#καλύτερη ζωή

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Λίγες μέρες αφότου απάντησα εκείνο το πολλ για τις ελιές και ξαφνικά σαν από μαγεία επικαλέσθηκα να πάω στο χωριό για μάζεμα.

Anyway αυτή είναι η αίτησή μου για με δεχτείτε στην αδελφότητα της ελαιοπαραγωγής 🙏 Please condider me μαθαίνω γρήγορα

One of us, one of us ‼️‼️ σου εύχομαι καλό κουράγιο, είναι βρώμικη και κουραστική δουλειά αλλά ταυτόχρονα τολμώ να πω και ευχάριστη;;;; Οι δικοί μου φέτος τις μαζέψανε χωρίς εμένα και το έχω πάρει σχεδόν προσωπικά ριπ 😔

[0cean--soul]

Πλέον σε βλέπω να ζεις την καλύτερη σου ζωή Αφού κατέστρεψες την δική μου πρώτα Και τώρα δεν μπορώ με τίποτα να την φτιάξω πάλι

[loulouditouheimona]

Απόρριψη δεν είναι μόνο το να μη θέλει κάποιος να είναι μαζί σου και να σου λέει ότι δεν έχει αισθήματα για σένα. Μάλιστα, από όλες τις απορρίψεις αυτή είναι η καλύτερη και η πιο ειλικρινής.

Σκέψου το!

Απόρριψη είναι και το να είσαι η δεύτερη επιλογή στη ζωή κάποιου που θέλει να είναι με άλλην και σου ζητά να είσαι η καβάτζα του όποτε τον βολεύει. Δες τις πράξεις, μέτρα τις απουσίες.

Απόρριψη είναι να μένει κάποιος μαζί σου επειδή βολεύτηκε, ενώ ο έρωτας έχει χαθεί προ πολλού.

Απόρριψη είναι και το να σε απατάει αλλά να μην φεύγει και ενώ το υποψιάζεσαι να σε βγάζει τρελή για να μη χάσει όσα έχει μαζί σου, σπίτι, οικογένεια, λεφτά.

Απόρριψη είναι και το να σου φέρεται άσχημα. Να μη σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου. Να ασκεί πάνω σου σωματική ή ψυχολογική βία για να σε αποδυναμώσει και να μπορεί να σε ελέγχει.

Η απόρριψη δε λέγεται πάντα. Φαίνεται όμως, την νιώθεις στο πετσί σου. Για πόσο καιρό ακόμη, ενώ πονάς, θα προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει;

[statherhsunarthsh]

Ερωτήσεις

1. Τι θα ήθελες οπωσδήποτε να ξέρω για σένα;

2. Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έκανες πρόσφατα;

3. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ;

4. Ποιο ταξίδι σου έχει μείνει αξέχαστο;

5. Ποιο είναι το καλύτερο κοπλιμέντο που σου έχουν κάνει;

6. Ποιο άτομο πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει βαθιά τη ζωή σου;

7. Ακολουθείς κάποια ρουτίνα όταν ξυπνάς ή πριν κοιμηθείς;

8. Έχεις συνδεθεί ποτέ τόσο στενά με κάποιο κατοικίδιο που είχες ώστε να πονέσεις πολύ όταν το έχασες;

9. Αν έχεις χρόνο θέλεις να μάθεις μία ακόμη ξένη γλώσσα; Και ποια είναι αυτή;

10. Ποιο είναι το αγαπημένο σου ρητό;

11. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

12. Πώς θα ήθελες να ζεις σε δέκα χρόνια από τώρα;

13. Τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία;

14. Πώς ξεπερνάς την αποτυχία;

15. Ποιο είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που σου έχει συμβεί;

16. Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο που θα ήθελες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;

17. Ποιο λάθος σου σού έχει δώσει το καλύτερο μάθημα ζωής;

18. Για ποιο πράγμα που έχεις καταφέρει νιώθεις πραγματικά περήφανος/περήφανη;

19. Πόσο έχουν αλλάξει οι στόχοι σου από παλιότερα;

20. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τρόπος για να περάσεις το ρεπό;

21. Τι είδους μουσική σου αρέσει;

22. Ποιο είναι το επόμενο μέρος στη λίστα των ταξιδιών σου και γιατί;

23. Ποια είναι τα χόμπι σου και πώς ασχολήθηκες με αυτά;

24. Ποια ήταν η αγαπημένη σου ηλικία όταν μεγάλωνες;

25. Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που διάβασες;

26. Θα έλεγες ότι είσαι περισσότερο εξωστρεφής ή εσωστρεφής;

27. Ποια ήταν η τελευταία τηλεοπτική σειρά που παρακολούθησες;

28. Σου αρέσουν τα podcasts ή ακούς μόνο μουσική;

29. Έχεις κάποια αγαπημένη γιορτή;

30. Αν μπορούσες να τρως μόνο ένα φαγητό για το υπόλοιπο της ζωής σου, ποιο θα ήταν αυτό;

31.Σου αρέσει να πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή προτιμάς να τον βλέπεις ταινίες στο σπίτι;

32. Ποια είναι η ένοχη απόλαυσή σου;

33. Πόσο χρονών ήσουν όταν ερωτεύτηκες για πρώτη φορά κάποιον διάσημο και ποιον;

34. Ποιο είναι ένα πράγμα που μπορεί να κάνει τη μέρα σου αμέσως καλύτερη;

35. Έχεις κάποιο απωθημένο;

36. Ποιο γεύμα είναι το αγαπημένο σου: το πρωινό, το μεσημεριανό ή το βραδινό;

37. Ποιο τραγούδι σε ξεσηκώνει πάντα;

38. Ποια δραστηριότητα σε ηρεμεί αμέσως;

39. Ιδανικά, πώς θα περνούσες τα γενέθλιά σου;

40. Τι κάνεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής σου προς/από τη δουλειά;

41. Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή και γιατί;

42. Ποια είναι η εφαρμογή του τηλεφώνου που χρησιμοποιείς περισσότερο;

43. Προτιμάς να μαγειρεύεις ή να παραγγέλνεις;

44. Ποιο είναι το αγαπημένο σου επιτραπέζιο παιχνίδι;

45. Πώς πίνεις τον καφέ σου;

46. Ποιο είναι το πιο πολύτιμο αγαθό σου και γιατί;

47. Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν κέρδιζες πολλά λεφτά;

48. Πώς σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου μόνος σου;

49. Ποια είναι η καλύτερη συναυλία στην οποία έχεις πάει;

50. Έχεις κάποιο αγαπημένο είδος άσκησης;

51. Για ποια πράγματα είσαι παθιασμένος;

52. Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος ταινιών

53. Ποιο είναι το χειρότερο δώρο που έχεις λάβει και τι έκανες γι’ αυτό;

54. Ποιος ή τι δεν παραλείπει ποτέ να σε κάνει να γελάς;

55. Σου αρέσουν οι ομαδικές δραστηριότητες ή προτιμάς να κάνεις πράγματα μόνος σου;

56. Ποιο είναι το ιδανικό σου πρώτο ραντεβού;

57. Κάνεις συλλογή από κάτι;

58. Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που έχεις λάβει και γιατί;

59. Ποιο είναι το αγαπημένο σου podcast;

60. Είσαι ερωτευμένος/η;

[feggaroneira]

«Οποίος αγαπά, περιμενει και παλεύει» μου ειπε κάποτε μια παιδική μου φιλη.

