#Έλληναςλογοτέχνης

[greeknewsonline-blog]

Σεμινάριο δημιουργικής γραφής από τον Αλέξη Σταμάτη

  ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ

 Σεμινάριο δημιουργικής γραφής

από τον Αλέξη Σταμάτη ΣΤΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΨΥΧΙΚΟΥ  Ο Αλέξης Σταμάτης είναι ένας σύγχρονος πολυβραβευμένος Έλληνας λογοτέχνης με 25 βιβλία στο ενεργητικό του, μεταφρασμένος σε 8 γλώσσες, με 7 χρόνια εμπειρία στην διδασκαλία Δημιουργικής Γραφής. Μαθητές του έχουν έως τώρα εκδώσει 16 βιβλία σε γνωστούς εκδοτικούς οίκους (Εκδόσεις Λιβάνη, Οδός Πάνος, Ιωλκός, Αιώρα κ.α.) Το συγκεκριμένο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής απευθύνεται σε όσους θέλουν να μπουν στα ενδότερα της συγγραφής, αυτής της «Μάγισσας Τέχνης» και να αναπτύξουν την αποκλειστικά δική τους συγγραφική «φωνή». Τα μαθήματα αναπτύσσονται σε μια ατμόσφαιρα διάδρασης και λογοτεχνικότητας, μέσα από θεωρία αλλά και ασκήσεις. Μαζί με τον Αλέξη Σταμάτη ανιχνεύουμε τι σημαίνει αυτός ο «άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα» στον οποίο βασίζεται η λογοτεχνία. Μπαίνουμε στην «κουζίνα» του πεζογράφου και βλέπουμε πώς δουλεύει με τα διάφορα «υλικά». Κι όλα αυτά με την καθοδήγηση ενός έμπειρου συγγραφέα, ο οποίος, εκτός από τη μεγάλη και επιτυχημένη προσωπική συγγραφική διαδρομή και τη θεωρητική του κατάρτιση, διαθέτει και μια μελε��ημένη μέθοδο προσέγγισης της Λογοτεχνίας. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΕΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗ Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει εκδώσει δεκατέσσερα μυθιστορήματα και εικοσιπέντε συνολικά βιβλία. Το πρώτο, Ο έβδομος ελέφαντας (1998) εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία. Το δεύτερο, Μπαρ Φλωμπέρ (2000) εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία την Πορτογαλία την Βουλγαρία και τη Σερβία. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές. Το μυθιστόρημα του Αμερικάνικη Φούγκα εκδόθηκε το 2008 στις ΗΠΑ, έχοντας κερδίσει το International Literature Award από το "National Endowment for the Arts". Το μυθιστόρημά του Βίλα Κομπρέ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ (2007). Για την δεύτερη συλλογή του, Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Το παιδικό του μυθιστόρημα Ο Άλκης και ο Λαβύρινθος κέρδισε το Πρώτο Βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου. Ο μονόλογος του Τελευταία Μάρθα παρουσιάστηκε το 2004 στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα και παίχτηκε το 2008 στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου και ερμηνεία Χρήστου Στεργιόγλου. Τα έργα του Δακρυγόνα και Σκότωσε ό,τι αγαπάς (σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη) παίχτηκαν το 2010 και το 2012 στο ίδιο θέατρο. Ο μονόλογός του Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 2013 σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Το έργο του Μελίσσια έχει παρουσιαστεί στα πλαίσια του προγράμματος "Αναγνώσεις" στο Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Innerview παίχτηκε το χειμώνα του 2014 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Έχει γράψει το σενάριο για την ταινία Καταιγίδα, (σκην. Χάρης Πατραμάνης) το όποιο εγκρίθηκε από το πρόγραμμα «Ορίζοντες» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματόγραφου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Μεγάλη Βρετανία. Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Τον Απρίλιο του 2013 μίλησε στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες στα πλαίσια της εκδήλωσης «Τέσσερις συγγραφείς του Νότου μιλούν για την κρίση». Το 2013 το μονόπρακτό του Innerview παίχτηκε στο Southbank Centre του Λονδίνου. Γράφει κριτική λογοτεχνίας στην εφημερίδα «Τα Νέα». Διδάσκει για έβδομο χρόνο Δημιουργική Γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού. Δεκαέξι από τους κατά καιρούς μαθητές του έχουν δημοσιεύσει βιβλία. http://www.haef.gr/AdultPrograms/Courses/Lesson?les=23   Διεύθυνση Στεφάνου Δέλτα 15, 154 52 Καθηγητής/Καθηγήτρια: Αλέξης Σταμάτης   ΕΝΑΡΞΗ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ: 12/2/2017 Κάθε Δευτέρα / 5:30-7:30 Διάρκεια: 10 εβδομάδες   ΕΝΑΡΞΗ ΕΓΓΡΑΦΩΝ: Τυπικά 15/1 αλλά καλό είναι να κλείσετε θέση νωρίτερα. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Γραμματεία Προγραμμάτων Ενηλίκων: Σούλη Τσαλίκη stsaliki@haef.gr Γεωργία Κυριακοπούλου gkyriakopoulou@haef.gr Τηλεφώνα Επιμόρφωσης Ενηλίκων: 210 6748160, 210 6748153 (10:00-19:00)         Read the full article

[maxmaggreece]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ��μὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶ��αι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggr]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggr]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggreece]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggr]

Άρης Αλεξάνδρου - ο αντιστασιακός λογοτέχνης!

Ο Άρης Αλεξάνδρου -καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη- είναι ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς, με πολύ σημαντικό μεταφραστικό έργο. Υπήρξε αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής. Το μοναδικό του μυθιστόρημα , Το Κιβώτιο (1975), θεωρείται ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας. Σύντομη βιογραφία του Ο Άρης Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1922 στo Πέτρογκραντ, τη σημερινή Αγία Πετρούπολη. Ο πατέρας του, Βασίλης Βασιλειάδης, ήταν Έλληνας από την Τραπεζούντα του Πόντου και η μητέρα του, Πολίνα Aντόνοβνα Βίλγκελμσον, ήταν Ρωσίδα με καταγωγή από την Εσθονία. Το 1928 ήρθε με τους γονείς του στην Ελλάδα και, μετά από δύο χρόνια παραμονής στην συμπρωτεύουσα, Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκαν εν τέλει μόνιμα στην Αθήνα. Το 1940, όταν και αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή, πέρασε στην ΑΣΟΕΕ. Ωστόσο, πολύ σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του, προκειμένου να ασχοληθεί επαγγελματικά με την μετάφραση έργων. Από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ο Άρης Αλεξάνδρου μαζί με τον Αντρέα Φραγκιά και άλλους φίλους, είχαν δημιουργήσει έναν όμιλο μαρξιστικού προσανατολισμού, ο οποίος συνέχισε τη δράση του μέχρι και αρχές της Κατοχής. Το 1941, ο όμιλος προσχώρησε στη Φοιτητική Κομμουνιστική Οργάνωση (ΦΚΟ), η οποία σχετίστηκε με την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων. Ο Άρης Αλεξάνδρου αποχώρησε πικραμένος από το ΕΑΜ Νέων το καλοκαίρι του 1942, έπειτα από τη διαγραφή τριών φίλων του και ηγετικών στελεχών της ΟΚΝΕ λόγω των "υπερεπαναστατικών" θέσεων τους —ζητούσαν άμεση και μη μετωπική ένοπλη σύγκρουση με τους κατακτητές— από το ΕΑΜ, οι οποίοι ταυτόχρονα καταγγέλθηκαν ως "χαφιέδες". Αντιστασιακή Δράση Τόσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής όσο και του Εμφυλίου Πολέμου ο Άρης Αλεξάνδρου επέδειξε έντονη αντιστασιακή δράση. Όσο η Ελλάδα τελούσε υπό την Κατοχή των γερμανικών δυνάμεων μετάφρασε στα ελληνικά τον ύμνο της Κομσομόλ, ενώ συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις του ΕΑΜ. Έλαβε μέρος με μαύρο περιβραχιόνιο στη διαδήλωση του ΕΑΜ στις 3 Δεκεμβρίου 1944 (που αποτέλεσε την αρχή των Δεκεμβριανών). Κατόπιν αυτής κρυβόταν με την οικογένειά του σε καταφύγια για πολίτες. Αργότερα, συνελήφθη αιχμάλωτος από τις βρετανικές δυνάμεις και στάλθηκε στο στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στην Ελ Ντάμπα της Λιβύης όπου, μαζί με τον πατέρα του, δήλωσαν στους διώκτες τους ότι ήταν "ΕΑΜίτες". Ωστόσο, το 1945 αφέθηκαν ελεύθεροι και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Η αρχή του Εμφυλίου πολέμου τον βρήκε να κρύβεται, βγαίνοντας από το κρησφύγετο του μόνο μια φορά τη βδομάδα, προκειμένου να συναντηθεί με την Καίτη Δρόσου, η οποία ήταν τότε στρατολόγος και μέλος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ μετέπειτα έγινε σύζυγός του (1958). Το 1948 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο, όπου φοβούμενος ακρωτηριασμό και μόνιμη βλάβη από τα βασανιστήρια έκανε "δήλωση μετανοίας" την οποία αργότερα ανακάλεσε. Το 1953 καταδικάστηκε ως ανυπόταχτος στράτευσης, δηλώνοντας στο στρατοδικείο "κομμουνιστής", με αποτέλεσμα τη φυλάκιση του. Τέθηκε σε απομόνωση από τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους, έως τουλάχιστον το 1956 και, τελικά, αποφυλακίστηκε με αναστολή ποινής το 1958. Η Γαλλία Το 1967, όταν και επιβλήθηκε η δικτατορίας,  διέφυγε στο Παρίσι. Εκεί για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές. Το 1968 έγραψε κείμενο με το όνομα Αντίπας Νετραλίτης ,όπου έγραφε και υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη ως διέξοδο ενάντια της διαμάχης ΕΣΣΔ και Η.Π.Α. Το 1975 δήλωνε σχετικά: "Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. ... Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων". Πέθανε στη γαλλική πρωτεύουσα το 1978. Εργογραφία Το Κιβώτιο

