unhappy-shini - Tumblr blog

[unhappy-shini]

niemożliwe

to wszystko było takie kruche, a ja chciałam zbudować na tym dom. niemożliwe.

[unhappy-shini]

Chce mi się wyć, ryczeć...,ale nie umiem. Gula w moim gardle rośnie i dławi. Nie wiem już jak uwolnić płacz.

@zaburzonyswiat

[unhappy-shini]

Próbuje siebie nie nienawidzić. Próbuje nie mieć do siebie pretensji. Próbuje zaakceptować ból, jeszcze nie wychodzi

@zaburzonyswiat

[unhappy-shini]

"Znajdź kogoś, przy kim naturalnie naładujesz życiowe baterie, a nie kogoś, przy kim będziesz wiecznie zmęczony."

[unhappy-shini]

edit

[unhappy-shini]

“Czasem nagle czujesz się źle. Masz ochotę zrobić sobie krzywdę, a łzy same napływają do oczu. Zamykasz się i płaczesz. Sam. Bo nawet jeśli ktoś spyta co się dzieje. Nie odpowiesz. Bo nie wiesz. Tak po prostu. Przyszło.”

—

[unhappy-shini]

Niech się Pani nie fatyguje. Gdziekolwiek by Pani nie poszła, nie zazna Pani spokoju. Bo spokój nosi się w duszy, a Pani dusza, gdyby miała imię, mogłaby być inspiracją dla kolejnego huraganu.

Mieszka u mnie paranoik

[unhappy-shini]

Nie masz pojęcia jak bardzo mnie to wszystko boli.

55 & 01/02/23

[unhappy-shini]

"Co z tego, że jest się w związku, skoro serce czuje się samotne.."

[unhappy-shini]

Czuję się dziwnie niby mam wszystko

Powinnam być szczęśliwa

A mimo to nieustanne czuję pustkę

30/8/22

meelaancholy

[unhappy-shini]

[unhappy-shini]

Jeśli przechodzisz przez piekło - nie zatrzymuj się

Teen wolf

[unhappy-shini]

roześmiałem się, 

lecz czułem, że serce

mi pęka

[unhappy-shini]

my sexual fantasy is to have someone bake me a heart shaped pizza

[unhappy-shini]

Jeśli nie mamy narkotyku , pojawia się pustka , w której się dusimy.

[unhappy-shini]

[unhappy-shini]

Przez lata kształtowałam w sobie nienawiść do samej siebie. Zaszło to tak daleko, że nawet nie potrafiłam określić kiedy to się zaczęło. Pamiętałam każde słowo, które mnie do tego popchnęło. Do autodestrukcji.

Za gruba. Za głupia. Mogłabyś schudnąć. Nie jedz tego. Jesteś beznadziejna. Masz okropny charakter. Brzydkie włosy. Zbyt leniwa. Denerwujesz mnie. Mam Cię dość. Wszyscy mają cię dość. Nienawidzę Cię. Nie ufam Ci. Brzydka.

Pielęgnowałam przez lata wszystkie te

słowa, które były jak sztylety w mojej duszy. Kto by się spodziewał, że kilka słów sprawi, że będę płakać przed lustrem prawie codziennie robiąc makijaż, żeby każdy myślał że świetnie się trzymam, Brak uczuć wszedł mi w nawyk, a na twarzy widniał

sztuczny uśmiech - maska.

Chociaż tak na prawdę w głowie analizowałam każde słowo, ton głosu, wiadomość czy spojrzenie. Myśli mnie zabijały. Wszędzie widziałam kłamstwo - bo jak można myśleć o mnie dobrze, lubić mnie czy kochać, skoro ja tego nie potrafię tego dokonać?

Zatopiona w autodestrukcji dążyłam do perfekcji.

Bałam się. Każdego dnia bałam się, że już dłużej nie wytrzymam.

A najbardziej bałam się, że nawet jeśli ktoś będzie chciał mnie ocalić to na to nie pozwolę. A co gorsza - razem utoniemy w moim mroku.