«Γιατί η αναμονή είναι καλύτερη από την εύκολη αποφυγή».

«Γιατί η πάλη είναι καλύτερη από την ακινησία».

«Και η ζωή δεν είναι ακινησία.»

«Γιατι αγαπας. Και όταν αγαπάς περιμένεις και παλεύεις».

Περιμένεις.

Παλεύεις.

Η αληθινή αγαπη φαινεται από το ποσό διατεθημένος είσαι να παλέψεις για αυτήν.

Αν δεν παλέψεις ούτε λίγο και αφήσεις τον εγωισμό να σε συνεπάρει τότε δεν πρόκειται για αληθινή αγαπη.

Γιατι η αγάπη δεν κοιτα εγωισμούς.

Χρειαζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Γιατι αν δεν υπάρχουν, τότε δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε αληθινή αγαπη.

Αλλά μια φτιαχτή ιδεα αγάπης.

Κι η αγαπη χρειάζεται συγχώρεση.

Όχι μίσος και ζήλο.

Όχι χειραγώγηση και απαξίωση.

Χρειάζεται να σκεφτεσαι και τις δυο πλευρές.

Να προσπαθείς.

Να ακους εσένα.

Την καρδια σου.

Αλλά και τον Άλλον δίπλα σου.

Να μην κλείνεις τα αυτιά σου.

Να ακους.

Να μην ακους τους γύρω.

Να μην φτιάχνεις σενάρια προσπαθοντας να αποδείξεις πως σε όλα έχεις δίκιο.

Να ακους εσάς.

Να ακούτε εσάς.

Γιατί στην αληθινή αγαπη μόνο εσείς, οι καρδιές σας, έχουν σημασια.

Και αν αγαπάς αληθινά δίνεις ευκαιρίες όταν αξίζει να αποκαλείται «αληθινή αγαπη»

Γιατί η ζωή από μόνη της είναι γεμάτη ευκαιρίες.

Γιατί το εγώ γίνεται εμείς.

Μια αληθινή αγαπη δεν σε αποκόπτει από την επαφη μ�� την ζωή.

Σου δινει την ευκαιρία να την εξερευνήσετε μαζι.

Σε βοηθάει να γνωρίσεις και γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Δεν σε κατηγορεί μέχρι να σε πονέσει επειδή κι η ίδια ποναει.

Δεν σε προσβάλει. Δεν σε μειώνει.

Δεν βλεπει μόνο τα δικά σου λάθη

ενώ κι η ίδια κάνει.

Ούτε κατηγορεί ανελέητα.

Υπάρχει αλληλοκατανόηση.

Σκεφτεται πριν μιλήσει.

Παίρνει χρόνο και δίνει.

Ο,τι δυσκολία υπαρχει το αντιμετωπίζετε μαζί.

Το σκέφτεστε μαζί για να βρείτε λύση.

Και όχι για να σου ρίξει ευθύνες.

Μια αληθινή αγαπη δεν θα άντεχε ποτέ να σε χάσει.

Κι αν ισχύουν όλα αυτα τότε μπορώ να συμφωνήσω πως για μια τέτοια αγαπη αξίζει να περιμένεις και να παλέψεις.

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[neyriasmenh]

Θέλω να σε δω

Δεν φαντάζεσαι πόσο θέλω να σε δω.

Να σε έχω μπροστά μου να σε κοιτάζω.

Να είσαι στην αγκαλιά μου.

Να σε πειράζω καθώς κάθομαι δίπλα σου και βλέπουμε ταινία.

Να βγαίν��υμε βόλτες να πηγαίνουμε σε μια παραλία και να μιλάμε για εμάς.

Δεν φαντάζεσαι πόσα νιώθω για εσένα.

Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να σου δείξω αυτά που νιώθω.

Μην με παρεξηγήσεις αλλά με τα λόγια δεν το έχω

αλλά καλύτερα απο την μια καθώς δεν θέλω απλά να λέω αλλά και να τα αποδεικνύω.

Μπήκες στην ζωή μου και την έκανες καλύτερη, την έκανες ενδιαφέρουσα.

Είναι μέρες, μέρες όπως την σημερινή που θέλω τόσο μια αγκαλιά από εσένα.

Είναι μέρες που σκέφτομαι πως θα ήταν αν τα βράδια ήσουν δίπλα μου και κοιμόμασταν μαζί.

Είναι μέρες που θα θελα τόσο να είχα την ευκαιρία να άκουγα καθημερινά την φωνή σου.

Είναι μέρες που εύχομαι να ήμασταν κοντά.

Είναι μέρες που εύχομαι να ήσουν τώρα μαζί μου

[psychotiko-epeisodio]

Σημαντικό.

Προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα προσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφησει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινούσε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμματιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν μπορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει με την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύουμε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.

[justforbooks]

Ποιο είναι το μονοπάτι για μια καλύτερη ζωή;

Ο δημοφιλής καθηγητής του Χάρβαρντ, Μάικλ Πιούετ, μιλά στη LiFO με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του και εξηγεί πώς η κινεζική φιλοσοφία βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία τους.

