#μουλειπεις

[xatzifragetiki]

Δεν λέω μαλακίες μου 'χεις λείψει

[not-fu]

Ει

μη κλαις

το ξερω ποναει πολυ

και ξερεις...

Δεν μπορείς να κατανοήσεις

ποσο ακόμα θα πονέσεις

ποσό πληγωνεσαι σε αυτη τη ζωη

συγγνωμη που σε πληγώνω

Αλλα

κάνεις ποτε δεν μας είπε τι πονος υπάρχει..

[dikosouplasma]

Κι στο τέλος τι μένει;

Δυο κουβέντες βιαστικές, ένα χαμόγελο, λόγια που ήθελα να σου πώ αλλά ποτέ δεν τόλμησα κι το αντίο που είπαμε…

Αυτά μένουν…

[anesthesia-iv-xx]

Κρυφές γωνιές της Θεσσαλονίκης

[isyourfavouritegirll]

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει;

Να’ ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι.

Να’ ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι.

Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη.

Bloody Hawk-Ανάγκη να σε δω

[eimaidikimou]

Γενικά όταν δεν μιλάμε περνάω δύσκολες μέρες, μου φταίνε όλοι και όλα. Στην πραγματικότητα το μόνο που φταίει είναι ο εγωισμός σου και τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν.

Καλό σου βράδυ.

[dancingintheemptystreetsatnight]

μου λείπεις πάει να πει μου λείπεις. Τι κρίμα που δεν είμαι ποιήτρια για να σου γράψω κάτι όμορφο. Μου λείπεις. Μου λείπεις. Δεν ήμασταν ποτέ μαζί-μαζί, αλλά πώς αντέχουμε να μαστε και χώρια-χώρια;

[erwteumenh-me-to-xaos]

00:44,25 Νοεμβρίου 2021

Αφού δεν έχω το θάρρος να σου στείλω και να σου ευχηθώ για τα γενέθλια σου,θα στα γράψω εδώ ξέροντας πως δεν θα τα δεις ποτέ.

Χρόνια σου πολλά λοιπόν,καλοκαιρινέ μου έρωτα. Να τα χιλιάσεις,ό,τι επιθυμείς δικό σου. Να χαμογελάς πάντα με αυτό το υπέροχο χαμόγελο που έχεις,μην αφήσεις κανέναν να στο στερήσει.

25 Νοεμβρίου τα γενέθλια σου,25 Ιουνίου γνωριστήκαμε. Ειρωνεία ε;

Μην καθυστερώ άλλο.

Σ'αγαπάω κάργα(που λες και εσύ) και μου λείπεις πολύ.

-Η μεγάλη σου..♡

[monaxikhprigkipisaaa]

Καθόμουν και έβλεπα τις παλιές συνομιλίες μας, άκουσα ένα ηχητικό που μου είχες στείλει παλιά. Πόσο λατρεύω την φωνή σου δεν έχεις ιδέα. Διάβαζα και τι λέγαμε όμως, έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω, ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν μιλούσαμε πολύ, αλλά μου αρκούσε που ήξερα ότι είσαι καλά. Μου έλειψες. Αυτό που πιο πολύ μου έλειψε είναι το πείραγμα που είχαμε. Γελούσες, και όταν γελούσες φωτιζε το μέσα μου. Δεν περίμενα ότι θα πονούσα τόσο όταν θα έφευγες. Αλλά πονάω πολύ χειρότερα από ότι πίστευα.

Σε αγαπάω, να προσέχεις.

[fortizwmpyres]

5 μήνες τώρα η ίδια θλίψη της απώλειας.

Όταν μιλάω για εσένα τα μάτια μου βουρκώνουν. Δεν ξέρω αν είναι απο περηφάνια ή απο λύπη καθώς το κενό καθημερινά μεγαλώνει.

Μου λείπουν τα βράδια που ξύπναγα επειδή με φώναζες γιατί νόμιζες είχε ξημερώσει. Και γω σου φώναζα διότι ήμουν γ λυκείου και θεωρούσα την ξεκούραση το βραδυ σημαντική. Αχ και να ξερα οτι 15 μέρες πριν τις πανελλήνιες θα έφευγες... Αχ και να ξερα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα... Αχ και να ξερα πόσο κενή θα ήταν η ζωή μου... Και μετά; Μετά να σκέφτομαι οτι την ημέρα των γενεθλίων μου..την ημέρα της ενηλικίωσης που περίμενα τόσα χρόνια έπρεπε να την γιορτάσω σε μια εκκλησία για να πω αντίο στην ψυχή σου.. Στα 40 σου.. Και εκεί κατάλαβα οτι περίμενα ένα τίποτα. Μια μέρα κοινή που ποτέ δεν θα ξανά είναι ίδια. Καμία μέρα δεν θα είναι ξανά ίδια.

