#θα είναι αργά

[omnis888]

Άνθρωποι ;

Θα ακουστεί χαζό

αλλά

μπαίνω έδω μέσα ,

γιατί είναι η τελευταία εφαρμογή ,

που μου θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι.

Ότι ερωτευόμαστε.

Ότι ποναμε.

Ότι δεν ξέρουμε που πάνε.

Γεμίσαμε όμορφες εικόνες χωρίς συναισθήματα ,

και η τελευταία μου ελπίδα κοιμάται σε χαζά ποιήματα.

Ελπίζω όταν ξυπνήσουμε να μην είναι αργά.

Να μην καταλάβουμε ότι έχουμε γίνει τα κινητά που κουβαλάμε.

Ότι τους μεγάλους έρωτες πρέπει να τους ζουμε,

και οχι να τους θαυμάζουμε σε ταινίες στο νετφλιξ.

Θέλω να ξανά δω ανθρώπους να μπερδεύονται ,

να μην ξέρουν πως να αντιδράσουν,

να κολλάνε στον έρωτα

και να χτυπιούνται με μανία.

Να κλαίνε για μαλακιες που αύριο θα ξεχάσουνε.

Θέλω να ξανά δω ανθρώπους να νιώθουν.

Θέλω να νιώσω.

Θέλω να ξανά δω ανθρώπους.

- Omnis

[cillius]

Και θα σου έγραφα ότι η φιγούρα σου, που φαινόταν κόντρα στον ορίζοντα, μου φάνηκε το ωραιότερο πράγμα που ο χρόνος συνέλαβε.

- Αντόνιο Ταμπούκι, Είναι αργά, όλο και πιο αργά

[neyriasmenh]

Θα μιλήσω για μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν στα χειρότερα μου και κατέληξα να κάνω στο σώμα μου κακό.

Με λένε Μαρία και η ιστορία μου ξεκινάει το 2020 καλοκαίρι. Τότε είχα πέσει σε κατάθλιψη δεν έβγαινα για κάποιους μήνες έξω από το σπίτι, από εκεί που φορούσα ρούχα με διαφορά χρώματα κατέληξα να φοράω μόνο μαύρα.

Σταμάτησα να μιλάω σε όλους απομακρυνομουν από όλους....

Λίγους μήνες αργότερα ανακάλυψα ότι μου πέσαν μαλλιά είχα σημεία που δεν είχαν μαλλιά, είχα κατά τρομάξει.

2021 μήνας Αύγουστος έξινα ένα σημείο στο πόδι μου μέχρι να βγει αίμα.....

Μετά από ένα μήνα το ξανά έκανα και πάλι, πάλι, πάλι....

Μια μέρα πήρα μαχαίρι και έκανα χαρακιές στο χέρι μου.

Κοιτούσα το αίμα που έτρεχε.

Ένιωθα μια μικρή ανακούφιση όταν ο πόνος που ένιωθα ψυχολογικά γινόταν σωματικός.

Μου είπαν να σταματήσω...δεν μπορούσα.

Έκανα σημάδια στο πόδι μου, στην κοιλιά μου, στα χέρια μου

2024 σήμερα

Προσπαθώ να σταματήσω αλλά κάθε φορά που πονάω τόσο άσχημα πολύ έχω την επιθυμία να το ξανά κάνω

Προσπαθώ αλλά βλέπω το μαχαίρι εκεί

πάω κάνω κάτι άλλο για να ξεχαστεί αυτή η επιθυμία.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το περνάνε αυτό και σίγουρα χειρότερα και από εμένα. Αυτό το έγραψα περισσότερο για εκείνα τα άτομα. Δεν είστε μόνοι μόνο αυτό θα σας πω.

Και δεν είναι ποτέ αργά να σταματήσεις κάτι που ξεκίνησες κάποτε.

Σταμάτα πριν κάνεις κάτι χειρότερο...

[polina-tvorozhok]

<< Τα μεγάλα λόγια πονάνε, γιατί ειναι λόγια του αέρα. Ας μην υπερβάλλω τόσο ίσως και να ισχύουν σε ένα μικρό ποσοστό.Το θέμα είναι ότι πληγώνουν πολύ όσους τα πιστεύουν, καθώς αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν ότι πίστεψαν σε ένα ψέμα ή σε ενα κατά το ήμισυ ψέμα. >>

So have I told you how much I love these two? Have I told you that they'll be such a horrible liars? I am so obsessed with them, I'm having a brain rot.

[casperakiii]

4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρνάω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.

Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι παιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας δ��ώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..

Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»

Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».

Πάγωσα χάθηκα πέθανα.

4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️

[immortality-13]

“Αυτοάνοσα„

“Σε κάθε ψυχισμό, υπάρχει ένα σύστημα που απωθεί τα δυσάρεστα συναισθήματα και τα κλείνει σε μια ασυνείδητη αποθήκη. Αυτά, όμως, τα δυσάρεστα συναισθήματα συνεχίζουν να ζουν εκεί, μέσα μας, και έχουν ενέργεια. Θέλουν να εκφραστούν κι όσο εμείς αρνούμαστε να τα κοιτάξουμε, αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια με την μορφή συμπτωμάτων. Όσο τα καταπιέζουμε, όσο τα απωθούμε, τόσο πιο έντονα αυτά θα εκδηλωθούν.

Τα ονομάσαμε αυτοάνοσα. Στον καθένα από εμάς εκδηλώνονται διαφορετικά, ανάλογα με τον ψυχισμό του, τη σχέση του, το περιβάλλον, το παρελθόν του.

Δεν μου επιτρέπεται η ένταση, δεν μου επιτρέπεται η στεναχώρια. Ρυθμίζω τη ζωή μου τόσο όσο αντ��χω. Ζω με αυτό, πειθαρχώ, και γι'αυτό χωρίσαμε.

Όλοι έχουμε καταπιέσει συναισθήματα. Αν βρεις τη σωστή αγωγή, απλώς τα κοιμίζεις για καιρό. Αποδέχεσαι πως ο εαυτός σου δεν αναγνωρίζει ένα κομμάτι του.

Ο συμβιβασμός μερικές φορές είναι αναγκαστικός, όμως έχει πάντα ένα ρίσκο. Όσο εσύ του λες ψέματα, τόσο ο οργανισμός μπερδεύεται και ίσως δώσει τις λάθος εντολές. Μπλοκάρει το σύστημα και νοσεί.

Στα αυτοάνοσα ο οργανισμός μας μπερδεύεται και δεν αναγνωρίζει τα δικά του κύτταρα. Τα θεωρεί ξένα και τα πολεμάει. Αρνείται μια πραγματικότητα, η οποία όμως, αργά ή γρήγορα, θα του εκδηλωθεί.„

-Μιχάλης [Maestro - Επεισόδιο 8 “Αυτοάνοσα„]

[justforbooks]

Moleskine: Η ιστορία του και η σημασία του, όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του «The Notebook: A History of Thinking on Paper» ο Roland Allen.

