#Λεωνίδας Μπαλάφας

[nero-sth-varka]

Ποιος στ’ αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει;

[rulinarulina]

Σταυρός του Νότου: Επιστρέφει ο Λεωνίδας Μπαλάφας για μια ολοκληρωμένη μουσική εμπειρία

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ένας από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου Club. Με το χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο ύφος του, που συνδυάζει σύγχρονα και παραδοσιακά στοιχεία, υπόσχεται μια ολοκληρωμένη μουσική εμπειρία. Η ξεχωριστή φωνή του και η ιδιαίτερη σκηνική παρουσία του θα αναδείξουν ξανά τη μοναδικότητα της καλλιτεχνικής του ταυτότητας, σε έναν από τους πιο…

[clevernews]

O Λεωνίδας Μπαλάφας στη Σφίγγα!

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τραγουδοποιούς της γενιάς του, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, στην πιο δημιουργική φάση της πορείας του, έρχεται στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα, από το Σάββατο 21 Οκτωβρίου. Μαζί με τους μουσικούς του, θα παρουσιάσουν τραγούδια από τις δισκογραφικές του δουλειές, τραγούδια που δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί δισκογραφικά, και πειραγμένα τραγούδια άλλων δημιουργών. Ήχοι, rock,…

[oneirataxiakh]

- Σκέπη μου εσύ

- Βροχή μου εσύ

Λεωνίδας Μπαλάφας• Ρημαδιό

[mpuures-non-verba]

Chora, Amorgos, Greece, 2017

[orgismenh]

Χορεύω, χορεύω,

ό,τι προβλήματα έχω,

στην άκρη τ` αφήνω,

ξεδίνω,

παίρνω φόρα, πάω στο μπαρ,

βάζω τεκίλα και πίνω

και πίνω

για την στιγμή,

για την χαρά,

για την παρηγοριά.

[the-dark-is-afraid-of-me-again]

Και χορεύω, χορεύω ό, τι προβλήματα έχω στην άκρη τ` αφήνω

Ξεδίνω, παίρνω φόρα πάω στο μπαρ

Βάζω τεκίλα και πίνω και πίνω

Για την στιγμή για την χαρά για την παρηγοριά

Λεωνίδας Μπαλάφας ~ Πυροσβεστήρας

[the-sun-the-green]

Ο,τι αισθάνεσαι να λες,γιατί περνάνε οι στιγμές.

Σαν σε φωνάξει ο ουρανός, δε θα υπάρχει γυρισμός

Ζήσε με φως και ο Θεός ας ρίχνει και χαλάζι. Μη φύγεις με μαράζι

[nero-sth-varka]

Άντε να σταθώ στα πόδια μου

Μετά από τόσα χτυπήματα

Έχω ξεχάσει τα βήματα

Μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ

[moonshinevvitch]

Την αγάπη που έχω δώσει, δεν πήρα.

Έτσι το θέλησε η μοίρα.

[spoilersgr]

Μετά τον σάλο που ξέσπασε για την απόφαση του Λεωνίδα Κουτσόπουλου να μη δεχτεί σε φεστιβάλ τον Λεωνίδα Μπαλάφα μετά από ποστ για τις μάσκες και το εμβόλιο του κορονοϊού τελικά αναβλήθηκε το φεστιβάλ.                       Η ανακοίνωση αναφέρει: Τον Ιούλιο ανακοινώσαμε το Samano Festival το οποίο θα λάμβανε χώρα στη Λιμνη Μουσων, στην Άσκρη Βοιωτίας. Κόντρα στην δυστοπία που έχει ��ημιουργήσει η πανδημία του Covid19 και λαμβάνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, ο θείος μας, Λεωνίδας Κουτσόπουλος αποφάσισε να στήσει για πρώτη φορά αυτό το καλοκαίρι μια μουσική γιορτή όπως την ονειρεύτηκε.   Τις τελευταίες ημέρες όμως τα νέα για την αύξηση των κρουσμάτων και τα αυξανόμενα μέτρα από τις αρμόδιες αρχές, έδειξαν ότι το φεστιβάλ έπρεπε να μετατεθεί – κυρίως λόγω της διάρκειας και του μεγέθους του – και να πραγματοποιηθεί σε μια χρονική περίοδο που οι συνθήκες θα επιτρέψουν κάτι τόσο μεγάλο και μαζικό.             Όλοι εμείς, η ομάδα της διοργάνωσης, οι συνεργάτες και όλοι όσοι εργαστήκαμε για την πραγματοποίησή του ευχαριστούμε τους καλλιτέχνες για τη διάθεση συμμετοχής, εσάς για την στήριξή σας και τα media για την προβολή. Μέχρι να έρθει η στιγμή να πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ όπως το ονειρευτήκαμε, δίνουμε ραντεβού στις συναυλίες των καλλιτεχνών που τόσο αγαπάμε! Πληροφορίες από nassosblog

[anasfalhs1]

</3

[petamouthnmpurasou]

Ο μπαλαφας μου έχει πάρει την ψυχή.

