#Κριτικές

[cinefesto]

Κριτική ταινίας : Woman of the Hour

Κριτική ταινίας : Woman of the Hour (Ραντεβού με έναν Serial Killer) της Anna Kendrick #review Με τους Anna Kendrick, Daniel Zovatto, Nicolette Robinson, Tony Hale

Το Woman of the Hour (Ραντεβού με έναν Serial Killer) της Anna Kendrick συνδυάζει το σκοτεινό σασπένς με την αιχμηρή κοινωνική κριτική. Εξισορρόπει την ένταση με το χιούμορ, προσφέροντας μια νέα προσέγγιση στο είδος των αληθινών εγκλημάτων, ενώ εστιάζει στην ανθρωπιά των θυμάτων αντί να δοξάζει τον δολοφόνο. Η πιο παράξενη και από τη φαντασία, ιστορία μιας επίδοξης ηθοποιού στο Λος Άντζελες της…

[kaliarda]

πολύ γλυκό τεντερ ταινιάκι διαθέσιμο εδώ ως τις 26/10

[leninqrad]

έφαγα μόλις ένα ιμάμ μπαϊλντί (στην αγγλία) και έχω να πω πως αν και κάπως εξευγενισμένο για να ταιριάξει περισσότερο στα γούστα των βρετανών, ήταν αρκετά τίμιο

[nosensepapercollage]

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Παράρτημα Παραπομπές των υποσημειώσεων με υπερσύνδεση στο προσωπικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σούκουλη αναφορικά με αναρτήσεις "συνοδευτικών σημειωμάτων" κατά τη συγγραφή, κριτικών προσεγγίσεων, συνεντεύξεων και λοιπών άρθρων.

No Sense Words – Λέξεις Φυγόκεντρες Εννέα μήνες στη φορμόλη, ποιήματα, εκδόσεις Ρώμη, 2024 Άρθρα, σημειώματα, κριτικές προσεγγίσεις, συνεντεύξεις, δελτία τύπου. ΔΟΚΙΜΕΣ Δοκιμές: “Κανίβαλος” Κανίβαλος – Δοκιμή Ο αναγνώστης είναι ένας αχόρταγος κανίβαλος. Σας το λέω πρώτος κι εμένα πολύ να με συμπαθάτε και να αδιαφορείτε, βεβαίως – δικαίωμά σας – αν φτύνω δόγματα στα πεζοδρόμια σας και κάπως…

[sofiaemily92]

Παρουσιάζοντας το Herpigo Κάψουλε, μια επαναστατική λύση για όσους ασχολούνται με κρύες πληγές και έρπητα. Herpigo Κάψουλε Κριτικές είναι καλές.  Herpigo σε τι χρησιμεύει?  Οι φυσικές κάψουλες μας είναι ειδικά σχεδιασμένες για να παρέχουν ανακούφιση και να μειώνουν τα συμπτώματα που σχετίζονται με αυτές τις καταστάσεις. Herpigo σε Ελλάδα και Κύπρο είναι πολύ λογική.  Με προσεκτικά επιλεγμένα συστατικά, το Herpigo προσφέρει μια ασφαλή και αποτελεσματική επιλογή για τη διαχείριση των κρύων πληγών και του έρπητα. Herpigo στα φαρμακεία είναι διαθέσιμη.  Πείτε αντίο στην ταλαιπωρία και γεια σε μια πιο άνετη, σίγουρη σας με το Herpigo.

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των ��θνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[justforbooks]

Η ελληνικότητα του Χρήστου Γιανναρά

Κάποιες σκέψεις με αφορμή τον θάνατό του

ΕΙΜΑΣΤΕ, ΙΣΩΣ, ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΙ να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο στον οποίο η χριστιανική μαρτυρία ήταν αδιαχώριστη από τη σκέψη για την πολιτεία και την κοινωνία. Εννοώ εδώ όσοι και όσες δεν μετέχουμε σε αυτό που ο Γιανναράς ονόμαζε «ευχαριστιακή κοινότητα» και λογοδοτούμε σε πολύ διαφορετικές πηγές νοήματος και πολιτιστικά κοιτάσματα.