Πώς το μυθικό μαύρο σημειωματάριο άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο

Το 2023 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Notebook: A History of Thinking on Paper» από τον Βρετανό συγγραφέα Roland Allen, το οποίο εξετάζει τη σχέση μεταξύ σκέψης και γραφής και πιο συγκεκριμένα την εξέλιξη της χρήσης των σημειωματάριων ως μέσου για την καταγραφή και ανάπτυξη σκέψεων. Ημερολόγια, σημειωματάρια, τετράδια, μπλοκ με σκίτσα και ημερολόγια πλοίων: πώς το βιβλίο με τις κενές σελίδες άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι πιο γοητευτικό από όσο ακούγεται κυρίως γιατί παρασύρει τον αναγνώστη σε μία αγάπη για αυτό το φετίχ: το μικρό, μαύρο σημειωματάριο. Ένα βιβλίο για όλους όσοι αγόρασαν ποτέ ένα Moleskine και μετά αναρωτήθηκαν π��ς να το γεμίσουν.

Ο Allen, στον πρόλογο του βιβλίου, μας διηγείται μία ιστορία: Το καλοκαίρι του 1995 μια Ιταλίδα μεταφράστρια με επιτυχημένη καριέρα, η Maria Sebregondi, ταξίδευε με ένα σκάφος και τους φίλους της στα ανοιχτά των ακτών της Τυνησίας. Στα τριάντα έξι της χρόνια είχε ήδη μεταφράσει στα ιταλικά τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Τη γοήτευαν ιδιαίτερα οι δύο Γάλλοι συγγραφείς Georges Perec και Raymond Queneau, που έγραφαν μυθιστορήματα και ποίηση χρησιμοποιώντας διάφορους περιορισμούς στον τύπο της γλώσσας ως κίνητρο για τη δημιουργικότητά τους. Ο Perec είχε γράψει ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το «La disparition», χωρίς να χρησιμοποιήσει το γράμμα «e» ενώ στο «Exercices de style», ο Queneau αφηγούταν την ίδια απλή ιστορία σε ενενήντα εννέα εκδοχές, χρησιμοποιώντας διαφορετική πεζογραφική μορφή για κάθε μία. Αυτό το γλωσσικό τους παιχνίδι οι ��ύο συγγραφείς το ονόμασαν Oulipo, ένα ακρωνύμιο που προέρχεται από τα γαλλικά και σημαίνει «εργαστήριο δυνητικής λογοτεχνίας». Έτσι, η Sebregondi ήταν συνηθισμένη στη δημιουργία ιδεών μέσα σε καθορισμένες παραμέτρους και εκείνη τη ζεστή βραδιά αντιμετώπιζε ακριβώς μια τέτοια πρόκληση. Βρέθηκε μπροστά σε ένα δύσκολο ερώτημα που μοιράστηκε μαζί της ένας από τους συνταξιδιώτες της.

Ο Francesco Franceschi, του οποίου η εταιρεία Modo & Modo πουλούσε επώνυμα δώρα, προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο ώστε η επιχείρησή του να μην εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν προϊόντα για να τα πουλήσει, κάτι που κρατούσε χαμηλά τα περιθώρια κέρδους του. Τι θα μπορούσε να κατασκευάζει η Modo & Modo μόνη της και έτσι να πουλάει πιο κερδοφόρα, ρώτησε ο Franceschi. Η ομάδα αντάλλαζε ιδέες μέχρι αργά τη νύχτα, συζητώντας για τις τάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή όπως τα κινητά τηλέφωνα, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και οι φθηνές πτήσεις. Αποφάσισαν ότι ο καταναλωτής στον οποίο ήθελαν να απευθυνθούν με ένα υποθετικό νέο προϊόν ανήκε σε αυτή τη νέα εποχή: δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης. Η Sebregondi ονόμασε αυτόν τον πελάτη τους με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς το design «σύγχρονο νομά». Οι διακοπές τελείωσαν γρήγορα, χωρίς εκείνη η παρέα να καταφέρει να καταλήξει σε κάτι.

Ο Bruce Chatwin και το αγαπημένο του σημειωματάριο Moleskine

Η Maria επέστρεψε στο σπίτι της με τα παιδιά της στη Ρώμη, το ερώτημα όμως την απασχολούσε επί εβδομάδες και έπαιζε με ιδέες, όπως μια ταξιδιωτική εργαλειοθήκη που θα περιείχε εξαιρετικού design στιλό, τσάντες, μπλουζάκια, σουγιάδες και άλλα. Ωστόσο, τίποτα δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της περιγραφής του Franceschi, ο οποίος αναζητούσε ένα προϊόν που θα ήταν εύκολο να παραχθεί αλλά θα προσέφερε παράλληλα μεγάλες εμπορικές δυνατότητες. Τότε έπεσε τυχαία πάνω σε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο που διάβαζε για δική της ευχαρίστηση, «The Songlines» του Bruce Chatwin, ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ που είχε εκδοθεί οκτώ χρόνια πριν (1987). Στο βιβλίο, σε μια ελαφρώς μυθιστορηματική εκδοχή ο Chatwin εξερευνά την αυστραλιανή ενδοχώρα, κατανοώντας ότι η κουλτούρα των ιθαγενών της προσφέρει μια εικόνα για τις ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού - και ίσως για την ίδια την ανήσυχη φύση του ανθρώπου. Έντονα «δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης», ο ίδιος ο Chatwin έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα στον «σύγχρονο νομά». Στο βιβλίο περιγράφει τα αγαπημένα του σημειωματάρια, τα moleskine, τα οποία αγόραζε από διάφορα παρισινά βιβλιοπωλεία:

Στη Γαλλία, αυτά τα σημειωματάρια είναι γνωστά ως carnets moleskine, όπου “moleskine” στην προκειμένη περίπτωση είναι η μαύρη βιβλιοδεσία από λινάτσα. Κάθε φορά που πήγαινα στο Παρίσι αγόραζα ένα καινούργιο απόθεμα από ένα χαρτοπωλείο στην Rue de l'Ancienne Comédie. Οι σελίδες ήταν τετραγωνισμένες - μιλιμετρέ και τα καπάκια του συγκρατούνταν στη θέση τους με μια ελαστική ταινία. Τα είχα αριθμήσει σε σειρά. Έγραφα το όνομά μου και τη διεύθυνσή μου στην πρώτη σελίδα, προσφέροντας και αμοιβή στον ανεύρετη αν τα έχανα. Το να χάσει κανείς ένα διαβατήριο ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε: το να χάσει ένα σημειωματάριο ήταν καταστροφή.

Ο Chatwin παραδέχεται ότι αν τον ρωτούσε κάποιος για το σημειωματάριό του κι εκείνος έλεγε ότι είναι από το Παρίσι μπορεί να αντιμετώπιζε ένα ανασήκωμα φρυδιού απέναντι σε κάτι υπερφίαλο. Τότε ακόμα moleskine ήταν ένα πυκνό βαμβακερό ύφασμα ��ε μια απαλή, βελούδινη υφή στην εξωτερική του επιφάνεια που έμοιαζε με το δέρμα του τυφλοπόντικα (εξ ου και το όνομα, από το αγγλικό "mole" = τυφλοπόντικας). Χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για ανθεκτικά ρούχα εργασίας ή επένδυση επίπλων.