Το Κιβώτιο (1975) αποτελεί το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου. Χάρη σε αυτό ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε να κερδίσει μία θέση ανάμεσα στην ελίτ των μεταπολεμικών Ελλήνων συγγραφέων. Μάλιστα, το εν λόγω έργο από το 2015 έχει πάρει και τη μορφή θεατρικού μονολόγου. Από τότε, με πρωταγωνιστή τον Φώτη Μακρή, το Κιβώτιο ταξίδεψε σε 28 πόλεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στην Πάφο της Κύπρου -στο πλαίσιο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης 2017. Φέτος,  το Κιβώτιο θα ανέβει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά το θεατρικό σανίδι του Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου. Λοιπό συγγραφικό έργο

Ο λόφος με το συντριβάνι Ποιήματα Mission Box Έξω απ' τα δόντια Ο δραματουργός Ντοστογιέβσκη Η εξέγερση της Κρονστάνδης Μεταφράσεις του που χρησιμοποιήθηκαν στο θεατρικό σανίδι Ο Άρης Αλεξάνδρου υπήρξε ένας σπουδαίος μεταφραστής κυρίως έργων της ρωσικής λογοτεχνίας. Οι μεταφράσεις των έργων "Βυσσινόκηπος" και "Θάλαμος Αρ.6" του Τσέχωφ αλλά και "Το όνειρο ενός γελοίου" και οι "Νύχτες" του Ντοστογιέφσκι χρησιμοποιήθηκαν κατά τα τρία προηγούμενα χρόνια (2015-2018) ως οι καταλληλότερες προκειμένου να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι. Read the full article

[maxmaggr]

Άρης Αλεξάνδρου - ο αντιστασιακός λογοτέχνης!

Ο Άρης Αλεξάνδρου -καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη- είναι ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς, με πολύ σημαντικό μεταφραστικό έργο. Υπήρξε αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής. Το μοναδικό του μυθιστόρημα , Το Κιβώτιο (1975), θεωρείται ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας. Σύντομη βιογραφία του Ο Άρης Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1922 στo Πέτρογκραντ, τη σημερινή Αγία Πετρούπολη. Ο πατέρας του, Βασίλης Βασιλειάδης, ήταν Έλληνας από την Τραπεζούντα του Πόντου και η μητέρα του, Πολίνα Aντόνοβνα Βίλγκελμσον, ήταν Ρωσίδα με καταγωγή από την Εσθονία. Το 1928 ήρθε με τους γονείς του στην Ελλάδα και, μετά από δύο χρόνια παραμονής στην συμπρωτεύουσα, Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκαν εν τέλει μόνιμα στην Αθήνα. Το 1940, όταν και αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή, πέρασε στην ΑΣΟΕΕ. Ωστόσο, πολύ σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του, προκειμένου να ασχοληθεί επαγγελματικά με την μετάφραση έργων. Από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ο Άρης Αλεξάνδρου μαζί με τον Αντρέα Φραγκιά και άλλους φίλους, είχαν δημιουργήσει έναν όμιλο μαρξιστικού προσανατολισμού, ο οποίος συνέχισε τη δράση του μέχρι και αρχές της Κατοχής. Το 1941, ο όμιλος προσχώρησε στη Φοιτητική Κομμουνιστική Οργάνωση (ΦΚΟ), η οποία σχετίστηκε με την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) και εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων. Ο Άρης Αλεξάνδρου αποχώρησε πικραμένος από το ΕΑΜ Νέων το καλοκαίρι του 1942, έπειτα από τη διαγραφή τριών φίλων του και ηγετικών στελεχών της ΟΚΝΕ λόγω των "υπερεπαναστατικών" θέσεων τους —ζητούσαν άμεση και μη μετωπική ένοπλη σύγκρουση με τους κατακτητές— από το ΕΑΜ, οι οποίοι ταυτόχρονα καταγγέλθηκαν ως "χαφιέδες". Αντιστασιακή Δράση Τόσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής όσο και του Εμφυλίου Πολέμου ο Άρης Αλεξάνδρου επέδειξε έντονη αντιστασιακή δράση. Όσο η Ελλάδα τελούσε υπό την Κατοχή των γερμανικών δυνάμεων μετάφρασε στα ελληνικά τον ύμνο της Κομσομόλ, ενώ συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις του ΕΑΜ. Έλαβε μέρος με μαύρο περιβραχιόνιο στη διαδήλωση του ΕΑΜ στις 3 Δεκεμβρίου 1944 (που αποτέλεσε την αρχή των Δεκεμβριανών). Κατόπιν αυτής κρυβόταν με την οικογένειά του σε καταφύγια για πολίτες. Αργότερα, συνελήφθη αιχμάλωτος από τις βρετανικές δυνάμεις και στάλθηκε στο στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων στην Ελ Ντάμπα της Λιβύης όπου, μαζί με τον πατέρα του, δήλωσαν στους διώκτες τους ότι ήταν "ΕΑΜίτες". Ωστόσο, το 1945 αφέθηκαν ελεύθεροι και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Η αρχή του Εμφυλίου πολέμου τον βρήκε να κρύβεται, βγαίνοντας από το κρησφύγετο του μόνο μια φορά τη βδομάδα, προκειμένου να συναντηθεί με την Καίτη Δρόσου, η οποία ήταν τότε στρατολόγος και μέλος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ μετέπειτα έγινε σύζυγός του (1958). Το 1948 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο, όπου φοβούμενος ακρωτηριασμό και μόνιμη βλάβη από τα βασανιστήρια έκανε "δήλωση μετανοίας" την οποία αργότερα ανακάλεσε. Το 1953 καταδικάστηκε ως ανυπόταχτος στράτευσης, δηλώνοντας στο στρατοδικείο "κομμουνιστής", με αποτέλεσμα τη φυλάκιση του. Τέθηκε σε απομόνωση από τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους, έως τουλάχιστον το 1956 και, τελικά, αποφυλακίστηκε με αναστολή ποινής το 1958. Η Γαλλία Το 1967, όταν και επιβλήθηκε η δικτατορίας,  διέφυγε στο Παρίσι. Εκεί για να επιβιώσει έκανε διάφορες δουλειές. Το 1968 έγραψε κείμενο με το όνομα Αντίπας Νετραλίτης ,όπου έγραφε και υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη ως διέξοδο ενάντια της διαμάχης ΕΣΣΔ και Η.Π.Α. Το 1975 δήλωνε σχετικά: "Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και σε καμιά πολιτική οργάνωση. Δεν είμαι μέλος καμιάς εκκλησίας. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας. ... Έχοντας περάσει από τα ξερονήσια και τις φυλακές, νιώθω πως είμαι συγκρατούμενος όχι μόνο με όσους υποφέρουν στα φασιστικά στρατόπεδα, μα και με όσους βασανίζονται στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Νιώθω αλληλέγγυος και συνυπεύθυνος με όσους αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν εναντίον όλων των τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, εναντίον όλων των δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων". Πέθανε στη γαλλική πρωτεύουσα το 1978. Εργογραφία Το Κιβώτιο

Το Κιβώτιο (1975) αποτελεί το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου. Χάρη σε αυτό ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε να κερδίσει μία θέση ανάμεσα στην ελίτ των μεταπολεμικών Ελλήνων συγγραφέων. Μάλιστα, το εν λόγω έργο από το 2015 έχει πάρει και τη μορφή θεατρικού μονολόγου. Από τότε, με πρωταγωνιστή τον Φώτη Μακρή, το Κιβώτιο ταξίδεψε σε 28 πόλεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στην Πάφο της Κύπρου -στο πλαίσιο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης 2017. Φέτος,  το Κιβώτιο θα ανέβει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά το θεατρικό σανίδι του Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου. Λοιπό συγγραφικό έργο

Ο λόφος με το συντριβάνι Ποιήματα Mission Box Έξω απ' τα δόντια Ο δραματουργός Ντοστογιέβσκη Η εξέγερση της Κρονστάνδης Μεταφράσεις του που χρησιμοποιήθηκαν στο θεατρικό σανίδι Ο Άρης Αλεξάνδρου υπήρξε ένας σπουδαίος μεταφραστής κυρίως έργων της ρωσικής λογοτεχνίας. Οι μεταφράσεις των έργων "Βυσσινόκηπος" και "Θάλαμος Αρ.6" του Τσέχωφ αλλά και "Το όνειρο ενός γελοίου" και οι "Νύχτες" του Ντοστογιέφσκι χρησιμοποιήθηκαν κατά τα τρία προηγούμενα χρόνια (2015-2018) ως οι καταλληλότερες προκειμένου να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι. Read the full article

[maxmaggr]

Γιάκουμο Κοϊζούμι: Ο Λευκάδιος Χερν της Ιαπωνίας

 Λευκάδιος Χερν: Ο Λευκάδιος Χερν ή Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν γνωστός επίσης και με το ιαπωνικό όνομα  Γιάκουμο Κοϊζούμι, γεννήθηκε στην Λευκάδα τον Ιούνιο του 1850 (απεβίωσε στο Τόκιο στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904). Επρόκειτο για έναν  διεθνής φήμης συγγραφέα με ιρλανδικές-ελληνικές ρίζες καταγωγής που έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα το 1896. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας κυρίως για τα βιβλία και τις συλλογές των ιαπωνικών θρύλων και ιστοριών περί πνευμάτων και φαντασμάτων, όπως το έργο του «Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων». Στις ΗΠΑ ο Γιάκουμο Κοϊζούμι έμεινε επίσης γνωστός για τα κείμενά του που αφορούσαν την πόλη της Νέας Ορλεάνης, που βασίστηκαν στη δεκαετή διαμονή του εκεί. Ήταν γιος του  Βρετανού χειρούργου ταγματάρχη Τσαρλς Μπους και της Ρόζας Αντωνίου Κασιμάτη, Ελληνίδας ευγενούς με καταγωγή από τα Κύθηρα.  Η γνωριμία με την μητέρα του έγινε όταν ο πατέρας του υπηρετούσε στη Λευκάδα κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής των Επτανήσων όπου αποτελούσε μάλιστα και τον πιο υψηλόβαθμο χειρούργο ιατρό στο σύνταγμά του. Ο Χερν βαφτίστηκε ως Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Λευκάδα. Αλλά το Αγγλικό του όνομα ήταν Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn. Μερικούς μήνες μετά το γάμο του ζευγαριού, η μητέρα του είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της οικογένειας και μεγαλύτερο αδελφό του Χερν, Τζορτζ Ρόμπερτ Χερν στις 23 Ιουλίου 1849. Ο αδερφός του όμως πέθανε στις 17 Αυγούστου 1850. Δύο μήνες ακριβώς μετά τη γέννηση του Λευκάδιου. Το σπίτι όπου έζησε Λευκάδιος ως παιδί βρίσκεται στην Λευκάδα μέχρι και σήμερα.  

