#δεν είμαι για γονιός

[aluminia]

Ξέχασα ανοιχτό τον θερμοσίφωνα 😭

[monimhgkriniaa]

Είχα πριν 3 μέρες ψυχοθεραπεία.

(Το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον αυτό μου)

Και συζητήσαμε για το ότι νιώθω πως η μαμά μου δεν έχει αποδεκτει πλήρως το ότι είμαι και συγκατοι��ω με το αγόρι μου.

Υπήρξαν πολλοί τσακωμοί με τη μαμά μου για αυτό ακριβώς το θέμα. Και εγώ με τη μαμά μου δε τσακώνομαι ποτέ. Το υποστήριξα εξ αρχής αυτό και θα το υποστηρίζω για όσο καιρό επιλέγω εγώ να είμαι στο πλάι του.

Και μου είπε "αφού γράφεις, τι θα της έλεγες για να προσπαθήσεις να την "ηρεμήσεις" σε αυτό το θέμα;"

Και η αληθεια είναι πως δε το είχα σκεφτει ποτέ. Δεν της έχω δώσει ποτε κάτι από αυτά που γραφω. Και η αληθεια είναι πως θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να της πάω το τετραδιο μου και να της πω πάρε το χρόνο σου και διάβασε τα, όμως δε θέλω να συζητήσουμε τίποτα από αυτά, θέλω απλά να ξέρεις τι ένιωθα και τι νιώθω.. όχι μόνο πάνω σε αυτό το θεμα, αλλά γενικότερα.

Οσο αφορά τη σχέση μου, δε ξέρω αν μπορώ να πω κάτι ώστε να την ηρεμησω. Έχω κάνει πολλες φορές την προσπάθεια, αλλά δε ξέρω αν ποτέ θα το αποδεκτει στο 100%. Αλλά η αληθεια είναι πως δε με ενοχλεί πλέον. Εγώ την επιλογη μου την έχω κάνει. Και θα την στηρίζω και ας βγει και το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.

Πέρασα πολλά βραδιά κλαίγοντας και σκεφτόμουν ότι ρε γαμωτο.. με βλέπει χαρούμενη, πως είναι δυνατόν να μην της αρέσει αυτό; Αλλά σίγουρα δε το εβλεπε έτσι.

Θα ήθελα να της πω λοιπόν για αυτό το αγόρι.

Δεν είναι σαν τα αγορια που είχα γνωρισει πριν από εκείνον. Δεν με εκμεταλλεύτηκε ποτέ απλά για ένα κρεβατι. Με κυνήγησε πολύ. Και ακόμα το κάνει. Γιατί ξέρει ότι δεν είμαι δεδομένη.

Πάντα ένιωθα ότι δεν είμαι αρκετή. Και όχι επειδή ειχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά επειδή έτσι με έκαναν για νιώθω. Δεν έφτιαχναν το πρόγραμμα τους με εμενα μέσα, αλλά ΟΤΑΝ είχαν κενό, με έβαζαν.

Μου έμαθε να αγαπάω, πρώτα εμενα και μετά εκεινον γιατί όπως λέει "αν δεν αγαπάς εσενα τοτε πως περιμένεις κάποιος σε άλλος να σε αγαπησει χωρίς να ειναι γονιός σου;" Και έχει τόσο δικιο σε αυτό.

Ναι ειναι πολλά χρόνια μεγαλύτερος.

Ναι έχει παιδιά.

Ναι έχει περίεργη δουλειά.

Ναι μπορεί στα μάτια του κόσμου να φαίνεται τρομακτικός.

Μα τον αγάπησα όπως ειναι.

Και με εμενα ειναι σα μωρό.

Με αγαπάει και με φροντίζει και δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο οτι με υπολογίζει και οτι θέλει να είμαι στη ζωή του.

Με επέλεξε όπως ακριβώς ημουν χωρίς να έχει την πρόθε��η να αλλάξει τίποτα.

Προφανώς και υπάρχουν και τσακωμοί και εντάσεις. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι δε με αγαπάει.

Ναι μαμά έχω κλάψει πολύ για εκεινον. Έχω περάσει πολλά βραδιά στο κρεβατι κλαίγοντας με λυγμούς είτε μετά από τσακωμο, είτε μονη μου στην ιδέα του να τον χάνω. Έχω περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι που ημουν ψυχολογικα στα πατώματα και ας μην το έβλεπες. Γιατί τοσα χρόνια έμαθα πολύ καλά πως να κρύβω το πως πραγματικά είμαι και να δειχνω μόνο ότι είμαι καλά. Έχω περάσει ένα καλοκαίρι χωρίς να κοιμάμαι καλά και τρώγοντας απίστευτα μικρές ποσότητες. Και όλο αυτό επειδή ειχα προβλήματα μαζί του. Επειδή τσακωνόμασταν συνέχεια. Διαφωνούσαμε στα πάντα και μέχρι το πιο μικρό πράγμα, το κάναμε τεράστιο.

Δεν ήταν όλα ρόδινα, μα ήθελα να το παλεψω γιατι ήξερα ότι θέλω να είμαι μαζι του. Και έτσι έκανα.

Αλλαξα πράγματα για εκείνον. Αλλαξα την συμπεριφορά μου. Και άλλαξε πολύ. Άφησε πολλά πίσω του για να μπορούμε να είμαστε μαζι, γιατι κάποια πράγματα απλά δε τα δεχόμουν. Και τα άλλαξε μαμά.

Δε μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει για να είμαι μαζί του. Και αν με ρωτάς. Ναι. Θα τα έκανα ξανά όλα από την αρχή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Από την πρώτη μας γνωριμία, στην πρώτη μας βόλτα, στην πρώτη φορά που με φίλησε, στην πρώτη φορά μου καναμε έρωτα, στην πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί, στον πρώτο μας τσακωμο. Όλα μαμά. Όλα από την αρχή.

Δεν ημουν ποτέ εκδηλωτική με αυτά που νιώθω. Δυσκολευόμουν να πω όχι. Δυσκολευόμουν να πω τι αισθάνομαι.

Εσυ μαμά, ξέρεις καλύτερα από όλους ότι το πιο δύσκολο για εμενα είναι να πω συγνώμη. Και έμαθα να το λέω. Μου ήταν δύσκολο να πω σαγαπαω. Και έμαθα να το λέω. Μου ήταν δύσκολο να πω ότι ξέρεις κάτι αυτο που κανεις εμενα δε μου αρέσει καθόλου. Και έμαθα να το λέω.

Μου έμαθε να αγαπάω εμενα, με τα καλα και τα κακα μου. Μου έμαθε αυτά που θέλω να πω να τα λέω και να μην τα γραφω απλά σε ενα χαρτί γιατι στην τελική έτσι δε θα λυθεί τίποτα. Γιατί γράφοντας, δε λύνεται ένα πρόβλημα. Απλά μαζεύεται με τα υπόλοιπα, μέχρι που στο τέλος να μην υπάρχει επιστροφή.

Και με αγάπησε πολύ. Ακόμα με αγαπάει μαμά. Το δείχνει κάθε μερα. Το νιώθω με κάθε τι που λέει και οτιδήποτε και αν κάνει. Νιώθω ότι με αγαπάει και ότι με νοιάζεται.

Τον νοιαζει αν είμαι καλα. Τον νοιαζει αν έχω κάποιο πρόβλημα. Και με ακούει. Με ακούει πολύ. Με όλη την πολυλογία και την γκρίνια μου έχω. Με ακούει.

Με ρωτάει αν έφαγα, αν κοιμήθηκα καλα, αν χρειάζομαι κάτι.

Και καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πολύ και χωρίς να του πω κάτι.

Καταλαβαίνει ποτέ δεν είμαι καλα. Και ποτέ δεν έχω όρεξη για τον οποιοδήποτε λόγο. Και δε με πιέζει να μιλήσω, γιατι ξέρει πως όταν θελήσω θα είναι εκεί να με ακούσει.

Μαμά όποτε δε με βλέπει καλα, μου φτιάχνει πατατες.

Όποτε δεν είμαι καλα μου λέει Ν��υσου να σε πάω βόλτα με το αμάξι.

Όποτε δεν είμαι καλα, δε μιλάει, και απλα έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου η με αγκαλιάζει.

Με αγαπάει μαμά.

Και αν ακόμα δεν έχεις πειστεί

- που μεταξύ μας σίγουρα δεν έχεις-

Μαμά του έχω μιλήσει για την Λελε. Για ότι συναίσθημα έχω για εκείνη και για όλους τους τριγύρω που την πλήγωσαν. Ξέρει πως νιώθω ακομα και μετά από 6 χρόνια που έχει φύγει από τη ζωή. Και έχω κλάψει πολλες φορές στην αγκαλιά του επειδή μου λείπει. Και δεν κουράζεται ποτέ. Όσες φορές και αν του έχω πει την ίδια ιστορία. Όσες φορές και αν του έχω πει ότι ερχόταν να διαβασουμε μαζί πριν από κάθε διαγώνισμα αγγλικών. Όσες φορές και αν του έχω πει ότι με εκείνη περναγα τα καλοκαίρια μου, όσες φορές και αν έχει ακούσει πως μόνο εκείνη πίστευε σε εμενα τόσο πολύ. Όσες φορές και αν έχει ακούσει πως μέχρι που έφυγε, εγώ εκείνη είχα ως μαμά μου.

Ναι μαμά όσο και αν σε πονάει αυτό που ακούς. Εκείνη είχα. Σε εκείνη μπορούσα να ανοικτω όσο σε κανέναν αλλον. Εκείνη ένιωθα ότι με καταλαβαίνει όσο κανένας άλλος. Και εκείνη μου εμαθε ότι τελικά δεν είναι εκείνη όλα όσα πίστευα, αλλά εσυ. Πιστεύω αντιλαμβάνεσαι και εσυ πολύ καλα ότι η "σχέση" μας έδεσε όταν έφυγε εκείνη.

Ναι μαμά, και τώρα που στα γραφω όλα αυτα, έχει ξαπλώσει στα πόδια μου και δε με ρωτάει τίποτα, παρόλο που με ακούει να Κλαιω.

Μαμά, με αγαπάει.

Με κάνει να χαμογελάω.

Με κάνει χαρούμενη.

Και ο,τι άσχημο, το κάνει να δείχνει πιο ομορφο.

Ο,τι και αν εχω ξέρω πως θα τον δω, θα με πάρει αγκαλιά και θα ηρεμησω.