Παρακάτω στο βιβλίο, ο Chatwin επεκτείνει την ιστορία:

Μερικούς μήνες πριν φύγω για την Αυστραλία, η ιδιοκτήτρια του χαρτοπωλείου μου είπε ότι το “vrai moleskine” γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το βρει. Υπήρχε μόνο ένας προμηθευτής: μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση στην Τουρ. Οι οποίοι απαντούσαν πολύ αργά στις επιστολές. «Θα ήθελα να παραγγείλω εκατό», είπα στην κυρία. «Εκατό θα μου φτάσουν για μια ζωή». Υποσχέθηκε να τηλεφωνήσει αμέσως στην Τουρ το ίδιο απόγευμα. Στις πέντε, πήγα στο ραντεβού μου με την κυρία. Ο κατασκευαστής είχε πεθάνει. Οι κληρονόμοι του είχαν πουλήσει την επιχείρηση. Έβγαλε τα γυαλιά της και, σχεδόν με πένθιμο ύφος, είπε: “Le vrai moleskine n'est plus” ("Το αυθεντικό moleskine δεν υπάρχει πια").

Ο Chatwin έμοιαζε να προμηνύει τον πρόωρο θάνατό του, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση των Songlines. Αλλά για τη Sebregondi η αναφορά του στα σημειωματάρια την άγγιξε προσωπικά επειδή τα γνώριζε από την εποχή που ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι. Και πράγματι, είχε ακόμη αρκετά. Ξεθάβοντάς τα μέσα από παλιά κουτιά, τα κοίταξε για πρώτη φορά μετά από χρόνια -και με νέα ματιά. Γιατί ο Chatwin είχε δεθεί τόσο πολύ με αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο ώστε να παραγγείλει εκατό αντί να ρισκάρει να του τελειώσουν; Πώς μπορούσε ένα τόσο χρηστικό αντικείμενο να αποκτήσει τέτοια σημασία; Τότε της ήρθε στο μυαλό ότι μπορεί να είχε βρει τη λύση στην πρόκληση του Franceschi - ένα απλό προϊόν, εύκολο στην κατασκευή, ελκυστικό για τους δημιουργούς και με υποσχέσεις ταξιδιού, γοητείας, ανακάλυψης.

Πώς άρχισαν όλα 

Η Maria, γνωρίζοντας ότι ο Chatwin προτιμούσε πάντα μια καλή ιστορία από την κυριολεκτική αλήθεια, έκανε τη λογική κίνηση να τηλεφωνήσει στη Γαλλία για να επιβεβαιώσει ότι τα σημειωματάρια αυτά δεν κυκλοφορούσαν πλέον. Θυμήθηκε όμως ότι η ίδια είχε συναντήσει το “γνήσιο moleskine" σε διάφορα άλλα πλαίσια: σε εκθέσεις με τα τετράδια σκίτσων του Matisse και του Picasso, σε μια φωτογραφία του Hemingway εν ώρα εργασίας... Συνειδητοποίησε ότι αυτό το προϊόν είχε ήδη ένα γενε��λογικό δέντρο. Και πιο συγκεκριμένα, είχε εμπορική προοπτική, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη διαβάσει την αγάπη του Chatwin προς αυτό. Μάλιστα, το moleskine ήταν σύμφωνο με τις κλασικές αρχές του ιταλικού design: όπως ένας εσπρέσο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Persol ή ένα φόρεμα Prada, το le moleskine ήταν κι αυτό μίνιμαλ, λειτουργικό και επιβλητικά μαύρο. Και όμως, ως εκ θαύματος, κανείς δεν το έφτιαχνε πια.

Η Sebregondi πήγε την ιδέα στο Μιλάνο, όπου ο Franceschi συνειδητοποίησε ότι είχαν στα χέρια τους μια πολύ καλή ιδέα. Με τον Chatwin να έχει ήδη λύσει το πιο ακανθώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πουλάει ένα νέο προϊόν (πώς να το ονομάσει το καταραμένο πράγμα), οι δυό τους μπήκαν σε μια διετή διαδικασία σχεδιασμού προϊόντος, η οποία κατέληξε στο κλασικό σημειωματάριο Moleskine. Με κεφαλαίο Μ.

Ένα από τα μυστικά του Moleskine είναι το πόσο επίμονα στέλνει μηνύματα στον σύγχρονο νομάδα ο σχεδιασμός του. Το μίνιμαλ μαύρο εξώφυλλο μοιάζει, με την πρώτη ματιά, σαν να είναι δερμάτινο: στιβαρό αλλά και πολυτελές. Οι μη τυποποιημένες διαστάσεις, μερικά εκατοστά στενότερες από το γνωστό A5, σας επιτρέπουν να βάζετε το σημειωματάριο στην τσέπη ενός σακακιού - σε αυτό βοηθούν και οι στρογγυλεμένες γωνίες που βέβαια αυξάνουν σημαντικά το κόστος παραγωγής. Επίσης, εμποδίζουν τις σελίδες να φθείρονται στις άκρες και, μαζί με το ελαστικό λουράκι και τα αρκετά σκληρά χαρτόνια στα εσώφυλλα, επιβεβαιώνουν ότι το σημειωματάριο είναι έτοιμο για ταξίδι. Οι άκρες του εξωφύλλου εφαρμόζουν στο ίδιο επίπεδο με το μπλοκ των σελίδων, διασφαλίζοντας ότι το Moleskine σας δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί τυπωμένο βιβλίο.

Κατά τη χρήση, βρίσκεται πειθήνια ανοιχτό και επίπεδο, και η τσέπη που είναι κολλημένη στο πίσω εσώφυλλο σας προσκαλεί να κρύψετε αναμνηστικά - φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, τηλέφωνα όμορφων αγνώστων. Διακόσιες σελίδες υποδηλώνουν ότι έχετε πολλά να γράψετε- το ίδιο το χαρτί, χρωματισμένο σε μια αριστοκρατική ιβουάρ απόχρωση και ασυνήθιστα λείο στην αφή, υποδηλώνει ότι οι ιδέες σας αξίζουν μόνο το καλύτερο, και ο σελιδοδείκτης με κορδέλα σας βοηθά να πλοηγηθείτε στους συλλογισμούς σας. Μπορεί να φαίνεται διακριτικά μίνιμαλ, αλλά το όλο πακέτο είναι τόσο γεμάτο με μηνύματα της μάρκας του όσο και οποιοδήποτε άλλο προϊόν φέρει την ετικέτα Nike, Mercedes ή Apple - και, όπως στις καλύτερες υποδείξεις, τα μηνύματα λειτουργούν σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Επιπλέον, η Moleskine περιγράφει τις αξίες της μάρκας της στο μικρό διπλωμένο φυλλάδιο, το οποίο ο νέος ιδιοκτήτης του σημειωματάριου θα “ανακαλύψει” -όπως λέει χαρακτηριστικά η Sebregondi- κρυμμένο στην τσέπη του εσωφύλλου. Το κείμενο του φυλλαδίου εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου, και όλο και περισσότερες γλώσσες προστέθηκαν σε αυτό, αλλά το κεντρικό μήνυμα έχει αλλάξει ελάχιστα από την πρώτη, μόνο στα ιταλικά, έκδοση:

Το Moleskine είναι μια ακριβής αναπαραγωγή του θρυλικού σημειωματάριου των Chatwin, Hemingway, Matisse. Ανώνυμος θεματοφύλακας μιας εξαιρετικής παράδοσης, το Moleskine είναι ένα απόσταγμα λειτουργίας και ένας συσσωρευτής συναισθημάτων που απελευθερώνει το φορτίο του με την πάροδο του χρόνου. Από το πρωτότυπο σημειωματάριο γεννήθηκε μια οικογένει�� βασικών και αξιόπιστων βιβλίων τσέπης. Σκληρό εξώφυλλο καλυμμένο με Moleskine, ελαστικό κλείσιμο, βιβλιοδεσία με κλωστή. Εσωτερική φουσκωτή τσέπη από χαρτόνι και καμβά. Αφαιρούμενο φυλλάδιο με την ιστορία της Moleskine. Μορφή 9 x 14 cm.

Λέξη προς λέξη, αυτό το μικρό κείμενο αποδείχθηκε από τα πιο αποτελεσματικά εμπορικά κείμενα όλων των εποχών, συνδέοντας γρήγορα τις άυλες ιδιότητες του προϊόντος -χρησιμότητα και συναίσθημα- με τις υλικές προδιαγραφές του, πουλώντας έτσι τόσο το προϊόν όσο και την εμπειρία. Οι Sebregondi και Franceschi επέλεξαν έξυπνα τρία διεθνή ονόματα για να αναφέρουν στο φυλλάδιο: έναν Άγγλο, έναν Αμερικανό και έναν Γάλλο που ενθαρρύνουν τις κοσμοπολίτικες ιδέες του αγοραστή. Το “Made in China”, από την άλλη πλευρά, δεν τις ενθαρρύνει οπότε το άφησαν έξω.

Η Modo & Modo παρήγγειλε την αρχική παραγωγή 3.000 σημειωματάριων το 1997 και το νέο Moleskine κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Μιλάνο, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Corso Buenos Aires. Ξεπούλησε την παρτίδα του μέσα σε λίγες ημέρες. Αποφεύγοντας τα παραδοσιακά χαρτοπωλεία, η εταιρεία στόχευσε σε καταστήματα λιανικής πώλησης design αντικειμένων και βιβλιοπωλεία: η στρατηγική απέδωσε και την επόμενη χρονιά, το 1998, πούλησε 30.000 σημειωματάρια. Από το 1999, χρησιμοποίησαν τα υπάρχοντα δίκτυά τους για να διανέμουν σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια πέρα από τον Ατλαντικό. Μέσα σε δέκα χρόνια, η αμερικανική αλυσίδα βιβλιοπωλείων Barnes & Noble είχε γίνει ο μεγαλύτερος συνεργάτης λιανικής της μάρκας. Όπως ακριβώς ήλπιζε ο Franceschi, τα υψηλά περιθώρια κέρδους μεταμόρφωσαν την τύχη της Modo & Modo. Το 2006, μια ιδιωτική εταιρεία συμμετοχών την εξαγόρασε και οι πωλήσεις συνέχισαν να αυξάνονται.

Το 2013, η Moleskine SpA εισήχθη στο ιταλικό χρηματιστήριο και το 2016, ένας Βέλγος διανομέας αυτοκινήτων αγόρασε την εταιρεία έναντι μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Δεν είναι περίεργο που η ιστορία αυτή διδάσκεται πλέον στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων ως παράδειγμα επιτυχημένου σχεδιασμού και μάρκετινγκ προϊόντος.

Το 2017 η Moleskine κυκλοφόρησε μια συνεργασία με την Vintage Books για να γιορτάσει την 20ή επέτειο της Moleskine και την 30ή επέτειο του βιβλίου “The Songlines”. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και ίσως λίγο προκλητικό. Η έκδοση του “The Songlines” που μοιάζει με ένα σκληρόδετο Moleskine, συμπεριλαμβανομένης της ελαστικής ταινίας και της πίσω τσέπης, και περιέχει το πλήρες κείμενο του βιβλίου, ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Chatwin για το ταξίδι του στην Αυστραλία, μια εξήγηση για το τι οφείλουν σε αυτό το κείμενο και πώς βλέπουν το μέλλον του, καθώς και αρκετές κενές σελίδες για σημειώσεις. Στην έκδοση αυτή επισυνάπτεται και ένα απλό, μεγάλο, με μαλακό εξώφυλλο Moleksine, με ανάγλυφη στο εξώφυλλο -κάτι για το οποίο ο Chatwin σίγουρα θα είχε αντιδράσει- τη φράση “Enjoy your travel writing”.

Η ίδια η Sebregondi παρέμεινε αμείλικτα αφοσιωμένη σε αυτό το μήνυμα για δύο δεκαετίες, δίνοντας δεκάδες συνεντεύξεις, των οποίων το επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν ότι το Moleskine ήταν “πρώτα απ' όλα, ένα μέσο που επιτρέπει τη δημιουργικότητα”. Η ίδια, αφού παρέμεινε στην επιχείρηση σε διάφορες εκδοχές της, αποχώρησε το 2017 και σήμερα αφιερώνει το χρόνο της στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Moleskine Foundation, το οποίο έχει ως στόχο να προωθήσει την κοινωνική αλλαγή, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, μέσω της φυσικής δημιουργικότητας. Παραμένει επίσης αναμεμειγμένη με την Oplepo, το ιταλικό παρακλάδι της Oulipo. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή της είναι του βιβλίου “Εκατό χιλιάδες δισεκατομμύρια ποιήματα” του Queneau, στο οποίο ο αναγνώστης παράγει τυχαία σονέτα από τις χιλιάδες ομοιοκατάληκτες γραμμές του βιβλίου, με περιορισμούς που αποδεικνύονται δημιουργικοί.

Το προϊόν και το μήνυμα

Ο Roland Allen λέει στον πρόλογο του βιβλίου του: Αγόρασα το πρώτο μου Moleskine κατά τα πρώτα χρόνια αυτής της έκρηξης και, λίγο αργότερα, βρέθηκα να εργάζομαι σε έναν εκδότη βιβλίων που ήθελε να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της αγοράς χαρτικών ειδών υψηλής ποιότητας, η οποία οφειλόταν στο Moleskine. Τα σημειωματάρια, σκεφτήκα��ε, δεν είχαν λέξεις και εικόνες – αυτά τα δύσκολα, ακριβά πράγματα που κάνουν τα “πραγματικά” βιβλία τόσο δύσκολο να αποφέρουν κέρδος. Δημιουργήσαμε λοιπόν μια σειρά από σημειωματάρια με όμορφα, φωτεινά χρώματα και σχεδιασμό και γεμάτα τεχνάσματα, και δώσαμε μια σημαντική παραγγελία στο τυπογραφείο. Μου ανατέθηκε να επισκεφθώ τα κεντρικά γραφεία της Barnes & Noble στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης για να παρουσιάσω τα προϊόντα μας και πρότεινα ότι το πολύχρωμο προϊόν μας θα μπορούσε να προσφέρει υγιή τζίρο αν τοποθετούνταν δίπλα στη Moleskine στα καταστήματά τους.

