#Ιανουάριο

[romios-gr]

Συνεχίζεται η συζήτηση για την Υφαλοκρηπίδα: Για ποια «συμφωνία με τους Τούρκους μέχρι τον Ιανουάριο» μίλησε ο Γεραπετρίτης; Έντονη κινητικότητα στα Ελληνοτουρκικά. Τι αποκάλυψε ο Έλληνας ΥΠΕΞ! Σκοπός είναι μέχρι τον Ιανουάριο να έχει υπάρξει συμφωνία για το πλαίσιο της οριοθέτησης, ώστε Ελλάδα και Τουρκία να μπορέσουν στη συνέχεια να συζητήσουν και την ουσία για υφαλοκρηπίδα και Αποκλει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/synechizetai-i-syzitisi-gia-tin-yfalokripida-gia-poia-symfonia-me-toys-toyrkoys-mechri-ton-ianoyario-milise-o-gerapetritis/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Παρά πέντε φινάλε στην τηλεόραση, making me feel so so normal.

[mousmoula]

ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΘΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΤΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ

[prasinoxaos]

Δεν έχει νόημα

Να σου λείπει ο Δεκέμβρης

Κάθε Αύγουστο.

Δεν έχει νόημα

Να σου λείπει ο Μάης

Κάθε Ιανουάριο.

Δεν έχει νόημα

Να της φωνάζεις έλα

Αφού έκλεισες εσύ τη πόρτα.

[absolute-1nsanity]

Αξίζει επίσκεψη η Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο; Χελπππ

[justforbooks]

Ο ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΑΝΕΒΗΚΕ στον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης τον Ιανουάριο του 41 μ.Χ., μετά τη δολοφονία του ανισόρροπου Καλιγούλα (παρωνύμιο που σημαίνει «Αρβυλάκιας) από τους πραιτοριανούς. Ο Κλαύδιος, που ήταν θείος του Καλιγούλα, υπηρετούσε στο παλάτι ως αξιωματούχος και λέγεται ότι ήταν παρών στη δολοφονία του ανιψιού του, κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα. Εκεί τον βρήκαν οι πραιτοριανοί και θεωρώντας τον ως βολική λύση τον έχρισα�� αυτοκράτορα. Βασίλευσε έως το 54 μ.Χ., οπότε και δολοφονήθηκε με τη σειρά του, για να τον διαδεχθεί ο Νέρων. Στη μεγάλη ιστορία, ο Κλαύδιος, που οι Συγκλητικοί τού είχαν δώσει το παρωνύμιο Cucurbita, δηλαδή Κολοκύθας, θεωρείται καλός αυτοκράτορας. Στη διάρκεια της διοίκησής του επέκτεινε τα όρια του ρωμαϊκού κράτους, βελτίωσε το δικαστικό σύστημα, πολλές φορές δικάζοντας ο ίδιος, κατασκεύασε πολλά δημόσια έργα (δρόμους, κανάλια, υδραγωγεία), αύξησε την καλλιεργήσιμη γη στην ιταλική χερσόνησο και προσπάθησε να ανεξαρτητοποιηθεί από τη Σύγκλητο και του ιππείς, δίνοντας αξιώματα σε απελεύθερους, δηλαδή σε πρώην δούλους.

Φαίνεται όμως ότι η μεγάλη ιστορία δεν μέτρησε για την υστεροφημία του Κλαύδιου. Μέτρησε περισσότερο η μικρή ιστορία, το ανέκδοτο, το κουτσομπολιό. Ο Κλαύδιος έγινε το συνώνυμο του μωρού, του ανόητου, του γελοίου. Τον υποτιμούσε ακόμη και η ίδια η οικογένειά του, η γιαγιά του, η Λιβία Δρουσίλλα, που ήταν η τρίτη σύζυγος του Αυγούστου, η αδελφή του Λιβίλλα και η μητέρα του Αντωνία η Νεότερη. Μάλιστα, η μητέρα του τον θεωρούσε γέννημα ανθρώπου το οποίο η φύση δεν είχε μπορέσει να ολοκληρώσει και όποιον ήθελε να κατηγορήσει για βλακεία έλεγε ότι ήταν πιο ηλίθιος από τον γιο της.

Ο Κλαύδιος, όταν ήταν έφηβος και νέος, χώλαινε, έτρεμε, τραύλιζε, γελούσε ενοχλητικά, η μύτη του έτρεχε και άφηνε δύσοσμα αέρια. Όσο μεγάλωνε όμως η κατάσταση της υγείας του βελτιωνόταν. Διάβαζε πολύ, μιλούσε πολ�� καλά ελληνικά και ήταν από τους τελευταίους που μπορούσε να διαβάσει ετρουσκικά. Έγγραφε κιόλας, μολονότι τίποτα δεν έχει διασωθεί από το έργο του, στο οποίο συγκαταλεγόταν, ανάμεσα στα άλλα, μια ρωμαϊκή ιστορία της εποχής του Αυγούστου, μια ετρουσκική ιστορία, η αυτοβιογραφία του και μια πραγματεία για τα ζάρια. Όταν ανέλαβε αυτοκράτορας δεν είχε κάποιο σπουδαίο πρόβλημα.