Η αγκαλιά του είναι σα να είμαι σπίτι.

Δε ξέρω πως, αλλά έχει βρει τον τρόπο να με ηρεμεί. Πολλες φορές χωρις καν να μιλήσει.

Μαμά μου έμαθε πως η σχεση ειναι αμοιβαία.

Πως η σχεση δεν ειναι απλώς ενα κρεβατι και 5 μηνύματα μέσα στη μερα. Και πως η σχεση για να δομηθεί, θέλει προσπάθεια και απο τις δυο μεριές. Θέλει υποχωρήσεις. Μα για όλα αυτά, θέλει αγάπη.

Μου έμαθε πως ειναι να σε αγαπάει κάποιος σιγά σιγά. Πως απο το πουθενά, σημαίνεις κάτι για εκείνον.

Μα ο,τι και αν σου πω εγώ, δε θα ηρεμήσεις.

Μα δες με, είμαι καλά. Περνάω καλά. Χαμογελαω.

Και τον αγαπάω, μαμά τον αγαπάω πολύ. Και υπάρχουν πολλες φορές που μέσα απο πράγματα που κάνει μου θυμίζει την λελε. Και εγώ δε ξεχνάω ποτέ τι έχει κάνει καποιος για εμενα. Και εκείνος έχει κάνει πολλά. Και με αγάπησε. Όπως είμαι. Με αγάπησε με νεύρα, με κλαμα, με γκρίνια.

Μαμά με γνώρισε σε μια φάση της ζωής μου, που ημουν χάλια, και εννοείται πως δε το έδειχνα σε κανέναν. Και ενώ δε με ήξερε καθόλου, μου έλεγε χαμογελάς και τα μάτια σου γυαλίζουν αλλά όχι απο χαρά.

Και είχαμε βγει, και είχα πιει πολύ, και έκλαιγα πολύ. Και απλα με πήρε σηκωτή και φύγαμε απο εκεί που ήμασταν και πήγαμε σε μια θεα στο λαγονησι. Και έκλαιγα 3 ώρες. Και δε με ρώτησε ποτέ τι έχω. Μέχρι που τον κοίταξα και μου είπε θέλω να σε ακούσω. Και του μίλησα, του είπα ότι αισθανόμουν, ανοικτηκα σε εκείνον χωρίς να τον ξέρω καν καλά. Και μαμά με άκουγε, δε με διέκοψε καθόλου. Απλά μίλαγα και μίλαγα μέχρι που κάποια στιγμή αναστέναξα και ηρεμησα. Και απλώς μου κράτησε το χέρι, κοίταζα τη θάλασσα και με πήρε ο υπνος. Και δε με ξύπνησε. Κοιμηθήκαμε εκεί όλο το βράδυ και ας είχε παγωνια έξω. Μείναμε εκεί μέχρι που ξύπνησα. Και ήταν ακριβώς στην ίδια θέση. Μου κράταγε το χέρι και μου χάιδευε τα μαλλιά.

Μαμά, όταν αρχίζαμε να είμαστε μαζί μου είχε πει "δε θέλω ποτέ να σε κάνω εγώ να κλάψεις όπως εκείνο το βράδυ". Μα με έκανε. Όταν ειχαμε τσακωθει πολύ, και είχε φύγει απο το σπίτι. Με έκανε να κλαψω έτσι. Και του το είπα. Και άλλαξε τα πάντα απο εκείνη τη μερα.

Όταν αρχίσαμε να είμαστε μαζί μου είχε πει "θέλω να γελας και τα μάτια σου να γελάνε μαζί, να μην είσαι ποτε όπως όταν σε γνώρισα". Και το προσπαθει μαμά. Κάθε μερα προσπαθει να με κάνει να γελαω. Και με αγαπάει.

Με αγαπαει μαμά.

Πίστεψε με προσπάθησα πολύ μέσα απο αυτό να καταλάβεις έστω και λίγο τι συναισθήματα έχω για εκείνον και εκείνος για εμενα. Μα δε ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω.

Μαμά.

Είναι σπίτι για εμενα.

[exsghostbytinamichaelidou]

https://komninos.shop/shop/%cf%88%cf%85%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%b1/%ce%b3%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85/

"Γράμμα στον μπαμπά μου" Εκδόσεις Κομνηνός

Πόσες φορές έχεις φθάσει στο σημείο, όταν φροντίζεις τον άρρωστο γονιό σου, να αποζητάς ένα σημάδι ελπίδας πως όλα θα πάνε καλά, όταν μέσα σου γνωρίζεις πως δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο; Πόσες φορές έχουν πρηστεί τα μάτια σου από το κλάμα, τις νύχτες που αγωνιούσες για την κατάσταση της υγείας του δικού σου ανθρώπου; Πόσες φόρες φορούσες ένα χαμόγελο πάνω από τον πόνο, ώστε να μην στεναχωρήσεις τον πατέρα ή τη μητέρα σου; Το κυριότερο όμως είναι: Πόσες φορές αισθάνθηκες περήφανη, για ό,τι πρόσφερε ο γονιός σου στη διάρκεια της δημιουργικής ζωής του; Για τις ζωές που βοήθησε, για την ανθρωπιά που επέδειξε σε άλλους ακόμη και ξένους ανθρώπους, για την εναγώνια προσπάθειά του να μειώσει τον πόνο ή να θεραπεύσει και δικές σου πληγές. Θα σου πω εγώ. Σαν κόρη Καρδιολόγου είμαι ευγνώμων, που ο δικός μου μπαμπάς θεράπευσε καρδιές ανθρώπων και αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να μην κατάφερε να σώσει τη δική του ζωή, έσωσε όμως πολλές άλλες! Να είστε περήφανοι για τους γονείς σας.

[konmarkimageswords]

ΨΥΧΡΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ

Ενώπιον του τάφου τα πάντα ακυρώνονται – σχεδόν τα πάντα.

Τι μένει από μια ανθρώπινη ζωή; Σχεδόν τίποτα. (Επιμένω να γράφω τη λέξη «σχεδόν» γιατί δεν είναι εύκολο να πιστέψω ότι η ζωή δεν έχει απολύτως κανένα νόημα).

Να νοιώθεις ξαφνικά, μπροστά στον τάφο του άλλου, ότι είσαι ένα τίποτα, ενώ λίγο πριν, έξω απ’ το νεκροταφείο, ένοιωθες πως είσαι τα πάντα – αυτή κι αν είναι επίγνωση!

Κάποτε θα πεθάνω, θα ξεχαστώ, θα είναι σα να μην υπήρξα ποτέ – αυτό είναι όλο.

Σκέφτομαι τον θάνατό μου: θα μου λείψει το μέλλον που δεν έζησα.

Οι προσευχές παρηγορούν αλλά δεν σώζουν.

Η σελίδα με τις κηδείες παραμένει η πιο χρήσιμη σελίδα μιας εφημερίδας: αντισταθμίζει την υπερβολική σοβαρότητα των θεμάτων που παρουσιάζονται σε όλες τις άλλες σελίδες. Μια ματιά σ’ αυτήν την σελίδα και όλα μπαίνουν στη θέση τους – έστω και για λίγο.

Να θάβει ο γονιός το παιδί, ο φίλος τον φίλο. Να θάβουν οι άνθρωποι αυτούς που αγαπούν. Να χωρίζονται για πάντα χωρίς ελπίδα να ξαναβρεθούν. Αν αυτό δεν είναι κόλαση, τότε τι είναι;

Πάνω στα ερείπια της ματαιότητας ο άνθρωπος χτίζει διαρκώς τις  αυταπάτες του: είναι ηρωικό όσο και ανεξήγητο το να επιμένεις να υπάρχεις και να δημιουργείς μέσα σε ένα φαινόμενο που ξέρεις ότι κάποτε θα σε σκοτώσει.

Η αδυναμία του ανθρώπου να εξηγήσει και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του είναι η βασική πηγή της δυστυχίας του.

Χιλιάδες χρόνια τώρα και δεν βρήκαμε ούτε μια εξήγηση για τη ζωή και τον θάνατο. Όσα έχουμε καταφέρει δεν είναι παρά μια συλλογή από θεωρίες και δοξασίες, δηλαδή εικασίες, ελπίδες, σπαραγμοί και υποθέσεις – χρήσιμες αυταπάτες και ευκαιριακά αντίδοτ�� για να συντηρούμε την ύπαρξή μας μέσα σε ένα φαινόμενο που κρύβει καλά τα μυστικά του.

Δουλειά, διασκέδαση, δράση – όλα μας αποκοιμίζουν. Τις λίγες στιγμές που βλέπουμε την αλήθεια κατάματα, όλα καταρρέουν. Ύστερα πάλι συνεχίζουμε με την ίδια παθιασμένη σοβαρότητα ένα παιχνίδι που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ολοφάνερα γελοίο και μάταιο.

Τι κερδίζει ο άνθρωπος από την ύπαρξή του; Αν όλα τελειώνουν στον τάφο, τίποτα. Αν κάτι επιβιώνει πέρα από το σώμα, ίσως οι ανθρώπινες εμπειρίες να έχουν κάποιο όφελος.

Σώμα = Πτώμα = Χώμα. Αλλά αυτό που δεν ησυχάζει ποτέ μέσα μας; Αυτό που ονομάζουμε ψυχή, συνείδηση; Αυτό το ερώτημα άρχισε να με βασανίζει από νωρίς στη ζωή μου – και θα με βασανίζει μέχρι την στιγμή που θα βρω κι εγώ την τελική απάντηση.

Ούτε η πίστη ούτε η λογική μπορούν να προσφέρουν αληθινή παρηγοριά στον άνθρωπο. Ριγμένος στο ακατανόητο φαινόμενο της ύπαρξης, χτυπημένος αλύπητα από τους βιολογικούς και φυσικούς νόμους, ο άνθρωπος είναι συνεχώς αναγκασμένος να αυτοσχεδιάζει ιδέες και αυταπάτες για μια σωτηρία που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αν όλα αυτά έχουν κάποιο νόημα θα το μάθει μόνο με τον θάνατό του – και αυτό ακριβώς είναι το αποκορύφωμα του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Άρχισε να φωνάζει «ξέρετε ποιος είμαι ΕΓΩ;». Ήθελα να του πω «ένας μελλοντικός νεκρός όπως όλοι μας» όχι από κακία αλλά για να του θυμίσω το αυτονόητο. Τελικά συγκρατήθηκα. Το ΕΓΩ του ακουγόταν πολύ ευάλωτο για να ακούσει και να αντέξει μια τέτοια ενοχλητική αλήθεια.