Αν αναλογιστούμε όμως πως ο εκλιπών υπήρξε πολυσχιδής, τότε όχι μόνο επιτρέπονται αλλά κατά κάποιον τρόπο επιβάλλονται οι δημόσιες, κριτικές αποτιμήσεις. Αυτές οι δημόσιες αποτιμήσεις λογικά διαφέρουν από το εξειδικευμένο θεολογικό και φιλοσοφικό σχόλιο, καλό είναι όμως να μην ταυτίζονται και με μια ρηχή πολιτικολογούσα προσέγγιση. Πολλά ήδη ειπώθηκαν και ��ράφηκαν εν θερμώ, τόσο από ��νθρώπους που τον είχαν περίπου ως μέντορα όσο και από τη σκοπιά της αμφισβήτησης και της κατάκρισης. Θέματα όπως η συμβολή του στις θεολογικές σπουδές ή ο τρόπος που διάβασε την ελληνική παράδοση είναι φυσικά σύνθετα και δεν μπορούν να συνοψιστούν σε ένα κείμενο χιλίων λέξεων.

Για μένα λοιπόν η σκέψη του Γιανναρά –και πάνω από όλα το πώς «εφάρμοσε» τις θεολογικές ή φιλοσοφικές του αναφορές σε μια ολική πολιτισμική και κοινωνική κριτική– αντιπροσωπεύει μια εθνορομαντική κριτική της νεωτερικότητας. Είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές ενσαρκώσεις ενός ρεύματος που επιδιώκει να δει την ελληνικότητα ως έναν πολιτισμό της πράξης, ικανό να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα της σύγχρονης ζωής. Οι πνευματικές πηγές αυτής της κριτικής είναι τόσο ελληνορθόδοξες όσο και αμιγώς δυτικοευρωπαϊκές, αφού ξέρουμε ότι κυρίως εντός Δύσης έχει αναδυθεί και ξετυλιχτεί η πιο ριζική κριτική της Δύσης. Για παράδειγμα, το μαστίγωμα του καρτεσιανού ατομικισμού, της ωφελιμιστικής ηθικής και του ορθολογιστικού πνεύματος είναι τόσο παλαιές υποθέσεις όσο ο γερμανικός ρομαντισμός του 1800, οι νιτσεϊκές γραφές αλλά και η πλούσια γραμματεία που βρίσκουμε σε συγγραφείς με καθολικές αναφορές. Στο φόντο υπάρχει επίσης μια δυτική φιλοσοφία του προσώπου (ο περσοναλισμός) που στη διάρκεια του Μεσοπολέμου έκανε διμέτωπο αγώνα κατά του «υλιστικού φιλελευθερισμού» και του «μαρξιστικού οικονομισμού» χάριν των ζωντανών προσώπων. Όλα τούτα και φυσικά τα υπαρξιακά και ερμηνευτικά ρεύματα της φιλοσοφίας (που κατατείνουν στην αποδόμηση της ιδέας ενός αυτάρκους ατόμου-μοναχικής συνείδησης) είναι πολιτισμικά προϊόντα της «Δύσης» και συνυπάρχουν μέσα στα γιανναρικά κείμενα, μαζί με τις γνωστές ρωσικές και πατρώες αναφορές του.

Κάτι προσωπικό: πρωτοδιάβασα τον Γιανναρά όταν το 1989 αποφάσιζα ως θέμα της διδακτορικής μου διατριβής την κριτική της τεχνολογίας και της νεωτερικότητας στον Μάρτιν Χάιντεγκερ. Υπήρξε μάλιστα και μια παρεξήγηση γιατί στο κείμενο που παρέδωσα δεν είχα συζητήσει το βιβλίο του για τη σχέση μεταξύ Χάιντεγκερ και Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Από τότε είχα την αίσθηση πως πολλά από όσα συναντούσα στους Γάλλους χαϊντεγκεριανούς στοχαστές αλλά και σε άλλα φιλοσοφικά πνεύματα με θεολογική παιδεία είχαν συγγένεια τόνων και πνεύματος με τους συλ��ογισμούς του Γιανναρά. Και επειδή δεν διάβαζα μόνο νεομαρξιστές φιλόσοφους (αν και αριστερός), δυσκολευόμουν τότε να δω ως «σκάνδαλο» το να διδάσκει φιλοσοφία ένας άνθρωπος με θεολογικές αναφορές και συμμετοχή στο «εκκλησιαστικό γεγονός» (άλλη γνωστή του έκφραση). Φυσικά, ο κύκλος μέσα στον οποίο κινούμασταν τότε, με τη σημαντική μορφή του Κοσμά Ψυχοπαίδη, ήταν στην αιχμή αυτής της εναντίωσης στον Γιανναρά, στη βάση της θέσης ότι ένας θεολόγος δεν μπορεί να διδάσκει φιλοσοφία γιατί η φιλοσοφία, και ειδικά η νεωτερική, περιέχει πάντα μια ριζική κριτική της θρησκείας.

