#ασυγκρίτως

[romios-gr]

Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ παραδέχονται ότι η Ρωσία είναι ασυγκρίτως ανώτερη στον Ηλεκτρονικό Πόλεμο. Θρήνος για τα Μπαϊντενάκια Τι παραδέχονται οι Αμερικανοί Οι μάχες μεταξύ των ρωσικών και των οπλισμένων και εκπαιδευμένων από το ΝΑΤΟ ουκρανικών και μισθοφόρων δυνάμεων στην Ουκρανία έχουν καταρρίψει μια σειρά από μύθους δεκαετιών σχετικά με την φερόμενη ανωτερότητα των δυτικών όπλων και στρατι... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/gia-proti-fora-oi-ipa-paradechontai-oti-i-rosia-einai-asygkritos-anoteri-ston-ilektroniko-polemo-thrinos-gia-ta-mpaintenakia/

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-1747-0 Συγγραφέας: Helena Roerich Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 174 Ημερομηνία Έκδοσης: 2000-12-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-1747-0 Συγγραφέας: Helena Roerich Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 174 Ημερομηνία Έκδοσης: 2000-12-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[crisismonitor]

Παπαχελάς: Έχει διαβρωθεί το ΥΠΕΞ - Επιτακτική η άμεση αναδιάρθρωση

Ζήτημα διάβρωσης του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών θέτει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής, Αλέ��ης Παπαχελάς, σε μια προσπάθεια να αναδείξει και να τοποθετήσει το θέμα ψηλά στην μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει λόγο για παρείσφρηση συμβούλων και χαμηλής ποιότητας διπλωματών, οι οποίοι -όντας εξαρτώμενοι- εν τέλει υπονομεύουν τη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών και την αποτελεσματικότητα του. Επίσης, αναφέρεται στην ανάγκη για κινητροδότηση διπλωματών. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά αποτελεί σαφή παρέμβαση σε έναν τομέα που γενικά μένει στο απυρόβλητο και οι όποιες αλλαγές προωθούνται αποτελούν διαχρονικά κυρίως εσωτερικό ζήτημα. Χρονικά, η παρέμβαση αυτή έρχεται τη στιγμή που συρρικνώνεται το αποτύπωμα στης Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και ενώ η Τουρκία επελαύνει στα βόρια και νότια σύνορα με συνεργασίες ακόμη και με την Αίγυπτο. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει χάσει πολλά από ερείσματά της στις ΗΠΑ τόσο με την υπόθεση Μενέντεζ όσο και λόγω της περιορισμένης επιρροής του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Τσούνη στον Λευκό Οίκο και τις ανύπαρκτες σχέσεις του στο state department. Σε αυτή τη φάση Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε διαδικασία επαναπροσέγγισης, τα ζητήματα όμως που ανακύπτουν, καθώς οι δύο χώρες ακολουθούν την πολιτικο-διπλωματική οδό είναι πολύ πιο σύνθετα και εξελίσσονται ταυτόχρονα σε πολλά φόρα. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ενα ζήτημα εθνικής σημασίας Καλές είναι οι Μπελάρα, τα Ραφάλ και (εφόσον τα αντέχουμε οικονομικά) τα F-35. Η χώρα τα χρειαζόταν επειγόντως. Είχαμε μείνει απελπιστικά πίσω, ιδιαίτερα στο Ναυτικό. Είναι επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες, κάποιοι μελετούν και ξανασχεδιάζουν το πλέγμα εξοπλισμών – αμυντικής βιομηχανίας – καινοτομίας. Γιατί είναι αδιανόητο και προκλητικό ότι έπειτα από πολλά δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε εξοπλισμούς τα τελευταία 40 χρόνια δεν έμεινε τίποτα στον τόπο από αμυντική βιομηχανία και έρευνα. Μόνο μίζες και αμαρτωλά όφσετς. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι πέρα από τους εξοπλισμούς, η χώρα χρειάζεται και εξωτερική πολιτική. Την οποία προφανώς ασκούν σε προσωπική βάση και σε υψηλό επίπεδο ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αρμόδιοι. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά ένα καλό και ισχυρό υπουργείο Εξωτερικών. Παρά τον δημοφιλή μύθο περί ασυγκρίτως καλύτερης τουρκικής διπλωματίας, η Ελλάδα είχε πολύ γερούς διπλωμάτες, δομές και μηχανισμούς και επαρκή κονδύλια. Καλοί οι νέοι εξοπλισμοί, χρειάζεται όμως και η ενίσχυση και ανασχεδίαση της ελληνικής διπλωματίας για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Ηλθε, βεβαίως, η δεκαετία του 1980 που τα άλλαξε όλα. Εν μέρει χρειαζόταν να σπάσει ένα παλαιό κατεστημένο, αλλά, ως συνήθως, ήλθαν οι υπερβολές. Οι σύμβουλοι αντικατέστησαν τους διπλωμάτες, οι οποίοι με τον καιρό άρχισαν να μην εκφράζουν την πραγματική τους άποψη, αλλά να συμφωνούν με την εικαζόμενη βούληση του προϊσταμένου τους. Εγιναν και πολλές εκπτώσεις στις εξετάσεις υποψήφιων διπλωματών, έγιναν και πολλά ρουσφέτια και τα επακόλουθα ήταν αναμενόμενα. Σήμερα το υπουργείο Εξωτερικών αντιμετωπίζει μία πρωτοφανή έλλειψη κονδυλίων, καθώς έμεινε στα επίπεδα της οικονομικής κρίσης. Οι απολαβές των διπλωματών στο εξωτερικό είναι αποθαρρυντικές για νέους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καριέρα. Σε σημαντικές πρεσβείες δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν κλητήρες ή οδηγοί. Η έλλειψη στελεχών στα προξενεία εξοργίζει τους ομογενείς. Το επάγγελμα του διπλωμάτη δεν ελκύει πλέον, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εξετάσεις όπου δεν στάθηκε δυνατόν να καλυφθούν καν οι λίγες θέσεις που προκηρύχθηκαν. Θα λύσουν τα παραπάνω χρήματα το πρόβλημα; Προφανώς όχι αν δεν υπάρξει ένα σοβαρό σχέδιο πλήρους ανασχεδίασης του υπουργείου για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Η ηγεσία του γνωρίζει το πρόβλημα και ενδιαφέρεται να το λύσει, πράγμα όχι αυτονόητο. Είναι ένα πιεστικό πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε, ίσως όχι τόσο επείγον όσο η κάλυψη των αναγκών του Ναυτικού, αλλά σίγουρα ένα ζήτημα εθνικής σημασίας. Read the full article

[shamsaddinmegalommatis]

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτ��ς. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελ��λυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντι�� στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα ��ούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ ��ύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει ��ανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

��αι

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετ��θεί ο λίθος της κορυφής.  

[grexitdrachmaendebt]

Κώστας Μπίρης: Ο οραματιστής μιας άλλης Αθήνας | in.gr



Κώστας Μπίρης: Ο οραματιστής μιας άλλης Αθήνας



Βαγγέλης Στεργιόπουλος

9 Δεκεμβρίου 2022, 16:28

Πρωτοπόρος μελετητής της ιστορίας και της πολεοδομικής εξέλιξης της Αθήνας

Εγκαίρως, προτού δηλαδή λείψη εντελώς η γενιά που γνώρισε υπόδουλη ολόκληρη την Βόρεια Ελλάδα, την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου, απεφασίσθη να απαθανατισθούν στην πρωτεύουσα του Κράτους, με ανίδρυσι ανδριάντων, οι δύο πρωτεργάται του απελευθερωτικού αγώνος και του διπλασιασμού της εκτάσεως της Ελλάδος, ο αρχιστράτηγος Διάδοχος τότε Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.

Ευρέθη αμέσως η πρέπουσα θέσις για τον έφιππο ανδριάντα του Κωνσταντίνου, γιατί λίγα χρόνια πρωτύτερα είχε διαρρυθμισθή και φυτευθή σε άλσος ο χώρος του Πεδίου του Άρεως.

Όταν όμως μετά την απελευθέρωσι έγινε λόγος για ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου, ανέκυψε πρόβλημα τοποθετήσεώς του.

Όλων η σκέψι εστράφη στην περιοχή του κέντρου της πόλεως, μάλλον δε προς την πλατεία Συντάγματος και την πλατεία Κλαυθμώνος.

Η προκήρυξι του σχετικού καλλιτεχνικού διαγωνισμού έγινε με προϋπόθεσι ότι θα στηθή ο ανδριάς στην πλατεία του Συντάγματος.

Μετά την κρίσι όμως του διαγωνισμού είχε γίνει αντιληπτό ότι ήταν ακατάλληλη αυτή η θέσι, και συνεστή��η ειδική επιτροπή για την εξεύρεσι άλλης.

Ως μέλος της επιτροπής εκείνης, ανέπτυξα με έκθεσί μου ότι το θέμα της τοποθετήσεως του ανδριάντος του Ελευθερίου Βενιζέλου είναι τέτοιας σημασίας, ώστε δεν επιδέχεται πρόχειρη λύσι εν όψει μόνο των διαθέσιμων κατά την κοινή αντίληψι χώρων του κέντρου της πόλεως.

Ούτε επιτρέπεται να καταλήξη στην προτίμησι μιας φτωχιάς πλατείας, όπως είναι η πλατεία Κλαυθμώνος, μέσα στην τύρβη του εμπορικού κέντρου, στα κατάντη της κλίσεως του εδάφους και με κίνδυνο να προβάλλη ο ανδριάς μέσα από πέλαγος στάσιμων και κινουμένων αυτοκινήτων. Το κέντρον της πόλεως των Αθηνών, έτσι με στενήν έννοια θεωρούμενο, πουθενά δεν έχει χώρο για το στήσιμο ενός ανδριάντος. Έχει αποδειχθή αυτό, σε κάθε περίπτωσι που προέκυψε παρόμοια ανάγκη. Γιατί, ως χειρότερη θέσι, στερημένη από κάθε μεγαλείο, την οποίαν απέρριψαν οι παλαιότεροι και για τον Κολοκοτρώνη και για τον Χαρίλαο Τρικούπη, εκρίθη πάντα η πλατεία του Κλαυθμώνος.

 

  

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 9.8.1964, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Κατ’ αρχήν, η ανίδρυσις ενός ανδριάντος είναι θέμα κάποιου ιδεαλισμού. Ανάλογα, πρέπει να διαπνέεται από κάποιον συμβολισμό και η θέσι στην οποία τον στήνομε. Ευρήκε απόλυτα κατάλληλη θέσι ο ανδριάς του αρχιστρατήγου βασιλέως Κωνσταντίνου, γιατί συνδυάσθηκε το πράγμα με την μετατροπή σε δημόσιο κήπο ενός πεδίου στρατιωτικών ασκήσεων, μπροστά στην Στρατιωτική σχολή των Ευελπίδων. Ευτυχώς, υπάρχει και για τον ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου εντελώς κατάλληλη περίστασι και ως προς το περιβάλλον που θα δημιουργηθή γύρω του και ως προς την περιωπή και ως προς τους δεσμούς της με το τιμώμενο πρόσωπο, από απόψεως ιστορικής. Από το 1939, διά νόμου, έχει διατεθή ο χώρος Στρατώνων Πεζικού, παρά την λεωφόρον Βασιλίσσης Σοφίας, για φύτευσι δημοσίου κήπου. Εκτός από την ανάγκη που συντρέχει να αποκτήση η βορειοδυτική πλευρά της πόλεως το πράσινο που της ανήκει, και σύμφωνα μ’ αυτόν τον νόμο, είναι οπωσδήποτε ο χώρος αυτός άξιος σεβασμού και αναδείξεως, από ιστορικής απόψεως. Συμβολικά, από εκεί ξεκίνησε ο στρατός για την απελευθέρωσι της Βορείου Ελλάδος. Εκεί ήταν η έδρα του Πρώτου Συντάγματος. Και έχω ακούσει ότι εκεί έχει παρθή η πασίγνωστη τα χρόνια εκείνα φωτογραφία που παρίστανε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μιλάη στον αρχιστράτηγο Διάδοχο του Θρόνου Κωνσταντίνο, κατά την επιστράτευσί του τού 1912. Απλώνεται ο χώρος αυτός από το Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού έως την Αμερικανική Πρεσβεία. Το βάθος του είχε ορισθή αρχικώς έως την οδόν Δεινοκράτους, αλλά κατά το 1940 ελαττώθηκε κάπως για την ανέγερσι του Νοσοκομείου του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου. Το να πλαισιώνεται με ιδρύματα ένας δημόσιος κήπος είναι ασυγκρίτως προτιμότερο παρά να πλαισιώνεται από ιδιωτικά κτίρια.

[…]

Κατά πολύ περίεργο τρόπο, η γνώμη που επρότεινα στην Επιτροπή να φυτευθή το άλσος, με κυρίαρχο στοιχείο στην διαρρύθμισί του τον ανδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου, αποσιωπήθηκε εντελώς. Την ανέπτυξα στις στήλες του καλλιτεχνικού περιοδικού «Ζυγός» στις αρχές του 1957, αλλά και πάλι οι αρμόδιοι για τα πολεοδομικά ζητήματα, παράγοντες του υφυπουργείου Οικισμού, που είχαν μετάσχει και στην Επιτροπή, έλεγαν ότι την αγνοούσαν. Δεν την είχαν ποτέ ακούσει, ποτέ διαβάσει. Και ύστερα από επτά χρόνων σιγή, απεφασίσθη ξαφνικά, πριν από λίγους μήνας, να στηθή ο ανδριάς στην πλατεία Κλαυθμώνος, σύμφωνα με σχέδιο διαρρυθμίσεώς της, που εστάλη στον Δήμο Αθηναίων, για να εκφέρη την γνώμη του.

