#ναι τρωω

[kawaiicavetroll]

Θέλω να ειμαι παρόν και να ζω πράγματα και να ζήσω πράγματα μαζί με την   . Θέλω να είμαι ο εαυτός μου και δεν θέλω να ελέγξω το πώς θα με δει η   . 

Θέλω η Αριάδνη να βλέπει τον αληθινό Σταυρό . Και αυτό θα γίνει με το να μην αφήνω το άγχος και την ανασφάλεια μου να θολώνουν την ταυτότητα μου και να την εμπιστευτώ γιατί η Αριάδνη δε θέλει το κακό μου. Κανείς δε θέλει το κακό μου . Με το να την εμπιστευτώ και να εμπιστευτώ και το σώμα μου και να εμπιστευτώ και τις ικανότητες μου και την αξία μου θα νιώσω τις ανησυχίες μου . 

Τις τελευταίες μέρες νιώθω περίεργα . 

Λες και όλα έχουν ένα ψυχρό φίλτρο από πάνω τους ( μπορεί να φταίει ότι ο καιρός είναι έτσι.) 

Λες και υπήρχε ένα αρνητικό πρόσημο στη σκέψη μου . 

Σαν το ένστικτο μου να είναι έναν γατι κοκκαλομενο, με το τρίχωμα στο σβέρκο ηλεκτρισμένο, και το βλέμμα του κυνηγού που αυτή τη στιγμή είναι το θήραμα. 

Το φίλτρο λειτουργεί σαν αγκύλη πάνω από τις επόμενες παρατηρήσεις και είναι η υπεύθυνο για το πώς αντιλαμβάνομαι τα παρακάτω. 

Τις τελευταίες μέρες : 

Πέρασα μια φάση που τον έπαιζα πολύ . 

Και τώρα μια φάση που δε θέλω καθόλου .

Αυξομείωση λιμπιντου .

Δεν κοιμάμαι δεν τρώω και δεν ξεκουράζομαι σωστά/αρκετα. 

Ο πατέρας μου μπήκε στο νοσοκομείο (κανονισμενα) 

Η Αριάδνη είπε η έκανε πράγματα που με κάνανε να νιώσω ανασφαλεια οπότε σαν να μαι βάρκα που βουλιάζει εγώ κλείνω τρύπες αλλά δεν έχω αρκετά δάχτυλα . Στην αρχή είπε ότι έχω παραπάνω κιλά (και ξαφνιάστηκα που το βλέπει ! Λες και με είχα πείσει ότι δεν είμαι πια χοντρός ) οπότε είπα πόσες φορές ότι θα πάω γυμναστήριο και θα τρωω καλά αλλά δε το έκανα γιατί αυτές τις μέρες η λουπα με έχει κλείσει σπιτι και τα μόνα μη βαρετά πράγματα ήταν να τρώω να κοιμάμαι να βλέπω τηλεόραση και να πίνω μπάφους όλα σε βαθμό που δεν είναι ωραίος χωρίς ισορροπία. Αυτό τα 5 infinity stones είναι αυτά που έχω μάθει να ναι ενδιαφέροντα στο κελί μου .

Οπότε εγώ τι έκανα; Έτρωγα όπως ναι ναι κοιμόμουν λίγο γιατί νιώθω ότι δε κάνει να παίξω αυτές τις μέρες από την πίεση όλων αυτών που κάνω . Ξαναπηρα μπάφους  και ντελιβερυ τώρα που είχα φτάσει στα σφυρίγματα όπως η χύτρα πίεσης. (Σημαντικό γιατί η Αριάδνη επίσης είπε τη σπόντα για τους μπάφους )

Προχθές στη δουλειά ήμουν κουρασμένος , ξανακρυωμενος και άυπνος , με το φίλτρο πο

Νομίζω ότι σαν να έχουν ανέβει ξανά τα stakes . Και ότι ζω ένα όνειρο και προσπαθώ να μην ξυπνήσω,  με το να μαι πείσω ότι είμαι όλα αυτά που είμαι και στο όνειρο ( το όνειρο είναι η φαντασία μου , το πώς θα θελα να ναι τα πράγματα απλά επειδή μου το μάθε η τηλεόραση , που είναι το μέρος που μου μάθε τους ανθρώπους . 

Γιατί στο σπίτι μου πάντα γινόντουσαν τα ίδια πράγματα και ήταν τόσο βαρετά . 

Γιατί κανείς δεν έκανε ποτέ τίποτα . Η θα κοιμόταν η θα τον έπαιζε η θα έτρωγε η θα έβλεπε τηλεόραση ξαπλωτος στον καναπέ. 

Η θα κάπνιζε η θα έβριζε (έχω έναν χαρακτηριστικό παράδειγμα για όλους) . Και όποιος τολμαγε να κάνει η να θέλει να κάνει οτιδήποτε άλλο τιμωρούνταν . 

Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτε παρόν πέρα απο τα συγκεκριμένα που θυμάμαι οπότε,  αυτό που νιώθω σχετικα με ολο αυτό και η ανάγκη μου να γίνω αποδεκτός από αυτόν  με έκανε να τον αντιγράφω σιγά σιγά γιατί πίστευα ότι αυτά είναι τα ιδανικά .τα στάνταρ μου αλλάξανε και έγιναν τα δικά του.  Εγώ νιώθω την ανάγκη να γίνω όλα αυτά αλλά δεν είναι πράγματα που θέλω . Απλά είναι πράγματα που νιώθω ότι θα τα λύσει η αποδοχή του . Γιατί αυτού τα στάνταρ είναι πιο ψηλά από όλων ? Δε ξέρω πως νιωθω για αυτό .

Οπότε άρχισα σιγά σιγά να τους αντιγράφω , γιατί ήταν όλος μου ο κόσμος , δεν είχα άλλους . Γι'αυτό μαρεσε τόσο πολύ να είμαι αλλού . Να μην είμαι εκεί , και μαρεσαν πάντα τα σπίτια των άλλων. Γιατί εκεί ήταν πάντα λιγότερο βαρετά τα πράγματα. 

Οπότε η πραγματικότητα μου ήταν βαρετη και νεροβραστη χωρίς να μπορώ να δραπετευτεσω και αυτό που προσέφερε η οθόνη . Και έμαθα τοσα απ' τη οθόνη που άρχισα να τα χρησιμοποιώ για να την πραγματική ζωή .

Γι'αυτό πετάω συνέχεια ατάκες από σειρές και τέτοια και τις σκέφτομαι τόσο πολύ .

Είναι το χάπι πλεησ μου. Στις σειρές όλα έχουν μια αιτιολογία.  Μια καλή σειρά βγάζει νόημα . Και οι καλύτερες σειρές είναι αυτές που δε βγάζουν νόημα μέχρι να βγάλουν ξαφνικά .

Η τιμωρία τι είναι όμως τελικά ? Ποια ήταν ; 

Τιμωρίες που θυμαμαι:

Βγήκα έξω το μεσημέρι που θα έπρεπε να διαβάζω : η ΑΠΟΘΗΚΗ.

Το φωτιστικό 

Το Πλέι στεσιον 

Το ντιβιντι πλειερ 

Μεγαλώνοντας δε θυμάμαι τους γονείς μου . 

Θυμάμαι πάντα μια τηλεόραση . Ο Πατέρας μου από τοτε που τον θυμάμαι κάνει κάποια πράγματα . Είναι σημαντικό το πώς το λέω γιατί είναι τόσο λίγα που τα θυμάμαι . 

Ο πατέρας μου πίνει καφέ. 

Ο πατέρας μου τρωει. 

Ο πατέρας μου κοιμάται . 

Ο πατέρας μου καπνίζει σταυροπόδι . 

Το φίλτρο με αγχωνει και όταν αγχώνομαι σκέφτομαι κατευθείαν για το έντερο μου . 

Και γι'αυτό αυτές τις μέρες όλο αγχώνομαι παραπάνω αυτό και είναι σε λούπα . 

Και χάρη σε αυτή τη λούπα εγώ καίω έξτρα από την μπαταρία που δεν έχω (λέω καιρό ότι δεν είμαι στο 100%) και γι'αυτό αρρωσταίνω . Γιατί είναι σα να παίζω δε Φλορ ιζ λάβα και αυτή τη στιγμή έχω δύο κουβάδες κρεμασμένους σε ένα ξύλο πάνω απ' το σβέρκο μου . Οι κουβάδες έχουν το νερό με το οποίο θα ζήσω στο νησί που είναι περιτριγυρισμένο από λάβα και γι'αυτό δεν πρέπει να πέσω γιατί θα καουν τα πόδια μου και θα πρέπει να να πονάω και να έχω και λιγότερο νερό πριν πάω στο επόμενο νησί 

Δεν με αποδέχομαι αυτόν τον καιρό . Γιατί νιώθω ότι αυτός που είμαι δε τα καταφέρνε εδώ που είμαι . Και η πίεση που νιώθω με έχει βάλει να παίζω στην αμηνα απο ένστικτο. 

Νιώθω ότι η πίεση που έχω φτιαξω εγώ είναι παράγωγη μιας πραγματικότητας που νομίζω ότι πρέπει να γίνω και να ζήσω . 

Το πώς πρέπει να πάνε τα πράγματα μου το όρισε η τηλεόραση , η μάνα μου . 

Το πώς πρέπει να είμαι εγώ το προσδιόρισε η φωνή στο κεφάλι μου ,ο πατέρας μου .

Αυτή τι στιγμή έχω στο μυαλό μου μια εικόνα για το πώς θα επρεπε να είναι τα πράγματα που ζω και που νιώθω και μια εικόνα για το πώς θα έπρεπε να είμαι εγώ . 

Επίσης νιώθω ότι δεν είμαι τίποτα από αυτά και ότι ζω μέσα σε ένα ψέμα που έφτιαξα εγώ. 

Πηγαίνανε όλα καλά και εγώ άρχισα να βλέπω προβλήματα σε σημεία . Και μετά έκανα τα τενκιξ μου πάνω σε παρεσθησεις οπότε δεν έπιαναν . Και αυτό με αγχωνει , είναι μέρος της λούπας . 

Οπότε μέσα σε όλο αυτό τριγκαρισμενος φοβάμαι ότι είμαι στο σπίτι ενός φίλου μου αλλά έχει έρθει η ώρα να επιστρέψω στο δικό μου . 