Ο αγοραστής με κοίταξε σκεφτικός. “Μαζί με τα Moleskine..”, είπε. “Ξέρετε ότι υπάρχει ένα κομμάτι των πελατών μας που αγοράζει ένα καινούργιο Moleskine κάθε φορά που μπαίνει στο κατάστημα; Κάποιοι και μια φορά την εβδομάδα. Δεν έχουμε ιδέα τι τα κάνουν”.

Τους παρουσίασα τα δείγματά μου, δίνοντας έμφαση στο κρεμ χαρτί, τους σελιδοδείκτες με κορδέλα και τα εντυπωσιακά σχέδια εξωφύλλων που υποτίθεται ότι ξεχωρίζουν το εμπορικό σήμα μας. Κούνησε το κεφάλι του και μου έδωσε ως απάντηση ένα από τα γνωστά μαύρα σημειωματάρια. “Το βλέπεις αυτό;” είπε. “Τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τη δική μας μάρκα. Το ίδιο μέγεθος, ο ίδιος αριθμός σελίδων. Χρησιμοποιούμε το ίδιο χαρτί, τα ίδια χαρτόνια, τα φτιάχνουμε στα ίδια εργοστάσια στην Κίνα. Είναι εξίσου καλά με τα Moleskine και τα πουλάμε στη μισή τιμή από αυτά”. Έκανε μια παύση για να δώσει έμφαση. “Και η Moleskine εξακολουθεί να μας ξεπερνάει σε πωλήσεις. Και εσείς μου ζητάτε να σας δώσω χώρο στο ίδιο ράφι;”

Μόλις είχα πάρει ένα σκληρό μάθημα για τη δύναμη της μάρκας. Άλλοι, ωστόσο, τα κατάφεραν καλύτερα. Από το 2005, η Leuchtturm, της οποίας η ειδικότητα ήταν τα άλμπουμ συλλεκτών γραμματοσήμων, τα έβαλε με τη Moleskine, ταυτιζόμενη μαζί της στην ποιότητα, προσφέροντας -τι χυδαιότητα!- σημειωματάρια σε μια γκάμα χρωμάτων ενώ και παλαιότερες εταιρείες όπως η Clairefontaine, η Rhodia και η Paperblanks ανανέωσαν τα προϊόντα τους. Οι δυτικοί hipsters, πάντα σε εγρήγορση για το high-end ιαπωνικό design, άρχισαν να εισάγουν σημειωματάρια από εταιρείες όπως η Midori, η Hobonichi και η Stalogy, οι οποίες ξεπερνούσαν οποιαδήποτε από τις ευρωπαϊκές μάρκες με τα εξαιρετικά χαρτιά και τις βιβλιοδεσίες τους (η Moleskine και η Leuchtturm χρησιμοποιούν κυρίως χαρτί από την Ταϊβάν). Στις ΗΠΑ, η Field Notes χτύπησε έξυπνα κυκλοφορώντας σημειωματάρια με μια αισθητική των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Όλες οι εταιρείες παρουσίασαν μ��α νέα εκδοχή του βασικού προϊόντος και όλες επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη του προϊόντος που είχε κάνει η Moleskine. Αν σας ενδιέφεραν τα χαρτικά υψηλής ποιότητας, η δεκαετία του 2010 ήταν μια χρυσή εποχή.

Ταυτόχρονα, το Moleskine έγινε ένα ισχυρό σύμβολο κύρους. Τα κρατούσαν στο χέρι τους από τεχνοκράτες CEO μέχρι σχεδιαστές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς ακριβώς όπως η Sebregondi είχε οραματιστεί - και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι των οποίων οι φιλοδοξίες ίσως ξεπερνούσαν την πραγματική τους δημιουργικότητα. Τα έβλεπες να τα κρατάνε άνθρωποι στα Starbucks της γειτονιάς σου, και αυτοί οι χαρακτήρες ήταν εύκολος στόχος σάτιρας: η σατιρική ιστοσελίδα Stuff White People Like (Πράγματα που αρέσουν στους λευκούς) ασχολήθηκε με τα αξεσουάρ τους, όπως και ο δεξιός πολιτικός Karl Rove, ο οποίος είπε κάποτε στο ακροατήριό του στο Γέιλ ότι τους θεωρούσε φαντασμένους εξαιτίας των Moleskine τους. Η κοροϊδία πάντως δεν έβλαψε καθόλου τις πωλήσεις.

