#Δρόμοι

[aluminum-photo]

Durango, México.

[reality-breaker]

Αστική Περιπλάνηση

Τα μυστικά της πόλης… Αυτό είναι ένα άρθρο που ήθελα να γράψω εδώ και χρόνια, όμως κάποιο άλλο πάντα έμοιαζε να έχει προτεραιότητα και το άφηνα για μετά. Τώρα ήρθε πια η ώρα. Είναι ένα άρθρο που δεν έχει σχέση με τη λογοτεχνία (φανταστική ή μη) – όχι άμεση, τουλάχιστον. Το θέμα του είναι η αστική περιπλάνηση, δηλαδή το να τριγυρίζει κανείς τυχαία στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης. Τι; Υπάρχουν άνθρωποι που όντως το κάνουν αυτό; Υπάρχουν και παραϋπάρχουν, και ο γράφων είναι ένας από αυτούς για παραπάνω από δύο δεκαετίες. [Συνέχισε να διαβάζεις => https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/th.php?ID=astiki_periplanisi

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Δυόμισι ώρες με τα μέσα για μια διαδρομή που με αυτοκίνητο παίρνει εικοσιπέντε λεπτά...

[maryrosepoetry]

Όλοι οι δρόμοι

δεν οδηγούν στη Ρώμη.

Κάποιοι οδηγούν σε αδιέξοδο

και κάποιοι σε γκρεμό.

Έχει όμως μια παραπάνω αξία

το να πηγαίνεις

και όχι να σε πηγαίνουν.

[cathy-bluedream]

να μωρέ. δεν είναι όλα δρόμοι είναι τσιγάρα που σε καίνε. γι’ αυτό με κούρασε. γιατί ξεθώριασαν και εκείνα τα δάση που ονειρευόμουν

και τα όνειρα εμένα με κ

α

ρ

φ

ώ

ν

ο

υ

ν .

—

[hlektras-world]

Μ' ακούς ;

Οι δρόμοι όλη της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.

Μην ξεχαστείς.

Τ' ακούς ;

Να έρθεις.

Νικηφόρος Βρεττάκος

[groovalos]

την ήξερε αυτή την πόλη

Την γνώριζε από παιδί

Όλοι οι δρόμοι σαν βραχιόλι

βγάζαν πίσω στην αρχή

[iamthefuckingproblem]

Τι κι αν χωρίσουνε οι δρόμοι μας

και δεν γυρίσεις πίσω σε εμένα ξανά

Θέλω να ξέρεις ότι πάντα θα σε σκέφτομαι,

ό,τι κι αν γίνει θα σ’ αγαπάω

Σ’ έχω συνέχεια στο μυαλό μου

όταν το βράδυ μεθυσμένος πάλι παραπατάω

Μέσα μου πονάω..

Μέσα μου πονάω…

Εμείς ταιριάζουμε ώρες ώρες,

όπως τα ποδήλατα κι οι άδειες κατηφόρες

όπως οι αστραπές με τις μπόρες,

όπως οι αγκαλιές με τις μητέρες όταν νιώθουν μόνες..

Τόσο αισθάνομαι ότι ταιριάζουμε ώρες ώρες!

[spermanenthoe01]

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο συναίσθημα απώλειας από το να φεύγει από τη ζωή σου κάποιος που αγαπάς με όλη σου την καρδιά.ξέρω ότι έφυγε για πάντα,ότι δεν θα με ξαναδεί ποτέ με τα ίδια μάτια ακόμα και αν οι δρόμοι μας ξανασυναντηθούν ,η ψυχή μου σκίζεται ,και παγώνω λίγο λίγο την καρδιά μου για να μπορούν να βγαίνουν τα κρύα βραδιά μακριά του .

Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ,δεν θα με ξανά κρατήσει ποτέ στα χέρια του.ΑΛΛΗ θα καταλαμβάνει αυτόν τον χώρο πια

Μακαρι μια μέρα να σε ξαναδώ ,μακάρι να μην πονάει πια ,πάντα θα σε αγαπώ ,αλλά μακάρι να μην πονάει πια .

