#Μολύβι

[justforbooks]

«Κουτοκούλι». Σ' αυτό το περιπαιχτικό παρατσούκλι άκουγε, μικρή, η Άλκη Ζέη (1923-2020). Ήταν σχεδόν παιδί όταν καθόταν στο μαρμάρινο τραπέζι της κουζίνας, μ' ένα καλά ξυσμένο μολύβι, κι έγραφε στις υπηρετριούλες της πολυκατοικίας γράμματα για τους αγαπημένους τους... «Το κουτοκούλι μάς προέκυψε συγγραφέας», σχολίαζαν ευχάριστα ξαφνιασμένοι οι δικοί της.

Και δεν τους απογοήτευσε. Εκείνα τα χρόνια ζωντανεύει η Ζέη στο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (Μεταίχμιο, 2013), ένα δροσερό, αυτοβιογραφικό χρονικό που ξεδιπλώνεται μεταξύ Σάμου και Πατησίων, δικτατορίας του Μεταξά και Δεκεμβριανών, δίνοντας μια σπαρταριστή πινακοθήκη ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: από τη Διδώ Σωτηρίου, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Γκάτσο ως τη Ζωρζ Σαρρή και τον Κώστα Αξελό.

Δευτερότοκη κόρη μιας πανέμορφης, κομψής Σαμιώτισσας (που η ίδια πάντα θαύμαζε κι απ' την οποία κληρονόμησε μόνο... τη φάλτσα φωνή και το κότσι στο πόδι, όπως διαβάζουμε) κι ενός πολύ μεγαλύτερου, αυστηρού τραπεζικού υπαλλήλου από την Κρήτη (που πάντα φοβόταν, αλλά στον οποίο χρωστάει το χιούμορ της), η Άλκη Ζέη ευτύχησε να περάσει ανέμελα παιδικά χρόνια μέσα στη φύση, πλάι σ' έναν παππού βιβλιοφάγο, παρέα με την αδελφή της, το Λενάκι, πνιγμένη στην αγάπη και τα χάδια ενός πολυμελούς σογιού.

Οι περιπέτειες της υγείας της μητέρας τους κράτησαν τα δύο κορίτσια, στην πιο τρυφερή τους ηλικία, μακριά από το πατρικό τους, αλλά η περίοδος εκείνη αποδείχθηκε για τη Ζέη εξαιρετικά γόνιμη. «Τόση ελευθερία όση έχω νιώσει στη Σάμο, δεν την έχω ξανανιώσει ποτέ μου, ούτε μικρή ούτε μεγάλη», ενώ και το «Καπλάνι της βιτρίνας», το πιο πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο έργο της, ένας καθρέφτης είναι όσων έζησε στο νησί.

Η προσγείωση στην πρωτεύουσα θα 'ναι απότομη. Οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματος κάνουν τις αδελφές ν' ασφυκτιούν. Ο πατέρας δεν τις αφήνει να κουνήσουν ρούπι. Ακόμα και τα εξωσχολικά τους διαβάσματα –«Γιούγκερμαν», «Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι»– δεν μπορούν να τ' απολαύσουν όπως θέλουν.

Να όμως που ο θείος Πλάτων παντρεύεται τη Διδώ (Σωτηρίου), κι ένα φρέ��κο, επαναστατικό αεράκι αρχίζει να φυσάει στο σπίτι. Να που στο σχολείο η Άλκη αποκτά μια κολλητή κι αιώνια φιλενάδα, τη Ζωρζ (Σαρρή), ενώ το σόι προσφέρει τώρα ευκαιρίες για εκδρομές, πολιτιστικές εξορμήσεις και πολλές, ενίοτε παράτολμες, κοινωνικές συναναστροφές.

