#δυσκολία
Explore tagged Tumblr posts
Note
vouno h thalassa?
Θάλασσα ασυζητητί.
1 note
·
View note
Text
Σε εσένα που είναι να 'ρθεις...
Να ξέρεις ότι αγάπησα κάποιον πολύ κάποτε.Ειχα για εκείνον αυτό το είδος αγάπης για το οποίο μιλάνε χιλιάδες ποιητές και συγγραφείς ,την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που σε μετατραπεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου,μα συνάμα βγάζει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερες ανασφάλειες σου,τους μεγαλύτερους φόβους σου.
Έτσι,την πάτησα.Την πάτησα γιατί ήμουν μικρή, ήμουν αφελής και πίστευα ότι τα ξέρω όλα.Οταν μου μιλούσαν έκλεινα τα αυτιά μου,υποστήριζα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τρόπο και δεν άφηνα κανέναν να μου τα ακυρώσει.Ακομη και αν αυτός ο κάποιος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον αφορούσαν,εγώ εμενα να πιστεύω σε εκείνα μέχρι τελικής πτώσης.
Νόμιζα πως οι άνθρωποι γύρω μου,λειτουργούσαν όπως λειτουργούσα εγώ.
Εκείνος ο κάποιος έφυγε λοιπόν,και μ'αφησε με χιλιάδες ανοιχτές πληγές τις οποίες δεν κατάφερα ποτέ να επουλωσω.Μεγαλωσα απότομα εκείνη την νύχτα και εμαθα -με τον δύσκολο τρόπο βεβαια-, πως η αγάπη δεν μπορεί να 'ναι πάντα αμοιβαία.Για την ακρίβεια, πως είναι σπάνιο να είναι αμοιβαία.Και γειωθηκα.
Από τότε,δεν μπόρεσα να βρω κάποιον κατάλληλα ιδανικό για να γίνει "ο εκείνος μου". Ύψωσα τα τοίχοι μου, ίσως επιτιδευμενα και τα έκανα να 'ναι φτιαγμένα από μπετό,ώστε αυτός που θα κάνει την προσπάθεια να τα διαπεράσει να μου αποδείξει ότι είναι διατεθημενος να μείνει .Κάνεις μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο και στην πρώτη δυσκολία το έβαζε στα πόδια .Έτσι γλίτωνα χρόνο, και ας με κούραζε η μοναξιά.
Σε εσένα που είναι να 'ερθεις για να μείνεις λοιπόν, να ξέρεις ότι πια έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο,με έναν άνθρωπο που ψάχνει να ζήσει κάτι από ταινία,γιατί έχει κουραστεί να ζει κυνικά και συμβατικά και όλα γύρω του να μοιάζουν ρουτινιασμενα.
Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να με κάνεις να σε εμπιστευτώ, να αφεθω,να σε ερωτευτώ.Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι πια, αν και πολύ θα 'θελα.Καθε ίχνος αθωότητας χάθηκε εκείνη την νύχτα,και από τότε είμαι συνεχώς καχύποπτη και περίεργη .
Σε εσένα που είναι να έρθεις εν τέλη, όλα τα ποιήματα μου εσένα αφορούν.
#aesthetic#greek quotes#greek posts#greek tumblr#γρεεκ ποστς#greek texts#γρεεκ ταμπλρ#γρεεκ τεξτ#greek rap#greek rp
76 notes
·
View notes
Text
self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει
"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".
Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.
Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.
Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.
Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.
#greek tumblr#greektumblr#γκρικ ποστ#greek#greek aesthetic#γκρικ#γρεεκ#ελληνικό tumblr#ελληνικα#ελληνικά#self love#relationship#ελληνικα ποστς#γρεεκ ποστς#ελληνικο ποστ#ποστ#ελληνικο tumblr#ελληνικο ταμπλρ#greek quotes#γκρικς#γκρικ ταμπλερ#γκρεεκ#γκρικ κουοτς#γκρικ μπλογκ#ελλάδα#ελληνικό#γκρικζ#γρεεκς#γρεεκ ταμπλρ#γρεεκ μπλογκ
25 notes
·
View notes
Text
Tι σκοτώνει τον τρόπο που γράφουμε;
Στην ψηφιακή εποχή χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο στυλό και χαρτί, σε σημείο που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να γράψουμε ευανάγνωστα μία λίστα για το σούπερ μάρκετ. Τα χειρόγραφα σπανίζουν τόσο που θα έλεγε κανείς ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Προ μερικών μηνών, άρθρο των New York Times με τίτλο “What Killed Penmanship?” δείχνει με το δάχτυλο τον ένοχο που όλοι έχουμε σκεφτεί: την τεχνολογία. Όμως, τα νέα δεν είναι τόσο φρέσκα αφού με το θέμα έχουν καταπιαστεί το BBC, η Wall Street Journal και το Atlantic, από την προηγούμενη δεκαετία, γράφοντας άρθρα για όσα έχουμε χάσει εξαιτίας της πληκτρολόγησης σε υπολογιστές και κινητά. Όπως ρωτά ο τίτλος άρθρου του CNN: «Η τεχνολογία έχει καταστρέψει τη γραφή;»
Αντίστοιχα άρθρα που όλο και πληθαίνουν, υποδηλώνουν ότι η δυσκολία μας με τη γραφή είναι ένα σύμπτωμα ή μία συνέπεια της εξάρτησής μας από τα smartphones και τους υπολογιστές, αλλά αν κάποιος πάει μερικούς αιώνες πίσω στον κόσμο του Σαίξπηρ και των σύγχρονών του, θα ανακαλύψει ότι η δυσανάγνωστη γραφή δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο.
Η ιστορία της κακογραφίας
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν μόνο με το χέρι, το ακατάστατο και συχνά δυσανάγνωστο χειρόγραφο ήταν ήδη πρόβλημα. Η φωτογραφία ενός οδηγού του 1602 που εξηγεί πώς να κρατά κανείς σωστά ένα στυλό είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι άνθρωπο είχαν βρεθεί απέναντι στο πρόβλημα, αιώνες πριν. Στην Αγγλία του 16ου και του 17ου αιώνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων παρήχθησαν με το χέρι. Ακόμη και μετά την εξάπλωση της τυπογραφίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν μελάνι για να γράφουν νομικά συμβόλαια, σχόλια και διορθώσεις σε εκδόσεις και τις συνηθισμένες της καθημερινής ζωής. Είχαν μια λέξη για αυτό: κακογραφία, το κακό αδερφάκι της καλλιγραφίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως όρος δίπλα στη δυσγραφία ώστε να περιγράψει ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο κείμενο. Συχνά όμως οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν ότι η κακογραφία μπορεί να παρατηρείται σε συγκεκριμένες καταστάσεις πχ: όταν ένα παιδί έχει άγχος, βαριέται να γράψει ή είναι κουρασμένο ενώ η δυσγραφία είναι μια μόνιμη κατάσταση σε όλα τα πλαίσια που γράφει το παιδί. Στη δυσγραφία, πολλές φορές ούτε ο ίδιος που γράφει καταλαβαίνει τα γράμματά του και η οποία σε αντίθεση με την κακογραφία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία.
Τα σημειωματάρια Rubio
Στη Βαλένθια, στα μέσα του 20ου αιώνα, ένας νεαρός τραπεζικός υπάλληλος και καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων ονόματι Ramón Rubio ίδρυσε μια μικρή σχολή που στόχευε κυρίως στην εκπαίδευση υποψηφίων που φιλοδοξούσαν να γίνουν λογιστές. Για να παρέχει επιπλέον υποστήριξη στις τάξεις του, ο Rubio δημιούργησε ένα σύστημα καρτών με τις οποίες οι μαθητές του μπορούσαν να ενισχύσουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει στη λογιστική και την καλλιγραφία στο σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κά��τες δέθηκαν μεταξύ τους και έγιναν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως “Σημειωματάρια Rubio”, διάσημα -από τη δεκαετία του 1970- και «υπεύθυνα» για την καλλιγραφία πολλών γενεών. Ο τύπος της καλλιγραφίας που διέδωσαν αυτά τα σημειωματάρια ήταν η κλασική πια καλλιγραφία με τα γράμματα που ενώνονται και συνεχίζονται σαν κάποιος να μη χρειάστηκε να σηκώσει το μολύβι από το χαρτί.
Η κακή γραφή, φαίνεται να είναι διαχρονική
Οι κοινωνικές και πολιτιστικές της προεκτάσεις μοιάζουν σαφείς. Στην Αγγλία εκείνης της εποχής, για παράδειγμα, η ικανότητα να γράφει κανείς ευανάγνωστα απαιτούσε εκπαίδευση και κατάρτιση. Αντίστοιχα, η κομψή γραφή θεωρούταν δείκτης κοινωνικής θέσης. Σήμερα, η χρήση των smartphones και των υπολογιστών έχει αναμφίβολα παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που γράφουμε. «Αυτό που βιώνουμε είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης του χειρόγραφου από εκείνες τις γενιές που έχουν ήδη μεγαλώσει μαθαίνοντας να γράφουν σε υπολογιστές, tablet ή κινητά τηλέφωνα», λέει η Elena Giner Muñoz, γραφολόγος και ειδικός στην καλλιγραφία. «Και ενώ αυτό καθιστά τη γραφολογική μελέτη ολοένα και πιο δύσκολη, δεν σημαίνει ότι η γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί» προσθέτει τη δική της άποψη. «Η γραφή» εξηγεί η Giner «είναι σαν μια βιογραφία του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα, κάποιος αρχίζει να γράφει στο σχολείο και η αναγνωσιμότητα της γραφής θα εξαρτηθεί, από το πόσο ασκείται η καλλιγραφία στην παιδική ηλικία. Στη συνέχεια, κατά την εφηβεία, αρχίζει κανείς να αποκλίνει από τα παιδικά γράμματα και εξατομικεύει τη γραφή του. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός ατόμου, δημιουργούνται μια σειρά από γραφολογικά χαρακτηριστικά που θα παραμείνουν ανέπαφα στην ενήλικη ζωή και που, στα μάτια ενός ειδικού γραφολογίας, θα πουν πολλά για το άτομο που γράφει», προσθέτει.
