#Κλείνει

[astratv]

Κλείνει για εργασίες εξωραϊσμού και αναβάθμισης η παιδική χαρά Παυσιλύπου

Όπως ήδη έχει ανακοινώσει η Δημοτική αρχή Καρδίτσας ξεκινά η αναβάθμιση της παιδικής χαράς του Παυσιλύπου και έπεται η κατασκευή παιδικής χαράς στο νέο οικισμό του ΟΑΕΔ μετά το νοσοκομείο. Επισημαίνεται ότι από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου αρχίζουν οι εργασίες στην παιδική χαρά του Παυσιλύπου οπότε και παύει πλέον να είναι επισκέψιμη για το κοινό μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών. Περισσότερα Εδω

[immortality-13]

“Αυτοάνοσα„

“Σε κάθε ψυχισμό, υπάρχει ένα σύστημα που απωθεί τα δυσάρεστα συναισθήματα και τα κλείνει σε μια ασυνείδητη αποθήκη. Αυτά, όμως, τα δυσάρεστα συναισθήματα συνεχίζουν να ζουν εκεί, μέσα μας, και έχουν ενέργεια. Θέλουν να εκφραστούν κι όσο εμείς αρνούμαστε να τα κοιτάξουμε, αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια με την μορφή συμπτωμάτων. Όσο τα καταπιέζουμε, όσο τα απωθούμε, τόσο πιο έντονα αυτά θα εκδηλωθούν.

Τα ονομάσαμε αυτοάνοσα. Στον καθένα από εμάς εκδηλώνονται διαφορετικά, ανάλογα με τον ψυχισμό του, τη σχέση του, το περιβάλλον, το παρελθόν του.

Δεν μου επιτρέπεται η ένταση, δεν μου επιτρέπεται η στεναχώρια. Ρυθμίζω τη ζωή μου τόσο όσο αντέχω. Ζω με αυτό, πειθαρχώ, και γι'αυτό χωρίσαμε.

Όλοι έχουμε καταπιέσει συναισθήματα. Αν βρεις τη σωστή αγωγή, απλώς τα κοιμίζεις για καιρό. Αποδέχεσαι πως ο εαυτός σου δεν αναγνωρίζει ένα κομμάτι του.

Ο συμβιβασμός μερικές φορές είναι αναγκαστικός, όμως έχει πάντα ένα ρίσκο. Όσο εσύ του λες ψέματα, τόσο ο οργανισμός μπερδεύεται και ίσως δώσει τις λάθος εντολές. Μπλοκάρει το σύστημα και νοσεί.

Στα αυτοάνοσα ο οργανισμός μας μπερδεύεται και δεν αναγνωρίζει τα δικά του κύτταρα. Τα θεωρεί ξένα και τα πολεμάει. Αρνείται μια πραγματικότητα, η οποία όμως, αργά ή γρήγορα, θα του εκδηλωθεί.„

-Μιχάλης [Maestro - Επεισόδιο 8 “Αυτοάνοσα„]

[asterosconi]

Μου φαίνεται πολύ ωραίο πώς όταν γελάει κάποιος, γελάει όλο του το σώμα. Ρουφιέται η κοιλιά του. Τραντάζονται τα χέρια του. Κλείνει τα μάτια του και αφήνεται στη στιγμή

[psychotiko-epeisodio]

Δεν ξέρω πως τα καταφερες,

Αλλά με διελυσες.

Και δεν υπάρχει καμία ποιητική φράση να το περιγράψει ακριβώς αυτό,

γιατί η ποίηση έχει την τάση να ομορφαίνει κάθε τι που αγγίζει,

και αυτό που με έκανες να αισθάνομαι,

δεν μπορεί να το ωραιοποιησει τίποτα.

Είχα πληγωθεί ξανά στο παρελθόν,

μα δεν είχα φτάσει ποτέ στο σημείο να μην θέλω να προχωρήσω,

να μην θέλω να αγαπήσω ξανά και να αγαπηθω.

Δεν ξέρω πως διορθώνεται αυτή η ζημιά,

πως κλείνει αυτή η ουλή,

πάντως δεν μου άξιζε.

Τώρα πια,

φεύγω πριν προλάβω να δεθώ.

[xamogelo]

Στην ηλικία των 15 ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν τον εαυτό μου σε δέκα χρόνια πως θα ήμουν .

Πλέον 25 και ο παιδικός μου εαυτός, μού κλείνει το μάτι.

Click by me

[saka1am]

Πέμπτη απόγευμα. Αποφασίζεις να φτιάξεις chicken nuggets στο air-fryer. Η συνταγή του Άκη λέει να αφήσεις το κοτόπουλο να ξεκουραστεί στο ψυγείο για 40 λεπτά.

Η υποψία ADHD που έχεις, σου λέει τράβα για περπάτημα ρε μαλακα, μια χαρά μέρα έχει, ωραία χρώματα στον ουρανό της Πάτρας και τα cirrus δίνουν μια υποψία πορτοκαλί και ροζ στον ουρανό. Ετοιμάζεσαι. Κλείνεις την πόρτα. Ταυτόχρονα η πόρτα του πάνω διαμερίσματος ανοίγει και κλείνει.

Περπατάς δίπλα στην θάλασσα, έχει δροσιά. Ο κόσμος περνά δίπλα σου, ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο. Στα ακουστικά παίζει για 3η φορά το ίδιο τραγούδι από την ώρα που ξεκίνησες, σου δίνει ρυθμό. Στο βήμα. Και στην σκέψη.

Βλέπεις την ώρα και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής. Το μόνο που σκέφτεσαι πλέον είναι τα εν δυνάμει τρυφερά chicken nuggets. Γιατί δύο πράγματα σε χαλαρώνουν: το περπάτημα και το μαγείρεμα.

