#δυσκολία

[allo-frouto]

vouno h thalassa?

Θάλασσα ασυζητητί.

[psychotiko-epeisodio]

Σε εσένα που είναι να 'ρθεις...

Να ξέρεις ότι αγάπησα κάποιον πολύ κάποτε.Ειχα για εκείνον αυτό το είδος αγάπης για το οποίο μιλάνε χιλιάδες ποιητές και συγγραφείς ,την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που σε μετατραπεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου,μα συνάμα βγάζει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερες ανασφάλειες σου,τους μεγαλύτερους φόβους σου.

Έτσι,την πάτησα.Την πάτησα γιατί ήμουν μικρή, ήμουν αφελής και πίστευα ότι τα ξέρω όλα.Οταν μου μιλούσαν έκλεινα τα αυτιά μου,υποστήριζα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τρόπο και δεν άφηνα κανέναν να μου τα ακυρώσει.Ακομη και αν αυτός ο κάποιος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον αφορούσαν,εγώ εμενα να πιστεύω σε εκείνα μέχρι τελικής πτώσης.

Νόμιζα πως οι άνθρωποι γύρω μου,λειτουργούσαν όπως λειτουργούσα εγώ.

Εκείνος ο κάποιος έφυγε λοιπόν,και μ'αφησε με χιλιάδες ανοιχτές πληγές τις οποίες δεν κατάφερα ποτέ να επουλωσω.Μεγαλωσα απότομα εκείνη την νύχτα και εμαθα -με τον δύσκολο τρόπο βεβαια-, πως η αγάπη δεν μπορεί να 'ναι πάντα αμοιβαία.Για την ακρίβεια, πως είναι σπάνιο να είναι αμοιβαία.Και γειωθηκα.

Από τότε,δεν μπόρεσα να βρω κάποιον κατάλληλα ιδανικό για να γίνει "ο εκείνος μου". Ύψωσα τα τοίχοι μου, ίσως επιτιδευμενα και τα έκανα να 'ναι φτιαγμένα από μπετό,ώστε αυτός που θα κάνει την προσπάθεια να τα διαπεράσει να μου αποδείξει ότι είναι διατεθημενος να μείνει .Κάνεις μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο και στην πρώτη δυσκολία το έβαζε στα πόδια .Έτσι γλίτωνα χρόνο, και ας με κούραζε η μοναξιά.

Σε εσένα που είναι να 'ερθεις για να μείνεις λοιπόν, να ξέρεις ότι πια έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο,με έναν άνθρωπο που ψάχνει να ζήσει κάτι από ταινία,γιατί έχει κουραστεί να ζει κυνικά και συμβατικά και όλα γύρω του να μοιάζουν ρουτινιασμενα.

Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να με κάνεις να σε εμπιστευτώ, να αφεθω,να σε ερωτευτώ.Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι πια, αν και πολύ θα 'θελα.Καθε ίχνος αθωότητας χάθηκε εκείνη την νύχτα,και από τότε είμαι συνεχώς καχύποπτη και περίεργη .

Σε εσένα που είναι να έρθεις εν τέλη, όλα τα ποιήματα μου εσένα αφορούν.

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει

"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".

Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.

Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.

Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.

[justforbooks]

Tι σκοτώνει τον τρόπο που γράφουμε;

Στην ψηφιακή εποχή χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο στυλό και χαρτί, σε σημείο που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να γράψουμε ευανάγνωστα μία λίστα για το σούπερ μάρκετ. Τα χειρόγραφα σπανίζουν τόσο που θα έλεγε κανείς ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Προ μερικών μηνών, άρθρο των New York Times με τίτλο “What Killed Penmanship?” δείχνει με το δάχτυλο τον ένοχο που όλοι έχουμε σκεφτεί: την τεχνολογία. Όμως, τα νέα δεν είναι τόσο φρέσκα αφού με το θέμα έχουν καταπιαστεί το BBC, η Wall Street Journal και το Atlantic, από την προηγούμενη δεκαετία, γράφοντας άρθρα για όσα έχουμε χάσει εξαιτίας της πληκτρολόγησης σε υπολογιστές και κινητά. Όπως ρωτά ο τίτλος άρθρου του CNN: «Η τεχνολογία έχει καταστρέψει τη γραφή;»

Αντίστοιχα άρθρα που όλο και πληθαίνουν, υποδηλώνουν ότι η δυσκολία μας με τη γραφή είναι ένα σύμπτωμα ή μία συνέπεια της εξάρτησής μας από τα smartphones και τους υπολογιστές, αλλά αν κάποιος πάει μερικούς αιώνες πίσω στον κόσμο του Σαίξπηρ και των σύγχρονών του, θα ανακαλύψει ότι η δυσανάγνωστη γραφή δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο.

Η ιστορία της κακογραφίας

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν μόνο με το χέρι, το ακατάστατο και συχνά δυσανάγνωστο χειρόγραφο ήταν ήδη πρόβλημα. Η φωτογραφία ενός οδηγού του 1602 που εξηγεί πώς να κρατά κανείς σωστά ένα στυλό είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι άνθρωπο είχαν βρεθεί απέναντι στο πρόβλημα, αιώνες πριν. Στην Αγγλία του 16ου και του 17ου αιώνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων παρήχθησαν με το χέρι. Ακόμη και μετά την εξάπλωση της τυπογραφίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν μελάνι για να γράφουν νομικά συμβόλαια, σχόλια και διορθώσεις σε εκδόσεις και τις συνηθισμένες της καθημερινής ζωής. Είχαν μια λέξη για αυτό: κακογραφία, το κακό αδερφάκι της καλλιγραφίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως όρος δίπλα στη δυσγραφία ώστε να περιγράψει ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο κείμενο. Συχνά όμως οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν ότι η κακογραφία μπορεί να παρατηρείται σε συγκεκριμένες καταστάσεις πχ: όταν ένα παιδί έχει άγχος, βαριέται να γράψει ή είναι κουρασμένο ενώ η δυσγραφία είναι μια μόνιμη κατάσταση σε όλα τα πλαίσια που γράφει το παιδί. Στη δυσγραφία, πολλές φορές ούτε ο ίδιος που γράφει καταλαβαίνει τα γράμματά του και η οποία σε αντίθεση με την κακογραφία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία.