[fegg4ropetra]

Άνοιξη

Άνοιξη. Ανοίγει ο καιρός. Η μέρα μεγαλώνει. Ο ήλιος γίνεται όλο και πιο φωτεινός μέρα με τη μέρα. Η διάθεση αλλάζει ο κόσμος μοιάζει λίγο πιο όμορφος τώρα. Λουλούδια ανθίζουν, τα καλοκαιρινά και τα ανοιξιάτικα αρχίζουν να παίρνουν τη θέση των χειμερινών ρούχων στη ντουλάπα και σιγά σιγά η καρδιά και η σκέψη καθαρίζει. Σκέφτεσαι τη παρέα σου. Τις στιγμές που θα δημιουργήσεις και το φετινό καλοκαίρι είτε θετικές είτε αρνητικές και που θα θυμάσαι για πάντα με ένα μικρό γελακι να σχηματίζεται άχνα στο πρόσωπο σου στην ανάμνηση αυτών. Τα γέλια μέχρι δακρύων που θα ρίχνεται λέγοντας ιστορίες απ' τα παιδικά σας χρόνια με μια μπύρα στο χέρι. Τα κλάματα που θα ρίχνεται για τον κάθε καλοκαιρινό έρωτα επειδή ξέρετε πως κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τις γνωριμίες που θα κάνετε και αυτό το καλοκαίρι που μπορεί να οδηγήσουν σε δυνατές φιλίες. Ή και όχι. Τις διακοπές που θα πάτε τους φίλους σας που σχεδιάζατε και μαλώσατε άπειρες φορές μέχρι αποφασίσετε που και πότε θα πάτε. Τις σκέψεις που θα κάνετε ένα μεσημέρι του καλοκαιριού διαβάζοντας ένα βιβλίο στο μπαλκόνι με το απαλό καλοκαιρινό αεράκι να ανεμίζει τα μαλλιά σας παίρνοντας μαζί όλες τις αρνητικές σκέψεις που σας βασάνιζαν τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τις βόλτες μέχρι τα ξημερώματα σε παρκακια και πλατείες κάνοντας συζητήσεις σημαντικές και ασήμαντες. Ο δισταγμος που νιώθεις πριν κάνεις την πρώτη βουτιά στη θάλασσα επειδή θα είναι πολύ κρύα. Το συνάχι που θα έχεις μια μέρα επειδή προηγούμενο βράδυ δεν πήρες μαζί ζακέτα που σου έλεγε η μαμά σου και κρυωσες. Το κάψιμο που θα νιώθεις στο σώμα σου επειδή νόμιζες πως χωρίς να βάλεις αντηλιακό θα μαυρίσεις περισσότερο. Την ανακούφιση όταν θα περπατάς ξυπόλυτη στον δρόμο μετά από ένα βράδυ γεμάτο χαρά και γέλια πάνω στα ψηλοτάκουνα που περίμενες πως και πως να έρθει η στιγμή να τα φορέσεις και τελικά το μετανιωσες. Η ελευθερία που θα νιώσεις εκείνο το απόγευμα που αποφάσισες να βγεις μόνος παρέα με ένα ζευγάρι ακουστικά. Την ευτυχία που θα γεμίσει την καρδιά σου όταν δεις της χαρά στα μάτια της γιαγιάς σου την ώρα που της λες "κάνε έναν ελληνικό να κάτσουμε να τα πούμε". Η χαρά όταν είστε μαζεμένοι όλοι γύρω απ' τη φωτιά και ένας παίζει τον 'πυροσβεστήρα' στη κιθάρα. Η απουσία της φωνής σου μετά από ένα ξέφρενο πάρτι φωνάζοντας όλη νύχτα στίχους απ' τα αγαπημένα σας τραγούδια. Αυτο είναι. Αυτό είναι η ��νοιξη. Είναι η προετοιμασία για μια νέα ζωή. Ένα ακόμα νέο ξεκίνημα. Ένα ακόμα καλοκαίρι που θα φέρει και θα πάρει ταυτόχρονα τόσα πολλά που θα σε κάνει νέο άνθρωπο. Γι αυτά και πολλά ακομα αξίζει να θες να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί.