Κλείνεις ξανά την πόρτα του διαμερίσματος σου και πηγαίνεις στην κουζίνα, η ένταση στα ακουστικά στον Θεό. Ανοίγεις την εξωτερική πόρτα της κουζίνας, γιατί μπήκε καλοκαίρι, κάνει ζέστη και μόλις γύρισες από τρία χιλιόμετρα περπάτημα.

Ακούς σκυλιά να γαβγίζουν μέσα από τα ακουστικά σου. Και λες τι σκατα. Και βγάζεις το έ��α ακουστικό, ταυτόχρονα η μουσική σταματά και ακούς το ζευγάρι από πάνω να πηδιεται σαν να μην υπάρχει tomorrow που λένε και στο χωριό μου.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ps: τελικά βγήκαν τρυφερά τα chicken nuggets, μπράβο Άκη.

[justforbooks]

Με τον Στέφανο

«Είτε ξανακατέβει στις εσωκομματικές εκλογές είτε φτιάξει δικό του κόμμα θα τον στηρίζω, όπως οφείλω να κάνω για κάποιον που προσφέρει τόσο γέλιο»

Το ότι οι σύντροφοι της Κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν εναντίον του Στέφανου με τα κολλητά ρούχα (αν και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί στ’ αλήθεια να ψήφισαν άνθρωποι που χρειάζονται 2 ώρες για να καταμετρήσουν λιγότερα από 300 ψηφοδέλτια) και οδηγούν τον θίασο  το κόμμα τους σε μια νέα εκλογική διαδικασία δεν με κάνει να υποχωρήσω ούτε χιλιοστό από την αρχική μου επιλογή για τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΣΑ όπως θα ήθελε ο απερχόμενος πρόεδρός του).

- Επειδή πιθανότατα δεν έχει υπάρξει τόσο αστείος πολιτικός (με εξαίρεση ίσως τον Βασίλη τον Λεβέντη τη δεκαετία του ‘90 αλλά σε ανύπαρκτο κόμμα) ώστε για πολύ καιρό να αναρωτιόμαστε μήπως πρόκειται για κάποιον μεγαλοφυή φαρσέρ. Το γέλιο που χάρισε και χαρίζει ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα δεν θα μπορούσε να το φτάσει ούτε ο Χάρρυ Κλυνν.

- Επειδή έδειξε τι πραγματικά σημαίνει ανανεωτική αριστερά ακόμα και σε όσους δεν είχαν καταλάβει από τα μαθήματα που παρέδωσε ο μπρόεδρος Αλέκσης. Ναι, μπορούν να πέσουν τόσο χαμηλά και στην πραγματικότητα το βαρέλι τους δεν έχει πάτο.

- Επειδή βοήθησε να ξεβρακωθεί και ο τελευταίος σύντροφος που είχε καταφέρει να κρατήσει τα βρακιά του στη θέση τους.

- Επειδή εξέθεσε τους μεγαλοσχήμονες που προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να τον επιβάλουν νομίζοντας –οι τελείως αποκομμένοι από οποιαδήποτε πραγματικότητα– ότι ένας άσχετος με την πολιτική νάρκισσος μπορεί να γοητεύσει την κοινή γνώμη με τον ίδιο τρόπο που γοήτευσε τους ίδιους.

- Επειδή εξέθεσε τους «έγκριτους» δημοσιογράφους που προσπάθησαν για μήνες να μας πείσουν ότι αυτή η αστεία περίπτωση φέρνει το νέο στην πολιτική. Προφανώς δεν μιλάω για τους κομματικούς δημοσιογράφους της αριστεράς που έχουν υποχρέωση να στηρίζουν τον πρόεδρο του κόμματος, αλλά τους άλλους. Ξέρετε, τους «αντικειμενικούς».

- Επειδή μετέφερε τις εκπομπές λαϊφστάιλ σε «πολιτικές» και τις «ενημερωτικές» εκπομπές σε λαϊφστάιλ (αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι το τελευταίο δεν είναι και τόσο δύσκολο).

- Γιατί με την «Αυγή» και το «Κόκκινο» έδειξε στους συντρόφους τι ακριβώς είναι αυτό που ζητούν όταν απαιτούν να μην κλείνει καμία δημόσια υπηρεσία ανεξαρτήτως προσφοράς και ζήτησης. Αναγνωρίζω ότι τα λεφτά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σημαντικότερα από τα λεφτά του κράτους, αλλά νομίζω πως αρκετοί από αυτούς το έπιασαν το υπονοούμενο.

- Επειδή μας χάρισε το απολαυστικό (δυστυχώς μόνο διαδικτυακό) ξεμάλλιασμα της συντρόφισσας Ακρίτα με τον σύντροφο Πολάκη.

- Επειδή επιβεβαίωσε τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΣΑ όπως του αρέσει) με τον νόμο τοποθετώντας στην θέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος κάποιον που κυκλοφορεί ελεύθερος με αναστολή.

- Επειδή μας έμαθε έναν απλό και εύκολο τρόπο να κάνουμε αρπαχτή σε δολάρια μέσω του honeyfund.com. Δυστυχώς δεν μας είπε πόσα τσέπωσε ο ίδιος αλλά, δεν πειράζει, όσα κι αν ήταν τα αξίζει.

- Επειδή κάνει να φαντάζει ρεαλιστική η πιθανότητα τα γίνει πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο αψύς Σφακιανός, σύντροφος Παύλος Πoλάκης.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα που δεν μου ���ρχονται τώρα στηρίζω τον Στέφανο τον Κασσελάκη σε όποια επιλογή κι αν κάνει. Είτε ξανακατέβει στις εσωκομματικές εκλογές είτε φτιάξει δικό του θίασο κόμμα θα τον στηρίζω, όπως οφείλω να κάνω για κάποιον που προσφέρει τόσο γέλιο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[thechristos]

στο πολύδροσο θυμάσαι ποιος είσαι

φαντάσου λέει να έφευγες από αυτή τη ζωή γιατί αγαπούσες πολύ κάποιον, μονάχα για να γυρίσεις σαν φάντασμα και να ζήσεις μαζί του για πάντα > αν απογυμνώσεις το 'πολύδροσο' του the boy από όλα τα περιττά -για βρες και πες μου, γιατί όλα εκεί μέσα είναι καμωμένα με προσοχή και αγάπη- θα σου μείνουν στα χέρια κάτι παιχνίδια παιδικά που ξέχασες νύχτα στο μπαλκόνι και η υγρασία στο πολύδροσο τα έκανε υγρά, να σου γλιστράνε από τα χέρια, αλλά και να πέσουν, που θα πάνε, εκεί στο πατρικό θα μείνουν, στο ζεστό σου πατρικό, εκεί που ξεκινήσαν όλα, εκεί που θα γυρνάνε όλα σε οτι είναι φανερό και στα κρυμμένα που θα τρακάρεις πάνω τους.

