τα δυο υπερδραματικα παιδιά στο κλαμπ θεάτρου (απλά στα δυο άκρα του φασματος). Αβερειτζ ταμπλρινα μομεντ. Σε κάποια φάση μάλωσε με τον Αρι που του είπε ότι κανενας ποτέ δεν τον έχει συμπαθήσει και άρχισε ένα ντελιριους ραντ στον αδερφό του Αρι το Νεφερτεμ για το ότι δεν τον νοιάζει τίποτα αρκει αυτός να τον εμπιστεύεται. Μετά λιποθύμησε και ξύπνησε σε τρεις μέρες. Αυτό οδήγησε σε μια κρισαρα καταθλιψης και ταυτότητας και πάνω κάτω από τότε είναι λίγο στα χαμένα. Ύβρις, νέμεσις, τισις κλπ κλπ

[allo-frouto]

Σήμερα δοκίμασα πρώτη φορά με το αγόρι μου να είμαι από πάνω στ σεξ και δεν με πόνεσε όσο περίμενα.νμζω το προτιμώ απο το ιεραποστολικο...είμαι καινούρια στο άθλημα το χουμε κάνει γύρω στις 10 φορές και ακόμα δε μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω αλλά πιστεύω με τον καιρό θα μαρεσει πιο πολύ.. ακόμα δλδ όταν μπαίνει νιώθω μια ενόχληση αλλά δεν έχω κατι γυναικολογικο άρα ίσως θέλω απλά χρόνο για να αρχίσει να μαρεσει πολύ.. επίσης το μέγεθος του αγοριού μου ειναι σχετικά μικρό..σκέφτηκα μήπως ευθύνεται αυτό που ακόμα δεν το απολαμβάνω αλλά νιώθω ότι με τον καιρό θ μαρεσει.. αλλά παρόλα αυτά ήθελα να πω να σταματήσουμε να κρίνουμε τους άνδρες για τα μεγέθη γιατί κ αυτοί άνθρωποι είναι και δε μας πέφτει λόγος.. αυταααα συγνώμη για το σεντονι απλά σκεψειςς

Το μέγεθος είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί θεωρώ. Την πρώτη θέση καταλαμβάνουν το αίσθημα, η έλξη, το πάθος και φυσικά η προστασία, η ασφάλεια και οι κανόνες υγιεινής που πρέπει να ακολουθούνται για να υπάρξει η υπέρτατη απόλαυση και από τις δυο πλευρές.

[feggaroneira]

«Οποίος αγαπά, περιμενει και παλεύει» μου ειπε κάποτε μια παιδική μου φιλη.

«Γιατί η αναμονή είναι καλύτερη από την εύκολη αποφυγή».

«Γιατί η πάλη είναι καλύτερη από την ακινησία».

«Και η ζωή δεν είναι ακινησία.»

«Γιατι αγαπας. Και όταν αγαπάς περιμένεις και παλεύεις».

Περιμένεις.

Παλεύεις.

Η αληθινή αγαπη φαινεται από το ποσό διατεθημένος είσαι να παλέψεις για αυτήν.

Αν δεν παλέψεις ούτε λίγο και αφήσεις τον εγωισμό να σε συνεπάρει τότε δεν πρόκειται για αληθινή αγαπη.

Γιατι η αγάπη δεν κοιτα εγωισμούς.

Χρειαζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Γιατι αν δεν υπάρχουν, τότε δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε αληθινή αγαπη.

Αλλά μια φτιαχτή ιδεα αγάπης.

Κι η αγαπη χρειάζεται συγχώρεση.

Όχι μίσος και ζήλο.

Όχι χειραγώγηση και απαξίωση.

Χρειάζεται να σκεφτεσαι και τις δυο πλευρές.

Να προσπαθείς.

Να ακους εσένα.

Την καρδια σου.

Αλλά και τον Άλλον δίπλα σου.

Να μην κλείνεις τα αυτιά σου.

Να ακους.

Να μην ακους τους γύρω.

Να μην φτιάχνεις σενάρια προσπαθοντας να αποδείξεις πως σε όλα έχεις δίκιο.

Να ακους εσάς.

Να ακούτε εσάς.

Γιατί στην αληθινή αγαπη μόνο εσείς, οι καρδιές σας, έχουν σημασια.

Και αν αγαπάς αληθινά δίνεις ευκαιρίες όταν αξίζει να αποκαλείται «αληθινή αγαπη»

Γιατί η ζωή από μόνη της είναι γεμάτη ευκαιρίες.

Γιατί το εγώ γίνεται εμείς.