[…]

 

  

Αλλά και αν δεν υπήρχαν τα αδυσώπητα μειονεκτήματα του χώρου της πλατείας Κλαυθμώνος, μειονεκτήματα εδαφικής διαμορφώσεως, χαρακτήρος του περιβάλλοντος και αναλογιών του χώρου, πάλι η θέσι αυτή θα ήταν η πιο φτωχή […]. Θα εσήμαινε δε επί πλέον εις βάρος της πολεοδομίας των Αθηνών την καταστροφήν και εξαφάνισι μιας πολύτιμης από οργανικής απόψεως πλατείας του εμπορικού κέντρου. Ενώ αντιθέτως η λύσις των Στρατώνων Πεζικού, εκτός από την μεγαλοπρέπεια και τον ιδεαλισμό της, σημαίνει συγχρόνως την δημιουργίαν ενός μεγάλου δημοσίου κήπου στη βορειοδυτική πλευρά της, κατά μήκος μιας από τις σημαντικώτερες λεωφόρους της πρωτευούσης.

[…]

 

 

*Αποσπάσματα από άρθρο που είχε συντάξει ο αρχιτέκτονας – πολεοδόμος Κώστας Μπίρης και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 9 Αυγούστου 1964. Το κείμενο του Μπίρη έφερε τον τίτλο «Ο ανδριάς του Ε. Βενιζέλου εις την χειρίστην θέσιν» και τον υπότιτλο «Αντί να φυτευθή το άλσος εις τους Στρατώνας Πεζικού, εξαμβλώνεται η πλατεία Κλαυθμώνος».

Ο συγγραφέας Κώστας Μπίρης, έγκυρος και πρωτοπόρος μελετητής της ιστορίας της πόλης των Αθηνών και της πολεοδομικής εξέλιξής της, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1899, αλλά μεγάλωσε στην Κάρυστο και στη Χαλκίδα, όπου εργαζόταν ο πατέρας του, εμπειρικός μηχανικός.

 

  

Χάρτης Αττικοβοιωτίας (συντάκτης Κώστας Μπίρης) για τη μελέτη Ανασυγκρότησης Πρωτευούσης 1954 (πηγή: Μουσείο Μπενάκη/benaki.org)

Υπήρξε ένας από τους πρώτους αποφοίτους της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ (1921). Συνεργάστηκε με τον καθηγητή του Ερνέστ Εμπράρ, γνωστό γάλλο αρχιτέκτονα – πολεοδόμο, στην εκπόνηση των σχεδίων για την ανοικοδόμηση του ιστορικού πυρήνα της Θεσσαλονίκης μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917.

 

  

Αφού έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Μπίρης διορίστηκε (1925) τμηματάρχης Σχεδίου Πόλεως στο Δήμο Αθηναίων, ενώ αργότερα προήχθη σε γενικό διευθυντή Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1965. Από τις θέσεις αυτές ο Μπίρης συνέβαλε ουσιαστικά στην αντιμετώπιση πολλών πολεοδομικών προβλημάτων της Αθήνας.

 

  

Ο αθηναιογνώστης και αθηναιολάτρης Μπίρης συνέγραψε πληθώρα άρθρων και δεκάδες μελέτες, οι οποίες αποτελούν έως σήμερα επιστημονικές πηγές πρωταρχικής σημασίας.

Ο Κώστας Μπίρης απεβίωσε στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 1980.

[justforbooks]

«Σας έστειλα το βιβλίο μου, αλλά δεν μου απαντήσατε και το απαξιώσατε». Αυτή την κριτική δέχτηκα τις προάλλες από φίλη διαδικτυακή – και φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει ακούσει ανάλογα. Της απάντησα όσο ειλικρινέστερα μπορούσα. Στα περισσότερα βιβλία που μου στέλνουν δεν απαντώ. Οι λόγοι είναι ποικίλοι και προσπαθώ να τους φωτίσω, ως έναν βαθμό, παρακάτω. Προκαταβάλλω εδώ τον πλέον λυπηρό: καθώς τυχαίνει να διευθύνω και ένα λογοτεχνικό περιοδικό, εκείνα είναι πολλά κι εγώ ένας. Ο χρόνος ο διαθέσιμος δεν το επιτρέπει.

Το να μην απαντάς στα βιβλία που σου στέλνουν, δεν είναι βέβαια προς έπαινο. Συγγραφείς παλαιότερων γενεών ήταν σε κάτι τέτοια τυπικότατοι. Πάντοτε έπαιρνες την κάρτα τους ή επιστολή απαντητική. Μόνο που κι εκείνη ήταν συνήθως τυπική. «Έλαβα. Ευχαριστώ. Θα διαβάσω», απαντούσε λ.χ. ο Ρ��νος Αποστολίδης. Όλη η σχετική αλληλογραφία ήταν τελετουργικά ρυθμισμένη. Ακόμη και η προσφώνηση η αφιερωματική ήταν ορισμένη, τυχόν παράλειψη του τίτλου του αποδέκτη (…στον Ποιητή, Πεζογράφο, Στοχαστή κ.ο.κ.) μπορούσε να οδηγήσει σε παρεξήγηση δεινή ή αμηχανία. Άλλωστε (κι ας γκρίνιαζαν στον καιρό τους ένας Άγρας ή ένας Τερζάκης) τα βιβλία που τυπώνονταν τότε ήταν (ασυγκρίτως!) λιγότερα. Ο Ουμπέρτο Έκο, όπως ο ίδιος έχει γράψει, αφιέρωνε τρία ολόκληρα πρωινά της εβδομάδας από τις 9:00 ως τη 1:00 στην αλληλογραφία του. Αν ήταν να διαβάσει και να απαντήσει προσωπικά σ’ όλα τα βιβλία που του έστελναν, λογαριάστε πόσες μέρες θα ’πρεπε να ’χει η εβδομάδα για να του φτάνουν…

Τώρα, οι τυπικές απαντήσεις προφανώς δεν είναι πράξεις κριτικής, πολλώ δε μάλλον τεκμήριο αναγνωρίσεως ή εφαλτήριο φήμης. Τα θερμά λόγια που συνήθιζε να γράφει ένας Ρίτσος μόνο ως χειρονομία ενθαρρυντική προς τους νεότερους μπορούν να εκληφθούν. Ο Βύρων Λεοντάρης, πιστός στο πνεύμα της ποίησής του, σου ευχόταν ειλικρινέστατα να αντέχεις τα γραπτά σου. Και περιπτώσεις όπως της Κικής Δημουλά, που τύχαινε να σου γράψει σελίδες ολόκληρες καμιά φορά με τα πιο γοητευτικά λόγια, αν το βιβλίο σου κάπου την άγγιξε, ήταν έτσι κι αλλιώς ανέκαθεν η εξαίρεση.

Κακά τα ψέματα. Οι περισσότερες λογοτεχνικές εκδόσεις στις μέρες μας είναι υπόθεση στην ουσία ιδιωτική. Όταν βγαίνουν χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο από τα οποία τα περισσότερα δεν φτάνουν καν στα βιβλιοπωλεία, ας το παραδεχτούμε, είναι δήλωση πίστεως (εις εαυτόν ή στην τέχνη, αδιάφορο), όχι πράξη δημοσιότητας. Όποιος λοιπόν στέλνει ένα βιβλίο του σε κάποιον καλά θα κάνει προηγουμένως να αναλογιστεί καλά τι επιδιώκει με τη χειρονομία του αυτή, σε ποιον απευθύνεται, ποια του ακριβώς ιδιότητα επικαλείται, και ποια απόκριση προσδοκά.

Για τους πρωτοεκδιδόμενους, οι πιο κάτω σκέψεις ίσως φανούν χρήσιμες.

1. Βιβλία οι συγγραφείς στέλνουμε για τρεις λόγους: προς ενημέρωση κριτικών και εντύπων, εις ένδειξιν φιλίας, ως έκφραση αναγνώρισης και θαυμασμού. Το δεύτερο και το τρίτο μπορεί να συμπίπτουν, αν και στην πράξη είναι σπανιότερο απ’ όσο θα νόμιζε κανείς. Το μεγαλύτερο σο�� που θα υποστεί ένας νέος στα πρώτα του βήματα είναι ανακαλύπτοντας ότι συγγραφείς των οποίων το έργο θαυμάζει, ως ��νθρωποι του είναι αφόρητοι. Αντίθετα, μπορεί να τα πηγαίνει μέλι-γάλα με άλλους των οποίων το έργο δεν το πολυπαίρνει στα σοβαρά. Στον ιδανικό κόσμο κανείς ποτέ δεν θα έπεφτε πάνω σε άλλο ομότεχνο – και η λογοτεχνία και η φιλία έτσι θα κέρδιζαν. Δεν ζούμε όμως στον ιδανικό κόσμο.

2. Τα βιβλία που στέλνονται προς ενημέρωση σε συντάκτες και έντυπα δεν χρήζουν αφιερώσεως ή άλλης σημείωσης προσωπικής του συγγραφέα. Καλό είναι να στέλνονται απευθείας από τον εκδότη στην επαγγελματική διεύθυνση του παραλήπτη άνευ άλλου τινός. Προς τι η αφιέρωση, όταν είναι άδηλο σε τίνος χέρια θα περιέλθουν;

3. Τα φιλικά δωρήματα τα στέλνει ή τα παραδίδει ο ίδιος ο συγγραφέας και τα υπογράφει αναλόγως της σχέσης που καλλιεργεί με τους παραλήπτες τους. Τα τιμής ένεκεν, εφόσον πρόκειται για άτομα με τα οποία δεν έχει ο ίδιος προσωπική γνωριμία είναι δυνατό να σταλούν και μέσω του εκδότη του, όμως με ιδιόγραφη αφιέρωση ή συνοδευτική επιστολή του συγγραφέα τους.

4. Σημαντικό: οι προσφορές των δύο αυτών κατηγοριών δεν γίνεται να είναι αναρίθμητες. Οι άνθρωποι που θεωρούμε φίλους ή θαυμάζουμε ειλικρινώς για το έργο τους είναι μετρημένοι. Αν ένας πρωτόβγαλτος με το καλημέρα πάρει αναμάσκαλα το μισό τιράζ του βιβλίου του και αρχίσει και το μοιράζει εδώ κι εκεί, γρήγορα θα θεωρηθεί (και θα ’ναι κιόλας) δημοσιοσχεσίτης. Τώρα, στη σόου-μπίζνες και στην πολιτική αυτό μπορεί να ’ναι και καλό. Αν ο συγγραφέας μας βλέπει έτσι τη λογοτεχνία, άριστα πράττει. Όλο και κάποια βιβλιοπαρουσίαση και εύφημο μνεία θα τσιμπήσει. Αν όμως όχι, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ότι η μέθοδός του είναι προβληματική. Όσο περισσότερα αντίτυπα των βιβλίων του θα μοιράζει, τόσο λιγότερο αυτά θα εκτιμώνται. Και οι θερμές αφιερώσεις που θα γράφει αδιακρίτως προς όλους, συγκρινόμενες από τους παραλήπτες (ο κόσμος είναι μικρός…) θα δίνουν τροφή σε σκωπτικά σχόλια (ο κόσμος είναι κακός…).

5. Ειδικά για την τρίτη κατηγορία, των ομοτέχνων που εκτιμούμε βαθιά ή θαυμάζουμε, το ζήτημα είναι πώς τους προσεγγίζουμε. Τι λέμε, τι γράφουμε σ’ αυτούς τους πέντε-δέκα ανθρώπους όταν είμαστε νέοι και άγνωστοι; Πώς τους αποσπούμε την προσοχή; Και τι προσδοκούμε τέλος πάντων από αυτούς; Προφανώς, οι τυπικές αφιερώσεις εδώ είναι εκτός τόπου. Πρέπει να είσαι ήδη κάποιος για να γράψεις «με ιδιαίτερη εκτίμηση» – ώστε η εκτίμησή σου να σημαίνει και κάτι. Η εκτενής αφιέρωση ή, ακόμη καλύτερα, η συνοδευτική επιστολή είναι εδώ η πρέπουσα λύση. Γράψτε λοιπόν δυο λόγια, αλλά προσωπικά. Δείξτε στον παραλήπτη της γιατί το έργο του έχει για σας σημασία, ακόμη καλύτερα ποια βιβλία του υπήρξαν για σας σημαντικά. Πάρτε το ως άσκηση, ως δοκιμασία γραφής. Αν δεν είστε πολύ γλυκεροί ή πολύ γλοιώδεις η πιθανότητα να διαβάσει τελικά το βιβλίο σας θα αυξηθεί.

