#ζεστασιά

[anideh]

27/11/23

Θα έρθει, αλήθεια.

Θα έρθει αυτό που περιμένεις.

Θα έρθει η ευτυχία.

Θα έρθει η αγάπη.

Θα έρθει η ζεστασιά στην ψυχή σου ξάνα.

Θα φύγουν οι άσχημες σκέψεις.

Θα φύγουν οι τοξικοί άνθρωποι.

Θα έρθουν άλλοι, φωτεινοί.

Θα ερωτευτείς πάλι. Ναι, τον σωστό αυτήν την φορά.

Θα σχηματιστεί πάλι το χαμόγελο στο πρόσωπό σου.

Δεν θα κοιμάσαι μόνος/η τα βράδια.

Θα πας αυτό το ταξίδι που ονειρεύεσαι.

Θα γίνεις αυτός/η που θες.

Θα πετύχεις.

Μην σταματήσεις να ελπίζεις και να προσπαθείς.

[psychotiko-epeisodio]

Θα 'θελα να 'ρθεις σήμερα,

και να φέρεις μαζί σου ότι μου πηρες από την μέρα που έφυγες,

Το γέλιο μου,

Την ζεστασιά,

Μα και το δάκρυ μου.

Δεν γελάω από τότε,

μα ούτε και κλαίω.

Έχω αυτό το κενό που σου αφήνει κάθε φυγή ,

ενώ την συνοδεύει μια επιτακτική ανάγκη ,

να εφευρέσεις έναν τρόπο,

που να κάνει τα πράγματα διαφορετικά.

Και όταν δεν υπάρχει αυτός ο τρόπος

και νιώθεις τα χέρια σου δεμένα ,

είναι σαν να έχεις γύρω σου χιλιάδες τοίχοι φτιαγμένα από μπετόν ,

Που σε κάνουνε να νιώθεις φυλακισμένος μέσα στην ελευθερία σου .

Έτσι νιώθω που λες,

Τώρα που δεν είσαι εδώ.

26-12

*Η μέρα που σε ξαναείδα.

[aidhmwn-sigh]

Ατέλειες ενος σωματος που σε σωστά χέρια μοιάζουν τέχνη.

Φακίδες από τον ήλιο.

Λακούβες στα φτερά της πλάτης και χαμηλά στην μέση.

Μελάνι στα χέρια.

Ραγάδες.

Δέρμα μαλακό και άλλωτε άγριο.

Δέρμα που μπορεί να υγρανθει με το σωστό άγγιγμα και μπορεί να αντιδράσει με το λάθος.

Μυρωδια..

Ποσό εύκολα μπορείς να ερωτευτείς κάποιον από την μυρωδιά που εκπέμπει;

Ποσό εύκολα μπορείς να νιώσεις την ζεστασιά του κορμιού του αλλου.

Κοιτά ποσό εύκολα μπορείς να ερωτευτείς με ένα άγγιγμα.

Κοιτά να δεις που δεν ξέχασα ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωη μου γιατί το δερμα τους μου άφησε ξεχωριστή γεύση.

Κοιτά να δεις που τελικά το άγγιγμα αξίζει όσο χίλιες λέξεις.

[loulouditouheimona]

Μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι η ηρεμία σου αν δεν της παρέχεις το κατάλληλο περιβάλλον για να δημιουργήσει αυτή την ηρεμία.

Δεν μπορείς να περιμένεις ειρήνη από μια γυναίκα όταν της δίνεις συνεχώς προβλήματα και προκλήσεις.

