#εγώ και στα δύο

[allo-frouto]

πάμε λούβρο;

Λίγο mainstream. Πάμε στο Èrmitaž;

[psychotiko-epeisodio]

Με θλίβει να σκέφτομαι,

Πως αν δεν ήμουν εγω να τραβάω το σχοινί αυτο τόσο καιρό,

Θα είχε ήδη κοπεί.

Τώρα θα ήμασταν και πάλι δύο ξένοι.

Εγώ θα έκανα τάχα πως δεν με καίει και πολύ,

Και εσύ θα είχες ήδη συμβιβαστεί με κάτι περίπου στα κυβικά σου,

αλλά όχι ακριβώς.

Αστείο ε;Αντέχω εγώ.

Το πόσο, είναι άλλο θέμα.

[dreamsarenot-enough]

Αυτό που πολλοί άνθρωποι λένε έρωτα, δεν είναι άλλο από το διαλέγω μια γυναίκα και τη νυμφεύομαι. Τη διαλέγουν, σ’ το ορκίζομαι, τους έχω δει. Λες και μπορείς να διαλέξεις τον έρωτα, λες και ο έρωτας δεν είναι το αστροπελέκι που σε σκίζει στα δύο και σ’ αφήνει κεραυνόπληκτο στη μέση της αυλής. Θα μου πεις ότι τη διαλέγουν γιατί την αγαπούν αλλά εγώ πιστεύω ότι πάει αδόπανα. Τη Βεατρίκη δεν τη διαλέγεις, την Ιουλιέτα δεν την διαλέγεις. Δεν διαλέγεις εσύ τη βροχή που θα σε μουσκέψει ως το κόκαλο όταν βγεις από ένα ρεσιτάλ.

Χούλιο Κορτάσαρ, Κουτσό.

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το ��αταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[glikozi]

Μου αρέσει που λες ίου στα σεξουαλικά anons ενώ ανεβάζεις ακριβώς τα ίδια κ χειρότερα στο μπλογκ σου. Κάποιο από τα δύο δηλαδή το κάνεις ψέματα.

ξέρω ότι και να τα πω αυτά δεν θα αλλάξει κάτι γιατί είσαι ένα τρολ με μηδενική ζωή που τα "λέει" πίσω από την ανωνυμία που σου προσφέρει το αππ, θέλω απλά να βάλεις καλά στο μυαλό σου το εξής. Μπορώ να ανεβάζω ό,τι γουστάρω και ό,τι μου καυλώνει στο προσωπικό μου μπλογκ, αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν αγάμητο άντρα να έρχεται και να μου λέει να μου βγάλει τη φούστα και εγώ να το δεχτώ επειδή έχω κάνει ριμπλογκ ένα gif που δέιχνει δύο άτομα να πηδιούνται. Δεν είμαι εδώ για να εξυπηρετώ κανενός μαλάκα τα βίτσια, όσα gifs με σεξ και να κάνω ριμπλογκ. Έχετε καταντήσει αηδία και μακάρι να ψοφήσετε το συντομότερο

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σ��έση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κ��νω. 

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[anideh]

25/02/24

Νιώθω ότι χάνω και ότι βρίσκω τον εαυτό μου ταυτόχρονα, μα δεν ξέρω ποιος είναι ο πραγματικός στα αλήθεια. Φοβάμαι. Μπερδεύομαι. Χάνομαι.

Ίσως τελικά να πρέπει να μάθουν να συμβιώνουν και οι δύο μου εαυτοί ταυτόχρονα. Από την μια ο ανώριμος, ο απελευθερωμένος, ο ανέμελος, ο χαρούμενος, ο σκληρός και από την άλλη ο ώριμος, ο επικριτικός, ο θλιμμένος, ο ευαίσθητος, ο συναισθηματικός. Είναι δύσκολο να ανακαλύπτεις εσένα. Να τρως τα μούτρα σου. Να ξυπνάς και να μην αναγνωρίζεις τι γίνεται. Και να λες "αυτό δεν είμαι εγώ". Αλλά τελικά ποιος είσαι; Ούτε που ξέρεις. Και νιώθεις κάτι μεγάλο μέσα σου να πνίγεται, αλλά δεν βρίσκεις τις σωστές τις λέξεις να το εκφράσεις. Μήτε τις κατάλληλες πράξεις για να το βγάλεις από μέσα σου.

