#Κριτικές

[cinefesto]

Κριτική ταινίας : Woman of the Hour

Κριτική ταινίας : Woman of the Hour (Ραντεβού με έναν Serial Killer) της Anna Kendrick #review Με τους Anna Kendrick, Daniel Zovatto, Nicolette Robinson, Tony Hale

Το Woman of the Hour (Ραντεβού με έναν Serial Killer) της Anna Kendrick συνδυάζει το σκοτεινό σασπένς με την αιχμηρή κοινωνική κριτική. Εξισορρόπει την ένταση με το χιούμορ, προσφέροντας μια νέα προσέγγιση στο είδος των αληθινών εγκλημάτων, ενώ εστιάζει στην ανθρωπιά των θυμάτων αντί να δοξάζει τον δολοφόνο. Η πιο παράξενη και από τη φαντασία, ιστορία μιας επίδοξης ηθοποιού στο Λος Άντζελες της…

[kaliarda]

πολύ γλυκό τεντερ ταινιάκι διαθέσιμο εδώ ως τις 26/10

[stalinqrad]

έφαγα μόλις ένα ιμάμ μπαϊλντί (στην αγγλία) και έχω να πω πως αν και κάπως εξευγενισμένο για να ταιριάξει περισσότερο στα γούστα των βρετανών, ήταν αρκετά τίμιο

[nosensepapercollage]

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Παράρτημα Παραπομπές των υποσημειώσεων με υπερσύνδεση στο προσωπικό ιστολόγιο του Δημήτρη Σούκουλη αναφορικά με αναρτήσεις "συνοδευτικών σημειωμάτων" κατά τη συγγραφή, κριτικών προσεγγίσεων, συνεντεύξεων και λοιπών άρθρων.

No Sense Words – Λέξεις Φυγόκεντρες Εννέα μήνες στη φορμόλη, ποιήματα, εκδόσεις Ρώμη, 2024 Άρθρα, σημειώματα, κριτικές προσεγγίσεις, συνεντεύξεις, δελτία τύπου. ΔΟΚΙΜΕΣ Δοκιμές: “Κανίβαλος” Κανίβαλος – Δοκιμή Ο αναγνώστης είναι ένας αχόρταγος κανίβαλος. Σας το λέω πρώτος κι εμένα πολύ να με συμπαθάτε και να αδιαφορείτε, βεβαίως – δικαίωμά σας – αν φτύνω δόγματα στα πεζοδρόμια σας και κάπως…

[sofiaemily92]

Παρουσιάζοντας το Herpigo Κάψουλε, μια επαναστατική λύση για όσους ασχολούνται με κρύες πληγές και έρπητα. Herpigo Κάψουλε Κριτικές είναι καλές.  Herpigo σε τι χρησιμεύει?  Οι φυσικές κάψουλες μας είναι ειδικά σχεδιασμένες για να παρέχουν ανακούφιση και να μειώνουν τα συμπτώματα που σχετίζονται με αυτές τις καταστάσεις. Herpigo σε Ελλάδα και Κύπρο είναι πολύ λογική.  Με προσεκτικά επιλεγμένα συστατικά, το Herpigo προσφέρει μια ασφαλή και αποτελεσματική επιλογή για τη διαχείριση των κρύων πληγών και του έρπητα. Herpigo στα φαρμακεία είναι διαθέσιμη.  Πείτε αντίο στην ταλαιπωρία και γεια σε μια πιο άνετη, σίγουρη σας με το Herpigo.

[gemsofgreece]

I only watched the trailer and I knew this is not for me (it would not be for me even if it wasn’t a nonsensical distortion of Greek mythology) but the thing that pissed me off the most is that this thing supposedly takes place in… Crete? And they filmed it in Spanish and Italian natural locations but it just looks like California, the urban settings are pretty much American and everyone acts Californian but they are supposed to be Cretans? Is this true? Because if it is, this is just… nasty. They took the Greek region that has the most pride in preserving its culture and ways as intact as possible and turned it into California 🤷🏻‍♀️

(Btw of course it is treated as a masterpiece here on tumblr, meanwhile by the looks of the trailer it just seems like another super mediocre typical Netflix production. Honestly when we were already dissing it while it was in the making, I didn’t expect we would be proven THAT right, I genuinely expected something better.)