Ούτε το αυξανόμενο ενδιαφέρον, από ψυχολόγους και γκουρού του lifestyle, για την πρακτική αποτελεσματικότητα του σημειωματάριου. Η ίδια η Sebregondi πρότεινε ότι η μίνιμαλ μορφή του σημειωματάριου το καθιστούσε ένα τέλειο δημιουργικό εργαλείο, μιλώντας γι' αυτό με τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούσε ο Queneau για το σκόπιμα περιορισμένο λεξιλόγιο στο έργο του: “ένα απλό αντικείμενο”, που της δίνει την “αίσθηση της εξαιρετικής δυνατότητας που γεννιέται από τα μικρά πράγματα”. Ο γκουρού της παραγωγικότητας Ντέιβιντ Άλεν συνιστούσε να συντάσσουμε λίστες σε σημειωματάρια, όπως και ο νευροεπιστήμονας Ντάνιελ Λεβίτιν- ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Σαξ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Η εκδίκηση των αναλογικών”, στο οποίο απεικονίζονται τα χάρτινα σημειωματάρια (μαζί με τα LP βινυλίου, τα επιτραπέζια παιχνίδια και τις κινηματογραφικές μηχανές) να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση στην ψηφιακή αντικατάσταση. Έγινε κοινός τόπος η αντιπαράθεση της παλιάς τεχνολογίας με τη νέα. Το αρχικό Moleskine είχε κυκλοφορήσει την ίδια εποχή με το Palm Pilot, τον πρώτο φορητό ψηφιακό organizer, και είχε, από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από όλο και πιο ισχυρές συσκευές. Ο φορητός υπολογιστής, το BlackBerry, το iPhone και το iPad έμοιαζαν να προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη λειτουργικότητα από τον χάρτινο πρόγονό τους, αλλά μια ομάδα πεισμωμένων χρηστών αρνιόταν να μεταβεί στην ψηφιακή σφαίρα, και πολυάριθμες μελέτες με κριτές έδειξαν σύντομα ότι η εμμονή τους είχε νόημα. Κάτι ��διαίτερο που έχει να κάνει με την ίδια την πράξη της γραφής με το χέρι και τη δημιουργία ενός φυσικού, απτού αντικειμένου, κάνει την παλαιότερη τεχνολογία πιο αποτελεσματική ��πό τη νέα. Η Sebregondi είχε, άθελά της, προκαλέσει μία σοβαρή έρευνα σχετικά με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Ο Roland Allen γράφει ότι το ενδιαφέρον του για τα σημειωματάρια είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο, ανακάλυψε τα εντυπωσιακά προπολεμικά ημερολόγια του παππού του και ξεκίνησε να κρατάει το δικό του ημερολόγιο από το 2002, προσθέτοντας κάθε χρόνο άλλο ένα Moleskine στη στοίβα με τα ταλαιπωρημένα, "μάχιμα" σημειωματάρια. Το να γράφει ημερολόγιο τον έκανε πιο ευτυχισμένο, το να τηρεί τις λίστες με τα πράγματα που πρέπει να κάνει τον έκανε πιο αξιόπιστο (πράγμα που, με τη σειρά του, έκανε τους γύρω του πιο ευτυχισμένους), και έμαθε να μην πηγαίνει ποτέ σε ραντεβού με γιατρό ή σε οποιαδήποτε συνάντηση χωρίς να κρατάει σημειώσεις από όσα άκουσε. Άρχισε να παρατηρεί όμως και τα δημιουργικά οφέλη. Κάθε καλλιτέχνης που συναντούσε φαινόταν να έχει ένα τετράδιο για σκίτσα ανά χείρας, όπως και οι γραφίστες -ακόμη και οι σχεδιαστές ιστοσελίδων, των οποίων το προϊόν ήταν εξ ολοκλήρου ψηφιακό. Ξαφνικά έβλεπε ότι όλοι οι συγγραφείς κρατούσαν σημειωματάρια, όπως και οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί και άλλοι δημιουργικοί τύποι - και όσο πιο επιμελώς χρησιμοποιούσαν αυτά τα σημειωματάρια, τόσο καλύτερη φαινόταν να είναι η δουλειά τους. Διαπίστωνε ότι οι παιχνιδιάρικες λίστες, τα διαγράμματα και τα σκίτσα στις ιβουάρ σελίδες, αποκάλυπταν συχνά εκπληκτικά καλές ιδέες.

Όταν βγαίνουν τα σημειωματάρια, συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Για να ανοίξει κανείς την κενή σελίδα και να αλληλεπιδράσει μαζί της χρειάζεται ενέργεια και μερικές φορές λίγο θάρρος. Αλλά η ανταμοιβή μπορεί να εκπλήξει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[psychotiko-epeisodio]

-Ηρθα,που είσαι;

-Κιολας;Ήρθες νωρίς.

-��αι,δεν μπορώ τις αναμονες.

-Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.

-Και ποτε θα είναι;

-...

_______________________________

-Ηρθα ,που είσαι;

-Τωρα;Είναι αργά!

-Μα μου είχες πει να περιμένω.

-Οχι τόσο πολύ.

-...

[loyotsas]

Εγώ ο ίδιος έμεινα, πιστός σε αυτά που ονειρευτήκαμε

Εσύ όμως άλλαξες, παράτησες σε μια στιγμή αυτά που χτίσαμε

Σαν διψασμένος ναυαγός, που τρελάμενος για νερό

Σαν δέντρο στην ξηρα, που υπομένει καρτερικά το ανεμοβόρι.

Ήθελα να ζήσω πιο πολύ, αυτό που είχαμε μαζί

Σαν θάλασσα πλατιά, που δεν αφήνει ναύτες να δουν στεριά

Σαν αστέρι λαμπερό που μάτια δεν αφήνουν, τα μυστικά του ουρανού

Έτσι ήσουνα και εσύ που δεν περίμενες να δεις, σε ενα απόγευμα μικρό τι θα μπορούσε

Πλέον όμως είναι αργά..

Το καράβι έφυγε από την στεριά, για άλλους κόσμους...

[gentle-author]

Συχνά σκέφτομαι πάνω στο πέρασμα του χρόνου.

Πώς ο χρόνος περνά για άλλους γρηγορότερα και για άλλους πιο αργά.

Όμως για όλους, στην πραγματικότητα, περνάει με τον ίδιο ρυθμό.

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να κυλήσει ο χρόνος γρηγορότερα, να φύγει αυτή η ημέρα και να μην ξαναγυρίσει, να ξημερώσει ένα νέο πρωινό που θα επουλώσει για μια στιγμή τα τραύματά τους..

Άραγε πόσοι άνθρωποι αυτήν την στιγμή θα ήθελαν να παγώσει ο χρόνος και να πάψει να κουνιέται ο δευτερολεπτοδείκτης του ρολογιού, να μείνουν ενωμένοι με το άλλο τους μισό, να δώσουν ένα ακόμη φιλί σε εκείνον και εκείνη, να διαβάσουν ένα κεφάλαιο ακόμη..

Πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος για όλους μας και πόσο όμοια..

Πώς γίνεται να αδημονώ για ένα νέο ξημέρωμα ενώ ο διπλανός μου να αγωνιά για το αν θα χάσει μια μηδαμινή στιγμή από το σήμερα;

Πώς φαίνεται το ότι οι άνθρωποι πλέον δεν ζούμε την στιγμή αλλά προβληματιζομαστε τόσο πολύ για το αύριο που το σήμερα παύει να υπάρχει.

Αυτό που ξεχνάμε όμως, είναι ότι το αύριο θα πάρει την θέση του σήμερα και θα ξαναπεράσει.

Πότε θα ζήσουμε;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[omnis888]

Σκέψου τώρα.

Και σκέψου τώρα ,

οτι ο καφες που έφτιαξες σήμερα το πρωί ,

δεν είναι ένας αλλα δυο.

Σκέψου ότι καθίσαμε μαζί στο μπαιλκονι για να κάνουμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας

και έφυγα βιαστικά πριν προλάβω να πιω την τελευταία γουλιά καφέ ,

να βγάλω το σκυλί βόλτα ,

όσο εσυ ετοιμαζόσουν για να φύγουμε μαζί.

Σκέψου να περπατάμε μαζί μέχρι την στάση του μετρο

και να σε χαιρετάω μέσα από το τζαμί όσο βλέπω το τραινο που είσαι μέσα να απομακρύνεται.

Σκέψου το βράδυ που θα γύρισω να καθίσουμε αγκαλιά

και να μου πεις για κάθε άνθρωπο που γνώρισες σήμερα

ή για το ποσό σε εκνεύρισε κάτι ασήμαντο.

Σκέψου για να σου φτιάξω το κέφι να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαΐ

και να στο φέρνω μπροστά από την τηλεόραση ,

όσο εσυ ψάχνεις με ποια σειρά θα εθιστούμε αυτή την εβδομάδα.

Και τώρα σκέψου ότι δεν μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.

Σκέψου ότι είσαι τόσο κοντά που επιτέλους μπορώ να σου χαϊδέψω τα μαλλιά

και να σου δώσω ένα φίλι στο μέτωπο.