[xehasmenesithakes]

Χάρη από μικρή είχα ελλιψη από κιλά και ξέρεις σε οποία πλευρά και να είσαι σχόλια θα πάρεις

Προσπάθησα αρκετες φορες να πάω διατροφολόγο για να βάλω, την πρώτη ήμουν 16 και έβαλα αρχικά αλλά μετά ήταν πιο δύσκολο (όσο βαζεις τόσο πιο δύσκολο είναι να βάλεις περισοτερα) ε και δεν είχα στήριξη και γενικά πέφτω πολύ εύκολα όποτε αν δεν έχω κάποιον να μου πει μπράβο συνέχισε δεν κοιτάω καν την πρόοδο που έκανα και σταματώ

Τεσπα στα 20 ξαναπήγα αλλά ταυτόχρονα πήγα για σπουδές στο εξωτερικό κι όταν έχεις να καθαρισεις, να μαγειρέψεις, να διαβάσεις και γενικά όλα μόνη σου είναι δύσκολο να ακολουθήσεις τη διατροφή.

Τεσπα μετά από αρκετες προσπάθειες σταμάτησα να προσπαθώ. Εν τέλη είχα περιόδους που έτρωγα ότι να ναι όποτε έβαλα κι αλλά κιλά όμως ποτε αρκετά. Αλλά πλέον ας πούμε είμαι 44 κιλά και θα πρεπε να αγγίξω τα 47..που δεν είναι πολύ αλλά έχω αυτό το ‘ναι αλλά πάλι θα πας και θα βγάλει διατροφή ο άνθρωπος και δεν θα την τηρήσεις’ και ξέρω ότι αυτό ισχύει και δεν είναι μόνο φόβος.

Κάνω πρακτική και είναι το προγράμμα μου ότι να ναι και επίσης δεν έχω στήριξη πρακτική η συναισθηματική από κάπου, κάτι που χρειαζομαι και ξέρω πως άμα δεν την βρω από μένα μπορεί να μην την βρω ποτε από άλλους αλλά γαμωτο είναι δύσκολο

Όμως θα ήθελα να βάλω. Έχω παρατηρήσει ότι παίζει ρόλο στο πως με βλέπουν η άλλη κι επειδή δεν είμαι και πολύ ψηλή ε δεν θέλω να με θεωρούν μικροσκοπική. Παρατήρησα ότι αυτό βγαίνει και στο τρόπο που κινούμε και δεν εχω αυτοπεποίθηση, δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει καθαρά με το ότι υπολείπονται κιλά αλλά θέλω να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Πως το κάνω

Νιωθω πως το προβλημα ειναι πιο βαθυ και τα λιγα κιλα ειναι ενα αποτελεσμα αυτης της καταστασης.Η αυτοπεποιηθηση εχει ψυχολογικη βαση.Τωρα για να το χτισεις θελει κοπο.Νιωθω οτι πρεπει να βασιστεις στα ποδια σου σιγα σιγα και οτι ολο αυτο ειναι μια προκληση για να το πετυχεις.Δεν γινεται να ετεροκαθοριζεσαι ουτε να περιμενεις καποιον διπλα να σου χτυπαει παλαμακια σε καθε βημα που κανεις.Αυτο που λειτουργει σε μενα ειναι οτι αυτοπεποιθηση χτιζεται με πειθαρχεια.Δηλαδη ξεκινα και θεσε ορισμενους στοχους.Οπως οτι μεσα στη μερα θα τρωω αυτο και αυτο.Θα κανω αυτο για να φροντιζω εμενα.Θα παω να δοκιμασω αυτο γιατι το θελω..Τετοιου τυπου στοχοι.Κατεγραψε τους.Θες τοσο βραχυπροθεσμους οσο και μακροπροθεσμους στοχους.Γραψτους και βαλτους καπου να τους κοιτας.Καθε μερα δουλευε για κατι προς αυτη τη κατυθυνση..Δευτερο σημαντικο!Κανε χατηρια και δωρα στον εαυτο σου γιορταζε καθε μικρη νικη.Δεν χρειαζεται να χαλας πολλα χρηματα αλλ�� ειναι σημαντικο να σε φροντιζεις και να σε καλοπιανεις..Ουσιστικα τι θελουμε να πετυχουμε;Να μπορεις να κανεις εσυ την ανατροφοδοτηση σου.Ας πουμε εγω,νιωθω οτι ο εαυτος μου φετος θελει να φαει παγωτα πολλα.Οποτε νιωθω πολυ ικανοποιημενος με μενα ή οταν θελω να μου φτιαξω τη διαθεση παιρνω ενα παγωτο.Πολυ τα χαιρομαι,καπως νιωθω οτι σαν να τα δινω στο παιδι μεσα μου..Βρες κατι που να σαρεσει.Οτι να ναι.Μολις χτισεις μια πειθαρχεια μολις πεις πεντε δεκα πραγματα αλλαζει η σκεψη σου γυρω απο σενα αρχιζεις να δεχεσαι οτι μπορεις!Οτι τα καταφερνεις..Χτιζεται.Θελει χρονο οπως τα παντα αλλα ειναι οτι πιο υγιες και σημαντικο μπορεις να μαθεις στον εαυτο σου

[paranoia-me-podia]

Αν σε επηρεαζουν οι δδ πλιζ μην το διαβασεις<3

ugh, δδ λοιπον...