Τα βιβλία του βρίσκονται πάντοτε στη λίστα των ευπώλητων. Οι διαλέξεις του γίνονται ανάρπαστες. Ο λόγος του είναι καθηλωτικός, ενώ από τους φοιτητές του ζητά μόνο να είναι ανοιχτοί και πρόθυμοι όταν καταπιάνονται με τα αρχαία κείμενα. Μάλιστα, κάθε χρόνο την πρώτη μέρα της διδασκαλίας του δίνει μια υπόσχεση στο νεανικό ακροατήριο: «Εάν λάβετε σοβαρά υπόψη τις ιδέες που βρίσκονται σε αυτά τα κείμενα, θα σας αλλάξουν τη ζωή». Ο Μάικλ Πιούετ είναι καθηγητής Κινεζικής Ιστορίας και Ανθρωπολογίας στο Τμήμα Γλωσσών και Πολιτισμών της Ανατολικής Ασίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Το μάθημά του για την κινεζική ηθική και πολιτική φιλοσοφία στους προπτυχιακούς φοιτητές είναι από τα δημοφιλέστερα στο διάσημο πανεπιστήμιο. Για το εξαιρετικό του διδακτικό έργο έχει τιμηθεί με το Harvard College Professorship for Excellence in Undergraduate Teaching, μεταξύ άλλων.

Αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Ελλάδα και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το Μονοπάτι» από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία εισαγωγικά κείμενα στην κινεζική φιλοσοφία, το οποίο αγγίζει θέματα μεταφυσικής αλλά και απλής καθημερινότητας. Με τρόπο απλό και κατανοητό επεξηγεί τις κυριότερες φιλοσοφικές παραδόσεις της Κίνας, προτρέποντάς μας μέσα απ’ αυτές να επαναξιολογήσουμε το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Πρόκειται για έναν σαγηνευτικό στοχαστή με συγκεκριμένη οπτική στα πράγματα, ο οποίος μέσα από τις διδαχές των αρχαίων Κινέζων φιλοσόφων μάς εκπαιδεύει στο να αμφισβητούμε πολλές πεποιθήσεις που θεωρούσαμε δεδομένες και μας μυεί στην τέχνη της ζωής, ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αλλά και να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. 

— Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε; Ζούμε σε μια περίοδο αλλεπάλληλων και τεράστιων κρίσεων. Κυριαρχούν εξαιρετικά επίπεδα ανισότητας πλούτου, η κλιματική αλλαγή εξελίσσεται καταστροφικά, παρατηρούμε την εμφάνιση εξτρεμιστικών πολιτικών κινημάτων, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη καταστροφικοί πόλεμοι. Και όλες αυτές οι τάσεις διαρκώς χειροτερεύουν.

— Σε έναν κόσμο μονίμως διχασμένο, τι μπορεί να μας ενώσει σήμερα; Μια από τις ισχυρές ιδέες που βλέπει κανείς στην κινεζική φιλοσοφία αφορά τη σημασία τού να σπάσει κανείς τις περιορισμένες προοπτικές του − να εκπαιδεύει τον εαυτό του, να κατανοεί τις προοπτικές των άλλων, να βλέπει τους λόγους για τους οποίους επεκτείνονται οι κρίσεις, να εκπαιδεύει πάλι τον εαυτό του ώστε να γίνει καλύτερος στο να αντιλαμβάνεται το πώς να συνδεθεί με άλλους καθώς και στο πώς να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις τροχιές των επικίνδυνων καταστάσεων.

— Τι μπορεί να μάθει ο κόσμος σήμερα από τους αρχαίους Κινέζους φιλοσόφους; Μια βασική πτυχή της πρώιμης κινεζικής φιλοσοφίας είναι η εστίαση στην εκπαίδευση και την αυτο-καλλιέργεια. Φυσικά γνωρίζουμε ότι μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας για να μάθουμε ένα μουσικό όργανο ή για να γίνουμε καλύτεροι στον αθλητισμό κ.λπ. Αλλά τείνουμε να μην εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας για να γίνουμε καλύτεροι στη ζωή – καλύτεροι στη δουλειά με τον κόσμο γύρω μας, καλύτεροι στο χτίσιμο των σχέσεων, καλύτεροι στο να ξεφεύγουμε από συγκεκριμένες οπτικές, καλύτεροι στο να οικοδομούμε κόσμους όπου εμείς και οι γύρω μας μπορούμε πραγματικά να ανθίσουμε.

— Μερικοί άνθρωποι απλώς ζουν στον κόσμο χωρίς να πρωταγωνιστούν. Αφήνουν δηλαδή τη ζωή τους να περάσει. Τι συμβουλή θα τους δίνατε; Είναι πολύ εύκολο να παγιδευτούμε σε συνήθειες, κακοτοπιές και μοτίβα που μπορούν να καθορίσουν μεγάλο μέρος της ζωής μας – από το πώς ζούμε σε καθημερινή βάση, τι κάνουμε και τι βλέπουμε μέχρι ποιες σχέσεις σχηματίζουμε. Μία από τις βασικές ανησυχίες για πολλούς από τους πρώτους Κινέζους φιλοσόφους είναι πώς μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ζούμε πληρέστερα και πιο ζωντανά.

— Γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αγαπήσουν τον εαυτό τους; Συχνά νιώθουμε ότι δεν ζούμε τη ζωή μας πλήρως − και, δυστυχώς, αυτό είναι συχνά αλήθεια. Αλλά η απάντηση σε αυτό δεν είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως ήδη είμαστε, αλλά αντίθετα να προσπαθούμε με πολλούς τρόπους να ξεβολευτούμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

— Καταλήξαμε να μετατρέπουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναβρούμε τη μοναδικότητα στα άτομα με τα οποία συνάπτουμε σχέσεις; Ξέρετε, συχνά οι σχέσεις που χτίζουμε καταλήγουν να επαναλαμβάνουν προηγούμενα μοτίβα − πράγμα που σημαίνει ότι δεν σχετιζόμαστε πραγματικά με τον σύντροφό μας. Κι εδώ, όμως, μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας να βλέπει τους άλλους ως όντα πολύπλοκα και ακατάστατα. Ουσιαστικά, να αρχίσουμε να συνδεόμαστε πληρέστερα μαζί τους και να αναπτυσσόμαστε παράλληλα. Ξέρετε, συνήθως σκεπτόμαστε την τελετουργία σαν κάτι που μας λέει τι να κάνουμε και όχι σαν κάτι που μας μεταμορφώνει. Αυτό είναι η ζωή: στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη, κατά τις οποίες οι άνθρωποι συναντώνται μεταξύ τους και αντιδρούν με άπειρους τρόπους, όντας έρμαια των συναισθημάτων τους. Αν δεν αποδεσμευτούμε από τη δύναμη της συνήθειας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αναπτύξουμε διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας.

— Είναι η ζωή μας ένα συνεχές άγχος; Μπορεί να υπάρξει μια ζωή χωρίς προβλήματα; Δεν ��πορεί να υπάρξει ζωή χωρίς προβλήματα. Μπορούμε όμως να κατευθύνουμε τον εαυτό μας ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στα προβλήματα και τις προκλήσεις και ταυτόχρονα να αναπτύσσεται μέσα από αυτά.

