4lusi-a

[4lusi-a]

Mało kalorii=dużo satysfakcja

[4lusi-a]

zobacz jaka śliczna i chuda - też tak możesz wyglądać

[4lusi-a]

Głodzenie się Liczenie kalorii

[4lusi-a]

TOP 10 NAJLEPSZYCH RZECZY

1. kotki

2. waga spada

3. uczucie glodu

4. waga spada.

5. uczucie kontroli

6. WAGA SPADA

7. uczucie zimna

8. WAGA. SPADA.

9. spalanie tluszczu

10. WAGA KURWA SPADA

[4lusi-a]

Cisza krzyczy głośniej niż słowa

W jej wnętrzu samotna dusza się chowa

Niczym ołowiany cień

Ważący więcej, widzący mniej

Każda sekunda, jak głaz się toczy

Ociężale miażdżąc myśli wśród nocy

Zostawiając po sobie ślady nadzieji

Wygaszonej, nie wstanie już z ziemi

Rany w sercu będą niezamknięte

Krwawić obficie zaczną w udręce

aż czas je zetrze w pył zapomnienia

aż ból zatrze wszystkie wspomnienia

Echo zostanie, krocząc po cichu

Kwiląc z wahaniem, szepcząc w uciechu

Twoje imię wciąż błądzić po korytarzach myśli będzie

Choć drzwi dawno zamknięte, choć czy nie jestem w błędzie?

Klucz rzucony w nicość

Lecz echo nie zna granic

wraca, uderza, nie przestaje ranić 

Czas nie leczy – tylko uczy znosić ból

aż w końcu staje się on częścią naszych ról

częścią oddechu i częścią mnie

Pewnego dnia wyblakniesz jak atrament w starym śnie 

Dziś, zbyt prawdziwy wydaje się Twój głos

zbyt bliski, nieobecny, jak cień wśród trosk

Zatracam się w milczeniu, które słyszę wciąż

Jak cień, który za mną goni wciąż 

Niech zabije już dzwon, ciążąc na mym grobie

I wygłosi w żałobie - serce dalej tonie

[4lusi-a]

Przeszłość nie umarła – śpi pod powieką,

Pod gwieździstym niebem, w blasku księżyca,

W snach, które wracają bladym świtem..

Przyszłość nie kona – choć drży pod ręką

Dłonią losu, co plącze dni z niespełnieniem,

Tłumi krzyki, zdmuchuje szepty,

Zagłusza ostatnie tchnienie,

A teraźniejszość?

Choć oddech ma kruchy, choć noc ją otula,

Choć już wie, że jej słońce za chwilę zajdzie,

Nie tęskni.

Iskrzy się cicho w sercu chwili,

Jak gwiazda, co spada, lecz nie gaśnie..

Jak uczucie, które nigdy nie przestało istnieć,

Jak dłonie, które złączyły się już na zawsze,

Jak serca, które tworzą wspólną symfonię z dala od siebie..

Dwie drogi, z nadzieją, że przetną się poraz kolejny.

[4lusi-a]

Myśląc, wnioski krążą w głowie,

Krew, by móc mieć Cię przy sobie..

[4lusi-a]

Twa dłoń, jak lód spowity

Serce nieme cicho krzyczy

Zerkasz, mocno chłodnym tonem

Bez wyrazu gubiąc drogę 

Bez wyrazu tracąc zmysły

Niszcząc słowa, sypiąc myśli

Jest ukryta w Twym spojrzeniu 

mroku łza płynąca w cieniu 

Gdy wciąż tonę, ty wciąż patrzysz 

Bez nadziei, w ciszy znikam

Płonąc żywcem, pragnąc krzyku

Chcąc zapomnieć Twego śmiechu 

Dotknij dłoni, stopię chłód 

Zostaw, spłonę niczym lód

Niczym gwiazda w ciemnej nocy

Zniknę w żarze, zamknę oczy

Ale nie chcesz, więc mój blask

W niebie gaśnie, tłumiąc wrzask

Myśląc słowem, patrząc sercem 

Wierzę, że gdzieś w mojej męce

Czekasz, i odnajdę ciebie

Lecz czy w popiół się już zmienię?