Εάν δεν παρέχεις έναν ασφαλή χώρο για αυτήν, δεν μπορεί να φέρει ειρήνη στη ζωή σου

Η ειρήνη είναι παρούσα εκεί που βρίσκεται η ασφάλεια. Μια γυναίκα δεν μπορεί να σε αγαπήσει και να σε υποστηρίξει αν αντιμετωπίζει συνεχώς αναταραχές και αστάθεια. Οι πράξεις και η συμπεριφορά σου παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός αρμονικού περιβάλλοντος. Δώσε της την σιγουριά που χρειάζεται και θα δεις πόσα περισσότερα μπορεί να προσφέρει. Μια γυναίκα δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως την αγάπη και τη φροντίδα της εάν αισθάνεται ότι απειλείται ή υποτιμάται. Κάνε την να νιώσει όμορφη και σεβαστή, και φυσικά θα ανταποκριθεί με ζεστασιά και στοργή. Η σχέση σας θα ευδοκιμήσει σε ένα κλίμα αμοιβαίου σεβασμού και ασφάλειας. Μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός της εαυτός εάν είναι συνεχώς σε αιχμή ή ανησυχεί για την επόμενη σύγκρουση. Δημιούργησε ένα ήρεμο και υποστηρικτικό περιβάλλον και θα νιώσει ελεύθερη να είναι ο εαυτός της, ενισχύοντας τη σύνδεση και την ειρήνη μεταξύ σας. Μια γυναίκα δεν μπορεί να σου δώσει τον καλύτερό της εαυτό αν είναι συνεχώς αγχωμένη και στρεσαρισμένη. Δείξε της ότι είσαι ένας αξιόπιστος και σταθερός σύντροφος. Δώσε σταθερότητα και συνέπεια και θα μπορέσει να σου προσφέρει την ειρήνη και την αγάπη που αναζητάς. Μια γυναίκα δεν μπορεί να οικοδομήσει μια δυνατή σχέση αγάπης εάν αισθάνεται ότι δεν υποστηρίζεται και δεν εκτιμάται. Αναγνώρισε τις προσπάθειες και τις συνεισφορές της και δώσε τη συναισθηματική ασφάλεια που χρειάζεται. Σε αντάλλαγμα, θα βοηθήσει στη δημιουργία ενός ειρηνικού και στοργικού σπιτιού. Μια γυναίκα δεν μπορεί να φέρει χαρά και θε��ικότητα στη ζωή σου αν αντιμετωπίζει συνεχή αρνητικότητα και κριτική. Δώσε της ενθάρρυνση και κατανόησ�� και θα είναι πιο διατεθειμένη να φέρει φως και ευτυχία στη σχέση σας. Μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι το λιμάνι σου αν αισθάνεται παρασυρόμενη σε μια θάλασσα αβεβαιότητας και χάους. Δώσε της διαύγεια και σιγουριά και θα γίνει μια σταθερή πηγή ειρήνης και σταθερότητας στη ζωή σου. Μια γυναίκα δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ειρηνικό σπίτι εάν ασχολείται συνεχώς με άλυτες συγκρούσεις και ζητήματα. Επικοινώνησε ανοιχτά και μίλα μαζί της για την επίλυση προβλημάτων. Παρέχοντας ένα περιβάλλον συνεργασίας και κατανόησης, της δίνεις τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια αρμονική και ειρηνική ατμόσφαιρα. .

[masterikos]

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τις αγκαλιές γιατί κάποια στιγμή καποι@ εκμεταλλεύτηκε αυτή την αγκαλιά.

Η αγκαλιά είναι έκφραση αγάπης, σεβασμού, εμπιστοσύνης, έρωτα. Είναι η ανάγκη για ανακούφιση και ζεστασιά.

Πολλοί φοβούνται να δείξουν τις αδυναμίες τους, να νιώσουν ευάλωτοι και να ξεγυμνώσουν τα συναισθήματα τους.

Φοβούνται γιατί κάποια στιγμή καποι@ εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες τ@ς.

