#δικούς

[lightfulonion]

.

[prasinoxaos]

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που δείχνω όλο μου τον εαυτό

όταν δεν μου δείχνετε ούτε τον πλαστό σας

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που υπεραναλύω τα λόγια σας

όταν δεν σας ενδιέφεραν ποτέ σας τα δικά μου

πόσο ηλίθια νιώθω

κάθε που αισθάνομαι ανθρώπους δικούς μου

ή έστω γνωστούς μου

όταν εκείνοι δεν με αισθάνονται ούτε καν ξένη

[atzatzoukalia]

ελπίζω να έχετε όλοι φίλους σαν τους δικούς μου που όταν δεν ειμαι καλα τρέχουν να μην με αφήσουν μονη,με ταΐζουν γιατι ξερουν ποσο δυσκολεύομαι,με φιλοξενούν σπιτια τους και ας έχουν τα δικά τους και τις δουλειες τους,μένουν ξύπνιοι μαζί μου και όταν τους παίρνει ο ύπνος μου λενε "αν βάλεις τα κλάματα ξυπναμε",μου παίρνουν μικρά δώρα για να μου φτιαξουν την διάθεση,με πανε βολτα με το αυτοκίνητο και "αν θες να κλάψεις μεσα στο αυτοκίνητο έχω χαρτομάντιλα",ακούνε οτιδήποτε έχω στο κεφάλι μου,μου στέλνουν μηνύματα για να ρωτήσουν πως ειμαι και οποτε τους συμβαίνει κάτι όμορφο μου το στέλνουν και μου λενε πως μου αξιζει να βρω κάποιον αντίστοιχο άνθρωπο που θα με κάνει χαρούμενη

[kalokairistoxwrio]

«Αυτό που ζείτε οι νέοι σήμερα δεν είναι αγάπη· είναι ένα δύο ‘σ’αγαπώ’ και αύριο ‘αντίο’.

Στη δική μου την εποχή υπήρχε ρομαντισμός. Λέγαμε ‘σ’αγαπώ’ και φώτιζε ο κόσμος όλος.

Η γιαγιά μου κλέφτηκε με τον άντρα που αγαπούσε και για να ξεφύγουν από τους δικούς της που την κυνηγούσαν πήρε τον παππού μου στις πλάτες της γιατί ήταν πιο κοντός και δεν μπορούσε να περάσει το ρέμα μπροστά τους.

Η προγιαγιά μου στο νεκροκρέβατο της δεν είπε στον άντρα της ούτε ‘λυπάμαι που θα μείνεις μόνος’ ούτε ‘σε αποχαιρετώ’. Του είπε σ’αγαπάω δίχως ίχνος οίκτου και λύπησης.

Η αγάπη είναι θυσία. Βάλτε το καλά στο νου σας.»

-Ένας παππούς καθισμένος μόνος σε ένα μεζεδοπωλείο.

[psychotiko-epeisodio]

Σε νίκησα γιατί,

πια δεν σε ψάχνω.

Ούτε διαλέγω ρούχα που πιστεύω πως θα σου άρεσαν.

Δεν μιλάω στους φίλους μου για εσένα,

Ούτε ρωτάω τους δικούς σου για να μάθω νέα σου.

Δεν μου λείπεις πια,

τουλάχιστον όχι όσο συνηθιζες να μου λείπεις.

Σε νίκησα γιατί,

Δεν είσαι η πρώτη μου σκέψη πλέον το πρωί,

Ούτε η τελευταία πριν πέσω να κοιμηθώ.

Δεν σε περιμένω,

Και αυτό από μόνο του είναι μια νίκη.

Δεν σε καλώ τόσο συχνά,

Και όταν δεν το σηκωνεις δεν απογοητεύομαι.

Νίκησα εσένα λοιπόν,

Αλλά όχι την συνήθεια.

Νίκησα εσένα,

Αλλά όχι εμένα.

[ponemenhpsyxh]

Σε αγαπούσε!

Και την άφησες.

Άφησες την ευτυχία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου για κάτι παλιές ανασφάλειες που δεν κατάφερες ποτέ σου να ξεφορτωθείς.