Στη Σχολή Αηδονοπούλου, η Ζέη θα λατρέψει τη γραμματική και το συντακτικό όσο και την «Οδύσσεια», χάρη στον φιλόλογο Μιχάλη Αναστασίου, ξάδελφο του Καζαντζάκη, και θα λάμψει στον όμιλο κουκλοθεάτρου που διηύθυνε η Ελένη Περράκη, σκαρώνοντας... κλαψωδίες με τον Κλούβιο, ένα ναυτάκι –μια παραλλαγή του ομηρικού ήρωα– επιρρεπές στις σκανταλιές.

Ανάμεσα στους θερμότερους χειροκροτητές της πρώτης της παράστασης, θα 'ναι ο Εμπειρίκος με τον Ελύτη και τον Γκάτσο, όπως κι ο Πλωρίτης παρέα με τον Σεβαστίκογλου. Ο νεανικός έρωτας της αδελφής της με τον γαλαντόμο ποιητή της «Αμοργού» θα προικίσει την Αθήνα μ' ένα απ' τα πιο καλοβαλμένα ζευγάρια που κυκλοφόρησαν στην πόλη, αλλά ο δεσμός τους θα τελειώσει μετά την απελευθέρωση. Αντίθετα, το δέσιμο του Σεβαστίκογλου με την ίδια, από μαθήτρια ακόμη, θα κρατήσει μια ζωή.

Στο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», με τα μάτια και τα αισθήματα του κοριτσιού που υπήρξε τότε, η Ζέη αφηγείται σαν παραμύθι ό,τι συνέβαλε στη διαμόρφωσή της κι όσα –πολλά– έπιαναν οι κεραίες της από τα κρίσιμα γεγονότα της εποχής, προσφέροντας μια πολύτιμη μαρτυρία για την καθημερινότητα των Αθηναίων, της νεολαίας και των καλλιτεχνικών κύκλων, για την ίδρυση του «Ικάρου», του «Θεάτρου Τέχνης» αλλά και την οργάνωση της ΕΠΟΝ, όπως και για τις φρικιαστικές μέρες που ήρθαν μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Προχωρώντας το βιβλίο της, βλέπεις να ξεπροβάλλουν οι μορφές της Μέλπως Αξιώτη σε πλήρη αντιστασιακή δράση, του Μίμη Δεσποτίδη ως του πιο γλυκομίλητου κομματικού καθοδηγητή, της Ασπασίας Παπαθανασίου, της Ντιριντάουα, της Αλέκας Παΐζη και του Μάνου Ζαχαρία ως στελεχών του Θεάτρου του Λαού, του Ροζέ και της Τατιάνας Μιλιέξ ενώ δρομολογούν το φευγιό των υποτρόφων της γαλλικής κυβέρνησης, καθώς και του Κώστα Καραγιώργη, διευθυντή του «Ριζοσπάστη», την ώρα που εκμυστηρεύεται στη Διδώ Σωτηρίου πόσο λάθος ήταν οι ομηρίες των πολιτικών τους αντιπάλων στη διάρκεια των Δεκεμβριανών...

Όπως ό,τι προηγείται, έτσι και τις σελίδες με τις περιγραφές των πτωμάτων, των βαριά τραυματισμένων κι εκείνων που τρέχουν αλαφιασμένοι να σωθούν, η Ζέη τις έγραψε στις Βρυξέλλες, περιτριγυρισμένη από παιδιά κι εγγόνια, σ' ένα μεγάλο δωμάτιο με ψηλά ταβάνια, αντικρίζοντας πολύχρωμες στέγες, φροντισμένους κήπους και συμμετρικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

«Αν με ρωτούσαν τι θα 'θελα να εξαφανιστεί από τη ζωή μου, από τα τόσα που πέρασα, και δεν ήταν και λίγα, θ' απαντούσα αμέσως χωρίς καν να σκεφτώ: Ο Δεκέμβρης του '44. Θα 'θελα να μην είχε υπάρξει στην Ιστορία. Και τώρα που γράφω γι' αυτόν δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες, δεν με νοιάζουν πια. Ξέρω πως κάθε μου σελίδα θα την πληρώσω μ' ένα εφιαλτικό όνειρο»…

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[baby-mag]

[mikrh-kallitexnhs6]

Όλα στα δίνω όλα.

