#Γιάννη
Explore tagged Tumblr posts
egaleo · 1 year ago
Text
0 notes
astratv · 2 years ago
Text
Όλη η Λάρισα, στις 23 Δεκέμβρη, γίνεται μια μεγάλη αγκαλιά – Μεγάλο πάρτι με dj τον Γιάννη Καλλιμάνη
Με πρωτοβουλία του Κοινωνικού Εθελοντικού Δικτύου #Κανείς Μόνος» , συνδιοργανωτές, την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης & Τυρνάβου, την Περιφέρεια Θεσσαλίας, τον Δήμο Λαρισαίων, τον Σύλλογο Καρκινοπαθών ν.Λάρισας και τη στήριξη των φορέων της πόλης, του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας, του Φαρμακευτικού Συλλόγου, του Δικηγορικού Συλλόγου , του Εμπορικού Συλλόγου, του ΣΘΕΒ, των Επιμελητηρίων και χορηγούς…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
.
2 notes · View notes
amaliatheartist · 2 years ago
Text
Tumblr media Tumblr media
I was um. thinking about narrators again
6 notes · View notes
c-oanteen · 10 months ago
Text
youtube
0 notes
allo-frouto · 2 years ago
Note
Και τι κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα; Ιστορικός
Συμμαζεύω ξανά την αποθήκη.
0 notes
gemsofgreece · 10 months ago
Text
TIL from a podcast featuring historian and Byzantine archaeologist Yannis Theoharis:
Athens was one of the most religiously conservative cities of the Byzantine Empire. It adhered to the ancient Greek religion for longer than most other areas. Contrary to popular belief, its eventual conversion to Christianity did not happen violently. Christianity was getting more and more ground amongst the believers progressively. Meanwhile, the ancient temples and shrines were progressively emptying but as long as there were believers they were functioning properly and had guards and went through restoration works and all, as stated by Neoplatonic philosopher Proklos (with the exception of nude sculptures which had been destroyed already by proto-Christians). The historian also claims the conversion of the temples to churches happened later than what was previously believed, around the 7th-9th centuries. As the vast majority of the population had eventually converted to Christianity, the temples were left abandoned. The empire ordered their conversion to churches so that funding their preservation could be justified. Furthermore, there wasn’t as much of violent banning of ancient schools as it was thought. Justinian did not ban the function of the Neoplatonic school in Athens but ceased the state funding unless the school accepted to add Christian theology to its curriculum. The Neoplatonic school refused but it was not banned. It kept functioning using its own private funds until this wasn’t enough and the school had to close. Evidence for this is that it is documented that the school functioned for several decades or more than a century (don’t remember exactly) after Justinian’s imperial command, which was previously viewed as an immediate or violent shutdown. Meanwhile, the Neoplatonic school in Alexandria (in Egypt) agreed to add Christian theology to its curriculum and it kept functioning undisturbed until the 7th century and the Arab conquest.
Also, he has more insight into the similarities observed between Eastern / Greek and even all Orthodoxy and the Ancient Greek religion, such as idol / icon worship, lesser deity / saint worship, virgin female deity / super saint worship, patron gods / saints etc He says there was an interesting cycle of Christianised Hellenism followed by Hellenized Christianity. Some of these elements of Christian Orthodoxy were emphasized more than in the early years of Proto-Christianity or even exaggerated by the Byzantine Greek Christians in order to attract the pagan Greeks and make them understand more easily the philosophy of the new religion and find common ground between them. It worked.
Lastly, he disputed the dated assumptions that the Visigoth king Alaric I was assisted by monks to destroy Athens during his invasion in 396. This was falsely concluded because in documents it was found that Alaric was accompanied by men clad in black. Theoharis says these were actually Thracian soldiers (Alaric indeed fared long in Thrace and the Thracians were by large mercenaries) and supports it is very unlikely based on historical evidence of the time that Athenian or Greek Christians would collaborate with a Visigoth invader to help him destroy historical areas of Athens, even if they were pagan.
These are the most important bits from memory, I am linking the podcast here, it is in Greek.