Το χειρόγραφο υπερτερεί σε πλεονεκτήματα έναντι της πληκτρολόγησης
Αρκετές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η γραφή απαιτεί μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος José Antonio Millán, στο δοκίμιό του The strokes that speak. The triumph and abandonment of handwriting (2023), διευκρινίζει: «Το χειρόγραφο απαιτεί λεπτές ψυχοκινητικές δεξιότητες του κυρίαρχου χεριού: αυτό που αποθηκεύει ο εγκέφαλος του μαθητή δεν είναι το σχήμα ενός γράμματος, αλλά ολόκληρες οι κινήσεις του χεριού, του καρπού, των δακτύλων. Όποιος γράφει με το χέρι πρέπει να καθορίσει εκ των προτέρων τις χωρικές απαιτήσεις όπως η γραμμικότητα, η απόσταση και η ταχύτητα». Ωστόσο, ο Millán συνεχίζει: «Το πληκτρολόγιο κινητοποιεί και τα δύο χέρια με πιο τραχιές κινητικές δεξιότητες και απαιτεί εγκεφαλική συμμετοχή που έχει περισσότερα κοινά με δραστηριότητες όπως το παίξιμο των ντραμς».
Η έλλειψη της συνήθειας έχει επηρεάσει τελικά τη γραφή;
Η γραφολόγος ιατροδικαστής Ana Ortiz de Obregón, δήλωσε σε σχετικό άρθρο ότι «Η γραφή δεν έχει επιδεινωθεί λόγω της τεχνολογίας, αλλά μάλλον έχει εξελιχθεί σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής μας και το πέρασμα του χρόνου. Αν και τώρα γράφουμε λιγότερο με το χέρι, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει θα ξέρει πάντα να γράφει. Είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο.» Υπό αυτή την έννοια, οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που προκαλούν ορισμένες τροποποιήσεις στη γραφή, για παράδειγμα, -όταν κάποιος βιάζεται, η πιθανότητα κάποιας νευρολογικής νόσου, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου τη στιγμή της γραφής κ.λπ- παρά η μείωση της χρήσης του μολυβιού. Είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη γραφή ενός ενήλικα δίνοντας προτεραιότητα στην εμφάνισή του; Η Ortíz de Obregón φέρνει στο τραπέζι έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: «Με την πάροδο του χρόνου η γραφή του καθενός μας αναπόφευκτα γίνεται πιο άσχημη. Το να προσπαθήσει κανείς να την αλλάξει δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Όμως ποιο είναι τελικά το όφελος στο να επέμβει κάποιος στο προσωπικό του στυλ;»
Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?
10 notes
·
View notes
Text
«Οποίος αγαπά, περιμενει και παλεύει» μου ειπε κάποτε μια παιδική μου φιλη.
«Γιατί η αναμονή είναι καλύτερη από την εύκολη αποφυγή».
«Γιατί η πάλη είναι καλύτερη από την ακινησία».
«Και η ζωή δεν είναι ακινησία.»
«Γιατι αγαπας. Και όταν αγαπάς περιμένεις και παλεύεις».
Περιμένεις.
Παλεύεις.
Η αληθινή αγαπη φαινεται από το ποσό διατεθημένος είσαι να παλέψεις για αυτήν.
Αν δεν παλέψεις ούτε λίγο και αφήσεις τον εγωισμό να σε συνεπάρει τότε δεν πρόκειται για αληθινή αγαπη.
Γιατι η αγάπη δεν κοιτα εγωισμούς.
Χρειαζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Γιατι αν δεν υπάρχουν, τότε δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε αληθινή αγαπη.
Αλλά μια φτιαχτή ιδεα αγάπης.
Κι η αγαπη χρειάζεται συγχώρεση.
Όχι μίσος και ζήλο.
Όχι χειραγώγηση και απαξίωση.
Χρειάζεται να σκεφτεσαι και τις δυο πλευρές.
Να προσπαθείς.
Να ακους εσένα.
Την καρδια σου.
Αλλά και τον Άλλον δίπλα σου.
Να μην κλείνεις τα αυτιά σου.
Να ακους.
Να μην ακους τους γύρω.
Να μην φτιάχνεις σενάρια προσπαθοντας να αποδείξεις πως σε όλα έχεις δίκιο.
Να ακους εσάς.
Να ακούτε εσάς.
Γιατί στην αληθινή αγαπη μόνο εσείς, οι καρδιές σας, έχουν σημασια.
Και αν αγαπάς αληθινά δίνεις ευκαιρίες όταν αξίζει να αποκαλείται «αληθινή αγαπη»
Γιατί η ζωή από μόνη της είναι γεμάτη ευκαιρίες.
Γιατί το εγώ γίνεται εμείς.
Μια αληθινή αγαπη δεν σε αποκόπτει από την επαφη με την ζωή.
Σου δινει την ευκαιρία να την εξερευνήσετε μαζι.
Σε βοηθάει να γνωρίσεις και γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Δεν σε κατηγορεί μέχρι να σε πονέσει επειδή κι η ίδια ποναει.
Δεν σε προσβάλει. Δεν σε μειώνει.
Δεν βλεπει μόνο τα δικά σου λάθη
ενώ κι η ίδια κάνει.
Ούτε κατηγορεί ανελέητα.
Υπάρχει αλληλοκατανόηση.
Σκεφτεται πριν μιλήσει.
Παίρνει χρόνο και δίνει.
Ο,τι δυσκολία υπαρχει το αντιμετωπίζετε μαζί.
Το σκέφτεστε μαζί για να βρείτε λύση.
Και όχι για να σου ρίξει ευθύνες.
Μια αληθινή αγαπη δεν θα άντεχε ποτέ να σε χάσει.
Κι αν ισχύουν όλα αυτα τότε μπορώ να συμφωνήσω πως για μια τέτοια αγαπη αξίζει να περιμένεις και να παλέψεις.
#greek tumblr#stixakiamenohma#γρεεκ ταμπλρ#ελλάδα#stixakia#ολα καλα#καλη παρεα#λογια ψυχης#στιγμές#ερωτας#σε εμας#σε αγαπαω#σε ερωτευτηκα#σε σκεφτομαι#πονάει#πονος#μου λειπεις#μουσικη#μεινε#θεσσαλονικη#i’m in so much pain#im trying#young poets#sad poetry#love is pain#love poetry
30 notes
·
View notes
Text
Τρίτη 1/10/2024, 04:35
Καλό μήνα! Πάει και το καλοκαιράκι του 2024.. Το καλό είναι ότι δεν την έβγαλα στην Αθήνα καθόλου, όμως ήμουν μακριά από τον γκόμενό μου. Οπότε δεν έκανα σεξ. Είχα όμως κάθε μέρα τη θάλασσα δίπλα μου. Και αυτό μου γαλήνευε από την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Φέτος κατάφερα να κάνω 83 μπάνια! Σοκ! Ας τα πάρουμε όμως ανά μήνα:
ΙΟΥΝΙΟΣ
Ο Ιούνιος με έβγαλε στο χωριό μου. Όπως και τις ημέρες του Αγίου Πνεύματος. Ειδικά εκείνες τις μέρες ο κόσμος ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με άλλες. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ξαπλώστρα, ούτε καν τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματα μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εκείνο το μήνα γνώρισα έναν άντρα.. Δεν το γνώρισα ακριβώς αλλά πήγαινε για μπάνιο στο ίδιο μαγαζί που πήγαινα εγώ και η παρέα μου. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Μόνο σε βαφτίσια που ήταν ο νονός του παιδιού. Ευχήθηκα και μου είπε ένα σκέτο ευχαριστώ.
ΙΟΥΛΙΟΣ
Ο Ιούλιος δεν είχε τίποτα σχεδόν. Μόνο αν εξαιρέσεις το party τις γαλλικής πρεσβείας που έγινε μέσα στο Ζάππειο. Φόρεσα ένα υπέροχο μακρύ πράσινο φόρεμα και μαύρα στιλέτο παπούτσια. Ήπια πέντε - έξι κοκτέιλ και μετά γύρισα σπίτι. Την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο χωριό μου, στο Λουτράκι.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Ο Αύγουστος ανέκαθεν, είναι ο μήνας που έχει τα περισσότερα highlights. Την ημέρα των γενεθλίων μου την πέρασα τη θάλασσα με την παρέα μου. Φάγαμε και ήπιαμε σαμπάνια. Με πήρε τηλέφωνο ο Θανάσης και ήθελε να έρθει από εδώ για να μου ευχηθεί και να περάσουμε μαζί εκείνη την ημέρα. Του είπα όμως να μην έρθει, γιατί τις επόμενες μέρες θα ήμουν ούτως ή άλλος στην Αθήνα, για να πάω στο αεροδρόμιο.
