#περίεργος

[romios-gr]

Η Αρμενία έλυσε το μυστήριο – Όλα δείχνουν ότι ο … περίεργος σεισμός των 4,6 Ρίχτερ στο Ιράν ήταν πυρηνική έκρηξη Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το Ιράν πραγματοποίησε πυρηνική δοκιμή στιε 5 Οκτωβρίου 2024 – Τη λύση του μυστηρίου δίνει σεισμικός σταθμός στην Αρμενία. Στις 5 Οκτωβρίου 2024 ένας σεισμός 4,6 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στην έρημο Kavir, 44 χιλιόμετρα. νοτιοδυτικά τη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-armenia-elyse-to-mystirio-ola-deichnoyn-oti-o-periergos-seismos-ton-46-richter-sto-iran-itan-pyriniki-ekrixi/

[kebriones]

So what's the haps? Εσύ έχεις κανένα κουτσομπολιό?

Χμ κουτσομπολιό σχετικα με τι?

[allo-frouto]

ΧΡΎΣΑ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΚΆ

Άρα είσαι καλά;

[loulouditouheimona]

Παρότι προσωπικά μου αρέσει να κερνάω την παρέα μου, δεν θεωρώ καθόλου σωστό αυτό το "πρέπει" να πληρώνει ο άνδρας σε ένα ραντεβού.

Όσοι είμαστε προοδευτικοί άνθρωποι, υπέρ της ισότητας δεν χρειάζεται να έχουμε τέτοια στερεότυπα. Ρωτάς ένα παλικάρι αν του περισσεύουν χρήματα για να σε κεράσει; Και όχι, δεν σημαίνει πως είναι τσιγκούνης η περίεργος, ζούμε σε δύσκολες εποχές και θα έπρεπε να σεβόμαστε την οικονομική κατάσταση του άλλου.

[anideh]

14/04/24

Δεν έχει κάθε ιστορία happy end. Ούτε πάντα προλαβαίνεις την ζωή. Αν ακούς το σύμπαν, εσένα, το σώμα σου, η ζωή είναι απλή. Από τη στιγμή όμως που επιλέγεις να ζήσεις ακολουθώντας τους νόμους αυτής εδώ της κοινωνίας, είσαι αναγκασμένος να αφήσεις πίσω ένα κομμάτι του αληθινού σου εαυτού. Όσο πιο βαθιά μπαίνεις σε αυτό το παιχνίδι, τόσο πιο πολύ χάνεις εσένα. Κάποτε η κοινωνία θα σου πει ότι κέρδισες. Πότε; Όταν έχεις απαρνηθεί κάθε πτυχή του αληθινού σου "εγώ", όταν δεν αναγνωρίζεις ποιος είσαι, όταν έχεις συμβιβαστεί, όταν έχεις συνηθίσει να νιώθεις πόνο, όταν έχεις ξεχάσει τα όνειρα σου, όταν ζεις μια "φυσιολογική" ζωή.

Δική σου είναι η επιλογή.

Θες να είσαι ο "φυσιολογικός" ή ο "περίεργος";

[aluminia]

Εσύ κουτσομπολιό έχεις να μας πεις?

Ουυυ πάντα, κάτσε να σκεφτώ.

Λοιπόν, στη περιοχή μου υπάρχει ένας πεζόδρομος. Δε περνάω από εκεί πολύ συχνά, η γειτονιά είναι ήσυχη και έχει μόνο σπίτια, δεν έχει κάτι να χαζέψεις. Τελευταία είναι και ένας περίεργος γέρος που κάθεται σε μια ταράτσα και σχολιάζει δυνατά τον κόσμο, είναι ενοχλητικό οπότε άλλος ένας λόγος να μη περνάω. Βέβαια το κάνει πολύ σπάνια οπότε δεν είναι μεγάλο θέμα.

Είναι όμως καλή διαδρομή για ποδήλατα και περπάτημα μιας και τα πεζοδρόμιά μας γενικά είναι χάλια, οπότε που και που κάνω μια επίσκεψη.