Τα σημειωματάρια Rubio

Στη Βαλένθια, στα μέσα του 20ου αιώνα, ένας νεαρός τραπεζικός υπάλληλος και καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων ονόματι Ramón Rubio ίδρυσε μια μικρή σχολή που στόχευε κυρίως στην εκπαίδευση υποψηφίων που φιλοδοξούσαν να γίνουν λογιστές. Για να παρέχει επιπλέον υποστήριξη στις τάξεις του, ο Rubio δημιούργησε ένα σύστημα καρτών με τις οποίες οι μαθητές του μπορούσαν να ενισχύσουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει στη λογιστική και την καλλιγραφία στο σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κά��τες δέθηκαν μεταξύ τους και έγιναν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως “Σημειωματάρια Rubio”, διάσημα -από τη δεκαετία του 1970- και «υπεύθυνα» για την καλλιγραφία πολλών γενεών. Ο τύπος της καλλιγραφίας που διέδωσαν αυτά τα σημειωματάρια ήταν η κλασική πια καλλιγραφία με τα γράμματα που ενώνονται και συνεχίζονται σαν κάποιος να μη χρειάστηκε να σηκώσει το μολύβι από το χαρτί.

Η κακή γραφή, φαίνεται να είναι διαχρονική

Οι κοινωνικές και πολιτιστικές της προεκτάσεις μοιάζουν σαφείς. Στην Αγγλία εκείνης της εποχής, για παράδειγμα, η ικανότητα να γράφει κανείς ευανάγνωστα απαιτούσε εκπαίδευση και κατάρτιση. Αντίστοιχα, η κομψή γραφή θεωρούταν δείκτης κοινωνικής θέσης. Σήμερα, η χρήση των smartphones και των υπολογιστών έχει αναμφίβολα παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που γράφουμε. «Αυτό που βιώνουμε είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης του χειρόγραφου από εκείνες τις γενιές που έχουν ήδη μεγαλώσει μαθαίνοντας να γράφουν σε υπολογιστές, tablet ή κινητά τηλέφωνα», λέει η Elena Giner Muñoz, γραφολόγος και ειδικός στην καλλιγραφία. «Και ενώ αυτό καθιστά τη γραφολογική μελέτη ολοένα και πιο δύσκολη, δεν σημαίνει ότι η γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί» προσθέτει τη δική της άποψη. «Η γραφή» εξηγεί η Giner «είναι σαν μια βιογραφία του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα, κάποιος αρχίζει να γράφει στο σχολείο και η αναγνωσιμότητα της γραφής θα εξαρτηθεί, από το πόσο ασκείται η καλλιγραφία στην παιδική ηλικία. Στη συνέχεια, κατά την εφηβεία, αρχίζει κανείς να αποκλίνει από τα παιδικά γράμματα και εξατομικεύει τη γραφή του. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός ατόμου, δημιουργούνται μια σειρά από γραφολογικά χαρακτηριστικά που θα παραμείνουν ανέπαφα στην ενήλικη ζωή και που, στα μάτια ενός ειδικού γραφολογίας, θα πουν πολλά για το άτομο που γράφει», προσθέτει.

Το χειρόγραφο υπερτερεί σε πλεονεκτήματα έναντι της πληκτρολόγησης

Αρκετές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η γραφή απαιτεί μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος José Antonio Millán, στο δοκίμιό του The strokes that speak. The triumph and abandonment of handwriting (2023), διευκρινίζει: «Το χειρόγραφο απαιτεί λεπτές ψυχοκινητικές δεξιότητες του κυρίαρχου χεριού: αυτό που αποθηκεύει ο εγκέφαλος του μαθητή δεν είναι το σχήμα ενός γράμματος, αλλά ολόκληρες οι κινήσεις του χεριού, του καρπού, των δακτύλων. Όποιος γράφει με το χέρι πρέπει να καθορίσει εκ των προτέρων τις χωρικές απαιτήσεις όπως η γραμμικότητα, η απόσταση και η ταχύτητα». Ωστόσο, ο Millán συνεχίζει: «Το πληκτρολόγιο κινητοποιεί και τα δύο χέρια με πιο τραχιές κινητικές δεξιότητες και απαιτεί εγκεφαλική συμμετοχή που έχει περισσότερα κοινά με δραστηριότητες όπως το παίξιμο των ντραμς».

Η έλλειψη της συνήθειας έχει επηρεάσει τελικά τη γραφή;

Η γραφολόγος ιατροδικαστής Ana Ortiz de Obregón, δήλωσε σε σχετικό άρθρο ότι «Η γραφή δεν έχει επιδεινωθεί λόγω της τεχνολογίας, αλλά μάλλον έχει εξελιχθεί σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής μας και το πέρασμα του χρόνου. Αν και τώρα γράφουμε λιγότερο με το χέρι, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει θα ξέρει πάντα να γράφει. Είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο.» Υπό αυτή την έννοια, οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που προκαλούν ορισμένες τροποποιήσεις στη γραφή, για παράδειγμα, -όταν κάποιος βιάζεται, η πιθανότητα κάποιας νευρολογικής νόσου, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου τη στιγμή της γραφής κ.λπ- παρά η μείωση της χρήσης του μολυβιού. Είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη γραφή ενός ενήλικα δίνοντας προτεραιότητα στην εμφάνισή του; Η Ortíz de Obregón φέρνει στο τραπέζι έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: «Με την πάροδο του χρόνου η γραφή του καθενός μας αναπόφευκτα γίνεται πιο άσχημη. Το να προσπαθήσει κανείς να την αλλάξει δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Όμως ποιο είναι τελικά το όφελος στο να επέμβει κάποιος στο προσωπικό του στυλ;»

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[feggaroneira]

«Οποίος αγαπά, περιμενει και παλεύει» μου ειπε κάποτε μια παιδική μου φιλη.