Τον άκουγα να μιλά με ενθουσιασμό για τις επιχειρήσεις και για τα σχέδια που είχε. Ανέφερε ποσά τεράστια, εξωπραγματικά για τα δικά μου δεδομένα. Όσοι ήταν στην παρέα του τον άκουγαν με προσοχή – είχα την εντύπωση ότι δεν τολμούσαν να διακόψουν τον παθιασμένο μονόλογό του. Ήταν φανερό ότι ένοιωθε σπουδαίος και ότι όσα έλεγε ήταν σημαντικά και σπουδαία. Εγώ απλώς αναρωτιόμουν αν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που δυο μέρες νωρίτερα έκλαιγε απαρηγόρητος στην κηδεία της κόρης του.

Κουβέντα ανάμεσα σε δύο εντυπωσιακά ογκώδεις τύπους, παθιασμένους με την  σωματική διάπλαση και την γυμναστική με βάρη. Μιλούσαν για μυϊκή μάζα, για λίπος, για διατροφικά προγράμματα, για συμπληρώματα διατροφής και για ειδικές ηλεκτρονικές μετρήσεις που δείχνουν μια σειρά από σωματικές παραμέτρους απαραίτητες για την βελτίωση των μεθόδων εκγύμνασης και την διόρθωση των διατροφικών λαθών. Δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να γελάσω – τόσο σωματικό σφρίγος, τόσο πάθος, τόσος οίστρος, τόση επιστημονική γνώση για την τελειοποίηση του σώματος και στο τέλος ο σκελετός.

Παρά την έπαρσή της, η ανθρώπινη γνώση βρίσκεται ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση. Όσο τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα (τι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, που οδηγεί ο θάνατος) παραμένουν αναπάντητα, ο άνθρωπος θα αιωρείται πάνω από την άβυσσο της τρέλας και της άγνοιας επινοώντας συστήματα σκέψης που συντηρούν την μεγαλομανία του και την τάση του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται.

Ελάχιστες στιγμές συνειδητοποιούμε το συγκλονιστικό γεγονός ότι υπάρχουμε και ακόμα λιγότερες το αδιανόητο γεγονός ότι κάποτε θα πάψουμε να υπάρχουμε.

Μια πρόσφατη έρευνα υπολόγισε ότι ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έζησαν και πέθαναν πάνω στη γη ξεπερνά λίγο πολύ τα 100 δισεκατομμύρια! Τι απέγιναν τόσες ψυχές;

Κατά τύχη – διαβάζοντας μια είδηση για τον κορεσμό των νεκροταφείων σε διάφορες περιοχές της χώρας και την ανάγκη εκταφών για να βρεθεί χώρος για τους νέους νεκρούς –έμαθα τι ορίζει ο Κανονισμός Λειτουργίας Δημοτικών Κοιμητηρίων. Στο άρθρο 5, παράγραφος 1, Γενικοί Κανόνες, αναφέρει: «οι τάφοι είναι προσωρινοί πενταετούς (5) ταφής με δικαίωμα παράτασης 1+1 έτος». Μου ξέφυγε ένα στραβό χαμόγελο – ούτε στον τάφο δεν βρίσκεις ησυχία: στα πέντε χρόνια ανοίγουν τον τάφο, στριμώχνουν τον σκελετό σε κάποιο κουτί και τον πετάνε σε κάποιο οστεοφυλάκιο. (Τι άδοξη μοίρα για το άλλοτε ένδοξο και πολύτιμο σώμα μας…)

Η ανθρώπινη ύπαρξη θα ήταν αφόρητη χωρίς την ικανότητα της συνείδησης να παράγει ελπίδες και αυταπάτες.

Επιτυχία, δικαίωση, ευτυχία, πληρότητα: έννοιες χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, φευγαλέες νοσταλγίες, απατηλά αντίδοτα που συντηρούν την πίστη μας στη ζωή και την εντύπωση ότι κάτι μπορούμε να καταφέρουμε – άγνωστο τι.

Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που πάνω του να μπορεί να στηριχθεί απόλυτα ο άνθρωπος. Όλα τα στηρίγματα είναι πρόσκαιρα, επισφαλή, μάταια. Όλα συμβαίνουν, ξεθωριάζουν και χάνονται σα να μην έγιναν ποτέ. Κάθε ατομική και συλλογική εμπειρία χάνεται για πάντα στο κοιμητήριο της λήθης και της ανυπαρξίας. Και ολόκληρη η επίσημη ιστορία: μια συλλογή από τιποτένια περιστατικά προκαλούμενα από τα γελοία κουσούρια γελοίων ��ξουσιαστών – μια συλλογή από τις ίδιες βαρετές αποτυχίες και τα ίδια ασυγχώρητα εγκλήματα.

Αντίθετα με την κοινή άποψη, η απαισιοδοξία δεν έχει τίποτε το αρνητικό. Τα ίδια τα βασικά δεδομένα της ανθρώπινης ύπαρξης την παράγουν και την αιτιολογούν. Το να είσαι απαισιόδοξος δεν σημαίνει να είσαι απελπισμένος, σημαίνει να μην έχεις αυταπάτες. Μια τέτοια στάση δεν απορρίπτει τη δράση, τη δημιουργία, τη χαρά της ζωής, την ελπίδα – απλώς ξέρει τα όρια τους και εν τέλει μας βοηθά να μην γινόμαστε γελοίοι μπροστά στο ανέφικτο και στο ανολοκλήρωτο.

Η γέννηση: προνόμιο ή ατυχία, ευλογία ή κατάρα; (Το ίδιο αναρωτιέμαι και για τον θάνατο.)

Η απόλυτη ματαιότητα των πάντων δεν με συντρίβει, δεν με απελπίζει, δεν με οδηγεί στην παραίτηση. Η διαρκής επίγνωση του τάφου ως τελευταία στάση της επίγειας πορείας μου είναι  σχεδόν λυτρωτική: με απελευθερώνει από όλες τις υλικές αυταπάτες και δίνει σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μου όλο το μυστήριο και όλο το μεγαλείο της.

Παρά τα βάσανα και τις πληγές μου, κατά βάθ��ς είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος: γνώρισα από νωρίς την καλή λογοτεχνία και ανεπανάληπτους συγγραφείς που με έσωσαν από όλες τις καθιερωμένες μορφές δυστυχίας. Ήταν πολλές οι νύχτες που σώθηκα διαβάζοντας Καμύ, Σιοράν, Καρούζο, Παπαγιώργη.

Βλέπω ανθρώπους να ανεβαίνουν σε ταράτσες ή σε γέφυρες και να απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν. Ίσως να είναι μια κίνηση απελπισίας ή μια πράξη διαμαρτυρίας ή απλώς για να κινήσουν την προσοχή, αλλά το θέαμα είναι κωμικοτραγικό. Η αυθεντική αυτοκτονία, ως πιθανή λύση στο πρόβλημα της ματαιότητας, είναι μια πράξη μοναχική και συγκλονιστική: δεν έχει ανάγκη από θεατές, δεν είναι παράσταση για πολλούς. Κάποιοι άνθρωποι αυτοκτονούν ήσυχα, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς ξεφωνητά. Ξέρουν ότι ο ουρανός είναι αδιάφορος, ξέρουν ότι οι άνθρωποι δεν νοιάζονται πραγματικά. Το να απειλείς ότι θα αυτοκτονήσεις δημόσια αφαιρεί από την αυτοκτονία την αξιοπρέπεια και τον ηρωισμό της.

Το ιδανικό θα ήταν να βρούμε έναν τρόπο ζωής που ελαχιστοποιεί την δράση, που την περιορίζει στα ουσιώδη. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ταλαιπωρίας πηγάζει από την ακατάσχετη κίνηση, από την νοσηρή προκατάληψη ότι πρέπει συνεχώς να κάνουμε κάτι – άσχετα τι.

Βλέπω τα χέρια μου. Σκέφτομαι ότι κάποτε θα είναι μόνο κόκαλα θαμμένα στα σπλάχνα της γης. Δεν τρελαίνομαι, δεν νοιώθω φρίκη. Η μόνη μου αντίδραση είναι ένα στραβό χαμόγελο, ένας μορφασμός αμηχανίας. Τι βρίσκεται στο βάθος αυτού του μορφασμού; Τι υπάρχει στα βάθη της συνείδησ��ς μου που αγνοώ; Τι γνωρίζει η ψυχή μου και μένει τόσο απαθής στην προοπτική του σωματικού αφανισμού μου;

Ο μόνος τρόπος να θεραπευτούμε από τις αυταπάτες μας είναι να τις αναγνωρίσουμε και να τις αποδεχτούμε ως αυταπάτες. Χρήμα, πίστη, τέχνη, κτήσεις, κατακτήσεις, ηρωισμός, έγκλημα, εθισμοί, εξαρτήσεις: όλα συνιστούν κινήσεις απελπισίας για να ξεχάσουμε την θνητότητα και την προσωρινότητά μας. Ενώπιον του τάφου ο καθένας επινοεί τις αυταπάτες του. Ανεξάρτητα από το ηθικό τους περιεχόμενο, όλες έχουν κάποια χρησιμότητα στο βαθμό που μας βοηθούν να αντέξουμε το αφόρητο γεγονός ότι γεννηθήκαμε αυθαίρετα και ανεξήγητα και ότι θα πεθάνουμε αυθαίρετα και ανεξήγητα.

Αντέχουμε όσο αντέχουν οι αυταπάτες μας.

Συνεχίζω να φθείρω τη ζωή μου συμμετέχοντας σε εμπειρίες απροσδιόριστης χρησιμότητας. Αγνοώ τελείως το νόημα και την αναγκαιότητά τους.

Γέννηση: η έξοδος από μιαν άγνωστη εξορία. Θάνατος: η είσοδος σε μιαν άλλη άγνωστη εξορία. (Δεν έχω αρκετή φαντασία για να δεχτώ ότι αναδυόμαστε από το τίποτα και καταδυόμαστε και πάλι στο τίποτα. Ίσως δεν έχω το διανοητικό θάρρος για να σκεφτώ και να αποδεχτώ μια τέτοια εξωφρενική, αδιανόητη και χωρίς νόημα προοπτική.)

Ό,τι και αν πετύχουμε στη ζωή μας, κατά βάθος πεθαίνουμε αδικαίωτοι.