Στις 12 Αυγούστου, βγαίνουμε για αμαξάδα. Κάνουμε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πίνοντας εγώ Cosmopolitan από το περίπτερο και εκείνος μία κόκα κόλα. Καθίσαμε, φάγαμε σε ένα μαγαζί και συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτες. Πήγαμε σε ένα απόμερο μέρος και εκεί του έκανα πίπα. Πίπα μες στο αμάξι που τελικά δεν βολεύει καθόλου. Δεν τα πήγε άσχημα όμως, έκανα και αρκετά deep throat που τελικά μου αρέσει να το κάνω. Με μένα δεν μπορούσε να παίξει γιατί είχα περίοδο.
Την επόμενη μέρα, πήγα στο αεροδρόμιο με δύο βαλίτσες με προορισμό την Σρι Λάνκα. Στη Σρι Λάνκα για 15 μέρες! Τι να σας πω τώρα για αυτά τα μέρη.. Όλη αυτή η χώρα είναι μία ζούγκλα! Όπου και να γυρίσεις βλέπεις πράσινο. Αυτό το ταξίδι μου άρεσε περισσότερο από την Ινδία γιατί είχε πολλές παραλλαγές. Μία κρύο, μία ζέστη. Μία βουνό, μία θάλασσα. Το μόνο αρνητικό που έχω ως ανάμνηση από αυτό το μέρος είναι ότι μου έκλεψαν 100€ από κάποιο ξενοδοχείο.
Επόμενος προορισμός Μαλδίβες. Στις Μαλδίβες για 3 μέρες! Μη συζητάς!! Πραγματικά όμως.. Μη συζητάς! Τελικά τα πάντα είναι ένα photoshop. Ακόμα και τα τοπία που βλέπεις, είναι ένα photoshop. Θα μου πεις: "Μαρία τι μαλακίες λες τώρα; Εκεί είναι ο επίγειος παράδεισος!" Μάλλον εγώ δεν είμαι γι' αυτά τα μέρη, για τα τροπικά μέρη. Αν και παραλίες της Σρι Λάνκας μου άρεσαν.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Σεπτέμβριο. Ο Σεπτέμβρης θέλει ένα ημερολόγιο από μόνος του, αλλά αν το κάνω θα γίνω κακιά, σκληρή και σκύλα!
Στις 6 Σεπτεμβρίου βγαίνω με κάποιον από εδώ. Ναι από το Tumblr. Ήταν 32 και Υδροχόος. Συνέχεια μιλούσε για τον εαυτό του, κυρίως για τη δουλειά του. Με δυσκολία μίλησα για τον εαυτό μου. Αν πείραζα που και που για να σπάσουμε τον πάγο. Του έκανα αστεία με το tumblr και άλλα χαζά. Δεν έγινε τίποτα ερωτικό. Δεν έκανε κίνηση για να με φιλήσει. Και καθώς ήμασταν στη λεωφόρο Συγγρού για να πάρω ταξί, ισχυριζόταν ότι δεν θα βρω με τίποτα. Ε��έμενε, επέμενε πολύ. Εγώ όμως βρήκα αμέσως! Γύρισα για να τον αντικρίσω, του έκανα κωλοδάχτυλο και του ευχήθηκα καληνύχτα. (Βασίλη, αν διαβάζεις αυτό, συγγνώμη και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το ghosting! Να πιστεύεις στον ανάδρομο Ερμή την επόμενη φορά.) Υστερόγραφο: Έχω βγει με 4 άτομα από εδώ μέσα, γιατί είστε όλοι πυροβολημένοι και χωρίς τρόπους;
Στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγα τρίτη, συνεχόμενη χρονιά στο primer music festival για να δω από κοντά τον Eric Prydz. Όλοι τον ξέρετε! Και για να σας θυμίσω ποιος είναι, δείτε ΕΔΩ το βίντεο. Και δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά, για ακόμη μία χρονιά ήμουν μπροστά! Μόνη μου, ιδρωμένη, μες στο glitter και να κοπανιέμαι με τη μουσική του. Τα μεσάνυχτα, ήρθε ο Θανάσης και με πήρε από την πλατεία νερού που ήταν συναυλία. Μπήκαμε μαζί στο κλειστό γήπεδο που είχε afterhour music. Καθίσαμε μία ώρα, ήπιαμε τα ποτά μας και πήγαμε προς το σύνταγμα για να πάρουμε φαγητό από τα Mc Donald’ s. Αργότερα πήγαμε πάνω στο Λυκαβηττό και φάγαμε εκεί. Μιλήσαμε, γελάσαμε και φασωθήκαμε. Γιατί.. Για ακόμη μία φορά μαντέψτε... Είχα περίοδο!
Στις 29 Σεπτεμβρίου, έρχεται με το αμάξι του ο Θανάσης για να με πάρει και να πάμε βόλτα. Μόνο βόλτα όμως γιατί.. Μαντέψτε.. Δεν με μπορώ, αλήθεια! Και κάνουμε πολύ καλό σεξ μαζί γαμώτο!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦ��:
Μου άρεσε το καλοκαίρι, η καλύτερη παρέα μου ήταν η θάλασσα. Κάθε μέρα έκανα βαθιές σκέψεις για τη ζωή μου. Για το τι περνάω τους τελευταίους μήνες.. Μα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου ρε γαμώτο; Καλό φθινόπωρο σε όλους!
#αγαπητό μου ημερολόγιο#βραδινές σκέψεις#γρεεκζ#life#greek posts#greek quotes#greece#music#ελληνικά#me
7 notes
·
View notes
Text
Όταν είσαι με έναν άνθρωπο και συναντάτε μια δυσκολία ή μια κρίση, κι ενώ εσύ θες να προσπάθησετε να το παλέψετε επειδή πιστεύεις ότι θα τα κατάφερετε αλλά εκείνος σε κάθε δυσκολία θεωρεί ως λύση το να χωρίσετε.. Τι κάνεις τότε;
#γρεεκ κουοουτ#ερωτας#αγάπη#love quotes#inspiring quotes#ζωη#μαθημα ζωης#σταση ζωης#σε ερωτευτηκα#ανθρωπινες σχεσεις#σχέση#στιχακια αγαπης#αληθινή αγάπη#στιγμες#ελληνικο tumblr#ελληνικό ταμπλερ#ελληνικο μπλογκ#γκρικ μπλογκ#γρεεκ λοβ#γρεεκ κουοτς#γρεεκ ταμπλρ#γρεεκ τυμβλρ#λοβε#λοβ#send help#χελπ
36 notes
·
View notes
Text
Σε κάθε δυσκολία, έτρεχα σε σένα.
Και την ξεπερνούσαμε μαζί.
Τώρα όμως, σε ποια αγκαλιά να τρέξω;
Τώρα που η δυσκολία μου είναι εσύ;
-φενερώθηκα
49 notes
·
View notes
Text
Και το σεξ από μια απλή σωματική,εμμονική ανάγκη
Κατέληξε σε μια ψυχική ανάγκη που εκδηλώθηκε ως αγκαλιά
Πρώτη φορά μπήκε σε τέτοια μονοπάτια συναισθημάτων
Συναισθημάτων του έρωτα και δυστυχώς αυτή η αγκαλιά θα την εγκλωβίσει γιατί δεν ξέρει πως να τον αγαπήσει,πως να τον φροντίσει
Μα στο τέλος θα τον αγαπήσει,τόσο που θα πονάει και θα μάθει πόσο χρειαζόταναι την αγάπη της,όπως την χρειάζεται και αυτή
Θα τον αφήσει πρώτη,μα αυτός θα την αφήσει δεύτερος.
