#αγάπησε

[astratv]

O γιος του Ennio Morricone που τόσο αγάπησε η Λάρισα, Marco, μιλάει στο onlarissa.gr

Εnnio Morricone: Ο καλύτερος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, μια πολυδιάστατη προσωπικότητα. Ως «ο πρόδρομος της υπερβατικότητας», όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούν στο ντοκιμαντέρ αφιέρωμα, σε σκηνοθεσία Τζουζέπε Τορνατόρε, του άρεσε να «σπάει» κάθε μουσική νόρμα. Όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί που συνεργάστηκαν μαζί του, συμφωνούν ότι η μουσική του ενσωματώνει το παρελθόν, το παρόν και το…

[zizels-world]

"Εκείνος την αγάπησε πολύ νωρίς και εκείνη πολύ αργά ..."

- Απλά κάπου το διάβασα -

[loulouditouheimona]

Όλη αυτή η επιθετικότητα που βγάζετε στα social media είναι επειδή:

Α. Δεν σας αγάπησε ποτέ κανείς

Β. Δουλεύετε 12ωρο για 600-800 ευρώ το μήνα

Γ. Δεν γαμάτε/Δεν γαμιέστε

Δ. Όλα τα παραπάνω

🤗🤗🤡

[neyriasmenh]

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν και οι δύο καρδιές είναι πιστές

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν αγαπάνε ο ένας τον άλλον πραγματικά

Η απόσταση δεν έχει σημασία αν υπάρχει εμπιστοσύνη

Η απόσταση δεν έχει σημασία άμα θέλουν και οι δύο να τα καταφέρουν πραγματικά

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ δεν είναι τίποτα μπροστά σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται πραγματικά και θα κάναν όση υπομονή χρειαζόταν μέχρι να ξανά ειδωθούν, δεν είναι τίποτα μπροστά σε δύο αποφασισμενους ανθρώπους που θέλουν να τα καταφέρουν μέχρι τέλους.

Αμα φεύγει ο ένας με δικαιολογία την απόσταση τότε δεν αγάπησε πραγματικά όσο έλεγε η τουλάχιστον δεν αγάπησε τόσο πολύ ώστε να νικήσει το συναίσθημα και όχι το εμπόδιο.

[psychotiko-epeisodio]

Κοιμάσαι ήσυχος;

Αυτό έχει σημασία,να κοιμάσαι ήσυχος.

Να λες σήμερα έδωσα και ας μην πήρα.

Σήμερα αγάπησα τον κόσμο,και ας μην με αγάπησε και εκείνος πισω.

Πήγα στην σχολή η στην δουλειά,

Ενώ δεν ήθελα να πάω.

Είπα καλημέρα,σε εκείνον που δεν συμπαθώ.

Αγκάλιασα τον εαυτό μου,

και ας μην τα πάμε πολύ καλά τελευταία.

Τελικά,αξίζω περισσότερα από όσα νομίζω.

[eurwpaikh-alhteia]

Αυτή που αγάπησα…αγάπησε άλλον…πρέπει να κοιτάξω την πάρτη μου…

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

self-love και σχέση: όταν μισείς τον εαυτό σου ενώ κάποιος σ' αγαπάει

"Δεν γίνεται να σε αγαπήσει κάποιος αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου", ήταν μία από τις φράσεις που άκουγα πάντοτε όταν η συζήτηση αφορούσε τις σχέσεις. Όσο περισσότερο μεγάλωνα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει κάποιου είδους δόγμα όπου η αγάπη προς τον εαυτόν είναι κανόνας, όλα με αυτό ξεκινούν και τα πάντα μπορούν να είναι δυνατά "αν αγαπάς τον εαυτό σου".

Εγώ, ένα μελαγχολικό παιδί από πάντα, έβρισκα μια αγκαλιά στα καταθλιπτικά τραγούδια των Nirvana και την απέραντη νοσταλγία της Lana Del Rey. Δεν ήθελα να ακούσω για αγάπη ή για αποδοχή, ήθελα να ακούσω για δάκρυα, να ακούσω για πόνο και να βυθιστώ σε αυτά χωρίς να μου υπενθυμίσει κανείς ότι "πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου". Η δυσκολία μου να με αγκαλιάσω και να με αγαπήσω όσο πρέπει προφανώς και απορρέει από πολλά προβλήματα, αλλά όσο μεγαλώνω έμαθα να βλέπω τα καλύτερα μου χαρακτηριστικά και σιγά-σιγά να με αγαπώ, χωρίς βέβαια ποτέ να φτάνω στον τελειωτικό στόχο.

