#αν αρχίζει

[allo-frouto]

Μ αρέσει το προσωπο σου. Θέλω να σε γαμαω και να ανασύρω όλους του τους μορφασμούς — quite a spectacle

Και ξεκίνησε τόσο ωραία αυτή η πρόταση...

[psychotiko-epeisodio]

Περνάει ο καιρός.Και αρχίζει ξεθωριάζει η ελπίδα που έχω πως ίσως κάποια μέρα ξαναυπαρξουμε μαζί.Δεν πήρες ποτέ ξανά τηλεφωνο.Εξαφανιστηκες ξαφνικά από την ζωή μου ένα βράδυ,όσο ξαφνικά εμφανιστηκες μέσα σε αυτή.

Και δεν πήρα και εγώ ξανά ,βλέπεις.Ηξερα πως είναι ανούσιο καθώς ότι ήταν να πω το είπα και ότι ήταν να κάνω το έκανα.Και με το παραπάνω.Και σε άφησα να φύγεις,γιατί θα ήταν άδικο να προσπαθήσω να σου δώσω λόγους για να μείνεις λίγο ακόμα.Αν ήθελες θα έμενες,μα εσύ επελξες κάτι άλλο.

Έλεγα «που θα πάει,θα γυρισει»,μα εσύ δεν γύρισες ούτε το κεφάλι σου στα κλεφτα για να δεις αν είμαι ακόμη εκεί.Εγω δεν έκανα βήμα,και ας έφυγα χιλιόμετρα μακριά σου.Και αυτή ήταν όλη η πορεία της σχέσης μας,απλά πλέον μου είναι πιο ξεκάθαρο.

Ο έρωτας κάνει εκπτώσεις,δυστυχώς.Κανει εκπτώσεις στα στάνταρ και στα θέλω σου.Χωρις να το καταλάβεις,βρίσκεσαι να υπομένεις καταστάσεις που ορκιζοσουν πως δεν θα υπομενες ποτέ.Μα έτσι είναι,και δεν μπορεί να σε κρίνει κανείς για αυτό.Σταματησα να με κρίνω και εγώ.Ξερω πως δεν άξιζα τίποτα από όλα αυτά,είχα την προσδοκία μόνο να το ξέρεις και εσύ.

Δεν κατάλαβες ποτέ και είναι εντάξει.

[anekplirwtoi-erwtes]

Σαρεσει το σεξτινγκ;

Εάν υπάρχει η κατάλληλη ΑΜΟΙΒΑΙΑ διάθεση ναι. Το να αρχίζει κάποιος να στελνει μόνος του ότι μαλακία του κατέβει χωρίς να τσεκάρει αν το άλλο πρόσωπο θέλει, ΔΕΝ είναι sexting ✨💓

[bluehome91]

Wrap Παξών . Γιατί κλαις ; Με ρωτάνε. Γιατί η ιστορια μας αρχίζει και τελειώνει σε αυτό το νησί. Γιατί εδώ γνώρισα ανθρώπους που δεν θα ξεχάσω ποτε στη ζωή μου. Εδώ αγάπησα , εδώ κολύμπησα , εδώ βούτηξα στη χαρά και την ανυπομονησία να έρθω πάλι και πάλι και πάλι. Αυτό το νησί δεν θα είναι ποτε το ιδιο αν δεν είμαστε όλοι μαζί . Για αυτό δεν είναι κακο να κλαίμε και να λέμε ευχαριστώ για όλα όσα μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα ΜΑΖΙ. Ευχαριστώ νησί ❤️ είσαι μια φωλιά γεμάτη δύναμη.

Netflix’s Maestro in Blue Season 2: Everything We Know So Far ( Photo Credit – IMDb )

When Maestro in Blue premiered on Netflix in March 2023, it became one of the most-watched non-English-language shows on the platform, reaching the top 10 list in over 50 countries. Ever since, viewers have been massively curious about the show. They can not wait to see how things eventually turn out for Orestis and Klelia.

Well, the wait is almost over. Netflix renewed the show for a second season in March 2024, and it is arriving on the streaming platform soon. If you are excited about the series, here is everything you need to know about Maestro in Blue Season 2.

Maestro in Blue Season 2 Release Date

Maestro In Blue will be released on Netflix on Thursday, May 16th, 2024. Unlike the first season, which initially debuted in Greece on Mega TV and was later picked up by Netflix for international distribution,...

