pan-czarny

[pan-czarny]

Fragmenty #1

Złocista tarcza na sklepieniu północnej półkuli rozpalała morze krystalicznego, bezbarwnego piachu zbitego w litą skałę, rozpraszającego promienie padającego nań światła. W oddali, wzdłuż kanionu dwie cieniste sylwetki przesuwały się miarowo posuwistymi krokami, zostawiając za sobą podłużne ślady wyrzeźbione w twardym podłożu. Czas płynął. Z każdą chwilą okolica stawała się coraz bardziej rozżarzona odbiciem szkarłatu pozornego dysku, chowającego się za linią horyzontu, poszarpaną nieregularnymi wzniesieniami pobliskich gór. Ściemniało się. Tajemniczy wędrowcy zwalniali kroku, aż jeden z nich zatrzymał się w miejscu, odwrócił plecami do towarzysza i wbił swoją stalową włócznię, którą dzierżył prosto w lustro kamienia.

- Tutaj rozbijemy obóz. - z przekonaniem rzekła czarna postać, jakby w odpowiedzi na chrzęst wydobyty końcem ostrego narzędzia.

[pan-czarny]

Niewczas

Jak

Jest,

Bywa,

Bywało,

I bywać będzie.

Między czasem w międzyczasie

Zdecydowałem się na niezdecydowanie,

Samowprowadzenie wyprowadzenia wszystkich konfliktów jest czasozjadłe.

Będę więc wisieć i się bujać

Między młotem, a kowadłem,

Bo nie będę błędów naprawiać,

By wszystko w zastaw marności stawiać.

Starać się zmienić, lecz stawać przy starym,

Ciąć tępo liny mostów niestałych.

Jestem doświadczonym

Amatorem, zielonym

W sprawach toczonych od dawna

Myśli wieszane

Tu zejdą

Zdechną

Nie

W takt

[pan-czarny]

It'll pass away just like clouds reflected on water, which i throwed fragments of my scaterred heart on.

[pan-czarny]

Ostatnie życzenie

Stal łomocze, a żagiel na wietrze chybocze

Jak grom burzy, górzysty obłok przeciął niebo,

A fale rozcięły kadłub statku mojego

Prędzej zostanę, niż na ratunek wyskoczę

Czym prędzej uderzają, te morskie nomady

Wynurzają się z tafli jak feniks srebrzysty

Czułem, że znam Cię na wylot, Twój zamiar czysty

A tyś wcale niewinny, dokonałeś zdrady

Osaczony z góry przez obłoków kurchany,

Z dołu mackami wody, statek się napełnia,

Idzie na dno, każda jej kropla spisek knuje

Jam z myślami sam na sam, pod taflę wciągany

Już widzę, me życzenie życia się nie spełnia

Zdradzieckie morze, śmierć na swój pokład werbuje

[pan-czarny]

Filozof

Czy czujesz co czuję?

Widzisz co widzę?

Słyszysz co słyszę?

Jest granica, którą musisz postawić,

Żeby między snem a jawą się zjawić

Czy żyjesz moim życiem?

Czy dzielisz ze mną dech?

Kłamstwa karmią twe sądy

Bądź świadom jak ślepi prowadzą nawzajem ślepych pochody

Filozofie!

Twoja wiedza tak obszerna

W praktyce tak bardzo mizerna...

Idee, które pochowały się za cieniem spiętrzonych teorii

Narastające ciśnienie myśli, przeznaczone werbalnej katorgii

Twój umysł nie jest Twoją własnością,

A hormony definiują Twoje wybory

Więc doradzasz mi jak mam żyć

Chowając się przed własną seksualnością

Kłamstwa karmią twe sądy

Bądź świadom jak ślepi prowadzą nawzajem ślepych pochody

Filozofie!

Twoja wiedza tak obszerna

W praktyce tak bardzo mizerna...

[pan-czarny]

Samobójstwo to punchline żartu życia

[pan-czarny]

Motivation

Żadna wiara w Twój świat nie zmieni mojej, bym żył.