Είναι καταπίεση;

Είναι απελευθέρωση;

Το μέλλον θα δείξει.

[attichoney4u]

Η γνώμη μου τα ships του Παρά 5 (που κανείς δεν ζήτησε):

Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου x Αλέξης Στεργίου: ΑΓΑΠΩ ΑΓΑΠΩ ΑΠΛΑ ΑΓΑΠΩ! Πιστεύω πως αυτοί οι δύο ταιριάζουν απίστευτα γιατί, παρότι έχουν απίστευτα διαφορετικούς χαρακτήρες, αλληλοσυμπληρώνονται εκπληκτικά. Ο Αλέξης είναι γλυκύτατος με την Ντάλια, έχει μάθει να προσαρμόζεται στα θέλω της και τις ανάγκες της και έτσι, έχει μάθει να επικοινωνεί μαζί της και να καταλαβαίνει τι ζητάει και αν είναι καλή ιδέα να την πληροφορήσει. Το γεγονός πως ήτανε χρόνια ερωτευμένος μαζί της του δίνει έξτρα πόντους. Ο χωρισμός τους ήτανε από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της σειράς και ευχαριστήθηκα που τα ξαναφτιάξανε. Και να σκεφτείτε πως ο Καπουτζίδης σχεδίαζε αρχικά να μην τους βάλει μαζί...

Αγγέλα Ιωακειμίδου x Φώτης Βουλινός: Παρόλο που εγώ τους προτιμώ σαν φίλους, μπορώ να καταλάβω το appeal που έχουν σε αρκετούς ανθρώπους. Βοηθάει το ότι ο Καπουτζίδης σχεδίαζε αρχικά να τους βάλει μαζί, αλλά άλλαξε γνώμη τελευταία στιγμή, έπειτα από παράκληση μιας λεσβίας θαυμάστριας, που για αυτήν ο χαρακτήρας της Αγγέλας είχε τεράστια σημασία να μην καταλήξει με άντρα. Παρόλα αυτά, αυτοί οι δύο είχαν απολαυστικά interactions, ταίριαζαν στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά και δεν θα με πείραζαν να γίνουν ζευγάρι.

Ανδρέας Καλογήρου x Νίκος Καλαθάς: θα θίξω πολλούς σε αυτό το σάιτ, αλλά ο κύριος λόγος που με απωθεί να τους σιπάρω τρελά είναι επειδή, κάθε φορά που ήταν μαζί και δεν μιλούσαν για τους Πέντε ή για τον Παυρινό, μιλούσαν για γκόμενες, οπότε φεύγουν αρκετοί πόντοι. Παρόλα αυτά, το σιπάρω, κυρίως για να κάνω σπάσιμο στον ομοφοβικό μου ξάδερφο που σιχάθηκε με το που το άκουσε. Κάνω, λοιπόν, headcanon ότι είναι και οι δύο τους bi και ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον και ο λόγος που δεν έχουν ανακοινώσει την αγάπη τους είναι επειδή ζούνε στην Ελλάδα του 2005 και ο περισσότερος κόσμος δεν έβλεπε την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με καλό βλέμμα (όχι ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα) και δεν ήθελαν να χάσουν ο ένας τον άλλον σαν φίλο.

