#βίος

[romios-gr]

Ο βίος της μοναχής και ιατρού Αμβροσίας ως υπηρεσία προς το Θεό και τους ανθρώπους. Μέρος Β. Μαρία Τομπόλοβα Η οικογένεια Ομπερουτσέβ, είχε μετακομίσει στο μικρό κτήμα τους κοντά στην πόλη Γιέλνια, της επαρχίας του Σμολένσκ. Στις 9 Νοεμβρίου του 1905, ο πατέρας της πέθανε και αμέσως μετά, η μητέρα της αρρώστησε σοβαρά,φροντίζοντάς την προσεκτικά και με μεγάλ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-vios-tis-monachis-kai-iatroy-amvrosias-os-ypiresia-pros-to-theo-kai-toys-anthropoys-meros-v/

[mercuriicultores]

Mimnermus – Fragmenta, I: «Τίς δὲ βίος»

Τίς δὲ βίος, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆς Ἀφροδίτης; τεθναίην, ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι, κρυπταδίη φιλότης καὶ μείλιχα δῶρα καὶ εὐνή, οἷ' ἥβης ἄνθεα γίνεται ἁρπαλέα ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν ἐπεὶ δ' ὀδυνηρὸν ἐπέλθῃ γῆρας, ὅ τ' αἰσχρὸν ὁμῶς καὶ κακὸν ἄνδρα τιθεῖ, αἰεί μιν φρένας ἀμφὶ κακαὶ τείρουσι μέριμναι, οὐδ' αὐγὰς προσορῶν τέρπεται ἠελίου, ἀλλ' ἐχθρὸς μὲν παισίν, ἀτίμαστος δὲ γυναιξίν· οὕτως ἀργαλέον γῆρας ἔθηκε θεός.

¿Qué vida? ¿Qué placer puede existir sin la dorada Afrodita? Ojalá muera cuando ya nada de estas cosas me importen: los amores ocultos, los dulces obsequios del lecho, donde las flores de la juventud se hacen deseables para hombres y mujeres; pues tan pronto sobreviene la triste y dolorosa vejez, que torna repulsivo por igual al deforme y al hermoso varón, consumiéndoles sin cesar las entrañas las viles congojas, y ni tan siquiere se deleita ya mirando los rayos de sol, sino que lo aborrecen los muchachos y lo desprecian las mujeres. tan terrible dispuso Zeus la vejez.

[gemsofgreece]

Origins of Modern Greek folk sayings

NOTE: By "origins" here I do not mean absolute exact origin as this would be impossible to know. It rather signifies the likely first documented usage of the saying in the Greek literary heritage.

Ένα χελιδόνι (ή ένας κούκος) δεν φέρνει την άνοιξη. Meaning: A single swallow (or a single cuckoo) does not bring the spring. This is where the english idiom "one swallow does not a summer make" come from as well. Origin: Μία χελιδὼν ἔαρ οὐ ποιεἶ ( A single swallow does not create the spring) - Nicomachean Ethics, Aristotle (384 - 322 BC). Aristotle said this phrase inspired by one of Aesop's tales (620 - 564 BC).

Το ένα χέρι νίβει το άλλο. Meaning: Each hand washes the other. It exists in English as well as in other languages, spread through Latin "Manus manam lavat". Origin: ἁ δὲ χεὶρ τὰν χεῖρα νίζει - Epicharmus, 5th century BC.

Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Meaning: You will reap what you sow. Widespread proverb. Origin: Εί κακά τις σπείραι κακά κέρδια αμήσειν (If one sows bad things, he will reap bad things) - Hesiod (~ 750 - 650 BC).

Κάλλιο να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται Meaning: It's better to be envied than to be pitied by others. Origin: κρέσσον γὰρ οἰκτιρμοῦ φθόνος (for envy is better than pity) - Pindar, (~ 518 –  438 BC).