Χθες το βράδυ πήρα σφιχτά αγκαλιά το μαξιλάρι μου και ευχόμουν να είσαι εσυ.Ξαπλωμενος δίπλα μου,να με χαϊδεύεις τρυφερά και να μου ψιθυρίζεις ότι οκά θα πάνε καλά.

Φοβάμαι .Κανει κρυο.Μου λείπεις…Πιστευεις ακόμα ότι θα πάνε όλα καλά;

[den-antexwallo]

Ποιος ξέρει αν η μοίρα θέλει απόψε να σε δω κάπου

Που είσαι;

[...]

Απόψε βράδυ

Οι δρόμοι της πόλης λένε το όνομα σου

Απόψε βράδυ

Ο αέρας θυμίζει το άγγιγμα σου

Απόψε βράδυ.

[loulouditouheimona]

Αν δεν υπάρχει χημεία, μην το ξεκινήσεις καν!

Η χημεία είναι απλή. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, μην το ξεκινήσεις καν, μακροπρόθεσμα θα είναι χαμένος χρόνος. Το ένα θα σου μυρίζει και το άλλο θα σου ξινίζει και το μόνο ��ου θα θες θα είναι να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.Εγώ βέβαια με τις χημικές αλληλεπιδράσεις τα έχουμε τσουγκρίσει λίγο, άμαν σκεφτείς ότι σπανίζει η χημεία μου να σμίξει με άλλη. Μου κάνει τα δικά της.Η χημεία υπάρχει στον έρωτα, στη φιλία και όπου υπάρχει ανθρώπινη επαφή. Είναι λες και ψάχνουμε συμβατούς δότες, όπου τα δείγματα που θα είναι βατά, θα είναι ελάχιστα και συνήθως χρειάζεται πολύς καιρός για να βρεθούν. Ίσως να μην βρεθεί και ποτέ ένας συμβατός δότης, ίσως να μην σταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι αυτών των ανθρώπων που θα ταιριάζουν σαν δυό σταγόνες νερό, σαν μια αγκαλιά που κουμπώνει λες και αυτοί οι δύο άνθρωποι μοιάζουν ένα. Αυτό είναι χημεία.Υπάρχουν αυτοί, οι τυχεροί που εναρμονίστηκαν οι χημείες τους και έζησαν το απόλυτο. Υπάρχουν και άλλοι όπου η χημεία υπήρχε αλλ�� τα εμπόδια ήταν ανυπέρβλητα. Εκεί καταριέσαι θεούς και δαίμονες που έφεραν ένα τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου και δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του όλα τα πυροτεχνήματα και όλες τις εκρήξεις του είναι σου.Η χημεία δεν έχει να κάνει ούτε με εμφάνιση, ούτε με χαρακτήρα. Είναι κάτι ανεξήγητο που σμίγει τους ανθρώπους, είναι κάτι μαγικό, απροσδιόριστο. Και όπως σμίγει, άλλο τόσο χωρίζει. Γιατί η χημεία απλά υπάρχει, δεν δημιουργείται.

[skilopsaros]

Καλησπέρα. Σειρά σου να μοιραστείς κουτσομπολιά αν έχεις

Το χωριό που λες είναι σε κάτι βράχια δίπλα από την θάλασσα. Δεν είναι μεγάλο: δύο σειρές σπίτια, μια βλέπει τη θάλασσα και μια από πίσω, και δύο δρόμοι, ένας δίπλα στη θάλασσα και ένας ανάμεσα στις δύο σειρές από σπίτια. Ο πίσω δρόμος είναι ένας χωματόδρομος μετά από ένα σημείο.

Μια μέρα λοιπόν κάποιος λέει στον δήμο και κάνει έναν έλεγχο στα βράχια κάτω από τον δρόμο και ανακοινώνει ότι δεν είναι σταθερά, και ο δρόμος μπορεί να πέσει μέσα στη θάλασσα. Το ξέραμε γενικά αυτό ότι θέλει υποστήριξη σε σημεία, αλλά σε κανέναν άλλον έλεγχο δεν είχαν πει κάτι τέτοιο.