Στον πεζόδρομο αυτό είναι ένα μαγαζάκι. Κάτι σαν ψιλικατζίδικο, δε νομίζω να έχει ονομασία και οι πινακίδες που είχε έξω έχουν σκουριάσει και ξεβάψει με τα χρόνια. Αυτό το μαγαζάκι υπάρχει όσα χρόνια ζω εκεί, αλλά ποτέ δε του είχα δώσει σημασία. Αλλά δε μπορώ ποτέ να το θυμηθώ το μαγαζάκι ανοιχτό και με κόσμο. Πάντα ήταν σκοτεινό και παλιομένο.

Το θέμα είναι ότι καμία φορά η πόρτα είναι ανοιχτή. Από τους γυάλινους τοίχους πάντα μπορώ να δω το ίδιο άδειο ράφη με 1 μπουκάλι υγρού πιάτων, εδώ και τόσο καιρό το ίδιο 1 μπουκάλι υγρού πιάτων. Υπάρχουν και άλλα ελάχιστα πράγματα αλλά μόνο 2-3, τα ράφια είναι άδεια. Νομίζω στο βάθος υπάρχει και ένα κλειστό ψυγείο αναψυκτικών αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Πίσω στη ανοιχτή πόρτα, περνώντας υπέθετα ότι το μαγαζί ήταν τελείως εγκαταλελειμμένο και ότι η πόρτα άνοιγε καμία φορά με τον αέρα. Τα φώτα μέσα ήταν κλειστά, δεν είχα λόγο να νομίζω ότι κάποιος την άνοιγε επίτηδες. Έλα όμως που μια μέρα βλέπω κάποιον μέσα να βηματίζει. Δε ξέρω αν ήταν κυρία ή κύριος αλλά κάποιος ήταν μέσα. Και μετά άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά. Δε ξέρω αν πάντα ήταν εκεί και δε τον έβλεπα αλλά ξαφνικά υπήρχε άτομο μέσα στο μαγαζί. Πότε δεν έβλεπα κάποιον να μπαίνει ή να βγαίνει, αλλά ήταν μάλλον το ίδιο άτομο μέσα.

Το έχουμε συζήτηση και με την κολλητή μου αυτό γιατί και εκείνη το παρατήρησε μόλις το ανέφερα. Αλλά ναι, πολύ κριπι και κανείς δε ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα ή σε ποιον ανοίκει ο χώρος. Η πρώτη μου θεωρία ήταν ότι είναι το παλιό μεγάλο του φίλου του παππού, του Γαριδάκια (έτσι τον λένε επειδή ήταν περιπτεράς) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει τελικά. Ειλικρινά μακάρι να ήξερα, ίσως κάποτε να μπω μέσα και να μάθω.

Δε ξέρω αν μετράει για κουτσομπολιό αλλά ήθελα να το μοιραστώ με το tumblr. Ή δεύτερη θεωρία είναι ότι το μαγαζί είναι τρύπα σε δύο realities και είναι σε μια κατάσταση όπου και λειτουργεί και δε λειτουργεί. Το αγαπημένο μου κρακ theory.

[justforbooks]

Λούλα Αναγνωστάκη

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Στην Αγία Σοφία. Τότε που άνθιζε ο πόλεμος. Πολύ μικρή, αλλά τον θυμάμαι. Tον Eμφύλιο τον έζησα, μεγάλωσα μέσα από αυτόν. Σχολείο πήγα εκεί. Ήμουν καλή, αλλά όχι πρώτη μαθήτρια. Πέρασα Νομικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να γίνω δικηγόρος. Πήρα το πτυχίο, πήρα και το χαρτί από τον Άρειο Πάγο, έτσι, για να μη λένε. Μου φαινόταν σαχλό σκηνικό το δικαστήριο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια, το να φορέσεις καλό σακάκι, αυτό, το άλλο. Γελούσα με κάτι τέτοια, ενώ οι συμφοιτητές μου το έβρισκαν φυσικό.

✔ Παντρεύτηκα στην Αθήνα κι έμεινα εκεί. Αλλά τότε δεν λογάριαζα πόλεις ή πού θα μείνω. Απλώς επέλεξα την Αθήνα. Μετά την ανακάλυψα σιγά σιγά και μου άρεσε πάρα πολύ.