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Λευκάδιος Χέρν στην Λευκάδα  

Η εγκατάλειψη και η μεταναστευτική φυγή στην Ιρλανδία: Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών ο Λευκάδιος εγκαταλείφτηκε από την μητέρα του, όταν μετακόμισαν με τον πατέρα του στην Ιρλανδία ο οποίος εν συνέχεια τον εγκατέλειψε στην μητέρα του. Μετά από μια σειρά συνεχούς εγκατάλειψης ο Λευκάδιος Χερν καταλήγει υπό την κηδεμονία της  γιαγιάς και θείας του Σάρας Μπρέναν. Πριν την εγκατάλειψή όμως από την μητέρα του, είχε προηγηθεί μια σειρά εξελίξεων που την «ώθησαν» κατά κάποιο τρόπο στην φυγή της. Το 1850 όμως ο πατέρας του Χερν προήχθη σε Υπηρεσιακό Χειρουργό Δεύτερης Τάξης, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί από τη Λευκάδα στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες. Καθώς η οικογένειά του δεν ενέκρινε τον γάμο με την Ρόζα, ανησυχούσε ότι η σχέση αυτή θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τις προοπτικές για την ανέλιξη της σταδιοδρομίας του. Έτσι ο  Τσαρλς Χερν δεν ενημέρωσε τους ανωτέρους του για το γιο ή για την έγκυο σύζυγό του που άφησε πίσω μαζί με την οικογένειά του. Στη συνέχεια ο Τσαρλς Χερν κανόνισε να στείλει τον γιο και τη σύζυγό του να ζήσουν μαζί με την οικογένειά του στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας όπου δεν έλαβαν και την πιο θερμή υποδοχή. Και αυτό γιατί η μητέρα του Τσαρλς Χερν, Ελίζαμπεθ Χολμς Χερν δυσκολευόταν να αποδεχθεί τον καθολικισμό της Ρόζας Χερν σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας της. Παράλληλα και η Ρόζα δυσκολευόταν να υιοθετήσει μια ξένη κουλτούρα προς τα δικά της «δεδομένα» και τον προτεσταντισμό της οικογένειας του συζύγου της. Η οριστική εγκατάλειψη: Παρά τις προσπάθειες της Σάρας Μπρέναν να αναθερμάνει τις σχέσεις, η Ρόζα υπέφερε από νοσταλγία για την πατρίδα της. Όταν ο σύζυγός της επέστρεψε στην Ιρλανδία με αναρρωτική άδεια το 1853, κατέστη πλέον σαφές ότι το ζευγάρι είχε αποξενωθεί. Ο Τσαρλς Χερν μετατέθηκε στην Κριμαία, αφήνοντας πάλι την έγκυο γυναίκα και το παιδί του στην Ιρλανδία. Όταν επέστρεψε το 1856 σοβαρά τραυματισμένος, η Ρόζα είχε επιστρέψει πλέον στην πατρίδα της τα Κύθηρα όπου και γέννησε τον τρίτο γιο τους, Ντάνιελ Τζέιμς Χερν, με τον Λευκάδιο να έχει αφεθεί στη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν. Μετά από την φυγή της Ρόζας, ο Τσαρλς Χερν υπέβαλε αίτηση για να ακυρωθεί ο γάμος τους. Όταν πληροφορήθηκε την ακύρωση του γάμου τους, η Ρόζα παντρεύτηκε αμέσως τον Τζιοβάνι Καβαλίνι, Έλληνα πολίτη ιταλικής καταγωγής. Ο Καβαλίνι έθεσε ως προϋπόθεση του γάμου τους να παραδώσει την επιμέλεια και του Λευκάδιου και του Τζέιμς. Έτσι και ο Τζέιμς στάλθηκε στον πατέρα του στο Δουβλίνο, με τον Λευκάδιο να παραμένει υπό τη φροντίδα της Σάρας. Ούτε ο Λευκάδιος ούτε ο Τζέιμς ξαναείδαν ποτέ τη μητέρα τους. Απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά με τον δεύτερο σύζυγό της. Η Ρόζα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Δημόσιο Ψυχιατρείο-Άσυλο της Κέρκυρα. Απεβίωσε 1882. Ο Λευκάδιος Χερν δεν ξαναείδε ποτέ ούτε τον πατέρα του. Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, Αλίσια Γκόσλιν.  Και φεύγοντας μαζί της για απόσπαση στο Σεκουντεραμπάντ της Ινδίας, δημιούργησε νέα οικογένεια. Έτσι σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του ζούσαν ακόμη, ο  Λευκάδιος Χερν έγινε μόνιμα κηδεμονευόμενος της γιαγιάς-θείας του Σάρας Μπρέναν. Το ερέθισμα: Η Μπρέναν όμως μεριμνούσε για την εκπαίδευση των παιδιών, προσλαμβάνοντας δάσκαλο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. προκειμένου να παρέχει τη βασική παιδεία και τα σημαντικά χαρακτηριστικά  του καθολικού δόγματος. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Χερν άρχισε να εξερευνά τη βιβλιοθήκη της Μπρέναν. Διαβάζει πολύ ελληνική λογοτεχνία και ιδιαίτερα μυθολογία. Ο Λευκάδιος Χερν στην Αμερική:

Το 1869 η Μπρέναν έχοντας φτάσει στα 75 της χρόνια και αντιμετωπίζοντας κινητικά προβλήματα, αποφασίζει να σταματήσει την «χρηματοδότηση» του δεκαεννιάχρονου  Χερν. Αγοράζοντας του ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για Αμερική. Όταν ο Χερν έφτασε  στο Σινσινάτι, συνάντησε την οικογένεια Κάλιναν. Όπως του είχε πει η Μπρέναν. Η οικογένεια όμως δεν είχε πολλά να προσφέρει. Ο πατέρας Κάλιναν του έδωσε μόλις 5 δολάρια ευχόμενος «καλή τύχη». Όπως θα έγραφε αργότερα και ο Χερν: «Πετάχτηκα για να αρχίσω τη ζωή μου άφραγκος στο πεζοδρόμιο μιας αμερικανικής πόλης». Για κάποιο διάστημα ήταν εξαθλιωμένος, ζούσε σε στάβλους ή αποθήκες σε αντάλλαγμα για χαμαλοδουλειές. Μέχρι που έγινε στενός φίλος με τον Άγγλο τυπογράφο και κοινοτιστή Χένρι Γουότκιν. Τον προσέλαβε  στο τυπογραφείο του, βοηθώντας τον να βρει διάφορες δουλειές του ποδαριού και δανείζοντας του παράλληλα βιβλία από τη προσωπική του βιβλιοθήκη. Συμπεριλαμβανομένων  των ουτοπιστών Φουριέ,  Ντίξον και Νόις. Ο Χερν σύχναζε επίσης στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σινσινάτι, που εκείνη την εποχή είχε περίπου 50.000 τόμους. Την άνοιξη του 1871 έλαβε μια επιστολή από τον Χένρι Μολινέ τον πληροφόρησε για το θάνατο της Σάρας Μπρέναν. Και τον ορισμό του Μολινέ ως μοναδικού εκτελεστή της διαθήκης. Αν και η Μπρέναν τον είχε ορίσει ως δικαιούχο μιας ετήσιας προσόδου όταν έγινε κηδεμόνας του, ο Χερν δεν πήρε τίποτα από την περιουσία και δεν ξανά είχε ποτέ νέα από τον Μολινέ. Η δύναμη του ταλέντου: Το ταλέντο του Χερν ως συγγραφέα τον βοήθησε να βρει δουλειά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Τhe Cincinnati Enquirer». Εργάστηκε από το 1872 έως και το 1875. Γράφοντας με μια δημιουργική ελευθερία σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στο Σινσινάτι, έ��ινε γνωστός για τις μακάβριες περιγραφές τοπικών φόνων. Καλλιέργησε τη φήμη του κορυφαίου συγκλονιστικού δημοσιογράφου της εφημερίδας καθώς και του συγγραφέα των ευαίσθητων περιγραφών. Ο «φόνος του Τάνιαρντ», είχε διαρκέσει επί μήνες το 1874. Μέσω των περιγραφών του, ο Χερν εδραίωσε τη φήμη του ως ο τολμηρότερος δημοσιογράφος του Σινσινάτι. Και το Enquirer αύξησε το μισθό του από 10 σε 25 δολάρια τη βδομάδα.

