#έγιναν

[romios-gr]

Σκορπάνε τρόμο οι ρωσικές ταξιαρχίες Iskander που μόλις έγιναν πολύ πιο φονικές – Ο υπερηχητικός «1000» που δεν χάνει ούτε μέτρο Τα ρωσικά υπερηχητικά όπλα δίνουν στη Μόσχα ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα έναν��ι της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ – Προσθέτει στο οπλοστάσιό της τον τρομερό Iskander 1.000 που έχει πρωτοφανή ακρίβεια στα χτυπήματά του Ενώ οι ΗΠΑ αποτυγχάνουν συνεχώς στην ανάπτυξη υπερηχη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/skorpane-tromo-oi-rosikes-taxiarchies-iskander-poy-molis-eginan-poly-pio-fonikes-o-yperichitikos-1000-poy-den-chanei-oyte-metro/

[aluminia]

Αν δεν ξανακάνει περιοδία αυτό το καλοκαίρι "ο τυχαίος θάνατος ενώς αναρχικού" θα πέσω σε χειμερία (θερινή;) νάρκη μέχρι τον επόμενο Δεκέμβριο. Btw.

[parapentelove]

ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩ ΑΠΛΑ

ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΣΑΝΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΉ ΤΟΥ.......

[mple-selhnhh]

Στείλε όταν φτάσεις

Το μοιραίο αυτό το βράδυ στις 28 Φλεβάρη,

πολλοί νέοι φοιτητές υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου τους.

Πού να ΄ξεραν τι θα τους συμβεί

Πού να ΄ξεραν ότι εκείνη θα είναι η τελευταία τους πνοή.

Στείλε όταν φτάσεις είπε η μάνα στο παιδί

όμως πού να ΄ξερε τι επρόκειτο να συμβεί.

Μπορεί να ήθελαν τόσα πολλά να πουν, να γελάσουν, να χαρούν

όμως τα γέλια αυτά έγιναν λυγμοί, πόνος ίσως και οργή.

Ιστορίες, δικαιολογίες.

Πάμε κι όπου βγει,

πάμε κι όπου βγει,

ενώ τόσοι άνθρωποι έχουν τώρα πλέον χαθεί.

Η ανευθυνότητα και η απραγία,

ο χειρισμός και τα συμφέροντα είναι η σημερινή μας κοινωνία.

Δεν γίνεται εν έτη 23 να μιλούμε ακόμη για ασφάλεια και προστασία.

Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η κακιά στιγμή,

είναι στη χώρα που πρέπει να γίνει αλλαγή.

Είναι ο νους του ανθρώπου και ο τρόπος σκέψης και αν δεν αλλάξει αυτό είμαστε καταδικασμένοι.

Καταδικασμένοι στη δουλεία και στον ύπνο

μη μπορώντας να σηκώσουμε ανάστημα.

Να πούμε την αλήθεια μας, την φωνή μας,

τον τρόπο σκέψης μας και τη βούληση μας.

Έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ψυχές, για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε νάρκη,

αφήνοντας κάποιους να μας οδηγούν σε αποτρόπαια λάθη.

Ακούω επανειλημμένα ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον.

Ότι θα είναι διαφορετικά.

Γιατί λοιπόν να σκοτώνουμε το μέλλον μας;

Γιατί να καταδικαζόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε;

Ποιος θα μας σώσει όταν καιγόμαστε;

Ποιος θα μας καθοδηγήσει όταν πνιγόμαστε;

Πολλά γιατί και απορίες,

πολλά τα θα και ακόμα περισσότερες οι υποσχέσεις.

Υποσχέσεις χωρίς πράξεις

και πράξεις χωρίς αντίκτυπο.

-Μαθήτρια Β’ Γυμ��ασίου

28.02 /Ένας χρόνος πριν σαν σήμερα/

[positiveemind]

Εκείνα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ .

Και αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν .

[0cean--soul]

Κάποιες φοβήθηκαν το νερό

Και κάποιες άλλες έγιναν θάλασσες

[psychotiko-epeisodio]

Οι αποχαιρετισμοι που δεν έγιναν ποτέ,

Εκείνοι που δεν βρηκες ποτέ τον κατάλληλο χρόνο,χώρο,η κατάλληλα λόγια για να τους κάνεις,

Και αφήνουν μέσα σου την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Είναι σαν να μην σας χώρισε ποτέ η ζωή μαυτους τους ανθρώπους,

Σαν να στέκονται ακόμη απέναντι σου στην άδεια αυτή γωνιά του καναπέ.

Αυτοί οι αποχαιρετισμοι λοιπόν πονάνε λίγο παραπάνω,

Γιατί κουβαλας μια ενοχή που λέει,

Πως αν τελικά έλεγες όσα δεν πρόλαβες,

Τώρα αυτή η γωνιά του καναπέ ίσως και να ήταν γεμάτη.

[solmeister13]

Είχες υποσχεθεί βινύλια στα 5 Χρόνια χάρτινο βασίλειο όπως και ένα live με χάρτινο, και δεν έγιναν😭. Ελπίζω να γίνουν κάποτε

Είμαι υπερπροστατευτικός με το ΧΒ. Θέλω να το κάνω όταν θα έχω όλα τα μέσα για να γίνει σωστά χωρίς την παραμικρή έκπτωση.

[prasinoxaos]

μια τυχαία Τρίτη

και να έκλαιγα μπροστά σου με λυγμούς, μην μπορώντας να αναπνεύσω,

και να ήμουν έτοιμη να πάθω κρίση πανικού από το πόσο άσχημα νιώθω,

και να φώναζα, και να ούρλιαζα,

εσύ ακόμα θα μου έλεγες πως δεν ήξερες πως ένιωθα,

γιατί δεν σου έδειχνα,

γιατί δεν σου μιλούσα.

γιατί έδειχνα ψυχρή,

γιατί μίλαγα ψυχρά.

ακόμα περιμένω την ημέρα που θα μπορώ να αναπνεύσω

όταν θα σκεφτώ εσένα.

ακόμα περιμένω

να σταματήσω να θυμάμαι πράγματα που έγιναν,

τα οποία ο εγκέφαλός μου είχε κρύψει

πίσω από τις άλλες αναμνήσεις που έχω με εσένα,

για να με προστατεύσει από τις υπεραναλύσεις μου.

ακόμα περιμένω

να σταματήσω να θυμάμαι

γεγονότα που να με ραγίζουν ακόμα περισσότερο.

ακόμα περιμένω μια μέρα,

μια μέρα,

που να σε θυμηθώ και να μην νιώθω πως το δέρμα μου είναι βαρύ,

πως τα μάτια μου αν τα ανοιγοκλείσω, θα είναι εντάξει,

και πως δεν φταίω εγώ που δεν μιλάω,

και πως δεν φταίω εγώ που μονάχα έμαθα να πράττω,

και πως δεν φταίω εγώ,

που εσύ κοιτούσες μονάχα αυτό που ήθελες να βλέπεις,

που εσύ έπραττες μονάχα ό,τι ήθελες να πράττεις.

πάντα.

ανυπομονώ τη μέρα που δεν θα σηκωθώ στις 5 το πρωί

μια τυχαία Τρίτη

και δεν θα νιώθω το στέρνο μου βαρύ

και την ανάμνησή μου με εσένα ακόμη βαρύτερη.

[romios-gr]

Η Ρωσία εξευτελίζει συνεχώς τις ΗΠΑ – Εκθέτει ξανά τα τανκς Abrams που … έγιναν τενεκέδες με κανόνια στην Ουκρανία Η Ρωσία εκθέτει ξανά τα τρόπαια πολέμου και εστιάζει κυρίως στα αμερικανικά άρματα μάχης Abrams που κονιορτοποιήθηκαν στην Ουκρανία. Μετά από την άκρως επιτυχημένη έκθεση στη Μόσχα, η Ρωσία επεκτείνει την επίδειξη των όπλων του ΝΑΤΟ που κατασχέθηκαν από τις ρωσικές δυνάμεις στ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-rosia-exeytelizei-synechos-tis-ipa-ekthetei-xana-ta-tanks-abrams-poy-eginan-tenekedes-me-kanonia-stin-oykrania/

[loyotsas]

Άγνωστοι ποιητές

Με γνώμονα το πάθος τους και όπλο τους την πένα.

