#δεν έχω τηλεόραση
Explore tagged Tumblr posts
Text
όλες οι "έκτακτες ειδήσεις" είναι για το μαλάκα τον Τέως που ούτε η μάνα του τον ήξερε πριν τα κακαρώσει
για τους χιλιάδες νεκρούς του σεισμού δεν έχει τίποτα
#δεν έχω τηλεόραση#ξέρει κανείς αν τελικά το έκαναν με δημόσια δαπάνη?#γιατί κατι μαλακές το ζητάγανε αυτό στην αρχή το θυμάμαι#δε νομίζω βέβαια#θα γινόταν μεγαλύτερος ντόρος αν κάναν κάτι τέτοιο
0 notes
Text
Ιανουάριος 24/13
Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο ��λάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.
Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ��όσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγ�� μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.
Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.
Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.
Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.
#orgismenh#greek posts#greek tumblr#greek status#σκατοποσταρω#ελληνικά κείμενα#ημερολογιο#σκέψεις#ζωή#φόβος#παράλληλες ζωές
83 notes
·
View notes
Note
hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)
Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργ�� (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3
Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη
Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros
Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης
Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη
Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου
Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος
Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης
Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου
Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ
μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης
Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος
Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά
Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη
Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου
Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)
Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)
Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης
Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης
Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος
Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος
re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου
Η Ζω�� Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς
Ομόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου
Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου
Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης
Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε
Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου
Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης
Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης
Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης
Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)
Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής
Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής
Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός
Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος
Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος
Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος
Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi
Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη
[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]
Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.
Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).
158 notes
·
View notes
Text
Πιθανότατα να προχωρησες την ζωή σου.Να έχεις βρει εκείνη την ιδανική που τόσο απεγνωσμένα έψαχνες όσο είμασταν μαζί.Πιθανων να βλέπετε μαζί ταινίες με τον λογαριασμό του νετφλιξ που έχω αφήσει συνδεδεμένο στην τηλεόραση του σπιτιού σου και να σας παίρνει ο ύπνος ξημερώματα.
Οι γύρω μου μου λένε ότι δεν με αφορά και εγώ γελάω ειρωνικά ,γιατί κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει.
Αν με πληγώνει;Δεν έχω ιδέα.Θα το μάθω όμως μόλις σιγουρευτώ.Δεν θέλω να σιγουρευτώ παρόλα αυτά.Δεν θέλω να ξαναακουσω τίποτα για εσένα.
Είναι εγωιστικό,αλλά και ο εγωισμός πληγώνει βαθιά.Δεν αντέχω να ξέρω ότι με διελυσες τόσο βαθιά και συνεχίζεις αμέριμνος την ζωή σου ,όσο μαζεύω τα κομμάτια της δικιάς μου ζωής.
Δεν αντέχω να ξέρω,ότι έχεις την ευλογία εσύ,να αγγίζεις έναν άνθρωπο άλλο,να μπορείς να είσαι ερωτευμένος,όταν εγώ μετά από εσένα,δεν μπορώ ούτε να το διανοηθω.Δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν,δεν αφήνω κανέναν να έρθει κοντά.Μου στερησες ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.Και αυτό δεν αντέχω να το ξέρω.
Μα πάνω από όλα,δεν αντέχω να ξέρω,ότι επέτρεψα να μου τα κάνεις όλα αυτά.Οτι όσο εσύ ζούσες την περιπετιουλα σου, εγώ προσπαθούσα να χτίσω θεμέλια ζωής.Οτι με άφησα να βασιστώ πάνω σου εξ'ολοκληρου και άφησα εμένα στην άκρη.Προτιμησα εσένα από εμένα,
Και αυτο,
Δεν αντέχω να το ξέρω .
#aesthetic#greek tumblr#greek quotes#greek posts#greek texts#γρεεκ ταμπλρ#γρεεκ ποστς#greek rap#γρεεκ τεξτ#greek rp
45 notes
·
View notes
Text
έχω να ανοίξω τηλεόραση έναν μήνα και γενικά δεν ακολουθώ το ποδόσφαιρο, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι κερδίσαμε σαν να είμαι πέντε χρονών;
16 notes
·
View notes
Text
Παππού μου, είναι μέρες, όπως αυτές εδώ τις γιορτινές, που η παρουσία σου μου λείπει πιο πολύ από ποτέ.
