#Γιάννη

[astratv]

Όλη η Λάρισα, στις 23 Δεκέμβρη, γίνεται μια μεγάλη αγκαλιά – Μεγάλο πάρτι με dj τον Γιάννη Καλλιμάνη

Με πρωτοβουλία του Κοινωνικού Εθελοντικού Δικτύου #Κανείς Μόνος» , συνδιοργανωτές, την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης & Τυρνάβου, την Περιφέρεια Θεσσαλίας, τον Δήμο Λαρισαίων, τον Σύλλογο Καρκινοπαθών ν.Λάρισας και τη στήριξη των φορέων της πόλης, του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας, του Φαρμακευτικού Συλλόγου, του Δικηγορικού Συλλόγου , του Εμπορικού Συλλόγου, του ΣΘΕΒ, των Επιμελητηρίων και χορηγούς…

[mynameisbillandimaheadcase]

.

[amaliatheartist]

I was um. thinking about narrators again

[allo-frouto]

Και τι κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα; Ιστορικός

Συμμαζεύω ξανά την αποθήκη.

[gemsofgreece]

TIL from a podcast featuring historian and Byzantine archaeologist Yannis Theoharis:

Athens was one of the most religiously conservative cities of the Byzantine Empire. It adhered to the ancient Greek religion for longer than most other areas. Contrary to popular belief, its eventual conversion to Christianity did not happen violently. Christianity was getting more and more ground amongst the believers progressively. Meanwhile, the ancient temples and shrines were progressively emptying but as long as there were believers they were functioning properly and had guards and went through restoration works and all, as stated by Neoplatonic philosopher Proklos (with the exception of nude sculptures which had been destroyed already by proto-Christians). The historian also claims the conversion of the temples to churches happened later than what was previously believed, around the 7th-9th centuries. As the vast majority of the population had eventually converted to Christianity, the temples were left abandoned. The empire ordered their conversion to churches so that funding their preservation could be justified. Furthermore, there wasn’t as much of violent banning of ancient schools as it was thought. Justinian did not ban the function of the Neoplatonic school in Athens but ceased the state funding unless the school accepted to add Christian theology to its curriculum. The Neoplatonic school refused but it was not banned. It kept functioning using its own private funds until this wasn’t enough and the school had to close. Evidence for this is that it is documented that the school functioned for several decades or more than a century (don’t remember exactly) after Justinian’s imperial command, which was previously viewed as an immediate or violent shutdown. Meanwhile, the Neoplatonic school in Alexandria (in Egypt) agreed to add Christian theology to its curriculum and it kept functioning undisturbed until the 7th century and the Arab conquest.

Also, he has more insight into the similarities observed between Eastern / Greek and even all Orthodoxy and the Ancient Greek religion, such as idol / icon worship, lesser deity / saint worship, virgin female deity / super saint worship, patron gods / saints etc He says there was an interesting cycle of Christianised Hellenism followed by Hellenized Christianity. Some of these elements of Christian Orthodoxy were emphasized more than in the early years of Proto-Christianity or even exaggerated by the Byzantine Greek Christians in order to attract the pagan Greeks and make them understand more easily the philosophy of the new religion and find common ground between them. It worked.

Lastly, he disputed the dated assumptions that the Visigoth king Alaric I was assisted by monks to destroy Athens during his invasion in 396. This was falsely concluded because in documents it was found that Alaric was accompanied by men clad in black. Theoharis says these were actually Thracian soldiers (Alaric indeed fared long in Thrace and the Thracians were by large mercenaries) and supports it is very unlikely based on historical evidence of the time that Athenian or Greek Christians would collaborate with a Visigoth invader to help him destroy historical areas of Athens, even if they were pagan.

These are the most important bits from memory, I am linking the podcast here, it is in Greek.

[justforbooks]

Γιάννης Μαρής: Η ζωή του κορυφαίου αστυνομικού συγγραφέα που πέθανε σαν σήμερα

«Έγραφε για να είναι δημοφιλής»

Ο γιος του συγγραφέα Γιάννη Μαρή αποκαλύπτει σημαντικές στιγμές από τη ζωή του πατέρα του.

Λαμπρινή Κουζέλη, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/04/2011.

Όταν ήμουν πολύ μικρός νόμιζα ότι υπάρχουν τρία είδη γραμμάτων: τα κεφαλαία, τα μικρά και τα γρήγορα. Αυτά ήταν τα γράμματα του πατέρα μου. Ήταν πολύ δυσανάγνωστα και όταν τον ρωτούσα τι γράμματα είναι αυτά, μου έλεγε "γρήγορα"» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος για τον πατέρα του Γιάννη Τσιριμώκο, γνωστότερο ως Γιάννη Μαρή και εισηγητή της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα.