— Γιατί δεν τολμάμε να είμαστε δημιουργικοί στις σχέσεις μας, αφού ζούμε σε κοινωνίες που δεν είναι απαγορευτικές; Όπως συμβαίνει με τόσες πολλές πτυχές της ζωής μας, είναι επικίνδυνα εύκολο να υποπέσουμε σε συμβατικές πράξεις και μοτίβα που καθορίζουν και περιορίζουν πλήρως τις σχέσεις μας. Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να ξεφύγουμε από αυτά τα μοτίβα και να γίνουμε πιο ευέλικτοι και δημιουργικοί με τους γύρω μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξυπνούν καθημερινά και αισθάνονται διαρκώς εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν στενό ορισμό του εαυτού τους. Η διέξοδος σε όλα αυτά είναι να αναγνωρίσετε ότι έχετε κολλήσει σε μια ρουτίνα και να συνειδητοποιήσετε ότι μπορείτε να την αλλάξετε.

— Πώς μπορώ να χαράξω ένα τέλειο μονοπάτι για τη ζωή μου; Μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη άποψη το να θεωρούμε τη ζωή ως κάτι που μπορούμε να σχεδιάσουμε τέλεια.  Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ο κόσμος είναι ιδιόρρυθμος. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να πορευόμαστε μαζί με τους άλλους, να συνεργαζόμαστε καλύτερα με τον κόσμο και να είμαστε πιο ανοιχτοί στις νέες δυνατότητες που αναδύονται, αντί να κλείνουμε τον εαυτό μας και να τον περιορίζουμε από τις ευκαιρίες που θεωρούμε ότι δεν ταιριάζουν στο προσχεδιασμένο πλάνο μας.

— Δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτές οι ιδέες να χαρακτηριστούν συμβουλές αυτοβοήθειας; Ναι, προφανώς και ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος. Ένα μεγάλο μέρος της αυτοβοήθειας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός αληθινού εαυτού που πρέπει να βρούμε κοιτάζοντας μέσα μας και μαθαίνοντας να αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε. Αλλά πολλές από τις ανησυχίες της πρώτης κινεζικής φιλοσοφίας αφορούν ακριβώς την εκπαίδευση του εαυτού μας ώστε να μη βολεύεται με αυτό που είμαστε σήμερα, αλλά αντίθετα να εκπαιδευτούμε ώστε να γίνουμε πολύ καλύτεροι. Το να προσαρμόσουμε αυτές τις ιδέες στις δικές μας παραδοχές για τον εαυτό μας θα σήμαινε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τις φιλοσοφίες στα σοβαρά.

— Ποιος είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας; Το μυαλό μας ή η καρδιά μας; Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι οι λέξεις «νους» και «καρδιά» είναι ίδιας σημασίας στα κλασικά κινεζικά. Έτσι, το να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας σημαίνει να δουλεύουμε τόσο με τις γνωστικές μας ικανότητες όσο και με τις συναισθηματικές μας ευαισθησίες.

— Είναι οι αποφάσεις που παίρνουμε δικές μας; Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση; Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικά άτομα που ασκούν ελεύθερη βούληση για να παίρνουν αποφάσεις με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον. Όμως η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας περνάει απλώς επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλά και αποτελεσματικά στον κόσμο, απαιτείται να ξεφεύγουμε από τις περιορισμένες παγίδες μας και να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με τα πολύπλοκα σύνολα μεταβαλλόμενης τροχιάς γύρω μας.

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή; Ζούμε για ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα – μερικές δεκαετίες, αν είμαστε τυχεροί. Ένα βασικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε μια τόσο σύντομη ζωή είναι να μάθουμε να ζούμε τη ζωή πιο ολοκληρωμένα, μαθαίνοντας τον εαυτό μας ώστε να αρχίσουμε να χτίζουμε κόσμους στους οποίους εμείς και οι γύρω μας θα μπορούμε να ευδοκιμήσουμε. Επίσης, παρόλο που ο Κομφούκιος δεν εστίαζε στην προσωπική ευτυχία, όταν του ζήτησαν να περιγράψει τον εαυτό του, απάντησε: «Είναι ένας άνθρωπος τόσο παθιασμένος που ξεχνάει το φαγητό του, τόσο χαρούμενος που ξεχνά τη στεναχώρια του και ο οποίος φτάνει στα γεράματα δίχως να αντιλαμβάνεται τον χρόνο να περνά».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[aidhmwn-sigh]

Η ώρα 4:46.

Γράφω αυτό για να μοιραστώ μαζί σας πως την καλύτερη ψυχανάλυση της ζωής μου την έκανα πριν μισή ώρα γυρνώντας από ένα πάρτυ.

Στο αμαξι εγώ και μια φίλη μου και χτυπάει το κινητό από την άλλη φίλη μας η οποία ήταν μαζί μας στο ίδιο μέρος.

Ξεκινάμε και αναλύουμε ποσό για τον πουτσο είναι οι άνθρωποι, πως ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει από σένα και μετά φεύγει χωρίς να δίνει δεκάρα για το τι αφήνει πίσω του και γενικότερα ποσό κενός μπορεί να είναι ο καθένας από όσους έχουμε κοντά μας χωρίς να το έχουμε καταλάβει ακόμα.

Το καλύτερο σημείο της συζήτησης ήταν το πως αντιδράμε εμείς σε όλα αυτά.

Και αφού καταλήξαμε οι 2 απο τις 3 ότι είμαστε μαλακες επειδή επιλέγουμε να πληγωθούμε από κάτι που ήδη ξέρουμε πως θα καταλήξει γιατί για να μην γελιόμαστε όλα έχουν ημερομηνία λήξης, ακούστηκε μια άποψη που αν την κάναμε νόμο στην ζωή μας όλα θα ήταν καλύτερα.

Επιλέγεις να ζήσεις κάτι το οποίο έχεις ξαναζήσει και είχες φτάσει τον εαυτό σου σε σημείο να εξαντληθεί;

Όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο εαυτός σου είναι σημαντικότερος όλων. Θα στεναχωρηθείς ναι αλλά απο κει και έπειτα πας στο επόμενο. Κανένας δεν αξίζει να σε κάνει να ζεις σε καμία αναμονή, κανένας δεν αξίζει να σε κάνει να αισθάνεσαι λίγος, κανένας δεν αξίζει να σε ακυρώνει, να ακυρώνει τα συναισθήματα σου επειδή του πέρασε η καυλα.

Κανένας εκεί έξω δεν αξιζει όσο ο εαυτος σου.