[gemsofgreece]

ΛΟΙΠΟΝ. Ε! 📢📢📢

Αν 🫵 είσαι GREEK EXPAT or from the GREEK DIASPORA 🌍🇬🇷 first, second, third, millionth generation, I don’t care

then google μετάφρασε this:

Φέτος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Ευρώπης που αρχίζει από Γιούρο και τελειώνει σε Βίζιον, δικαίωμα ψήφου έχουν όσοι θέλουν από ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΟΛΟΝ. Ναι, και από την Αμερική! Όλες τις ηπείρους. Γι’ αυτό είναι η τέλεια ευκαιρία να υποστηρίξεις και να ψηφίσεις την 🇬🇷 που έχει στείλει την Μαρίνα Σάττι μας.

Θα ήταν καλό να βοηθήσεις γιατί α) είμαι φαν της και β) το τραγούδι είναι λίγο ιδιαίτερο και διαγωνίζεται σε πολύ δύσκολο ημιτελικό. Έχει ελληνικό στίχο, ελληνική μουσική και η Σάττι είναι θεά. Αν όμως δεν περάσει στον τελικό, η ελληνική επιτροπή πιθανότατα θα θεωρήσει ότι έφταιγε ο ελληνικός στίχος ή η μουσική και δε θα ξαναστείλει ελληνόφωνο για πολύ καιρό. Εμείς όμως όλοι στην 🇬🇷 θελουμε να στέλνουμε ελληνόφωνα τραγούδια. Αν συμφωνείς, βοήθησε μας! (Αν η Μαρίνα περάσει τελικό, μετά εντάξει. Δεν είναι εξίσου απαραίτητη η βοήθεια, αλλά φυσικά είναι πάντα καλοδεχούμενη για να πάρουμε καλή θέση)

I will remind you of this as the days pass and I will make some post with info on how to παρακολουθήσεις / ψηφίσεις. Ο ημιτελικός will be in about μία εβδομάδα.

@ ελληνικά μπλογκ αν θέλετε κάντε ρεμπλογκ μπας και το δουν περισσότεροι

(For those who will get it and εκτιμήσουν την διακριτικότητά μου.)

[loulouditouheimona]

Η ζωή μας φέρνει πάντοτε αντιμέτωπους με δυσάρεστες αλήθειες. Μία εξ αυτών είναι το γεγονός πως δεν αρέσουμε σε όλους. Είναι αδύνατο να ταιριάζουμε με άλλους, είναι αδύνατο να μπορέσουν όλοι να αντιληφθούν την αληθινή μας αξία.Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την ανάγκη να μας δέχονται, να μας δίνουν αγάπη και να κρίνουν θετικά. Η απορριπτική στάση είναι ικανή να μας πληγώσει βαθιά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπάμε πολύ. Η απόρριψη μας ματαιώνει το αίσθημα του ανήκειν στην κοινωνική ομάδα, το αίσθημα της αποδοχής που τόσο έχουμε ανάγκη.Η απόρριψη αναδύει στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα δυσάρεστα συναισθήματα για τον εαυτό ή μπορεί και να τα δημιουργήσει από μόνη της. Ο εαυτός μας είναι έτοιμος να εξαπολύσει κατηγορίες εναντίον μας, είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της απόρριψης ολοκληρωτικά. Ξεχνάμε όμως πως ευθύνη φέρει και το έτερο πρόσωπο.Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι απορρίψεις στη ζωή είναι πολλές. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή σας, δίχως να εξαρτάμε αυτό που είμαστε απόλυτα από κανέναν. Οι σχέσεις δεν εξαρτώνται, δυστυχώς, από έναν άνθρωπο, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι για την εξέλιξη μίας οποιασδήποτε σχέσης γιατί ο άλλος άνθρωπος ��εν ελέγχεται, μπορεί να αλλάξει ή να χάσει το ενδιαφέρον του. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, να επιβάλλουμε και σε κανέναν να αισθάνεται το οτιδήποτε.Η απόρριψη έχει μερικές σπουδαίες διδασκαλίες για τη ζωή: μας αποδεικνύει πως αυτή δεν τελειώνει αλλά και ούτε αρχίζει με έναν άνθρωπο. Η ζωή για τον έναν άνθρωπο που δε μας αγαπάει, θα μας φέρει στη συνέχεια δύο για να μας αναπληρώσει τον πόνο που αισθανόμαστε σήμερα.Ναι, είναι οκ κάποιος να μη μας θέλει. Αν κάποιος δεν εκτίμησε και πάλι, ας το αφήσουμε, ας είναι δικό του το λάθος. Είναι εντάξει να μη θέλεις γιατί αυτό που έχω ανάγκη δεν είναι να με αγαπήσει κανένας που δεν το θέλει πραγματικά. Αυτό που έχει σημασία είναι να με αγαπάω εγώ και να μην ορίζω την αυταξία μου από την κρίση ενός ανθρώπου. Καληνύχτα όμορφα πλάσματα ♥️🥹