Masterikos

[chanse4u]

Μυρίζει τοσο ωραία η βροχή

Έπεφτε θυμάσαι στα πρόσωπα μας

Πρώτη φορά το κρύο δεν ένιωσα

Τα χείλη μας ήταν η ζεστασιά μας

Θολώνει το τζάμι

Κάπου κοίτα βρέχει

Δυο σκιές σε αυτό το στενό

Αγκαλιάζονται

Και εμείς οι δυο ξένοι

_κανένας_

[ek-genetis-katarameni]

Πόσο θα θελα να γινω ο λόγος που θα εμπιστευτείς ξανά τους ανθρώπους. Να ρίχνω μέλι και όχι αλάτι στις πληγές σου. Να γινω ο λογος που θα χαμογελάς. Να έρθει η αγάπη να φωλιασει στην καρδούλα σου και να γιατρέψει κάθε πληγή που έχεις.

Ίσως.

Πολύ γλυκά και ζεστά λόγια και ευχαριστώ, και μόνο που μπήκες στον κόπο να νιώσεις και να μοιραστείς κάτι τέτοιο μαζί μου.

Ωστόσο, οι άνθρωποι την εμπιστοσύνη μου δεν θα την κερδίσουν ποτέ ξανά και είμαι εντάξει με αυτό, όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει.

Όσο ανέλπιδο και αν ακούγεται, είναι λυτρωτικό, γιατί είχα κάποτε την εντύπωση ότι μπορούν να επηρεάσουν την ευτυχία μου, ότι υπάρχει αγάπη και ενδιαφέρον στις καρδιές τους, αλλά ήμουν λάθος και το πλήρωσα ακριβά.

Πλήρωσα την επιμονή και την υπομονή μου.

Πλήρωσα την εμπιστοσύνη, την ενέργεια και τον χρόνο που σπατάλησα, να γιατρεύω πληγές υπάρξεων που στιγμή δε νοιάστηκαν για τις δικές μου.

Πλήρωσα αρκετά, αλλά πλέον τα έχω εξοφλήσει όλα επιτέλους και είμαι καλά.

Κλισέ, αλλά είναι από τα πιο αληθινά πράγματα που μπορώ να σου πω.

Ίσως κάποια μέρα αλλάξει αυτό και κάποιος άνθρωπος, σαν εσένα με την προθυμία και τη ζεστασιά σου, μου αποδείξει το ακριβώς αντίθετο.

Ίσως πάλι, δεν αλλάξει τίποτα απολύτως και παραμείνω έτσι ακριβώς, με μια ευτυχία εξαρτώμενη από τον ίδιο μου τον εαυτό και μόνο.

Ίσως μπορέσω να χαμογελάσω με την ίδια ειλικρίνεια που μπορούσα κάποτε.

Ίσως.

Σ'ευχαριστώ πολύ για την υπενθύμιση και την γλυκύτητα των σκέψεων σου.

Την αγάπη μου.💌

[o-monaxikos]

Η γυναίκα και η θάλασσα...

Η γυναίκα είναι σαν το νερό.

Κάθε κύμα της λέει και μια ιστορία...

Κάθε αεράκι είναι οι αισθήσεις της...

Κάθε κόκκος άμμου είναι η ζεστασιά της...

Το νερό είναι η καρδιά της...

Το απέραντο είναι η ψυχή της.....

Μια γυναίκα τα κουβαλάει όλα αυτά μέσα της!!!

Να προσέχεις λοιπόν.... γιατί ακόμα και μια θάλασσα μπορεί να έχει ορμή...

Να είναι γεμάτη ζωή...αλλά για ένα πράγμα Να είσαι σίγουρος....

Χωρίς νερό δεν μπορείς να ζήσεις, αλλά ούτε και να αγαπήσεις...

[0cean--soul]

Ήλιος Καλοκαιρινός

Ήμουν πάντα ήλιος καλοκαιρινός για εσένα 

Εσύ είχες μάθει να φεύγεις αφήνοντας χειμώνες πίσω σου Ερχόσουν όμως για λίγο να πάρεις την ζεστασιά μου

Έτρεχες μακριά πάλι

Σκορπούσες ήλιους παντού Τους δικούς μου ήλιους

Και εμένα με άφηνες κάθε φορά παγωμένη

Δώσε μου πίσω την ζεστασιά μου Ήταν δική μου εξαρχής ...