Κοιτάζω συχνά πίσω στο παρελθόν μου προσπαθώντας να καταλάβω ποιος ήμουν και ποιος έγινα. Μάταια: δεν κατανοώ την πορεία της ζωής μου. Έχω την εντύπωση ότι όλα έγιναν με έναν τρόπο που ήταν αναπόφευκτος και πέρα από την ατομική μου θέληση. Φτάνω, μάλιστα, στο σημείο να αναρωτιέμαι αν υπάρχει τελικά ατομική θέληση και ελεύθερη βούληση.

Λυπάμαι που στην κηδεία μου θα είμαι νεκρός. Λυπάμαι που δεν θα μπορώ να μοιραστώ με τους παρευρισκόμενους την λύση του μεγάλου μυστηρίου.

Έρχονται οι γάτες και τρώνε από τα πράσινα πιατάκια που τους έχουμε στην αυλή. Τις παρατηρώ. Αγαλλιάζει η ψυχή μου: να δίνεις ζωή μέσα σε ένα σύμπαν πόνου και θανάτου.

Τι θα απογίνει η ψυχή μου όταν πεθάνω; Τι νόημα έχει η ζωή μας αν όλα τελειώνουν στον τάφο; Τι είναι αυτό μέσα μου που θέτει αυτά τα ερωτήματα; Από πού πηγάζει η σκέψη; Από πού πηγάζει η συνείδηση; Ποιος (ή τι) έχει στήσει αυτό το τρομερό φαινόμενο που μέσα του βρισκόμαστε; Τι είμαστε και γιατί υπάρχουμε; (Με αυτά τα ερωτήματα θα βασανίζομαι μέχρι το τέλος. Λογικά ο θάνατος θα μου δώσει απαντήσεις).

Για να λυθεί το αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσμου πρέπει να συμμαχήσουν όλες οι δυνάμεις του ανθρώπου: λογική, πίστη, ενόραση, φαντασία, τρέλα.

Ο μόνος τρόπος να υπερβούμε τον παραλογισμό της ζωής είναι να φτάσουμε τον αυτοσαρκασμό στα άκρα και να διατηρήσουμε μια ελάχιστη ικανότητα για συμπόνια.

��πανέρχομαι στο ουσιώδες. Το πιο συγκλονιστικό, το πιο τρομερό, το πιο θεμελιώδες ερώτημα παραμένει ένα: τι νόημα έχουν οι ανθρώπινες εμπειρίες αν όλα τελειώνουν στον τάφο; Αν μαζί με το σώμα πεθαίνει και η συνείδηση οριστικά και ανεπανόρθωτα, τότε τι νόημα έχουν όλα αυτά; Και πάνω σε τι να θεμελιώσουμε την ηθική και τις αξίες; Με ποιο κριτήριο να θεωρήσουμε ανώτερη την ηθική του αγίου από την ηθική του παλιάνθρωπου;

Χέστηκε το σύμπαν αν πέθανε ο Γιώργος, ο Νίκος, η Μαρία, η Ελένη. Χέστηκαν οι ουρανοί αν υποφέρουν δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα. Ο ανώνυμος ιδιοκτήτης των ουρανών πρέπει κάποτε να λογοδοτήσει για όλες τις απρέπειες του σε βάρος των ανθρώπων.

Ολόκληρη η ύπαρξή μας εξαντλείται στη γελοία προσπάθεια να κάνουμε τη μεγαλύτερη δυνατή εντύπωση με όσα κατέχουμε: ο ορισμός της γελοιότητας.

Οι πιο σημαντικές στιγμές της ύπαρξής μου: οι ρημαγμένες στιγμές, οι στιγμές της κατάρρευσης, οι στιγμές του ολέθρου. Αυτές μου δίδαξαν το δυο στοιχεία που πάνω τους στήριξα και στηρίζω την πρόσκαιρη παρουσία μου στον κόσμο: τη συμπόνια και την απάθεια – η επίμονη εναλλαγή τους με έσωσε από καταστροφικές ανοησίες και από ανόητες καταστροφές. (Θυμάμαι ακόμα μετά από τριάντα πέντε χρόνια το διαλυμένο σώμα και το αγνώριστο πρόσωπο του πατέρα όταν τον βρήκαμε νεκρό μετά από μέρες αναζήτησης. Τι φρίκη! Αλλά και τι αποκάλυψη στα μάτια ενός παιδιού.)

Αδυνατώ να καταλάβω την αναγκαιότητα και την χρησιμότητα της ύπαρξής μου. Αδυνατώ να καταλάβω τον ρόλο μου σε ένα παιχνίδι με το ίδιο πάντα προεικασμένο και άδοξο τέλος. Αυτή η αδυναμία καιροφυλακτεί σε όλο το φάσμα της δράσης μου. Ενίοτε είναι βασανιστική αλλά κατά βάθος είναι χρήσιμη: με βοηθά στο να μην παίρνω υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό μου.

Παρά τη ματαιότητα της ζωής και την κυριαρχία του θανάτου – ή ακριβώς εξαιτίας αυτών – οφείλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, αρνούμενοι να προκαλέσουμε πόνο και θάνατο σε έναν κόσμο παραδομένο από την φύση του στον πόνο και στον θάνατο. Και ίσως αυτή να είναι η μοναδική νίκη που μπορούμε να πετύχουμε.

Τελική υπενθύμιση για προσωπική χρήση. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ο θάνατος. Άρα, χωρίς υπεκφυγές, τα πάντα είναι μάταια. Ζήσε λοιπόν χωρίς αυταπάτες, χωρίς ξεφωνητά, χωρίς να γίνεις γελοίος.

Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Πέρασε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στα Κοσκινού. Στα δεκαοκτώ του έφυγε για σπουδές στην Αθήνα - οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Ξαναγύρισε στο νησί το 1998 και από τότε μένει στην πόλη της Ρόδου. Γνώρισε την γυναίκα του, την Μπέττυ, το 2001 και παντρεύτηκαν το 2002. Έχουν έναν γιο, τον Αριστείδη. Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών - Καμύ, Ντοστογιέφσκι, Σιοράν, Μπουκόφσκι, Κάφκα, Έσσε, Χένρυ Μίλλερ, Καρούζο, Καζαντζάκη. Άρχισε να γράφει από τα δέκα πέντε του. Αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησε την θεραπευτική δύναμη της γραφής. Συνεχίζει να γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.

[lithia-sofou]

Αγάπη σκάλα ή Αγάπη θηλιά; 

  Δεν είμαι εδώ για να κρίνω και δεν είμαι γονιός. Έχω υπάρξει όμως παιδί, άλλοτε καταπιεσμένο και άλλοτε σχεδόν παρατημένο. Έχω υπάρξει επίσης η αγαπημένη ενήλικη διέξοδος πολλών παιδιών..  

  Με βασανίζουν πολλά ερωτήματα λοιπόν.  

  ΓΟΝΕΙΣ; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως υπήρξατε παιδιά; Πότε και γιατί ξεχνάτε όλα εκείνα τα "εγω στο παιδί μου ποτέ". Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί μεγαλώνοντας παύει να είναι κομμάτι σας και αναπτύσσει μια δική του ανεξάρτητη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βασισμένη στο τρόπο που μεγάλωσε αλλά μοναδική; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως αυτό το παιδί δεν είναι καν υποχρεωμένο ως ενήλικας να σας συμπαθεί; Πότε και γιατί ξεχνάτε πως σε λίγο θα έχετε να αντιμετωπίσετε έναν ενήλικα που θα πασχίζεται να αποτελείται κομμάτι της ζωής του, μα θα τον έχετε διώξει μόνοι σας χτίζοντας ανάμεσα σας ένα τοίχο επί σειρά ετών. 

  Ξέρω πως αγαπάτε τα παιδιά σας. Μα! Η αγάπη σας πρέπει να αποτελεί σκάλα που τα βοηθά να ανεβαίνουν. Αυτή την αγάπη χρειάζονται τα παιδιά μια αγάπη σκάλα κι όχι μια αγάπη θηλιά που τα πνίγει. Σας γράφω λοιπόν μερικά πράγματα  που μοιράστηκαν μαζί μου οι μικροί μου φίλοι και κατάλαβα πως πνίγονται από μια αγάπη θηλιά που δεν αξίζει σε κανένα παιδί, και ελπίζω τουλάχιστον, αγαπητοί γονείς να μπείτε στη διαδικασία να βεβαιωθείτε πως δεν είναι  η αγάπη σας θηλιά. Και αν είναι; Προσπαθήστε να αλλάξετε.. 

  1. Φοβάμαι να πω πως δεν πείρα άριστα στο διαγώνισμα των μαθηματικών. Λες να είναι πολύ μεγάλη η τιμωρία μου;  

  2. Θα με βοηθήσεις με τα μαθήματα μου; Αν τα κάνω με τη μαμά θα με κρατήσει όλη τη νύχτα. 

  3. Θα έρθεις να ζωγραφίσουμε; Ο μπαμπάς φωνάζει, λέει πως μεγάλωσα για να κάνω μουτζούρες. 

  4. Αλήθεια; Μπορώ να φάω σοκολάτα; Η μαμά δεν με αφήνει, λέει πως θα γίνω χοντρή και άσχημη αν τρώω σοκολάτα. 

  5. Να έρθω να μείνω μαζί σου; Εσύ με αγαπάς στο σπίτι μου φωνάζουν. 

  6. Αν δεν είμαι καλή στο σχολείο θα με διώξουν από το σπίτι; 

  7. Δεν είμαι καλός στο σχολείο τουλάχιστον να γίνω αθλητής. Ντρέπεσαι και εσύ για εμένα;  

  8. Θα έρθεις την επόμενη εβδομάδα; Παίρνουμε βαθμούς και είσαι η μόνη που είσαι περήφανη για εμένα ακόμα κι αν δεν είναι όλα άριστα. 

  Αυτά είναι μερικά από όσα μου έχουν πει οι μικροί μου φίλοι και έχουν αγγίξει τη ψυχή μου. Ξέρω πως εύκολα τα παιδιά νιώθουν καταπιεσμένα ιδι��ίτερα όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις τους. Δεν υποστηρίζω την απόλυτη ελευθερία σίγουρα πρέπει να μάθουν να ζουν με κανόνες όπως όλοι μας άλλωστε. Αλλά προσπαθήστε να είστε δίπλα τους όχι απέναντι τους. Να σας σέβονται, να σας εκτιμούν, να σας θαυμάζουν, όχι να σας φοβούνται, να σας ντρέπονται και να σας αποφεύγουν. Υπάρχει τρόπος να θέσετε όρια χωρίς να καταστρέφετε την αυτοπεποίθηση τους. Μη ξεχνάτε τι σας πλήγωνε ως παιδιά και μην επαναλαμβάνετε τα λάθη των δικών σας γονέων, αποτελεί μια σημαντική αρχή. 