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δε��τερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[sugaroto]

Επέτρεψε μου να ζωγραφίσω μια ιστορία στην φαντασία σου:

Ένα απόγευμα ένα άτομο βαριέται. Με το μυαλό να κόβει βόλτες από σκέψη σε σκέψη, μην παραμένοντας σε καμία για πολύ, βρίσκει την κλασική φράση που λένε οι θείτσες στα παιδιά αστεία, και την προοπτική ενός anon μηνύματος που την περιέχει ακόμα καλύτερη. Χρειάζεται όμως ένα θύμα: Ένα άτομο στο tumblr που ξέρει ελληνικά, που θα το βρει αστείο, αλλά με το οποίο δεν γνωρίζονται και πολύ καλά, ώστε να μην αντιληφθεί κατευθείαν την ταυτότητα του αποστολέα. Ένα mutual που να μην έχουν κάνει συζήτηση.

Στη σκηνή εμφανίζετε η χρήστης sugaroto, που πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Το anon στέλνετε, και το βρίσκεις στο inbox σου, και το παιχνίδι αρχίζει. Με το που απαντάς συνεχίζοντας το αστείο, εμπνέεις περαιτέρω anon asks, και όσο αναρωτιέσαι ως προς την ταυτότητα της προέλευσης τους τόσο ποιο διασκεδαστική γίνετε η απόκρυψή της.

Η Ανωνυμία αυτή όμως οδηγεί τον αποστολέα σε ένα αδιέξοδο όμως. Όσο ποιο πολύ στέλνει, τόσο ποιό δύσκολο θα είναι να σπάσει το αστείο και να παραδεχτεί ποιος είναι. Μπορεί μόνο να σκάψει ποιο βαθεία, μιας και ζει υπό μία βασική αρχή: commit to the bit. Και να ήθελε πλέον, καμία στιγμή δεν είναι σωστή για να αποκαλύψει την θέση την οποία έχει πάρει, οπότε συνεχίζει να κάνει απλά τα πράγματα ποιό δύσκολα.

Όταν στερεύουν σιγά σιγά οι ιδέες γίνεται κάτι μαγικό: αρχίζεις και δέχεσαι anon asks από άλλο κόσμο. Η χρίση της ανωνυμίας φτάνει το ζενίθ των δυνατοτήτων της, καθιστώ τας σε ανίκανη να ξέρεις πλέον με σιγουριά αν μιλάς σε ένα άτομο, δύο, ή ακόμα αν κάθε μήνυμα έρχεται από κάπου αλλού.

Φυσικά αυτή είναι παρά μια εκδοχή της ιστορίας αυτής. Το βάρος της απόφασης ως προς την αλήθεια του θέματος πέφτει σε εσένα. Εξ'άλλου εγώ δεν μπορώ να σου αποδείξω τίποτα. Μπορώ απλά να πω μια ιστορία.

Okay. Well. Να πω ότι χαίρομαι που από όλα τα γκρικ τουμπλουροπαιδα το έστειλες σε εμένα :D

Πάει να πει ... γουειτ δεν ξέρω πως να το πω

Ξέρεις που όταν κάποιος κάνει come out μερικές φορές του λένε ευχαριστώ φορ τραστινκγ μι ή κάτι τέτοιο? Yeah I guess thank you for trusting me to take a joke? Αξδβφηηδ δεν βγάζει πολύ νόημα

Έβγαζε πιο πολύ στο κεφάλι μου

Οικειότητα?

Οκ κολλησα

Το μυαλό μ σκέφτεται τους υπόπτους τρ και ξέχασα τι ήθελα να πω

Also wait λες ότι μερικά ασκς δεν ήταν δικά σου?

Well I guess αυτό με το κατουρημα ήταν out of character if I have to guess, απλό κοπυ πειστ απλά για να σταλεί

Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος δεν ξέρω

After all φοράτε όλοι την ίδια ανώνυμη μάσκα

Οπότε ένα στοιχείο για την ταυτότητα σου είναι ότι δεν είμαστε κοντά, λογικά δεν έχουμε μιλήσει (πολύ?) Αλλά είμαστε mutuals

Που ειλικρινά the majority εδω πέρα μιλάει αγγλικά οπότε και να βλέπω ποστς σου κάθε μερα δεν θα αναγνωρίσω τον τρόπο γραφής σου. Η διγλωσσια σε βοηθάει

Μαλλον

Επέτρεψε μου να κάνω ένα assumption ότι ήσουν/είσαι παιδί της θετικής κατεύθυνσης γιατί μου κόλλησε η ιδέα τώρα οπότε χρη να το πω