28/4/21 3.33μμ

[chaotic-mar]

Παίρνω κιθάρα, ξεκινώ και έρχομαι

κάτω από το μπαλκόνι σου κι αρχίζω το χορό..

(Λεωνίδας Μπαλάφας - happy end).

[followgeorgegr]

Αντίπαρος covid edition: Η La Luna κλειστή, αλλά οι νύχτες έναστρες

Ο Νίκος Γουργουλέτης, δευτεροετής φοιτητής δημοσιογραφίας και μεγάλος φαν των ταξιδιών, πέρασε από το νησί από όπου κάθε ανήσυχος νέος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να περάσει. Η Αντίπαρος είναι ένα party island γεμάτο διανόηση και τρυφερότητα, έχει ιστορικά μέρη για νυχτερινή διασκέδαση και εξαιρετικά μέρη για άραγμα και χαλάρωση. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς, πέρα, φυσικά, και από ασφάλεια για το στήσιμο της σκηνής του; Ο Νίκος, συνεργάτης του FollowGeorge.gr και ανήσυχο πνεύμα, περιγράφει την εμπειρία στην Αντίπαρο όπως ακριβώς οφείλει να κάνει (sic) ένας ταξιδιωτικός συντάκτης.

Τέσσερις Αυγούστου λοιπόν, και με την σκέψη μου ακόμα στη Λευκάδα και στις υπέροχες στιγμές που είχα ζήσει εκεί, ξεκινάω να φτιάχνω βαλίτσα (σάκο για την ακρίβεια), καθώς την επόμενη ακριβώς μέρα το πλοίο σάλπαρε για Πάρο. Πρώτη φορά κάμπινγκ, πρώτη φορά Αντίπαρος, πρώτη φορά διακοπές με αυτήν την παρέα! Εγώ μαζί με άλλα έξι κορίτσια -φίλες από πρόγραμμα Erasmus- θα δοκιμάζαμε για ακόμα μια φορά τις αντοχές μας, αυτή τη φορά όχι σε ξύλινα σπιτάκια σε απομακρυσμένο χωριό της Ρουμανίας, αλλά στο περίφημο κάμπινγκ της Αντιπάρου. 

Το ταξίδι στο πλοίο προς την Πάρο με βρήκε μόνο μου ή σχεδόν μόνο μου, καθώς είχα συντροφιά την αγαπημένη μου playlist στο Spotify. Σε μουντ λοιπόν «Ταξίδι για να σε βρω, Λεωνίδας Μπαλάφας», φτάνω στο λιμάνι της Πάρου και περιμένω Δ. και Μ. για να πάρουμε το καραβάκι για Αντίπαρο. Σε μόλις σαράντα λεπτά βρεθήκαμε χαμένοι στην Αντίπαρο με χίλια δυο πράγματα στους ώμους μας να αναζητούμε το βανάκι του κάμπινγκ που θα μας μετέφερε εκεί. Μόλις φτάνουμε στο κάμπινγκ, έρχεται η στιγμή στησίματος της σκηνής. Ναι, εδώ είναι η ώρα που όλοι βάζουμε τα γέλια, καθώς δεν είχα ιδέα πώς ένα σακιδιάκι λίγων μόλις εκατοστών θα γινόταν το σπίτι μου για τις επόμενες μέρες. Προφανώς, δε συμμετείχα καθόλου στη διαδικασία στησίματος και το μόνο που έκανα ήταν να πετάω ατάκες της Ντάλιας από το Παρά Πέντε από την σκηνή με το κάμπινγκ. 

Χωρίς να έχω προλάβει καλά καλά να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι, ενημερώνομαι ότι η πασίγνωστη και ξακουστή ντισκοτέκ La Luna έκλεισε λόγω κορωνοϊού. Δε θα σας κρύψω ότι ένας λόγος που ήθελα να επισκεφτώ την Αντίπαρο ήταν και το La Luna, αλλά εντάξει τι να κάνουμε; Next time... ένας ακόμα λόγος να την επισκεφτώ ξανά στο μέλλον! 