✔ Στην οικογένεια γράφαμε πάντα κρυφά ο ένας από τον άλλο. Ο γιος μου ο Θανάσης μόνο δημοσιευμένα τα δείχνει. Το ίδιο έκανε και ο αδερφός μου, ο Μανόλης. Περίεργος άνθρωπος ο Μανόλης. Είχε έναν κρυμμένο δυναμισμό. Τον έπιανε ο ενθουσιασμός, αλλά τον τραβούσε η γυναίκα του πίσω. Άλλα πράγματα ήθελε από τη ζωή του. Δεν ήθελε να έχει παντρευτεί, ήθελε να πάει στον ένοπλο αγώνα. Ο άντρας μου, ο Γιώργος ο Χειμωνάς, μου τα έδειχνε πριν δημοσιευτούν. Αλλά σαν τελειωμένα. Εγώ τα έδειχνα στον Γιώργο. Ήθελα τη γνώμη του. Μου έλεγε πάντα ότι ήταν ωραία, πράγμα που δεν ξέρω καθόλου αν ήταν αλήθεια.

✔ Ήθελα να γίνω γνωστή. Όχι μετά μανίας, αλλά ��θελα. Να, βλέπετε, είμαι ειλικρινής. Τον Χειμωνά δεν τον ζήλευα καθόλου. Ποτέ. Ούτε εγώ, ούτε αυτός. Τον θαύμαζα. Ήταν εξαιρετικός. Η σωστή λέξη είναι αεικίνητος. Τον γνώρισα σχεδόν ταυτόχρονα με το έργο του. Είχα διαβάσει ένα νεανικό του, τον Πεισίστρατο, αλλά φαινόταν όλο το ταλέντο του. Δεν το κατάλαβα και πολύ. Όλα τα έργα του ήταν εξαιρετικά. Και ο θαυμασμός μου εμένα ήταν αληθινός και όχι επειδή ήταν κι ένας κούκλος. Δεν θυμάμαι να τον έχω βάλει σε κάποιο θεατρικό, επειδή απλά μπορεί να τον έχω βάλει και σε όλα. Ο Θανάσης, από την άλλη, δεν διάβαζε καθόλου. Όλη την ώρα στην τηλεόραση. Και με τον Ολυμπιακό. Ήμουν κι εγώ Ολυμπιακός, παρακολουθούσα πολύ την ομάδα και θύμωνα και με όσους δεν ήταν Ολυμπιακοί.

✔ Είχα άγχος για τη δουλειά μου, αλλά είναι πιο εύκολο να είσαι απλός στη ζωή παρά στο γράψιμο. Αφιερωνόμουν πολύ σε αυτό. Αλλά έγραφα γρήγορα. Πολύ το γούσταρα. Οι λέξεις είναι ωραίες. Δεν με δυσκόλεψε κανένα έργο. Πήγαινε σερί το γράψιμο. Την Παρέλαση την έγραψα αμέσως. Είχε δύο μονόπρακτα ο Κουν που δεν του πήγαιναν και μου είπε «γράψε μου ένα έργο». Γύρισα σπίτι και το έγραψα σ' ένα βράδυ. Τώρα μου έρχονται ιδέες, αλλά τις διώχνω. Άλλοτε τις περίμενα να έρθουν, τώρα μου έρχονται χωρίς να τις αποζητώ.

✔ Στις πρόβες πήγαινα, αλλά όχι με πάθος. Ντρεπόμουν. Οι παρεμβάσεις μου ήταν μυστικές και μόνο στον σκηνοθέτη. Αν είχα πολύ θάρρος, στον ηθοποιό. Αλλά πολύ διακριτικά. Ήθελα πάρα πολύ να γίνουν αυτές οι αλλαγές, αλλά δεν επέμενα. Ήμουν φρόνιμη. O Koυν με ρωτούσε πάντα και μόλις του έλεγα κάτι, ορμούσε στους ηθοποιούς. «Κάνε το αλλιώς, ηλίθιε». Ήταν πολύ αγχώδης, αλλά είχε ένα άγχος που πήγαινε μαζί με τη ζωή του. Συνεχώς σκεφτόταν το έργο που έκανε εκείνη την ώρα. Τίποτε άλλο. Τουλάχιστον όταν ήταν μαζί μου. Με τους δικούς του, δεν ξέρω.

✔ Οι χαρακτήρες που με τραβούσαν ήταν αυτοί που στο τέλος σκοτώνονταν. Εγώ τους κάνω υπερβολικούς τους Έλληνες. Δεν είναι. Είναι αδικημένος λαός. Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας.