η σοφία και η άλλη σοφία είναι η μαμά -όχι η μητέρα, αλλά η μαμά- και η κόρη, ένα σφιχτό κουβάρι που αφήνει λίγο χαλαρά τα χωρίσματα, γιατί ποιος ξέρει, όλα χρειάζονται κι όλα πρέπει να είναι εκεί για ώρες έκτακτης και τακτικής ανάγκης, είναι η μαμά και η κόρη που αγαπιούνται, που συναντιούναι στο σπίτι στο πολύδροσο, ένας χαρακτήρας μόνος του στην ταινία του the boy, που φιλοξενεί σαν μια ανορθόδοξη σεάνς μια κατά παραγγελία μεταθάνατια εμπειρία, όχι στην κυριολεξία, μη τρομάξει κανείς, αλλά ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν, ή τι συμβαίνει που.

είναι το πολύδροσο που έχει έναν δικό του χάρτη, γιατί από τον κανονικό είναι κρυμμένο κάπου στα προάστια της αθήνας και δεν μοιάζει με αθήνα, έχει ρέματα, υπόγειες γέφυρες, παγοδρόμια, φυλλωσιές, ισόγειες μονοκατοικίες και μπόλικη αγάπη που περρίσεψε μπορεί από κάπου κι ήρθε εδώ και στάθηκε, κοντοστάθηκε θα πει κάποιος που δε ξέρει.

η σοφία επισκέπτεται τη μαμά που είναι άρρωστη, αλλά αυτό δεν είναι καν η αφορμή για το 'πολύδροσο', που σαν επιτραπέζιο που παίζεις για πρώτη φορά, αλλά κάπου ρε γαμώτο το ξέρεις σαν ντεζαβού σωστό, σε κλείνει μέσα του, σαν μια μπασταρδεμένη 'αλίκη στη χώρα των θαυμάτων' αλλά πιο γλυκιά, σαν ένα 'mommy dearest' αλλά στην ανάποδη εκδοχή του, σαν όλη την μαργαρίτα καραπάνου πακέτο αλλά με αγαπησιάρικο πρόσημο, σαν το λυγμικό mama του φρέντι μέρκιουρι κι ύστερα σιωπή > η σοφία κόκκαλη και η βίκυ καγιά είναι ένα γιν-γιανγκ ολόσωστο σαν από χέρι που ζωγραφίζει από πάντα φτιαγμένο, τρυφερές, λένε λόγια, αγαπιούνται και αγαπούν, βιώνουν το πολύδροσο σαν να είναι η μήτρα, ο πυρήνας τους, το κέντρο του κόσμου που μοιάζει να λιώνει και τι να πιάσεις και βασικά πως να το πιάσεις, τι να σώσεις, μένεις μονάχα να αγαπάς και να αγαπιέσαι μπας και.

το 'πολύδροσο' είναι ένα ποπ αυτοκόλλητο χρωματιστό στρασωτό γκλιτεράτο φανταχτερό, το κολλάς με λίγο μανία παραπάνω πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σημειωματάριο που τάχα γράφεις τα πάντα σου, μην σου ξεκολλήσει, το πατάς, κάνεις και μπουνιά τη χούφτα σου να πιάσεις δύναμη παραπάνω, κι από κάτω για κόλλα έχεις δυο, τη μαμά και την κόρη που ονειρεύονται πως η μια θα ζει για την άλλη, γιατί έτσι αλλιώς δεν θα λιώσει ο κόσμος τους και ο κόσμος, τελεία > μια καρδιά και γύρω γύρω πάγος, που λιώνει ο πάγος και φανερώνεται μια καρδιά, η καρδιά νάτην τεράστια και μεγάλη, χωράει και σένα μέσα, στ' αλήθεια.

τελειώνω, μείνε και άκου > το 'πολύδροσο' είναι ένα αχ που το λες και βάζεις το χέρι στο στέρνο σου μη σου φεύγει η καρδιά σου και γλιστρήσει κι αν δεν είσαι στο πατρικό σου, χάθηκες.

πολύδροσο > σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ: the boy > παίζουν: σοφία κόκκαλη, βίκυ καγιά > μουσική: δεσποινίς τρίχρωμη > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > το 2024 στις αίθουσες από το cinobo, τα λέγαμε.

[anistorit0s]

"Το σπίτι μας έχει πόρτα που δεν κλείνει, ούτε στα λάθη σου, ούτε στα ζόρια σου, ούτε στον χρόνο που περνά. Όσο κι αν μεγάλωσες η πόρτα σε χωράει, το ίδιο και η αγκαλιά μου.

Αν τα δύσκολα ήρθανε γιατί έφταιξες εσύ, σκέψου. Εγώ τιμωρία δεν σε έβαλα ποτέ. Σου τόνιζα μόνο πόσο ντροπή είναι να νιώθουμε πως φταίμε και πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα μετά τη ντροπή όταν λέμε συγγνώμη.

Αν πάλι φταίει κάποιος άλλος, μη θυμώνεις παιδί μου. Να έχεις καλοσύνη τόση που να φτάνει και για εκείνον που δεν είχε,

και τόση αξιοπρέπεια, ώστε να μη χωράει στη ζωή σου το λάθος του δεύτερη φορά.