«Γιατί η αναμονή είναι καλύτερη από την εύκολη αποφυγή».

«Γιατί η πάλη είναι καλύτερη από την ακινησία».

«Και η ζωή δεν είναι ακινησία.»

«Γιατι αγαπας. Και όταν αγαπάς περιμένεις και παλεύεις».

Περιμένεις.

Παλεύεις.

Η αληθινή αγαπη φαινεται από το ποσό διατεθημένος είσαι να παλέψεις για αυτήν.

Αν δεν παλέψεις ούτε λίγο και αφήσεις τον εγωισμό να σε συνεπάρει τότε δεν πρόκειται για αληθινή αγαπη.

Γιατι η αγάπη δεν κοιτα εγωισμούς.

Χρειαζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Γιατι αν δεν υπάρχουν, τότε δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε αληθινή αγαπη.

Αλλά μια φτιαχτή ιδεα αγάπης.

Κι η αγαπη χρειάζεται συγχώρεση.

Όχι μίσος και ζήλο.

Όχι χειραγώγηση και απαξίωση.

Χρειάζεται να σκεφτεσαι και τις δυο πλευρές.

Να προσπαθείς.

Να ακους εσένα.

Την καρδια σου.

Αλλά και τον Άλλον δίπλα σου.

Να μην κλείνεις τα αυτιά σου.

Να ακους.

Να μην ακους τους γύρω.

Να μην φτιάχνεις σενάρια προσπαθοντας να αποδείξεις πως σε όλα έχεις δίκιο.

Να ακους εσάς.

Να ακούτε εσάς.

Γιατί στην αληθινή αγαπη μόνο εσείς, οι καρδιές σας, έχουν σημασια.

Και αν αγαπάς αληθινά δίνεις ευκαιρίες όταν αξίζει να αποκαλείται «αληθινή αγαπη»

Γιατί η ζωή από μόνη της είναι γεμάτη ευκαιρίες.

Γιατί το εγώ γίνεται εμείς.

Μια αληθινή αγαπη δεν σε αποκόπτει από την επαφη με την ζωή.

Σου δινει την ευκαιρία να την εξερευνήσετε μαζι.

Σε βοηθάει να γνωρίσεις και γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Δεν σε κατηγορεί μέχρι να σε πονέσει επειδή κι η ίδια ποναει.

Δεν σε προσβάλει. Δεν σε μειώνει.

Δεν βλεπει μόνο τα δικά σου λάθη

ενώ κι η ίδια κάνει.

Ούτε κατηγορεί ανελέητα.

Υπάρχει αλληλοκατανόηση.

Σκεφτεται πριν μιλήσει.

Παίρνει χρόνο και δίνει.

Ο,τι δυσκολία υπαρχει το αντιμετωπίζετε μαζί.

Το σκέφτεστε μαζί για να βρείτε λύση.

Και όχι για να σου ρίξει ευθύνες.

Μια αληθινή αγαπη δεν θα άντεχε ποτέ να σε χάσει.

Κι αν ισχύουν όλα αυτα τότε μπορώ να συμφωνήσω πως για μια τέτοια αγαπη αξίζει να περιμένεις και να παλέψεις.

[mariexdiary]

Τρίτη 1/10/2024, 04:35

Καλό μήνα! Πάει και το καλοκαιράκι του 2024.. Το καλό είναι ότι δεν την έβγαλα στην Αθήνα καθόλου, όμως ήμουν μακριά από τον γκόμενό μου. Οπότε δεν έκανα σεξ. Είχα όμως κάθε μέρα τη θάλασσα δίπλα μου. Και αυτό μου γαλήνευε από την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Φέτος κατάφερα να κάνω 83 μπάνια! Σοκ! Ας τα πάρουμε όμως ανά μήνα:

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο Ιούνιος με έβγαλε στο χωριό μου. Όπως και τις ημέρες του Αγίου Πνεύματος. Ειδικά εκείνες τις μέρες ο κόσμος ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με άλλες. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ξαπλώστρα, ούτε καν τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματα μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εκείνο το μήνα γνώρισα έναν άντρα.. Δεν το γνώρισα ακριβώς αλλά πήγαινε για μπάνιο στο ίδιο μαγαζί που πήγαινα εγώ και η παρέα μου. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Μόνο σε βαφτίσια που ήταν ο νονός του παιδιού. Ευχήθηκα και μου είπε ένα σκέτο ευχαριστώ.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ο Ιούλιος δεν είχε τίποτα σχεδόν. Μόνο αν εξαιρέσεις το party τις γαλλικής πρεσβείας που έγινε μέσα στο Ζάππειο. Φόρεσα ένα υπέροχο μακρύ πράσινο φόρεμα και μαύρα στιλέτο παπούτσια. Ήπια πέντε - έξι κοκτέιλ και μετά γύρισα σπίτι. Την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο χωριό μου, στο Λουτράκι.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Αύγουστος ανέκαθεν, είναι ο μήνας που έχει τα περισσότερα highlights. Την ημέρα των γενεθλίων μου την πέρασα τη θάλασσα με την παρέα μου. Φάγαμε και ήπιαμε σαμπάνια. Με πήρε τηλέφωνο ο Θανάσης και ήθελε να έρθει από εδώ για να μου ευχηθεί και να περάσουμε μαζί εκείνη την ημέρα. Του είπα όμως να μην έρθει, γιατί τις επόμενες μέρες θα ήμουν ούτως ή άλλος στην Αθήνα, για να πάω στο αεροδρόμιο.

