#Αγώνας

[christostsantis]

Γρηγόρης Νιόλης "ΖΗι"

[romios-gr]

«Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Υπάρχει, αγαπητοί μου, μία τάσις εις τους ανθρώπους, ένεκα ακριβώς αυτής της π... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kyriaki-ton-agion-pateron-tis-d-oikoymenikis-synodoy-agonas-yper-toy-orthodoxoy-fronimatos-p-athanasios-mytilinaios/

[astratv]

Θεσσαλονίκη: Αγώνας ποδοσφαίρου αναβλήθηκε λόγω... εξοικονόμησης ενέργειας

Θεσσαλονίκη: Αγώνας ποδοσφαίρου αναβλήθηκε λόγω… εξοικονόμησης ενέργειας

Δεν ήταν η πρώτη φορά που αναβάλλεται ποδοσφαιρικός αγώνας λόγω προβλήματος στους πυλώνες φωτισμού ή διακοπής ρεύματος. Ήταν η πρώτη φορά όμως, που τα… φώτα ήταν η αιτία, αν και δεν είχαν κανένα πρόβλημα! Όλα συνέβησαν σε γήπεδο της Νεάπολης Συκεών στη Θεσσαλονίκη, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί ο αγώνας μεταξύ των ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών ομάδων Πεύκων Θεσσαλονίκης και Ελπίδας Συκεών. Αν…

[eptileeikala]

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα

Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

Σε κρατούσα απ' το χέρι

Ό, τι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

[alalumin]

πρέπει να ενημερώσω πως όταν (κάποια στιγμή) ανεβεί το βίντεο, δεν έχω γράψει περιγραφή γιατί δοκίμασα 5-6000 φορές and i got frustrated. θα ήθελα να περιμένεις να γράψω αυτό που θέλω όταν ανεβεί πριν το κάνεις reblog, γιατί έτσι όπως είναι τώρα κενό φαίνεται πολύ θλιβερό 💔

Βεβαίως, θα περιμένω

[agnickradio]

Ποδοσφαιρικός αγώνας σε εργοτάξιο;;;;;

ποδόσφαιρο με φόντο χωματουργικά μηχανήματα Από γονείς στη Σητείας λάβαμε μία σοβαρότατη πληροφορία που αφορά την δημόσια ασφάλεια και υγεία. Continue reading Untitled

[clinicsharmartia]

Another VER/PER/ALO podium wow who would’ve thought

[bikerspiritmagazine]

Οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ 2022

Οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ 2022

Οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ 2022 (more…)

[o-monaxikos]

Για να έρθεις να ταράξεις τα νερά της πρέπει να ξέρεις να κολυμπάς…

Αλλά να σου πω ένα μυστικό;

Δε φτάνει

- την ξέρω καλά -

Πρέπει να ξέρεις να κολυμπάς και να έχεις αντοχή…

Aν δεν έχεις, μην έρθεις καθόλου…

Θα πνιγείτε και οι δυο!

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι sprint σε πενηντάρα ήρεμη πισίνα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις - πάσης φύσεως - είναι αγώνας ανοιχτής θαλάσσης…

Εκεί έξω…

Κόντρα στον καιρό και στις απρόοπτες συνθήκες…

Κόντρα στα θέλω τα δικά της και στα δικά σου.

Αλλά…

Να σου πω ένα ακόμα μυστικό;

Είναι ένας αγώνας διαφορετικός απ’ τους άλλους…

Δεν κερδίζει αυτός που τερματίζει πρώτος, για την ακρίβεια δεν κερδίζει καν αυτός που τερματίζει...

Κερδίζουν αυτοί που συμπληρώνουν τα περισσότερα χιλιόμετρα.

Κι όπου πάει...

Σου είπα, είναι διαφορετικός αγώνας…

Κι αν κάποια στιγμή οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείψουν και δεν έχεις άλλες ανάσες… εκείνη τότε απ' τις εννέα που έχει θα σου δώσει τις δέκα

- την ξέρω καλά -

Είσαι διατεθειμένος να ριχτείς στην θάλασσα;

Στον αγώνα;

Αν όχι..

Αν είσαι του γλυκού νερού... μην ταράζεις θάλασσες.

Έχει την αλμύρα στην ψυχή της.