Γίνεται μια απαγόρευση λοιπόν να περάσουν βαριά οχήματα από πάνω. Αναστατώνεται το χωριό, γιατί δεν θα μπορούν να χτίσουν, δεν θα μπορούν να φέρουν νερό (το χωριό έχει υφάλμυρο νερό, αν θες πόσιμο νερό στη βρύση πρέπει να γεμίσεις τη δεξαμενή με βυτίο)

Αρχίζει να γίνεται λόγος για να ανοιχτεί καινούριος δρόμος, για να φτιαχτεί ο από πίσω, να μεγαλώσει, να ενωθεί κανονικά με τον κεντρικό. Και πάνω που αρχίζουν όλα αυτά, μπαίνει μια πινακίδα που λέει ΙΔΙΩΤΙΚΉ ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ που κλείνει όλον τον χωματόδρομο. Ο χωματόδρομος ανοίκει σε έναν που τώρα μένει νομίζω Αμερική και δεν είχε ασχοληθεί με το ότι όλοι περνάνε από εκεί μέχρι τώρα ξαφνικά.

Ο δήμος λέει ότι το χωριό είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και χαίρονται όλοι γιατί νομίζουν ότι θα μας φτιάξουν δρόμο, αλλά στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Ο δήμος θα χρειάζονταν να ανοίξει δρόμο από κάπου ποιο ψηλά ακόμα, και όπου και να τον ανοίξει πρέπει να πάρει τα χωράφια από τον κόσμο, το οποίο είναι χρήματα και χρόνος

Και εδώ είναι το juicy κομμάτι:

Είναι ένας κυριούλης ο οποίος είναι λίγο κάθαρμα. Ότι χωράφι δεν είναι σίγουρος κάνεις πιάνου είναι, θα πει ότι είναι δικό του, και θα διεκδικήσει κομμάτια από οποιαδήποτε χωράφι είναι δίπλα σε κάτι που θεωρεί δικό του, και όλο ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων. Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτός ήταν που είπε στον δήμο να ξανακάνει έλεγχο, και επίσης αυτός είπε στον άλλον που δεν τον έχει νοιαξει 20 χρόνια τώρα ότι θα του πάρουν το χωράφι αν δεν κλείσει το χωματόδρομο.

Γιατί? Γιατί έχει χωράφια από πάνω (η μάλλον υπάρχει χώρος που δεν διεκδικεί άλλος άρα είναι δικός του). Οπότε αν περάσει ποτέ δρόμος θα πάρουν αξία αυτά πολύ. Και τώρα που το χωριό δεν μπορεί να χτίσει και δεν μπορεί να φέρει βυτίο? Σκασίλα του ειναι το δικό του σπίτι στην άκρη του χωριού μια χαρά μπορεί. Και αν πάρει δέκα χρόνια να γίνει ο δρόμος τι τον νοιάζει?

TL;DR

Ένας από το χωριό έκανε τον δήμο να κλείσει τον έναν δρόμο και έναν άλλον να μην αφήνει πλέον να περνάνε από το χωράφι του. Έτσι γάμησε όσους μέναν ποιο μέσα, αλλά ίσως σε 10 χρόνια αν ανοίξει άλλο δρόμο ο δήμος θα πάρουν αξία τα κτήματα του

Γουαου πολύ μεγάλο βγήκε αυτό, και δεν ξέρω αν είναι ενδιαφέροντα αυτά που γίνονται στο χωριό. Ρώτα με πάλι κα θα σου πω κανένα ερωτικό drama από φίλους μου.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Πάει καιρός που έχω να σου γράψω και ακόμη πιο πολύς που έχω να σου μιλήσω.Παει καιρός ,που αποφεύγω να μιλήσω για εσένα από εκεί που σε ανέφερα συνεχώς με την πρώτη ευκαιρία.