Ζουμπουλία Αμπατζίδου x Θωμάς Βουλινός: το αναφέρω απλά και μόνο επειδή όταν πρωτοπαρακολούθησα την σειρά, ήθελα ο Θωμάς να καταλήξει με την Ζουμπουλία και πολύ σπάστηκα που παντρεύτηκε τελικά την Μαριλένα. Αφού την Ζουμπουλία είδε πρώτη και την φλέρταρε! Μετά από συζητήσεις με φίλους, κατέληξα πως ίσως ήταν προς το καλύτερο, μιας και ο Φώτης ήταν ενάντια στην ιδέα να τα φτιάξουνε (όχι ότι του άρεσε η Μαριλένα ως μητριά, αλλά με την Ζουμπουλία συναντιούνται περισσότερες φορές), αλλά το συγκεκριμένο σιπ βρίσκεται ακόμα κάπου στην καρδιά μου.

Ζουμπουλία Αμπατζίδου x Μαριλένα Δορκοφίκη (Ζουμπιλένα, ναι το κοίταξα, έχει ship name, για τα αλλα δεν νομίζω): έχω τα δικά μου headcanon για αυτές τις δύο. Η Ζουμπουλία είναι ο καθιερωμένος μεσήλιξ συγγενής που είναι ενάντια στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (οι συμπεριφορά της και οι απόψεις της για αυτό το θέμα ήταν πανομοιότυπες με αυτές των δικών μου συγγενών - τι υπέροχο σόι που έχω (σαρκασμός)) και την Μαριλένα την κόβω περισσότερο ως υποκρίτρια straight 'ally', με το σκεπτικό ότι υποστηρίζει αυτήν την ομάδα, αλλά μόνο και μόνο επειδή το κάνουν κάποιοι διασημότητες και δισεκατομμυριούχοι, και θα σιχαινόταν την ιδέα ο γιος της ή το εγγόνι της να τα φτιάξει με άτομο του ίδιου φύλου. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι η σχέση τους μπορεί να βοηθήσει στο να εμβαθύνουν τον χαρακτήρα η μία της άλλης.

Αυτά! Ζητώ συγγνώμη αν παρέλειψα κάποιο ship, ίσως το αναφέρω στο part 2. Αν θέλετε, μπορείτε να μου πείτε και εσείς την δική σας άποψή και θα τα πούμε! Καλή εβδομάδα!

[justforbooks]

Νίκος Σαργκάνης

Ο εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχασε τη μάχη για την ζωή

Ο Νίκος Σαργκάνης γεννήθηκε στις 13 ιανουαρίου 1954 στην Ραφήνα και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα προσόντα του και η ειδίκευση του στις αποκρούσεις πέναλτι του έδωσαν το προσωνύμιο «Φάντομ».

Διέπρεψε την δεκαετία του ’80 αγωνιζόμενος στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική Ελλάδας. Ο Νίκος Σαργκάνης ξεκίνησε την καριέρα του από τον Ηλυσιακό στον οποίο εντάχθηκε το 1966 στην ηλικία των 12 ετών και το 1969 στην ηλικία των 15 ετών έκανε το ντεμπούτο του στην ανδρική ομάδα, όπου αγωνίστηκε χωρίς να έχει αναπληρωματικό τερματοφύλακα. Αρχικά αγωνιζόταν στη θέση του επιθετικού.

Σε συνέντευξή του στο sport24.gr ο Νίκος Σαργκάνης είχε αποκαλύψει το παρασκήνιο της απόφασης του να γίνει τερματοφύλακας. «Ήμουν ικανοποιημένος με αυτά που έκανα ως επιθετικός στον Ηλυσιακό. Το πώς έγινα τερματοφύλακας είναι πολύ μεγάλη ιστορία. Παίζαμε ένα παιχνίδι στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ, στην Καισαριανή. Δεν έπαιζε η πρώτη ομάδα, αλλά η δεύτερη, στην οποία ανήκαμε εμείς, ως πιο νέοι. Κερδίζαμε 2-0 στο ημίχρονο. Ο τερματοφύλακας που είχαμε ήταν λάτρης του Τόλη Βοσκόπουλου. Ήταν την εποχή που ο Βοσκόπουλος τραγούδησε στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το “Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά”. Ο τερματοφύλακας είχε αρχίσει να τραγουδάει “Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά” πίσω.