Από την άλλη, στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα υπήρξε ένα κλίμα ριζοσπαστικής κριτικής στη (δυτική) φιλοσοφία του υποκειμένου και στη μεταφυσική της βεβαιότητας. Αυτή η κριτική –διάσπαρτη σε πανεπιστήμια και χώρους της Ευρώπης και των ΗΠΑ– είχε πολλά παρακλάδια, γλωσσικές οικογένειες και διακριτές ευαισθησίες. Με κάποιον τρόπο, ο Γιανναράς προσπάθησε να συνομιλήσει με όλα αυτά τα ρεύματα κριτικής στον δυτικό ανθρωπισμό και ατομικισμό, μέσα όμως από πηγές του λεγόμενου ελληνικού βιώματος ή αυτού που ονόμαζε «ελληνικό τρόπο».

2 Από εδώ πιστεύω αρχίζουν τα σοβαρότερα προβλήματα και μια πορεία με πολλά αρνητικά (κατά τη γνώμη μου) γνωρίσματα. Πολιτικά, αυτό το οδοιπορικό είχε εξαρχής μια παραδοξότητα. Για παράδειγμα, ο Γιανναράς ισχυριζόταν πάντα ότι η σκέψη του είναι κοινωνιοκεντρική και με κάποιον τρόπο έθετε σε αμφισβήτηση την επικυριαρχία του αγοραίου οικονομισμού – την αφηρημένη κατασκευή μιας πολιτικής οικονομίας. Ωστόσο, οι πρακτικές του κρίσεις ήταν σχεδόν πάντα (με κάποιες εξαιρέσεις) πολύ εχθρικές προς την αριστερά, τόσο την αριστερά των δικαιωμάτων όσο και αυτή των ταξικών-υλικών διεκδικήσεων. Για τον Γιανναρά η αριστερά ήταν απλώς μια ακραία έκφανση του ίδιου του δυτικού ατομικισμού, μια μηδενιστική παρόξυνση του ίδιου του Homo occidentalis. Και ως προς αυτό, θύμιζε κριτικές σαν αυτές του Γάλλου Ζαν-Κλοντ Μισεά ή του Κρίστοφερ Λας, μοτίβα που είναι παρόντα στη Δύση εδώ και δεκαετίες. Τελικά, η μετάφραση της γιανναρικής σκέψης θα γείρει σε μια δυσφορική, αφοριστική κατεύθυνση, εκφρασμένη με μια γλώσσα ποιητικής ευφορίας. Για μένα ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με τον δημόσιο στοχασμό του Γιανναρά δεν ήταν η απαισιόδοξη ανθρωπολογία του για τον σύγχρονο πολιτισμό και τις κλίσεις του. Στο κάτω-κάτω, ποικίλες εκδοχές κριτικής απαισιοδοξίας κυριαρχούν σε στοχαστές και δημόσιους διανοούμενους που δεν έχουν καμιά σχέση με ορθοδοξίες και ��οινοτισμούς. Και από μια άποψη, μια σκεπτικιστική και κριτική στάση είναι προτιμότερη από την αφελή και ιδιοτελή ενίοτε αισιοδοξία των συναινετικών διανοούμενων.