99 notes · View notes
greekbooks-poll · 6 months ago
Text
Tumblr media
29 notes · View notes
mallisphoto · 22 days ago
Text
Tumblr media
Εδώ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια. Εδώ δεν είναι νάμαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι νάναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του. . . («Καπνισμένο τσουκάλι», του Γιάννη Ρίτσου) . . ================== Mallis Stamatios Photography ================== https://linktr.ee/mallisphoto ================== [email protected] ==================
8 notes · View notes
justforbooks · 2 days ago
Text
Tumblr media
H κατά Μακ Γιούαν «Εξιλέωση» και τα σκοτάδια της παιδικής ηλικίας
Ένα μυθιστόρημα με εκτόπισμα και πολλά επίπεδα ανάγνωσης, το καλύτερο, σύμφωνα με τους Βρετανούς κριτικούς, του πολυβραβευμένου συμπατριώτη τους.
Το βιβλίο, έλεγε ο Τζον Στάινμπεκ, μοιάζει με σφήνα που χώνεται μες το θολωμένο, από τις καθημερινές σκοτούρες, μυαλό μας. Κι ένα μεγάλο μυθιστόρημα, υποστήριζε, έτσι όπως παραμερίζει βίαια νεύρα και ιστούς, αναζητώντας μια θέση να κουρνιάσει, αφήνει αποτυπώματα που μας συνοδεύουν για καιρό… Να κάτι που ισχύει στο έπακρο για το μυθιστόρημα του Ίαν Μακ Γιούαν «Εξιλέωση» (2001) το οποίο μόλις επανεκδόθηκε από τον Πατάκη, στην ίδια μετάφραση του Γιάννη Σκαρπέλου που είχε δημοσιευτεί από τη Νεφέλη το 2002. 
Ποιο έγκλημα ζητάει εξιλέωση εδώ; Ποια ψυχή ζητάει, μέσα από την αυτοτιμωρία της, κάθαρση; Η ιστορία που αφηγείται ο Μακ Γιούαν ξεκινάει την πιο καυτή μέρα του 1935 στην εξοχική κατοικία της μεγαλοαστικής οικογένειας Τάλις, εκεί όπου η δεκατριάχρονη Βρυώνη, αυτή που θα εξελιχθεί αργότερα σε σπουδαία πεζογράφο, αναμετριέται ήδη με την τέχνη της μυθοπλασίας.
Ο πατέρας της Βρυώνης βρίσκεται ακόμη στο Λονδίνο, με το πρόσχημα ότι καταστρώνει για λογαριασμό της κυβέρνησης σχέδια άμυνας για τον επερχόμενο πόλεμο, και η μητέρα της τιθασσεύει τις συνήθεις ημικρανίες της, οχυρωμένη στην κρεβατοκάμαρά της. Στο σπίτι, ωστόσο, επικρατεί οργασμός, καθώς καταφθάνουν τα τρία ξαδέλφια της, φιλοξενούμενα θύματα ενός θυελλώδους διαζυγίου, τα μεγαλύτερα αδέλφια της, ο Λίον και η Σεσίλια, φοιτητές στο Κέμπριτζ, κι ακόμα, ο Ρόμπι, ο γιός της οικονόμου του σπιτιού, που, στηριζόμενος οικονομικά από τους Τάλις, σπουδάζει κι εκείνος και μάλιστα διαπρέπει.
Εξιταρισμένη η μικρή Βρυώνη, ανυπομονεί να πρωταγωνιστήσει στη θεατρική παράσταση που ετοίμαζε προς τιμήν της οικογενειακής σύναξης. Τα σχέδιά της, όμως, ματαιώνονται. Και το εκ��ηκτικό μείγμα της πληγωμένης ματαιοδοξίας της, της αχαλίνωτης φαντασίας της και του ταραγμένου εφηβικού μυαλού της, θα την οδηγήσει σ’ ένα έγκλημα για το οποίο δεν θα εξιλεωθεί ποτέ.