Του είπα “Θανάση έχε το νου σου”. “Μην ανησυχείς!”, μού απάντησε. Έγινε μια φάση και μαζί το 2-1, μη στα πολυλογώ τελείωσε το παιχνίδι 2-2. Στεναχώρια εμείς, επειδή κερδίζαμε και μάς ισοφάρισαν. Πήγα την Τρίτη τσαντισμένος, ενοχλημένος από αυτό που είχε γίνει στην προπόνηση και είπα στον προπονητή "θέλω να παίξω τερματοφύλακας”. Από τσαντίλα το ήθελα. Νόμιζα ότι θα μπορέσω να τα καταφέρω. “Τι περισσότερο θα έκανε εκείνος από 'μένα;”, σκέφτηκα. Δεδομένου ότι αλλού ��ταν η μπάλα, αλλού αυτός.

��γώ ναι μεν είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω τερματοφύλακας, αλλά έπρεπε να δώσει την έγκριση ο προπονητής. Εκείνη τη μέρα του δοκιμαστικού είτε έβλεπες ένα σφαχτό αρνί είτε εμένα ήταν το ίδιο πράγμα, γέμισε ο τόπος αίματα Για να του αποδείξω ότι μπορώ. Έπεφτα από εδώ, έπεφτα από εκεί, γδερνόμουν στο χώμα. Ούτε γάντια δεν είχα. Καθόταν ο άνθρωπος με ανοιχτό το στόμα.

Ο Χρήστος Ρίμπας ήταν, τερματοφύλακας στην Εθνική και στην ΑΕΚ. Μού είπε να συνεχίσω. Όταν πήγα να πλυθώ, μπήκα κάτω από μια βρύση και γέμισε ο τόπος αίματα. Από τα γόνατα, τους αγκώνες, μέχρι και στο σαγόνι είχα χτυπήσει για να του αποδείξω ότι μπορώ».

Νίκος Σαργκάνης: Το ντεμπούτο στην Α΄ Εθνική και η μεταγραφή στον Ολυμπιακό

Στον Ηλυσιακό είχε μια εξαιρετική πορεία στο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής, όταν σημείωσε ένα μεγάλο σερί αγώνων χωρίς να δεχτεί γκολ.

Το 1977 πήγε στην Καστοριά, με την οποία έκανε ντεμπούτο στην Α΄ Εθνική τον Σεπτέμβριο του 1977. Πραγματοποίησε καταπληκτικές εμφανίσεις, με αποκορύφωμα την εκπληκτική πορεία της ομάδας στο κύπελλο Ελλάδας της περιόδου 1979-80, το οποίο κατέκτησε νικώντας με 5-2 τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν ο Ολυμπιακός, ενώ παράλληλα κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1980-81, 1981-82, 1982-83) και ένα κύπελλο Ελλάδας (1980-81).

Το 1985, εν μέσω μεγάλων αντιδράσεων, πήρε μεταγραφή στον «αιώνιο αντίπαλο» της ομάδας του Πειραιά, τον Παναθηναϊκό, όπου αγωνίστηκε για πέντε περιόδους, κατακτώντας δύο ακόμη πρωταθλήματα (1985-86, 1989-90) και τρία κύπελλα Ελλάδας (1985-86, 1987-88, 1988-89). Στον τελικό του Κυπέλλου το 1988, ο οποίος κρίθηκε στα πέναλτι, ο Νίκος Σαργκάνης υπήρξε ο μεγάλος πρωταγωνιστής καθώς εκτέλεσε εύστοχα ένα πέναλτι και απέκρουσε δύο, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στην κατάκτησή του. Ο έντονος πανηγυρισμός του και οι δηλώσεις του μετά το τέλος του τελικού είχαν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του, ο Νίκος Σαργκάνης θα πει: «Δεν ξέρει ο κόσμος σε τι ψυχολογική πίεση βρισκόμουν. Κυκλοφορούσε μία φήμη εντελώς ανήθικη για εμένα και την οικογένειά μου. Υπάρχει κόσμος που θα ήθελε να το ακούσει αυτό από εμένα, δεν έπρεπε να πω εκείνα τα πράγματα τότε και οφείλω μια συγνώμη».