6. Επί ποινή ροπάλου: μη συνοδεύετε ποτέ και επ’ ουδενί την προσφορά με το αίτημα ο παραλήπτης της να σας πει τη γνώμη του ή, πολύ χειρότερα, να γράψει κάτι για το έργο σας! Αν είναι κριτικός ή δημοσιογράφος, είναι ηλίου φαεινότερον ότι γι’ αυτό τον περιλάβατε στη λίστα των αποστολών σας – δεν θέλει να του το υποδεικνύετε κι από πάνω. Αν είναι φίλος μπορεί να τον χάσετε. Αν είναι επιφανής ομότεχνος έχει κάθε δικαίωμα να σας διαολοστείλει.

7. Αν ο παραλήπτης δεν είναι ακριβώς κολλητός σας, αν δεν έχετε τακτική αλληλογραφία μαζί του, αν δεν έχετε μαζί του στενή επαφή στα κοινωνικά μέσα, σημειώνετε πάντα, μα πάντα, πάνω στην αποστολή την ηλεκτρονική σας διεύθυνση. Μερικοί εκδότες την τυπώνουν στο ίδιο το βιβλίο, καλό είναι το κάνουν περισσότεροι. Είναι εντυπωσιακό αλλά ακόμη και σήμερα τα περισσότερα βιβλία στέλνονται χωρίς διεύθυνση ηλεκτρονικής επικοινωνίας! Κι όμως, για τους κάτω των εξήντα (και για πολλούς άνω), το ενδεχόμενο να πάνε στο ταχυδρομείο για να στείλουν επιστολή ευχαριστήρια ή ένα δικό τους βιβλίο ως αντιδώρημα στον αποστολέα δεν είναι στις μέρες μας πολύ ρεαλιστικό. Ούτε το τηλέφωνο βοηθάει εδώ. Δεν αγαπούν όλοι την κουβεντούλα με αγνώστους. Ένα e-mail διευκολύνει όλων τη ζωή.

8. Αν δεν υπάρχει λόγος ειδικός, μη ζητάτε επιβεβαίωση της παραλαβής. Στα ταχυδρομεία χάνονται όντως βιβλία, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο του επαγγέλματος. Αν δεν σας ξέρουν, κάποιοι ίσως νομίσουν ότι προσπαθείτε να εκμαιεύσετε ντε και καλά μια απάντηση – ποιος ο λόγος;

9. Μη γράφετε στα περιοδικά ρωτώντας αν δέχονται κείμενα προς δημοσίευση. Γι’ αυτό υπάρχουν τα περιοδικά. Μη ζητάτε διευκρινίσεις για τεχνικές λεπτομέρειες (έκταση, θεματολογία κ.τ.σ.). Δικαιολογείτε έτσι την υπόνοια ότι δεν τα έχετε καν ξεφυλλίσει. Μην στέλνετε κείμενα σε όλα τα περιοδικά αδιακρίτως, και μάλιστα ταυτοχρόνως. Γίνεστε θέ(α)μα. Μην ευχαριστείτε τη διεύθυνσή τους στα κοινωνικά μέσα για τη δημοσίευση. Θυμηθείτε: όσο υποχρεωμένοι τους είστε εσείς, άλλο τόσο σας είναι κι εκείνα. Τέλος, μην ευχαριστείτε δημοσίως τους κριτικούς για την κριτική τους εύνοια, εκτός βέβαια και θέλετε να επιβεβαιώσετε τη γενική καχυποψία ότι για να σου γράψει δυο καλά λόγια κάποιος στην Ελλάδα, πρέπει να είναι φίλος σου. Εδώ οι παλιοί είχαν δίκιο: αν αισθάνεστε την ανάγκη να το κάνετε, τότε ιδιωτικά και μόνον.

10. Πάνω απ’ όλα: μην τρέφετε την προσδοκία ότι θα πάρετε οπωσ��ήποτε απάντηση. Μπορεί ο παραλήπτης το βιβλίο σας να μη το ανοίξει ποτέ – δικαίωμά του. Η Στροφή του Σεφέρη και τα Ελεγεία του Καρυωτάκη λ.χ. στη βιβλιοθήκη του Καβάφη βρέθηκαν με τις σελίδες τους άκοπες. Μπορεί όμως και να έχει πράγματι ξεφυλλίσει ή διατρέξει ή και μελετήσει ακόμη το πόνημά σας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένος ή διατεθειμένος ή καν σε θέση τη δεδομένη στιγμή να σας γράψει κάτι επ’ αυτού. Μπορεί το βιβλίο σας να του άρεσε, μπορεί να μην του άρεσε, μπορεί να μην έχει αποφασίσει αν του άρεσε. Το τι λέει κανείς σ’ έναν άγνωστό του, ιδίως αν είναι νεαρός, είναι από πολλές πλευρές ντελικάτη υπόθεση. Μια τυπική ενθάρρυνση μπορεί να εκληφθεί από έναν ανώριμο αποδέκτη της ως επευφημία, να τον επηρεάσει επί τα χείρω αντί να τον καλυτερέψει. Και το αντίστροφο, μια αυστηρή παρατήρηση μπορεί να αποθαρρύνει έναν καθ’ όλα φέρελπι αλλά δειλό πρωτόβγαλτο συγγραφέα. Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον έχοντας εμπρός του ένα τόσο μικρό δείγμα έργου να αποφανθεί χωρίς να φανεί ξερόλας ή κόλακας. Γενικά, πολλοί δυσκολεύονται να βρουν τα σωστά λόγια. Για τον σπουδαίο Βόλγκανγκ Καίππεν, άγνωστο εδώ σε μας, ο Μαρσέλ Ράιχ-Ρανίτσκι λέει κάπου ότι του πήρε μια ολόκληρη μέρα για να του γράψει μια απλή αφιέρωση. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι προσβολή αν δεν σας απαντήσουν. Και αν αντί απαντήσεως λάβετε ως αντιδώρημα ένα βιβλίο, λογαριάστε το για κομπλιμέντο.

11. Αν πάντως λάβετε όντως απάντηση, έχετε κάθε δικαίωμα να χαρείτε. Όμως μην το παρακάνετε. Διαβάστε πρώτα τι σας γράφουν προσεκτικά. Ασκηθείτε ώστε να αντιμετωπίζετε με επιφύλαξη προκαταβολική τον έπαινο. Αναρωτηθείτε αν πράγματι είναι ειλικρινής. Μήπως σας επαινούν για τον λάθος λόγο; Μήπως ο εγκωμιαστής σας παρατρέχει την ουσία του βιβλίου σας και εστιάζεται στα δευτερεύοντα; Το διάβασε καν; Αντιθέτως, μάθετε να δέχεστε ως ευεργεσία τον ψόγο. Αν πράγματι ένας άνθρωπος απ’ αυτούς που εκτιμάτε μπήκε στον κόπο να σας υποδείξει τις αδυναμίες της γραφής σας, σας κάνει ένα δώρο. Σημαίνει ότι όχι μόνο σας πήρε στα σοβαρά, αλλά και ότι διέκρινε σε σας κάτι, μια δυνατότητα, μια ελπίδα. Θυμηθείτε την απάντηση του κόμητος Σολωμού στον νεαρό ποιητή που του διαμαρτυρήθηκε κάποτε ότι, ενώ του ίδιου τού ασκεί αυστηρή κριτική, για κάτι τυχάρπαστους έχει μόνο φιλοφρονήσεις: «Είναι γιατί σ’ εσένα κάτι βρήκα. Σ’ εκείνους δεν βρίσκω τίποτε». Πολύ σπανίως, φευ, θα έχετε αυτή την τύχη. Σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου η κριτική αποθαρρύνεται, το πιθανότερο είναι ότι για το βιβλίο σας θα ακούσετε ��όνο εγκώμια. Αν όμως, ανάμεσα στις τυπικότητες και τις κολακείες (ή τα βραβεία, ενίοτε…) που αναπόφευκτα θα σας κατακλύσουν, πέσετε πάνω σ’ έναν τέτοιο λόγο, όσο δυσκατάποτος κι αν είναι, σταθείτε μια στιγμή να τον αφουγκραστείτε. Ακόμη κι αν καταλήξετε ότι είναι άστοχος, ή και άδικος, ακούγοντάς τον μόνο να κερδίσετε έχετε.

12. Συμβουλή ύστερη: μην απογοητεύεστε. Πήρατε-δεν πήρατε απάντηση, συνεχίστε να στέλνετε στους συγγραφείς που εκτιμάτε και τα επόμενα βιβλία σας (αν υπάρξουν.) Επιμείνετε. Ακόμη και το πρωτόλειο που το θεωρήσατε παραπεταμένο μπορεί να αποδεχτεί τελικά ότι την έκανε τη δουλειά του, αν μπει πλάι πλάι σε ένα πράγματι επιτυχημένο δεύτερο και τρίτο βιβλίο. Για τον Νίκο Καρούζο και τον Οδυσσέα Ελύτη, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος δεν έγραψε παρά μετά τον θάνατό τους. Τα πράγματα δεν είναι συνήθως τόσο δραματικά, όμως ισχύει: εικόνα συνολική αποκτά κανείς με τον καιρό. Δώστε λοιπόν στους παραλήπτες των βιβλίων σας αυτή την ευκαιρία.

Εκτός πια και ο θαυμασμός που τους τρέφατε τελούσε εξ αρχής υπό αίρεση: να σας θαυμάσουν μονομιάς κι εκείνοι.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[eidiseis-news]

Γιώργος Αγγελόπουλος: Η μικρούλα που ψάλει το μεγαλυνάριο της Παναγίας

Γιώργος Αγγελόπουλος: Η μικρούλα που ψάλει το μεγαλυνάριο της Παναγίας

Στο βίντεο που δημοσίευσε και που ήδη κάνει το γύρο του διαδικτύου, ένα μικρό κορίτσι, ψάλει το μεγαλυνάριο της Παναγίας. “«Άξιον εστίν ως αληθώςμακαρίζειν σε την Θεοτόκον,την αειμακάριστον και παναμώμητονκαι μητέρα του Θεού ημών.Την τιμιωτέραν των Χερουβείμκαι ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμτην αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,την όντως Θεοτόκον,Σε μεγαλύνομεν.» Λίγα λόγια για το Άξιον…

[silezukuk]

όχι εκεί που τη βλέπετε, ηλίθιοι, υπάρχει σωτηρία

***

***

Στο αρχείο του Ανδρέα Εμπειρίκου  βρέθηκε, μετά θάνατον, ένα χειρόγραφο 152 σελίδων (έτος γραφής 1956) στο οποίο εκτίθεται λεπτομερώς το χρονικό της σύλληψης και ομηρίας του από την ΟΠΛΑ τον Δεκέμβρη του 1944 [ΟΠΛΑ=Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, οργάνωση ελεγχόμενη από το ΚΚΕ]. Ένα απόσπασμα αυτού του κε��μένου διάβασα στο βιβλίο του Δημήτρη Καλοκύρη, «Τα σύνεργα της πλοιαρχίας ήτοι η Άλλη όχθη του Ανδρέα Εμπειρίκου», εκδόσεις Άγρα, 2013. Γράφει ο Εμπειρίκος:

«[...] σκεπτόμενος και αναπολών πολλά άλλα, εκάπνιζα συνεχώς, όταν εισήλθε πάλι αιφνιδίως εις την αίθουσα [στο κρατητήριο της ΟΠΛΑ, οδός Παμίσου, Αθήνα] ο κατά πυκνά διαλείμματα επισκεπτόμενος και παραμένων αρκετό χρόνο μεταξύ ημών απαίσιος εις την όψιν και την ψυχή βουρδουλοφόρος δεσμοφύλαξ. Ερχόμενος κατ’ ευθείαν εις εμέ και ιστάμενος ενώπιόν μου, με γνήσιο ύφος κουτσαβάκη, αλλά με μορφή ασυγκρίτως ασχημοτέρα, με ηρώτησε στρίβοντας με δεξιοτεχνία τον βούρδουλά του:

–Εσύ είσαι ο Ανδρέας Εμπειρίκος; –Μάλιστα. –Δε μου λες κυρ-συναγωνιστά, πατέρα έχεις; –Ναι. –Μητέρα έχεις; –Ναι. –Αδέλφια έχεις; –Έχω δύο αδελφούς. –Ε, λοιπόν κακομοίρη μου, μάθε ότι όλοι αυτοί θα σε κλάψουν αύριο.