Βρήκες το σπάνιο, το αληθινό και το πέταξες για ένα παλιοεγωισμό.

Επειδή ήσουν ξεροκέφαλος. Επειδή έβαλες λάθος όρια στις σχέσεις, στον εαυτό σου και τα νόμιζες για σωστά.

Ο έρωτας θέλει ξεβόλεμα. Θέλει να βρίσκεις κάπου τον άλλο στη μέση και όχι να απαιτείς να μπει στο δικό σου κόσμο και να ζει με τους δικούς σου μόνο, και πολλές φορές απάνθρωπους κανόνες.

Άφησες το πιο όμορφο πράγμα που ήρθε στη ζωή σου, τον μόνο άνθρωπο που πραγματικά σε αγάπησε για να συνεχίσεις το ίδιο λάθος ρεπερτόριο και μια κόντρα που μόνος σου ξεκίνησες. Ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ότι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν ένα χαρούμενο για πάντα και ότι καμία εκεί έξω δεν αξίζει να ανοιχτείς συναισθηματικά. Όλες αυτές τις μαλακίες που έλεγες στους άλλους έπρεπε να τις αποδείξεις. Και το έκανες. Πληγωνόντας τον άγγελό σου. Επειδή δεν έκανε ότι της έλεγες. Επειδή δεν συμφώνουσατε σε όλα, επειδή δεν μπορούσες να την εμπιστεύτεις και δεν ήξερες να την αγαπήσεις όπως της άξιζε.

Για γαμημένες μαλακίες και κολλήματα του εγκεφάλου σου.

Εσύ την έχασες. Εσύ την άφησες. Εσύ πρόδοσες την αγάπη σας. Εσύ δεν πίστεψες. Εσύ δεν ξεπέρασες τον μικρό εαυτό σου για να τη συναντήσεις κάπου πιο ψήλα όπου θα ήσουν καλύτερος και γι' αυτήν αλλά και για τον εαυτό σου.

Και τώρα που ελπίζω να το κατάλαβες, ότι κανείς δεν σου φταίει παρά μόνο ο αδύναμος εαυτός σου... τι θα κάνεις γι' αυτό;

[saphira5]

141 x (Platonic) Captain Reader - Callsign "Achilles" Part 3

Y/n put her helmet back on and the sword back in its sheath. Y/n looks over at the kneeling men, "Είμαι ο καπετάνιος y/n/m, το διακριτικό Αχιλλέα, εννοώ κανένα κακό για εσάς ή τους δικούς σας ανθρώπους. Θα πάρω τους συντρόφους μου και θα φύγω. Αύξηση." (I am Captain y/n/m, insignia Achilles, I mean no harm to you or your people. I will take my comrades and leave. Rise). 

The people rose and walked towards us. The person who spoke to Y/n untied me and Wick, while another person went to untie Yeti and remove his blindfold. Wick and Yeti ran over to Y/n and hugged her tight, crying. Y/n hugged them back, and I walked over to them. Wick let go of Y/n and body slammed me to the ground. He put his hand around my neck. 

"WICK, GET OFF HIM NOW!"  

Wick let go of me and stood up. Wick turns around and looks at Y/n. "WE’RE ALL HAVING A TALK BACK ON BASE," Everyone looks at Y/n, "Yes, Captain."  

"Το πόδι σου," (Your leg). Y/n looks down and sees a stream of blood flowing from her leg, creating a puddle of blood around her. A younger sounding man speaks, "Ορίστε, επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω," (Here, let me help you).  

Y/n looks at the young man, “Σε ευχαριστώ για την καλοσύνη σου, νεαρέ πολεμιστή, αλλά η ομάδα μου και εγώ πρέπει να φύγουμε τώρα." (Thank you for your kindness, young warrior, but my team and I must leave now). 

Y/n slightly bows to him. Then they all left the house and came back with our taken gear and weapons. Walking over to each of us, they returned to us our gear and weapons. Once we had everything on again, I pulled out a tourniquet (a strap that is tightened around arm or legs to stop major bleeding) and walked over to Captain Y/n. I asked if she could extend her leg a bit for me to wrap it so I could stop the bleeding.  

