#η διαδικασία

[allo-frouto]

μα με το άλλο κρατάω γερά και όχι μόνο

Όταν μπορέσετε έγραψα!

[arttsuka]

I hate clinics. The waiting time is unreal, I had an appointment at 10:30 (I was there earlier obviously) and I finally got to have my xray at 12:05 and I got the results at 12:20. Why so much wait? Waste of time

Here's the tooth that's causing me all these problems, in the middle, the one with the white roots

[loulouditouheimona]

Δεν ξυπνάς ξαφνικά και γίνεσαι πεταλούδα

- η ανάπτυξη θέλει διαδικασία

- Rupi Kaur

[koi-no-yokaan]

Τι σημαίνει το Koi No Yokan :

Το Koi No Yokan είναι μια ιαπωνική φράση που μεταφράζεται σε «προαίσθημα αγάπης» ή «αίσθηση ότι η αγάπη είναι επικείμενη». Περιγράφει το συναίσθημα όταν συναντάς κάποιον και αισθάνεσαι διαισθητικά ότι αναπόφευκτα θα τον ερωτευτείς. Αυτή η φράση συνδέεται συχνά με μια λεπτή, ανεξήγητη επίγνωση ότι μια ρομαντική σύνδεση θα αναπτυχθεί με την πάροδο του χρόνου.

Στην ιαπωνική κουλτούρα, το Koi No Yokan δεν αφορά τον έρωτα με την πρώτη ματιά, αλλά μια αυξανόμενη αίσθηση στοργής που γίνεται αναπόφευκτη. Είναι ένα συναίσθημα που ξεκινά όταν συναντάς κάποιον που είσαι προορισμένος να ερωτευτείς, ακόμα κι αν η αγάπη δεν εκδηλωθεί αμέσως.

Αυτή η έννοια συχνά περιγράφεται ως μια απαλή, διαισθητική επίγνωση που υπερβαίνει την ορθολογική κατανόηση. Είναι σαν η καρδιά και το μυαλό να ψιθυρίζουν μεταξύ τους: «Αυτό το άτομο είναι ξεχωριστό και τελικά θα ερωτευτούμε βαθιά».

Ουσιαστικά, το Koi No Yokan συλλαμβάνει την ιδέα ότι η αγάπη μπορεί να είναι μια σταδιακή, ξεδιπλούμενη διαδικασία και ότι μερικές φορές, μπορεί να αισθανθούμε το αναπόφευκτό της ακόμη και πριν γίνει συνειδητή.

[lostwhy]

Μπορώ να αντέξω πολλές απώλειες σε αυτή τη ζωή αλλά ένα πράγμα δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Η διαδικασία του να γνωρίζεις άτομα, να μπαίνουν στην ζωή σου, να την αλλάζουν, να την επηρεάζουν και μετά από κάποια στιγμή να εξαφανιζονται σαν να μην ήρθαν ποτέ. Αυτό το από άγνωστοι, γνωστοί και μετά ξανά άγνωστοι είναι κάτι που η καρδιά μου δεν το αντέχει και δεν νομίζω ότι θα το αντέχει και ποτέ, με πιάνει ένα γαμωτο.

[justforbooks]

Προζυμένια ψωμιά που ψήνονται σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη

Μέσα από την ενασχόλησή του με το προζύμι και την αργή ωρίμανση, ο Γιώργος Τασούλας επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο. Από τις καραντίνες μέχρι σήμερα, ζυμώνει, ξεφουρνίζει και μοιράζει τα γεμάτα γεύση ψωμιά του πόρτα πόρτα.

Το προζύμι υπάρχει στη ζωή του Γιώργου Τασούλα από παιδί, ήταν κομμάτι της καθημερινότητας για την οικογένειά του. «Έτσι μεγάλωσα. Όλα γίνονταν εμπειρικά, με ό,τι αλεύρι υπήρχε στο σπίτι. Σκοπός ήταν να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι. Στο πατρικό μου ξεκίνησε η ιστορία. Δεν πήρα ποτέ ουσιαστικά την απόφαση να στραφώ σε αυτό μεγαλώνοντας, γιατί απλώς το προζυμένιο ψωμί είναι στο ηπειρώτικο DNA μου, είμαι αυτοδίδακτος “προζυμάς”. Το παιδί μου, που είναι δυόμισι χρονών, όταν το ρωτούν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, τους λέει “φτιάχνει ψωμιά”. Αυτό με βλέπει να κάνω και να γεμίζω χαρ��».

Ο Γιώργος δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμία σχέση με τις επαγγελματικές κουζίνες. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και μετράει είκοσι πέντε χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, ενώ για κάμποσα χρόνια δούλεψε και σε εφημερ��δες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο. «Δεν βιοπορίζομαι από την ενασχόλησή μου με το προζύμι, από αυτήν όμως αντλώ ικανοποίηση. Πάντα ζύμωνα ψωμιά, με θυμάμαι δηλαδή ως φοιτητής να κάνω πειράματα, να τηλεφωνώ στη μάνα μου και να μου δίνει οδηγίες τότε που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και το ίντερνετ ήταν ακόμη φτωχό. Όση διαθέσιμη γνώση υπήρχε, λοιπόν, στο σόι την εξάντλησα».

