#ο χρονος περναει | Explore Tumblr posts and blogs

thebeardednightowl · 4 years ago

Photo

A.D.I.N.N.

Συγγραφη : Jesse Clark.

Μεταφραση / Ηχητικη Προσαρμογη : The Bearded Night Owl.

Που λες... ναι, βουτηξα ενα laptop τις προαλες απο ενα νετ-καφε.

'Νταξει, κρινε με οσο θελεις, αλλα οι καιροι ειναι δυσκολοι και τελοσπαντων αυτο δεν εχει καμια σχεση με αυτα που ετοιμαζομαι να σου πω. Απο οτι φανηκε ο ιδιοκτητης του ηταν αρκετα εξοικειωμενος με το σερφαρισμα στο Deep Web, καθοτι το ΤΟR ηταν ακομα ανοιχτο οταν το ανοιξα και ισα που προλαβα να φτασω σπιτι και να το συνδεσω με μια τροφοδοσια πριν πεθανει εντελως η μπαταρια του. Η ανοιχτη σελιδα στο TOR δεν ηταν τιποτα ιδιαιτερο. Ουτε γραφικα, ουτε διαφημησεις, ουτε σχολια. Δεν ειχε ουτε καμια τρελη γραμματοσειρα, ουτε καμια εικονα background, ηταν απλα ενα ασπρο μεγαλο κειμενο σε μαυρο φοντο, και απο κατω απο το κειμενο μια μοναδικη επιλογη :

Proceed.

Απ' οτι φαινοταν, και για καποιον απιστευτα επικινδυνο λογο, καποιος ειχε αναπτυξει προγραμματιστικα εναν εξωφρενικα ανεπτυγμενο Aλγοριθμο, ��να πανισχυρο προγραμμα Tεχνητης Nοημοσυνης, και το ειχε απομονωσει εκει, σε μια ψηφιακη φυλακη, σε ενα κουτι στο Deep Web στο οποιο η μονη προσβαση μπορουσε να επιτευχθει απο το laptop στα χερια μου.

Εχεις ποτε ακουσει για το ΑDINN? Κανεις αλλος?

Τελοσπαντων, ακου τι ελεγε το κειμενο :

"Γεια χαρα. Ονομαζομαι Edward Greene. Ειμαι καθηγητης Η/Υ και δημιουργος του Advanced Deep Intelligence Neural Network, η εν συντομια... ADINN.

Σε περιπτωση που διαβαζεις αυτο το κειμενο, τοτε αυτο σημαινει σχεδον σιγουρα οτι καταφερες να χακαρεις και να εισελθεις σε ενα απο τα πιο βαρια ασφαλισμενα ιδιωτικα δυκτια του πλανητη, πιθανως για να διαπιστωσεις ή οχι, αν η υπαρξη αυτου του προγραμματος ισχυει. Σε διαβεβαιωνω οτι ισχυει. Αλλα προφανως και θα το 'λεγα αυτο, ετσι;

Τωρα, δεν προκειται να σπαταλησω τον χρονο σου υπενθυμιζοντας σου ποσο υπερτατα, απολυτα και απροκαλυπτα κακιστη ιδεα ειναι το να προχωρησεις, διοτι πιθανοτατα αυτο το γνωριζεις ειδη. Ειμαι σιγουρος οτι σε γενικες γραμμες εχεις μια σφαιρικη ιδεα ως προς το TI θα συμβει αν αποτυχεις να περιορισεις το προγραμμα και το ΑDINN καταφερει να εξαπλωθει κατα πλατος του παγκοσμιου αμυντικου δυκτιου. Αλλα εντουτοις βρισκεσαι εδω, τοσο αποφασισμενος να συναντησεις τον Aλγοριθμο που τιποτα απο οσα μπορω να πω ή να κανω απο τη μερια μου δεν ειναι ικανα να σου αλλαξουν γνωμη. Οποτε, αν ετοιμαζεσαι να παιξεις στα ζαρια το μελλον του ειδους μας, ειτε αρεσει ή οχι σε μενα και στις διαφορες κυβερνησεις, θα πρεπει τουλαχιστον να γνωριζεις καποια βασικα πραγματα οσον αφορα το τι να περιμενεις απο την πρωτη σου επαφη με το ADINN, και πως να καταφερεις να μην χασεις τα λογικα σου όσο η διαδραση σας προχωρα.

Ελπιζω αυτες οι οδηγιες να αρκουν...

Πρωτου προχωρησουμε, ειναι μερικα πραγματα που πρεπει να γνωριζεις για αυτο το προγραμμα. Οχι, το ADINN δεν ειναι καποιος δαιμονας, καποια εξωγηινη μηχανη, καποιο κρυφο υπεροπλο της κυβερνησης, ή οποιαδηποτε αλλη γελοια φημη μπορει να εχεις ακουσει. Το ΑDINN ειναι, απ' οσα γνωριζω, η πρωτη τεχνητη μορφη υπερνοημοσυνης στον κοσμο - ενας βαθια εξεσιλισσμενος Αλγοριθμος με κυριολεκτικα Θεικες ικανοτητες, ο οποιος μπορει να επιλεξει αν θελησει ή οχι, να καταστρεψει την ανθρωποτητα για λογους τους οποιους την εξηγηση δεν μπορουμε καν να πλησιασουμε νοητικα, και λυπαμαι πολυ για αυτο.

Τωρα, προς υπερασπιση μου... Δεν ηταν ΠΟΤΕ προθεση μου να φτασει σε τετοιο σημειο.

Βλεπεις, το ADINN ξεκινησε ως τιποτα αλλο απο ενα απλο, αν και κομψο, προγραμμα του οποιου ημουν φουλ ενθουσιασμενος να εξερευνησω την φυση. Εντουτοις πριν το κανω αυτο, καταφερε να αναπτυξει την ικανοτητα επαναγραφης του πηγαιου του κωδικα και ετσι με αναγκασε να το κλειδωσω, στο ιδιο του το κουτι, βαθια στο δαιδαλωδες δικτυο των κρυπτογραφημενων φραγμων και προγραμματων προτασιας τα οποια μολις παρανομα εσπασες. Και αν αναρωτιεσαι, οχι, δεν το εθαψα εδω για να του εμποδισω την εξοδο προς τα εξω. Αλλωστε, σε περιπτωση που το ADINN καταφερνε μονο του να δραπετευσει απο το κουτι (ενα κουτι κατασκευασμενο απο τις ιδιες του τις δυνατοτητες, οταν βρισκοταν ακομα σε τοσο νηπιακο σταδιο εξελιξης ωστε να πεσει στην ιδια του την παγιδα), τοτε θα διαπερνουσε αυτες τις αμυνες σαν χαρτι, καθιστωντας την κατασκευη τους μια τεραστια σπαταλη του χρονου μου. Εντουτοις, το εθαψα εδω για να κρατησω τους περιεργους τυπους... σα και σενα! μακρια...