[istologiolavaron]

Ένας τρόπος επικοινωνίας που όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουμε διδαχτεί από την σχολική ηλικία.

Ένας τρόπος που έχει ως σκοπό να μας μάθει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, τι πραγματικά μας ενοχλεί και ποιο είναι εκείνο το βαθύτερο συναίσθημα το οποίο κρύβεται πίσω από κάθε φόβο η ανησυχία μας.

Άραγε τι να κρύβεται πίσω από κάθε πρόταση η οποία λέει:

Ανησυχώ μην πάθει κάτι το παιδί μου…

Μήπως δεν είμαι καλός γονιός…

Μήπως οι γείτονες πουν για μένα: .

Μήπως ο σύντροφός μου δεν με επιθυμεί πλέον…

Μήπως δεν είμαι καλή κόρη…

Μήπως δεν το έκανα σωστά;;

Μέσα από αυτό το Σεμινάριο:

Θα μάθεις πώς να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα σου,

με ποιον τρόπο να τα εξωτερικεύεις, χωρίς εντάσεις, εκρήξεις θυμού και βίαιες συμπεριφορές.

Πώς να βάζεις όρια στο παιδί σου ή και στους γύρω σου, χωρίς η συζήτηση να καταλήγει πάντα σε καβγά.

Θα μάθεις να αντιστέκεσαι σε οποιονδήποτε προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια σου και να λες όχι με όμορφο τρόπο, δημιουργώντας όμορφες σχέσεις, όπου όλοι θα είναι κερδισμένοι.

📅 🕓 Ημερομηνία και ώρα διεξαγωγής του σεμιναρίου:

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2023 από τις 18:30 έως τις 20:30

👍 Κόστος Συμμετοχής: 20€

👍 Συμπλήρωσε τη φόρμα ενδιαφέροντος εδώ: bit.ly/3MUpGKc

Το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης “ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ.” είναι αδειοδοτημένο από τον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π., επίσημο φορέα του Υπουργείου Παιδείας

(Κωδικός αδείας: Α.Π. ΕΟΠΠΕΠ: 56557 / 2017), πιστοποιημένο από την BACP (British Association for Counselling and

Psychotherapy) και συνεργάτης του NOCN, του μεγαλύτερου Βρετανικού Φορέα Πιστοποίησης, για το τριετές εκπαιδευτικό

πρόγραμμα σπουδών ψυχολογίας.

Επίσης, το ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ. κατέχει πιστοποίηση ποιότητας ISO 9001 και είναι αναγνωρισμένο από τον Σύλλογο Ε.Ε.Α.Ψ.Ε.Σ.

(Ελληνική Εταιρεία Ανασυνδυασμένης Συμβουλευτικής – Εκλεκτικής Ψυχοθεραπείας).

Σε όλα τα σεμινάρια χορηγείται Βεβαίωση Παρακολούθησης ΚΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ. 1 (με την πιστοποίηση του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.)

ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ.

Cosmos Business Center (3ος όροφος)

Κηφισίας 125 -127, Αμπελόκηποι

Τ 2111185253

[eidiseis-news]

Είμαι φίλη με τα παιδιά μου; Και ναι και όχι

Είμαι φίλη με τα παιδιά μου; Και ναι και όχι

Η συζήτηση γύρω από το αν ο γονιός μπορεί να είναι φίλος με τα παιδιά του δεν είναι τωρινή.Για χρόνια, ήμουν σταθερά στην πλευρά του «όχι». Αλλά καθώς τα παιδιά μου μεγαλώνουν, και κάνω ένα βήμα πίσω, κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά την τρέχουσα σχέση μας και η απάντηση είναι λίγο λιγότερο σαφής.Απολαμβάνουμε να περνάμε χρόνο μαζί.Μιλάμε για πράγματα που έχουν σημασία.Αστειευόμαστε.Γελάμε.…

[astratv]

«Δεν τον υποχρεώνει κανείς να με βλέπει»

Νίκος Μουτσινάς και Γιώργος Λιάγκας σχολιάζουν τον τελευταίο καιρό ο ένας τον άλλο, μέσα από τις εκπομπές που παρουσιάζουν.  Ο παρουσιαστής του «Καλό Μεσημεράκι» απάντησε και πάλι σε όσα είπε ο Γιώργος Λιάγκας στο «Πρωινό», αναφορικά με τον γιο του και όσα του εξηγεί για την επικαιρότητα. «Τώρα εδώ δεν ξέρω τι να πω… Τι ηλικία έχει ο γιος του; 11. Δεν είμαι και γονιός, οπότε δε μπορώ να πω και…

[stories-of-a-day-dreamer]

Δεν μεγάλωσα σωστά.. Δεν μεγάλωσα έτσι όπως κάθε παιδι έπρεπε να μεγαλώνει..Δεν πηρα αγάπη ή συμπόνια ή κάποιου είδους συμπαράσταση από γονείς τουλάχιστον όχι όταν την είχα μεγαλυτερη ανάγκη πριν μάθω μονος. Ίσως γι αυτό να εκανα λάθη από μικρός και πλεον να αισθάνομαι ότι δεν θέλω τίποτα άλλο πέρα απο την ησυχία μου..Όπως έλεγα δεν μεγάλωσα σωστά δεν είχα κανέναν περα απο τον εαυτό μου δίπλα μου για αρκετά χρόνια μέχρι σχετικά και το τέλους του λυκείου. Εκεί είναι όπου γνώρισα την παρεα μου και αρχισα να παρατηρώ πως εγώ και εκείνοι δεν μεγαλώσαμε με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά δεν το κατακρίνω ουτε λέω ότι δεν μεγάλωσαν σωστά αλλά σίγουρα μπορώ να πω ότι τους ζήλευα..και ακόμα ζηλέυω. Είναι σημαντικό για ένα παιδι όταν κάνει τα πρωτα του βήματα μέσα από την μικρή κοινωνία που ονομάζουμε σχολείο ( που δεν έχει σχεδόν καμια σχεση με τον έξω κοσμο αλλά άλλο αυτό).Να έχει εκεί κάποιον να τον χειροκροτήσει όταν πει το πρώτο του ποιημα ,έναν ώμο να κλάψει όταν γράφει το πρωτο του διαγώνισμα και είναι αγχωμένο ή ακόμα και όταν δεν τα παει καλά σε κάτι ή χτυπήσει.Εγω λοιπόν αυτά δεν τα είχα..Θα μου πεις άλλοι δεν έχουν ζωντανους τους γονείς τους και άλλοι δεν γνώρισαν ποτε και χίλια δυο άλλα πραγματα αλλά ο δικός μου Γολγοθάς είναι ο δικός μου Γολγοθάς. Μακρυγορω και βγήκα εκτός θέματος αλλά ας επιστρέψουμε στον μονόλογο μου. Δεν είχα λοιπόν αυτά τα προνόμια που είχαν άλλοι παρ ολα αυτα εγώ έπρεπε να είμαι γονιός στους δικους μου γονείς.Έπρεπε λοιπόν να μεγαλωσω μια μάνα και μια αδερφή χωρίς να ξέρω πως καλά καλά να μεγαλωσω εμένα στα 10 μου χρόνια.Φυσικα και με έναν πατερα απόντα από όλα αυτά ρίχνοντας τις ευθυνες του από τότε σε εμενα. Δυστυχώς ή ευτυχώς 11 σχεδόν χρόνια μετά εξακολουθώ να κάνω αυτό που μου ανατέθηκε χωρίς να το θέλω και χωρίς να γνωρίζω τι μπορεί να μου προκαλεσει. Ζω σε μια ασταμάτητη λουπα τον ίδιων καταστάσεων ξανά και ξανά και πλεον χωρίς αντοχή είτε να συνεχίσω είτε να τους δώσω άλλη μια λύση στα χρόνια προβλήματα τους που δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αντιμετωπίσουν αλλά μόνο να παραπονεθουν γι αυτά. Δεν μιλάω φυσικά για την αδερφη μου ένα κορίτσι μόλις 14 να μπορεί να έχειτην λυση για ότι την βασανίζει αν και αυτή όσο και αν προσπαθησα να την προστατευσω από όλα αυτά έχει καταλήξει πιο Σοφη και ώριμη από εμένα στα 14 μου χωρίς καν να το παρω είδηση.Εγω λοιπόν είμαι κολλημένος σε αυτή την λουπα και μπορώ να πω με σιγουριά πλεον ότι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.. Εχω βαρεθεί να μένω στάσιμος και να βλέπω όλους τους άλλους να προχωρανε την ζωή τους δεν μπορώ να πω ότι δεν χαίρομαι αλλά είναι αρκετά επίπονο ένα παιδι στα 21 του που κάποτε είχε και έχει όνειρα να βλέπει όλους να τα φθάνουν και εκείνος να μένει στάσιμος μεγαλώνοντας μια οικογένεια που θεωρητικά δεν είναι καν ευθύνη του.Βαρέθηκα και κουράστηκα να βλέπω τις ίδιες σκατοφατσες στους ίδιους σκατο δρόμους σ�� αυτό τον τόπο που αποκαλούμε πολη όπου όλοι κοιτάνε πως ο ένας να φαει τον άλλο.

[kalos-irthes-sto-mialo-mou]

•ΜΟΝΗ•

Είναι απλα άλλο ένα πρωινό

Ένα πρωινό στην ακοίμητη Αθήνα.

Όπως πάντα , μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό , βρήκαμε τη μισή μας ώρα να πιουμε καφέ στη βεράντα πριν πάς δουλειά.

Πριν πάω δουλειά.

Έκανα να σηκωθώ να πάω να φέρω το ηχείο να βάλουμε λίγη μουσική , από αυτή που κάποτε δεν σου άρεσε και με έλεγες δαιμονισμένη που ακούω τέτοια.

Τώρα κοπανιεσαι και γουστάρεις , κιεγω ακόμα γελάω και σου θυμίζω πως με έλεγες όταν είχαμε γνωριστεί.

Όπως γύρισα , έγειρα για λίγο στο ρημαγμένο μας κάγκελο και ήπια λίγο καφέ , σαν γάτα που κάθεται να μαζέψει λίγο ήλιο.

Με κοίταξες χαμογελώντας.