Μου λείπει που ερχόσουν πάντα πρώτος στο γιορτινό τραπέζι και μέχρι να μαζευτούν όλοι και να αρχίσει το φαγοπότι, εσύ ξεκινούσες να πίνεις ένα ποτηράκι ούζο που δεν έλειπε ποτέ από δίπλα σου κάθε μεσημέρι.
Μου λείπει το χαμόγελο σου και εκείνο το γεμάτο αγάπη και περηφάνια βλέμμα σου όταν με κοιτούσες και γεμάτος χαρά έλεγες με όλη σου τη ψυχή «κοπέλα μου όμορφη».
Μου λείπει που παρακολουθούσες το αγαπημένο σου εορταστικό πρόγραμμα στην τηλεόραση και κάθε φορά που κάποιος τραγουδούσε την αγαπημένη σου «πριγκιπέσσα» του Μάλαμα το σιγοτραγουδούσες και εσύ, τονίζοντας κάθε στίχο που για σένα ήταν βιωματικός. «Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω» και ακόμα έρχεται η φωνή σου στα αυτιά μου…
Μα δεν έρχεσαι στον ύπνο μου ρε παππού. Να κάτσεις δίπλα μου, να με χτυπήσεις απαλά στο χέρι μου, να μου χαμογελάσεις…Να με πεις «κοπέλα μου όμορφη» και να με συμβουλεύσεις όπως έκανες πάντα. «Εγώ θέλω να είσαι καλός άνθρωπος», έλεγες και νομίζω το κατάφερα ρε παππού.
Έλα και εγώ θα σου έχω φυλαγμένο ένα ποτηράκι από το «ρακί σου».
#greek quotes#greeks#ελληνικα#γρεεκ#γρεεκζ#χριστούγεννα#χριστουγεννα#δεκεμβρης#greek#ελληνικά#πρωτοχρονια#πρωτοχρονιά#παππους
45 notes
·
View notes
Text
Σκέψου τώρα.
Και σκέψου τώρα ,
οτι ο καφες που έφτιαξες σήμερα το πρωί ,
δεν είναι ένας αλλα δυο.
Σκέψου ότι καθίσαμε μαζί στο μπαιλκονι για να κάνουμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας
και έφυγα βιαστικά πριν προλάβω να πιω την τελευταία γουλιά καφέ ,
να βγάλω το σκυλί βόλτα ,
όσο εσυ ετοιμαζόσουν για να φύγουμε μαζί.
Σκέψου να περπατάμε μαζί μέχρι την στάση του μετρο
και να σε χαιρετάω μέσα από το τζαμί όσο βλέπω το ��ραινο που είσαι μέσα να απομακρύνεται.
Σκέψου το βράδυ που θα γύρισω να καθίσουμε αγκαλιά
και να μου πεις για κάθε άνθρωπο που γνώρισες σήμερα
ή για το ποσό σε εκνεύρισε κάτι ασήμαντο.
Σκέψου για να σου φτιάξω το κέφι να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαΐ
και να στο φέρνω μπροστά από την τηλεόραση ,
όσο εσυ ψάχνεις με ποια σειρά θα εθιστούμε αυτή την εβδομάδα.
Και τώρα σκέψου ότι δεν μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.
Σκέψου ότι είσαι τόσο κοντά που επιτέλους μπορώ να σου χαϊδέψω τα μαλλιά
και να σου δώσω ένα φίλι στο μέτωπο.
Σκέψου ότι τα βραδιά δεν παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου ,
μήπως και ξαφνικά γίνει εσυ.
Σκέψου πως πλέον οι μέρες δεν περνάνε αργά ,
και πως δεν χρειάζεται να σπρώχνω με μανία τον χρόνο μέχρι να σε δω.
Σκέψου πως τα σεντόνια στο κρεβάτι σου είναι τσαλακωμένα και από τις δυο μεριές
και τα μαξιλάρια είναι δυο.
Σκέψου πως δεν χρειάζεται να παλεύουμε να βρούμε τι ώρα θα βολέψει να μιλήσουμε σήμερα
ή πως το βραδινό τσιγάρο το κάνουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον ,
σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Και μπορείς να σκέφτεσαι για ώρες
και όσο θες.
Αλλα μην σκεφτείς ποτέ πως εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρουμε.
Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως 2.500 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μακριά.
Μην σκεφτείς ποτε πως υπάρχει κάτι που είναι αρκετό να μας κρατήσει.