[h-kakia-h-wra]

Ο χρόνος πέρυσι, σταμάτησε τον Αύγουστο. Ο ήλιος έπαψε να’ναι τόσο καυτός, όμως δεν είχε εγκαταλείψει ακόμη τον ουρανό. Η θάλασσα, σταμάτησε να ανακουφίζει με το κρύο της. Ζέστανε τόσο, που έχασε κάθε δύναμή της να ηρεμεί, να γαληνεύει. Η πόλη, ενώ είχε αδειάσει, άρχισε να γίνεται πάλι πολύβουη. Ανυπόφορη. Ο κόσμος τωρα -ενώ μέρες πριν είχε ξεχυθεί χαλαρός σε κάθε παραλία- αναστέναζε σύσσωμος. Η ατμόσφαιρα ήταν πια ένας συσσωρευμένος αναστεναγμός. Ένα «Αχ» στο κενό. Τον Αύγουστο ο σκοπός είναι πάντα το «τίποτα». Το όμορφο «τίποτα», το ξέγνοιαστο. Το «Τι δουλειές έχεις για σήμερα;» «Τίποτα», μετατράπηκε αστραπιαία σε «Τι νόημα έχει όλο αυτό;» «Τίποτα». Κανένα. Ένα τέτοιου είδους κενό αφήνει το τέλος του Αυγούστου. Ένα κενό στομάχι, μια κενή ψυχή (αν απέμεινε). Ένα κενό που σήμανε την παύση.

Κι’ύστερα ξανά άρχισε ο χρόνος. Και κυλούσε αργά(αααα) μα σταθερΆ. Κι’οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τον επισπεύσουν. Να τρέξουν να προλάβουν να φτάσουν στον επόμενο Αύγουστο. Κι’ας τους γέμιζε το στέρνο με άγχος αυτός ο αγώνας δρόμου. Φτάνει να έφτανε ο Αύγουστος.

Και να που ήρθε…

Και να που φεύγει

[arsiaaaa]

τελικά εξεταστική και αγώνας έπεσαν πολλά για μια μέρα.

[justforbooks]

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ. Να διαβάσω παρακάτω, να φτάσω ως το τέλος – απέχει μονάχα λίγες σελίδες. Διαβάζω και διαβάζω ξανά την ίδια πρόταση. Δεν μπορώ να δω όμως. Σκουπίζω τα μάτια μου με τα δάχτυλά μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καταφέρνω να τελειώσω το βιβλίο – από την προσπάθεια να μείνω ψύχραιμος ένας οξύς πονοκέφαλος με ακινητοποιεί. Τρεις μέρες κράτησε η ανάγνωση αυτού του βιβλίου.

Μιλώ για την «Αμηχανία» του Ρίτσαρντ Πάουερς που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο από τις εκδόσεις Gutenberg, στη σειρά Aldina, σε μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή. «Την “Αμηχανία” την έχεις διαβάσει;» άκουγες από δω και από κει ήδη από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του. Μιλούσαν όλοι για ένα βιβλίο σκληρό, που πραγματεύεται τη σχέση πατέρα - γιου, με πολιτικές και οικολογικές ανησυχίες και μεγάλη συναισθηματική ένταση. Ώσπου πιάνεις στα χέρια σου το βιβλίο κι εκείνο σε πιάνει από τον λαιμό· και σε πνίγει.

Ο Πάουερς σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του Θίοντορ Μπερν, ενός Αμερικανού αστροβιολόγου, και σου επιτρέπει να σταθείς ήσυχος σε μια γωνιά και να παρακολουθήσεις τη ζωή του με τον εννιάχρονο γιο του, τον Ρόμπιν. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, της Αλίσα, αναλαμβάνει αποκλειστικά την ανατροφή του παιδιού τους, του μικρού Ρόμπιν, ο οποίος βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.

Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο, οι ειδικοί αδυνατούν να κατατάξουν την περίπτωσή του – μιλούν για Άσπεργκερ, για ΙΨΔ (Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή) ή για ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας). Όπως και να ’χει, ο Ρόμπιν είναι ένα πλάσμα φωτεινό. Ένας μικρός εξερευνητής της ζωής, του πλανήτη, της φύσης. Διψά για γνώσεις, αποζητά διαρκώς νέες πηγές πληροφοριών.

Τα ενδιαφέροντά του είναι ατελείωτα: τα ζώα, τα φυτά, μα, πάνω απ’ όλα, το Διάστημα. Οι πλανήτες, τα αστέρια, οι γαλαξίες και όλος αυτός ο άγνωστος και ανεξερεύνητος κόσμος συναρπάζει τον Ρόμπιν. Με τη βοήθεια του –εξειδικευμένου σε τέτοια ζητήματα– πατέρα του ο Ρόμπιν, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, ταξιδεύει και σε έναν νέο, κάθε φορά άγνωστο πλανήτη, όπου γνωρίζει τους ζωντανούς οργανισμούς που τον κατοικούν, τη μορφολογία του εδάφους κ.ά.