Μόνιμος κάτοικος Βρυξελλών από τη δεκαετία του 1980, όπου εργάζεται ως μεταφραστής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Άγγελος Τσιριμώκος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα για να παραστεί στην ημερίδα της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας που ήταν αφιερωμένη στον πατέρα του. Τον συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι, στην πλατεία Κολιάτσου, και μας ξενάγησε στο γραφείο του Μαρή, που «είναι σχεδόν όπως το άφησε» όταν πέθανε το 1979.

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή.

Δραστήριος δημοσιογράφος και παραγωγικότατος συγγραφέας, ο Γιάννης Τσιριμώκος συνταξιοδοτήθηκε μόλις έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του. Στα παιδικά του χρόνια ο Άγγελος θυμάται ότι ο πατέρας του «ήταν πάντοτε πολύ απασχολημένος». Συνεργάτης πολλών εφημερίδων στη διάρκεια της καριέρας του, της «Μάχης», του «Ελεύθερου Λόγου», της «Αθηναϊκής» και αργότερα της «Ακροπόλεως» και της «Απογευματινής», σε διάφορα πόστα, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι.

«Τότε δεν καταλάβαινα τι δουλειά έκανε στην εφημερίδα, διότι έκανε πολλές δουλειές και δεν ήταν όλα τα κείμενά του ενυπόγραφα. Όταν ήμουν πολύ μικρός έκανε και τυπογραφείο, επιμέλεια δηλαδή, και γύριζε στη μία και στις δύο το πρωί. Μεγάλωσα με το "Σςςς,ο μπαμπάς γύρισε πολύ αργά και κοιμάται". Ο ύπνος του πατέρα μου ήταν ��ερός και προσέχαμε όλοι να μην τον ταράξουμε».

Όταν ξυπνούσε έγραφε πυρετωδώς, συντροφιά με ένα πακέτο τσιγάρων Άσσος και ένα τσάι «καφέδες έπινε πολλούς στην εφημερίδα». Έγραφε πάντοτε στο χέρι με μπλε στυλό Βic- δεν χρησιμοποιούσε ποτέ γραφομηχανή. «Όταν έγραφε όμως σενάριο για ταινία, προσλάμβανε μια εκπαιδευμένη δακτυλογράφο και της υπαγόρευε το κείμενο, επειδή έπρεπε να είναι γραμμένο βάσει συγκεκριμένων τεχνικών προδιαγραφών».

Στην πλάτη του γραφείου η βιβλιοθήκη φιλοξενεί τα βιβλία του Μαρή και της συζύγου του, της μεταφράστριας Αθηνάς Ζαφειρίου. Σε πολλά, τα αρχικά εξώφυλλα έχουν αντικατασταθεί από δερμάτινη βιβλιοδεσία που στο κάτω μέρος της ράχης φέρει τα αρχικά του: Ι. Τ. Στη βιβλιοθήκη στον τοίχο δεξιά βρίσκονται αραδιασμένες φωτογραφίες της οικογένειας. «Δεν είχε καθόλου προσωπικά αντικείμενα και ενθύμια από την παιδική του ηλικία όταν παντρεύτηκε τη μητέρα μου, είχε μονάχα ένα πακετάκι με πέντε- δέκα φωτογραφίες». Ανάμεσα σε αυτές και μία που κάποιος έβγαλε στον «Γιάννη του Βουνού» στην Κατοχή, στα χρόνια της αντίστασης του ΕΑΜ.

Δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος

Γόνος της πολιτικής οικογένειας των Τσιριμώκων από τη Φθιώτιδα, δεύτερος εξάδελφος του γνωστού πολιτικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Ηλία Τσιριμώκου, με τον οποίο ήταν στενά δεμένοι, πλαισίωσε με άλλους το κόμμα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Ηλίας με τον Αλέξανδρο Σβώλο το 1941, το μετέπειτα Σοσιαλιστικό Κόμμα- ΕΛΔ. Ο ίδιος όμως μετά τον πόλεμο δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. «Αφενός διότι έκανε οικογένεια και αποφάσισε να μαζευτεί» λέει ο Άγγελος, «αφετέρου γιατί είχε απογοητευτεί από τις εξελίξεις. Σοσιαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν υπήρχε πια».