Αν σου γκρεμίστηκε τ' όνειρο, έλα να φτιάξουμε άλλο. Εδώ είμαι να σου δώσω τα υλικά απ την αρχή.

Αν σε αδίκησαν, φρόντισε να διεκδικήσεις ό,τι σου άξιζε και αν δεν στο δώσουν θα στο δώσει η ζωή παρακάτω.

Αν απλώς δεν τα κατά��ερες, έλα να το πάμε από την αρχή. Όπως τότε με το ποδήλατο, θυμάσαι; Ματώσαμε. Πονέσαμε, μα στο τέλος τα καταφέραμε. Θυμάσαι;"

[prasinoxaos]

ο ένας με τραβάει κι ο άλλος με πνίγει

μονάχα το χέρι το δικό μου αν το τεντώσεις κλείνει

[gentle-author]

Με θες να ντυθώ στα πράσινα;

Θα γίνω το αγαπημένο σου δάσος, κατάφυτο πάνω στις τραχιές πλαγιές των βουνών που σφύζουν από ζωή, που γεμίζουν με οξυγόνο την άδεια μου πνοή, που ξέρουν να αγαπούν και να σέβονται, μέσα στο πράσινο του πάθους και της αδρεναλίνης, κι ας μην είναι πράσινα, ούτε το πάθος, ούτε η αδρεναλίνη.

Με θες να βγω μπροστά σε κόσμο;

Θα διαβάσω το πιο όμορφο ποίημα που έχει γραφτεί ποτέ, για σένα, από μένα, για μας, από εμάς, μέσα σε θαμώνες ναρκωμενους από τις μελωδίες της ήρεμης μα ταραγμένης φωνής μου, η οποία κατεβαίνει μια οκτάβα κάθε φορά που είναι να σε προσφωνήσει, έτοιμη, μα ποτέ αρκετή, αν και η ίδια έχει γεννηθεί για να σε προσφωνεί, το έχει κάνει αυτοσκοπό, κι ας μην το εκτελεί, κι ας μην το πετυχαίνει.

Με θες να γίνω δίγλωσση;

Θα μάθω απέξω αν χρειαστεί για σένα, όλες τις γλώσσες του κόσμου που πατώ, θα φωνάζω το όνομά σου τονίζοντας τα φωνήεντα και εκφεροντας σωστά τα σύμφωνα σε όλο τον πλανήτη, σε όλο τον γαλαξία θα μάθω τους διφθογγους και τους φθόγγους και τις συλλαβές, αν χρειαστεί τα άστρα να γίνουν καθηγητές θα γίνω η μαθήτρια που λαχταρούν, αν χρειαστεί ο ουρανός να μου φωτίσει το βιβλίο να διαβάσω, τότε για σένα θα το κάνω, θα διαβάσω αν χρειαστεί τις χιλιάδες του σελίδες κι άλλες τόσες, για σένα θα διαβάσω τόμους και τομακια, θα επινοήσω λέξεις και λεξακια, θα φτιάξω συρραγες που θα ενώνουν την παιδεία με την γνώση.

Με θες να μάθω να πετάω;

Θα βάλω φτερά στα πόδια μου και θα φτάσω την διμετρη μπασκέτα, θα αγνοήσω τους κραυγαλέους ήχους, θα αντισταθμίσω τον πόνο του ύψους με δυο φιλιά σου κι ας είναι να λυγίσω το κορμί μου για να καρφώσω μια ξεφουσκωτη μπαλιτσα, αν για σένα ένα καλάθι ισούται με ένα όνειρο, αν για σένα το να μάθω να πετάω σημαίνει να μάθω να αγαπώ, ξέρω να φερθώ σε μια άψυχη μπασκέτα, κι ας μην είναι μια απλή μπασκέτα, κι ας κλείνει σε καθε τρυπα του διχτιου της κάθε στόχο μου απατηλό, ένα όνειρο τρελό, μα ξέρω, μέχρι τέλους, θα παλευω για να την δω.

Με θες να γίνω το φως;

Θα δανειστώ όλη τη λάμψη από τους φίλους μου τ' αστέρια, θα αγκαλιάσω όλες τις αχτίδες του ήλιου κι ας καω, θα γίνω φως και χρώμα για να γεμίσω την ζωή σου, για να γεμίσω την ζωή μας, για να γεμίσω εμάς.

Με θες να γίνω δύναμη;

Θα κλέψω τα στοιχεία της φύσης, το νερό, τον άνεμο, την φωτιά, την γη, θα πάρω ενέργεια και θα μετασχηματιστώ σε πηγή ζωής για σένα, αν χρειαστεί, θα σου δώσω την δική μου ανάσα για να ζεις.

Κι αν με ρωτήσεις τι σε θέλω εγώ, σε θέλω να με εκτιμάς όταν δεν έχω ρούχα πράσινα, να με θαυμάζεις όταν ντρέπομαι να εμφανιστω μπροστά σε κόσμο, να με σηκωνεις από κάτω όταν τα παρατάει το μυαλό μου από τις πολλές τις γνώσεις, να με σηκώσεις ψηλά να βάλουμε μαζί εκείνο το καλάθι, να κάνεις φίλους σου τ' αστέρια και να μην τα κρίνεις από το μέγεθός τους, να με θες όταν θα λιποθυμάω από την αδυναμία.

Μα πιο πολύ απ'ολα, σε θέλω να με αγαπάς.

Κι αν δεν μπορείς να κάνεις όλα τα προηγούμενα, κάνε μου αυτό που ήδη κάνεις.