Ocean--soul

[sunovermordor]

α1

Με δάχτυλα βαθιά μπηγμένα στα πλευρά, η ελπίδα χορεύει στη ζεστασιά που αναζητώ. Και τότε, αυτά ξυπνάν, ελευθερώνοντας δαιμόνια και κακό.

[gamhse-ta]

Αποσπασμα από το γράμμα που ποτέ δε σου έστειλα

Θέλω να γράψω ποίηση για σένα. Θέλω να χαράξω σε χαρτί κάθε λέξη που έπνιξα μέσα μου. Κάθε συναίσθημα που τσαλάκωσα σαν άχρηστο χαρτί όταν έμαθα ότι προχώρησες. Θέλω να δημιουργήσω κάτι τόσο όμορφο όσο οι στιγμές που ζήσαμε και τόσο επίπονο όσο εκείνες που χάσαμε. Θέλω να θυμάμαι την πορεία των χεριών σου πάνω στο σώμα μου, τη γεύση των χειλιών σου στα δικά μου, τη ζεστασιά του σώματος σου. Και, έπειτα, θέλω να θυμάμαι ότι αξίζω ειλικρίνεια. Σταράτα λόγια και ξεκάθαρες πράξεις. Τι θα πει "να μην μιλάμε για να μην ερωτευτούμε"; Πότε πέτυχε αυτό; Για σένα μήπως; Γιατί εγώ σκουπίζω τα δάκρυα μου όσο εσύ προχωράς, επειδή φοβόσουν να μείνεις. Γιατί εγώ αναθεώρησα θεούς και δαίμονες μου, όσο εσύ καταριόσουν την ώρα και τη στιγμή χωρίς να προσπαθείς. Γιατί, αγάπη μου, την αγάπη δεν την προγραμματίζεις. Έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Σε πιάνει εξ' απροόπτου και γελάει για κάθε φορά που αποφάσισες να απέχεις απ'τα παιχνίδια της. Κι αν είσαι δειλός, όπως ήμασταν εμείς; Δεν ξέρω. Χάνεις, υποθέτω. Εγώ, τουλάχιστον, νιώθω ότι έχασα.

[clevervoidgladiator]

Valentine is gone

Μέρος Β'

Ο πρεζάκιας ψάχνει να βρει τη δόση του,

Τα σκυλιά το ερέθισμα, αυτός την επιβεβαίωση, αυτή την αφορμή, ο μούτσος τον λοστρόμο, φτου κι απ' την αρχή.

Εσύ τι ψάχνεις να βρεις;

Έρως, αγάπη, ζεστασιά, ασφάλεια, επίδομα, σεξ και βία’ προπαγάνδα στα σχολεία, καλή ακρόαση, δυνατά ηχεία.

-...Είσαι καλά;

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε ��έρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[cathy-bluedream]