Και κάποια στιγμή, κάποιος με ερωτεύτηκε. Με ερωτεύτηκε πραγματικά, ερωτεύτηκε οτιδήποτε εγώ μισούσα πάνω μου, αγκάλιασε ότι εγώ προσπαθούσα να εξολωθρεύσω και μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σημαντική είμαι γι' αυτόν. Αν ήμασταν σε κάποια χολυγουντιανή ταινία εδώ θα ερχόταν το τέλος και το ενθαρρυντικό μήνυμα πως "και μετά, η μελαγχολική ηρωίδα αγάπησε τον εαυτό της". Αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. Η μελαγχολική ηρωίδα, εγώ, κοντράρομαι συνέχεια στην αντίθεση όσων εκείνος νιώθει για μένα και όσων εγώ νιώθω για μένα και πληγώνομαι όλο και περισσότερο όταν βλέπω τον πόνο που νιώθει κάθε φορά που εκφράζω κάτι άσχημο για μένα.

Μέσα από αυτήν την κατάσταση απομυθοποιήθηκε η φιλοσοφία του self-love και πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αξίζεις αγάπη. Όχι, όλοι αξίζουν αγάπη, αρκεί να μην προσλαμβάνουν κάποιον να κάνει αυτήν την δουλειά γι' αυτούς. Δεν είναι κανενός δουλειά να σε βάλει κάτω και να σου μάθει τον εαυτό σου και πώς να τον αγαπάς. Κάποια στιγμή, θα πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και θα του υποσχεθείς ότι αξίζει τα πάντα.

Στο υπόσχομαι. Μέχρι τότε, να προσέχετε όλοι σας.

[0cean--soul]

Τελευταίο γράμμα

Είμαι το κορίτσι που έκλαιγε για εσένα μέρα νύχτα

Το ίδιο κορίτσι που συνήθιζε να ξοδεύει κάθε της ευχή και να εύχεται να γίνει δική σου

Ξέρεις πόσο πόνεσα όταν συνειδητοποίησα ότι έκανα προσευχές για κάποιον που στην πραγματικότητα δεν νοιάστηκε ποτέ για εμένα;

Ξέρεις πως όταν γύρισες την πλάτη σου κι έφυγες, έφυγες με ένα κομμάτι μου μαζί σου;

Ένα κομμάτι που έβλεπε μόνο τα καλά σε εσένα

Ένα κομμάτι που σε αγάπησε αληθινά κι ας είχες πιάσει την καρδιά μου με λερωμένα χέρια

Όμως δεν μου λείπεις πια

Είναι η τελευταία φορά που γράφω για εσένα

Είμαι το κορίτσι που προχωράει παρακάτω πλέον

Το κορίτσι που έχει αποδεχτεί ότι όταν κάτι τελειώνει δεν είναι απαραίτητο να έχει όμορφο τέλος

Το κορίτσι που ξέρει ότι, όταν ένας άνθρωπος φεύγει δεν γυρνάει ξανά πίσω, όμως αν το κάνει, θα προκαλέσει περισσότερο πόνο και δάκρυα.

Είμαι εκείνη που σε συγχωρεί για όλες εκείνες τις ανασφάλειες που μου δημιούργησες

Για όλα τα αν και τα γιατί , γιατί να μην επιλέξεις εμένα ...

Μερικές φορές ο άνθρωπος που αγαπάς δεν σε αγαπάει πίσω, εκείνος που λαχταράς δεν θέλει να σε δει.

Και είναι εντάξει αυτό.

Η ζωή δεν είναι μόνο να ανήκεις σε εκείνον που αγαπάς...

Είμαι το κορίτσι που έχει επιλέξει να ανήκει στον εαυτό της πρώτα και μετά σε κάποιον άλλον.

Είμαι το κορίτσι που νιώθει επιτέλους ελεύθερη!

Ocean--soul

[ponemenhpsyxh]

Σε αγαπούσε!

Και την άφησες.

Άφησες την ευτυχία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου για κάτι παλιές ανασφάλειες που δεν κατάφερες ποτέ σου να ξεφορτωθείς.

Βρήκες το σπάνιο, το αληθινό και το πέταξες για ένα παλιοεγωισμό.