Μόλις ήκουσα τα λόγια αυτά πάγωσα, αλλά με μία μεγάλη προσπάθεια κατόρθωσα να προσποιηθώ ότι με ψυχραιμίαν ήκουσα την καταδίκην. Ο δεσμοφύλαξ με μία κτηνώδη έκφραση στο πρόσωπό του με κοίταξε καρφωτά, προδήλως έτοιμος να ανακαλύψει και να απολαύσει το παραμικρόν δείγμα τρόμου ή αγωνίας εκ μέρους μου. Τούτο όμως δεν ήμουν διατεθειμένος να του το επιτρέψω. Κατανοών αμέσως εις τι απέβλεπεν το όρθιον τούτο κτήνος, είπα μέσα μου: Δεν θα σου περάσει κερατά, ούτε εσένα, ούτε κανενός άλλου από εσάς, δεν θα σας δώσω τη χαρά να με δείτε συγκινημένο ή τρομαγμένο. Και με αταραξία απάντησα:

–Πολύ καλά, σ’ ευχαριστώ για την πληροφορία […]

Μόλις έφυγε, μόλις εξήλθε όμως ο αποτρόπαιος εκείνος άνδρας από την αίθουσα, κρύος ιδρώτας περιέλουσε το μέτωπό μου και έμεινα εκεί καθήμενος επί του δαπέδου με τη ράχη μου προς τον τοίχον σαν αποσβολωμένος. Ώστε είχε φτάσει η τελευταία μου ώρα. Πλην της αγωνίας που έσπειρεν εις την ψυχήν μου η δήλωση του δεσμοφύλακος, ησθανόμην μία μεγάλην, μία βαθυτάτην πικρία. Εις όλη μου τη ζωή υπήρξα ό,τι συνήθως ονομάζεται άνθρωπος καλός και επιπλέον δίκαιος […]

Ω, ας ήταν δυνατόν τουλάχιστον πριν πέσω, να κραυγάσω και η κραυγή μου να ακουστεί από τους δημίους μου: “Είναι γλυκειά, βρε σεις, η ζωή και βρίσκεστε όλοι σας σε πλάνη. Αλλού και όχι εκεί που τη βλέπετε, ηλίθιοι, υπάρχει σωτηρία»

***

Αυτά ο Ανδρέας. Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος, έχει επισημάνει ότι το κείμενο του πατέρα του: «[…] είναι μία μαρτυρία την οποία ο ίδιος δεν δημοσίευσε. Και δεν την δημοσίευσε […] για να μη βλάψει τους δεινο��αθήσαντες Έλληνες κομμουνιστές μετά τον εμφύλιο, παρόλο που, μέχρι το 1960, τους μισούσε θανάσιμα. Δηλαδή, το έχω ζήσει, το ξέρω αυτό, μπορώ να το μεταφέρω όσο μπορεί να γίνει πιστευτό ως μαρτυρία.» 

[2001, συμπόσιο αφιερωμένο στον Α.Ε., που οργανώθηκε από το τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Κύπρου. Τα μπολντ γράμματα δικά μου.]

[ Τα αποπάνω από εδώ —> https://goo.gl/cV02YM ]

***

Σε σημείωμά του στην εφημερίδα Το Βήμα [ εδώ —> https://goo.gl/8cEN52 ], ο καθηγητής κ. Γιώργος Γιατρομανωλάκης επίσης εφιστά την προσοχή, πως όταν δημοσιευθεί [το 2018, μάλλον] ολόκληρη η μαρτυρία του Εμπειρίκου «δεν πρέπει να εκληφθεί ως κείμενο συγκεκριμένης ιδεολογικής ή, ακόμη χειρότερα, κομματικής τάξεως. Θα ήταν προσβολή για τη μνήμη του αγαθού, φιλελεύθερου και γενναίου ποιητή.» 

Και ο Γιατρομανωλάκης συνεχίζει –λίγο παρακάτω, στο ίδιο κείμενο– πολιτικότατα, επικαιροποιώντας, κατά κάποιο τρόπο, το κείμενο του Αντρέα:

«Το βίαιο ΚΚΕ –όπως δείχνει η ομήρεια του Εμπειρίκου– θα εκτελεσθεί, θα φυλακισθεί και θα εξοριστεί από τη Δεξιά της εποχής. Η πρόσκαιρη συμφιλίωση στις αρχές της δεκαετίας του Εξήντα θα σταματήσει βίαια από τη Χούντα του 1967. Αρχικά η Μεταπολίτευση επιβάλλει την ανάγκη μιας οριστικής συμφιλίωσης, πέρα από κομματικές ιδεοληψίες. Πού κατέληξε; Στη σημερινή κοινωνική, πολιτική και οικονομική καταστροφή.

Η πλάστιγγα φαίνεται να γέρνει τώρα προς την πλευρά ενός εκδικητικού, σπασμωδικού αριστερίστικου μορφώματος, το οποίο οι αριστεροί της εξορίας και των εκτελέσεων, όπως και οι αριστεροί της Μεταπολίτευσης, δεν θα μπορούσαν να φαντασθούν. Όμως ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, η Ιστορία πορεύεται πονηρά. Τόσο πονηρά ώστε μια πάλαι ποτέ συνετή και, παρά την ήττα της, ανεκτική Αριστερά [απορία αντιγραφέα: άραγε υπήρξε ποτέ ανεκτική η Αριστερά;] να έχει αλλάξει όψη και να κυβερνά μπαλωμένη από ακροδεξιά ξεφτίδια. Προφανώς δεν έχουμε τη συμφιλίωση δύο ακραίων ιδεολογιών. Έχουμε να κάνουμε με ένα «ακάθαρτο» πολιτικό κράμα, συνθεμένο από τις απολήξεις μιας εκδικητικής Αριστεράς και μιας βίαιης Δεξιάς. Η ύπαρξή του δικαιολογείται μόνο από ένα πρόσκαιρο πολιτικό συμφέρον.»

***

Θα έλεγα ότι ο σημερινός κυβερνών συνασπισμός μπορεί να θεωρηθεί, μεταξύ άλλων, μια απρόσμενη, φαρσική, θνησιγενής  κατάληξη της μετεμφυλιακής προσπάθειας συμφιλίωσης, μέρος της οποίας υπήρξε τόσο το κείμενο του Εμπειρίκου, όσο και η “απόκρυψή” του από τον ποιητή.

[οι φωτογραφίες --> https://goo.gl/JyTib5]

***

[maxmaggr]

5+1 Ιστορικά βιβλία για την Ελληνική Επανάσταση

Η 25 Μαρτίου, εκτός από μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή, αποτελεί και μια από της σημαντικότερες ημέρες για το Ελληνικό Έθνος. Σηματοδοτεί την έναρξη του ένοπλου αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την σημασία της ημέρας αυτής την μαθαίνουν τα παιδιά μας από το νηπιαγωγείο ακόμα. Ωστόσο, την σημερινή εποχή, που ακόμα και τα αυτονόητα διεκδικούνται και αλλάζουν όνομα, ίσως θα έπρεπε να στραφούμε στην ιστορία μας. Να μάθουμε από αυτή και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε ορισμένα πράγματα. Για την σημερινή μέρα λοιπόν διαλέξαμε 5+1 ιστορικά βιβλία για την Ελληνική Επανάσταση.  Βιβλία που τεκμηριωμένα προσπαθούν να αποδώσουν την Ελληνική ιστορία έξω από τα στεγανά των σχολικών βιβλίων.  

www.metaixmio.gr Ο Θάνος Βερέμης φωτίζει, επιλέγοντας και σχολιάζοντας τα λόγια των ίδιων των αγωνιστών, δύο κομβικά γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης: την πτώση στα χέρια των Ελλήνων της διοικητικής πρωτεύουσας των Οθωμανών, της Τριπολιτσάς, και την πτώση του Μεσολογγίου στα χέρια των Οθωμανών, που σήμανε το τέλος της Επανάστασης στη δυτική Στερεά Ελλάδα. Ο ξεσηκωμός του 1821 υπήρξε κυρίως έργο Ελλήνων στην υπηρεσία του οθωμανού επικυρίαρχου: των προκρίτων του Μοριά ως μέρους της φοροεισπρακτικής μηχανής του κράτους, των αρματολών της Ρούμελης ως φυλάκων των στενών περασμάτων της ενδοχώρας, του ανώτατου κλήρου ως πολιτικού και πνευματικού εκπροσώπου του Γένους υπόλογου στην Υψηλή Πύλη. Η μακραίωνη τουρκική κυριαρχία δεν αλλοίωσε την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη. Έτσι στάθηκε δυνατόν τα γεγονότα της Τριπολιτσάς και του Μεσολογγίου να εξιστορηθούν από πλήθος μεγάλων και μικρών λογίων. Στην κατηγορία των μορφωμένων ανήκουν οι Τερτσέτης και Σπηλιάδης, ενώ στους λίγο πολύ αυτοδίδακτους οι Αινιάν, Κασομούλης και Φωτάκος. Οι συλλογές μαρτυριών για την Τριπολιτσά και το Μεσολόγγι μάς γνωρίζουν τους αγωνιστές που κρατούσαν και το καλαμάρι εκτός από τα όπλα.

metaixmio.gr Πόσα γνωρίζουµε για την περίοδο της Τουρκοκρατίας και της Ελληνικής Επανάστασης; Τα µεγάλα και ένδοξα γεγονότα, οι µάχες και οι αγώνες των ραγιάδων µάς είναι γνωστά. Στις σελίδες της Ιστορίας ωστόσο υπάρχει πλήθος από άγνωστα περιστατικά, µαρτυρίες και διηγήσεις για τα καθηµερινά προβλήµατα των απλών ανθρώπων, τον τρόπο που ζούσαν, που σκέφτονταν, τον αγώνα τους για επιβίωση, αλλά και πολλές αφανείς πράξεις σπουδαίων ανδρών, που φωτίζουν τον χαρακτήρα, τη δράση και το ήθος τους. Το βιβλίο αυτό, µέσα από σύντοµα κείµενα, κάποια σε µορφή ανεκδότων, προσεγγίζει την Ιστορία από ένα διαφορετικό πρίσµα· ρίχνει «αδιάκριτες» µατιές σε σηµεία που η έρευνα συχνά αποσιωπά ή αντιπαρέρχεται, προβάλλοντας το άγνωστο, το περίεργο, το «ασήµαντο» - που όµως είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και γοητευτικά.

kedros.gr Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα γεγονός μεγάλης πολιτικής σημασίας για τους κατακτημένους ελληνικούς πληθυσμούς, γεωπολιτικής εμπλοκής και ιδεολογικών κινητοποιήσεων για την Ευρώπη. Οι πρώτες μάχες την άνοιξη και το καλοκαίρι του ’21, αν και ελάχιστης στρατιωτικής σημασίας, εμπέδωσαν την πεποίθηση ότι οι Έλληνες μπορούσαν να νικήσουν τους Οθωμανούς. Αλλά η νίκη εξαρτιόταν από την πολιτική τους στρατηγική. Στο εσωτερικό πολεμούσαν και συγκροτούσαν κράτος και τους πρώτους θεσμούς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στην Ευρώπη με τη βοήθεια του φιλελληνικού κινήματος αρχικά, και με τη διπλωματία αργότερα, εκμεταλλεύτηκαν περίτεχνα τις προϋπάρχουσες γεωπολιτικές αντιθέσεις τις οποίες η ίδια η Επανάσταση είχε παροξύνει στο έπακρο. Το 1821 είναι η πράξη δημιουργίας του ελληνικού εθνικού κράτους. Ιστορία ελληνική και ταυτοχρόνως ευρωπαϊκή, όπως άλλωστε και ο ελληνικός Διαφωτισμός από τη γέννησή του, ογδόντα περίπου χρόνια νωρίτερα. Η επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης, όπως κάθε άλλης, δεν μπορεί να νοηθεί με στρατιωτικούς όρους και ατομικούς ηρωισμούς, όπως γίνεται συνήθως μέσω μιας λαϊκίστικης εκτροπής της ιστορίας. Η επικράτηση των Ελλήνων έναντι ενός ασυγκρίτως ισχυρότερου εχθρού οφείλεται πρωτίστως σε ιδιαιτέρως ευφυείς πολιτικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν μέσα από έντονες, ακόμη και εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων. Η νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης οφείλεται ακόμη στην υψηλή διακινδύνευση που επωμίστηκαν πολλά μέλη ποικίλων ηγετικών ομάδων των ελληνικών πληθυσμών. Επρόκειτο για διακεκριμένα άτομα, τα οποία ξεκινώντας την Επανάσταση είχαν πολλά να χάσουν. Η συλλογική αυτή έκδοση αποτελεί συμβολή στην ιστορία του ελληνικού Διαφωτισμού και της Επανάστασης τηρώντας μια σταθερά: τη ρεαλιστική σχέση με αυτήν την τόσο κρίσιμη περίοδο της ιστορικής μας πραγματικότητας, χωρίς απόκρυψη του θαυμασμού μας για όλους αυτούς που αγωνίστηκαν.

ime.gr Το βιβλίο αναδεικνύει ένα γεγονός που δεν είναι ευρέως γνωστό, την ευρεία συμμετοχή των Μικρασιατών στην Επανάσταση του 1821 και τη σημαντική συμβολή τους στην απελευθέρωση της κοινής πατρίδας. Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης σήμανε συναγερμό σε όλους τους Έλληνες, όχι μόνο της κυρίως Ελλάδας αλλά και σε αυτούς που συγκροτούν το μείζονα Ελληνισμό. Στο κάλεσμα της πατρίδας προσέτρεξαν και οι Έλληνες της πέραν του Αιγαίου ελληνικής γης και εντάχθηκαν στους στρατιωτικούς σχηματισμούς των οπλαρχηγών, ενώ στη συνέχεια συγκρότησαν ιδιαίτερο στρατιωτικό σχηματισμό, τη Φάλαγγα των Ιώνων. Το έργο αυτό, το οποίο αποτελεί προϊόν διεξοδικής έρευνας του συγγραφέα σε πηγές και αρχεία, εξιστορεί την κατάσταση που επικρατούσε στη Μικρά Ασία πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης: τη μύηση των Μικρασιατών στη Φιλική Εταιρεία, τα συνταρακτικά γεγονότα που ακολούθησαν, όπως η καταστροφή των Κυδωνιών και οι σφαγές της Σμύρνης, αλλά και την ένταξη των Μικρασιατών στις μονάδες των αγωνιστών. Παρουσιάζεται επίσης η περιπέτεια της διάσωσης και της εγκατάστασης των προσφύγων στην Ελλάδα. Το βιβλίο περιέχει εκτενή κατάλογο με ονόματα Μικρασιατών αγωνιστών (με τις περιοχές καταγωγής τους), ενώ δημοσιεύονται έγγραφα που πιστοποιούν τη συμμετοχή και την προσφορά τους στον εθνικό αγώνα.

