#εκείνοι

[romios-gr]

Ηλίας Τουμασάτος Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να τους χωρέσει… Που κανείς από μας δεν θα μπορέσει να καταλάβει τον πόνο που έκρυβαν μέσα τους. Που κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει γιατί όλη η αγάπη και η φροντίδα και η αγωνία των κοντινών ανθρώπων δεν μπόρεσε να νικήσει τα σκοτάδια τους. Καμιά φορά ολάκερος ο κόσμος δεν είναι ικανός να τους ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/einai-ki-ekeinoi-oi-anthropoi-poy-aytos-o-kosmos-den-mporei-na-toys-choresei/

[aleyuhhhh]

μερικές φορές αναρωτιέμαι τι περνάει στο μυαλό όλων των ξένων που έρχονται στα νησιά και πάνε με 42 βαθμούς περπάτημα για 5 ώρες χωρίς νερό;;;;

[thewomengr]

Εκείνοι οι άνθρωποι που νιώθουν σαν να γνωρίζονται από πάντα...

[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου] Πάντως, όπως κι αν δημιουργούνται αυτοί οι μαγικοί δεσμοί, είναι σημαντικό να αναγνωρίζετε και να εκτιμάτε τη σχέση με αυτό το άτομο. Είτε πρόκειται για μια ρομαντική σχέση ή μια φιλία, μπορεί να φέρει απέραντη ευγνωμοσύνη και ευτυχία στη ζωή μας. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα κι υπάρχει κι η άλλη όψη του νομίσματος...

Σας έχει τύχει να συναντήσετε κάποιον για πρώτη φορά, οι αύρες να δένουν αμέσως τόσο αρμονικά και να νιώθετε μία οικειότητα, σαν να γνωριζόσασταν χρόνια; Αυτή η έλξη, που δεν αφορά μόνο ερωτικές σχέσεις, αλλά και φιλικές, δεν είναι ασυνήθιστη και στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργεί έναν απρόσμενο και ισχυρό δεσμό ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους. Τι προκαλεί όμως αυτό το αίσθημα…

[loulouditoudromou]

Ο έρωτας της ήταν δοτικός και κάθε φορά που τους ρουφούσε στο στόμα, κάθε φορά που τους τύλιγε στον κόλπο της έχυνε λίγη ψυχή πάνω τους κι εκείνοι εθίζονταν σε αυτή την πρωτόγνωρη ουσία που λέγεται «συναίσθημα»

[nevrikolama]

Ο έρωτας της ήταν δοτικός και κάθε φορά που τους ρουφούσε στο στόμα, κάθε φορά που τους τύλιγε στον κόλπο της έχυνε λίγη ψυχή πάνω τους κι εκείνοι εθίζονταν σε αυτή την πρωτόγνωρη ουσία που λέγεται «συναίσθημα»

[prasinoxaos]

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που δείχνω όλο μου τον εαυτό

όταν δεν μου δείχνετε ούτε τον πλαστό σας

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που υπεραναλύω τα λόγια σας

όταν δεν σας ενδιέφεραν ποτέ σας τα δικά μου

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που αισθάνομαι ανθρώπους δικούς μου

ή έστω γνωστούς μου

όταν εκείνοι δεν με αισθάνονται ούτε καν ξένη

[psychotiko-epeisodio]

Να μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας κάνει να αμφιβαλλετε για το αν αξίζετε και πόσο.Να μην επιτρέπετε στην μικροπρεπεια τους να εισβάλλει στην δική σας απεραντοσύνη. Να αγαπάτε, να αγαπάτε δυνατά ακόμη και όταν εκείνοι σας μισούν.Δεν μισούν εσάς, μισούν τον εαυτό τους.Να αγαπάτε περισσότερο από ότι αγαπιεστε, γιατί ακόμη και όταν δεν αγαπιεστε η δική σας αγάπη είναι ικανή να καλύψει κάθε κενό.

Και να θυμάστε πως όταν κάποιος νοιάζεται στα αλήθεια για εσάς,δεν πρόκειται ποτέ να σας κάνει να αμφιβαλλετε για αυτό,να είστε σίγουροι.

[feggaroneira]

Εκείνοι που αγάπησες

ένας ένας εξαφανίστηκαν

το δέντρο παλι εμεινε χωρίς πουλιά

παράξενο, που βρίσκει το

κουραγιο και ανθίζει.

-Ντινος Χριστιανόπουλος

[hmethysmenhprigkipissa]

Πριν λίγες μέρες, ενώ άκουγα μουσική και περπατούσα είδα ένα ζευγαράκι πολύ ερωτευμένο, να γελάει και να χαζοπαιζει.

Θύμιζαν εμάς.

��αμένοι και αυτοί, κάπου στο άπειρο, όπως όλοι απλά η διαφορα τους ήταν ότι εκείνοι, χάνονται μαζί. Ο,τι δηλαδή κάναμε και εμείς. Ξέρω ποσο όμορφος φαντάζει αυτός ο μίζερος κόσμος, στα μάτια αυτών των δυο. Και σε εμάς έτσι φαινόταν.