Το 1874 ο Χερν σε συνεργασία με τον Χένρι Φαρνί, έγραψαν, εικονογράφησαν και εξέδωσαν ένα οκτασέλιδο εβδομαδιαίο περιοδικό τέχνης, λογοτεχνίας και σάτιρας, με τον τίτλο «Ye Giglampz». Το έργο σχολιάστηκε από ένα κριτικό του εικοστού αιώνα: «Ίσως το συναρπαστικότερο έργο διαρκείας που ανέλαβε ο Χερν». Νέα Ορλεάνη:

Το φθινόπωρο του 1877, πρόσφατα διαζευγμένος από τη Μάτι Φόλεϊ ο ανήσυχος Χερν είχε αρχίσει να παραμελεί τη δουλειά του στην εφημερίδα. Ξεκίνησε να μεταφράζει στα Αγγλικά έργα του Γάλλου συγγραφέα Γκωτιέ. Με την υποστήριξη του Γουότκιν και του εκδότη του «Cincinnati Commercial» Μίρατ Χάλστεντ», ο Χερν έφυγε από το Σινσινάτι . Με προορισμό την Νέα Ορλεάνη, όπου αρχικά έγραψε ανταποκρίσεις για το «Commercial» στη στήλη Gateway to the Tropics. Στα τέλη του 1881 ο Χερν πήρε μια θέση συντάκτη στους «Times Democrat» της Νέας Ορλεάνης, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μεταφραστής άρθρων από γαλλικές και ισπανικές εφημερίδες. Έγραφε σε συνδυασμό άρθρα και κριτικές για θέματα που ο ίδιος επέλεγε. Ο Χερν έγραφε ενθουσιωδώς για τη Νέα Ορλεάνη, αλλά έγραφε επίσης και για την παρακμή της πόλης, «μια νεκρή νύφη στεφανωμένη με άνθη πορτοκαλιάς». Τα κείμενα του Χερν για τις εφημερίδες της Νέας Ορλεάνης περιελάμβαναν ιμπρεσσιονιστικές  περιγραφές τόπων και χαρακτήρων καθώς και ποικίλα άρθρα που κατάγγελλαν την πολιτική διαφθορά, την εγκληματικότητα στους δρόμους, τη βία, τη μισαλλοδοξία και τις αποτυχίες των υπεύθυνων της δημόσιας παιδείας και υγείας. Να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πρόνοιας και προστασίας των πολιτών. Και παρά το γεγονός ότι πιστώνεται με την «εφεύρεση» της Νέας Ορλεάνης ως τόπου εξωτικού και μυστηριώδους, οι νεκρολογίες του περί των ηγετών του βουντού, Μαρί Λεβό και Δρ. Τζον Μοντενέ ήταν άκρως ρεαλιστικές και απομυθοποιητικές. Τα γνωστότερα βιβλία του Χερν στη Λουιζιάνα είναι τα εξής: Gombo zhèbes: «Μικρό λεξικό κρεολικών παροιμιών» (εκδόθηκε το 1885). «Η Κρεολική Κουζίνα» (έκδοση 1885). Επρόκειτο για μια  συλλογή συνταγών μαγειρικής από κορυφαίους σεφ και διάσημες Κρεολές νοικοκυρές, που συνέβαλαν να γίνει η Νέα Ορλεάνη διάσημη για την κουζίνα της. «Τσίτα: Μια Ανάμνηση του Χαμένου Νησιού» (έκδοση 1889). Μια νουβέλα με θέμα  βασισμένο στον τυφώνα του 1856, που πρώτο δημοσιεύθηκε στο Harper's Monthly το 1888. Ο Λευκάδιος της Ιαπωνίας και του Τόκιου:  Το 1890 ο Χερν πήγε στην Ιαπωνία, σε μια αποστολή ως ανταποκριτής εφημερίδας όπου και έμελλε να λάβει την μεγαλύτερη αναγνώριση αλλά και έμπνευση. Με τη βοήθεια του Μπάζιλ Χολ Τσάμπερλεν (Άγγλου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο), ο Χερν απέκτησε μια θέση καθηγητή το καλοκαίρι του 1890 στη Νομαρχιακή Σχολή του Σιμάνε στο Ματσούε, πόλη της δυτικής Ιαπωνίας. Κατά τη δέκα πεντάμηνη διαμονή του στο Ματσούε ο Χερν παντρεύτηκε την Σέτσου Κοϊζούμι (1868-1932), κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Κάζουο (1893-1965), τον Ιβάο (1897-1937), τον Κιγιόσι (1900-1962) και την Σουτζούκο (1903-1944). Στα τέλη του 1896 ο Χερν μετακόμισε ξανά στο Κουμαμότο. Με τη βοήθεια του Τσάμπερλεν, εξασφάλισε θέση καθηγητή στην Πέμπτη Ανώτερη Σχολή. Στο Κουμαμότο έζησε τα επόμενα τρία χρόνια ολοκληρώνοντας το πρώτο του βιβλίο για την Ιαπωνία με τίτλο: «Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία» (εκδόθηκε το 1894). Τόκιο: Τον Ιανουάριο του 1896 ο Λευκάδιος Χερν πολιτογραφήθηκε ως  Ιάπωνας, λαμβάνοντας το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι, ενώ  τον Αύγουστο με βοήθεια πάλι του Τσάμπερλεν, άρχισε να διδάσκει αγγλική λογοτεχνία  στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Εκεί εργάστηκε μέχρι το 1903. Το 1904 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ουασέντα στο Σιντζούκου στο Τόκιο. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 54 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Νεκροταφείο Ζοσιγκάγια, στο Τοσίμα του Τόκιο.

Ενώ στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του αναγράφεται το εξής κείμενο: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε. Έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε, ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε αλίμονο, τον τάφο». Τα βιβλία του Λευκάδιου Χερν στην Ιαπωνία που γράφτηκαν στην Αγγλική γλώσσα: Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία (Glimpses of Unfamiliar Japan), 1894. Από την Ανατολή: Ονειροπολήσεις και σπουδές στη Νέα Ιαπωνία (Out of the East: Reveries and Studies in New Japan), 1895. Κοκορό: Υπαινιγμοί και αντηχήσεις της ενδότερης ιαπωνικής ζωής (Kokoro: Hints and Echoes of Japanese Inner Life), 1896. Βουδιστικά Σταχυολογήματα: Σπουδές του χεριού και της ψυχής στην Άπω Ανατολή (Gleanings in Buddha-Fields: Studies of Hand and Soul in the Far East), 1897. Εξωτικά και Αναδρομικά (Exotics and Retrospectives), 1898. Στην Ιαπωνία των Φαντασμάτων (In Ghostly Japan), 1899. Σκιές (Shadowings), 1900. Ιαπωνικά Ανάλεκτα (Japanese Miscellany), 1901. Κοττό: Παράξενα και πολύτιμα της Ιαπωνίας σκεπασμένα με ιστούς αράχνης (Kottó: Being Japanese Curios, with Sundry Cobwebs), 1902. Καϊντάν: Ιστορίες και σπουδές παράξενων πραγμάτων (Kwaidan: Stories and Studies of Strange Things), 1904. Ιαπωνία: Μια Απόπειρα Ερμηνείας (Japan: An Attempt at Interpretation), 1904. Το Ρομάντζο του Γαλαξία: Και άλλες μελέτες & ιστορίες (The Romance of the Milky Way: Αnd Other Studies & Stories). Που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά το θάνατό του (1905). https://www.youtube.com/watch?time_continue=199&v=iJu51uIBehk Read the full article

[maxmaggr]

Γιάκουμο Κοϊζούμι: Ο Λευκάδιος Χερν της Ιαπωνίας

 Λευκάδιος Χερν: Ο Λευκάδιος Χερν ή Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν γνωστός επίσης και με το ιαπωνικό όνομα  Γιάκουμο Κοϊζούμι, γεννήθηκε στην Λευκάδα τον Ιούνιο του 1850 (απεβίωσε στο Τόκιο στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904). Επρόκειτο για έναν  διεθνής φήμης συγγραφέα με ιρλανδικές-ελληνικές ρίζες καταγωγής που έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα το 1896. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας κυρίως για τα βιβλία και τις συλλογές των ιαπωνικών θρύλων και ιστοριών περί πνευμάτων και φαντασμάτων, όπως το έργο του «Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων». Στις ΗΠΑ ο Γιάκουμο Κοϊζούμι έμεινε επίσης γνωστός για τα κείμενά του που αφορούσαν την πόλη της Νέας Ορλεάνης, που βασίστηκαν στη δεκαετή διαμονή του εκεί. Ήταν γιος του  Βρετανού χειρούργου ταγματάρχη Τσαρλς Μπους και της Ρόζας Αντωνίου Κασιμάτη, Ελληνίδας ευγενούς με καταγωγή από τα Κύθηρα.  Η γνωριμία με την μητέρα του έγινε όταν ο πατέρας του υπηρετούσε στη Λευκάδα κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής των Επτανήσων όπου αποτελούσε μάλιστα και τον πιο υψηλόβαθμο χειρούργο ιατρό στο σύνταγμά του. Ο Χερν βαφτίστηκε ως Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Λευκάδα. Αλλά το Αγγλικό του όνομα ήταν Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn. Μερικούς μήνες μετά το γάμο του ζευγαριού, η μητέρα του είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της οικογένειας και μεγαλύτερο αδελφό του Χερν, Τζορτζ Ρόμπερτ Χερν στις 23 Ιουλίου 1849. Ο αδερφός του όμως πέθανε στις 17 Αυγούστου 1850. Δύο μήνες ακριβώς μετά τη γέννηση του Λευκάδιου. Το σπίτι όπου έζησε Λευκάδιος ως παιδί βρίσκεται στην Λευκάδα μέχρι και σήμερα.  