Οι επαφές με τους παλιούς συντρόφους όμως συνεχίζονταν. Οι επισκέψεις στον Αλέξανδρο και στη Μαρία Σβώλου ήταν συχνές. «Η μητέρα μου έλεγε πως ό,τι ήξερε από πολιτική το έμαθε από τις κουβέντες που άκουγε στο σπίτι του Σβώλου». Στις φιλικές συναντήσεις στο σπίτι του Μαρή ο Άγγελος ρουφούσε τις κουβέντες των μεγάλων: «Μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω όσα έλεγαν. Μπορεί η κουβέντα να ξεκινούσε από τον καιρό,αλλά κατέληγε πάντοτε στο πώς τα έκανε θάλασσα η Αριστερά στην Ελλάδα, γιατί έχασε ενώ δεν θα μπορούσε να είχε χάσει». Ανάμεσα στους φίλους η συγγραφέας Άλκη Ζέη, συμμαθήτρια και στενή φίλη της Αθηνάς Ζαφειρίου, και η αδελφή της Ελένη Κόκκου, στο πατρικό των οποίων η Αθηνά γνώρισε τον Γιάννη Μαρή.

Τότε βέβαια δεν λεγόταν ακόμη Μαρής. «Το ότι υιοθέτησε φιλολογικό ψευδώνυμο μου φαινόταν φυσικό.Γιατί όμως Μαρής και όχι κάποιο άλλο; Κάποτε τον ρώτησα. Μου απάντησε ότι ούτε ο ίδιος ήξερε, ίσως όμως υποσυνείδητα είχε κάποια σχέση με το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν το γένος Μακρή» «Με αυτό υπέγραφε όταν πρωτοδημοσίευσε σε συνέχειες το "Εγκλημα στο Κολωνάκι" στο περιοδικό "Οικογένεια". Ίσως φοβόταν ότι δεν θα ήταν καλό και δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος. Το περιοδικό έκλεισε προτού ολοκληρωθεί το αφήγημα, αλλά έφτασαν τόσα γράμματα στη σύνταξη ρωτώντας ποιος ήταν ο δολοφόνος που κατάλαβε ότι το μυθιστόρημα είχε επιτυχία, και το εξέδωσε σε βιβλίο».

Έκτοτε η επιτυχία ήταν δεδομένη. Ένιωθε να τον εκτιμούν; «Είχε το αίσθημα ότι είχε δουλέψει σκληρά και είχε ανταμειφθεί γι΄αυτό. Δεν άκουσα ποτέ να εκφράζει πικρία ή ενόχληση από δυσμενή κριτική, εκτός από μία φορά, όταν κάποιος είχε γράψει ότι τα βιβλία του είναι για την τουαλέτα». Ο ίδιος θεωρούσε ότι τα κείμενά του εντάσσονταν στη λεγόμενη «λαϊκή λογοτεχνία»; «Είχε επίγνωση ότι έγραφε για να είναι δημοφιλής. Δεν επεδίωκε την εκζήτηση, έγραφε για να διαβάζεται από ευρύτερο κοινό και ήθελε -τον είχα ακούσει να το λέει- να γίνεται προσιτός στον λαό και, ει δυνατόν, να τον "ανεβάζει" και λίγο, να μαθαίνει κάτι από το έργο του. Αυτή βεβαίως ήταν η άποψή του για τον ρόλο της λογοτεχνίας γενικά, όχι μονάχα για το δικό του έργο».

Ο αστυνόμος Μπέκας έμεινε αμετάφραστος

Τα μυθιστορήματά του τα αγάπησαν πολλοί και για τα ελληνικά τους. «Υπήρξαν επανειλημμένως ξένοι που έμεναν στην Ελλάδα και είχαν διαβάσει τα βιβλία του επειδή κάποιος τούς τα σύστησε ως καλό δείγμα ελληνικών για όποιον θέλει να μάθει τη γλώσσα. Διότι,μπορεί ο Καζαντζάκης να είναι 100 φορές μεγαλύτερος συγγραφέας από τον πατέρα μου, αλλά κάποιον που μαθαίνει ελληνικά, αν ξεστομίσει σε προφορική συζήτηση λέξεις που διάβασε στον Καζαντζάκη, θα τον κοιτάξουν σαν περίεργο ζώο. Τα ελληνικά του πατέρα μου ήταν τα ελληνικά που ομιλούνταν στην Αθήνα του '50 και του '60».