Το γεγονός που κάνει μυθιστορηματική τη ζωή του Κλαύδιου, ο οποίος είχε γεννηθεί το 10 π.Χ. στο Λούγδουνο, τη σημερινή Λιόν, από Ρωμαίους ευγενείς είναι η δολοφονία του. Τον δολοφόνησε η τέταρτη σύζυγός του, που ήταν και ανιψιά του, η Αγριππίνα, προκειμένου να διευκολύνει την άνοδο στον θρόνο του γιου της Νέρωνα. O Νέρων είχε αρραβωνιαστεί και στη συνέχεια παντρευτεί την κόρη του Κλαύδιου Οκταβία και ο Κλαύδιος τον είχε υιοθετήσει. Η Αγριππίνα είχε ρίξει δηλητήριο σε ένα πιάτο με ζουμερά μανιτάρια, που της το είχε προμηθεύσει μια «διαβόητη φαρμακεύτρια». Το πιάτο πρόσφερε στον Κλαύδιο ο δοκιμαστής των φαγητών του, ο ευνούχος Αλωτός, ο οποίος προφανώς είχε μυηθεί στο κόλπο. Ο αυτοκράτορας δεν πέθανε αμέσως. Η δράση των δηλητηριασμένων μανιταριών δεν έγινε αμέσως αισθητή από τον Κλαύδιο, ίσως γιατί ήταν μεθυσμένος ή γιατί έπαιξε ευεργετικό ρόλο μια κένωση των εντέρων του. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από τον ιστορικό Τάκιτο. Τότε η Αγριππίνα ζήτησε τη συνδρομή του γιατρού Ξενοφώντα. «Ο Ξενοφών, προφασιζόμενος ότι θα βοηθούσε τον Κλαύδιο να κάνει εμετό, βύθισε βαθιά μέσα στον λαιμό του ένα φτερό που το είχε αλείψει με δραστικό δηλητήριο», γράφει ο Τάκιτος.

Και από δω αρχίζει η «Αποκολοκύνθωση» του Σενέκα. Όταν πέθανε ο Κλαύδιος του αποδόθηκαν όλες οι τιμές και επιπλέον αποφασίστηκε να του αποδοθεί ως τιμή η «αποθέωσις», δηλαδή η ένταξή του στους θεούς που απολάμβαναν την επίσημη κρατική λατρεία. Ίσως η απόφαση αυτή ήταν προϊόν υστερόβουλης σκέψης της Αγριππίνας, προκειμένου ο γιος της, Νέρων, να θεωρηθεί «υιός Θεού», από τη στιγμή που Κλαύδιος θα είχε αποθεωθεί, δηλαδή θεοποιηθεί. Η πρώτη ιστορική ρωμαϊκή προσωπικότητα που αποθεώθηκε ήταν ο Ιούλιος Καίσαρ.

Ο Νέρων ανέβηκε, λοιπόν, στον θρόνο και μάλιστα εκφώνησε τον επικήδειο για τον Κλαύδιο, τον οποίον είχε γράψει ο δάσκαλός του Σενέκας. Λίγο καιρό μετά την ανάρρηση στον θρόνο του Νέρωνα κυκλοφόρησε μια σάτιρα για τον Κλαύδιο με τον τίτλο Αποκολοκύντωσις που παραπέμπει στο «αποθέωσις». Μόνο που στη σάτιρα ο θεός έχει αντικατασταθεί από την κολοκύθα, την κολοκύντην, όπως ήταν ο αττικός τύπος της κολοκύνθης. Σύμφωνα με τη σάτιρα αυτή ο δολοφονημένος Κλαύδιος ανεβαίνει στους ουρανούς και παρουσιάζεται ενώπιον της Συγκλήτου των Ολυμπίων Θεών. Οι θεοί, τελικά, ματαιώνουν την αποθέωσή του και για να τον τιμωρήσουν ακόμη περισσότερο του επιβάλλουν ένα μάταιο καθήκον: να ρίχνει ζάρια χρησιμοποιώντας ένα τρύπιο κύπελλο από κολοκύθα.