Btw πολύ καλός συγγραφέας στο να ζωγραφίζεις ιστορίες 👍write a mystery book

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ήρθα να σε βρω μήπως κρυφτώ μές τον κόσμο των δυνατών Ήσουν απών και ήμουν απών μα η απουσία είναι προσόν Όσων πάλεψαν για να βρουν το χώμα κάτω απ το γκαζόν Δεν με καθόρισε ως ον στιγμή το αν ήμουν παρών Υπήρξα… το αγαπημένο σου ρούχο μες την ντουλάπα Ήμουνα φούτερ διάφανο για όσους σε κοίταζαν στα μάτια Μια αόρατη πανοπλία φοβάσαι τόσο να εκτεθείς; Όσο κάλυπτα τις πληγές που καθρέπτιζες στο εμείς Θα πεις, το Ρω του έρωτα αρχίζει να θυμίζει Πως κουράστηκα να γράφω διαρκώς για ο,τι μ’ αγγίζει Και αν αναλύσω το Σίγμα το τελικό Αν δεν υπάρξει το εσύ τι νόημα έχει το εγώ; Τι να σου πω; κατάφερα να βγω από τον βούρκο την στιγμή που κατανόησα πως τον έσκαψα εγώ Και αν περιμένεις κάτι να παραδεχτώ Ήξερα πως να αγαπώ μα δεν γνώριζα να το πω Φοβάμαι μην σε χάσω και είναι βάσανο, αυτό είναι το κρυφό μου μυστικό…

[akrovatwwwstokkkeno]

Μερικοί άντρες δεν είναι για σένα.

Δεν θέλουν καθόλου να σε αγαπήσουν όπως πρέπει, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν να σε αφήσουν να φύγεις.

Όσο περισσότερα τους δίνεις, τόσο λιγότερα εκτιμούν δυστυχώς, και το λεπτό που χόρτασες και αποφασίζεις να φύγεις είναι όταν είναι έτοιμοι να σε αγαπήσουν και να σου φερθούν σωστά.

Οπότε αποφασίζεις να τους δώσεις μια ευκαιρία με την ελπίδα ότι άλλαξαν μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι άλλαξαν μόνο για πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Επιτέλους βρίσκεις τη δύναμη να φύγεις και να τος έρχεται πάλι, διακηρύσσοντας την αγάπη του για σένα.

Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι αν ένας άντρας δείχνει θυμό και επιμονή για να σε πάρει πίσω μόλις προσπαθήσεις να τον χωρίσεις δεν είναι απόδειξη αγάπης.

Ένας άντρας που προσπαθεί να σε κολακεύσει ή να κάνει αδύναμες προσπάθειες να είναι πιο "καλός" για μερικές εβδομάδες δεν είναι απόδειξη ότι προσπαθεί, είναι απόδειξη ότι σε ξέρει αρκετά καλά για να ξέρει πώς να σε αφοπλίσει αρκετά ώστε να σε γαντζώσει για άλλη μια φορά.

Ας το θέσω έτσι....

Αν τους πάρεις ένα παιδικό παιχνίδι, το παιδί αρχίζει να κλαίει.

Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση... Αν αφαιρέσεις μια σχέση βολικότητας, ο άντρας αρχίζει να κλαίει. Επειδή κλαίει δεν σημαίνει ότι του δίνεις αυτό που θέλει.

Σταμάτα να ακούς αυτά που σου υπόσχεται ο άντρας σου και άρχισε να παρακολουθείς τι σου λένε οι πράξεις του.

Πολλές γυναίκες δεν ξέρουν πώς είναι να σε αγαπάει ένας πραγματικός άντρας.

Ξέρεις πόθο, γνωρίζεις χαρά, ξέρεις πάθος και ξέρεις τον φόβο της εγκατάλειψης.

Σταμάτα να κυνηγάς την ιδέα σου για το τι πρέπει να είναι η αγάπη και αναγνώρισε τι είναι πραγματικά αγάπη.

Αγάπη δεν υπόσχεται να δράσει αμέσως αφού τον πιάσουν να τα κάνει θάλασσα ξανά και ξανά.

Αγάπη είναι αυτός που ενεργεί σωστά από την αρχή γιατί δεν θέλει να σε χάσει επειδή ξέρει πόσο πραγματικά ξεχωριστός είσαι.

Αγάπη δεν είναι να λες στον ενήλικα άντρα σου ότι πρέπει να αλλάξει για να σε κρατήσει, αγάπη είναι ένας ενήλικας άντρας που αλλάζει μόνος του επειδή δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή χωρίς εσένα.

Οπότε άκου τη συμβουλή μου και επέλεξε να αγαπηθείς σωστά και πάντα ό,τι και να γίνει..... Θυμήσου την αξία σου.