Και από το στόμα σου βγήκε ένα "ρε μαλακα , γιατί θες να τα κάνεις όλα μόνη σου πια; Αν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα με σένα."

Χαμογέλασα.

Βλέπεις , αγαπημένη μου , δεν σου είπα ποτέ αυτή την ιστορία, δεν έτυχε.

Μα θα σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις γιατί. Και γιατί δεν αλλάζει εύκολα , παρόλο που πλέον δεν είμαι τόσο μόνη.

Στο κατάστημα που δουλεύω , συχνά έχει μικρά παιδιά , αλλα γελάνε , αλλά κλαίνε και άλλα φωνάζουν τρέχοντας.

Ας σταθούμε για λίγο σε αυτά που φωνάζουν.

Και πιο συγκεκριμένα σε αυτά που φωνάζουν ένα γονιό.

Δεν έχει σημασία ποιον.

Εγώ λοιπόν αυτά τα παιδάκια τα παρατηρώ. Και καταβαθος πονάω.

Πονάω γιατί είναι μια ενστικτώδης αντίδραση του παιδιού να φωνάξει τη μαμά η τον μπαμπά . Ή όποιον τέλος πάντων.

Και μετράω τα δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει ο γονιός τους. Όταν έρχεται συνεχίζω τη δουλειά μου. Χαμογελώντας λίγο από ανακούφιση.

Ξέρεις γιατί; Γιατί όπως είπαμε , είναι ενστικτώδης αντίδραση το να φωνάξεις.

Και οντας κάποτε παιδί , το έκανα κιεγω.

Μα όσες φορές φώναξα , δεν ερχόταν κάνεις.

Πάντα ερχόταν άλλος.

Μέχρι που συμβιβαστικα με το άλλο πρόσωπο.

Για λίγο φώναζα το πρόσωπο εκεινο. Μα δεν ήταν το ίδιο.

Και έτσι έμαθα.

Πρώτα φώναζα χωρίς αντίκρισμα.

Για λίγο έμαθα κάτι άλλο.

Και μετά έμαθα εντελώς.

Έμαθα να μην φωνάζω καν.

Ήξερα πως δεν θα έρθουν.

Ενώ εγώ ήμουν ήδη εκεί.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί;

Ξέχασα να φωνάζω , από ανάγκη.

Τελειώνοντας αυτή τη σκέψη, ήπια ακόμα μια γουλια καφέ ενώ σε κοίταζα και σου απάντησα όπως ξέρω.

Με ένα "Έλα τελείωνε με τις μαλακίες σου και φέρε μου ένα τσιγάρο. Φεύγουμε σε λίγο"

- κυρία D.

[daimewdis]

Λοιπόν, μου έφυγαν αρκετά για το χειρουργείο. Είναι άλλο ένα τέλος του μηνός και μετά θα είμαι φρεε. Που θα είναι το μεγάλο και πιο δύσκολο. Τα λεφτά αυτά όπως είχα γράψει σε ένα στίχο στοιχίζει όσο ένα καλό μεταχειρισμένο αμάξι. Χρειάζομαι και πρέπει να πάρω κινητό, και θα αναγκαστώ να πάρω ένα καλό. Αλλά προς το παρόν όχι. Γιατί τα χρειάζομαι για τον δίσκο, και άλλα πράγματα που πρέπει να πάρω για το σπίτι. Προς το παρόν βολεύομαι. Ευχαριστώ για τα μηνύματα που έλαβα. Πρέπει να φτιάξω κάτι στον οργανισμό μου, γιατί έχω πολύ χαμηλή ουσία μέσα μου για το μεγάλο χειρουργείο και ο αναισθησιολόγος δεν θα με αναλάβει αν δεν το φτιάξω. Στο μικρό χειρουργείο που έγινε δεν είχε θέμα, αλλά στο μεγάλο θα έχω βλάβη. Αλλά δεν είναι κάτι, φτιάχνετε. Ελπίζω μέσα στον μήνα να πάρω τα απαραίτητα μέτρα που χρειάζεται ο οργανισμός μου. Θέλω να πω, πως ��ενικά τα τελευταία 2 χρόνια μέχρι τώρα, με έχουν βοηθήσει αρκετοί άνθρωποι, από γιατρούς έως κοντινούς μου ανθρώπους ή και άτομα από εδώ σε γραπτά μου. Είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Γράφω και κάνω αναφορά σε μένα. Σιχαίνομαι τόσο πολύ αυτό το χώρο "της δημοσιότητας". Έχει μεγάλη διαφορά να φτάνεις μόνος να κερδίζεις κάτι με το σπαθί σου και άλλο να φτάνεις με κονέ ή γλειψίματος. Είναι άλλο να κάνεις κάτι που γουστάρεις και να ανταμείβεσαι και άλλο να κάνεις κάτι για να φανείς. Δεν ξέρω αν τα λέω σωστά, όσο σωστά θέλω να τα πω. Random βγαίνει, σχεδόν όλα όσο μιλώ και πάει στο αυτόματο. Νιώθω και αισθάνομαι μικρός και ανίδεος, όχι σε θέμα ηλικίας (που και εκεί είμαι μικρός). Αλλά σε θέμα γνώσεις, σε πράγματα που ως λογικό δεν ξέρω, αλλά στην πορεία και στο χρόνο μαθαίνονται, αρκεί να το θέλεις. Ίσως τώρα να συνεχίσω και αυτό που έγραφα προ χθες αλλά σβήστηκε όταν έκανα αντιγραφή επικόλληση. Αντί προ χθες είχα ζωγραφίσει ένα σκίτσο. Έτσι, αλλά μουτζούρωνα. Σε κάποιες σελίδες πάλι αυτό έκανα, και μου ήρθε έμπνευση πάνω σε μιά μουτζούρα. Όπως έκανα μικρός. Βάζεις φαντασία και φτιάχνεις. Σκίτσα διαφορά. Αν κάποιος έβλεπε τα τετράδια μου ή τα βιβλία του σχολείου μου, σίγουρα θα έβρισκε σκίτσα μου. Συνήθως ήταν φρικιά και τέρατα. Θυμήθηκα κάτι από όταν ήμουν μικρός, δημοτικό. Δεν ξέρω πως είναι τώρα τα πράγματα στο σχολείο. Σίγουρα όμως μερικά έχουν αλλάξει, μερικά είναι προς το καλύτερο, και κάποια άλλα όχι. Ως γνωστόν εγώ δεν διάβαζα, δεν είχα ανοίξει ποτέ μου βιβλίο. Μην τα ξαναλέμε, γνωστή η ιστορία. Είχα άλλα στο μυαλό μου, χανόμουν. Η δασκάλα δεν με συμπαθούσε, με θεωρούσε κατώτερο και οι μαθητές μου. (Όχι όλοι). Δύο πράγματα θυμάμαι καλά. Κάτι που ήταν επίτευγμα. Το πρώτο ήταν, όταν ήταν η σειρά μου να διαβάσω, και εγώ δεν ήξερα να διαβάζω και με το ζόρι συλλάβιζα, γράμμα προς γράμμα. Τότε, για πρώτη φορά, είχα ανοίξει από πριν το βιβλίο στις επόμενες γραμμές και το διάβασα, έτσι όταν είχε έρθει η σειρά μου είπα το κείμενο χωρίς να σκαλώσω σε καμία λέξη, καμία πρόταση και έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό. Και η άλλη ήταν, όταν είχαμε νομίζω ζωγραφική, εγώ είχα ζωγραφίσει μία μαθήτρια μου και την έκανα ολόιδια με νερομπογιές. Όντως, την έφτιαξα και την έκανα. Έτσι ή μαθήτρια αυτή, την έδειξε στην δασκάλα μας και μου ζήτησε αν μπορεί να την κρατήσει. Που έμεινε έκπληκτη. Υ.γ δεν ζωγραφίζω, έχω χρόνια. Τώρα απλά που και που μπορεί να μουντζουρώσω τίποτα. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, ήξεραν από πριν ο κάθε μαθητής τι δουλειά κάνει ο γονιός τους. Και με βάση τι επαγγέλλεται, τι επάγγελμα κάνει του έδιναν και την σημασία του παιδιού. Ξεφτίλες. Αυτά τα έγραφα προ χθες αλλά σβήστηκαν, έτσι τα έγραψα τώρα. Μαζί με κάτι άλλα που θα τα κάνω copy.

(Λογικά για τις ζωγραφιές/Μουτζούρες που ανέφερα πιο πάνω αυτό το έγραψα προ χθες αλλά δεν βγήκε όλο όπως αναφέρω πιο πάνω γιατί έκανα μαλακία). Ίσως σε κανένα βιβλίο μου να έβρισκες ή σε τετράδιο. Καθώς δεν ήξερα να γράφω. Έβαλα την φαντασία μου πριν και σκέφτηκα ένα τετράστιχο μέσα σε μία μουτζούρα μου. Θα δούμε αργότερα γι'αυτό. Συνεχίζουμε. Απ'την αρχή που άρχισα, κάποιοι "βιάστηκαν" να με κράξουν. Το κράξιμο δεν θα φύγει. Κάποιοι έχουν συμφέρον. Κάποιοι άλλοι γιατί την βρίσκουν με το να χαλάνε το χρόνο τους σε άλλους. Για συμφέρον λοιπόν και να φανούνε "έξυπνοι", φτω. Είμαι αυτόνομος, τι σημαίνει αυτό; Μόνος μου. Με ό,τι στον πούτσο συνεπάγεται αυτό. Δεν γλύφω και ούτε έκραξα σκόπιμα κάποιον για να ανέβω. Όταν κράζω έχω λόγο που το κάνω, και όχι γιατί δεν μ'αρέσει κάτι. Όλο αυτό, έχει να κάνει με εμένα. Και μόνο με εμένα. Είναι καθαρά κόντρα στον εαυτό μου. Αν "φοβάσαι" μην χάσεις τα views ή το "κοινό". Τσίλαρε. Ή σταμάτα να βγάζεις. Γιατί σαφώς και δεν το κάνεις για σένα. Παραλήρημα ή βλέπω μπροστά ή βλέπω ήδη, αλλά και πριν. Ξέρεις μαλάκα μου εσύ. Όταν λέω ευχαριστώ, το εννοώ. Όταν έχω κάποιον ψηλά, σημαίνει πως είναι για μένα, γιατί με βοήθησε και μου έδωσε κίνητρο να συνεχίσω. Και ας μην έχει απήχηση σαν και εμένα ή για να το πω καλύτερα, να μην έχει τα νούμερα που έχω εγώ, αλλά για μένα πιο ψηλά είναι αυτός, από ότι εγώ. Ελπίζω να καταλάβετε τι εννοώ, τι θέλω να πω. Δεν ξέρω αν το εξήγησα σωστά. Το χω αυτό. Κλασικά. Γαμησέτα. Έχω ήδη σκεφτεί και φαντάζομαι σενάρια που θα συμβούν στο μέλλον. Και ξέρω και έχω και έτοιμη την απάντηση. Ο Θέε μου, να μην "φοβάμαι" να υπερασπιστώ κάποιον δικό μου για να μην με κρίνει το κοινό μου ή μειωθεί ή το χάσω. Πόσο για τον πούτσο είστε; Κατά τα άλλα έχετε αρχίδια και δεν φοβάστε κανέναν. Ναι, ξέρω. "Οι ποζεράτοι, με τα φράγκα" να τους κράζετε, αλλά εσείς δεν είστε όταν παρομοιάζεται κάτι που δεν είστε. Να, ας πούμε "Γαμιάδες." Γελάω. Αλλού το πήγαινα και αλλού κατέληξα. Συμβαίνει συχνά, χάος το μυαλό μου, αλλά δεν χάθηκα. (Μ'άρεσε, κάπου θα το χώσω). Είδες; Για να γράφεις random και φλου. Μπορεί στις 10.000 χιλιάδες λέξεις μία πρόταση να σ'αρέσει. (Π.χ. ήταν το 10.000 δεν τις μέτρησα). ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ ΠΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΌ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΑΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΩΛΟΕΓΩΙΣΤΗ; Ρίχνω το εγώ μου εκεί που πρέπει. Ή μάλλον εκεί που αξίζει. Και γι'αυτό σε ευχαριστώ.