Ωστόσο, αυτή είναι η μία πλευρά του Ρόμπιν. Η άλλη, η σκοτεινή, κινητοποιεί τον πατέρα του να αναζητήσει κάποια μορφή θεραπείας ή καταστολής – δεν είναι λίγες οι φορές που οι απότομες εναλλαγές στη διάθεση του Ρόμπιν έχουν ως αποτέλεσμα εξαιρετικά βίαιες και επικίνδυνες συμπεριφορές. Στην επίμονη προσπάθειά του να μη χορηγήσει στον γιο του φαρμακευτική αγωγή («Οκτώ εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική παίρνουν ψυχοδραστικά φάρμακα», παραδέχεται απελπισμένος ο Θίοντορ) και με τη συνδρομή ενός ειδικού σε τέτοια θέματα, του δρος Κάριερ, ο Ρόμπιν συμμετέχει σε ένα πειραματικό πρόγραμμα Αποκωδικοποιημένης Νευροανάδρασης.

Στις συνεδρίες που ακολουθούν εισέρχεται σε έναν εξειδικευμένο αξονικό τομογράφο, όπου, μέσω συγκεκριμένων ερεθισμάτων και των αντίστοιχων αντιδράσεών του σε αυτά, του δίνεται η δυνατότητα να ελέγχει τα συναισθήματά του. Στο πείραμα αυτό είχε συμμετάσχει και η μητέρα του πριν από χρόνια (το μηχάνημα έχει «μνήμη» και μπορεί να αναπαράγει αντιδράσεις άλλων, εν προκειμένω της νεκρής μητέρας του). Με αυτόν τον τρόπο το πένθος του παιδιού αρχίζει σταδιακά να μαλακώνει, αφού, κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνει τη μητέρα του, που αγαπούσε και θαύμαζε πολύ. «Τι είναι το πένθος; Είναι ο κόσμος απ’ τον οποίο έχεις χάσει κάτι το οποίο θαυμάζεις», πιστεύει ο Πάουερς.

Μέσα από πολλές περιπέτειες, έντονες στιγμές χαράς, επιτυχίας και προόδου αλλά και οδυνηρές συγκρούσεις ο Πάουερς υφαίνει αυτήν τη μοναδική σχέση πατέρα - γιου. Ο Θίοντορ παραδέχεται πως «τα πάντα γύρω από την ανατροφή ενός παιδιού με γέμιζαν φόβο […] δεν ήμουν σε θέση να μεγαλώσω ένα παιδί, όπως ακριβώς δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω σουαχίλι». Και πράγματι, παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια ενός πατέρα να μεγαλώσει το παιδί του όπως ξέρει και όπως πιστεύει ότι θα είναι καλύτερα για εκείνο. Ο αγώνας του είναι μεγάλος και το τέλος του οδυνηρό.

Μα ο Θίοντορ χτίζει με τον γιο του μια σχέση δυνατή, με αγάπη και φροντίδα. Τον συντροφεύει στις συνεδρίες του, στις εξορμήσεις του στη φύση, στα φανταστικά ταξίδια του σε μακρινούς πλανήτες. Είναι δίπλα του, τον στηρίζει, υπομένει τις απροσδόκητες αντιδράσεις του, ανησυχεί για την έκθεσή του στον κόσμο, προσπαθεί να διαχειριστεί την απουσία της συζύγου του, το πένθος το δικό του και του γιου του. Προσπαθεί. ��υτό το ρήμα αποτελεί τη ραχοκοκαλιά ολόκληρης της «Αμηχανίας».

Στον πυρήνα του βιβλίου βρίσκεται η έννοια της προσπάθειας, που μαζί της φέρει πείσμα, αποφασιστικότητα, υπαναχώρηση, απογοήτευση, ματαίωση, οργή· εν ολίγοις, ανθρωπιά. «Μπαμπά, σου καταστρέφω τη ζωή», συμπεραίνει ο Ρόμπιν, αισθανόμενος βάρος. Ο Θίοντορ, όμως, έχει ξεκαθαρίσει πως: «Η ζωή είναι κάτι που πρέπει να σταματήσουμε να το διορθώνουμε. Ο γιος μου ήταν ένα σύμπαν τσέπης που ποτέ δεν θα κατάφερνα να κατανοήσω. Καθένας από μας είναι ένα πείραμα, και δεν γνωρίζουμε καν ποια είναι τα προσδοκώμενα αποτελέσματα του πειράματος […] Κανείς δεν είναι τέλειος […] όμως, ρε φίλε, οι ατέλειές μας είναι πανέμορφες».

Ο Πάουερς δημιούργησε δυο χαρακτήρες που ζουν και αναπνέουν, που ματώνουν στ’ αλήθεια, που κυνηγούν τον στόχο τους, που πέφτουν και σηκώνονται και πάλι από την αρχή. Που αγκαλιάζονται, που αγαπιούνται. Που προσπαθούν.