Κάποια στιγμή άφησε την εμπορική μαγιά και πέρασε στο φυσικό προζύμι και στην αργή ωρίμανση, «έψαχνα τις γεύσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το έκανα αρχικά για μένα, μια και δεν έβρισκα να αγοράσω ψωμί με τη γεύση που ήθελα και θυμόμουν, έτσι αποφάσισα να το φτιάξω μόνος μου. Ο κόσμος της αργής ωρίμανσης και του προζυμιού, εκτός από τέχνη, έχει και πολλή επιστήμη. Ήθελα να καταλαβαίνω όλο τον μηχανισμό του, δεν μου αρκούσε να ακολουθώ απλά τα βήματα.

Στην πορεία βρήκα σεμινάρια και βιβλία, συνάντησα ανθρώπους που μοιράζονταν το ίδιο πάθος, έκανα ατελείωτες συζητήσεις και πολλά πειράματα. Το “trial and error” σε αυτή την τέχνη είναι η απόλυτη στρατηγική μάθησης. Ό,τι και να σου μεταφέρουν, ό,τι και να διαβάσεις, αν δεν πιάσεις με τα χέρια σου το ζυμάρι να το νιώσεις, να καταλάβεις τα στάδια που περνάει το αλεύρι μέχρι να γίνει ψωμί, κάνεις μισή δουλειά. Ακόμα ψάχνω και μαθαίνω νέες τεχνικές και ανοίγω νέους κύκλους αναζήτησης».

Το προζύμι και η μακρά ωρίμανση έχουν τη δική τους ιεροτελεστία, «έχουν βήματα και χρόνους και απαιτείται υπομονή και αγάπη για να δώσεις την ευκαιρία στο αλεύρι να απελευθερώσει τα θρεπτικά συστατικά του και να μετατραπεί σε μια θρεπτική τροφή». Όλη αυτή η διαδικασία είναι ένα τελετουργικό για εκείνον, «μια άγκυρα στο εδώ και τώρα», έτσι την περιγράφει, αφού μέσω αυτής επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο.

«Το μυαλό αδειάζει, σταματάς τις πολλές σκέψεις, είσαι εσύ και οι ζύμες σου που σιγά σιγά τις μεταμορφώνεις σε ψωμί. H διαδικασία παρασκευής ενός ψωμιού είναι και τρομερά αγχολυτική. Εξάλλου, όποιος μπλέξει με το προζύμι δύσκολα ξεμπλέκει. Σου αλλάζει τη νοοτροπία για την αξία της ετοιμασίας της τροφής. Είναι μια συνεχής άσκηση υπομονής και σεβασμού στις διαδικασίες».

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά που περιγράφει; Ίσως, γιατί όλοι λίγο πολύ δοκιμάσαμε να πιάσουμε ζυμάρια στα χέρια πριν από τέσσερα χρόνια, τα ξεφουρνίσματα έδιναν κι έπαιρναν στα stories της καραντίνας, και όταν ξαναβγήκαμε στην πόλη το κίνημα των τριτοκυματικών φούρνων μόλις έκανε την πρώτη του εμφάνιση.

Και ο Γιώργος ήταν ένας από αυτούς που μέσα στον κορωνοϊό ασχολήθηκε πιο εντατικά με το ψωμί, «ειδικά μετά την πρώτη καραντίνα, όταν άρχισαν όλα να μαυρίζουν, τα προζυμένια μου ψωμιά έγιναν αφορμή για να συναντιέμαι με φίλους και γνωστούς. Τους τα πήγαινα φίλεμα, στέλναμε τα SMS μας και βρισκόμασταν. Τα λέγαμε, τρώγαμε το ψωμί και ξαναγυρνάγαμε στην καραντίνα μας. Είχα φτιάξει και ένα hashtag (#sharing_is_caring) για τις φωτογραφίες που ανεβάζαμε στα σόσιαλ». Όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια κοινότητα. «Οι φίλοι μου μίλησαν για τα ψωμιά μου στους φίλους τους και έτσι γεννήθηκε το Bobota - The sourdough project».

Πώς λειτουργεί σήμερα η Bobota: σε αρκετούς έδωσε από το προζύμι του και τους έδειξε πώς να φτιάχνουν το δικό τους ψωμί. Στους υπόλοιπους έχει αφιερώσει τις Παρασκευές του, τους ψήνει τα ψωμιά της εβδομάδας. Μέχρι την Τετάρτη μπορείτε να του στέλνετε μήνυμα στο Ιnstagram για την παραγγελία σας. Την Πέμπτη ζυμώνει τα ψωμιά, τα αφήνει να ωριμάσουν στο ψυγείο, την επόμενη μέρα μπαίνουν για ψήσιμο και ξεκινάει να κάνει delivery μαζί με τον αδελφό του, πόρτα πόρτα.

Προφανώς δεν φτιάχνει μπομπότα, το ψωμί που κατανάλωναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα, όταν τα τρόφιμα σπάνιζαν και οι άνθρωποι έπρεπε να επιβιώνουν με πολύ περιορισμένους πόρους. Παρασκευαζόταν κυρίως από αλεύρι καλαμποκιού, το οποίο ήταν πιο εύκολο να βρεθεί. Συνήθως το ανακάτευαν και με άλλα υλικά, όπως κάστανα ή ακόμη και αλεύρι από ρίζες δέντρων ή άλλους σπόρους που υπήρχαν διαθέσιμοι. «Αυτό το είδος ψωμιού ήταν φτωχικό, φτιαγμένο κυρίως για να χορτάσει και να δώσει ενέργεια. Η μπομπότα είναι ένα σύμβολο για το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτό το επέλεξα ως όνομα του πρότζεκτ».