Δεν τους ζήλεψα, τους θαύμασα, είδα σε εκείνους, εμάς.

Ήταν και εκείνοι κουρασμένοι από όλα αυτά που περνούσαν όμως πάντα είχαν ενέργεια ο ένας για τον άλλον. Εκείνοι ; Μήπως περιγράφω εμάς ;

[o-monaxikos]

Γεμίσαμε «ελεύθερες σχέσεις»,

μην τυχόν και αγαπήσουμε πραγματικά!

Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

Σχέσεις που μπροστά θα τους κοτσάρουμε το επίθετο «ελεύθερη» και θα συνεχίσουμε την ζωούλα μας ανέμελα.

Δεν θα επενδύσουμε σε συναίσθημα και ούτε σε χρόνο ουσιαστικό.

Συναντήσεις μόνο για την σαρκική ηδονή, που δεν λέω είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να το θέλεις, μα τόσο κενό και ανούσιο γιατί είναι μόνο αυτό.

Συναντήσεις για την πραγματοποίηση επιθυμιών, σήμερα εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος ή άλλη.

Δεν σε γνωρίζω σε ουσία,

δεν μπήκα καν στον κόπο να μάθω

πως πίνεις τον καφέ σου ή αν πίνεις.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούς,

αν σου αρέσει το άρωμά μου.

Δεν με νοιάζει αν φοβάσαι τα βράδια ή αν ήθελες να σε πάρω αγκαλιά.

Δεν θα σου στείλω «καλημέρα» επειδή στ’ αλήθεια θέλω να σου φτιάξω την ημέρα, να φανταστώ το χαμόγελο που σου προκάλεσε το μήνυμά μου στα χείλη σου και σου έφτιαξε την διάθεση, αλλά θα στείλω γιατί στις επόμενες γραμμές του μηνύματος θα σου ζητήσω μια συνάντηση σαρκικής απόλαυσης.

Και εσύ θα το ξέρεις αυτό από την στιγμή που θα δεις το μήνυμα και δεν θα νιώσεις ποτέ πως είναι κάποιος/α να σου φτιάχνει την ημέρα με ένα απλό μήνυμα από καρδιάς χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω.

Χάθηκε ο ρομαντισμός,

η αγάπη και το πείσμα.

Πέσαμε στην ξεπέτα και στα εύκολα.

Δεν κάνουμε σχέσεις, δεν επενδύουμε σε έναν άλλον άνθρωπο- για την ακρίβεια δεν τολμάμε κάτι τέτοιο- δεν νοιαζόμαστε, δεν προσπαθούμε, δεν αγαπάμε, δεν κλαίμε,

δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, δεν πατάμε κάτω τον εγωισμό μας.

Είμαστε κενοί και όποιος τολμήσει

να ζει κάπως διαφορετικά

τον δείχνουμε με το δάχτυλο.

“Μα καλά αφού έτσι είναι η μόδα και το κάνουν όλοι γιατί δεν το κάνεις και εσύ;”

Αυτή η φράση που την έχουν σαν καραμέλα αποδεικνύει πόσο απεγνωσμένοι είναι να κρατηθούν από κάτι, πως τους λείπει η πίστη στον εαυτό τους.

Εσύ γιατί δεν ζεις αλλιώς;

Βαρύ θα μου πεις, που να μπλέκω τώρα με συναισθήματα και σοβαρότητες, αφού μπορώ να περνάω καλά και έτσι τι άλλο να κάνω;

Να μην σκορπίζεσαι ίσως.

Μα είναι ψιλά γράμματα αυτά!

Και τα ψιλά κάνεις δεν τα διαβάζει.

Μα αλήθεια πως το κάνετε αυτό, πως γίνεται να μην θέλετε έναν άνθρωπο να γίνει λίγο πιο δικό σας και εσείς γι’αυτόν ;

Ο φόβος του να μην πονέσω.

Βλέπεις όταν αποφασίζεις να κάνεις σχέση, γύρω σου θα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τόσα λόγια, όμως εσύ θα πρέπει να είσαι πιστός από επιλογή,

γιατί σέβεσαι εσένα και το άτομο που έχεις δίπλα σου και έχεις βρει σε εκείνο, αυτό το διαφορετικό που αξίζει.

Μα κακά τα ψέματα γεμίσαμε από όλες αυτές τις ελεύθερες σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε ευθύνες, να αφεθούμε ρισκάροντας να πονέσουμε.

Να χαρίζουμε τον χρόνο μας και

σε κάποιον άλλον ή να δημιουργήσουμε για εκείνον χρόνο, να είμαστε εκεί όταν χρειαστεί-σε όλα, άσχημα και όμορφα- μα κυρίως επιλέγουμε να κοιμόμαστε από εδώ και από εκεί, να ξέρουμε πως το σώμα που αγγίζουμε δεν είναι μόνο δικό μας.

Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουμε βρει ακόμα με εμάς αλλά και γιατί τρέμουμε τόσο πολύ μην πληγωθούμε και δεν πάρουμε πίσω την αγάπη που δώσαμε.

Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που έχουμε σιχαθεί αυτή την κατάσταση.

Απλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα! Γιατί ξέρουμε πως τα δύσκολα είναι για τους λιγοστός.

Και το συναίσθημα είναι δύσκολο, σε τσακίζει στην καρδιά αν δεν υπάρξει συμβατότητα!

Μα αξίζει και με το παραπάνω!

[mple-selhnhh]

Θα μπορούσα να ήμουν εγώ.

Θα μπορούσες να ήσουν εσύ.

Μα δεν είμαστε.

Είναι όλοι εκείνοι οι φοιτητές που γυρνούσαν σπίτια τους.

Όλοι εκείνοι οι μακρινοί έρωτες που πήγαιναν στο άλλο τους μισό.

Όλοι εκείνοι που είχαν φύγει για το τριήμερο και αποφάσισαν να το κρατήσουν τετραήμερο, μα κράτησε παντοτινό.

Είναι εκείνη η μητέρα με το παιδί της που ήθελε να του δείξει πως είναι το τρένο από μέσα.

Είναι όλοι εκείνοι που δυστυχώς βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Αντίο σε όσους έφυγαν και καλή δύναμη σε όσους έμειναν πίσω.

01/03/2023

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο αργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσ��ι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.

[thewomengr]

Εκείνοι οι άνθρωποι που αν αγαπήσουν, ξέρουν να υποχωρούν, μα αν δεν εκτιμηθούν, ξέρουν και να αποχωρούν...

[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Ίσως δεν κατάφερες να εκτιμήσεις την ευκαιρία που σου έδωσε η ζωή, στέλνοντας κάποιον να σ' αγαπήσει αληθινά, ουσιαστικά, ανιδιοτελώς. Δεν κατάλαβες, δεν το μπόρεσες να εκτιμήσεις το θησαυρό που κρατούσες στα χέρια σου κι επέλεγες να κυνηγάς άνθρακες. Και πίστευες πως αυτός ο άνθρωπος ήταν κεκτημένο σου κι ισοβίως δεδομένο σου. Μα πόσο λάθος τα υπολόγισες...

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν ν’ αγαπούν… Εκείνοι που ξέρουν ν’ αγαπούν και να δίνονται ολοκληρωτικά, που το “εμείς” καταπίνει το “εγώ” τους και όταν νιώσουν, ξέρουν να βάζουν εσένα πάνω απ’ όλα κι όλους. Εκείνοι που αν σ’ αγαπήσουν, σε κάνουν κέντρο του κόσμου και της ψυχής τους, που ζωγραφίζουν ήλιους στις συννεφιές σου, που μπορούν να γίνουν βράχος να σε στηρίξουν κι αγκαλιά να σε…

[prasinoxaos]

ανάθεμα κι αν έμαθα ποτέ μου

να επικοινωνώ μαζί τους.

νιώθω συνεχώς πως κάτι χάνω.

νιώθω συνεχώς πως κάπου το χάνω.

εκείνοι δε ξέρουν να μ'ακούν

ή εγώ δεν ξέρω να μιλώ;

[psychotiko-epeisodio]

Οι αποχαιρετισμοι που δεν έγιναν ποτέ,

Εκείνοι που δεν βρηκες ποτέ τον κατάλληλο χρόνο,χώρο,η κατάλληλα λόγια για να τους κάνεις,

Και αφήνουν μέσα σου την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Είναι σαν να μην σας χώρισε ποτέ η ζωή μαυτους τους ανθρώπους,

Σαν να στέκονται ακόμη απέναντι σου στην άδεια αυτή γωνιά του καναπέ.

Αυτοί οι αποχαιρετισμοι λοιπόν πονάνε λίγο παραπάνω,

Γιατί κουβαλας μια ενοχή που λέει,

Πως αν τελικά έλεγες όσα δεν πρόλαβες,

Τώρα αυτή η γωνιά του καναπέ ίσως και να ήταν γεμάτη.

[indianthi]

"στην αγάπη πρέπει να δίνουμε χρόνο, η σταύρωση και η ανάσταση είναι η δική της διαδρομή, όποιοι εγκαταλείπουν στα πρώτα δύσκολα τον αγώνα, είναι εκείνοι που χάνουν την κρυμμένη ουσία. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν καμιά κακουχία. Με την πρώτη στεναχώρια αποφασίζουν πως η σχέση είναι αταίριαστη, πως πρέπει να γλιτώσουν και να ξαναδοκιμάσουν κάπου αλλού. Όμως τα βάσανα, τα δύσκολα, δεν είναι το σύμπτωμα πάντα του τέλους και της αποτυχίας μιας σχέσης, αλλά και της προόδου της, μιας διάβασης σαν διόδια σε παραπέρα διαδρομή."

Μ. Βαμβουνάκη