Μην σκεφτείς ποτε πως θα κουράστω ή πως η υπομονή μου θα τελειώσει.
Η υπομονή μου θα τελειώσει όπως και η ιστορία αυτή.
Με εσένα και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι , σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.
Ίσως ο τρόπος μου να είναι ρηχός.
Ή ίσως όταν έχει να κανει με εσένα να μην είμαι καλός στο γράψιμο.
Γιατί κάθε μου λέξη φοβάμαι πως δεν είναι αρκετή
και ποτε της δεν θα είναι για να περιγράψει ότι νιώθω ούτε στο ελάχιστο.
Μα μονάχα αυτό έχω για την ώρα.
Τις λέξεις μου.
Τις λέξεις μου και πολύ υπομονή.
Το μόνο που μπορεί να τα ξεπεράσει αυτά τα δυο ,
είναι η αγάπη.
Η αγάπη για τις μέρες που θα έρθουν και οχι για αυτες που χάσαμε.
Η αγάπη που άντεξε και αντέχει.
Η αγάπη που δεν ξεχνάει ποτε
και ζει μέσα από τις αναμνησεις , μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουμε καινούριες.
Και τώρα σκέψου ,
πως το αύριο που έρχεται
είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταστήκαμε εχθές.
Λίγο υπομονή ακόμα πριγκίπισσα.
και θα χτίσουμε το παραμύθι που τόσο ονειρευόμαστε.
Και μην αγχώνεσαι για το τώρα.
Έτσι και αλλιώς ,
κάθε παραμύθι έχει δύσκολη αρχή.
Σε αγαπάω.
- Omnis.
35 notes
·
View notes
Text
Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή
Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.
«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.
Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».
Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.
Και ��ποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.
Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.
Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.
Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.
Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να ��πάει.
«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.
Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.
Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.
Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?
6 notes
·
View notes
Text
Δεν έχω τηλεόραση για να αρχίσω το annual παρά πέντε live blogging μαζί σας 😔 Από το Σάββατο
8 notes
·
View notes
Text
Με σταμάτησε ένας τυπάς στο Σύνταγμα να με ρωτήσει αν βλέπω "open tv" ή κάτι τέτοιο δεν κατάλαβα και ηταν σε φάση "δεν υπάρχουν κάμερες" ΝΑΙ ΟΚΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ SUS και λέω δεν ξέρω λίγο και μάλλον απογοητεύτηκε και κάτι μου δώσανε (δεν έχω ιδέα παίζει να είναι μαντηλάκια)
Και η φάση με ρωταει αυτός αν βλέπω τηλεόραση προσπαθώ να φύγω όχι όχι δεν έχω τηλεόραση και λέει στην άλλη "δωσ'της" και ήταν αυτή που μου έδωσε το μαντηλάκι και κάτι μου είπε είμαστε οι τάδε τάδε και δίνουμε τάδε κάτι και αν είχατε την ευκαιρία θα κάνατε στο πρόσωπο ή στο κάτι αλλο
Μπρο δεν έχω καταλάβει Χριστό ψάχνω μια γωνιά να φάω το σάντουιτς μου άσε με
Είναι δωρεάν είναι δωρεάν ναι οκ χέστηκα δε θελω
Και εκεί που είχα μείνει μαλακας με ρωτάει αυτός πόσο είσαι φαίνεσαι μικρούλα είσαι λιγότερο από 20 και απλά του λέω ξανα δεν θέλω να συμμετέχω και κάνει στην άλλη καλά οκ αστην αφού δεν θελει
Μπρο εκείνη την στιγμή δεν ήξερα αν με συμφέρει να πω ναι είμαι 15, ίσως οι τυπαδες θέλουν ενήλικες για συνέντευξη να ξεφύγω αλλά αν πω ότι είμαι 15 και με πάρουν στο κυνήγι? Και αν πω ότι είμαι μεγαλύτερη και συνεχίσουν ότι σκατα κάνουν? Χελπ
Ευτυχώς με άφησαν να φύγω να πάω να φάω το σάντουιτς 🥳 και κράτησα και το μαντηλάκι που μου φόρτωσαν δωρεάν
Στην χειρότερη περίπτωση είναι πυρηνική βόμβα ή gps για να βρουν που μένω αλλά οκει
Και οκει που σκατα κολλάει η όπεν τιβι με τα δερματολογικά της άλλης που δίνουν μαντηλάκια γιατί συνεργάζεστε?!!?!??