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Λευκάδιος Χέρν στην Λευκάδα  

Η εγκατάλειψη και η μεταναστευτική φυγή στην Ιρλανδία: Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών ο Λευκάδιος εγκαταλείφτηκε από την μητέρα του, όταν μετακόμισαν με τον πατέρα του στην Ιρλανδία ο οποίος εν συνέχεια τον εγκατέλειψε στην μητέρα του. Μετά από μια σειρά συνεχούς εγκατάλειψης ο Λευκάδιος Χερν καταλήγει υπό την κηδεμονία της  γιαγιάς και θείας του Σάρας Μπρέναν. Πριν την εγκατάλειψή όμως από την μητέρα του, είχε προηγηθεί μια σειρά εξελίξεων που την «ώθησαν» κατά κάποιο τρόπο στην φυγή της. Το 1850 όμως ο πατέρας του Χερν προήχθη σε Υπηρεσιακό Χειρουργό Δεύτερης Τάξης, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί από τη Λευκάδα στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες. Καθώς η οικογένειά του δεν ενέκρινε τον γάμο με την Ρόζα, ανησυχούσε ότι η σχέση αυτή θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τις προοπτικές για την ανέλιξη της σταδιοδρομίας του. Έτσι ο  Τσαρλς Χερν δεν ενημέρωσε τους ανωτέρους του για το γιο ή για την έγκυο σύζυγό του που άφησε πίσω μαζί με την οικογένειά του. Στη συνέχεια ο Τσαρλς Χερν κανόνισε να στείλει τον γιο και τη σύζυγό του να ζήσουν μαζί με την οικογένειά του στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας όπου δεν έλαβαν και την πιο θερμή υποδοχή. Και αυτό γιατί η μητέρα του Τσαρλς Χερν, Ελίζαμπεθ Χολμς Χερν δυσκολευόταν να αποδεχθεί τον καθολικισμό της Ρόζας Χερν σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας της. Παράλληλα και η Ρόζα δυσκολευόταν να υιοθετήσει μια ξένη κουλτούρα προς τα δικά της «δεδομένα» και τον προτεσταντισμό της οικογένειας του συζύγου της. Η οριστική εγκατάλειψη: Παρά τις προσπάθειες της Σάρας Μπρέναν να αναθερμάνει τις σχέσεις, η Ρόζα υπέφερε από νοσταλγία για την πατρίδα της. Όταν ο σύζυγός της επέστρεψε στην Ιρλανδία με αναρρωτική άδεια το 1853, κατέστη πλέον σαφές ότι το ζευγάρι είχε αποξενωθεί. Ο Τσαρλς Χερν μετατέθηκε στην Κριμαία, αφήνοντας πάλι την έγκυο γυναίκα και το παιδί του στην Ιρλανδία. Όταν επέστρεψε το 1856 σοβαρά τραυματισμένος, η Ρόζα είχε επιστρέψει πλέον στην πατρίδα της τα Κύθηρα όπου και γέννησε τον τρίτο γιο τους, Ντάνιελ Τζέιμς Χερν, με τον Λευκάδιο να έχει αφεθεί στη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν. Μετά από την φυγή της Ρόζας, ο Τσαρλς Χερν υπέβαλε αίτηση για να ακυρωθεί ο γάμος τους. Όταν πληροφορήθηκε την ακύρωση του γάμου τους, η Ρόζα παντρεύτηκε αμέσως τον Τζιοβάνι Καβαλίνι, Έλληνα πολίτη ιταλικής καταγωγής. Ο Καβαλίνι έθεσε ως προϋπόθεση του γάμου τους να παραδώσει την επιμέλεια και του Λευκάδιου και του Τζέιμς. Έτσι και ο Τζέιμς στάλθηκε στον πατέρα του στο Δουβλίνο, με τον Λευκάδιο να παραμένει υπό τη φροντίδα της Σάρας. Ούτε ο Λευκάδιος ούτε ο Τζέιμς ξαναείδαν ποτέ τη μητέρα τους. Απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά με τον δεύτερο σύζυγό της. Η Ρόζα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Δημόσιο Ψυχιατρείο-Άσυλο της Κέρκυρα. Απεβίωσε 1882. Ο Λευκάδιος Χερν δεν ξαναείδε ποτέ ούτε τον πατέρα του. Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, Αλίσια Γκόσλιν.  Και φεύγοντας μαζί της για απόσπαση στο Σεκουντεραμπάντ της Ινδίας, δημιούργησε νέα οικογένεια. Έτσι σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του ζούσαν ακόμη, ο  Λευκάδιος Χερν έγινε μόνιμα κηδεμονευόμενος της γιαγιάς-θείας του Σάρας Μπρέναν. Το ερέθισμα: Η Μπρέναν όμως μεριμνούσε για την εκπαίδευση των παιδιών, προσλαμβάνοντας δάσκαλο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. προκειμένου να παρέχει τη βασική παιδεία και τα σημαντικά χαρακτηριστικά  του καθολικού δόγματος. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Χερν άρχισε να εξερευνά τη βιβλιοθήκη της Μπρέναν. Διαβάζει πολύ ελληνική λογοτεχνία και ιδιαίτερα μυθολογία. Ο Λευκάδιος Χερν στην Αμερική:

Το 1869 η Μπρέναν έχοντας φτάσει στα 75 της χρόνια και αντιμετωπίζοντας κινητικά προβλήματα, αποφασίζει να σταματήσει την «χρηματοδότηση» του δεκαεννιάχρονου  Χερν. Αγοράζοντας του ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για Αμερική. Όταν ο Χερν έφτασε  στο Σινσινάτι, συνάντησε την οικογένεια Κάλιναν. Όπως του είχε πει η Μπρέναν. Η οικογένεια όμως δεν είχε πολλά να προσφέρει. Ο πατέρας Κάλιναν του έδωσε μόλις 5 δολάρια ευχόμενος «καλή τύχη». ��πως θα έγραφε αργότερα και ο Χερν: «Πετάχτηκα για να αρχίσω τη ζωή μου άφραγκος στο πεζοδρόμιο μιας αμερικανικής πόλης». Για κάποιο διάστημα ήταν εξαθλιωμένος, ζούσε σε στάβλους ή αποθήκες σε αντάλλαγμα για χαμαλοδουλειές. Μέχρι που έγινε στενός φίλος με τον Άγγλο τυπογράφο και κοινοτιστή Χένρι Γουότκιν. Τον προσέλαβε  στο τυπογραφείο του, βοηθώντας τον να βρει διάφορες δουλειές του ποδαριού και δανείζοντας του παράλληλα βιβλία από τη προσωπική του βιβλιοθήκη. Συμπεριλαμβανομένων  των ουτοπιστών Φουριέ,  Ντίξον και Νόις. Ο Χερν σύχναζε επίσης στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σινσινάτι, που εκείνη την εποχή είχε περίπου 50.000 τόμους. Την άνοιξη του 1871 έλαβε μια επιστολή από τον Χένρι Μολινέ τον πληροφόρησε για το θάνατο της Σάρας Μπρέναν. Και τον ορισμό του Μολινέ ως μοναδικού εκτελεστή της διαθήκης. Αν και η Μπρέναν τον είχε ορίσει ως δικαιούχο μιας ετήσιας προσόδου όταν έγινε κηδεμόνας του, ο Χερν δεν πήρε τίποτα από την περιουσία και δεν ξανά είχε ποτέ νέα από τον Μολινέ. Η δύναμη του ταλέντου: Το ταλέντο του Χερν ως συγγραφέα τον βοήθησε να βρει δουλειά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Τhe Cincinnati Enquirer». Εργάστηκε από το 1872 έως και το 1875. Γράφοντας με μια δημιουργική ελευθερία σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στο Σινσινάτι, έγινε γνωστός για τις μακάβριες περιγραφές τοπικών φόνων. Καλλιέργησε τη φήμη του κορυφαίου συγκλονιστικού δημοσιογράφου της εφημερίδας καθώς και του συγγραφέα των ευαίσθητων περιγραφών. Ο «φόνος του Τάνιαρντ», είχε διαρκέσει επί μήνες το 1874. Μέσω των περιγραφών του, ο Χερν εδραίωσε τη φήμη του ως ο τολμηρότερος δημοσιογράφος του Σινσινάτι. Και το Enquirer αύξησε το μισθό του από 10 σε 25 δολάρια τη βδομάδα.

Το 1874 ο Χερν σε συνεργασία με τον Χένρι Φαρνί, έγραψαν, εικονογράφησαν και εξέδωσαν ένα οκτασέλιδο εβδομαδιαίο περιοδικό τέχνης, λογοτεχνίας και σάτιρας, με τον τίτλο «Ye Giglampz». Το έργο σχολιάστηκε από ένα κριτικό του εικοστού αιώνα: «Ίσως το συναρπαστικότερο έργο διαρκείας που ανέλαβε ο Χερν». Νέα Ορλεάνη:

Το φθινόπωρο του 1877, πρόσφατα διαζευγμένος από τη Μάτι Φόλεϊ ο ανήσυχος Χερν είχε αρχίσει να παραμελεί τη δουλειά του στην εφημερίδα. Ξεκίνησε να μεταφράζει στα Αγγλικά έργα του Γάλλου συγγραφέα Γκωτιέ. Με την υποστήριξη του Γουότκιν και του εκδότη του «Cincinnati Commercial» Μίρατ Χάλστεντ», ο Χερν έφυγε από το Σινσινάτι . Με προορισμό την Νέα Ορλεάνη, όπου αρχικά έγραψε ανταποκρίσεις για το «Commercial» στη στήλη Gateway to the Tropics. Στα τέλη του 1881 ο Χερν πήρε μια θέση συντάκτη στους «Times Democrat» της Νέας Ορλεάνης, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μεταφραστής άρθρων από γαλλικές και ισπανικές εφημερίδες. Έγραφε σε συνδυασμό άρθρα και κριτικές για θέματα που ο ίδιος επέλεγε. Ο Χερν έγραφε ενθουσιωδώς για τη Νέα Ορλεάνη, αλλά έγραφε επίσης και για την παρακμή της πόλης, «μια νεκρή νύφη στεφανωμένη με άνθη πορτοκαλιάς». Τα κείμενα του Χερν για τις εφημερίδες της Νέας Ορλεάνης περιελάμβαναν ιμπρεσσιονιστικές  περιγραφές τόπων και χαρακτήρων καθώς και ποικίλα άρθρα που κατάγγελλαν την πολιτική διαφθορά, την εγκληματικότητα στους δρόμους, τη βία, τη μισαλλοδοξία και τις αποτυχίες των υπεύθυνων της δημόσιας παιδείας και υγείας. Να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πρόνοιας και προστασίας των πολιτών. Και παρά το γεγονός ότι πιστώνεται με την «εφεύρεση» της Νέας Ορλεάνης ως τόπου εξωτικού και μυστηριώδους, οι νεκρολογίες του περί των ηγετών του βουντού, Μαρί Λεβό και Δρ. Τζον Μοντενέ ήταν άκρως ρεαλιστικές και απομυθοποιητικές. Τα γνωστότερα βιβλία του Χερν στη Λουιζιάνα είναι τα εξής: Gombo zhèbes: «Μικρό λεξικό κρεολικών παροιμιών» (εκδόθηκε το 1885). «Η Κρεολική Κουζίνα» (έκδοση 1885). Επρόκειτο για μια  συλλογή συνταγών μαγειρικής από κορυφαίους σεφ και διάσημες Κρεολές νοικοκυρές, που συνέβαλαν να γίνει η Νέα Ορλεάνη διάσημη για την κουζίνα της. «Τσίτα: Μια Ανάμνηση του Χαμένου Νησιού» (έκδοση 1889). Μια νουβέλα με θέμα  βασισμένο στον τυφώνα του 1856, που πρώτο δημοσιεύθηκε στο Harper's Monthly το 1888. Ο Λευκάδιος της Ιαπωνίας και του Τόκιου:  Το 1890 ο Χερν πήγε στην Ιαπωνία, σε μια αποστολή ως ανταποκριτής εφημερίδας όπου και έμελλε να λάβει την μεγαλύτερη αναγνώριση αλλά και έμπνευση. Με τη βοήθεια του Μπάζιλ Χολ Τσάμπερλεν (Άγγλου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο), ο Χερν απέκτησε μια θέση καθηγητή το καλοκαίρι του 1890 στη Νομαρχιακή Σχολή του Σιμάνε στο Ματσούε, πόλη της δυτικής Ιαπωνίας. Κατά τη δέκα πεντάμηνη διαμονή του στο Ματσούε ο Χερν παντρεύτηκε την Σέτσου Κοϊζούμι (1868-1932), κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Κάζουο (1893-1965), τον Ιβάο (1897-1937), τον Κιγιόσι (1900-1962) και την Σουτζούκο (1903-1944). Στα τέλη του 1896 ο Χερν μετακόμισε ξανά στο Κουμαμότο. Με τη βοήθεια του Τσάμπερλεν, εξασφάλισε θέση καθηγητή στην Πέμπτη Ανώτερη Σχολή. Στο Κουμαμότο έζησε τα επόμενα τρία χρόνια ολοκληρώνοντας το πρώτο του βιβλίο για την Ιαπωνία με τίτλο: «Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία» (εκδόθηκε το 1894). Τόκιο: Τον Ιανουάριο του 1896 ο Λευκάδιος Χερν πολιτογραφήθηκε ως  Ιάπωνας, λαμβάνοντας το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι, ενώ  τον Αύγουστο με βοήθεια πάλι του Τσάμπερλεν, άρχισε να διδάσκει αγγλική λογοτεχνία  στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Εκεί εργάστηκε μέχρι το 1903. Το 1904 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ουασέντα στο Σιντζούκου στο Τόκιο. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 54 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Νεκροταφείο Ζοσιγκάγια, στο Τοσίμα του Τόκιο.

Ενώ στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του αναγράφεται το εξής κείμενο: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε. Έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε, ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε αλίμονο, τον τάφο». Τα βιβλία του Λευκάδιου Χερν στην Ιαπωνία που γράφτηκαν στην Αγγλική γλώσσα: Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία (Glimpses of Unfamiliar Japan), 1894. Από την Ανατολή: Ονειροπολήσεις και σπουδές στη Νέα Ιαπωνία (Out of the East: Reveries and Studies in New Japan), 1895. Κοκορό: Υπαινιγμοί και αντηχήσεις της ενδότερης ιαπωνικής ζωής (Kokoro: Hints and Echoes of Japanese Inner Life), 1896. Βουδιστικά Σταχυολογήματα: Σπουδές του χεριού και της ψυχής στην Άπω Ανατολή (Gleanings in Buddha-Fields: Studies of Hand and Soul in the Far East), 1897. Εξωτικά και Αναδρομικά (Exotics and Retrospectives), 1898. Στην Ιαπωνία των Φαντασμάτων (In Ghostly Japan), 1899. Σκιές (Shadowings), 1900. Ιαπωνικά Ανάλεκτα (Japanese Miscellany), 1901. Κοττό: Παράξενα και πολύτιμα της Ιαπωνίας σκεπασμένα με ιστούς αράχνης (Kottó: Being Japanese Curios, with Sundry Cobwebs), 1902. Καϊντάν: Ιστορίες και σπουδές παράξενων πραγμάτων (Kwaidan: Stories and Studies of Strange Things), 1904. Ιαπωνία: Μια Απόπειρα Ερμηνείας (Japan: An Attempt at Interpretation), 1904. Το Ρομάντζο του Γαλαξία: Και άλλες μελέτες & ιστορίες (The Romance of the Milky Way: Αnd Other Studies & Stories). Που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά το θάνατό του (1905). https://www.youtube.com/watch?time_continue=199&v=iJu51uIBehk Read the full article

[maxmaggr]

Γιάκουμο Κοϊζούμι: Ο Λευκάδιος Χερν της Ιαπωνίας

 Λευκάδιος Χερν: Ο Λευκάδιος Χερν ή Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν γνωστός επίσης και με το ιαπωνικό όνομα  Γιάκουμο Κοϊζούμι, γεννήθηκε στην Λευκάδα τον Ιούνιο του 1850 (απεβίωσε στο Τόκιο στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904). Επρόκειτο για έναν  διεθνής φήμης συγγραφέα με ιρλανδικές-ελληνικές ρίζες καταγωγής που έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα το 1896. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ιαπωνίας κυρίως για τα βιβλία και τις συλλογές των ιαπωνικών θρύλων και ιστοριών περί πνευμάτων και φαντασμάτων, όπως το έργο του «Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων». Στις ΗΠΑ ο Γιάκουμο Κοϊζούμι έμεινε επίσης γνωστός για τα κείμενά του που αφορούσαν την πόλη της Νέας Ορλεάνης, που βασίστηκαν στη δεκαετή διαμονή του εκεί. Ήταν γιος του  Βρετανού χειρούργου ταγματάρχη Τσαρλς Μπους και της Ρόζας Αντωνίου Κασιμάτη, Ελληνίδας ευγενούς με καταγωγή από τα Κύθηρα.  Η γνωριμία με την μητέρα του έγινε όταν ο πατέρας του υπηρετούσε στη Λευκάδα κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής των Επτανήσων όπου αποτελούσε μάλιστα και τον πιο υψηλόβαθμο χειρούργο ιατρό στο σύνταγμά του. Ο Χερν βαφτίστηκε ως Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Λευκάδα. Αλλά το Αγγλικό του όνομα ήταν Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn. Μερικούς μήνες μετά το γάμο του ζευγαριού, η μητέρα του είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της οικογένειας και μεγαλύτερο αδελφό του Χερν, Τζορτζ Ρόμπερτ Χερν στις 23 Ιουλίου 1849. Ο αδερφός του όμως πέθανε στις 17 Αυγούστου 1850. Δύο μήνες ακριβώς μετά τη γέννηση του Λευκάδιου. Το σπίτι όπου έζησε Λευκάδιος ως παιδί βρίσκεται στην Λευκάδα μέχρι και σήμερα.  