Ορισμένοι από τους αλλόγλωσσους αναγνώστες του μετέφρασαν βιβλία του και τα πρότειναν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού. Κυκλοφορεί μονάχα ένα έργο του Μαρή στα εβραϊκά, τρία στα ρουμανικά και το Καλοκαίρι του φόβου στα βουλγαρικά. «Έχω ακόμη τα δακτυλόγραφα τέτοιων μεταφράσεων. Δεν κατάφερε κανείς να πείσει εκδοτικούς οίκους μεγάλων γλωσσών να τα εκδώσουν».

Απολαυστικός ομιλητής και σινεφίλ

Ευπροσήγορος και απολαυστικός ομιλητής, ο Μαρής ήταν περιζήτητος σε συντροφιές. Οσο για την ευρυμάθειά του, αυτή ήταν εντυπωσιακή, λένε όσοι τον γνώριζαν.

Άκουγε πολύ ραδιόφωνο, αλλά φιλόμουσος δεν ήταν. Αγαπούσε όμως τη ζωγραφική.

Σηκώνοντας το βλέμμα από το γραφείο του, έβλεπε απέναντι, πάνω από το τζάκι, την «Ελληνίδα χωρική» του Αλέκου Κοντόπουλου, δώρο του καλλιτέχνη στον φίλο του Γιάννη Μαρή- είχε φιλοτεχνήσει μάλιστα πολλά από τα εξώφυλλα των βιβλίων του για τη λευκή σειρά των εκδόσεων Ατλαντίς τη δεκαετία του 1970. Ο Μαρής λάτρευε τον κινηματογράφο.

«Επειδή ως δημοσιογράφος είχε "ελευθέρας", πήγαινε να δει μια ταινία έστω και στο τέλος, για μισή ώρα, φεύγοντας από την εφημερίδα. Το 1978, όταν είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στην Αμερική για το στρατιωτικό μου στην Ελλάδα, είδαμε μαζί όλες τις ταινίες που κυκλοφορούσαν» θυμάται ο γιος του Άγγελος. Επιτέλους, λίγος χρόνος με τον πατέρα. Ο Μαρής είχε πάρει σύνταξη το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

«Ήθελε να γράψει για τον Μακάριο και την Αντίσταση»

Η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος ήταν για τον Μαρή το πρόσχημα για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και τα ήθη της μεταπολεμικής Ελλάδας, αποτυπώνοντας τις εύθραυστες μετεμφυλιακές ισορροπίες σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο όπου το πολυτελές συναντάται με το λαϊκό. Έγραψε κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία ερωτικού θρίλερ, όπου παρελαύνουν «κακοί» μαυραγορίτες και δωσίλογοι, αλλά πολιτικό μυθιστόρημα δεν έγραψε.

«Φιλοδοξούσε να γράψει με την ησυχία του, όταν θα έπαιρνε σύνταξη, ένα βιβλίο αστυνομικό μεν αλλά εμπνευσμένο από τις απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου, βασισμένο σε ιστορικά τεκμήρια. Ήθελε επίσης να γράψει ένα μυθιστόρημα για την Αντίσταση όπως την είδε και την έζησε, και με βάση το αρχείο του Ηλία Τσιριμώκου που είχε παραλάβει, με τον αυτονόητο σχεδόν τίτλο "Η προδομένη Αντίσταση". Αυτά ήταν τα πιο σοβαρά βιβλία που θα έγραφε, αλλά δεν πρόλαβε να τα ξεκινήσει» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος.

Χειρόγραφα δεν υπάρχουν. Σημειώσεις δεν κρατούσε», λέει ο Άγγελος.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[greekbooks-poll]

[mallisphoto]

Εδώ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια. Εδώ δεν είναι νάμαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι νάναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του. . . («Καπνισμένο τσουκάλι», του Γιάννη Ρίτσου) . . ================== Mallis Stamatios Photography ================== https://linktr.ee/mallisphoto ================== mallisphoto@gmail.com ==================

[eptileeikala]

Η φιλοσοφία του τσιπουράδικου ξεκίνησε από τους πρόσφυγες πού εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ιωνία του Βόλου,μετά το σκληρό μεροκάματο μαζευόντουσαν όλοι στο τσιπουράδικο για να συζητήσουν μέχρι να πάνε σπίτι τους για το μεσημεριανό φαγητό πίνοντας 1-2 25αρκια.Ήταν ο τόπος μάζωξης της παρέας των εργατών και των εύπορων χωρίς διακρίσεις και στερεότυπα,ενώ απαγορευόταν η συζήτηση για πολιτικά και ποδόσφαιρο .Το τσιπουράδικο είναι κομμάτι της κουλτούρας μας και όλου του λαού,κάνοντας το ξεχωριστό.Η μυσταγωγία του τσίπουρου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με τον δικός της ξεχωριστό τρόπο που μάθαμε από τους παππούδες και τους γονείς μας.Πάντα, θα κρύβεται μια ιστορία πίσω από ένα γεμάτο τραπέζι με άδεια μπουκαλάκια που ακόμα μυρίζουν γλυκάνισο.Μέχρι την επόμενη δικιά μας ιστορία ,Γιάννη 2 γύρες ακόμα !