Και είχε δίκιο. Είχε απόλυτο δίκιο.

Και ομολογώ πως ήταν η πιο εποικοδομητική συζήτηση που έκανα εδώ και μήνες.

Μάγκες η ζωή ειναι λίγη για να αναλωνόμαστε σε λίγους ανθρώπους. Κανένας δεν μπορεί να προσαρμόσει το δικό του θησαυρό για κάτι τάλιρα.

[kenhpsuxologikaa]

Ξανά ήρθα λοιπόν.. δε γράφω εύκολα πια. Φέτος όμως εχω ανάγκη για έναν πιο συνειδητό απολογισμό της χρονιάς.

Ιανουάριος: η πρώτη της παρέας ενηλικιώθηκε και άρχισα να φλερτάρω με την ενήλικη ζωή, παράλληλα με τις μαθητικές μου υποχρεώσεις

Φεβρουάριος: η αυτοπεποίθηση μου βρίσκεται στο peak και η τύχη ήταν με το μέρος μου, θα έλεγε κανείς που πιστεύει σε αυτή

Μαρτιος: συνειδητοποίησα ότι είναι πανεύκολο για ορισμένους να προσποιουνται και πόσο δύσκολο είναι να επανορθωσεις

Απριλιος: οι πανελλήνιες πλησιάζουν..όπως πλησιάζει και το άγχος μου, το οποίο αντιμετωπίζω χάρη στην οικογένεια που διάλεξα εγω

Μάιος: ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα, πολύ αδιάφορος μηνας

Ιουνιος: ο μηνας μοιράστηκε στα 2. Στις πανελλήνιες και στις διακοπές. 15 ώρες γραπτών και σε 17 μέρες εμπειριών ζωής μαζί με άτομα που αγαπαω

Ιούλιος: εξ'ορισμου ο μηνας της αλλαγής της κοσμοθεωριας μου. Έδωσα μια τελευταία ευκαιρία. Πήγα πρώτη φορά διακοπές με την παρέα μου. Πέρασα στη σχολή που μόνο όσοι με ��έρουν απεξω και ανακατωτά γνωρίζουν την εμμονή μου με αυτή.

Αύγουστος: πολλές οικογενειακές στιγμές, οι οποίες μου έδειξαν ότι όποιος θέλει να επανορθώσει, θα το κάνει σωστά. Ταυτόχρονα ο πιο μελαγχολικός καλοκαιρινός μήνας, διότι φοβόμουν το άγνωστο των επόμενων

Σεπτέμβριος: μήνας ενηλικίωσης. Βλέπω ακόμα το βίντεο που μου λέει χρόνια πολλά ένα ολόκληρο μαγαζί. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου όταν άνοιγα τα δώρα μου μπροστά στην οικογένεια μου και τις φίλες μου. Έγινε και η κολλητή μου 18 μετά από λίγο καιρό και συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος ειναι πολύτιμος και όχι απεριόριστος

Οκτώβριος: η αυλαία άνοιξε για τη φοιτητική μου ζωή, με τη καλύτερη πρόθεση από ποτέ, με ένα ολόκληρο αμφιθέατρο να ξέρει το όνομα μου. Παράλληλα έκλεισε μια άλλη αυλαία, η οποία ίσως να βλέπει τον απολογισμό μου, ίσως και όχι, όμως χρειάζεται να ξέρει ότι έχει ένα κομμάτι μου έστω και έτσι.

Νοέμβριος: πια κάνω κατάθεση ψυχής μέχρι και στη παρέα μου για πράγματα που ίσως να μην έλεγα ποτέ σε κανέναν. Η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου είναι άγνωστες λέξεις στην κενή ψυχολογικά, πολύ πιθανό γιατί ένιωθε κενή μετά από χρόνια

Δεκέμβριος: αποφάσισα να μην είμαι 2η επιλογή κανενός και να είμαι απών όπου δεν αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου δίχως να βλέπω κάποια διαφορά συνειδητά. Ο Δεκέμβρης πάντα πονάει όταν φεύγουν τόσες αναμνήσεις.

2023, σε ευχαριστώ, σε αγαπάω και σε μισώ ταυτόχρονα, σε αναζητώ πίσω μα θέλω και να μείνεις πίσω... μα πάνω από όλα, γύρισε μου πίσω εμένα

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/11

Το ρολόι δείχνει 13.01μ.μ μάλλον τα τελευταία δέκα λεπτά, στο γραφείο υπάρχει ένα τεράστιο βιβλίο που μας εισάγει στην έννοια των πολιτικών επιστημών, δίπλα εκείνο το τετράδιο με τις σημειώσεις και το πράσινο stabilo, η κούπα που μου έκαναν δώρο γεμάτη γαλλικό, το λάπτοπ να παίζει την Κάρμεν του Μπιζέ και εγώ χαωμένη στις σκέψεις μου που δεν σχετίζονται με κόμματα, εκλογικά συστήματα και σύγχρονα εθνικά κράτη.

Οι πρώτες έντεκα μέρες του καινούριου χρόνου κυλούν γρήγορα, σχεδόν τρέχουν και εγώ τις κυνηγάω άλλοτε με ένα βιβλίο στο χέρι, άλλοτε με ένα πορτοκάλι και άλλοτε πάλι μένω μισοπεθαμένη στο κρεβάτι μου μετρώντας τα δευτερόλεπτα που περνάνε. Με κουράζει να τρέχω, να προλάβω και να ξεφύγω ταυτοχρόνως.

Τις πρώτες 11 μέρες του χρόνου προσπαθώ να φτιάξω μια ρουτίνα. Μου το υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω, ότι θα βγω απ' το καταραμένο comfort zone μου και θα γίνω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Αποτυχία.

Απογοήτευση.

Σε απογοήτευσα πάλι.

Και εμένα με απογοήτευσα πάλι.

Διάβασμα, διατροφή, διαπροσωπικές σχέσεις. Όλα τα δέλτα μαζεύτηκαν και με πνίγουν.

Οι πρώτες 11 μέρες του χρόνου κυλούν με εμένα να παλεύω με τον εαυτό μου, μα αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Η διαφορά είναι πως τώρα βρίσκομαι πάλι στην αρχή.