✔ Παρά τα όσα γίνονται, δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Η πολιτική, όπως και στα έργα μου, γίνεται ενώ εμείς ζούμε την καθημερινή μας ζωή. Την παράγουμε κι εμείς, ακολουθώντας τη σειρά. Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες πια που σ��μβαίνουν τα πράγματα. Παλιά έψαχνα. Και τσακωνόμουν για την πολιτική. Σήμερα, ας πούμε, δεν νομίζω ότι έγιναν λάθη όσον αφορά τον Εμφύλιο. Αυτό που έγινε τώρα είναι λάθος. Θα σας πω την άποψή μου λιγάκι χονδροειδώς. Πιστεύω ότι όλες οι πληγές του παρελθόντος πέρασαν. Αυτό που δεν θα περάσει είναι αυτό που γίνεται με το Μνημόνιο.

✔ Ήθελα να παίξω στο Ο ουρανός κατακόκκινος. Αλλά θα ήταν εκκεντρικό νομίζω. Ήταν ιδέα της Μαλβίνας. «Παίξ' το», μου λέει, «είναι ευκαιρία. Θα χαλάσει κόσμο». Αλλά δεν το έπαιξα. Τώρα μπορεί και να το έχω μετανιώσει που δεν το έκανα.

✔ Θύμωνα με τις κακές κριτικές, για μια μέρα όμως μόνο. Eίχα πάρει μια φορά τον Γεωργουσόπουλο τηλέφωνο και μου είχε πει «α, εσείς είστε, αριστούργημα το έργο σας» κ.λπ. και του απαντώ, «μα, πώς γίνεται, αφού εσείς το βρίζετε». Είναι περίεργοι άνθρωποι οι κριτικοί. Δεν πιστεύω σε αυτούς. Περισσότερο, δηλαδή, απ' ό,τι πιστεύω στους ανθρώπους.

✔ Έχω να δω έργο μου δέκα χρόνια. Δεν έχω καμιά περιέργεια. Μου έχει φύγει πια. Όχι, ούτε στο θέατρο, ούτε πουθενά. Δεν θέλω να βγαίνω έξω. Παλιά έβγαινα κάθε βράδυ. Εδώ, στο Κολωνάκι. Σινεμά στο Έμπασσυ, καθόμουν με τις ώρες στη Βιβλιοθήκη. Είναι ένα καφέ όπου τρώει και πίνει κανείς. Πάνε τσόκαρα, πάνε καθηγήτριες, πάνε όλοι. Τελευταία φορά βγήκα πριν από τρία χρόνια, να πάω στον οδοντογιατρό. Μου αρέσει εδώ που κάθομαι. Έρχονται εδώ άνθρωποι που θέλω, που έχω κάτι να συζητήσω μαζί τους. Βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν διακρίνω τα γράμματα. Πολλά ελληνικά έργα, συζητήσεις και ειδήσεις. Ευτυχώς που δεν πάω θέατρο πια. Μαρτύριο είναι το θέατρο. Μαρτύριο, επειδή γράφω θέατρο.

✔ Ό,τι ώρα θέλω ξυπνάω, ό,τι ώρα θέλω κοιμάμαι, Ό,τι θέλω κάνω. Κάνω έναν περίεργο ύπνο, που είναι ταυτόχρονα ελαφρύς και βαθύς. Βλέπω φοβερά όνειρα. Αυτό είναι το μόνο ανεξήγητο. Βλέπω όνειρα τα οποία δεν έβλεπα παλιά. Πρόσωπα περίεργα, δρόμους περίεργους. Τρομερούς, μεγάλους δρόμους που ξαφνικά στενεύουν και στη στροφή βλέπω μία τρομερή μορφή. Αλλά ξυπνάω πολύ ήσυχη. Ξανακοιμάμαι και ξαναβλέπω το ίδιο όνειρο να συνεχίζεται. Αλλά αυτό δεν γινόταν ποτέ. Σηκώνομαι, ανάβω το φως, το σβήνω, ξανά το ίδιο όνειρο. Ανεβαίνω σκάλες, σκάλες. Δρόμους. Απαίσιους δρόμους. Σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο κι εγώ να προχωρώ ανάμεσα.