patakis.gr Στο παρόν βιβλίο η Αθηνά Κακούρη εξηγεί συνοπτικά το πώς και γιατί διατηρήθηκε ο ελληνισμός ζωντανός στα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας και αφηγείται τα κύρια γεγονότα, –πολεμικά, πολιτικά και διπλωματικά– των δέκα ετών από την Επανάσταση του 1821 ως τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831. Αυτόν βλέπει ως κυρίαρχη μορφή, και επισημαίνει τις δυνάμεις εκείνες που τον εμπόδισαν τότε να δημιουργήσει κράτος, φτάνοντας ως και στη δολοφονία του. Η εικονογράφηση στόχο έχει κυρίως την καλύτερη κατανόηση της στρατηγικής. Ο τρόπος της γραφής είναι απλός και άμεσος, τα ονόματα και οι ημερομηνίες περιορισμένες, ενώ γίνονται αναφορές και συσχετισμοί που βοηθούν τον αναγνώστη –παιδί ή ενήλικα– να συναισθανθεί το πόσο αυτό το παρελθόν επηρεάζει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, άρα τη ζωή του. Ο Πίνακας Περιεχομένων φανερώνει την απλή διάρθρωση του βιβλίου. Για όποιον θα ήθελε να διαβάσει περισσότερα, υπάρχει στο τέλος ένας κατάλογος με καλά βιβλία διαφόρων ειδών.

ianos.gr Το μέγα γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης Μια ισχυρή αφορμή για περαιτέρω εντρύφηση στη νεότερη ιστορία μας. Ο Σπυρίδων Τρικούπης, ο πρώτος πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας (1828-29), καταγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση, από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας ως την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας, μιλώντας με τη βεβαιότητα του αυτόπτη και με μιαν αντικειμενικότητα τιμητική για τον ίδιο. Η έκδοση έχει εμπλουτιστεί από το μεταγλωττιστή με σημειώσεις για ονόματα, τοπωνύμια κ.λπ. στη σελίδα που αναφέρονται, ενώ οι σημειώσεις του συγγραφέα βρίσκονται συγκεντρωμένες κατά κεφάλαια στο τέλος του κάθε τόμου. Η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του Σπυρίδωνος Τρικούπη εκδίδεται σε δύο τόμους. Ο πρώτος τόμος ιστορεί τα γεγονότα από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας ως την άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη στην Ελλάδα και από την εισβολή του Ομέρ Βρυώνη στην Αττική ως και την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει τα συμβάντα από το θάνατο του Δράμαλη ως και τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου και αναφέρεται στην περίοδο από την Γ΄ Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο ως την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Read the full article

[our-har-world]

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Ευαγγελίζου γη χαρά μεγάλη… "Χαίροις μετά Θεόν η θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα", αναφωνεί ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης εγκωμιάζοντας την Θεοτόκο σε μια προσπάθειά του να εκφράση το κάλλος και το μεγαλείο της, αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εκστατικός βοά: "Σύ μου τον νουν είλες", σκεπτόμενος την ωραιότητα της Παρθενίας της Θεοτόκου. Και ποιός νούς μπορεί να μείνη στατικός απέναντι σ' αυτό το μεγαλείο του Ευαγγελισμού, την αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών; Ψάλλουμε στην Εκκλησία μας, στο απολυτίκιο της ημέρας: "Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις". Στις βυζαντινές εικόνες αυτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως απεικονίζεται άριστα. Και στο απολυτίκιο και στην περικοπή του Ευαγγελίου (Λουκ. α', 24-38) ζωντανεύει μπροστά μας η κένωση του Θεού Λόγου. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού, είναι εκείνος που "τό προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει" και με εκείνο χαιρέτησε την Θεοτόκο. Παρατηρούμε στην εικόνα του Ευαγγελισμού της Αχρίδος από την Παναγία την Περίβλεπτο, την ορμητική κίνηση του αγγέλου σε αντίθεση με την ηρεμία της Παναγίας. Την αίσθηση αυτή επιτείνουν το απλωμένο δεξί χέρι του αρχαγγέλου Γαβριήλ, το σηκωμένο φτερό και η άκρη του ιματίου, που σχηματίζει μια διαγώνιο παράλληλη με αυτή του δεξιού ποδιού. Παρ' όλο που ο Αρχάγγελος βρίσκεται στο έδαφος φαίνεται αυτή η ορμή και από το άνοιγμα των ποδιών του, έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Γαβριήλ αιωρείται μεταξύ ουρανού και γής. Την ορμητική αυτή κίνηση του αγγέλου δηλώνει ακόμη και η διαγώνια τοποθέτηση των βάσεων πάνω στις οποίες πατούν οι δύο μορφές. Κρατάει σκήπτρο, δηλώνοντας έτσι την βασιλική προσταγή, και όχι κρίνο, όπως μας έχει συνηθίσει η δυτική ζωγραφική. Η Μητέρα του Θεού αποκαλείται από τον αρχάγγελο Κεχαριτωμένη, γιατί είχε το πλήρωμα της Χάριτος εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο και μετά την σύλληψη τελειότατο (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου: "Δεσποτικές Εορτές"). Την συναντούμε άλλοτε καθισμένη, υπογραμμίζοντας την υπεροχή της απέναντι στον αρχάγγελο, ως τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ, και άλλοτε όρθια μοιάζοντας έτσι να ακούη κατά κάποιον τρόπο καλύτερα το θείο μήνυμα. Η εμφάνιση του αρχαγγέλου και το μήνυμα τάραξαν την Θεοτόκο πού, κατά το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το αδράχτι με το νήμα που κρατούσε στο χέρι της, έπεσε, και αυτό δεν ερμηνεύεται ως δειλία ή φόβος της Παναγίας, αλλά από την άποψη ότι, αν και θαυματουργικές συλλήψεις είχαν γίνει πολλές στην Παλαιά Διαθήκη, καμμία δεν είχε γίνει ασπόρως, γι' αυτό ρωτάει: "πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;", εκφράζοντας έτσι την αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως. Στην εικόνα που μελετούμε συναντούμε την Παναγία καθιστή, αποφεύγοντας να κοιτάξη τον ουράνιο επισκέπτη της, με το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο και το χέρι μπροστά στο στήθος, δηλώνει την υπακοή της, το φυσικό της θέλημα. Μοιάζει να λέη: "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου". Πάνω από το κάθισμά της υψώνεται περίτεχνη κατασκευή με δύο κίονες, οι οποίοι απολήγουν σε καθιστές γυμνές μορφές, που ανακρατούν επιθήματα και μονόχρωμες κεφαλές ζώων. Κόκκινο ύφασμα είναι απλωμένο ανάμεσα σε δύο κιλλίβαντες που εξέχουν από την στέγη. Τα ανοιχτόχρωμα και ψυχρά ρούχα του αγγέλου έρχονται σε αντίθεση με το πορφυρό μαφόριο της Παναγίας. Εν αντιθέσει προς την άψογη μορφή του Γαβριήλ, ο κορμός της Θεοτόκου σχεδιάστηκε με πολλή επιμέλεια, μεγαλύτερος, και το αριστερό χέρι πολύ μακρύ, θέλοντας έτσι ο αγιογράφος να δείξη το ξένον του μυστηρίου, για την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός ωστόσο δεν προκάλεσε καμμία φθορά στην παρθενία της Θεοτόκου, όπως άλλωστε προφήτεψε και ο Προφητάναξ Δαυίδ: "καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν". Εμείς, ατενίζοντας την ωραιότητα της Θεοτόκου, σε κάθε εικόνα της, αλλά ιδιαίτερα σ' αυτήν του Ευαγγελισμού, μπορούμε να κράζουμε νοερά μαζί με τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης, που γράφει: "Χαίρε βασιλίς των βασιλίδων, η βασιλέα γεννήσασα, των βασιλευόντων ... ου η βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων των αιώνων ... χαίρε του θανάτου, βασίλειον νικήσασα, και ζωής ανοίξασα, βασιλείαν πρόξενον ... βασιλείς ήν σέβονται, χαίρε Μαριάμ Παντοβασίλισσα". Διάκ. Σ. Κ. Π.

[paranoikosnews-blog]

Κοτόπουλο carry σε σάλτσα καραμελωμένων κρεμμυδιών

Κοτόπουλο carry σε σάλτσα καραμελωμένων κρεμμυδιών

Πώς το κάνουμε:

1)Σε ένα ευρύχωρο σκεύος (που να τα χωράει, όχι στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, αλλά απλωμένα), απλώνουμε δίπλα-δίπλα τα κομμάτια του κοτόπουλου. Η βασική συνταγή την θέλει να γίνεται με στήθος κοτόπουλου, κομμένο σε λεπτές λωρίδες. Πιστεύω όμως ότι το μπούτι δίνει κρέας ασυγκρίτως πιο ζουμερό και νόστιμο, απλά θέλει λίγο περισσότερη δουλειά για να το χωρίσεις από το κόκκαλό…

[crisismonitor]

Παπαχελάς: Έχει διαβρωθεί το ΥΠΕΞ - Επιτακτική η άμεση αναδιάρθρωση

Ζήτημα διάβρωσης του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών θέτει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής, Αλέξης Παπαχελάς, σε μια προσπάθεια να αναδείξει και να τοποθετήσει το θέμα ψηλά στην μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει λόγο για παρείσφρηση συμβούλων και χαμηλής ποιότητας διπλωματών, οι οποίοι -όντας εξαρτώμενοι- εν τέλει υπονομεύουν τη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών και την αποτελεσματικότητα του. Επίσης, αναφέρεται στην ανάγκη για κινητροδότηση διπλωματών. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά αποτελεί σαφή παρέμβαση σε έναν τομέα που γενικά μένει στο απυρόβλητο και οι όποιες αλλαγές προωθούνται αποτελούν διαχρονικά κυρίως εσωτερικό ζήτημα. Χρονικά, η παρέμβαση αυτή έρχεται τη στιγμή που συρρικνώνεται το αποτύπωμα στης Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και ενώ η Τουρκία επελαύνει στα βόρια και νότια σύνορα με συνεργασίες ακόμη και με την Αίγυπτο. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει χάσει πολλά από ερείσματά της στις ΗΠΑ τόσο με την υπόθεση Μενέντεζ όσο και λόγω της περιορισμένης επιρροής του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Τσούνη στον Λευκό Οίκο και τις ανύπαρκτες σχέσεις του στο state department. Σε αυτή τη φάση Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε διαδικασία επαναπροσέγγισης, τα ζητήματα όμως που ανακύπτουν, καθώς οι δύο χώρες ακολουθούν την πολιτικο-διπλωματική οδό είναι πολύ πιο σύνθετα και εξελίσσονται ταυτόχρονα σε πολλά φόρα. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ενα ζήτημα εθνικής σημασίας Καλές είναι οι Μπελάρα, τα Ραφάλ και (εφόσον τα αντέχουμε οικονομικά) τα F-35. Η χώρα τα χρειαζόταν επειγόντως. Είχαμε μείνει απελπιστικά πίσω, ιδιαίτερα στο Ναυτικό. Είναι επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες, κάποιοι μελετούν και ξανασχεδιάζουν το πλέγμα εξοπλισμών – αμυντικής βιομηχανίας – καινοτομίας. Γιατί είναι αδιανόητο και προκλητικό ότι έπειτα από πολλά δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε εξοπλισμούς τα τελευταία 40 χρόνια δεν έμεινε τίποτα στον τόπο από αμυντική βιομηχανία και έρευνα. Μόνο μίζες και αμαρτωλά όφσετς. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι πέρα από τους εξοπλισμούς, η χώρα χρειάζεται και εξωτερική πολιτική. Την οποία προφανώς ασκούν σε προσωπική βάση και σε υψηλό επίπεδο ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αρμόδιοι. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά ένα καλό και ισχυρό υπουργείο Εξωτερικών. Παρά τον δημοφιλή μύθο περί ασυγκρίτως καλύτερης τουρκικής διπλωματίας, η Ελλάδα είχε πολύ γερούς διπλωμάτες, δομές και μηχανισμούς και επαρκή κονδύλια. Καλοί οι νέοι εξοπλισμοί, χρειάζεται όμως και η ενίσχυση και ανασχεδίαση της ελληνικής διπλωματίας για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Ηλθε, βεβαίως, η δεκαετία του 1980 που τα άλλαξε όλα. Εν μέρει χρειαζόταν να σπάσει ένα παλαιό κατεστημένο, αλλά, ως συνήθως, ήλθαν οι υπερβολές. Οι σύμβουλοι αντικατέστησαν τους διπλωμάτες, οι οποίοι με τον καιρό άρχισαν να μην εκφράζουν την πραγματική τους άποψη, αλλά να συμφωνούν με την εικαζόμενη βούληση του προϊσταμένου τους. Εγιναν και πολλές εκπτώσεις στις εξετάσεις υποψήφιων διπλωματών, έγιναν και πολλά ρουσφέτια και τα επακόλουθα ήταν αναμενόμενα. Σήμερα το υπουργείο Εξωτερικών αντιμετωπίζει μία πρωτοφανή έλλειψη κονδυλίων, καθώς έμεινε στα επίπεδα της οικονομικής κρίσης. Οι απολαβές των διπλωματών στο εξωτερικό είναι αποθαρρυντικές για νέους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καριέρα. Σε σημαντικές πρεσβείες δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν κλητήρες ή οδηγοί. Η έλλειψη στελεχών στα προξενεία εξοργίζει τους ομογενείς. Το επάγγελμα του διπλωμάτη δεν ελκύει πλέον, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εξετάσεις όπου δεν στάθηκε δυνατόν να καλυφθούν καν οι λίγες θέσεις που προκηρύχθηκαν. Θα λύσουν τα παραπάνω χρήματα το πρόβλημα; Προφανώς όχι αν δεν υπάρξει ένα σοβαρό σχέδιο πλήρους ανασχεδίασης του υπουργείου για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Η ηγεσία του γνωρίζει το πρόβλημα και ενδιαφέρεται να το λύσει, πράγμα όχι αυτονόητο. Είναι ένα πιεστικό πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε, ίσως όχι τόσο επείγον όσο η κάλυψη των αναγκών του Ναυτικού, αλλά σίγουρα ένα ζήτημα εθνικής σημασίας. Read the full article