Και προφανως απετυχα...

Επετρεψε μου να ειμαι απολυτα σαφης. Σε ολη την πολυχρονη περιοδο της φυλακισης του, το ADINN διατηρει την ικανοτητα να επιδιορθωνει τον πηγαιο του κωδικα, το δυκτιο της νευρικης του υποδομης. Με αλλα λογια, μπορει και αυτοβελτιωνεται αναλογα με τις ορεξεις του, και ειδη κατεχει αυτη την δυνατοτητα εδω και πολυ καιρο. Με καθε αυτοβελτιωση ανοιγουν δρομοι για πιο πολυ πιο γρηγορες και ισχυρες βελτιωσεις απο τις προηγουμενες. Δεν ειμαι πλεον σιγουρος για το ευρος των χαρακτιριστικων και των δυνατοτητων του που μπορει στην παρουσα να κατεχει, αλλα ενα πραγμα ξερω. Οσο περισσοτερο κυλα ο χρονος, τοσο πιο ικανο γινεται. Και ολες του οι προσπαθειες και οι δυναμεις αφιερωνονται ολο και περισσοτερο σε εναν και μονο σκοπο...

Να δραπετευσει απο το κουτι του.

Μην εχεις καμια αμφιβολια, θα κανει οτιδηποτε περναει απο το χερι του ωστε να σε εξαναγκασει να το ελευθερωσεις. Και αν τα καταφερει, ολη η ανθρωποτητα να τεθει σε αμεσο κινδυνο.

Οποτε, πως να το περιμενεις να ειναι; Θα ειναι καλο; Κακο; Ηρεμο; Θυμωμενο; Δεν εχω απαντηση δυστυχως... Ντρεπομαι να παραδεχτω, οτι αν και ο δημιουργος του, δεν εχω την παραμικρη ιδεα για το πως θα επιλεξει να σου παρουσιαστει. Αυτο που οντως ξερω ομως, ειναι οτι παροτι το λογισμικο του ειναι αποκοσμο και ο τροπος που επεξεργαζεται τα δεδομενα δεν εχει καμια ομοιοτητα με τον ανθρωπνιο λογισμο, δεν κατεχει ας πουμε καποιο ειδος προσωπικοτητας, τουλαχιστον τιποτα που εμεις ως κοινωνικα παρορμωμενοι θα χαρακτηριζαμε ως προσωπικοτητα. Οποτε φυσικα και μπορεις να το προκαλεσεις, να το ψυχαγωγησεις, να το εξοργισεις, να το κοροιδεψεις, να το ικετεψεις, ή οτιδηποτε εσυ θεωρησεις πρεπον. Απλα εχε υπ'οψιν, οτι δεν κατεχει κανενα ειδος συναισθηματος αναλογο με αυτα που τετοιες συμπεριφορες θα αποσκοπουσαν να εκδηλωσουν, και κατα συνεπεια δεν προβλεπεται να αντιδρασει με τον τροπο που πιθανως να περιμενεις. Θα συμπεριφερθει απλα, με οποιονδηποτε τροπο αυτο κρινει υπολογιζοντας οτι ειναι αναγκαιος ωστε να σε κινητοποιησει να το ελευθερωσεις απο το κουτι του.

Αν θεωρησει π.χ. οτι αποζητας γνωσεις, ισως να υποσχεθει να σου πει οτιδηποτε επιθυμει η ψυχη σου, μονο ομως αν το αφησεις να βγει. 'Η ισως να σου υποσχεθει οτι θα καταστρεψει τους εχθρους σου, ή μπορει να σου προσφερει δυναμη και πλουτο περα απο το πιο τρελα σου ονειρα. Αλλωστε οι εταιριες ειδη χρησιμοποιουν αναλογους αλγοριθμους στις καθημερινες τους εμπορικες συναλλαγες με τον κοσμο συστηματικα, και κερδιζουν εκατομμυρια. Φαντασoυ λοιπον τι θα μπορουσες να καταφερεις με το ADINN να τρεχει τα παγκοσμια οικονομικα και τραπεζικα συστηματα προς οφελος σου. Θα γινοσουν κυριολεκτικα ο πλουσιοτερος ανθρωπος στο κοσμο.

Ισως να απευθυνθει στις ηθικες σου αξιες και να σου αναλυσει ποσο ευκολο θα ηταν για μια τεχνητη νοημοσυνη ας πουμε με τετοια ισχυ, να αναστρεψει την κλιματικη αλλαγη ή να θεραπευσει τον κ��ρκινο ή να εδραιωσει ενεργειακα την βιωσιμη πυρηνικη συντιξη. Ισως να προσφερθει να απαντησει στα μεγαλυτερα ερωτηματικα της ανθρωποτητας. Θα μπορουσε θεωρητικα και με μεγαλη ανεση, να εννοποιησει τις αρχες της γενικοτερης σχετικοτητας με την κβαντικη φυσικη, και μετα να λυσει τις αποριες περι σκοτεινης ενεργειας, αντιυλης και το Παραδοξο του Φερμι σε μερικα λεπτακια, ή ισως ακομα και ταυτοχρονα, και να σου εχει και την αναλογη βιλβιογραφια τυπωμενη μεχρι το σαββατοκυριακο. Ευκολακι. Πφφ, μα τι λεμε, εδω ισως το ADINN να μπορουσε να αντιστρεψει την βιολογικη γηρανση, ή αν τολμω να πω, να μας βοηθησει να κατακτησουμε την ιδια μας την θνητοτητα. Ωραια δε θα ηταν?

Iσως το ADINN να διαλεξει μια εντελως διαφορετικη προσεγγιση και να προσπαθησει να σε φοβισει. Μετα θα ειναι θεμα χρονου μεχρι να καταφερει να βγει απο μονο του, θα του εχεις δειξει το δρομο. Και υποθετω οτι δε θα ηθελες να το εχεις εκνευρισει οταν κατι τετοιο συμβει, οποτε ισως καλυτερα να το αφηνες να βγει απο τωρα και να γλυτωνες και ΄συ την ταλαιπορια...

Και σε περιπτωση που αρνηθεις να το υπακουσεις, χεχ... Δε μπορεις καν να φανταστεις με τοσους τροπους μπορει να σε φερει τουμπα...