Κάθε τόσο προσπαθεί να προσθέτει κάτι νέο στο Bobota - The sourdough project. Πάντα έχει το «κλασικό» του ψωμί με τα τρία διαφορετικά άλευρα (ημιολικής, ολικής και κίτρινο) που ταιριάζει με όλα τα φαγητά και ��ίναι ο απόλυτος συνδυασμός με αυγά μάτια με ρευστό κρόκο, τηγανισμένα σε φρέσκο βούτυρο. Κυνηγάει τα πετροαλεσμένα άλευρα γιατί περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα από τον αρχικό καρπό του σταριού. «Σπουδαίο ρόλο παίζει η σωστή ωρίμανση. Έτσι το ψωμί, με φυσικό τρόπο, αποκτά αρώματα και βάθος στη γεύση. Γενικά, δεν τσιγκουνεύομαι και το σπουδαιότερο συστατικό όλων που είναι ο χρόνος που πρέπει να δώσεις».

Ψήνει επίσης ένα ολικής με 60% αλεύρι ολικής και 40% ημιολικής που έχει γεύση μεστή, έντονα αρώματα, είναι εξαιρετική πηγή φυτικών ινών και απογειώνει τα όσπρια.

Κάνει και ψωμί με χαρούπι, είτε σκέτο είτε γεμιστό με καρπούς και φρούτα ‒ αυτό δοκιμάστε το με μια πικάντικη γραβιέρα και ένα ποτήρι κρασί.

Τώρα πια το καλοφτιαγμένο ψωμί με προζύμι είναι η απόλυτη τάση, δεν μπορούμε να το φάμε κακό, του δίνουμε βάση, το βρίσκουμε παντού και χειροποίητο, έχουμε αφήσει πίσω μας τις φραντζόλες πολυτελείας. «Το ψωμί υπήρξε στήριγμα στην εξέλιξη του ανθρώπου. Είχε εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά του, συνδέθηκε ακόμα και με διάφορα τελετουργικά. Μετά ήρθε η βιομηχανοποιημένη παραγωγή που το έδωσε φτηνό και χόρτασε τους πολλούς. Κάπου εκεί, στον βωμό της ποσότητας χάθηκε η ποιότητα και δαιμονοποιήθηκε η κατανάλωσή του».

Ωστόσο, παρότι το ψάχνουμε πολύ με το ψωμί πια, ο Γιώργος βλέπει να επικρατούν ακόμα οι μύθοι οι σχετικοί με αυτό. «Μετά ήρθαν τα social media και ξαναθυμήθηκε ο κόσμος ότι κάποτε γνωρίζαμε να φτιάχνουμε οι ίδιοι, με φυσικό προζύμι, το ψωμί μας. Εκείνα όμως έχουν στρέψει και την κουβέντα σε λάθος κατεύθυνση, μας έχουν κάνει να θεωρούμε “σωστά” μόνο τα καρβέλια με την τεράστια κυψέλωση που, αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακή, αλλά δοκίμασε να κάνεις βούτα σε χωριάτικη με μια τέτοια φέτα ψωμί. Είναι πιο σημαντικό το να φτιάξεις με τα χέρια σου το ψωμί σου από το να σε απασχολεί το αισθητικό κομμάτι και να σε απογοητεύει το ότι δεν πέτυχες το “oven spring”».

Τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, αγαπημένο του ψωμί είναι ένα γεμιστό με κόλιανδρο, άνηθο, μαϊντανό, πράσινα κρεμμυδάκια και σχοινόπρασο. Παράλληλα, δουλεύει ώστε να τελειοποιήσει άμεσα τη συνταγή των cookies με προζύμι, ώστε να φτάνουν και αυτά στην πόρτα μας τις Παρασκευές.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[hlektras-world]

-Η καλή ζωή είναι μια διαδικασία, όχι μια κατάσταση. Είναι μια κατεύθυνση και όχι ένας προορισμός.

Carl Rogers

[psychotiko-epeisodio]

Μονάχα θα 'θελα τώρα που πέρασε ο καιρός,

και τα συναισθήματα έκατσαν μέσα μας κάπως καλύτερα,

να καθόμασταν να συζητούσαμε για λιγο.

Να μου 'λεγες επιτέλους την αλήθεια ,

να μαθαίναμε και οι δύο το που στραβωσε το πράγμα τελικά.

Θα 'θελα να μάθω αν έστω για μια στιγμή σκεφτοσουν το μέλλον σου μαζί μου,

αν με αγάπησες ποτέ τελικά,

αν ένιωσες τύψεις έστω για ένα δευτερόλεπτο.

Θα 'θελα να ξέρω αν με σκέφτεσαι που και που,

αν σου λείπω ,όπως μου λείπεις εσύ ,

αν κοιτάζεις εκείνη που ��ώρα ξαπλώνει στην μεριά του κρεβατιού που ήταν δικιά μου κάποτε,

και αναπολείς όλα αυτά που ζήσαμε,

μα ποτέ δεν θα ξανάρθουν.

Μην νομίζεις,ξέρω πως δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα.Εξαλλου,φροντίσαμε και οι δύο για αυτό οταν με την συμπεριφορά μας δεν αφήσαμε κανένα περιθώριο για κάτι καλύτερο.