Έπαθε και έμαθε Meaning: He suffered so he learned Origin: τὸν πάθει μάθος (the suffering becomes a lesson) - Aeschylus (~ 525 - 455 BC)

Μη με συγχίζεις Meaning: Don't confound me, meaning "don't make me upset" Origin: μή μοι σύγχει - Homer (8th century BC)

Μη με σκοτίζεις Meaning: "Don't put me in the dark" meaning "don't annoy / bother me" Origin: Αποσκότησον με ("Get me out of the dark" AKA the notorious "Don't hide the sun and gtfo" line) - Diogenes to Alexander the Great

βίος αβίωτος Meaning: "Unlivable life", unbearable life Origin: Ἀβίωτον ζῶμεν βίον (We live an unlivable life) - Philemon (362 BC – c. 262 BC)

Ἐχει και του πουλιού το γάλα Meaning: "It even has the bird's milk" meaning it has anything you can imagine Origin: δώσομεν ὑμῖν γάλα τ᾽ ὀρνίθων (We will give you even the milk of birds / hens) - Aristophanes (446 - 386 BC)

Άει στον κόρακα Meaning: Go to the crow, an equivalent of "go to hell" Origin: ἔρρʼ ἐς κόρακας! (go to the crows) - standard phrase, frequently used by Aristophanes

Κάθε αρχή και δύσκολη Meaning: Every beginning is also difficult Origin: Αρχή δήπου παντός έργου χαλεπωτέρα (the beginning of every project is the hardest) - ancient saying

Η αλήθεια είναι πικρή Meaning: Truth is bitter Origin: ἔχει τι πικρὸν ὁ τῆς ἀληθείας λόγος (there is something bitter in the words of truth) - Demades (380 - 318 BC)

Η αλήθεια δεν κρύβεται Meaning: Truth cannot be hidden Origin: Ἀδύνατον τ' ἀληθές λαθεῖν (It is impossible to hide the true thing) - Menander (342 - 291 BC)

Φοβάται και την σκιά του Meaning: He's even afraid of his shadow (used when someone is afraid all the time) Origin: τὴν αὐτοῦ σκιὰν δέδοικεν (he's afraid of his own shadow) - Aristophanes (446 - 386 BC)

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή Meaning: No job is shameful Origin: Έργον δ' ουδέν όνειδος - Hesiod (~ 750 - 650 BC)

Χτίζεις στην άμμο Meaning: You build in the sand, meaning you're doing something pointless, that will be ruined or over very soon. Origin: Εἰς ψάμμον οἰκοδομεῖς - Plutarch (46 - 119 AD)

[renegade-hierophant]

Medieval Byzantine Greek minuscule script

ὁ βίος βραχὺς ἡ δὲ τέχνη μακρή

[asterosconi]

"Ήμουν ευτυχής, και το' ξερα. Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε• μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά -και κάποτε με κατάπληξη- πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένοι. Εγώ όμως, στο κρητικό ετούτο ακρογιάλι, ζούσα την ευτυχία κι ήξερα συνάμα πως είμαι ευτυχισμένος."

-Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν. Καζαντζάκης

[dapurinthos]

thinking about native coruscanti deities and the way certain mountains are named, such as sagarmāthā (goddess of the sky) aka qomolangma (holy mother) aka aka everest.

we have the manarai mountains and two names of coruscanti deities in d!canon: matari and voru. matari is too close to manarai to not be deliberate. then there’s onrai the ‘mistress of coruscant/notron’ from l-canon, which fits the -rai ending. also also, there's a history of -ai alternating with -i at the end of words like je'dai(i) <—> jedi.

there’s via, also l!canon, and her constituent parts of ‘the beatific countenance’ and ‘the glorious radiance’, with an origin as a ‘zhell goddess’. scratch that. via might be d!canon now, since there’s a ‘holy mother’ in the vow of silver dawn, which takes place in the neighbouring sector to the kanz sector, where all the vianism was going on, thanks to its export from the core by the argazdans. yeah, it could be based on the 'way' meaning, but it could also be based on vios/βίος (life), which makes more sense.

and whoever the ‘dea’ of the pius dea sect was—why is your latin bad. if you want to be ‘the pious (people) of the goddess’ then why is it singular. if you want to have it be ‘the pious/blessed/good goddess’ it should be pia dea/dea pia because that’s how latin, uh, fucking works.

(ᵕᴗ ᵕ⁎) i will not get het up over languages in star wars. not everyone knows how to properly conjugate latin. the incompetency of others is not my fault nor is it anything i can change. (ᵕᴗ ᵕ⁎) except i am changing it. it’s now the pia deae era you fuckers. you get the genitive ‘of the goddess’ for the nominative plural ‘the pious/devout’.

while we’re on that, i was also looking at the dai bendu monks. checking out the planet of ando and going oh. oh i see what you did there. you took the chinese pronunciation of amdo (anduo) and used it for the main dai bendu planet (thape, their origin, is from an old character name in the star wars drafts so it doesn't actually fit the language pattern). next you’re going to tell me that ‘talid’ is also one of those words. this is like you taking tho yor from tibetan all over again, damn it.

argh it’s tā la’i/ta le, isn’t it. it’s just straight-up the wylie transliteration of dalai, isn’t it.