Καμβάς της «Αμηχανίας» είναι το οικολογικό πρόβλημα. Η Αλίσα, η μητέρα του Ρόμπιν, ήταν μια δυναμική γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για την υπεράσπιση όλων των έμβιων όντων. Είχε ως οδηγό της τη βουδιστική ευχή: «όλα τα αισθανόμενα όντα να είναι απαλλαγμένα από άσκοπη οδύνη». Η ευχή αυτή προέρχεται από τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες του Βουδισμού: «Υπάρχουν τέσσερα καλά πράγματα που αξίζει να εφαρμόζεις: να φέρεσαι με καλοσύνη σε οτιδήποτε ζωντανό· να παραμένεις ισορροπημένος και σταθερός· να νιώθεις χαρά για κάθε χαρούμενο πλάσμα οπουδήποτε στον κόσμο· και να θυμάσαι πως κάθε οδύνη είναι και δική σου οδύνη».

Ο Ρόμπιν νιώθει την επιτακτική ανάγκη να γνωρίσει και να προστατεύσει όλα τα πλάσματα εκεί έξω. Αυτό κάνει, μέχρι που δίνει και τη ζωή του σε αυτό το σκοπό. Ο Πάουερς θίγει ευθέως και στηλιτεύει απροκάλυπτα την ανθρώπινη αυθαιρεσία, την επιβλαβή δράση ή αδράνεια του πολιτικού συστήματος (αναφέρεται συχνά στον Πρόεδρο, δίχως να τον κατονομάζει, αλλά ασφαλώς σκιαγραφεί την εγκληματική μορφή του Ντόναλντ Τραμπ). Η κατάρρευση του κλίματος και οι ολέθριες συνέπειές της σε όλα τα όντα αυτού του πλανήτη διαμορφώνουν τον πυρήνα δράσης ολόκληρης της οικογένειας.

Ο Πάουερς δεν κεντάει μόνο πόντο-πόντο αυτήν τη δυνατή σχέση πατέρα - γιου αλλά ταυτόχρονα βγάζει μια κραυγή τρόμου απέναντι σε όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται να συμβούν. Ήρθε η στιγμή οι συγγραφείς να αποτυπώσουν στα κείμενά τους το μείζον πρόβλημα της ανθρωπότητας και να σταματήσουν να εθελοτυφλούν. Ο Πάουερς με την «Αμηχανία» του οπωσδήποτε συμβάλλει σε αυτό. Τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, δεν μπορείς να είσαι το ίδιο αμέτοχος ή αδιάφορος απέναντι στην κλιματική κατάρρευση. Αλλιώς, απέτυχε το βιβλίο. Απέτυχες κι εσύ.

Η «Αμηχανία» του Πάουερς είναι η αμηχανία που νιώθει ο καθένας μας απέναντι σε άτομα και συμπεριφορές που απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Η αμηχανία του πατέρα να μεγαλώσει το παιδί του μόνος του και όπως εκείνος αισθάνεται πιο σωστά. Δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι όχι, προσπαθεί. Μέχρι το τέλος προσπαθεί. Κι αν αποτυγχάνει, ο μικρός Ρόμπιν του το συγχωρεί.

Τον συγχωρεί γιατί είναι ο μπαμπάς του, που από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία ήταν εκεί για κείνον. Που τον ζέσταινε με το σώμα του, που τον προστάτευε από τον παγωμένο αέρα, που τον μάλωνε, του έβαζε όρια, του άνοιγε κόσμους, του έδειχνε εμπιστοσύνη. Τον αγαπούσε. Μικρέ Ρόμπιν, είσαι ελεύθερος πια να εξερευνήσεις τον κόσμο. Χωρίς όρια κι εμπόδια. Όρμα, Ρόμπιν!

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Η σημασία του σταυρού μας - Γέροντα Παναή του εκ Λύσης Ὁ ἐρχομός μας εἰς τόν κόσμον, εἰς τήν ζωήν, αὐτός εἶναι, νά πειρασθοῦμεν, νά δοκιμαστοῦμεν καί νά ὑποφέρουμεν, μέ ὑπομονήν. Δέν ἔχει τόπον ἀπείρακτον, οὔτε πλάσμα ἀμέτοχον Σταυροῦ. Εἶπε ὁ Χριστός· «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι». Γι’ αὐτό, ἐάν θέλουμεν νά Τόν ἀκολουθήσου... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-simasia-toy-stayroy-mas-geronta-panai-toy-ek-lysis/

[astratv]