Πέρασα έντονα εκείνες τις στιγμές που ήμουν μαζί σου. Γυρνούσαμε όλη την Αθήνα, αντέστε Εξάρχεια, Καραγκιόζης , πλατεία μοναστηράκι , ουζερί Θησείο . Λυκαβηττός , μπύρα ,θέα και τσιγάρα. Σε αναπολώ κάποιες στιγμές, αλλά δεν θα ήθελα να είμαστε ποτέ μαζί ξανά. Όχι για πολλούς λόγους, αλλά μονάχα για έναν . Ήταν γραφτό να γνωριστούμε, αλλάχ όχι να είμαστε μαζί. Όχι, όχι... αναπολώ ακόμα και τις στιγμές με το αμάξι που τριγυρνούσαμε . Το παραδέχομαι. Μου έμαθες πολλά για την Αθήνα, στην Αθήνα. Και λυπάμαι Αθήνα που σε είδα με μισό μάτι. Έχουν δίκιο όσοι λένε πως άλλοτε σε αγαπούν κι άλλοτε σε μισούν. Ένα απο τα δύο ή και τα δύο. Εγώ είμαι και τα δύο. Σ αγαπώ και σ' αγαπώ γαμω τον Χριστό μου... αποφεύγω να σε επισκεφτώ.. δεν θέλω. Με τραυματίζει. Όταν σε επισκεφτώ.. θα θυμάμαι.. και πονάει το να θυμάσαι βρε Αθήνα.. πόλη... συγνώμη.. πληγώθηκα.. τι ζεστασιά και τι κρύα στάση μου έχεις.. μα σε εμένα; προσπαθούσα να σε αγκαλιάσω .. τίποτα... στις 31 φεύγω, ούτε απο αθήνα θα περάσω.... δεν θέλω να σε θυμάμαι μπάσταρδη! Αλλά θέλω και να κρ��τάω τις στιγμές που έζησα μέσα σου... γαμώτο..

[h-xwra-twn-grammatwn]

Το ποτήρι ξεχείλισε Έγειρε πάνω στο τραπέζι και στάλα στάλα άδειαζε από μνήμες και ενοχές Το τζάκι, αχ αυτό το τζάκι Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα πρακτικό η αισθητικής αλλά λατρεύω αυτό το τζάκι Δεν έχει να κάνει με την ζεστασιά Εκείνη μου την προσέφεραν και τα δυο σου χέρια κάθε φορά που ανάμεσα χωνό��ουν για να ξεφύγω από την πραγματικότητα Ίσως να έχει να κάνει με το ότι εκείνο βρίσκεται ακόμα πλάι μου Μα τι λέω; Το ένα είναι άψυχο… Το άλλο έγινε στην πορεία Άτοπη σύγκριση, μετωπιαία σύγκρουση συναισθηματικά αδιάφορων όντων Η ιστορία διατυπωμένη από την πλευρά εκείνου που πληγώθηκε περισσότερο δεν αποτελεί τεκμήριο Για αυτό σε εκλιπαρώ να γράψεις… ή για να διαβάσω ένα ακόμη γραπτό σου… Ποιος ξέρει; Απόψε θα αφαιρέσω την κορνίζα μας Βλέπεις δεν μου αρέσει να ξεφορτώνομαι πράγματα Μα όποιος κρατά αντικείμενα που κάποτε τον έκαναν χαρούμενο είναι καταδικασμένος να αναζητά την ίδια ευτυχία Και εγώ ξέρεις… Δεν είμαι σίγουρος πλέον αν αναζητώ καν την ευτυχία… Θα μας εξαφανίσει η λήθη Στο κρεβάτι θα πλαγιάσω μόνος γνωρίζοντας πως το τζάκι θα σβήσει κάποια στιγμή Όπως και τα συναισθήματα σου για εμένα Όταν η ζωή περιπλέκεται λιγάκι κανείς δεν μου εγγυάται πως αύριο θα ξεμπλέξει ο κόμπος Τι έλεγα όμως; Δεν θυμάμαι… Α ναι… Σε είδα χαρούμενη τις προάλλες μα δεν ήρθα να σου μιλήσω Δίστασα για άλλη μια φορά, δεν ήθελα να χαλάσω τις ούτως η άλλως περιορισμένες στιγμές ευτυχίας σου Αν για μια στιγμή χαρείς που υπάρχεις σε αυτή την απαθή κοινωνία όπως την ονόμαζες, για μένα αρκεί Υστερόγραφο, μάλλον το τίμημα για να αγναντεύσεις τον παράδεισο είναι να πάρεις μια γεύση απ’ την κόλαση που σε αναμένει...