Δεν ξερω ποιος πονεσε περισσότερο από την φυγή
Μα αυτός θα την ��υνηγήσει,γιατί όταν την έδιωξε ήταν σαν να έδιωχνε ένα κομμάτι του εαυτού του,ίσως και ολόκληρο
"Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα ξανά φυγω"
Στο πρώτο άκουσμα δεν ήταν πείστηκα από την μία πλευρά
Στο δεύτερο,όμως,η άλλη πλευρά θα πειστεί με δυσκολία,αλλά θα δώσει ευκαιρία
Διότι κι ας μην ξέρει πως να αγαπήσει, ξέρει ότι θέλει να μάθει,να το ζήσει
Και θα συναντηθούν οι δυο πλευρές,θα κλειδώσουν το κλειδί ασφαλείας με ένα φιλί και μια πεσμένη αγκαλιά στο πάτωμα
Η ανακούφιση και η ευφορία του "τελικά μαζί θα τα καταφέρουμε" δεν τους άντεξε
Κατέρρευσαν μαζι για μια αρχή που δεν έχουν σχηματίσει ακόμα μαζι
Αφέθηκαν λίγο στο άδοξο τέλος που πίστευαν ότι θα είχαν
40 notes
·
View notes
Text
Δύσκολα
Μια λέξη που με συντροφεύει πολύ αυτό το διάστημα
Με παίρνει αγκαλιά
Μου λέει καλημέρα
Μου λέει πιες
Δύσκολα
Σε κάθε αναπνοή
Σε κάθε βήμα
Μια προσμονή
Αλλά ξέρω πως δύσκολα θα γυρίσεις
Και εγώ με δυσκολία ζω
_κανένας_
#greek quotes#greek posts#greek#γρεεκ ποστς#στιχακια αγαπης#love quotes#ποιηση#αποφθεγματα#ερωτας#love is love#κανενας
17 notes
·
View notes
Text
Φόβος
Τους φόβους κάποιος και κάτι τους δημιουργεί ... Εμένα μου τον δημιούργησαν ολοι αυτοί που εμπιστεύτηκα και μου έδειχναν ότι δεν θα με εγκαταλείψουν με την πρώτη δυσκολία .. αλλά όμως το έκαναν με την δικαιολογία ότι έχουν πιεσμένο πρόγραμμα και δεν προλαβαίνουν
Και χθες μου ξύπνησε ενα άτομο αυτον τον φόβο άθελά του και τώρα τα εχω δει ολα
6 notes
·
View notes
Text
Φεβρουάριος, 2023
Θυμάσαι πως ξεκίνησε το μεταξύ μας;
Με λίγα βλέμματα. Έναν αγώνα που κάπως τυχαία κάτσαμε μαζί για να τον δούμε και ένα σάββατο βράδυ σε ένα μαγαζί. Καθόσουν τόσο ήρεμος κρατώντας ένα τσιγάρο όπως κάνεις πάντα. Ήξερα πως δεν έπρεπε, μα σου έπιασα την κουβέντα. Σε ρώτησα με λιγοστή αυτοπεποίθηση που ήσουν χαμένος όλη τη βδομάδα, κι αντί να μου απαντήσεις με τράβηξες απ’ τη μέση και με ρώτησες αν μου ‘λειψες. Και ειρωνικά σου απάντησα πολύ. Είχα στηριχτεί στο τραπέζι σου για να πιω το ποτό μου ώσπου με τράβηξες για να χορέψουμε. Θα έλεγα πως τότε ξεκίνησαν όλα αλλά είναι ψέματα. Απλά τότε ήταν μια αφορμή να στηριχτώ. Γιατί ήταν αυτό το δυνατό σου μα συνάμα ειρωνικό βλέμμα. Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας. Ήξερα πόσο λάθος ήταν, και τότε σε απομάκρυνα με δυσκολία. Κι εσύ πηγές να φύγεις μα τελευταία στιγμή σε κράτησα. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί. Μετά σε είδα αγκαλιά με άλλη και έπεισα τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε.
Μετά από αυτή τη νύχτα όλα έγιναν πιο έντονα. Τόσες επίμονες ματιές και τόσα δήθεν τυχαία αγγίγματα. Να μου ‘χεις πάρει το μυαλό και να μην ξέρω γιατί, να προσπαθώ να ξεφύγω.
Βρεθήκαμε ξανά έξω, σε κοινή παρέα. Πλέον ελεύθερη, να κάνω ο,τι ήθελα σε κοίταγα έντονα. Έκανα τα πάνδεινα για να σου τραβήξω έστω και λίγο την προσοχή μα εσύ, ξαφνικά, σταμάτησες να μου δίνεις σημασία. Και πίστεψα πως το να σε κάνω κάπως να ζηλέψεις ήταν λύση. Ήμουν στα χέρια κάποιου άλλου, μα αυτός δεν ήσουν εσύ. Και συνέχισα. Συνέχισα να προσπαθώ να με πείσω πως δεν είσαι αυτός που μου έχει κάνει άνω κάτω τη ζωή και έστρεψα τα συναισθήματα μου σε εκείνον. Σε κάποιον που δεν άξιζε ούτε λίγο την θέση που τον έβαλα εξαιτίας σου.
Στην τελική καταλήξαμε ξανά στο ίδιο μπαρ, σε ένα παραδίπλα τραπέζι. Καθόλου νηφάλια, με τα χέρια σου στη μέση μου και το κεφάλι μου στηριγμένο στον ώμο σου. Έπινα για να ξεχάσω ότι είσαι εκεί δίπλα μου. Έπινα για να ξεχάσω πόσο πολύ σε ήθελα. Γιατί τι ελπίδες μου είχες αφήσει, μου λες; Δεν είχαμε πει πολλά πιο πριν, μα έστω κι αυτά ήταν αρκετά.
Ριγμένη στο πάτωμα του μπάνιου, έλεγα ποσο πολύ σε ήθελα σε γνωστούς μας. Έτοιμη να ξεσπάσω. Αλλά ανάγκασα τον εαυτό μου να σηκ��θεί με ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει και να βγω έξω.
Κι ενώ απλά ήθελα να πιω κι άλλο, δε μ’ άφησες, με τράβηξες πάνω σου. Άρχισες να με κουνάς στον ρυθμό κι εγώ άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σ’ αγκάλιασα όμως, γιατί ποιος θα μπορούσε να σου αντισταθεί γαμωτο;
Ακολούθησα τον ρυθμό μαζί σου. Ώσπου γύρισες και με κοίταξες, και σε κοίταξα κι εγώ. Και με πλησίασες. Και πλέον αυτό που το μέσα μου ζητούσε τόσο πολύ, γινότανε. Με φίλαγες. Και δεν ήθελα με τίποτα να σ’ αφήσω. Δεν σκεφτόμουν κανέναν εκείνη τη στιγμή παραμόνο εσένα και κανένα κακό που ήξερα πως θα προκαλέσω παραμόνο αυτό στον εαυτό μου. Αφέθηκα ελεύθερη. Η ώρα πέρασε, έπρεπε να φύγεις. Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί και πέρασες την πόρτα της εξόδου.
Μετά από ο,τι συνέβη μεταξύ μας το βράδυ αυτό, τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα. Ο ύπνος δεν με έπαιρνε εύκολα και ξύπναγα συνεχώς τα βράδια. Η ανάσα μου στέρευε, τα πνευμόνια μου με έκαιγαν. Οι μπουκιές δεν κατέβαιναν. Το σώμα μου δεν ηρεμούσε. Πνιγόμουν. Κι ο μόνος που πίστευα πως μπορούσε να με σώσει ήσουν εσύ.
Ξέσπασα μπροστά σου. Έκλαψα και σε άφησα να με δεις έτσι. Κι εσύ έμεινες εκεί μαζί μου. Δε με άφησες λεπτό. Με κράτησες, με αγκάλιασες. Οριακά πίστεψα ότι ανησύχησες.
Ο καιρός πέρασε. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν ακόμα περίπλοκη. Περίπλοκη μα έντονη. Οι ματιές μας έκαιγαν, τα αγγίγματα μας επίσης. Έκαιγαν σαν τσιγάρο. Σαν αυτό, που κάναμε μαζί σε μια σχολική ώρα, που συνοδεύτηκε από έναν χαζό τσακωμό μα και ένα τόσο όμορφο φιλί.
Στο επόμενο μεθύσι μου ήσουν πάλι εκεί. Βασικά, που δεν ήσουν; Είτε ήσουν όντως παρόν εκεί, είτε όχι, υπήρχες παντού. Η σκέψη σου με ακολουθούσε και δε με άφηνε να ησυχάσω δευτερόλεπτο. Δεν είχα δικιά μου ζωή πλέον. Τα πάντα περιστρεφόντουσαν γύρω σου. Έπινα και φώναζα το όνομα σου. Έπινα κι ήλπιζα να ήσουν εκεί. Έκανα οτιδήποτε που θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να ηρεμήσει μα τίποτα δεν έπιανε.
Έχουν περάσει κάποιες εβδομάδες από την τελευταία φορά που με έκανες να νιώσω πως ίσως, έστω και ελάχιστα θα μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα. Γιατί κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που με κράταγες. Στον τρόπο που με φίλαγες. Ή έστω έτσι νόμιζα. Ήταν όλα πιο όμορφα. Όλα πιο γλυκά. Σαν εκείνο το φιλί που είχες αφήσει στο κεφάλι μου. Η πλάτη μου ήταν κολλημένη στο στήθος σου και τα χέρια σου ήταν γύρω μου. Και ήταν σαν όνειρο που είχα ξαναζήσει. Μα πια, έτσι σε βλέπω μόνο στον ύπνο μου, κι εσύ αποφ��σισες να ξυπνήσεις, και να με βγάλεις κι εμένα από αυτόν τον λήθαργο που είχα μπει.
Κι αν μπορούσα να σου πω ότι είσαι ο,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου εκείνη τη στιγμή, θα στο ούρλιαζα. Μόλις είχες ντυθεί, και κάπνιζες απ’ τα τσιγάρα μου. Μόνο εσύ μπορούσες, ή και μπορείς ακόμα να με κάνεις να νιώθω έτσι. Γιατί κάθε φορά που είμαι μαζί σου νιώθω γυμνή, είτε με γδύνεις είτε όχι. Οπότε, αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι, είναι να γύρναγα πίσω σε εκείνη τη νύχτα, και να σε κρατήσω λίγο ακόμα απ’ το χέρι. Να σε νιώσω άλλη μια φορά. Μόνο μια.
Γιατί μετά από αυτό, όλα σταμάτησαν. Κάθε μας επαφή, κάθε κοινό συναίσθημα, κάθε συνήθεια που είχα μαζί σου. Κόπηκε. Κι έμεινα μόνη. Μόνη με κάθε τι που με έκανες ποτέ μου να νιώσω. Μόνη με την κατάρα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό παραμόνο να περιμένω για ένα σου σημάδι.
Και σε μισώ γι’ αυτό. Σε μισώ για το πόσο άσχημα με χρησιμοποίησες και για την κατάσταση που με έχεις βάλει. Για το κακό που με έχεις κάνει να προκαλέσω στους γύρω μου αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο μου τον εαυτό.