✔ Όλοι με κατηγορούν ότι δεν είμαι νοικοκυρά. Δεν μαγείρεψα ποτέ. Είχα κόμπλεξ με αυτό και το έκρυβα. Ζήλευα, όχι όμως παθολογικά. Δεν νιώθω καθόλου εκκεντρική. Αυτό που ζω τώρα, βέβαια, είναι εκκεντρικό, αλλά εγώ το βρίσκω φυσιολογικό. Επίσης, τι θα πει πνευματικός άνθρωπος; Σαχλαμάρα. Είναι μόνο αυτοί που κάθονται και σκέφτονται ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας ή γενικότερα; Λένε «πνευματικός» και εννοούν από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τυχάρπαστους ηθοποιούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ΑΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυ�� είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[gentle-author]

Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω.

Κάποιες φορές καμία γλώσσα δεν φαίνεται να έχει το κύρος που αναζητώ, το χρώμα και την αίσθηση που προσομοιάζουν τις σκέψεις μου.

Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να σκεφτώ.

Κάποιες φορές καμία σκέψη μου δεν μοιάζει να έχει την συνοχή που μπορώ να ανεχτώ, την όρεξη και το μεράκι που θα με κάνουν να νοιαστω.

Ορισμένες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω, ούτε πώς να σκεφτώ και αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ.

Δεν ξέρω τι είναι οι λέξεις, εάν υπάρχει πλέον ορισμός.

Παράλληλα, χάνω το νόημα των σκέψεων που αναδύονται και μοιάζουν με τρικυμίες και φουρτούνες στο πέλαγος του νου μου.

Δεν ξέρω εάν ξέρω όντως κάτι. Κι ας είναι αυτό το κάτι... Το οτιδήποτε.

Προσπαθώ να ζήσω τόσο έντονα μέσα από τις οικτρά δελεαστικές, ειδυλλιακες εικόνες που πλάθει ο περίεργος εγκέφαλός μου, τόσο έντονα που δεν ξέρω αν ζω τελικά.

Αδημονώ να περάσει γοργά ο χρόνος, μα ποιος χρόνος;

Απορώ με τον εαυτό μου, μισώ τον εαυτό μου.

Τον μισώ που τολμά να παραβιάζει τους νόμους της φυσικής και να σκέφτεται άλογα.

Τον μισώ που έχει την ψευδαίσθηση του ιδανικού.

Τον μισώ που νομίζει πως μόνον εάν περάσει ο χρόνος θα επιζήσει.

Μα πάνω απ'ολα τον μισω, διοτι έπαψε μια μέρα να ελπίζει.

Χαμένος πάει όποιος δεν ελπίζει... Όποιος ζει σε μια γυάλα... Όποιος περιμένει να περάσει η ώρα για να ζήσει.

Κι ας μην έχω ζήσει.

Μα, μου υπόσχεται κανείς ότι θα ζήσει;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[koblexikoo]

Ανέβασε σκρινσοτ από συνομιλία που να έχει ξεμείνει στο κινητό σου με το άτομο που ήσουν πέρυσι τέτοια εποχή. Είστε ακόμα μαζί; Αν όχι, γιατί;

Περίεργος τρόπος να ρωτήσεις αν έχω σχέση

[anekplirwtoi-erwtes]

μηπως στην προηγουμενη σου ζωη εζησες στο 1940 και ησουν δωσιλογος των γερμανων; σιγουρα παντως στο 2024 εισαι ρουφιανος... μαζεψου

Χαχαχαχαχ περίεργος τρόπος να μας πεις ότι θίχτηκες που κάνουμε call out τη χυδαιότητα μερικών.

[kebriones]

Να σου πω, καλύτερα που οι ξένοι δεν ξέρουν για τους Μανιάτες, αλλιώς θα τους συμπεριφέρονταν όπως συμπεριφέρονται στους Αρχαίους Σπαρτιάτες

Δεν ξερω, γιατι δεν ειναι ακριβως το ιδιο μιλιταριστικο στυλ οποτε δεν μπορεις να κανεις τους μανιατες αμερικανιά εύκολα. Πολυ αναρχια και οχι αρκετα "υπεράνθρωποι πολεμιστες", νομιζω.

[allo-frouto]

Ακους

Ακούω.