Kaos fanbase joind the race of "most disrespectfull towoards the cultur that the myth comes from" right next to the Lore Olympus, and PJO fanbases. There is an article where they ckaim that Kaos fixed a mythological figure, and myth.

Oh gods WHYYY

From the moment I saw all the praise in the trailer comments I knew the fandom was going to be a disaster.

Btw I am watching KAOS right now (not from Netflix so I don't boost its numbers) and it's a freaking meeesss (I still have 2 more episodes to finish this abomination)

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[justforbooks]

Οι γυναίκες του λαθροθήρα

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.

H ιστορία του Τεντ Χιουζ είναι γνωστή ακόμα και σ' εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το έργο του. Από τους αυθεντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, προικισμένος με το χάρισμα να εμφυσά ψυχή στα ελώδη τοπία και τα άγρια ζώα της αγγλικής ενδοχώρας, στην υπηρεσία της βασιλικής αυλής από το 1984 ως τον θάνατό του από καρκίνο και συγγραφέας κάμποσων βιβλίων για παιδιά, ο Τεντ Χιουζ (1930-1998) είχε το θλιβερό προνόμιο να διασχίσει μεγάλο μέρος της διαδρομής του με τη ρετσινιά του καταραμένου συζύγου, ως «υπαίτιος» για την αυτοκτονία της Αμερικανίδας ποιήτριας Σίλβια Πλαθ.

Τον δρόμο της αυτοκτονίας ήταν γραφτό ν' ακολουθήσει και ένα από τα παιδιά τους, ο Νίκολας, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στην Αλάσκα τον Μάρτιο του 2009. Αυτή την απώλεια ο Χιουζ δεν πρόλαβε να τη βιώσει. Τον Μάρτιο του 1969, όμως, μία εξαετία μετά την αυτοχειρία της δημιουργού του «Άριελ» και του «Γυάλινου κώδωνα», η τότε σύντροφός του, η κοσμοπολίτισσα καλλονή Άσια Ουέβιλ, για την οποία είχε εγκαταλείψει την Πλαθ, έδινε κι εκείνη τέλος στη ζωή της, παρασύροντας στον θάνατο και την τετράχρονη κόρ�� τους... Τι προκάλεσε αυτή την εκατόμβη; Και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί πραγματικά στον δαφνοστεφή ποιητή;

Αυτή την ιστορία με τ' αναπάντητα ερωτήματα ξεδιπλώνει η Γαλλίδα συγγραφέας Claude Pujade-Renaud στις «Γυναίκες του λαθροθήρα» (μτφρ. Α. Σιγάλα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), σαφώς επηρεασμένη από τα «Γράμματα γενεθλίων», το κύκνειο άσμα του Τεντ Χιουζ, μια συλλογή ογδόντα οχτώ ποιημάτων μνήμης, αγάπης, τρυφερότητας αλλά και σπαρακτικής οδύνης και δαιμονολογίας (μτφρ. Γ. Αντιόχου, εκδόσεις Μελάνι) όπου ο Χιουζ, ως άλλος Ορφέας, θρηνεί την Ευρυδίκη του, ξεδιπλώνοντας χωρίς ενοχές το χρονικό της σχέσης του με την Πλαθ σαν έναν αγώνα όπου το αρσενικό πασχίζει να υπερισχύσει του θηλυκού...

Χορεύτρια και χορογράφος που συνέβαλε στη διάδοση του σύγχρονου αμερικανικού χορού στη Γαλλία, με θητεία στο Πανεπιστήμιο της Βανσέν κι αφοσιωμένη για δεκαετίες στη λογοτεχνία, η Pujade-Renaud (1932-2024) πριν ξεκινήσει τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» είχε ξεκοκαλίσει οτιδήποτε διαθέσιμο γύρω από τους βασικούς της ήρωες – ανάμεσά τους και το «Στη σκιά μιας άλλης» των Κορέν και Νεγκέβ για την αποσιωπημένη από τα ΜΜΕ Ουέβιλ (Πατάκης).