Στις 12 Αυγούστου, βγαίνουμε για αμαξάδα. Κάνουμε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πίνοντας εγώ Cosmopolitan από το περίπτερο και εκείνος μία κόκα κόλα. Καθίσαμε, φάγαμε σε ένα μαγαζί και συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτες. Πήγαμε σε ένα απόμερο μέρος και εκεί του έκανα πίπα. Πίπα μες στο αμάξι που τελικά δεν βολεύει καθόλου. Δεν τα πήγε άσχημα όμως, έκανα και αρκετά deep throat που τελικά μου αρέσει να το κάνω. Με μένα δεν μπορούσε να παίξει γιατί είχα περίοδο.

Την επόμενη μέρα, πήγα στο αεροδρόμιο με δύο βαλίτσες με προορισμό την Σρι Λάνκα. Στη Σρι Λάνκα για 15 μέρες! Τι να σας πω τώρα για αυτά τα μέρη.. Όλη αυτή η χώρα είναι μία ζούγκλα! Όπου και να γυρίσεις βλέπεις πράσινο. Αυτό το ταξίδι μου άρεσε περισσότερο από την Ινδία γιατί είχε πολλές παραλλαγές. Μία κρύο, μία ζέστη. Μία βουνό, μία θάλασσα. Το μόνο αρνητικό που έχω ως ανάμνηση από αυτό το μέρος είναι ότι μου έκλεψαν 100€ από κάποιο ξενοδοχείο.

Επόμενος προορισμός Μαλδίβες. Στις Μαλδίβες για 3 μέρες! Μη συζητάς!! Πραγματικά όμως.. Μη συζητάς! Τελικά τα πάντα είναι ένα photoshop. Ακόμα και τα τοπία που βλέπεις, είναι ένα photoshop. Θα μου πεις: "Μαρία τι μαλακίες λες τώρα; Εκεί είναι ο επίγειος παράδεισος!" Μάλλον εγώ δεν είμαι γι' αυτά τα μέρη, για τα τροπικά μέρη. Αν και παραλίες της Σρι Λάνκας μου άρεσαν.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Σεπτέμβριο. Ο Σεπτέμβρης θέλει ένα ημερολόγιο από μόνος του, αλλά αν το κάνω θα γίνω κακιά, σκληρή και σκύλα!

Στις 6 Σεπτεμβρίου βγαίνω με κάποιον από εδώ. Ναι από το Tumblr. Ήταν 32 και Υδροχόος. Συνέχεια μιλούσε για τον εαυτό του, κυρίως για τη δουλειά του. Με δυσκολία μίλησα για τον εαυτό μου. Αν πείραζα που και που για να σπάσουμε τον πάγο. Του έκανα αστεία με το tumblr και άλλα χαζά. Δεν έγινε τίποτα ερωτικό. Δεν έκανε κίνηση για να με φιλήσει. Και καθώς ήμασταν στη λεωφόρο Συγγρού για να πάρω ταξί, ισχυριζόταν ότι δεν θα βρω με τίποτα. Επέμενε, επέμενε πολύ. Εγώ όμως βρήκα αμέσως! Γύρισα για να τον αντικρίσω, του έκανα κωλοδάχτυλο και του ευχήθηκα καληνύχτα. (Βασίλη, αν διαβάζεις αυτό, συγγνώμη και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το ghosting! Να πιστεύεις στον ανάδρομο Ερμή την επόμενη φορά.) Υστερόγραφο: Έχω βγει με 4 άτομα από εδώ μέσα, γιατί είστε όλοι πυροβολημένοι και χωρίς τρόπους;

Στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγα τρίτη, συνεχόμενη χρονιά στο primer music festival για να δω από κοντά τον Eric Prydz. Όλοι τον ξέρετε! Και για να σας θυμίσω ποιος είναι, δείτε ΕΔΩ το βίντεο. Και δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά, για ακόμη μία χρονιά ήμουν μπροστά! Μόνη μου, ιδρωμένη, μες στο glitter και να κοπανιέμαι με τη μουσική του. Τα μεσάνυχτα, ήρθε ο Θανάσης και με πήρε από την πλατεία νερού που ήταν συναυλία. Μπήκαμε μαζί στο κλειστό γήπεδο που είχε afterhour music. Καθίσαμε μία ώρα, ήπιαμε τα ποτά μας και πήγαμε προς το σύνταγμα για να πάρουμε φαγητό από τα Mc Donald’ s. Αργότερα πήγαμε πάνω στο Λυκαβηττό και φάγαμε εκεί. Μιλήσαμε, γελάσαμε και φασωθήκαμε. Γιατί.. Για ακόμη μία φορά μαντέψτε... Είχα περίοδο!

Στις 29 Σεπτεμβρίου, έρχεται με το αμάξι του ο Θανάσης για να με πάρει και να πάμε βόλτα. Μόνο βόλτα όμως γιατί.. Μαντέψτε.. Δεν με μπορώ, αλήθεια! Και κάνουμε πολύ καλό σεξ μαζί γαμώτο!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Μου άρεσε το καλοκαίρι, η καλύτερη παρέα μου ήταν η θάλασσα. Κάθε μέρα έκανα βαθιές σκέψεις για τη ζωή μου. Για το τι περνάω τους τελευταίους μήνες.. Μα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου ρε γαμώτο; Καλό φθινόπωρο σε όλους!