Καψαμε και την τελευταία ελπίδα ,όταν πετάξαμε ο ένας στον άλλον τόσο δηλητήριο,που κανένα αντίδοτο πια δεν είναι ικανό να επουλώσει καμία πληγή.

Απλά θέλω μονάχα απαντήσεις.Θελω να σταματήσω να πλάθω σενάρια με το μυαλό μου,θέλω να ξέρω.Θελω να ξέρω αν άξιζαν όλα όσα πέρασα,γιατί αν με αγάπησες έστω και λίγο,άξιζε κάθε τι που έβαλα σε διαδικασία τον εαυτό μου να υποστεί.Αξιζε κάθε γαμημενο βράδυ που έκλαιγα,κάθε ευκαιρία που έχασα,κάθε τι που στερήθηκα για να είμαι κοντά σου.

Αλλά και έτσι να μην είναι,πάλι θέλω να το ξέρω.Να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου το πεις,να μου πεις πως δεν σε άγγιξε ποτέ τίποτα στο μεταξύ μας,πως όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου.Ωστε να σταματήσω να κατηγορώ επιτέλους τον εαυτό μου,να σταματήσω να πιστεύω πως υπήρχε έστω και η παραμικρή ελπίδα ,αν συμπεριφερομουν διαφορετικά όλο αυτό να κατέληγε κάπου.

Αλλά αυτό δεν θα συμβεί,γιατί ποτέ δεν το 'χες με τα λόγια και με τις ξεκάθαρες απαντήσεις.Ετσι θα συνεχίσω να πιστεύω ότι με βολεύει κάθε φορά,να κάνω μπρος πίσω,να αναρωτιέμαι κάθε μέρα το τι ήταν αλήθεια και τι όχι,μέχρι να αποδεκτώ πως δεν έχει καμία σημασία πια.Επελεξες να είσαι εκεί,άφησες κάποια άλλη να περάσει το κατώφλι "του σπιτιού μου".

Και για αυτό δεν θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη δικαιολογία που θα καταλαγιάσει τον πόνο.

[ponemenhpsyxh]

Γιατί σε θέλω τόσο πολύ? Γιατί δεν είσαι απλά μία καυλα που πέρασε? Θα σου πω αμέσως γιατί.

Είσαι από τους ανθρώπους που θέλω να δεθώ συναισθηματικά και ψυχικά. Θέλω όταν στεναχωριέσαι να σε καταλαβαίνω, θέλω να σε νιώθω και να μπαίνω στην διαδικασία να βοηθήσω ακριβώς όπως θα ήθελες εσύ να σε βοηθήσω. Να γίνομαι ένα με εσένα και με την σκέψη σου όταν δεν εκφράζεσαι. Σε θέλω γιατί θέλω τα μυαλά μας να επικοινωνούν χωρίς να μιλάμε καν.

Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί τα μάτια μου δεν σε χορταίνουν. Οτι και να υπάρχει γύρω μου τα μάτια μου θα κολλήσουν σε εσενα . Μου τραβάς την προσοχή, μπορώ να σε κοιτάω για ώρες. Την Miss Κόσμος , ένα Super Car , την Αφροδίτη της Μήλου αν βάλεις δίπλα σου πάλι το βλέμμα μου θα πέσει πρώτα σε εσενα. Σε θέλω γιατί βλέποντας εσενα γεμίζω. Το να ξυπνάω και να σε βλέπω είναι δώρο,  να γυρνάω σπίτι απ τη δουλειά και να σε βλέπω είναι δώρο.  Ξέρεις γιατί άλλο σε θέλω τόσο πολύ?

Για την φωνή σου. Έτσι ήταν κ η 1η μας επαφή εξάλλου,  μου μίλησες κ γύρισα να κοιτάξω σε ποια ανήκει αυτή η υπέροχη φωνή. Σε θέλω γιατί όταν μιλάς νιώθω ότι ακούω μουσική. Η φωνή σου ακόμα και το πρωί μετά τον ξύπνημα μοιάζει μαγική. Ακόμα και η γκρίνια όταν είναι από αυτή τη φωνή την αντέχω για πάντα, την ζητάω . Σε θέλω γιατί αν ακούω αυτή τη φωνή κάθε μέρα θα είμαι ήρεμος, θα ξυπνάω το πρωί και ήδη η φωνή σου θα μου εχει φτιάξει τη μέρα.

Ξέρεις,  επίσης σε θέλω γιατί όταν είμαι δίπλα σου τρελενομαι, καυλώνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να συγκρατησω τον εαυτο μου. Εδώ είσαι μακριά μου και σε φαντασιονομαι, φαντάζεσαι να σε είχα δίπλα μου. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί με ανάβεις όσο τίποτα άλλο,έχεις βρει τα κουμπιά μου.

Όλοι αυτοί είναι πολύ καλοί λόγοι για να θέλεις κάποιον. Αλλά εν τέλει δεν ξέρω αν είναι αρκετά όλα αυτά. Σε θέλω ΓΙΑΤΙ απλά έτυχε,  σε θέλω γιατί πιστεύω σε εσενα και σε εμάς. Σε θέλω γιατί νιώθω την πιο αγνή μορφή αγάπης μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ γιατί ποτέ μου δεν θα καταφέρω να σε έχω.