Κυρίως, όμως, είχε εντρυφήσει στο λογοτεχνικό έργο της Πλαθ και σ' εκείνο του Χιουζ, αποφασισμένη να σπείρει ίχνη τους σ' όλη την έκταση του γραπτού της. Και κατάφερε να δώσει ένα βιβλίο που ούτε καθαρόαιμο μυθιστόρημα είναι, ούτε δημοσιογραφική έρευνα, ούτε συνηθισμένη βιογραφία, αλλά ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις. Γιατί, πέρα από εκείνες που αποδίδονται στα μέλη του τραγικού ερωτικού τριγώνου, η συγγραφέας δίνει εναλλάξ φωνή και σε φίλους, γείτονες και συγγενείς τους, σε προδομένους εραστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και ψυχαναλυτές, κεντώντας έτσι πολλές «αλήθειες» πάνω στον βασικό της καμβά.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την οπτική γωνία της τόσο ταλαντούχας αλλά και τόσο τραυματισμένης από την απώλεια του πατέρα της Σίλβια Πλαθ, το οποίο μεταδίδει τη «γλυκύτητα» και τη «λύσσα» που την κατέκλυζαν νιόπαντρη, στο ταξίδι του μέλιτος, πλάι στο «βίαιο και καθησυχαστικό συνάμα, ογκώδες κορμί» του Χιουζ:

«Μου άρεσε να κοιτάω τον Τεντ να στρώνεται στο γράψιμο, να συγκεντρώνεται, μυώδη, ζωώδη, έτοιμο να συνουσιαστεί ή να σκοτώσει. Κάποιες στιγμές από την ταράτσα μας έβλεπα τα μάτια του να περιπλανώνται στον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά γνώριζα ότι δεν εντόπιζαν τίποτα πραγματικό. Ήταν σ' επιφυλακή για το πέρασμα μιας εικόνας, ενός κοπαδιού λέξεων, ποιο να πρωτοπιάσει; Αυτή η παλλόμενη ένταση, όπως στο κρεβάτι. Διαβάζαμε φωναχτά τα προσχέδια των κειμένων μας – εύθυμες κριτικές ή άγριες κατσάδες κάποιες φορές.

Μοίρασμα της γλώσσας, γλώσσα δώρο των κορμιών, και τα πρωινά δώρο των ονείρων: αυτή τη νύχτα συνάντησα τον Μόγλη, το γάτο των παιδικών μου χρόνων, βόλταρε από δέντρο σε δέντρο νιαουρίζοντας διαπεραστικά. Μου τον δανείζεις για το επόμενο αφήγημά μου; Πάρε, πάρε με τις χούφτες ό,τι θέλεις, και ο Τεντ άρπαζε τ' όνειρό μου και τα χείλη μου, και ανοιγόμουν ξανά. Με τα κορμιά μας να κολλούν ακόμη από τον ιδρώτα, το σπέρμα, την ηδονή, ξαναπιάναμε τη δουλειά μας. Το γράψιμο ήταν όπως η προσευχή: έξαψη και συγκέντρωση. Όνειρα, ποιήματα, ζωγραφιές πολλαπλασιάζονταν χάρη στην πορώδη παρουσία του άλλου»…

Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά; Γιατί απέτυχε ο γάμος τους; Από ποια ρωγμή εισέβαλε η σαγηνευτική Άσια ανάμεσά τους; Μήπως το «πρωταρχικό» τους λάθος ήταν που «απαρνήθηκαν τα ζωώδη ένστικτα κι έγιναν ένα συνηθισμένο συζυγικό ζευγάρι», όπως μονολογεί ο Χιουζ; «Δεν είναι θύμα κανενός, και πάνω απ' όλα όχι του συζύγου της», διατείνεται στον απόηχο της αυτοχειρίας της Πλαθ η κουνιάδα της.

«Όπου κι αν είμαστε, η Σίλβια θα είναι πάντα παρούσα» παραπονιέται η διάδοχός της στο συζυγικό κρεβάτι και στη φροντίδα των ορφανών της παιδιών. Όσο για την Ορέλια Πλαθ, δεν το χωράει ο νους της: «Η κόρη μου, που τόσο ήταν παθιασμένη με τα παιδιά της όπως και με τις κατσαρόλες της, να έχει αναχθεί σε φεμινιστικό είδωλο…».