Άφησε μου,

ένα μολύβι και ένα χαρτι

και θα γράψω

για την ύπαρξη σου

που με έβαψε κόκκινη για πάντα.

[aluminia]

Αυτό το κλιπ από το "Σατανισμός στα 90s" του Κακού Χαμού ζει rent free in my mind. Θα το εκτυπώσω και θα το κολλήσω στο τοίχο μου (έχω ήδη μια έκδοση που έκανα με μολύβι κολλημένη)

PS βαρέθηκα να ζωγραφίσω το background οπότε απλά έβαλα τη φωτογραφία

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Θέλω τόσο πολύ να περιγράψω συγκεκριμένα τι μου αρέσει στο artstyle σου αλλά δε ξέρω πως οπότε απλά θα πω ότι είναι όμορφο<3 Μου αρέσουν τα χρώματα που χρησιμοποιείς και ο τρόπος που κανείς render. Θέλω να το φάω

Tehe :3🫶 ευχαριστώω <33

(Συνήθως για ρεντερινγκ παίρνω ή ένα μπρας που είναι τύπου watercolor που του έχω διπλασιάσει την ανάμειξη χρωμάτων στο τέρμα ή κάποιο μπρας με μηδέν ανάμειξη χρωμάτων (μολύβι ή στυλό, κλασικά) και το βάζω σε πολύ πολύ χαμηλό opacity.)

[takatafera]

Το λαστιχάκι από τα μαλλιά σου,

Το γεμάτο ημερολόγιο σου

Το σκουριασμένο δαχτυλίδι

Το αγαπημένο σου μολύβι

Μια πληγή πάνω στο χέρι

Εκείνη η ελιά

Ένα δόντι που έχει λίγο σπάσει

Και ο φορτιστής σου που έχει χαλάσει.

Η πρώτη μπλούζα που φόραγες όταν σε είδα,

Τώρα είναι κάπου μέσα

Στην ντουλάπα μας.

Εσυ

[greekbooks-poll]

[prasinoxaos]

Ζω σε ένα σπίτι σκοτεινό κάτω απ' τη γη

Έχω θορύβους στο κεφάλι, μα στο χώρο σιωπή

Χάνω τον ύπνο μου συχνά μέχρι να 'ρθει το πρωί

Χάνω τον έλεγχο, αλλού το σώμα, αλλού η ψυχή

Άλλο τι λέει η καρδιά κι άλλο το μυαλό τι θα πει

Συχνά μπερδεύω συναισθήματα με την λογική

Πέρασα χρόνια που στον εαυτό μου είχα κλειστεί

Παρηγοριά μου είναι μόνο η μουσική κι η βροχή

Έβλεπα πολλά, μιλούσα λίγο

Δεν ανοιγόμουνα, δεν έδειχνα τι κρύβω

Κοιτούσα μαύρα σύννεφα όσο μου 'δειχναν τον ήλιο

Έμενα παραπάνω εκεί που έπρεπε να φύγω

Ήμουν εθισμένος σε πολλά και μόνος

Νόμιζα μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος

Η εμπιστοσύνη μου είναι εύθραυστη

Άμα ραγίσει δεν ξανά κολλάει, αυτό είναι νόμος

Όταν νιώθω πως αξίζει συνεχίζω

Φροντίζω να κρατώ κοντά μου όσα με αγγίζουνε

Μπορεί να μην μιλάω, μα γνωρίζω

Γιατί κοιτώ στα μάτια και τα μάτια μας δεν κρύβονται

Είναι η ζωή μου όλη μάχη δαιμόνων κι αγγέλων

Αναπολώ το παρελθόν και σκέφτομαι το μέλλον

Το χαμόγελο μου καμουφλάρει τις φοβίες μου καθώς γυρίζω πίσω σε ένα σπίτι παγωμένο