Νίκος Σαργκάνης: Με τον Αθηναϊκό στο Όλντ Τράφορντ

Το 1990 μεταγράφηκε στον Αθηναϊκό, στον οποίο είχε άλλη μια επιτυχημένη παρουσία, καθώς τερμά��ισε στην 6η θέση στο πρωτάθλημα και έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας (1990-91), για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε τελικό του κυπέλλου Ελλάδας με τέσσερις διαφορετικούς συλλόγους και ο πρώτος που το κατέκτησε με τρεις διαφορετικές ομάδες.

Ως φιναλίστ ο Αθηναϊκός κέρδισε την έξοδο στο κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου (1991-92), όπου κληρώθηκε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στους δύο αγώνες ο Νίκος Σαργκάνης ήταν πρωταγωνιστής και με τις καταπληκτικές του αποκρούσεις, ειδικά στον επαναληπτικό του Ολντ Τράφορντ, κράτησε την εστία του ανέπαφη. Οι δύο αγώνες έληξαν με 0-0 και ο δεύτερος αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση, όπου τελικά η ελληνική ομάδα "λύγισε" με 2-0.

Νίκος Σαργκάνης: Η Εθνική Ελλάδας και η αξέχαστη εμφάνιση στην Δανία

Ο Νίκος Σαργκάνης κλήθηκε στην εθνική Ελλάδας κλήθηκε πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1980. Έκανε εντυπωσιακό ντεμπούτο στις 15 Οκτωβρίου 1980 στην εκτός έδρας νίκη με 1-0 επί της Δανίας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1982. Οι εκπληκτικές του αποκρούσεις, με κορυφαία την απόκρουσή του σε σουτ βολέ του περίφημου Άλαν Σίμονσεν από πολύ κοντά, συνέβαλαν στη νίκη της ομάδας του και ανά��κασαν τους Δανούς δημοσιογράφους να τον αποκαλέσουν «Φάντομ», προσωνύμιο που του έμεινε έως το τέλος της καριέρας του. Με την εθνική Ανδρών αγωνίστηκε ως το 1991 σε συνολικά 58 αγώνες.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ο Νίκος Σαργκάνης ακολούθησε καριέρα προπονητή, ενώ ίδρυσε ακαδημία τερματοφυλάκων.

Το θρυλικό «Φάντομ» των ελληνικών γηπέδων άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της Κυριακής 8 Δεκεμβρίου 2024 σε νοσοκομείο των Αθηνών, όπου νοσηλευόταν έπειτα από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.

🔔 Νίκος Σαργκάνης, από τους μεγαλύτερους τερματοφύλακες του Ελληνικού ποδοσφαίρου, (1954-2024)

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gentle-author]

24

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσει στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει φως σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου που ξέρεις καλά ότι ούτε τότε θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το σε αγαπώ να βρει το άλλο του μισό και να γίνει σε αγαπάω

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς αγκαλιά

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας κόσμο, να μπούμε μέσα και να χαθούμε

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δίκη μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη του κόσμου

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο

Μέχρι το σκοτάδι να γίνει φώς

Μέχρι ο στρατιώτης και γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φουντώνει την φωτιά μου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγκλωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[for-your-eyes-only-16]

Και να που συναντήθηκαν και πάλι οι υπάρξεις μας.