Ο αγώνας και η θυσία των προγόνων μας, μας εμπνέει και μας καθοδηγεί –

«110 χρόνια από την Απελευθέρωση της Ελασσόνας. Τιμούμε σήμερα την ανδρεία και την αυτοθυσία εκείνων των ηρώων που πιστοί στα ιδανικά της πατρίδας έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία. Τα παραπάνω δήλωσε η βουλευτής Λάρισας της ΝΔ κα Στέλλα Μπίζιου, η οποία ως εκπρόσωπος του Προέδρου της Βουλής κ. Κωνσταντίνου Τασούλα συμμετείχε στις επετειακές εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Ελασσόνας από…

[eptileeikala]

Από τον πρίγκιπα για τον πρίγκιπα των Εξαρχείων ! Αυτή η γειτονιά είναι αδύνατον να μην σημαδέψει κάποιον ,παντου χρώματα ,ελευθερία ,τραγούδια ,σκέψεις για ένα μέλλον και αγάπη πολύ αγάπη ! Ίσως ένα πρωί βρούμε τα πάντα εκεί μέσα στα στενά ,εκεί που γράψαμε μια όμορφη ιστορία .

Υγ. Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις

το παραμύθι να μου πεις

σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις

σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

[fromgreecetoanarchy]

Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, σαν αυτές τις στιγμές ακριβώς, 10 χρόνια πριν, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, αντιμέτωπος με συμμορία νεοναζί της Χρυσής Αυγής επιλέγει να πέσει μαχόμενος.

ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

(Κείμενο τη συλλογικότητας "Χορός της Καρμανιόλας", το οποίο ειχε δημοσιευθεί και μοιραστεί 1 χρόνο ακριβώς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και παραμένει επίκαιρο)

Η δολοφονία όμως του Π. Φύσσα δεν συντελέστηκε από έναν 'θύτη'. Το μαχαίρι του φασίστα δεν ήταν το μοναδικό. Τα χέρια των οπλισμένων νεοναζί ήταν και είναι πολλά. Δίπλα στα πιστόλια και τις σφαίρες των μπάτσων, σφιχτά εναγκαλισμένα στον εντολέα τους, το κράτος και το κεφάλαιο.

Την τελευταία πενταετία, οι φασιστικές/ρατσιστικές επιθέσεις εκτινάχθηκαν σε άμεση συνεργασία ή ανοχή της αστυνομίας. Τα περιστατικά φασιστικής βίας και διάχυσης του ρατσιστικού μίσους αμέτρητα, από τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, τα μαχαιρώματα, τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στον δρόμο ή ακόμη και μέσα στα σπίτια τους στον Αγ. Παντελεήμονα, την Αττική, τη Νίκαια, τον Ρέντη, την ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, από τα ρατσιστικά πογκρόμ στην Ομόνοια, τις επιθέσεις σε τρανς και ομοφυλόφιλους στη Θεσσαλονίκη, τον Κεραμεικό, τις επιθέσεις σε καταλή��εις και στέκια, τη ματαίωση με βία και απειλές καλλιτεχνικών παραστάσεων με “αμαρτωλό” περιεχόμενο (“Χυτήριο”) . Όλες οι επιθέσεις με κίνητρα σαφή και γνωστά, με τους αυτουργούς να νιώθουν την άνεση δράσης, τη δύναμη και την ασυλία, που τους παρέχει το κράτος-πρ��στάτης τους.

Ο ρόλος των φασιστικών ταγμάτων εφόδου δεν αναδείχθηκε στο κενό. Δεν ήταν η κρίση που διόγκωσε μονοσήμαντα και ντετερμινιστικά τον φασιστικό κίνδυνο, όπως παρουσιάζεται από κύκλους της αστικής διανόησης, ξεπλένοντας με αυτόν τον τρόπο συγκεκριμένες πολιτικές διακυβέρνησης, και κυρίως, αποκρύπτοντας την κρατική οργάνωση του ρατσισμού.

Το λάβαρο του κοινωνικού εκφασισμού έχουν σηκώσει πρώτοι οι πολιτικοί διαχειριστές των κυβερνητικών κομμάτων με τις κορώνες και τις κραυγές για την “ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες”, που πρέπει να επιτύχει το κράτος. Με τις επιχειρήσεις σκούπα και τον Ξένιο-Δία στο κέντρο της Αθήνας και όλη την Ελλάδα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τη διαρκή ομηρία των προσωρινών αδειών, τις δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο και τα χερσαία σύνορα. Με τα πογκρόμ κατά των τοξικοεξαρτημένων, με τη βάρβαρη και χυδαία μετατροπή οροθετικών γυναικών σε “υγειονομικές βόμβες” και την περιφορά των εξουθενωμένων σωμάτων/προσώπων τους από κανάλι σε κανάλι ως τρόπαια της προεκλογικής εκστρατείας Λοβέρδου.