Έχω καταλήξει στο γεγονός ότι οι πρώτες μέρες του χρόνου με τιμωρούν κάθε φορά. Όχι οι τελευταίες. Οι τελευταίες είναι οι πιο αδιάφορες. Συνειδητοποίηση: Τα μεγάλα τέλη πάντα πίστευα ότι γράφονται απ' την αρχή, ο επίλογος είναι απλά μια επανάληψη για να εμπεδώσεις όσα βίωσες στο μεσοδιάστημα. Οι πρώτες μέρες λοιπόν με τιμωρούν ίσως για την απληστία μου να πιστεύω πως έχω χρόνο, ίσως πάλι για την αχαριστία μου που όντως έχω χρόνο και δεν τον αξιοποιώ όπως θα έπρεπε.

Σήμερα ξύπνησα αργά, δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ απ' το κρεβάτι μου, ίσως φταίει το γεγονός ότι εχθές μέχρι τις τρεις παρά έκλαιγα σκεπτόμενη πόσο μόνη νιώθω. Σήμερα δεν έστρωσα το κρεβάτι μου, δεν έκανα πρωινό ντουζ ούτε έπλυνα τα πιάτα που είχα στιβάξει εχθές στον νεροχύτη. Σήμερα, έφαγα πρωινό και κάθισα στον καναπέ χαζεύοντας στο κινητό μου. Ξεκίνησα το διάβασμα αργότερα μα όπως θα κατάλαβες δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Τι κάνω με την ζωή μου; τίποτα. Οι μέρες μου κυλούν χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνω. Σχολή, καφέδες, βόλτες, διάβασμα στο μεσοδιάστημα και έπειτα η απόλυτη μοναξιά. Ανούσιες συναναστροφές και σχέσεις που με πληγώνουν. Η ζωή που κάνω δεν με ευχαριστεί. Θα με πεις αχάριστη. Το ξέρω το σκέφτηκα και εγώ. Είμαι νέα, όμορφη σε γενικές γραμμές, "υγιής" θα φώναζε η μαμά μου αν με άκουγε, "έξυπνη" θα συμπλήρωνε ο μπαμπάς μου, έχω φίλους, φλερτάρω, διασκεδάζω και όλα δείχνουν πως ζω το φοιτητικό όνειρο σύμφωνα με μια φίλη που εμφανώς δυσκολεύεται να προσαρμοστεί τα τελευταία δύο χρόνια στην ενήλικη ζωή της.

Και εγώ θα σου πω ξανά ότι η ζωή που κάνω δεν με ευχαριστεί. Η σχολή μου είναι τόσο αδιάφορη και το κατάλαβα μετά από χρόνια, τις περισσότερες μέρες δεν νιώθω όμορφη κι οι ανασφάλειες μου με διαλύουν, υγιής δεν νιώθω, τις περισσότερες φορές γκρινιάζω ότι πονάω παντού και θέλω να κοιμάμαι πολλές ώρες κι ας μην μπορώ τελικά να το κάνω, δεν είμαι υγιής, δεν νιώθω ψυχικά υγιής. Έξυπνη μπορεί να είμαι μα εχω κουραστεί να κρίνομαι απ' την πορεία μου στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, τις γλώσσες. Πάντα πρώτη σε όλα, πάντα γεμάτη άγχος. Οι φίλοι μου... δεν ξέρω εάν έχω φίλους. Δεν ξέρω εάν έχω κάποιον που μπορώ να τον εμπιστευτώ, που θα ξέρω ότι θα είναι εκεί για εμένα, όταν ούτε εγώ η ίδια δεν θα μπορώ να είμαι εκεί για εμένα. Φλερτάρω γιατί φοβάμαι να δεσμευτώ. Δεύτερη συνειδητοποίηση: Επιλέγω να αναλώνομαι σε συναναστροφές που δεν θα με πληγώσουν γιατί δεν είμαι έτοιμη να ερωτευτώ.

Σήμερα η μέρα είναι μουντή, τα σύννεφα έχουν αγκαλιάσει τον ουρανό κι ο ήλιος παίζει το παιχνίδι που του επέβαλαν. Κάποιες στιγμές μόνο ξεπροβάλλει για να θυμίσει την παρουσία του, σαν να μου λέει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι απομένουν άλλες 354 μέρες για να τα καταφέρεις. Σήμερα βγήκα στο μπαλκόνι μου μα δεν κοίταξα τον ουρανό, ούτε τα αθηναϊκά μπαλκόνια, μέτρησα τους ορόφους και σκέφτηκα για μια στιγμή την πτώση μα ο παγωμένος αέρας που χτύπησε το πρόσωπο μου πήρε μακριά αυτή την σκέψη. Σήμερα ο γείτονας βγήκε στο μπαλκόνι και κάπνισε ένα τσιγάρο. Μου είπε μόνο ένα γεια. Έπειτα σιωπή. Ξέρω ότι εχθές με άκουγε να κλαίω. Και εγώ προχθές τον άκουγα να γελάει με τους φίλους του. Αυτή η σιωπή δεν ήταν άβολη κυρίως γιατί με έχει ακούσει να γελάω και τον έχω ακούσει να κλαίει. Οι μέρες μας δεν είναι πάντα ίδιες, κάποιες μέρες είναι πολύχρωμες. Οι δικές μου έχουν πάντα άπειρα σκαμπανεβάσματα κι ίσως φλερτάρω οριακά με τη διπολική διαταραχή και την κατάθλιψη. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι η ζωή που κάνω δεν μου αρέσει. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν ξέρω τι θέλω, εγώ η πάντα αποφασισμένη, η τέλεια σε όλα που τα τελευταία τρία χρόνια έχω εξαντλήσει τον εαυτό μου επιβάλλοντας του συνθήκες και καταστάσεις που δεν του αξίζουν, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω σε αυτή τη ζωή. Δεν βρίσκω σκοπό. Κι οι ενοχές μου για αυτό με πνίγουν. Αυτό με πνίγει, το γεγονός ότι δεν έχω έναν σκοπό, έναν ξεκάθαρο στόχο, ένα όνειρο. Δεν κάνω πια όνειρα ζω απλά μέσα στον φόβο.

Φόβος, ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτή τη ζωή ήταν μη και συμβιβαστώ, μη και δεν προλάβω να ζήσω όσα θέλω. Και τώρα αυτός ο φόβος στέκεται με σάρκα και οστά μπροστά μου, τον κοιτάζω στον καθρέφτη και με κοιτάζει και αυτός, με έχει κυριεύσει, έχει γίνει εγώ κι είναι τόσο δύσκολο να αποδεσμευτώ απ' τα δεσμά του γιατί δεν είναι μόνος. Οι αλυσίδες που με βαραίνουν δεν είναι μόνο εκείνες του φόβου. Είναι τα τραύματα μου, οι ανασφάλειες μου, η ανάγκη μου για επιβεβαίωση, η αγάπη που δεν έλαβα, η αυταξία μου που μου γύρισε την πλάτη κι οι ψυχαναγκασμοί μου, οι διατροφικές διαταραχές, η κατάθλιψη, η κυκλοθυμία μου και κυρίως ο θυμός μου, η οργή μου, έχω τόση οργή μέσα μου κυρίως με εμένα την ίδια.