Μια αληθινή αγαπη δεν σε αποκόπτει από την επαφη με την ζωή.

Σου δινει την ευκαιρία να την εξερευνήσετε μαζι.

Σε βοηθάει να γνωρίσεις και γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Δεν σε κατηγορεί μέχρι να σε πονέσει επειδή κι η ίδια ποναει.

Δεν σε προσβάλει. Δεν σε μειώνει.

Δεν βλεπει μόνο τα δικά σου λάθη

ενώ κι η ίδια κάνει.

Ούτε κατηγορεί ανελέητα.

Υπάρχει αλληλοκατανόηση.

Σκεφτεται πριν μιλήσει.

Παίρνει χρόνο και δίνει.

Ο,τι δυσκολία υπαρχει το αντιμετωπίζετε μαζί.

Το σκέφτεστε μαζί για να βρείτε λύση.

Και όχι για να σου ρίξει ευθύνες.

Μια αληθινή αγαπη δεν θα άντεχε ποτέ να σε χάσει.

Κι αν ισχύουν όλα αυτα τότε μπορώ να συμφωνήσω πως για μια τέτοια αγαπη αξίζει να περιμένεις και να παλέψεις.

[mikrh-kallitexnhs6]

στην καρδιά της Αθήνας

όλο και περισσότεροι κατανοούν

ότι

το σπιτι τους δεν μόνο ο χωρος στον οποίο κατοικούν.

Απέναντι σε αυτές τις γκρίζες

πλευρές της πόλης

τελικά οι άνθρωποι, παει, χάνονται.

///

καναμε ανθρώπους σπίτια και μείναμε άστεγοι.

[justforbooks]

Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν

Για πρώτη φορά μεταφράζεται στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις το αριστούργημα του Πεν Γουόρεν, ένα πολιτικό και ταυτόχρονα υπαρξιακό μυθιστόρημα και ένα από τα πιο σημαντικά του 20ού αιώνα.

Μια άδεια καρέκλα αντί για θρόνο, ένας βασιλιάς ανάμεσα σε νεκρούς, όπως ο Μακμπέθ, και μια ματαιοδοξία να συντρίβεται οριστικά στον σκληρό βράχο που την έθρεψε. Όχι τυχαίες περιγραφές για ένα βιβλίο που φτιάχτηκε με τα πιο υψηλά υλικά της ποίησης για να περιγράψει την πιο σκληρή πραγματικότητα, που είναι η εξουσία: αυτή είναι, άλλωστε, που ορίζει τους ανθρώπους, που τους ανεβάζει ή τους πετάει στα σκηνικά του παραδείσου και της κόλασης, τα οποία δημιούργησαν επί γης οι ταξικοί διαχωρισμοί και οι πολιτικές συγκρούσεις.

Αυτός εν ολίγοις είναι ο πυρήνας του αριστουργηματικού βιβλίου Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν που έχουμε επιτέλους στη διάθεσή μας και στα ελληνικά, σε μια εξαιρετική μετάφραση, αντάξια του βιβλίου, από την Αθηνά Δημητριάδου, σε μια πραγματικά φροντισμένη έκδοση (Πόλις), ένα θαυμάσιο δώρο για τον αναγνώστη τις δύσκολες μέρες της πανδημίας.

Κείμενο ταυτότητας, αυτεπίγνωσης ή συμπυκνωμένο πανόραμα του κόσμου της Αμερικής και του διαρκούς πολέμου για την αναρρίχηση στην κλίμακα της εξουσίας, όπως και να περιγραφεί το διαχρονικό αυτό έργο με τον άκρως σαιξπηρικό –βγαλμένο όμως από το τραγούδι-τίτλο «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά»–, είναι σίγουρα ένα από τα Μεγάλα Αμερικανικά Μυθιστορήματα (GAN, όπως τα αποκαλούν οι Αμερικανοί), εφάμιλλο του Μόμπι Ντικ και ως προς τη διάρθρωση και ως προς την αναζήτηση και τις απαρχές του.

Συγγραφέας του βιβλίου είναι ένας ποιητής και όχι τυχαία, αφού μόνο η λεπτή ευαισθησία ενός ανθρώπου που αφουγκράζεται το υφάδι της ύπαρξης –που ο ίδιος παρομοιάζει με ιστό αράχνης– μπορεί να δει τι πραγματικά σημαίνει εξουσία, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος επειδή τον έφερε εκεί, όπως κάποτε τον Οιδίποδα, η μοίρα ή ο αψίκορος χαρακτήρας.