Μα περισσότερο μισώ εμένα. Γιατί στην τελική εγώ σ’ άφησα. Εγώ σ’ άφησα να με κάνεις ο,τι θέλεις, εγώ σ’ άφησα να μου κάνεις κακό. Εγώ.
Απρίλιος, 2023
Υ.Γ. Αυτό είναι το αντίο, κάθε λέξη που δε μπόρεσα ποτέ να σου πω όσες εύκαιρες και να ‘χα. Με αυτό εδώ, σε αφήνω πίσω, με την ελπίδα ότι θα σε βγάλω απ’ τη ζωή μου οριστικά και ο,τι ένιωσα ποτέ μου για σένα. Κάθε γέλιο και δάκρυ. Όλα μένουν πίσω στον καιρό που πέθαινα για σένα και ‘συ δεν έδινες δεκάρα. Δε σ’ αγαπώ, μα δε σε μισώ. Όσο και να θέλω δε σε μισώ. Μα δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, οπότε εδώ τελειώνουν όλα. Σ’ ευχαριστώ που με έμαθες πόσο μπορεί κάποιος να με κάνει να μισήσω τον εαυτό μου και σ’ ευχαριστώ που με έκανες να μην ξανά αφήσω κάποιον να μου συμπεριφερθεί έτσι. Αυτά από μένα. Δε σου λέω να προσεχείς και εύχομαι κάποια να σου φερθεί όπως μου φέρθηκες εσύ. Γιατί ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να νιώθω τα πόδια μου αδύναμα όταν με φίλαγες μα και να κλάψω έτσι. Αντίο.
20 notes
·
View notes
Text
Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo.
Γεννημένος την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 1904 στο Fossano, μια πόλη στην περιοχή του Cuneo, ο Lorenzo Perrone ήταν ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας που ζούσε στο Burgué, το παλιό χωριό των χτιστών, των σιδεράδων και των ψαράδων: οι γονείς του - ο Giuseppe και η Giovanna Tallone - ζούσαν από παλιά σίδερα και κουρέλια, παρόλο που οι επίσημες δουλει��ς τους ήταν "χτίστης" και "εργάτρια". Είχε τρία αδέλφια, τον Giovanni, τον Michele και τον Secondo, και δύο αδελφές, την Giovanna και την Caterina.
Δεν πήγε σχολείο πέρα από την τρίτη δημοτικού και, αν και βαπτισμένος, δεν ήταν θρησκευόμενος ούτε γνώριζε το Ευαγγέλιο - έγραφε με δυσκολία και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία δέκα ετών. Μετά την άνοδο του φασισμού, αν και δεν ανήκε στους αντιφασίστες που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή, ήταν σίγουρα εχθρικός απέναντί στο καθεστώς. Το 1924-25, σε ηλικία δεκαεννέα ετών, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, ως bersagliere στο 7ο Σύνταγμα της Μπρέσια. Στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι χτίστες, έγινε μεθοριακός εργάτης, μένοντας συχνά μακριά από την Ιταλία. Τη δεκαετία του 1930, αρχής γενομένης από το 1935 ή το 1936, διέσχιζε τακτικά τις Άλπεις - στην Κυανή Ακτή ή σε άλλες πόλεις της νοτιοδυτικής Γαλλίας - για να εργαστεί, διασχίζοντας μάλιστα τα σύνορα κρυφά με τον μεγαλύτερο αδελφό του Giovanni, μέσα από τα περάσματα των λαθρεμπόρων. Και οι δύο έπιναν πολύ.
Τον Ιούνιο του 1940, όταν η φασιστική Ιταλία μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Lorenzo Perrone βρισκόταν λίγο πιο πέρα από τις Άλπεις: ήταν ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους - όχι λιγότεροι από 8.500 - που φυλακίστηκαν, και μετά από λίγες ημέρες στη φυλακή απελευθερώθηκε: στις αρχές Ιουλίου βρισκόταν ήδη στο Fossano, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, κάνοντας αίτηση για επίδομα ανεργίας. Το να δουλέψεις στη Γαλλία είχε γίνει πλέον δύσκολο. Αλλά το 1942 υπήρξε μια ευκαιρία να φύγει, ως εθελοντής, για την Πολωνία.
Έτσι, στις 17 Απριλίου 1942, συμβεβλημένος με την εταιρεία Beotti της Piacenza στο πλαίσιο μιας ιταλογερμανικής συμφωνίας, έφτασε στα περίχωρα του Άουσβιτς, όπου θα εργαζόταν στην "Buna", που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους με σκοπό την παραγωγή συνθετικού καουτσούκ, συνθετικής βενζίνης, χρωστικών και άλλων υποπροϊόντων του άνθρακα. Έφτασε, για την ακρίβεια, στο στρατόπεδο Leonhard Haag, το Lager I, όπου οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους κρατούμενους, διατηρούσαν την ταυτότη��ά τους, λαμβάνοντας έγγραφα και μισθό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν είχε ιδέα πού πήγαινε, δηλαδή στο Άουσβιτς ΙΙΙ, το οποίο στα βιομηχανικά έγγραφα εμφανιζόταν απλώς ως "Άουσβιτς", που αρχικά θεωρούνταν δορυφόρος του Άουσβιτς Ι και του Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου της μαζικής εξόντωσης. 'Εχοντας μετονομαστεί επίσημα Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943 με διαταγή της Επιθεώρησης Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, η επιβλητική παρουσία των εργοστασίων της Buna-Werke που κατασκευάστηκαν από την I.G. Farben τον Νοέμβριο του 1944 θα καθιστούσε το Konzentrazionslager ένα αυτοτελές στρατόπεδο συγκέντρωσης (KL Monowitz) στο μέγεθος μιας πόλης, από το οποίο θα εξαρτιόνταν τα περισσότερα από τα υπο-στρατόπεδα του συγκροτήματος, καλύπτοντας μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων περίπου σαράντα ήταν "χώροι στρατοπέδων".
Τον Ιούνιο του 1944, ο Lorenzo Perrone συνάντησε έναν από τους "σκλάβους μεταξύ των σκλάβων": τον Primo Levi. Και δεν είχε κανένα δισταγμό. Παίρνοντας έναν τεράστιο ρίσκο, κινδυνεύοντας δηλαδή να καταλήξει με τη σειρά του στην άλλη πλευρά του φράχτη, ο Perrone προμήθευε επιπλέον λίτρα σούπας στον Primo Levi και τον φίλο του Alberto Dalla Volta κάθε μέρα επί έξι μήνες.
Ο Lorenzo Perrone στο "Suiss" (όπως αποκαλούσε το Άουσβιτς) δεν βοήθησε απλώς τους δύο νεαρούς άνδρες με τις ζωτικές και βασικές τους ανάγκες, αλλά προχώρησε παραπέρα. Τρεις φορές λειτούργησε ως μεσολαβητής, καταφέρνοντας να μεταφέρει νέα στην οικογένεια του Levi στην Ιταλία μέσω της μη εβραϊκής φίλης του Bianca Guidetti Serra - και καταφέρνοντας να του δώσει απάντηση και να του στείλει ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Από τους τρεις παράγοντες σωτηρίας στους οποίους ο Levi θα επιμείνει σε όλο του το έργο, δηλαδή την υπεκφυγή, την επιδεξιότητα και την τύχη, ο τελευταίος ταυτίζεται έτσι κυρίως με τον Perrone, κυριολεκτικά το "χτύπημα της δικής του τύχης".
Και έτσι σώθηκε ο Levi, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε σταλεί στο εργαστήριο χημείας - δηλαδή στη ζεστασιά - μόλις πλησίαζε ο χειμώνας. Η τελευταία του τύχη ήταν να αρρωστήσει από οστρακιά τον Ιανουάριο, λίγες ημέρες πριν από την άφιξη του Κόκκινου Στρατού, αποφεύγοντας οριακά την πορεία θανάτου στην οποία έχασε τη ζωή του ο φίλος του Alberto. Μέχρι τότε, ο Perrone είχε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, έχοντας φέρει για τελευταία φορά τη σούπα του, παρά το γεγονός ότι είχε ρήξη τυμπάνου από έναν βομβαρδισμό. Το τελευταίο πιστοποιητικό πληρωμής έχει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1945.
Όταν έφτασε στην Ιταλία, ο Perrone πέρασε από το Τορίνο για να πει στη μητέρα και την αδελφή του Levi ότι, κατά πάσα πιθανότητα, ο φίλος του Primo δεν τα είχε καταφέρει. Δεν ήθελε τίποτα, ούτε καν χρήματα για το εισιτήριο του τρένου. Είπε, αντίθετα, ότι πλέον ήταν ουσιαστικά στο σπίτι του - και ακόμη και τα τελευταία εξήντα χιλιόμετρα τα περπάτησε. Για την τύχη του φίλου του, ωστόσο, έκανε λάθος.
Μετά από μια "δαιδαλώδη διαδρομή" στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία θα διηγείτο στο βιβλίο του La tregua [Η εκεχειρία -σ.σ.], ο Levi έφτασε και αυτός στο Τορίνο στις 19 Οκτωβρίου 1945. Και τον αναζήτησε αμέσως: συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ελεύθεροι και οι δύο, σίγουρα μέχρι τις 3 Νοεμβρίου.