Με τιμωρώ.

Δεν με τιμωρεί μονάχα ο χρόνος. Εγώ κυρίως τιμωρώ τον εαυτό μου κάθε μέρα, δεν με αφήνω να αναπνεύσω, δεν με αφήνω να προσπαθήσω. Θέλω να αποδεσμευτώ από αυτές τις αλυσίδες μα δεν έχω μάθει αλλιώς κι όλο αυτό με τρομάζει.

Το ρολόι δείχνει 14.53 μ.μ πέρασαν σχεδόν δύο ώρες από τότε που ξεκίνησα να γράφω λίγες απ' τις σκέψεις μου. Ειρμό δεν ξέρω εάν έχω, μάλλον κάπου θα χάθηκα. Πάντα όταν πληκτρολογώ ή πιάνω το στυλό χάνομαι. Οι λέξεις μου πάντα βρίσκουν η μία την άλλη χωρίς να υπακούσουν σε εμένα, με κυριεύουν, ζητούν απεγνωσμένα να δημιουργήσουν προτάσεις κι οι προτάσεις παραγράφους που όταν θα τις ξαναδιαβάσω θα με πληγώσουν αλλά ταυτόχρονα θα με απελευθερώσουν.

Σήμερα πρέπει να σηκωθώ απ' τον καναπέ μου, να διαβάσω, να βγω για έναν περίπατο το απόγευμα και έπειτα να διαβάσω λίγο ακόμη. Πρέπει να βάλω και ένα πλυντήριο σήμερα, να πλύνω τα πιάτα που καρτερικά περιμένουν να βολευτούν στη θέση τους. Σήμερα πρέπει να με πιέσω, να είμαι παραγωγική. Σήμερα δεν πρέπει να υποκύψω στο γλυκό, πρέπει να φάω φρούτο και σαλάτα. Σήμερα δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν. Σήμερα νιώθω λες και ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο. Δεν ξέρω εάν θα μου έκανε καλό να γράφω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω εάν θα μου έκανε καλό να τα δημοσιοποιήσω εδώ. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν κι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται όπως εγώ ή ζουν όπως εγώ. Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήταν να είμαι μια άλλη. Σήμερα πρέπει να υποδυθώ μια άλλη. Εκείνη την χαρούμενη κοκκινομάλλα που θα βγει με τους φίλους της. Θα γελάσει, θα τραγουδήσει, θα πιει πολύ κρασί για να αντέξει την βραδιά, κι όλη θα την πουν αλκοολική, θα την γυρίσουν σπίτι, θα τραγουδάει φαλτσα ψιλομεθυσμενη Μποφίλιου οσο θα προσπαθει να ξεβαφτει στο αυτοκίνητο ενώ θα έχει συμφωνήσει για τον αυριανό πρωινό καφέ κάπου στα Εξάρχεια. Και έπειτα θα ξαπλώσει στο κρεβάτι με τα ρούχα, με τη μάσκαρα να λερώνει το μαξιλάρι μιας και τα μαντηλάκια δεν ήταν ποτέ αρκετά και να σκέφτεται πως όλη της η ζωή θα είναι ατελέσφορη. Σήμερα νιώθω αυτόν τον κόμπο στον λαιμό να με πνίγει και τα δάκρυα μου πέφτουν στην οθόνη του κινητού εμποδίζοντας με απ' το να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω με ωραιοποιημένο τρόπο τη ζωή που ζω, την ζωή που δεν έζησα και την ζωή που θέλω να ζήσω.

Υγ. Αυτές είναι σκέψεις που δεν βγάζουν κάποιο νόημα τις αναρτώ εδώ κυρίως γιατί το μπλογκ είναι το safe place μου.

[diary-of-touli]