It stops the bleeding; I stand up and move beside Captain Y/n. Wick was following my every move with his eyes. Y/n looks at me and nods, "LET'S MOVE." We all nod, and head outside. Y/n turned around and bowed to them. It took some time to get to the safe house and then get an evac back to base.  

When we landed back on base, Y/n looked at me, "Garrick with me," the doors opened and the medics took Y/n to the med bay, I was right behind her. Y/n got patched up and was told by the doc that she would have to be on bed rest for a week or two.  

"I will be back. I need a word with my men," the doctor nodded in understanding. Y/n got up and looked at me, "Corporal, with me." We both walked to her office. She walks in and turns on the light. Then she walks over to her chair and sits, "Close the door and sit down."  

I closed the door behind me and sat down on a chair. "I am sorry on how Wick acted; we had a couple of incidents with people being spies and joining my unit. One of my good friends Sgt "Dragon", had died due to this. But still, it doesn't mean we act uncivil with a new member of the team." "I understand, Captain," Y/n nods, "can you get the others?"  

"Of course, Captain," I walk out and grab the others. When I returned with the others, Y/n began giving Wick a piece of her mind, and I shut the door behind me.  

… 

“Wick was put on cleaning duty for a while but after he treated me like a friend. Y/n was wise for someone young or so I thought." 

A knock on the door has Price, Soap, Ghost and Gaz looking at the door. Y/n opens the door and steps inside, closing the door gently behind her. Y/n looks at Soap and sees a shocked expression on his face; Price has a proud smile on his face. Ghost stares for a bit, but then looks away, and Kyle is smiling at you.  

"Telling my story, Kyle?"  "Of course, Captain." Y/n huffed, "we were sent to Greece, and I happened to speak the language. I also knew how to fight with a spear and how to use a bow and arrow." 

"The young man before gave Y/n a bow and arrow before we left, and Y/n showed me how to use it."  

Y/n looks at Kyle and smiles, Kyle smiles back at her, "she is a great shot, a true archer." "Isn't that right, Archie," Y/n laughs, "tell us more, Captain y/n." Y/n looks at Soap. Y/n walks over and stands beside Kyle, "Where to start”. 

Post 09/08/23

[loulouditouheimona]

Όσοι βλέπατε τον Γουίνι το αρκουδάκι, θα θυμάστε φυσικά και τον Γκαρή, τον μελαγχολικό φίλο του, το γαϊδουράκι. Είχε μια μόνιμη θλίψη στα μάτια του. Κι όμως, οι φίλοι του ποτέ δεν τον παράτησαν. Ούτε είχαν απαιτήσεις να είναι χαρούμενος στις περιπέτειες τους. Τον αγαπούσαν γι’αυτό που ήταν και δεν τον παραμέλησαν ποτέ❣️Εύχομαι κι εσείς να κάνετε το ίδιο σε όλους τους δικούς σας ανθρώπους που περνάνε μια δύσκολη φάση…🥺😎

[0cean--soul]

Φύτεψε τους δικούς σου κήπους

Και στόλισε την δική σου ψυχή

Από το να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

[incurablydreamy]

“Il cuore ha le sue ragioni che la ragione non conosce.”

(Η καρδιά έχει τους δικούς της λόγους που η λογική δεν καταλαβαίνει.)

[kaliarda]

Στα 15 ο Έκτορας περνάει ζόρικα. Ναι, ναι, ξέρω ότι όλα τα 15χρονα ζόρικα περνάνε, αλλά ο ήρωάς μας τα βρίσκει λίγο πιο σκούρα. Έχει μόλις συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει δυσφορία κάθε μέρα. Είναι το φύλο του. Αποφασίζει λοιπόν ότι από εδώ και πέρα είναι ο Έκτορας, όνομα οικογενειακό, αλλά τώρα; Τώρα πως μοιράζεται την απόφαση αυτή με τους δικούς του; Το να το πει στον εντελώς απόντα πατέρα του είναι πρακτικά αδύνατο και άσκοπο. Η μητέρα του έχει μπλέξει με ένα φορτικό και βίαιο σύντροφο που απομυζά τη χαρά και τη ζωή της. Οι φίλες του με το ζόρι τον υπολογίζουν. Μόνο μια διέξοδος υπάρχει: η φαντασία του.