Κόκκινο πανί για τις Αμερικανίδες φεμινίστριες, ο Τεντ Χιουζ, έστω και μετά θάνατον, βρήκε στο πρόσωπο της Γαλλίδας συγγραφέως μια πολύτιμη σύμμαχο. Κι όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ποιητές… πετούν στα σύννεφα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της πιο πεζής καθημερινότητας, διαβάζοντας τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» θα διαψευστούν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[cinenoxos]

[mikrofwno]

«Απλή Μετάβαση»: Το πιο τρυφερό μουσικό ταξίδι συνεχίζεται και τη νέα χρονιά στο Θέατρο Ακροπόλ

Μετά από τρεις μήνες πολύ πετυχημένων παραστάσεων με περισσότερους από 10 χιλιάδες θεατές, η Απλή Μετάβαση πετάει με εισιτήριο χωρίς επιστροφή στο 2024. Το πιο τρυφερό μουσικό ταξίδι συνεχίζεται και τη νέα χρονιά από τη Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:45 στο ιστορικό Θέατρο Ακροπόλ. Το μοναδικό σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ της σεζόν, κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και…

[cinefesto]

Κριτική ταινίας : Freud's Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ)

Κριτική ταινίας : Freud's Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ) #review Με τους Anthony Hopkins, Matthew Goode, Liv Lisa Fries, Jodi Balfour

Στo Freud’s Last Session (Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ) του Matt Brown, οι συναισθηματικές προεκτάσεις της αφήγησης και η αποσπασματική δομή της ταινίας την εμποδίζουν να εξερευνήσει πλήρως τα πλούσια φιλοσοφικά και θεολογικά θέματα που βρίσκονται στον πυρήνα της. Λονδίνο, 3 Σεπτεμβρίου 1939. Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος του πολέμου. Τις τελευταίες μέρες του, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ενώ έχει…

[darkside-cookies]

Helloo💛

•More than this (Patrick Ness)

(Ειναι το μονο που μπορω να σκεφτω τωρα🥲)

XEEEY ΑΓΑΠΗ ευχαριστώ που έστειλες <3

More Than This / Patrick Ness

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

Η περίληψη στο goodreads δεν μου ξεκαθάρισε ούτε στο ελάχιστο την πλοκή και βλέποντα της κριτικές από κάτω νιώθω πως αυτό ήταν το όλο ποιντ

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-0820-4 Συγγραφέας: Βάλτερ Πούχνερ Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 505 Ημερομηνία Έκδοσης: 2003-06-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[sofiaemily92]

Herpigo κριτική, τιμή, πού να αγοράσετε το 2023

Το Herpigo Κάψουλε είναι ένα επαναστατικό προϊόν που προσφέρει ανακούφιση σε όσους πάσχουν από κρύες πληγές και έρπητα. Herpigo Κάψουλε Κριτικές είναι καλές. Herpigo σε τι χρησιμεύει? Οι φυσικές κάψουλες μας έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να μειώνουν τα συμπτώματα και να παρέχουν άνεση. Herpigo στα φαρμακεία είναι διαθέσιμη.  Με προσεκτικά επιλεγμένα συστατικά που λειτουργούν συνεργικά, το Herpigo είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική λύση για τη διαχείριση των εστιών. Herpigo σε Ελλάδα και Κύπρο είναι πολύ λογική.   Πείτε αντίο στην ταλαιπωρία και Αγκαλιάστε μια πιο υγιή, πιο ευτυχισμένη ζωή με το Herpigo.

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-16-0820-4 Συγγραφέας: Βάλτερ Πούχνερ Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 505 Ημερομηνία Έκδοσης: 2003-06-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[gemsofgreece]

Γνώμη για το «Υπάρχω»; Έχω ακούσει ότι σαρώνει τους κινηματογράφους αλλά και κάποια παράπονα ότι «ωραιοοιεί» τον Καζαντζίδη ενώ αυτός «ήταν άντρας της εποχής του»

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω πολλά για τον Καζαντζίδη ως άνθρωπο και δεν έχω δει την ταινία ακόμη για να κρίνω.

Από το «άντρας της εποχής του» καταλαβαίνω ότι μάλλον εννοούμε μισογύνης ή σεξιστής; Με αυτό στο μυαλό μπήκα και έψαξα στο διαδίκτυο αλλά δεν βρήκα κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή κατηγορία.