[lovergurls-world]

Όταν είσαι με έναν άνθρωπο και συναντάτε μια δυσκολία ή μια κρίση, κι ενώ εσύ θες να προσπάθησετε να το παλέψετε επειδή πιστεύεις ότι θα τα κατάφερετε αλλά εκείνος σε κάθε δυσκολία θεωρεί ως λύση το να χωρίσετε.. Τι κάνεις τότε;

[fxckery-at-its-finest]

Σε κάθε δυσκολία, έτρεχα σε σένα.

Και την ξεπερνούσαμε μαζί.

Τώρα όμως, σε ποια αγκαλιά να τρέξω;

Τώρα που η δυσκολία μου είναι εσύ;

-φενερώθηκα

[xaroumenoplasma]

Φόβος

Τους φόβους κάποιος και κάτι τους δημιουργεί ... Εμένα μου τον δημιούργησαν ολοι αυτοί που εμπιστεύτηκα και μου έδειχναν ότι δεν θα με εγκαταλείψουν με την πρώτη δυσκολία .. αλλά όμως το έκαναν με την δικαιολογία ότι έχουν πιεσμένο πρόγραμμα και δεν προλαβαίνουν

Και χθες μου ξύπνησε ενα άτομο αυτον τον φόβο άθελά του και τώρα τα εχω δει ολα

[kai-twra-to-mpoulele]

Και το σεξ από μια απλή σωματική,εμμονική ανάγκη

Κατέληξε σε μια ψυχική ανάγκη που εκδηλώθηκε ως αγκαλιά

Πρώτη φορά μπήκε σε τέτοια μονοπάτια συναισθημάτων

Συναισθημάτων του έρωτα και δυστυχώς αυτή η αγκαλιά θα την εγκλωβίσει γιατί δεν ξέρει πως να τον αγαπήσει,πως να τον φροντίσει

Μα στο τέλος θα τον αγαπήσει,τόσο που θα πονάει και θα μάθει πόσο χρειαζόταναι την αγάπη της,όπως την χρειάζεται και αυτή

Θα τον αφήσει πρώτη,μα αυτός θα την αφήσει δεύτερος.

Δεν ξερω ποιος πονεσε περισσότερο από την φυγή

Μα αυτός θα την κυνηγήσει,γιατί όταν την έδιωξε ήταν σαν να έδιωχνε ένα κομμάτι του εαυτού του,ίσως και ολόκληρο

"Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα ξανά φυγω"

Στο πρώτο άκουσμα δεν ήταν πείστηκα από την μία πλευρά

Στο δεύτερο,όμως,η άλλη πλευρά θα πειστεί με δυσκολία,αλλά θα δώσει ευκαιρία

Διότι κι ας μην ξέρει πως να αγαπήσει, ξέρει ότι θέλει να μάθει,να το ζήσει

Και θα συναντηθούν οι δυο πλευρές,θα κλειδώσουν το κλειδί ασφαλείας με ένα φιλί και μια πεσμένη αγκαλιά στο πάτωμα

Η ανακούφιση και η ευφορία του "τελικά μαζί θα τα καταφέρουμε" δεν τους άντεξε

Κατέρρευσαν μαζι για μια αρχή που δεν έχουν σχηματίσει ακόμα μαζι

Αφέθηκαν λίγο στο άδοξο τέλος που πίστευαν ότι θα είχαν

[chanse4u]

Δύσκολα

Μια λέξη που με συντροφεύει πολύ αυτό το διάστημα

Με παίρνει αγκαλιά

Μου λέει καλημέρα

Μου λέει πιες

Δύσκολα

Σε κάθε αναπνοή

Σε κάθε βήμα

Μια προσμονή

Αλλά ξέρω πως δύσκολα θα γυρίσεις

Και εγώ με δυσκολία ζω

_κανένας_

[athhenaa]

Φεβρουάριος, 2023

Θυμάσαι πως ξεκίνησε το μεταξύ μας;

Με λίγα βλέμματα. Έναν αγώνα που κάπως τυχαία κάτσαμε μαζί για να τον δούμε και ένα σάββατο βράδυ σε ένα μαγαζί. Καθόσουν τόσο ήρεμος κρατώντας ένα τσιγάρο όπως κάνεις πάντα. ��ξερα πως δεν έπρεπε, μα σου έπιασα την κουβέντα. Σε ρώτησα με λιγοστή αυτοπεποίθηση που ήσουν χαμένος όλη τη βδομάδα, κι αντί να μου απαντήσεις με τράβηξες απ’ τη μέση και με ρώτησες αν μου ‘λειψες. Και ειρωνικά σου απάντησα πολύ. Είχα στηριχτεί στο τραπέζι σου για να πιω το ποτό μου ώσπου με τράβηξες για να χορέψουμε. Θα έλεγα πως τότε ξεκίνησαν όλα αλλά είναι ψέματα. Απλά τότε ήταν μια αφορμή να στηριχτώ. Γιατί ήταν αυτό το δυνατό σου μα συνάμα ειρωνικό βλέμμα. Η ελάχιστη ��πόσταση μεταξύ μας. Ήξερα πόσο λάθος ήταν, και τότε σε απομάκρυνα με δυσκολία. Κι εσύ πηγές να φύγεις μα τελευταία στιγμή σε κράτησα. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί. Μετά σε είδα αγκαλιά με άλλη και έπεισα τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε.

Μετά από αυτή τη νύχτα όλα έγιναν πιο έντονα. Τόσες επίμονες ματιές και τόσα δήθεν τυχαία αγγίγματα. Να μου ‘χεις πάρει το μυαλό και να μην ξέρω γιατί, να προσπαθώ να ξεφύγω.