Υγ. Μια μπυρα για σβήσιμο ,ρε μαλακα μη τα γράφεις διπλά!

[loulouditouheimona]

Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ ταυτίζομαι με τον Γιάννη Μπέζο. 🙂

[silezukuk]

Γιάννης Κωνσταντινίδης (Κώστας Γιαννίδης) - Στο πιάνο με τον γάτο του τον Μουσταφά (1980)

Αρχείο Γιάννη Κωνσταντινίδη – Κώστα Γιαννίδη, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ / [***]

[s3l3na]

«Καλό ταξίδι, φως μου»

«Θα πάω τρεις μέρες να δω τα παιδιά, μαμά. Το σπίτι του Γιάννη είναι μεγάλο, θα μείνουμε όλοι εκεί.»

…

«Να προσέχεις, να ντύνεσαι, και να παίρνεις κανένα τηλέφωνο κι εμάς. Σ’ αγαπάω πολυ.»

«Μην αρχίζεις. Θα προσέχω. Άσε με τώρα, φτάνει, θα χάσω το τρένο.»

«Καλό ταξίδι μάτια μου.»

…

«Μην κάνουμε πάλι τρίμηνο να σε δούμε.»

«Το επόμενο εσύ σε μένα»

«Χαιρετίσματα δώσε στους δικούς σου. Καλό ταξίδι.»

…

«Είμαι στον σταθμό, όλα καλά.»

«Καλό δρόμο πουλάκι μου. Πάρε με όταν φτάσεις. Σ’ αγαπώ πολύ.»

…

23:22

Έκρηξη.

Βαριά σιωπή.

Κραυγές, εκκλήσεις για βοήθεια, πόνος, τρεμάμενες φωνές κι αβεβαιότητα.

Κι ο,τι αγάπησε η μάνα πιο πολύ, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο,τι ο πατέρας είχε πιο πολύτιμο, δεν θα ‘ναι πια κοντά του. Ο, τι περίμενε τ’ αγόρι ν’ αγκαλιάσει, να ξαναγεμίσει ο κόσμος φως, τρεις μέρες μετά, δεν γύρισε πίσω απόψε. Ο,τι η κοπέλα ευχόταν να μην χάσει ποτέ της, το έχασε για πάντα. Εκείνος που οι φίλοι τον περίμεναν να γυρίσει για να βρεθούν ξανά όλοι μαζί, θ’ αργήσει στη συνάντηση.

Η καρέκλα θα μείνει άδεια. Κρύα, σαν το πρόσωπο της κόρης που η μάνα θα φιλήσει τελευταία φορά, φωνάζοντας πως θα ‘ταν καλύτερα να ήταν εκείνη μέσα στο τρένο. Στο τρένο που βρισκόταν ο κόσμος πολλών από ‘μας. Η καρέκλα θα μείνει άδεια, μα θα είναι πάντα εκεί.

Κενό. Κενό στις ψυχές τον ανθρώπων τους. Κενό που άφησαν οι ψυχές που χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν θα γεμίσει. Κενό που κανείς δεν έκανε κάτι για να το αξίζει. Κενό και πόνος.

Ένα βράδυ που στέρησε ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους. Στέρησε απ’ αυτούς τους ανθρώπους τη ζωή. Η κακιά η μέρα, το κακό το βράδυ, η κακιά στιγμή, η κακιά η (Χ)ώρα.