-Δαιμεώδης

[v-3-llichor]

"Κάθε γονιός θα ήθελε να περάσει αυτή η φαση

Εγώ δεν είμαι αυτός ο γονιός..."

"Ξεριζώνουμε τόσα πράγματα από τον εαυτο μας, για να μην νιώσουμε κάτι...

Φτανουμε στα 30 και έχουμε πτωχεύσει

Δεν έχουμε τίποτα να δώσουμε στον αλλον

Όσο και αν το θέλουμε πραγματικά

Γιατί απλα τα ξεριζώσαμε όλα για κάποιους αλλους."

[thecrowryblog]

γενοκτονια απο άγνοια και απαξίωση

Ναι, είμαι έξωφρενων για την υποκρισία που βρίσκεται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας μας, αλλα πολυ περισσότερο για την θέληματική άρνηση των επαγγελματιων…υγείας να σεβαστούν και να βοηθεισουν με ανθρωπιά και ήθος τον συνάνθρωπο τους.

Δεν υπήρξε ποτέ εποχή που η κοινονια να ηταν τόσο άρρωστη και τόσο αρρωστημένη απο την εποχή που ζούμε σήμερα.

Ο καρκίνος μας περιτριγυρίζει, ο αυτισμός έφτασε σε τρελλα ύψη, το Αλτσχάιμερς καθηλώνει οριστικά ¨προσωπικότητες´, η επιληψία πέρνει το χαμόγελο απο τα χείλη των παιδιών και η κατα πλάκας σκλήρυνση επιτίθεστε καθημερινά όλο και σε πιο νεαρό κόσμο…όλα αυτά και πολλά αλλα ειναι μόνο τα σωματικά συμπτώματα μιας διατροφικής δικτατορίας που εμπνεύστηκε το 1898 στην Βιέννη της Αυστρίακο Ουγρικης αυτοκρατορίας.

Το 1958 χάρη στον Χάνς Φρενζελ, πήρε νόμιμες διαστάσεις στην Ευρώπη…και το 1961 υοθετιθικε απο τον ΟΗΕ.

Δεν υπάρχει πιο ευθύς τρόπος να οδηγήσεις γενεές των γενεών σε θάνατο και πόνο.δεν υπάρχει πιο ευθύς τρόπος να διοικήσεις τον κόσμο, παρά μόνο, έχοντας κάτω απο τον έλεγχο σου την διατροφική του ακερεοτητα!

Αυτές οι απαγορεύσεις της φυσικής εξελίξεις μας μέσο αυτού του διατροφικού κώδικα (Codex Alimentarius) ηταν και ειναι καταστροφικό για όλη την ανθρωπότητα, και δυστυχώς ��υτο ηταν μόνο η αρχή.

“Τον Ιούνιο του 1992 στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, για το περιβάλλον και την ανάπτυξη (UNCED), κυβερνητικές αντιπροσωπείες 178 κρατών μελών του ΟΗΕ, μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και άλλων τοπικών αρχών, αντιπρoσώπους αναπτυξιακών και περιβαλλοντικών οργανώσεων 120 χωρών, επιστήμονες και ερευνητές από ολόκληρο τον πλανήτη, συγκεντρώθηκαν για να εξετάσουν ζητήματα για την ανάπτυξη και το περιβάλλον στον 21ο αιώνα.


Στο συνέδριο αυτό υπογράφηκαν διάφορα Ντοκουμέντα μεταξύ αυτών και αυτό που ονομάζεται Agenda 21.


Τα ΜΜΕ τότε, έδειξαν τεράστιο και πρωτοφανές ενδιαφέρον και ανέδειξαν το συνέδριο του Ρίο ως το πολιτικό γεγονός της χρονιάς, όπου για πρώτη φορά βρήκαν τόση μεγάλη απήχηση θέματα που άπτονται των περιβαλλοντικών και αναπτυξιακών ζητημάτων. Έκτοτε… Σιωπή…

Το ντοκουμέντο για την Agenda 21, το οποίο αποτέλεσε την απαρχή για την εφαρμογή της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης ως ολοκληρωμένου εναλλακτικού κοινωνικού, οικονομικού και περιβαλλοντικού μοντέλου, για τον 21ο αιώνα, υπογράφτηκε από όλους.

Σε κάθε φράση σχεδόν του τεράστιου αυτού κειμένου υπάρχει η λέξη ‘βιώσιμος/η’. Και στ’ όνομα αυτής της λέξης, και κάνοντάς την φλάμπουρο, ξεκινάει η σταυροφορία του ΟΗΕ, ακριβώς σαν εκείνη των σταυροφόρων που στο όνομα του Χριστού ξεκλήρισαν ολόκληρους λαούς προκειμένου να επιβάλουν τη δική τους ‘αλήθεια’ - κάτι σαν το 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’.”

Οι αρχές της agenda 21 εφαρμοζονται τοπικά, εθνικά και παγκόσμια, πολλές non profit organizations χρηματοδοτούνται απο τον ΟΗΕ , απο πρεσβείες και διάφορους διεθνείς φορείς για τον σκοπό αυτο.

Μερικοι απο τους στόχους σε απλή γλώσσα….

διεθνείς (παγκόσμια) εναρμόνιση. (Μήπως το πρόσφατο τσουνάμι προσφύγων εντάσσεται σε αυτο?)

-κατάργηση της οργανικής γεωργίας.(το είδαμε και αυτο)

-κατάργηση ιδιοκτησίας και ΙΧ (πόλης χωρίς αυτοκίνητα, οι καμπάνιες παντού!)

εισαγωγή στα μεταλλαγμένα φαγητά και ζώα. (Really?)

-η αφαίρεση των πινακίδων με τα συστατικά απο όλα τα προϊόντα .

περιορισμός όλων των φυσικών θεραπειών.

- αυτο περιλαμβάνει όλα τα συμπληρωματικά διατροφής , βότανα, βιταμίνες, ορικτα, θεραπείες ο��οιοπαθητικής, κτλ, κτλ.

Τα πιο πάνω ειναι ενα μικρό μέρος των “περιορισμών που εισηγήτε η agenda 21.

Αν το ψάξετε θα δείτε οτι εισβάλλω σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, ιδιωτικής και μη.

Τιποτα δεν ειναι “βιώσιμο”.!

Αλλα ας πάμε πίσω στον θυμό μου… Ναι, είμαι έξω φρενών για την δειλία, απάθεια αλλα και αμάθεια που επικρατεί πρωτίστος αναμεςα στους γιατρούς και φορείς υγείας, όπως ο αντικαρκινικός σύνδεσμος και τα όμοια του, που φωνάζουν και ζητούν λεφτά καθημερινά για να καταπολεμήσουν με δηλητήρια, αρρώστιες που αποδεδειγμένα, απο εκατοντάδες διεθνείς έρευνες, έχουν εναλλακτικές θεραπείες χωρίς παρενέργειες και που υπόσχονται μια πιο ανθρώπινη και σίγουρα μια πιο βιώσιμη” (με την σημασία της λέξεις) ίαση .

Ενα απο αυτά τα μαγικά φυτά ειναι η κάνναβης.

Το χόρτο που φυτρώνει παντού.

Ο πράσινος θάμνος γύρω που τα σουβλατζίδικα, στην Λευκωσία αναμεςα στους κούκους…πριν τα ξεριζώσουν για παράνομα το 1971, μετα απο εντολή των Εγγλέζων.

Σημειώστε οτι δεν εχουμε καμία μαρτυρία για προβλήματα ναρκωτικών στην κοινωνία μας απο αρχαιότατος χρόνους μέχρι το 1971….δηλαδή μέχρι την δαιμονοποίησης του διεθνώς…και αυτο, επειδή δεν ειναι ναρκωτικό!

Το φυτο αυτο το καμναν τζαϊν οι γιαγιάδες μας για τες τζεγγές τους, τους πονοκεφάλους τους, χρησιμοποιούσαν και ακόμα το κάνουν, τους σπόρους του σε φλαουνες αλλα και τους ζαχάρωναν, ροζ και άσπρο, για τα πανηγύρια, το λεγόμενο κανναβούρι, γεμάτο πρωτεϊνη !

Με το ίδιο φυτο έφτιαχναν το σχοινί και τους κανβάδες για τες βάρκες απο την Κοισσόνεργα ως την Κανναβιού στη επαρχία Παφου αλλα και άλλου στο νησί.

Η λίστα χρήσεων του φυτού αυτού ειναι μεγάλη, οχι μόνο για την υγεία αλλα και την βιομηχανία…ειναι το “φυτο θαύμα”.