[kebriones]

ΑΣΚΤ ΜΟΜΕΝΤ: 4 εργαστηρια θα τεθουν σε αναστολη επειδη οι διευθυντές τους πηραν συνταξη. Οι φοιτητές (μιλάμε για πανω απο 100 ατομα) πρεπει μονοι τους να φροντισουν να επικοινωνησουν με εναν απο τους 4 αλλους διαθεσιμους διευθυντες εργαστηριων (οι οποίοι εχουν ηδη τους δικους τους φοιτητές) και να κανουν μονοι τους την διαδικασία αλλαγης εργαστήριου, μεχρι να εκλεγουν οι καινούριοι διευθυντες εργαστηριων για αυτα τα 4 που πηραν συνταξη οι προηγουμενοι (δεν ξερουμε ποτε θα γινει αυτο). Η ανακοίνωση αυτη εγινε εχτες, 27/8 να τονισω. Δεν ειχαμε ιδεα πιο πριν, νομιζαμε οτι ολα θα ειναι κανονικα και θα εχουμε καινούριους διευθυντες.

Για ποιο λογο μενουν ξεκρεμαστα εργαστηρια? Αφου ξερανε οτι θα πάρουν συνταξη 4 διευθυντές ταυτόχρονα, και οι μελλοντικοι ηταν ουσιαστικά ηδη εκει, γιατι δεν εχει γινει ηδη η εκλογη τους?

Πως στο καλο θα χωρεσουν ολοι αυτοι οι φοιτητές σε 4 εργαστηρια τα οποία ηδη εχουν τους δικους τους φοιτητές?? Ζητανε να διπλασιασουν τα ατομα.

Εμεις που ειμαστε επι πτυχιο και προσπαθουμε να τελειώσουμε επιτέλους πως στο καλο θα συνενοηθουμε με καθηγητές με τους οποίους εχουμε μηδενικη επαφη????

Δεν μπορω αλλο αυτο το τσιρκο.

[darkside-cookies]

μέχρι στιγμής η μόνη μεγάλη αντιπαράθεση που έχω με τη μετάφραση είναι στο κεφάλαιο 12, όταν ο γίνεται η αφήγηση της ιστορίας του Κουίκουεγκ (ουσιαστικά γιος βασιλιά ιθαγενής φυλής, θέλει να γνωρίσει τον χριστιανισμό για να φωτίσει τον λαό του, συνειδητοποιεί πως ο χριστιανισμός είναι για τον πούτσο, δεν γυρνάει ακόμη στην πατρίδα του γιατί αισθάνεται πως οι χριστιανοί τον έχουν μολύνει) και λέει στη μετάφραση ότι θα γυρνούσε "μόλις ένιωθε τον εαυτό του και πάλι εξαγνισμένο"(σ.104) τώρα στο πρωτότυπο η πρόταση είναι "as soon as he felt himself baptized again" που είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα (πέρα από τη χρήση της ίδιας της λέξης baptized που είναι πολύ χριστιανική και δεν είναι ξεκάθαρο αν τη χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Κουίκουεγκ ή αν είναι λέξη του Ισμαήλ -τέλειο αν ήταν του Κουίκουεγκ) απλώς το εξαγνίζω είναι πολύ παθητικό και δείχνει μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, ενώ το baptize έχει και άλλες σημασίες πέρα από την έννοια του εξαγνιζομαι από το προπατορικό αμάρτημα και σχετίζεται με την ένταξη σε ένα νέο θρησκευτικό πλαίσιο και επίσης γίνεται με μια συγκεκριμένη τελετουργία- εν ολίγοις το εξαγνίζω μου δίνει την εντύπωση πως ο Κουίκουεγκ απλώς κάθεται εκεί και περιμέν��ι φάση τον Χριστιανισμό να εξατμιστεί από το σώμα του (για να γίνει ξανά καθαρός), ενώ το baptize πως περιμένει κάποιο συγκεκριμένο γεγονός (όπως ήταν το επεισόδιο με το πλοίο που τον έβαλε στον χριστιανικό κόσμο) για να επιστρέψει στο προηγούμενο(νέο) πλαίσιο αναφοράς του

[v1ckymult1fand0m]

Ακολουθώντας παρόμοια διαδικασία με αυτή που χρησιμοποίησα για να βρω την ημερομηνία που διαδραματίζεται το πρώτο επεισόδιο, κατάφερα να βρω (στο περίπου) ποτέ είναι τα γενέθλια της Αγγέλας.

Αρχικά ξέρουμε ότι η Αγγέλα έφυγε από το σπίτι της όταν ήταν 14 χρονών και έχει τελειώσει μόνο το γυμνάσιο. Καθώς πιστεύω πως δεν θα ήταν πολύ πιθανό να συνέχιζε το σχολείο αφού έφυγε από το σπίτι θα υποθέσουμε ότι το καλοκαίρι μετά την 3η Γυμνασίου ήταν 14. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αν τα γενέθλια της ήταν πολύ κοντά στην μέρα που το έσκασε θα έλεγε πως ήταν 15, καθώς και τις εξετάσεις του καλοκαιριού συμπεραίνουμε πως τα γενέθλια της πέφτουν από Ιούλιο και μετά.

Ύστερα στο επεισόδιο 4 η Αγγέλα λέει ότι είναι 24 πράγμα που δηλώνει ότι είτε τα γενέθλια της έχουν περάσει είτε είναι σχετικά κοντά. Το συγκεκριμένο επεισόδιο με βάση τους υπολογισμούς μου λαμβάνει χώρα στις 12 Ιουλίου. Άρα τα γενέθλια της πέφτουν μέχρι τις 25 Ιουλίου περίπου.

