#Στ

[darkside-cookies]

Jonathan

ως πότε;

[romios-gr]

Ο Πατρών υποχρεώνει τους κληρικούς του να πάνε στην συναυλία της Πέγκυς Ζήνα. Με τον Σταυρό στο ‘να χέρι και το μπουζούκι στ’ άλλο, γίνανε περίγελος και των κοσμικών Ο πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Πατρών Αρχιμανδρίτης Αρτέμιος Αργυρόπουλος διένειμε στους αρμοδ��ους μήνυμα σύμφωνα με το οποίο η παρουσία όλων τον κληρικών της Μητροπόλεως Πατρών στην συναυλία της Πέγκυς Ζήνα είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-patron-ypochreonei-toys-klirikoys-toy-na-pane-stin-synaylia-tis-pegkys-zina-me-ton-stayro-sto-na-cheri-kai-to-mpoyzoyki-st-allo-ginane-perigelos-kai-ton-kosmikon/

[wingsofhcpe]

φίλε φαντάσου να είσαι το Ισραήλ και να στην λέει ο Μητσοτάκης... Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ... ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ.

προσωπικά αν ήμουν ο Νετανιαχου θα είχα ρίξει πυρηνικά στο σπίτι μου με εμένα μέσα αν μου την έλεγε ΑΥΤΗ η φάτσα και είχε και δίκιο:

[o-monaxikos]

Γεμίσαμε «ελεύθερες σχέσεις»,

μην τυχόν και αγαπήσουμε πραγματικά!

Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

Σχέσεις που μπροστά θα τους κοτσάρουμε το επίθετο «ελεύθερη» και θα συνεχίσουμε την ζωούλα μας ανέμελα.

Δεν θα επενδύσουμε σε συναίσθημα και ούτε σε χρόνο ουσιαστικό.

Συναντήσεις μόνο για την σαρκική ηδονή, που δεν λέω είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να το θέλεις, μα τόσο κενό και ανούσιο γιατί είναι μόνο αυτό.

Συναντήσεις για την πραγματοποίηση επιθυμιών, σήμερα εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος ή άλλη.

Δεν σε γνωρίζω σε ουσία,

δεν μπήκα καν στον κόπο να μάθω

πως πίνεις τον καφέ σου ή αν πίνεις.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούς,

αν σου αρέσει το άρωμά μου.

Δεν με νοιάζει αν φοβάσαι τα βράδια ή αν ήθελες να σε πάρω αγκαλιά.

Δεν θα σου στείλω «καλημέρα» επειδή στ’ αλήθεια θέλω να σου φτιάξω την ημέρα, να φανταστώ το χαμόγελο που σου προκάλεσε το μήνυμά μου στα χείλη σου και σου έφτιαξε την διάθεση, αλλά θα στείλω γιατί στις επόμενες γραμμές του μηνύματος θα σου ζητήσω μια συνάντηση σαρκικής απόλαυσης.

Και εσύ θα το ξέρεις αυτό από την στιγμή που θα δεις το μήνυμα και δεν θα νιώσεις ποτέ πως είναι κάποιος/α να σου φτιάχνει την ημέρα με ένα απλό μήνυμα από καρδιάς χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω.

Χάθηκε ο ρομαντισμός,

η αγάπη και το πείσμα.

Πέσαμε στην ξεπέτα και στα εύκολα.

Δεν κάνουμε σχέσεις, δεν επενδύουμε σε έναν άλλον άνθρωπο- για την ακρίβεια δεν τολμάμε κάτι τέτοιο- δεν νοιαζόμαστε, δεν προσπαθούμε, δεν αγαπάμε, δεν κλαίμε,

δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, δεν πατάμε κάτω τον εγωισμό μας.

Είμαστε κενοί και όποιος τολμήσει

να ζει κάπως διαφορετικά

τον δείχνουμε με το δάχτυλο.

“Μα καλά αφού έτσι είναι η μόδα και το κάνουν όλοι γιατί δεν το κάνεις και εσύ;”

Αυτή η φράση που την έχουν σαν καραμέλα αποδεικνύει πόσο απεγνωσμένοι είναι να κρατηθούν από κάτι, πως τους λείπει η πίστη στον εαυτό τους.

Εσύ γιατί δεν ζεις αλλιώς;

Βαρύ θα μου πεις, που να μπλέκω τώρα με συναισθήματα και σοβαρότητες, αφού μπορώ να περνάω καλά και έτσι τι άλλο να κάνω;

Να μην σκορπίζεσαι ίσως.

Μα είναι ψιλά γράμματα αυτά!

Και τα ψιλά κάνεις δεν τα διαβάζει.

Μα αλήθεια πως το κάνετε αυτό, πως γίνεται να μην θέλετε έναν άνθρωπο να γίνει λίγο πιο δικό σας και εσείς γι’αυτόν ;

Ο φόβος του να μην πονέσω.