Επειδή ήσουν ξεροκέφαλος. Επειδή έβαλες λάθος όρια στις σχέσεις, στον εαυτό σου και τα νόμιζες για σωστά.

Ο έρωτας θέλει ξεβόλεμα. Θέλει να βρίσκεις κάπου τον άλλο στη μέση και όχι να απαιτείς να μπει στο δικό σου κόσμο και να ζει με τους δικούς σου μόνο, και πολλές φορές απάνθρωπους κανόνες.

Άφησες το πιο όμορφο πράγμα που ήρθε στη ζωή σου, τον μόνο άνθρωπο που πραγματικά σε αγάπησε για να συνεχίσεις το ίδιο λάθος ρεπερτόριο και μια κόντρα που μόνος σου ξεκίνησες. Ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ότι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν ένα χαρούμενο για πάντα και ότι καμία εκεί έξω δεν αξίζει να ανοιχτείς συναισθηματικά. Όλες αυτές τις μαλακίες που έλεγες στους άλλους έπρεπε να τις αποδείξεις. Και το έκανες. Πληγωνόντας τον άγγελό σου. Επειδή δεν έκανε ότι της έλεγες. Επειδή δεν συμφώνουσατε σε όλα, επειδή δεν μπορούσες να την εμπιστεύτεις και δεν ήξερες να την αγαπήσεις όπως της άξιζε.

Για γαμημένες μαλακίες και κολλήματα του εγκεφάλου σου.

Εσύ την έχασες. Εσύ την άφησες. Εσύ πρόδοσες την αγάπη σας. Εσύ δεν πίστεψες. Εσύ δεν ξεπέρασες τον μικρό εαυτό σου για να τη συναντήσεις κάπου πιο ψήλα όπου θα ήσουν καλύτερος και γι' αυτήν αλλά και για τον εαυτό σου.

Και τώρα που ελπίζω να το κατάλαβες, ότι κανείς δεν σου φταίει παρά μόνο ο αδύναμος εαυτός σου... τι θα κάνεις γι' αυτό;

[se-thumamai]

πένθος

Δεν πενθώ πλέον κάποιο συναίσθημα ή κάποιον άνθρωπο.

Δεν πενθώ κάποιον αγαπημένο ή κάποιο απωθημένο.

Πενθώ τον εαυτό μου.

Πενθώ εκείνο το μικρό κορίτσι που είχε αστέρια στα μάτια της, και περιέργεια να γνωρίσει κάθε πτυχή του κόσμου.

Πενθώ εκείνο το κορίτσι που εμπιστεύτηκε και αγάπησε με όλη της την ψυχή.

Πενθώ εκείνο το κορίτσι που το πίεσαν να βιαστεί να μεγαλώσει.

Πλέον αποφεύγω να κοιτάζομαι για πολύ ώρα στον καθρέφτη.

Όταν όμως το κάνω δεν αναγνωρίζω πουθενά εκείνο το κορίτσι.

Αυτή που με κοιτάει είναι γεμάτη μίσος με τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Απλά βλέπω ένα κορίτσι που πενθεί την ζωή που φαντάστηκε αλλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ζήσει.

[antikoinwnikos]

Μεταξύ μας...

Μετά από ένα σημείο παύει να φταίει ο πατέρας σου που δεν ήταν ποτέ παρών και η μάνα σου που ποτέ δεν σε αγάπησε...

Είσαι απλά αρχίδι.

[s3l3na]

«Καλό ταξίδι, φως μου»

«Θα πάω τρεις μέρες να δω τα παιδιά, μαμά. Το σπίτι του Γιάννη είναι μεγάλο, θα μείνουμε όλοι εκεί.»

…

«Να προσέχεις, να ντύνεσαι, και να παίρνεις κανένα τηλέφωνο κι εμάς. Σ’ αγαπάω πολυ.»

«Μην αρχίζεις. Θα προσέχω. Άσε με τώρα, φτάνει, θα χάσω το τρένο.»

«Καλό ταξίδι μάτια μου.»

…

«Μην κάνουμε πάλι τρίμηνο να σε δούμε.»

«Το επόμενο εσύ σε μένα»

«Χαιρετίσματα δώσε στους δικούς σου. Καλό ταξίδι.»

…

«Είμαι στον σταθμό, όλα καλά.»

«Καλό δρόμο πουλάκι μου. Πάρε με όταν φτάσεις. Σ’ αγαπώ πολύ.»