Υμνωντας άνευφ κούρασης αγάπες ξεχασμένες

Που παραμύθια έγιναν δίχως κάποιο τέλος

Οι ήρωες που πέθαναν θα γίνουν θρύλοι μεγάλοι

Η ιστορία κρύβει μυστικά, αίνιγματα μεγάλα

Ψυχή θα πάρει το χαρτί, αποκαλύψεις μεγάλες θα γίνουν...

Η ιστορία ξαναγράφεται και το μελάνι θα τελειώσει

Το τέλος θα πρέπει να γραφτεί

Μα όχι από ποιητή αλλά από αναγνώστη.

[justforbooks]

Προζυμένια ψωμιά που ψήνονται σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη

Μέσα από την ενασχόλησή του με το προζύμι και την αργή ωρίμανση, ο Γιώργος Τασούλας επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο. Από τις καραντίνες μέχρι σήμερα, ζυμώνει, ξεφουρνίζει και μοιράζει τα γεμάτα γεύση ψωμιά του πόρτα πόρτα.

Το προζύμι υπάρχει στη ζωή του Γιώργου Τασούλα από παιδί, ήταν κομμάτι της καθημερινότητας για την οικογένειά του. «Έτσι μεγάλωσα. Όλα γίνονταν εμπειρικά, με ό,τι αλεύρι υπήρχε στο σπίτι. Σκοπός ήταν να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι. Στο πατρικό μου ξεκίνησε η ιστορία. Δεν πήρα ποτέ ουσιαστικά την απόφαση να στραφώ σε αυτό μεγαλώνοντας, γιατί απλώς το προζυμένιο ψωμί είναι στο ηπειρώτικο DNA μου, είμαι αυτοδίδακτος “προζυμάς”. Το παιδί μου, που είναι δυόμισι χρονών, όταν το ρωτούν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, τους λέει “φτιάχνει ψωμιά”. Αυτό με βλέπει να κάνω και να γεμίζω χαρά».

Ο Γιώργος δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμία σχέση με τις επαγγελματικές κουζίνες. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και μετράει είκοσι πέντε χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, ενώ για κάμποσα χρόνια δούλεψε και σε εφημερίδες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο. «Δεν βιοπορίζομαι από την ενασχόλησή μου με το προζύμι, από αυτήν όμως αντλώ ικανοποίηση. Πάντα ζύμωνα ψωμιά, με θυμάμαι δηλαδή ως φοιτητής να κάνω πειράματα, να τηλεφωνώ στη μάνα μου και να μου δίνει οδηγίες τότε που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και το ίντερνετ ήταν ακόμη φτωχό. Όση διαθέσιμη γνώση υπήρχε, λοιπόν, στο σόι την εξάντλησα».

Κάποια στιγμή άφησε την εμπορική μαγιά και πέρασε στο φυσικό προζύμι και στην αργή ωρίμανση, «έψαχνα τις γεύσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το έκανα αρχικά για μένα, μια και δεν έβρισκα να αγοράσω ψωμί με τη γεύση που ήθελα και θυμόμουν, έτσι αποφάσισα να το φτιάξω μόνος μου. Ο κόσμος της αργής ωρίμανσης και του προζυμιού, εκτός από τέχνη, έχει και πολλή επιστήμη. Ήθελα να καταλαβαίνω όλο τον μηχανισμό του, δεν μου αρκούσε να ακολουθώ απλά τα βήματα.