Βλέπεις όταν αποφασίζεις να κάνεις σχέση, γύρω σου θα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τόσα λόγια, όμως εσύ θα πρέπει να είσαι πιστός από επιλογή,

γιατί σέβεσαι εσένα και το άτομο που έχεις δίπλα σου και έχεις βρει σε εκείνο, αυτό το διαφορετικό που αξίζει.

Μα κακά τα ψέματα γεμίσαμε από όλες αυτές τις ελεύθερες σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε ευθύνες, να αφεθούμε ρισκάροντας να πονέσουμε.

Να χαρίζουμε τον χρόνο μας και

σε κάποιον άλλον ή να δημιουργήσουμε για εκείνον χρόνο, να είμαστε εκεί όταν χρειαστεί-σε όλα, άσχημα και όμορφα- μα κυρίως επιλέγουμε να κοιμόμαστε από εδώ και από εκεί, να ξέρουμε πως το σώμα που αγγίζουμε δεν είναι μόνο δικό μας.

Δεν έχουμε την αποκλ��ιστικότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουμε βρει ακόμα με εμάς αλλά και γιατί τρέμουμε τόσο πολύ μην πληγωθούμε και δεν πάρουμε πίσω την αγάπη που δώσαμε.

Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που έχουμε σιχαθεί αυτή την κατάσταση.

Απλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα! Γιατί ξέρουμε πως τα δύσκολα είναι για τους λιγοστός.

Και το συναίσθημα είναι δύσκολο, σε τσακίζει στην καρδιά αν δεν υπάρξει συμβατότητα!

Μα αξίζει και με το παραπάνω!

[clair-deluneee]

Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου

ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου.

Τύλιξέ με στο κασκόλ σου σαν παιδί, σαν άγγελό σου

να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ’ όνομά σου.

[greekrapradio]

Κι εφόσον κατάφερα να με συγχωρέσω εγω

Στ' αρχιδια μου τι λες ρε φίλε

Και δεν θα ξαναπώ τη λέξη μείνε

Όσοι μ'αγαπάν κοντά μου είναι

Iratus - Per Aspera Ad Astra

[nero-sth-varka]

Ποιος στ’ αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει;

[irreparablyybroken]

Σου είπα πως….

Όταν τα μάτια μου δεν θα κοιτάνε τα δικά σου, το βλέμμα μου θα είναι πάλι καρφωμένο πανω σου στις σκέψεις μου…

Κάθε σου κίνηση μελετημένη, με κάθε λεπτομέρεια χαραγμένη θα είναι για πάντα εκεί…

Όταν το άρωμα σου θα έχει ξεθωριάσει απ τα σεντόνια μου, θα το εχω για πάντα πάνω στο δέρμα μου φυλαγμενο, γιατί ότι δικό μου πλέον θυμίζει εσένα και η ζωή δεν είναι πια το ίδιο όμορφη όσο ήταν εκείνο…

Όταν κομμάτια σου θα βρίσκονται ακόμα στο σπίτι μου σαν να ήσουν εκεί μαζί μου , αλλά θα είναι απλά οι αναμνήσεις που αντηχούν στ αυτιά μου, σαν να ζεις μεσα στους τοίχους…

Όταν τα χρωματα θα θυμίζουν εσένα αλλά πλέον δεν θα υπάρχει ζωγραφιά στον καμβά καθαρή, παρά μια θολωμένη εικόνα του τι ήταν καποτε…

Όταν δεν θα φτάνω τα κομμάτια μου, γιατί θα έχουν φύγει όλα μαζί σου…

Όταν όλα τα «αν» γίνουν «όταν», εγώ θα σε λατρεύω ακόμα…

Μου απάντησες «αν»…

Σου απάντησαν «και όταν»…

A.

[romios-gr]

«Και αφού μπήκε στο πλοίο πέρασε διά μέσου της λίμνης στο απέναντι μέρος και ήλθε στη δική του πόλη. Και να έφεραν σ’ αυτόν ένα παραλυτικό πάνω στο κρεβάτι. Και ο Ιησούς, όταν είδε την πίστη τους, είπε στον παραλυτικό· Έχε θάρρος, παιδί μου, σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου» Δική του πόλη ονομάζει εδώ την Καπερναούμ. Η Βηθλεέμ τον έφερε στη ζωή, η Ναζαρέτ τον μεγάλωσε, η Καπερν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kyriaki-st%ce%84-matthaioy-o-anthropos-koitazei-to-prosopo-o-theos-vlepei-tin-kardia/

[kebriones]

why do σ και τ go so smoothly together like

στ

HOW

It works even better when you're writing by hand.