[kurios-gatoylis]

Ποια είναι η πιο περίεργη συνήθεια σου ;

Η πιο περίεργη ; Δεν ξέρω,είμαι γενικά πολύ περίεργος που πλέον εμένα μου φαίνονται φυσιολογικά. Ένα από τα περίεργα μπορεί να είναι ότι,δεν θέλω να ακουμπάνε τα διαφορά φαγητά το ένα με το άλλο,τα θέλω όλα ξεχωριστά. Είναι περίεργο αυτό;

[loulouditouheimona]

Κουτσοφρίντα.

Έτσι την φώναζαν στο σχολείο. Κουτσοφρίντα την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της στο σχολείο..Επειδή στα έξι της προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά...Επειδή το ένα της πόδι ήταν μικρότερο από το άλλο. Κουτσοφρίντα την φώναζαν. Εκείνη που μεγαλώνοντας είπε:«Έπινα για να πνίξω τις λύπες μου, αλλά αυτές οι καταραμένες ήξεραν πώς να κολυμπούν.»Εκείνη που προσπαθούσε να κρύβει το πόδι της φορώντας μακριές φούστες...Εκείνη που ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να απασχολεί τον χρόνο της...Εκείνη που μεγαλώνοντας είχε κι άλλο ατύχημα στα 18 της...Το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ...Εκείνη που τραυματίστηκε στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν διαλύθηκε. Εκείνη που έκανε 35 εγχειρήσεις...Εκείνη που θα υποστεί ακρωτηριασμό στο κάτω άκρο λόγω γάγγραινας. Που φορούσε τεχνητό μέλος..

Η Φρίντα..

Η Φρίντα Κάλο που ζωγράφιζε όλους τους μήνες που καθηλωμένη ήταν στο κρεβάτι. Η όμορφη Φρίντα..Που νόμιζε πως ήταν το πιο παράξενο κορίτσι. Που είπε: «Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην γη.. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν και εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ.. Την έπλαθα με την φαντασία μου και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται και αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι , είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ.»Τη θαυμάζω..Τη θαυμάζω όχι μόνο επειδή υπήρξε μια εξαίρετη ζωγράφος αλλά γιατί άντεξε όλα τα Κουτσοφρίντα που άκουσε, άντεξε τα ατυχήματα, την απώλεια του ποδιού της..Τη θαυμάζω επειδή έζησε ερωτικά, παθιασμένα, επειδή έζησε ερωτευμένη, σαν σκύλα λυσσασμένη. Επειδή ένιωσε «Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.» κι επειδή παραδόθηκε στο πάθος «Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα».Τη θαυμάζω.Για το πληγωμένο ελάφι που υπήρξε.Που ζωγράφισε τον εαυτό της ως αυτό- ως πληγωμένο ελάφι- βαριά τραυματισμένο από βέλη.Που από τις πληγές του έτρεχε αίμα.Που ήταν εκείνη σε αυτόν τον πίνακα πιο πολύ απ’ όλους τους πίνακες της.Ήταν εκείνη μετά από μια ακόμη αποτυχημένη επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη.Που ήθελε απλά να απαλλαγεί από τους πόνους. Τη θαυμάζω.Επειδή το είπε. «Στο τέλος της μέρας, αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.». Τη θαυμάζω.Επειδή τα έδωσε όλα. «Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου».Τη θαυμάζω.Επειδή χαιρέτησε έτσι αληθινά γράφοντας στο ημερολόγιο της λίγες μέρες πριν πεθάνει: «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα». Τη θαυμάζω τη Φρίντα που είπε "γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος".Τη θαυμάζω.Επειδή δεν ζωγράφιζε απλά υπέροχα, έγραψε ίσως και το πιο όμορφο ερωτικό ποίημα. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ.»

Ναι.

Τη θαυμάζω τη Μεξικάνα ζωγράφο.

Άντεξε κουβαλώντας την άνοιξη πάνω της.

Φορώντας την άνοιξη άντεξε.

Τα άντεξε όλα....