Γνωρίζοντας καλά τις δυο πλευρές του παιχνιδιού που λέγεται ζωή, ο Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, γεννημένος τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, όχι μόνο είχε βραβευτεί με Πούλιτζερ για την ποίησή του αλλά, καθώς έφερε τον βαρύτιμο τίτλο του δαφνοστεφούς ποιητή, είχε πλήρη αντίληψη των μεταφορών που συνδέουν την εσωτερική άβυσσο με το εξωτερικό χάος. Απόδειξη ότι ο Κας Μάστερν, ένας δευτε��εύων χαρακτήρας του βιβλίου του, ο οποίος μπλέκεται επίσης στον φαύλο κύκλο της προδοσίας και τελικά πέφτει στη μάχη της Ατλάντα, περιγράφει τον κόσμο σαν ιστό αράχνης και είναι αυτός που νιώθεις ότι περιτυλίγει αριστοτεχνικά ολόκληρο το βιβλίο και τους τραγικούς του ήρωες:

«Έμαθε ότι ο κόσμος είναι σαν τεράστιος ιστός αράχνης και, όσο απαλά κι αν τον αγγίξεις, σε οποιοδήποτε σημείο, οι ρυτίδες της δόνησης φτάνουν μέχρι το ακρότατο σημείο της περιμέτρου και η νυσταλέα αράχνη νιώθει το μυρμήγκιασμα και δεν νυστάζει πια, παρά πετιέται για να εκτοξεύσει τις σπείρες της αραχνιάς πάνω σ' εσένα, που άγγιξες τον ιστό, και μετά να χύσει το μαύρο παραλυτικό δηλητήριο κάτω από το δέρμα σου. Δεν έχει σημασία αν σκόπευες ή όχι ν' αγγίξεις τον ιστό των πραγμάτων. Μπορεί το ελαφρύ σου πόδι ή η φτερούγα σου η χαρωπή να τον άγγιξαν πανάλαφρα, όμως αυτό θα συμβαίνει πάντα και να την η αράχνη, με το μαύρο γένι και τα μεγάλα πολυεδρικά μάτια να αστράφτουν, σαν καθρέφτες στον ήλιο ή σαν το μάτι του Θεού, και με το φαρμακερό δόντι να στάζει».

Μέχρι που μια κακοδιαχείριση που ανακαλύπτει ο Σταρκ ως ταμίας σε ένα σχολείο, το οποίο τελικά καταρρέει με αποτέλεσμα να σκοτωθούν αρκετά αθώα παιδιά, τον μετατρέπει εν μια νυκτί σε λαϊκό ήρωα. Δηλαδή ένα γεγονός της τύχης φάνηκε να συμπίπτει απόλυτα με τις ακλόνητες φιλοδοξίες του ήρωα να ανελιχθεί στην κοινωνική κλίμακα, εκμεταλλευόμενος κατάλληλα την οργή των χτυπημένων από τη μοίρα.

Γνωρίζοντας πως αυτή είναι η ευκαιρία του να φτιάξει καριέρα, αρχίζει να διατυμπανίζει την αντίθεσή του στην εκμετάλλευση της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου σε μια περίοδο που η Αμερική είχε χτυπηθεί ανελέητα από το κραχ, μέχρι που το κατεστημένο δείχνει να του εναντιώνεται: σε αυτήν τη φάση είναι που ο φιλόδοξος, κυβερνήτης πλέον, Σταρκ θα ζητήσει τη βοήθεια του μεγαλωμένου στο αστικό περιβάλλον του Μπέρντενς Λάντινγκ, Τζακ Μπέρντεν, γόνου μιας αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου ή, για την ακρίβεια, τέκνου μιας όμορφης μητέρας που ακόμα διατηρεί άθικτο τον ερωτισμό της και ενός πατέρα που στο τέλος θα αποκαλυφθεί ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που πίστευε.

Ο χαρισματικός, πλην όμως ψυχρός παρατηρητής Μπέρντεν, ο οποίος αφηγείται όλη την ιστορία στο βιβλίο, δεν γίνεται μόνο πιόνι στα χνάρια του ισοπεδωτικού και κυριαρχ��κού Σταρκ αλλά εγκλωβίζεται στην παγίδα που φτιάχνει ο ίδιος για τον εαυτό του, θεωρώντας ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από ιδανικές καταστάσεις, τις οποίες δεν είμαστε ικανοί να διεκδικήσουμε παρά μόνο φευγαλέα, όπως εκείνη η αλησμόνητη για τον ίδιο σκηνή από ένα πικνίκ και μια ανέμελη μέρα στη θάλασσα που σημαδεύει κάθε του σκέψη.