Εντωμεταξύ όσο περπατούσα σκεφτόμουν No comprendo, perdón no habló tu idioma, no habló Greco για να το παίξω τουρίστας και να ξεφύγω από τέτοιους και αυτός με πέτυχε 😔
Δεν κατάλαβα καν ποτέ γύρισα το κεφάλι μου δεν κατάλαβα ότι μιλούσε σε μένα ήταν σε φάση συγνώμη σε τρόμαξα όχι μπρο απλά δεν έχω ιδέα ποτέ ξεκινήσαμε συζήτηση??
10 notes
·
View notes
Note
oι δυο ελληνικές σειρές που έβαλαν στο netflix δεν είναι διαθέσιμες στη χώρα που ζω. με άλλα λόγια δεν έχω ούτε ελληνική τηλεόραση γτ δεν πιάνει ο δορυφόρος, ούτε μπορώ να τα δω στο netflix 😭😭😭😭😭
είναι δύσκολο να είσαι ελληνίδα του εξωτερικού, αλλά ήμαρτον πια 😭
VPN is the way, ή proxy ή αν θες κάποια σελίδα που ανεβαζει ελληνικές σειρές (DM me).. Μπορείς να δανειστείς τα στοιχεία ενός φίλου για VPN ή να φτιαξεις και δικό σου σχεδόν δωρεάν για λίγες μέρες - οδηγίες στο YouTube
17 notes
·
View notes
Text
Μία απλή συνήθεια
Συνήθισα ξέρεις.
Όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, αλήθεια σου λέω.
Έμαθα πως να βάζω πλυντήριο μόνο μου, έμαθα τον δρόμο για την αγαπημένη μου πλατεία.
Συνήθισα ξέρεις.
Ναι μαμά ένα ένα σιγά-σιγά τα μαθαίνω, αλήθεια σου λέω.
Όταν κάνω μπάνιο ξέρω ότι πρέπει να λυγίσω το χέρι μου γιατί το ταβάνι στο καινούργιο μου μπάνιο είναι πολύ χαμηλό ξέρεις, και έτσι πλέον δεν χτυπάω το χέρι μου όπως το πρώτο βράδυ.
Συνήθισα ξέρεις.
Πεινάω εδώ και βδομάδες.
Μα δεν μπορώ να με σταματήσω, και δεν θέλω.
Δεν μπορώ να με σηκώσω από το κρεβάτι, και έτσι μένω παρατημένο εκεί σαν πτώμα, το δέρμα μου ��άτασπρο και το είναι μου αδυνατισμένο.
Ο μόνος λόγος που σηκώνομαι είναι για να βάλω φαι στην γατούλα μου ξέρεις.
Καίει το στόμα μου από τα τσιγάρα, έχω χάσει το μέτρημα.
Ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μόνος σου.
Έχετε όλοι δίκιο.
Είναι πολύ ωραίο να μην έχω κανέναν να με νοιάζεται.
Είναι μια απλή συνήθεια να θυμάμαι κάθε μέρα πως δεν υπάρχει κάποιος να με αγαπήσει.
Και πως δεν με αγαπάω καλά καλά εγώ.
Κάποιος να με ξυπνήσει και να μου πει να προσπαθήσω.
Κάποιος να μου αρπάξει το 10ο τσιγάρο από τα χείλη μου και να μου πει να σταματήσω.
Κάποιος να με πάρει αγκαλιά καθώς πέφτω στην μπανιέρα και κάθομαι εκεί με το καυτό νερό να τρυπάει το δέρμα μου. Να με βγάλει έξω και να με τυλίξει με μια πετσέτα.
Είναι μια απλή συνήθεια να μην σταματάει το αίμα, και να μην βρίσκω έναν γαμημενο λόγο για να μην το κάνω να κυλήσει παραπάνω εδώ και τώρα.
Μια τηλεόραση που είναι πάντα κλειστή γιατί δεν αντέχω την βαβούρα και ένας νεροχύτης γεμάτος πιάτα άπλυτα.
Νόμιζα ήμουν εδώ μερικές μέρες μονάχα μα ο πατέρας μου μου είπε ότι έχουν περάσει 3 μήνες.
Είναι μια απλή συνήθεια του λέω.
Να μην καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου.