[blackswaneuroparedux]

πῖνε, παῖζε· θνητὸς ὁ βίος, ὀλίγος οὑπὶ γῇ χρόνος· ὁ θάνατος δ’ ἀθάνατός ἐστιν, ἂν ἅπαξ τις ἀποθάνῃ

- Epitaph

Drink. Play. Your life is mortal and time on earth is but short. Death itself is everlasting once a man has died.

[thearchaicsmile]

ὡς τοῖς γε σεμνοῖς καὶ συνωφρυωμένοις ἅπασίν ἐστιν, ὥς γ᾽ ἐμοὶ χρῆσθαι κριτῇ, οὐ βίος ἀληθῶς ὁ βίος ἀλλὰ συμφορά.

"When it comes to those who are arrogant or miserable, it's my belief that such a life is not really a life; it's nothing but catastrophe."

— Euripides, Alcestis

[ikariangirl]

βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Νίκος Καζαντζάκης

[fandomchaosposts]

έκαψε αρκετά σχετικά βιβλία υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος βρήκε το χημικό ελιξίριο της ζωής, ανεπιτυχώς όπως απέδειξε ο βραχύς βίος του.

ths shadeee

[ayuxos]

Δίνω ακόμα ελπίδες πως υπάρχει στον κόσμο

αγάπη

Θα δώσω το 100% σε αυτό το κομμάτι

Να δεις το ποιος είμαι απ την μια οπτική και ας ξεχάσουμε την άλλη

Ο πιο αθώος άνθρωπος με το δολοφονικό μάτι

Οποιος πλήγωσε πληγώθηκε ο ίδιος στο τέλος

Και το τέλος μας ήταν..ένα απλό αντίο μας

Θα καπνίζω ως το βίος μας

Και ας κρύβεται το μίσος μας

Ίσως θα είναι ένα απ τους πιο καλύτερους γρίφους που δεν λύθηκε ποτέ..

[romios-gr]

Ο βίος της μοναχής και ιατρού Αμβροσίας ως υπηρεσία προς το Θεό και τους ανθρώπους. Μέρος Α. Μαρία Τομπόλοβα «Μόνον ο Κύριος, με τη δύναμη της χειρός Του, με στήριξε και με βοήθησε σε δύσκολες στιγμές, κι αυτές οι δύσκολες στιγμές ήταν τόσο πολλές!» (Μοναχή Αμβροσία του Σαμόρντινο) Αλεξάντρα Ντμίτριεβνα Ομπερουτσέβα «Γεννήθηκα το 1870, στ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-vios-tis-monachis-kai-iatroy-amvrosias-os-ypiresia-pros-to-theo-kai-toys-anthropoys-meros-a/

[mercuriicultores]

Lucianus Samosatensis – Somnium, 9

Ἐγὼ δέ, ὦ τέκνον, Παιδεία εἰμὶ ἤδη συνήθης σοι καὶ γνωρίμη, εἰ καὶ μηδέπω εἰς τέλος μου πεπείρασαι. Ἡλίκα μὲν οὖν τὰ ἀγαθὰ ποριῇ λιθοξόος γενόμενος, αὕτη προείρηκεν:

οὐδὲν γὰρ ὅτι μὴ ἐργάτης ἔσῃ τῷ σώματι πονῶν κἀν τούτῳ τὴν ἅπασαν ἐλπίδα τοῦ βίου τεθειμένος, ἀφανὴς μὲν αὐτὸς ὤν, ὀλίγα καὶ ἀγεννῆ λαμβάνων, ταπεινὸς τὴν γνώμην, εὐτελὴς δὲ τὴν πρόοδον, οὔτε φίλοις ἐπιδικάσιμος οὔτε ἐχθροῖς φοβερὸς οὔτε τοῖς πολίταις ζηλωτός, ἀλλ᾽ αὐτὸ μόνον ἐργάτης καὶ τῶν ἐκ τοῦ πολλοῦ δήμου εἷς, ἀεὶ τὸν προὔχοντα ὑποπτήσσων καὶ τὸν λέγειν δυνάμενον θεραπεύων, λαγὼ βίον ζῶν καὶ τοῦ κρείττονος ἕρμαιον ὤν: εἰ δὲ καὶ φειδίας ἢ πολύκλειτος γένοιο καὶ πολλὰ θαυμαστὰ ἐξεργάσαιο. Τὴν μὲν τέχνην ἅπαντες ἐπαινέσονται, οὐκ ἔστι δὲ ὅστις τῶν ἰδόντων, εἰ νοῦν ἔχοι, εὔξαιτ᾽ ἂν σοὶ ὅμοιος γενέσθαι: οἷος γὰρ ἂν ᾖς, βάναυσος καὶ χειρῶναξ καὶ ἀποχειροβίωτος νομισθήσῃ.