Ακούσιος μάρτυρας της εκδήλωσης ενός υπόκωφου έρωτα (ανάμεσα στη Σεσίλια και τον Ρόμπι) και λαθραναγνώστρια μιας επιστολής που στάλθηκε κατά λάθος («Στα όνειρά μου φιλώ το μουνί σου…») η Βρυώνη θα κατατάξει τον Ρόμπι στην κατηγορία των «μανιακών». Και με την ίδια ευκολία που έπλαθε ως τώρα θεατρικούς ήρωες, θα τον καταδώσει ως βιαστή της ξαδέλφης της, ανύποπτη για τις καταστροφικές συνέπειες του ψέματός της.
Παρακολουθώντας την εξέλιξη της ιστορίας μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών της, και μεταφερόμενος από το ειδυλλιακό τοπίο της εξοχής στους κόλπους των ρημαγμένων στρατιών της Δουνκέρκης, ο αναγνώστης της «Εξιλέωσης» αντιλαμβάνεται σιγά σιγά πως οι σελίδες που ρουφά με απληστία δεν είναι παρά οι διαδοχικές γραφές του ομώνυμου μυθιστορήματος που εξέδωσε η Βρυώνη Τάλις στα βαθιά γεράματά της.
Ενός έργου στο οποίο επιστράτευσε τα διδάγματα της Βιρτζίνια Γουλφ, του Ντ. Χ. Λόρενς και του Ε.Μ. Φόρστερ, για να γαληνέψει τις ενοχές της. Όμως, αλίμονο, τους μυθιστοριογράφους, τους μικρούς αυτούς θεούς που μόνο τη φαντασία τους έχουν για όριο, δεν υπάρχε�� κανείς για να τους συγχωρέσει…
Ο «μακάβριος Ίαν», όπως αποκαλούσαν τον Μακ Γιούαν στο ξεκίνημά του, τότε που δημοσίευε τον «Πρώτο έρωτα», τον «Τσιμεντόκηπο» και το «Ξένοι στη Βενετία», σ’ αυτό το ώριμο και ιδιαίτερα φιλόδοξο έργο του που διαδέχτηκε το βραβευμένο με Μπούκερ «Άμστερνταμ», διεισδύει και πάλι στα σκοτάδια της παιδικής ηλικίας, ανατέμνει τις ταξικές διαφορές της βρετανικής κοινωνίας, ζωντανεύει με ανατριχιαστική δεξιότητα μια απ’ τις όψεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και, παράλληλα, συνοψίζει την περιπέτεια της γραφής στη διάρκεια του 20ού αιώνα. «Σφήνες» σαν την «Εξιλέωση» είναι μόνο καλοδεχούμενες.
Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?
7 notes · View notes
eptileeikala · 4 months ago
Text
Tumblr media
Η φιλοσοφία του τσιπουράδικου ξεκίνησε από τους πρόσφυγες πού εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ιωνία του Βόλου,μετά το σκληρό μεροκάματο μαζευόντουσαν όλοι στο τσιπουράδικο για να συζητήσουν μέχρι να πάνε σπίτι τους για το μεσημεριανό φαγητό πίνοντας 1-2 25αρκια.Ήταν ο τόπος μάζωξης της παρέας των εργατών και των εύπορων χωρίς διακρίσεις και στερεότυπα,ενώ απαγορευόταν η συζήτηση για πολιτικά και ποδόσφαιρο .Το τσιπουράδικο είναι κομμάτι της κουλτούρας μας και όλου του λαού,κάνοντας το ξεχωριστό.Η μυσταγωγία του τσίπουρου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με τον δικός της ξεχωριστό τρόπο που μάθαμε από τους παππούδες και τους γονείς μας.Πάντα, θα κρύβεται μια ιστορία πίσω από ένα γεμάτο τραπέζι με άδεια μπουκαλάκια που ακόμα μυρίζουν γλυκάνισο.Μέχρι την επόμενη δικιά μας ιστορία ,Γιάννη 2 γύρες ακόμα !
Υγ. Μια μπυρα για σβήσιμο ,ρε μαλακα μη τα γράφεις διπλά!