Συνήθιζαν να σε θυμίζουν τα πάντα.Απο τον πρωινό καφέ που είχα συνδιάσει με την αυλή του σπιτιού σου, από τις βόλτες στο κέντρο τα Σαββατόβραδα, από όλα τα μαγαζιά που χαζεύαμε τις βιτρίνες και ψωνίζαμε ,μέχρι και οι δρόμοι,ένας ένας που βαδίζαμε παρέα.

Μέχρι που είχα σταματήσει να βγαίνω από την σπίτι κάποια στιγμή,γιατί ήταν βάναυσο να θυμάμαι κάθε μία από τις στιγμές μας.

Και αφού πέρασε ο καιρός,άρχισαν όλα αυτά να αντικαθίστανται.Σε καμιά περίπτωση δεν το 'θελα γιατί αν είχα την ευκαιρία θα 'θελα όλα αυτά να 'ταν μόνο δικά μας,να μην μπορούσε τίποτα και κανείς να πάρει την θέση τους.Να εμένα για πάντα ζωντανά μέσα στην μνήμη μου λεπτομερώς.Αλλα δεν γινόταν,κάποια στιγμή έπρεπε να ζήσω.Η ζωή προχωρούσε και μαζί της και εσύ και έτσι κουράστηκα να μένω πίσω.

Έτσι,τριγύρω μου δεν σε θυμίζει σχεδόν τίποτα πια.Ήπια πολλούς καφέδες,και χιλιοπερπατησα αυτούς τους δρόμους ,είτε με φίλους,είτε με εκείνους τους άλλους που προσπαθουσα ανά διαστήματα να ερωτευτώ -ματαια βεβαια-.

Άλλαξα και παρέες ,γιατί μέσα από την μεταξύ μας ιστορία ξεκαθάρισαν πολλά και για τους υπόλοιπους που είχα στην ζωή μου.Γιατι όταν τους χρειάστηκα,δεν ήταν εδώ.Παρα ήμουν καταθλιπτική για τα στάνταρ τους.

Έτσι,οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι σήμερα,δεν γνωρίζουν για εσένα,οπότε δεν θα μου το πουν αν σε δουν τυχαία με κάποια να τριγυρνάς μέσα στην πόλη.Και αυτό αν και με θλίβει,γιατί κάποτε ήθελα να μιλήσω σε όλο τον κόσμο για εσένα, ταυτόχρονα με χαροποιει διότι αποφεύγω το να πληγωθώ περισσότερο.Εξ'αλλου ότι χρειάζεται να ξέρω,το ξέρω ήδη.

Για αυτό και δεν σου γράφω πια,γιατί δεν σε θυμίζει τίποτα τριγύρω.Εχουν παγώσει όλα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και μόνο όταν σε πετύχω κάπου θυμάμαι.Δεν σε πετυχαίνω τόσο συχνά γιατί δεν το επιδιώκω καν πλέον.Το ξέρω πια πως δεν έχει νόημα.Προχωρησες.Και χαίρομαι για εσένα ,όσο θλίβομαι για εμένα που δεν έχω κάνει ούτε βήμα.

Θα έδινα τα πάντα να γυρνουσες ,αυτή είναι η αλήθεια.Τωρα που κατάλαβα τα δικά μου λάθη,που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και ωρίμασα λιγάκι.

Θα έδινα τα πάντα να χτίζαμε μαζί καινούργιες αναμνήσεις,να γνωριζόμασταν ξανά από την αρχή,σαν να μην πληγωσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον.

Είδες που το πήγα πάλι;Για αυτό δεν σου γράφω.Γιατι μέσα στην μέρα μου με πείθω πως σε έχω ξεχάσει,αλλά από το χαρτί δεν μπορώ να κρυφτώ.Ελπιζω να περνάς καλά με εκείνη .Και να μην την πηγαίνεις εκεί που πηγαιναμε μαζί,σε παρακαλώ για αυτο .

[mikrh-kallitexnhs6]

Γιατί πρέπει να τρέμει το κράτος,

και να κλείνουν οι γαμημένοι δρόμοι.

Μέχρι να τραγουδάμε χωρίς γαμημένο φόβο.