[LAT] Ego, fili, Eruditio sum, iam tibi familiaris et nota, etsi necdum ad finem usque me pertentaveris. Quanta quidem tu bona sis consecuturus, si statuarius fias, ista praedixit: nihil utique nisi operarius eris, corpus labori impendens, in eoque spem vitae omnem habens repositam; dum ipse sis obscurus, parvam eamque illiberalem accipias mercedem, humilis animo, vilisque prodeas et incomitatus in publicum, neque amicis utilis advocatus, nec inimicis metuendus, nec quem tui cives aemulentur: sed ipsum illud operarius, unusque e plebe multa, qui semper praestationem revereatur, dicendo promtum colat, leporis vitam vivens, potentiorisque praeda facilis. Fac autem te Phidiam aut Polycletum fieri, multaque admiranda affabre perficere, artem cuncti laudabunt; at nullus eorum, qui spectans, siquidem sapiat, optet se tibi similem esse: qualiscunque enim fueris, vilis artifex, mercenariusque, et manibus vitam quaerens habebere. Quo si mihi morem geras, primum equidem tibi multa ostendam veterum virorum acta, resque gestas admirabiles, dum eorum scripta tibi recito, atque omnium, ut plane dicam, te peritum reddo. Quin et animum, quae tui pars est primaria, excolam multis bonisque ornamentis, temperantia, iustitia, pietate, placiditate, aequitate, prudentia, constantia, honesti amore, acri denique praestantissimarum rerum studio: ita enim vere sunt sincera mentis decora. Praeteribit autem te nec vetustum quidquam, nec quod nunc fieri expediat: quin et futura prospicies mecum; et in universum quidquid est rerum divinarum humanarumque, non diu erit, quod te docebo.

[HIS] «Yo, hijo mío, soy Paideia, la educación humanística, a quien ya conoces, aunque no me hayas tratado aún en profundidad […] Si me sigues, yo te mostraré, en primer lugar, muchas obras de los antiguos y sus admirables hazañas, explicándote sus palabras y haciendo que sepas, por así decirlo, todo lo que se puede saber; y, lo más importante para ti, engalanaré tu espíritu con muchos y excelentes adornos: la prudencia, la justicia, la piedad, la dulzura, la equidad, la inteligencia, la fortaleza, el amor por la belleza, y el entusiasmo por todo lo honorable; pues estas cosas son, de verdad, el imperecedero adorno del espíritu. […] Y no tardaré en enseñarte absolutamente todo cuanto existe de divino y de humano.»

[justforbooks]

Χρήστος Γιανναράς

Ο σημαντικός Έλληνας διανοητής που έφυγε χθες από τη ζωή δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά και να γράφει για τα παρακμιακά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής

«Κατανοούμε τον θάνατο. Δεν τον γνωρίζουμε {…}. Το πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο, από την ύπαρξη στην ανυπαρξία ή τη «μετάβαση», αν υπάρχει, σε άλλον τρόπο ύπαρξης, αυτοσυνειδητής, δεν τα γνωρίζουμε {…} Ο θάνατος τού σώματος είναι η απαρχή νέου τρόπου ύπαρξης διαφορετικού από την βιολογική επιβίωση, τις χαρές και τις δυσκολίες τής επί γης συμβίωσης. Αυτός ο μεταθανάτιος τρόπος ύπαρξης δεν μπορεί να σημανθεί με τα σημαίνοντα τής γλώσσας που υπηρετεί την επικοινωνία στον παρόντα επίγειο βίο», έγραφε ο Χρήστος Γιανναράς, που έφυγε χθες από τη ζωή στα 89 του χρόνια, στο βιβλίο του «Γρίφος Θάνατος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Αναμφίβολα υπήρξε ένας απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους αλλά και μια εξέχουσα φυσιογνωμία των γραμμάτων και των ανθρωπιστικών σπουδών. Σε όλη τη διάρκεια του βίου του παρέμεινε τολμηρός και μαχητικός. Παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον την πορεία της εκπαιδευτικής πολιτικής ενώ αναφερόταν συχνά στο γεγονός ότι ως κοινωνία «δεν εξευρωπαϊζόμαστε αλλά επιμένουμε να πιθηκίζουμε την ευρωπαϊκότητα». Ήταν ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι) και έχει διδάξει Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας.