Και επειδή ο αγώνας ενάντια στη λήθη συνεχίζει να αποτελεί αγώνα ενάντια στην εξουσία, δεν ξεχνάμε πώς εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού στον Αγ. Παντελεήμονα-λίγο διάστημα μόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη- ως ξεκάθαρη κυριαρχική επιλογή. Πώς επιχειρήθηκε από κράτος και φασιστές η δημιουργία μιας “καθαρής εθνικής ζώνης”, ένα νέο άπαρτχαϊντ, ως πρότυπο οργάνωσης των γειτονιών στις μητροπόλεις. Πώς στήθηκε το τείχος προστασίας των ακροδεξιών φυλάκων από την αστυνομία απέναντι στους αντιφασίστες, που επιχειρούσαν με όλα τα μέσα να τους διεμβολίσουν. Πώς οι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης από τον Μαρκογιαννάκη μέχρι τον Χρυσοχοϊδη είχαν ομοτράπεζους στις συνομιλίες τους για την “εγκληματικότητα και τα προβλήματα του κέντρου” τη φασιστοεπιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, αποτελούμενη από “εξαίρετα” μέλη της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίες συνομιλίες του συμβούλου του πρωθυπουργού Μπαλτακου εντός Βουλής με τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη ήταν μόνο μια βιντεοσκοπημένη απόδειξη για την ευθεία συνεργασία κράτους και παρακρατικών.

Η κρατική αυτή επιλογή έγινε ακόμη πιο σαφής τα αμέσως επόμενα χρόνια και ειδικά από τη στιγμή εφαρμογής της βιαιότερης οικονομικής αναπροσαρμογής και αναδιάρθρωσης, που συνιστούν τα μνημόνια. Η διαχείριση της κρίσης και των συνεπειών αυτής απαιτούσε και απαιτεί μέσα και εργαλεία για τη διάσωση της εθνικής/κοινωνικής συνοχής, για την αποκατάσταση των διαρρηχθείσας κοινωνικής συναίνεσης με φόντο τη λυσσαλέα επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργατική τάξη και την κοινωνία. Όσο σκληρότερη είναι η επίθεση, τόσο εντονότερη η προβολή και ανάδειξη του “εσωτερικού κινδύνου”, του “εχθρού”, του “ξένου” και “διαφορετικού”, που απειλεί την εθνική ενότητα, διαταράσσει την κυρίαρχη κανονικότητα, απειλεί το σώμα των “υγιών ελλήνων”. Εκείνων, τους οποίους, σύμφωνα με τη δήλωση Σαμαρά, “θα βρουν μπροστά τους όσοι προωθούν την ακρότητα”. Δήλωση που με περισσή υποκρισία εκστομίστηκε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις συλλήψεις των μελών της ΧΑ, όμως δεν εκστομίστηκε τυχαία. Η διατύπωση αυτή, με φαινομενικά αντιρατσιστικό πρόσημο, επιχείρησε να απενοχοποιήσει την κρατική διαχείριση του ρατσισμού, να τη δικαιώσει σε αντιδιαστολή με τη ναζιστική φρενίτιδα ενισχύοντας παράλληλα τη «θεωρία των δύο άκρων», να αγιοποιήσει την κατασκευή των “υγιών ελλήνων”, των μόνων που “χωρούν” στη νέα καπιταλιστική συνθήκη, στον νέο κύκλο καπιταλιστικής συσσώρευσης. Είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τον μονόδρομο των μνημονίων, που βάζουν πλάτη με τις θυσίες τους για τη “σωτηρία της πατρίδας”, που δεν αντιδρούν στην ακραία υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης και της ζωής τους, που βρίσκουν στον “αδύναμο” τον εχθρό τους, δεν διαταράσσουν την κρατική λειτουργία και υπομένουν την καταπίεση, δεν αντιστέκονται, αλλά συναινούν. Εκείνοι των οποίων “ο βίος είναι αξιοβίωτος', σύμφωνα με τις επιταγές της κυριαρχίας.

Όμως, ο προσδιορισμός του “υγιούς έλληνα” προϋποθέτει τη διαρκή κατασκευή και το κυνήγι του αντίθετού του, του “μη υγιούς”, του “επικίνδυνου άλλου”. Για να εμπεδωθεί η κυριαρχία του πρώτου πρέπει να εξοντωθούν όσοι δεν υπακούν στις παραπάνω νόρμες και αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, υλική και πνευματική. Να περιθωριοποιηθούν όσοι αποκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση που συνθέτει το τρίπτυχο πατρίς/θρησκεία/οικογένεια, όσοι αμφισβητούν τις κυρίαρχες αλήθειες και επιτίθενται στους φορείς της καταπίεσής τους.