Το τελευταίο μου στοιχείο ήταν οι πλαστές της ταυτότητες.

Και οι δύο ημερομηνίες είναι μες το καλοκαίρι αλλά αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η 2η ταυτότητα, πέρα του ότι έχει λάθος χρονιά γέννησης, επίσης είναι και η "επίσημη ταυτότητα" της άρα πιθανότατα έχει διαφορετική ημερομηνία γέννησης. Η 1η ταυτότητα πέφτει μέσα στο χρονικό περιθώριο που βρήκα και υποτίθεται πως θα ήταν μόνο για τα μάτια της πεντάδας οπότε είναι πολύ πιθανό η Ντάλια να έβαλε τα κανονικά γενέθλια της Αγγέλας ή τουλάχιστον κάποια κοντινή ημερομηνία.

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάποια σίγουρη συγκεκριμένη ημερομηνία αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι τα γενέθλια της Αγγέλας είναι κοντά στις 15 Ιουλίου, πιθανότατα ακριβώς εκείνη την μέρα.

[solmeister13]

Πώς επέδρασε μέσα σου η δημιουργία αυτού του δίσκου; Ό,τι έχει βγει μέχρι τώρα έχει αναφορές στις καταχρήσεις. Βοήθησε η αποτύπωση όλου αυτού να τραβηχτείς από κει; Σε βύθισε περισσότερο; Τίποτα απ'τα δύο και απλά ήθελες να αιχμαλωτίσεις κάποια βαιμπς και παράλληλα κάνεις ό,τι δουλειά κάνεις με τον εαυτό σου και κάποιον ψυχολόγο άσχετα με την τέχνη γιατί η τέχνη δεν μπορεί στη πραγματικοτητα να λειτουργήσει ως ψυχοθεραπεία; ΕΛΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑΜΠΛΕΡΟΣΥΖΗΤΗΣΗ

Επισης, το "Baseball" ελπιζω να ειναι στο δισκο, λιγο το ακουσα απ'το στορυ σου και δε ξερω τι μαθηματικα ή τι μαγεια παιζει απο πισω αλλα εχει κολλησει στο κεφαλι μου δυο βδομαδες

Είναι όντως γαμάτη ταμπλεροσυζήτηση και ως εκ τούτου θα λάβετε σεντόνι.

Παραδόξως, αυτό που με τραβάει και με σώζει απ' την κατάχρηση είναι η δουλειά. Στα lives δε μου επιτρέπω να βγω ποτέ χώμα, στα tours δεν παρτάρω μετά το live για να είμαι φρέσκος και την επόμενη μέρα, όταν κάνουμε στούντιο δεν πίνω για να είμαι focused κλπ. Έτσι, προσπαθώ κατά κανόνα να γεμίζω τη ζωή μου με αυτού του είδους τις ασχολίες, για να με κρατάω δημιουργικό και απασχολημένο, ώστε να μην ενδίδω σε πειρασμούς.

Μοιραία όμως, αναταράσσεται η ζωή, είτε από τους ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από αυτή, είτε από τους αστάθμητους παράγοντες και βρίσκεσαι κάθε τόσο αντιμέτωπος με τον κακό σου εαυτό, όσο καλά και να έχεις στήσει τη ζωή σου γύρω απ' την καλή σου πλευρά.

"Δε χωράν δικαιολογίες όταν η ποίηση γίνεται πίεση, τότε ξεκινούν οι αμαρτίες..."

Η τέχνη λοιπόν μπορεί να γίνει ψυχοθεραπεία εάν εσύ επιλέξεις να φτάσεις το στυλό στο κόκαλο, αλλά δεν αρκεί. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για σένα όταν αφεθείς στον συσχετισμό των σκέψεων σου για να γράψεις στίχο, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να βυθιστείς και να εγκλωβιστείς. Είναι ��αλό συμπλήρωμα στην παραδοσιακή ψυχοθεραπεία, αλλά σε καμία περίπτωση υποκατάστατο.

Η αποτύπωση όλου αυτού λοιπόν ήταν μία πολύ ευχάριστη διαδικασία, η οποία με έβαλε ξανά στο τριπάκι να μπω στούντιο και να κάνω έναν δίσκο, ξεκολλώντας με παράλληλα από την κακή λούπα της κατάχρησης. Γι' αυτό και το τελευταίο ρεφρέν στο δίσκο, στο "Junkie" καταλήγει με το "για την αγάπη έγινα junkie, εσύ μη γίνεις".

Γενικά έχω πει μέσα διάφορα πράγματα που είναι παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση, αλλά πραγματικά ένιωθα πολύ πιεσμένος από το "σε ακούνε οι τάδε, πρόσεχε τι λες και πως εκφράζεσαι" σε σημείο που το self-censorship είχε αρχίσει να πνίγει τη δημιουργικότητα μου. Έτσι, in true cool kids fashion, αποφάσισα να τα πω όπως τα ζω και να ελπίσω πως ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τον εαυτό του, εισπράττοντας και τις καλές συμβουλές, πλάι στα κακά βιώματα.

Ναι, το Baseball είναι μέσα και ναι, τσούζει.