Σε είδα.

Σε είδα που έκανες ότι δεν με είδες.

Σε είδα που απέφευγες να με αντικρίσεις στα μάτια.

Σε είδα να περνάς από δίπλα μου και να κοιτάς από την άλλη πλευρά.

Σε είδα που περνούσες ωραία με τους φίλους σου.

Σε είδα που γελούσες, που απολάμβανες τη μουσική, το ποτό και το τσιγάρο.

Σε είδα που δε σταμάτησες να στέλνεις μηνύματα. Και μέσα μου αναρωτιόμουν εάν μιλάς με κάποια άλλη..

Όλο το βράδυ σε κοίταζα έντονα, μήπως έστω και για ένα δευτερόλεπτο συναντηθούν τα βλέμματά μας.

Σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο, ο μόνος κόσμος που έβλεπα ήταν εγώ κι εσύ.

Όση βαβούρα και σκοτάδι κι εάν υπήρχε τριγύρω, εγώ έβλεπα μόνο εσένα.

Κι εσύ, δεν τόλμησες να με κοιτάξεις...

Ενώ δύο μέρες πριν, ήθελες να έρθω να σε βρω τα ξημερώματα..

Τελικά, μια περαστική είμαι στη ζωή σου κι εσύ ολόκληρος ο κόσμος μου..

- Ejo

20.04. 2024

[cathy-bluedream]

19 Οκτωβρίου 2023

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Πήγα να δω στο θέατρο Μικρό Χορν στην οδό Αμερικής στην Αθήνα , την αυτοβιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κλειστά μάτια , τα φώτα σιγοχαμηλωμένα και εγώ μέσα από τα γυαλαμπούκαλα να ρίχνω του κόσμου το δάκρυ , μ’ ένα κρυφό χαμόγελο να χώνεται ανάμεσα από τα δόντια μου .

Η ηθοποιός έκανε τράκα - τσιγάρο -. Δεν ήμουν έτοιμη να της δώσω εγώ, τόσο μαρμαρωμένη που ήμουν, ούτε μια κίνηση λόγω του δέους που ένιωθα δεν μπορούσα να χαρίσω . Πήρε όμως πρινςÈ όπως τόνισε και η ίδια , την χασισομάρκα που καπνίζω και χαρμανιάζω απ’ αυτήν εδώ και δύο χρόνια,

οπότε ήταν λες και της το είχε πασάρει ένα κομμάτι του εαυτού μου .

Παρατηρούσα το πάθος της για τον συγκεκριμένο ρόλο και το ποσο καλά ενσάρκωνε την ζωή της . 75 λεπτά παράσταση θεάτρου και όλο μπούκωναν οι μύξες και τα κλάματα . Ο Γιώργης πλάι μου το ίδιο κουρέλι αλλά δεν το έ��ειχνε .

Με κοίταζε στα μάτια εκείνη , ίσως ! σκέφτηκα κάποια στιγμή πως κλαίει επειδή έκλαιγα εγω σαν μωρό εκτεθειμένο , ναι μου πέρασε από το μυαλό εντελως φευγαλέα , πιθανόν και να γινόταν γιατί με ηλέκτριζε το βλέμμα της , ίσως επειδή έπρεπε να παίξει και την ολίγον λεσβία .

Έπεσαν μετά οι μουσικές , στο χάος είχαμε φυτρωμένες και τις μουσικές , τον Τσιτσάνη τον είχε σαν Θεό στεφάνι της η χριστιανή , πανάθεμά της . Τον ένιωθε ανώτερο κι απο το ατομο της .

Συννεφιασμένη Κυριακή πρώτα . Χτυπούσαν οι μπότες μου με ρυθμό στο πάτωμα, μπας και το σώμα μου ξεσκουριάσει .

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα και πάει λέγοντας το γράμμα

ανυψωνόταν το πνεύμα μου , έτρεμαν μανιωδώς τα άκρα μου .