[4lusi-a]

~A gdy się uśmiechał, świat budził się ze snu wiecznego, słońce świeciło jaśniej, jakby pierwszy promień podczas świtu dotknął samego serca ziemii. Wiatr na chwilę ustawał, a cisza wypełniała się lekkim szeptem, przelatującym przez uszy, jak melodia strun najdelikatniejszej harfy obijająca się o taflę wody, jak moje odbicie w jego spojrzeniu. Czas zdawał się zatrzymywać i kłaniać tej jednej chwili.. Podziwiał, jakby chciał żeby to trwało w nieskończoność. Dźwięki życia ucichły w jednym momencie, a świat przybrał nieskończoną ilość barw nie zważając na to, że zawsze był w bladych odcieniach. Jeden uśmiech był jak iskra, stawiająca w płomieniach cały wszechświat, w którym nuty zlewały się w spójną całość, dając nowy początek i nadzieję na kolejny dzień. Wszystko wokół wirowało w rytmie jego spojrzenia, tym ciepłym, pełnym blasku, najczystszym błękitnym spojrzeniu, jakby całokształt był częścią układu podporządkowanego pod tą chwilę.

Jak pierwszy oddech po powstaniu.. jak pieśń i drobne dźwięki narodzin życia.. jak i odrodzenia śmierci.. jak światło, które nigdy nie gaśnie..~

Światło zgasło, a ja zostałam gdzieś w pustce na granicy życia i śmierci, krocząc codziennie pod wiatr z nadzieją , że kiedyś będzie tak silny, żeby mnie zabrać ze sobą.. :))

[4lusi-a]

~Dwie dusze, krążące w pustej przestrzeni, która tworzy wokół nich sztuczny, fałszywy świat, dający im dziwne poczucie pewności i bezpieczeństwa, którego tak naprawdę nigdy nie miały. Dwa serca, które mimo tęsknoty, mimo codziennej straty każdego z nich, mimo codziennie odrywanych kawałków, dalej biją gdzieś niby blisko, ale dalej daleko od siebie, z niewiedzą, że są sobie pisane, ale z nadzieją, że kiedyś odnajdą swój rytm.~

Ja i ty w przestrzeni, niby tak blisko, ale jednak gdzieś pomiędzy światem, a sobą samym, w nieprzerwanym cierpieniu i tęsknocie. Mam nadzieję, że kiedyś, gdy już będziemy obok siebie, melodia naszych serc złączy się w całość i na zawsze będzie rozbrzmiewać, ale tylko w nas..

[4lusi-a]

Chciałabym umrzeć z miłości, w zaciszu twych ramion, oddechu twych ust, zawsze ogrzewającym serce, lecz teraz ogniem piekielnym palącym, niech pęknie ono tak cicho, jakby było tylko wiatrem lekko muskając taflę wody, niech pęknie, ale bez krzyku, wrzasku, bez żalu i jakiegokolwiek zaskoczenia, niech powoli rozpada się, ale w ciszy z ogromnym bólem, nostalgią i myślą, że właśnie to chciało czuć, tym właśnie chciało się stać, niech złamie się do końca dla Ciebie i przez Ciebie. Spraw, aby ma śmierć była bez końca, daj mi wpaść w wir, który wciąga, ale nie dusi, trzyma w swoich objęciach i nigdy nie puszcza, nigdy nie pozwala odwrócić się i odejść, choć tak bardzo o to proszę. Tak naprawdę będę żyć przez to wiecznie, niby żyję cały czas dalej, ale to tylko pustka wspomnień, miejsce w którym jestem, z którego nigdy nie wyjdę, gdzie jedyne co mi towarzyszy to myśl o tym, że może miłość jeszcze kiedyś mnie tu znajdzie, że Ty mnie znajdziesz i złamiesz poraz kolejny.

[4lusi-a]

~Cierpienie jak wieczna wichura, która dotrze do każdej szczeliny w nawet najgrubszych i najpotężniejszych murach. Są tacy, którzy tańczą w niej, jakby była ich jedynym towarzyszem w nieskończonej samotności. Ich dusze i serca wołają o ból, tnąc się przy tym tak lekko, jak żyletka tańcząca na bladej, cienkiej skórze, bo tylko w nim widzą miłość czy sens, a świat, zamiast reagować, zawsze czujny, odpowiada "spełniając marzenia" będące tylko sztucznym poczuciem szczęścia, którego nigdy nie powinno być. Ale czyż nie jest to właśnie paradoks ludzkiej natury? Czy nie łatwiej nam funkcjonować w tej iluzji? Tworzyć, niszczyć, pragnąć ukojenia, a jednocześnie wciąż karmić płomień własnej udręki?~