Ο λόγος του ήταν σαγηνευτικός, ακριβής και μετρημένος. Με απεριόριστες εκφραστικές ικανότητες, τα κείμενα του ξεχώριζαν για τον γλωσσικό τους πλούτο και την πυκνότητα της γραφής. Αναντίρρητα, ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος, ένας σπουδαίος καθηγητής και ένας ανεξάντλητος συγγραφέας. Παράλληλα, μέσα από την πολυετή συνεργασία του με τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Καθημερινή», ανήκε στην κατηγορία των επιφυλλιδογράφων που είχαν αποκτήσει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς.

Με ένα πλούσιο συγγραφικό έργο αλλά και μια μακρά και καταξιωμένη ακαδημαϊκή πορεία στον χώρο της φιλοσοφίας, ως το τέλος της ζωής του δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά και να γράφει για τα παρακμιακά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής. Μάλιστα, το τελευταίο του βιβλίο τιτλοφορείται «Αντιπαλεύοντας την παρακμή», στο οποίο συμπύκνωνε όλα όσα τον ενοχλούσαν. Υποστήριζε ότι οι Έλληνες παρήγαν πολιτισμό, κοινοτικούς και συντεχνιακούς θεσμούς, αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση, όραμα ιστορικού μέλλοντος. Και θύμιζε ότι τώρα πια παράγουν μόνο μίμηση και μεταπρατισμό, αγλωσσία, παρανάγνωση της Ιστορίας, με ζηλευτό πρότυπο ανάπτυξης τη Σιγκαπούρη. Και πίστευε ακράδαντα ότι αντλούμε ελπίδα, όσο υπάρχουν αντιστάσεις στην ισοπέδωση: Μνημονεύουμε Σεφέρη, Ελύτη, Τσαρούχη, Χατζιδάκι, Γκάτσο, Πικιώνη, Θεοτοκά.

Ο ίδιος ενδιαφερόταν αρκετά για την ελληνική πολιτική, αλλά όχι για το κομματικό σύστημα. Στα κείμενα του αναφερόταν συχνά στα φαινόμενα συλλογικής α-νοησίας, στον εκπαιδευτικό πρωτογονισμό της «απομνημόνευσης», στην εμμονή ως προς την ολέθρια ταύτιση της Παιδείας με τη χρησιμότητα, τη φροντιστηριοποίηση του σχολείου στους σημερινούς Ελληνώνυμους οι οποίοι πάσχουν μόνο ή κυρίως από ξιπασιά, στα ψαλιδισμένα οράματα, την επίδραση της νεωτερικότητας στον ελληνισμό καθώς και την παραφθορά και αλλοίωση της εκκλησιαστικής, λαϊκής ευσέβειας, τον ψευτο-επιστημονισμό σαν άλλοθι μιας ακαδημαϊκής θεολογίας που νεκρώνει την αλήθεια της Εκκλησίας, την χωρίζει από τα υπαρκτά προβλήματα του ανθρώπου αλλά και από την ευχαριστιακή εμπειρία και την άσκηση.

Αν και όπως έλεγε οι αντοχές του ήταν μειωμένες λόγω ηλικίας, το μυαλό του παρέμεινε κοφτερό. Εξοργιζόταν με την κομματοκρατία και θεωρούσε ότι «ο συλλογικός μας βίος παραμένει μια πτήση στο τυχαίο». Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα άρθρα του δημιουργούσαν αντιδράσεις και προκαλούσαν κύματα αντιδράσεων στον δημόσιο διάλογο. Για πολλούς οι απόψεις τους ήταν ενοχλητικές. Τον χαρακτήρισαν συντηρητικό, δογματικό, ακραίο και θεωρητικό της «νεορθοδοξίας». Ο ίδιος αδιαφορούσε και δεν δίσταζε να εκφράζει τις αντισυμβατικές και αιρετικές απόψεις του για όλες τις πτυχές της νέας πραγματικότητας.