Να σαπίζω.
Και να μην με νοιάζει.
Καθώς οι τριγύρω μου να θεωρούν δεδομένα τα άτομα που τους αγαπάνε.
Είναι μια απλή συνήθεια να πιάνω τα μαχαίρια και να τα σφίγγω στα χέρια μου.
Και να προσπαθώ να με ηρεμήσω μόνο μου.
Γιατί κανέναν δεν έχω.
Και εγώ το διάλεξα.
Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε; Ποια χρονιά;
Μια απλή συνήθεια λέω είναι.
Το να μην θέλω να ζω πια.
#greece#greek blog#greek poetry#hlliana#γκρικ μπλογκ#hllianas visions#visions of hlliana#ελληνικο tumblr#ελληνικα κειμενα#ελληνικη λογοτεχνια#ηλλιανα#κειμενα#κειμενο#ελληνικη ποιηση#ποιηση#πεζογραφία#σκεψεις#ημερολογιο#ημερολόγιο#γκρικ τεξτ#γρεεκ ποστς
40 notes
·
View notes
Text
Ο άντρας μου μόλις έβαλε έναν καφέ , αχνίζει όσο περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρουμε το παιδί από τον σταθμό. Εγώ έχω βάλει την τηλεόραση να μου κάνει παρέα όσο στρώνω το κρεβάτι και φτιάχνω το δωμάτιο. Καθαρά σεντόνια , της πιτζάμες στο προσκεφάλι του κρεβατιού και τις παντοφλίτσες δίπλα στο πάτωμα κοντά στο καλοριφέρ ώστε να είναι ζεστές.
Θα είναι κουρασμένο, όλη μέρα στο πόδι, με λίγες ώρες ύπνο. Νομίζω μου είπε 3 ή 4; Δεν θυμάμαι , θα κοιμήθηκε στο τρένο.
Ελπίζω να χρησιμοποίησε το μαξιλαράκι που τελευταία στιγμή πήγε να ξεχάσει πριν φύγει από το σπίτι.
Ένα κουδούνισμα ξαφνικά, είναι μια από τις μαμάδες των παιδιών. Θα έχει αϋπνίες και θέλει παρέα για να μην κοιμηθεί .
Τρεμάμενη φωνή στο ακουστικό, ο πανικός είναι εμφανής και ψελίζει με δυσκολία τις λέξεις " συγκρούστηκαν" ,"τα παιδία". Γεμάτη σύγχυση προσπαθώ να λύσω τον γρίφο, αλλά νιώθω την καρδία μου να αλλάζει ρυθμό.
Ο άντρας της παίρνει το ακουστικό και μας λέει να πάμε στο γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Πρέπει να μείνω ψύχραιμη αλλά νιώθω οτι θα σκάσει η καρδία μου. Το παιδί δεν απαντά στο κινητό, δεν επικοινώνησε κανείς άλλος με εμάς για το συμβάν.
Τι έγινε; Πότε; Γιατί; Που είναι το παιδί μου; Που έχετε το παιδί μου; Φτάνουμε και πετάγομαι από το αμάξι και μέσα στον κόσμο απλά πιάνω τον πρώτο που έρχομαι αντιμέτωπη "που μπορώ να μάθω για το παιδί μου " έτοιμη να χάσω την πνοή μου.
Φορεία απλά περνάνε από δω και από κει, παιδία στο πάτωμα με τις γνωστές κουβέρτες σε κατάσταση σοκ .Και το παιδί μου ;Που είναι το παιδί μου;
Καμία απάντηση , κανένα τηλεφώνημα, ξεχάσανε το παιδί μου... Ο άντρας μου ψάχνει υπεύθυνους και γνώριμα πρόσωπα μέσα στο χαμό αλλά ξέρω οτι με δυσκολία καταφέρνει να κρατήσει τα δάκρυα του.
Έρχονται με μανία και σαν να κινούνται σε ένα κοπάδι μικρόφωνα, ερωτήσεις, ερωτήσεις και εγώ δεν έχω απαντήσεις.
Δεν έχω ρεπορτάζ για εσάς, δεν έχω να δώσω πλάνα, δεν έχω φωνή, δεν έχω ηρεμία, δεν έχω το παιδί μου....