Αγάπα με.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[astratv]

"25η Οκτώβρη, παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, ημέρα που η Φώφη Γεννηματά κλείνει ένα χρόνο μακριά μας" –

“25η Οκτώβρη, παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού, ημέρα που η Φώφη Γεννηματά κλείνει ένα χρόνο μακριά μας” –

Σε ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής Λάρισας για την αυριανή εθελοντική αιμοδοσία που διοργανώνεται στη Κεντρική Πλατεία της πόλης, επισημαίνονται τα εξής: “Για όλες τις γυναίκες που μάχονται γενναία, για κάθε συμπολίτη μας σε ανάγκη, η Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑΣΟΚ Λάρισας και ο Αιμοδοτικός Σύλλογος “Φώφη Γεννηματά” θα βρίσκονται αύριο στην Κεντρική πλατεία της…

[darkside-cookies]

Γειά 👋 , βλέποντας τα ποστ σου για την λευκή φάλαινα, κατάλαβα πως είναι όντως σημάδι των καιρών να ξαναρχίσω και γω τον μομπι. Αγόρασα πριν ένα χρόνο μια καταπληκτική σκληρόδετη έκδοση και το ξεκίνησα με όρεξη, ΑΛΛΑ σκόνταψα στο κεφάλαιο για τα φαλαινοειδή. Πραγματικά αισθάνθηκα ότι διαβάζω τη σελίδα της γουικιπεδια. Κάνε προπαγάνδα για να το ξεκινήσω

οκ λοιπόν συγκεκριμένα για το κεφάλαιο με τα φαλαινοειδή νομίζω βοηθάει να έχεις στο μυαλό σου πως υπάρχουν σημεία στο βιβλίο τα οποία χρησιμοποιούνται για worldbuilding με την έννοια του να δώσουν πληροφορίες οι οποίες είναι χρήσιμες για αργότερα- για παράδειγμα στα επόμενα κεφάλαια όταν θα αρχίσουν να μιλάνε για τη Σπερμοφάλαινα, ένας αναγνώστης του 19ου αιώνα δεν θα μπορούσε απλώς να ψάξει στη wikipedia Σπερμοφάλαινα τι είναι, οπότε το βιβλίο από μόνο του θα πρέπει να δώσει όλες τις πληροφορίες. Επίσης νιώθω πως το βιβλίο είναι ένα how to για τη φαλαινοθηρία γενικότερα. Εκεί είναι που το ενδιαφέρον σου το κρατάει η προσεκτική ανάγνωση επειδή διαβάζοντας το βλέπεις πως το κεφάλαιο είναι για τις φάλαινες αλλά είναι επίσης για τη γνώση και πόσο δύσκολο είναι να χωρίζεις πράγματα σε κατηγορίες (το οποίο δένεται με θεματικές των επόμενων κεφαλαίων ειδικά αφότου γνωρίσεις τον Αχαάβ και μάθεις δύο πράγματα για τα κίνητρα του) και κατ' επέκταση είναι για τη γλώσσα και είναι για την αφήγηση (Ο Ισμαήλ κλείνει το κεφάλαιο λέγοντας πως το βιβλίο είναι το προσχέδιο ενός προσχεδίου- δίνοντας σου στοιχεία για το πώς θα το διαβάζεις και για να σε προετοιμάσει για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει σε επίπεδο δομής που είναι ένας αρκετά πειραματικός τρόπος γραφής). Θεωρώ πως με έχει κρατήσει τόσο πολύ επειδή έχω και άτομα για να το συζητήσω, οπότε αυτό είναι ενα πράγμα και άμα όντως το ξεκινήσεις και θέλεις μπορείς να μου στέλνεις ό,τι σκέψεις έχεις <33

[fegg4ropetra]

Παρασκευή 17/11/23 (2.45 π.μ.)

Σήκω. Ώρα να ετοιμαστείς. Τι θα βάλω; Πως να ντυθώ; Αυτό; όχι όχι πολύ απλό. Κι αν δείχνω χάλια; Όχι όχι. Λίγο μεικαπ. Οκευ ίσως λίγο ακόμα. Να βάλω μήπως αυτό; Οχι πολύ καλό. Δεν ξέρω που θα πάμε έτσι κι αλλιώς. 1,2,3,4... Οκευ αυτό αυτό. Χμμ μέτριο.. ας πάρω το ρίσκο. Αποσμητικο. Κολόνια. Μέντα. Έτοιμη. Πάμε. 1,2,3... Το 'χω

Θεέ μου άγχος. Τι κάνω; έχω ξεχάσει πως να περπατάω, να μιλάω, να κινούμαι. Fuck. 1,2,3,4,5,6... Κι αν με περάσει για χαζή; για κοριτσάκι; για ανώριμη; κι αν δείχνω όντως χάλια τελικά; μήπως να πάω να αλλάξω; μήπως να το ακυρώσω; όχι όχι. Περίμενα καιρό.. φφφ

Ωχ! Ήρθε. Όχι γαμωτο. Τι κάνω; τι κάνω; τι κάνω; 1,2,3,4,5,6,7... Αυτός είναι; μαύρο αμάξι.. χμμ φίλε τζάμια.. αυτός είναι γαμωτο. Αααααααα!!!

- Αν θες.. Αααν θες μπορείς να έρθεις

ΓΑΜΩΤΟ. Ήδη φάνηκα ηλίθια... Φφφ.. ανάσες, ανάσες, ανάσες. Πάμε! Ας πετάξω ένα αστείο χαχα...

- Ε και που να ξέρω γω ότι είσαι εσύ

- Ναι γιατί ως γνωστόν όταν βλέπεις μαύρο αμάξι με φιμε τζάμια το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ας πάω κατά κει. Ρώτα αν έχω καραμέλες χαχαχ

- Κουταβακια τι καραμέλες

- Καραμελες μου έλεγαν εμένα

- Εμενα για κουταβάκια τι να κάνουμε χαχαχαχ

Αυτό ήταν. Ότι άγχος είχα έφυγε σε δευτερόλεπτα. Ξεκίνησε να οδηγάει και να μου πιάνει συζήτηση. Ήταν τόσο γλυκός. Τόσο... Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ακριβώς όπως τον περίμενα. Μόνο που ένιωθα τοσο ανεξήγητα ασφαλείς σαν να τον ήξερα χρόνια.