~Joseph Duplantier

[pan-czarny]

Do samego Ciebie dna

Czemu chciałbyś skoczyć z nieba?

Tobie nic już nie potrzeba

Falowe liście rytmicznie powiewają

Mój Drogi Wędrowcze, zostań pod wierzbą

I posłuchaj co powiadają

Wierzba, jak wierzba. Jest smutna, ponura

Tylko żałość jej w głowie

Jest płaczką, nie przejmuj się co powie

Idź dalej, Wędrowcze, ale nie odchodź daleko

Usiądź pod dębem, lecz uważaj!

Nie obudź dębowej mości jego

Posłuchaj co mruczy przez sen

Mądra po tysiącleć kora

Dumnego drzewa, długowieczności gen

Każe byś słuchał, prawi mądrości

Mędrzec ma swe zdanie,

Lecz Ty mieć nie możesz, a słowo swoje obraca w marności

Sosna, wysoka i prostawa

Idź do niej, Mój Drogi Wędrowcze

Już! Krzyknij, stań i ucha nadstawiaj

Oczekiwałeś odpowiedzi w czystości prostocie

Lecz zawiodłeś się srodze

Bo Sosna jest głupia, a jej igły kłujące

Tam, w oddali. To brzoza czarnobiała

Idź do niej, Drogi Wędrowcze

I wpuść dosię co powiedziała

Jednocześnie ciemnojasna, szorstka i gładka, młoda i stara

Tylko skrajności zauważa

Udaje, że o świecie nigdy prawdy nie znała

Idź dalej. Może świerk, bądź jodła,

Buk albo inna Olsza godna

Wskażą Ci drogę, Wędrowcze,

Ale nie idź w byle gąszcze

Znajdź sobie drzewo,

Które miły cień daje,

A które uchyla niebo,

Które szczerości nie udaje

Przyjmij słowo właśnie jego

Bądź nie szukaj, tylko idź dalej

Nie słuchaj, bo czasem trzeba

Mieć swe własne zdanie

Może z czasem wreszcie odpowiedź znajdziesz. Widzisz? Tam!

Tam nie ma drzew żadnych tylko wolność, swoboda i zero sercowych spraw.

[pan-czarny]

Szkło

Serece przeźrocze

Uczuciom, martwy objawion

Jam - sercem

Ty - tylko pozornie się stawion, jesteś,

A Ciebie nie ma

Jak jest, jest, ale został

Monodylemat.

Zabić, czy zachować

Co zostało z wraku człowieka?

Wyplenić trzeba co graniczy

Tę chłódź,

Wyrwać z korzeniami trzeba,

Chcę czuć!

Ogień ogniem zwalczać zwykłem,

Ale dzisiaj nie trzeba.

[pan-czarny]

Przeznaczenie Materialności

Wszystko kształtem wymierne,

Rozpłynie się i rozkruszy marnie.

Wszyscy należymy do koła życia

I Ciągu kreacji.

Pełzniemy i przeczymy sobie sami.

Wyrzekając się dowodów,

Chodzących parami.

Rzucając projekcję najgłębszych lęków

Na ścianę śmierci, zrzucając na nią winę

Zapomniany o naszej sile.

"Bo jak mamy zaufać komukolwiek, jeśli nie ufamy sami sobie?"

Chciałbym żyć przy samym sacrum

I wyzbyć się skaz, pacyfikując myśli siłą.

Staję oko w oko ze wzrokiem końca.

Staczam się niżej i niżej.

Czuję jak zapadam się w głębię.

Przebudzona moja świadomość,

Rozbudzona światłem następnego świata będzie.

Prowadzę swą duszę, bliżej,

Ku odrodzeniu, wyżej.

Nigdy nie mogłem uwierzyć,

Że wiara w obraz na ścianie to wszystko.

Rozumiem modlących - bez nadziei życie boli, żyje się szorstko.

Co to znaczy umierać?

Co jeśli wyrwę flaki i mózg?

Czy to krew i bicie serca nazywa się życiem?

Wysiłek ignorancji jest daremny.