Αμέσως εναρμονίστηκα με το όλο κλίμα του κάμπινγκ και του νησιού και οι μέρες περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνω. Ξυπνούσα νωρίς το πρωί και μαζί με την Κ. πηγαίναμε στο εστιατόριο του κάμπινγκ για πρωινό. Μπορούσες να φτιάξεις ό,τι ήθελες στην κουζίνα με προϊόντα που είχες προμηθευτεί ο ίδιος από το σούπερ μάρκετ ή να επιλέξεις κάτι από τη μεγάλη γκάμα σφολιατοειδών και άλλων προϊόντων του εστιατορίου. Καθόμασταν πολλή ώρα εκεί, έπειτα έρχονταν και οι υπόλοιποι, παίζαμε χαρτιά, γνωρίζαμε κόσμο και αργά αργά το μεσημέρι πηγαίναμε για μπάνιο. Από παραλίες σάς προτείνω Ψαραλυκή, Σωρό, Σιφναίικο Γιαλό και, φυσικά, τη Φανερωμένη. Την παραλία του κάμπινγκ την προτιμούσαμε για τα απογευματινά-βραδινά μπάνια μας, όταν ο κόσμος ήταν πια λιγοστός και ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να κολυμπάς και ο ουρανός να αλλάζει συνεχώς χρώματα; 

Όσον αφορά στο φαγητό μου στην Αντίπαρο, αυτό περιοριζόταν σε τρία βασικά πράγματα: καλαμαράκια, πατάτες και χωριάτικη. Ίσως να μην πέρασε ούτε μια μέρα που να μη φάω το ίδιο ακριβώς πράγμα σε διαφορετικά ταβερνάκια της Αντιπάρου. Αυτά που συνιστώ είναι η Κληματαριά στη χώρα του νησιού και το Captain Pipinos στον Άγιο Γεώργιο. Στο δεύτερο μπορεί να έφαγα και τα πιο νόστιμα καλαμαράκια του φετινού καλοκαιριού. 

Αυτό, όμως, που προτρέπω οπωσδήποτε να κάνει όποιος επισκεφτεί το νησί είναι να νοικιάσει για μια έστω μέρα αμάξι ή ποδήλατο. Όσο μικρό κι αν είναι ένα νησί, σίγουρα με αμάξι μπορείς να το εξερευνήσεις καλύτερα.

Έτσι λοιπόν κι εμείς, με την ταπεινή μας Chevrolet και με οδηγό την αγαπημένη μου Δ., ξεκινήσαμε το τουρ στο όμορφο νησί. Και τι δεν έγινε τη συγκεκριμένη μέρα με το αμάξι που νοικιάσαμε... Από φωτογραφίες με αγελάδες μέχρι να κολλήσουμε σε κατσάβραχα, να τρυπήσει το λάστιχο και να βάζουμε άσχετους στο αμάξι μας για βόλτα... αφήστε τα! 

Τα βραδιά στην Αντίπαρο ήταν... κλασικά βραδιά στην Αντίπαρο. Όσοι έχουν πάει θα με καταλάβουν: κιθάρα ή ηχειάκι, μπυρίτσα στο χέρι -για μένα που δεν πίνω μπύρα ήταν ρακή ή τσίπουρο- και άραγμα στην παραλία μέχρι το πρωί. Αν ήθελα κάτι παραπάνω εκείνη τη στιγμή, αυτό θα ήταν ένα ανοιχτό La Luna...

Οι μέρες των διακοπών περνούν γρήγορα και ειδικά αν η παρέα είναι καλή, περνούν ακόμα γρηγορότερα. Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα να μαζέψω τα πράγματά μου, είπα στον εαυτό μου ότι δε θα κάνω το ίδιο λάθος με πέρσι. Πριν έναν χρόνο, όταν ήμασταν στη Ρουμανία και μόλις είχα γνωρίσει αυτά τα άτομα, φεύγαμε νομίζοντας ότι δε θα το ξαναζήσουμε ποτέ αυτό. Έναν χρόνο μετά, με τα ίδια άτομα που τότε ήξερα μερικές μέρες μονάχα, έκανα διακοπές και έζησα ξανά όλο αυτό που είχα ζήσει τότε, σε ακόμα πιο έντονο βαθμό. Κατάλαβα λοιπόν ότι δεν υπάρχει λόγος θλίψης και απότομης προσγείωσης στον γυρισμό από κάπου, γιατί, αν υπάρχει θέληση και καλή παρέα, όλο αυτό μπορεί να ξανασυμβεί.

It’s up to us στην τελική! Γι’ αυτό κι εγώ ανανεώνω από τώρα το ραντεβού μου για του χρόνου και λέω ότι, αν δεν κάνω κάμπινγκ στην Αντίπαρο, θα κάνω κάπου αλλού, με την ίδια παρέα όμως!