Πάντοτε τον χαρακτήριζε το ευγενές και μειλίχιο ύφος, τα βιβλία του βρίσκονταν διαρκώς στη λίστα των ευπώλητων και τα γραπτά του πυροδοτούσαν συζητήσεις, διαφωνίες και προβληματισμούς. Επέμενε ότι «Η Ελλάδα πέθανε και τη σκοτώσαμε εμείς» και μιλούσε για μια «παρωδία κράτους που βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις». Αναρωτιόταν διαρκώς αν αφορά τον Έλληνα σήμερα η πολιτική αλλά και πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα της ζωής του, με τα πραγματικά του προβλήματα.

Ο ίδιος παρέμενε σθεναρά ανεπηρέαστος από κόμματα και ιδεολογίες. Είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες με όσα υποστήριζε, ο Χρήστος Γιανναράς ήταν μια δεσπόζουσα προσωπικότητα στην επιστημονική και πνευματική μας ζωή και άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη καθώς και ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα. Για παράδειγμα, το βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» παραμένει μια σημαντική μαρτυρία για τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις στη νεότερη Ελλάδα ενώ η επιτυχία του έγκειται στο ότι λειτουργεί ως αρχέτυπη εικόνα των ανθρωπολογικών συνεπειών των παντός είδους ιδεολογικών καταφυγίων. Επιπρόσθετα, «Το Πρόσωπο και ο Έρως» ανήκει στα σημαντικότερα ελληνικά φιλοσοφικά συγγράμματα του 20ου αιώνα και διερευνά το ερώτημα για τη δυνατότητα πρόσβασης του ανθρώπου στην υπερβατική Αιτιώδη Αρχή των υπαρκτών και της ύπαρξης.

Όταν τον ρώτησα��, τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή, εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε: «Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα απ’ το ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς». Για τον ίδιο η κριτική είχε στόχο και όραμα: Να σωθούν σε κάποιες συνειδήσεις μέτρα και όρια γνησιότητας: των σχέσεων κοινωνίας, του αθλήματος της πολιτικής, των ανιχνεύσεων της τέχνης, της χαράς του έρωτα. Θα τον θυμάμαι για την α��τική του ευγένεια, το μόνιμο χαμόγελο, την κριτική του στάση, τις μικρές καθημερινές του συνήθειες που διατηρούσε πιστά, την αξιοθαύμαστη συνέπειά του, την αυστηρότητα του ήθους του και τον αυθεντικό τρόπο σκέψης του.

Φυσικά θα εξακολουθώ να καταφεύγω στα αποφθέγματα της σκέψης του που περιέχονται στα πολυάριθμα βιβλία του αλλά και στα αμέτρητα κείμενα του που θα συνεχίσουν να αποτελούν, για πολλούς, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Τώρα που δεν είναι πια μαζί μας σπεύδω να ανοίξω το βιβλίο του «Πείνα και Δίψα». Στέκομαι στο απόσπασμα που μιλά για το «πώς μένουμε δούλοι στη μιζέρια της καθημερινότητας, μένουμε δούλοι στο πρόσκαιρο και εφήμερο και φθαρτό του κόσμου τούτου. Κλείνουμε όλη τη θέα της ζωής στις χωματερές εκτάσεις της ρουτίνας, γίνεται όλη η ζωή ένας παχύς χωματόδρομος που τον περνάμε έρποντας».

Και συνεχίζει: «Η αιωνιότητα ζει μέσα μας στην κάθε μέρα, στην κάθε ώρα, σαν σύγκριση και σαν νοσταλγία. Ο χαμένος παράδεισος ζει μέσα μας στις στιγμές της μεγάλης χαράς, στο πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς. Είναι στιγμές στη ζωή, αυτές που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ' αρκούσαν, σε μία αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μία αιωνιότητα».

«Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθιά, ακόρεστη δίψα. Ό,τι γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη δίψα μας για ένταση και διάρκεια. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει ό,τι ίσαμε τούτη τη στιγμή έχουμε δοκιμάσει στη ζωή: Διψάμε. Ό,τι γευτήκαμε κι ό,τι γευόμαστε είναι λίγο, ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό που διψάμε», καταλήγει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[greekbooks-poll]

[asterosconi]

"Κι εγώ που θαρρούσα πως δεν είχα ανάγκη από τίποτα, ένιωσα ξαφνικά πως είχα ανάγκη από τα πάντα."

-Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν. Καζαντζάκης