Μπερδεμένος, η σκέψη μου είναι αλλού

Εγώ είμαι στο κρεβάτι, το μυαλό μου είναι παντού

Οι φίλοι μου με χάσαν έχουν μέρες να με δουν

Ελπίζω να με νιώσουν και να μην παρεξηγούν

Είμαι κρύος, η φλόγα μου έχει σβήσει νιώθω κρύος

Ξαπλωμένος ξενυχτάω, πίνω κι υπεραναλύω

Θέλω να πιάσω το μολύβι και να γράψω, μα τα δάχτυλά μου δύσκολα κουνιούνται, νιώθω κρύος

Είμαι ταξίδι σε έναν κόσμο σκοτεινό

Είμαι ανασφάλειες, ομίχλη και στρες

Είμαι συννεφιασμένος ουρανός

Εγώ δεν είμαι ο ήλιος που θες

Είμαι περίπατος σε βροχερό καιρό

Είμαι τα μυστικά που δεν λες

Είμαι ο παράξενος που φοβάσαι να μάθεις

Εγώ δεν είμαι ο ήλιος που θες

Είμαι συνεχόμενος χειμώνας

Είμαι περαστικός που κρατάει για λίγο

Αξίζει να κρατάμε τα καλύτερα

Και κράτα το καλά αυτό γιατί αύριο θα λείπω

Ακούς, είμαι περίπλοκο μυαλό

Είμαι αγκάθια, νύχτα, αίμα και πληγές

Εγώ είμαι ο μόνος στη γη να έχεις να θυμάσαι

Εγώ δεν είμαι ο ήλιος που θες

δεν γινόταν να διαλέξω μόνο έναν στίχο και νομίζω καταλαβαίνεις το γιατί

[soureall]

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΚΑΜΒΑ

Πάρε χαρτί και μολύβι και ξεκίνα

[xamenotalento]

ΧΛΩΡΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑΣΕΜΙ

Όλη μέρα κάνω δουλειές και όλη μέρα σκέφτομαι. Σκέφτομαι και δεν πιάνω το μολύβι. Επειδή όταν κάνω δουλειές είναι αδύνατον να πιάσω το μολύβι, κάτι που οπωσδήποτε καταλογίζω στα υπέρ της χειρωναξίας. Γιατί όταν το μολύβι γράφει, το μολύβι δεν αργεί να χύσει διαπιστώνοντας τι ωραία γράφει. Τι ωραία που είμαι αγάπη μου με τα χτενάκια στα μαλλιά, στάξε το δάκρυ σου, το κέικ του Άουσβιτς παρασκευάζεται με αβλαβή γλυκαντικά. Ανηδονική αιώρηση, ασπρόμαυρο σάνσετ, κιρ ρουαγιάλ στην υποδοχή, επιτοίχια βίντεο χωρίς ήχο, αγαπώ, αγαπώ, μοιράζομαι και χύνω.

Από το πρώτο γέμισμα του κουβά μέχρι το εκατοστό στίψιμο της σφουγγαρίστρας, οι κεραυνοβόλες αλήθειες με προσπερνούν χωρίς την κολλώδη μελαγχολία της ωραιοπάθειας. Όπως και εκ του σύνεγγυς, οι άνθρωποι διασταυρώνονται ενώ είναι ήδη φευγάτοι. Γραμμή φυγής σε καβαλάω και πάμε γιατί δεν είμαι κόμβος, δεν είμαι σταθμός, είμαι ένα τυχαίο χιλιόμετρο και δεν θέλω ευθύνες. Επιθυμώ τις επιπόλαιες κρούσεις. Όπως σε μια τυχαία διαδρομή ακουμπιόμαστε. Όπως μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό κοιταζόμαστε μέσα από την αντανάκλαση στα παράθυρα. Βικτώρια, πλακάκι πράσινο και οι ευθύνες απελθέτωσαν με ένα απλό πέρασμα του βετέξ.