Wszyscy musimy umrzeć.

Jest zbyt późno by uśmierzać progi bólu.

Muszę tego spróbować.

To zupełnie inny wymiar.

Możesz rozdać pyły wiatrom.

Nawet zakopany pod ziemią, dalej jestem tutaj.

Nie bój się, że umierasz,

Że cztery elementy ciała spajają się w jedność.

Czujesz się jak miażdżony przez góry.

Światło naszego świata wyblakło na dobre

Ale wyczekuj następnego.

Twój oddech jest bezwietrzny,

A skóra zimna i twarda jak kamień.

Nie bój się prochu, w który się obracasz,

Już nie możesz tu zostać.

Wszystkie światła gasną, gdy opuszczasz ten świat.

Zostaw za sobą wszystkich, których kochasz i wszystko co znasz.

Nie bój się i pozwól sobie odejść.

[pan-czarny]

Prawda

Płynąłem pod mostem.

Płakałem pod wodą.

Krzyczałem w próżni cieczy.

Nikt nie patrzył, nie czuł, nie słyszał.

Szedłem lądem.

Płakałem na ziemi.

Krzyczałem w powietrze.

Każdy patrzył, czuł, słyszał.

Nikt nie widział, nie wyczuwał, nie słuchał.

[pan-czarny]

I tyle ze sprawiedliwości

Lew przeokrutny, siedzi i czeka.

Na ofiarę swoją patrzy i posokę zlizuje.

Sępy, te żmije skrzydlate

Już ją czują, z południa nadletują.

A hołota, stoi i patrzy.

Kumple, przyjaciele - to nie aktualne

W nich bezruch, bierność

Stado nie wstawi się

Za przyjacielem.

Wtedy, Lew puścił go wolno.

Ku uciesze rzekomej rodziny.

Na chwil��, pozory stwarzając

Wolność mu zwrócił, nadzieją spajając.

Lecz nasz zwierz, zapomniał o jednym.

Spędzony między wrota światów,

A realia życia na Ziemi i uwolniony nagle

Zapomniał o północy

I dziurze wydrążonej w skale.

Spadł w dół i z łomotem,

Gruchocząc swe kości

Krzyczał z bólu i złości, bo Lew - zdrajca, uzurpator

Go dosięgł.

[pan-czarny]

Do niej - do Ciebie

Witaj, Kochanie,

Mojego życia wybranko.

Witam Cię z rana,

Całując twą twarz gładką.

Twoje ramionka,

Jak wstążki przy tańcu.

Przeciągasz się z ranka,

W poszarpanym słońcu.

Jesteś piękna, moja droga,

Choć tego nie widzisz.

Moje słowo, nic Ci nie doda,

A pewnie się zawstydzisz...

Komplementem jednym bądź drugim,

Niewinnym czy wulgarnym,

Krótkim czy długim

Nowym czy banalnym.

Nie wstydź się, proszę.

Nie czerwień lica swego.

Twoja blada karnacja

Jest idealna, nie zmieniaj tego.

Nie zmieniaj uśmiechu,

Głosu, dotyku, zapachu,

Bo dla mnie nie musisz.

Ja kocham Cię jak jesteś taką.

Chcę podziwiać twe wdzięki,

Ten widok jak wodospadu linie.

Aksamitne, płynne, lecz rwące,

Twe kształy kobiece, niewinne.

Gdy patrzysz na mnie,

Me myśli gęstnieją,

A Twoje spokojne oczka

Każdą prawdę w moich odkryją.

Rzekłby ktoś, że to jest

Przyzwyczajenia siła.

Ta, która tylko jeden gest

Nam pokaże i nas zatrzyma.

Jednak ja jestem pewny,

Że my sobie stworzeni

I na długo zostaniemy

W uścisku rąk własnych złączeni.

[pan-czarny]

182

W oceanie, najspokojniej

Mimo fal, mimo sztormu

Żyje się tu jakoś

Samotniej, wolniej.

W samotności nie jest źle!

Żadna ujma, na bezkresu morza,

W tak pięknej łajbie bujać...