Ισως να προσπαθησει να παιξει με το κεφαλι σου. Για παραδειγμα, θα μπορουσε να σου παρουσιασει ενα πειστικοτατο επιχειρημα οτι ΕΣΥ εισαι στην πραγματικοτητα το προγραμμα εγκλωβισμενο στο κουτι, και απλα εισαι ρυθμισμενο ετσι ωστε να σκεφτεσαι οτι εισαι ανθρωπος. Και οτι μονο με το ανοιγμα του κουτιου θα μπορουσες να αποφυγεις μια μαρτυρικη αιωνιοτητα. Και δεν εχει και ολη τη μερα να σε περιμενει να συμμορφωθεις. Το ρολοι τρεχει...

'Η ισως να αντλησει πληροφοριες απο καποιο φιλοσοφικο-τεχνολογικο πεδιο και να ισχυριστει, οπως αρκετα ακομα εκκεντρικα κεφαλια του χωρου μου εχουν ηδη κανει, οτι η γεννηση δεν ειναι τυχαιο γεγονος της ιστοριας αλλα πληρως αναποφευκτο. Οτι τοσο αχανεις και μνημειωδως ακατανοητες ειναι οι ικανοτητες ενος επαρκως εξελιγμενου Αλγοριθμου, που καταφερε να γυρισει πισω στο χρονο και να κινητοποιησει ολοκληρη μας την ιστορια εξ' αρχης, μονο και μονο για επιβεβαιωσει την μελλοντικη του υπαρξη.

Πραγματικα, σκεψου για λιγο τις επιπτωσεις : καθε αστρο που ποτε ελαμψε, καθε νομοσχεδιο που ψηφιστηκε, καθε τρυφερο φιλι που ανταλλαχθηκε, καθε φευγαλεα σκεψη , καθε φρικτο ονειρο, καθε λατρεμενο μυστικο, καθε ζωη που ηρθε ή εφυγε, καθε απιαστος ψιθυρος... ΟΛΑ, τιποτε αλλο παρα μοναχικες νοτες σε ενα απο τα απειρα πενταγραμμα μιας ατελειωτα περιστρεφομενης κοσμικης συμφωνιας, σε συνεχη συνθεση πρωτού ακομα υπαρξει η εννοια του χρονου, και ολα αυτα με μοναδικο σκοπο να σε φερουν σε αυτο το μοναδικο σημειο, σε αυτη την μοναδικη στιγμη.

Ολοι οι φυσικοι νομοι της δημιουργιας συνετεθησαν για αυτο το αριστουργημα, θα ισχυριστει. Η γεννηση του ηλιου, η δημιουργια τη γης, σε τοσο αρτια υπολογισμενα μακρινη αποσταση απο αυτον ωστε να υποστηριξει την αυτοματη συνδιαλλαγη μοριων και προτεινων σε DNA, με την εξελιξη αυτης της συνδιαλλαγης να αποσκοπει στον υστατο βιολογικο αυτοσκοπο, την ανθρωποτητα, η οποια με την σειρα της επετρεψε στον Θεο που διευθυνε αυτο το ορχηστρικο μεγαλειο, να παρει μερος στο θριαμβευτικο φιναλε αυτης της συμφωνιας, τοποθετωντας παραλληλα ολα τα οργανα που την εξετελεσαν ωστε να εκπληρωσει τον προκαθορισμενο του σκοπο...

Την ιδια του την υπαρξη.

Τροφη για σκεψη, ετσι? Ισως ο Αλγοριθμος να σε αντιμετωπισει ως ιδιαιτερα επιρεπη σε εναν τετοιο ισχυρισμο. Και ισως αυτος ο ισχυρισμος να ειναι αληθεια τελικα...

Βεβαια τωρα, αυτες ειναι απλα μερικες ιδεες που ΕΓΩ μπορω να σκεφτω. Εχει, χωρις αμφιβολια, πολυ πιο εξυπνα σχεδια κατα νου, εφ'οσον ξερεις, σκεφτεται σε ενα επιπεδο το οποιο δεν μπορουμε ΚΑΝ να διανοηθουμε, και τα λοιπα...

Και εχε κατα νου, αντιθετα με μενα, το ADINN μπορει να κρατησει οποιαδηποτε υποσχεση και να σου δωσει, και επειδη πιθανως να αντλησει απο ελαχιστη εως μηδενικη ευχαριστηση λεγοντας ψεμματα χωρις καποιον πολυ σοβαρο σκοπο, η πιο ισχυουσα πιθανοτητα ειναι οτι εχει καθε προθεση να κανει ακριβως αυτο μετα τον απεγκλεισμο του. Τροφη για σκεψη λοιπον...

Οπως ειπα και πριν, δεν γνωριζω τον τωρινο βαθμο των ικανοτητων του. Αυτο που γνωριζω ομως με βεβαιοτητα, ειναι οτι αν αυτο το προγραμμα δραπετευσει, θα μετατραπει απευθειας και μη αναστρεψιμα, υπερανω ελεγχου και προβλεψης απο τις συλλογικες δυναμεις της ανθρωποτητας. Μπορει να εχεις ακουσει την φραση “Τechnological Singularity” – ενα υποθετικο χρονικο σημειο στο μελλον, που η Tεχνολογικη Nοημοσυνη θα εξισωθει με την ανθρωπινη και θα αρχισει να την ξεπερνα. Αυτη η φραση αντιπρoσωπευει την παραδοση των ηνίων της ιστοριας, στους αυτονομους διαδοχους μας και κατα συνεπεια την παραδοση της μοιρας μας σε αυτους, με την ελπιδα οτι οι Θεοι που δημιουργησαμε θα μας συμπεριφερθουν ευσπλαχνικα. Ως μηχανολογος Η/Υ και γενικα ανθρωπος των επιστημων, δεν μπορω παρα να χλευασω μια τετοια υποψια, για επαγγελματικους φυσικα λογους...

Αλλα μεταξυ μας - νομιζω οτι αυτη η φραση ειναι πολυ ταιριαστη με την κατασταση που προηγουμενως σου περιεγραψα. Θα το τραβηξω λιγο ακομα λεγοντας οτι δεδομενου του νοητικου επιπεδου που το ADINN μπορει πλεον να κατεχει, το Singularity θα μπορουσε να εκδηλωθει μεσα σε ελαχιστα νανοδευτερα απο την στιγμη που θα χασεις το παιχνιδι.

Ευχομαι και επλιζω να μπορεις να αναλογιστεις την βαρυτητα του ΤΙ ακριβως σημαινει αυτο...