Σκέψου ότι τα βραδιά δεν παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου ,

μήπως και ξαφνικά γίνει εσυ.

Σκέψου πως πλέον οι μέρες δεν περνάνε αργά ,

και πως δεν χρειάζεται να σπρώχνω με μανία τον χρόνο μέχρι να σε δω.

Σκέψου πως τα σεντόνια στο κρεβάτι σου είναι τσαλακωμένα και από τις δυ�� μεριές

και τα μαξιλάρια είναι δυο.

Σκέψου πως δεν χρειάζεται να παλεύουμε να βρ��ύμε τι ώρα θα βολέψει να μιλήσουμε σήμερα

ή πως το βραδινό τσιγάρο το κάνουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον ,

σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Και μπορείς να σκέφτεσαι για ώρες

και όσο θες.

Αλλα μην σκεφτείς ποτέ πως εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρουμε.

Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως 2.500 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μακριά.

Μην σκεφτείς ποτε πως υπάρχει κάτι που είναι αρκετό να μας κρατήσει.

Μην σκεφτείς ποτε πως θα κουράστω ή πως η υπομονή μου θα τελειώσει.

Η υπομονή μου θα τελειώσει όπως και η ιστορία αυτή.

Με εσένα και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι , σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.

Ίσως ο τρόπος μου να είναι ρηχός.

Ή ίσως όταν έχει να κανει με εσένα να μην είμαι καλός στο γράψιμο.

Γιατί κάθε μου λέξη φοβάμαι πως δεν είναι αρκετή

και ποτε της δεν θα είναι για να περιγράψει ότι νιώθω ούτε στο ελάχιστο.

Μα μονάχα αυτό έχω για την ώρα.

Τις λέξεις μου.

Τις λέξεις μου και πολύ υπομονή.

Το μόνο που μπορεί να τα ξεπεράσει αυτά τα δυο ,

είναι η αγάπη.

Η αγάπη για τις μέρες που θα έρθουν και οχι για αυτες που χάσαμε.

Η αγάπη που άντεξε και αντέχει.

Η αγάπη που δεν ξεχνάει ποτε

και ζει μέσα από τις αναμνησεις , μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουμε καινούριες.

Και τώρα σκέψου ,

πως το αύριο που έρχεται

είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταστήκαμε εχθές.

Λίγο υπομονή ακόμα πριγκίπισσα.

και θα χτίσουμε το παραμύθι που τόσο ονειρευόμαστε.

Και μην αγχώνεσαι για το τώρα.

Έτσι και αλλιώς ,

κάθε παραμύθι έχει δύσκολη αρχή.

Σε αγαπάω.

- Omnis.

[o-monaxikos]

Τόσο απλό αλλά και τόσο ουτοπικό στις μέρες μας...

- Μπορείς να σβήσεις το φως; Είμαι απλά χοντρή.

- Και τι έγινε! Μήπως θες να κάνεις το μοντέλο;

- Το δέρμα μου είναι γεμάτο ραγάδες.

- Καλα, είδες τις ουλές στο δικό μου;

- Το στήθος μου δεν είναι όμορφο

- Γιατι; Εδω ειμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό στήθους;!

- Το σώμα μου είναι άσχημο, δεν θα ήθελα να το δεις γυμνό.

- Ποιος σου είπε τέτοιο ψέμα;! Θα ήθελα να βλεπω το όμορφο γυμνό σώμα σου, και μεσα απ αυτο θα ηθελα να γδύσω την ψυχή σου.

- Ξέρω ότι δεν θα σου αρέσει αυτό που θα δεις.

- Άσε εμένα σε παρακαλώ να αποφασίσω. Ποιος αγάπη μου σε εχει πληγώσει για να το σκεφτείς αυτό για τον εαυτό σου;

- Δεν ξέρω, ίσως η κοινωνία. Ίσως η μανα μου, που πάντα με υποτιμούσε...

- Τότε δεν είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Ούτε είμαι η μανα σου! Εκτος εαν εσυ εχεις λογους να βλεπεις σε καθε εν δυναμει δικο σου ανρθωπο το προσωπειο της επικριτικης σου μητερας... Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το σωμα αξίζει περισσότερο από τα συναισθήματα. Σ 'αγαπώ γι' αυτό που ΕΙΣΑΙ. Είπε καθώς κοίταζε τα μάτια της και μετά φιλούσε τα χείλη ΤΗΣ. Εγδυσε το σώμα της αργά, φιλώντας και χαϊδεύοντας κάθε μέρος του δέρματός της που είχε μείνει στον αέρα, κάθε τέντ��μα, κάθε ρολό, κάθε ατέλεια. Ξέχασε ό, τι την βασάνιζε, την έκανε να τα ξεχάσει όλα αυτά. Ενώ ήταν ενωμένοι ρώτησε.

- Έχεις νιώσει ότι σε αγαπούν έτσι πριν;

- Όχι, ποτέ.

- Για μένα είσαι ο,τι χρειαζεται να εισαι!

Απλά χαμογέλασε και ένιωσε η πιο όμορφη γυναίκα. Έμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι να τους πάρει ο ύπνος...

Εκεινο το βράδυ πηρε ενα νεο μεταμηνυμα για το ποια μπορεί να ειναι για καποιον άλλον, και για τον ευατο της:

Ελαβε την πληροφορία πως ο κοσμος υπάρχει περιπτωση να ειναι ενας χωρος που την αποδέχεται.

Ότι δεν είναι ολοι σαν την μανα της.

Ότι τελικά υπάρχει ελπίδα και χωρος για κεινη, για το διαφορετικά όμορφο...

[alla-zeis]

Οι παγίδες είναι γύρω μου

Και προσπαθούν να με κάνουν δική τους

Δεν λεω,με ελκύουν

Με ελκυει η προσδοκία του πόνου που θα βιώσω

ίσως με κάνει να νιώσω ζωντανή

Πως νιώθει κάποιος ζωντανός ;

Δεν ξερω ή δεν θελω να θυμάμαι;

Ποτε ένιωσες τελευταία φορά ζωντανός ;

Χαιρεσαι ή υποκρίνεσαι ;

Είσαι εσύ;

Εγω είμαι εγώ;

Ποιοι και τι είμαστε;

Απο τι;

Τα συναισθήματα σφίγγουν σα μέγγενη

Στο λαιμό μου

Ξέρεις τα βράδια ,σκέφτομαι πολλά

Εχεις σκεφτεί ποτέ 2 σιφώνια τυλιγμένα απο τρίχες; Τον τροπο που φράζουν και ασφυκτιούν ; Τα σιφώνια πνίγονται ,δεν μπορούν να καταπιούν ,δεν μπορούν να μιλήσουν προσπαθούν μονάχα να διεκδικήσουν

Και εσύ τι κάνεις;

Βαριεσαι να τα Βοηθήσεις

Εσυ τα έκανες,εσυ τα αφήνεις έτσι

Καποτε όμως τα σιφώνια ξεσπούν και φωνάζουν

Φωνάζουν για βοήθεια

Σε εκδικούνται

Μα ειναι αργά

Κανενα καθαριστικό και κανένα αποφρακτικό

Δεν θα βοηθήσει

Όλα τελείωσαν

Το σιφώνι σου πέθανε

Εσύ όχι

Έμειναν έστω οι τύψεις;

Περιτριγυρίζεσαι και απο άλλα ,πρόσεχε;

[daimewdis]

Θ/Δ

Θεέ μου, μη με προστατέψεις σε μιά στιγμή αδυναμίας. Θέλω να καταστραφώ ολοκληρωτικά. Να μην μπορώ να αναγνωριστώ. Να μην μπορούν τα κομμάτια μου να ενωθούν. Δεν ξέρω αν ήσουν εσύ ή ο διάολος τόσα χρόνια που με κρατούσαν ζωντανό. Μπορεί και οι δύο. Εσύ να αντέξω και ο διάβολος να υποφέρω.