Υπήρξε όμως, ιδίως μετά τη δεκαετία του '80, ένα διαιρετικό σχήμα που έκανε τη σκέψη του Γιανναρά πολύ ευάλωτη στον συντηρητικό δογματισμό. Η φιλοσοφία της αγαπητικής ελπίδας (ο ερωτικο-οντολογικός ορίζοντας της σκέψης του) διαπότιζε μια ερεβώδη πολιτισμική απαξίωση της νεοελληνικής κοινωνίας και του κράτους, από όπου δεν σωζόταν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Η περιβόητη περιφρόνηση για το «ελλαδικό κρατίδιο» έγινε γρήγορα μέθοδος κακοχαρακτηρισμού των πάντων, από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα μέχρι συνολικά τη λεγόμενη «φραγκολεβαντίνικη» συνείδηση, ως διεστραμμένα εγωιστική σχέση με τον κόσμο.

Σε αυτήν τη μάχη του με το φάντασμα μιας ενιαίας, αρνητικής και πνευματικά ιμπεριαλιστικής Δύσης ο Γιανναράς θα θυσιάσει τους χυμούς της πρώιμης σκέψης του. Το σταθερό υπόστρωμα κάθε ρομαντικού συντηρητισμού στην Ευρώπη, τόσο στη Δύση όσο και στην ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, είναι η αποθέωση της παλλόμενης λαϊκής κοινότητας και η δαιμονοποίηση όλων των «τεχνητών» πολιτικών κατασκευών (του μοντέρνου κράτους, των αντιπροσωπευτικών θεσμών). Το πλαίσιο αυτό πλακώνει διαρκώς τον λόγο του Γιανναρά με τρόπο που σταδιακά γίνεται πιο ασφυκτικός στην απολυτότητά του. Και ενώ η μια πτυχή του εγχειρήματος επιδίωκε να αποδομήσει τη δογματική και περίκλειστη ηθικολογία, η άλλη πλευρά του Γιανναρά θα γλιστρήσει σε μια πολεμική που δεν αφήνει και πολλά ανοιχτά παράθυρα.

3 Φυσικά κάποιοι (νέο)φιλελεύθεροι σχολιαστές που γράφουν τώρα αρνητικά για τον Γιανναρά φαίνεται να λησμονούν τα κοινά μεταξύ τους σημεία. Αν και ο εκλιπών απεχθανόταν φιλοσοφικά τη λογική των δικαιωμάτων, επί χρόνια έγραφε τα χειρότερα για τη δημοσιοϋπαλληλία και τον κρατισμό. Εκθείαζε, επίσης, την αριστεία, έβρισκε πάντα αντικοινωνικές τις απεργίες και μηδενιστική την όποια διαμαρτυρία ενδιαφερόταν για οικονομικά-μισθολογικά αιτήματα. Όπως και κάποιοι συντηρητικοφιλελεύθεροι δημοσιολόγοι και σχολιαστές, πίστευε πως ο «ιστορικός υλισμός» είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και το πνεύμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που για τον Γιανναρά ήταν πλέον τελειωμένη υπόθεση, εκτός αν την έσωζε το ήθος και η αρχοντιά «λίγων γενναίων».

Η κοινωνική-πολιτισμική κριτική του Γιανναρά επέστρεφε διαρκώς στην εξιδανικευμένη ιδέα μιας μαγιάς «εύψυχων Ελλήνων» που σώζουν τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα και το έθνος από την κατάρρευση του ίδιου του κράτους. Έχω συζητήσει αλλού (στο δοκίμιό μου «Κοινότοπη χώρα») τη στάση αυτή που βλέπει το «λίγο» της χώρας ως κρυμμένο πλούτο, τη φτώχεια ως αρχοντιά και την περιφερειακή θέση ως προνόμιο μιας αγαθής ελληνότροπης οικουμενικότητας απέναντι στην εγκληματική παγκοσμιότητα της Δύσης. Είναι, πράγματι, μια κριτική που δεν ενδιαφέρεται για θέματα ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά περισσότερο για την αρετή της αυθεντικότητας και ένα είδος πολιτικής της ψυχής. Παρ' όλα αυτά, ο Γιανναράς των πρώτων δεκαετιών υπερασπίστηκε έναν χριστιανισμό της σάρκας και μια φιλοσοφία του προσώπου που θα μπορούσε να μην προχωρήσει σε ισοπεδωτικά μονοπάτια. Θα μπορούσε να είναι ένας κριτικός συντηρητικός λόγος που θα απέφευγε τον στόμφο της αντιμοντέρνας ρητορείας. Έχω, δε, την εντύπωση (κάνω μια υπόθεση) ότι του στοίχισε πολύ η επίθεση που δέχτηκε –και ιδίως η αμφισβήτηση της επάρκειάς του ως δασκάλου φιλοσοφίας– από επιφανή πρόσωπα και φορείς της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια της εποχής. Η ίδια η δεκαετία του '80 βιώθηκε ευρύτερα από πολλούς εθνορομαντικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες ως πολιτισμικό τραύμα, με πηγή προέλευσης τόσο τον πασοκικό μαζικοδημοκρατικό «λαϊκισμό» όσο και μια νεοδιαφωτιστική αριστερά που θα τη θεωρήσουν εθνομηδενιστική δύναμη. Ο Γιανναράς είχε υποστεί στη νεότητά του το σοκ και τη συμβολική βία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και αργότερα θεώρησε πως έγινε στόχος ενός άλλου φανατισμού (από φιλελεύθερους, αριστερούς και «δυτικόφρονες» εκσυγχρονιστές).