Βρεθήκαμε ξανά έξω, σε κοινή παρέα. Πλέον ελεύθερη, να κάνω ο,τι ήθελα σε κοίταγα έντονα. Έκανα τα πάνδεινα για να σου τραβήξω έστω και λίγο την προσοχή μα εσύ, ξαφνικά, σταμάτησες να μου δίνεις σημασία. Και πίστεψα πως το να σε κάνω κάπως να ζηλέψεις ήταν λύση. Ήμουν στα χέρια κάποιου άλλου, μα αυτός δεν ήσουν εσύ. Και συνέχισα. Συνέχισα να προσπαθώ να με πείσω πως δεν είσαι αυτός που μου έχει κάνει άνω κάτω τη ζωή και έστρεψα τα συναισθήματα μου σε εκείνον. Σε κάποιον που δεν άξιζε ούτε λίγο την θέση που τον έβαλα εξαιτίας σου.

Στην τελική καταλήξαμε ξανά στο ίδιο μπαρ, σε ένα παραδίπλα τραπέζι. Καθόλου νηφάλια, με τα χέρια σου στη μέση μου και το κεφάλι μου στηριγμένο στον ώμο σου. Έπινα για να ξεχάσω ότι είσαι εκεί δίπλα μου. Έπινα για να ξεχάσω πόσο πολύ σε ήθελα. Γιατί τι ελπίδες μου είχες αφήσει, μου λες; Δεν είχαμε πει πολλά πιο πριν, μα έστω κι αυτά ήταν αρκετά.

Ριγμένη στο πάτωμα του μπάνιου, έλεγα ποσο πολύ σε ήθελα σε γνωστούς μας. Έτοιμη να ξεσπάσω. Αλλά ανάγκασα τον εαυτό μου να σηκωθεί με ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει και να βγω έξω.

Κι ενώ απλά ήθελα να πιω κι άλλο, δε μ’ άφησες, με τράβηξες πάνω σου. Άρχισες να με κουνάς στον ρυθμό κι εγώ άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σ’ αγκάλιασα όμως, γιατί ποιος θα μπορούσε να σου αντισταθεί γαμωτο;

��κολούθησα τον ρυθμό μαζί σου. Ώσπου γύρισες και με κοίταξες, και σε κοίταξα κι εγώ. Και με πλησίασες. Και πλέον αυτό που το μέσα μου ζητούσε τόσο πολύ, γινότανε. Με φίλαγες. Και δεν ήθελα με τίποτα να σ’ αφήσω. Δεν σκεφτόμουν κανέναν εκείνη τη στιγμή παραμόνο εσένα και κανένα κακό που ήξερα πως θα προκαλέσω παραμόνο αυτό στον εαυτό μου. Αφέθηκα ελεύθερη. Η ώρα πέρασε, έπρεπε να φύγεις. Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί και πέρασες την πόρτα της εξόδου.

Μετά από ο,τι συνέβη μεταξύ μας το βράδυ αυτό, τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα. Ο ύπνος δεν με έπαιρνε εύκολα και ξύπναγα συνεχώς τα βράδια. Η ανάσα μου στέρευε, τα πνευμόνια μου με έκαιγαν. Οι μπουκιές δεν κατέβαιναν. Το σώμα μου δεν ηρεμούσε. Πνιγόμουν. Κι ο μόνος που πίστευα πως μπορούσε να με σώσει ήσουν εσύ.

Ξέσπασα μπροστά σου. Έκλαψα και σε άφησα να με δεις έτσι. Κι εσύ έμεινες εκεί μαζί μου. Δε με άφησες λεπτό. Με κράτησες, με αγκάλιασες. Οριακά πίστεψα ότι ανησύχησες.

Ο καιρός πέρασε. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν ακόμα περίπλοκη. Περίπλοκη μα έντονη. Οι ματιές μας έκαιγαν, τα αγγίγματα μας επίσης. Έκαιγαν σαν τσιγάρο. Σαν αυτό, που κάναμε μαζί σε μια σχολική ώρα, που συνοδεύτηκε από έναν χαζό τσακωμό μα και ένα τόσο όμορφο φιλί.

Στο επόμενο μεθύσι μου ήσουν πάλι εκεί. Βασικά, που δεν ήσουν; Είτε ήσουν όντως παρόν εκεί, είτε όχι, υπήρχες παντού. Η σκέψη σου με ακολουθούσε και δε με άφηνε να ησυχάσω δευτερόλεπτο. Δεν είχα δικιά μου ζωή πλέον. Τα πάντα περιστρεφόντουσαν γύρω σου. Έπινα και φώναζα το όνομα σου. Έπινα κι ήλπιζα να ήσουν εκεί. Έκανα οτιδήποτε που θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να ηρεμήσει μα τίποτα δεν έπιανε.

Έχουν περάσει κάποιες εβδομάδες από την τελευταία φορά που με έκανες να νιώσω πως ίσως, έστω και ελάχιστα θα μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα. Γιατί κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που με κράταγες. Στον τρόπο που με φίλαγες. Ή έστω έτσι νόμιζα. Ήταν όλα πιο όμορφα. Όλα πιο γλυκά. Σαν εκείνο το φιλί που είχες αφήσει στο κεφάλι μου. Η πλάτη μου ήταν κολλημένη στο στήθος σου και τα χέρια σου ήταν γύρω μου. Και ήταν σαν όνειρο που είχα ξαναζήσει. Μα πια, έτσι σε βλέπω μόνο στον ύπνο μου, κι εσύ αποφάσισες να ξυπνήσεις, και να με βγάλεις κι εμένα από αυτόν τον λήθαργο που είχα μπει.

Κι αν μπορούσα να σου πω ότι είσαι ο,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου εκείνη τη στιγμή, θα στο ούρλιαζα. Μόλις είχες ντυθεί, και κάπνιζες απ’ τα τσιγάρα μου. Μόνο εσύ μπορούσες, ή και μπορείς ακόμα να με κάνεις να νιώθω έτσι. Γιατί κάθε φορά που είμαι μαζί σου νιώθω γυμνή, είτε με γδύνεις είτε όχι. Οπότε, αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι, είναι να γύρναγα πίσω σε εκείνη τη νύχτα, και να σε κρατήσω λίγο ακόμα απ’ το χέρι. Να σε νιώσω άλλη μια φορά. Μόνο μια.