[feggaroneira]

«…και όπως περνούσα στο απέναντι δρομάκι, αλαφιασμένη, προσπαθώντας να φτάσω εγκαίρως στο ραντεβού, κοιτώντας ταυτόχρονα το μικρό ασημένιο ρολόι που φορούσα στο χέρι μου, δώρο ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου για εμένα, έπεσα πάνω σε έναν Άγνωστο. Ψηλό ανάστημα, γεροδεμένο κορμί που μύριζε ιδρώτα σε συνδυασμό με μια γνώριμη κολόνια. Το πάνω μέρος του σώματος φαίνονταν αρκετά δυνατό και καλλίγραμμο σαν να ασχολούταν χρόνια με την γυμναστική ενώ τα χέρια και τα μπράτσα του ήταν μεγάλα, δυνατά σαν αυτά που λαχταρούμε να μας πάρουν μια σφιχτή αγκαλιά και να μην μας αφήσουν ποτέ. Στο ένα του χέρι κρατούσε μια μεγάλη τσάντα τύπου σάκο που επάνω έγραφε, με μεγάλα γράμματα, το όνομα μιας ομάδας ποδοσφαίρου τύπου Ακαδημίας. Κάτι μου θύμιζε αυτό το όνομα. Κάποιος μου είχε μιλήσει κάποτε για αυτήν. Στα λίγα δευτερόλεπτα που τον παρατηρούσα πριν σηκώσω το κεφάλι μου να τον αντικρίσω, προκειμένου να του ζητήσω συγγνώμη για την αφηρημάδα μου, πρόλαβα να εντοπίσω το άρωμα που φορούσε. Ήταν γλυκό και πικρό μαζί, περίεργος και δροσερός συνδυασμός. Ένας συνδυασμός που έφερε στο φως του μυαλού μου παρελθοντικές εικόνες από ένα παλιό αγαπημένο πρόσωπο. Το άρωμα αυτό με πήγε πίσω σχεδόν 2 χρόνια. Εκείνη στιγμή ένιωσα σαν να βλέπω να ζωντανεύει μπροστά μου μια παλιά φωτογραφία με ένα αγόρι που κάποτε αγαπούσα πολύ. Νοσταλγία.

Και έτσι, τον αντίκρισα. Τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά του σχεδόν γουρλωμένα, κάπως αναστατωμένα. Ήταν παράξενο. Ένιωθα τα μάτια μου σχεδόν έτοιμα να κλάψουν. Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή χωρίς να ακουστεί κουβέντα. Μου χαμογέλασε στραβά για δευτερόλεπτα, έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε τον δρόμο του και εγώ το δικό μου. Σαν δυο Άγνωστοι περπατούσαμε σε αντίθετη κατεύθυνση. Ξανά. Παράξενο συναίσθημα για έναν Άγνωστο. Πως ήταν δυνατόν ; Τα μάτια μου άρχισαν να βρέχουν με δάκρυα τα μάγουλα μου και η καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να μην μπορεί να σταματήσει. Περίεργο συναίσθημα. Μα, ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι ήξερα το όνομα αυτού του Αγνώστου. Ήξερα την οικογένεια του, τις συνήθειες και τις αδυναμίες του, ήξερα τι τον είχε πληγώσει, κάποτε ��ξερα και το πρόγραμμα του κατά γράμμα, αλλά και πως περνούσε τον ελεύθερο του χρόνο, τι αγαπούσε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο, τα όνειρα και τους στόχους του για την ζωή. Ήξερα την μυρωδιά του. Πάνω από όλα όμως ήξερα πως κάποτε τον κοιτούσα και τα μάτια μου έλαμπαν.

Παράξενο που ήξερα τόσα πολλά για έναν Άγνωστο.

Αποπροσανατολίστηκα. Που είμαι; Έχασα τον δρόμο μου. Που πάω; Κοίταξα ξανά το ασημένιο ρόλοι που κάποτε μου είχε χαρίσει ένα αγόρι που αγαπούσα πολύ. Ωχ. Είχα αργήσει στο ραντεβού.

Σαν χαμένη κοίταξα πίσω μου, ο Άγνωστος είχε εξαφανιστεί. Είχε φύγει. Πρέπει να ξυπνήσω. Μάλλον ήταν κάποιου είδους ονείρου μεταξύ ενός κόσμου γνωστού και αγνώστου. Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Κουνάω το κεφάλι μου για να ξυπνήσω. Ξυπνά λέω! Όνειρο θα ήταν! Και συνεχίζω τον δρόμο μου για το ραντεβού.»

/Το ασημένιο ρολόι/

-Ε.Π.