Σταματάει το αμάξι, κλείνει η μηχανή, τα φώτα.

1,2,3,4,5...

- Παυλος.

- Χαχαχαχ Αθηνά χάρηκα!

- Επρεπε να το κάνω αν και μετά από τόσες συζητήσεις νιώθω λες και σε ξέρω μήνες.

Η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει σαν τρελή απ' τη πρώτη στιγμή. Προσπαθούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. "Μη δείξεις τον ενθουσιασμό σου" "θα σε περάσει για κοριτσάκι" "θα φανείς χαζή" "θα το εκμεταλλευτεί" "όπως κάνουν όλοι" "παιξτο άνετη". 1,2,3,4,5...

Ξεκίνησε η συζήτηση τόσο αβίαστα χωρίς σταματημό. Περνούσαμε απ' το ένα θέμα στο άλλο τόσο φυσικά. Συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα λες και συμπληρωναμε ο ένας τον άλλον. Ένιωθα για πρώτη φορά ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Ότι με βλέπει σαν αυτό που είμαι. Όχι ένα "20χρονο που πρέπει να μεγαλώσει και να δει". Ένιωθα ασφάλεια να μιλήσω, να πω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι, απόψεις, πεποιθήσεις, γνώμες τα πάντα όλα. Λάτρευα να τον ακούω να μιλάει και τον κοιτούσα που μιλούσε με τόσο πάθος για όλα αυτά που πιστεύει. Είχα αφοσιωθεί και αφεθεί τόσο που είχα ξεχάσει πόσο ευάλωτη νιώθω οπότε με κοιτάει άνθρωπος στα μάτια. Αυτά τα μάτια. Τα μάτια του μελι στο φως καφέ στο σκοτάδι. Τα μάτια του εκρυβαν μια ερημο που ήθελα απεγνωσμένα να εξερευνήσω. Τα μάτια του έκαναν την πιο υπέροχη αντίθεση με το χρυσαφένιο χρώμα του δέρματος του. Ήταν απ' τους πιο υπέροχους συνδυασμούς που έχω δεις στη ζωή μου. Ειρωνεία να το λέει ένας άνθρωπος που από τότε που θυμάται τον εαυτό του θαυμάζει τα γαλανά μάτια λες και είναι χρυσός. Κι όμως τα δικά του είχαν κάτι διαφορετικό. Έδειχναν βάθος, έδειχναν ζωή, έδειχναν πάθος. Και η φωνή του... Θα μπορούσα πραγματικά απλά να κάτσω να τον ακούω για ωρες και έτσι ξεκίνησα να Παραδινομαι σιγά σιγά στο άκουσμα της.

Ησυχία. Σκοτάδι. Δύο αναπνοές ακούγονται να παλεύουν να μείνουν σταθερές. "Φερσου φυσιολογικά" "Ηρέμησε" 1,2,3...

- Καποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Αυτή η έντονη κινησιολογία μου προκαλούσε ένα νευρικό γελάκι κάθε φορά που παρατηρούσα τα χέρια τους να έχουν τον δικό τους τρόπο να δίνουν έμφαση σε όλα αυτά που έλεγε.

-Τι εννοείς;

- Ε κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Βασικά..

Εκείνη η απότομη κίνηση. Μου έπιασε το πρόσωπο τόσο απαλά και με φίλησε και ένιωθα ότι η καρδιά μου σταμάτησε. Το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί. Η σκέψεις μου ηρέμησαν. Το σώμα μου καιγόταν απ' την ένταση. Το άγγιγμα έμοιαζε τόσο γνώριμο λες και το είχα ξαναζήσει.

- Δεν φαντάζεσαι πόση ώρα ήθελα να το κάνω αυτό.

Πέθανα. Τον ξαναφιλησα.

- Καποια πράγματα δεν χρειάζονται λέξεις

Ξανά. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει ξανά. Ακόμη πιο δυνατά αυτή τη φορά. Ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Δεν πίστευα αυτό που έζησα. Δεν μπορούσε το μυαλό μου να χωνέψει ότι εγώ, ΕΓΩ, Ε Γ Ω, έκανα αυτόν τον άνθρωπο να σκέφτεται για ώρα το πόσο θέλει να με φιλήσει. Τρελάθηκα. Οι λέξεις είχαν πετάξει απ' το μυαλό μου, το στόμα μου είχα ξεχάσει τη σημαίνει φωνή, είχα ξεχάσει να μιλάω. Είχα μείνει άφωνη. Γελούσα σαν παιδί που άνοιγε ένα δώρο που περίμενε καιρό και ταυτόχρονα προσπαθούσα τόσο άσχημα να κρατήσω το μυαλό, την καρδιά μου, τις σκέψεις μου όλα όλα όλα. "Μην ενθουσιαζεσαι" "Ξέρεις που σε βγάζει συνήθως αυτό" "θα πληγωθείς" "μαζέψου" 1,2,3,4,5,6....

- Δεν θέλω να φύγεις αλλά έχω κάποιες προετοιμασίες για αύριο. Θες να έρθεις μαζί;

-Ναι βέβαια

Και καλα το έπαιζα άνετη. Σε παρακαλώ ας μη παρατηρήσει το ποσό τρέμω. Το πώς το πόδι μου ανεβοκατεβαίνει νευρικά εδώ και ώρα. 1,2,3,4...

-Τελεια!

Ξεκινάμε. Το χέρι του ακουμπάει το πόδι μου και το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Ασυναίσθητα ακουμπάω το χέρι μου στο δικό του και αρχίζω να επεξεργάζομαι το δέρμα του, πως κινείται το χέρι του, πως προσπαθεί να μη το πάρει για να αλλάξει ταχύτητα.

-Εδω θα βόλευε το αυτόματο χαχαχαχ

Πεθαίνω για άλλη μια φορά. "Fuck fuck fuck" "γιατί γαμω" "γιατί παρατηρώ τέτοιες μικρές κινήσεις " "fuck" "γιατί ενθουσιάζομαι τόσο με αυτά τα μικρά πράγματα" "δεν σημαίνει τίποτα " "σταματά να σκέφτεσαι γαμω" 1,2,3...