…

23:22

Έκρηξη.

Βαριά σιωπή.

Κραυγές, εκκλήσεις για βοήθεια, πόνος, τρεμάμενες φωνές κι αβεβαιότητα.

Κι ο,τι αγάπησε η μάνα πιο πολύ, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο,τι ο πατέρας είχε πιο πολύτιμο, δεν θα ‘ναι πια κοντά του. Ο, τι περίμενε τ’ αγόρι ν’ αγκαλιάσει, να ξαναγεμίσει ο κόσμος φως, τρεις μέρες μετά, δεν γύρισε πίσω απόψε. Ο,τι η κοπέλα ευχόταν να μην χάσει ποτέ της, το έχασε για πάντα. Εκείνος που οι φίλοι τον περίμεναν να γυρίσει για να βρεθούν ξανά όλοι μαζί, θ’ αργήσει στη συνάντηση.

Η καρέκλα θα μείνει άδεια. Κρύα, σαν το πρόσωπο της κόρης που η μάνα θα φιλήσει τελευταία φορά, φωνάζοντας πως θα ‘ταν καλύτερα να ήταν εκείνη μέσα στο τρένο. Στο τρένο που βρισκόταν ο κόσμος πολλών από ‘μας. Η καρέκλα θα μείνει άδεια, μα θα είναι πάντα εκεί.

Κενό. Κενό στις ψυχές τον ανθρώπων τους. Κενό που άφησαν οι ψυχές που χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν θα γεμίσει. Κενό που κανείς δεν έκανε κάτι για να το αξίζει. Κενό και πόνος.

Ένα βράδυ που στέρησε ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους. Στέρησε απ’ αυτούς τους ανθρώπους τη ζωή. Η κακιά η μέρα, το κακό το βράδυ, η κακιά στιγμή, η κακιά η (Χ)ώρα.

«Καλό ταξίδι, φως μου»

28/02/2023

-s3l3na

[s-yugen]

A year from now everything will be different.

Μια ελπιδοφόρα, παρηγορητική και ταυτόχρονα τόσο τρομακτική φράση που συχνά ξεχνάμε. Τα πράγματα αλλάζουν και θα συνεχίζουν αλλάζουν. Η διαφορά βρίσκεται στο πώς εμείς προσαρμοζόμαστε πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και αν επιλέγουμε να εξελιχθούμε ή να παραμείνουμε ίδιοι περιμένοντας να μη μας αγγίζουν αλλαγές.

Σε ένα χρόνο από τώρα, μπορεί να συνεχίσεις να έχεις όσα και σήμερα, μπορεί να έχεις περισσότερα, αλλά μπορεί να έχεις και λιγότερα. Σε έναν χρόνο από τώρα, μπορεί να μη σε κάνουν χαρούμενη τα ίδια πράγματα, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες γεύσεις και μυρωδιές ή τα ιδια μέρη. Σε ένα χρόνο από τώρα μπορεί να έχεις ανακαλύψει νέα πράγματα που γεμίζουν την ψυχή σου, νέα μουσική, νέα φαγητά, νέα στοιχεία του εαυτού σου. Σε ένα χρόνο από τώρα ίσως είναι άλλα άτομα στην «συχνές» κλήσεις σου. Σε ένα χρόνο από τώρα, τα μάτια σου θα λάμπουν και θα ενθουσιάζεσαι επειδή θα συναντήσεις διαφορετικά άτομα. Σε έναν χρόνο από τώρα, πολλοί θα έχουν φύγει. Εσύ θα έχεις φύγει. Σε ένα χρόνο από τώρα, θα έρθουν καινούριοι. Θα πας σε καινούργιους. Σε ένα χρόνο από τώρα, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, μα πολλά θα είναι διαφορετικά.

Σήμερα, εκτίμησε το τώρα. Βγες με όσους είναι στην γειτονιά σου. Πήγαινε στο ίδιο καφέ. Κάνε την ίδια παραγγελία. Σήμερα, κάνε τα ίδια τηλεφωνήματα. Περπάτησε τους ίδιους δρόμους. Ζήσε την ίδια ρουτίνα. Σήμερα, αγάπησε τη συνήθεια, το βαρετό, το ίδιο, το οικείο. Αύριο θα έρθει κάτι άλλο. Καλύτερο, ή χειρότερο, μα σίγουρα διαφορετικό…

[ouranos77]

Συμβουλή για τους άντρες…

Θες κούκλα

Αγόρασε την

Θες πουτ@ν

Πλήρωσε την

Θες σωστή γυναίκα

Αγάπησε την…

[psychotiko-epeisodio]

Επίλογος.