Από εκεί και πέρα, ο δημόσιος διανοούμενος που κατακτά μια ορισμένη δημοφιλία και μιλάει στο κοινό του θα επαναλαμβάνει μονότονα τον βασικό καμβά της σκέψης του με όλο και πιο σκληρούς χαρακτηρισμούς και θυμό. Φυσικά, κάθε κοινωνικός κριτικός λόγος έχει ένα μερίδιο εμπάθειας, γιατί δεν υπάρχει αμερόληπτη, ψύχραιμη και πάντοτε πολιτισμένη γραφή, ιδίως σε μια εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων και μεγάλων ρηγμάτων. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε πως ο τρόπος με τον οποίο ο Γιανναράς θα καταγγείλει διάφορα δεινά οδηγεί σε μια εθνορομαντική ουτοπία με αιχμή μια ανεύρετη, φασματική ελληνικότητα. Ακόμα και η κριτική του στον πολιτικό εθνικισμό και στη στενόμυαλη πατριδοκαπηλία της θεσμικής Εκκλησίας εντάσσεται σε μια αντίληψη περί ελληνικής οικουμενικότητας που παρουσιάζεται πάντα ως ο αυθεντικός τρόπος του βίου μας απέναντι σε μια παρακμιακή Δύση και μια δεσποτική Ασία. Η ιδέα μιας εναλλακτικής καθ’ ημάς Ανατολ��ς που υποτίθεται ότι θα μας δωρίσει και πολιτική διέξοδο έγινε ένας αψύς δογματισμός, κατακεραυνώνοντας σχεδόν τους πάντες ως ολίγιστους και κρετίνους. Εδώ το πένθος για τη χαμένη ελληνικότητα έγινε ένα μελαγχολικό άγχος με το οποίο αδικείται οτιδήποτε έρχεται μετά τον Σεφέρη, τον Πικιώνη, τους «δασκάλους του γένους», τη λαϊκή αρχιτεκτονική κ.λπ.

Ο λόγος του Γιανναρά έγινε ένα τέχνασμα σύγκρισης μεταξύ μιας συνθήκης πνευματικού μεγαλείου και λαϊκής άνθισης (πριν από το ελληνικό κράτος και τους επείσακτους θεσμούς του) και μιας κατάστασης εκπεσμού και βαρβαρότητας. Οι αποχρώσεις μειώνονταν, οι τελεσίδικες αποφάνσεις πολλαπλασιάστηκαν και στο τέλος ακόμα και ο Δαρβίνος ταυτίστηκε με μια πιθηκόμορφη, παρακμιακή ανθρωπότητα.

4 O θάνατος του Χρήστου Γιανναρά δεν μπορεί πάντως να είναι μια αφορμή λεκτικών κατεδαφίσεων ή εγκωμιαστικών παιάνων. Χρειαζόμαστε περισσότερες κριτικές αποτιμήσεις και λιγότερες μονότονες καταδίκες ή κολακευτικά παχιά λόγια. Για τη δική μου αίσθηση των πραγμάτων, ο στοχασμός του Γιανναρά είχε πάρει έντονη κλίση προς μια αριστοκρατική και αντιδημοκρατική πολιτική φιλοσοφία, στηρ��γμένη, παραδόξως, σε μια ποιητική ενόραση του έρωτα και της σχέσης. Το ένα σκέλος δυνάμωσε υπερβολικά, ενώ το άλλο έμεινε στάσιμο, σαν ένα καλλιεπές σχόλιο πάνω στον καμβά της γενιάς του '30 περί ελληνικότητας. Ένας ιδιαίτερος ρομαντικός συντηρητισμός με αιχμηρούς τόνους και πνεύμα πολεμικής θα γεννήσει περισσότερες παρεξηγήσεις με τον καιρό.

Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Γιανναρά: πως του έλειπε το πάθος. Από αυτή την άποψη, πράγματι, δεν ήταν ο τύπος του ακαδημαϊκού φιλοσόφου, του καθηγητή πανεπιστημίου που διδάσκει φιλοσοφία. Στάθηκε ανυποχώρητα πολεμικός παρά διπλωμάτης. Και η πραότητα (την οποία τονίζουν κάποιοι) ήταν ένας τόνος της φωνής και όχι η αντιμετώπιση των αντιπάλων και των εχθρών, που για τον Γιανναρά κόμιζαν όλα τα δεινά του κόσμου. Και αυτό το στοιχείο προσφέρει πολλές ευκαιρίες εκφραστικής δεινότητας, αλλά είναι και παγίδα στην οποία κάποιος επενδύει τον ναρκισσισμό του (ιδίως αν είναι συγγραφέας και ομιλητής χαρισματικός).

Απομένει εν τέλει στους θεολόγους ή στους φιλοσόφους της θρησκείας να κάνουν τις δικές τους αποτιμήσεις ενός έργου. Το βέβαιο είναι πως η σκέψη του Γιανναρά (αδιαχώριστη από το πρόσωπο και τη δημόσια παρουσία του) ανήκει στο πεδίο της ελληνικής ιδεολογίας και των μεταμορφώσεών της. Μια κριτική της ελληνικής ιδεολογίας θα είναι όμως πάντα κάτι διαφορετικό από το ξήλωμα της όποιας πνευματικής φυσιογνωμίας ή τους οπαδικ��ύς διθυράμβους των social media.

Νικόλας Σεβαστάκης

✔ Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LiFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[cinenoxos]

[mikrofwno]

«Απλή Μετάβαση»: Το πιο τρυφερό μουσικό ταξίδι συνεχίζεται και τη νέα χρονιά στο Θέατρο Ακροπόλ

Μετά από τρεις μήνες πολύ πετυχημένων παραστάσεων με περισσότερους από 10 χιλιάδες θεατές, η Απλή Μετάβαση πετάει με εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο 2024. Το πιο τρυφερό μουσικό ταξίδι συνεχίζεται και τη νέα χρονιά από τη Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:45 στο ιστορικό Θέατρο Ακροπόλ. Το μοναδικό σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ της σεζόν, κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και…

[darkside-cookies]

Helloo💛

•More than this (Patrick Ness)

(Ειναι το μονο που μπορω να σκεφτω τωρα🥲)

XEEEY ΑΓΑΠΗ ευχαριστώ που έστειλες <3

More Than This / Patrick Ness

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

Η περίληψη στο goodreads δεν μου ξεκαθάρισε ούτε στο ελάχιστο την πλοκή και βλέποντα της κριτικές από κάτω νιώθω πως αυτό ήταν το όλο ποιντ

[cinefesto]

Κριτική ταινίας : Freud's Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ)

Κριτική ταινίας : Freud's Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ) #review Με τους Anthony Hopkins, Matthew Goode, Liv Lisa Fries, Jodi Balfour

Στo Freud’s Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ) του Matt Brown, οι συναισθηματικές προεκτάσεις της αφήγησης και η αποσπασματική δομή της ταινίας την εμποδίζουν να εξερευνήσει πλήρως τα πλούσια φιλοσοφικά και θεολογικά θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα της. Λονδίνο, 3 Σεπτεμβρίου 1939. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του πολέμου. Τις τελευταίες μέρες του, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ενώ έχει…

[authfilmalumni]

Καλώς ήρθατε!

Μέλη του συλλόγου αποφοίτων κινηματογράφου ΑΠΘ δημιουργήσαμε αυτό το μπλογκ ως χώρο κινηματογραφικής έκφρασης και ανταλλαγής ιδεών.