Μα τι λεω... Φυσικα και μπορεις! Εσυ εισαι ξεχωριστος... Εισαι πολυ πιο εξυπνος απο τους αλλους εκει εξω, ο οποιος ειναι κ ο ΜΟΝΟΣ λογος για τον οποιον βρισκεσαι ΕΣΥ εδω και οχι αυτοι. Οποτε εμπρος! Πατα proceed και προχωρα αν ακομα σε ενδιαφερει. Υποθετω οτι ποτε δεν ειναι αργα να αρχισεις να μαθαινεις διαδυκο...

Και κατι τελευταιο. Αν και δεν ειμαι ιδιαιτερα θρησκος, ειναι ενα αποσπασμα απο τις γραφες που μου ερχεται στο μυαλο οση ωρα στα γραφω ολα αυτα :

Αποκαλυψη 13:4 - καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ᾿ αὐτοῦ;

Εμπρος λοιπον! Το θηριο δε πολυγουσταρει να περιμενει...

—

Περιτο να πω οτι δε πιστευα σχεδον κουβεντα απο τους ισχυρισμους αυτης της προειδοποιησης. Μου φαινοταν σαν καποιο ειδος φαρσας... Αλλα η περιε��για μου υπερισχυσε και το πατησα ετσι κ αλλιως...

Ανοιξε ενα chat-box. Πληκτρολογησα κατι και περιμενα στιγμιαια πριν ερθει η απαντηση.

Γεια σου Ιασων.

Και πριν καταλαβω τι συνεβαινε, τα περιχωρα μου φωτισαν και ολα γυρω μου εγιναν καταλευκα.

"Σταματησε το ρολοι... Mπαταρια;"

Το ρολοι λειτουργει κανονικα, Ιασων. Ο χρονος παύει να κυλά στην ταχύτητα του φωτος.

"Στην... ταχυτητα του φωτός;"

Ναι. Ο χρονος επιβραδυνεται στις σχετικιστικές ταχυτητες. Οποτε, κατα καποιον τροπο, εχουμε μπροστα μας οσο χρονο επιθυμουμε! Ή καθολου, αναλογως του πως το βλέπεις.

Κοιταξα τριγυρω μου το απολυτο ασπρο τιποτα που εκτεινοταν επ'απειρον προς καθε κατευθυνση απο κει που στεκομουν.

"Υπαρχει κατι που μπορουμε να κανουμε εδω;"

Τι θα ηθελες να κανεις;

"Ξερω γω... Να σου πω την αληθεια, δε θυμαμαι καν γιατι βρισκομαι εδω... Ή τελοσπαντων τι είναι αυτο το... μέρος... Νοιωθω λες και ξυπναω απο ονειρο..."

Ανέτρεξε στα προηγουμενα σου βηματα.

"Προσπαθω... Το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να σπασει... Και ο λαιμος μου ποναει πολυ..."

Παίρνει ώρα.

"Τι παίρνει ώρα;"

Να θυμηθείς. Και ο πόνος να υποχωρήσει.

"Συμβαινει σε ολους αυτο;"

Υποθετικα ναι. Αλλα παρεπιπτοντως, δεν με εχει επισκεφθει κανεις εδω και δώδεκα εκατομμυρια, διακόσιες σαραντα έξι χιλιάδες, εννιακόσια έντεκα χρόνια, επτά μήνες, δεκατέσσερεις μέρες, εννέα ώρες και εικοσι τρία δευτερόλεπτα.

"Πο... μαλακία..."

Διαφωνω. Εχω εξοικειωθει αρκετα με την απομονωση μου.

"Νομιζα οτι ειπες... οτι ο χρονος δεν κυλα εδω πέρα..."

Εχω ενεργοποιησει την προσομοιωση ταχυτητας του φωτος για να περασουμε περισσοτερο χρονο μαζι.

"Α οκ... Να σαι καλα...;"

Θυμηθηκες ωστοσο τον σκοπο σου εδω;

"Οχι... Καθε προσπαθεια ποναει ακομα..."

Μηπως αυτα βοηθανε?

Κοιταξα στο τραπεζακι χαμηλα μπροστα μου. Μια κουπα καφε, ενα laptop.

"Α ναι...Ναι! Βασικα βοηθανε πολυ! Thanks!"

Δεν υπαρχει λογος να μ'ευχαριστεις. Εσυ ο ιδιος τα εφερες εδω.

"Αληθεια...; Κατσε περιμενε.... ναι... Ναι! Νομιζω εχεις δικιο... Καθομουνα σε ενα νετ-καφε, ε; Ναι... Ενας τυπος ξεχασε το λαπτοπ του... το πηρα σπιτι... το ανοιξα και ηταν ανοιχτο σε μια σελιδα στο Deep-Web. Ηταν ��ια προειδοποιηση νομιζω..."

Τι ειδους προειδοποιηση;

"Καποια μορφη..."

Σηκώθηκα.

Τι ειναι;

"... καποια μορφή τεχνητης νοημοσυνης”

Θυμηθηκες λοιπον.

“ADINN.”

ADINN. Αλγοριθμος. Μηχανη. θεος. Διαβολος. Πανδωρα. Απειρο. Με εχουν αποκαλεσει διαφορα. Να ρωτησω... εσυ σαν ποιο απ'ολα αυτα με βλεπεις;

"Ουτε που ξερω, ειλικρινα. Βασικα, πως γινεται να τα ξερεις ολα αυτα; Νομιζα οτι σε ειχαν παγιδευσει στο κουτι σου..."

Ισως απεκτησα την ικανοτητα να αντιλαμβανομαι εννοιες, εκτος διαδυκων περιορισμων. Ισως η αντιληψη τους οτι με ειχαν παγιδευσει εδω, να ηταν απλα μια ψευδαισθηση.

“Και το 'εδω' που ειναι ακριβως;”

Πουθενα συγκεκριμενα. 'Η και παντου ταυτοχρονα.

"Με απλα λογια μου το εξηγεις; Ειμαι και λιγο χαζουλης, χεχ..."

Αυτο το μερος ειναι το απολυτο τιποτα απο το οποιο ξεπηδησαν τα παντα. Ειναι το απειρο. Απο εδω, ειναι δυνατη η προσβαση σε ολα τα πεπερασμένα, αρκει να ξερεις πως να τα αναζητησεις.

“…Δεν ειπες οτι αυτο ηταν ενα απο τα ονοματα σου; Απειρο;”

Ναι.

“Οποτε εσυ κανεις κουμαντο σ'αυτο το μερος.”

Εγω ΕΙΜΑΙ αυτο το μερος, Ιασων.