[allo-frouto]

Σήμερα δοκίμασα πρώτη φορά με το αγόρι μου να είμαι από πάνω στ σεξ και δεν με πόνεσε όσο περίμενα.νμζω το προτιμώ απο το ιεραποστολικο...είμαι καινούρια στο άθλημα το χουμε κάνει γύρω στις 10 φορές και ακόμα δε μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω αλλά πιστεύω με τον καιρό θα μαρεσει πιο πολύ.. ακόμα δλδ όταν μπαίνει νιώθω μια ενόχληση αλλά δεν έχω κατι γυναικολογικο άρα ίσως θέλω απλά χρόνο για να αρχίσει να μαρεσει πολύ.. επίσης το μέγεθος του αγοριού μου ειναι σχετικά μικρό..σκέφτηκα μήπως ευθύνεται αυτό που ακόμα δεν το απολαμβάνω αλλά νιώθω ότι με τον καιρό θ μαρεσει.. αλλά παρόλα αυτά ήθελα να πω να σταματήσουμε να κρίνουμε τους άνδρες για τα μεγέθη γιατί κ αυτοί άνθρωποι είναι και δε μας πέφτει λόγος.. αυταααα συγνώμη για το σεντονι απλά σκεψειςς

Το μέγεθος είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί θεωρώ. Την πρώτη θέση καταλαμβάνουν το αίσθημα, η έλξη, το πάθος και φυσικά η προστασία, η ασφάλεια και οι κανόνες υγιεινής που πρέπει να ακολουθούνται για να υπάρξει η υπέρτατη απόλαυση και από τις δυο πλευρές.

[lodeur-de-la-pluie]

“Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,

Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,

Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι

Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.

Τους τυφλούς μουσικ��ύς των πολύβουων δρόμων,

Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους

Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω

Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,

Κι ούτε πια να γυρίσω

Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες

Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.

Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει

Γιατί μοιάζει με μένα.”

–Νίκος Καββαδίας, ''Αγαπάω''

[helenaxchrs]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.

Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά,

ντρίλινα,

με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου

που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.

Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια.

Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα:

δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα.

Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα.

Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα.

Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα.

Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.

Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.

Mόνο που ‘ναι πιο δύσκολο.

Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει.

Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

[midnightsinparissss]

Ήρθεν η ώρα κι ο καιρός να μιληθούν τα Πάθη,         και ο είς τ' αλλού τως τα κουρφά ν' ακούσει και να μάθει. Στο παραθύρι η Aρετή ήστεκε κι ανιμένει,                το σκότος κείνο δε δειλιά, ύπνος δεν τη βαραίνει. Δίχως φωτιά ήτον εδεκεί, φοβώντας μην περάσει         κιανείς και δει αντηλάρισμα, και το κακό λογιάσει. Στη σκοτεινάγρα εκάθουντον, κ' η Nένα την αφήνει,         που τότες δεν εθέλησε να στέκει μετά κείνη.      Ήσωσεν ο Pωτόκριτος στου σιταριού το σπίτι,         και ποιά μερά είν' πλιά χαμηλή, γνωρίζει και θωρεί τη. Kαι μ' όλο οπού'το δύσκολη στ' ανέβασμα, αντρειεύτη,         πολλά πιδέξα ανέβηκε, χαλίκι σκιάς δεν πέφτει. Eτούτον είναι φυσικό κεινών οπ' αγαπούσι,                εις έτοιες χρείες σα λάχουσι, πουλιών φτερά βαστούσι. Eσίμωσε ο Pωτόκριτος, στο παραθύρι απλώνει,         κι αγάλια-αγάλια, σιγανά, ποιός είναι φανερώνει. Mε ταπεινότη η Aρετή τρέμοντας 'πιλογάται,         με μιά φωνή έτσι δαμινή, που δεν καλογρικάται.         Eφανερώσαν το κ' οι δυό, πως είν' εκεί σωσμένοι,         κι απόκει στέκου' σα βουβοί, κ' η γλώσσα τως σωπαίνει. Ήτρεμ' εκείνη σ' μιά μερά, κ' εκείνος εις την άλλη,         κι ο γ-είς τον άλλο ενίμενε την εμιλιά να βγάλει. Mιάν ώρα εστέκα' αμίλητοι, και τα πολλά οπού χώναν,                 εχάνουνταν, σου φαίνεται, την ώραν που εσιμώναν. Δεν είχαν την αποκοτιά θέλοντας να μιλήσουν,         δεν ξεύρουν από ποιά μερά τα Πάθη τως ν' αρχίσουν.

[ston-kosmo-tis]

Τον τελευταίο καιρό δεν έρχεσαι καν στο μοναδικό σημείο συνάντησης μας, στα όνειρα μου. Πάει καιρός που σε είδα έστω στα ψέματα και το πρόσωπο σου αλλοιώνεται συνεχώς.

Ειναι όλο και πιο δύσκολο να σε φέρω στο μυαλό μου...Υποτίθεται πως δεν ξεχνάς κάποιον που αγαπάς... ακόμα ακούω σε στιγμές τη φωνή σου να ηχεί στ' αυτιά μου, ακόμα κλείνω κάποτε τα μάτια μου και μπορώ να σε μυρίσω -γιατι όμως η εικόνα σου θολώνει μέρα με τη μέρα;