Δεν είμαι παλιός άνθρωπος αν και αρχαιοτάτη σκιέρ. Κάθε γραπτή παρέκκλιση όπως η τουτονί για διάλειμμα και ενυδάτωση, αφορά μόνο τα μπάζα του κοινού μας τοίχου, γνωστού και ως κοινή μας τύχη.

Μετά λοιπόν από δέκα κουβάδες και τα ανάλογα νερά που κατέληξαν στην αποχέτευση περιμένοντας μια δεύτερη ευκαιρία -σύμφωνα με τον κύκλο του υδρογόνου δύο οξυγόνου, και προκειμένου να εμφανιστούν σαν εντελώς καινούργιες σκέψεις κάποιου άλλου, λαμβάνοντας έτσι και την απαιτούμενη εγκυρότητα μιας σκυταλοδρομίας- δηλώνω εντελώς αθώα των σκέψεών μου, μια περαστική απλώς, ελπίζοντας να καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλώ μέσα από αυτήν την ειλικρινή, ειλικρινέστατη, προσποίηση, αυτό το χασομέρι.

Φτάνω λοιπόν να ομολογήσω στους εναπομείναντες, ότι μιλώ για την ποίηση, για το εφήμερο τρόπον τινά. Όποιος τσακώνει τη στιγμή είναι ο μάγκας μου. Αλλά χρειάζονται μύες, πρέπει να τανύσεις τη στιγμή στην αιωνιότητα για να την απαθανατίσεις κι έπειτα να την προσφέρεις με τεντωμένο χέρι για μήνες και χρόνια, από καρδιά σε καρδιά. Δεν είναι καθόλου απλό. Ο χρόνος τρέχει και παρασύρει. Είναι εκείνο το κύμα που ερχόμενο, άρτι επικαιροποιημένο από την απέναντι ήπειρο στα νέα των οχτώμιση, σου τσάκισε τα πόδια.

Και κάτι ακόμα. Αν σου αρκεί ο οργασμός την ώρα που διασχίζεις το φάσμα του γιασεμιού στα πεζοδρόμια της συγκυρίας, αυτό είναι καλή τύχη, δεν είναι καλή ποίηση.

Κατά τα άλλα γράφετε και διαβάζετε. Το σπίτι θαύμα. Μυρίζει χλώριο και γιασεμί.

[justforbooks]

Tι σκοτώνει τον τρόπο που γράφουμε;

Στην ψηφιακή εποχή χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο στυλό και χαρτί, σε σημείο που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να γράψουμε ευανάγνωστα μία λίστα για το σούπερ μάρκετ. Τα χειρόγραφα σπανίζουν τόσο που θα έλεγε κανείς ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Προ μερικών μηνών, άρθρο των New York Times με τίτλο “What Killed Penmanship?” δείχνει με το δάχτυλο τον ένοχο που όλοι έχουμε σκεφτεί: την τεχνολογία. Όμως, τα νέα δεν είναι τόσο φρέσκα αφού με το θέμα έχουν καταπιαστεί το BBC, η Wall Street Journal και το Atlantic, από την προηγούμενη δεκαετία, γράφοντας άρθρα για όσα έχουμε χάσει εξαιτίας της πληκτρολόγησης σε υπολογιστές και κινητά. Όπως ρωτά ο τίτλος άρθρου του CNN: «Η τεχνολογία έχει καταστρέψει τη γραφή;»

Αντίστοιχα άρθρα που όλο και πληθαίνουν, υποδηλώνουν ότι η δυσκολία μας με τη γραφή είναι ένα σύμπτωμα ή μία συνέπεια της εξάρτησής μας από τα smartphones και τους υπολογιστές, αλλά αν κάποιος πάει μερικούς αιώνες πίσω στον κόσμο του Σαίξπηρ και των σύγχρονών του, θα ανακαλύψει ότι η δυσανάγνωστη γραφή δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο.