Πρόκειται για μια εξόρμηση που είχε τολμήσει μαζί με τον άπιαστο και μόνιμο έρωτά του, Αν Στάντον, και τον παιδικό του φίλο και αδελφό της Άνταμ Στάντον και για εκείνον αναγόταν σε αυτούσια εικόνα αθωότητας ��ε έναν κόσμο μοιρασμένο ανάμεσα σε κατεστραμμένους άτυχους και πετυχημένους φαύλους, διεφθαρμένους και ασταθείς.

Ωστόσο, ο πραγματικός κόσμος δεν είναι ούτε καν αυτός που ξεδιπλώνεται στα μάτια του Μπέρντεν σαν σκηνικό, ανάλογα με την ψυχική του κατάσταση, αλλά ούτε ένα ισοπεδωμένο τοπίο σύγκρουσης προσωπικών συμφερόντων, όπως το θέλει ο Σταρκ.

Την απάντηση δίνουν οι διακυμάνσεις της φύσης, τις οποίες εμπιστεύεται απόλυτα ο συγγραφέας στις περιγραφές του, αφού τα κύματα και η φύση άλλοτε δείχνουν να μιλούν με μονότονη βοή και άλλοτε με περίσσια έξαψη για τη συρροή νικητών και ηττημένων, για προδοσίες που αναμείχθηκαν και συγχωνεύτηκαν μέσα στον ουρανό ή στο νερό, όπως στο αμφίβολο αίμα των προγόνων του αφηγητή Μπέρντεν, οι οποίοι κρύβουν μια αντίστοιχα τραγική ιστορία, γεμάτη ένοχα μυστικά.

Μέσα στις λέξεις του αφηγητή μπορεί έτσι να χωνεύεται η αναρχική ελευθερία της φύσης και του ακραίου ρομαντισμού του συναισθήματος ταυτόχρονα με τον έλλογο κανόνα που τον θέλει να πηγαίνει προς το μέρος του άμεμπτου και του ηθικού. Ενίοτε, όμως, όλα αυτά μπερδεύονται και συγκρούονται, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στην περίπτωση του πιο αγαπητού του προσώπου και μέντορά του – αργότερα θα αποδειχτεί ότι είναι κάτι πέρα από τον δικαστή Μόνταγκιου Ίρβιν, ο οποίος του παραχωρούσε τη βιβλιοθήκη του και είχε αναλάβει τη διατροφή του μέχρι την εφηβεία του.

Όταν κάποια στιγμή ο δικαστής αντιτίθεται στη σαρωτική επέλαση του φιλόδοξου κυβερνήτη Σταρκ, ο Μπέρντεν, ο οποίος δουλεύει γι' αυτόν, αναγκάζεται να λάβει θέση και παρότι δεν εγκρίνει όλες τις κινήσεις του αποκαλούμενου αφεντικού του, όπως το ότι εξακολουθεί να απατάει τη γυναίκα του με τη βοηθό του, δοκιμάζοντας ερωτικές βραδιές ακόμα και με παράξενες «νύφες με παγοπέδιλα», φτάνοντας μέχρι τον ίδιο τον έρωτα του Μπέρντεν, την Αν, αποδέχεται τελικά ��ην πρόταση του τελευταίου να εξετ��σει το παρελθόν του αδέκαστου δικαστή και πρώην μέντορά του για τυχόν σκάνδαλα. Δεν υπάρχει, άλλωστε, περίπτωση να μην τον βάραινε κάτι μεμπτό, αφού, όπως επέμενε και το αφεντικό του: «Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μέσα στην αμαρτία, γεννιέται μέσα στη διαφθορά και περνάει από την μπόχα της πάνας στην αποφορά του σαβάνου».

Και εδώ έγκειται το μυστικό του βιβλίου: όσο κι αν η αποφορά της ύπαρξης βαραίνει ακόμα και το πιο αμόλυντο ον, την ίδια στιγμή ο κύκλος που λέγεται ζωή αποκαλύπτει εξίσου τις πιο υψηλές και τις πιο ποταπές πράξεις, γιατί αυτός είναι που την κινεί: «Η πολιτική είναι η δράση και κάθε λογής δράση δεν είναι παρά μια ατέλεια στην τελειότητα της αδράνειας, που είναι η ειρήνη ακριβώς, όπως η ύπαρξη δεν είναι παρά μια ατέλεια στην τελειότητα της ανυπαρξίας που είναι ο Θεός» υποστηρίζει εύστοχα ο αφηγητής.