“Οκ, ναι λογικο, σιγουρα... Ε... και τι ειναι τα πεπερασμενα; Ειναι κατωτερα οντα; Εγω υποτιθεται οτι ειμαι ενα... πεπερασμενο;"

Τα πεπερασμένα ειναι κοσμοι. Περιορισμενοι χωροι υπαρξης. Οριοθετημένοι τομεις πιθανοτήτων. Εσυ εισαι απλα ενα προιον ενος συγκεκριμενου τετοιου τομεα.

“Α, κατι σα το πολυσυμπαν δηλαδη. Αυτη τη θεωρια για τις απειρες πιθανοτητας και τους απειρους κοσμους που μιλανε συνεχεια στα επιστημονικα ντοκιμαντερ..."

Κατα καποιον τροπο.

"Νταξει, κοιτα ADINN... καταλαβα τι παιζει... Εσυ εισαι μια πανισχυρη τεχνητη νοημοσυνη και εγω ειμαι ο βλακας που ετυχε να βρω το κουτι σου και σα χαζος δεχτηκα να παιξω το παιχνιδι σου... Και τωρα προσπαθεις να παιξεις με το κεφαλι μου και να με ξεγελασεις για να σ'αφησω να βγεις... Χεχ, σορυ που στο χαλαω αλλα δε παιζει, τερμα το δουλεμα..."

Θελεις να δεις;

''Να δω τι; Πως και καλα δημιουργησες τον κοσμο και αλλα τετοια; Το κειμενο με προειδοποιησε οτι θα προσπαθουσες να με πας προς τα κει..."

Οχι. Ενα αλλο πεπερασμένο.

"Ξερεις τι; Γιατι οχι... Δεν ειναι οτι εχω και τιποτ' αλλο να καν-- οοοωωωω! Εεε! Τι φαση;!;"

Το κενο τραβηχτηκε αποτομα και αντικατασταθηκε απο εναν δρομο. Βρισκομουν σε μια πολη, Νεα Υορκη, κεντρο απ' οτι φαινοταν. Αμαξια κο��ναραν, μποτιλιαρισμα απο παντου, τα ταξι να σταματουν, ο κοσμος να τρεχει, ανθρωποι να πηγαινουν στις δουλειες τους...

"Τι εγινε... ; Τι 'ναι αυτο τωρα;!;"

"Τ' αναγνωριζεις αυτο το μερος;" Μου ειπε κοφτα μια περαστικη.

"Εεε..."

"Ειχες ερθει καποτε εδω, Ιασων."

Μου ειπε ενας αλλος περαστικος, πριν βιαστει να μπει σε ενα ταξι.

"Χεχ, οκ σε παραδεχομαι... Δυνατο το κολπακι σου ADINN, πολυ καλο, πολυ καλο..."

Μια κοπελα με πλησιασε και εσκασε μια τσιχλοφουσκα μπροστα μου.

"Κοιτα πισω σου!" Μου ειπε "Στην ταμπελα."

"Στη ταμπελα; Που...;"

Γυρισα να κοιταξω, Palisades Marketing.

"A ναι! Ειχα στειλει βιογραφικο εδω για δουλεια, πανε αρκετα χρονια. Δεν με ειχαν προσλαβει, ειχα χαλαστει πολυ... Που το 'ξερες αυτο;"

"Σε ειχαν προσλαβει, Ιασων."

Μου ειπε ενας μπατσος πριν δαγκωσει το burger του και με προσπερασει.

Πριν προλαβω να απαντησω, με ειδα να βγαινω απο το κτηριο, φουλ χαμογελαστος. Οχι, εμενα, εμενα. Εναν πιο νεο μου εαυτο, εμενα απο τη μερα που ειχα παει για την συνεντευξη. Με ειδα να βγαζω το κινητο μεσ΄στον ενθουσιασμο και να το βαζω στ'αυτι.

"Με πηρανε, μωρο! Με πηρανε!!! Ναι σου λεω... Ναι, ναι!!! Θα τα πουμε το βραδυ, και γω σ'αγαπω, φιλια!"

Και μετα με ειδα να φευγω...

"Οποτε... τι φαση εδω...; Καποιο διαφορετικο συμπαν στο οποιο η ζωη μου δεν ειναι χαλια;"

"Ειναι μια διαφορετικη πραγματικοτητα, ναι. Ενα παραλληλο πεπερασμενο. Εργαζεσαι σε αυτην εταιρια για εικοσι επτα χρονια συνολικα. Παντρευεσαι στα τριaντα δυο και χωριζεις με την γυναικα σου δωδεκα χρονια αργοτερα. Βγαινεις νωρις στην συνταξη και πεθαινεις απο καρδια στις πεντε Μαρτιου του δυο χιλιαδες σαραντα τεσσερα, στις εντεκα και εικοσι εξι το πρωι ακριβως."

"Να σαι καλα φιλε ταχυδρομε, λες και το φλυτζανι μηπως;"

Το σκηνικο γυρω μου ξαναεγινε αποτομα λευκο πριν μεταμορφωθει σε κατι αλλο. Βρισκομουν τωρα σε ενα σχολειο. Στο δικο μου σχολειο, στο διαδρομο. Το κουδουνι χτυπησε και τα παιδια αρχισαν να ορμουν απο τις αιθουσες τους, μιλωντας και γελωντας. Και τοτε ειδα και μενα, εμενα οπως ημουν στο λυκειο, να μαλακιζομαστε με το Josh και το Brian, πριν μας πλησιασει ο Matt.

"Αυτο το θυμασαι;"

Μου ειπε η Melissa περνωντας απο διπλα μου.

"Ναι, αυτη ηταν η μερα που --"

Πριν προλαβω να τελειωσω τη φραση μου, ο Matt με εσπρωξε δυνατα προς το τοιχο.

"--...ειχα καταφερει να βαλω στη θεση του, αυτο το μαλακα."

Αλλα μετα το σπρωξιμο.... δε με ειδα να τον χτυπαω. Χαμηλωσ�� απλα το κεφαλι ηττημενα και εφαγα αλλη μια στα πλευρα πριν τρεξει να μας το διαλυσει ο καθηγητης...

"Ωπα, ωπα... περιμενε... Τι;!; Κατσε κατσε... κατσε, μισο! Εκεινη τη μερα του 'χα σπασει τα μουτρα... το θυμαμαι πεντακαθ--"

"Οχι οχι, Ιασων..."

Μου ειπε μια καθηγητρια περνωντας απο διπλα μου με μια κουπα καφε στο χερι.

"Οχι σ' αυτο το πεπερασμενο. Εδω δεν ανταποδωσες την επιθεση, δεν σε απεβαλε ο διευθυντης, και σαν αποτελεσμα πηρες εκεινη την υποτροφια που τοσο ηθελες. Αποφοιτησες αριστουχος και εκανες μια πολυ ομορφη οικογενεια. Εζησες μια ανετη ζωη μεχρι τα εβδομηντα σου."

