tlbvaaa

[tlbvaaa]

Ben yapsam terlik yerdim kedi yaptı korktu çocuğum diyerek sarıldı annem👁👄👁

[tlbvaaa]

Sabaha kadar namaz kıl ne fayda? Ahirette sormazlar mı adama bu garip de senin çocuğun diye?..

[tlbvaaa]

Şu gözlüğe hala alışamıyorum

[tlbvaaa]

Son zamanlarda fazlasıyla olgunlaşmış hissediyorum

[tlbvaaa]

Çocuklardan nefret ediyorum hele bir de ağlıyorlarsa eğer

[tlbvaaa]

Tam televizyonu kapatacakken çocukluk şarkım çalmaya başladı ve elim o düğmeye basmaya el vermiyor

[tlbvaaa]

Bir erkek istediği anda her şey karşısına dizilecek diye bir kavram neden var Allah aşkına? Anlayamıyorum bir türlü her kes eşit haklara sahip olamıyor mu? Hep erkek o diyerek baş tacı mı yapmak gerek?

[tlbvaaa]

[tlbvaaa]

Başarmak için tüm gücümle çalıştığım ama yine başaramadığım şeyler için fazla inciniyorum galiba

[tlbvaaa]

[tlbvaaa]

[tlbvaaa]

[tlbvaaa]

[tlbvaaa]

Gözlerini benim için koru...

[tlbvaaa]

Üçüncü bardak kahveyle bile bu kadar uykumun olması mahvediyor beni

[tlbvaaa]

Daha yeni-yeni bu olay hakkında yazabilecek gibi hissediyorum. Olaydan geç haberim oldu ve tesadüfen öğrendiğim bir şekilde araştırça yaparak öğrendim. Ve sonrasında arama yaparken o üç ismi yan-yana yazdığım için kendimden utandım. Çünkü bir caninin ismiyle iki masum, dünya güzeli kızın ismini yazmak da canice değil midir? İlk öğrendiğimde nutkum tutuldu. Yüzlerce cinayet davası dinlemiş bir insan olarak ilk defa bir dava nefesimi kesti. Elbette, bu şekilde canice dünyadan göçmeye zorunlu kılınan yüzlerce, hatta binlerce insan vardı. Ama iki annenin kızları için bir şey yapamadığını, bir annenin ise oğlundan tüm her kesi korumak için çabaladığınl görmek içimde bir belirsizlik yarattı. 19 yıl boyunca bu denli bir şeref yoksunluğuna ve acımasızlığa sürükleyecek bir neden aradım. Bunun için suçlayacak birisini düşünmek istedim. Ama kendine en kolay ölümü satın alarak geride bir enkaz bırakan bir caniden başka suçlayacak birisini bulamadım. İntikam ateşiyle yandı yüreğim. Ama intikam almak için bile geç olduğunu fark ettim. Ve bu dünyanın en acı farkedişiydi. Her kesi ve her şeyi boşvererek nur yüzlü anneleri düşünelim. İki evladı cinayete kurban giden, bir daha kızlarının kahkahasını, neşesini, başarılarını göremeyecek o iki anne... Onları anlayamam. Hiç kimse anlayamaz. Mümkün bile değil. Düşünsenize, buluşmak için kızınızı bekliyorsunuz ve ölüm haberini alıyorsunuz. Son defa bile göremiyorsunuz. Acı olan şu ki bunları anlamaya çalışan, acının derecesini düşünen, azabı hisseden insanlar çoğumluk kısmında yer alamıyor. Yaşanan onlarca kadın cinayetinden sonra bile her şey kaldığı yerden devam ediyor ve hiçbir sorumluluğu olan devlet çalışanı vicdan azabı çekmiyor. Sorun da bu ya... Bu döngü durmadan devam ediyor. Deneyimlemekten kaçılmayan ve durmadan tekrarlanan o yanlışların sonu gelmiyor. Ve bu konuya bir şekilde el atılmadığı, derinlere inilmediği sürece bir sürü annenin gözünden yaş, kalbinden kahr eksik olmayacak. Ne bilelim, belki de sıradaki bizleriz...