Μετά τον πόλεμο οι δυο τους συναντιόντουσαν συχνά. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο Levi ανακάλυψε ότι στο Άουσβιτς ο φίλος του από το Fossano δεν είχε φροντίσει μόνο αυτόν, όπως θα αποκάλυπτε στο Il ritorno di Lorenzo, που δημοσιεύτηκε το 1981 στη συλλογή Lilìt e altri racconti:
"Δεν βοήθησε εκεί μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φάνηκε σωστό να μη μου το πει: κάποιος βρίσκεται στον κόσμο για να κάνει καλό, όχι για να καυχιέται γι' αυτό. Στο "Suiss" ήταν πλούσιος, τουλάχιστον σε σύγκριση με εμάς, και μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά τώρα που είχαν τελειώσει όλα αυτά, δεν είχε άλλες ευκαιρίες".
Το 1948, ο Primo Levi ονόμασε τη μεγαλύτερη κόρη του Lisa Lorenza, ως φόρο τιμής στον φίλο του οικοδόμο. Στο μεταξύ, πήγαιναν μαζί στην ταβέρνα, έγραφαν ο ένας στον άλλο, αλλά ενώ ο Levi άρχισε να ζει, ο Perrone δεν είχε τίποτα να κάνει. Απλώς δεν ήθελε να βρίσκεται πια στον κόσμο. Εξακολουθούσε να πίνει, και μάλιστα πολύ περισσότερο από πριν. Αρρώστησε, και ήδη το 1948 η κατάστασή του ήταν δραματική, όπως αποκαλύπτει ένα γράμμα που έγραψε στον φίλο του Primo τα Χριστούγεννα:
Αξιότιμε Signor Dottor Primo
Ανταποδίδω το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που άκουσα ότι με θυμάστε ακόμα και μόνο εγώ δεν μπορώ να σας θυμηθώ γιατί όταν κάποιος είναι φτωχός θα είναι πάντα φτωχός αλλά φέτος ήμουν πλούσιος σε υγεία αλλά ξέρετε πως είναι η ασθένειά μου όταν κοντεύει ο χειμώνας και είναι πάντα μια μικρή βρογχίτιδα και την κρατάω μέχρι να πεθάνω. Με μεγάλη χαρά άκουσα ότι πριν από δύο μήνες η σύζυγός σας απέκτησε ένα κοριτσάκι και η μεγαλύτερη χαρά από όλα τα δώρα που μπορείτε να μου δώσετε ήταν να της δώσετε το όνομα Lisa Lorenza ώστε να φέρει και αυτή το όνομά μου αλλά ελπίζω, ευχαριστώντας τον Κύριο, ότι δεν θα ��ρειαστεί να υποστεί τα βάσανα που έφερα εγώ στη ζωή μου.
Τελικά προσβλήθηκε από φυματίωση και άρχισε επί ένα εξάμηνο ένα πηγαινέλα στο νοσοκομείο του γειτονικού Savigliano, μέχρι που έφτασε στο τέλος της ζωής του. Γύρω στις 7 το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου 1952, πληγωμένος από τον πόνο της ζωής και την ανάγκη να μην το ξαναζήσει ποτέ, πέθανε ο Lorenzo Perrone, ο άνθρωπος που είχε σώσει τον Primo Levi στο Άουσβιτς.
Η σορός του έφτασε στο Borgo Vecchio, και πολλοί άνθρωποι ήρθαν, μεταξύ των οποίων, στην πρώτη σειρά, ο Levi, με τη σύζυγό του και πιθανότατα τη Lisa Lorenza. Στην κηδεία, τα πέντε αδέλφια και οι δύο αδελφές του Perrone τον παρακολουθούσαν σιωπηλά να εναποθέτει λουλούδια στο ανοιχτό φέρετρο του φίλου του Lorenzo. Ο χημικός και μάρτυρας, ο οποίος είχε ήδη δημοσιεύσει το Se questo è un uomo στην πρώτη έκδοση De Silva του 1947 και θα γινόταν διάσημος πολύ αργότερα, φορούσε ένα λευκό πουλόβερ.
Ουσιαστικά ξεχασμένος για δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι ο Levi θα έγραφε και θα μιλούσε γι' αυτόν σε πολλές άλλες περιπτώσεις, και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Lorenzo Perrone, ο "άνθρωπος των λίγων λέξεων" που τον έσωσε, θα γινόταν Δίκαιος των Εθνών σχεδόν μισό αιώνα αργότερα: του απονεμήθηκε η υψηλού κύρους αναγνώριση από το Yad Vashem στις 29 Ιουλίου 1998, με μια τελετή στην Alba, 35 χιλιόμετρα από το Fossano, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 1999.
Ο δεύτερος γιος του Primo Levi, που ονομάστηκε το 1957 Renzo, κι αυτός στη μνήμη του φίλου του, τον τίμησε με την ευκαιρία της απονομής ως εξής:
"Κανείς δεν άξιζε αυτή την αναγνώριση περισσότερο από αυτόν, διότι με κίνδυνο της ζωής του και με σοβαρά προσωπικά τραύματα βοήθησε τον αγαπημένο μας και πολλούς άλλους να επιβιώσουν. Ίσως θα υποδεχόταν αυτή την τελετή με το θλιμμένο χαμόγελό του, πεπεισμένος ότι αυτό που έκανε ήταν μόνο το καθήκον του: ένας μοναχικός και βαθιά καλός άνθρωπος που σημαδεύτηκε μέχρι θανάτου από εκείνη την τρομερή εμπειρία."
Μια πλάκα στη viale delle Alpi στο Fossano αφιερώθηκε στη συνέχεια στον Lorenzo Perrone, η οποία τοποθετήθηκε το 2004 με εντολή του τότε δημάρχου Beppe Manfredi, και το 2023 κυκλοφόρησε η βιογραφία του: Un uomo di poche parole. Storia di Lorenzo, che salvò Primo (Laterza), η οποία μεταφράζεται επί του παρόντος σε πολλές άλλες γλώσσες.
Τα λόγια με τα οποία ο Primo Levi τον θυμήθηκε στο Se questo è un uomo [Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος -σ.σ.], στην πρώτη έκδοση του 1947, που γράφτηκε με τον φίλο του Lorenzo ακόμα ζωντανό, ηχούν ακόμα και σήμερα ως ένας ύμνος στην ανθρωπιά που, σε πείσμα των πάντων, κατάφερε να επιβιώσει. Και αποτελούν ένα ε��δος αντίδοτου στη "μόλυνση του κακού" που ο Λέβι θα διερευνήσει στο κεφάλαιο "La zona grigia" [Η γκρίζα ζώνη -σ.σ.] στο βιβλίο του I sommersi e i salvati [Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν -σ.σ.].
"Όσο λογικό κι αν είναι να θέλω να προσδιορίσω τους λόγους για τους οποίους ακριβώς η δική μου ζωή, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αντίστοιχες, μπόρεσε να αντέξει στη δοκιμασία, πιστεύω ότι στον Lorenzo οφείλω το ότι ζω σήμερα, και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε διαρκώς, με την παρουσία του, με τον τόσο επίπεδο και εύκολο τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι και κάποιος ακόμη αγνός και ακέραιος, αμόλυντος και αδάμαστος, ξένος προς το μίσος και τον φόβο - κάτι πολύ ασαφές, μια μακρινή πιθανότητα του καλού, για την οποία ωστόσο έβαλε σκοπό να διαφυλάξει τον εαυτό του. […] Ο Lorenzo ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Lorenzo δεν ξέχασα ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος."
Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Carlo Greppi, ιστορικό στο επάγγελμα, ο οποίος συναντά πολλά παιδιά στα σχολεία, για αυτό το τελευταίο έργο. Ένα απαραίτητο βιβλίο. Ένα όμορφο βιβλίο. Γραμμένο με μεγάλη και ακριβή έρευνα των πηγών, όπως πρέπει να κάνει κάθε ιστορικός, αλλά και με το πάθος και τη συγκίνηση της καρδιάς ενός "ψαρά μαργαριταριών". Γιατί ο Λορέντζο Περόνε είναι πραγματικά το πολύτιμο μαργαριτάρι που ο Γκρέπι πήγε να αναζητήσει στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, αυτές του κακού, αυτές των τελευταίων μεταξύ των τελευταίων που κανείς δεν μιλάει γι' αυτούς, αλλά που έσωσαν και έκαναν τη διαφορά για τόσους πολλούς. Αν ένας από αυτούς που σώθηκαν λέγεται Πρίμο Λέβι, τότε μπορούμε να δώσουμε στον "Λορέντζο" της ιστορίας ένα πρόσωπο και ένα όνομα, μπορούμε να ανανεώσουμε την ελπίδα ότι ο Άνθρωπος υπάρχει ως εκ θαύματος εκεί που η μηδενιστική μανία της βίας θα ήθελε να τον εξοντώσει.
Ο Πρίμο Λέβι έγραψε για τον Λορέντζο Περόνε αμέσως, στην πρώτη έκδοση του Se questo è un uomo, που εκδόθηκε το 1947 και ήταν γνωστό σε λίγους, σχεδόν μια εκδοτική "αποτυχία", διότι το κείμενο, που αργότερα τυπώθηκε το 1958 από τον Einaudi, έγινε δεκτό επιφανειακά, ως η απλή αφήγηση ενός βετεράνου. Μόνο μετά από 10 χρόνια, με τη δεύτερη έκδοση και την αφοσίωση του Levi στην αποστολή του ως μάρτυρα, το Se questo è un uomo έγινε, μαζί με άλλα αξιομνημόνευτα κείμενά του, εκείνος ο ριζοσπαστικός προβληματισμός για τη Σοά, το κακό και τον Άνθρωπο που γνωρίζουμε.