🕊 1/3/2023 🕊
35 notes
·
View notes
Text
παιδιά δεν έχω τηλεόραση, θα ανεβάζετε memes να βλέπω κι εγώ τι γίνεται στη eurovision ε;;
8 notes
·
View notes
Note
Shameless favoritism (σγχωρατε με) ελπίζω η Θεοδωρα να φτάσει τελικό!!! Πες μας όμως όταν έγραψες την ιστορία με αυτές τη σκέφτηκες ή απλά έβλεπες και πηγαινες; Πως είναι μια μέση μέρα των κοριτσιών; Έχει γνωρίσει η Θεοδωρα το γιο της Ελενας;
ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ!!!! Σόρι οι διακοπές και οι εργασίες για την σχολή είναι πάντα πολύ κακός συνδυασμός, απέτυχα τελείως στο να απαντήσω αυτό το ασκ στην ώρα του. Είναι πολύ γλυκό πάντως που μας έχεις πάρει όλους σβάρνα και μας ρωτάς για τους χαρακτήρες μας ���
Μονόλογος κάτω από το read more επειδή λυπάμαι τους φόλοουερς μου.
Όπως έχω ήδη αναφέρει αρκετές φορές, το ένα και μοναδικό στορι που έχω γράψει για την Θεοδώρα και την Έλενα προοριζόταν αρχικά για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Ήταν κάποια στιγμή στη καραντίνα, εκείνη τη περίοδο που πηγαίναμε σχολείο μέρα παρά μέρα. Είχα λάπτοπ στο δωμάτιο μου για πρώτη φορά στη ζωή μου (λόγω webex), βαριόμουνα και η καθηγήτρια που μου έκανε έκθεση με παρότρυνε να συμμετάσχω. Δεν είμαι σίγουρη από που προέκυψε η ιδέα αλλά μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι είχα κόλλημα με τον Σέρλοκ Χολμς εκείνη την περίοδο οπότε όπως καταλαβαίνεις, ο οργανισμός μου ζητούσε εγκλήματα μυστηρίου και ομοερωτισμό. Η πλοκή στην οποία κατέληξα δεν είναι και πολύ περίπλοκη (κυριολεκτικά είναι μόνο δύο σκηνές) οπότε είχα στο μυαλό μου την αρχή και το τέλος και έγραψα κυρίως διάλογο + περιγραφές για να γεμίσω το ενδιάμεσο.
Μέση μέρα των κοριτσιών....η Θεοδώρα δουλεύει στο δημόσιο (το έχουμε εμπεδώσει αυτό) οπότε από τις εννιά μέχρι τις πέντε είναι συνήθως σε ένα γραφείο σε ένα μισό εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο. Κάποιες μέρες έχει υπηρεσία σε σπίτια, ιδρύματα κλπ ή ότι τέλος πάντων κάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν φεύγουν από τα γραφεία τους. Φαν φακτ!! Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία οπότε όλα τα βάσανα της Θεοδώρας τα στηρίζω κυρίως σε ότι έχω μάθει από αυτήν χαχα. Φαντάζομαι λοιπόν ότι πνίγεται στην χαρτούρα και ότι το δράμα στο γραφείο είναι πιο τοξικό και από το Τσερνόμπιλ. Αλλά παρόλα αυτά η Θεοδώρα λαμβάνει ικανοποίηση από την δουλειά της όταν της δίνεται η ευκαιρία να βοηθάει κόσμο παρόλο που ώρες ώρες νιώθει σαν να βουρκώνει στο γραφείο.