5/2/24

1:50

Φοβάμαι. Είμαι τόσο χαρούμενη που φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να σε χάσω και νομίζω πως κάπως τρελαίνομαι. Είμαστε ένα μήνα και κάτι μαζί και ήδη σκέφτομαι ότι αν σε χάσω θα είναι το πιο δυστυχές και απαίσιο συμβάν των τελευταίων χρόνων της ζωής μου. Μου φαίνεται τρελό να σκέφτομαι ήδη έτσι. Δηλαδή είναι παράλογο. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιόλας. Ειλικρινά δε ξέρω τι έκανα τόσο καιρό, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Έχασα τόσες στιγμές από 'σένα, που τις άξιζες όλες, για ποιον; Για τι; Κρατούσα κάποιον που ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, χάνοντας εσένα. Σε έδιωχνα, ενώ σε ήθελα. Δε ξέρεις πόσο το ήθελα και πόσο πολύ το έπνιγα. Ώσπου τώρα έσκασαν όλα και όλα από γκρι είναι πολύχρωμα, τόσο πολύ που τρελαίνομαι με τόσο χρώμα. Ξέρεις έχω ήδη τρελές σκέψεις, όπως το πώς θα είναι όταν θα χωρίζουμε, ενώ ακόμη δε σου έχω πει σ' αγαπώ. Σκέφτομαι τον χωρισμό μας χωρίς καν να σου έχω πει σ' αγαπώ. Και όχι γιατί πιστεύω πως δε θα κρατήσει, αλλά γιατί φοβάμαι τόσο πολύ μη χάσω κάτι τόσο πολύτιμο, που πρέπει ήδη να προετοιμάζω τον εαυτό μου για μια τέτοια ήττα. Θα είναι η πιο απαίσια ήττα. Το να σε χάσω. Δε θέλω. Αλλά γιατί πραγματικά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να βασανίζω τον εαυτό μου με αυτή τη σκέψη, ενώ δεν είμαι καθόλου κοντά στο να γίνει πράξη; Έτσι σκέφτονται όλοι οι απαισιόδοξοι; Ή έτσι σκέφτομαι μόνο εγώ; Αναρωτιέμαι συχνά γιατί το σκέφτομαι. Δε μπορώ να βρω απάντηση. Ώρες ώρες με πιάνει τρομερό άγχος όταν δεν σε βλέπω και έχω αυτή τη σκέψη. Ίσως να νιώθω πως δε μου αξίζεις, οπότε κάποια στιγμή θα με αφήσεις, γιατί θα ανακαλύψεις ότι θα υπάρχει κάποια καλύτερη. Πάντα θα υπάρχει καλύτερη, αλλά εγώ γιατί το σκέφτομαι τόσο; Μήπως πάλι το σκέφτομαι, επειδή σε θέλω τόσο πολύ; Δε ξέρω. Αλλά αυτή η σκέψη που και που με βασανίζει. Νομίζω πως θα είναι ο πιο δύσκολος και δακρύβρεχτος χωρισμός στη ζωή μου. Ξέρεις από αυτούς που σε αλλάζουν εντελώς. Που δεν είσαι πια το ίδιο άτομο. Πως κάτι μέσα σου πέθανε ή τελοσπάντων ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μετά τον χωρισμό, που δε θα ξαναγεμίσει. Έτσι τον φαντάζομαι. Να με βρίσκει ευάλωτη και πληγωμένη. Να βιώνω τη ματαίωση ξανά και ξανά. Έτσι νιώθω πως θα είναι. Τα σκέφτομαι τώρα και έχω ήδη αγχωθεί. Κι αν δε σε κρατήσω όσο θέλω και μου φύγεις; Κι αν δε θέλω να φύγεις ποτέ; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι τρελά και παράλογα να ειπωθούν στον γήινο κόσμο, αλλά στο μυαλό μου μπορούν να εμφανίζονται χωρίς καμία επίκριση, κανένα γέλιο, κανένα χλευασμό. Είναι αυθόρμητες σκέψεις που μπορεί να μην εκφράσω σύντομα ανάμεσα σε φίλους,γιατί θα με πουν υπερβολική και αναγνωρίζω την υπερβολή τους ακόμη κι εγώ η ίδια, όταν παίρνω απόσταση από αυτές, αλλά πόση απόσταση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου και τις ίδιες του τις σκέψεις; Ξέρω πως μέχρι ένα σημείο είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Και υπάρχουν, γιατί υπάρχεις εσύ. Και χαίρομαι που υπάρχεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα. Σε ένα γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο. Η ύπαρξη τους μου υπενθυμίζει πως είσαι όντως εδώ, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκέψεις μάλλον δε θα ήμασταν και μαζί. Οπότε δε με νοιάζει που το κόστος για να είμαι μαζί σου είναι να έχω σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς να είμαι μαζί σου. Ελπίζω να μην το μάθω σύντομα. Το να μην είμαι μαζί σου. Ξέρεις θέλω να είμαι. Νομίζω θα είναι όμορφα, δηλαδή ήδη είναι και απλά πιστεύω πως θα εξακολουθήσουν να είναι. Σε θέλω δίπλα μου. Θα μείνεις; Μείνε έστω για πολύ καιρό. Τι θα πει, βέβαια, "πολύς καιρός"; Το πολύ είναι αυθαίρετο. Όσο αυθαίρετος είναι και ο έρωτας. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πολύ, μέχρι που να το προσδιορίσει. Αλλά δε θέλουν όλοι να τον προσδιορίζουν τον καιρό. Ούτε εγώ θέλω. Απλά μείνε πολύ. Εντάξει; Δε ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Απλά σε θέλω εδώ.

[epestrefe]

Το πατρικό σπίτι του Τσιτσάνη...

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1915 στα Τρίκαλα. Οι γονείς του ήταν από τα Γιάννενα και ο πατέρας του, τσαγκάρης-τσαρουχάς στο επάγγελμα, εγκατέλειψε γύρω στο 1900 τα τουρκοκρατούμενα Γιάννενα για να βρεί μια καλύτερη και ελεύθερη ζωή στα Τρίκαλα, που από το 1881 είχαν προσαρτηθεί στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης έφυγε από την ζωή στις 18 Ιανουαρίου του 1984. Η οδός Λαρίσης που ήταν το πατρικό του σπίτι μετονομάστηκε σε οδό "Βασίλη Τσιτσάνη". Οι Τρικαλινοί τον τίμησαν με κάθε τρόπο και ίδρυσαν για εκείνον το "Μουσείο Τσιτσάνη", στα εκθέματα του οποίου είναι και το τρίχορδο μπουζούκι, που τόσες και τόσες επιτυχίες έγραψε και τραγούδησε μ' αυτό ...

[niwthw-kenh]

Μπορεί να μη σε ένιωσα ποτέ βαθιά δικό μου,

Και ότι είχαμε να ήταν ασήμαντο και φευγαλέο

Μα μεταξύ μας, δεν ξέρω αν με θλίβει αυτό

Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.

Ξέρω,

ποτέ δεν έκανες σχέδια για ʼμας,

Τα λέγαμε πάντα -για λίγο- στα σκοτεινά

Με δύο ρούχα μονάχα πάνω μας στην καλύτερη των περιπτώσεων,

Και μετά τι;

Κάθε φορά σε φιλούσα με ενοχές,

Και στα μάτια απέφευγα να σε κοιτάξω

Φοβούμενη πως κάτι πιο βαθύ θα αντικρίσω.

Δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ βαθιά ομολογώ,

μα έστω για 10 λεπτά

Ένιωσα ένα σκίρτημα στη καρδιά που ήταν αρκετό

Για να γράφω για ʼσένα βραδιά σαν και αυτά.

Ποτέ δεν θα καταλάβω τι παιχνίδια παίζει το μυαλό

και αν μου λείπεις εν τέλει.

Εγωιστικό φευγαλέο έρωτα θα τον περιέγραφα.

Θέλω να με θυμάσαι, να σου λείπω

Να γίνομαι η μούσα σου όταν γύρω σου δεν είναι κανείς,

Και ας χάνεσαι μετά σε ξένες αγκαλιές

Ίσως και πιο σφιχτές απτή δική μου.

Και εγώ με την σειρά μου για 10 λεπτά

να σε φέρνω στη μνήμη,

Να αφήνω στον άπειρο δύο σκέψεις να πλανιούντε

Και ύστερα πίσω στο τώρα να γυρνώ.

Αυτό που είχαμε μονάχα τόσο άρμοζε

10 λεπτά απτή ζωή μας.

Μα ίσως ήταν αρκετό να με ορίσει

Για όλη την υπόλοιπη.

Αντίο φευγαλέε μου έρωτα,

Τα λέμε σε κάποια άλλη τροχιά που θα είμαστε μαζί πιο ερωτευμένοι και χώρια όχι τόσο εγωιστές.

-niwthw kenh

[absolute-1nsanity]

Η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στην ζωή μου το να ταξιδέψω μόνος μου στη Ρώμη.

📍Κομμάτι της Ρώμης όπως φαίνεται από την κορυφή του θόλου της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.