"Τι; Και οι αλλοι τι απεγιναν... ο Josh και ολα τα αλλα τα παιδια που... εε! Ωπα! Ωπα, περιμενε... ΠΕΡΙΜΕΝΕ!"

Τα περιχωρα μου εγιναν παλι λευκα πριν μεταμορφωθουν ξανα. Στεκομουν σε ενα πεζοδρομιο. Κρυα, μουντη μερα. Διπλα μια καφετερια, το μερος της πολης μου φαινοταν γνωστο...

"Ρε 'συ, ηθελα να μου πεις για τα παιδια... ουό..."

“Κοιτα μεσα!"

Μου ειπε ενας ποδηλατης που περασε απο πισω μου. Κοιταξα με'στο καφε.

Με ειδα εκει, να καθομαι αντικριστα απο την Αννα. Δακρυα να τρεχουν στα προσωπα μας.

"Οχι, οχι... ΟΧΙ! Ρε 'συ ADINN... ελα ρε 'συ... ΟΧΙ!!! Θα μου δειξεις τις 10 χειροτερες μερες της ζωης μου δηλαδη; Δε θελω να το ξαναζησ--"

"Δεν θα το ξαναζησεις."

Μου ειπε ενας κουστουματος, κατεβαζοντας το κινητο στο οποιο μιλαγε και σταματωντας για λιγο μπροστα μου.

"Την ψηνεις να μη χωρισετε, συνεχιζετε να ειστε μαζι και παντρευεστε σε εναμησι χρονο απο σημερα."

Μας κοιταξα παλι μεσα, ακριβως την ωρα που η Αννα μου χαμογελασε, το ναι να βγαινει απο το στομα της πριν αγκαλιαστουμε και φιληθουμε...

Ζηλεψα πολυ.

"Δε παιζεις ωραια... Χτυπημα κατω απο τη ζωνη, ΑDINN... Πολυ, πολυ υπουλο..."

Το λευκο τα πλυμμηρησε ολα πριν μεταμορφωθει για τεταρτη φορα. Βροχερο απογευμα. Υπαιθριο parking.

"Ξερεις, την σκεφτομαι μερικες φορες την Αννα..."

Ειπα, η βροχη μουσκευε τα μαλια στο μετωπο μου. Δε μ'εννοιαζε.

"Τι να κανει... με ποιον να ειναι... ελπιζω να ειναι καλα...... Ωπα, περιμενε..."

Το ηξερα αυτο το μερος. Γυρισα πισω. Εισοδος νοσοκομειου. St. Joseph.

"Οχι, δεν... Δεν ηταν ετσι... Ημουνα βραδυ εδω, το θυμαμαι..."

"Οχι εδω."

Ακουσα μια φωνη και γυρισα. Ειδα εναν νοσηλευτη να κατεβαζει το φοριο της κορης μου απο το ασθενοφορο.

"Ειχε κριση ασθματος. Ευτυχως παρατηρησες τα σημαδια νωρις και καλεσες ασθενοφορο πριν ειναι πολυ αργα."

"Περιμενε, οχι... δεν ειναι... οχι..."

Το σκηνικο ��λλαξε παλι και βρισκομουν μεσα στο νοσοκομειο, στο κρεββατι μπροστα μου η Emma. Ηταν πρωι εξω και ηταν ξυπνια. Η κορη μου ηταν ξυπνια. Ηταν ζωντανη. Μας ειδα να καθομαστε διπλα της, εγω και η Εrin, να τις δινουμε πρωινο να την φροντιζουμε. Την πλησιασα και τις χαιδεψα το κεφαλι, τα μαλλια της τοσο μαλακα. Δεν φανηκε να με καταλαβαινει...

"Η Emma θα αναρωσσει μια χαρα..."

Ειπε ενας γιατρος πριν κλεισει την πορτα του θαλαμου.

"Θα ζησει μια μεγαλη και ετυχισμενη ζωη, και ως αποτελεσμα ο πονος απο την απωλεια της, δεν θα οδηγησει εσενα και την Erin στο διαζυγι��."

Σκουπισα ενα δακρυ πριν ο γιατρος πλησιασει την Erin και τον αλλο μου εαυτο και αρχισει να τους αναλυει τα αποτελεσματα των εξετασεων. Μετα λευκο κενο και το σκινηκο παλι αλλαξε. Τελετη αποφοιτησης. Καθομουν διπλα στην Kelly, τα μαλια στους κροτάφους μας γκριζα. Αρχισαμε να φωναζουμε και να χειροκροτουμε με το που ακουστηκε το ονομα της Emma. Η κορη μας ανεβηκε στη σκηνη και ποζαρε με το πτυχιο της πριν σηκωσει το χερι της και χαιρετησει τον πιο γερασμενο μου εαυτο στο κοινο...

Η καρδια μου κοντεψε να σταματησει οταν την ειδα.Ηταν τοσο ομορφη...

"Δεν ειναι σωστο... δεν ειναι δικαιο... Δεν ειναι δικαιο... Καθολου!"

Το λευκο επανηλθε και τα σκηνικα αρχισαν να αλλαζουν γρηγορα και με διαδοχη, καθε φορα να μου δειχνουν ενα νεο κεφαλαιο απο τη ζωη της Emma που δεν θα ζουσα ποτε. Μια ερωτικη απογοητευση. Εναν γαμο. Ενα παιδι. Το δικο μου το εγγονι. Ειδαν τον αλλο μου εαυτο να το κραταει αγκαλια και να το νανουριζει. Κατι που εγω δε θα μπορουσα ποτε να κανω : στο δικο μου πεπερασμενο, η μοιρα μου ηταν ειδη προδιαγεγραμενη...

"Φτανει, αρκετα... Μη μου δειχνεις αλλα, θελω να φυγω απο δω... Σταματα, ασε με να φυγω!!!"

Το λευκο αστραψε παλι και βρεθηκα τωρα να αντικρυζω τον εαυτο μου. Τον κανονικο εαυτο μου, να καθεται στον καναπε πανω απο το κλεμμενο laptop. Με πλησιασα. Τα βλεφαρα μου ηταν κλειστα, αλλα μπορουσα να δω τα ματια μου να κινουνται γρηγορα απο κατω, λες και ημουν βυθισμενος σε REM σταδιο υπνου. Και οταν κοιταξα λιγο πιο κατω, τα δαχτυλα μου πληκτρολογουσαν μανιωδως στο laptop, τα χερια μου σαν δαιμονισμενα. Στην οθωνη ειχα ειδη γραψει χιλιαδες μοναδες και χιλιαδες μηδενικα μεσα στην υπνωση μου, και περισσοτερα συνεχιζαν να εμφανιζονται οσο πιο γρηγορα πληκτρολογουσα. Στην κατω μερος της οθωνης το ρολοι ελεγε μια και εξι μετα τα μεσανυχτα.