Υπό το πρίσμα αυτό ερμηνεύονται η διαρκής βάναυση καταστολή των αντιστάσεων, οι διώξεις αγωνιστών και οι δικαστικές σκευωρίες, οι επιστρατεύσεις απεργών, η θέση σε κατασταλτική καραντίνα ολόκληρων περιοχών (Σκουριές), που αντιστέκονται στη λεηλασία του περιβάλλοντος και στην “ανάπτυξη” που στάζει αίμα. Έτσι ερμηνεύεται η θεσμοθέτηση φυλακών υψίστης ασφαλείας και η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, με τις στατιστικές της ΕΛ.ΑΣ που καταγράφουν ποσοτική μείωση των “εγκλημάτων” να μαρτυρά πασίδηλα και συνάμα προκλητικά τον στόχο της κυριαρχίας: τη διάχυση του φόβου, την τρομοκράτηση και εξόντωση των αντιστεκόμενων και τον προληπτικό εκφοβισμό όλων όσοι τολμήσουν να σκεφθούν αντιδράσουν στην καταπίεση, είτε ειρηνικά είτε βίαια, μέσω της επίδειξης της ειδικής θέσης που αντιστοιχεί στον καθένα, όταν περάσει το κατώφλι των φυλακών.

Είναι ακριβώς αυτή η διαδρομή που ενώνει την κρατική οργάνωση του ρατσισμού με τα φασιστικά τάγματα εφόδου. Είναι η προέκταση ενός κρατικού ρατσισμού που σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» νομιμοποιείται εκ νέου ως κανονικότητα, εντείνεται αποκτώντας ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, συνθέτοντας το στίγμα της κρατικής διαχείρισης της εξουσίας ως αμάλγαμα δημοκρατικής τάξης και φασιστικών πολιτικών. Είναι ακριβώς αυτή η επιλογή που κρατά διαρκώς το χέρι κάθε φασίστα οπλισμένο.

Η εμπιστοσύνη στον κρατικό αντιφασισμό είναι βουτιά σε λιμνάζοντα νερά.

Η δολοφονία του Π. Φύσσα, αποτέλεσε την αφετηρία για την καταστολή της Χρυσής Αυγής, αλλά και για μια γιγαντιαία επικοινωνιακή εκστρατεία αποδόμησης του ολοκληρωτικού στίγματος, με το κράτος να εμφανίζεται αντιφασιστικότερο...του βασιλέως. Η διαχείριση του αντιφασισμού αποτελεί μείζον ζήτημα για τη διακυβέρνηση, μιας και η επιλογή δίωξης της ΧΑ, μετά απο δεκαετίες πριμοδότησης και συνεργασίας, σηματοδότησε και την απόπειρα αποκατάστασης του δημοκρατικού προσωπείου της κυριαρχίας, που η πολιτική δολοφονία ενός “ νέου έλληνα” από τα ναζιστικά τάγματα έπληξε βάναυσα. Αίφνης, “αποκαλύφθηκαν” 32 υποθέσεις, που “φυλάσσονταν” χρόνια στα συρτάρια του Δένδια, τα ΜΜΕ άρχισαν να μιλούν για τάγματα εφόδου, για νεοναζί, για εγκληματικές ενέργειες των χρυσαυγιτών, να ανασύρουν υποθέσεις ρατσιστικών/φασιστικών επιθέσεων ακόμη και σε αντεξουσιαστικά στέκια, όπως στο Στέκι Αντίπνοια στα Πετράλωνα το 2008. Μόνο που δεν μπορούν να διαγράψουν την αντιφασιστική μνήμη. Ξανά τη μπάσταρδη αυτή μνήμη, που δεν ξεχνά τις δεκαετίες μιντιακών κραυγών-πλήρως ευθυγραμμισμένων με την κρατική πολιτική- για τα “μιάσματα”, τους “εγκληματίες”, τις “ορδές” των μεταναστών, το σουλατσάρισμα σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ των “αγανακτισμένων” χρυσαυγιτών κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα Σκορδέλη και Πιπίκιου. Δεν ξεχνά την φιλοτεχνημένη προβολή των ακροδεξιών συσσιτίων, τα στημένα ρεπορτάζ πριμοδότησης των χρυσαυγιτών, με τη γιαγιούλα, που πηγαίνει στο ΑΤΜ με την προστασία φουσκωτών της ΧΑ, τα αντίστοιχης σκοπιμότητας ρεπορτάζ για ανύπαρκτα περιστατικά, με γιατρούς στην Πάτρα να ξυλοφορτώνονται -και καλά- από χρυσαυγίτες γιατί ζήτησαν φακελάκι...Και το πιο εξοργιστικό, αλλά συνάμα τροχιοδεικτικό αυτής της μεταβολής, η ίδια φασιστοφυλλάδα, το “Πρώτο ΘΕΜΑ”, που δημοσίευσε και αναπαρήγαγε τα δυο παραπάνω ρεπορτάζ, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δημοσιεύσει με κροκοδείλια δάκρυα για τα “θύματα του φασισμού” τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα στο οδόστρωμα τη στιγμή που ξεψυχά.