[crisismonitor]

Παπαχελάς: Έχει διαβρωθεί το ΥΠΕΞ - Επιτακτική η άμεση αναδιάρθρωση

Ζήτημα διάβρωσης του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών θέτει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής, Αλέξης Παπαχελάς, σε μια προσπάθεια να αναδείξει και να τοποθετήσει το θέμα ψηλά στην μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει λόγο για παρείσφρηση συμβούλων και χαμηλής ποιότητας διπλωματών, οι οποίοι -όντας εξαρτώμενοι- εν τέλει υπονομεύουν τη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών και την αποτελεσματικότητα του. Επίσης, αναφέρεται στην ανάγκη για κινητροδότηση διπλωματών. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά αποτελεί σαφή παρέμβαση σε έναν τομέα που γενικά μένει στο απυρόβλητο και οι όποιες αλλαγές προωθούνται αποτελούν διαχρονικά κυρίως εσωτερικό ζήτημα. Χρονικά, η παρέμβαση αυτή έρχεται τη στιγμή που συρρικνώνεται το αποτύπωμα στης Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και ενώ η Τουρκία επελαύνει στα βόρια και νότια σύνορα με συνεργασίες ακόμη και με την Αίγυπτο. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει χάσει πολλά από ερείσματά της στις ΗΠΑ τόσο με την υπόθεση Μενέντεζ όσο και λόγω της περιορισμένης επιρροής του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Τσούνη στον Λευκό Οίκο και τις ανύπαρκτες σχέσεις του στο state department. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ενα ζήτημα εθνικής σημασίας Καλές είναι οι Μπελάρα, τα Ραφάλ και (εφόσον τα αντέχουμε οικονομικά) τα F-35. Η χώρα τα χρειαζόταν επειγόντως. Είχαμε μείνει απελπιστικά πίσω, ιδιαίτερα στο Ναυτικό. Είναι επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες, κάποιοι μελετούν και ξανασχεδιάζουν το πλέγμα εξοπλισμών – αμυντικής βιομηχανίας – καινοτομίας. Γιατί είναι αδιανόητο και προκλητικό ότι έπειτα από πολλά δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε εξοπλισμούς τα τελευταία 40 χρόνια δεν έμεινε τίποτα στον τόπο από αμυντική βιομηχανία και έρευνα. Μόνο μίζες και αμαρτωλά όφσετς. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι πέρα από τους εξοπλισμούς, η χώρα χρειάζεται και εξωτερική πολιτική. Την οποία προφανώς ασκούν σε προσωπική βάση και σε υψηλό επίπεδο ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αρμόδιοι. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά ένα καλό και ισχυρό υπουργείο Εξωτερικών. Παρά τον δημοφιλή μύθο περί ασυγκρίτως καλύτερης τουρκικής διπλωματίας, η Ελλάδα είχε πολύ γερούς διπλωμάτες, δομές και μηχανισμούς και επαρκή κονδύλια. Καλοί οι νέοι εξοπλισμοί, χρειάζεται όμως και η ενίσχυση και ανασχεδίαση της ελληνικής διπλωματίας για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Ηλθε, βεβαίως, η δεκαετία του 1980 που τα άλλαξε όλα. Εν μέρει χρειαζόταν να σπάσει ένα παλαιό κατεστημένο, αλλά, ως συνήθως, ήλθαν οι υπερβολές. Οι σύμβουλοι αντικατέστησαν τους διπλωμάτες, οι οποίοι με τον καιρό άρχισαν να μην εκφράζουν την πραγματική τους άποψη, αλλά να συμφωνούν με την εικαζόμενη βούληση του προϊσταμένου τους. Εγιναν και πολλές εκπτώσεις στις εξετάσεις υποψήφιων διπλωματών, έγιναν και πολλά ρουσφέτια και τα επακόλουθα ήταν αναμενόμενα. Σήμερα το υπουργείο Εξωτερικών αντιμετωπίζει μία πρωτοφανή έλλειψη κονδυλίων, καθώς έμεινε στα επίπεδα της οικονομικής κρίσης. Οι απολαβές των διπλωματών στο εξωτερικό είναι αποθαρρυντικές για νέους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καριέρα. Σε σημαντικές πρεσβείες δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν κλητήρες ή οδηγοί. Η έλλειψη στελεχών στα προξενεία εξοργίζει τους ομογενείς. Το επάγγελμα του διπλωμάτη δεν ελκύει πλέον, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εξετάσεις όπου δεν στάθηκε δυνατόν να καλυφθούν καν οι λίγες θέσεις που προκηρύχθηκαν. Θα λύσουν τα παραπάνω χρήματα το πρόβλημα; Προφανώς όχι αν δεν υπάρξει ένα σοβαρό σχέδιο πλήρους ανασχεδίασης του υπουργείου για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Η ηγεσία του γνωρίζει το πρόβλημα και ενδιαφέρεται να το λύσει, πράγμα όχι αυτονόητο. Είναι ένα πιεστικό πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε, ίσως όχι τόσο επείγον όσο η κάλυψη των αναγκών του Ναυτικού, αλλά σίγουρα ένα ζήτημα εθνικής σημασίας. Read the full article

[shamsaddinmegalommatis]

Το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού: όπου Αραμαίοι, Έλληνες και Ρωμαίοι αποδέχθηκαν Μια Ιρανική Θρησκεία

The Mithraeum of Dura Europos: where Aramaeans, Greeks and Romans accepted an Iranian Religion

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26η Νοεμβρίου 2019. Αποτελεί συνέχεια των προηγουμένων κειμένων του τα οποία έχουν ήδη αναδημοσιευθεί εδώ:

"Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη" https://www.academia.edu/66009699/Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη

και

"Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία των Σιωνιστών"

https://www.academia.edu/66138539/Δούρα_Ευρωπός_οι_Ιουδαίοι_Αραμαίοι_η_Συναγωγή_και_η_Νεώτερη_Ψευτοϊστορία_των_Σιωνιστών

--------------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/26/το-μιθραίο-της-δούρας-ευρωπού-όπου-αρα/ ==================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Παιδιά ενός κατώτερου θεού και πολιτισμικά ασυγκρίτως κατώτεροι, οι απόγονοι των Ελλήνων και των Μακεδόνων των σελευκιδικών χρόνων, μαζί με τους ντόπιους Αραμαίους της Κεντρικής Μεσοποταμίας, και τους Ρωμαίους των αυτοκρατορικών χρόνων παράτησαν τους θεούς τους και λάτρευσαν τον Μίθρα, αφού ο μιθραϊσμός είχε ήδη κατακλύσει την Συρο-Παλαιστίνη, την Αρμενία, την Κομμαγηνή, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Μικρά Ασία, την Ελλάδα, την Ρώμη και όλη την Ευρώπη. Μαζί τους συλλειτουργούσαν Πάρθες και άλλοι Ιρανοί.

Μιθραϊστές ιερείς (: Μάγοι) ιερουργούν στον Ναό του Μπάαλ της Δούρας Ευρωπού όπως επήλθε αρχικά η ταύτιση του αραμαϊκού Μπάαλ με τον ιρανικό Μίθρα

Πολύ πριν αναγραφούν οι πρώτες από τις σωζόμενες επιγραφές και πολύ πριν φιλοτεχνηθούν τα πρώτα από τα σωζόμενα ανάγλυφα, αγάλματα και τοιχογραφίες του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού, Έλληνες μιθραϊστές πειρατές του 1ου προχριστιανικού αιώνα είχαν επιβάλλει τα Μυστήρια του Τριπλάσιου (: Τριαδικού) Μίθρα σε όλη την Ελλάδα, βεβηλώνοντας κι ακυρώνοντας την ιερότητα όλων των σημαντικών αρχαίων ελληνικών ιερών.

Ελληνικής καταγωγής βασιλείς του Πόντου και της Κομμαφηνής στον άνω ρου του Ευφράτη είχαν ήδη εδώ και αιώνες στεφθεί ως Ασιάτες πιστοί εν Μίθρα (: Μιθριδάτης) ηγεμόνες. Έτσι, κι οι Έλληνες της Συρίας, όπως λεγόταν παλιότερα η απέραντη σελευκιδική αυτοκρατορία που το δυτικό τμήμα της προσαρτήθηκε στην Ρώμη και το ανατολικό ενσωματώθηκε στο αρσακιδικό Ιράν, παράτησαν τον Δία και τον Απόλλωνα και γονάτισαν προ του Υπέρτατου Μίθρα.

Δεν το έκαναν τυχαία: είχαν δει την συντριπτική υπεροχή των Μάγων του Μίθρα οι οποίοι ως απόλυτοι πανεπιστήμονες εκείνων των χρόνων, τέτοιοι που δεν υπήρξαν ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα, θεουργούσαν αποδεικνύοντας όλες τις δυνατότητες συνέργειας ψυχής και σώματος και στα τρία επίπεδα της ψυχικής ύπαρξης. Τέτοια ‘θαύματα’ μόνον Ιρανοί έκαναν στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας.

Σχετικά:

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62212919/Ταυροθυσίες_και_Μιθραϊκά_Μυστήρια_στην_Κορυφή_του_Ολύμπου_Η_Απόλυτη_Επιβολή_του_Περσικού_Πνεύματος_ανάμεσα_στους_Έλληνες_and_το_Τέλος_της_Αρχαίας_Ελλάδας)

Μίθρας, Μιθραϊσμός & Μιθραϊκά Μυστήρια: Όλα τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά Κείμενα που αναφέρονται στον Μίθρα και τους Μιθραϊστές

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/μίθρας-μιθραϊσμός-μιθραϊκά-μυστήρι/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62259348/Μίθρας_Μιθραϊσμός_and_Μιθραϊκά_Μυστήρια_Όλα_τα_Αρχαία_Ελληνικά_και_Λατινικά_Κείμενα_που_αναφέρονται_στον_Μίθρα_και_τους_Μιθραϊστές)

Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/

(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62228155/Η_Απόλυτη_Κυριαρχία_των_Μιθραϊστών_Πειρατών_στο_Αιγαίο_την_Ελλάδα_και_τον_Θεσσαλικό_Όλυμπο_στον_1ο_Αιώνα_π_Χ_Τι_λέει_ο_Πλούταρχος)

Ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε την Δούρα Ευρωπό ως μεγάλη στρατιωτική βάση και εμπορείο – καραβανούπολη πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από την Αντιόχεια προς την Σελεύκεια. Όμως τελικά τα θρησκευτικά μνημεία που σώθηκαν στην τεράστια πολιτεία πάνω στον μέσο ρου του Ευφράτη, στα ανατολικά άκρα της σημερινής Συρίας, επεσκίασαν και την εμπορική – οικονομική σημασία της και την στρατιωτική χρησιμότητά της.

Ο Μιθραϊσμός ήταν η επίσημη θρησκεία (ως Sol Invictus) της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν την άνοδο της Χριστιανωσύνης. Οι ομοιότητες ανάμεσα στην Επίσημη Χριστιανωσύνη και τον Μιθραϊσμό είναι πολλές και δεν είναι συμπτωματικές. Όμως αυτό δεν αποτελεί τίποτα το περίεργο. Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας έχουν αναφερθεί στο θέμα ήδη πριν από 1600=1700 χρόνια!