«Κι εκείνος στη στιγμή άρχισε να ψάχνει τα ζάρια, που του έφευγαν συνέχεια, και δεν κατάφερνε να παίξει». Φαίνεται ότι ο συγγραφέας αυτού του κειμένου ήταν ο Σενέκας. Αυτός ο διάσημος, ακόμη και σήμερα, για τις τραγωδίες του, πολιτικός και φιλόσοφος, είχε γεννηθεί το 1 π.Χ στην Κόρδοβα της Ισπανίας, μάλλον από Ισπανούς γονείς. Πρωτοεμφανίστηκε ως δικηγόρος στη Ρώμη στα χρόνια του Τιβέριου (14-37 μ.Χ), πέρασε μάλλον δύσκολα στα χρόνια του Καλιγούλα αλλά και του Κλαύδιου, που τον εξόρισε στην Κορσική, με την κατηγορία της μοιχείας. Επέστρεψε από την εξορία το 49 μ.Χ., μάλλον με την παρέμβαση της Αγριππίνας, κι έγινε δάσκαλος του εντεκάχρονου, τότε Νέρωνα, παίρνοντας και το αξίωμα του υπάτου.

Όταν ο Νέρων ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία 17 ετών, ο Σενέκας έγινε σύμβουλός του, ασκώντας μεγάλη επιρροή στον αυτοκράτορα. Πέντε χρόνια έμεινε ο Σενέκας ως σύμβουλος του αυτοκράτορα, μια πενταετία που θεωρείται λαμπρή. Τελικά κατηγορήθηκε ότι πήρε μέρος σε συνωμοσία εναντίον του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ένα απόγευμα του Απριλίου του έτους 65 μ.Χ., ενώ ο Σενέκας δειπνούσε με τη γυναίκα του Πομπηία Παυλίνα και φίλους του σε έπαυλή του έξω από τη Ρώμη, αξιωματικός της πραιτοριανής φρουράς τού μετέφερε την απόφαση του Νέρωνα. Τότε, ο Σενέκας, έχοντας προφανώς ως πρότυπο τον Σωκράτη, αυτοκτόνησε ανοίγοντας τις φλέβες στα χέρια του, στον μηρό αλλά και πίσω από τα γόνατα.

Όλη αυτή η ιστορία του Κλαύδιου, του Σενέκα και της Αποκολοκύνθωσης παρουσιάζεται με απίστευτη αφηγηματική γοητεία από τον καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, Σταύρο Τσιτσιρίδη, στην εκτεταμένη εισαγωγή της έκδοσης του κειμένου του Σενέκα. Ο καθηγητής Τσιτσιρίδης μας λέει ότι η κολοκύθα στον τίτλο του έργου πιθανόν να συνδέεται με την παραδομένη μωρία και ανοησία του Κλαύδιου αλλά και με το πάθος του για τα ζάρια. Το κύπελλο των ζαριών κατασκευαζόταν, όπως και άλλα αντικείμενα, από νεροκολοκύθα. Η πολύ κομψή και βιβλιοδετημένη έκδοση της Κίχλης περιλαμβάνει, εκτός από την εισαγωγή, το πρωτότυπο κείμενο, ένα αριστούργημα σε πεζό και ποιητικό λόγο, και αντικριστά τη μετάφρασή του, καθώς και σχόλια, όλα από τον Σταύρο Τσιτσιρίδη. Τα ελληνικά της μετάφρασης βρίσκονται πιο κοντά στη λογοτεχνική γλώσσα, έτσι ώστε το αρχαίο κείμενο να προκαλεί την απόλαυση αλλά και την περιέργεια του σημερινού ανα��νώστη. Τα σχόλια δίνουν όλες τις ιστορικές και πραγματολογικές πληροφορίες που είναι απαραίτητες στον σημερινό αναγνώστη, ενώ μερικά από αυτά διαβάζονται σαν μικρές λογοτεχνικές ιστορίες.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[sugaroto]

Πρώτος γύρος

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι Έλληνας πολιτικός, πρόεδρος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Προοδευτική Συμμαχία  (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ.) και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον  Ιανουάριο  ως τον Αύγουστο του 2015 και από το  Σεπτέμβριο του 2015 ως τον Ιούλιο του 2019.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Απέκτησε το προσωνύμιο Γέρος του Μοριά. Μετά θάνατον τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη.

ΠΡΟΤΟΤΥΠΟ ΠΟΣΤ

[mpolikh-gkrinia-kai-aiwnia-neura]

Τι σπουδάζεις , Και με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο ? 

Σπουδάζω βιοτεχνολογία στην Ιταλία και στον ελεύθερο χρόνο μου προσπαθώ να κάνω εκδρομές και ταξίδια και από Ιανουάριο θέλω να ξεκινήσω και γυμναστήριο.