[chterzidislaw]

Τι νομικές υπηρεσίες προσφέρουμε στο Δίκαιο Αλλοδαπών (Refugee / Migration Law)

Το Δικηγορικό Γραφείο "Χρήστος Μ. Τερζίδης" διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδικεύεται στο Δίκαιο Αλλοδαπών.

Ενδεικτικά, αναλαμβάνονται υποθέσεις με :

● Χορήγηση  ή ανανέωση άδειας διαμονής (μετανάστες)

● Όλη η διαδικασία για αίτηση πολιτικού Ασύλου (πρόσφυγες)

● Προστασία από απέλαση και κράτηση

● Οικογενειακές επανενώσεις

● Κατάθεση προσφυγών / αιτήσεων θεραπείας / υπομνημάτων / αιτήσεων ακύρωσης / αιτήσεων αναστολής 

● Παράσταση και εκπροσώπηση ενώπιον Διοικητικών / Ποινικών / Αστικών  Δικαστηρίων 

● Έκδοση  διαβατηρίων 

● Αιτήσεις  για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας

● Χορήγηση golden visa στην  Ελλάδα (μετανάστες) κλπ.

🤝 Μπορείτε να εμπιστευτείτε το γραφείο μας για τις υποθέσεις σας σχετικά με το Δίκαιο Αλλοδαπών.

📞 Καλέστε μας στο  6977424779  ή εναλλακτικά στείλ'τε μας 📧  στο terzidislaw@yahoo.gr

[alatismeni-theitsa]

Η Εύα επιβίωσε από τα Τέμπη. Κάνει μια μεγάλη μήνυση και ζητάει συνυπογράφοντες, μέσα από το gov.gr.

Οποίος υπογράψει ΔΕ φέρει ευθύνη σχετικά με τα διαδικαστικά, και ούτε θα υπάρξει κάποια κύρωση εναντίον του. Μόνο η Εύα θα κάνει τη διαδικασία και θα δεχτεί τις οποίες επιπτώσεις. (Δείτε το παραπάνω βίντεο + το επίσημο της site)

[justforbooks]

Tι σκοτώνει τον τρόπο που γράφουμε;

Στην ψηφιακή εποχή χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο στυλό και χαρτί, σε σημείο που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να γράψουμε ευανάγνωστα μία λίστα για το σούπερ μάρκετ. Τα χειρόγραφα σπανίζουν τόσο που θα έλεγε κανείς ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Προ μερικών μηνών, άρθρο των New York Times με τίτλο “What Killed Penmanship?” δείχνει με το δάχτυλο τον ένοχο που όλοι έχουμε σκεφτεί: την τεχνολογία. Όμως, τα νέα δεν είναι τόσο φρέσκα αφού με το θέμα έχουν καταπιαστεί το BBC, η Wall Street Journal και το Atlantic, από την προηγούμενη δεκαετία, γράφοντας άρθρα για όσα έχουμε χάσει εξαιτίας της πληκτρολόγησης σε υπολογιστές και κινητά. Όπως ρωτά ο τίτλος άρθρου του CNN: «Η τεχνολογία έχει καταστρέψει τη γραφή;»

Αντίστοιχα άρθρα που όλο και πληθαίνουν, υποδηλώνουν ότι η δυσκολία μας με τη γραφή είναι ένα σύμπτωμα ή μία συνέπεια της εξάρτησής μας από τα smartphones και τους υπολογιστές, αλλά αν κάποιος πάει μερικούς αιώνες πίσω στον κόσμο του Σαίξπηρ και των σύγχρονών του, θα ανακαλύψει ότι η δυσανάγνωστη γραφή δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο.

Η ιστορία της κακογραφίας

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν μόνο με το χέρι, το ακατάστατο και συχνά δυσανάγνωστο χειρόγραφο ήταν ήδη πρόβλημα. Η φωτογραφία ενός οδηγού του 1602 που εξηγεί πώς να κρατά κανείς σωστά ένα στυλό είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι άνθρωπο είχαν βρεθεί απέναντι στο πρόβλημα, αιώνες πριν. Στην Αγγλία του 16ου και του 17ου αιώνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων παρήχθησαν με το χέρι. Ακόμη και μετά την εξάπλωση της τυπογραφίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν μελάνι για να γράφουν νομικά συμβόλαια, σχόλια και διορθώσεις σε εκδόσεις και τις συνηθισμένες της καθημερινής ζωής. Είχαν μια λέξη για αυτό: κακογραφία, το κακό αδερφάκι της καλλιγραφίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως όρος δίπλα στη δυσγραφία ώστε να περιγράψει ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο κείμενο. Συχνά όμως οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν ότι η κακογραφία μπορεί να παρατηρείται σε συγκεκριμένες καταστάσεις πχ: όταν ένα παιδί έχει άγχος, βαριέται να γράψει ή είναι κουρασμένο ενώ η δυσγραφία είναι μια μόνιμη κατάσταση σε όλα τα πλαίσια που γράφει το παιδί. Στη δυσγραφία, πολλές φορές ούτε ο ίδιος που γράφει καταλαβαίνει τα γράμματά του και η οποία σε αντίθεση με την κακογραφία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία.