Web

[inspiwriter]

Γιατί δεν είπα: «Εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…» μα «Αν είν’ η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως…

Άγγελος Σικελιανός, Γιατί βαθιά μου δόξασα

Because I did not say: "Here life begins, here it also ends..."

But “Even the rainy day drags along more luscious light…”

Agelos Sikelianos, Because deep within me I praised

[psychotiko-epeisodio]

Ας μιλήσουμε για την αγανάκτηση.

Είναι σημαντικό,να είμαστε παρατηρητικοι στα πρώτα στάδια μιας σχεσης.Να παρατηρούμε τα κοινά που έχουμε με τον άλλον και αν αυτά είναι περισσότερα από τις διάφορες μας.Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά "τα μικρά πραγματα" που καταπίνουμε λέγοντας "δεν πειράζει μωρε",γιατί κάποια στιγμή πειράζουν.Καποια στιγμή σταματάνε να είναι χαριτωμένα και αρχίζουν να μας ενοχλούν.

Το Α και το Ω είναι η επικοινωνία που έχουμε με τον άνθρωπο απέναντι μας.Να μπορούμε να καταθέτουμε πάνω του τα όσα αισθανόμαστε και να ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλή μαζί του.Οτι δεν θα θυμώσει αν του πούμε ότι κάτι μας ενοχλεί,γιατί πάνω από τον εαυτό του και τον εγωισμό του βάζει την μεταξύ μας σχέση.Αντιστοιχα και εμείς από μεριάς μας ,να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, χωρίς να ετοιμάζουμε στο μυαλό μας κάποια απάντηση.Φρασεις κλειδιά όπως "συγγνωμη","πες μου πως νιώθεις,θέλω να ξερω","Τι χρειαζεσαι;","Είμαι εδώ για εσενα.",μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες για μια σχέση.

Όταν όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν,και περνάει η περίοδος χάριτος του ζευγαριού,ξεκινάνε οι μικρόεντάσεις.Αρχικα,δεν είναι σοβαρές,μπορούν να χαρακτηριστουν ως και υγιής,εφόσον δεν ξεπερνάνε τα όρια, δεν ειπωνονται βαριές κουβέντες και λύνονται άμεσα.Με τον καιρό όμως γίνονται ολο και συχνότερες ,πιο έντονες και εχουν μεγαλύτερη διάρκεια.

Συνήθως ο ένας από τους δύο κάνει πίσω περισσότερο από τον άλλον.Αφηνει περισσότερα πράγματα να πέσουν κάτω .Αυτό μπορεί να καταλήξει σε μια ανειπωτη συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού και εκείνος όπου κάνει πίσω αρχίζει να αισθάνεται αδικημένος.Φοβαται να επικοινωνήσει γιατί πιστεύει πως θα καταλήξει ξανά σε τσακωμο και προσπαθεί να το αποφύγει.Δικαιολογει συνεχώς την συμπεριφορά του άλλου ατόμου,χωρίς το άλλο άτομο να δικαιολογεί την δική του,εφόσον κατά κάποιον τρόπο έχουν μοιράσει τους ρόλους έτσι και οι δύο είναι πεποισμενοι πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Το άτομο όπου κάνει την υποχώρηση,σταδιακά ξεχνάει της δικές του ανάγκες.Λογω ότι οι τσακωμοι πια είναι καθημερινοί,εστιάζει μόνο στο πως θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου ανθρώπου όπου έχει τον κυρίαρχο ρόλο στην σχέση, έτσι ώστε να αποφύγει την επόμενη ένταση.Μαζεύει,όλα αυτά τα συναισθήματα,χωρίς να τα μοιράζεται και ελπίζει απλώς ο σύντροφος του να αλλάξει από μόνος του όλα όσα τον ενοχλούν.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει, και κάποια στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ,αυτό της αγανάκτησης. Αυτό όπου όλα τα δεν πειράζει,τελικά πείραξαν.Αυτο,όπου ο υποχωρητικος της ιστορίας,κουράστηκε,μάζεψε τόσο θυμο μέσα του που πια μετατρέπεται σε οργή και αρχίζει να κάνει επιθέσεις στον άλλον ανθρωπο.Λεει αυτά που θέλει να πει,ίσως με έναν αρτσουμπαλο τρόπο,χωρίς πια να τον νοιάζει το πως θα αισθανθεί ο άλλος.Μοιαζει με λύτρωση για εκείνον που συνδυάζεται με κάποιας μορφής ενοχής γιατί λέει πράγματα με τρόπο αρκετά απότομο.