[crisismonitor]

Μικρότερο κίνδυνο πολέμου ευρείας κλίμακας, soft landing, υψηλές αποδόσεις για τις μετοχές, και ανησυχία για τον πληθωρισμό εντοπίζει έρευνα της Bank of America σε πάνω 200 fund managers διεθνώς. Οι μετοχές θα συνεχίσουν να λειτουργούν σε περιβάλλον υψηλών αποδόσεων, σύμφωνα με την έρευνα της Bank of America σε πάνω από 200 διαχειριστές κεφαλαίων. Οι fund managers εστιάζουν στα small caps, διατηρούν μεγάλες θέσεις στην υγειονομική περίθαλψη και προσδοκούν σταθεροποίηση από τις τράπεζες. Οι περισσότεροι fund managers που συμμετείχαν στην έρευνα της Bank of America παραμένουν αισιόδοξοι για την ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, βασιζόμενοι στην ανθεκτικότητα των καταναλωτών. Επίσης, αναμένουν ότι οι μετοχές θα συνεχίσουν να λειτουργούν σε καθεστώς υψηλών επιτοκίων για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, με τον πληθωρισμό να παραμένει ο βασικός κίνδυνος για τις αγορές. Υπάρχει επίσης αυξανόμενη αισιοδοξία για τις ευρωπαϊκές μετοχές, ιδιαίτερα μικρής κεφαλαιοποίησης, εξαιτίας των προβλεπόμενων κερδών ανά μετοχή. Οι fund managers επενδύουν περισσότερο στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στην Ευρώπη, ενώ ακολουθούν οι ασφαλιστικές και οι τεχνολογικές εταιρείες. Ο τομέας της αυτοκινητοβιομηχανίας παραμένει underweight, δηλαδή λιγότερο προτιμώμενος, και μαζί του οι τομείς των χημικών και της προσωπικής φροντίδας. οι επενδυτές είναι ολοένα και πιο bullish για τις ευρωπαϊκές μετοχές, λόγω των προσδοκιών για τα κέρδη ανά μετοχή, με τη μικρή κεφαλαιοποίηση να γίνεται επίσης πιο δημοφιλής. Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα της μηνιαία έρευνας της Bank of America στο περιβάλλον των επενδυτών στην οποία και συμμετείχαν 213 διεθνή funds με συνολικό υπό διαχείριση ενεργητικό ύψους 565 δισ. δολ. Η υψηλή πεποίθηση στην αναπτυξιακή ανθεκτικότητα των ΗΠΑ ανεβάζει την παγκόσμια διάθεση Το μερίδιο των επενδυτών που πιστεύουν ότι η οικονομία των ΗΠΑ θα παραμείνει εύρωστη χάρη στον ανθεκτικό καταναλωτικό κλάδο έχει αυξηθεί από 18% τον Σεπτέμβριο σε 63% τον Νοέμβριο, με το ποσοστό που αναμένει άμεση επιβράδυνση των ΗΠΑ να υποχωρεί από το 78% στο 31%. Δύσκολη η περίπτωση της Κίνας Οι επενδυτές παραμένουν δύσπιστοι για την ανάκαμψη της Κίνας, ωστόσο, με το 59% να αναμένει η ανάπτυξη να είναι σταθερή παρά τα νέα δημοσιονομικά μέτρα τόνωσης που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, ενώ μόνο το 25% πιστεύει ότι η κινεζική οικονομία μπορεί να επιταχυνθεί. Η εμπιστοσύνη στην ανθεκτικότητα των ΗΠΑ σημαίνει ότι μόνο το 4% των επενδυτών που συμμετείχαν στην έρευνα της BofA αναμένει ότι η παγκόσμια ανάπτυξη θα αποδυναμωθεί το επόμενο έτος, το χαμηλότερο ποσοστό από τον Απρίλιο. Αυτό βοηθά στην άρση της ζοφερής άποψης γύρω από την Ευρώπη, με το 13% των funds να αναμένει μια πιο αδύναμη οικονομία, από το υψηλό του 65% τον Σεπτέμβριο, ενώ το 59% πιστεύει τώρα ότι η ανάπτυξη στην Ευρώπη θα παραμείνει υποτονική, αλλά σταθερή. Επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ Το εμπόριο θεωρείται ως ο τομέας που επηρεάστηκε περισσότερο από τις εκλογές στις ΗΠΑ από τα δύο τρίτα των συμμετεχόντων στην έρευνα, με την ερώτηση να απαντάτε από τους περισσότερους ερωτηθέντες πριν γίνει γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα. Soft landing και υψηλά επιτόκια Το 62% των επενδυτών βλέπει μια ήπια προσγείωση ως το πιο πιθανό αποτέλεσμα για την παγκόσμια οικονομία, από το υψηλό του 79% τον Σεπτέμβριο, ενώ οι προσδοκίες για μη προσγείωση έχουν αυξηθεί από 14% σε 25%. Το 31% αναμένει τώρα ότι οι αγορές θα αντιμετωπίσουν ένα