Τα σημειωματάρια Rubio

Στη Βαλένθια, στα μέσα του 20ου αιώνα, ένας νεαρός τραπεζικός υπάλληλος και καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων ονόματι Ramón Rubio ίδρυσε μια μικρή σχολή που στόχευε κυρίως στην εκπαίδευση υποψηφίων που φιλοδοξούσαν να γίνουν λογιστές. Για να παρέχει επιπλέον υπο��τήριξη στις τάξεις του, ο Rubio δη��ιούργησε ένα σύστημα καρτών με τις οποίες οι μαθητές του μπορούσαν να ενισχύσουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει στη λογιστική και την καλλιγραφία στο σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κάρτες δέθηκαν μεταξύ τους και έγιναν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως “Σημειωματάρια Rubio”, διάσημα -από τη δεκαετία του 1970- και «υπεύθυνα» για την καλλιγραφία πολλών γενεών. Ο τύπος της καλλιγραφίας που διέδωσαν αυτά τα σημειωματάρια ήταν η κλασική πια καλλιγραφία με τα γράμματα που ενώνονται και συνεχίζονται σαν κάποιος να μη χρειάστηκε να σηκώσει το μολύβι από το χαρτί.

Η κακή γραφή, φαίνεται να είναι διαχρονική

Οι κοινωνικές και πολιτιστικές της προεκτάσεις μοιάζουν σαφείς. Στην Αγγλία εκείνης της εποχής, για παράδειγμα, η ικανότητα να γράφει κανείς ευανάγνωστα απαιτούσε εκπαίδευση και κατάρτιση. Αντίστοιχα, η κομψή γραφή θεωρούταν δείκτης κοινωνικής θέσης. Σήμερα, η χρήση των smartphones και των υπολογιστών έχει αναμφίβολα παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που γράφουμε. «Αυτό που βιώνουμε είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης του χειρόγραφου από εκείνες τις γενιές που έχουν ήδη μεγαλώσει μαθαίνοντας να γράφουν σε υπολογιστές, tablet ή κινητά τηλέφωνα», λέει η Elena Giner Muñoz, γραφολόγος και ειδικός στην καλλιγραφία. «Και ενώ αυτό καθιστά τη γραφολογική μελέτη ολοένα και πιο δύσκολη, δεν σημαίνει ότι η γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί» προσθέτει τη δική της άποψη. «Η γραφή» εξηγεί η Giner «είναι σαν μια βιογραφία του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα, κάποιος αρχίζει να γράφει στο σχολείο και η αναγνωσιμότητα της γραφής θα εξαρτηθεί, από το πόσο ασκείται η καλλιγραφία στην παιδική ηλικία. Στη συνέχεια, κατά την εφηβεία, αρχίζει κανείς να αποκλίνει από τα παιδικά γράμματα και εξατομικεύει τη γραφή του. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός ατόμου, δημιουργούνται μια σειρά από γραφολογικά χαρακτηριστικά που θα παραμείνουν ανέπαφα στην ενήλικη ζωή και που, στα μάτια ενός ειδικού γραφολογίας, θα πουν πολλά για το άτομο που γράφει», προσθέτει.

Το χειρόγραφο υπερτερεί σε πλεονεκτήματα έναντι της πληκτρολόγησης

Αρκετές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η γραφή απαιτεί μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος José Antonio Millán, στο δοκίμιό του The strokes that speak. The triumph and abandonment of handwriting (2023), διευκρινίζει: «Το χειρόγραφο απαιτεί λεπτές ψυχοκινητικές δεξιότητες του κυρίαρχου χεριού: αυτό που αποθηκεύει ο εγκ��φαλος του μαθητή δεν είναι το σχήμα ενός γράμματος, αλλά ολόκληρες οι κινήσεις του χεριού, του καρπού, των δακτύλων. Όποιος γράφει με το χέρι πρέπει να καθορίσει εκ των προτέρων τις χωρικές απαιτήσεις όπως η γραμμικότητα, η απόσταση και η ταχύτητα». Ωστόσο, ο Millán συνεχίζει: «Το πληκτρολόγιο κινητοποιεί και τα δύο χέρια με πιο τραχιές κινητικές δεξιότητες και απαιτεί εγκεφαλική συμμετοχή που έχει περισσότερα κοινά με δραστηριότητες όπως το παίξιμο των ντραμς».

Η έλλειψη της συνήθειας έχει επηρεάσει τελικά τη γραφή;

Η γραφολόγος ιατροδικαστής Ana Ortiz de Obregón, δήλωσε σε σχετικό άρθρο ότι «Η γραφή δεν έχει επιδεινωθεί λόγω της τεχνολογίας, αλλά μάλλον έχει εξελιχθεί σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής μας και το πέρασμα του χρόνου. Αν και τώρα γράφουμε λιγότερο με το χέρι, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει θα ξέρει πάντα να γράφει. Είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο.» Υπό αυτή την έννοια, οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που προκαλούν ορισμένες τροποποιήσεις στη γραφή, για παράδειγμα, -όταν κάποιος βιάζεται, η πιθανότητα κάποιας νευρολογικής νόσου, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου τη στιγμή της γραφής κ.λπ- παρά η μείωση της χρήσης του μολυβιού. Είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη γραφή ενός ενήλικα δίνοντας προτεραιότητα στην εμφάνισή του; Η Ortíz de Obregón φέρνει στο τραπέζι έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: «Με την πάροδο του χρόνου η γραφή του καθενός μας αναπόφευκτα γίνεται πιο άσχημη. Το να προσπαθήσει κανείς να την αλλάξει δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Όμως ποιο είναι τελικά το όφελος στο να επέμβει κάποιος στο προσωπικό του στυλ;»

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?