«Καλό ταξίδι, φως μου»

28/02/2023

-s3l3na

[michaleemitsako]

TΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ,pt 2:Η Ταϊλάνδη είναι μια χώρα στη ΝΑ Ασία με πρωτεύουσας τη Μπανγκόκ.Η λέξη Τάι - στα ταϊλανδέζικα σημαίνει "ελευθερία".Σε αντίθεση με την ελευθερία π υπόσχεται η Ταϊλάνδη έρχεται η ακόλουθη ιστορία π είχα διαβάσει μικρός.Η Βρετανίδα καθηγήτρια Sandra Gregory ζει δύο χρόνια στη Μπανγκόκ.Επειτα απ' τ στρατιωτικό πραξικόπημα στη χώρα,η ηρωίδα μέν��ι απενταρη.Προκειμενου να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της δέχεται ν μεταφέρει ηρωίνη στ αεροδρόμιο.Για κακή της τύχη,την συλλαμβάνουν με ποινή..25 χρόνια φυλάκισης!!περνάει 4 και κάτι χρόνια στη "φυλακή Χίλτον της Μπανγκόκ",Λαρντ Γιάο,που φιλοξενούσε serial killers,ψυχικά ασθενείς και ..έναν κανίβαλο.Η απεγνωσμένη Σάντρα απευθύνεται στους γονείς της και τους λέει "ξεχαστε πως είχατε μια κόρη".Η ιστορία έχει αίσιο τέλος με την ηρωίδα να αποσπα χάρη από τν βασιλιά της Ταϊλάνδης και να επιστρέφει στην οικογένεια της .Το τίμημα όμως είναι βαρυ-χρονια βασανιστηρίων,ευτελισμού και συγχρωτισης με κακοποιά στοιχεία την βαραίνουν.Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:είναι δυνατόν να τιμωρείται το ίδιο ένα κατά τύχη βαπορακι με κατά συρροή δολοφόνους;Ξέρω ότι μιλάμε για την Ταϊλάνδη όπου στα νομικά ζητήματα θυμίζει τον Δράκοντα της αρχαίας Αθήνας,αλλά και πάλι..Όμως και στην Ελλάδα του 21ου αιώνα φυλακίζονται και διώκονται πρόσφυγες ενώ γυναικοκτονοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και σκοτώνουν θύματα..μπροστά σε αστυνομικούς .Την ίδια στιγμή,"νοικοκυραίοι" χτυπούν μέχρι θανάτου στη Γλάδστωνος έναν άτυχο νεο.Κοινο στοιχείο των παραπάνω είναι η λέξη "επιλεκτική αδικία" είτε μιλάμε για την "χώρα της ελευθερίας" είτε για..τη Γαλλία του Γιάννη Αγιάννη

[gemsofgreece]

Με τον τρόπο του Γ.Σ. (english below)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας ν��σιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας» «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος «βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό». Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια π��υ δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO. Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει. Καλοκαίρι 1936

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Very famous poem by Greek nobelist George Seferis. Clumsy English translation by me under the cut.

In the way of G. S.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Amid the chestnut trees in Pelion, the centaur's shirt slipped through the leaves to wrap around my body, as I was ascending the slope and the sea followed me, ascending too like mercury in the thermometer, till we found the waters of the mountain.

In Santorini, while touching sinking islands, listening to a fipple flute playing from somewhere in the pumice rocks, my hand was nailed on the wale by a paper plane darted suddenly from the farthest reaches of a withering youth.

I lifted the great stones and the treasures of the Atreides at Mycenae and I slept with them in the hotel "Helen of Menelaus" - they disappeared at dawn only when Cassandra crowed with a rooster dangling from her black throat.

In Spetses, in Poros and Mykonos I was tormented by the barcarolles. Why do all these people say they are coming from Athens or Piraeus? One comes from Salamina and asks the other whether he comes from Amity square, "No I come from the Consitution square", the other replies contently. "I met John and he treated me with an ice cream"

Meanwhile, Greece is travelling. We know nothing, we do not know we are all deserted, we do not know the bitterness of the port when all the ships have sailed, we mock those who can feel it.

Strange people who claim to be in Attica, though they are nowhere - they buy sugared almonds for their weddings, they hold drugs for hairloss, they take pictures of themselves - the man I saw today sitting in a background of doves and flowers was tolerating the hand of the old photographer pressing on his wrinkles, caused by all the birds in these skies. Meanwhile Greece is travelling more and more, and we see dead bodies flowering in the Aegean, it's those who wished to catch the great ship by swimming, those who grew weary of waiting for ships they can not move; ELSA, SAMOTHRACE, the AMBRACIAN.

The ships are whistling now that the sun falls in Piraeus, still whistling some more but no winch is moving, no anchor rode shone washed in the last evening light, the captain stands like stone in his white and gold.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Curtains made of mountains, archipelagos, bare granite. The ship sailing is called AG ONY 937.

S/S Aulis, waiting for it to start Summer 1936

G. Seferis, Poems, Icarus