Γιατί μετά από αυτό, όλα σταμάτησαν. Κάθε μας επαφή, κάθε κοινό συναίσθημα, κάθε συνήθεια που είχα μαζί σου. Κόπηκε. Κι έμεινα μόνη. Μόνη με κάθε τι που με έκανες ποτέ μου να νιώσω. Μόνη με την κατάρα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό παραμόνο να περιμένω για ένα σου σημάδι.

Και σε μισώ γι’ αυτό. Σε μισώ για το πόσο άσχημα με χρησιμοποίησες και για την κατάσταση που με έχεις βάλει. Για το κακό που με έχεις κάνει να προκαλέσω στους ��ύρω μου αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο μου τον εαυτό.

Μα περισσότερο μισώ εμένα. Γιατί στην τελική εγώ σ’ άφησα. Εγώ σ’ άφησα να με κάνεις ο,τι θέλεις, εγώ σ’ άφησα να μου κάνεις κακό. Εγώ.

Απρίλιος, 2023

Υ.Γ. Αυτό είναι το αντίο, κάθε λέξη που δε μπόρεσα ποτέ να σου πω όσες εύκαιρες και να ‘χα. Με αυτό εδώ, σε αφήνω πίσω, με την ελπίδα ότι θα σε βγάλω απ’ τη ζωή μου οριστικά και ο,τι ένιωσα ποτέ μου για σένα. Κάθε γέλιο και δάκρυ. Όλα μένουν πίσω στον καιρό που πέθαινα για σένα και ‘συ δεν έδινες δεκάρα. Δε σ’ αγαπώ, μα δε σε μισώ. Όσο και να θέλω δε σε μισώ. Μα δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, οπότε εδώ τελειώνουν όλα. Σ’ ευχαριστώ που με έμαθες πόσο μπορεί κάποιος να με κάνει να μισήσω τον εαυτό μου και σ’ ευχαριστώ που με έκανες να μην ξανά αφήσω κάποιον να μου συμπεριφερθεί έτσι. Αυτά από μένα. Δε σου λέω να προσεχείς και εύχομαι κάποια να σου φερθεί όπως μου φέρθηκες εσύ. Γιατί ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να νιώθω τα πόδια μου αδύναμα όταν με φίλαγες μα και να κλάψω έτσι. Αντίο.

[justforbooks]

Ο Αντώνης Σαμαράς διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία. Και τώρα τι κάνει;

Τα τελευταία χρόνια ο Αντώνης ο Σαμαράς έκανε ό,τι μπορούσε για να κάνει τη ζωή της κυβέρνησης του κόμματος στο οποίο ανήκε (δικό του κόμμα είναι μόνο η Πολιτική Άνοιξη) όσο το δυνατόν πιο δύσκολη. Από την, σε κάθε ευκαιρία, ισοπεδωτική κριτική μέχρι την άρνησή του να πάει στη γιορτή για τα 50χρονα της Νέας της Δημοκρατίας η συμπεριφορά του έμοιαζε με συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού όταν δεν το παίζουν οι συμμαθητές του ή όταν οι γονείς του δεν του α��οράζουν το παιχνίδι που θέλει. Σε αντίθεση βέβαια με τα κακομαθημένα παιδιά που συνήθως δεν ψάχνουν για δικαιολογίες, οι κακομαθημένοι πολιτικοί χρησιμοποιούν το «συμφέρον της πατρίδας» για να δικαιολογήσουν μια συμπεριφορά που στην πραγματικότητα προδίδει το πόσο ταυτισμένη έχουν στο μυαλό τους την πατρίδα με τον εαυτό τους και τις φιλοδοξίες τους.

Ομολογώ ότι δεν ξέρω ποιες είναι πια οι φιλοδοξίες του Αντώνη του Σαμαρά, αν και νομίζω πως θέλει να θεωρείται ο εθνάρχης που έσωσε τη χώρα με την εφαρμογή του μνημονίου ελπίζοντας ότι έχουμε ξεχάσει το ποιος ήταν αυτός που, αντί να συνεργαστεί με τον ΓΑΠ, αποφάσισε να γίνει ο πρώτος ηγέτης του αντιμνημονίου («ήμουν ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονιακού αγώνα» έλεγε το 2012) και να ανοίξει τον δρόμο στη χαρούμενη παρέα του Αλέκση. Τότε κόστισε στη χώρα επειδή ήθελε να γίνει πρωθυπουργός (φιλοδοξία που την είχε από τότε που έκανε τον μακεδονομάχο και έριχνε την κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη καταφέρνοντας όλος ο πλανήτης να λέει τους βόρειους γείτ��νες αντί για «Νέα Μακεδονία», Μακεδονία σκέτο), τώρα μπορεί να ονειρευόταν τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση, το ότι η τελευταία του φιλοδοξία δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα (εκτός αν κάποια στιγμή σχηματίσει κυβέρνηση η Λατινοπούλου ή ο Βελόπουλος) δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει.

Μπορεί να ξαναστήσει την Πολιτική Άνοιξη και να την κάνει την ομπρέλα κάτω από την οποία θα στεγαστούν οι πολυδεξιοί (νομίζω πιο ακριβές από το «ακροδεξιοί») μπαντριώτες και οι αντιμητσοτακικοί.