Αλλά η λειτουργικότητα ενός δογματικού στοιχείου κρίνεται από την ηθική των πιστών. Μπορεί και ο Μίθρας και ο Ιησούς να γεννιούνται κατά την επίσημη εκδοχή των δύο δογμάτων στις 25 Δεκεμβρίου, μπορεί αμφότεροι να θυσιάζονται, μπορεί αμφότεροι να αναλαμβάνονται, μπορεί να έχουν αμφότεροι ένα Μυστικό Δείπνο, μπορεί και οι δύο να προέρχονται από Άμωμη Σύλληψη, μπορεί και οι δύο να κάνουν θαύματα, μπορεί και οι δύο να είναι μέλη ενός Τριπλάσιου ή Τριαδικού Θεού, αλλά η αληθινή διάσταση μιας θρησκείας είναι πολύ πίσω, πολύ πέρα, και πολύ πάνω από αυτές τις ομοιότητες. Η στροφή των πιστών προς την Ηθική ή την Ανηθικότητα κρίνει τον ρόλο μιας θρησκείας.

Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι για το Δόγμα αλλά το δόγμα για τους Ανθρώπους.

Και αν ακόμη πιστεύοντας δυο πανομοιότυπες θρησκείες οι μεν στρέφονται προς το Φως της Ηθικής και οι δε οδηγούνται στο Σκότος της Ανηθικότητας, οι ομοιότητες αποδεικνύονται επιφανειακές. Στο θέμα του Μιθραϊσμού, του δόγματός του, των μυστηρίων του, και της καταλυτικής παρουσίας του στην Ευρώπη θα επανέλθω. Στην συνέχεια αναδημοσιεύω άρθρα σχετικά με το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού το οποίο δεν είναι μόνον ένα κορυφαίο μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Είναι επίσης η αφετηρία μιας νέας ερμηνευτικής προσέγγισης εντός του Ορεινταλισμού και της Ιστορίας των Θρησκειών. Άλλωστε, οι δυο πρώτοι ανασκαφείς ήταν κορυφαία πρόσωπα της επιστήμης του 20ου αιώνα: Franz Cumont και Michael I. Rostovtzeff.

Franz Cumont (αριστερά) και Michael I. Rostovtzeff (δεξιά) στην ανασκαφή του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού

———————————————————-

Διαβάστε:

Dura Europos

In February 1934 a Mithraeum was discovered on the N.W. side inside the rampart of Dura-Europos (Es-Sâlihiyeh) between gate 24 and 23. After the excavations it was transported to New Haven, Gallery of Fine Arts of Yale University.

Rostovtzeff in RM 49,1934, 180ff; cf. BCR 1934 (Not.) 121f; AJA XXXIX 1935, 4f; 147; 259f and 293ff; Mouterde in MUSJ XIX, 1935, 123f; Dussaud in Syria XVI, 1935, 313ff; Cumont in CRAI 1934, 90ff; Hopkins in ILN 8 Dec. 1934, 963ff; du Mesnil du Buisson in GBA 1935, 1ff; CRAI 1935, 275ff; Watzinger in die Welt als Geschichte II, 1936, 397ff; Rostovtzeff e.o. Report, 62ff; cf. P. Koschaker in OLZ 1941, 271ff; Merlin in JS 1940, 36ff. Professor C. B. Welles informs me of the fact, that a final report is in preparation. We have drawn our description from the preliminary report. See fig. 7.

We are highly indebted to Prof. C. B. Welles and Miss Ann Perkins for sending us photographs of the finds.

General plan and history of the Mithraeum.

Rostovtzeff in RM 1934, 180ff and fig. 1; D-E, Pl. II and fig. 6; CRAI 1934, 91ff; GBA 1935, 6ff and fig. 2; Report, 62ff and figs. 29-35, Pls. I and III, 1, from which our, figs. 8-9.

“When the Mithraeum was founded in about 168 A.D. (see inscr. No. 39) it consisted of three apartments (see plans 8, 9). Room A (L. 4.65 Br. 5.80), the Mithras shrine, was entered by an axial door through a partition separating it from a central chamberB (L. 5.75 Br. 3.50), originally a house diwan, that opened into a courtyard D to the south, and a small chamber C. (L. 3.50 Br. 3.50) to the east”.

A was divided into three parts: a paved passage with on either side the benches band c (H. 0.72 Br. 1.70), in which the columns 1 and 2 had been built to support the ceiling, which was approximately 1.65 high over their benches, but about 1.60 higher over the central aisle.

Via the stairs d a rectangular, raised platform a (H. 0.88), in which a round well 9 (diam. 0;32). In front of a stood the main altar with two smaller side-altars, whereas against the backwall two reliefs had been fixed (see infra).

About 210 A.D. (see inscr. No. 53) a first rebuilding took place, because in the general destruction of the quarter the early Mithraeum was also destroyed (see fig. 10). The entire sanctuary was enlarged considerably. “The new alterations consisted of adding an antechamber B to the Mithras shrine by taking out the dividing partition and adding two more columns 3 and 4 on the foundations ofthat wall (L. 10.90); of building a small room E (L. 5.60 Br. 1.65) on the south and a low bench on the north of this new addition (H. 0.40 Br. 1.70); of turning the east chamber C into a vestibule and porch; of constructing an arched niche back of the altar; and of redecorating the entire chamber”.

Opposite a rectangular recess (L. 1.25 Br. 0.75) in the new podium, there was a basin 10 in the middle of the paved floor (Diam. 0.32). another basin 11 was situated in the former room C. Underneath the columns 3 and 4 two altars e and t were placed.

Finally in ca. 240 A.D. a second reconstruction took place, which resulted in the definitive shape of the sanctuary (see fig. 11).

“It is probable that the roof was removed and altered for the construction of the new vaulted spelaeum and the additional columns (5, 6, 7, 8).

In the Late Mithraeum, the chamber of the south E was entirely removed and in its place was built a bench, probably low; the low bench on the north side was heightened to the level of the upper benches; two more columns were added to either side, making the chamber more symmetrical; two chambers F (L. 3.25 Br. 6.00) and G (L. 2.50 Br. 6.00) to the north of the building, the earlier history of which is obscure, were joined to the Mithraeum, a narrow passageway being cut through the benches leading to a newly pierced doorway.

For the new altar-table the aisle between the benches was filled up to the bench level as far as the first pair (I, 2) of columns and a stair of seven steps was built against the face of this platform. Between the first pair of columns and the wall were built partitions that supported a vault covering the new raised platform”.

When the walls behind the Mithraeum had to be strengthened against the impendency of the Persians under Sapor, the sanctuary got buried under the sand at the capture of the fortification in 256 A.D.

We now proceed to a detailed description of the most important part of the sanctuary; the elevated altar niche (see figs. 12 and 13).

Rostovtzeff in RM 1934, 184ff and Pl. 11; ILN 1934,963; AJA 1935, Pl. IV; GBA 1935, fig. 5; Report, 79 and Pl. II and fig. 36.

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34

Mithraeum at Dura-Europos

Originally an Iranian god, Mithras became especially popular in the Roman period among soldiers and the merchant class. It is not surprising, therefore, to find that he had a special status in the military garrison at Dura-Europos.

In 1933–34, during the seventh season of the excavations at Dura-Europos by Yale University and the French Academy of Inscriptions and Letters, a small shrine to Mithras was discovered along the western fortification wall in the northern part of the city. A dedicatory inscription found there, dated about A.D. 168–69, shows that the shrine was sponsored by Palmyrene archers who served in the Roman army.

There is no evidence of any earlier Mithraeum; it seems safe to assume that the god Mithras was not worshipped in Parthian Dura-Europos but came to the city with the Romans. The Mithraeum was rebuilt and augmented after the enlargement of the garrison in A.D. 209–11. An inscription from this phase shows that the dedicant of the renovation was a centurion named Antonius Valentius.

The building underwent yet another reconstruction and enlargement around A.D. 240. The decorations from this final phase were preserved by a defensive dirt embankment when the city was conquered by the Sassanians around A.D. 256 and are now part of the Yale University Art Gallery’s Dura-Europos Collection.

The cult of Mithras was a mystery religion that featured initiation, banquets, and the promise of salvation after death. Only men were allowed to join. Due to the exclusive nature of the cult, little is known about its rituals. There were seven levels, or grades, of initiation; graffiti at Dura-Europos listed names of initiates, given along with their Mithraic grade. Shrines dedicated to Mithras were generally located underground, commemorating the god’s birth in a cave; the Dura-Europos Mithraeum was unusual in that it was totally above ground.

The devotional focus of a Mithraic shrine was typically a cult relief showing Mithras slaying the Cosmic Bull (in a depiction known as the tauroctony), which symbolized the victory of light over primeval darkness.

While iconographic schemes varied among Mithraic shrines in different locations, this image was a constant. The Dura-Europos Mithraeum contained two such reliefs (at right). Their inscriptions show that they date from the earliest phase of the shrine. The only surviving elements of that phase, the reliefs were reused as cult images in each subsequent renovation. Both show Mithras and the Bull in characteristic fashion: Mithras, dressed in Persian costume, sits on the back of the Bull and pulls his head back with one hand while he stabs the animal in the neck with the other. A small dog drinks blood from the wound. In the larger of the two reliefs, the donors or dedicants of the relief are shown observing the scene. Mithraic iconography from this period generally omits donor images, so their presence here is another deviation for which the Dura-Europos shrine is notable.

A series of paintings are showing scenes from the life of Mithras (including the slaying of the Bull, this time in a landscape with trees and altars), as well as representations of the signs of the zodiac, surrounded the reliefs.

The reliefs were flanked on both left and right by single seated figures who, like Mithras, wear Eastern dress. Russian scholar and Yale professor in the 1920s Michael I. Rostovtzeff proposed that the two were members of the shrine’s Palmyrene congregation, although others have suggested that they are prophets or magi.

On the side walls of the niche were two virtually identical scenes of Mithras as a mounted archer hunting wild animals in a wood. These hunting scenes are particularly Iranian in character and display an Eastern sensibility unlike other depictions of Mithras in the western Roman Empire. They emphasize the god’s role as divine archer, one that would have carried special meaning for the Palmyrene archers who worshipped him at Dura-Europos.

https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum

[shamsaddinmegalommatis]

Πόλο, Πόλεμος, το Τζυκανιστήριον Κωνσταντινουπόλεως, οι Δρόμοι του Μεταξιού κι οι Τουρανικές – Ιρανικές Βάσεις της Ρωμιοσύνης

Polo Games, War Games, the Tzykanisterion of Constantinople, the Silk Roads, and the Turanian-Iranian Foundations of Romiosyni, i.e. today's Eastern Romans (falsely denigrated as 'Greeks')

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 4η Μαΐου 2019.

Αναπαράγοντας τμήμα ημερησίου σεμιναρίου, το οποίο είχα παρουσιάσει στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με ορισμένα σύγχρονα ψευδο-έθνη της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, τα οποία έχουν παρασκευασθεί από τους δυτικούς αποικιοκράτες, ο κ. Μπαϋρακτάρης, στο κείμενό του αυτό, απαριθμεί μία σειρά ιστορικών θεμάτων σχετικών με την παρασκευή της ψευδέστατης ταυτότητας των δήθεν Νεο-ελλήνων και την σύσταση της ψευδοϊστορίας που διδάσκεται στην δήθεν 'Ελλάδα'. Είναι φυσικό ότι όλα αυτά τα θέματα, τα τόσο καθοριστικά για το παρελθόν και την ταυτότητα της Ρωμιοσύνης, ολοσχερώς αγνοούνται από τους σημερινούς ψευδο-Νεοέλληνες του επάρατου νοτιο-βαλκανικού κρατιδίου, επειδή αυτοί έχουν πέσει θύματα αμορφώτων και τρισαθλίων παραχαρακτών, δηλαδή των 'ελληνιστών' και των 'βυζαντινολόγων'. Έτσι, τυφλοί και άχρηστοι οι σημερινοί ψευδο-Νεοέλληνες, έχοντας απωλέσει την ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά τους, βρίσκονται σε κατάσταση δουλείας ασυγκρίτως χειρότερης εκείνης της οθωμανικής περιόδου.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/04/πόλο-πόλεμος-το-τζυκανιστήριον-κωνστ/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αμόρφωτοι κι ανιστόρητοι οι διάφοροι Νεοέλληνες εθνικιστές ή προπαγανδιστές ελληνοκεντρισμού, ελληνισμού κι αρχαιολατρείας θέλουν να ξεχνούν ότι στα χρόνια της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμιοί ένοιωθαν αποστροφή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας αλλά ελάτρευαν κι έπαιζαν μετά μανίας το Τζυκάνιον.

Αν θέλετε να τιμήσετε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, αν θέλετε να πιστεύετε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι, αν σέβεστε την θρησκεία των προγόνων σας, αν είστε Χριστιανός Ορθόδοξος, τότε πρέπει να ξέρετε ότι τζυκανιστήρια (τεράστια στάδια όπου έπαιζαν το τζυκάνιον) υπήρχαν σ’ αρκετές πόλεις της Ρωμανίας – όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Κι’ αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό το τουρανικής – ιρανικής καταγωγής άθλημα που από την σασανιδική ιρανική αυλή του 5ου αιώνα μεταδόθηκε στην Βασιλεύουσα του Θεοδοσίου Β’ βοηθάει πολύ στην εξάσκηση του αυτοκρατορικού ιππικού. Το τζυκάνιον είναι αυτό που λέμε σήμερα πόλο.