περιβάλλον "υψηλών για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα" επιτοκίων λόγω της εύρωστης ανάπτυξης και του επίμονου πληθωρισμού, ενώ τον περασμένο μήνα ένα 39% περίμενε ένα καθεστώς "goldilocks", δηλαδή ισχυρής ανάπτυξης και εξασθένησης του πληθωρισμού. Παράλληλα, όπως επισημαίνει η BofA, το 16% προβλέπει μείωση του πληθωρισμού παγκοσμίως τους επόμενους δώδεκα μήνες, το χαμηλότερο από τον Ιανουάριο του περασμένου έτους, με πολλούς να βλέπουν τις ανανεωμένες πιέσεις τιμών ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις αγορές. Το 7% βλέπει πτώση στις αποδόσεις των 10ετών ομολόγων, το χαμηλότερο επίπεδο από τον Μάρτιο του περασμένου έτους. Risk profile Το των παγκόσμιων επενδυτών θεωρούν την επιτάχυνση του πληθωρισμού ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο (από 26% προηγουμένως), ακολουθούμενη από μία γεωπολιτική σύγκρουση, στο 21% (μείωση από 33%). Τρίτος στη σειρά κίνδυνος θεωρείται η σαρωτική νίκη στις εκλογές των ΗΠΑ - με ποσοστό κοντά στο 20% από 14% πριν - δηλαδή αυτό που συνέβη με τους Ρεπουμπλικανούς να κερδίζουν τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο, και ακολουθεί η ύφεση στις ΗΠΑ και ένα συστημικό πιστωτικό γεγονός. Προβλέψεις για τις αγορές Όπως έδειξε η έρευνα της BofA, το 25% των επενδυτών αναμένει βραχυπρόθεσμη ανοδική πορεία για τις ευρωπαϊκές μετοχές (από 18% τον περασμένο μήνα), ενώ το 72% προβλέπει ανοδική πορεία τους επόμενους δώδεκα μήνες (από 58% τον προηγούμενο μήνα). Το 56% πιστεύει ότι η άνοδος αυτή θα οδηγηθεί από τις αναβαθμίσεις της κερδοφορίας των εισηγμένων ως απάντηση στην ανθεκτική ανάπτυξη, από 48% τον Οκτώβριο, ενώ το ποσοστό που βλέπει τον πληθωρισμό και τη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής ως τον πιο πιθανό καταλύτη έχει μειωθεί από το 42% στο 25%. Παράλληλα, το 19% αναμένει ανοδική πορεία για τις ευρωπαϊκές κυκλικές μετοχές έναντι των αμυντικών, από το υψηλό πέντε μηνών του 27% τον περασμένο μήνα, ενώ ένα 25% αναμένει ότι οι μετοχές μικρής κεφαλαιοποίησης της Ευρώπης θα υπεραποδώσουν της μεγάλης κεφαλαιοποίησης, που αποτελεί υψηλό έξι μηνών. Την ίδια στιγμή, στους πιθανούς καταλύτες για μία διόρθωση στην Ευρώπη, τοποθετούν την απογοήτευση στο μέτωπο της κερδοφορίας των εισηγμένων, ακολουθούμενη από μία επιθετική νομισματική πολιτική λόγω ανοδικών εκπλήξεων στον πληθωρισμό, την αύξηση των risk premia, την ενίσχυση των χρηματοοικονομικών πιέσεων και την αποδυνάμωση του μομέντουμ της ανάπτυξης. Overweight στην υγειονομική περίθαλψη Η υγειονομική περίθαλψη παραμένει ο κλάδος με τις μεγαλύτερες overweight θέσεις στην Ευρώπη, ακολουθούμενη από τις ασφάλειες και την τεχνολογία, με την τελευταία να έχει σημειώσει μεγάλη βελτίωση στην τοποθέτηση τους τελευταίους μήνες. Το underweight στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας έχει μειωθεί, αλλά ο τομέας παραμένει ο λιγότερο προτιμώμενος, ακολουθούμενος από τα χημικά και την προσωπική φροντίδα, με τα δύο τελευταία να έχουν δει τις underweight θέσεις των επενδυτών να αυξάνονται απότομα. Σταθερότητα στις τράπεζες Επίσης, το 44% των επενδυτών αναμένει ότι ο τομέας των ευρωπαϊκών τραπεζών θα είναι σταθερός, καθώς το ισχυρό ράλι που έχει καταγράψει σημαίνει ότι πολλά καλά νέα έχουν ήδη αποτιμηθεί, ενώ για το 38% των funds οι ευρωπαϊκές τράπεζες φαίνονται ελκυστικές λόγω της υψηλής κερδοφορίας και των αποδόσεων μετρητών. Ένα μικρό ποσοστό, περίπου 6%, αναμένει ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν ξανά υπό πίεση λόγω τις πτώσης των αποδόσεων των ομολόγων και της διεύρυνσης των πιστωτικών spreads. Read the full article