Φτάνουμε σπίτι.

-.... Κι εδώ έχω όλα μου τα βιβλία...

Τρελάθηκα. Κάθισα ασυνείδητα μπροστά απ' τη βιβλιοθήκη και άρχισαν τα χέρια μου να εξερευνούν αυτόν τον μικρό παράδεισο βιβλίων. Γονάτισε μπροστά μου και με κοίταζε. Η αναπνοή μου κόπηκε. "Τι έχω" "γιατί με κοιτάει" "μοιάζω χαζή" "γαμω" "μαζέψου"

- μη με κοιτάζεις δεν μπορώ

- γιατί;

Μεταφερόμαστε στη κουζίνα. Κάθομαι στη μία γωνία του τραπεζιού και τον παρατηρώ λες και είναι έκθεμα. Άγαλμα. Προσπαθώ να τον πειράξω λίγο. Γελάει. Κοκκινίζει. Θεέ μου αυτό το χαμόγελο.

Πρώτο pancake. Φιλί. Το γυρνάει απ' την άλλη. Ξανά φιλί. Δεύτερο pancake. Αγκαλιά. 3ο. Άγγιγμα. 4ο. φιλί. 5ο. Αγκαλιά.

- Ετσι θα το πάμε μέχρι να τελειώσει το μείγμα;

- Απλα παίρνω τη δόση μου

Ξσηχνψξφκδκσκδξψξισκχνψμδκσκ. "Σταμάτα" "μην ενθουσιαζεσαι" "προσγειώσου" "μην είσαι χαζή θα πληγωθείς στο τέλος" "το ξέρεις" "αυτό γίνεται πάντα" 1,2,3,4,5,6,7,8.....

Τέλος.

Πάμε στον καναπέ αρχίζει να με φιλάει, να φιλάει τον λαιμό μου. Μακάρι να ξερε ότι δεν χρειαζόταν καν να βγάλει τα ρούχα μου για να με φτάσει στη κορύφωση. Με είχε φτάσει σε αυτό το σημείο τόσες φορές εγκεφαλικά. Ξεκίνησε να πηγαίνει κάτω. Και πιο κάτω. Και πιο κάτω. Εξερεύνησε όλο μου το σώμα με τη γλώσσα του και ένιωθα ότι έχανα την αναπνοή μου σε κάθε άκουσμα της δικής του. Αφέθηκα στα χέρια του νιώθοντας τόση σιγουριά γι αυτό. Το σώμα μου όλο έκαιγε. Όλη η ένταση απ' τη πρώτη στιγμή που κοιταχτηκαμε επιτέλους απελευθερώθηκε.

Καθίσαμε ε��εί γυμνοί χαϊδεύοντας ο ένας τον άλλον. Τα μάτια μου περιεργάζονταν το σώμα του, τα τατουάζ του. Άραγε θα μάθει ποτέ ότι δεν είχα νιώσει ξανά ποτέ τόσο ασφαλείς γυμνή σωματικά, εγκεφαλικά και ψυχικά με άλλο άτομο; "όχι δεν κάνει" "οι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται" "σε εκμεταλλεύονται" "πάντα" "μην αφεθείς" "σταματά" 1,2,3...

- Δυστυχώς πρέπει να πάω σπίτι σιγά σιγά

- ναι θα ντυθούμε και θα σε πάω

Σηκώθηκαμε. Ντύθηκαμε. Εμπρός. Εκείνη η αγκαλιά μπροστά απ' τη πόρτα πριν βγούμε έξω. Κοίταξα στον καθρέφτη και ένιωσα λες και έβλεπα μια τόσο οικεία εικόνα. "Συνέλθε" "μην ενθουσιαζεσαι" "αυτά είναι βλακείες". Μαζευτηκα.

Φτάσαμε. Σου δίνω ένα πεταχτό φιλί. Δεν έφτανε. Άλλο ένα. Άλλο ένα. "Μαζέψου" "σταματα το"

-Αυριο έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα αλλά θα κοιτάξω να ξεκλεψω λίγη ώρα να σε δω.

"Μην ενθουσιαζεσαι, μην ενθουσιαζεσαι"

-Τελεια! Θα περιμένω.

- καληνυχτα όνειρα γλυκά

- καληνυχτα όνειρα γλυκά!

Μπήκα μέσα στη πολυκατοικία, μέσα στο διαμέρισμα, μέσα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και ένιωθα πιο χαρούμενη από ποτέ. Και τότε ξεκίνησε να δουλεύει το αναθεματισμενο. "Γιατί" "γιατί το άφησα αυτό να γίνει" "σίγουρα με περνάει για εύκολη τώρα" "γαμω γαμω γαμω" 1,2,3,4,5... "Γιατί του καθισες" "ποια είσαι" "το χάλασες" "κι αν σε ήθελε μόνο για το σεξ;" "αυτά παθαίνεις όταν αφηνεσαι" "σε εκμεταλλεύονται" 1,2,3,4... "Εύκολη" " μα δεν είμαι εύκολη" "έτσι κατάφερες να φανείς" "γαμωτο" "γιατί το έκανα αυτό" "εγώ δεν είμαι έτσι " "δεν το έκανα ποτέ αυτό " 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.... "Κοιμήσου τώρα έτσι όπως τα έκανες" "για άλλη μια φορά έπεσες θύμα της ηλιθιότητας σου" "της αφέλειας σου" "τίποτα δεν είναι παραμύθι" "κι εσύ σίγουρα δεν είσαι μια πριγκίπισσα" "συγχαρητήρια" "σιγά μη σε πάρει στα σοβαρά" "ένα ακόμα κοριτσάκι είσαι"

Μήνυμα: Καλημέραααα:)

(Αυτό ήταν... Έμπλεξα... Άσχημα...)