Η ιστορία της κακογραφίας

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν μόνο με το χέρι, το ακατάστατο και συχνά δυσανάγνωστο χειρόγραφο ήταν ήδη πρόβλημα. Η φωτογραφία ενός οδηγού του 1602 που εξηγεί πώς να κρατά κανείς σωστά ένα στυλό είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι άνθρωπο είχαν βρεθεί απέναντι στο πρόβλημα, αιώνες πριν. Στην Αγγλία του 16ου και του 17ου αιώνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων παρήχθησαν με το χέρι. Ακόμη και μετά την εξάπλωση της τυπογραφίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν μελάνι για να γράφουν νομικά συμβόλαια, σχόλια και διορθώσεις σε εκδόσεις και τις συνηθισμένες της καθημερινής ζωής. Είχαν μια λέξη για αυτό: κακογραφία, το κακό αδερφάκι της καλλιγραφίας που σήμερα χρησιμοποιείται ως όρος δίπλα στη δυσγραφία ώστε να περιγράψει ένα δυσανάγνωστο χειρόγραφο κείμενο. Συχνά όμως οι ειδικοί ξεκαθαρίζουν ότι η κακογραφία μπορεί να παρατηρείται σε συγκεκριμένες καταστάσεις πχ: όταν ένα παιδί έχει άγχος, βαριέται να γράψει ή είναι κουρασμένο ενώ η δυσγραφία είναι μια μόνιμη κατάσταση σε όλα τα πλαίσια που γράφει το παιδί. Στη δυσγραφία, πολλές φορές ούτε ο ίδιος που γράφει καταλαβαίνει τα γράμματά του και η οποία σε αντίθεση με την κακογραφία είναι μια ειδική μαθησιακή δυσκολία.

Τα σημειωματάρια Rubio

Στη Βαλένθια, στα μέσα του 20ου αιώνα, ένας νεαρός τραπεζικός υπάλληλος και καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων ονόματι Ramón Rubio ίδρυσε μια μικρή σχολή που στόχευε κυρίως στην εκπαίδευση υποψηφίων που φιλοδοξούσαν να γίνουν λογιστές. Για να παρέχει επιπλέον υποστήριξη στις τάξεις του, ο Rubio δημιούργησε ένα σύστημα καρτών με τις οποίες οι μαθητές του μπορούσαν να ενισχύσουν τις γνώσεις που είχαν αποκτήσει στη λογιστική και την καλλιγραφία στο σπίτι. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κάρτες δέθηκαν μεταξύ τους και έγιναν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως “Σημειωματάρια Rubio”, διάσημα -από τη δεκαετία του 1970- και «υπεύθυνα» για την καλλιγραφία πολλών γενεών. Ο τύπος της καλλιγραφίας που διέδωσαν αυτά τα σημειωματάρια ήταν η κλασική πια καλλιγραφία με τα γράμματα που ενώνονται και συνεχίζονται σαν κάποιος να μη χρειάστηκε να σηκώσει το μολύβι από το χαρτί.