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Λευκάδιος Χέρν στην Λευκάδα  

Η εγκατάλειψη και η μεταναστευτική φυγή στην Ιρλανδία: Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών ο Λευκάδιος εγκαταλείφτηκε από την μητέρα του, όταν μετακόμισαν με τον πατέρα του στην Ιρλανδία ο οποίος εν συνέχεια τον εγκατέλειψε στην μητέρα του. Μετά από μια σειρά συνεχούς εγκατάλειψης ο Λευκάδιος Χερν καταλήγει υπό την κηδεμονία της  γιαγιάς και θείας του Σάρας Μπρέναν. Πριν την εγκατάλειψή όμως από την μητέρα του, είχε προηγηθεί μια σειρά εξελίξεων που την «ώθησαν» κατά κάποιο τρόπο στην φυγή της. Το 1850 όμως ο πατέρας του Χερν προήχθη σε Υπηρεσιακό Χειρουργό Δεύτερης Τάξης, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί από τη Λευκάδα στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες. Καθώς η οικογένειά του δεν ενέκρινε τον γάμο με την Ρόζα, ανησυχούσε ότι η σχέση αυτή θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τις προοπτικές για την ανέλιξη της σταδιοδρομίας του. Έτσι ο  Τσαρλς Χερν δεν ενημέρωσε τους ανωτέρους του για το γιο ή για την έγκυο σύζυγό του που άφησε πίσω μαζί με την οικογένειά του. Στη συνέχεια ο Τσαρλς Χερν κανόνισε να στείλει τον γιο και τη σύζυγό του να ζήσουν μαζί με την οικογένειά του στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας όπου δεν έλαβαν και την πιο θερμή υποδοχή. Και αυτό γιατί η μητέρα του Τσαρλς Χερν, Ελίζαμπεθ Χολμς Χερν δυσκολευόταν να αποδεχθεί τον καθολικισμό της Ρόζας Χερν σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας της. Παράλληλα και η Ρόζα δυσκολευόταν να υιοθετήσει μια ξένη κουλτούρα προς τα δικά της «δεδομένα» και τον προτεσταντισμό της οικογένειας του συζύγου της. Η οριστική εγκατάλειψη: Παρά τις προσπάθειες της Σάρας Μπρέναν να αναθερμάνει τις σχέσεις, η Ρόζα υπέφερε από νοσταλγία για την πατρίδα της. Όταν ο σύζυγός της επέστρεψε στην Ιρλανδία με αναρρωτική άδεια το 1853, κατέστη πλέον σαφές ότι το ζευγάρι είχε αποξενωθεί. Ο Τσαρλς Χερν μετατέθηκε στην Κριμαία, αφήνοντας πάλι την έγκυο γυναίκα και το παιδί του στην Ιρλανδία. Όταν επέστρεψε το 1856 σοβαρά τραυματισμένος, η Ρόζα είχε επιστρέψει πλέον στην πατρίδα της τα Κύθηρα όπου και γέννησε τον τρίτο γιο τους, Ντάνιελ Τζέιμς Χερν, με τον Λευκάδιο να έχει αφεθεί στη φροντίδα της Σάρας Μπρέναν. Μετά από την φυγή της Ρόζας, ο Τσαρλς Χερν υπέβαλε αίτηση για να ακυρωθεί ο γάμος τους. Όταν πληροφορήθηκε την ακύρωση του γάμου τους, η Ρόζα παντρεύτηκε αμέσως τον Τζιοβάνι Καβαλίνι, Έλληνα πολίτη ιταλικής καταγωγής. Ο Καβαλίνι έθεσε ως προϋπόθεση του γάμου τους να παραδώσει την επιμέλεια και του Λευκάδιου και του Τζέιμς. Έτσι και ο Τζέιμς στάλθηκε στον πατέρα του στο Δουβλίνο, με τον Λευκάδιο να παραμένει υπό τη φροντίδα της Σάρας. Ούτε ο Λευκάδιος ούτε ο Τζέιμς ξαναείδαν ποτέ τη μητέρα τους. Απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά με τον δεύτερο σύζυγό της. Η Ρόζα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Δημόσιο Ψυχιατρείο-Άσυλο της Κέρκυρα. Απεβίωσε 1882. Ο Λευκάδιος Χερν δεν ξαναείδε ποτέ ούτε τον πατέρα του. Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, Αλίσια Γκόσλιν.  Και φεύγοντας μαζί της για απόσπαση στο Σεκουντεραμπάντ της Ινδίας, δημιούργησε νέα οικογένεια. Έτσι σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του ζούσαν ακόμη, ο  Λευκάδιος Χερν έγινε μόνιμα κηδεμονευόμενος της γιαγιάς-θείας του Σάρας Μπρέναν. Το ερέθισμα: Η Μπρέναν όμως μεριμνούσε για την εκπαίδευση των παιδιών, προσλαμβάνοντας δάσκαλο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. προκειμένου να παρέχει τη βασική παιδεία και τα σημαντικά χαρακτηριστικά  του καθολικού δόγματος. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Χερν άρχισε να εξερευνά τη βιβλιοθήκη της Μπρέναν. Διαβάζει πολύ ελληνική λογοτεχνία και ιδιαίτερα μυθολογία. Ο Λευκάδιος Χερν στην Αμερική:

Το 1869 η Μπρέναν έχοντας φτάσει στα 75 της χρόνια και αντιμετωπίζοντας κινητικά προβλήματα, αποφασίζει να σταματήσει την «χρηματοδότηση» του δεκαεννιάχρονου  Χερν. Αγοράζοντας του ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για Αμερική. Όταν ο Χερν έφτασε  στο Σινσινάτι, συνάντησε την οικογένεια Κάλιναν. Όπως του είχε πει η Μπρέναν. Η οικογένεια όμως δεν είχε πολλά να προσφέρει. Ο πατέρας Κάλιναν του έδωσε μόλις 5 δολάρια ευχόμενος «καλή τύχη». Όπως θα έγραφε αργότερα και ο Χερν: «Πετάχτηκα για να αρχίσω τη ζωή μου άφραγκος στο πεζοδρόμιο μιας αμερικανικής πόλης». Για κάποιο διάστημα ήταν εξαθλιωμένος, ζούσε σε στάβλους ή αποθήκες σε αντάλλαγμα για χαμαλοδουλειές. Μέχρι που έγινε στενός φίλος με τον Άγγλο τυπογράφο και κοινοτιστή Χένρι Γουότκιν. Τον προσέλαβε  στο τυπογραφείο του, βοηθώντας τον να βρει διάφορες δουλειές του ποδαριού και δανείζοντας του παράλληλα βιβλία από τη προσωπική του βιβλιοθήκη. Συμπεριλαμβανομένων  των ουτοπιστών Φουριέ,  Ντίξον και Νόις. Ο Χερν σύχναζε επίσης στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Σινσινάτι, που εκείνη την εποχή είχε περίπου 50.000 τόμους. Την άνοιξη του 1871 έλαβε μια επιστολή από τον Χένρι Μολινέ τον πληροφόρησε για το θάνατο της Σάρας Μπρέναν. Και τον ορισμό του Μολινέ ως μοναδικού εκτελεστή της διαθήκης. Αν και η Μπρέναν τον είχε ορίσει ως δικαιούχο μιας ετήσιας προσόδου όταν έγινε κηδεμόνας του, ο Χερν δεν πήρε τίποτα από την περιουσία και δεν ξανά είχε ποτέ νέα από τον Μολινέ. Η δύναμη του ταλέντου: Το ταλέντο του Χερν ως συγγραφέα τον βοήθησε να βρει δουλειά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Τhe Cincinnati Enquirer». Εργάστηκε από το 1872 έως και το 1875. Γράφοντας με μια δημιουργική ελευθερία σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στο Σινσινάτι, έγινε γνωστός για τις μακάβριες περιγραφές τοπικών φόνων. Καλλιέργησε τη φήμη του κορυφαίου συγκλονιστικού δημοσιογράφου της εφημερίδας καθώς και του συγγραφέα των ευαίσθητων περιγραφών. Ο «φόνος του Τάνιαρντ», είχε διαρκέσει επί μήνες το 1874. Μέσω των περιγραφών του, ο Χερν εδραίωσε τη φήμη του ως ο τολμηρότερος δημοσιογράφος του Σινσινάτι. Και το Enquirer αύξησε το μισθό του από 10 σε 25 δολάρια τη βδομάδα.

Το 1874 ο Χερν σε συνεργασία με τον Χένρι Φαρνί, έγραψαν, εικονογράφησαν και εξέδωσαν ένα οκτασέλιδο εβδομαδιαίο περιοδικό τέχνης, λογοτεχνίας και σάτιρας, με τον τίτλο «Ye Giglampz». Το έργο σχολιάστηκε από ένα κριτικό του εικοστού αιώνα: «Ίσως το συναρπαστικότερο έργο διαρκείας που ανέλαβε ο Χερν». Νέα Ορλεάνη:

Το φθινόπωρο του 1877, πρόσφατα διαζευγμένος από τη Μάτι Φόλεϊ ο ανήσυχος Χερν είχε αρχίσει να παραμελεί τη δουλειά του στην εφημερίδα. Ξεκίνησε να μεταφράζει στα Αγγλικά έργα του Γάλλου συγγραφέα Γκωτιέ. Με την υποστήριξη του Γουότκιν και του εκδότη του «Cincinnati Commercial» Μίρατ Χάλστεντ», ο Χερν έφυγε από το Σινσινάτι . Με προορισμό την Νέα Ορλεάνη, όπου αρχικά έγραψε ανταποκρίσεις για το «Commercial» στη στήλη Gateway to the Tropics. Στα τέλη του 1881 ο Χερν πήρε μια θέση συντάκτη στους «Times Democrat» της Νέας Ορλεάνης, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μεταφραστής άρθρων από γαλλικές και ισπανικές εφημερίδες. Έγραφε σε συνδυασμό άρθρα και κριτικές για θέματα που ο ίδιος επέλεγε. Ο Χερν έγραφε ενθουσιωδώς για τη Νέα Ορλεάνη, αλλά έγραφε επίσης και για την παρακμή της πόλης, «μια νεκρή νύφη στεφανωμένη με άνθη πορτοκαλιάς». Τα κείμενα του Χερν για τις εφημερίδες της Νέας Ορλεάνης περιελάμβαναν ιμπρεσσιονιστικές  περιγραφές τόπων και χαρακτήρων καθώς και ποικίλα άρθρα που κατάγγελλαν την πολιτική διαφθορά, την εγκληματικότητα στους δρόμους, τη βία, τη μισαλλοδοξία και τις αποτυχίες των υπεύθυνων της δημόσιας παιδείας και υγείας. Να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα πρόνοιας και προστασίας των πολιτών. Και παρά το γεγονός ότι πιστώνεται με την «εφεύρεση» της Νέας Ορλεάνης ως τόπου εξωτικού και μυστηριώδους, οι νεκρολογίες του περί των ηγετών του βουντού, Μαρί Λεβό και Δρ. Τζον Μοντενέ ήταν άκρως ρεαλιστικές και απομυθοποιητικές. Τα γνωστότερα βιβλία του Χερν στη Λουιζιάνα είναι τα εξής: Gombo zhèbes: «Μικρό λεξικό κρεολικών παροιμιών» (εκδόθηκε το 1885). «Η Κρεολική Κουζίνα» (έκδοση 1885). Επρόκειτο για μια  συλλογή συνταγών μαγειρικής από κορυφαίους σεφ και διάσημες Κρεολές νοικοκυρές, που συνέβαλαν να γίνει η Νέα Ορλεάνη διάσημη για την κουζίνα της. «Τσίτα: Μια Ανάμνηση του Χαμένου Νησιού» (έκδοση 1889). Μια νουβέλα με θέμα  βασισμένο στον τυφώνα του 1856, που πρώτο δημοσιεύθηκε στο Harper's Monthly το 1888. Ο Λευκάδιος της Ιαπωνίας και του Τόκιου:  Το 1890 ο Χερν πήγε στην Ιαπωνία, σε μια αποστολή ως ανταποκριτής εφημερίδας όπου και έμελλε να λάβει την μεγαλύτερη αναγνώριση αλλά και έμπνευση. Με τη βοήθεια του Μπάζιλ Χολ Τσάμπερλεν (Άγγλου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο), ο Χερν απέκτησε μια θέση καθηγητή το καλοκαίρι του 1890 στη Νομαρχιακή Σχολή του Σιμάνε στο Ματσούε, πόλη της δυτικής Ιαπωνίας. Κατά τη δέκα πεντάμηνη διαμονή του στο Ματσούε ο Χερν παντρεύτηκε την Σέτσου Κοϊζούμι (1868-1932), κόρη μιας τοπικής οικογένειας σαμουράι, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Κάζουο (1893-1965), τον Ιβάο (1897-1937), τον Κιγιόσι (1900-1962) και την Σουτζούκο (1903-1944). Στα τέλη του 1896 ο Χερν μετακόμισε ξανά στο Κουμαμότο. Με τη βοήθεια του Τσάμπερλεν, εξασφάλισε θέση καθηγητή στην Πέμπτη Ανώτερη Σχολή. Στο Κουμαμότο έζησε τα επόμενα τρία χρόνια ολοκληρώνοντας το πρώτο του βιβλίο για την Ιαπωνία με τίτλο: «Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία» (εκδόθηκε το 1894). Τόκιο: Τον Ιανουάριο του 1896 ο Λευκάδιος Χερν πολιτογραφήθηκε ως  Ιάπωνας, λαμβάνοντας το όνομα Γιάκουμο Κοϊζούμι, ενώ  τον Αύγουστο με βοήθεια πάλι του Τσάμπερλεν, άρχισε να διδάσκει αγγλική λογοτεχνία  στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Εκεί εργάστηκε μέχρι το 1903. Το 1904 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ουασέντα στο Σιντζούκου στο Τόκιο. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 54 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Νεκροταφείο Ζοσιγκάγια, στο Τοσίμα του Τόκιο.

Ενώ στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του αναγράφεται το εξής κείμενο: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε. Έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε, ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε αλίμονο, τον τάφο». Τα βιβλία του Λευκάδιου Χερν στην Ιαπωνία που γράφτηκαν στην Αγγλική γλώσσα: Ματιές στην Άγνωστη Ιαπωνία (Glimpses of Unfamiliar Japan), 1894. Από την Ανατολή: Ονειροπολήσεις και σπουδές στη Νέα Ιαπωνία (Out of the East: Reveries and Studies in New Japan), 1895. Κοκορό: Υπαινιγμοί και αντηχήσεις της ενδότερης ιαπωνικής ζωής (Kokoro: Hints and Echoes of Japanese Inner Life), 1896. Βουδιστικά Σταχυολογήματα: Σπουδές του χεριού και της ψυχής στην Άπω Ανατολή (Gleanings in Buddha-Fields: Studies of Hand and Soul in the Far East), 1897. Εξωτικά και Αναδρομικά (Exotics and Retrospectives), 1898. Στην Ιαπωνία των Φαντασμάτων (In Ghostly Japan), 1899. Σκιές (Shadowings), 1900. Ιαπωνικά Ανάλεκτα (Japanese Miscellany), 1901. Κοττό: Παράξενα και πολύτιμα της Ιαπωνίας σκεπασμένα με ιστούς αράχνης (Kottó: Being Japanese Curios, with Sundry Cobwebs), 1902. Καϊντάν: Ιστορίες και σπουδές παράξενων πραγμάτων (Kwaidan: Stories and Studies of Strange Things), 1904. Ιαπωνία: Μια Απόπειρα Ερμηνείας (Japan: An Attempt at Interpretation), 1904. Το Ρομάντζο του Γαλαξία: Και άλλες μελέτες & ιστορίες (The Romance of the Milky Way: Αnd Other Studies & Stories). Που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά το θάνατό του (1905). https://www.youtube.com/watch?time_continue=199&v=iJu51uIBehk Read the full article

[maxmaggr]

Σεμινάριο δημιουργικής γραφής από τον Αλέξη Σταμάτη

  ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ

 Σεμινάριο δημιουργικής γραφής

από τον Αλέξη Σταμάτη ΣΤΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΨΥΧΙΚΟΥ  Ο Αλέξης Σταμάτης είναι ένας σύγχρονος πολυβραβευμένος Έλληνας λογοτέχνης με 25 βιβλία στο ενεργητικό του, μεταφρασμένος σε 8 γλώσσες, με 7 χρόνια εμπειρία στην διδασκαλία Δημιουργικής Γραφής. Μαθητές του έχουν έως τώρα εκδώσει 16 βιβλία σε γνωστούς εκδοτικούς οίκους (Εκδόσεις Λιβάνη, Οδός Πάνος, Ιωλκός, Αιώρα κ.α.) Το συγκεκριμένο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής απευθύνεται σε όσους θέλουν να μπουν στα ενδότερα της συγγραφής, αυτής της «Μάγισσας Τέχνης» και να αναπτύξουν την αποκλειστικά δική τους συγγραφική «φωνή». Τα μαθήματα αναπτύσσονται σε μια ατμόσφαιρα διάδρασης και λογοτεχνικότητας, μέσα από θεωρία αλλά και ασκήσεις. Μαζί με τον Αλέξη Σταμάτη ανιχνεύουμε τι σημαίνει αυτός ο «άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα» στον οποίο βασίζεται η λογοτεχνία. Μπαίνουμε στην «κουζίνα» του πεζογράφου και βλέπουμε πώς δουλεύει με τα διάφορα «υλικά». Κι όλα αυτά με την καθοδήγηση ενός έμπειρου συγγραφέα, ο οποίος, εκτός από τη μεγάλη και επιτυχημένη προσωπική συγγραφική διαδρομή και τη θεωρητική του κατάρτιση, διαθέτει και μια μελετημένη μέθοδο προσέγγισης της Λογοτεχνίας. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΕΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗ Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει εκδώσει δεκατέσσερα μυθιστορήματα και εικοσιπέντε συνολικά βιβλία. Το πρώτο, Ο έβδομος ελέφαντας (1998) εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία. Το δεύτερο, Μπαρ Φλωμπέρ (2000) εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία την Πορτογαλία την Βουλγαρία και τη Σερβία. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές. Το μυθιστόρημα του Αμερικάνικη Φούγκα εκδόθηκε το 2008 στις ΗΠΑ, έχοντας κερδίσει το International Literature Award από το "National Endowment for the Arts". Το μυθιστόρημά του Βίλα Κομπρέ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ (2007). Για την δεύτερη συλλογή του, Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Το παιδικό του μυθιστόρημα Ο Άλκης και ο Λαβύρινθος κέρδισε το Πρώτο Βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου. Ο μονόλογος του Τελευταία Μάρθα παρουσιάστηκε το 2004 στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα και παίχτηκε το 2008 στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου και ερμηνεία Χρήστου Στεργιόγλου. Τα έργα του Δακρυγόνα και Σκότωσε ό,τι αγαπάς (σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη) παίχτηκαν το 2010 και το 2012 στο ίδιο θέατρο. Ο μονόλογός του Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 2013 σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Το έργο του Μελίσσια έχει παρουσιαστεί στα πλαίσια του προγράμματος "Αναγνώσεις" στο Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Innerview παίχτηκε το χειμώνα του 2014 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Έχει γράψει το σενάριο για την ταινία Καταιγίδα, (σκην. Χάρης Πατραμάνης) το όποιο εγκρίθηκε από το πρόγραμμα «Ορίζοντες» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματόγραφου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Μεγάλη Βρετανία. Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Τον Απρίλιο του 2013 μίλησε στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες στα πλαίσια της εκδήλωσης «Τέσσερις συγγραφείς του Νότου μιλούν για την κρίση». Το 2013 το μονόπρακτό του Innerview παίχτηκε στο Southbank Centre του Λονδίνου. Γράφει κριτική λογοτεχνίας στην εφημερίδα «Τα Νέα». Διδάσκει για έβδομο χρόνο Δημιουργική Γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού. Δεκαέξι από τους κατά καιρούς μαθητές του έχουν δημοσιεύσει βιβλία. http://www.haef.gr/AdultPrograms/Courses/Lesson?les=23   Διεύθυνση Στεφάνου Δέλτα 15, 154 52 Καθηγητής/Καθηγήτρια: Αλέξης Σταμάτης   ΕΝΑΡΞΗ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ: 12/2/2017 Κάθε Δευτέρα / 5:30-7:30 Διάρκεια: 10 εβδομάδες   ΕΝΑΡΞΗ ΕΓΓΡΑΦΩΝ: Τυπικά 15/1 αλλά καλό είναι να κλείσετε θέση νωρίτερα. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Γραμματεία Προγραμμάτων Ενηλίκων: Σούλη Τσαλίκη stsaliki@haef.gr Γεωργία Κυριακοπούλου gkyriakopoulou@haef.gr Τηλεφώνα Επιμόρφωσης Ενηλίκων: 210 6748160, 210 6748153 (10:00-19:00)         Read the full article