Το μόνο που σου ζητάω, να μην υποφέρει η οικογένεια μου. Κι ας μου ήταν δύσκολο να τους αγαπήσω. Υποφέρουν αρκετά χρόνια.

Είχε δίκιο η μάνα μου, όλο αυτό δεν θα έχει τέλος. Και αυτός ο πόνος είναι αβάσταχτος. Μην πάρω μόνο στο λαιμό μου αθώα ψυχή.

Αν ξανά γεννηθώ, που το πιστεύω. Κάνε τα πράγματα να γίνουν σωστά αυτή την φορά. Αλλιώς δεν το δέχομαι. Μην με επαναφέρεις.

Σε μιά στιγμή αδυναμίας, δεν θα το ελέγξω. Θα το πάω μέχρι τέρμα.

Δεν ανήκω σε αυτό το κόσμο.

Όταν έρθει η ώρα, μη με σώσεις.

Αυτός ο πόνος δεν θα τελειώσει, και πρέπει να τελειώσει.

Κάποια στιγμή, εγώ θα το ορίσω.

Με αγάπησαν όσοι γνώριζαν και με βοήθησαν, γι’ αυτό πολλοί απ’ αυτούς πήγαν ενάντια στα πιστεύω τους και με βάση δεοντολογικής. Κυρίως τους γιατρούς μου. Και προπάντων η γιατρός μου. Αυτή που πήγαινα όλα αυτά τα χρόνια και έφευγα πότε με νεύρα και άλλοτε με κατεβασμένο το κεφάλι απ’ την θλίψη. Δέχτηκε μετά από άπειρες αποτυχημένες προσπάθειες να πάει με τα νερά μου, δεν είχε επιλογή. Είχα περάσει την κόκκινη γραμμή. Και είχα βάλει Χ στην ψυχολόγο και στον ψυχίατρο μου.

Η τεχνολογία σώζει ζωές, μα οι επιστήμονες καθυστερούν να βρούνε τις λύσεις. Για όσους θέλουν να ζήσουν και δεν μπορούν.

Μα πιστεύω ακράδαντα πως κάποτε θα βρεθεί λύση. Απλά, θα είναι αργά για κάποιους.

Με αγάπησαν όσοι μπήκαν μέσα στο σκοτάδι μου, για να αγγίξω το φως.

-Δαιμεώδης

[0cean--soul]

Κάποια μέρα

Κάποια μέρα θα σου λείψει αυτό το κορίτσι… Το κορίτσι που το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπήσεις, να της φερθείς σωστά και να την προσέχεις. Το κορίτσι που σε περίμενε, που σε βοηθούσε, που ήταν εκεί για εσένα. Το κορίτσι που ήθελε μόνο εσένα. Το κορίτσι που ενώ δεν είχατε κάτι σοβαρό, ήλπιζε, που δεν έπα��ε ποτέ να ελπίζει. Το κορίτσι που σε χάιδευε τρυφερά και σου έκανε μασάζ στα χέρια για να σε χαλαρώσει. Το κορίτσι που σε έκανε να γελάς με τα κρύα αστεία της και τις γκριμάτσες της.  Το κορίτσι που σε φιλούσε με πάθος. Το κορίτσι που το μόνο που ήθελε από εσένα ήταν την προσοχή σου. Το κορίτσι που δεν ζήτησε ποτέ τίποτα παραπάνω. Το κορίτσι που πήγαινε πάντα με τα νερά σου και άλλαζε τα θέλω της για εσένα, ενώ κατά βάθος ήξερε ότι δεν της αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Το κορίτσι που δεν φοβόταν να νιώσει κι ας ήξερε ότι θα πληγωθεί στο τέλος. Το κορίτσι που σου έλεγε πάντα όμορφα λόγια και σου χαμογελούσε. Το κορίτσι που δεν εκτίμησες ποτέ σου. Κάποια μέρα θα σου λείψει αυτό το κορίτσι… Μα τότε θα είναι αργά.

[lettersfromgenesis]

Ατελής άνοιξη

Δεν είμαι μηχανή,

είμαι μια ατελής άνοιξη ανάμεσα σε ολοκληρωμένους χειμώνες,

η αγάπη μου εξαγοράζεται με την κατάθεση ψυχής,

πίσω στην τελειότητα του λευκού υφάσματος γυρνάει να ξαπλώσει

κι εγώ στον τελευταίο μου δρόμο.

Ίσως πρέπει να προσποιηθώ ότι όντως ακούω,

πριν να προλάβει να απαντήσει ότι έληξε.

Ίσως πρέπει να προσποιηθω ότι όντως δεν ένιωσα

ώστε να παραγράψω πόσο τον άλλαξε η ζωή.

Ο κόσμος σου περιστρέφεται γύρω από τον δικό μου

για ένα τέταρτο της ώρας

όσο εγώ θρηνώ την ψευδαίσθηση

όσο θρηνεί στην κηδεία των συναισθημάτων,

 και ρωτάει για ένα δευτερόλεπτο εάν θα γίνω γυναίκα του.

Το επόμενο τέταρτο παύω να υπάρχω,

ρίχνω νερό χειμμάρων επάνω μου για να το ξεχάσω,

μου αρέσει ο τρόπος που όλοι κοιτάζουν το κενό,

θύματα των κοινωνικών περιστάσεων αποτελούν δίχως εξαίρεση.

Κανένας δεν θέλει να με λέει με το όνομά μου,

διότι εγω μοιράζω μέλι με δηλητήριο,

πόσο φθηνό είναι εντέλει

το ελιξήριο της στιγμιαίας χαράς.

Είτε έρθω είτε όχι,

παραμένω κοντά

προσαρμοσμένη πλέον στην απώλεια

καθώς είναι το μόνο περιβάλλον στο οποίο ευδοκιμώ.

Γυρνάω πλεόν αργά και δεν χαρτογραφώ την ημέρα

σκέφτομαι ότι είμαι φτιαγμένη όχι κατ'εικόνα 

αλλά μόνο καθ'ομοίωσιν.

Σφίγγω τον εαυτό μου και πετάω τα κρίνα,

ώστε να ξυπνήσω στα χέρια που ανήκω,

στα δικά μου.

Milena