Πιο πολύ για το ποτό και το τσιγάρο δεν έχω ταυτιστεί ….

Οσα κι αν της έκανε η μητέρα της , την αγαπούσε και βρήκε την δύναμη να την συγχωρέσει, αγαπούσε το αίμα της και αυτό δεν είναι κατακριτέο .

Καρκίνο στον λάρυγγα , μισή μερίδα άνθρωπος , βρισίδια , τραγούδι , νύχτα , φυλακές ….

κι όμως άνθρωπος

τοσα άντεξε ο κόσμος της .

Στο τέλος με ξανά κοίταξε . Το πρώτο γαρύφαλλο το πέταξε σ’ εμένα , λέω τόση καρδιά πως να αντέξει ένα τέτοιο κύμα συναισθημάτων …

Βγαίνοντας απ’ την παράσταση εκανα ένα τσιγάρο στα γρήγορα . Ένιωθα φούσκωμα στα πνευμόνια και έναν κόμπο στον λαιμό , καιγόντουσαν ένα προς ένα τα σωθικά μου . Κρατούσα σφιχτά κοντά μου το κόκκινο γαρύφαλλο που εκείνη την στιγμή με γέμιζε .

Ο Γιώργης μου μιλούσε και εγω σπαρταρούσα σαν το ψάρι λόγω μιας σημαντικής για εμένα κατάθεση ψυχης .

« Στην κηδεία μου , το ένα μάτι να είχα ανοιχτό , να έβλεπα ποιοι θα ερχόντουσαν για εμένα τάχα μου φορώντας πλερέζες , τι θα έλεγαν , τι θα εκαναν και ποσο εύκολα θα μπορούσαν να με ξεχάσουν …»

Έτσι ένιωθε η Σωτηρία μας

πέθανε μόνη

όπως θα πεθάνουμε και εμείς

Κατάλαβες μάγκα μου ;

Κάθυ

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[sugaroto]

Έχεις εσύ κανένα κουτσομπολιό? γιατί από αλλού δεν βρήκα

Νομίζω το έκανα ποστ εχτές💅 αλλά κάτσε να σου πω γιατί είχα σκάσει στα γελια

Πραγματικά κρατιόμουν μία ώρα να μην γελάσω μπροστά στους τουρίστες

Ήρθε ένα ζευγάρι, έρχεται πρώτα ο ένας μπαμπάς λέει ο κύριος στο εστιατόριο δεν άφησε τον γιο μου να μπει στην τουαλέτα για ΑΜΕΑ και έκανε λέει assumption ότι ο γιος μου δεν το χρειάζεται

Οριακά έτοιμος να κλάψει πιο πολύ νομίζω παρεξηγήθηκε για το assumption ότι ο γιος του είναι υγιείς παρά τίποτα αλλο

Αλλά ήταν τύπου I will not disclose και από τα υπόλοιπα που είπαν μετά έχω την εντύπωση ότι ο γιος δεν είχε τίποτα απλά δεν θέλαν να πάνε στις δημόσιες τουαλέτες

Οκει. Fair μέχρι εδώ αλλά οι τουαλέτες μέσα είναι αυστηρά για άτομα ΑΜΕΑ σύμφωνα με τον μετρ και δεν κατηγορώ έναν 50αρη Αλβανό που δεν σκέφτηκε ότι το 6χρονο μπορεί να έχει invisible disability ούτε που ξέρουμε τι είναι αυτό σε αυτή τη χωρα

Συγνώμη αλλά ΑΜΕΑ στην Ελλάδα θεωρούν κάποιον με καροτσάκι δεν ήμαστε τόσο progressive

Anyway μετά έρχεται ο 2ος μπαμπάς

Ξεκινάει

Το δωμάτιο μας όταν ήρθαμε δεν ήταν έτοιμο είχαμε μια πετσέτα ενώ ήμαστε 4 το φως δεν λειτουργεί και κάτι αλλα