Βασικα ειναι πρωτη φορα που θα εκφρασω τα συναισθηματα μου για τις δδ, η περισσοτεροι δυστυχως δεν ξερουν καν τις κατηγοριες των δδ. Εγω θα μιλησω για βουλιμια και για αδηφαγικη διαταραχη (binge eating disorder) καθως με κατεχουν αυτες. Ολα ξεκινησαν οταν ημουν εκτη δημοτικου, η βουλιμια μου χτυπησε τοτε την πορτα. Με κοιτουσα στον καθρεφτη και επιανα το σωμα μου στα σημεια που ενιωθα ασχημα, κ αμεσως μετα εγραφα στο γκουγκλ "πως να χασω γρηγορα κιλα" για εβδομαδες τυλιγα αυτα τα σημεια με μεμβρανη καθως ειχα διαβασει οτι ετσι καιει πιο γρηγορα το λιπος και θα σταματουσαν επιτελους να με φωναζουν οι συμμαθητες μου "χοντρη, χοντρη". Προφανως και ολα εγιναν ματαια, ετσι φτανουμε στο γυμνασιο ηταν οι χρονιες που μειωνα γευματα, εχανα καποια κιλα αλλα μετα τα επαιρνα πισω αμεσως. Τριτη γυμνασιου αρχισαν τα πρωτα σταδια της αδηφαγικης διαταραχης, αρχικα επελεγα να τρωω μερα παρα μερα και οταν το συνηθιζα με κρατουσα νηστικη οσες μερες αντεχα. Πηγαινα στην κουζινα επιλεγοντας να "φαω" μονη μου, λερωνα το πιατο μου και το εβαζα στον νεροχυτη. Το ενα εφερε το αλλο και το binge eating disorder ειναι η ρουτινα μου μεχρι και σημερα, απο την αφαγια περασα στο να τρωω μεγαλες ποσοτητες, δεν πεινουσα αλλα ειχα την αναγκη να φαω, τρωω μονη μου τα τελευταια 5 χρονια, εχω υπερφαγικα επεισοδια αν οχι καθε μερα τις περισσοτερες μερες της εβδομαδας... Εννοειται οταν ο εγκεφαλος μου ξεθολωνει απο αυτη την κατασταση αρχιζω και αγχωνομαι για το βαρος μου, την εμφανιση μου κλπ και καπου εκει φτανω να λεω το γνωστο ποιηματακι "απο αυριο δεν θα ξανακανω καμια βλακεια,, ακομα περιμενω αυτο το αυριο... Μετα τις πανελληνιες αποφασισα να παω σε διατροφολολο. Ολα πηγαιναν καλα τον πρωτο χρονο, ειχα χασει κοντα 10 κιλα. Ο εσωτερικος μου εαυτος ηταν λες και με ειχε αφησει και τα χα βρει με μενα αλλα αυτο δεν κρατησε δυστυχως, η μια υπερφαγια εφερε την αλλη και την αλλη... Μια εχανα, μια εμενα στασιμη, μια επαιρνα. Ολο αυτο ειχε αρχισει να με κουραζει ψυχολογικα, ετσι φτανουμε στο φετος οπου σταματησα την διατροφολογο. Της ειπα να κανουμε ενα μπρεικ μεχρι να τα βρω με εμενα για να μπορεσω να ακολουθησω παλι ενα προγραμμα, μπας και καταφερω να με βοηθησω αλλα αναρωτιεμαι αυτες τις μερες, θα καταφερω ποτε να με βοηθήσω; (μαλιστα πολλες φορες μου χει συμβουλεψει ψυχολογο ειδικευμενο σε δδ αλλα ακομα δεν εχω βρει την δυναμη να παω). Ναι δεν μπορω να με βλεπω στον καθρεφτη, ηταν 2 ολοκληρα χρονια που οταν εμπαινα για μπανιο κοιτουσα αντιθετα απο τον καθρεφτη για να μην δω το σωμα μου (καποιες φορες ακομα το κανω), οι περισσοτεροι οταν περνανε απο τζαμαριες κοιτανε για να δουν πως φαινονται (εγω αν το κανω θα βαλω τα κλαματα), ολοι φωνάζουν "να αγαπας το σωμα σου,, (πως να το αγαπησω οταν συχαινομαι καθε κομματι του;), "αν δεν σε αγαπησεις εσυ πρωτα δεν θα σε αγαπησει κανεις,, (α δηλαδη αν με αγαπησω θα πεσουν ολοι στα ποδια μου; δεν εχει σημασια να στεκεσαι διπλα στον αλλον και να του δινεις δυναμη οταν σε χει αναγκη;). Εχω φιλες που ειναι αδυνατες και μιλανε 24/7 για τα κιλα τους, εχω φιλες που βγαινουμε και καθε φορα μου λενε "πω πω πρεπει να χασω κιλα σαν τερας εχω γινει,, (αρα εμενα με βλεπουν σαν τερας;), εχω φιλες που οποτε βγαινουμε μου τσιμπανε τα μαγουλα και λενε "κοιτα κατι ζουμερα μαγουλακια,, (πηρα να κανω μασαζ στο πρόσωπο για να ξεπρηστει), εχω φιλες που μου υπενθυμιζουν καθε φορα ποσο ασχημη ειμαι.