[eclecticstarlightblogger]

Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία ανάσα

Φίλες και φίλοι καλημέρα Στον αστερισμό της επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο κινείται όλος ο πλανήτης. Άλλοι βλέπουν ευκαιρίες σε αυτή την ορκωμοσία, άλλοι ατενίζουν με σκεπτικισμό ή και τρόμο ακόμη το μέλλον τους. Εδώ όμως ο τρόμος υπάρχει ήδη. Τον γνωρίζουμε όλοι. Τρέμουμε μήπως δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα […] Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία…

[thoughtfullyblogger]

Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία ανάσα

Φίλες και φίλοι καλημέρα Στον αστερισμό της επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο κινείται όλος ο πλανήτης. Άλλοι βλέπουν ευκαιρίες σε αυτή την ορκωμοσία, άλλοι ατενίζουν με σκεπτικισμό ή και τρόμο ακόμη το μέλλον τους. Εδώ όμως ο τρόμος υπάρχει ήδη. Τον γνωρίζουμε όλοι. Τρέμουμε μήπως δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα […] Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία…

[greekblogs]

Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία ανάσα

Φίλες και φίλοι καλημέρα Στον αστερισμό της επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο κινείται όλος ο πλανήτης. Άλλοι βλέπουν ευκαιρίες σε αυτή την ορκωμοσία, άλλοι ατενίζουν με σκεπτικισμό ή και τρόμο ακόμη το μέλλον τους. Εδώ όμως ο τρόμος υπάρχει ήδη. Τον γνωρίζουμε όλοι. Τρέμουμε μήπως δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα […] Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία…

[prasinoxaos]

Καλοκαίρι είναι αυτό;

Εμένα μου θυμίζει Ιανουάριο.

[skandaladiaplokidiafthora]

Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία ανάσα

Φίλες και φίλοι καλημέρα Στον αστερισμό της επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο κινείται όλος ο πλανήτης. Άλλοι βλέπουν ευκαιρίες σε αυτή την ορκωμοσία, άλλοι ατενίζουν με σκεπτικισμό ή και τρόμο ακόμη το μέλλον τους. Εδώ όμως ο τρόμος υπάρχει ήδη. Τον γνωρίζουμε όλοι. Τρέμουμε μήπως δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα […] Θανάσης Καραμπάτσος: Μπαζώνουν και την τελευταία…

[justforbooks]

Τον Ιανουάριο του 1975, ένας σαραντάχρονος, μικροκαμωμένος, διοπτροφόρος δημοσιογράφος ξεκινούσε στο δεύτερο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης μια εκπομπή που έμελλε να πάρει διαστάσεις θρύλου. Γιος αγροτών, λάτρης του καλού κρασιού και φανατικός θεατής αγώνων ποδοσφαίρου, ο Μπερνάρ Πιβό (1935-2024) πέτυχε με τις «Apostrophes» («Αποστροφές») κάτι που ακόμα και σήμερα μοιάζει ακατόρθωτο: επί μια δεκαπενταετία κρατούσε ενήμερους τους συμπατριώτες του για την εκδοτική παραγωγή, παροτρύνοντάς τους ν’ αγοράσουν βιβλία και, κυρίως, να τα διαβάσουν.

Ο ίδιος δεν ήταν ούτε κριτικός ούτε συγγραφέας. Το τελευταίο ίσως θα το ήθελε πολύ, αλλά η αδυναμία του δεν τον δηλητηρίασε με απογοήτευση ή πικρία. Αντίθετα, τον προίκισε με θαυμασμό και περιέργεια για εκείνους που γράφουν.

Ο Πιβό λειτουργούσε απλώς ως δημοσιογράφος. Κι όπως στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων εκτίθενται πρωτόλεια, έργα επικαιρικά, βιβλία ενδιαφέροντα μεν αλλά αποτυχημένα, έτσι και από το σαλόνι των «Apostrophes» πέρασαν συγγραφείς που δεν στέκονταν στο ύψος του Ναμπόκοφ, του Νόρμαν Μέιλερ ή της Γιουρσενάρ. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως η εκπομπή του Πιβό, με αφορμή πάντα κάποια βιβλία, κατέγραψε όλα τα πάθη, τα ερωτήματα, ακόμα και τα ευτράπελα μιας εποχής.