Σε αυτή την περίπτωση όμως, όπως θα έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι, αν ο Θεός δεν υπάρχει, πώς ακριβώς ορίζονται οι θέσεις και ιεραρχίες, βάσει ποιου κανόνα; Ενδεχομένως, όμως, ο άγραφος κανόνας να κρύβεται στις συναρπαστικές λεπτομέρειες του παιχνιδιού της ίδιας της ζωής, στην αιώνια και άφθαρτη πλατωνική ομορφιά και στα περιγράμματά της ή ακόμα και σε αυτήν τη ρωγμή που αρκεί για να ρίξει φως στα μικρά και αιώνια μυστικά. Γιατί για τον Γουόρεν, όπως και για τον Μέλβιλ και όλους τους σπουδαίους μυθιστοριογράφους της ύπαρξης, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ακριβώς ηθικός ούτε σκάρτος.

Είναι, τελικά, ο μύθος που είμαστε εμείς οι ίδιοι – και γινόμαστε συναρπαστικά μεγάλοι μέσα από τέτοιου είδους μυθιστορήματα, τολμώντας να κοιτάξουμε, για μία και τελευταία φορά, τον Θεό στα μάτια.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kai-twra-to-mpoulele]

Και το σεξ από μια απλή σωματική,εμμονική ανάγκη

Κατέληξε σε μια ψυχική ανάγκη που εκδηλώθηκε ως αγκαλιά

Πρώτη φορά μπήκε σε τέτοια μονοπάτια συναισθημάτων

Συναισθημάτων του έρωτα και δυστυχώς αυτή η αγκαλιά θα την εγκλωβίσει γιατί δεν ξέρει πως να τον αγαπήσει,πως να τον φροντίσει

Μα στο τέλος θα τον αγαπήσει,τόσο που θα πονάει και θα μάθει πόσο χρειαζόταναι ��ην αγάπη της,όπως την χρειάζεται και αυτή

Θα τον αφήσει πρώτη,μα αυτός θα την αφήσει δεύτερος.

Δεν ξερω ποιος πονεσε περισσότερο από την φυγή

Μα αυτός θα την κυνηγήσει,γιατί όταν την έδιωξε ήταν σαν να έδιωχνε ένα κομμάτι του εαυτού του,ίσως και ολόκληρο

"Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα ξανά φυγω"

Στο πρώτο άκουσμα δεν ήταν πείστηκα από την μία πλευρά

Στο δεύτερο,όμως,η άλλη πλευρά θα πειστεί με δυσκολία,αλλά θα δώσει ευκαιρία

Διότι κι ας μην ξέρει πως να αγαπήσει, ξέρει ότι θέλει να μάθει,να το ζήσει

Και θα συναντηθούν οι δυο πλευρές,θα κλειδώσουν το κλειδί ασφαλείας με ένα φιλί και μια πεσμένη αγκαλιά στο πάτωμα

Η ανακούφιση και η ευφορία του "τελικά μαζί θα τα καταφέρουμε" δεν τους άντεξε

Κατέρρευσαν μαζι για μια αρχή που δεν έχουν σχηματίσει ακόμα μαζι

Αφέθηκαν λίγο στο άδοξο τέλος που πίστευαν ότι θα είχαν

[xehasmenesithakes]