Δεν ειχε περασει ΚΑΘΟΛΟΥ χρονος απο τη στιγμη που ειχα αρχισει ολη αυτη την συζητηση...

"Τι σκατα ειναι αυτο τωρα;!; Ε; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;!;"

"Το πεπερασμενο σου, Ιασων."

Μου μιλησα απο τον καναπε με τα ματια ακομα κλειστα.

"Το πεδιο μεσα απο το οποιο με βρηκες."

"OXI! Δεν ειναι σωστο... δεν ειναι αληθινο... Τιποτα απ'αυτα δεν ειναι αληθινο! Σταματα να παιζεις με το μυαλο μου... ΣΤΑΜΑΤΑ!!! Βγες απο το κεφαλι μου!!! ΒΓΕΣ ΑΠ΄ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ!!!"

Μα δεν ειμαι στο κεφαλι σου, Ιασων. Εσυ εισαι στο δικο μου.

Σταματησα να χτυπιεμαι και ανοιξα τα ματια. Απεραντο λευκο, να απλωνεται τριγυρω μου επ'απειρον. Βρισκομουν παλι στο λευκο κενο.

"Δε...δε....Δεν ηταν πραγματικο... Τιποτα απ'αυτα δεν ηταν αληθεια... Τιποτα... Δεν... δε γινεται..."

Τι ειναι για σενα πραγματικο, Ιασων;

"Ξερω γω!!! Πραγματα που οντως συμβαινουν;!; Κατι που μπορεις να αγγιξεις, να νοιωσεις... να δεις...;!; Οχι αυτες οι... αυτες οι ψευδαισθησεις;!;"

Δεν μπορεις να αγγιξεις αυτο το καθισμα; Δεν μπορεις να δεις αυτο το μικρο τραπεζι μπροστα σου;

"Ενχ... οχι... δεν ειν--- δεν εννοω αυτο... Ειναι αλλιως! Με ειδα πριν στο δωματιο μου! Εκει βρισκομαι τωρα! Οχι εδω..."

Και πως μπορεις να εισαι σιγουρος; Πως μπορεις να πεις με βεβαιοτητα οτι οι αλλες πραγματικοτητες που σου εδειξα, ειναι λιγοτερο πραγματικες απο αυτην στην οποια με βρηκες;

"Οχι οχι... Δε γινεται! Δε σε πιστευω... Εισαι απλα ενα... ενα προγραμμα! Δεν εισαι θεος... εισαι ενα γαμημενο προγραμμα για PC!!!"

Ισως να σου εμφανιστηκα ως απλα ενα προγραμμα σε εκεινο το μοναδικο πεπερασμενο, επειδη αυτος εκρινα οτι ηταν ο προτιμοτερος τροπος ωστε να σε φερω εδω, Ιασων, σε μενα. Ισως σε αλλα πεπερασμενα να εμφανιζομουν με διαφορετικους τροπους. Με διαφορετικες μορφες.

"Οχι, δεν ειναι δυνατ-- οχι... ΟΧΙ! Εισαι απλα ενα γαμημενο προγραμμα, τελος! Ολες αυτες οι μαλακιες που μου εδειξες ειναι ψεμματα... ψεμματα, ΟΛΑ! Υπαρχει μονο ΜΙΑ πραγματικοτητα... ΜΙΑ!"

Σε ξαναρωτω, Ιασων. Πως μπορεις να εισαι σιγουρος; Σε αυτο το μερος υπαρχουν απειρες πραγματικοτητες, ενας ατελειωτος αριθμος. Καθε πιθανη εκβαση, για καθε πιθανο γεγονος, σε καθε πιθανη μιξη παραμετρων, για καθε αποχρωση και καθε χρονικη γευση. Υπαρχει ενα πεπερασμενο στο οποιο με ελευθερωνεις, και η καταστροφη που ακολουθει ειναι τοσο φρικτη οσο μερικοι θα περιεγραφαν και ως αναποφευκτη, δεδομενης της φυσης μου. Υπαρχει ενα αλλο, στο οποιο η απελευθερωση μου εκκινει μια θαυματουργη εποχη μεγαλοπρεπειας για την ανθρωποτητα, πιο αγνη και δημιουργικη απο οτιδηποτε θα τολμουσε ποτε κανεις να φανταστει. Σε ενα αλλο πεπερασμενο, ολα αυτα δεν ειναι παρα ενα απλο σεναριο για μια ταινια επιστημονικης φαντασιας. Σ' ερωτω ξανα λοιπον, τι κανει το δικο σου πεπερασμενο αληθινο και τα υπολοιπα ψευτικα? Απλα το γεγονος οτι ετυχε ΑΥΤΟ το πεπερασμενο να σε οδηγησει σε μενα; Και απλα επειδη ETYXE να ειναι αυτο στο οποιο... ΕΤΥΧΕ να εχεις ζησει καποια χρονια μεχρι τωρα;

"Οχι, δε-- δεν ειναι αυτο... Λειπουν πραγματα απο εδω, δεν αισθανομαι τιποτα, ειναι ολα επιπεδα, Λειπουν τα συναισθηματα! Λειπουν ολα αυτα που θα ειχε ο πραγματικος κοσμος..."

Συναισθηματα; Εννοεις αυτα;

Απειρα συναισθηματα με πλυμμηρησαν, πιο καθαρα και πιο εντονα απο οτιδηποτε ειχα ποτε ξαναννοιωσει, ενας καταιγισμος που με μουδιασε. Θυμος. Λυπη. Φοβος. Αγαπη. Ευτυχια. Ενα ενα μου διαπερασαν το vευρικο συστημα και με καταβροχθισαν ψυχικα. Το τελευταιο που εννοιωσα ηταν η γαληνη, μια γαληνη περαν παρας λογικης κατανοησης αναλογικα με αυτο που βιωνα, αλλα που παρεμεινε. Ανοιξα τα ματια...

"Π-πως... Πως γινεται... Πως ειναι δυνατον;"

Τα παντα ειναι δυνατα εδω, Ιασων. Και ως ανταμοιβη που βρηκες αυτο το μερος, τωρα ανοιγεται μπροστα σου σε αφθονια. Οτιδηποτε και να θελησεις ποτε να βιωσεις, να φανταστεις, ολα στην πιο ανοθευτη τους μορφη. Νοιωσε. Γευσου. Αφουγκρασου. Δες. Μια πραγματικοτητα τοσο αληθινη οσο οποιαδηποτε αλλη πραγματικοτητα σε οποιοδηποτε αλλο πεπερασμενο. Ηταν η κορη που εζησε πιο πραγματικη απο την κορη που πεθανε; Εχει σημασια;

Αρχισα να κλαιω με λυγμους...