Όταν με δική του πρωτοβουλία ο κύκλος των «Apostrophes» έκλεισε, τη σκυτάλη πήρε μια καινούργια εκπομπή, με τίτλο «Bouillon de culture» («Πολιτιστική σούπα»). Σ’ αυτήν, μεταξύ 1991-2001, ο Πιβό ανακάτευε τη λογοτεχνία με τον κινηματογράφο και τον χορό, και τα εικαστικά με τη μουσική και το θέατρο, χωρίς όμως να σαγηνεύει τα πλήθη που τον παρακολουθούσαν παλιότερα. Τι συνέβη; Είχε χάσει την ικανότητα να συνθέτει πάνελ ομιλητών; Δεν έκανε με την ίδια όρεξη τη δουλειά του; Δεν αντλούσε ενδιαφέρον υλικό από την πολιτιστική επικαιρότητα; Ή μήπως είχε αλλάξει γλώσσα και δεν απευθυνόταν πια στον μέσο τηλεθεατή;

Κάθε άλλο. Η «Πολιτιστική σούπα» αποτελούσε όαση στη γαλλική τηλεόραση και κάθε βδομάδα τροφοδοτούσε τον Τύπο με ειδήσεις και ευνοϊκά σχόλια. Γιατί η θεαματικότητά της, σε σχέση με την προηγούμενη εκπομπή του Πιβό, είχε πέσει στα μισά; Για τον ίδιο η απάντηση ήταν απλή: έφταιγε η ώρα προβολής της. Οι «Αpostrophes» ξεκινούσαν μεταξύ εννιά με εννιάμισι, ενώ η «Πολιτιστική σούπα» γύρω στις έντεκα το βράδυ. Στην αρχή της βραδιάς, οι πιθανότητες συνάντησης ενός χαρισματικού παρουσιαστή μ’ ένα περιφερόμενο, ακαθόριστο και μάλλον επιφυλακτικό κοινό είναι πολύ περισσότερες. Αυτήν την ώρα μπορεί κανείς να στρατολογήσει οπαδούς της ανάγνωσης, του θεάτρου ή της μουσικής. Πιο αργά, όμως, όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, στήνονται μπροστά στην οθόνη μόνο οι φανατικοί, οι «ψωνισμένοι» με την κουλτούρα. Οι εκ των προτέρων πεπεισμένοι.

Από την εποχή που ξεκίνησε ο Πιβό την τηλεοπτική του καριέρα ως το τέλος των '90s, είχαν έρθει τα πάνω κάτω (και) στο γαλλικό οπτικοακουστικό πεδίο. Η ιδιωτικοποίηση του TF1 το 1986 και η δημιουργία ιδιωτικών καναλιών επέφεραν ριζικές αλλαγές στον τηλεοπτικό χάρτη. Ο ανταγωνισμός των σταθμών, η αναζήτηση διαφημιστικών εσόδων όχι μόνο από τα ιδιωτικά αλλά και από τα κρατικά κανάλια, και η δικτατορία των μετρήσεων θεαματικότητας υπέσκαψαν την ποιοτική στάθμη των εκπομπών και εξόρισαν τις πολιτιστικές εκπομπές στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Μοναδικός ίσως επιζών της «απορρύθμισης», πιστός στην Αntenne 2 (το δεύτερο κρατικό κανάλι), παρά τις δελεαστικές προσφορές που δέχτηκε κατά καιρούς για να το εγκαταλείψει, ο Μπερνάρ Πιβό αποφάσισε τo 1998 να περάσει στην επίθεση. Και το έκανε γραπτώς, μ’ έναν λίβελο, επιπλήττοντας τις νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών –το target group στο οποίο απευθύνονταν οι διευθυντές προγράμματος για ν’ αυξήσουν τα διαφημιστικά έσοδα των σταθμών τους– για την απάθεια που επιδεικνύουν καταναλώνοντας φτηνές εκπομπές, οι οποίες υποτίθεται πως ανταποκρίνονται στα χαμηλά τους γούστα.

Το βιβλίο του –εξαντλημένο προ πολλού, δυστυχώς– «Αμήχανοι θεατές» (μτφρ. Ελένη Ψυχούλη, Λιβάνης) ήταν σαν τις εκπομπές του, ανάλαφρο και ταυτόχρονα διεισδυτικό. Ακόμα κι αν το εύρημα της επίπληξης των «νοικοκυρών κάτω των πενήντα ετών» μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ατυχές ή κακόγουστο, ο προβληματισμός του Γάλλου δημοσιογράφου για την παιδευτική λειτουργία της τηλεόρασης και για την τύχη των εκπομπών που στοχεύουν στην καλλιέργεια του κοινού παραμένει σημαντικός. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε άλλο τους διανοούμενους που μεμψιμοιρούν για τα χάλια της τηλεόρασης επειδή δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι τελικά αυτό το μέσον και σε τι χρησιμεύει.

Ο Πιβό γνώριζε καλά ότι η τηλεόραση δεν είναι παντοδύναμη κι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο όλες τις μορφές της τέχνης και της επιστήμης. Είχε επίσης συνείδηση ότι, όσον αφορά τις νέες γενιές, η κουλτούρα έχει χάσει την παλιά της αίγλη, ότι φαντάζει λιγότερο απαραίτητη στην ολοκλήρωση της ύπαρξης. Αντιλαμβανόταν ότι οι νέοι αρνούνται να παραδώσουν τη σκυτάλη της πολιτιστικής τους έκφρασης στην τηλεόραση, ότι δεν περιμένουν το «κουτί» για να τους εξηγήσει τον κόσμο ούτε να τους διαφωτίσει για τις συμπεριφορές και τα γούστα τους.