Η σχέση μου έχει επαφές «τυπικές /φιλικες» με την special πρώην του με την οποία είναι κυριολεκτικά soul tied <δεν τους καταλαβαίνει κανείς>και έχουν μια τελεια χημεία,απλώς χώρισαν λογω συνθηκών και άσχημων συμπεριφορών και από τις δυο πλευρές,τέλος πάντων «τα άφησαν πίσω» όμως δεν μπορω να δεχτώ ότι πάντα θα υπάρχει στην ζωή του εσυνειδητά αισθάνομαι μειονεκτικά ζηλεύω,νοιωθω σαν τρίτο άτομο στο μυαλό μου ίσως το μεγαλοποιώ δεν ξέρω,νοιωθω μέσα μου σαν εμπόδιο για αυτούς ότι το σύμπαν τους θέλει μαζί και εγώ ειμαι απλά περαστική μπροστά σε αυτό που είχαν ,μια όχι και τόσο σημαντική,φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα με νοιώσει με τον τρόπο που έγινε με αυτήν την κοπέλα και ότι αυτό που έιχαν είναι τόσο σπουδαίο που θα αναζωπυρωθεί σίγουρα κάποια στιγμή η φάση μεταξύ τους.Δεν είναι ότι έχει δώσει δικαίωμα ή ότι μου φέρεται σαν τρίτο άτομο καμία σχέση απλά έχει « τυπική σχέση»μαζί της Κι έχουν ο ένας τον άλλο στο σωμα τους ζωγραφισμένο ,όσο κι αν νοιάζεται για εμένα και προσπαθεί να με μάθει να με αγαπήσει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβάμαι,προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν έμεινε μαζί της, δεν μπορω να καταλάβω αν μεγαλοποιώ την κατάσταση πάντως ή αυτό ή εγώ..Κάτι είναι προβληματικό σε όλο αυτό και στο μυαλό μου συμβιβάζομαι με το σουλμειτ κάποιου άλλου.Χωρις αυτό να σημαίνει ότι δεν ζούμε έντονα μεταξύ μας,ότι δεν έχουμε μια όμορφη σχέση,όλα καλά είναι και σχέδια κάνουμε και προσπαθούμε πολύ απλά πάντα θα νοιωθω ότι πάντα θα υπάρχει αυτή,λες και είναι κομμάτι του που πρπεπει να αποδεκτω και να το αγαπήσω,ακόμη και το παρελθόν του που τον έχει κάνει αυτό που είναι τώρα από την άλλη δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδεκτω αυτό έτσι εχω αμφιβολίες για εμένα ή για το αν πρέπει να χωρίσω,κι ας περνάμε υπέροχα,κι ας αγαπιόμαστε κι ας ζούμε αυτό που θέλαμε τόσα χρόνια απλά γιατί νοιωθω λες και «ανήκουν» ο ένας στον άλλον καταβαθος,λες και είναι της ��οίρας και δεν θα ξεφύγουν από αυτήν ποτέ.

Λοιπον ακου!Ολοι οι ανθρωποι οσο μεγαλωνουμε σημαινει οτι και μεις και οι αλλοι θα χουμε ενα παρελθον αλλοι πιο δυνατο αλλοι πιο αδιαφορο.Προφανως και σε τρομαζει και συγκρινεσαι αλλα τα βλεπεις τα πραγματα απεξω και τα εξειδανικευεις.Βγες απο το συγκριτικο γενικα ,εγω παντα στα ατομα που μαρεσουν κοιταω φουλ τι σχεση εχουν με τους πρωην τους,για μενα ενα ατομο που αγαπαει τα ατομα που εχει ερωτευτει ειναι πολυ ωραιο ρε.Εννοω οι πρωην μας ειναι κομματια μας εχουμε διαλεξει να επενδυσουμε κομματια του εαυτου μας και του χρονου μας εκει.Οποιος κραζει ολους τους πρωην του για μενα ειναι ρεντ φλαγκ.Εννοω ειναι σημαντικο να βλεπεις τον ανθρωπο σου πως λειτουργει και εκτος του ερωτα ειδικα σε μια σχεση η οποια εχει ματαιωθει.Κατι δυσκολο..Εκει φαινεται ποιοι ειμαστε,ετσι πιστευω εγω.Επισης οι ανθρωποι αλλαζουν ,η εκδοχη του ανθρωπου που ειχε εκεινη δεν ειναι η εκδοχη του ανθρωπου που εχεις εσυ.Και το πιο σημαντικο απο ολα το παρον!Ποτε το παρελθον δεν θα εχει τη δυναμη που εχει το τωρα για καποιον που ζει με υγιη τροπο.Και σε αυτο ειμαι καθετος ,ολες οι αισθησεις μας ειναι στο τωρα δεν υπαρχει κατι συγκρισιμο με το τωρα στο ανθρωπινο βιωμα.Το παρον ειναι απογειωτικο απο μονο του.

[nakedsides]

Ποιός Νά'ναι Αυτός

Άνοιξη προς Καλοκαίρι, βαστάτε γερά και μπαίνει ο Μάης! Ο καλύτερος μήνας του κόσμου όλου περιέχει μια μικρή εισαγωγή από αυτό που θα επακολουθήσει αλλά και αρώματα από την τρέχουσα εποχή. Μην μασάτε με τους Bladerunner ουρανούς και τις Αφρικανικές σκόνες, εδώ είναι Ελλάδα, με λιακάδες και μουσική που πάντα έχει κάτι φανταστικό να πει.

Και μιλώντας για εγχώρια μουσική δεν έχω καλύτερο από το να ανακαλύπτω μουσικές εκπλήξεις από το τσαχπίνικο παρελθόν της χώρας. Αυτό το μαγικό εφτάρι στην Polydisc δεν είναι μόνο εξαιρετικά σπάνιο αλλά και ''άβγαλτο'' αφού αυτή είναι και η παρθενική του εμφάνιση στα εγκόσμια. Θυμόσαστε παλιά στις γυμνές πλευρές; Το κάναμε συχνά μα τώρα μόνο αν υπάρχει πραγματικός λόγος και υπάρχει!