Η κακή γραφή, φαίνεται να είναι διαχρονική

Οι κοινωνικές και πολιτιστικές της προεκτάσεις μοιάζουν σαφείς. Στην Αγγλία εκείνης της εποχής, για παράδειγμα, η ικανότητα να γράφει κανείς ευανάγνωστα απαιτούσε εκπαίδευση και κατάρτιση. Αντίστοιχα, η κομψή γραφή θεωρούταν δείκτης κοινωνικής θέσης. Σήμερα, η χρήση των smartphones και των υπολογιστών έχει αναμφίβολα παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που γράφουμε. «Αυτό που βιώνουμε είναι μια διαδικασία απομάκρυνσης του χειρόγραφου από εκείνες τις γενιές που έχουν ήδη μεγαλώσει μαθαίνοντας να γράφουν σε υπολογιστές, tablet ή κινητά τηλέφωνα», λέει η Elena Giner Muñoz, γραφολόγος και ειδικός στην καλλιγραφία. «Και ενώ αυτό καθιστά τη γραφολογική μελέτη ολοένα και πιο δύσκολη, δεν σημαίνει ότι η γραφή κινδυνεύει να εξαφανιστεί» προσθέτει τη δική της άποψη. «Η γραφή» εξηγεί η Giner «είναι σαν μια βιογραφία του εαυτού μας. Στην πραγματικότητα, κάποιος αρχίζει να γράφει στο σχολείο και η αναγνωσιμότητα της γραφής θα εξαρτηθεί, από το πόσο ασκείται η καλλιγραφία στην παιδική ηλικία. Στη συνέχεια, κατά την εφηβεία, αρχίζει κανείς να αποκλίνει από τα παιδικά γράμματα και εξατομικεύει τη γραφή του. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αναπτύσσεται η προσωπικότητα ενός ατόμου, δημιουργούνται μια σειρά από γραφολογικά χαρακτηριστικά που θα παραμείνουν ανέπαφα στην ενήλικη ζωή και που, στα μάτια ενός ειδικού γραφολογίας, θα πουν πολλά για το άτομο που γράφει», προσθέτει.

Το χειρόγραφο υπερτερεί σε πλεονεκτήματα έναντι της πληκτρολόγησης

Αρκετές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η γραφή απαιτεί μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος José Antonio Millán, στο δοκίμιό του The strokes that speak. The triumph and abandonment of handwriting (2023), διευκρινίζει: «Το χειρόγραφο απαιτεί λεπτές ψυχοκινητικές δεξιότητες του κυρίαρχου χεριού: αυτό που αποθηκεύει ο εγκέφαλος του μαθητή δεν είναι το σχήμα ενός γράμματος, αλλά ολόκληρες οι κινήσεις του χεριού, του καρπού, των δακτύλων. Όποιος γράφει με το χέρι πρέπει να καθορίσει εκ των προτέρων τις χωρικές απαιτήσεις όπως η γραμμικότητα, η απόσταση και η ταχύτητα». Ωστόσο, ο Millán συνεχίζει: «Το πληκτρολόγιο κινητοποιεί και τα δύο χέρια με πιο τραχιές κινητικές δεξιότητες και απαιτεί εγκεφαλική συμμετοχή που έχει περισσότερα κοινά με δραστηριότητες όπως το παίξιμο των ντραμς».

Η έλλειψη της συνήθειας έχει επηρεάσει τελικά τη γραφή;

Η γραφολόγος ιατροδικαστής Ana Ortiz de Obregón, δήλωσε σε σχετικό άρθρο ότι «Η γραφή δεν έχει επιδεινωθεί λόγω της τεχνολογίας, αλλά μάλλον έχει εξελιχθεί σύμφωνα με τις εμπειρίες της ζωής μας και το πέρασμα του χρόνου. Αν και τώρα γράφουμε λιγότερο με το χέρι, ένας άνθρωπος που ξέρει να γράφει θα ξέρει πάντα να γράφει. Είναι σαν να οδηγείς ποδήλατο.» Υπό αυτή την έννοια, οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που προκαλούν ορισμένες τροποποιήσεις στη γραφή, για παράδειγμα, -όταν κάποιος βιάζεται, η πιθανότητα κάποιας νευρολογικής νόσου, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου τη στιγμή της γραφής κ.λπ- παρά η μείωση της χρήσης του μολυβιού. Είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη γραφή ενός ενήλικα δίνοντας προτεραιότητα στην εμφάνισή του; Η Ortíz de Obregón φέρνει στο τραπέζι έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: «Με την πάροδο του χρόνου η γραφή του καθενός μας αναπόφευκτα γίνεται πιο άσχημη. Το να προσπαθήσει κανείς να την αλλάξει δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Όμως ποιο είναι τελικά το όφελος στο να επέμβει κάποιος στο προσωπικό του στυλ;»

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[dark-soul-fullofscars]

Η εκδοχή του να μη ξαναγράψω επειδή πλέον μαθαίνω να εκφράζομαι στο μολύβι και στις σκιες με τρομάζει απιστευτα

Παλιά ζωγράφιζα και δεν εγραφα

Και όταν έγραψα ξέχασα να σκιτσαρω

Γιατί κόβονται εναλλάξ και δε συνυπαρχουν????