Αλλά αυτές οι διακόσιες πενήντα "αξιομνημόνευτες γραμμές", όπως λέει ο Cavaglion [Ιταλός ιστορικός - σ.σ.], για τον Λορέντζο που γράφτηκαν από νωρίς, μετά την επιστροφή του από το Άουσβιτς, δεν άλλαξαν ποτέ ξανά. Πράγματι, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Πρίμο φάνηκε να ανακαλεί τον φίλο του Λορέντζο πιο συχνά, τόσο στα κείμενά του όσο και στις συνεντεύξεις του.
Ποιος είναι ο χτίστης από το Φοσάνο; Ήταν ένας από τους πολλούς εργάτες από το Πιεμόντε που πήγαιναν στο εξωτερικό, στη Γαλλία, συχνά παράνομα, για μερικούς μήνες το χρόνο και οι οποίοι, μετά το 1940, με τη ναζιστική κατοχή και την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αναζήτησαν και πάλι δουλειά στην εταιρεία "Beotti" της Πιατσέντσα, που μεταφέρθηκε στην Άνω Σιλεσία από τους Γερμανούς και βρέθηκε ως "εθελοντής" οικοδόμος για την I. G. Farben, η οποία κατασκεύαζε τις εγκαταστάσεις της Buna-Werke στο μελλοντικό στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙΙ τον Δεκέμβριο του 1943. Η συμμαχία μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας δεν ήταν μόνο πολιτική και πολεμική, διότι οι Ιταλοί είχαν δηλώσει, μετά από συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, ότι μπορούσαν να προμηθεύουν "1100 ειδικούς" στην I.G.Farben. Οι Ιταλοί που είχαν στρατολογηθεί πριν από το 1943 δεν μπορούσαν να επαναπατριστούν και ήταν εν μέρει όμηροι και εν μέρει καταναγκαστικοί εργάτες. Ο Λορέντζο βρέθηκε έτσι ανάμεσα στους εκατοντάδες Ιταλούς του πρώτου κύματος εργατών που φτάνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, σε εκείνο το μέρος από το οποίο μπορεί κανείς να δει, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον καπνό των κρεματόρων του. Οι εργάτες αυτοί δεν επιτρέπεται να βοηθούν τους σκλάβους του στρατοπέδου: η Γκεστάπο φοβάται ότι το μυστικό των θαλάμων αερίων μπορεί να διαρρεύσει μέσω των πολιτών. Όσοι έχουν παράνομες επαφές καταλήγουν στο Lager για μερικούς μήνες.
Τον Ιούνιο του 1944, συνάντησε για πρώτη φορά τον Πρίμο Λέβι: μετά από δύο ή τρεις ημέρες, ο Λορέντζο εμφανίστηκε με την στρατιωτική του καραβάνα γεμάτη σούπα και είπε στον άπειρο βοηθό του να την φέρει άδεια μόνο πριν από το σούρουπο. Επί έξι μήνες, ο χτίστης έφερνε φαγητό στον Πρίμο και στον φίλο του Αλμπέρτο Ντάλα Βόλτα, έδινε στον Λέβι τη φανέλα του γεμάτη μπαλώματα, του έγραφε τρεις καρτ ποστάλ για να στείλει στην οικογένειά του και, χάρη σε αυτό, ο Πρίμο έλαβε και ένα δέμα από την πατρίδα: "αυτό το δέμα, απροσδόκητο, απίθανο, αδύνατο, ήταν σαν μετεωρίτης, ένα ουράνιο αντικείμενο, γεμάτο σύμβολα: τεράστιας αξίας και τεράστιας ζωντανής δύναμης. Δεν ήμασταν πια μόνοι: είχε δημιουργηθεί μια σύνδεση με τον έξω κόσμο" (σ. 127). Στην καρδιά της Σοά, αν και προειδοποιήθηκε από τον ίδιο τον Λέβι για τον κίνδυνο που διέτρεχε, ο Λορέντζο, σηκώνοντας τους ώμους του χωρίς να μιλήσει, απάντησε: "Δεν με νοιάζει." "Ο Αλμπέρτο κι εγώ απορούσαμε με τον Λορέντζο. Στο βίαιο και άθλιο περιβάλλον του Άουσβιτς, ένας άνθρωπος που βοηθούσε άλλους ανθρώπους από αγνό αλτρουισμό ήταν ακατανόητος, ξένος, σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό" (σ. 103).
Τον Ιανουάριο του 1945 ο Λορέντζο, μαζί με τον φίλο του Περούτς από το Φρίουλι, φεύγουν από το Άουσβιτς και θα διανύσουν περισσότερα από χίλια τετρακόσια χιλιόμετρα σε πέντε μήνες για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Ο Πρίμο Λέβι, που αποκλείστηκε από την πορεία θανάτου επειδή είχε προσβληθεί από οστρακιά, σώζεται και επιστρέφει τον Οκτώβριο του 1945 μετά από μια μακρά περιπλάνηση στην Ευρώπη που περιγράφεται στο La tregua [Ανακωχή - σ.σ.]. Ο Πρίμο γνωρίζει ότι σώθηκε χάρη στη συνάντησή του με τον χτίστη του Φοσάνο: "Πιστεύω ότι στον Λορέντζο οφείλω το ότι ζω σήμερα - και όχι τόσο για την υλική του βοήθεια, όσο για το ότι μου υπενθύμιζε συνεχώς, με την παρουσία του, με τον εύκολο και απλό τρόπο του να είναι καλός, ότι υπήρχε ακόμη ένας δίκαιος κόσμος έξω από τον δικό μας, κάτι ή κάποιος που ήταν ακόμη αγνός και ακέραιος....". "Ο Λορέντζο ήταν άνθρωπος - η ανθρωπιά του ήταν καθαρή και αμόλυντη, ήταν έξω από αυτόν τον κόσμο της άρνησης. Χάρη στον Λορέντζο κατάφερα να μην ξεχάσω ότι ήμουν κι εγώ άνθρωπος" (σ. 144). Ο Πρίμο θα ονομάσει τα παιδιά του Λίζα Λορέντζα και Ρέντζο. Το Yad Vashem [Μουσείο και Μνημείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ -σ.σ] θα αναγνωρίσει τον Περόνε ως Δίκαιο των Εθνών στις 7 Ιουνίου 1998.
Ο Κάρλο Γκρέπι θέλησε να γνωρίσει από κοντά τον Λορέντζο. Γιατί; Επειδή υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία, "μια βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια" που θα οδηγήσει τον Λορέντζο να αποσυρθεί σταδιακά από τη ζωή και να πεθάνει το 1952 σε ηλικία 45 ετών.
Μοναχικός, λιγομίλητος, κλείνεται μετά την επιστροφή του σε μια πεισματική και αδιαπέραστη σιωπή: δεν μιλάει ποτέ για όσα είδε. Οι καυγάδες και η αταβιστική βία του περιβάλλοντος στο οποίο γεννήθηκε έχουν εκλήψει: η βαθιά θλίψη τον έχει αλλάξει, πίνει συχνά, έχει αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια, όπως λέει ο Πρίμο, "ξαφνικά ο γείτονάς σου δεν ήταν πια εχθρός στη μάχη για τη ζωή, αλλά ένα ανθρώπινο ον που είχε δικαίωμα να βοηθηθεί. Αυτό ήταν πραγματικά ένα είδος αφύπνισης για μας" (σ. 167) . Αλλά ο Λορέντζο δεν είχε χάσει ποτέ αυτή την ευαισθησία!
Και έτσι συμβαίνει να ανθίζει ο Πρίμο, να αναγεννιέται χάρη στην "απελευθερωτική χαρά της γραφής". Ο Λορέντζο, από την άλλη πλευρά, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά. Στο Lilit, ο φίλος του θα πει γι' αυτόν ότι "δεν ��πινε από βίτσιο, αλλά για να βγει από τον κόσμο. Είχε δει τον κόσμο, δεν του άρεσε, τον ένιωθε να καταρρέει - η ζωή δεν τον ενδιέφερε πια." (σ. 173) "Κάποτε με ρώτησε...: "Γιατί είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο, αν όχι για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον;"... Δεν ήταν Εβραίος, ούτε είχε υπάρξει φυλακισμένος. Αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος" και ένιωθε την "ντροπή του κόσμου", την αμετάκλητη ντροπή για το κακό που έβρισκε τους άλλους (σ. 175), αυτό που "ο δίκαιος άνθρωπος αισθάνεται να τον θλίβει, καθώς η υπαιτιότητα των άλλων έχει εισχωρήσει αμετάκλητα στον κόσμο των πραγμάτων που υπάρχουν, την ίδια στιγμή που η καλή του θέληση είναι μηδενική ή φτωχή και δεν τον βοηθάει να αμυνθεί" (σ. 224).