[justforbooks]

«ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ το 1954 μ’ ένα μικροσκοπικό μυθιστόρημα, το «Καλημέρα, θλίψη», που σκανδάλισε όλον τον πλανήτη. Ο χαμός της, έπειτα από μια ζωή κι ένα έργο ευχάριστα κι επιπόλαια, δεν σκανδάλισε παρά τον εαυτό της». Αυτήν τη νεκρ��λογία είχε σκαρώσει η Φρανσουάζ Σαγκάν το 1988, κι αν τον Σεπτέμβριο του 2004, λίγο πριν από τον θάνατό της, της ζητούσαν να την αναθεωρήσει, το πιθανότερο είναι πως δεν θ’ άλλαζε λέξη.

Πέθανε στα εξήντα εννιά της στην ψάθα, κατηγορούμενη για φοροδιαφυγή και με το στίγμα ότι χρηματίστηκε από την εταιρεία πετρελαίων Elf για να μεσολαβήσει υπέρ της στον Φρανσουά Μιτεράν. Τα τελευταία της βιβλία πουλούσαν μεν, αλλά δεν διαβάζονταν με μεγάλη θέρμη. Η εσωτερική της μοναξιά, κινητήριος δύναμη για όλα της τα γραπτά, ίσως της ήταν δυσβάσταχτη, αποψιλωμένη πια από την κοσμική της αίγλη. Μισόν αιώνα, ωστόσο, μετά τη «σκανδαλώδη» της εμφάνιση, και τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια, η Σαγκάν πέρασε στην άλλη όχθη μέσα σ’ ένα κύμα κατανόησης και αγάπης, τόσο μεγάλο όσο και η ευαισθησία και η εξυπνάδα της, τόσο απόλυτο όσο και τα πάθη της.

Για τη συγγραφέα του «Σας αρέσει ο Μπραμς;» και του «Απατηλού καθρέφτη», του «Ένα κάποιο χαμόγελο» και της «Υποταγής», όπως στη ζωή, έτσι και στα μυθιστορήματα, τα τσιγάρα ήταν για να καπνίζονται, το αλκοόλ για να πίνεται, τα ναρκωτικά –σκληρά και μαλακά– για να καταναλώνονται, τα λεφτά για να ξοδεύονται και τα σπορ αυτοκίνητα για να ξεχύνονται στις λεωφόρους σαν τη φωτιά. Κόρη εργοστασιάρχη, εγκατεστημένη από τα δέκα της στη δεξιά όχθη του Παρισιού, αναθρεμμένη με ζεστασιά, αν κι εκπαιδευμένη μέσα σε αυστηρά καθολικά σχολεία, η Σαγκάν, χωρίς ν’ αποχωριστεί το «αστικό» λογοτεχνικό της πλαίσιο, βίωσε και ύμνησε την επιθυμία της για ελευθερία, αδιαφορώντας για το τίμημα σχεδόν προκλητικά.

Μια πρόκληση ήταν για την μπουρζουαζία και το παρθενικό της μυθιστόρημα, το «Καλημέρα, θλίψη», το οποίο έγραψε στα μπιστρό μέσα σ’ ένα εξάμηνο και δημοσίευσε μ’ ένα ψευδώνυμο αλιευμένο από τον Προυστ και μ’ έναν στίχο του Ελιάρ για τίτλο, πριν καλά καλά συμπληρώσει τα δεκαεννιά της. «Τότε δεν είχα καταλάβει τίποτε, κι ακόμα και σήμερα δεν μπορώ ν’ αποδώσω το σκάνδαλο παρά σε δύο ανόητους λόγους», θα εξομολογηθεί το 1984 στο αυτοβιογραφικό –και αμετάφραστο στα ελληνικά– «Με τις καλύτερες αναμνήσεις μου»:

«Κανείς δεν ανεχόταν ότι μια κοπελίτσα δεκαεπτά, δεκαοχτώ χρονών μπορεί να κάνει έρωτα μ’ ένα αγόρι της ηλικίας της χωρίς να είναι ερωτευμένη και χωρίς να τιμωρείται γι’ αυτό», έγραφε για την ηρωίδα της. «Το να μη λιώνει από αγάπη και το να μη μένει έγκυος στο τέλος του καλοκαιριού ήταν ασυγχώρητο. Όπως ήταν ασυγχώρητο το ότι το ίδιο κορίτσι γνώριζε τους έρωτες του πατέρα της, ότι συζητούσαν σαν σύμμαχοι μεταξύ τους θέματα-ταμπού ακόμα για τις σχέσεις παιδιών και γονιών».

Τα δημοσιεύματα που προκάλεσε το «Καλημέρα, θλίψη» το '54 –μέσα σε λίγους μήνες οι πωλήσεις του εκτινάχθηκαν στις 200.000 αντίτυπα– ξεπέρασαν ακόμα κι εκείνα για τη βράβευση του Χέμινγουεϊ με Νόμπελ. Έκτοτε το όνομα της Σαγκάν –αυτού του γοητευτικού «τέρατος», όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο Φρανσουά Μοριάκ– παρέμεινε στο συλλογικό υποσυνείδητο πλάι σ’ αυτό της Μπαρντό, συνδεδεμένο με την περίφημη απελευθέρωση των ηθών, την ανεμελιά και τη φρεσκάδα που είχαν εισβάλει με φόρα στη μεταπολεμική και τόσο συντηρητική γαλλική κοινωνία.

Τι κι αν αργότερα ο προγαμιαίος έρωτας φάνταζε υποχρεωτικός στα μάτια όλων; Από την επέλαση του AIDS κι έπειτα, τα χρόνια του '50 αναδύθηκαν ξανά στην επιφάνεια τυλιγμένα μ’ ένα πέπλο ποίησης και νοσταλγίας. Μ’ έναν τρόπο, η Σαγκάν δεν υπήρξε ποτέ ντεμοντέ. Και μ’ έναν άλλο, ήταν η επιτομή του μοντέρνου συγγραφέα: πιο σημαντική από τα βιβλία της, πιο διάσημη από τους ήρωές της – τους άστατους, ανώριμους άντρες και τις δοτικές κατά κανόνα γυναίκες, μέλη ερωτικών τριγώνων που αδιαφορούν για την τετριμμένη καθημερινότητα των υπολοίπων.

Η ίδια δεν ανήκε σε καμία λογοτεχνική γενιά. Παρόλο που συνέπεσε χρονικά με την άνθιση του νουβό ρομάν, δεν μοιραζόταν καμία από τις φιλοδοξίες των εκπροσώπων του. «Δεκάρα δεν δίνω», έλεγε. Η λογοτεχνία δεν ήταν κάτι ιερό για τη Σαγκάν, ούτε την αντιμετώπισε ποτέ σαν διαβατήριο για την αθανασία: «Δεν ξέρω αν έχω μια θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας, σίγουρα όμως έχω μια θέση στην ιστορία των εκδόσεων». Στην πραγματικότητα, δούλευε περισσότερο απ’ ό,τι παραδεχόταν, δεν ήταν όλα της τα βιβλία «γραμμένα στο πόδι», όπως αυτοσαρκαζόταν, κι αντιμετώπιζε τη γραφή σαν ένα «ανεκτίμητο» δώρο, σαν μια απόλαυση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.