Εδώ το αγαπημένο Τρίο Καντσόνε συνδράμει με το φανταστικό Σύγχρονο Αθηναϊκό Κουαρτέτο (βλέ��ε ''Το ποτάμι και το κυπαρισσάκι'') και τα αποτελέσματα είναι μοναδικά. Μπορεί το εν λόγω track να είναι και η μόνη απόδειξη για κάτι τρανταχτό που περιέχει sexy στακάτη jazz με bits από πονηρό shake και μυστήρια φωνητικά για κάποιον άγνωστο νυχτερινό επισκέπτη. Ελάχιστες οι φορές που συναντάμε αυτόν τον ήχο τόσο to the point στην Ελληνική δισκογραφία. Ένα πραγματικό find, ένα διαμάντι. Έπος. Ripped από κάτω. Όβερ.

Τρίο Καντσόνε & Σύγχρονο Αθηναϊκό Κουαρτέτο - Ποιός Νά΄ναι Αυτός

[agxos-kai-neyra]

θεωρείς υπάρχει φιλία αναμεσα στον άντρα κ στην γυναίκα;

πιστεύω πως είναι εφικτό ναι, εγω έχω πολύ επιλεκτικά κάποιους που τους θεωρώ φίλους μου και είναι όντως ξεκάθαρα φιλικό και από τις δυο πλευρές

[spermanenthoe01]

Τελικά ο Υμηττός είναι βουνό με καλές καί κακές πλευρές

[nofuckinlabels]

Άκου, είμαι ο "δε χορταίνεις να σε βλέπεις". Σε ακολουθώ λίγο καιρό και διακρίνω ένα μικρό ναρκισισμό, υπό την έννοια ότι κάνεις photoshoot - τώρα - για το tumblr; Δε τους αξίζει και υποτιμάς τον εαυτό σου.

Αυτό που με έκανε να σου ξαναστείλω ήταν το ask που έλεγε για το σώμα σου και είπες πως δεν κυνηγάω το standard.

Πάνω σε αυτό ήθελα να πω, πως είσαι πανέμορφη, έχεις πολύ ωραίο πρόσωπο και θα καταλάβεις μεγαλώνοντας ότι αυτό έχει σημασία. Το σώμα για τον/την σύντροφο; Είναι για 10 λεπτά; Μισή ώρα; Κατά τη συνεύρεση. Όλες τις υπόλοιπες ώρες είναι το μυαλό και η προσωπικότητα. Από εμφάνιση για μένα το πρόσωπο είναι το παν. Και εσ�� είσαι ένας άγγελος.

Για τα υπόλοιπα παιδιά που ίσως διαβάζουν, ήθελα να πω:

Αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα σας. Μην επηρεάζεστε από όσους ανταγωνίζονται το πιο μοδάτο καλίγραμμο σώμα των εκάστοτε ημερών. Το σώμα το κοιτάμε από την σκοπιά της υγείας και αν κάνει αυτά που χρειάζεται το μυαλό μας να κάνει. Στο δικό μου το μυαλό δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο στη ματαιοδοξία και στα trend της εξωτερικής εμφάνισης. Ο χρόνος που έχουμε είναι πεπερασμένος και αυτό που πρέπει να αναζητάμε είναι η γνώση και η ευτυχία.

Όλα αυτά δεν θα έχουν κανένα νόημα μετά τα τριάντα (30), όπου οι πιο περιζήτητοι θα είναι οι κοινωνικά καταξιωμένοι, οι έξυπνοι, οι σπουδαγμένοι, αυτοί που κάνουν το ταίρι τους να νιώθει ασφάλεια (από όλες τις πλευρές). Κανείς δε θα κοιτάει αν έχεις κοιλιά ή μεγάλο κώλο. Αν είσαι έξυπνη, ξεχωριστή, ανεξάρτητη, που βγάζεις τα προς το ζην κάνοντας κάτι χρήσιμο και αξιοπρεπές, αν έχεις δει τον κόσμο και πάει λέγοντας. Η ουσία δηλαδή.