Δεν λεω οτι δεν μπορουν οι ιδιες να εκφρασουν το πως νιωθουν αλλα ο τροπος που το κανουν ειναι λες και πετανε σποντες για μενα για να νιωσω μειονεκτικα και να κανω κατι για τον εαυτο μου. Οταν ειχα ξεκινησει με την διατροφολογο κ το χαν μαθει ηταν σε φαση "μπραβο ρε συυ καλα εκανες,, ναι οκ νιωθεις καλυτερα ας πουμε τωρα που το πες;

[gregory-enot]

Ναι

οκ

εγω θα'μαι εδω θα τρωω πουτσα ως συνήθως

απλα ισωςνα εχω μαθει να είμαι πιο χαμογελαστός και ευγενικός ως τότε,

σίγουρα όμως θα έχω μαθει να εκτιμάω παραπάνω.

Και σίγουρα αυτός ο πόνος που νοίοθω δεν ωφελεί πουθενά..

[allo-frouto]

ΑΑ ΝΑΙ? γιατι ειναι και το αγαπημενο μου αλλα τρωω και καμια βανιλια με μιξη που και που

Η βανίλια είναι όντως ωραία γεύση.

[ssublimee]

Ερώτηση

Αγαπητό ελληνικό τμπλρ, 

πως να παχύνω?

[dark-soul-fullofscars]

Ναι αλλα το να τρωω τούρτα και να κλαίω ταυτόχρονα ειναι εντελώς μοναδικο και υπέροχο mood

[visions-of-hlliana]

17.Τα έκανα όλα.

Μέσα στον κύκλο τον αναμνήσεων θυμάμαι πως τίποτα δεν μου αρκεί μάλλον.

Ξέρεις, όταν θέλω να πεθάνω, προσπαθώ να δικαιολογήσω εκείνη την κοπέλα.

Τα έκανα όλα μου λέει και εγώ της δίνω πάτημα.

Ασυναίσθητα χωρίς καμία ένσταση.

Την αφήνω να μου επιβεβαιώνει κάθε βράδυ πως τα έκανα όλα και δεν υπάρχει για μένα κάτι άλλο.

Χόρεψα, έκανα γυμναστικές, έπαιξα στο θέατρο, διάβασα, άκουσα μουσική.

Ήπια εκείνη την μπύρα την πικρή.

Μπήκα σε παρέες βγήκα από παρέες, ερωτεύτηκα -χωρις ανταπόκριση κυρίως-

Έκανα ηλιοθεραπεία μέχρι να με κάψει ο ήλιος.

Μάζεψα λουλούδια έκαψα άδοξα γράμματα που δεν τους έδωσα.

Με μίσησα και το εμπέδωσα.

Ζωγράφισα με όλα τα χρώματα που μπορούσα να δημιουργήσω και -κυρίως το κόκκινο το βαθύ πάνω στο σώμα μου.-

Πήρα τον σκύλο μου αγκαλιά.

Υιοθέτησα μια γάτα.

Σταμάτησα να τρωω, ξεκίνησα να τα τρώω όλα ασταμάτητα.

Είδα μια αγαπημένη ταινια, τις έκανα δύο.

Έκανα ένα τσιγάρο.

Είπα στους γονείς μου κάποτε ένα σαγαπώ.

Πήγα σε ψυχολογο, σε ψυχίατρο, στο φαρμακείο, στο νεκροταφείο, στο διάολο.

Με τον εαυτό μου δεν μπορώ να ανοίξω διάλογο.

Ήμουν και γλυκιά μέχρι που έσφιξε η θηλιά.

Έκανα έρωτα έκανα και σεξ.

Στόλισα Χριστούγεννιατικα δέντρα που τα φωτάκια τους πονούσαν τα μάτια μου γιατί τόση ομορφιά δεν την αντεχει η ασχήμια μου.

Τράβηξα φωτογραφίες πολλές.

Τραγουδούσα κρυφά για το βάρος στα στήθια μου.

Τα έκανα όλα.

Τα έκανα όλα.

Και πάλι δεν γίνεται να μείνω.

Εντάξει ηρέμησε, σε καταλαβαίνω, ηρεμησε.

Όχι αλήθεια δεν υπάρχει κάτι άλλο να ζήσω.

Κάνε ησυχία θέλω να κοιμηθώ.

Για πάντα.

Όχι όχι ακόμη.

Μα τα έκανες όλα.

Τα έκανα;

Ναι, μόνο αυτό σου έμεινε. Έλα πάμε.

Σκάσε.

Τα έκανες όλα.

Καληνύχτα.