[axristes-styseis]

Το πρόβλημα με το ghosting, το διαβάστηκε κτλ , δεν είναι αυτό καθαυτό το ghosting, γιατί ο καθένας μπορεί να το κάνει για τους δικούς του λόγους, είτε επειδή απλά δεν του αρέσει μια συζήτηση, νιώθει άβολα , είτε ακόμη και λόγους ψυχολογίας κτλ (και καλά κάνετε αφού το νιώθετε). Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν επιστρέφετε μετά από 1-2 βδομάδες (ίσως και παραπάνω) και τότε ίσως το άλλο άτομο νιώθει κι αυτό περίεργα, γιατί μπορεί να είχατε μια συζήτηση που πήγαινε ωραία και ξαφνικά πεθάνε και υπάρχει αβολοσυνη και φοβάται ότι δεν θα ξανά κυλήσει ξανά όμορφα, γιατί μπορεί να νιώθει και αυτό επιφυλακτικά (τύπου γιατί να γύρισε τώρα). Αλλά κυρίως σαν άνθρωποι που είμαστε όλοι ανασφαλείς (νομίζω) , πάντα θα νιώθει ότι ίσως αυτό φταίει, ίσως σας πιέζει, ίσως μπορεί να ξανά φύγετε κοκ. Οπότε κάντε ο,τι νιώθετε οτι πρέπει να κάνετε, αλλά μπορεί και οι άλλοι να νιώθουν άσχημα με αυτό και με το ότι ακολουθήσει μετά.

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[midnightsinparissss]

Χαρές μου δίνεις δανεικές

Κι εσύ μου παίρνεις χρόνους

Αγάπη δεν ε γίνεται

Με τσοι δικούς σου νόμους

Τσοι νόμους τσοι κατήργησα

Δεν ακλουθώ κανένα

Γιατί ποτέ δεν ήθελα

Να ζω μέσα στο ψέμα

Το ψέμα απ τα χείλη σου

Δεν ήθελα να φτάσει

Με στη καρδιά που η φωτιά

Την έχει πια σκεπάσει

Ούλα τα φύλλα τση καρδιάς

Έκαψε η φωτιά σου

Κι εδά μ αφήνεις μοναχό

Δίχως την αγκαλιά σου

[theklaapologist]

εγώ ξέρετε τι προτείνω; μετά το gtsm πολλ να κάνουμε πολλ για το ποιός απο τους ocs μας θα μπορούσε να είναι πιο καλός για τανγνηκλε σεξιμαν. προπαγάνδα: α) θα μιλήσουμε για δικά μας δημιουργήματα και επειδή θα είμαστε και μεταξύ μας δεν θα σκοτωθούμε κιολας β) θέλω να δω τους μπλορμπους σας και γ) θα έχει πλάκα :3 (τώρα θα ταγκάρω άτομα που ξέρω οτι έχουν δικούς τους χαρακτήρες αλλα by all means άμα πάρει μπρος η ιδέα όλοι οι καλοί χωράνε uwu @cannivalisms @cinnammontea @mousmoula)

[asmalltowngirl]

Ένα χρόνο πριν έγινε η τραγωδία στα Τέμπη. Ένα χρόνο αργότερα και η δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί ακόμη.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα αισθάνονται οι γονείς εκείνων των παιδιών, οι συγγενείς εκείνων των ατόμων που χάθηκαν αδίκως στο τραγικό αυτό δυστύχημα. Δεν μπορώ καν να αντιληφθώ την κατάσταση που βρίσκονται ψυχικά. 

Οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν τον σεβασμό και την δικαιοσύνη που χρειάζονται για να βρουν ηρεμία. Αυτή τη στιγμή δεν έχουν καν την δυνατότητα να θρηνήσουν τα παιδιά αυτά με τους δικούς τους ρυθμούς. Αντιθέτως πρέπει να έρχονται αντιμέτωποι με όσους τους λένε ότι δεν μπορούν να βγάλουν άκρη με την κατάσταση ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να καλύψουν τα στοιχεία του εγκλήματος.

Εμεις δεν ξεχνάμε.

ΕΦΤΑΣΕΣ;