12 notes · View notes
loulouditouheimona · 8 months ago
Text
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ ταυτίζομαι με τον Γιάννη Μπέζο. 🙂
19 notes · View notes
silezukuk · 6 days ago
Text
Tumblr media
Γιάννης Κωνσταντινίδης (Κώστας Γιαννίδης) - Στο πιάνο με τον γάτο του τον Μουσταφά (1980)
Αρχείο Γιάννη Κωνσταντινίδη – Κώστα Γιαννίδη, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ / [***]
4 notes · View notes
s3l3na · 8 months ago
Text
«Καλό ταξίδι, φως μου»
«Θα πάω τρεις μέρες να δω τα παιδιά, μαμά. Το σπίτι του Γιάννη είναι μεγάλο, θα μείνουμε όλοι εκεί.»
«Να προσέχεις, να ντύνεσαι, και να παίρνεις κανένα τηλέφωνο κι εμάς. Σ’ αγαπάω πολυ.»
«Μην αρχίζεις. Θα προσέχω. Άσε με τώρα, φτάνει, θα χάσω το τρένο.»
«Καλό ταξίδι μάτια μου.»
«Μην κάνουμε πάλι τρίμηνο να σε δούμε.»
«Το επόμενο εσύ σε μένα»
«Χαιρετίσματα δώσε στους δικούς σου. Καλό ταξίδι.»
«Είμαι στον σταθμό, όλα καλά.»
«Καλό δρόμο πουλάκι μου. Πάρε με όταν φτάσεις. Σ’ αγαπώ πολύ.»
23:22
Έκρηξη.
Βαριά σιωπή.
Κραυγές, εκκλήσεις για βοήθεια, πόνος, τρεμάμενες φωνές κι αβεβαιότητα.
Κι ο,τι αγάπησε η μάνα πιο πολύ, τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο,τι ο πατέρας είχε πιο πολύτιμο, δεν θα ‘ναι πια κοντά του. Ο, τι περίμενε τ’ αγόρι ν’ αγκαλιάσει, να ξαναγεμίσει ο κόσμος φως, τρεις μέρες μετά, δεν γύρισε πίσω απόψε. Ο,τι η κοπέλα ευχόταν να μην χάσει ποτέ της, το έχασε για πάντα. Εκείνος που οι φίλοι τον περίμεναν να γυρίσει για να βρεθούν ξανά όλοι μαζί, θ’ αργήσει στη συνάντηση.
Η καρέκλα θα μείνει άδεια. Κρύα, σαν το πρόσωπο της κόρης που η μάνα θα φιλήσει τελευταία φορά, φωνάζοντας πως θα ‘ταν καλύτερα να ήταν εκείνη μέσα στο τρένο. Στο τρένο που βρισκόταν ο κόσμος πολλών από ‘μας. Η καρέκλα θα μείνει άδεια, μα θα είναι πάντα εκεί.
Κενό. Κενό στις ψυχές τον ανθρώπων τους. Κενό που άφησαν οι ψυχές που χάθηκαν και κανείς ποτέ δεν θα γεμίσει. Κενό που κανείς δεν έκανε κάτι για να το αξίζει. Κενό και πόνος.
Ένα βράδυ που στέρησε ανθρώπους απ’ τα σπίτια τους. Στέρησε απ’ αυτούς τους ανθρώπους τη ζωή. Η κακιά η μέρα, το κακό το βράδυ, η κακιά στιγμή, η κακιά η (Χ)ώρα.