Οκει fair again κάτι πήγε λάθος εκεί έχεις όλα τα δίκια

Δεν άφησαν τον γιο μου στην τουαλέτα ΑΜΕΑ και δεν ήθελα να πάμε κάτω γιατί πήγαμε πριν και είχε σκατα

Οκει γιατί έχει σκατα. Και γιατί δεν μας το λες να στείλουμε την καμαριέρα 😭

Δουλειά τουρίστα είναι αυτή. One of your kind

Ο μετρ ��εν σας άφησε μέσα γιατί είναι "κλινικά καθαρή και αυστηρά για ΑΜΕΑ και μια χαρά τον είδα τον γιο του εγώ" δικά του λόγια

Δεν αφήνει κανένα ούτε το προσωπικό

Μετά λέει νομίζω μερικά από τα πρόβληματα είναι επειδή είμαστε δύο άντρες με δύο παιδιά

Γιατί όταν ήρθαμε το βράδυ αυτός που μας έκανε την άφιξη μας ρώτησε αν είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και φάνηκε να έχει πρόβλημα με αυτό

Bro είναι η δουλειά του να ρωτάει αν είστε στο ίδιο δωμάτιο γιατί πρέπει να τα περάσει στο συστήματα ρωτάμε τους πάντες

Εδώ ήταν που ήθελα να γελάσω γιατί μου λέει δηλαδή ότι ο νυχτερινός είναι ομοφοβικός αλλά εγώ έχω δει στο ιστορικό του λάπτοπ να γράφει black players gay fuck και δεν νομίζω ότι το έψαξε η πρωινή, εγώ ή η απογευματινή που νήστευει μέχρι και τις Τετάρτες

Δηλαδή. Δεν είστε το πρώτο γκει ζευγάρι😭 αλλά είστε το πρώτο που μας κατηγορει για ομοφοβία 😭 επειδή σας ρωτήσαμε αν είστε στο ίδιο δωμάτιο? Ξέρεις πόσοι άσχετοι είναι στο ίδιο δωμάτιο πρέπει να ρωτάμε

Και λαικ. Οι ανιματερ τα έχουν ο τυπάς που φτιάχνει τα πρωινά είναι γκέι ένας σερβιτόρος είναι τρανς ο νυχτερινός βλέπει γκέι πορνό εγώ είμαι κουιρ

Λαικ οκ μερικοί είναι στην ντουλάπα αλλά

Και παρεξηγήθηκαν επίσης που έπρεπε να περιμένουν στην άφιξη γιατί ο νυχτερινός είχε πάει να φτιάξει ένα δωμάτιο

Μπρο είναι μόνος του τα βράδια σε ένα ξενοδοχείο με 500 τουρίστες και είχε 69 γαμημενες αφίξεις τι θέλεις να κάνει😭

...

Ναι αυτά πάνω κάτω

Οκει σε μερικά είχαν δίκιο

Αλλά εγώ είχα σκάσει που είπαν τον νυχτερινό ομοφοβικό ενώ αυτός βλέπει γκέι πορνό εν ώρα εργασίας

Και επειδή τους ρώτησε αν είναι στο ίδιο δωμάτιο

Τώρα για την τουαλέτα τι να πω ήρθες σε μια χώρα που δυστυχώς έχει τα άτομα με ειδικές ανάγκες χεσμενα

Εντωμεταξύ ήθελε λέει να πάει ο μετρ στο δωμάτιο του το βράδυ να του ζητήσει προσωπικά συγνώμη

Δεν ξέρω τι είδους κουτσομπολιό ήθελες αλλά άκουσες για το δράμα στην δουλειά

Επίσης γκουγκλαρα το 853 που πήγε να μας δείρει και η τύπισσα δούλευε σε κλινική με έγκυες. Φοβάμαι για την ζωή τους

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο αργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.