Μπορεί να κάνει αυτό που τόσο καλά έκανε το 1993: να ξαναπροσπαθήσει να ξαναβοήθησει το ΠΑΣΟΚ να πάρει την εξουσία από τη Νέα τη Δημοκρατία. Φυσικά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα καθώς ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν είναι Αντρέας Παπαντρέου, αλλά η δυσκολία του εγχειρήματος είναι που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Μπορεί να ασχοληθεί με τη σάτιρα. Ένας άνθρωπος που έχει το χιούμορ να προτείνει τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας σίγουρα θα έχει πολλά να προσφέρει στην επιθεώρηση.

Ή μπορεί απλώς να χαλαρώσει, να ευχαριστήσει την τύχη του που τελικά του επέτρεψε να γίνει πρωθυπουργός, να συνειδητοποιήσει ότι και ο πλανήτης και η χώρα μπορούν να υπάρξουν και χωρίς αυτόν και να απολαύσει τα συντάξιμά του χρόνια με ηρεμία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mon-petit-prince]

Ο άντρας μου μόλις έβαλε έναν καφέ , αχνίζει όσο περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρουμε το παιδί από τον σταθμό. Εγώ έχω βάλει την τηλεόραση να μου κάνει παρέα όσο στρώνω το κρεβάτι και φτιάχνω το δωμάτιο. Καθαρά σεντόνια , της πιτζάμες στο προσκεφάλι του κρεβατιού και τις παντοφλίτσες δίπλα στο πάτωμα κοντά στο καλοριφέρ ώστε να είναι ζεστές.

Θα είναι κουρασμένο, όλη μέρα στο πόδι, με λίγες ώρες ύπνο. Νομίζω μου είπε 3 ή 4; Δεν θυμάμαι , θα κοιμήθηκε στο τρένο.

Ελπίζω να χρησιμοποίησε το μαξιλαράκι που τελευταία στιγμή πήγε να ξεχάσει πριν φύγει από το σπίτι.

Ένα κουδούνισμα ξαφνικά, είναι μια από τις μαμάδες των παιδιών. Θα έχει αϋπνίες και θέλει παρέα για να μην κοιμηθεί .

Τρεμάμενη φωνή στο ακουστικό, ο πανικός είναι εμφανής και ψελίζει με δυσκολία τις λέξεις " συγκρούστηκαν" ,"τα παιδία". Γεμάτη σύγχυση προσπαθώ να λύσω τον γρίφο, αλλά νιώθω την καρδία μου να αλλάζει ρυθμό.

Ο άντρας της παίρνει το ακουστικό και μας λέει να πάμε στο γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Πρέπει να μείνω ψύχραιμη αλλά νιώθω οτι θα σκάσει η καρδία μου. Το παιδί δεν απαντά στο κινητό, δεν επικοινώνησε κανείς άλλος με εμάς για το συμβάν.

Τι έγινε; Πότε; Γιατί; Που είναι το παιδί μου; Που έχετε το παιδί μου; Φτάνουμε και πετάγομαι από το αμάξι και μέσα στον κόσμο απλά πιάνω τον πρώτο που έρχομαι αντιμέτωπη "που μπορώ να μάθω για το παιδί μου " έτοιμη να χάσω την πνοή μου.

Φορεία απλά περνάνε από δω και από κει, παιδία στο πάτωμα με τις γνωστές κουβέρτες σε κατάσταση σοκ .Και το παιδί μου ;Που είναι το παιδί μου;

Καμία απάντηση , κανένα τηλεφώνημα, ξεχάσανε το παιδί μου... Ο άντρας μου ψάχνει υπεύθυνους και γνώριμα πρόσωπα μέσα στο χαμό αλλά ξέρω οτι με δυσκολία καταφέρνει να κρατήσει τα δάκρυα του.

Έρχονται με μανία και σαν να κινούνται σε ένα κοπάδι μικρόφωνα, ερωτήσεις, ερωτήσεις και εγώ δεν έχω απαντήσεις.

Δεν έχω ρεπορτάζ για εσάς, δεν έχω να δώσω πλάνα, δεν έχω φωνή, δεν έχω ηρεμία, δεν έχω το παιδί μου....

🕊 1/3/2023 🕊

[thanosskillet]

Γνωρίστηκα από μια φίλη με ένα παιδί ο οποίος με είχε δει και ήθελε σαν τρελός να μου μιλήσει. Ήμασταν για δύο μήνες εκείνος να με ψιλό κυνηγάει και εγώ ήμουν σε μια περίεργη φάση και με φόβο να μην τον πληγώσω δεν ήθελα να κάνουμε κάτι γιατί τον έβλεπα πόσο ένιωθε και δεν ήθελα να του δώσω κάτι όχι σίγουρο. Πριν 3 εβδομάδες εν τέλει ξεκινήσαμε κάτι μαζί γιατί άρχισα και ένιωθα έντονα και μέσα σε 3 μέρες έβγαλε μια αντιμετώπιση και έναν άνθρωπο που δεν είχα ξανά δει. Το στοργικό λίγο σφιγμένο άτομο που ήθελε να με μάθει και να με γνωρίσει που ήθελε να με έχει δίπλα του ξαφνικά έγινε ένα άτομο μετά από ένα συμβάν που με δυσκολία ήθελε να με δει και με απέφευγε. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του για το πώς ένιωθα και τι συμβαίνει μου είπε ότι πιέστηκε και για αυτό. Κάπως τα βρήκαμε εκείνος όμως έπρεπε να φύγει σε ένα ταξίδι και γυρίζει μεθαύριο.νστο μεταξύ μιλάμε αλλά δεν είναι αυτό το γεια είμαι ερωτευμένος μαζί σου θέλω να με με την κοπέλα που θέλω και τα λοιπα. Νιώθω άθλια και δεν ξέρω τι αν κάνω

Δεν νιώθω ότι έχω αρκετά δεδομένα για να αξιολογήσω την κατάσταση και συγγνώμη για την τόση καθυστέρηση, είναι κλειστά τα notifications μου στο tumblr.

Μπορώ να έχω ένα update?