Οι Ακρίτες κι η ακριτική παράδοση το τίμησαν, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών το λάτρευε, ο ‘αὐτοκράτωρ πιστὸς εὑσεβὴς βασιλεὺς’ Αλέξανδρος Γ’ που βασίλευσε 13 μήνες το 912-913 σκοτώθηκε παίζοντας τζυκάνιον, και πολλοί Ρωμιοί ιστορικοί όπως ο Ἰωάννης Κίνναμος έγραψαν γι’ αυτό. Η Άννα Κομνηνή διασώζει κι αυτή πληροφορίες για τα θρυλικά τζυκανιστήρια της αυτοκρατορίας.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_(Byzantine_emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/John_Kinnamos

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

Ενδεικτικό του πως γράφεται και ποια είναι η πραγματική Ιστορία που ��ίναι απαγορευμένη στο νεοελληνικό ψευτοκράτος των θεόστραβων κι αργόσχολων μονιμάδων του Δημοσίου, τζυκανιστήρια αναφέρονται ότι υπήρχαν στην Σπάρτη και στην Αθήνα, πόλεις-εμβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά στα χριστιανικά χρόνια προτιμούσαν αθλήματα τουρανικής κι ιρανικής προέλευσης.

Ειρωνεία της Ιστορίας κι εκμηδενισμός των ανεγκέφαλων κι αμόρφωτων της ΕΣΤΙΑ TV κι άλλων ψευτομασωνικών, φιλοσιωνιστικών και νεο-ναζιστικών ομάδων που με τακτική Γκαίμπελς επαναλαμβάνουν το αισχρό κι αυτοκαταστροφικό ψέμμα του ‘διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού’…..

Σε Αθήνα και Σπάρτη πριν από 1000 χρόνια, οι Ρωμιοί προτιμούσαν την τουρανική και την ιρανική πολιτισμική κληρονομιά, το αυτοκρατορικό άθλημα της θρυλικής δυναστείας των ��αϋανιδών που περιγράφει ο Φερντοουσί στο Σαχναμέ, κι απολάμβαναν το τζυκάνιον μιμούμενοι τον Σιγιαβάς, θρυλικό ήρωα του Ιράν, και τον Αφρασιάμπ, μυθικό βασιλιά του Τουράν (που το όνομά του είναι το παραδοσιακό όνομα της Σαμαρκάνδης). Κι όλα αυτά για αιώνες πολλούς πριν το Μαντζικέρτ και πριν να φανούν στον ορίζοντα οι Σελτζούκοι.

Αυτό ήταν μία μόνο διάσταση των πολιτισμικών ανταλλαγών που έγιναν χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού – ένα θέμα που οι Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακοί είχαν εξοστρακίσει κι απαγορεύσει από τον φόβο τους ότι η αληθινή Ιστορία θα ισοπέδωνε τα βρωμερά, ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά, νεο-ναζιστικά ψέμματά τους περί της τάχα ‘ανωτερότητος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού’ – κάτι που έμπρακτα οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων έδειξαν ότι δεν πίστευαν.

Τώρα όμως που η Κίνα επιβάλλει παγκοσμίως την θεματολογία των Δρόμων του Μεταξιού, η αληθινή Ιστορία θα σβύσει το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ που κατέστρεψε την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία, ξεφτιλίζοντας την Ελλάδα σαν ένα ανίκανο και χρεωκοπημένο κρατίδιο.

Το πόλο λοιπόν παραπέμπει στους ιρανικούς θρύλους και συμβολισμούς, καίριο ηρωϊκό πρόσωπο των οποίων είναι ο Σιγιαβάς του οποίου το όνομα κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’. Ο πόλεμος μεταξύ του Σιγιαβάς, διαδόχου του θρόνου του Ιράν, και του Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, ήταν μια τρομερή σελίδα του ιρανικού-τουρανικού θρύλου που γράφηκε με φόντο το τζυκάνιον (πόλο) και που πρέπει να ξέρουμε πολύ καλύτερα από τις ιστορίες του εμφυλίου των Αρχαίων Ελλήνων που γράφει ο Θουκυδίδης.

Γιατί οι θρύλοι είναι προτύπωση των εσχάτων με συμβολικούς όρους, ενώοι ιστορίες του παρελθόντος δεν αφορούν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Δείτε το βίντεο:

Поло в Гилгите, Северный Пакистан – Как древний имперский спорт распространился из Турана и Ирана через Великий шелковый путь

https://ok.ru/video/1357665602157

Polo at Gilgit, North Pakistan – How an Ancient Imperial Sport spread from Turan & Iran across the Silk Road

https://vk.com/video434648441_456240156

Πόλο στο Γκιλγκίτ, Πακιστάν – Διάδοση ενός Πανάρχαιου Αθλήματος πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού

Περισσότερα:

Το πόλο – αρχικά γνωστό σε αρχαία ιρανικά κείμενα ως τσαουκάν – είναι ένα τουρανικό – ιρανικό άθλημα του οποίου οι απαρχές χάνονται στην Κεντρική Ασία της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας. Αν η θήρα λεόντων ήταν το αυτοκρατορικό άθλημα των Ασσυρίων μοναρχών κι αν η θήρα ιπποποτάμων ήταν το βασιλικό άθλημα των Αιγυπτίων φαραώ, το κατ’ εξοχήν άθλημα των Αχαιμενιδών σάχηδων κι όλων των διαδόχων τους μέχρι τα μέσα ισλαμικά και τα νεώτερα χρόνια ήταν το πόλο (τσαουκάν σε μέσα περσικά και τσοβγάν σε νέα περσικά).

Καθώς το άθλημα αγαπήθηκε στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Ινδία. και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν ένα ακόμη τουρανικό – ιρανικό πολιτισμικό στοιχείο που χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες του προαναγεννησιακού κόσμου.

Το όνομα, με το οποίο το έμαθαν οι Άγγλοι στην Ινδία και στην συνέχεια το διέδωσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι ωστόσο όχι το τουρανικό – ιρανικό όνομά του αλλά το θιβετιανό όνομα του αθλήματος. Πούλου σημαίνει μπάλα στην θιβετιανή γλώσσα Μπαλτί που ομιλείται και στο Γκιλγκίτ, στα βόρεια άκρα του Πακιστάν.

Το θιβετιανό όνομα του αθλήματος διέδωσαν στην Ινδία Τούρκοι και Μογγόλοι που συχνά από στρατιώτες και στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στο Δελχί. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα σκοτώθηκε σε αγώνα πόλο – ο Κουτμπουντίν Αϊμπάκ που βασίλεψε ως σουλτάνος στο Δελχί από το 1206 μέχρι το 1210.

Το πόλο έγινε αυτοκρατορικό άθλημα επίσης στην Κίνα ήδη από την εποχή της δυναστείας Τανγκ (7ος – 10ος αι) και σε αυτοκρατορικούς τάφους βρίσκονται αγαλματίδια αθλητών πόλο είτε ανδρών είτε γυναικών. Συνέβαλε στην διάδοση του πόλο στην Κίνα η παρουσία των εκεί καταφυγόντων μελών της ιρανικής σασανιδικής δυναστείας που δεν αποδέχθηκαν την κατάκτηση του Ιράν από τους πρώιμους μουσουλμάνους στρατιώτες.

Στην Κωνσταντινούπολη το πόλο διαδόθηκε αρκετά νωρίς και στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ (408-450) αναγέρθηκε ολόκληρο Τζυκανιστήριο ώστε να παίζουν οι ευγενείς Ρωμιοί το … Τζυκάνιον (παραφθορά του περσικού τσαουκάν). Τζυκανιστήρια υπήρχαν επίσης στην Τραπεζούντα, την Έφεσο και αλλού. Ο λόγος που το άθλημα λατρεύθηκε από αριστοκρατίες και αυλές είναι απλός: αποτελεί εξαιρετική εκπαίδευση και προετοιμασία για το αυτοκρατορικό ιππικό μιας χώρας.

Ωστόσο, πουθενά αλλού το άθλημα δεν λατρεύτηκε περισσότερο από όσο ανάμεσα στους Πέρσες του Ιράν και τους Τουρανούς της Κεντρικής Ασίας. Ο λόγος είναι απλός: οι καταβολές του είναι από εκεί κι ανάμεσα σε Τουρανούς κι Ιρανούς το πόλο έγινε αντικείμενο μακροσκελέστατων επικών συνθέσεων. Ο εθνικός ποιητής του Ισλαμικού Ιράν Φερντοουσί κάνει λόγο για το πόλο που έπαιζε ένας από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ιρανικού θρύλου: ο Σιγιαβάς, γιος του Σάχη Κεϊκαούς.

Η ιστορία του Σιγιαβάς, Ιρανού διαδόχου του θρόνου που για να αποδείξει την αθωότητά του πρέπει να καταφύγει στον Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, είναι από τα σημαντικώτερα σημεία του Σαχναμέ,του τεράστιου επικού ποιήματος του Φερντοουσί.

Ωστόσο οι εναλλαγές κι οι αντικατοπτρισμοί είναι έντονοι και το Καλό και το Κακό παίζουν περίεργα παιχνίδια ενοχής κι αθωότητας για τους ήρωες της Καϋανικής Δυναστείας που μέσα στο έργο του Φερντοουσί προηγείται της Αρσακιδικής Δυναστείας (Ασκανιάν) αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορική δυναστεία των Αχαιμενιδών που όντως στην Ιστορία προηγήθηκαν των Αρσακιδών. Ο συμβολικός χρόνος στο έργο του Φερντοουσί έχει τελείως άλλη υπόσταση και χρησιμεύει ώστε να περιγράφονται αποκαλυπτικά κι εσχατολογικά στοιχεία ως υπόθεση του παρελθόντος αν και ανήκουν ουσιαστικά στο μέλλον.

Έτσι ο Αφρασιάμπ σκοτώνει τον Σιγιαβάς του οποίου το όνομα αρχικά σήμαινε κυριολεκτικά “αυτός με το μαύρο άλογο” αλλά κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Siyâvash

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow

-------------------------------

Η ιστορία του Αρχαίου Αθλήματος Τσαουκάν – Τζικάνιον:

The game first played in Persia (Iran) at dates given from the 5th century BC, or much earlier, to the 1st century AD and originated there, polo was at first a training game for cavalry units, usually the king’s guard or other elite troops. To the warlike tribesmen, who played it with as many as 100 to a side, it was a miniature battle. In time polo became an Iranian national sport played normally by the nobility.

Women as well as men played the game, as indicated by references to the queen and her ladies engaging King Khosrow II Parviz and his courtiers in the 6th century AD. Certainly Persian literature and art give us the richest accounts of polo in antiquity. Ferdowsi, the famed Iranian poet-historian, gives a number of accounts of royal polo tournaments in his 9th century epic, Shahnameh (the Epic of Kings). In the earliest account, Ferdowsi romanticizes an international match between Turanian force and the followers of Siyâvash, a legendary Iranian prince from the earliest centuries of the Empire; the poet is eloquent in his praise of Siyâvash’s skills on the polo field.

Ferdowsi also tells of Emperor Shapur II of the Sassanid dynasty of the 4th century who learned to play polo when he was only seven years old. Naqsh-i Jahan Square in Isfahan is in fact a polo field which was built by king Abbas I in 17th century. Naqsh-e Jahan Square in Isfahan is the site of a medieval royal polo field.

Sultan Qutb-ud-din Aibak, the Turkic Emperor of North India, ruled as an emperor for only four years, from 1206 to 1210 but died accidentally in 1210 playing polo. While he was playing a game of polo on horseback (also called chougan in Persia), his horse fell and Aibak was impaled on the pommel of his saddle. He was buried near the Anarkali bazaar in Lahore (which is now in Pakistan). Aibak’s son Aram, died in 1211 CE [2], so Shams-ud-din Iltutmish, another ex-slave of Turkic ancestry who was married to Aibak’s daughter, succeeded him as Sultan of Delhi.

From Persia, in medieval times polo spread to the Byzantines (who called it tzykanion), and after the Muslim conquests to the Ayyubid and Mameluke dynasties of Egypt and the Levant, whose elites favored it above all other sports. Notable sultans such as Saladin and Baybars were known to play it and encourage it in their court. Polo sticks were features on the Mameluke precursor to modern day playing cards.

A Persian miniature from the poem Guy-o Chawgân (“the Ball and the Polo-mallet”) during Safavid dynasty of Persia, which shows Persian courtiers on horseback playing a game of polo, 1546 AD

Later on Polo was passed from Persia to other parts of Asia including the Indian subcontinent and China, where it was very popular during the Tang Dynasty and frequently depicted in paintings and statues. Valuable for training cavalry, the game was played from Constantinople to Japan by the Middle Ages, known in the East as the Game of Kings. The name polo is said to have been derived from the Tibetan word “pulu”, meaning ball. https://royalpoloclubrasnov.ro/history-of-polo/

Επίσης:

https://irandoostan.com/polo-or-chogan-the-unesco-intangible-cultural-heritage-of-persia/

https://en.wikipedia.org/wiki/Polo#Origins

https://en.wikipedia.org/wiki/Chovgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

-----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250620160

https://issuu.com/megalommatis/docs/polo_games_war_games_the_tzykanisterion_of_const

https://vk.com/doc429864789_620278896

https://www.docdroid.net/LUrtK69/polo-polemos-to-tzikanistirion-konstantinoypoleos-oi-dromoi-toy-metaksiou-ki-oi-toyranikes-iranikes-baseis-tis-romiosynis-pdf