[atzatzoukalia]

Το σώμα μου από μικρή το φρόντιζα χωρις να το καταλαβαινω ήμουν από αυτα τα παιδάκια που δεν έπιναν αναψυκτικά(ναι μέχρι και σήμερα δεν πινω) ούτε έτρωγαν πατατάκια και ολα αυτα δεν μου το είχε απαγορέψει καποιος απλά δεν μου άρεσαν και τόσο.Μετα από κάποια χρονια όσο μεγάλωνα άρχισα την ενόργανη δεν ξερω μπορεί να ακουστεί αστειο αλλά καθόμουν και έβλεπα πρωταθλήτριες και σκεφτόμουν ότι μια μερα ίσως να γίνω και εγω.Όσο γυμναζόμουν ήμουν 35-38 κιλα ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω,άρχισαν τα φροντιστήρια οποτε έπρεπε να το σταματήσω τοτε ήταν που ήμουν με την πρώτη μου σχεση μου έλεγε συνέχεια πως πρέπει να τρωω για να έχω καμπύλες αλλιώς δεν θα με θέλει κανεις.Ακομα θυμαμαι ποσο άσχημα ένιωσα όταν με είδε γυμνή,όταν ήρθε και το τέλος της σχέσης μου είπε πως παλι καλα που με ήθελε και αυτος επειδή ήμουν πολυ αδύνατη.Μετα από τα υπέροχα του σχόλια σταμάτησα να τρωω,ότι έτρωγα ήθελα να το βγάλω ωστόσο το ξεπέρασα.Από το 17 μέχρι το 19 άρχισα να τρωω χωρις να μετραω θερμίδες το σώμα μου άρχισε να αλλάζει.Το καλοκαίρι του 19 είχα βγει ένα βραδυ με ένα παιδι και φορούσα μια μπλούζα που ήταν ανοιχτη μπροστά στο δίπλα τραπέζι καθοντουσαν οι φίλοι του και θυμαμαι χαρακτηριστικά την αντίδραση τους όταν με είδαν ένιωσα απίστευτη αηδία μεσα μου.Μετά από λίγες μερες ξανά βγηκα με αυτο το παιδι αλλά για κακή μου τύχη ήρθε και ο πρώην μου ο οποίος κάθισε και δίπλα,φορούσα ένα φόρεμα και άρχισε να μου χαϊδεύει το πόδι και να χαμογελάει,ένιωσα βρώμικη ακομα και με ένα απλή άγγιγμα του.Συνέχισα να έχω ανασφάλειες για το σώμα μου μέχρι που γνώρισα έναν άνθρωπο που ηξερε τι έχω περασει όταν ήρθε η ωρα να προχωρήσουμε καθώς με φίλαγε σταμάτησε και με ρωτησε εισαι σίγουρη πως νιωθεις καλα; Δεν ένιωσα ούτε ένα δευτερόλεπτο άσχημα με το σώμα μου.Μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι άρχισαν παλι τα ίδια να πηγαίνω συνέχεια στην τουαλέτα να χασω κιλα και ομως εχασα αλλά με λάθος τρόπο.Από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Μάιο πηρα 10 ολόκληρα κιλα από τις πανελλήνιες ένιωθα φουλ άσχημα για αυτο αλλά κατά βαθος ήξερα πως ήταν φυσιολογικό παρόλα αυτα δυο εβδομάδες πριν δωσω εχασα τα 4 κιλα από το άγχος και τους εμετούς.Μου έχουν μείνει ακομα 6 κιλα να χασω προσπαθώ να με αγαπήσω ακομα και ετσι αλλά μου ειναι αδύνατο ίσως κάποια μερα το καταφέρω.

[georgeinamerc]

Ευχαριστώ ερτ που αποφάσισες να μη δείξεις το πρακτις του καλλουμ (ναι δικό του είναι ) στην τηλεόραση και τρωω όλα μου τα mb για να το δω... και δεν τον δείχνουν καν :)

[xehasmenesithakes]

Γιατι ειναι τοσο δυσκολο;Γιατι ειναι ολα τοσο δυσκολα για εμενα;Δεν πρεπει να ειναι τοσο δυσκολα,ετσι; Το να ξυπναω το πρωι.Να τρωω πρωινο.Να μιλαω με κοσμο.Να χαμογελαω.Να γελαω.Δεν θα επρεπε να ειναι τοσο δυσκολο.Δεν μπορει να ειναι ετσι.Εγω ειμαι.Για καποιον λογο τα εκανα ολα λαθος.Λαθος.Λαθος.Λαθος.Αυτο ειμαι.Γεννηθηκα λαθος.Δεν ξερω πως να το εξηγησω.Με λαθος αιμα.Λαθος μυαλο.Λαθος οικογενεια

Δεν υπαρχει λαθος και δεν υπαρχει γιατι σε σενα.Ειναι τελειως θεμα τυχης ναι σιγουρα υπαρχουν καλυτερα σιγουρα υπαρχουν χειροτερα…Αυτα ειναι τα δεδομενα σου απο καπου ξεκινας αλλα πιστευω οτι η πορεια που διαλεγουμε εξαρταται απο εμας..Κανε φοκους στα πραγματα που μπορεις να επηρεασεις και να αλλαξεις.Ο κοσμος ειναι γεματος αδικια και σε αυτα τα πραγματα δικαιο δεν υφίσταται.Οσα λαθοι και να κανεις.Την στιγμη που θα διαλεξεις να εισαι κατι αλλο…γινεσαι.Ειμαστε αυτο που διαλεγουμε τωρα.Η προσπαθεια σου να υπομενεις αυτη την κατασταση δεν ειναι προσπαθεια ειναι σπαταλη ενεργειας,πρεπει να το προσεγγισεις διαφορετικα.Εχεις ολη την δυναμη να επηρεασεις τα πραγματα προς την κατευθυνση που θες..τη θεληση πρεπει να βρεις..