Στην πορεία βρήκα σεμινάρια και βιβλία, συνάντησα ανθρώπους που μοιράζονταν το ίδιο πάθος, έκανα ατελείωτες συζητήσεις και πολλά πειράματα. Το “trial and error” σε αυτή την τέχνη είναι η απόλυτη στρατηγική μάθησης. Ό,τι και να σου μεταφέρουν, ό,τι και να διαβάσεις, αν δεν πιάσεις με τα χέρια σου το ζυμάρι να το νιώσεις, να καταλάβεις τα στάδια που περνάει το αλεύρι μέχρι να γίνει ψωμί, κάνεις μισή δουλειά. Ακόμα ψάχνω και μαθαίνω νέες τεχνικές και ανοίγω νέους κύκλους αναζήτ��σης».

Το προζύμι και η μακρά ωρίμανση έχουν τη δική τους ιεροτελεστία, «έχουν βήματα και χρόνους και απαιτείται υπομονή και αγάπη για να δώσεις την ευκαιρία στο αλεύρι να απελευθερώσει τα θρεπτικά συστατικά του και να μετατραπεί σε μια θρεπτική τροφή». Όλη αυτή η διαδικασία είναι ένα τελετουργικό για εκείνον, «μια άγκυρα στο εδώ και τώρα», έτσι την περιγράφει, αφού μέσω αυτής επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο.

«Το μυαλό αδειάζει, σταματάς τις πολλές σκέψεις, είσαι εσύ και οι ζύμες σου που σιγά σιγά τις μεταμορφώνεις σε ψωμί. H διαδικασία παρασκευής ενός ψωμιού είναι και τρομερά αγχολυτική. Εξάλλου, όποιος μπλέξει με το προζύμι δύσκολα ξεμπλέκει. Σου αλλάζει τη νοοτροπία για την αξία της ετοιμασίας της τροφής. Είναι μια συνεχής άσκηση υπομονής και σεβασμού στις διαδικασίες».

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά που περιγράφει; Ίσως, γιατί όλοι λίγο πολύ δοκιμάσαμε να πιάσουμε ζυμάρια στα χέρια πριν από τέσσερα χρόνια, τα ξεφουρνίσματα έδιναν κι έπαιρναν στα stories της καραντίνας, και όταν ξαναβγήκαμε στην πόλη το κίνημα των τριτοκυματικών φούρνων μόλις έκανε την πρώτη του εμφάνιση.

Και ο Γιώργος ήταν ένας από αυτούς που μέσα στον κορωνοϊό ασχολήθηκε πιο εντατικά με το ψωμί, «ειδικά μετά την πρώτη καραντίνα, όταν άρχισαν όλα να μαυρίζουν, τα προζυμένια μου ψωμιά έγιναν αφορμή για να συναντιέμαι με φίλους και γνωστούς. Τους τα πήγαινα φίλεμα, στέλναμε τα SMS μας και βρισκόμασταν. Τα λέγαμε, τρώγαμε το ψωμί και ξαναγυρνάγαμε στην καραντίνα μας. Είχα φτιάξει και ένα hashtag (#sharing_is_caring) για τις φωτογραφίες που ανεβάζαμε στα σόσιαλ». Όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια κοινότητα. «Οι φίλοι μου μίλησαν για τα ψωμιά μου στους φίλους τους και έτσι γεννήθηκε το Bobota - The sourdough project».

Πώς λειτουργεί σήμερα η Bobota: σε αρκετούς έδωσε από το προζύμι του και τους έδειξε πώς να φτιάχνουν το δικό τους ψωμί. Στους υπόλοιπους έχει αφιερώσει τις Παρασκευές του, τους ψήνει τα ψωμιά της εβδομάδας. Μέχρι την Τετάρτη μπορείτε να του στέλνετε μήνυμα στο Ιnstagram για την παραγγελία σας. Την Πέμπτη ζυμώνει τα ψωμιά, τα αφήνει να ωριμάσουν στο ψυγείο, την επόμενη μέρα μπαίνουν για ψήσιμο και ξεκινάει να κάνει delivery μαζί με τον αδελφό του, πόρτα πόρτα.