[ouranos77]

Είχα ξεχάσει το πρώτο μας μπάνιο με βροχή,

είχα ξεχάσει ποσο όμορφος ήσουν εκείνη την μέρα..

Είχα ξεχάσει το χτυποκάρδι μου όταν με πλησιαζες…

πρώτη φορά

πρώτη φορα που θα με άγγιζες το σώμα μου,

έτσι όπως είναι πραγματικά.

Τα χέρια σου στην μέση μου και τα μάτια σου πάνω μου

Φαινόσουν ευτυχισμένος.

Μα τι είναι ευτυχία ;

Ευτυχία δεν είναι η αγάπη ;

Τι ψάχνουμε τελικά ;

Ψάχνουμε το πνεύμα ή την ύλη ;

Κοιτάμε τυποποιημένες σχέσεις της εποχής μας ή μάτια που λιώνουν για εμάς ;

Έλιωνα εκείνη την μέρα ,

Έλιωνα να κοιταω τα βρεγμένα σου μάτια

Ήσουν…

Ίσως ήσουν ένα πλάσμα όχι από δω

Ίσως ήσουν το πλάσμα μου

Ναι το πλάσμα μου. Αυτή είναι η σωστή έννοια

Ήσουν δικός μου εκείνη την μέρα.

Ήμουν πλήρης

Ήμουν ολόκληρη επιτέλους

Δίχως… δίχως αναπνοή

Την είχες εσυ όλη στα χέρια σου

Κρύωνα αλλα δε με ένοιαζε

Τωρα με νοιάζει, δε θέλω να κρυώνω ,

φοβάμαι

Φοβάμαι να κρυώνω πια , φοβάμαι να σε εμπιστευτώ. Γιατί;

Γιατί μου έκλεψες το καλύτερο συναίσθημα ;

Την ασφάλεια που ένιωθα για σενα.

—-

Ύστερα, άρχισε να βρέχει,

τρόμαξες,

ήθελες να φύγουμε

Εγώ σου είπα ζήσε λίγο τη στιγμή

Τι;

Ζήσε λίγο τη στιγμή

Ζήσε λίγο τη στιγμή

Ζ η σ ε λ ι γ ο τ η σ τ ι γ μ η

Που θα την ξανά βρεις;

Το ακριβότερο πράγμα στον κόσμο είναι οι στιγμές

Το καλύτερο κινητό να πάρεις,

το καλύτερο στυλ να φτιάξεις ,

στο καλύτερο κλαμπ να πας

με τις καλύτερες γκόμενες

Τέτοιες στιγμές είναι χαραγμένες μέσα μας που δε θα τις ξανά ζήσεις,

δε θα είσαι ποτε ξανά 19 σε μια θάλασσα στη βροχή με τον έρωτα σου,

δε θα είσαι ποτε ξανά ο ίδιος,

και το ίδιο άτομο που μιλάς δε θα είναι ποτε ξανά αυτό,

θα είναι κάτι παρόμοιο που του μοιάζει.

Καληνύχτα έρωτα μου.

Θα έγραφα κι αλλα,

αλλα είναι ώρα για ζωή

Καινουρια ζωη,

έναν καινούριο έρωτα

Καινουρια αρχή, καινουρια μέση, καινούριο τέλος

——

Μετά βγήκαμε,

Κρυωνες,

σηκώθηκα έψαξα ότι στεγνό υπήρχε για να το ρίξω πάνω σου

Αντέδρασες, δεν ήθελες,

με τράβηξες

μα εγώ δε σε άκουγα

Το μόνο που ήθελα ήταν να ζεσταθείς

Πάντα έβαζα εσένα μπροστά από εμένα,

όχι από υποχρέωση,

επειδή δίπλα σου δεν υπήρχα,

εξιλεωνόμουν

Υπήρχα μέσα σου, η χαρά μου ήταν να βλέπω το χαμόγελο σου, να βλέπω ότι περνάς καλά.

Τέλος πάντων, έγινα κουβαρακι κι με έβαλες στην αγκαλιά σου, σκεπάστηκαμε μαζί, τότε αρχισε το καλο…

Ήρθε το φαΐ! Χα!

Ακόμα περιμένουμε εκείνη την χαρτοπετσέτα,

εκείνη που ζητήσαμε από το παιδί που μάζευε βιαστικός τις ξαπλώστρες.

Φοβόταν την βροχή ο ανόητος.

Γιατί να φοβάσαι τη βροχή;

——

Ώπα λέγαμε για την καινουρια αρχή, καινουρια μέση, καινουριο τελος

Ναι…

Άδικο

Άδικο να δεχτώ κάποιον άλλον στη ζωή μου ενώ θα μπορούσα να τη φτιάξω μαζί σου,

Άδικο να πάω μαζί του ταξίδια, να μου κάνει έρωτα όλο το βράδυ και το πρωι να ξυπνάμε αγκαλιά

——

Μετά,

όταν το πήραμε απόφαση να φύγουμε,

βρεγμένοι κρυωμενοι και μουδιασμένοι από το κρύο,

γελούσα

Πάντα γελούσα με την βλακεία που μας κουβαλάει.

Ήταν η πρώτη μέρα που συνειδητοποίησα πόσο ξεροκεφαλος ήσουν,

δεν άλλαξες ποτε τα βρεγμένα ενώ είχες στεγνά

Θα μου μείνει άχτι.

Την άλλη μέρα ήμασταν άρρωστοι.

—-

‘…εχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει…’

Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Ένα τέτοιο ποστ δεν κλείνει με κάτι συγκεκριμένο κλείνει με μια μάχη μεταξύ του εαυτού σου και των αναμνήσεων, μουδιασμένη.

Σαγαπαω κι σήμερα αγάπη μου.

7-10-23

[ali3nrat]

,🧚🏻‍♀️ να τυλιγομαι με τη βρύα της λίμνης , κάτω από τα νερά της πηγής να κλείνει τα μάτια και να αφήνεται...