[daimewdis]

Κενό-(ς).

Κενό, άδειο, αδιαφορία, τίποτα.

Σε κάθε ήττα βλέπω τα λάθη μου. Ή για να το θέσω καλύτερα, σε κάθε ήττα, βλέπω την απώλεια. Ξανά και ξανά και ξανά, δίχως να βάζω μυαλό. Λάθος επιλογές, λάθος τακτικές, λάθος..

“Γεμίζω το στομάχι μου με στάχτη¨. Κάπως έτσι το ταίζω. Χορταίνω; Όχι. Μου λείπουν ένα σωρό συστατικά και εγώ παραιτούμαι πριν το ξεκίνημα. Δεν τρωω καλά, δεν κοιμάμαι καλά, και αυτά τα δύο πράγματα όταν στερούνται, σίγα σίγα χάνεις. Χάνεις έδαφος, όρεξη, κιλά, ενέργεια, χάνεις τις νίκες απ’ τα ίδια σου τα χέρια σου.

Από “Δευτέρα..” Και κάπως έτσι, έρχεται η μεθεπόμενη “Δευτέρα” και ξανά αρχίζεις πάλι από “Δευτέρα”.

Δεν με φροντίζω, “ξεχνάω”. Κάποιες μέρες ναι, κάποιες άλλες όχι. Και θα ‘πρεπε να το κάνω πιο τακτικά, πιο καθημερινά. Και η ψυχολογία μου δεν βοηθά.

Θα βάλω πρόγραμμα, μια σειρά, και ο εαυτός μου, μου βάζει τριγλοποδιά. 

Και η γιατρός μου να μου φωνάζει επανειλημμένα “ένα βήμα την φορά”.

Περνούν απ’ τα χέρια μου λεφτά, και πριν καν τα αγγίξω, έχουν γίνει φτερά.

Έχω ηρεμήσει αρκετά, έχω κλείσει και γκρεμίσει τους δαίμονες, και κοιτάω μπροστά. Και από που να αρχίσω; Όμως είμαι καλά.

Το πιο σημαντικό που πρέπει να φτιάξω τώρα είναι το φαί, την διατροφή μου. Να βάζω λίπος, όγκο. Να τρώω. Και όχι να κάνω αναγκαστικά ένα γεύμα την ημέρα και αυτό μέτριο εώς λίγο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα και αυτό χρονοβόρο, αλλά που θα πάει, θα το κλείσω.

Αγχώνομαι και με προβληματίζει αν δεν θα ‘χω λεφτά. Να πληρώσω το νοίκι, την δεή, τον οτέ, το φαί μου. Το να μην έχω δουλειά, ενώ δεν έχω δουλειά.

Ναι, νιώθω άδειος, κενός, απόλυτα τίποτα στον ορίζοντα. Δεν έχω να πω κάτι, απλά κενό. Ενώ έχω αναμονές και σκέφτομαι το μέλλον εδώ και καιρό, απλά κενό. Τον τελευταιό καιρό τίποτα. Ίσως φταίει και η κατάσταση που ζούμε, και είναι λογικό. Όμως δεν με συντροφεύει η “μαυρίλα”, αλλά ούτε το “άσπρο”. Ένα ουδέτερο χρώμα. Πώς να στο περιγράψω;

2:12 πμ 16/5/2020

-Δαιμεώδης

[solmeister13]

Δλδ εγω που παω στο καλλιτεχνικό και οι μισοί ακουνε wnc και sol ειμαι τυχερη επειδη δεν τρωω κράξιμο? Μα την παναγια δεν ειχα ιδεα οτι στελνουν τέτοιες μαλακιες σε κοσμο μονο και μονο επειδη φορανε ενα συνδετηρα.

Καλά ναι, εσύ πας στο σχολείο που έβγαλε τη Μαρσό, αυτό έλειπε :P

[magda-lll]

Γιατι από μικρά παιδιά τρώμε νευρικά τα νύχια μας,αντι για όλο μας το φαγητό,με τόση μανία λες και θέλουμε να τα ξεριζώσουμε;

Γιατί δαγκωνουμε τα χείλη μας τόσο δυνατά μέχρι να ματώσουν;

Γιατί ξύνουμε τις πληγές μας και μας αρέσει να τις καίμε στο αλατόνερο;

Γιατί τραβάμε τα μαλλιά μας ενώ παίζουμε με αυτά;

Γιατί κουναμε νευρικά τα ποδια μας πέρα δώθε ,έτοιμοι να τρέξουμε, και γιατί παίζουμε τόσο ενοχλητικά με τα κλειδιά μας λες και δεν ξέρουμε ποιο είναι το κατάλληλο για την πόρτα;

Γιατί μας ανακουφίζει ο πόνος;

Γιατί όταν αγχωνόμαστε,αυτοκαταστρεφομαστε περισσότερο;

Γιατί όσο περνάει ο καιρός νιώθω πιο έντονη νευρικότητα από ποτέ και λησμονω ολοενα και πιο πολύ την απόλυτη ελευθερία..