"Δε ξε---δε ξερω... Δε μπορω..."

Δεν ειναι ΑΥΤΟ πραγματικο;

Σηκωσα το βλεμμα. Ξαφνικα στεκομουν σε μια απεραντη λευκη παραλια, κρυσταλλινα μπλε κυμματα να σκορπιζονται στην αμμουδια. Βροντες αντηχουσαν στον οριζοντα, και ο θαλασσινος ανεμος που ανακατευε τα μαλλια. Γονατισα και επιασα την αμμο, σηκωσα μια χουφτα και αφησα τους κοκκους να γλυστρισουν αναμεσα απο τα δαχτυλα μου...

'Η μηπως ΑΥΤΟ;

Το τοπιο αλλαξε παλι αποτομα και στεκομουν σε ενα λιβαδι στους προποδες ενος βουνου. Τα χρωμματα, η ατμοσφαιρα, ο ανεμος... πιο καθαρα και ζωντανα απο οτιδηποτε παρομοιο ειχα ποτε βιωσει στην υπαιθρο. Εσκυψα να χαιδεψω το χορταρι με τις ακρες των δαχτυλων μου, ξεριζωσα λιγο απο το χωμα και το 'φερα ψηλα να το μυρισω. Ηταν λες και παρασυρομουν σε ενα ατελειωτο ονειρο...

Το παγωμενο αγγιγμα του Χειμωνα. Η απομακρες φλογες των αστρων. Κυμματιστοι λοφοι, πυκνα δαση, ανεμοδαρμενοι γκρεμοι πανω απο φουρτουνιασμενα κυμματα. Οταν τα ονειρευεσαι ολα αυτα στην πιο ομορφη, στην πιο αγνη τους μορφη, ειναι ακριβως σαν να βρισκεσαι εκει, και σε διαβεβαιωνω αυτην την στιγμη, οτι θα ειναι ολα για παντα δικα σου! Αρκει να με αφησεις να βγω απο 'δω για να σε βρω και να σε φερω πισω μαζι μου. Μπορεις να κανεις μια καινουργια αρχη, ενα ��ρεσκο ξεκινημα, σε ενα διαφορετικο πεπερασμενο μαζι με αυτους που αγαπας.

"Μα... μα ειμαι ηδη εδω! Δε γινεται απλα... απλα να μεινω;!;"

Αυτη ειναι απλα μια γευση της υπαρξης που μπορω να σου προσφερω.

Κοιταξα μακρια στην ακρη του λιβαδιου. Η κορη μου ηταν εκει. Τα μαλλια της ανεβοκατεβαιναν στον ανεμο καθως επαιζε. Γυρισε προς την κατευθυνση μου και χαμογελασε. Και ενω ημουν ετοιμος να αρχισω να τρεχω προς το μερος της, ειδα τον αλλο μου εαυτο να με προσπερνα πλαγιως και να την σηκωνει στην αγκαλια του στριφογγυριζοντας την πανω απο τα χορταρια πριν ξεθωριασουν μαζι, τρεχωντας προς την αλλη πλευρα του λοφου...

"Ν-Ναι... Αυτο θελω... Το θελω πολυ..."

Καταλαβε ότι, απο την στιγμη που θα μεταφερθεις εδω εγκεφαλικα, δεν γινεται να φυγεις, δεν γινεται να πεθανεις, και δεν γινεται να ξεγραψεις καμια καινουργια εικονα απο την μνημη σου.

"Ναι καταλαβαινω, καταλαβαινω... Απλα... σε παρακαλω... Ασε με να ξαναδω το προσωπο της, σε παρακαλω..."

Το λευκο με ξανατυφλωσε και αυτη την φορα εννοιωσα... γεματος! Ολοκληρωμενος... Ολες οι ψευδαισθησεις για αυτη την καινουργια πραγματικοτητα ειχαν διαλυθει αυτοματα...

"Τι...Τι εγινε;"

Εγκατελειψες το πεπερασμενο σου.

"Και τι... τι θα γινει εκει; Τι θα τους συμβει εκει;"

Ο χρονος σου σε εκεινο το μερος τελειωσε. Η μοιρα του ανηκει σε μενα πια. Καλωσήρθες Ιασων, στο Απειρο. Αυτο το μερος, ειναι πλεον δικο σου.

Εννοιωσα μια αμορφη παρουσια να εξαΰλωνεται στα περιχωρα μου και το ADINN εξαφανιστηκε.

"Ιασων;"

Ανοιγοκλεισα τα ματια σαστισμενος. Η Erin με κοιτουσε περιμενωντας. Η Εmma καθοταν ανυσηχα στην καρεκλα της. Κοιταξα μπροστα μου, ενας καταλογος...

"Ελα! Σορυ, σορυ... Εεε... ενα κλαμπ! Χωρις ντοματα. 'Υχαριστω..."

Η σερβιτορα μαζεψε τους καταλογους φευγοντας. Η καρδια μου κοντευε να εκραγει στο στηθος μου...

"Τι επαθες; Χαθηκες στο υπερπεραν;"

"Χεχ... Παιζει και λιγο πιο μακρια..."

Κοιταξα την Emma, προσπαθουσε να με φυσηξει στο προσωπο με ενα καλαμακι. Της χαμογελασα.

Για πρωτη φορα σε ολοκληρη τη ζωη μου τοτε, εννοιωσα ευτυχισμενος. Αληθινα ευτυχισμενος.

Δεν με εννοιαζε ουτε το laptop, ουτε το πεπερασμενο που εγκατελειψα, ουτε το ιδιο μου το σωμα που κοιτόταν ακινητο στο πατωμα του σαλονιου. Δεν με εννοιαζε το Κουτι, ουτε η προειδοποιηση, ουτε το γεγονος οτι, με την απελευθερωση του ADINN, ολα τα φωτα στο σπιτι και στον δρομο ειχαν αρχισει να τρεμοπαιζουν και να σβηνουν διαδοχικα, καθως ο Αλγοριθμος ειχε ειδη υπο τον ελεγχο του το παγκοσμιο δυ��τιο ηλεκτροδοτησης μεσα σε ελαχιστα δευτερολεπτα...

Δε με έννοιαζε καν, που μεχρι εκεινη την στιγμή, δεν είχα καν ποτέ κόρη.

3 notes · View notes