Διάβασα διάφορα άρθρα και συνέντευξη της Καίτης Γκρέυ, της πρώτης του σημαντικής σχέσης. Από αυτά συμπέρανα ότι κατά βάση ήταν γκρινιάρης και ένιωθε μονίμως αδικημένος αλλά όντως τον εκμεταλλεύονταν τόσο αυτόν όσο και τις γυναίκες του που ανήκαν στον ίδιο χώρο οι δισκογραφικές. Τα περισσότερα δράματα ήταν με δισκογραφικές παρά με τις προσωπικές του σχέσεις.

Ο Καζαντζίδης επίσης πρέπει να είχε πρόβλημα με τον τζόγο και πολλά από τα λεφτά του έφευγαν εκεί. Το βασικό για το οποίο τον κατηγόρησαν τόσο η Γκρέυ όσο και η Μαρινέλλα είναι ότι δεν τους άφησε ούτε δραχμή.

Για τον χωρισμό με την Γκρέυ, ο καθένας κατηγόρησε τον άλλον. Ο Καζαντζίδης είπε ότι εκείνη του φέρθηκε άτιμα, εκείνη είπε ότι δεν της έδινε δεκάρα και μετά προς το τέλος η ίδια είχε ερωτευτεί κάποιον άλλον. Στην συνέντευξη επέμενε ότι αυτή όμως ήταν ο έρωτας της ζωής του (λίγο too much να πεις κάτι τέτοιο δημοσίως όταν η νυν γυναίκα είναι εν ζωή).

Ο γάμος του με την Μαρινέλλα διήρκεσε δύο χρόνια. Ο Καζαντζίδης ήθελε να φύγουν από τα νυχτερινά κέντρα γιατί πίστευε ότι το κλίμα ήταν νοσηρό και τους εκμεταλλεύονταν (ίσως και να ζήλευε). Η Μαρινέλλα ήθελε να συνεχίσει την καριέρα της και μέσα από τα νυχτερινά κέντρα οπότε χώρισαν. Παρά τον χωρισμό συνέχισαν απρόσκοπτα την συνεργασία τους στη μουσική για άλλα δέκα χρόνια χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Για πάντα όταν ρωτιόταν ο Καζαντζίδης έλεγε ότι εκείνη είναι η σπουδαία γυναίκα καλλιτέχνις της χώρας. Μάλιστα, μετά το χωρισμό διατήρησαν στενή φιλία και η Μαρινέλλα έγινε φίλη και με την επόμενη σύζυγο του Καζαντζίδη. Όταν ήταν ετοιμοθάνατος, τον επισκεπτόταν στο νοσοκομείο τακτικά.

Ο Χρήστος Μάστορας αποκάλυψε ότι συνάντησε την Μαρινέλλα σε κάποια πρώιμα στάδια των γυρισμάτων κι εκείνη του είπε: «Ο Στελάκης θα χαιρόταν τόσο πολύ αν έβλεπε πώς τον αποδίδεις», δε θυμάμαι ακριβώς την φράση, κράτησα κυρίως το «ο Στελάκης θα χαιρόταν».

Αυτά βρήκα εγώ. Με αυτά γενικά δε νομίζω ότι ο Καζαντζίδης ήταν μισογύνης ή κακός με τις γυναίκες του, περισσότερο από ό,τι θα ήταν πολλοί άντρες τότε σε σύγκριση με τις προσδοκίες μας σήμερα. Σε αυτόν τον βαθμό θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποδοθούν τα ελαττώματα του στην ταινία, γιατί αυτό κάνει μια σωστή βιογραφία.

Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι έχουμε δεδομένα να βασιστούμε για να τον παρουσιάσουμε ως ένα μονοδιάστατα κακό ή προβληματικό πρότυπο ή να μην γίνει καν ταινία, όπως είδα κάποιους να λένε.

Πάντως σε κριτικές εγώ είδα άλλους να λένε ότι η ταινία τον αγιοποιεί και άλλους να λένε ότι η ταινία τον κάνει πιο κακό ή βίαιο από ό,τι ήτανε. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, ειδικά χωρίς να έχω δει την ταινία. Εγώ εδώ παρέθεσα όλες τις πληροφορίες που βρήκα. Εάν υπάρχουν και άλλα γεγονότα κατακριτέα, λυπάμαι που δεν τα βρήκα και ζητώ συγγνώμη για την πιθανή ελλιπή πληροφόρηση.