Κλείνοντας, θα αναφερθώ στη προχθεσινή είδηση εδω στην Κύπρο, που πυροδότησε αυτο μου το κείμενο.

http://www.sigmalive.com/news/local/264343/kalliergousan-fyta-kannavis-gia-therapeia-tou-giou-tous

Δυο γονείς και ενα παιδί που πάσχει απο κατα πλάκας σκλήρυνση.

Γνωρίζω άτομα με κατα πλάκα σκλήρυνση, είδα με τα μάτια μου την αλλαγή που επιφέρει η κανναβης στο σώμα τους, την επαναλειτουργία των σωματικων των ικανοτήτων, και στην αλλαγή στην ζωή τους γενικά αφού επιτέλους, μπορούν να λειτουργήσουν στη κοινονια μας πιο δραστικ��.

Ποιος γονιός μπορει να τους φταίξει, δεν θα κάνατε και εσείς το ίδιο για το παιδί σας, για τον άνθρωπο σας, για τον εαυτό σας;

Άρα ποιοι είστε εσείς κύριοι που θα πείτε στον οποιονδήποτε γονέα η ασθενή οτι το χαρτάκι του θεού, αυτο το τόσο “ταλαντούχο” φυτό, δεν μπορει να το δώςει στο παιδί του η στον εαυτό του, για να ζηση με αξιοπρέπεια.;

Ποιες ειναι οι επιλογές των γονέων αυτών όταν ο Γιατρός τους, ο νευρολόγος τους, προτεινει την κανναβη σαν εναλλακτική θεραπεία αλλα αρνήτε να τους γράψει μια συνταγή;

Ξερω οτι για τους γιατρούς να γράφουν συνταγές για κανναβη δεν ειναι παράνομο…απλώς χρειάζεστε κότσια. Μπορει Να υπάρχουν 1-2 γιατροί που υπογράφουν εδω στην Κύπρο, αλλα υπαρχη και ενα άλλο πρόβλημα , οι συνταγές στέλνονται στο υπουργείο υγείας και εκεί χάνονται. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Που ειναι παράξενο, διότι ο Κύριος Αναστασιαδης στη προεκλογική του “κουβέντα” δεσμευόταν να νομιμοποίηση αυτο το “φοβερό” φυτό.

Τι θα γινόταν όμως αν ένας κατακλυσμός συνταγών πέσει πάνω στο αρμόδιο υπουργείο;

θα μπορούσαν να το αγνοήσουν αυτο το τόσο καυτό θέμα, ακόμα μια φορά;

Αγαπητοί γιατροί, αγαπητά φιλανθρωπικά ιδρύματα, αγαπητοί φαρμακοποιοί, αγαπητοί άνθρωποι αυτής της χώρας, οι πληροφορίες και οι έρευνες υπάρχουν, μελετήστε τες, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν πολυ κοντά μας, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να γίνουν, στα μάτι του κράτους, παράνομοι για να μπορέσουν να ζήσουν ακόμα μια μέρα.

Ας τελειώσουμε αυτή την παράλογη δαιμονοποίησης, ας θεραπεύσουμε τον πόνο.

Αθήνα Αντωνιάδου

Υ.Γ. Εμεις, το σωματείο “φιλοι της κανναβης” είμαστε στη διάθεση σας για περισσότερες πληροφορίες πάνω στο θέμα κανναβη στην Κύπρο.

[solmeister13]

Η μητέρα μου έχει μεταναστευσει χρόνια με το πατέρα μου εδώ και δεν είναι ευτυχισμένη. Κάνει δύο δουλειές πλέον γιατι δεν είναι αρκετά αυτά που βγάζει ο πατέρας μου είναι συνέχεια λυπημένη. Στεναχωριεται που ξεχνάει πραγματα πάτο πανεπιστήμιο και δεν έχει τρόπο να αξιοποιήσει τις γνώσεις της. Εχει κουραστεί και με τις μαλακιες του πατέρα μου Τέλος πάντων δεν ξέρω τι να κάνω για να είναι χαρούμενη. Δεν είμαι καλη σε τίποτα για να τη κάνω περήφανη..

Θα είναι χαρούμενη εάν κοιτάξεις το καλό σου. Μην βγεις από τη δική σου τροχιά για να κάνεις πράγματα που θα της απαλύνουν τον πόνο άμεσα. Κανένας γονιός δε θέλει τα προσωπικά του βάρη να τραβήξουν πίσω το παιδί του.

[ophelieeeee]

Θέλω να εξαφανιστω

Κουραστηκα

Κουράστηκα να πρεπει να ανταπεξελθω στις προσδοκίες ολων ενω δεν θελω

Κουράστηκα να ακούω οτι θα είμαι πιο όμορφη αδύνατη απο ανθρωπους που αγαπαω

Κουράστηκα να κλείνομαι σπίτι απ τις 10:30 γιατί "είναι επικίνδυνο να κυκλοφορω μέχρι αργά" ενω ο μικρός αδερφός μου βολοδερνει στις πλατείες ως τις 1:00

Κουράστηκα να μου ορίζουν τι μπορω να φοραω, τι μπορω να φάω, πως να βαφομαι, πως να περπαταω, ποτε πρεπει να σπουδασω,πως και τι πρεπει να γίνω, ποτε πρεπει να κάνω παιδια, να δώσω παιδία, εγγόνια στους γονεις μου στα 24, νωρίς νωρίς. Γιατι, τι αλλη δουλεια έχω εγώ αν δεν έχω προτεραιότητα να κάνω παιδια

Κουράστηκα να είμαι γυναικα " απ τη φύση πλασμένη να προσέχω το νοικοκυριό και τα παιδια, σαν πεπρωμένο μου"

Κουράστηκα να μου βάζουν κανόνες φοβισμενες γυναικες, άνδρες που δε με ρωτάνε πως νιώθω κι αν φοβάμαι, για το "πως θα αποφεύγω το βιασμό" κι αν δεν μπορω να τον αποφυγω να "υποχωρω" για να μην καταλληξω πνιγμένη η μαχαιρωμένη.

Καλυτερα βιασμενη παρα νεκρή. Τουλαχιστον εζησες, δεν έζησες?

Κουραστικά να προσπαθώ να είμαι ουδέτερη στις συζητησεις μου και κάθε φόρα να παίρνω την απάντηση "κοιτά να δεις, το κορίτσι... Κι απ την αλλη το αγόρι....". Γιατί κάπου χωλενει η θεωρια στα αγόρια σας. Κάπου καποτε παντα υπάρχει ενα παραθυράκι στους μοσχαναθρεμενους γιους σας που τόσο κακομαθατε.

Μπουκωσε τον αυτοπεποίθηση, άντρακι είναι, γυναίκας θα γίνει, να το φτιάξει το τοστ η μαμά να μη σηκωθεί μόνος του, να κάτσει μέχρι αργά εξω, να λαβει εύσημα για οσες θα πηδήξει και ενα χτύπημα στην πλάτη απο τα υπολοιπα αρσενικά σαν επιβράβευση.

Γιατί εσύ τη δικιά σου τη θες παρθενα, αλλά εγώ δεν πρεπει να ενοχληθω που εχεις πάρει οποία κινηται πριν απο μένα. "Ε το αρσενικό είναι αρσενικό". Ναι αλλά δεν θα του βγάλεις όνομα, την κοπελα που θα κοιμηθεί ομως μαζί του θα τρεξεις πρώτος πρωτος να την πεις πουτανα, να τη δείξεις με το δαχτυλο.

Και όχι, αυτό το ποστ δεν γράφτηκε για να θάψει τα αγόρια της γενιας μου. Γράφτηκε για να κραξεί τους πατεραδες τους. Τους πατεραδες μας, το δικο μου πατερα, τις μητερες που δεν ακουνε τα παιδιά τους, τις αναγκες τους τις κραυγές τους για αλλαγή. Για τους "εγώ είμαι προοδευτικος γονιός" που κατά βάθος είναι σεξιστης, πατριάρχης, και ρατσιστρια, ανασφαλής ψευτοδιανοουμενη που "ξέρει απο παιδοψυχολογια γιατί η Μενεγάκη φέρνει συχνα παιδοψυχολογους" κι όταν πας να της μιλησεις όχι μονο δεν σε ακούει σου επιβάλει τις μαλακιες της να τις κατάπιεις αμασητες; Γιατί ποιος είσαι συ? Ποια είσαι εσύ να σηκωσεις φωνη με αυθαδεια 17/20/25 χρόνων σκατό να σε λάβω υπ' οψη?

Θα μπορουσα να συνεχίσω. Αποψεις που ακούω καθε μερα, κάθε φόρα πιο ηληθιες κάθε φόρα να προσπαθώ να ακουστω, να αλλάξω γνώμη να κλαίω απ τα νευρα... Βαρέθηκα..

Κουράστηκα... Τι χάνω να φύγω και να μην ξαναγυρισω ακριβως?

[peinaw-re]

Πατεράδες

Καθόμουν μπροστά απο το παράθυρο μου και διάβαζα μέχρι που ένας πατέρας και μια κόρη πέρασαν απο μπροστά για να μπουν στο αμάξι που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς απέναντι απο το παράθυρο μου.Άφησα τα βιβλία μου για λίγο κάτω για να τους παρατηρήσω καθώς μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους.Η μικρή μπήκε μέσα στο αμάξι και προσπαθούσε να κλείσει την πορτα αλλά δεν τα κατάφερνε και ο πατέρας της τοτε την έκλεισε απότομα και της φώναξε " Δεν μπορείς να κανεις τίποτα πια; Σου είπα θελω ηρεμία δεν μπορώ να την έχω;" και ύστερα μπήκε στην θέση του οδηγού.Η μικρή χαμήλωσε το κεφάλι της τρομαγμένη και εμφανώς στεναχωρημένη χωρίς να πει τίποτα.Και ύστερα άρχισε να μιλάει μόνη της χωρίς βέβαια μα ακούγεται.Ύστερα έκανε τον σταυρό της κρυφά.Ένιωσα τόσο άσχημα και ήθελα να πω κατι αλλά φοβήθηκα,φοβήθηκα μην μπλέξω και μετά να φταίω εγω.Σε κάτι τέτοιες περιστάσεις θα ήθελα να πω πω να τεράστιο ευχαριστω στον πατέρα μου που με μεγάλωσε όπως έπρεπε και ήταν ένας υπέροχος γονιός και φυσικά στην μητέρα μου.Και μπαμπά αν τύχει και τα βλέπεις αυτά απο εκεί πάνω θα ήθελα να σου πω ότι σου είμαι ευγνώμων,σε αγαπάω και σε ευχαριστώ.