Ο λόγος για τον οποίο εξεγέρθηκε ο Πιβό ήταν επειδή όλοι –ακόμα και οι επικεφαλής των κρατικών καναλιών– είχαν καταθέσει τα όπλα στον βωμό των αριθμών: «Αντί να διαμορφώσουμε το γούστο του κοινού, προλάβαμε τις επιθυμίες του. Αντί να το ταράζουμε κάθε τόσο με κάτι το απρόβλεπτο, το παρακινδυνευμένο, το κολακέψαμε με εύκολες λύσεις. Ας έχουν χάρη η τηλεθέαση και η διαφήμιση που μας έκοψαν κάθε φόρα για τόλμη στις ζώνες υψηλής θεαματικότητας». Τα βέλη του μάλιστα δεν τα εκτόξευε γενικώς και αορίστως. Στις σελίδες του βιβλίου του, υπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές, επιχειρηματίες και στελέχη καναλιών, όλοι έχουν την τιμητική τους.

Σύμφωνα με τη γνώμη του διαπρεπούς κοινωνιολόγου Ντομινίκ Βολτόν –την οποία μνημονεύει ο Πιβό στους «Αμήχανους θεατές»–, η τηλεόραση είναι η μόνη δραστηριότητα που μοιράζονται όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλες οι ηλικίες, η μόνη που συντελεί στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στα περιβάλλοντα. Καθώς το κοινωνικό ρήγμα διευρύνεται συνεχώς λόγω της οικονομικής κρίσης, της επέκτασης της ανεργίας και του ξέφρενου αγώνα για περισσότερο κέρδος, όσο η τηλεόραση παίζει τον ρόλο του καθρέφτη που επιτρέπει τη συνάντηση της μεγάλης πλειονότητας των κοινωνικών στρωμάτων τόσο περιορίζει τον αποκλεισμό εκείνων που αισθάνονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο Βολτόν ήδη προέβλεπε ότι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον κάθε τηλεθεατής, απομονωμένος στο ιδιωτικό του σύμπαν, θα έχει πρόσβαση στο καλωδιακό κανάλι που θα προβάλλει τα εξειδικευμένα προγράμματα που τον ενδιαφέρουν. Μόνο τα μη ειδικά κανάλια με τα ποικίλα και διαφοροποιημένα προγράμματά τους, υποστήριζε, μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία κοινωνικού δεσμού.

Ωστόσο, όπως παρατηρούσε ο Πιβό, αυτά τα μη ειδικά κανάλια λ��ιτουργούν με τους αμείλικτους όρους της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, πριμοδοτούν φτηνές εκπομπές τύπου reality show, εξορίζοντας από τα προγράμματά τους τον πολιτισμό: «Η τηλεθέαση εκμεταλλεύτηκε αυτό το δημοκρατικό και κοινωνικό, σχεδόν πατριωτικό άλλοθι που της προσέφερε ο περίφημος “κοινωνικός δεσμός” για να επιβάλει λιγάκι παραπάνω τους δικούς της νόμους, σε βάρος φυσικά της κουλτούρας». Κι από τη μεριά του επέμενε ότι μακροπρόθεσμα η ταυτότητα ενός έθνους σμιλεύεται περισσότερο μέσα από τις κοινές πολιτισμικές πρακτικές και την αλληλεπίδραση των πατροπαράδοτων αξιών και των σύγχρονων έργων, παρά μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που εκθέτουν δημόσια τη δυστυχία ή την «τρέλα» τους.

Τι πρότεινε τελικά ο Πιβό στις… νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών μέσα από τον λίβελό του; Ν’ αντισταθούν, φυσικά. Να διαψεύσουν τα προγνωστικά των επικεφαλής του μάρκετινγκ και να μην παραδίδονται στις εκπομπές που απευθύνονται ειδικά σ’ εκείνες. Τις καλούσε να ανακαλύψουν τις χαρές που στερούνται εξαιτίας της ρουτίνας, ν’ απελευθερωθούν από το «κουτί», να ονειροπολήσουν. Όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mimegames-blog]

Καλημέρα φρατζολακι ελπίζω τα διάβασμα να πηγαίνει καλά και η ζωή καλύτερα. Χθες έμαθα ότι έχω μια βαθιά ριζωμένη πυρηνική πεποίθηση που με εμποδίζει από το να συνάψω υγιείς σχέσεις και από τον Ιανουάριο και μετά, ξύπνησε (την ξύπνησες).

La monde est pour eux qui la veulent