Ο άλλος άνθρωπος,πέφτει από τα συννεφα.Συνειδητοποιει ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την κυρίαρχη θέση για πάντα .Τρανταζεται και ρίχνει το φταίξιμο στον απέναντι του για τον τρόπο του.Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω εφόσον έχει εκπαιδευτεί ανάλογα.Ετσι,αποφασίζει απλά να αποχωρήσει.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως,ότι ένας άνθρωπος υπομονετικός,υποχωρητικος, οταν πια αγανακτήσει και καταλήξει να συμπεριφερθει φτάνοντας στα άκρα, έχει πρώτα κάνει τρομερή γαργάρα καταστάσεις.Εχει αφήσει ανυπερασπιστο τον εαυτό του για πολύ καιρό πρώτου αποφασίσει να τον υπερασπιστεί μέχρι τέρμα.

Για αυτό στα red flag λεμε οχι.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα,αλλά είναι στον καθένα στο τι μπορεί να ανεχτεί και τι όχι.Πανω απολους είμαστε εμείς και η ψυχική μας υγεία.

[visions-of-hlliana]

Αλλα

Είχα μια ζωή να ζήσω.

Αλλά.

Είχα ένα σώμα να φροντίσω.

Αλλά.

Είχα ένα μυαλό να σκεφτώ.

Αλλά....

Κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου στην ελπίδα,

η μαυρίλα μέσα μου το κόβει σύρριζα.

Το σώμα που τόσο μίσησα.

Παίρνει και αυτό εκδίκηση, με χτυπάει πίσω.

" Μικρή κοπέλα " λένε είμαι, να μην λυγίσω.

Θα κάνω υπομονή,

Και άλλοι με την δική μου κατάσταση κατάφεραν και έζησαν μια πλούσια ζωή.

Αλλά.

Κάθε μέρα με αφήνω, πέφτω όλο και πιο κάτω, το στρώμα μου η γη και πάπλωμα το χώμα.

Ο ένας γιατρός μετά τον άλλον.

" Τόσο μικρή κοπέλα τι έκανες στην καρδούλα σου; "

Μου λέει μια νοσοκόμα..

Τίποτα δεν της έκανα.

Μονάχα την μίσησα.

Και με μίσησε και αυτή.

Και κάθε βράδυ που ευχόμουν να σταματήσει να χτυπά εκείνη αποφάσισε να χτυπάει τόσο πολύ μέχρι να με πνίξει το αίμα μου.

Δίπλα από τα χάπια τα τσιγάρα, μάντεψε τι διάλεξαν τα χείλη.

Η καρδιά μου ίσως πάλι θα πει την τελευταία της λέξη.

Αν συνεχίσω έτσι.

Γιατί εγώ δεν την είπα ποτέ την δική μου τελευταία μου λέξη,

Πάντα κάτι, κάποιος, μου κράταγε το στόμα κλειστό.

Ένα χέρι να με σφίγγει, να μην μπορώ να πάρω ανάσα.

Για να είναι όλοι καλά,

Και οι υπόλοιποι καλύτερα.

Και κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι το δικό μου.

Ή μάλλον αρχίζει....

[arkasyl18120]

Κανείς δεν μιλάει για το πόσο άγχος και στρες έχει η δεκαετία των 20 σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Θυμάμαι μέχρι τα 20 ούτε που με ένοιαζε αν άρεσα σε κάποιον. Μεγαλώνοντας το περιβάλλον σου αρχίζει να ζυγίζει την επιτυχία σου με βάση την ερωτική σου κατάσταση. Μεγαλώνοντας γνωρίζεις κάποιον ή κάποια και σκέφτεσαι «μήπως είναι αυτός;». Παίρνεις πτυχία και οι συγγενείς σου σου εύχονται «Άντε και με ένα καλό παιδί» και η ευχή είναι καλή; δεν τα βάζω μαζί της αλλά γιατί η επιτυχία μου στην ζωή να καθοριστεί από έναν άλλον άνθρωπο; Και ξεκινάς να φοβάσαι μην χάσεις ανθρώπους που ίσως να έπρεπε να χάσεις. Και ξεκινάς να ανέχεσαι καταστάσεις που καθόλου δεν μοιάζουν με την ευτυχία, γιατί προφανώς η ευτυχία δεν βρίσκεται στους άλλους. Και κάνεις σχέσεις ετοιμόρροπες, που δεν είσαι ο εαυτός σου και δεν είναι ο εαυτός του, αλλά όλα καλά γιατί είστε «καλά παιδιά». Και αν είσαι από τους προοδευτικούς που είναι λίγο κουλ και τολμήσουν να πάνε ενάντια στο κατεστημένο, εκεί να δεις τι γίνεται… Για τους συγγενείς είσαι μπερδεμένος και επαναστάτης και για τους γκόμενους, ένα πλάσμα που ήρθε για να ζήσουν μια περιπέτεια. Σιγά μην σε δουν και σοβαρά, γιατί να το κάνουν άλλωστε; Επειδή είσαι εντάξει με εσένα και δεν έχεις ανάγκη να τους πιέζεις και να επιβάλεις την παρουσία σου στην ζωή τους; Επειδή μήπως σε ενδιαφέρει να σε επιλέγουν «ελεύθερα» και να κυλάνε τα πράγματα αβίαστα;