Γιατί λησμονω ολοενα και πιο πολύ,σαν μάνα που έχει καιρό να δει το παιδί της,

την μέρα που θα σταματήσω να τρωω μανιωδώς τα νύχια μου,να δαγκώνω τα χείλη μου,να ξυνω τις πληγές μου,να τραβάω τα μαλλιά μου,να κουνάω τα πόδια μου σαν να ναι κομπρεσέρ και να παίζω μα τα κλειδιά μου.

Την μέρα που θα φάω όλο μου το φαι,θα αγαπήσω εμένα,θα αποβάλλω το άγχος και το μίσος,θα αρχίσω να περπατάω με έναν αερα ελευθερίας και ασφάλειας.

Ασφαλειας πως όλα θα πάνε καλα.

Και ελευθερίας,πως αν δεν πάνε,δεν πειράζει και τόσο τελικά.

[autokatastrofarw]

2020

Σε 5 μεριτσες εφυγε και το '19. Νταξ η κουραση και η απογοητευση μου ειναι απεριγραπτες. Μην σας ζαλιζω μαυτα. Ειναι η στιγμη που ολοι καθομαστε και σκεφτομαστε τους στοχους και τις ευχες μας για το νεο ετος. Αν με ρωτησεις θα σου πω ή κλαιν ή δεν ξερω. Οντως ποτε δεν ειχα κατσει να σκεφτω γιατι παντα πηγαινα φλου με το μοτο "οτι ειναι να γινει θα γινει". Φετος λοιπον καταλαβα οτι αυτο το μοτο δεν ισχυει και ειναι με πολλες εννοιες λαθος. Δεν μπορεις να περιμενεις να ερθει μονη της η ευτυχια και μετα να απογοητευεσαι επειδη δεν ηρθε. Ουτε μονοκεροι ευτυχιας υπαρχουν ουτε ξωτικα που κλανουν λεφτα και δωρα ουτε συννεφακια απο μαλλι της γριας. Σκεψου τι ειναι ευτυχια για σενα. Πχ για μενα ειναι αγαπη. Η πραγματικη ανιδιοτελης αγαπη ομως. Τι εννοω; Μια αγκαλια χωρις λογο. Ενα πως εισαι χωρις λογο. Ενα φιλι χωρις λογο. Ενα δωρο χωρις λογο. Ενα "Σαγαπω" χωρις λογο. Δεν μπορεις να χωρεσεις στην αγαπη λογους και εγωισμους γιαυτο μαρεσει τοσο πολυ. Οποτε για τη νεα χρονια ευχομαι να βρω τη δυναμη να μαζεψω οση αγαπη μπορω και να τη μοιραζω γενναιοδωρα σε ολους. Να εχω τοσο θετικα βαιμπς που οποιος καθεται διπλα μου να νιωθει υπεροχα. Το χαμογελο των αλλων θα ειναι πηγη της δυναμης μου. Της τρελας που παντα ειχα αλλα αυτ�� τη χρονια θαφτηκε πισω απο μαυριλα. Αλλες μικροευχες ειναι να κανω περηφανους τους γονεις μου. Παντα το ηθελα. Παντα θα το θελω. Ευχομαι επισης να συνεχισω να κανω παρεα με τους ηδη υπαρχοντες φιλους μου και να μην με παρατησουν νομιζοντας πως ειμαι τρελη η κριντζιαρα. Τελος, θα ηθελα να βρω καποιον που να με κανει να πιστεψω στον ερωτα. Τοσο απλο τοσο περιπλοκο. Σε εσας που το διαβαζετε θα σας ευχηθω να βρειτε την αγαπη και την ουσια στα μικρα και απλα πραγματα της ζωης. Τα διαμαντια μεστη μαυριλα βρισκονται. Επισης να προσπαθειτε καθε μερα για εσας. Να ξεπερνατε τα ορια σας. Να μαθαινετε ολοενα και πιο πολυ τη δυναμη που κρυβεται μεσα σας. Να κανετε τη ζωη σας αληθινη και να φοβαστε να περασετε μια μερα χωρις να την εχετε ζησει στο 100%. Μπορει να ακουγεται υπερβολικο αλλα ναι. Η ζωη προχωραει πιο γρηγορα αποτι τρωω παστες. Και πιστεψτεμε τις τρωω πολυ γρηγορα. Ευχομαι τα καλυτερα (αν και ο πρωην μου τα εχει ηδη χασει). Φιλαακια στα μουτρακια. ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΖΩΑ

[mariamarakimariw]

Μαμα

Μαμα προσπαθω να γινω καλυτερη

Ναι μαμα διαβαζω.

Ναι μαμα προσεχω

Ναι μαμα τρωω

Ναι μαμα ποναω

Ποναω

Ποναω

Ποναω...

Όχι μαμα δεν ποναω σωματικά

Όχι μαμα δεν ειμαι αρρωστη

Μαμα δεν το βλεπεις πως ποναω;

Με πονεσαν αυτοι.

Δεν το βλεπεις;

Μαμα θελω να πεθάνω

Μαμα..

Μαμα..

Μαμα κοιταξε με

Οχι..

Όχι μην με αφησεις μονη

Μαμα

Μαμα;;;

[...]

Μαμα προσπαθω να γινω καλυτερη

Σ'αγαπάω

| Σε αυτους που τους λειπει το χάδι της|