"Εκεινη τον αγάπησε πολύ.Εκεινος για λίγο.Εν τέλη,δεν την ξαναείδα από τότε".

[justforbooks]

Η Άννα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 30 Ιουλίου 1947. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια που δεν είχε σχέση με την υποκριτική, αλλά η ίδια από νωρίς εξέφρασε την επιθυμία της να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς της όμως, ήταν αρνητικοί σε αυτό και έτσι την προέτρεψαν να εκμεταλλευτεί μια υποτροφία που είχε και να πάει για σπουδές στην Ελβετία. Εκείνη, ωστόσο, «έφαγε τα λεφτά» όπως είχε αναφέρει με χιουμοριστική διάθεση σε συνέντευξη και γύρισε πίσω για να κυνηγήσει το όνειρό της, δίνον��ας εξετάσεις στο Εθνικό, από όπου και αποφοίτησε.

Εκεί συνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν βασικά μέλη του «Ελεύθερου Θεάτρου». Εκεί ήταν που πρωταγωνίστησαν στην μεγάλη επιτυχία «Και συ χτενίζεσαι» που έκανε το θέατρο γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Ανέβαζαν παραστάσεις και παράλληλα, μέχρι τότε, ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» μετονομάστηκε σε «Ελεύθερη Σκηνή».

Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε την καριέρα της με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο. Έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς σειρές στην τηλεόραση. Το κοινό όμως, την αγάπησε περισσότερο μέσα από τους ρόλους της στη «Μαντάμ Σουσού» τις «Τρεις Χάριτες» και το «Dolce Vita».

Πιο συγκεκριμένα, το 1986 πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτική σειρά για πρώτη φορά έχοντας το ρόλο - σταθμό στην καριέρα της, στη σειρά της ΕΡΤ, «Μαντάμ Σουσού», ενώ στους πιο νέους έγινε ιδιαίτερα αγαπητή από τους ρόλους της στις «Χάριτες» με τη Μίνα Αδαμάκη και τη Νένα Μεντή και το «Dolce Vita» που υποδυόταν τη Χριστίνα, μια χήρα, η οποία ερωτεύτηκε τον κατά πολύ νεότερο σύντροφο της κόρης της.

Άλλες σειρές που έχει εμφανιστεί, είναι οι: «Safe Sex», «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», «Οξυγόνο», «Αυστηρώς Κατάλληλο», «Αγρίμια Ελληνικό διήγημα», «Φρουτοπία», «Χάι Ροκ», «η Ελίζα και οι άλλοι» και «Το δις εξαμαρτείν» και «Επτά Θανάσιμες Πεθερές».

Εκτός από ηθοποιός, η Άννα Παναγιωτοπούλου είχε αναλάβει και ρόλο παρουσιάστριας. Στη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι «Το show των εκατομμυρίων», το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν πέντε χρόνια, είχε αναφερθεί στον γάμο που έκανε σε ηλικία 20 ετών, αλλά και στον γιο της, που επίσης παντρεύτηκε μικρός. «Ο γιος μου παντρεύτηκε μόλις τελείωσε το Πολυτεχνείο. Με ρώτησε, τι λες εσύ, δεν θα πω τη λέξη γιατί δεν περνά στην τηλεόραση…" «Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα πρόβλημα. Ο γιος μου είχε ντραπεί πάρα πολύ γιατί με φωνάζανε "Σου Σου". Και εμένα με ενοχλούσε πολύ» είχε δηλώσει.

Όσο για τον έρωτα της ζωής της, είχε πει στην ίδια συνέντευξη: «Ο έρωτας της ζωής μου ήταν ο Κατράκης, αυτόν είχα ερωτευτεί πιο πολύ. Δεν υπήρχε σχέση αλλά βρισκόμασταν, με βοηθούσε όσο πήγαινα στη σχολή. Ήταν σαν πατρική φιγούρα, αυτό που δεν είχα. Πήγε στην Κρήτη και παντρεύτηκε μία άλλη γυναίκα».

🔔 Η Άννα Παναγιωτοπούλου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών. Τα τελευταία χρόνια, η ηθοποιός έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?