Η Έλενα από την άλλη ακόμη δεν έχω αποφασίσει εκατό της εκατό αν έχει άλλη δουλειά πέρα από το να είναι πάρτ ταιμ ντεντέκτιβ...ή αν είναι φουλ ταιμ ντεντέκτιβ....ή έστω μέχρι πιο σημείο δουλεύει με τις αρχές.... Σίγουρα πρέπει να συνεργάζεται ως έναν βαθμό για να μπορεί να μιλάει σε υπόπτους και να χειρίζεται στοιχεία αλλά ταυτόχρονα θέλω να είναι και κάπως πιο ανεξάρτητη. Νομίζω είμαι πολύ picky σε αυτό το θέμα, στο μυαλό μου είναι μια πολύ συγκεκριμένη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί: από την μια οι φικτιοναλ ντεντέκτιβ θεωρώ ότι δεν πρέπει να λειτουργούν ως αυτόκλητοι μπάτσοι οι οποίοι είναι και καλά πιο ~αποτελεσματικοί~ επειδή απλά δεν απαντούν σε καμία νομοθεσία αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να Είναι ακτουαλ αστυνομικός.... δεύτερο φαν φακτ για απόψε, στο αρχικό ντραφτ της ιστορίας η Έλενα ήταν ντεντέκτιβ επαγγελματίας αστυνομικίνα... από τότε προφανώς το άλλαξα αυτό το στοιχείο της ιστορίας αλλά δεν έχω ακόμη καταλήξει ακριβώς στο πως δουλεύει η δουλειά της λολ. Θα σας ενημερώσω όταν καταλήξω σε κάτι τελικό. Αν και λίγο πολύ καταλήγω στο ότι έχει κάποια βαρετή μπεισικ δουλειά και απλά λύνει μυστήρια στον ελεύθερο της χρόνο. Ποιός την πληρώνει για αυτό;; Η αστυνομία φαντάζομαι. Ως σύμβουλο ή κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, η Έλενα τα βράδια της βλέπει πολύ τηλεόραση και όχι οπωσδήποτε καλή τηλεόραση. Μιλάμε για μια γυναίκα η οποία θα έβλεπε το tv queen του όπεν μόνο και μόνο επειδή της φαίνεται τραγελαφικό.
Και για την τελευταία ερώτηση!!! Η Έλενα με τον γιό της είναι λίγο (ως πολύ) απομακρυσμένοι μεταξύ τους για κάποιο χρόνια. Νομίζω απλά συμπαθεί περισσότερο τον πατέρα του 😔 και είναι ενήλικος τώρα πια και απλά Δεν Έχει Χρόνο Να Επισκέπτεται (ή απλά το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία). Οπότε όχι, μέχρι να επανενωθούν μεταξύ τους μάνα και παιδί η Θεοδώρα δεν έχει γνωρίσει τον γιο της Έλενας. Εντωμεταξυ δεν του έχω δώσει καν όνομα ακόμη. Όπως καταλαβαίνεις σαν χαρακτήρας δεν είναι πολύ fleshed out. Έχω περισσότερη επαφή με τα συναισθήματα και τον ρόλο που παίζει στην ιστορία παρά με το πχ τι σπουδάζει ή τι χρώμα μαλλιά έχει. Κυριολεκτικά έριξα κορώνα γράμματα για να διαλέξω αν θα είναι γιός ή κόρη. Πάντως στο μυαλό μου γνωρίζει και επισήμως την Θεοδώρα λίγο πριν η Θ τα "φτιάξει" με την μάνα του (βάζω το φτιάξει σε αστεράκια επειδή η σχέση τους είναι περισσότερο προς κουιαρ πλατωνική παρά παραδοσιακή ρομαντική σχέση). Αργότερα θα βρουν μια ισορροπία μεταξύ τους αλλά στην αρχή η Θεοδώρα δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Πώς κάνει καν κανείς parent έναν δεκαεννιάχρονο έτσι στα ξαφνικά. Ακολουθήστε για περισσότερες φιλοσοφικές ερωτήσεις.
13 notes
·
View notes
Text
Κυριακή 07 Μαίου 2023
Κοντεύω τα 21 τα παιδιά με βλέπουν ως μεγάλη και οι μεγάλοι ως παιδί.
Ξυπνάω. Αν προλάβω παίρνω πρωινό, καθαρίζω το σπίτι και μαζεύω ότι προλαβαίνω.
Ετοιμάζομαι για την δουλειά, ντύνομαι, βάφομαι, ετοιμάζω το μεσημεριανό μου και ξεκινάω.
Σχολάω. Γυρίζω σπίτι ,κάνω ντουζ , μαζεύω το υπόλοιπο σπίτι, μαγειρεύω, κάθομαι στην τηλεόραση και χαζεύω..
Έχω αϋπνίες, τελευτ��ία δεν έχω όρεξη να βγω, είναι πολλά τα έξοδα και είναι εντελώς διαφορετικά όταν έχεις τα δικά σου λεφτά και τις δικές σου υποχρεώσεις.
Κοιμάμαι. Ανήσυχος ύπνος ορισμένες φορές αργεί και κοιτάζω το ταβάνι ή χαζεύω στο κινητό.
Ξυπνάω. Και ... Πάλι από την αρχή.
Μίζερο.
5 notes
·
View notes