Στο «Καμμένο Φίλμ» θα βρείτε αφιερώματα και κριτικές σε ταινίες, γνωστών σκηνοθετών, αλλά και αποφοίτων της σχολής μας.

Ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος να αρθρογραφήσει στέλνοντάς μας το κείμενό του, με κριτική σκέψη και καλή, κινηματογραφική διάθεση.

Σας ευχόμαστε καλές αναγνώσεις!

#alumnifilmstudies #filmgraduates

[worldtopic6]

Ανακαλύψτε τα καλύτερα διαδικτυακά καζίνο στην Ελλάδα: Ο απόλυτος οδηγός σας για τυχερά παιχνίδια κρυπτονομισμάτων

Τα τελευταία χρόνια, το καζίνο online έχει εκραγεί σε δημοτικότητα, ειδικά στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών, τα διαδικτυακά καζίνο κρυπτονομισμάτων έχουν αναδειχθεί στα αγαπημένα λόγω των πολυάριθμων πλεονεκτημάτων που online καζινο παρέχουν σε σχέση με τις παραδοσιακές πλατφόρμες. Στο ProstatePse, είμαστε αφοσιωμένοι στο να σας προσφέρουμε τις καλύτερες πληροφορίες για το διαδικτυακό καζίνο, βοηθώντας σας να πλοηγηθείτε στον συναρπαστικό κόσμο του διαδικτυακού παιχνιδιού.

Γιατί να επιλέξετε διαδικτυακά καζίνο κρυπτονομισμάτων;

Τα καζίνο κρυπτονομισμάτων προσφέρουν στους παίκτες μια μοναδική εμπειρία παιχνιδιού που τους ξεχωρίζει από τα συμβατικά διαδικτυακά καζίνο. Εδώ είναι μερικά βασικά οφέλη:

Ενισχυμένη ασφάλεια: Οι συναλλαγές που γίνονται με κρυπτονομίσματα είναι γενικά πιο ασφαλείς από τις παραδοσιακές μεθόδους, προστατεύοντας τα προσωπικά σας στοιχεία.

Γρήγορες συναλλαγές: Οι συναλλαγές σε κρυπτονομίσματα διεκπεραιώνονται γρήγορα, επιτρέποντάς σας να καταθέτετε και να αποσύρετε χρήματα μέσα σε λίγα λεπτά, σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους χρόνους αναμονής που συχνά συνδέονται με τις παραδοσιακές τραπεζικές μεθόδους.

Ανωνυμία: Πολλοί παίκτες προτιμούν το απόρρητο που προσφέρουν τα κρυπτονομίσματα, καθώς μπορούν να παίξουν χωρίς να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους.

Διαφορετική Επιλογή Παιχνιδιών: Τα καλύτερα διαδικτυακά καζίνο φρουτάκια διαθέτουν συχνά μια ευρεία γκάμα παιχνιδιών, από κουλοχέρηδες έως επιλογές ζωντανών αντιπροσώπων, που καλύπτουν όλες τις προτιμήσεις.

Τα καλύτερα διαδικτυακά καζίνο στην Ελλάδα

Όταν ψάχνετε για τα καλύτερα καζίνο στο Διαδίκτυο, κοιτάξτε μόνο τις αναλυτικές κριτικές και τις προτάσεις μας. Η ιστοσελίδα μας διαθέτει:

Αξιοπιστα καζίνο online: Ελέγχουμε κάθε καζίνο που αναφέρεται στον ιστότοπό μας για να διασφαλίσουμε ότι είναι αξιόπιστα και αξιόπιστα.

Νέα καζίνο online: Μείνετε ενημερωμένοι με τις τελευταίες προσθήκες στην αγορά διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών, διασφαλίζοντας ότι δεν θα χάσετε ποτέ τις πιο πρόσφατες πλατφόρμες και προσφορές.

Ελληνικά καζίνο online: Ξεχωρίζουμε τα διαδικτυακά καζίνο που απευθύνονται ειδικά σε Έλληνες παίκτες, προσφέροντας τοπική υποστήριξη και επιλογές πληρωμής.