Jestem majtkiem, kapitanem

Okrętowym, masztem, żaglem.

Nikt nie mówi co mam robić,

Jak z kłopotów wyswobodzić,

Jak pogodę rozpogodzić.

Jak stal huraganu

Zgromić.

Wszystko, sam. Nikt nie rozkazuje.

To co mi ujmuje? Tak dryfować,

Wolności sobie na samotności kosztować,

Żadna ujma to, a to honor jest!

Kiedyś wszyscy zobaczycie,

Jak za horyzontem znikam.

Słów swych marnych, zżałujecie,

Bo od teraz - Ja!

Życia swego, swój kapitan.

[pan-czarny]

203

Witaj, Panie Czarny!

Cóż cudowny dzień dziś za?

Ptaszek śpiewa, w sercu ulewa!

Idealny czas, by się za.

Targnę się dziś, na życia chęć,

Bo nie mam chęci już udawać.

Mógłbym mieć ich, nawet pięć...

Ja już w żadnym nie chcę stawać.

Ach... Natura w lecie, kwitnie kwiecie,

Cóż cudowny dzień dziś za?

Gnije serce, żal jest w mięsie!

Idealny czas, by się za.

Jestem sobą, zawiedziony,

Chyba zwolnić się już wolę.

Wreszcie uciąć, te pozory,

I rzekomą, tę swawolę.

Wolisz, bym przemyślał sprawę tę?

Nie chcę myśleć, bo się rozmyślę...

I wymyślę, że zostanę.

Chciałbym nie wykrzesać nic, a nic,

Gdy w gardzieli zduszę męstwo

Szczęśliwości znak - na wodę pic!

Pod mą czaszkę, już zajrzałem,

Tutaj tylko jest męczeństwo.

Może ślepy już się stałem?

[pan-czarny]

138

Twoje oczka ongdyś modre,

Pełne, krągłe i ze wzroku mądre,

Dziś, jak zbielałe na mnie ślipają .

Trudny los tych, co ostatni stają.

Muskana po głowie,

Słysz słów pięknych balladę.

Ma dusza w potrzebie,

Nie usłyszysz mnie wcale,

Jak i ja Ciebie.

Sztywne Twe ciałko rodziwe.

Leżąc pod wiekiem, nie słyszysz pewnie.

Twą czyną lamenty litościwe,

Bez Ciebie każdy kwiatuszek zwiędnie.

Ni głosu po Tobie,

Jeno lico Twe blade.

Tyś wolna jest, w niebie,

Ja, więzion życia piekłem,

Dalej, bez Ciebie.

[pan-czarny]

290

Idąc przez zmorę miasta,

Patrząc na światła schowane pod mroku nocy płaszczem,

Widzę, jak dusze gasną.

Człowiek, którego wieczny Pan Czarny - już się go nie bał.

Nie chcę już na to patrzeć,

Na ludzi niedoli ciche krzyki i nieme płacze.

Sączę mój wzrok przez palce.

Me cierpienia i niewszechistne, poblakłe wspomnienia.

Mam myśli ciężkie i brudne,

Jak powietrze z kamienia, od sadzy knotu płomienia.

Myślami kroję te przetłoczonego miasta nudne,

Przeokropne gęstego smogu obwisłe korzenie.

Próbowałem wyjrzeć za krwawej miernoty horyzont,

Lecz jeszcze więcej oczogryzłej zgryzoty ujrzałem.

Tu jest mi mniej gorzej, choć tak nie chciałem, tak niech będzie.

Ja tu zostanę, najwyższej jeszcze czasu kawałek,

Tamto gorzej, mniej lepsze miejsce nie dla mnie los przędzie.

Zostawię je innym, mniej gorzej lub bardziej spóźnionym,

Na ichnego życia beztroski i trosk wiłe wątki.

Niepunktualnyś... Jest już za późno, pustka przed Tobą.

Mimo, że zawsze pełne po brzegi życia początki.

Bo tyś jest wykorzystanym innych życia narzędziem.