Ή σχεδόν καμία. Γιατί, σ’ ένα άλλο σημείο του «Με τις καλύτερες αναμνήσεις μου», μιλάει για μια πηγή απόλαυσης και περηφάνειας που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις λέξεις και την έμπνευση. Η Σαγκάν αναφέρεται σε μια βραδιά της σε καζίνο της Ντοβίλ. Όχι σ’ εκείνη απ’ την οποία κέρδισε όσα ακριβώς κόστισε το μοναδικό σπίτι που αγόρασε ποτέ της (αυτό της Νορμανδίας, που αργότερα κατασχέθηκε) αλλά σ' εκείνη απ’ την οποία βγήκε χρεωμένη με 300 μόλις φράγκα! Ούτε οι πιο θριαμβευτικές πρεμιέρες θεατρικών της έργων, ούτε οι πλέον διθυραμβικές κριτικές για τα μυθιστορήματά της δεν της προσέφεραν την πληρότητα εκείνης της βραδιάς, ομολογεί. «Το παιχνίδι», γράφει, «δεν απαιτεί μόνο τρέλα ή ένα φρικτό, ασύλληπτο βίτσιο στο υποσυνείδητο, απαιτεί και ψυχραιμία και θέληση και κουράγιο. Όταν χάνεις αδιάκοπα όλο το απόγευμα, όλη τη βδομάδα, όταν νιώθεις πως σ’ έχουν εγκαταλείψει οι θεοί, και ξαφνικά ο τροχός της τύχης στρέφεται πάλι προς το μέρος σου, χρειάζεται να κάνεις μια τεράστια προσπάθεια για να επιβληθείς στον εαυτό σου και ν’ ανακτήσεις την πίστη σου, για ν’ αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά και να επωφεληθείς».

Η σχέση της Σαγκάν με τα χρήματα ήταν παροιμιώδης. «Ο πατέρας μου με δασκάλεψε σωστά», θα εξομολογηθεί το '94 στον «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», ανακαλώντας την ημέρα όπου ο εκδότης της, ο Ρενέ Ζιλιάρ, τη συμβούλεψε να εμπιστευτεί τη διαχείριση των 500 εκατομμυρίων φράγκων που της αναλογούσαν από το «Καλημέρα, θλίψη» στον μπαμπά της. Εκείνος, όμως, αντέδρασε ως εξής: «"Ενήλικη δεν είσαι; Ξόδεψέ τα αμέσως, παραείναι επικίνδυνο να τα κρατάς!" Είχε δίκιο. Αντιλαμβάνεστε τι θα 'χα απογίνει αν έπρεπε να αποταμιεύσω ή να επενδύσω; Μια φρικτή αστή θα ήμουν».

Μόνο γι’ αυτό δεν την κατηγόρησε κανείς! Ποια καθωσπρέπει αστή θα σάρωνε τους δρόμους του Σαν Τροπέ, με τα ξυπόλυτα πόδια της να εναλλάσσονται στα πεντάλ μιας ντεκαποτάμπλ Φεράρι; Ποια θ’ αντιμετώπιζε την ταχύτητα «όχι σαν πρόκληση, ούτε σαν απόδειξη για οτιδήποτε, αλλά σαν βουτιά στην ευτυχία»; Ποια θα δήλωνε «αρνούμαι να ομολογήσω ή να αρνηθώ ότι παίρνω κοκαΐνη, έχω δικαίωμα να παίρνω ό,τι θέλω, το λέει το Σ��νταγμα»;

Μια ζωή κρυμμένη πίσω από μια τεράστια ξανθιά φράντζα, ετοιμόλογη και νευρώδης, γενναιόδωρη όχι μόνο με τους ήρωες που επινόησε αλλά και με δημιουργούς που τη σημάδεψαν, όπως ο Σαρτρ, ο Τένεσι Ουίλιαμς, ο Όρσον Γουέλς, η Κάρσον ΜακΚάλερς, �� Μπίλι Χόλιντεϊ, η Φρανσουάζ Σαγκάν είχε να το λέει: «Πάντα υπήρξα ελεύθερη. Τόσο ελεύθερη όσο μπορεί να είναι μια γυναίκα, ελεύθερη ν’ αγαπήσω έναν βλάκα, ελεύθερη να ζήσω όπως επιθυμώ».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?