Ο Λορέντζο ήταν "ένας απλός άνθρωπος, αλλά είχε μια υψηλή και ευγενική ιδέα για τη ζωή του ανθρώπου στη γη", είπε ο Λέβι (σ. 222). Αυτός, που ήταν χτίστης και ήταν περήφανος για τη σωστή δουλειά, δεν είχε πια καμία επιθυμία να χτίσει, ακόμη και το επάγγελμά του του ήταν απεχθές. Μια από τις σημαντικότερες βιογράφους του Πρίμο Λέβι, η Carole Angier, λέει ότι ο Λορέντζο παραιτήθηκε από τη ζωή, όχι επειδή είχε δει πολύ κακό (όπως συμβαίνει στους βετεράνους), αλλά επειδή δεν μπορούσε πλέον να κάνει το καλό ("Not just because he had seen too much evil, but because he couldn't longer do good") (σ. 185). "Εκεί πέρα - λέει ο Λέβι - δεν είχε βοηθήσει μόνο εμένα. Είχε και άλλους προστατευόμενους, Ιταλούς και μη, αλλά του φαινόταν σωστό να μην μου το λέει: "είμαστε στον κόσμο για να κάνουμε το καλό, όχι για να καυχιόμαστε γι' αυτό". Είχε, με την αλληλεγγύη του, διαλύσει "τα θεμέλια πάνω στα οποία βασιζόταν ένας κόσμος που είχε επινοηθεί πάνω στη διαιώνιση του κακού" (σ. 240).
Για τον Πρίμο είναι "σαν ένας σωτήρας από τον ουρανό... ένα είδος αγίου... δεν ήθελε να σωθεί από κανέναν, πέθανε ξεριζωμένος από τον κόσμο" (σ. 225). Παράξενοι αυτοί οι ορισμοί στο στόμα του Λέβι, ενός άθεου, για έναν φίλο που είναι επίσης άθεος. "Άγιος" επειδή εκδηλώνει μια διαφορετική πραγματικότητα από τον "ανάποδο κόσμο" στον οποίο έζησε, επειδή οι πράξεις του δεν είναι διφορούμενες αλλά διαυγείς, απλές και ξεκάθαρες, στα όρια της πιο τέλειας ανθρωπιάς. Ο Λορέντζο είναι το καλό που υπάρχει, ακόμη κι αν δεν κερδίζει.
Η Angier θα πει ότι ο συγγραφέας "έκανε την ιστορία του Lorenzo Perrone κεντρικό σημείο της έρευνάς του για τον Άνθρωπο" (σ. 166): στο ερώτημα "Ποιος είναι ο άνθρωπος", απαντά με την ιστορία του μαστόρου του Φοσάνο, επειδή "εδώ είναι ένας άνθρωπος".
Αναγνωρίζουμε στον Γκρέπι ότι προέβαλε αυτόν τον "τελευταίο" των Δικαίων, που δεν ήταν ούτε διπλωμάτης, ούτε υψιλόβαθμος, ούτε βιομήχανος. Γνωρίζει, όπως τονίζει ο διευθυντής του Μουσείου Άουσβιτς-Μπίρκεναου, Piotr M.A. Cywinski, ότι "η μνήμη μας μοιάζει λίγο με την ιστορία μας, χτισμένη πάνω σε μια αφήγηση γεμάτη από χαρακτήρες-σύμβολα και απελπιστικά κενή από εκείνους που δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτό το φανταστικό πάνθεον" (σ. 234). Ο Λέβι ήθελε να αφηγηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας που δεν θα παραμείνει πλέον άγνωστο και ανώνυμο: "ιστορίες ζωής όπως του Λορέντζο έχουν αλλάξει την ιστορία και τον τρόπο που διαδραματίζεται" (Cesare Bermani) (σ. 236).
Ο Λορέντζο είναι ο ακραίος εκπρόσωπος εκείνης της "αγροτικής κουλτούρας" που είναι ένας "τρόπος να βλέπεις τον κόσμο", ίσως χαρακτηριστικός των ταπεινών, αλλά προικισμένος με μια σταθερή ηθική (σ. 236), αυτή που περιγράφει ο don Lenta για την αναγνώριση του Δίκαιου των Εθνών, όταν λέει ότι "οι χτίστες και οι ψαράδες του Φοσάνο έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους της κοινότητας" (σ. 212) . Κουλτούρα αλληλεγγύης, ενσυναισθητική με αδρό τρόπο, δίπλα στον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο. Μια κουλτούρα εκείνων που αναλώνουν παπούτσια και ενέργεια για να διασχίσουν τα σύνορα σε αναζήτηση εργασίας και ζωής.
Ο Λορέντζο είναι μια έκκληση, μια σιωπηλή κραυγή για να διακρίνουμε ίχνη καλοσύνης στην καθημερινότητα της ιστορίας, να την αφουγκραστούμε μέσα μας, εμείς και όσοι εκφράζουν μια "βουβή ανάγκη για αξιοπρέπεια", να καλωσορίσουμε και να περιφρουρήσουμε την οδυνηρή γοητεία του ανθρώπινου που κατοικεί στον κόσμο.
Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?
2 notes
·
View notes
Text
Ο άντρας μου μόλις έβαλε έναν καφέ , αχνίζει όσο περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρουμε το παιδί από τον σταθμό. Εγώ έχω βάλει την τηλεόραση να μου κάνει παρέα όσο στρώνω το κρεβάτι και φτιάχνω το δωμάτιο. Καθαρά σεντόνια , της πιτζάμες στο προσκεφάλι του κρεβατιού και τις παντοφλίτσες δίπλα στο πάτωμα κοντά στο καλοριφέρ ώστε να είναι ζεστές.
Θα είναι κουρασμένο, όλη μέρα στο πόδι, με λίγες ώρες ύπνο. Νομίζω μου είπε 3 ή 4; Δεν θυμάμαι , θα κοιμήθηκε στο τρένο.
Ελπίζω να χρησιμοποίησε το μαξιλαράκι που τελευταία στιγμή πήγε να ξεχάσει πριν φύγει από το σπίτι.
Ένα κουδούνισμα ξαφνικά, είναι μια από τις μαμάδες των παιδιών. Θα έχει αϋπνίες και θέλει παρέα για να μην κοιμηθεί .
Τρεμάμενη φωνή στο ακουστικό, ο πανικός είναι εμφανής και ψελίζει με δυσκολία τις λέξεις " συγκρούστηκαν" ,"τα παιδία". Γεμάτη σύγχυση προσπαθώ να λύσω τον γρίφο, αλλά νιώθω την καρδία μου να αλλάζει ρυθμό.
Ο άντρας της παίρνει το ακουστικό και μας λέει να πάμε στο γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Πρέπει να μείνω ψύχραιμη αλλά νιώθω οτι θα σκάσει η καρδία μου. Το παιδί δεν απαντά στο κινητό, δεν ��πικοινώνησε κανείς άλλος με εμάς για το συμβάν.
Τι έγινε; Πότε; Γιατί; Που είναι το παιδί μου; Που έχετε το παιδί μου; Φτάνουμε και πετάγομαι από το αμάξι και μέσα στον κόσμο απλά πιάνω τον πρώτο που έρχομαι αντιμέτωπη "που μπορώ να μάθω για το παιδί μου " έτοιμη να χάσω την πνοή μου.
Φορεία απλά περνάνε από δω και από κει, παιδία στο πάτωμα με τις γνωστές κουβέρτες σε κατάσταση σοκ .Και το παιδί μου ;Που είναι το παιδί μου;
Καμία απάντηση , κανένα τηλεφώνημα, ξεχάσανε το παιδί μου... Ο άντρας μου ψάχνει υπεύθυνους και γνώριμα πρόσωπα μέσα στο χαμό αλλά ξέρω οτι με δυσκολία καταφέρνει να κρατήσει τα δάκρυα του.
Έρχονται με μανία και σαν να κινούνται σε ένα κοπάδι μικρόφωνα, ερωτήσεις, ερωτήσεις και εγώ δεν έχω απαντήσεις.
Δεν έχω ρεπορτάζ για εσάς, δεν έχω να δώσω πλάνα, δεν έχω φωνή, δεν έχω ηρεμία, δεν έχω το παιδί μου....
🕊 1/3/2023 🕊
35 notes
·
View notes
Note
Γνωρίστηκα από μια φίλη με ένα παιδί ο οποίος με είχε δει και ήθελε σαν τρελός να μου μιλήσει. Ήμασταν για δύο μήνες εκείνος να με ψιλό κυνηγάει και εγώ ήμουν σε μια περίεργη φάση και με φόβο να μην τον πληγώσω δεν ήθελα να κάνουμε κάτι γιατί τον έβλεπα πόσο ένιωθε και δεν ήθελα να του δώσω κάτι όχι σίγουρο. Πριν 3 εβδομάδες εν τέλει ξεκινήσαμε κάτι μαζί γιατί άρχισα και ένιωθα έντονα και μέσα σε 3 μέρες έβγαλε μια αντιμετώπιση και έναν άνθρωπο που δεν είχα ξανά δει. Το στοργικό λίγο σφιγμένο άτομο που ήθελε να με μάθει και να με γνωρίσει που ήθελε να με έχει δίπλα του ξαφνικά έγινε ένα άτομο μετά από ένα συμβάν που με δυσκολία ήθελε να με δει και με απέφευγε. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του για το πώς ένιωθα και τι συμβαίνει μου είπε ότι πιέστηκε και για αυτό. Κάπως τα βρήκαμε εκείνος όμως έπρεπε να φύγει σε ένα ταξίδι και γυρίζει μεθαύριο.νστο μεταξύ μιλάμε αλλά δεν είναι αυτό το γεια είμαι ερωτευμένος μαζί σου θέλω να με με την κοπέλα που θέλω και τα λοιπα. Νιώθω άθλια και δεν ξέρω τι αν κάνω
Δεν νιώθω ότι έχω αρκετά δεδομένα για να αξιολογήσω την κατάσταση και συγγνώμη για την τόση καθυστέρηση, είναι κλειστά τα notifications μου στο tumblr.
Μπορώ να έχω ένα update?
3 notes
·
View notes