[gentle-author]

Πόσο δύσκολο το να μένεις μακριά μου

Μια αγκαλιά απόσταση και την έκανες χιλιόμετρα

Δεν μπορώ να κουνηθώ ακόμη

Να μηδενίσω αυτά τα άχρηστα νούμερα

Μα θέλω τόσο να έρθω να σε βρω

Θέλω τόσο να σε δω ενώ βαθιά υποφέρω

Τόσο που θα ταξίδευα μέχρι την άλλη άκρη

Δεν θα πω του κόσμου, θα είναι άτοπο

Αφού ο κόσμος μου είσαι εσύ

Δεν θα πω της γης, θα είναι ανώφελο

Αφού ξέρεις πως για μένα υπάρχεις μόνο εσύ

Κάποιες φορές πονάω περισσότερο όταν σκέφτομαι τα δεκαδικά που μας χωρίζουν

Δεν μπορώ να πιάσω το μολύβι και να αφεθω

Μα τι μου έχεις κάνει,

Φαντάσου εγώ να μην μπορώ να εκφραστώ

Σχεδόν ποτέ δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ

Αν και ξέρεις περισσότερα ακόμη κι από εμένα

Συχνά ξέρω ότι πονάς όσο και εγώ

Με αισθήματα τελείως διεγραμμενα

Μα δεν είναι αλήθεια

Στο έχω πει φιλώντας σε στις σκέψεις μου

Κρατώντας σε από το χέρι στο μυαλό μου

Πως πονάς περισσότερο απ' όσο εγώ

Μα πόσο καλά το κρύβεις

Και πόσο καλά το ανακαλύπτω

Αν δεν είναι αυτό αγάπη, αγάπη μου

Τότε απέδειξέ το μου με ένα σου φιλί

Αν δεν είναι η νύχτα που προσεύχεσαι για εμένα,

Τότε κράτα την καρδιά μου σαν να πρόκειται να χαθεί

Και άσε με να σου πω και ένα μυστικό

Έτσι, επειδή θερμά σε αγαπώ

Δεν θα σου πω για την λατέρνα

Αυτό κράτα το σαν φυλαχτό

Εγώ θέλω να σου πω μονάχα

Πως δεν σου έκρυψαν ποτέ τα σ' αγαπώ

Κι αν μπορούσα μέρα νύχτα,

Θα στο τραγουδούσα και αυτό

Θα σου έγραφα ποιήματα για να στο πω

Θα αναμειγνυα λίγη νιότη στο ποτό

Μακάρι να ήξερες

Πόσο μα πόσο πολύ

Σαγαπώ.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[atzatzoukalia]

πως νιώθω που με ρωτάνε στο κομμωτήριο τι έχω βάλει στα χείλη μου ενώ απλά έχω βάλει ένα μολύβι και ένα lip balm χωρις χρωμα:👸🏻💅🏻

[demononvrosis]

"Παίζουν τις ζωές μας πέτρα - ψαλίδι - μολύβι και χαρτί, εξάλλου για το σύστημα είμαστε αριθμοί."

Γεντί Κουλέ - 5/3/2023

[vasradikon]

Το αντίο είναι ένα φευγιό

Ήμασταν ένα τώρα ήμαστε δυο

Χαρτί και μολύβι για να βγει το θεριό

Θα γίνω στολίδι και μετά θα πνιγώ