«Καλό ταξίδι, φως μου»
28/02/2023
-s3l3na
7 notes · View notes
michaleemitsako · 5 months ago
Text
TΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ,pt 2:Η Ταϊλάνδη είναι μια χώρα στη ΝΑ Ασία με πρωτεύουσας τη Μπανγκόκ.Η λέξη Τάι - στα ταϊλανδέζικα σημαίνει "ελευθερία".Σε αντίθεση με την ελευθερία π υπόσχεται η Ταϊλάνδη έρχεται η ακόλουθη ιστορία π είχα διαβάσει μικρός.Η Βρετανίδα καθηγήτρια Sandra Gregory ζει δύο χρόνια στη Μπανγκόκ.Επειτα απ' τ στρατιωτικό πραξικόπημα στη χώρα,η ηρωίδα μένει απενταρη.Προκειμενου να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της δέχεται ν μεταφέρει ηρωίνη στ αεροδρόμιο.Για κακή της τύχη,την συλλαμβάνουν με ποινή..25 χρόνια φυλάκισης!!περνάει 4 και κάτι χρόνια στη "φυλακή Χίλτον της Μπανγκόκ",Λαρντ Γιάο,που φιλοξενούσε serial killers,ψυχικά ασθενείς και ..έναν κανίβαλο.Η απεγνωσμένη Σάντρα απευθύνεται στους γονείς της και τους λέει "ξεχαστε πως είχατε μια κόρη".Η ιστορία έχει αίσιο τέλος με την ηρωίδα να αποσπα χάρη από τν βασιλιά της Ταϊλάνδης και να επιστρέφει στην οικογένεια της .Το τίμημα όμως είναι βαρυ-χρονια βασανιστηρίων,ευτελισμού και συγχρωτισης με κακοποιά στοιχεία την βαραίνουν.Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:είναι δυνατόν να τιμωρείται το ίδιο ένα κατά τύχη βαπορακι με κατά συρροή δολοφόνους;Ξέρω ότι μιλάμε για την Ταϊλάνδη όπου στα νομικά ζητήματα θυμίζει τον Δράκοντα της αρχαίας Αθήνας,αλλά και πάλι..Όμως και στην Ελλάδα του 21ου αιώνα φυλακίζονται και διώκονται πρόσφυγες ενώ γυναικοκτονοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και σκοτώνουν θύματα..μπροστά σε αστυνομικούς .Την ίδια στιγμή,"νοικοκυραίοι" χτυπούν μέχρι θανάτου στη Γλάδστ��νος έναν άτυχο νεο.Κοινο στοιχείο των παραπάνω είναι η λέξη "επιλεκτική αδικία" είτε μιλάμε για την "χώρα της ελευθερίας" είτε για..τη Γαλλία του Γιάννη Αγιάννη
Tumblr media Tumblr media
3 notes · View notes
gemsofgreece · 1 year ago
Text
Με τον τρόπο του Γ.Σ. (english below)
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας» «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος «βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό». Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO. Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.
Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει. Καλοκαίρι 1936
Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος
Very famous poem by Greek nobelist George Seferis. Clumsy English translation by me under the cut.
In the way of G. S.
Wherever I travel to, Greece wounds me. Amid the chestnut trees in Pelion, the centaur's shirt slipped through the leaves to wrap around my body, as I was ascending the slope and the sea followed me, ascending too like mercury in the thermometer, till we found the waters of the mountain.
In Santorini, while touching sinking islands, listening to a fipple flute playing from somewhere in the pumice rocks, my hand was nailed on the wale by a paper plane darted suddenly from the farthest reaches of a withering youth.
I lifted the great stones and the treasures of the Atreides at Mycenae and I slept with them in the hotel "Helen of Menelaus" - they disappeared at dawn only when Cassandra crowed with a rooster dangling from her black throat.
In Spetses, in Poros and Mykonos I was tormented by the barcarolles. Why do all these people say they are coming from Athens or Piraeus? One comes from Salamina and asks the other whether he comes from Amity square, "No I come from the Consitution square", the other replies contently. "I met John and he treated me with an ice cream"
Meanwhile, Greece is travelling. We know nothing, we do not know we are all deserted, we do not know the bitterness of the port when all the ships have sailed, we mock those who can feel it.
Strange people who claim to be in Attica, though they are nowhere - they buy sugared almonds for their weddings, they hold drugs for hairloss, they take pictures of themselves - the man I saw today sitting in a background of doves and flowers was tolerating the hand of the old photographer pressing on his wrinkles, caused by all the birds in these skies. Meanwhile Greece is travelling more and more, and we see dead bodies flowering in the Aegean, it's those who wished to catch the great ship by swimming, those who grew weary of waiting for ships they can not move; ELSA, SAMOTHRACE, the AMBRACIAN.
The ships are whistling now that the sun falls in Piraeus, still whistling some more but no winch is moving, no anchor rode shone washed in the last evening light, the captain stands like stone in his white and gold.
Wherever I travel to, Greece wounds me. Curtains made of mountains, archipelagos, bare granite. The ship sailing is called AG ONY 937.
S/S Aulis, waiting for it to start Summer 1936
G. Seferis, Poems, Icarus
16 notes · View notes