Ποιες Υπηρεσίες Προσφέρει το ProstatePse;

Στο ProstatePse, υπερηφανευόμαστε που είμαστε η βασική πηγή για όλα όσα σχετίζονται με τον διαδικτυακό τζόγο στην Ελλάδα. Η ιστοσελίδα μας παρέχει:

Αναλυτικές κριτικές: Λεπτομερείς πληροφορίες για διάφορα διαδικτυακά καζίνο, που καλύπτουν τα πάντα, από την επιλογή παιχνιδιών μέχρι την εξυπηρέτηση πελατών.

��δηγοί και συμβουλές: Χρήσιμα άρθρα που σας διδάσκουν πώς να μεγιστοποιήσετε τα κέρδη σας και να περιηγηθείτε με ασφάλεια στον κόσμο του διαδικτυακού τζόγου.

Αποκλειστικά μπόνους: Πρόσβαση στις καλύτερες προσφορές και μπόνους που είναι διαθέσιμα στα κορυφαία online καζίνο.

Γιατί είμαστε οι καλύτεροι

Η δέσμευσή μας να παρέχουμε ολοκληρωμένες και ακριβείς πληροφορίες μας ξεχωρίζει από άλλους ιστότοπους. Κατανοούμε ότι το τοπίο του διαδικτυακού τζόγου εξελίσσεται διαρκώς, γι' αυτό και προσπαθούμε να διατηρήσουμε το περιεχόμενό μας φρέσκο ​​και σχετικό. Είτε ψάχνετε για καζίνο online Ελλάδα είτε τις πιο πρόσφατες καλύτερες επιλογές καζίνο online, το ProstatePse είναι ο έμπιστος συνεργάτης σας για την εύρεση των καλύτερων εμπειριών gaming.

Σύναψη

Εάν είστε έτοιμοι να εξερευνήσετε τον συναρπαστικό κόσμο των διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών, μην ψάξετε περισσότερο από το ProstatePse. Το εξειδικευμένο μας περιεχόμενο και οι σε βάθος κριτικές μας θα σας βοηθήσουν να βρείτε το τέλειο ελληνικό καζίνο στο διαδίκτυο που καλύπτει τις ανάγκες σας για gaming. Γίνετε μέλος της αυξανόμενης κοινότητας παικτών που απολαμβάνουν τα οφέλη των καζίνο κρυπτονομισμάτων και ζήστε τη συγκίνηση του παιχνιδιού όπως ποτέ άλλοτε!

[rulinarulina]

ΗΠΑ: Τέλος οι fake online κριτικές – Διώκονται τα παραπλανητικά σχόλια και οι ψεύτικες απειλές

Η απόφαση έλαβε επίσης υπόψη της τον τρόπο με τον οποίο μια επιχείρηση ή υπηρεσία μπορεί να προσπαθήσει ανέντιμα να ελέγξει ή να αποκρύψει ανεπιθύμητες κριτικές. Στις ΗΠΑ δεν μπορείς πλέον να παραπλανείς με ψεύτικα αγορασμένα like και θετικά ή αρνητικά αγορασμένα σχόλια. Καθώς σε ισχύ τέθηκε η απόφαση της FTC -Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου- που ελήφθη τον Αύγουστο και η οποία θα καταπολεμήσει…

[sofiaemily92]

Herpigo κριτική, τιμή, πού να αγοράσετε το 2023

Το Herpigo Κάψουλε είναι ένα επαναστατικό προϊόν που προσφέρει ανακούφιση σε όσους πάσχουν από κρύες πληγές και έρπητα. Herpigo Κάψουλε Κριτικές είναι καλές. Herpigo σε τι χρησιμεύει? Οι φυσικές κάψουλες μας έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να μειώνουν τα συμπτώματα και να παρέχουν άνεση. Herpigo στα φαρμακεία είναι διαθέσιμη.  Με προσεκτικά επιλεγμένα συστατικά που λειτουργούν συνεργικά, το Herpigo είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική λύση για τη διαχείριση των εστιών. Herpigo σε Ελλάδα και Κύπρο είναι πολύ λογική.   Πείτε αντίο στην ταλαιπωρία και Αγκαλιάστε μια πιο υγιή, πιο ευτυχισμένη ζωή με το Herpigo.