Η διαχείριση του «αντιφασισμού» από την πλευρά του κράτους ξεδιπλώθηκε δεδομένων και των ανατρεπτικών δυναμικών, που η συγκεκριμένη πολιτική δολοφονία πυροδότησε. Μπροστά στις εκτεταμένες συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της δολοφονίας, τις αντιφασιστικές πορείες σε διάφορες γειτονιές και πόλεις της ελληνικής επικράτειας, τις επιθέσεις σε γραφεία της φασιστικής Χρυσής Αυγής και την πιθανότητα μιας γενικευμένης έκρηξης, η κρατική διαχείριση προχώρησε σε μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση ενσωμάτωσης και αφομοίωσης του αντιφασιστικού μένους διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Διαφόρων κοινωνικών ομάδων που στο πρόσωπο του Π. Φύσσα, (εργάτης, Έλληνας, αντιφασίστας, χιπ-χόπερ, κοκ) μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους. Το ενδεχόμενο συγκρότησης αυτο-οργανωμένων, αντιφασιστικών συνελεύσεων, η ανάληψη μαχητικών πρωτοβουλιών, καθώς και η επανοικειοποίηση εξεγερτικών πρακτικών από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, θα μπορούσε να αποτελέσει το σπέρμα μιας αμφισβήτησης της εθνικής ενότητας. Έπρεπε λοιπόν το αντιφασιστικό μένος να καναλιζαριστεί άμεσα, να αναπαυθεί άμεσα στη μεγάλη αγκάλη της Δημοκρατίας, του Νόμου και της Τάξης, χωρίς να επιζητά περισσότερα.

Η δίωξη της ΧΑ, μπορεί να συνιστά ένα ενδοσυστημικό ξεκαθάρισμα, μια επαναδιευθέτηση των ενδοκυριαρχικών συσχετισμών, ειδικά από τη στιγμή που το φασιστικό μόρφωμα είχε εμφανείς τάσεις αυτονομίας, όπως μεταφράστηκαν και στο “όριο” για την “εμφυλιακή δεξιά”, την καπηλεία από τους χρυσαυγίτες της πηγάδας του μελιγαλά και την εκδίωξη των νεοδημοκρατών από την τελετή μνήμης. Όμως, οι ακροδεξιοί ηλίθιοι, όσο χρήσιμοι ήταν και όσο αναλώσιμοι αποδεικνύονται, το ίδιο χρήσιμοι μπορεί να αποδειχτούν και στη συνέχεια, είτε ως “σοβαρότερη” ΧΑ -πολλαπλασιάζοντας τις υπηρεσίες τους προς το κεφάλαιο, ψηφίζοντας κι άλλες φοροελαφρύνσεις για τους εφοπλιστές, βάζοντας την υπογραφή τους κι σε άλλες ιδιωτικοποιήσεις μετά από εκείνη στην πώληση της Αγροτικής Τράπεζας- είτε ως πιο υπάκουα (παρα)κρατικά όργανα, όταν οι καιροί το απαιτήσουν. Δεν περιμένουμε λοιπόν κανέναν κατ’ όνομα αντιρατσιστικό νόμο, κανένα δικαστήριο “να αποδώσει δικαιοσύνη”, καμία δημοκρατική διαχείριση να τιμωρήσει τους ενόχους, που η ίδια εξέθρεψε ως το μακρύ της χέρι.

Ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες είναι συνεχής αγώνας, άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ενάντια στην εξάπλωση του κοινωνικού εκφασισμού και των φυσικών φορέων του, είτε είναι ξεφτιλισμένοι ψηφοφόροι της ΧΑ, είτε όχι. Είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, τον φόβο και την καταπίεση.

Η φετινή επέτειος της δολοφονίας του Π. Φύσσα είναι ακριβώς η ενθύμηση της ανάγκης για την πάλη ενάντια στον φασισμό, είναι η ενθύμηση της ανάγκης για διαρκή αγώνα για να κάνουμε τις γειτονιές μάς κοινότητες συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Να αντισταθούμε στον ολοκληρωτισμό