Προφανώς δεν φτιάχνει μπομπότα, το ψωμί που κατανάλωναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα, όταν τα τρόφιμα σπάνιζαν και οι άνθρωποι έπρεπε να επιβιώνουν με πολύ περιορισμένους πόρους. Παρασκευαζόταν κυρίως από αλεύρι καλαμποκιού, το οποίο ήταν πιο εύκολο να βρεθεί. Συνήθως το ανακάτευαν και με άλλα υλικά, όπως κάστανα ή ακόμη και αλεύρι από ρίζες δέντρων ή άλλους σπόρους που υπήρχαν διαθέσιμοι. «Αυτό το είδος ψωμιού ήταν φτωχικό, φτιαγμένο κυρίως για να χορτάσει και να δώσει ενέργεια. Η μπομπότα είναι ένα σύμβολο για το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτό το επέλεξα ως όνομα του πρότζεκτ».

Κάθε τόσο προσπαθεί να προσθέτει κάτι νέο στο Bobota - The sourdough project. Πάντα έχει το «κλασικό» του ψωμί με τα τρία διαφορετικά άλευρα (ημιολικής, ολικής και κίτρινο) που ταιριάζει με όλα τα φαγητά και είναι ο απόλυτος συνδυασμός με αυγά μάτια με ρευστό κρόκο, τηγανισμένα σε φρέσκο βούτυρο. Κυνηγάει τα πετροαλεσμένα άλευρα γιατί περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα από τον αρχικό καρπό του σταριού. «Σπουδαίο ρόλο παίζει η σωστή ωρίμανση. Έτσι το ψωμί, με φυσικό τρόπο, αποκτά αρώματα και βάθος στη γεύση. Γενικά, δεν τσιγκουνεύομαι και το σπουδαιότερο συστατικό όλων που είναι ο χρόνος που πρέπει να δώσεις».

Ψήνει επίσης ένα ολικής με 60% αλεύρι ολικής και 40% ημιολικής που έχει γεύση μεστή, έντονα αρώματα, είναι εξαιρετική πηγή φυτικών ινών και απογειώνει τα όσπρια.

Κάνει και ψωμί με χαρούπι, είτε σκέτο είτε γεμιστό με καρπούς και φρούτα ‒ αυτό δοκιμάστε το με μια πικάντικη γραβιέρα και ένα ποτήρι κρασί.

Τώρα πια το καλοφτιαγμένο ψωμί με προζύμι είναι η απόλυτη τάση, δεν μπορούμε να το φάμε κακό, του δίνουμε βάση, το βρίσκουμε παντού και χειροποίητο, έχουμε αφήσει πίσω μας τις φραντζόλες πολυτελείας. «Το ψωμί υπήρξε στήριγμα στην εξέλιξη του ανθρώπου. Είχε εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά του, συνδέθηκε ακόμα και με διάφορα τελετουργικά. Μετά ήρθε η βιομηχανοποιημένη παραγωγή που το έδωσε φτηνό και χόρτασε τους πολλούς. Κάπου εκεί, στον βωμό της ποσότητας χάθηκε η ποιότητα και δαιμονοποιήθηκε η κατανάλωσή του».

Ωστόσο, παρότι το ψάχνουμε πολύ με το ψωμί πια, ο Γιώργος βλέπει να επικρα��ούν ακόμα οι μύθοι οι ��χετικοί με αυτό. «Μετά ήρθαν τα social media και ξαναθυμήθηκε ο κόσμος ότι κάποτε γνωρίζαμε να φτιάχνουμε οι ίδιοι, με φυσικό προζύμι, το ψωμί μας. Εκείνα όμως έχουν στρέψει και την κουβέντα σε λάθος κατεύθυνση, μας έχουν κάνει να θεωρούμε “σωστά” μόνο τα καρβέλια με την τεράστια κυψέλωση που, αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακή, αλλά δοκίμασε να κάνεις βούτα σε χωριάτικη με μια τέτοια φέτα ψωμί. Είναι πιο σημαντικό το να φτιάξεις με τα χέρια σου το ψωμί σου από το να σε απασχολεί το αισθητικό κομμάτι και να σε απογοητεύει το ότι δεν πέτυχες το “oven spring”».

Τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, αγαπημένο του ψωμί είναι ένα γεμιστό με κόλιανδρο, άνηθο, μαϊντανό, πράσινα κρεμμυδάκια και σχοινόπρασο. Παράλληλα, δουλεύει ώστε να τελειοποιήσει άμεσα τη συνταγή των cookies με προζύμι, ώστε να φτάνουν και αυτά στην πόρτα μας τις Παρασκευές.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[loulouditouheimona]

Ενός λεπτού σιγή για τις σχέσεις που δεν έγιναν ποτέ επειδή κανένας από τους δυο δεν έκανε την πρώτη κίνηση.🥺🪄

[writiiingforyou]

ΣΗΜΕΙΟ 0.

Πάλι βρίσκομαι στο σημείο μηδέν

Εκεί που το τέλος ξεπερνάει την αρχή.

Εκεί που ο ήλιος ανατέλλει αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση.

Και ήρθαν τα πάνω-κάτω

Και αναρωτιέμαι γιατί βρισκόμαστε πάλι εδώ;

Στο μηδέν.

Ναι. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν σε έχασα. Είναι ντροπή;

Ναι. Ησουν εκείνη που αγαπούσα

Ησουν εκείνη;

Ή ήσουν αυτό που έπλασα στην φαντασία μου;

Ο έρωτας που έψαχνα στα συντρίμμια ενός πολέμου.

Ακόμα και αν ήξερα πως θα λήξει αυτή η παρτίδα επέλεξα να μπω στο παιχνίδι και να αγωνιστώ.

Είχα ατελείωτες χαμένες παρτίδες

Αλλά ήμουν κερδισμένη μαζί σου.

Νόμιζα.

Μα το περίμενα αυτό το τέλος.

Είχα προετοιμαστεί από πριν με τραγούδια και σκέψεις στα δωμάτια του μυαλού μου.

Και έκανα αναπολογητικα σενάρια σε μια σχέση γεμάτη ενοχές.

Εκανα πολλές πράξεις στο μυαλό μου, μας πρόσθεσα και μας αφαίρεσα πολλές φορές..

και έτσι αναγκαστικά να διαιρέσω εμας

= κανένα

Ζω πάλι έναν μικρό θάνατο

Δεν ήθελα να σε χάσω

Ηθελα τα πάντα μαζί σου

Μα εσύ δε με φώναζες περίμενες να σε φωνάξω εγώ για να έρθεις

Για να σταθείς στο σημείο όπου ορίζει το τέλος την αρχή μας.

Και σε φώναξα

Στάθηκες.

Έβγαλες όπλο

Και ενώ είδα τη σφαίρα αυτή τη φορά έσκυψα.

Λειτούργησα με τις άμυνες μου, με αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα ενάντια στο θυριο.

Εκεί αντέδρασα.

Μάλλον κάποια δύναμη με έσπρωξε σε αυτή την απόφαση.

Είπα πολλά εν βρασμό ψυχής μα.. ας μου δώσει άφεση ο θεός.

Ηθελα να είσαι εδώ

Είσαι;

Μάλλον σε υπολόγισα λάθος και τα ζητούμενα έγιναν δεδομένα.

Και έτσι έρχονται οι ερωτήσεις

Μα αν δεν είσαι εδώ;

Τότε που είσαι;

Και αφού έφυγες.

Πότε θα έρθεις;

Και αν έρθεις, θα αργήσεις;

Εγώ είμαι ακόμα εδώ στο σημείο 0.

[allos-enas-xarakthras]

Είχα κι εγώ σχέδια αλλά έγιναν κινούμενα

[damnatiomemoriae03]

Τα βραδινά τρεξίματα μας που έγιναν παρελθόν.