Το λέω σε εσένα για να το ακούσω και εγώ. Μην φοβάσαι να μην ασχολείσαι με κάποιον. Μην φοβάσαι να πεις θα κάνω την ζωή μου και θα με συναντήσουν στην πορεία. Αυτοί είναι οι άνθρωποι σου. Αν πρέπει να φύγεις, φύγε. Μην μένεις επειδή είναι «καλά παιδιά». Μην μένεις επειδή σε χρειάζονται και τους χρειάζεσαι. Εσένα χρειάζεσαι. Πήγαινε εκεί που σε απολαμβάνουν και απολαμβάνεις. Πήγαινε εκεί που η ζωή ανθίζει.

-Α. Π

[justforbooks]

Πενήντα οχτώ χρονών, φαλακρός, χωμένος σ’ ένα κορμί που θυμίζει αχλάδι, ονομάζεται Λόρενς Πάσμορ κι ακούει στο παρατσούκλι Τάμπι (βαρελάκι). Φαινομενικά τα πάει μια χαρά: υπογράφει το σενάριο της πιο δημοφιλούς σειράς του Ηνωμένου Βασιλείου. Τρεις δεκαετίες παντρεμένος, κάνει ακόμα έρωτα με τη γυναίκα του και φροντίζει να την απατά μόνο πλατωνικά. Τα παιδιά του προοδεύουν, η υγεία του είναι καλή, η γκαρνταρόμπα του μεγαλώνει, το αυτοκίνητό του πετάει. Είναι πλούσιος, είναι αγαπητός, τα 'χει όλα. Κι όμως νιώθει κατάθλιψη και άγχος. Ασφυκτιά. Υποβάλλεται σ’ ένα σωρό ανώφελες θεραπείες. Οι νευρώσεις του παραμένουν, παρά τη «γνωστική θεραπεία συμπεριφοράς», τη γιόγκα ή την αρωματοθεραπεία. Ο αναθεματισμένος πόνος στο γόνατό του δεν περνά ούτε με βελονισμό ούτε με φυσικοθεραπεία.

Ο Λόρενς Πάσμορ, πρότυπο ανικανοποίητου-επιτυχημένου στα τέλη του 20ού αιώνα, είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Λοτζ «Θεραπεία» (1995). Από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα, η «Θεραπεία» βρισκόταν εδώ και χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα έργα του, εκτός αγοράς. Να τη όμως ξανά, με την ετικέτα του νέου εκδοτικού οίκου Κυψέλη, στη γνωστή αλλά φρεσκαρισμένη μετάφραση του Γιώργου Μπαρουξή.

Εδώ ο Λοτζ δεν σαρκάζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο για την αυταρέσκεια και τη σοβαροφάνεια που το χαρακτηρίζουν, δεν εκλαϊκεύει καμιά λογοτεχνική θεωρία, δεν συγκρίνει τη βρετανική κοινωνία με την αμερικανική, ούτε διακωμωδεί συγκρούσεις τύπου «γιάπηδες εναντίον κουλτουριάρηδων». Αυτά τα είχε εξερευνήσει σε μυθιστορήματα όπως τα «Αλλάζοντας θέσεις» και «Μικρός που είναι ο κόσμος» ή στο «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Πόλις και Bell. Ωστόσο, μερικοί βασικοί θεματικοί του άξονες, όπως η πουριτανική ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αγγλίας ή τα κοινωνικά πρότυπα της σύγχρονης, οι συνήθειες της κατώτερης και της μεσαίας τάξης, το καθολικό δόγμα, το πέρασμα από τη σεξουαλική επανάσταση στο σεξ δίχως αναστολές, διαπερνούν και τις σελίδες της «Θεραπείας».