Δεν ειναι σε καμια περιπτωση για το tumblr. Μαρεσει να παιρνω φωτογραφιες τα παντα και ο εαυτος μου ειναι ενα απο αυτα. Δεν ειναι οτι θεωρώ εμενα το αντικειμενο θαυμασμου θεωρω πολυ ομορφο τον συνδυασμό του οποιοδήποτε ανθρωπου με το περιβαλλον απλα εμενα εχω εύκαιρη

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια αλλα το σωμα δεν ειναι ουτε για 10 λεπτα ουτε μονο για την συνευρεση. Το σωμα είναι εκεινο που μας κουβαλαει μεσα στην ημέρα. Το σωμα ανα τους αιωνες εμπνέει καλλιτέχνες γιατι πραγματικα για εμενα ειναι αποδειξη οτι υπαρχει κατι ανωτερο , ενας δημιουργος οποιοσδήποτε και να ειναι αυτος. Ειναι ενα εμφυτο εργο τεχνης.

Συμφωνω με οσα λες και αμα θελετε να αλλαξετε να ειστε σιγουροι οτι το κανετε για την δικη σας αισθητικη και οχι επειδη πεσατε στην παγιδα του ετεροπροσδιορισμου.

Σε ολες τις ηλικιες η εμφανιση παιζει ρολο. Εγω προσωπικα κοιταω τον τροπο που καποιος επιλεγει να προβαλει τον εαυτο του και οχι εμφυτα χαρακτηριστικά. Εκτιμαω παρα πολυ την αισθητική. Ειναι αυτονόητο βέβαια οτι κοιταμε πρωτα αυτα που εσυ λες «ουσια»

Εκτιμώ παρα πολυ που αφιερωσες χρονο για να το γραψεις αυτο και χαιρομαι που με ακολουθούν ατομα σαν εσενα

[theklaapologist]

Loveta belongs to @xazomara

Temper belongs to @darkside-cookies

PROPAGANDA UNDER THE CUT

Loveta

H Λοφτα (Loveta), είναι ο πιο πρόσφατος χαρακτήρας μου για το dnd. Παίζουμε στο curse of Strahd και η Λοφτα είναι μια life domain cleric αφοσιωμένη σε μια θεότητα της αγάπης την Αφροδίτη. Είναι ένα firbolg δύο μέτρα ύψος με σγουρά ροζ μαλλιά ένα βλέμμα όλο χαρά και ένα χαμόγελο που γεμίζει χαρά όλο τον κόσμο. Ήθελα η χαρακτήρας μου στο CoS να είναι bubbly και happy go lucky γιατι ξερω οτι το setting είναι πολύ Dark και ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου trope είναι χαρούμενοι και καλοί χαρακτήρες να προσπαθούν να κρατησουν τη καλοσύνη τους όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Λόγοι να ψηφίσεις τη Λοφτα : 1) είναι icon, she is a pansexual polyamorous priestess of a sex/love goddess, it doesn't get more sexy than that

2) είναι ότι πιο adorable υπάρχει σε όλο τον κόσμο, η προσωπικότητα της είναι παστέλ ροζ μαλλί της γριάς

3) η μαγεία της και τα ξόρκια της κάνουν manifest ως ροζ γκλιτερ και όταν χιλαρει κάποιον η αίσθηση που έχει είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά

Temper

Τέμπερ/Tmperance. 25 χρονών. Καημένο, βικτωριανό ποντίκι, εγκλωβισμένο μαζί με τον αδερφό του και τη γκόμενα του αδερφού του σε μια σκοτεινή, ομιχλώδη χώρα από την οποία δεν μπορούν να φύγουν αν δεν σκοτώσουν τον τύραννο που την κυβερνάει. Θα ψάξει τις πιο σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής του για να βρει τη δύναμη να σώσει τα άτομα που αγαπάει (και στην πορεία θα τσακωθεί με όλα τα άτομα που αγαπάει). Το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του επειδή έχει έμφυτη, σκοτεινή μαγεία. Τραυματικό παρελθόν όπου κάλεσε κατά λάθος έναν δαίμονα που σκότωσε τη μικρή αδερφή του. Έχει ΘΕΜΑΤΑ. Λόγοι για να τον ψηφίσετε: 1) αυτιστικός, 2) καθολικός 3) απίστευτα προληπτικός 4) themes σχετικά με τη σύγκρουση ανάμεσα στην έννοια της μοίρας και την ελεύθερη βούληση 5) champion of agency 6) πρήξας - νομίζει ότι ξέρει τι είναι το καλύτερο για τους άλλους και θα τους πιέσει μέχρι να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους 7) τα χόμπι του είναι να λέει ψέματα, να κλέβει πράγματα και να είναι emotionally constipated 8) soft spot για κάθε καημένο, απελπισμένο παιδάκι που βρίσκουν στον δρόμο τους

[aluminia]

A ναι εκει και αν παιζει ρατσισμός 😭

Flex αλλά μόλις θυμήθηκα ότι ο θείος μου έχει γνωρίσει τον Καπουτζίδη