Κανείς δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει. Ούτε στην καθημερινότητα. Ούτε στις αναμνήσεις. Θα είσαι για πάντα το αποκούμπι μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.. Ο άνθρωπος μου. Μου λείπεις αβάσταχτα ζωή μου.

[thewriterwannabe]

Μια ταινία φαντασίας🌼

Και αφού έγραψα πολύ, για όσα τόλμησα και μη, και κυρίως για όσα δεν τόλμησαν οι άλλοι για μένα, βρίσκω σιγά σιγά τις λέξεις, να γράψω για το τι θα γινόταν αν. Ας πούμε, αν μου τηλεφωνούσες, έστω και αν είναι πια αργά, θα βλέπαμε εκείνη την πολυπόθητη, «ταινία φαντασίας». Ξέχασες; Ή μάλλον θυμάσαι καλά; Το σκηνικό της ίσως να άρχιζε λίγο πιο άβολα από άλλες ταινίες. Θα ερχόμουν να σε βρω, όπου και αν ήσουν, αρκεί να μου έδειχνες ότι το ήθελες και εσυ. Και ναι, ίσως τα πράγματα να ήταν λίγο άβολα μεταξύ μας αρχικά, δεν θα ερωτευόμασταν με τα μάτια όπως στις συνήθεις ταινίες. Άλλωστε, το χαμε κάνει ήδη. Ήμασταν πλέον δυο άγνωστοι, που γνωρίζονταν όμως πολύ καλύτερα από τον καθένα. Ήξερα ακριβώς τα πράγματα που σε στεναχωρούν, που σε φοβίζουν, σε κάνουν να κλαις, και τέλος, αυτά που αγαπάς. Εσύ πάλι, ήξερες ή μάλλον έβλεπες, τον θυμό μου απέναντι σου, ήξερες όσα φοβόμουν, όσα ονειρευόμουν, για όσα είχα κλάψει δυνατά, και τέλος, ότι σε αγάπησα λίγο παραπάνω από όσο αντέχεις. Με πήρες αγκαλιά, και σαν να με έφερες κοντά στο πρόσωπο σου, σαν να τα είχαμε πει όλα χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσουμε αρκετά. Και τότε, ήταν σαν τα χαρτια μου να είχαν το νόημα ακριβώς που τους άρμοζε, σαν να μουν έτοιμη να δω και τη συνέχεια της ταινίας. Κουμπώσαμε σφιχτά, κάτσαμε ώρα αγκαλιά χωρίς κάτι το σαρκικό ανάμεσα μας, όσο και αν μας έλειψε το άγγιγμα, ήταν πολλά παραπάνω από αυτό. Και η «ταινία φαντασίας μας» δεν ξέρω αν έληξε ποτε ή αν θα λήξει, ξέρω ότι είχε πλοκή απρόσμενη. Μάλλον ήταν γιατί είχε να κάνει με δυο ανθρώπους που, μάλλον συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον έστω και για πολύ λίγο, που μάλλον έμειναν χαραγμένοι ο ένας στη μνήμη του άλλου. Ακριβώς γιατί, έζησαν μαζί πράγματα που αξίζει να ζήσει κάποτε κανεις, και όσο και αν προσπάθησαν να το αρνηθούν, έστω για ελαχιστο, άξιζε να υπάρχουν για να συναντηθούνε. Οι φωτογραφίες, και τα όνειρα στο ράφι, οι ταινίες κάθε είδους, που ολοκλήρωσαν και μη, σαν να πνίγονται, κάθε φορά που σμίγουν τα βλέμματα μας στο πλήθος, σαν να μου θυμίζουν κάθε φορά ποσό σ αρεσουν οι αγκαλιές, και ποσό θα ήθελα αποψε να χα μια 🤍

[xatzifragetiki]

...

Θεσσαλονίκη ✨

[arsoblivionalis]

Μου είπε:

-Πως και δεν έχουμε φιληθεί ποτέ;

-Δεν τολμάς. 

Απάντησα

Όμως τολμούσε και με φίλησε.

Και τα χείλη της ήταν ότι πιο απαλό έχω φιλήσει ποτέ.

-Γαμώτο Τ***

Δεν με ξαναφίλησε 

[oneiropola-ma-thlimmenh]

Μου λείπεις απόψε.

´

[koi-no-yokaan]

Ειναι αυτες οι μερες που εισαι κλεισμένος μεσα στο σπιτι και απλα θες να βαλεις τα κλαματα επειδη νιωθεις τοσο μονος...

[eimaidikimou]

Το καλύτερό μου ποστ ήταν γραμμένο για εκείνον. Μου έβγαλε τον καλύτερό μου εαυτό και έφυγε.