Ο σεναριογράφος ήρωας του Λοτζ είναι…τελειομανής: «Μπορεί η παραγωγή να είναι μπούρδα, η ηθοποιΐα να είναι μπούρδα, το σενάριο μπούρδα, αλλά προσπαθούν να το κάνουν τέλεια μπούρδα». Ο Λόρενς Πάσμορ είναι αυτοδημιούργητος, όχι ιδιαίτερα καλλιεργημένος, κι αναπληρώνει τα κενά της κουλτούρας του ανατρέχοντας στα λεξικά. Σχεδόν τυχαία πέφτει πάνω στον Κίρκεγκαρντ. Κι όταν διαβάζει –σε λεξικό πάντα– τους τίτλους των έργων του, βυθίζεται με μανία στην ανάγνωσή τους. Από τα λίγα που καταλαβαίνει, στο πρόσωπο του Δανού φιλοσόφου ανακαλύπτει μια αδελφή ψυχή. «Το πιο τρομερό που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο είναι να γίνει γελοίος στα ίδια του τα μάτια» γράφει ο Κίρκεγκαρντ. Ε, στον Λόρενς Πάσμορ συμβαίνει. Η τακτοποιημένη ζωή του θ’ αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη. Η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και στη δουλειά του αρχίζει να δέχεται τρικλοποδιές. Αν μη τι άλλο, η κατάθλιψή του αποκτά επιτέλους κάποιους λόγους προφανείς!

Στο πρώτο μέρος της «Θεραπείας» ο τόνος που κυριαρχεί είναι ειρωνικός. Από τη στιγμή όπως που ο Πάσμορ κάνει συνειδητά το βήμα προς την αυτογνωσία, ο Λοτζ προσφέρει στον ήρωά του συμπόνια και κατανόηση. Εξαιρετικός ψυχογράφος, ο Ντέιβιντ Λοτζ διατηρεί το πικρόχολο χιούμορ του, όταν καταφεύγει στο συναίσθημα δεν παγιδεύεται από μελοδραματισμούς και προσφέρει σ’ όλους μια ελπίδα. Το υπαρξιακό άγχος, μοιάζει να λέει, θεραπεύεται. Το αν η ζωή μας θα εξακολουθήσει να έχει νόημα εξαρτάται κυρίως από μας. 

Επί χρόνια καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και πεζογράφος με διεθνή ακτινοβολία, ο 89χρονος σήμερα Λοτζ δίδαξε θεωρίες και θεωρίες, εξερεύνησε όλα τα μονοπάτια της κριτικής –από τον Μπαρτ ως τον Ντεριντά κι από τον Σοσίρ ως τον Λακάν και τον Τοντόροφ–, αλλά ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στη δύναμη της μυθοπλασίας. Τα μυθιστορήματά του τα έχουν όλα: χιούμορ, πλοκή, κοινωνικό προβληματισμό, ψυχογραφικές παρατηρήσεις και συναισθηματικές συγκρούσεις, ήρωες ζωντανούς κι αναγνωρίσιμους. Κι ο ίδιος, σύμφωνα με τον παλιό μαθητή του, Δημήτρη Τζιόβα, ανέκαθεν θεωρούσε ότι «το καλό μυθιστόρημα είναι σαν τη σεξουαλική πράξη· δεν υφίσταται χωρίς σύντροφο ή συμμέτοχο (τον αναγνώστη), ούτε χωρίς κλιμακώσεις, κορυφώσεις, ζηλοτυπίες και σκάνδαλα»! Μακάρι η επανέκδοση της «Θεραπείας» ν’ ανοίξει δρόμο και για τα υπόλοιπα εξαντλημένα έργα του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[i-was-neverthere]

Το κορίτσι με τα στριφτά

Το κορίτσι με τα στριφτά

Που και που μου μου χαμόγελα

Σαν χαζη την κοιτάω

Και τα λόγια μου μασάω

Διαρκώς με αγχώνει

Και τα νεύρα μου βιδώνει

Μα λέω φτάνει πια

Δεν φοβάμαι εγώ αυτά

Ξεκινώ να την φλερτάρω

Και ούτε λίγο δεν φρενάρω

Αρχίζει μια στιχομυθία

Που θα έλεγε κανείς αστεία

Ξαφνικά όλο την πειράζω

Και πολύ το διασκεδάζω

Προσπαθεί να νευριάσει

Μα όλο με κοιτά με ναζι

Μου λέει ας αλλάξουμε το θέμα

Και ας μιλήσουμε για σένα

Χαμογελώ και ξεκινώ

Μα για κεινη της μιλώ

Της ανάβω το τσιγάρο

Και λεω λίγο να ρισκάρω

Τον λαιμο της ακουμπάω

Και στα χείλη την φιλάω

Μα μου λέει κάτσε πια

Όλα αυτά είναι φιλικά

Συμφωνώ συνοπτικά

Και κεινη με ξανά φιλα

Το αγόρι της ξεχνά

Και μου λέει φωναχτά

Όλο αυτό είναι για μια φορά

Εκτός και αν πάει τόσο καλά

Τη συνέχεια δεν θα πω

Παραμένει μυστικό

Χ.Τ